მთელი ჩემი შეგნებული ცხოვრება ადამიანად დადგომას ვცდილობდი ყველა ჩემს გარშემო ვეღაცას მადარებდა მასავით უნდა იცვამდე , მასსავით უნდა საუბრობდე , მოძრაობდე, არავის არ უკითხავს რას ვგრძნობდი ან რა მინდოდა მხოლოს ის რასაც ისინი ჩემში ხედავდნენ არასაკმარისად კარგი, ჯერ კიდევ განუვითრებელი. სკოლა მუდმივი ჯოჯოხეთი იყო, ყოველთვის დამცინოდნენ რას აღარ მეძახდნენ :ძროხა , ნაგავი ეს ის სახელებია, რითაც მუდმივად ვმოძრაობდი ერთი მეგობარიც კი არ მყავდა არავინ საერთოდ მხოლოდ მე და საკუთარი ემოციები.სწორედ მაშინ აღმოვაჩინე, რომ ჩემში კიდევ ერთი ადამიანი ცხოვრობდა ვიღაც ვინც ჩემზე ძლიერი იყო ვისაც ყველას შთანთქმა და განადგურება შეეძლო და იცით რაა მომეწონა მომეწონა ყველა იმ ადამინის მუდარით სავსე თვალები ,რომლებიც გადარჩენას მთხოვდნენ მაშინ ,როდესაც მე მათი წამებით ვიყავი დაკავებული. საკუთარი დასჯის მეთოდებიც კი მქონდა - ჯერ თითებს ვაჭრიდი ღმერთო ჩემო მათი ტირილი და ვედრება დღემდე ყველაზე წმინდა იავნანად ჩამესმის, მათი ვედრებით სავსე თვალები მუდმივად იმ წამებს მახსენებდა ,როცა მეც მსგავსად შევყურებდი უხმოდ ჩუმად ვემუდარებოდი „გთხოვ ნუ გამრიყავ მეც ხომ მჭირდება გვერდით ვინმე’’ მაგრამ არავის ესმოდა ან არ უნდოდათ გაგება თუ რა არის რეალური მარტოობა, ხოდა მე ვანახე მათ რას ნიშნავს ბედისანაბარა ყოფნა მაშინ ,როდესაც ერთადერთ ხსნად სიკვდილი გევლინება მაგრამ ამის ღირსი არც ერთი არ იყო ამიტომ არავინ არ მომიკლავს წამების გარეშე: სათითაოდ ვაჭრიდი ყველა ორგანოს და თითქოს ამითი ვიკვებებოდი ეს იყო ჩემთვის ჰაერიც, ყველას ვინც ჩემს მეთოდებს უბრძოლველად ნებდებოდა ჯოჯოხეთში ვუშვებდი ზოგი მტკვარში გადავყარე ზოგი დავმარხე ზოგიც კი უბრალოდ სადმე მივაგდე ცხოველისთვის ლეშის საჭმელად. სიმართლე გითხრათ თავიდან ეს ყველაფერი მათზე შურის საძიებლად დავიწყე ვინც მაწამებდა და შინაგანად მალპობდა, თუმცა ცოტახანში ისე შევეჩვიე ექსტაზივით გახდა თითქოს მასზე დამოკიდებული ვიყავი მაშინ ,როდესაც ვცდილობდი არავინ არ მომეკლა სრულიი ქაოსი მქონდა გონებაში ჩემი ორი მხარე ერთმანეთს ებრძოდა ,როგორც ანგელოზი ეშმაკს ,სიკეთე ბოროტებას თითქოს ჩემს შიგნით კიდევ ერთი ადამიანი ცხოვრობდა ვიღაც სხვა რომელიც მუდმივად მეჩურჩულებოდა’’მოკალი არ გაჩერდე მოკალი’’.თითქოს ადამიანური საწყისები ჩაკვდა ჩემში და იმ ბოროტმა საბოლოოდ დაიდო ბინა , როგორც მმართველმა და ბატონპატრონმა, იმდენად ჩემი გახდა და შევისისხლხორცე ,რომ რასაც მიბრძანებდა იმას ვაკეთებდი ადამიანებს უკან დავყვებოდი ,ვუთვალთვალებდი , სრულ ინფორმაციულ პაკეტს ვფლობდი მათზე და მხოლოდ კარგი დაკვირვებისა და გეგმის დასახვის შემდეგ ვკლავდი თითოეულ მათგანს სიმართლე გითხრათ არცერთხელ არ მიფიქრია რა მოხდეოდა მომავალში, არც ერთი წამით გამქცევია ფიქრები მომავლისკენ იმ წუთას ადამიანის მკვლელობა დიდიხნის ნანატრ ორგაზმს ჰგავდა კარგი სექსის შემდეგ, მაგრამ არა იცით რაა მასზე უკეთესიც კი იყო, რაღაც უფრო ამაღელვებელი და ხანგრძლივი ჩემთვის ეს იყო კაიფიც და ნირვანაც მაგრამ როგორც ყველაფერ კარგს ჩემს ბედნიერებასაც აღმოაჩნდა დასასრული მართალია ციხეს ავცდი მაგრამ ბევრად უარესში ფსიქიატრიულში გამომკეტეს იქ კი სრული ჯოჯოხეთია. ქაოსი და მუდმივი მარტოობა ეს იმ ადამიანების ხვედრია ვისაც დარჩენილი ცხოვრების საგიჟეთში გატარება გვიწევს ირგვლივ სულ ბნელია გაგეცინებათ და გვირაბის ბოლოსაც კი არ სჩანს სინათლე ერთადერთი გასართობი კი ისევ და ისევ შენნაირების დაცინვაა ,თუმცა მხოლოდ ჩვენი გართობის გზა როდი იყო სხვების დამცირება თითოეული იქ მომუშავე გვაწამებდა ირონიული და დამცინავი რეპლიკებით გვესაუბრებოდნენ და ზოგჯერ გვაშიმშილებდნენ კიდევაც ,ბნელ ოთახში გვკეტავდნენ და სულის ამოხდამდე გვისწორდებოდნენ ყველაზე უარესი კი ალბათ რისი გაკეთებაც შეეძლოთ და გააკეთეს კიდევაც ეს გაუპატიურებაა მე კარგად მახსოვს ის გულის ამრევი შეხებები ნერწყვითა და მათი სპერმით მოსვრილი სხეული საშინელი ტკივილისა და დამცირების შეგრძნება ყოველი აქტის შემდეგ მახსოვს ერთხელ, როდესაც შეუძლოდ ვიყავი და ჭამაზეც კი უარი განვაცხადე გაბრაზებულმა ლაშა ონიანმა მისი ფინიების თანხლებით საკუთარ კაბინეტში შემათრია ჯერ კიდევ მაშინ გააზრებულიც კი არ მქონდა, რის გაკეთებას აპირებდა ,ერთადერთი რაც მახსოვს ამ საშინელი დღიდან არის მისი ბოროტულად აელვარებული თვალები და შემდეგ ყველაფერი კადრებად იცვლება გახსნილი შარვალი ,ჩემი ისტერიკა ,გარტყმული ხელი და საბოლოოდ დაუძლურებული და განადგურებული, როგორ გავხდი ოთხი ადამიანის მსხვერპლი ის საშინელი კრუნჩხვის შეგრძნება დღესაც თან დამყვება იმ წყეულ ადგილას საშინელი დღეები გავიარე ვიტყოდი იმაზე უარესიც კი, რასაც მე ვუკეთებდი სხვებს დღემდე მაქვს იარების კვალი სხეულზე დანისგან დატოვებული შრამები და შეგრძნება რომ ხვალ ქუჩაში გასულს კვლავ იგივე დამემართება ,იმ წყეულ ადგილას იმ ჯოჯოხეთში მე წლები დავყავი ღმერთისგან მიტოვებული თავს ეშმაკს ვაფარებდი და საბოლოოდ მაშინ, როდესაც შანსი გამომიჩნდა იქავრობა დავტოვე იმ დროისთვის უკვე თვეების მკვდარი იყო ჩემი შვილი რომელიც წარმოდგენაც კი არ მაქვს რომელი ნაბიჭვრისგან მეყოლებოდა მაშინ მისი დაკარგვა წარმოუდგენელი ტკივილი იყო ჩემთვის ერთადერთ ხსნადაც კი მივიჩნევდი ჩემი დამპალი ცხოვრების ნათელი წერტილი იყო თუმცა ახლა რომ ვიხსენებ მხოლოდ შვებას ვგრძნობ ტკივილი კი სადღაც გაქრა გადაიკარგა მისი ადგილი შურისძიების გრძნობამ ჩაანაცვლა ყველაზე ტკბილმა და სათუთმა. შურისძიება ეს ხომ ის კერძია რომელიც ცივად უნდა მიირთვა ხოდა მეც ველოდი წლები ველოდი სანამ იმ დგომარეობამდე არ მივედი ,როდესაც დაუბრკოლებლად წინააღმდეგობის გაწევის გარეშე შევძლებდი მათ განადგურებას სწორედ ამ წლების განმავლობაში მივვხვდი რა ძალა აქვს მოლოდინს , ხუთი წელი დაწყევლილი ხუთი წელი ველოდე მათი დაცემის ყურებას და მაშინ როდესაც ჩემი აღმავლობის ხანა დაიწყო მათი ცრემლები სისხლად ვაქციე ძველი წამების ხერხებს მივმართე კვირებისა და თვეების განმავლობაში მე ვიყავი მათი მოსამართლეც და ბრალმდებელიც თითოეული მათი ნატანჯი ბგერა ჩემთვის შვება იყო და მერე რა თუ იმ ადამიანს აზღვევინებ ვინც გაგანადგურა, მერე რა თუ უყურებ როგორ იჭამს ტკივილისგან ხორცებს ,როგორ ყვირის განწირული და მათი ხმა ამ დროს ყველაზე ლამაზ სიმფონიად ჩაგესმის, უყურებ როგორ იფსავენ შიშისგან და ხვდები შენ ძლიერი ხარ ახლა ამ წამს და არა წარსულში მაშინ როდესაც განადგურებდნენ მაშინ როდესაც ზედ გივლიდნენ შენ ახლა მათზე მაღლა ხარ და ეს არის მთავარი ყველაზე ტკბილი გრძნობაა, როცა ხვდები ახლა შენ შეგიძლია ჭიქა ღვინით ხელში დაჯდე და უყურო ,როგორ ცდილობენ ტრაკების გადარჩენას ერთმანეთის გაწირვით და იცით რაა სწორედ მათი საქციელი და გადარჩენისთვის ბრძოლა იყო ჩემთვის ყველაზე ნათელი მაგალითი ადამიანობის საწყისისა ჯანდაბა რამდენიმე თვეც კი ვერ გაძლეს იმ ნაბიჭვრებმა მესამეთვეს წამებისგან ნატანჯი სხეულები დამხვდა სარდაფში იცით გულიც კი დამწყდა იმ თვეებში საუკეთესოდ ვერთობოდი და ახლა რა დამრჩა სულ გამოცლილი ღონემიხდილი და დალურჯებული სხეულები, რომელთაც ჩემი კეთილი ნებიდან გამომდინარე რომელიმე ლეშის მჭამელ ცხოველს მივუგდებდი საძიძგნად მახსოვს საშინლად წვიმდა იმ დღეს ძლივს მივათრიე მათი გვამები ჯერ მანქანამდე შემდეგ კი შუაგულ ტყემდე სახლში დავბრუნდი თითქოს არაფერიაო და გავაგრძელე კიდევაც ცხოვრება იქიდან სადაც გავჩერდი ,აღარც ერთი წამი და წუთი აღარ ტრიალებდა მათ ირგვლივ ძებნის საქმე კი უშედეგოდ და მდორედ მიედინებოდა მანამ სანამ ტელევიზორში არ გამოაცხადეს, რომ გვამები იპოვეს არც კი ვიცი, როგორ მაგრამ შეძლეს და ჯერ მათი ვინაობა შემდეგ კი ჩემი ანუ მკვლელის ვინაობა დაადგინეს და ახლა კვლავ საგიჟეთიდან ისევ იმ ჯოჯოხეთიდან გწერ ,რადგან მინდა იცოდე რომ არც ერთი მკვლელობა, არც ერთი მოკლული ადამიანი არ არის ჩემი ბრალი გგონია მარტივი იყო მთელი ბავშვობა იმის ყურება თუ როგორ ურტყავდა მთვრალი მამაჩემი დედაჩემს ის კი ხმას არ იღებდა არ ვიცი რა ჯანდაბის გამო მაგრამ დუმდა და ამ დუმილმა კუბოს ფიცრებამდე მიიყვანა არც იმის ყურება იყო ჩემთვის მარტივი როგორ მიყურებდნენ და დამცინოდნენ როგორ დამსდევდა მთვრალი მამაჩემი დანით როგორ მისერავდა ხელებსა და ფეხებს მე იმ პერიოდში საკუთარ სამყაროში ვცხოვრობდი ჩემი ერთადერთი მეგობარი კი ის იყო ვინც დღეს გიჟ მანიაკ და სასტიკ მკვლელად ჩამომაყალიბა