08:00am.
დილით მაღვიძარის ხმა მაღვიძებს.
აი "ნანატრი" სკოლის პირველი დღეც,ახალი სასწავლო წლის.
მე მე-11-ე კლასელი გოგო ვარ,ჩემი სახელი ვია მშპბლებმა ვივიენი დამარქვეს თუმცა ყველა ვის მეძახის თავად ჩემი მშობლებიც.
გარეგნობით ჩვეულებრივი შავგვრემანი გოგო ვარ არაფერი განსაკუთრებული.
რთული ხასიათების ადამიანი ვარ როარ მოგატყუოთ,მიჭირს ადამიანებთან გახსნა და ასევე საყვარელი ადამიანების მიმართ სიყვარულს ვერ გამოვხატავ რაზეც ხშირად მეჩხუბებიან(ძალიან ცუდი).
უკვე 3 წელია ბიჭი მომწონს რომელსაც 1 წლის წინ დავუახლოვდი და საუკეთესო მეგობრად მივაჩნივარ) მისი სახელია დემეტრე. მას შეყვარებული ყავს,უფროსწორად ყავდა რომელთანაც ახლაც
ახლო ურთიერთობა აქვს და სამწუხაროდ ხშირად მიწევს მათი ყურება (((. როგორ სასაცილოდაც არუნდა ჟღერდეს მეც მყავდა შეყვარებული მისი სახელია საბა რომელიც მეგონა მიყვარდა და 1 წელი გავატარე
მასთან ერთად შემდეგ ნაგავივით მოქცევა დაიწყო ასე რომ ფაქტია რაც ხდებოდა და დავშორდით,არა მე არ დავშორებულვარ,და არა არც ის დამშორებია,ჩვენ დავშორდით.რომ არ მოგატყუოთ ძნელად გადავიტანე
მასთან დაშორება,მიუხედავად იმისა რომ საშინლად მექცეოდა მაინც საუკეთესო მეგობრებივით ვიყავით,სულ ერთად და ალბათ ამიტომ,ვფიქრობ საიკეთესო მეგობრად უფრო მომწონდა ვიდრე შეყვარებულად
მაგრამ არაუშვრს.დაშორების რთულ პერიოდში გვერდით,კი,დემეტრე მედგა. აი მაშინ მივხვდი რო საბოლოოდ მართლა ძალიან მომწონდა ან უარესი მიყვარდაა?!
მოკლედ ეხლა ამ რთულ პერიოდში ვარ გაჭედილი. ყველაზე მნიშვნელოვანი კიდევ ის არის რო ყველა ერთ სასტავში ვართ!!! ყველაზე საშინელებააა.
მოკლედ ავდექი და სააბაზანოსკენ გავემართე შხაპი მივიღე მოვწესრიგდი ხალათი მოვიცვი და სამზარეულოში შევაბიჯე საიდანაც კარგი სუნი გამოდიოდა.
დედაჩემი გაზქურასთან იდგა და ბლინებს აცხობდა.
ამ ბინაში მარტო მე და დედაჩემი ვცხოვრობთ მამაჩემი საზღვარგაარეთაა,ხო ასევე და მყავს რომელიც გათხოვილია.
დედას მოვეხვიე და რბილ ლოყაზე ვაკოცე.
-აბა ემზადები სკოლის პირველი დღისთვის?(დედა)
-უჰჰჰ,ნუ იტყვი ერთი სული მაქვს-ვთქვი მობეზრებით-გამიყვან მანქანით?
-წადი მაშინ მალე ჩაიცვი მეც სამსახურში მაგვიანდება(დედა)
-ოექეიიიი(მე).
ოთახისკენ სწრაფად გავიქეცი და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე
-აზზრზე არ ვარ რა ჩავიცვა-ველაპარაკებოდი ჩემს თავს
საბოლოოდ შავი მოკლე მკლავიანი მოტკეცილი ტოპი და შავი კლასიკური ნაჭრის ფართე შარვალი ავირჩიე.ფეხზე კიდე დიორის ჯორდანები ჩავიცვი.
თმა გავიშალე მაკიაჟს კი საერთოდ არ ვხმარობ მხოლოდ ტუში და ტუჩის გლოსი წავისვი. და მზად ვიყავი.
შავი ზურგჩანთაც მოვიკიდე და დედას ვუთხარი გავეყვანე.
ათ წუთში სკოლასთან ვიყავით დედას დავემშვიდობე, მან კი წარმატებული დღე მისურვა მე კი მანქანიდან გადავედი და სკოლის ეზოში შევედი.
უამრავი ადამიანი რომლებიც ერთმანეთში ირეოდა მეკი ბევრ ხალხში ყოფნა ყველაზე ნაკლებად მინდოდა.
როდესაც შენობასთან ახლოს მივედი შევამჩნიე ჩემი სამეგობროს წრე ხელს მიქნევდნენ და მოდიო მანიშნებდნენ.
არ მინდოდა მისვლა მითუმეტეს იმიტორო საბაც იქ იდგა მაგრამ მივედი ყველა ვნახე და შემდეგ მოვიმიზეზე კლასში მეჩქარება თქო და წამოვედი.
გზაში ვფიქრობდი რა ბედნიერი ვიყავი რო გამოვიქეცი და ამდროს მესმის
-ვიი დამელოდეე-და კი ეს დემეტრეს ხმა იყო,სამწუხაროდ.
დამეწია და ხელი მხრებზე მომხვია.
-რა გჭირს?(დემეტრე)
-არაფერი(მე)
-კაი რა,ნუ მოიწყინე,ეგრე რო ხარ ჩემზეც მოქმედებს-მეუბნება და თან მანჯანჯღარებს. შევხედე და თვალებში ჩავხედე არ ვიცი რა მიზეზით მაგრამ თვალები ამიცრემლიანდა.
დემეტრე კი თვალებ გაფართოებული მიყურებს შემდეგ მეხვევა და მეუბნება რომ აღარ ვინერვიულო მამშვიდებს შემდეგ ფიქრები,რომ მხოლოდ მეგობრულად მიყურებს და ის ისე
არასოდეს შემომხედავს როგორც მე ვუყურებ მას,ასევე მას უამრავი გოგო ეხვევა თავს და მე რაში ვჭირდები მაწვება და მას დაბნეულს ვტოვებ ხოლო მე საკლასო ოთახში შევდივარ და
ამის გარდა ყველაფერს მოველოდი...




აი ახალი ისტორიაც,იმედი მაქვს მოგეწონათ და ისიამოვნეთ
დამიწერეთ გავაგრძელო თუ არა.