....
- ეს ნახეეე რამაგარი ყოფილაა,
თავზე ხელისს სმით მაწვალებდა აჩი, ალექსანდრე კი უკან წყნარი ნაბიჯებით მოგვყვებოდა,
- ასე როდის დაძესკდიი,
წვალებას არ წყვეტდა აჩი,
- შენ რომ შეგხვდი მას მერე,
ვუთხარი და უკვე მანქანის მეორე კარებთან მდგომს ტუჩებით ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე ,
მანაც მსგავსად ხმაურიანად გამომიგზავნა კოცნა და მანქანაში მოთავსდა, მეც უნდა ჩავმჯდარიყავი მკლავში ძლიერი ჩავლება ვიგრძენი და წამის მეასედში მანქანაზე ვიყავი აკრული, ხმის ამოუღებლად ვაკვირდებოდი ალექსანდრეს ცივ თვალებს და ისიც წამით დუმილით მიყურებდა ხან ერთ ხან მეორე თვალში,
- მისმინე, ეს ბოლო იყოს! შენ საქმეს მიხედე!
თქვა და მეც თვალები ავატრიალე ისევ დაიწყო რა უნდა რატო არ მაცდის?
- მაპატიე მაგრამ თხოვნას ვერ შეგისრულებ, მასალები ჩემთან მოაქვთ და არა შენთან...!
ვუთხარი მანქანიდან ხელები ჩამოვაწევინე რომ გზა განთავისუფლებულიყო,
- ალექს!
თან დავაყოლე ავლისას და მანქანაში მოვთავსდი, აჩიმაც მანქანიდან აუწია ხელი დასამშვიდობებლად და უცებ მოწყდა ადგილს,
......
ალექსანდრეც ერთი გვარიანად შეიგინა, და თავის შავი რაშისკენ წავიდა,
- ვერ ვიტან გოგოებს!
ამოთქვა და მანქანა ადგილს მოწყვიტა.....
.....
აჩიმ მანდილოსანი სახლამდე მიაცილა და წამოსვლის დროს უბანიდან გასვლამდე, ნაცნობი სხეული შეამჩნია, ნაცნობ დავლილ გრძნობასთან ერთად, ხვდებოდა რომ ეს გოგო უკვე რაღაც ნაწილს იკავებდა მის გულში თუმცა ამას არ აღიარებდა, მომავალმა წყვილმა მძღოლი ადვილად იცნო, თუმცა რეაქცია არცერთს ქონია, თოკო ზიზღით შეათვალიერა აჩიმ და სისწრაფეს მეტად მოუმატა რაზეც მანქანის ბღავილმა მთელი ქუჩა მოიცვა,........
- არაააა, სულ სხვანაირია ის აღარაა ვისაც ვიცნობდი,
- ფაქტია ისევ რაღაცას გრძნობს,
ყველაფრის მოყოლის შემდეგ, ფლორა მიმტკიცებდა რომ ალექსანდრე რამეს გრძნობდა ,
- ნუ მაცინებბ! მისთვის არ შეგიხედავს! მისთვალებში არ ჩაგიხედავს ფლორა, სულ სხვა გამოხედვა აქვს, ადრე კი სულ სხვა გამოხედვით მიყურებდა, მისი ყველა ფიქრი მესმოდა, ყველანაირი გრძნობა, თბილი იყო არ ყოფილა უხეში, ახლა უხეშსაც ვერ ვუწოდებ, სულ სხვა ადამიანია,
- . . . . .
ამოვთქვი სათქმელი და ფლორაც დადუმდა, თითქოს ფიქრობდა მე კი თვალებში მოწოლილი ცრემლების გაქრობას ვცდილობდი, საკუთარ სიტყვებზე, მეტკინა გული, ერთმანეთის ფიქრებს არსაიდან ვიგებდით, არაამქვეყნიური მოვლენით ვიყავით შებყრობილი, ახლა? ნეტავ კიდევ ესმის ფიქრები? მე რატომ ვერაფერს ვიგებდი? არ ფიქრობდა? იქნებ.....
- ვხვდები რა ცუდი გრძნობაცაა,
ფიქრი ფლორამ გამაწყვეტინა, და წყნარად საუბარი დაიწყო
- დამიჯერე რომ გულიდან ვერანაირად ვერ ამოგიღებდა თუ უყვარხარ! სიყვარული ხუმრობა არ არის! მოწონებაში და გატაცებაში ნუ გერევათ! ვიცი ყველას საკუთარი შეხედულება აქვს, უბრალოდ, მაგ ბიჭს ცხოვრება არეული აქვს, დალაგების მერე, თუ მანამდე არა, მოიცლის იმისთვის რომ დაკავდეს ისევ!
- ხო დაკავდეს რაც უნდა ის ქნას,
მხრების აჩეჩვით ვთქვი და ხელი ავიქნიე, ვეცადე მასზე ლაპარაკს ავცდენოდით, ცოტახნით კიდევ ვესაუბრე თუმცა ძილი რომ მომერია, მალევე დავიძინეთ,.......
სამსახურში ადრე მისული გარკვეული საქმეებისთვის მარტო ვიჯექი და პოლიციელების მოტანილ ყველანაირ მასალას ვაშტერდებოდი, დათომ რომ შემოაღო კარი,
- ასე ადრე რა გინდა აქ
თქვა და თან გაიცინა
- პატარ პატარა საქმეები,
ღიმილით ვუთხარი, ნამდვილად ბევრ რამეში დამეხმარა, ცხრა საათი ხდებოდა გალილეო რომ მოვიდა თუმცა გადაბარებული საქმისთვის ბევრი რამის გარკვევა უწევდა და სწრაფად დაიწყო საქმე, წყნარად ვმუშაობდით კარები ძლიერად ლამის შემოანგრია ვიღაცამ პულსი ამიჩქარდა და მისახვედრიც იყო რომ ეს ალექსანდრე იყო,
- ნელაც შეიძლება, იღება,
ვუთხარი და მის ცივ მზერას რომ წავაწყდი ენა ჩამიწყდა
- დაახვიეთ ზედმეტებმა,
თქვა და ჩემსკენ წამოვიდა, დათო წამოდგა და მე რომ თვალებით ვთხოვე გაუტარე თქო წყნარად თქვა მე საბუთებს ავკინძავო და გავიდა, ალექსანდრემ მაგიდას მოუარა და თავზე დამადგა თუმცა გალილეოს უყურებდა მეც წამოვდექი და ვეცადე უკან დავწეულიყავი, რომ მასთან სიახლოვით გული არ წამსვლოდა ჩემზე ორი თავით მაღალს ვუყურებდი, და მის მზერას გავაყოლე თვალი,
- ეს სულ ყ*ესავით რატო დაგყვება!
- რა გინდა შენ რას გიშლის, ქართული არ ესმის რაც გინდა ის თქვი,
ვუთხარი, ცოტაც და თითქოს ვიცოდი რაღაც ცუდი უნდა ეთქვა,
- მასთან ჟ*მაობ?
თქვა უცნაური ტონით და მეც გული გასკდომამდე ამიჩქარდა ინსტიქტურად გავარტყი სილა, და გალილეომაც ამომხედა,
- საერთოდ ვეღარ გცნობ!
- ვერც მიცნობ! უთხარი გაა*ვას!
- რა ჯანდაბაში გიშლის ხელს! თქვი რაც გინდა!
ავუწიე ტონს,
- უნდა გაგ*იმო! და ხელს მიშლის,
მანაც ხმის აწევით იყვირა, და ცოტა მაკლდა რომ არ მეტირა ასეთ რამეებს როგორ იძახის! საერთოდ აღარ აქვს ნამუსი! ცუდად ვხდებოდი მეგონა იმდენი ვირბინე რომ ახლა გული დაღლილობისგან გასკდებოდა და ჰაერიც მეკვროდა სუნთქვა არ შემეძლო, მეგონა ყველანაირ გრძნობას, და ძალას დავკარგავდი და უსულოდ დავეცემოდი იატაკზე,
- მძულხარ!
აღმომხდა, თუმცა არ ვიცი რამდენად სწორი იყო მისი გამჟღავნება,
- სხვა გრძნობა საჭირო არც არის,
ცინიკური ღიმილით თქვა და თითები ნიკაპ ქვეშ ნაზად ამკრა, ეს ჩვევა ეს ნაცნობი ჩვევა, კიდევ არსებობს? კიდევ განმეორდა? არ მჯერა, სასიამოვნო გრძნობა იყო ნაცნობი მოქმედების გრძნობა სრულიად შეცვლილი ადამიანისგან,
- ეტყვი თუ მე ვუთხრა?
მისი ნათქვამი რომ ვიცოდი ისევ მე ვამჯობინე,
- გალილეო, შეგიძლია მარტო დაგვტოვო?
ვთხოვე წყნარი მორიდებული ხმით და ისიც წამოდგა საბუთები ააგროვა, და გასასვლელად წავიდა,
- მასთან ფრთხილად იყავი,
თვალებით ალექსანდრეზე უცნაურად მანიშნა,
- ჩემი კაი,
ამოიგმინა ალექსანდრემ, უცებ ამიკრო მოხვეული ხელები საჯდომზე ძლიერად ჩამავლო და მაგიდაზე შემომსვა,
- დროზე გადაადგავ ფეხს?! საქმეს ლოდინი არ უყვარს!
თქვა და ხელებით მაგიდას დაეყრდნო, თავით კი გასასვლელისკენ აჩვენა მამაკაცმა გაოცებული სახით შემავლო თვალი და კარებიც სწრაფად გაიხურა,
- ავადმყოფი ხარ! მეორედ არ შემეხო!
ვთქვი როცა გალილეო გავიდა და მაგიდიდან უნდა ჩამოვმხტარიყავი ხელი წელზე წამავლო და თავად ჩამომსვა,
- გითხარი ნუ მეხები მეთქი!
- და რატო გგონია რო მაინტერესებს შენ რა მითხარი?!
თქვა და თვალებში ისე ჩამაშტერდა გული რომ არ წამივიდა მიკვირდა,
- რა გინდა?
- რა გაიგე?
- ისეთი არაფერი,
- კერძოდ,
სიტყვა დამთავრებული არ მქონდა სწრაფად მაყრიდა კითხვებს, სკამზე ჩამოვჯექი და საბუთებს მივუბრუნდი,
- უბრალოდ ვიცი რომ ეს ყველაფერი ერთის გაკეთებულია,
ვთქვი და მანაც სკამი გვერდიდან აიღო და მომიჯდა
- მსგავსი დანებით ხდება მკვლელობები,
- მეტი?
- ვიღაც შენი ანია!
ვთქვი და მას შევხედე, თითქოს ისიც იმავეს ეჭვობდა და მე დავუდასტურე ისეთი რეაქცია ჰქონდა,
- უბრალოდ მის შეცდომებს თუ გადავხედავთ შენს გარემოცვაში მუდმივად ვერ უნდა ტრიალებდეს შენამდე ვერ აღწევს, 'უსასრულობის' მეთაურიც წესით ის უნდა იყოს,
- ეჭვი გაქვს ვინმეზე?
მკითხა და მეც დავფიქრდი ვერავის ვერ ვადანაშაულებდი არ შემეძლო უბრალოდ ვინმეზე ამეღო ეჭვი,
- არა,
ვუთხარი და მოტანილი საქაღალდე გავხსენი, მასთან ერთად ვცდილობდი ვინმეზე ამეღო ეჭვი ან მეპოვა ვცდილობდით რამე გაგვეკეთებინა, მასთან სიახლოვეც მომწონდა თითქოს საქმეში გართულს სიუხეშე უქრებოდა, დაინტერესებული თვალებით უყურებდა ყველაფერს, არ შეიძლებოდა მასთან ერთად საქმის გამოძიება რადგან ის სხვა საქმის იყო ამის გამო რომ დავენახე უფროს დიდ საყვედურს მივიღებდი, თუმცა გადავრჩი, ორი საათი იწყებოდა ალექსანდრეს დაურეკეს, მაგ დროს კარებზე ვიღაც წყნარად აკაკუნებდა
- უნდა წავიდე თუ რამეს გაიგებ აჩის უთხარი და მეტყვის,
ცივად მითხრა და მეც მისკენ წავედი, რომ საბუთები გამომერთვა რომელიც ხელში ეკავა, ამ დროს კარის სახელური დაიწია და ალექსანდრემ სწრაფად აიჩეჩა თმა გალილეო შემოვიდა და ალექსანდრემაც ქამარი აახმაურა ვითომ შეიკრა მისკენ შებრუნდა და თმის სწორებით და ტუჩების გასველებით ჩაუარა, მეც გავოცდი თავიდან ვერც კი მივხვდი რას აკეთებდა თუმცა მის სიბოროტეს საზღვარი არ ჰქონდა, გაფართოებული თვალებით უცოდველი სახით შევხედე გალილეოს, ალექსანდრეს გასვლის შემდეგ
- მოიტყუა! ხომ იცი არა?
ვთქვი და მძიმე ნერწყვი გადავყლაპე,
- საბუთები ვაჩვენე!
ისევ დაბნეულმა ვთქვი და საქაღალდე ავწიე
- დიდი დრო დაგჭირდა ჩვენებისთვის,
თქვა და მაგიდას დაუბრუნდა,
ლამის გული გამიჩერდა,
" მთავარია მე ვარ შენს პატიოსნებაში დარწმუნებული სხვისი დედაც მოვ*ყან "
ალექსანდრეს სიტყვები ამომიტივტივდა წვიმიან დღეს ბაღში ლილიასთან ჩხუბის მერე, თუმცა უსიამოვნოდ გამცრა, ვეცადე დამეკიდებინა და ადგილს დავუბრუნდი,...
- მე უნდა წავიდე დღეს ისეთი არაფერია,
ვთქვი ცოტახანში და ჩანთიანად წამოვდექი გალილეომ უბრალოდ შემათვალიერა და თავი დამიკრა მეც აღარაფერი მითქვამს უთქმელად დავტოვე ოთახი და მალევე კომპანიაც, სახლში არ მეჩქარებოდა ამიტომ წყნარად მივდიოდი, ვცდილობდი გადამეხვია სხვა ადგილებშიც იქ სადაც არ მომინახულებია არაფერი, სასიამოვნო იყო, სიარული ცხელოდა თუმცა მაინც სასიამოვნოდ ისმოდა ჩიტების ხმა და ლამაზი იყო გამწვანებული ხეები, ძალიან ცხელოდა ამიტომ მალე გადავედი, გადავჭერი გზისკენ ბილიკიდან გზა და სახლისკენ ავიღე გეზი.....
- დედააა ძაან ცხელაა
ვიყვირე სახლში შესულმა თუმცა სახლში შედარებით გრილოდა, და დედაც არსად ჩანდა
- ასე ადრე რანაირად,?
თქვა დივანზე მჯომმა მეგიმ
- მე კაი და შენ?
ვკითხე მომლოდინედ და ფეხსაცმელები გავიძრე,
- დედა სად არი?
მისკენ ხტუნვით წავედი და დივანზე დავეშვი,
- რავი მეც 5 წუთია რაც მოვედი,
- რა ხდებოდა აბა?
მკითხა და მეც მოკლედ მოვუყევი, ისეთი რეაქციები ქონდა ორჯელ გავწყვიტე მოყოლა თუმცა ძალით გამაგრძელებინა,
- მოვკვდიიი! თავხედიი, შენიი მიკვირს უზომოდ!
- რა გიკვირს რა გამეკეთებინა! ლამის მოვკვდი ისედაც!
- ხო მესმის შენი, მაგრამ ძაან იუზრდელაა რა დაემართაა? რა საყვარელი იყო,
თქვა და წვენი მოსვა,.....
საღამომდე სახლში ვიყავით მზე რომ ჩავიდა გარეთ გავედით გალილეოც მოვიდა, და მასთან ერთად გავედით თოკო გზაში დაგვეწია, გალილეო თითქოს სხვანაირად მიყურებდა მაღიზიანებდა კიდეც ერთ-ერთ კაფეში უნდა შევსულიყავით რათქმაუნდა აჩი გამოჩნდა არსაიდან თუმცა მარტო არ იყო, მის გვერდით ისე საოცარი ხალხი იყო, იმდენად მონატრებული ადამიანები, რომ მათ დანახვაზე თვალები ამიწყლიანდა, ვერ ვხვდებოდი როგორ უნდა შემეხედა მათთვის თვალებში,
- რაშვებით ლამაზო,
გადამკოცნა აჩიმ და მეგისკენ წავიდა, ისიც სწრაფად გადაკოცნა და გალილეოს და თოკოს ხელი ჩამოართვა თუმცა თოკომ ხელი მთლად ბედნიერად არ ჩამოართვა და აჩიმაც ხელი გაიწმინდა,
- ხუმრობ? არ მეგონა ასე ჩქარა თუ გნახავდი
თქვა დემეტრემ და ხელში ამიყვანა, თუმცა მალევე დამსვა ცოტა გამიკვირდა მისი რეაქცია თუმცა, მესიამოვნა,
- მომენატრეე უფრო იმიტო მინდოდი რო ისევ ჩავსასტავებულიყავით!
თქვა და გამეკრიჭა, მეც გამეღიმა და ისე მოვხვიე ხელები, შეცვლილი იყო დემეტრე, მოშვებული წვერით სულ სხვა იყო,
- არ მჯერაა,
თქვა და ჩვენსკენ წამოვიდა ნინა, რომელსაც მუცელი გაბერვოდა, და ძლივს დადიოდა,
- ჩემო საყვარელოო! როგორ მომენატრე! რატო გაქრი! რაც არ უნდა ყოფილიყო ჩვენთვის უნდა დაგერეკა,
საუბრობდა ნინა და თან ხელებს მხვევდა,
- მეც ძალიან მენატრებოდით! თითოეული თგვენგანის არ ყოფნა მტკიოდა!
აწუწუნებული ვეუბნებოდი, და თან ხელებს ვხვევდი.....
მოსიყვარულებულები, კაფეში დავსხედით და ერთმანეთს ახლოდან ვესიყვარულებოდით,
- დიდი ისტორია მაქვს იმედია მაპატიებთ
- ვიცით აჩიმ ყველაფერი დაწვრილებით მოგვიყვა, მიხარია რომ დაბრუნდი, ალექსანდრესაც დარწმუნე.....
- ჯანდაბაშიც წასულა ალექსანდრე!
ვთქვი და ნინასაც გაეცინა,
- ვერაფერს გეუბნები შენს ადგილას მეც მასე ვიზამდი,
თქვა ღიმილით,
- მომიყევით რა ხდებააა, შენ ისევ იმ ბავშვზე ხარ ორსულად?
სიცილით დავუსვი კითხვა
- კი,
სიცილით თქვა, და წვენი მოსვა,
- რა ხდებოდა დღეს სამსახურში, საქმე მას აქვს?
მკითხა ნინამ და მეც თავი დავუქნიე,
- ხომ არავინ გიშლის ხელს მუშაობაში? როგორ მიდის საქმე,
თბილად დაუსვა იტალიურად კითხვა,
- მეე მიშლის ნერვებს ალექსანდრე, მომაბეზრებელია!
ინსტიქტურად იტალიურად ჩავეჭერი მათ საუბარს,
- კი, ცივი მზერის მამაკაცი, ნაბი*ვარია ცდილობს ყველანაირ ჩემ საქმეში ჩაერიოს თავი ვინ გონია არ ვიცი, გაუზრდელია, მგონია რაც გამაჩნია ყველაფრის წართმევას ცდილობს,
ლაპარაკობდა ზიზღით არ ვიცი რანაირად იყო წყნარად ნინა საერთოდ მის ყველა თბილი სიტყვა უცხო იყო ჩემთვის უზომოდ თბილი იყო ყველას უღიმოდა, არავის არაფერში ადანაშაულებდა,
- მომისმინე! რაც არ უნდა იყოს! მე მაქვს ხოლო შენ არ გაქვს უფლება ასე ილაპარაკო! ის თავის სამყაროშია რასაც უნდა იმას გაკეეთებს და საერთოდ მომბეზრდა შენი უაზრო გამოხედვა მიუხედავად იმისა რომ იცი არაფერი მომხდარა, იცი რომ არაფერი გამიკეთებია და ეს რას იფიქრებ საერთოდ არ მაინტერესებს! რაც შეეხება მის გაუზრდელობას! რაც არ იცი ვიზეც წარმოდგენა საერთოდ არ გაქვს მასზე ნურასდროს ილაპარაკებ!
და კიდევ ის შენ საქმეში კი არ ერევა! შენ ჩაგრია თავის საქმეში!
რამ წამომიარა არ ვიცი თუმცა გაღიზიანებულზე მივახალე წამოვდექი ბავშვებს დავემშვიდობე სწრაფად წავედი ბოლოს ნინას მოვავლე თვალი რომელიც იღიმოდა, თითქოს სადმე მეჩქარებოდა ისე გავრბოდი, გზაში მივხვდი როგორც გამომივიდა, თითქოს ალექსანდრე დავიცავი თითქოს? " აჰჰჰ" ამოვიგმინე და შუბლზე ხელი მივირტყი, უკან დაბრუნებაზე აღარ მიფიქრია ლამპიონებით განათებულ ქუჩაში მივსეირნობდი, და შემდეგ სახლში, მთელი დანარჩენი დრო ფლორას ველაპარაკებოდი ყველგან დამქონდა ტელეფონი, სადაც არ უნდა გავსულიყავი, თან ვესაუბრებოდი თან გასაკეთებელს ვაკეთებდი, სალაპარაკო რომ გამოგველეოდა ჩუმად ვიყავით ის თავისთვის ერთობოდა მე ჩემთვის თუმცა უცებ გამოჩნდებოდა სალაპარაკო თემა და მალევე ვაგრძელებდით საათობით საუბარს....... დაწოლის დროს უბრალოდ რაც არ უნდა გამეკეთებინა ფიქრები მხოლოდ ალექსანდრესკენ იწევდნენ მაინტერესებდა კიდევ შეგვეძლო ფიქრებით საუბარი? მისი შეხება რომ მახსენდებოდა სასიამოვნო გრძნობებს ვგრძნობდი, რაც არ უნდა მოხდეს როგორც არ უნდა მივეტოვებინე, ვხვდები რომ მიყვარს,.......
დილით არსად წავსულვარ დასვენების დღე გამოვიცხადე და სახლში ვიყავი თუმცა არც ოთახში არ გავდიოდი ჩემს ოთახში ვიყავი, დედამ მაინც ვერ მოითმინა და ამიტომ ოთახშივე შემომიტანა საჭმელი, წიგნს კითხვაში გავლიე დრო თუმცა უცებ დემეტრეს ნაჩუქარი საჩუქარი გამახსენდა და მისი ძებნა დავიწყე, გადაწყვეტილი მქონდა რომ უნდა მეჩუქებინა ერთხელ ეს უკვე ვერ მოვახერხე მაგრამ ახლა აუცილებლად გავაკეთებ, საღამოს გავედი გარეთ პატარა ბავშვებთან ვაბირჟავებდი, რომ მომბეზრდა უკვე გვიან გავიარე ქუჩაში და ნაყინი ვიყიდე წყნარად ვიჯექი კაფის წინ და მანქანებს ვაშტერდებოდი, ნაცნობმა მანქანამაც მალე ჩამიარა, რათქმაუნდა ალექსანდრემ! მწვანე შუქნიშანზე სწრაფად ჩამიქროლა და მეც თვალები მისკენ გამექცა,.... გვიან დავბრუნდი სახლში და მაშინვე დავწექი ცუდ ხასიათზე ვიყავი და არ მინდოდა ვინმეს ცუდად მოვდებოდი,.....
მეგის ბევრი საქმე ჰქონდა ამიტომ გვიანობამდე მუშაობდა თოკო კი მას ელოდებოდა, ერთად წამოვიდნენ, მატო ურთიერთობა უფრო საუკეთესო მეგობრობას ჰგავდა, მოკრძალებული საუბარით, მეგობრულად იყვნენ რასაც თოკო ახლაღა მიხვდა, გზაში მეგის ხელს ხელი შეპარებით ჩაკიდა და მეგის რომ არაფერი უთქვამს ღიმილით გახედა, უბნის შესახვევში რომ მივიდნენ გადასასვლელთან უნდა დაშორებოდნენ ერთმანეთს თოკო სხვაგან უნდა წასულიყო ამიტომ მეგიც გაჩერდა, თოკოს გონებაში ცდილობდა ნამდვილ შეყვარებულებს დაემსგავსებინა მათი ურთიერთობა, ფიქრებში ყოყმანის შემდეგ ქალისკენ დაიხარა თუმცა მეგი უხერხულად დაიწია უკან და ჩანთა უკეთესად აიწია მხარზე,
- თოკო იცი....
მისკენ დახრილისთვის რაღაც უნდა ეთქვა სიგნალის ხმა რომ გაიგო მათთან უცებ ახლოს აჩის მანქანამ გააჩერა,
- მეგი დაჯექი,
მეგისთვის უცებ მოულოდნელად გაკვირვებული შეხედა მამაკაცს რომელიც საერთოდ არ უყურებდა,
- აჩი! გვიანია!
- დაჯექი მეთქი!
უკვე მკაცრად თქვა კაცმა და მეგის კოპებ შეკრული თვალები მიაპყრო,
- ვერ მხედავ ზღვარს ცდები უკვე!
გაბრაზებულმა თქვა თოკომ,
მანქანები აჩის ხანგრძლივი გაჩერებით შეფერხებულებმა სიგნალი ატეხეს თუმცა აჩის სმენას დიდად არ წვდებოდა,
- მეგი!
ერთხელ გაიმეორა, მკაცრად და უკვე მანქნების სიგნალისგან შეწუხებული მეგი, მანქანისკენ დაიძრა, თუმცა თოკომ მაჯაში ჩაავლო ხელი,
- ღადაობ? თუ წაყვები ურთიერთობა გაგვიფუჭდება მეგი!
თქვა თოკომ, და მეგიც დაიმანჭა გაურკვევლობისგან,
- დაჯექი ეს დედა მო*ყნული,
იყვირა აჩიმ
- მისი გეშინია?
ახლა სწრაფად დააყოლა თოკომ
- აააააააა
იყვირა უცებ გამაყრუებელ სიგნალში მეგიმ,
- მომისმინე! თავად გადავწყეტ კარგი მას ხომ იცნობ არა,
თქვა მეგიმ და ხელი გამოგლიჯა აჩის უკან ჩაჯდა კარები დაკეტილი არ ქონდა აჩიმ სწრაფად მოწყვიტა ადგილს მანქანა,
- ნორმალური ხარ?! რამ გაგაგიჟა!
- გოგო მომისმინე! რო გეტყვი რო უნდა ჩაჯდე დაჯექი და დაოკდი!
წამოენთო უცებ და ქალს გაბრაზებული შემოუტრიალდა,
- წინ იყურე!
შეშინებულმა თქვა მეგიმ და გაჩუმება არჩია,
- სად მივდივართ გვიანია აჩი,
თქვა ცოტახნის მერე,
- არსად უბრალოდ ბარემ დაგინახე და მეთქი პროდუქტებს ამარჩევინებსთქო,
გამოიხედა ისევ და თან უკვე მორბილებული გაეკრიჭა მეგის,
- ბოლოს რომ მთელი მაღაზია გაყიდინე მას მერე მაინც ფიქრობ რომ ღირს ჩემთან ერთად ყიდვა?
გაეღიმა ქალსაც და აჩიმაც შეანელა შუქნიშანთან
- ხო რატო არა,
გამოხედა თავისუფლად ქალს და შეათვალიერა,.......
- ნუ ბუზღუნებ სამაგიეროდ მთელი სამ სართულიანი მაღაზია შენ გიხდის მადლობას,...
ვითომ არაფერი ისე მიუახლოვდა მეგი მანქანას ერთი დიდი პარკით უკან კი აჩი ბუზღუნით მოყვებოდა ორივე ხელში დიდი თეთრი გატენილი პარკებით,
- და კიდევ მე გაგაფრთხილე,
- ერთი ვარ მერე, ნათლობას კი არ ვიხდი ბლიად, პროსტა ვეღარ გაგიტეხე რა,
თქვა მარა ბოლოს გაეცინა და სალონში პარკები დააწყო, აჩიმ მანქანა შემაღლებულ გორაზე აიყვანა საიდანაც მოსახლეობის განათებული ფანჯრები კარგად ჩანდა,
- ეეე როდის წამიყვან სახლში,
ბუზღუნით გადმოვიდა მეგი,
- წინ გაიხედე,
მიახალა აჩიმ და მეგიც მანქანის წინა "ცხვირს", კაპოტს მიეყრდნო, ნამდვილად საოცარი სანახაობა იშლებოდა თვალწინ მანქანებიც, ერთმანეთის მიყოლებით მიდიოდნენ, მანქანასთან ერთი ლაპიონი იდგა, და ის ანათებდა პატარა მონაკვეთს, აჩი პარკის ჭრაჭუნით მიუახლოვდა მეგის და მის გვერდით დაეყრდნო მანქანას
- გამომართვი, შენი ნაყიდი ნაყინი, სახლამდე წყლად იქცევა,
მეგიმაც გამოართვა, პარკი შემოაცალა და გემრიელად დაიწყო მირთმევა,... ცოტახნით სიწყნარეში აჩი მას აკვირდებოდა მეგი კი ჯელტმენურად ცდილობდა მისკენ არ გაეხედა,
- აჩი უკვე გვიანია, ისედაც თოკოსთან....
- მაგას რეალურად ეძახი შეყვარებულს?
არ აცადა სიტყვის დასრულება და ახლა მან აარიდა თვალი მეგის,
- ვაფშე რამეს გრძნოობ? მაგის მიმართ?
ქალი წამით დადუმდა აჩიმ კი მას მიანათა მზერა,
- როცა დღეს არ აკოცნინე, ინანე? რადგან ჩუმად ხარ ვფიქრობ ყველა ჩემ კითხვაზე პასუხია 'არა'
ღიმილით გადაიწია ქალისკენ ისე რომ მანქანის კაპოტიდან დაყრდნობილი ხელები არ აუღია,
- უბრალოდ,
- უბრალოდ თამაშობ
გაიცინა აჩიმ
- უბრალოდ შენ ათამაშებ თოკუნას,
გაიმეორა სიცილით და უკან დაიხია,
- არა მასე არ არის! არ იცი ამიტომ გაჩუმდი,
- შენნაირ ქალს ის რანაირად შეუყვარდა ყოველთვის მაინტერესებდა,
საუბრობდა თან მიმავალ მანქანებს უყურებდა,
- ან მორცხვია ან სი*ი როჟა შეგხებია ოდესმე? შეყვარებულის არს წვდები?
გახედა ისევ აბნეულ ქალს და მის დაბნეულ სახეზე უცებ თვალები ძლიერად დახუჭა და ისევ მიმავალ მანქანებს გახედა,
- თქვენი ურთიერთობა , უბრალოდ, მიგანიშნე რომ ეს ყველაფერი მეზობლურ ურთიერთობას უფრო გავს,
თქვა თავის ჩაქნევით, და თან ამოიხვნეშა, წამით მიწას უყურა და შემდეგ ისევ ქალს გახედა,
- ჭამე,
სიცილით უთხრა, მეგიმაც ჯოხიანი ნაყინის თითქმის კიდევ ნახევარი ნაწილი, აჩის გაუწოდა, აჩიმ ჯერ ქალს შეხედა შემდეგ კი ერთ ლუკმაში ნაყინი გააქრო მეგის ხელში კი მხოლოდ ჯოხი შერჩა, ისევ სიჩუმემ დაისადგურა, მეგი უკვე დაძაბული იდგა, მის გვერდით განა იმიტომ რომ მისი ეშინოდა, ეს უფრო სხვა გრძნობა იყო,
- აჩი,
ამოიღო ხმა და მამაკაცს ახედა,
- ეხლა რომ გაკოცო რას იზამ?
აჩიმ მოულოდნელად იკითხა ქალის დაძახებულზე, და მეგიც ანერვიულდა თუმცა არ შეიმჩნია,
- ალბათ რამეს ჩაგარტყავ,
სიჩუმე აჩის სიცილმა მოიცვა, და ისე იცინოდა მეგისაც ჩაეღიმა,
- დარწმუნებული ხარ?
უკვე დაწყნარებულმა იკითხა აჩიმ და ქალისკენ ოდნავ გადაიწია,
- კი
გაცა პასუხი, აჩიც უფრო და უფრო დაიწია ქალის ბაგეებისკენ იცოდა რომ თავს გაწევდა მეგი როგორც თოკოს შემთხვევაში, აჩისაც აწყობდა რომ ეს მეგის გაეკეთებინა ის რაც არ უნდა ყოფილიყო დაკავებული იყო, აჩი კი ვნებებას უფლებას აძლევდა ეკოცნა ქალისთვის, ცოტაც და ქალის ბაგეებს შეეხებოდა მამაკაცმა თვალები დახუჭა უფრო ელოდებოდა როდის გაიწეოდა მეგი, თუმცა ქალს არაფერი გაუკეთებია ისე შეერწყა მათი ბაგეები ერთმანეთს, აჩი მეტად მოხერხებულად გასწორდა და მეტად მოწყურებული დაეწაფა სასურველი ქალის ბაგეებს,
მეგის გულში ცეცხლი ენთო, როგორც აჩისთან ერთმანეთისგან უცნაურ გრძნობებს გრძნობდნენ სასიამოვნოდ,
- მეგი,
ოდნავ მოაშორა ტუჩები აჩიმ ქალს და მის ტუჩებთანვე ამოილაპარაკა,
- რაღაც ვერ გათვალე,
ისევ მის ბაგეებთან ამოილაპარაკა და ნელ-ნელა შორდებოდა,
- აქ ჩასარტყმელი არაფერია,
დახორკლილი გრძნობა არეული ქალმა მძიმედ ამოისუნთქა და აჩის ცინიკურ ღიმილზე კიდევ ერთხელ მძიმედ ამოისუნთქა,
- წავიდეთ!
თქვა მეგიმ და მანქანაში ისევ მძღოლის ადგილის უკან დაჯდა, აჩი ცოტახნით იდგა, მეგი კი ღრმად სუნთქავდა, სახეზე ხელს ისმევდა გამოსაფხიზლებლად, აჩიც მალევე დაჯდა, თუმცა მოქნეული ჩანთა არ ამცდარა,
- აუჩ
ამოიგმინა უცებ და რომ მიხვდა რაც ხდებოდა მეორედ გამოქანებულის აცდენა ცადა, თუმცა არ გამოუვიდა, მესამედ მოქნეული სწრაფად დაიჭირა და თავისკენ გაქაჩავით ქალს ხელიდან ააცალა
- დამიბრუნე!
- არა!
ჩანთა მარცხენა მხარზე მოიკიდა და მანქანა დაძრა მეგი საზურგეს მიყუდებული კოპებ შეკრული გადახვეული ხელებით იჯდა, აჩი სარკიდან გახედავდა ხოლმე და მეგის სახეზე ეღიმებოდა,.....
- მოვედით,
შეახსენა მეგის და მეგიც სწრაფად გადახტა მანქანიდან - ჩანთა მომეცი,
- რომელი რომლითაც ჩემ დალეწვას ცდილობდი?
ღიმილით კითხა ქალს მეგიმაც მისი კარები გამოაღო და ისე ცადა წართმევას,
- მომეცი აჩი! გვიანია ისედაცც
დაბალხმაზე ესაუბრებოდა მეგი, და მისკენ დაიხარა რომ ჩანთა წაერთვა აჩიც ლამის მეორედ წვდა ქალს ტუჩებზე თუმცა რომ მიხვდა თავის გრძნობებს რომ უკვე ზედმეტები მოსდიოდა ჩანთას ხელი უშვა, მეგიმაც სწრაფად გამოართვა, და უკან დაიხია ეუცნაურა აჩის უცებადი შეცვლა, აჩიმ კარები მიკეტა და მანქანა უნდა დაეძრა
- სახლში შედი მეგი!
თქვა და მანქანა ადგილიდან გააქრო, მეგიმ თვალი უცნაურად გააყოლა და სახლში შევიდა, აჩიც სარკიდან დარწმუნებული რომ მეგი სახლში შევიდა, გაზს მეტად მიაჭირა ფეხი,....
პირველს 15 წუთი აკლდა ჩუმად შევიდა ოთახში და ანის დახედა სანახავად ხომ არ გავაღვიძეო თუმცა ანი ისევ წყნარად სუნთქავდა და თვალებიც რნილად ჰქონდა დახუჭული, ფეხის წვერებზე მყოფი მიდიოდა საწოლისკენ მეგი უცებ ხმაზე რომ შეხტა
- სად იყავი,
- მეგონა გეძინა,
- მეძინა,
გაცა პასუხი და წამოიწია, მეგიმაც უკვე თავისუფლად დაიწყო სიარული, და ანის საწოლზე ჩამოჯდა,
- აუუ ანიიიი,
გაწელა წუწუნით სიტყვები, და ტუჩებს ხელით აწვალებდა,
- ნუ დაიგლიჯეე ტუჩები რას შვებოდით ამდენხანს?!
ხელები გააშვებინა ტუჩებიდან,
- ვაკოცე,
ამოიკნავლა და თავი დახარა
- ვათ! რამ გაკოცნინა მაგაზე,
მთლად დიდად არ ესიამოვნა ანის გაგებული და უკვე მოსაბეზრებელი ისტორიის მოლოდინში უკან გადაწვა,
- მერე ნორმალურად მაინც კოცნის,
მობეზრებულად იკითხა,
- საოცრად,
მოკლედ მოჭრა მორიდებით სიტყვები და ანიმაც თავი წამოყო,
- რას ბოდიალობ დაიძინე,
- გამოცდილს ვაკოცე, იმას ძაან სიმპათიური როა,
გაურკვევლად ბუტბუტებდა, და ანიც ისევ სწრაფად წამოჯდა,
- ნორმალურად თქვი ახლაა!
- აჩის ვაკოცე,
- ვათ!
წამოიკივლა ანიმ და სწოლზე მუხლებით დადგა,
- რა აჩის?! თოკოსთან არ იყავი! ან საერთოდ რანაირად? ან....
- მოგიყვებიი ოღონ ხვალ,
თქვა მეგიმ და დასაწოლად მოემზადა,
- შენ დღეს სიკვდილი მოგინდა?
მობეზრებული თვალებით გახედა,
- დროზე დაიწყე!
მკაცრად თქვა და მოსასმენად მოემზადა.....
- არ მჯერაააა! აჩი! შენ?! ვაიმეე,
საწოლზე აჟიტირებულად გადაწვა ანი და ისევ წამოვარდა,
- იცი რა ეგ ბიჭი ნამდვილად საოცრებაა, არც კი გაბედო მაგის გამაზვა!
- აუუ ეს ისე უეცრად მოხდა, ხო იცი რო არაფერი ხდება,
- არა რა ხდება, რა სისულელეა
შეიფერა ანიმ და დასერიოზულდა
- ნუ მელაპარაკები რა დაიძინე ბავშვო,
წაეწუწუნა ანიც და დაწვა ცქმუტავდა ისე უხაროდა, ბედნიერებისგან თუ დაეძინათ ორივეს.....