არ ვიცი რისთვის უნდა დამებრალებინა, სისხლის ყივილისთვის თუ თუ ჩემი ხანდახან ზედმეტად რბილი ხასიათისთვის, მაგრამ ვუყურებდი საცოდავად მობუზულ ონისეს და მის მიმართ იოტისოდენა ბრაზს ან სიძულვილს ვერ ვგრძნობდი, საერთოდ აღარ მახსოვდა მისი სიტყვები და ჩემი დალურჯებული ყელი, ახლა მხოლოდ ის მინდოდა რომ მასთან მივსულიყავი, მთელი ძალით ჩავხუტებოდი, საყვარლად აჩეჩილ თმაზე მოვფერებოდი და ნერვიულობისა და უძილობისგან ჩაშავებული თვალები დამეკოცნა...
- არა მაო, ამას არ გააკეთებ, არავითარ შემთხვევაში, ჯერ ცოტა გავამწაროთ და გავერთოთ, -ჩემმა ცოტათი შერეკილმა და მახდინარმა ქვეცნობიერმა უცებ მოახერხა ჩემთვის გონების არევა, -ჰმ, არ არის ცუდი იდეა მისთვის ჭკუის სწავლება, ხომ უნდა მიხვდეს დაუფიქრებელ საქციელს რომ ყოველთვის მოჰყვება შესაბამისი შედეგები, ცოტათი ღირსიც კია, სულ ცოტათი...
- მაო სტუმარს არ შემოიპატიჟებ? -დემეტრეს ავხედე რომელიც ღიმილით მიმზერდა და თითქოს თვალებით მთხოვდა რომ მისი მეგობრის და ჩემი ძმის მიმართ ლმობიერება გამომეჩინა.
- როდის აქეთია ამ სახლში ონისე სტუმრად ითვლება და თან შემოპატიჟება სჭირდება, -ლიზა გაოცებული სახით მიაჩერდა გაუნძრევლად მდგარ თავდახრილ ბიჭს, რომელიც საკუთარ თითებს თვალს არ აშორებდა და თითქოს არც კი სუნთქავდა.
- ლიზა წამოდი რაღაც მინდა გაჩვენო, -დემეტრემ ლიზას ხელი ჩაავლო და თითქმის ძალით წაიყვანა კარისკენ, -მანანა დეიდა თქვენც გამოგვყევით რა ცოტა ხნით საქმე მაქვს თქვენთან, -დემეტრემ მანანაც გაიყვანა რომელიც ღუმელთან საქმიანობდა მაგრამ ამავდროულად ცალი ყური ჩვენსკენ ჰქონდა მოპყრობილი და მე და ონისე მარტო დაგვტოვა.
- დიდხანს უნდა იდგე მანდ? -მივმართე ცოტა არ იყოს უხეშად როცა დავინახე რომ ადგილიდან განძრევას არ აპირებდა.
- მე უბრალოდ... მე... -ისე საცოდავად ალუღლუღდა რომ გული მომიკვდა, ეს ველური ახმახი, ახლა ჩემს წინაშე მდგარი, პატარა, საცოდავ უპატრონო, დაჩაგრულ ბავშვს ჰგავდა.
- მოდი დაჯექი, -ჩემს გვერდით მდგარ სკამზე ვანიშნე.
- მართლა? -ლურჯი თვალები შემომანათა და სახე გაუბრწყინდა.
- მართლა, მოდი დაჯექი და ერთად ვჭამოთ.
მომიახლოვდა, ფრთხილად გამოსწია სკამი და კიდეზე ჩამოჯდა, თეფშზე რამდენიმე ბლინი გადმოვიღე და წინ დავუდე.
- არ მშია, -ამოიხვნეშა და უკან გასწია თეფში, ვხვდებოდი რომ უნდოდა დაეწყო საუბარი მაგრამ ვერ ახერხებდა, არ იცოდა სათქმელისთვის თავი როგორ მოება, იდაყვებით მაგიდას დაეყრდნო და თავი ხელებში ჩარგო, ვეღარ მოვითმინე, ფრთხილად მივჩოჩდი მასთან ახლოს და მხარზე მსუბუქად შევეხე, თავი ასწია და აწყლიანებული თვალებით შემომხედა, ერთხანს ასე მიყურებდა და მერე როცა წამოდგა, ჩემს წინ დაიჩოქა, ფეხებზე მომეხვია და მუხლებზე თავი დამადო, მოვკვდი და აღარ დავრჩი...
აცახცახებულ ხელებს გაჭირვებით მივეცი მიმართულება რომ ათრთოლებულ მხრებზე შევხებოდი, სკამიდან ჩავცურდი, ჩავიმუხლე და მოვეხვიე, მანაც მთელი ძალით მომხვია ძლიერი მკლავები და სახე ჩემს გაბურდულ თმებში ჩარგო, ისეთ სითბოს ასხივებდა, ისეთი უცნაურად ტკბილი და მშობლიური სურნელი ჰქონდა ლამის გავითიშე, ვეღარაფერზე ვფიქრობდი, არ ვიცი რამდენ ხანს ვიჯექით ასე ჩახუტებულები მაგრამ ვგრძნობდი როგორ ნელ-ნელა ივსებოდა ჩემს გულში აქამდე არსებული უზარმაზარი სიცარიელე...
- შეძლებ რომ ყველაფერი მაპატიო? -თითქოს სადღაც შორიდან მომესმა მისი ჩახლეჩილი ხმა, თავი ავწიე, ხელებით სახე დავუჭირე და ვაიძულე ჩემთვის შემოეხედა, მიყურებდა ჩემნაირი ლურჯი თვალებით რომელიც უამრავი გრძნობით ჰქონდა სავსე და ჩემს პასუხს ელოდა, თვალები დავხუჭე და ღრმად ამოვისუნთქე, ჩემდაუნებურად გამეღიმა.
- იღიმი? ესე იგი... ესე იგი მაპატიე?
- შენი აზრით შემიძლია რომ არ გაპატიო სულელო? საერთოდაც რომ დავფიქრდეთ იმის გარდა რომ ზედმეტად იმპულსური ხარ და ხანდახან დაუფიქრებლად იქცევი საპატიებელი არაფერი გაქვს.
- ასე ფიქრობ? -გაეღიმა თუმცა მის ღიმილში იმხელა ტკივილი ჩანდა... ფრთხილად გადამიწია, სახეზე და მხრებზე ჩამოყრილი თმები და ლოყაზე მომეფერა, მერე კი მაისურის საყელო ქვემოთ დაქაჩა და ჩალურჯებულ ყელს მიაშტერდა, ყბები დაეჭიმა და ტუჩები აუთრთოლდა როცა გამუქებულ ნათითურებზე შემეხო.
- იცი რამდენი ხანია გეძებ? სულელი ვარ, თურმე ცხვირწინ მყავდი, როგორ ვერ მივხვდი, შენ ხომ ასე ძალიან მგავხარ, ზუსტად ჩემნაირი თვალები გაქვს, მეუბნები რომ მაპატიე მაგრამ ჩემს თავს ვერასდროს ვაპატიებ იმას როგორც მოგექეცი, არაფერი მიკითხავს ისე დაგდე ბრალი და ეს ჩალურჯებებიც...
- ეს ჩალურჯებები არაფერია, რამდენიმე დღეში გაივლის, მაგრამ იმას რას უზამ რომ საკუთარი და მოიტაცე? -ვკითხე რაც შემეძლო მკაცრი ხმით და მისი წამიერად შეცვლილი და თითქმის სასოწარკვეთილი სახის დანახვისას თავი ვეღარ შევიკავე და გულიანად გადავიკისკისე.
- არაფერი მესმის? ესეიგი არც ამის გამო არ მიბრაზდები? -მკითხა საცოდავად ჩავარდნილი ხმით.
- გინდა საიდუმლო გაგიმხილო? -იდუმალი ხმით დავიწყე და მისმა ცნობისმოყვარეობით სავსე მზერამაც არ დააყოვნა, -პატიება კი არა პირიქით შენი მადლობელი ვარ რომ დემეტრე ახლა ჩემს გვერდითაა, ერთი წამითაც კი არ ინანო რაც გააკეთე, იმიტომ რომ მე საერთოდ არ ვნანობ, პირიქით, მის გვერდით თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ.
- ესე იგი, შენ... ის...
- ჰო ასეა, მაგრამ დაიმახსოვრე ძამიკო ეს საიდუმლოა და ჯერჯერობით ჩვენს შორის უნდა დარჩეს.
- რა მითხარი? -თვალები უცნაურად აენთო, ყურებამდე გაიღიმა და ჩაწიკწიკებული კბილები გამოაჩინა.
- გითხარი რომ ეს საიდუმლოა...
- მანამდე?
- მანამდე გითხარი რომ... კარგი რა ონისე, პატარა ბავშვივით ნუ იქცევი, შენ ჩემი ძმა ხარ და აბა როგორ მოგმართო?
- კიდევ ერთხელ დამიძახე ასე გთხოვ.
- ძამიკო, -ვთქვი და ორივეს ერთდროულად დაგვიბინდა თვალები ცრემლმა, -ჩემი საყვარელი და სანატრელი ძამიკო, -ვჩურჩულებდი და კისერზე ვეხვეოდი, ფეხზე წამოხტა, ასე ჩახუტებული წამომაყენა და შუაგულ სამზარეულოში დამაბზრიალა, ისტერიული სიცილი ამიტყდა, საოცარი სანახაობა იყო, ვიცინოდით და თან ორივეს სახეზე ღვარად ჩამოგვდიოდა ცრემლები, ვერც კი გავიგეთ როგორ შემოვიდნენ დემეტრე და ლიზა, მხოლოდ მაშინ მივხვდი მათ იქ ყოფნას როცა დემეტრემ ორივე გულში ჩაგვიკრა მის მხარს ზემოდან მოვკარი თვალი გაოცებულ ლიზას, გვიმზერდა და ვერ გაეგო რა ხდებოდა.
- არ ვიცი აქ რა ხდება მაგრამ მეც ჩაგეხუტებით რა, საყვარლად გაგვიღიმა და თანხმობას არც დალოდებია ისე ჩაგვეხუტა, ვიდექი სითბოთი და სიყვარულით გარშემორტყმული და ცხოვრებაში პირველად ვფიქრობდი იმაზე რომ თურმე არც ისე ძნელი ყოფილა იყო ბედნიერი.
- - - - - -
ანა პირდაღებული შეჰყურებდა სახლს, აშკარად ამ გაოცებამ გადამარჩინა რომ მაშინვე არ მეცა და არ დამცოფა როგორც კი ეზოში შემომავალი ჭიშკარი გავუღე
- აბა დიდხანს იდგები ასე თუ ჩამეხუტები ბოლოს და ბოლოს, -ხელები ფართოდ გავშალე და მანაც არ დააყოვნა ისე მეცა და ჩამიკრა გულში რომ ძლივს ამოვისუნთქე, სიცივისგან აწითლებული ლოყა ლოყაზე მომაკრო და მთელი სხეულით ამეკრა ზედ, ჩემი პატარა ერთი ციდა საყვარელი გოგო, როგორც იქნა მომშორდა, გრძელი თმა უკან გადაიყარა, ლამაზი შავი თვალები მოჭუტა და დოინჯი შემოირტყა.
- მომენატრე შე უსინდისო ადამიანო, ახლა უნდა ვიგებდე რომ გათხოვდი?
- არ დაიჯერებ მაგრამ მეც ახლახანს გავიგე ამის შესახებ, წამოდი სახლში შევიდეთ ყველაფერს მოგიყვები,
-ის იყო ჩემოდნებს ხელი დავავლე რომ ვიგრძენი როგორ ამომიდგა ზურგსუკან ვიღაც, მერე ანას აღფრთოვანებულ-გაკვირვებული მზერაც რომ შევამჩნიე მივხვდი რომ დემეტრე იყო, ანას თავაზიანად მიესალმა და წელზე ხელი მომხვია.
- დემეტრე გაიცანი ჩემი ერთადერთი და განუმეორებელი მეგობარი ანა, ანა ეს ჩემი მეუღლეა დემეტრე,
-ჩემი სიტყვებისგან ლოყებაფორაჯებულმა ანამ ისე ნაზად გაუწოდა დემეტრე თითები, და ისე ააფახულა წამწამები რომ ვერავინ იფიქრებდა სინამდვილეში რა გადარეულიც იყო.
- სასიამოვნოა შენი გაცნობა, -დემეტრემ გულითადად გაუღიმა ანას, -მაოსგან მსმენია შენზე.
- შენი გაცნობაც სასიამოვნოა დემეტრე, სამწუხაროდ უნდა გითხრა რომ შენზე აქამდე არაფერი მსმენია, რაც ცოტა არ იყოს უცნაურია.
- ჰო, შეიძლება ცოტა უცნაურად ჩანს ყველაფერი მაგრამ მაო გეტყვის რაშიც არის საქმე, -გაოცებულმა შევხედე დემეტრეს, ანუ ის თანახმა იყო რომ ანასთვის ყველაფერი მეთქვა, გამამხნევებლად გამიღიმა, თვალი ჩამიკრა და ჩემოდნებზე მანიშნა,
- ეს რა ჩემოდნებია?
- ანას ვთხოვე ჩემი ბინიდან ტანსაცმელი და რაღაც ნივთები მოეტანა რაც მჭირდება.
- კარგი, ამათ საძინებელში წავიღებ, სახლში შემოდით თორემ გაცივდებით, -ჩემოდნები ბუმბულივით მსუბუქად ააფრიალა და შესასვლელისკენ წავიდა.
- მაო შენ მე გამაგიჟებ, -ანა აღფრთოვანებას ვერ მალავდა, -სად იპოვე ეს ბიჭი? არაჩვეულებრივი ვინმეა, საყვარელი და სიმპათიური, რატომ აქამდე არაფერი ვიცოდი მის შესახებ?
- იმიტომ რომ მეც არ ვიცოდი, რამდენიმე დღის წინ მომიტაცეს...
- რაა? რას ამბობ? -იმხელა ხმაზე იყვირა, შეშინებულმა მიმოვიხედე ირგვლივ.
- რა გაყვირებს? შენ რომ ის გითხრა ჩემი მოტაცება ვინ დაგეგმა საერთოდ გადაირევი და მთელ ქვეყანას შეყრი ასე რომ წამოდი მშვიდად დავსხდეთ საძინებელში და ყველაფერს მოგიყვები, -თითქმის ძალით წავათრიე სახლისკენ, დემეტრე მეორე სართულზე ამავალ კიბესთან შეგვხვდა,
- ჩემოდნები საძინებელში ავიტანე, თუ გინდათ ჩაის ან ცხელ შოკოლადს ამოგიტანთ, -გვითხრა და ისე გამიღიმა ლამის იქვე კიბეზე დავდნი და დავიღვენთე, ის იყო უნდა მეთქვა ნუ შეწუხდებითქო რომ ნამცხვარიც წამოაყოლეო გადაულაპარაკა ანამ და ბავშვობის ძმაკაცივით დაუტყაპუნა მხარზე ხელი, ძლივს შეიკავა დემეტრემ სიცილი, შებრუნდა და სამზარეულოსკენ წავიდა.
- - - - - - -
ყველაფერი ასე იყო, დავასრულე და გულაღმა გადავვარდი საწოლზე, ანა თვალებგაფართოებული, პირდაღებული მიყურებდა და ტყუილად აფათურებდა ხელს ცარიელ თეფშზე, ჩემი ისტორიის მოსმენაში გართულმა ისე შესანსლა დემეტრეს ამოტანილი თითქმის მთლიანი კექსი რომ თვალიც არ დაუხამხამებია, ახლა კი რომ მიხვდა აღარაფერი იყო დარჩენილი სავარძლის საზურგეს მიეყრდნო და სასაცილოდ გამობზეკილ მუცელზე დაიწყო ხელები,
- ესე იგი დემეტრეს მოწონდი და ამიტომ მისმა მეგობარმა ონისემ მოგიტაცა რომელიც შენი ძმა აღმოჩნდა, გარდა ამისა პატარა დაც გყავს, ირაკლი და დემეტრეს მამა დიდი ხნის ძმაკაცები არიან, ირაკლი გემუქრება, ირაკლის ცოლს და ონისეს დედას ნათიას დემეტრე უყვარს, ჯანდაბა, ისეთი სიტუაციაა მიმიქარავს თურქული სერიალები.
- ჰო ასე გამოვიდა, მაგრამ რაც მთავარია, ონისემ ყველაფერი გაიგო და ვფიქრობ რომ კარგი ურთიერთობა გვექნება, ძალიან საყვარელი ბიჭია, ახლა ერთი სული მაქვს ნატა როდის ჩამოვა იტალიიდან რომ გავიცნო, ონისემ მითხრა რომ რამდენიმე დღეში აქ იქნება, ყოველ შემთხვევაში ჩვენს ქორწილს აუცილებლად დაესწრება.
- მანაც იცის შენს შესახებ?
- არა, რომ ჩამოვა ერთად დაველაპარაკებით მე და ონისე.
- ქორწილი როდის გაქვთ დაგეგმილი.
- დემეტრეს უნდა რომ ახალ წლამდე მოვასწროთ, მგონი რაღაც აქვს ჩაფიქრებული და არ მიმხელს.
- შენი აზრით რამდენიმე დღეში ყველაფრის დაგეგმვას მოასწრებთ.
- კარგი რა, რა დაგეგმვა უნდა, კაბას ვიყიდი, მერე წავალთ და ხელს მოვაწერთ, ეს არის და ეს.
- არა მგონია ასე ადვილად გამოძვრეთ, როგორ ფიქრობ დემეტრეს ოჯახს ერთადერთი შვილის ქორწილის პომპეზურად აღნიშვნა არ ენდომება?
- ჰოდა ალბათ მოიფიქრებენ როგორ მოაგვარონ რამდენიმე დღეში ყველაფერი.
- ნათიას რას უპირებ?
- რას უნდა ვუპირებდე, მაგას თავისი გაჭირვებაც ეყოფა, დემეტრე როგორც ქალს არასოდეს შეხედავს და თანაც ბოლოს და ბოლოს ონისეს დედაა, მასთან პრობლემები არ მჭირდება.
- გჭირდება თუ არა მასთან პრობლემები მაინც გექნება, არა მგონია ასე უბრალოდ შეეგუოს იმას რომ დემეტრეს ცოლად მოყავხარ, თანაც ახლა როცა იცის რომ მისი გრძნობების შესახებ იცი, ყველანაირად ეცდება რომ სიცოცხლე გაგიმწაროს.
- როგორმე გავუძლებ ცოტა ხანს, თანაც ჩვენ მართლა ცოლ ქმარი ხომ არ ვიქნებით, ერთმანეთი არ გვიყვარს და ცოტა ხანში ისედაც ცალ-ცალკე ვიცხოვრებთ, ჰოდა ნათიაც დამშვიდდება.
- ანუ ახლა რა გამოდის რომ ჯერ ფიქტიურად დაქორწინდებით და ცოტა ხანში დაშორდებით?
- ჰო ასე გამოდის, -ამოვიოხრე და ამოოხვრას გულიც ამოვაყოლე.
- თქვენ ვის ატყუებთ კი მარა, -ეშმაკურად მოჭუტა თვალები და წარბები მაღლა აწკიპა.
- რას გულისხმობ? -ძლივსგასაგონად ამოვიკნავლე.
- რომელ ფიქტიურ ქორწინებაზე მელაპარაკები, ერთმანეთის დანახვისას დნებით, თქვენს შორის საოცარი მიზიდულობა იგრძნობა, ისეთი თვალებით გიყურებს შენს ადგილზე რომ ვიყო ფიქტიური ქორწინება კი არა საძინებლიდან გარეთ არ გავუშვებდი.
- კარგი რა, ნუ ხარ ასეთი გარყვნილი, -გახურებულ ლოყებზე ჩამოვისვი ხელები, თვალები დავხუჭე და ჩემდაუნებურად წარმომოდგა თვალწინ დემეტრე, მისი თვალები, ტუჩები, თითები რომლებიც ჩემს შიშველ სხეულზე დასრიალებენ, გაუცნობიერებლად მოვილოკე გამშრალი ტუჩები.
- ამის მერე კიდევ იტყვი რომ მის მიმართ გრძნობები არ გაქვს, მისი უბრალოდ წარმოდგენისასასაც კი ლამისაა ორგაზმი განიცადო.
ის იყო თვალები დავჭყიტე და დავაპირე მისთვის რამე მწარე მეთქვა რომ ონისემ დაუკაკუნებლად შემოგლიჯა კარი.
- დაიკო საღამოს ბარში მივდივართ და ხომ წამოხვალ, აა სტუმარი გყავს? ბოდიში მე...
- შემოდი, შემოდი, ანა ჩემი მეგობარია და ყველაფერი იცის ჩვენს შესახებ, ოღონდ შემდეგში ფრთხილად იყავი და ჯობია სახელით მომმართო ხოლმე, როგორც შევთანხმდით ჯობია ქორწილამდე არავინ გაიგოს იმის შესახებ რომ შენი და და ირაკლის შვილი ვარ, ქორწილმა მშვიდობიანად ჩაიაროს და მერე ვეტყვით ყველას, მინდა რომ ყველაფერი იდეალურად იყოს, არ მინდა დავითი რამემ ააღელვოს და ჩემს გამო გახდეს ცუდად.
- ოფ, რა მოიცდის ამდენ ხანს, მინდა ახლავე ყველამ გაიგოს რომ შენნაირი საყვარელი და მყავს, -საწოლზე ჩემს გვერდით ჩამოჯდა, ხელი მომხვია და მკერდზე მიმიკრა, მერე კი ანას გაუღიმა რომელიც მის ყოველ მოძრაობას გაფაციცებული აკვირდებოდა.
- ესე იგი მაოს მეგობარი ხარ? სასიამოვნოა შენი გაცნობა ანა.
- ჩემთვისაც, -ძლივს ამოილუღლუღა და გაწითლდა, პირველად ვხედავდი ანას ასე დაბნეულს, ნუთუ ონისე მოეწონა?
- საღამოს კლუბში ვაპირებთ ყველა წასვლას გასართობად, იქნებ შენც წამოსულიყავი, ალბათ შენი მეგობარიც არ იტყვის უარს ჩვენთან ერთად გართობაზე, -ანას შეჰღიმა და მისგანაც საპასუხო ღიმილი მიიღო.
- დემეტრეს ვკითხავ, ისიც თუ მოდის მეც წამოვალ.
- მგონი ზედმეტად შეიჭერი ცოლის როლში პატარავ, ასეთი რაღაცეების შეთანხმება რა საჭიროა.
- როლი რას მიქვია, მაო ჩემი ცოლია და შენ თუ ახლავე არ დაიწყებ სტანდარტული ცოლის ძმასავით მოქცევას დამავალებ, -ვერც კი გავიგეთ როდის შემოვიდა და თავზე როდის დაგვადგა დემეტრე, იღიმოდა თუმცა ვამჩნევდი რომ ონისეს სიტყვების გამო ბრაზობდა, ონისე კი ვერც მიხვდა ამას.
- სტანდარტული ცოლისძმა? ეგ რაღაც ახალია? რას გულისხმობ? -გაეცინა და როგორც იქნა შეამჩნია ნაძალადევი ღიმილის მიუხედავად მოღუშული სახე.
- ნუ რაც არის, რა მნიშვნელობა აქვს, -მეორე მხრიდან დემეტრე მომიჯდა და მხარზე ნიკაპით დამეყრდნო.
- აბა რას იტყვი წავიდეთ? -უხმოდ დავუქნიე თავი, ორ საყვარელ მამაკაცს შორის ვიჯექი, წინ ჩემი ერთადერთი საყვარელი მეგობარი მეჯდა, სხვა რა უნდა მენატრა.
- - - - - - -
გვიან საღამომდე შეუსვენებლად ვლაპარაკობდით მე და ანა, ბიჭებს აღარ შევუწუხებივართ, მერე ლიზაც შემოგვიერთდა რომელმაც გამოგვიცხადა რომ მშობლებთან ერთად საფრანგეთში დაბრუნებას აღარ აპირებდა და ჩვენთან რჩებოდა, რაც სიმართლე რომ ვთქვა გამიხარდა რადგან მომწონდა, კეთილი, თბილი, ხალისიანი გოგო იყო, ჩემი და ონისეს ამბავი რომ გაიგო კარგა ხანს ვერ გამოვიყვანეთ მე და ანამ შოკიდან, როგორც იქნა იმის დროც მოვიდა რომ კლუბში წასასვლელად მოვმზადებულიყავით, ლიზამ კოსმეტიკით სავსე საკმაოდ მოზრდილი ჩანთა შემოიტანა და ის და ანა მაშინვე მაკიაჟის კეთებას შეუდგნენ, გრძელსახელოიანი და გულდახურული მოკლე შავი კაბა ჩავიცვი, რომელიც სხეულზე მქონდა მოტმასნილი და ჩემს საკმაოდ ლამაზ ფორმებს ხაზს კარგად უსვამდა, თმა კეფაზე შევიკარი, და დაბალქუსლიანი სპორტული ფეხსაცმელი ჩავიცვი, არ მიყვარდა მაღალქუსლიანები და კაცმა რომ თქვას არც საჭიროებდა მაღალქუსლიანებს ჩემი გრძელი ფეხები, მსუბუქი მაკიაჟიც და მზად ვიყავი, გოგონებიც არაჩვეულებრივად გამოიყურებოდნენ.
- თუ იცი ონისეს და დემეტრეს გარდა კიდევ ვინ მოდის? -ვითომ ისე სასხვათაშორისოდ მკითხა ლიზამ.
- იკაც იქ იქნება და ბექაც, -გამეღიმა როცა დავინახე როგორ გაუბრწყინდა სახე.
ბიჭები ბაღში გველოდებოდნენ, დემეტრეს ჩემი დანახვისას თვალები გაუბრწყინდა, ჩემს ფეხებს ნელ-ნელა ააყოლა მზერა და მძიმედ გადააგორა ნერწყვი, გაუცნობიერებლად მოვიქციე ქვედა ტუჩი კბილებს შორის და უცნაურად სწრაფად აძგერებულ გულზე ხელი მივიჭირე რომ საგულედან ამოხტომაში ხელი შემეშალა.
- თქვენ ორნი ჩერნობილის ატომურ სადგურს ჰგავხართ, -გადმომილაპარაკა ანამ და ზედმეტად განაზებული ღიმილით და გრძელი წამწამების მიამიტური ხამხამით შეხედა ონისეს რომელიც რატომღაც თვალს ვერ აშორებდა ჩემს მეგობარს.
- ჰმ ჩერნობილი? უცნაური შედარებაა, -გამეღიმა.
- სულაც არა, კაცმა არ იცის მისი დათხელებული დამცავი კედლები როდის ჩამოიშლება, მასში დაგროვებული მომაკვდინებელი ენერგია როდის გამოიჭრება გარეთ და როდის მოუღებს ბოლოს ნახევარ მსოფლიოს.
- ხომ არ აზვიადებ? -ვკითხე თითქოსდა უდარდელად მაგრამ სხვა თუ არა მე ხომ ვგრძნობდი როგორ მჭამდა და მარღვევდა შიგნიდან, უთქმელი და ჯერაც ვერგააზრებული გრძნობები.
- შეიძლება ვაზვიადებ კიდეც, მაგრამ იცოდე, ასე თუ დიდხანს გააგრძელებთ ნახევარი მსოფლიოსი რა გითხრა მაგრამ ერთმანეთს ნამდვილად დაწვავთ და დადაგავთ...
- ანა ცოტა ხნით დამითმობ ჩემს მეუღლეს, -დემეტრემ შეგვაწყვეტინა ეს მეტად ‘’ფილოსოფიური’’ საუბარი და ცოტა არ იყოს შვებით ამოვისუნთქე, მომიახლოვდა, წინ დამიდგა და აციმციმებული შავი თვალებით შემომხედა.
- ცოტა სხვანაირად მქონდა დაგეგმილი ამის გაკეთება მაგრამ ახლა უბრალოდ ასე გამოვიდა, იმედია მაპატიებ, ასეთ არარომანტიულ საქციელს, -ჯიბიდან პატარა მუქლურჯ ხავერდგადაკრული ყუთი ამოიღო გახსნა და გამომიწოდა.
- მინდა რომ ეს გაიკეთო და ისე წამოხვიდე, -ცდილობდა ხმაში და სახეზე აღელვება არ შემჩნეოდა მაგრამ თვალები ყიდდა, სუნთქვაშეკრული ელოდა ჩემს რეაქციას, ყუთში ულამაზესი ბრილიანტისთვლიანი ბეჭედი იდო, თვალს ვერ ვაშორებდი მაგრამ გამორთმევას ვერ ვბედავდი, ირგვლივ მიმოვიხედე, ანა ლიზა და ბიჭები ყურებამდე გაღიმებულები შემოგვცქეროდნენ, ვუყურებდი ჩემს წინ მდგარ ოცნების მამაკაცს და ცხოვრებაში პირველად მეშინოდა ასე ძალიან...