ფანჯარას ვუცქერდი და ვისმენდი წვიმის ხმას, რომელიც მამშვიდებდა.მავიწყებდა ყველა დარდსა და ფიქრს. ლონდონის ერთ-ერთ საუკეთესო სასტუმროში ვიყავი და ქალაქის ხედს გადავყურებდი, მანქანებით სავსე ქუჩებს, რომლებიც, ალბათ,მიიჩქაროდნენ სახლში,რათა ოჯახთან ერთად ევახშმა. ნახერად გავაღე აივნის კარის და ღრმად შევისუნთქე მიწის სურნელი. სულ სხვა იყო, ვერ შეედრებოდი იმ სურნელს, რომელიც ჩვენი ქვეყნის მიწას ჰქონდა . თვალწინ გამიელვა იმ ბედნიერმა წლებმა,რომელიც საქართველოსთან მაკავშირებდა. წვიმაში დახუჭობანას თამაშმა,გასწრობანა,კლასობანა. ამ მოგონებებმა გული გამითბო და ჩემს თვალზე მლაშე სითხემაც დაისადგურა ადგბილი. ალბათ,დავიცლებოდი,საშუალებას მივცემდი სითხეს გათავისუფლებულიყო,მაგრამ ოთახში შემოსულმა ხმამ ამ სამაყაროში დამაბრუნად.
-გაცივდები ეგრე-იქვე მდგარ მაგიდაზე ჩაის ფინჯანები დადო-დახურე კარი. მეც ერევე დავხურე და მას მივუბრუნდი,როლიც გაკვირვებული მათვალიერებდა და თავისთვის პუტუნებდა-არც კი მჯერა ჩემს წინ რომ დგახარ.ღმერთო, როგორ გაზრდილხარ-აღბრთოვენება ვეღარ დამალა და თბილად გადამეხვია.
-მეც ვერ ვიჯერებ,ლუკა-თბილად შემოვხვიე ხელები და თითქოს თბილი სითხე ჩამეღვარა ჩემს გულში.
-სხვა დროს გამიჭირდებოდა შენი ცნობა,მაგრამ თვალებმა გაგყიდეს-გაიცინა-დაჯექი, ჩაი დავლიოთ და ვისაუბროთ.
-ღმერთო, როგორ მომნატრებიხარ! წარმოლდგენაც არ გაქვს, რომ დაგირეკე და გავიგე შენც გეგმავდი ჩამოსვლას სიხარულით არც კი ვიცოდი, რა გამაკეთებინა.
-როგორ ხარ, რას შვები?.
-ვსწავლობ,ვმუშაობ და საქართველოზე ვფიქრობ.-დეტალებში არა, მაგრამ მოვუყევი ჩემი ისტორია სახლიდან გაქცევიდან დაწყებული აქ ჩამოსვლით დამთავრებული. მე და ლუკა დიდი ხნის მეგობრები ვართ, ჩვენი ურთიერთობა დათამდე დაიწყო. ერთად დავდიოდით ცეკვაზე და სოლისტებიც კი გავხდით პირველივე დღეს, რაღაც უხილავი კავშირი გაჩნდა ჩვენს შორის. გაცნობის დღესვე ისე შევეწყვეთ ერთმანეთს, რომ შეგეხედათ ნამდვილად კარგი მეგობრები გეგონებით. არც გაგვიცრუებია ერთმანეთისთვის იმედი ყოველთვის ერთმანეთის გვერდით ვიდექით. ერთადერთი ბიჭი იყო, რომლის გვერდით ასე ახლოს ყოფნის უფლებას მაძლევდნენ მშობლები. რაც დრო გადიოდა მით უფრო მეტად ვენდობოდი და ჩემს ცხოვრებაში ძალიან მნიშვნელოვან ადგილს იკავებდა.
ჩემი ისტორიას ისმენდა და ვგრძნობდი ,რომ გონებაში ყველაფერი აერია გონებაში.
-ვერ გამართლებ,მაგრამ ჯანდაბა, შენი გამტყუნებაც არ შემიძლია!.
-ვიცი,ლუკა, ზოგჯერ მეც ვერ ვამართლებ საკუთარ თავს ფსიქოლოგთან, რაც დავიწყე ვიზიტები უფრო დავლალაგდი,თორემ სერიოზული დარღვევა მქონდა. შენ ის მითხარი, როგორ არის?. თავიდან ვერ მიხვდა, მაგრამ შემდეგ გაუნათდა გონება და გაიაზრა თუ ვის ვგულისხმობდი და ჩაიცინა.
-რა გითხრა, განადგურებულია. დღესაც ვერ მოსულა გონს. უკვე ჩვენთან ემოციებს და იმ განცდებს, რასაც გრძნობს მალავს და აღარ გვანახებს. თავიდან უჭირდა გარდაცვლილიც კი ეგონე,უფროსწორად გვეგონე.მაგრამ წერილის ნახვის მერე ყველაფერი ნელ-ნელა ჩაწყნარდა.
………
დილას დათამ უცნაური შეგრძნებით გაიღვიძა. გული რატომღაც აფორიაქებული ჰქონდა მელისას მხარეს გახედა,თუმცა საწოლში არ დახვდა. საათს დახედა 07:05 წუთს აჩვენებდა. “ასე ადრე რატომ გაიღვიძა?” საკუთსრ გონებაში დასვა შეკითხვა და ფეხზე წამდგა. უცებ ჩაიცვა და აბაზანისაკენ გაეშურა. თავი მოიწესრიგა და ქვემოთ ჩავიდა. მელანო სამზარეულოში ფუფუსებდა, თან რადიოს უსმენდა. კოტე კი კოროსვორდს ავსებდა.
-დილამშვიდობის-ოთახში შესვლისთანავე მიესალმა მამას და თვალი მოავლო იქაურობას. სამზარეულოდან, რადგან საუბრის ხმა მოდიოდა იქეთკენ მიაშურა,თუმცა იქ მხოლოდ მელანო დახვდა.
-დილამშვიდობის დედი ასე ადრე რატომ გღიძავს, ისევ ბაბუას მიყვები სამსახურში?-მზრუნველად მოუსვა ხელი.-მელისაც ადგეს და ერთად ვჭამოთ,სანამ სამსახურშო წავედი, თან ცოტას მომეხმარება.
-მელისა ოთახში არ არის. მეგონა,რომ აქ იქნებოდა-გაუკვირდა-იქნებ მაღაზიაში წავიდა?
-არ ვიცი,დილის შვიდ საათზე რა უნდა მაღაზიაში, თან მე ექვსი საათის მერე აქ დავდივარ და ხომ არ გამეპარებოდა?-მანაც გაიკვირვა-მამაშენს კითხე წნევა ჰქონდა და აფთიაქში ხო არ გააგზავნა?
დათა კოტესთან მივიდა მან კი უთხრა, რომ მელისა არ უნდახავს გუშინ საღამოს შემდეგ. აქ კი დათა ანერვიულდა.
-დავიჯერო დედამისთან წავიდა ასე ადრე?-ნერვებ აყოლილმა დათამ ერთი ტონით მაღლა დაიწყო საუბარი.
-მამამისი ხომ ჩამოდის პედებურგიდან და ალბათ დედასთან წავიდა დასახმარებლად.-დაამშვიდა კოტემ.
-მერე არ უნდა დაიბაროს სახლში-კბილი გაკრა მელანომ.
-გამთენიას ხომ არ დაგადგებოდა საწოლში თავზე და მელანო მივდივარომ ხომ არ გეტყოდა?. შენზე კი გაბრაზებული იყო,ალბათ,საღამოს რომ დაუყვირე. კი გაქვს ეგ ყურები ასაწევი, ერთი დღე იქნება ამოუხვალ ყელში.
-კოტე რეებს ეუბნები ბავშვის?.-გაუწყრა მელანო.
-მოკლედ,ვჭამოთ და სამსახურებში დავნაწილდეთ, საღამოს კი ერთად ვივახშმოდ მელისაც შემოგვიერდება.-გაზეთი გადაკეცა,ფეხზე წამოდგა და სასადილო მაგიდას მიჯდა. დათა იმ დღეს გვიანობამდე იმუშავა ლადოს კი სთხოვა მელისასთვის გაეარა და სახლში წამოეყვანა. ლადოს მისვლა და მელისას ხსენებამ ლიზამ გააკვირვა და უთხრა, რომ მელისა დღეს არც ყოფილა მასთან. აფორიაქებული ლადი დათას სამსახურთან დაბრუნდა და მყშევს დაავარა დათასთვის ეთქვათ-გადაედო ყველა საქმე. მან მიხვდა,რომ რაღაც რიგზე არ იყო, თუმცა ამას ნამდვილად ვერ წარმოიდგენდა. ბიჭებთან ერთად ძებნა დაიწყო, პირველი ვისაც მიაკითხა ზურაბი იყო. თუმცა მისმა საძმაკაცომ უთხრა, რომ “ზურაბი ჯერ კიდევ არ გამოსულა ციხიდან და თუ ცოლი აგახიეს სხხვას მოკითხე” ამაზე დათა, რა თქმა უნდა, უპასუხოდ არ დატოვა და ჩხუბი დაიწყო. ყველა ეუბნებოდა პოლიციაში წასვლას აზრი არ აქვს 72 საათი უნდა იყოს გასულიო, მაგრამ რადგან ლუკას მამა სამართალ დამცაავი იყო არავინ არ უყურებდა წეს. გაგებისთანავე დაიწყეს მელისას ძებნა.
-მამა რა ხდება?-ლუკამ გამოიჩინა ინიციატივა ბიჭებიდან.
-სამძებრო სამუშაოები ჩავრთეთ, მალე მოვა მყვინთავები.
-რა მყვინთავები?-უცებ წამოდგა დათა სავარძლიდან.
-დაწყნარდი-გვერდოთ დაუდნა ლადო-მათ იციან თავისი საქმე.
-შენ შ*გ ხო არ გაქვს, რას მაწყნარებ?-ლადოს მიუბრუნდა-ტვინი მომე@ყნა უკვე. იქეთ მელანო და ლიზა ცოცხლად გლოვობს, აქეთ თქვენ მდინარეში ეძებთ. თუ ვინმეს არ დაეზარა შავებში გამოწყობილი ჩემთან მოდის, ვითომ პანაშვიდი მქონდეს ბ*იად.
-მესმის დათა შენი-სცადა მურთაზმა, ლუკას მამამ, მისი დაწყნარება-მაგრამ ჩვენ ყველა ზომას უნდა მივმართოთ.
-არ გესმის მურთაზ, არა! ესაა პრობლემა, რომ ვერავინ იაზრებს ვერაფერს, სად არის? რა უჭირს? ვისყავს? სამი დღეა არ მიძინია, ტვინი გასკდა და მაინც ვერაფერი გავიგე.
-მისმინე,ყველაფერი შეიძლება ვიფიქროთ. მათ შორის სუიციდიც.თუ გაიტაცეს გამოსასყიდი უნდა მოითხხოვონ, თქვენი მტერი ციხეშია და ვერ გამოვა კარგა ხანს, კიდევ რამე თუ არის, რაც არ ვიცი ,შეგიძლია მითხრა.
-მოიცადე,მამა,სუიციდი რატომ? მელისა ეგეთი გოგო არ არის-საუბარში ჩაერთო ლუკა.
-როგორც ვიცით, მელსა ფეხმძიმედ იყო-მურთაზის გვერდით მდგარმა პროკურორმა დაიწყო საუბარი-სამწუხაროდ,გავიგე, რომ ავტოკატსტოფაში მოყვა და მუცელი მოეშალა. ფეხმძიმობის დროს ყველაფერი იცვლება ქალის ორგანიზმში, მათ შორის ნერვული სისტემაც არ არის მწყობრში, ბავშვის დაკარგვის მერე ფსიქოლოგთან ვიზიტი არ ჰქონია ამიტომ გამორიცხული არაა,რომ ფსიქოაშლილობა აქვს.
-ვეთანხმები, ნათიას-დაამატა მურთაზმა.
მაშველთა ჯგუფი თავგამოდებით ეძებნენ მელისას, მურთაზი ყველა დეტალს თავად იბარებდა და კონტროლქვეშ ჰყავდა აყვანილი ყველაფერი. დათა გიჟივით ეძებდა ყველგან. საღამოს კი გაგიჟებული დიმა დაეხმარა,რომელიც აეროპორტიდან პირაპირ მათთან წავიდხა. როლგორც კი მისი დის გაუჩინარება გაიგო, ბარგი შეკრა და საქართველოში დაბრუნდა.
-დემე მელისას არაფერი უთქვამს შენთვის,არ მოუწერია, ოდნავ შეფარვითაც ,კი?-ლუკამ დაიმედებით შეეკითხა.
-არა,მას, რომც უჭირეს არ გეტყვის,ასეთია-ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და თვალები დახუჭა მოღაალატე ცრემლი, რომ არ გადმოვარდნილიყო.
სამი დღის შემდდეგ პირველად მივიდა დათა სახლში, ძილს არ აპირებდა აბაზანის მიღება უნდოდა და ისევ მელისას საძებნელად წავლა. სახლში, რომ მივიდა ანერვიულებული კოტე და თემური დახვდა. მელანო და ლიზა კი ერთმაეთს ასულიერებდნენ დივანზე მიწვენილები. მელანოც ძალიან ცუდად იყო და განიცდიდა, მაგრამ ყველაზე მეტად, რა თქმა უნდა,ლიზა ნერვიულობდა და მოთქვამდა. დღეში სამჯერ მაინც კარგავდა კარგავდა . საჭმელზე ხო ზედმეტი იყო საუბარი. ვინ არ ეხვერწებოდა, თუმც კბილს არ აკავებდა. ყვენი დათას იმედიანი სახით შეჰყურებდა,მაგრამ მან ერთი თავის გაქნევით (უარის ნიშნად) გააგებინა, რომ არც არაფერი შეცვლილა და მანამ სანამ ლიზი გლოვას გაანახლებდა ზემოთ ავიდა. ამ ცხოვრებიდან მოწყვეტილი დაპროგრამებული დადიოდა, სააბაზანოშიც კი მელანოზე ფიქრობდა და ყველა შესაძლო ვარიანტის გეგმას სახავდა. პირსახოცით თავს იმშრალებდა და ვერც კი დაინახა იქვე მდგარი სავარძელი,რომელსაც დაეჯახა. ერთი გემრიელად შეაკურთხა და გაბრაზებულმა მოისროლა პირსახოცი. სწორედ მაშინ დაინახა მელისას მიერ დატოვებული წერილი,რომელიც ორად გადაკეცილი ფურცელზე, დიდად ეწერა “დათას”.
წერილის კითხვის დროს რამდენჯერმე დახურა და ისევ გახსნა ყველაფერს მიხვდა, მაგრამ არ უნდოდა ბოლომდე წაეკითხა და საბოლოოდ დაევა წერტილი. არ სურდა, იმ ჯოჯოხეთში დაეწყო ცხოვრება,რაც წერილის დახურვის შემდეგ ელოდა. მისმა გონებამ და გულმა პირველად ერთობლივ აზრზე დაუკითხავად დადგნენ. პირველად ჩაერთო დათას ის ეგოიზმი, რომელიც ადენხან მარადიულად იყო მიძინებული. მისდა უკითხავად გონებაში გაჟღერდა ის ფიქრი, რომელიც, ალბათ, იმ მომენტში ყველას ასე ერჩივნა. “ნეტავ მკვდარი მენახე”. გაფიქრებისთანავე მოისროლა წერილი,სავარძელს დაწვდა და მთელი ძალით მოისროლა კედლის მიმართულებით.
“ნეტავ მკვდარი ყოფილიყავი და ეს არ მენახა. როგორ შეძელი ამის გაკეთება?” გამსწარებულმა დაიღრიალა. სარკიდან მისი განადგურებული თავი დაინახა, რომელის ზღვისფერი თვალები ვერ იკავებდა ტკივილის გამომხატველ ცხელ,მწვავე ცრემლებს, უძილობიდან ჩაწითლებულ თვალებს კიდევ უარესად, რომ აწითლებდნენ. დაახლოებით თხუთმეტი წუთი დაჭირდა თავის დასამშვიდებლად. წერილს ძებნა დაუწყო,საწოლთან მიგდებული სწრაფად აიღო ხელში და ქვემოთ ჩავიდა.იქ დემე და ლიზა ერთმანეთს ეკამათებოდნენ ლუკა და მურთაზი კი აწყნარებდნენ.
-დედა ხარ, როგორ ვერ მიხვდი რას სჭირდა შენს შვილს,ერთხელ მაინც, როგორ არ შეეკითხე.
-ხომ გითხარი თავს მარიდებდა-მეთქი.
-ვინ იცის, რა უჭირს,როგორ გნატრობს-ტონს აუწია დემემ
-დედა მოუკვდეს გამაგს.
-ვფიქრობ,არარის საჭირო თქვენი თავგანწირვა ქ-ნო ლიზა. მელისა,მშვენივრად არის და დარწმუნებული ვარ მიიღო ის, რასაც ამდენი ხნის განმავლობაში ოცნებოდაბდა, ჩიტივით თავისუფლება-ყველანი გაკვირვებული უყურებდა და ვერც ვერავინ გაბედა სიტყვის ამოღება.დემემ მისი მიმართულებით რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა და წინ დაუდგა.-ეს წერილია იმის მტკიცებულება, რომ მელისას, არც თავი მოუკლავს და არც არავის გაუტაცებიათ. უბრალოდ დაიღალა ჩვენი ‘ტერორით” და გადაწყვიტა, რომ გაქცეულიყო. მე კი არა, საკუთარი დედა და მამა არაფრაფრად ჩაეგდო და მიეტოვებინა.-მურთაზს მიუბრუნდა-ბოდიში,რომ ასე შეგაწუხე. იმ დღესვე, რომ მენახა ეს წერილი ამდენი რამ არ მოლხდებოდა. ყველაფერი დასრულებულა,თურმე-მწარედ ჩაიცინა-შეგვიძლია ყველანაირ კამათის გარეშე დავემშვიდობოთ ერთმანეთს-რაც შეეძლო კულტურულად დაემშვიდობა მათ ყოფილ სასიდედროს და ოჯახის წევრებს. ჯერ კიდევ აზრზე ვერ მოსული, ლიზა გარეთ გავიკდა ოჯახის წევრებთან ერთად. კოტე და მელანომ კი ლუკა და მურთაზი გააცილა. მარტო დარჩენილმა დათამ სახლის კარები გადაკეტა,ფანჯრასთან მივიდა და გადაწეული ფარდები დაუბრუნა საწყის პოზიციას. უკუნით სიბნელეში დარჩენილმა გაიაზრა, რომ ყველაფერი დასრულდა! იმედი იმისა, რომ ისევ ნახავდა მელისას და გულში ჩაიკრავდა გაქრა. სამუდამოდ დაკარგა. გრძნობდა,როგორ იწვოდა შიგნიდან და გული აუღწერელ ტკივილს აყენებდა დათას. ცრებმებს ვეღარ იკავებდა,აღრჩბოდა უკვე აზრი აღარ ჰქონდა მისცემდა თუ არა ნებას. დაუკკითხავად მოედინებოდა მლაშე სითხე ისეთი სისწრაფით და რაოდენობით, რომ უკვე მხედველობაც უჭრდა. გამწადრებული, რაც კი ხელში მოყვა ყველაფერი იატაკსა და კედელს მიამსხვრია.
“შენი დედაც მელისა!”
………..
-მელანო დაწყნარდი-კოტემ გაწყრა და გზა გააგრძელებინა.-ახლა დათას მარტოობა უფრო ჭირდება, ვიდრე შენი ქოთქოთი. დილას მივალთ სახლში და დაწყნარებულს გავესაუბრებით. ან რა არის სალაპარაკო?
-ხედავ რა გააკეთა, იმ გოგომ? მიდით და კიდევ მე გამომიყყვანე ცუდი-იმის გამო, რომ ქუჩაში იყვნენ ვერ ახერხებდა აქოთქოთებას და ვითომ ჩვეულებრივად საუბრობდა, ღიმილ შერეული კბენდა კოტეს-გაიქცა! ხედავ, რამდენი გაბედა? არაფერი მაგას არ აკლდა, მაგრამ უმადური, რომ დაიბადება და შეუგნებელი ადამიანი ცხოვრების ბოლომდე მასე იქნება. მეზობლებს, როგორ ვუთხრა? ყველამ იცის, რომ დაიკარგა რაანაირაად ვუთხრა გაიქცა სახლიდანთქო? რაღც უნდა მოვიფიქრო-ჩაფიქრდა-ვითო,ნახეს და კამათი მოუვიდათ, დათამ ვეღარ გაუძლო და განქორწინება შესთავაზა. როგორია?-იმედიანი თვალებით ახედხა.
-ნუ სულელობ! რაც მოხდა იმას იტყვი. წავიდა და ამასთან შეგუება მოგვიწევს. მელისას საქციელს არც მე ვამართლებ, მაგრამ ამის ეჭვი სულ მქონდა-მელანომ უეცრად გაჩერდა და გაურკვევლად შეხედა-მართლა ვერ ხედავდი მის ცუდად ყოფნას?-უარყოფის ნიშნად თავი გააქნია-აი,მე კი დავინახე. ბოლო დროს ძალიან ცუდად იყო, თავს ვეღარ აკონტროლებდა მას შემდეგ, რაც ბავშვი დაკარგა. დათას “გაძველბიჭებამ” საბოლოოდ გაანადგურა. მანამ სანამ წავიდოდა, რამდენიმე დღის წინ ვესაუბრე და პირველად მაშინ გამკრა ასე ღრმად ამ აზრმამ, ძაალიან დაღლილი და განადგურებული იყო.
-ოჯახი დამღლელია,მაგრამ უნდა გაუძლო.
-ნუ მოთხო თექვსმეტი წლის ბავშვს იმას, რასაც ბევრი ზრდასრულიც ვერ უძლებს.
……………………
-არ მჯერა-სიმყუდროვე დაარღვია გიორგიმ-ჩვენი მელისა დათას ვერ მიატოვებდა!
-კითხვა არ იცი,ს*რო თუ მე წაგიკითხო წერილი?-დიმიტრიმ მკვეხად გასცა პასუხი.
-დიმიტრი, სიტყვები-ლადომ დაუღრინა-გოგონება მელისას არაფერი უთქვამს?-მელისას მეგობრებს მუბრუნდა.
-მელისას ბოლოს საავადმყოფოდან გამოსულს ვესაუბრეთ. ნუ ასე თუ ისე ვესაუბრეთ, ბავშვის დაკარგვის გამო ძალიან განადგურბული იყო და თითქმის არ საუბრობდა-საუბარი დაიწყო ქრისტონამ-თუმცა მელისა ცუდად იყო,და მენტალური პრობლემები, რომ ჰქონდა ამას ვამჩნევდით რამდენჯერმე ვისაუბრეთ ამაზე, თუმცა მელისას ვერ ვეუბნებოდით.
-მართალია, სულ ტიროდა და საკუთარ თავში ძალიან ჩაიკეტა. დათა განყოფილებაში, რომ აღოჩნდა, არც გვესაუბრა მხოლოდ ტიროდა და თავს გვარიდებდა.-დაემოწმა მერიმ.
-ხარაშო.-თავი დააქნია მალხაზმა.
-საერთოდ იაზრებთ, რა ხება?-ლუკამ ვეღარ გაუძლო და ფეხზე წამოიჭრა. ყევლას მზერა მასზე გადავიდა-მანამ სანამ მელისა გაქრებოდა, რომელიმესთვის, რომ გვეკითხა ყველაფერი კარგად იყო მხოლოდ ახლა აღმოჩნდა, რომ ამჩნევდით მელისას, რაღაც ჭირდა და პრობლემა ჰქონდა. იმ დროს უნდა ამოგეღოთ ხმა,როდესაც შეატყვეთ, თუ არ გესაუბრებოდათ ჩემთვის ან დათასთვის მაიც გეთქვათ.
-ლუკაა-გამაფრთხილებლად დაუძახა დიმიტრიმ.
-არ უნდა ლუკას ძახილი. მე რომ მელისასთან ისევ ისე ვყოფილიყავი არ გამომეპარებოდა! მაგრამ არა . დამიშალეთ! “ხალხის თვალში არასწორად ჩანს, ასე ახლოს, რომ ხარ ძმაკაცის ცოლთანო. გათხოვილი ქალიაო” ახლა ვინ მოვთხოვო პასიხუხიხალხს? იქნებ, შენ.-დიმიტრის გახედა-ამის ინიციატორი, ხომ შენ იყავი?
-გოგონებო მადლობა, რომ გამონახე დრო ჩვენთვის-ლადომ გააწყვეტინა ლუკას და გოგონებს მალობა გადაუხადა. ისინიც დაემშვიდობნენ და კარებისაკენ დაიძრა. ვიქტორიას გარდა, ყველანი გარეთ გავიდა, მხოლოდ ის დარჩა და ბიჭებს მიუბრუნდა.
-არ მინდოდა მათთან ერთად რაიმე მეთქვა. მე მელისას მეგობარი ვარ,მაგრამ არა ამათ ჯგუფიდან, ჩვენ სულ სხვა ურთიერთობა გვქონდა.-ცრემლი მოიწმინდა და ბიჭებს შეხედა.-თუ დღეს მელისა აქ არის და ამის გამო დამნაშავეს ეძებთ გეტყვით, რომ ისინი თქვენთვის ძალიან ნაცნოლბი ადამიანები არიან:ლიზა,მელისას ბებო,მელანო,თემური და დათა არიან. მელისას ოჯახი იმაში,რომ რამდენჯერად სახლიან წამოვიდა იმის ნაცვლად,რომ დაერიგებინა,გვერდით დადგომოდა, პირიქით ხალხის არ გაეგო, რომ სახლიდან წამოსულიიყო, არც უსმენდნენ ისე ტენიდნენ დათას. ერთხელაც არ გაესაუბრა თემურიმ სიძეს, რომ გაერკვია რაში იყო პრობლემა. მელანოს მუდმივმა ტერორმა მთლიანად აუშალა ფსიქიკა. როდესაც ფეხმძიმედ იყო ელემენტარულზეც კი ნერვებისგან ცახცახებდა, თუმცა თქვენთან,ზოგადად,არავისთან ამას არ იმჩნევდა მელანო კიდევ უმატებდა სახლში მისულს. რამდენჯერმე შევთავაზე ფსიქოლოგთან ჩაწერა,მაგრამ უარზე იყო. ეშინოდა თუ ფსიქოლოგთან სიარულს დაიწყებდა “ეს იმას ნიშნავს, რომ გავგიჟდიო” დათა კი ერთ-ერთი დამნაშავეა. იმდენ ხანს ებრძზოლა ზურაბს სანამ მისნაირი არ გახდა და ყველაზე დიდი უბედურება ის იყო, რომ ვერც კი ხვდებოდა. ასე,რომ სანამ მელისასკენ ხელს გაიშვერთ ჯერ დათას და მისი ახლობლები ქცევებს დაუკვირდით. ეჭვიც არ მეპარება, რომ უყვარს დათას მელისა იმდენად უყვას, რომ მისგან შეპყრობილმა ვერც კი გაიაზრა მისმა სიყვარულმა და თავდაცვამ, როგორ გაანადგურა მელისა. სიყვარულს გაფრთხილება და დაცვა სჭირდება.-არც დაელოდა მათ პასუხს ისე გავიდა.
………………..
-დავლიოთ?!-ბოთლებით ხელში შემოვიდა დიმიტრი.
-ღვიძლი დაგეშლება-გაიცინა დათამ-ხვალ გამოცდა მაქვს პახმელიაზე არამგონია რამე დავწერო.
-დაიკიდე-ხელი აიქნია დიმიტრიმ.
-აი ჭიქებიც-ლუკამ ჩამოურიგა ბიჭებს. და იქვე შემოსულ დედას მიელალმა-ეეე..ქეთინო სად იყავი? დაიბარე ხოლმე რა.
-გამარჯობა ბიჭებო-ნაზად გაუღიმე ბიჭებს-პატარა საქმე მქონდა-ყოყმანით უთხრა შვილს. “გეთქვა ჩვენ მოვაგვარებდით”თავი გამოიჩინა ლადომ-მადლობა,მაგრამ ამის მოგვარება მეც შემეძლო.
-ხო და-არ მოეშვა ლუკა-სად იყავი?
-თემურის სანახავად. რაც საავადმყოფოდან გამოწერეს არ მინახავს, ცოტა ლიზას ვესაუბრე და მოვედი.-ყველამ ცალი თვალით დათას გახედა
-როგორ არის? მას შემდეგ არ გამიგია მისი ამბავი, რაც გულის შეტევა მოუვიდა-დათამ ქეთოსკენ გაიხედა და იტერესიანი თვალებით შეხედა.
-ეჰ…ამას თუ კარგად ყოფნა ქვია. მიკრო ინსულტი აქვს მოსული. საუბრობს, თუმცა ცოტა ეტყობა ყბაზე. ძალიან მოტეხილი და დასუსტებული არის. რომ შეხედოთ ვერ იცნობთ. დემემ, ჩემთან მინდა გერმანიაში წავიყვანოვო მანაც რა ქნას. სწავლა,სამსახური,ოჯახი აქვს იქეთ ასე თავისუფლად, როგორ ივლის?.
-კაი ტო..ესე ცუდადა-მწუხარებით წარმოოთქვა გიორგიმ. “კარგი აღარ მოგაცდენთ” ისევ თბილი ღიმილი აჩუქა იქ მყოფნებს და სამზარეულოში გაუჩინარდა.
………….
-ისევ გნახავ?-მელისამ სევდიანი სახით წარმოლთქვა-ახლა, როდესაც გნახე მიჭირს გამოგემშიდობო.
-თუ ისევ აქ იქნები და არ გაემგზავრები სხვა ქვეყანაში დაახლოებით ექვს თვეში მნახავ. მანქანების თმაზე-თბილად გადაუსვა ხელი თმაზე.
-ესეიგი ჩემები კარგად არიან და დემემ ოჯახი შექმნა-თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია ლუკამ-ძან გაბრაზებულია მამა?
-თავიდან იყო,ახლა აღარაა,ყოველშემთხვევაში მე ასე ვფიქრობ. არაფერი უჭირთ, ყველანი კარგად არიან-იმის მიუხედავად,რომ გაუჭირდა ტყუილის დამალვას ვერ დაუშვებდა მისი წასვლის დღეს, ამ უცხო ქვეყანაში ეთვა, რომ თემურის ჯერ გულის შეტევა, შემდეგ კი მიკრო იმფაქტი მოუვიდა და ისევ ისე ცუდად იყო, როგორც ადრე. ვერც იმის თქმა გაბედა,რომ ბებო გაერდაეცვალა, მელისას გაქცევის გაგებიდან ერთი თვის თავზე.-მისმინე,ხომ იცი, რაც არ უნდა გააკეთო მე ყოველთვის გეყოლები და ყველაფერში გქონდეს ჩემი იმედი თუ გაგიჭირდება ერთი ზარი და ,ეგრევე შენთან გამოვბრინდები, როგორც არ უნდა დამიჯდეს.მელისამ საპასუხოდ გულში ძლიერად ჩაიკრა ლუკა. “იმაზე მეტი ხარ, ვიდრე წარმოგიდგენია” ყურში ჩასჩურჩულა.
....................
ესეც მორიგი თავი. იმედია მოგეწონებათ