ბიჭები.


იავარი, როგორ არ მიყვარდა არასდროს იანვარი, რაღაცნაირი ცივი და უღიმღამო თვეა. ახალი წლებიც ნელ-ნელა მიილია და საქმე ყველას გამოელია. დიდად სახლში ჯდომაც არ მიყვარდა და ყველაფერთან ერთად უივერსიტეტშიც მისასვლელები ვიყავით, მარტო მე არა, ჩემი ძმაც და ჩვენი საერთო მეგობრებიც.
როგორც კი ათენდა და ნორმალურად გამოფიხლება შევძელი, მაშინვე ავდექი და რაც ხელთ მომხვდა ჩავიცვი, დიდად ჩაცმა-დახურვის მოყვარული არასდროს ვყოფილვარ ამიტომ, მთავარი იყო ჩემთვი კომფორიტი, ვიზუალი კი მადლობა მშობლებს მშვენიერი მქონდა, ამიტომ რა მეცვა ამას ყურადღებას ნამდვილად არავინ აქცევდა.
მალევე კოკას დავურეკე, დედამიმა მიპასუხა:
- კოკას ღვიძავს ნონა დეიდა?
- კი, კი ტატო, დავუძახებ ეხლავე არ გათიშო.
დიდხანს ველოდე, აბათ ტუალეტში იყო როგორც ყოველთვის, ეგ ხომ ხუთ საათიანი იყო, ტუალეტში ყოველთვის დილითშედიოდა, და მერე თუ ვინმე არ მიუკაკუნებდა შეიძლება უნიტაზზეც ჩამოსძინებოდა, ერთი სიტყვით ლოდინმა დამტანჯა.
- ალო...
- ტრაკ*ი პალო, რას აპირებ?
- ტატო, იდი ნა *უი რა
- არ მოდიხარ ჩე ჩემა?
- კი მოვდივარ, რა გაატრაკე ტო
- მერე რომელი საათია
- მოვალ რა.
- შაკო?
- მე რა ვი შაკო ტო, უბანში იყო გუშნ გვაინობამდე, ბაზრობდნენ ბიჭები, აზზე არ არ ღვიავს ალბათ
- დაურეკავ?
- აუ მეზარება, მე ჩავიცვამ მანამდე, შენ დაურეკე.
- კაი, ტო იმენა ზარმაც გიგო ხარ რა, ყველაფერი ყლ*ზე გკიდია, კაი კაი დავაი აბა.
- მიდი.
კოკას გავუთიშე და შაკოს დავურეკე, უკვე უნივერისტეტში წასულიყო, ამიტომ მეც არ დავაყოვნე და სახლიდან მალევე გასვლ გადავწყვიტე, როდესაც ჩემი უფროსი ძმა შარვალ-კოსუმში გამოწკეპილი მომევლინა სახლის კართან.
- ეს რა ბაბუაჩემის დროინდელი ასტუმი ჩგიცვია ტო, არ გიტყდება?
- ენას კბილი დააჭირე ლაწირაკო ვირიშილო.
- კაი ტო რა დაგემარტა გეხურე
- ხომ იცი მე ეგეთ ხუმრობები არ მიყვარს, ცოტა დაფიქრდი ხოლმე რას ამბობ და როგორ, დიდი ბიჭი ხარ უკვე, მალე ცოლიც უნდა მოიყვანო, შენ კიდევ ღლაბუცის მეტს არაფერს აკეთებ, სწავლობ მაინც?
- აუ, ჩემი კაი შენ რა მაგრად ხარ დილიდააან.
- ტატო, მორჩი და ცოტა დასერიოზულდი, ოდესმე მაინც.
- არასერიოზულობის რა მეტყობა ერთი?
- გეყოფა ეხლა
- კარგი რა, შენღა მაკლდი რა მართლა ტო, მამაჩემი 24/7 ზე დასერიოზულდი დასერიოზულდი, რა შემეც*თ ორვემ ტო.
- აბა რა გინდა ტატო, ესე უნდა იწანწალო გარე გარე ღამღამობით, როდემდე გამეცი პასუხი?
- შენ რა დიდი ვინმე გგონია შენი თავი, ვინ მოგცა მაგის უფლება ჩემი უბანში დვიჟენიის ამბავი მიკონტროლო ტო?
- არც არავის მოუცია, მამაშენი დრე და ღამე მუშოაბს იმისთვის რომ ამხელა სახლში იცხოვრო და საჭმელი არ მოგაკლდეს, ვერ ხედავ შენ საცოდავ კურსელებს ტრაკზე ნიფხავი არ აცვია, პურის ფული არ აქვთ, შენ კიდევ იმის მაგივრად, ისწავლო, დრო სწავლა განათებას დაახარჯო, უბანში ბირჟას ამაგრებ, დანითაც ხო არ მოძრაობ ჰა?
- ოოო, მაგარი გაუბერე ტო, რა გიდნა დღიური გაჩვენო თუ ნიშნების ფურცელი უნივერსიტეტიდან, შენ რას სწავლობ ნეტა ვიცოდე რა....
- ჩემი სწავა განათება კი შენი საქმე არაა, მე დედაშენს სიტყვა მივეი შენზე ვიზურუნებდი, შენ კდიევ ამის საშუალებას არ მაძლევ.
- იზრუნე მერე, ოღონდ ნრმალურად და არა ქედმაღლურად.
- წაგიყვან უნივერისტეტში, ჩავალ დაბლა მანქნას დაქოქავ.
- ჩაის დავლევ და ჩამოვალ უცებ.
- გელოდები.
უფროს ძმასთან ურთიერთობა ძალიან მიჭირდა, ერთს ამბობდა მეორეს ითხოვდა, ზედმეტად ბევრი ჰქონდა მის ტავზე არებული, თუმცა მესმის კიდეს, დღევანდელ რეალობაში ცხოვრება ბიჭისთვის მით უმეტეს არც ისე მარტივი იყო, გზას აცდენოდით კი უმარტივესი.
გზა ცარილი იყო, უნივერსიტეტის გზა ყოველთვის მიყვარდა, ვარაზის ხევი ჩმი ერთ-ერთი საყვარელი ადგილი იყო, განსაკუტრებით დილით, როა ქვაფენილი ოდნავ დაცვარული იყო. უნივერსიტეტთან ჩამოვედი და ბიჭებს ველოდებოდი, მერე გამახსენდა შაკო სადრაც აქ იყო, ამიტომ მეორე სართულზე ავირბინე ჩვენ აუდიტორიაში, და მართლაც რომ, ხუთოსანა მოსწალესავით, პრინციპში ასეც იყო, მერხთან გაჭიმული იჯდა, სალექცო და სასემინარო მასალებში თავჩარგული, სთვალე კი როგორც ყოვეთვის ცხვირზე ჰქონდა დაკომსილი.
ჩენ შორის ყველაზე კარგად შაკო სწავლობდა, სტიპენდიანტი იყო და ერთი თეთრი არ უჯდებოდა სწავა, ჩვენგან განსხვავებით, თუმცა ჩათვლები ლექტორებს ოგორ უდნა დაეწერათ ჩვენც კარგად ვიცოდით, ამიტომ ზედმეტი ტვინის დატვირთვის გარეშე, ყვეა საგანი ცაბარებული გვქონდა.
კოკაც მალევე მოვიდა.
- რა ხდება აბა, სადაა მსუქანი ბეხლეწი ლექტორი? - სიცილით თქვა კოკამ.
- ჯერ არ მოსულა კოკა, ველოდებით ხო ხედავ, მოდი დაჯექი.
- კარგი რა შაკო, გამო გარეტ მოვწიოთ რა, არ გიდა, ტატო შენ ?
- წამო წამო ეს ხო იცი არსად წამომსვლელი არაა, მე და შენ მოვწიოთ და დღევანდელი დავიგეგმოთ.
- რა ხდება დღეს? - გაკვირვებულმა იკითხა შაკომ.
- დრეს უნდა დავაჟკაცდე! - სიცილით უთხრა კოკამ და გადამეხვია.
- უეჭველი შაკო, დრეს შენი დღეა! - მეც დავეთახმე კოკას.
მოსაწევად საპირფარეშოში გავედით როგორც ყოველთვის, იქ კი ჩვენი რამდენიმე გამოს*რებული ჯგუფელი დგვხვდა
- აქ რას აკეთებთ ბიჭბო?
- რას უნდა ვაკეთებდეთ ტუალეტში? - ოდნავ შეშინებულმა მიპასუხა ერთ-ერთმა.
- დროზე გაა*ვით აქედან სულ ყვეამ, დავაით .....
- კაი ტოო, ესე ნუ იცი ხოლმე რა, რას აშინებ, თავისი გაჭირვებიათ, ვერ უყურებ რა საცოდავები არიან?
- გაა*ვან, ერთი მაგათი კარგიც მოვ*ყან.
მოვწიეთ რა თქმა უნდა თითო ღერი სიგარეტი და აუდიტორიისკენ დავბრუნდით. ჩვენი მსუქანი ლექტორიც მოსული იყო, ახლა კი დაიწყებოდა ტვინის ტყვ*ა, თუმცა ხვა გზა არ იყო, უნდა ვმსხდარიყავით რამოდენიმე საათი, ხოლო ჩათვლებს რაც შეეხებოდა მამაჩემი მოაგვარებდა, ამიტომ დიდად წერა კითხვა ჩემი საქმე არ იყო.
ლექციებს დამთავრებისას გადავწყვიტეთ ჩემთან წავსულიყავით და საღამო დაგვეგეგმა. სახლში არავინ დაგვხვდა, ჩემი ძმაც არ იყო სახლში არც მამაჩემი, ამიტომ მუსიკა ჩავრთეთ სასმელი გამოვიღეთ და ცოტა წრუპვა დავიწყეთ.
საღამოს რაც შეეხებოდა, განტვირთვა ნამვილად გვინდოდა და სადმე წასვლას და ფულის ხარჯვას სახლში დარჩენა ა დალევა ვამჯობინეთ, თან ზუსტად ვიცოდი მამაჩემი ადრე არ მოვიდოდა, შეიძლებოდა გამთენიისას შემოსულიყო სახლში, ჩემი ძმა კიდევ პრობლემა ნამდვილად არ იყო, მუხედავად იმისა, რომ როცა ვსვავდით დიდად არ მოწონდა თუმცა ჰოი საოცრებავ საღამო ხანს სახლში მოვიდა თუ არა მაშინვე შემოგვიერთდა.
კარგად დავლიეთ, ეს საღამო კი შაკოსთვის დაუვიწყარი უნდა ყოფილიყო, ამიტომ უფროს ძმას ვთხოვეთ დახმარება. მანაც არ დაიზარა და საუკეთესო ,,ზავიძენიაში’’ წაგვიყვანა, საოცარი ქალბატონები იყვნენ, ან რა ტანი ქონდათ ან რა ფეხი, ან რა მოვლილები იყვნენ, დორბლი მოგვდიოდა ყველას. შაკოს ყველაზე ლამაზი და სექსუალური ქალი შევურჩიეთ და განმარტოვდნენ, არც ჩვენ დავრჩით ხელებდაკრეფილები, ჩვენც გადავნაწილდით რა თქმა უნდა.
მერე და რა გოგო იყო, შავი გრძელი თმა ჰქონდა, ლურჯი თვალები, ან რა ფეხი ან რა ტრა*ი, საოცარი არსება იყო, თავს საქმის უზადო პროფესიონალი. საოცარ სამყაროში გადამიყვანა, აი ჯერ რომ არ განუცდია მამაკაცს ისეთში, მაინც რას ნიშნავდა გამოცდილი ქალი საწოლში.
გონება დაკარგულები სიამოვნებისგან, რამოდენიმე წუთი ისევ გავჩერდით და მერე წამოვედით, ჩემმა ძმამ სახლებში დაარიგა ჩემი მეგობრები, ხოლო ჩვენ სახლის გზას გავუდექით. სახლში დაბრუნებულებს მამაჩემი გენერალივით დაგვხვდა:
- სად იყავით?
- სად ვიქნებოდით მამა - ვუპასუხე.
- ტატო, სად იყავით ამ შუა ღამისას, თანაც ნასვამები?
- მამა მე არ ვარ ძალიან ნასვამი, გავისეირნეთ, გავიგულავეთ ბიჭებმა. - უპასუხა ჩემმა ძმამ.
- ქალებში?
- იასნად მა - თავმოყვარე ღიმილით ვუპასუხე.
- როდის უნდა მოეშვათ ქალებში ფულის ხდას, და თან ჩემი ფულის განიავებას ჰა? გამეცით პასუხი ან ერთმა ან მეორემ? მოიყვანეთ ცოლები და გყავდეთ ერთი ქალი! დრო არაა? ერთი ვირი აგერ მალე 27 წლის გახდება შენ კიდე ტატო რა დაგემართა 23 წლის ხარ უკვე, დროა ორივემ ცოლებზე იფიქროთ და არა გულაობაზე.
- ოოოოოო, რა ცოლი, ვის რათ უნდა ცოლი.......
- აბა, რა გინდა შილო, უშილძიროდ დაბერდე და მოკვდე?
- ო, მამა რა, რა ყლ*დ მინდა ცოლი, ტო
- შვილები გეყოლებათ შვილო, სახლში საჭმელი დაგხვდებათ, მოგეფერებათ ცოლი, იზრუნებს თქვენზე, ცუდია მამა განა ?
- შენ ვიზე რა ამბობ მამა ? - უყვირა ჩემმა ძმამ.
- გეყოფა! ხმა!
- ორი შვილი გყავს, ისე რომ სამოქალაქო ქორწინებაში არც ერთის დედა არ გყოლია, დედაჩემი, არ ვიცი დღემდე ვინ იყო და სად არის, ტატოს დედა, გაგვაცანი და მერე ისიც უგზო უკვლოდ გაუჩინარდა. და შენ გვარიგებ ჭკუას ცოლების მოყვანაზე?
- მე შვილები მაინც მყავს, თქვენ არც ერთი გყავთ და არც მეორე!
- შვილის გაკეთებას რა უნდა მამა, მიიღებ ჩვენ შვილებს ასე ცოლის გარეშე?
- გეყოფათ, ეხლა.....
- არა, მამა არ გვეყოფა, ტატო სულ პატარა იყო დედამისი რომ ტიროდა და გარბოდა შენგან, 8 წლის ვიყავი, თვზე მეფერებოდა, შენ ძმას მიხედე და უპატრონეო.... რატომ მამა, ამ კითხვებზე პასუხს რატომ არ გვცემ, რატომ ?
- იმიტომ რომ არ არის საჭირო ყველაფერი იცოდეთ!
- რა ნიშნავს მამა ეს? რამდენი წლის უნდა ვიყო ვიცოდე ვინ არის დედაჩემი, ან რატომ წავიდა ტირილით ტატოს დედა, ისე რომ მის კვალს ვერ მივაკვლიეთ მამა რატომ?
- რას ნიშნავს ვერ მივაკვლიეთ?
- ხო, მამა, ვეძებდით, მილიციაში ჩვენი მეგობრები შევაწუხეთ, საიდან არ ვცადეთ ვერსაით მივაკვლიეთ.
- ვერც ვერაფერს გაიგებდით.
- ხო, ვიცოდი, ზუსტად ვიცი შენი ხელი ურევია..... ყოჩაღ მამა, შენ საკუთარ შილებს საკუთარ დედებზე უმალავ ინფორმაიას, რას უნდა ველოდოთ შენგან კარგს? ფულს ? ფულს გვაძლევ, დღეს 100 მანეთი ბევრია? ხვალ არაფერი არ იქნება, და რაც გვაქვს შეიძლება ესეც დავკარგოთ.
- მორჩი გეყოფა!
- ტატო ადექი წავედთ.
- სად?
- იქ სადაც ეს კაცი არ იქნება, დროებით მაინც.
ჩემი ძმა ასეთ მდგომარეობაში არასდროს მენახა, მიუხედავად იმისა რომ ყველაფერი სიმართლე თქვა, და არა თუ დედამისის დედჩემის წარმომავლობის ამაბავიც კი არ ვიცი, მაინც მეშინოდა მამაჩემის, და იმ ფრთის დაკარგვის რა ფრთის ქვეშაც ორივე ვყავდით. ასე იყო თუ ისე მისი გავლენა და მისი შვილობა ბევრ რამეს წყვეტდა ირგვლივ.
მანქანის ტარება ძალიან მიყვარდა, თუმცა მართვის მოწმობა არ მქონდა, რატომღაც მამაჩემს შეეძლო ეჩუქებინა, თუმცა არ აკეთებდა, ამიტომ ხშირად ვბედავდი და ისე ვჯდებოდი საწესთან, მილიცია თუ გამაჩერებდა, მამაჩემის პატრონს ვინ რას მეტყოდა.
მშვიდად მივიარ მოვიარეთ ქალაქი, წასაწვლელი დიდად არსად გვქონდა ამიტომ საბოლოო ჯამში ისევ სახლში დავბრუნდით. მამაჩვენი კაბინეტში იჯდა და კარი შეღებული ჰქონდა, როგორც კი მივედით დაგვიახა და დაგვიძახა.
- მოდით აქ!
- რა ხდება მამა? - ვკითხე
- მშვიდობა გაქვთ?
- კი, კი.
- კოკამ დარეკა, გიკითხა, სად არსო, ვუთხარი ძმასთან ერთადაა და მალე დაბრუნდება თქო, შეგიძლია გადაურეკო.
- ხვალ დავურეკავ, მეზარება ეხლა.
- როგორც გინდა. მოკლედ თქვენთან საუბრის მერე, გადავწყვიტე ყველაფერი მოგიყვეთ, ჩემი და თქვენი დედების შესახებ. ოღონდ გადაწყვიტეთ, ამ ყველაფრის მოსასმენად ხომ არ ჯობია ფხიზლები იყოთ?
- მამა, ფხიზლად ვართ უკვე - უპასუხა ჩემმა ძმამ.
- ტატო, შენ ?
- მეც რა, ისეთ ვარიანტში, წიპა ფხიზელი ვარ.
- ანუ, ამაღამ მზად ხართ?
ამ კითხვაზე ალბათ არასდროს მექნებოდა პასუხი, განა რა უნდა ეთქვა ასეთი, დედაცემი მამაჩემმა მოკლა, და ამის გამო ვერ ვიპოვეთ ვერსად? ჩემი ძმის დედაც ასევე გააქრო? ათასი კითხვა და აზრი მიტრიალებდა თავში. სუფთად რომ არ მუშაობდა მამაჩემი ეს ცხადზე ცხადი იყო, აბა ამდენი ფული საიდან ექნებოდა, პატიოსნად შრომობს შაკოს მამა, ტრაკზე ნიფხავი რომ არ აცვია, ჩვენ კიდე რამხელა სახლი გვაქ, ავეჯით გატენილი, ამხელა როიალი და საოცარი უძველესი ნახატები კედლებზე, ეს ყველაფერი პატიოსანი შრომით რომ არ მდის ამას ვხვდები, მაგრამ რის ფასად, ვინ იყო მამაჩემი და ვინ მეგონა მე? ბოლომდე მინდოდა დამეჯერებინა რომ ყველა უბედურებასთან ერთად, ყველა შავ საქმესთან ერთად, კაცის მკვლელი არ იქნებოდა.

ირაკლი.

მთელი დღის განვალობაში საოცარი ამბები მოხდა, ფინანსურმა პოლიცამ საერტოდ აურია ყველაფერი და გაამწვვა არსებული სიტუაცია. ვახოსი კარგად მესმოდა როდესაც ფიქრობდა ირინეზე და მის ამ საქმიან გამოძრომას, რაც არ უნდა ყოფილიყო მაინც მისი ცოლი ერქვა, ამ ეტაპზე მაინც, ასე რომ ზაქროს ვიზიტი იმედი მქონდა ამ მოცემულობას არ შეცვლიდა.
ამ ყველაფრის ფონზე, ანუკის მოძებნა არ მავიწყდებოდა არც ერთ წამს და არც ერთ წუთს, რაც არ უნდა მომხდარიყო, ყველაფრის ფასად უნდა მეპოვა, თუნდაც ქმარ შვილი ყოლოდა, მიუხედავად ამ ფიქრისა, მაინც მეგონა რომ ჯერ კიდევ არ იყო დაოჯახებული, ასე რომ ფარ ხმალს არ ვყრიდი.
ამ დღეებში ნელისთანაც მომიწევდა ამ ყველაფერზე საუბარი და წინასწარ თავს ვიმხნევებდი, დამეთანხმებით რომ მარტივი საუბარი არ იქნებოდა, თუმცა იმისთვის რომ ჩემი ბოლომდე გამეტანა და ნელის ტყუილი გამომეაშკარავებინა, რამაც დღემდე მგონია რომ ცხოვრება ასე თუ ისე მაინც დამინგრია. განათლება და მოგზაურობა, ფული და ფუფუნება მართალია მშვენიერი იყო, თუმცა ამ წლების განმავლობაში ვერ ერთი ქალის შეყვარება ვერ შევძელი, ყველა ქალშ ანუკის უცნობ სახეს ვეძებდი, იქნებ სადმე მყავდა კიდეც ნანახი, თუმცა ვერც ის და ვერც მე ვერ ვიანით ერთმანეთი.
ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, როცა ტელეფონმა დამირეკა, დავხედე და ზახარა იყო.
- იკა, ქვემოთ ვარ ცენტრის პარკინგზე ამოვდიე?
- ამო ტო, აბა რა
რამდნიმე წუთში ზახარა ამოვიდოდა, თინათინი გავაფრთხილე ვახოს კაბინეტში შემოეყვანა პირდაპირ. რამოდნეიმე წუთში კარი ზახარამ შემოაღო
- რა ხდება აბა ზაქარ როგორ ხარ? - კითხა ვახომ
- რავი ტო, ვარ რა, თქვენა?
- ფინანსური დავადგა ბიჭო და ოტა ვნერვიულობთ, მარა მოვგვარდებით
- მოგვარდებით იასნად, ემც აქ ვარ ტო
- აბა რა ხდება ზახარ, რა ამბებით მოხვედი ? - კითხვა დავუსვი.
- ხო იცი მიკიბულ მოკიბულ ბაზრები მე არ მევასება იკა
- გამოუშვი ტო
- კაროჩე, ვახო, დიდი ამბებია რა ჩემო ძმაო, ყველაზე ლაითიდან დავიწყებ, ირინე გერმანიაში მშობლებთან ერთად არაა, მისი მშბლები კორეაში არიან.
- ღადაობ ზახარ? - ვკითხე გაკვირვებულმა
- არა იკა, რას ვღადაობ ტო, აზრზე არ ვარ ჯერ ჯერობით რა კანალით წავიდა, მისი მშობლების საზღვრის კვეთა გადავამოწმე და გერმანიასთან არაფერ შუაში არ არიან.
- რა უნდა იქ ? - კითხა ვახომ.
- ვერ გეტყვი.
- შემდეგ ქახარ - ვცადე განეგრძო საუბარი
- მერე ის რომ, ვალები გადასახდელია ბიჭებო, და სხვას ვის თუ არა ვახოს მალე მოადგებიან.
ვახო სავარძელში გადაზანდა და მაგიდაზე მდგარი ვისკის ნახევრად სავსე ჭიქა ბოლომდე მოიყუდა.
- ხომ არ ჯობია, აქმოდგომას მე მივიდე და გადავიხადო?
- ჯობია იასნა, მაგ ტიპებთან საქმის გაფუჭება არ ღირს, ხო იცი არა, სხვა გამოსავალი რომ იყოს იასნად გირჩევდი, დაებაზრე იქნებ გაანაევრონ.
- რამდენია კუში ზაქარ? - ვკითხე
- დაახლოებით 80 000 ლარია, ამ თანხას ესე მარტივად არ დათმობენ ბიჭებო ხო ხვდებით არა?
- და ის ფული ვახო სად წაიღეს ტო ცენტრს რომ პარავდნენ?
- იკა, ბევრი ვალი ქონდათ, რას გაიგებ სად გახარჯეს, წამალი, კოკაინი, სასმელი, ელესდე, დავითი რაზე არ ზის - მიპასუხა ზახარამ.
ვახო, ხმაამოუღებლად იდა და ისმენდა ამ ყველაფერს, ფაქტი იყო გამომეტყველება ნელ-ნელა უუარესდებოდა, თუმცა დრეს ყველაფერი ითქმოდა.
- სხვა გზა არ მაქვს ირა, უდნა გადავიხადო, რასა იტყვიან და როგორ, მე მაგ ტიპებთანს აქმეს გაფუჭება 80 000 არ მიღირს.
- არა, ვახო რას ამბობ, იასნად უდნა მივცეთ.
- მოკლედ, ეს ირინეს რა შეეხებოდა პირადად, ახლა უფრო გართულდება ამბავი.
- კიდე ? - გაკვირვებით ვკითხე.
- ხო, მოკლედ ირინეს დაორსულების პრობლემა არასდროს ქონია ჩემო ძმაო, ექიმებთან რომლებთანაც დადიოდა იმას აწერინებდა რაც მას სურდა და ამით გატყუებდა, ორსულადაც არასდროს ყოფილა, მისი ანკეტა შევისწავლეთ დაბადებიდან, ორსულობა არსად უფიქსირდება და არც უნაყოფობა.
- რას მეუბნები ზაქრო რას? - ვახოს სახე აღარ ქონდა.
- ვახო, დამშვიდდი რა, ნუ ნერვიულობ.... - შევეცადე სიტუაცია განმემუხტა
- ეგრეა ჩემო ძაო ეგრე.
- ანუ, მაშინ ორსულად არ იყო? ,,..... მომატყუა?
- მოგატყუა ვახო და დრემდე გატყუებდა - ვუპასუხე
- შენ რამე იცი ირა?
- მე რაც ვიცი ვახო ის ზღვაშ წვეთია, მე დავინახე კონტრაცეპტივებს რომ ყიდულობდა რადნეიმე დღის წინ.... მერე ზახარა და მე შევხვდით ერთმანეთს და გავცვალეთ ინორმაციები, ბრალოდ უდნა ვყოფილიყავით 100 პროცენტით დარწმუნებულები შენამდე რომ სიმართლე მოვიტანდით.
- ანუ, მას ჩემგან შვილი არ უნდოდა.....
- შვილი მას ვახო საერთოდ არ უნდოდა, იმიტომაც გააკეთა რაც გააკეთა - ნერვებს ვეღარ ვიმორჩილებდი, ლამის ყევლაფერი ვთქვი.
- რას გულისხმობთ?
ვახოს ფერი აღარ ქონდა სახეზე, აშკარად ეტყობოდა რომ ძალიან ნერვიულობდა, თინათის კიდევ ერთი ჭიქა ვისკის შემოტანა თხოვა, წამიერად მოიყუდა ჭიქა და გაათავისუფლა სასმლისგან. ეს არ იკმარა და მთლიანი ბოთლის შემოტანა დაავალა. მიუხედავად იმისა რომ მე და ზახარამაც ვიცოდით რომ მისი სმა არ იყო კარგის მომასწავებელი, წინააღმდეგოაბს ვერ გავუწევდით, დღეს მას იმდენი უნდა დაელია რამდენიც სურდა.
- ვახო, ირინემ ის ექიმიც მოისყიდა რომელმაც ანას პროცედურა ჩაუტარა.
- რას ამბობ ირაკლი, მაგ ექიმის მონაცემები შენ მომეცი, რას მელაპარაკებით ტო?
- მე მოგეცი კი ვახო მონაცემები, მაგრამ ირინე თავად დაეკონტაქტა ექიმს და სანამ ერთად მიხვედით ზუსტად მანამდე მოაგვარა საქმე, ექიმაც ის გიტხრა რისი მოსმენაც შენ გაწყობდა, ხოლო ექიმმა ის გააკეთა რაც ირინს და შენ ერთდროულად გაწყობდათ.
- ტვინი მომეტყ*ა *ვილი ვიყო.....
- ვახო, ჩემო მაო, დაწყნარდი, მოკლედ, შენი სპერმით მოხდა არა ირინეს კვერცხუჯრედის განაყოფიერება არამედ ანასი, გესმის ვახო? - შეეცადა ზახარა მარტივად ეთქვა.
- რა ???
- ანუ ის ბავში ვახო შენი და ანასია.
- ჩემი და ანასი?
- ხო, ირინე არაფერ შუაშია, როგორც ჩანს მას იმ დონემდე არ უნდოდა საკუთარი შვილი რომ სუროგატი დედის კვერცხუჯრედი გაანაყოფიერებინა ექიმს, ისე რომ ანამ ამის შესახებ არაფერი არ იცოდა.
კიდევ ერთი ჭიქა ვისკი მოსვა ვახომ და ორივე ხელი თავში შემოირტყა. ზახარასი არ ვიცი, მაგრამ ეს ყველაფერი ერთჯერადად მოსასმენად ვახოსთვის უკვე ზედმეტი იყო.
- ანამ არ იცოდა.....
- არ იცოდა. ვახო ეს ყველაფერი არაა, განვაგრძო ჩემო ძაო? - კითხა ზახარამ
- ყველაფერი, გისმენ.
- ანას, ბაბუა ავად იყო, ოპერაცია ჭირდებოდა საზღვარგარეთ, ამ ოპერაციის გამო დათანხმდა სუროგატობაზე.
- ეს მეც ვიცი ზახარ, შემტხვევით საუბარს მოვუსმინე, უბრალოდ დრემდე არაფერს მეუბნება.
- ყველაფერს ვერ გაიგებდი ვახო, ეს გოგო პირველად ხდება დედა, ისე რომ ჯერ სექს*ც კი არ ქონია.
- მემგონი უკვე მთვრალი ვარ, იმდენად რომ რაღაც რაღაცები არ მესმის ან ვერ მაგებინებთ.
- ვახო, ანა სუროგაციამდე ქალიშილი იყო.
- სერიოზულად?
- ხო, ხო
- ანუ ისიც მომატყუა რომ პირველი სურგაცია არაა მისთვის.
- კი ჩემო ძმაო ტყუილია.
- რა ჯანდაბა უნდა ვქნა ახლა ?
- უნდა დაელაპარაკო, სხვა რა გზაა ვახო - ვუპასუხე.
- ეს ყველაფერი როგორ ვუთხრა?
- ჯერ აცადე, იქენბ თავად მოგიყვეს ბაბუამისის ამბავი, და მერ ნელ ნელა ეტყვი რა, ან არ ეტყვი, არ ვიც ტო, ქაოსი მაქ მეც თავში.
- ჩემო ძმაო, ანა ვერასდროს გაიგებს რომ ბავში რომელსაც ატარებს მისი ბიოლოგიური შვილია, დრემდე ირინესი და შენი გონია, თუ გინდა რომ არ იცოდეს ნუ ეტყვი, ის მის გზაზე წავა შენდ ა შენი შვილი კი იცხოვრებთ რა - აზრი გამოთქვა ზაქრომ.
- არ ვიცი, რა უნდა გავაკეთო, ეს იყო სულ?
- არა, არის კიდევ რაღაც, რაც არ მითქვამს.
- რა ხდება აბა ?
- ანას ეგრედწოდებული ,,თაყვანისმცემელი’’ ქირურგი ბიჭი ლაშა ჯავახიშილი.
- ვინ თაყვანისმცემელი ზახარ?
- ლაშა, ბარში შეხვდით ერთმანეთს, ანას ასე ვთქვათ ეფლირტავებოდა.
- ხო, მახსოვს ეგ ტიპი, არ გამოჩენილა.
- შენ ეგრე გგონია, მოკლედ ანას ამბებეს კარგად გავყევი, და რაღაც ამ ყველაფერს ჩემო ძმაო აკრგი სუნი არ ასდის.
- რას გულისხმობ ზახარ? - ვკითხე
- კაროჩე ბიჭებო, ეს ლაშა, ვინც საჩუქრებს უგზავნიდა, არ ვიცი რა მიზნით თუმცა, ეს ტიპი როგორ და რანიარად ჯერ ვერ გავიგე შერმადინებთან არის დაკავშირებული.
- ვისთან?
- შენი ძმა და მეგობარი ალქესანდრე შერმადინი.
- რა კავშირში არიან? - ვახო სავარძლიდან წამოვარდა და გიჟივით სიარული დაიწყო.
- ჯერ ვერ გავიგე ჩემო ძმაო, როგორც კი გავიგებ გეტყვი ხო იცი არა.
- ზახარ, შერმადინები ხო იცი ვახოს როგორ ემტერებიან, შენ თუ მოახერხე და გაიგე ანაზე ბევრი რამ არც მათ გაუჭირდებათ, იმასაც გაიგებენ რომ ვახოს და ანას შილი ეყოლებათ, ეს კიდევ მათ კოზირს აძლევს.
- ვიცი იკა ვიცი, მოკლედ ანა სადმე უნდა წაიყვანოთ ჩემო ძმებო, ამ ეტაზე აქაურობა ყარს, სანამ არ გავიგებ რა ხდება მოარიდეთ ქალაქს.
- წავიყვანთ ზახარ, აბა რას ვიზავთ, ვახო, კარგად ხარ? - ვახო ფანჯარაში იყურებდოა და ხმას არ იღებდა.
- კი, კი, არ ვიცი, არ ვარ ირა კარგად, როგორ უნდა ვიყო....
- ყველაფერს გავუმკლავდებით, ხო იცი ერთად არა!
- ვიცი იკა ვიცი....
- ბიჭებო, კიდევ ერთი ამბავი და მემოგონი დღეს ამოვწურე.
- რა ამაბავია ზახარ, კიდე ჰა გული გამისკდება სადაცაა
- ზვიადი არევაძის და ნათია არევაძის ამბავიც გავარკვიე, ნუ დაახლოებიტ ბოლომდე ვერა.
- მერე ?
- კონსტანტინე ჯაფარიძის აბავია, ზუსტად არ ვიცი, რა მაგრამ ინფოს გაწვდით, ჩემი ინფორმატორები მუშაობენ
დივანზე მოწყვეტით დავჯექი და ორივე ხელი თმაშ შევიცურე. კონტანტინე ჯაფარიძე, ნამდვილად არ მომსმენია არც მე და არც ვახოს. შერმადინების შემდეგ ჯაფარიძეები მოდიოდნენ ჩვენ მტრებად. ყველა სიკეთესთან ერთად მამაჩემმა, მამამისი ციხეში სამუდამოზე გაუშვა, დღემდე ვერ გამოდის, და არც არასდროს გამოუშვებენ, და ამ კაცის ჩვენ ცხოვრებაში გამოჩენა არც თუ ისე კარგი ჩანდა.
- და, თუნდაც იყოს შუაში ჩვენ რა? - კითხვა დავსვი.
- ირა, ეს კაცი პატიოსანი კაცია ზვიადი, რა დააშავა მისმა დამ, მტელი ცხოვრება ხეიბარი რომ უნდა იყოს? საწყის ეტაპზე დაბეჟილობა არისო, ექიმმა გამოწერა, მეორ თუ მესამე დღეს ისევ საავადმყოფოში მოხვდა გოგო, დაეცა, ვერ გაივლის ორივე ფეხი გაუჩერდა იკა, და ვინც ამ დღეში ჩააგდო თავისუფლად უნდა დადიოდეს?
- ვახო, ჩვენ არ უნდა გამოჩნდეთ ხომ იცი, ისიც არ უნდა გასკდეს რომ ჯაფარიძეების ქვეშ ვთხრით ინფოებს, ხვდები ხო?
- ვხვდები იკა ვხვდები, მაგრამ ამ კაცს უნდა დავეხმაროთ.
- მიუჯდეს მამამისს ციხეში. ეგ დაეჯახა ნათიას?
- არ ვიცი ზუსტად ჩემო ძმებო, ავარის დღიდან მანქნას აკეთებს, იმ საიდუმლო პროფილაქტკაში სადაც ეგეთი ამბები წყდება. და მაგან დამაეჭვა, როგორც გოგოს დაეჯახა, სუზტად ისე აქვს დაზიანებული მანქანა, ნათიას ახსოვს ჩვენებაში, თქვა რომ შუშაზეც ააგდო, ლაბავოიც გამოცვალა, სხვა ამ დაზიანებით მანქანა არ მიპოვია, ლადო ჩაერთო მაგ ამბავში გამომძებელი გლდანის, მასაც აქვს რაღაც დაგადკები მაგრამ ესე ხელს კონსტანტინეს ვერავინ დაადებს.
- არაუშავს, ნათიას საზღვარგარეთ ვუშვებთ ამ დღებში სამკურნალოდ, მნამდე იქნებ რამე გაირკვეს კიდევ ზახარ.
- კი ჩემო ძაო, შევეცდებიც მეც და ლადოც.
- ხომ არ დაგველია ჰა ბიჭებო? - ვიფიქრე საღამოს კარგად გავატარებდით.
- მე მემგონი კარგად დავლიე, არ გგონიათ ესე? - გაღიმებული იყო ვახო.
- შენ კი და ჩვენ არ გვინდა?
- მე პასს ჩემო ძმებო, ბევრი საქმე მაქვს და ბევრი კაცი უდნა ვნახო, თქვენ განაგრძეთ უჩემოთ.
- როგორც გიდნა ზახარ, ხო იცი არა..
- არაა საჭირო ჩემო ძმებო, ყევლაფერი კარგად ვიცი, წავედი, აბა დროებით.
- მიდი ზახარ, აბა შენ იცი, მადლობა ყველაფრისთვის - დაემშვიდობა ვახო.
- ზახარ, იმ ამბავზე არაფერი გაგიგია? - ვკითხე
- ანუკიზე?
- ხო.
- არაფერი, აიპი მისამართს ვარკვევთ, როგორც კი გავიგებთ ჩათვალე ვინაობა გვცოდინება, საინტერესოა მობილურიდან აქვს მოწერილი თუ პერსონალური კომპიუტერიდან, ვობშემ მაინც გავიგებთ.
- დაუჩქარე რა ზახარ.
- მეც მაინტერესებს ანუკის ამაბავი, რაც მალე გაირკვევა მით უკეთესი.
- წავედი ძებო, აბა ჰეთ.
- დროებით ზახარ.
ზახარა ოთახიდან გავიდა და დავრჩით მე და ვახო. ერთი სული ქმონდა ცემი ემგობარი დამემშვიდებინა, თუმცა ამ მომენტისთვის არც თუ ისე გაღიზიანებული და ანერვიულებული იყო, ერთი შეხედვიტ შოკირებული თუმცა, გავბედავ და ვიტყვი ოდნავ გმაყოფილიც კი მეჩვენებოდა.
- ჰე აბა, წავიდეთ ბარში?
- წავიდეთ, აბა რა.
ცენტრიდან გავედით, ვახოს მანქანაზე მე დავჯექი რადგან ნასვამი იყო, წინააღმდეგობაც არ გაუწევია, როგორც ყოველთვის ნასვამობის მუხედავავდ საჭესთან როცა შეუძლია ყოველთვის ჯდება, ახლა როგორც ჩანს ზედმეტად დაღლილი იყო ემოციურად, და სასმელიც მარტივად მოეკიდა.
ბარში მალევე მივედით, გუგუნებდა ბარი, ხალხის ტევა აღარ იყო, ბესკა ბართან ტრიალებდა, გოგოები დარბაზში, მაშინვე ლეილა შემოგვეგება.
- როგორ გამახარეთ, კარგია რომ მობრძანდით.
- დასვენება გვინდა ლელოოო - უპასუხა ვახომ.
- დარბაზზში დასხდებით თუ თქვენ კაბინეტში?
- სად დავსხდეთ ირა აბა ?
- დარბაზზში, რა გვინდა გამოკეტილ კაბინეტში.
- კეთილი, წამობრძანდით, მაგიდას გაჩვენებთ.
ლილამ დარბაზისკენ გაგვიყვანა და VIP მაგიდა რომელიც ერთი ყოველთვის ცარიელი ჰქონდა მიგვითითა იქ დავსმხდარიყავით, შეკვეთაც ლილეს გავუფორმეთ და სასმელის მოლოდინში მუსიკის ჰანგებმა ავტომატურად წაგვიღო.
არც, მე და არც ვახოს გვერდით მაგიდასთან მსხდომი გოგოები ყურადღების ცენტრიდან არ გამოგვპარვია, არაჩვეულებრივად გამოიყურებოდნენ, სიმართლე გითხრათ უფრო გამოიყურებოდა ალბათ, მეორესი რა მოგახსენოთ, აშკარად იქ არ იყო სადაც უნდა ყოფილიყო.
როგორ მოვახერხებდით ამ ერთი ლამაზი გოგოს დაკერვას ორნი, არ დაგვჭირვებია ამაზე ფიქრი, ვახო მსგავს თამაშსს არასდროს თამაშობდა ამიტომ, ორივე სხვა გზა არ იყო ჩვენ მაგიდაზე გადმოვიპატიჟე. პირველივე მზერამ გულში ისარი მსტკიცა, საოცრად ლამაზი იყო, აი იმ მეორესი კი რა მოგახსენოთ, სახე ჩამოსტიროდა, ცოტა კი მეცინებოდა მაგრამ, რა გაეწყობოდა, მისი ატანაც გვიწევდა. ცოტა საუბარს შევყევით, ვიცეკვეთ, ,,სტრაშილკა’’ ისევ გაუნძრევლად იჯდა და თავს პრინცესას ყარაულობდა, თუმცა ამაღამ ჩემგან ვერ დაიხსნიდა.
- ირა, მე კაბინტშ ავალ, რამე ხომ არ გინდა?
- ეს სტრაშილკა წაიყვანე არ გინდა?
- ღადაობ ტო, შეეშვი რა....
ვახო მაგიდიდან ადგა, დაგვემშვიდობა, მე და ლამაზმანი კი ისევ საცეკვაოდ გავედით. მიზიდავდა ქალის მოქნილი სხეული, მით უმეტეს როდესაც ჩემ სხეულის ენას მარტივად ერგებოდა, არც ეს ყოფილა გასნხვავებული შემთხვევა, ცეკვა-ცეკვით უკანა ეზოში აღმოვჩნდით, მის სექსუალურ მზერას და ბაგეებს ვერ გავუძელი და მთელი არსებით დავეწაფე.
- სოფოოოოო !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ვიღაცამ ჩემ ზურგს უკან იმხელა იყვირა, თუ იკივლა ვერ გავიგე, ლამის ყურის ოირვე ბარაბანი ერთდოროულად გამისკდა.
- რა მოხდა ეთერი?
- რას აკეთებ სოფო რას!
- რა შენი საქმეა, მიდი რა....
- ახლავე წავედით სახლში, დროზე!
კი, არ ცდებით ეს ის ,,სტრაშილკა’’ იყო, რომელიც ცდილობდა ყველაფერი გაეფუჭებინა!
- სოფო, არ გესმის, მოშორდი მაგ თავხედ მამაკაცს და წავედით სახლში!
- უკაცრვად, მე ვარ თავხედი?
- დიახ, თქვენ, რას არის რომ კადრულობთ?
- რა ვიკადრე გ ო გ ო ნ ა ?
- საკმარისია თქვენი თავხედობა, წამოდი სოფო - სოფოს ხელი სტაცა და მიათრევდა.
- მოიცადეთ, სახლამდე მაინც მიგიყვანთ.
- არ გვჭირდება თქვენი სახლში მიყვანა!
- კარგი, რას გოიმობ ეთერი, რა ..... სოფო შენ წაგიყვან არ გინდა?
- კი, რატომაც არა... - დამეთანხმა სოფო.
- ეთო, წავყვეთ რა, გთხოვ...
- სოფო არა, ასეთ კაცებს კარგად ვიცნობ, ქალების გამოყენების მეტი თავშიარაფერი უტრიალებთ, ღემრთმა დამიფაროს მის მანქანაში ჩავჯდე, თავი გაანძრიე, წავედით სახლში.
- არა, ეთო!
- სოფო!!!
- ოო, არა, წამო იკა, ეს იყოს აქ, მე და შენ წავიდეთ.
სტრაშილკას სახლში მიყვანა დიდად არ მინდოდა, აგრესიული, ცოტა ჩამორჩენილი და გოიმი გოგოს შტაბეჭდილებას ტოვებდა, უეჭველი შეყვარებულიც კი არასდროს ეყოლებოდა, ან ვინ კი მაგრამ, ვის ექნებოდა ასი თავი. ერთი სიტყვით, მე და სოფო მანქანაში ჩავსხედით და წავედით, იმედი მქონდა ვახო ამ ამბავს ვერ გაიგებდა, რადგან მის მანქანაში სექ*ი პირველად მქონდა, და ეს რომ გაეგო ნამდვილად არ მაცოცხლებდა.
სასიამოვნოდ დროის გატარების შემდეგ სოფო სახლში დავტოვე, ტელეფონის ნომერიც დამიტოვა, ხვალ აუცილებლად დამირეკეო. დიდი ალბათობით დავურეკავდი, თუმცა ერთჯერადი გართობის მიზნით, მეორედ დარეკვა და ნახვა საჭირო არ იყო, მით უმეტეს მაშინ როდესაც ანუკის ძებნა უკვე დაწყებული მქონდა.
ბარში დავბრუნდი, კართან დაცვა დამხვდა
- ბატონო ირაკლი, ის გოგო ისევ ბარშია, არ ვუშებთ.
- ვინ გოგო?
- აი ის, იმ ქალბატონის მეგობარი ვისთან ერთადაც წახვედით.
- რატომ, რა ჯანდაბა უნდა ?
- არა, ჩვენ გვინდა, საკმარისი თანხა არ აქვს რაც შეუკვეთა რომ გადაიხადოს, ქალბატონმა ლეილამ არ გაუშვათ, ბატონი ირაკლი როგორც იტყვის ისე მოვიქცეთო.
- გაუშით, ტო რას აყურყუტებთ, მისი გაწირვებია საწყალს..... ან და მოიცათ, ვახო სადაა?
- ტაქსი გამოიძახა, ვუთხარით რომ მანქანა თქვენ წაიყვანეთ.
- მერე, გაჭედა?
- არა, დააყოლა იმედია სექ*ი არ ექნება ჩემ მანქნაში თორემ მოვკლავო - მაგრად გამეცინა.
- იმედია გადავრჩები, სადა ის გოგო?
- სტრაშილკა?
- ხო სტრაშილკა.
- ბარში ზის, ისე მაგარი გოგო კი ჩანს ხომ იცით.
- მაგარი რაში ჩანს კოტე?
- ეგეთი ტიპები, ბატნო ირაკლი, თავდაუხრელები არიან, ვერ მოთოკავ რა, ეტყობა
- ვის ვერ მოთოკავ, ეგეთებისთვის მმიმტვრევია რქები??
- არა, არა ეგ, როგორც თქვენ უწოდებთ ,,სტრაშილკა’’ სხვანაირი ჩანს
- რა გინდა ეხლა მიწვევ?
- არა, არა რა ამბობთ
- აბა? რა რომ მოვინომო რქებს მოვტეხავ კი არა ორ კვირაში სიყვარულს ამიხსნის, პროსტა რატომ მოვექცე ესე
- მეც მაგას ვამბობ, კარგი ადამიანია, წინააღმდეგობაც არ გაუწევია, როც უთხრეს უნდა უფროსს დაელოდოო.
- კარგი კარგი, დაველაპარაკები.
ბარში შევედი და ვახოს კაბინეტში ავედი, ლეილას ვთხოვე სტრაშილკა კაბინეტში ამოეყვანა, მანაც არ დააყოვნა და მალევე მოვიდა.
- მობრძანდი დაბრძანდი, რა მოხდა ეთერი?
- მე გგგგულწრფელად ბოდდდდიშსს ვიხდი მომხდარის გამო, სსსსოფოს ჰქონდა ფული, მე არა, ვიანიდან სოფო სახლში წაიყვანნნნეთ, ანგარიში ჩემი დასახური გახდა და... ასე უბრალოდ, არ მაქვს საკმარისი ფფფული.
- რა პრობლემა იყო მერე? - ზედმეტად ნერვიულობდა თითქოს და ბორძიკით საუბრობდა.
- არ ვიცი, მმმმმე თავად მოვითხოვე მენეჯჯჯჯერთან ან ვინმესთან შეხვედრა, რათა ამეხსნა ყოველივე, ქქქქალბატონი იყო, ვინც აქამდე მომაცილა, მან მტხოვა დალოდება, რომ დავლოდებოდი უფროსს, ანუ თქქქქვენ?
- ხო, მე.
- კეთილი, როგორ მოვიქცეთ, მითთხარით, ნაწილ ნნნაწილ შესაძლებელია გადახდა?
- ნაწილ ნაწილ?
- სწორად გაიგეთ, დღეს ნაწილს დდდავტოვებ, რაც მაქვს მე თანხა სრულად, დანარჩჩენს სხვა დროს, ასე შეიძლება?
- არ არის საჭირო, შეგიძლიათ მშვიდად იყოთ და - საუბარი გამაწყვეტინა
- არავითარ შემთხვევაში, მე ასე უუუურცხვად აქედან ვერ წწწწავალ, არავვვვინ არაა ვალდებული რამე გადაიხადოს ჩემ მმმმმაგივრად.
- არავინ არაფერ იხდის თქვენ მაგ.... - ისევ გამაწყვეტინა
- მმმმე მინდა რაც შევუკკკკვეთეთ მე და სოფომ გადავიხადო, მომეცით ამის სსსსაშუალება
- თქვენ ადგილას სხვა ბევრი მარტივად წავიდოდა
- სხხხვა არ ვიცი მე როგორ მოიქქქქცეოდა, ეს ჩემი თავმოყვარეობაა ბატონნნნო .... სახელი არ ვიცი თქქქქვენი, ან არ მახსოვს , რა მნიშშშშშვნელობა აქვს, მოკკკკლედ, მინდა გადდდდავიხადო, ნაწწწწწილ ნაწწწწილ შეიძლება?
- დამშვიდდი ეთერი, რაღამც არ იშლი შეიძლება, როგორც გინდა.
- სსსსად გადავიხადო?
- ქვემოთ ბარში, ბარმენს ბესკას დაუტოვე რაც გაქვს.
- კარგით. ნნნნნახვამდის.
კაბინეტიდან გიჟივით გამოვარდა, სხვა მართაც რომ მისა ადგილას კაპიკის გადახდას არ მოისურვებდა, ნაწილ-ნაწილ გადახდაზე ხომ ლაპარაკიც წარმოუდგენელია. ფანჯრიდან ვუყურებდი ბარს, როცა ბესკასთა მივიდა და საფულის გახსნა ისტერიუად დაიწყო, როგორც ჩანს დერეანშვე ამოუღია ჩანთიდან, რაღაც თანხა აშკარად დაუტოვა, ხოლმე შემდეგ ეგრევე გარეთ გავარდა. კაბინეტიდან გამოვედი და კიბეებზე ჩამოვდიოდი როდესაც, დერეფანში ფურცელი დავინახე ეგდო, დავიხარე და ავიღე, რაღაც სამედიცინო ფურცელს გავდა, წაღმა უკუღმა დაატალიერე, ერთი შეხედვით ვერაფერი გავიგე, თუმცა პაციენტის გრაფაში ეთერი ჯანელიძე ამოვიკითხე, დიაგგნოზში კი თავის ტვინის სიმსივნე.
ვერ გავაცნობიერე ბოლომდე ხელში რა მეჭირა და რტომ იყო ასე ახალგაზრდა გოგო ასეთი დაჩაგრული ცხვრებისგან, თუმცა ის ზუსტად ვიცოდი რომ ეს ფურცელი მმისი პატრონისთვის უნდა დამებრუნებინა. შემეცოდა, გული მომიკვდა, ვითომ ამ დაავადების გამო იყო ასე ბორძკით რომ მეტყვლება?! თუ მხოლოდ მაშინ როცა ნერვიულობდა, არ ვიცი ვერაფრი გამეგო, ამიტომ მალევე უკან გავყევი.
- ეთერი.....
- ეეგგგ, ჩეეემიი ფურცელლლლია?
- დიახ, ამის დასაბრუნებლად მოვდიოდი...
- წწწაიკითხეთ?
- დამშვიდდი, ნუ ნერვიულობ - ხელი მხარზ დავადე და სახე შეეცვალა.
- ხელი გაწიეთ! თავს რის უუფლებას აძლევთ?
- გამომართვი ეს - ფურცელი გავუწოდე.
- წაიკითხეთთქო გკკკითხეთ?
- არა, დავინახე რომ დაგივარდა და გამოგყევი უკან დასაბრუნებლად, ხომ გითხარი არ გჯერა?
- არა, თქვენნაირების არ მჯერა! - ხელიდან ფურცელი გამომგლიჯა და უკანმოუხედავად გავარდა.
- ჩემნაირები რასნიშნავს ჰა??? - მეგონა ხმას მივაწვდენდი.
- თავხედებიიიიის !!!!!!! - მომაძახა და ისევ გავარდა.
გამცინა, თუმცა მივხვდი რომ ამ გოგო სასაცილოდ საქმე ნამდვილად არ ქონდა. მართლაც რომ განვიცადე მისი მდგომარეობა და სულ რომ არ დაბრუებულიყო და დარცენილი საფასური გადაეხადა არც ეს იქნებოდა პრობლემა, ასე რომ ბარში შევბრუნდი და იქვე ლეილა და ბესკა შემხვდნენ.
- წავიდა გიჟი?
- ხო, გარეთ გავარდა, გადაიხადა მაინც ბესკა?
- კი, 57 ლარი გადახადა, პატარა საფულე ქონდა, აი რასაც ქვია იკა სულ ამოხიკა ხრდები რაც ქონდა საცოდავს.
- კარგი ტო, ტეხავს ეგრე ნუ მოიხსენიებ.
- ირაკლი, შენ არ მოიხსენიებდი ,,სტრაშილკა’’დ? - ირონიით მკითხაეილამ
- კაი ლელეო რა, ცოდოა, რა იცი რა უჭირს.
- ხო და იკა, რომ რა იცი რა უჭირს ადამაინებზე ასე არ უდნა ისაბრუო, ხედავ შენივე სიტყვები შენვე კან წაიღე.
- ბოლო, ბოლო რამდნი ქონდათ გადასახადი ბესკა?
- 138 ლარი მომსახურების ღირებლებიანად. სახლში რითი მიდის საწყალი ნეტავ?
- ეგ უკვე ჩვენი საფიქრალი არ არის ბესკა, საქმეს დაუბრუნდი, გეყოფა ეხლა დროის ფლანგვა, თორემ მოვდია ვახტანგი! - გაბრაზებით უთხრა ბესკამ ლეილას.
- იკა, რჩები თუ მიდიხარ?
- არა, წავალ, ჯობია, აბა დროებით.
ბარიდან გამოვედი ვახოს მანქანა დვქოქე და გონებაში მაინც ის საწყალი გოგო მიტრიალებდა, ამ შუა ღამისას სახლში როგორ უნდა წასულიყო, ამიტომ ჩემი ქედმაღლობა გვერდით გავწიე და საითაც გაუხვია მეც იქით წავედი, ნელა მივდიოდი და რამოდენიმე მეტრში ავტბუსის გაჩერებაზე იჯდა. ძალიან ლოგიკური იყო რომ თორმეტი საათის შემდეგ მუნიციპალური ტრანსპორტი არ მუშაობდა, ტაქსის ფული ნამდვილად არ ექნებოდა, აშკარად შორს ცხოვრობდა და ფეხით ნამდვილად ვერ წავიდოდია. ოდნავ მოშორებით გავაჩერე მანქანა და ნელ ნელა მივახლოვდი.
- საღამო მშიდობის.
- უუუუჰ.... თქვენ.... ჰმმმ..... ისევ .....
- ტრანსპორტს ელოდები?
- დიახ, ველოდები.
- ხომ იცი რო არ მოვა, ტყუილად ზიხარ აქ, სად ცხოვრობ?
- მმმმოვა, სად წავა.... - ნელ-ნელა ნერვიულობას წყბებდა რადგან სიტყვებში ასო ბგერებს ამეორებდა. ისევ ბორძიკს იწყებდა.
- ეთო, მითხარი სად ცხოვრობ და წაგიყვან სახლამდე ჰა?
- არა, არა.... არ არრრრის საჭიიიირო.
- მართლა გეუბნები, დედას გეფიცები, მიგიყვან სახლამდე, თუ გინდა გზაში საერთოდ არ ვილაპარაკთ, ტრანსპორტი ამდ როს ეთო არ დადის, ხომ იცი. ფული რომ შემოგთავაზო ვიცი ვხვდები გაბრაზდები და არ გამომართმევ, მიგიყვან სახლამდე.
- არა.... ააარა.
- გთხოვ, ხომ შეიძლება არა, როგორც მეგობარმა წაგიყვანო....
- აააარ ხაართ თქვენ ჩემი მეგობარი....
- დავმეგობრდეთ, - მეგობრობის ნიშნად ხელი გავუწოდე - მე ირაკლი მქვია
- ააარ, მინდა მე თქვენთან მეგობრობა.
- პირველ რიგში... მმმმ..... შეიძლება მეც ჩამოვჯდე?
- დაბრძაააანდით.
- არც ისეთი ცუდი ადამიანი ვარ და ,,თავხედი’’ როგორც გგონია, ხომ არ ჯობია შენიბით ვილაპარაკოთ, როგორც მეგობრებმა?
- რას ცდილლლლობთ?
- ვცდილობ დავმგეობრდეთ და ერთმანეთი უკეთ გავიცნოთ, ჰა რას იტყვი, მეგობრულად მხოლოდ.
- ახლა?
- ხო რატომაც არა, სანამ სახლამდე მიგიყვან, გზაში ერთმანეთს გავიცნობთ უკეთ ჰა?
- უკეთ?
- დიახ, უკეთ.
- შავ-ბნელი აზრები გაქვთ ხო თთთთავში????
- არა, არა რა შავ-ბნელი, მე შენი მეგობარი მომეწონა, შესაბამისად შეგვიძლია მე და შენ ვიმეგობროთ, აბა?
- სსსოფო...
- ხო, სოფო, შენ, არ გეწყინოს მაგრამ ჩემი ტიპაჟის გოგო არ ხარ, თუმცა მშვენივრად ვიმეგობრებთ ვფიქრობ.... მაშ, სად ცხოვრობ?
- მმმ..... სანტერესოა....
- სად ხოვრობ ეთო?
- მუხიანში.
- უი, სოფო ჯიქიაზეა, როგორ გაიცანით ერთმანეთი?
- ერთ კკკურსზე ვსწავლობდით.
- ფაკულტეტი?
- ჟურნალისტიკა.
- შემდეგ, დაამთავრეთ?
- დიახ, დავამთავრეთ, მაგისტრატურაც გავაგრძელე, და რა ვიცი, ვვვცდილობ ვისწავლო ბევრი.
- მშვენეირია, სოფო? სოფომ განაგრძო სწავლა?
- ეგ, სოფოს კითხეთ, მე რა შუაში ვარ.
- ეთო, წამო, ნელ-ნელა სახლისკენ და თან გავაგრძოთ საუბარი, რას იტყვი.
- ნნნუ, გგონიათ რომ ჩემიი დნობა მოიპოვეთ....
- არ მგონია, ასე მარტივად არ მგონია შენი ნდობა მოვიპოვო, დროა ხო საჭირო?
- ბევრი....
- ვიცი, თან იმისთვის რომ დავმეგობრეთ მაინც რამდენი.....
- ბევრიი.
- ბევრი რამდენია მაინც.
- წლები.
- წლები....?
- დიახ, წლები.
- ეგ როგორ?
- აი ასე...
- ასე როგორ?
- ესე...
- ესე ანუ რთულად ეთო?
- ძალიან.
- ძალიან რთულად ?
- საშინლად.
- და იმედი მქონდეს?
- ნუ მოგიშალოთ ღმერთმა. - ამ ნათქვამზე ორივეს გაგვეცინა გულიანად.
- დაჯე მანქანაში.
მანქნაში დაჯდა თუ არა, ქუდის მოხსნა დააპირა თუმცა, წამიერადვე გაჩერდა.
- გაიგუდები, თბილა მანქანაში, მოიხადე ქუდი.
- არა, მირჩევნია მეხუროს.
- როგორც გინდა. აბა ზუსტად მითხარიი სად ცხოვრობ და როგორ მივიდეთ.
- ჯერ ირდაპირ ვიაროთ, მერე გეტყვი დაალხოებით, ადვილი მისაგნებია.
საუბარში ეტყობოდა, რომ აღარ ბორძიკობდა რაც იმას ნიშნავდა რომ არარ ნერვიულობდა.
- ესე არა ჯობია??
- ესე?
- ხო ესე.
- ესე ჯობია.
ვფიქრობდი მეთქვა თუ არა, რომ მისი სამედიცინო ფურცელი ვნახე და ვიცი რას ებრძოდა, თუცა ახლად მოპოვებული მეგობრის დაკარგვა არ მინდოდა, ამიტომ გავცერდი და ისევ დუმილი ვამჯობინე. გზააში კიდევ ვისაუბრეთ, ბორძიკის და ნერვიულობის გარეშე, ერთი ორი სიეთი ვცინეთ ლამის ცრემლები წამოგვივიდა. იუმორთან შორს არ იყო, თუმცა ყოველ წამს მიკვირდა, მაინც როგორ შეეძლო გაეცინა. იგრძნობოდა რომ ძლიერი ბუნების ადამიანი იყო. გზაში ტელეფონს დავხედე და ვახო მირეკავდა. წესით უკვე უნდა ძინებოდა.
- რა მოხდა ვახო მშვდობაა?
- კი, კი, წახვედი სახლში თუ ისევ ბარში ხარ?
- ეხლა მივდივარ, შენი მანქანა მე მყავს, ხვალ მოგიყვან სახლში თუ გინდა ან პირდაპირ ბიზნეც ცენტრში.
- არა, ღადაობ არ იწვალო, საბურთალოზე ვარ და დილით ტაქსით მოვალ სამსახურში და ბარემ შენც მაგით მოდი რა.
- საბურთალოზე?
- ხო, ანასთან.
- ელაპრაკე ?
- არა, მაგის დრო არაა ჯერ.
- მართალი ხარ.
- ხო, რა შესაფერის დროს დაველოდები, თან მეც უდნა გადავხარშო ეს ყველაფერი, ესე მარტივი არა ირა.
- მესმს, მართალი ხარ.
- კაი იკა, მოგიკითხე რა.
- მიდი ვახო, ხვალამდე აბა.
ვახომ ტელეფონი გამითიშა, და დავფიქრდი რამოდენიმე წუთი ხმა არ ამომიღია.
- მოხდა რამე? - მკითხა ეთერიმ.
- არა, არაფერი...
- ზოგადად ადამიანები, დაბადებიდან მატყუარები ვართ იცი? ტყუილს არ გვასწავლიან, ეს დაბადების პირველივე დღიდან ვიცით, თუნდაც მაშინ როცა პატარა ბავში წუწუნებს, კრუსუნებს, ზმუკუნებს როცა შია ან რამე უნდა, როგორც კი სასურვლს მიიღებს მაშინვე ჩუმდება. მე არ გეუბნები მომიყევი რა ხდება შენს თავსთქო, უბრალოდ მინდა იცოდე რომ ტყუილს და მართალს მარტივად ვარცევ ერთმანეთისგან, შენი პასუხი ,,არა არაფრი’’ იცი ოგორ ჟღერდა ჩემთვის? - როგორც, უჰ მაგას რა მოყვება,,,, იმდენი რამე მოხდა - აი ასე.
- ჟურნალისტი ხარ თუ ფსიქოლოგი?
- ორივენიცა - კარგად გამეცინა მის ამ პასუხზე.
- მართალი ხარ, ბევრი რამე მოხდა, მართლაც რომ ამას რა მოყვება.
- იმედია, კარგად იქნება ყველაფერი, იმედი არასდროს დაკაგო, ეს ისაა რაც ადამიანს ასულდგმულებს.
- შენ, შენ იმედი ცოცხლობ?
- კი, მეც იმედით ვცოცხლობ, და ყოველ დილას იმედით ვიღვიძებ.
- რატომ?
- ეჰ.... ამ ყველაფერ რა მოყვება ირაკლი....
- ზოგადად მითხარი.
- არიც რაღაც რაღაცები, რაც არ შემიძლია მოვყვე სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ეს ჩემი პრობლემაა, რომელიც სხვებს არ მიდნა თავზე მოვახვიო.
რას გულისხმობდა? ანუ არავინ იცოდა და სრულიად მარტო იყო ამ ყველაფერთან?
- რა გაწუხებს ასეთი?
- როგორც გითხარი, რაღაც-რაღაცები.
- და ეს რაღაც-რაღაცები, არავინ იცის?
- მხლოდ დედაჩემმა....
- სოფომ, ის ხომ შენი მეგობარია არა?
- არა, სოფომაც არ იცის.
- და რატომ არ ეუბნები, ასეთი რა არის, მეგობრობა გზად და ხიდადო, არა?
- მეგობრობა გზად და ხიდად ეს ორმხრივი უნდა იყოს და არა ცალმხრივი, სოფო ჩემი მეგობარია, მისთვს ყველაფერს გავაკეტებ და უკან არ დავიხევ, მაგრამ მისი ცხოვრება ამ ეტაპზე მშვნიე გზაზე მიდის, ბედნიერია, ყველაფერი კარგად აქვს, სოფო არ არის იმ ბუნების ადმიანი, რომელსაც შეუძლია მეგობრის ჭირ-ვარამი გაიზიაროს - ამ დროს ხელი ქუდზ მოიკიდა და მოიხსნა - აი თუნდაც ასეთ დროს, სოფოს ზედმეტად ჭირის გაზიარება არ შეუძლია, არც ვაიძლებ და არც ვთვლი რომ ეს უნდა იცოდეს - მომღიმარი სახით გადმომხედა, ქუდი ხელემში მოეკუჭა - ნუ გაქვს ასეთი სახე, ვიცი რომ იცოდი, და სამედიცინო ფურცელი წაიკითხე, ხომ გითხარი ვერ მომატყუებ მეთქი.
- მმაპატიე.....
- არა, საპატიებელი არაფრა, ირაკლი.... მარტივად ვუყურებ ყველაფერს, ესაა და ეს....
- ეთო, მე, ბოდიშს ვიხდი, არავინ მეკითხებოდა, მაგრამ...
- ოხ, ეს ადამიანური ცნობისმოყვარეობა... არა?
- არ ვიცი, და რთულადაა რამე?
- ოოო.... საკმაოდ, ამბობენ - იღიმის.
- ანუ?
- ანუ, ის რომ არ ვიცი რამდენ ხანს შეიძლება ვიცოცხლო, როდის შეიძლება გონება დავკარგო, მაგალითად შუა ქუჩაში, შეიძლება დავიძნო და ვეღ....
- არ გინდა რა, არ დაამთავრო, როგორ დავჯერო არაფერის გაკეთება არ შეიძლება?
- ხო, ზოგჯერ შეიძლება ზოგჯერ არა.
- და იმედი, იმედით ვცოცხლობო, აბა ეს რა იყო?
- იმედი ყოველი დღის მაქვს ირაკლი, იმედი მავს რომ გავიღვიძებ მზიანი დღე ამხვდება, კიდევ ახალ ფილმს ვუყურებ და ახალ წიგნს წავიკითხავ, რაც დღეები დამრჩენია იმედი მაქვს რომ ყველაფერს შევძლებ რაც მინდა და მოვასწრებ, თორემ ჩემი მდგომარეობის გააუმჯობესების იმედი, დიდი ხანია დავკარგე.
- მომესმა თუ ფარ-ხმალი გაქვს დაყრილი ეთო?
- მომიწია...
- არ მჯერა, შენნაირი ძლიერი ადამიანები ფარ-ხმალს ასე მარტივად არ უდნა ყრიდნენ, ვერ დავიჯერებ.
- ასეა, სხვა გზა არაა, უბრალოდ ვცდილობ ყოველი დღე შეძლებისდაგვარად გავილამაზო, ესაა და ეს.
- ეთო, რაღაც მინდა გკითხო და იმედია სითავხედეში არ ჩამომართმევ
- მკითხე....
- ყველა შესაძლო ვარიანტი ცადე?
- ანუ?
- ანუ.... ყველა ექიმთან იყავი? თუნდაც საზღვარგარეთ?
- არა, არა, ყველასთან არ ვყოფილვარ, არც საზღვარგარეთ, მკურნალი ექიმი ვინცაა ცემი მხოლოდ მასთან.
- იმიტომ რომ..... ანუ....
- ხო, ზუსტად მაგიტომ, რატომ გიჭირს დამთავრება, ეს ხომ დრევანდელი რეალობაა, უმეტესობა ექიმთან ვერ მიდის იმიტომ რომ ამის შესაძლებლობა არ აქვთ, თუმცა ჩემ შემთხვევაში აზრიც არ აქვს, უფრო ამის გამო.
- ბოდიშს ვიხდი, გულწრფელად ეთო, მაპატიე.....
- ბოდიშებს ნუ მიხდი, არაფერია აქ საბოდიშო, შენ ბრალი არაა ის რაც ხდება, დამშვიდდი.
- არა, მართლა ..... რატომ ამბობ ასე გადაჭრით არაფერი ეშველებაო ?
- იმიტომ, რომ რთული მდოგომარეობაა, მე რაც მაქვს ესაა დიფუზიური გლიომა, დიფუზური გლიომები პრაქტიკულად უკურნებელ სენად ითვლება. სიმსივნური უჯრედები თავის ტვინში იოლად ვრცელდება და მათი სრულად ამოღება ქირურგიული ჩარევით შეუძლებელია.
- არ ვიცი არ გამიგია, მაგრამ ქიმიო თერაპია ან რადიოტერაპია??
- ტრადიციული ქიმიოთერაპია ან რადიოთერაპიაც ძალზე ლიმიტირებულ შედეგს იძლევა ზოგადად, და ჩემ შემთხვევაშიც, ასე რომ ....
- საუკეთესო ექიმი გჭირდება და გიშველის....
- ვერავინ მიშველის, ეს უკვე ვიცი.
- კარგი რა.....
- არუშავს, ხდება ხოლმე...
- რატომ, რატომ დაგემართა?
- არ ვიცი, ზოგადად გლიომა 60 წლის ასაკში ვითარდება და ზემოთ, ამას ექიმებიც ვერ მეუბნებიან ასე ნაადრევად რატომ აღმომაჩნდა, არ ვიცი, აი აი, მანდ უნდა შეუხვიო.
- სად აქ?
- ხო ხო მადნ.
- აი მოვედით.
- ეთო, მე მიგყვები ექიმთან რა, ძალიან გთხოვ.
- არა, არ არი საჭირო, მადლობა რომ სახლამდე მომიყვანე.
- გთხოვ,როგორც ახალი მეგობარი.
- როგორც ახალ მეგობარს, მე გთხოვ სოფოს არაფერი უთხრა....
- მხოლოდ იმ პირობით თუ ექიმთან გამომყვები.
- არა, ექიმთან არ გამოგყვები და უხეხულ სიტუაციაში ნუ მაყენებ.
- გთხოვ, ძალიან გთხოვ, მინდა დაგეხმარო.
- არ არის საჭირო, ასეთი დახმარება.
- რატომ?
- იმიტომ რომ იემედი მქონდა, და როცა ეს იმედი გამიცრუვდა ძალიან ვინერვიულე, არ მინდა ისევ იგივე განვიცადო, გემის ალბათ ხომ?
- მესმის, მაგრამ ვცადოთ, პირობას გაძლევ მხოლოდ ისეთ ექიმთან წავალთ რომლეც ცრუ იმედებს არ მოგვცემს.
- დავფიქრდები.
- ეს უკვე კარგი პასუხია მომწონს.
- მადლობა რომ სახლამდე მომიყვანე, სოფოს არაფერი უთხრა.
- არ, არ ვეტყვი.
მანქანიდან გადავიდა, ქუდი დაიფარა და სადარბაზოში შედიდა როცა მოტრიალდა, შუშაზე მომიკაკუნა, შუშა ჩავწიე
- არც ის უთხრა, რომ სახლამდე მომიყვანე და არც ჩვენი ,,მეგობრობის’’ აბავი
- რატო?
- უაზროდ ეჭვიანობა იცის, ვერ გაიგებს, თან მას შემდეგრ აც თქვენ შორის მოხდა, ეს ყველაფერი რომ გაიგოს..... მმმ..... ვერ გაიგებს მოკლდ.
- რა მოხდა, რას ამბობ
- შენც კარგად იცი რაც ირაკლი.....
- ეთო....
- არ უნდა ეთო.... ხომ გითხრაი ვერ მომატყუებ თქო, ვერც ვერაფერს გამომაპარებ და დამიმალავ მით უმეტეს.
- საოცარი ადამიანი ხარ იცი?
- ამბობენ....
- მართალს ამბობენ.
- ვიცი.
- მიხარია თუ იცი.
- მეც მიხარია რომ შენც იცი, აბა დროებით.
გზა ისევ სადარბაზოსკენ აგანგრძო, როცა მანქანიდან გადმოვედი და უკან გავეკიდე.
- მგობრებს რომ ერთმანეთის ტელეფონის ნომრები აქვთ ხომ იცი საოცრებავ?
- ოჰ.... ნამდვილად ახალო მეგობარო?
- ნამდვილად....
- ჩაიწერე.....
ტელეფონის ნომერიმიკარნახა, მერე რამოდენიმე წამი ვუყურებდი, ისევ იღიმოდა, მართლაც რომ საოცარი ნებისყოფის და სიძლიერის მქონე ადამიანი იდგა ჩემ წინაშე, ტელეფონი ჯიბეში ჩავიდე და ჩავეხუტე. ბევრჯერ მოვიხსენიე საოცრებად ხომ, კიდევე რთხელ ვიტყვი რომ საოცარი სითბო ვიგრძენი, თბილზე თბილი იყო ამ ზამთარში, ტკბილზე ტკბილი ხმა ჰქონდა, და გაგეცინებათ და საოცარი საუბრის სპეციფიური მანერა. რამოდენიმე წამი ასე ჩახტებული ვიდექით, შემდეგ ოდნავ გაიწია, ორივე ხელი ხელზე მოვკიდე და ხელებზე ვაკოცე - მიღიმოდა.
- საოცარო მეგობარო, ტკბილი ძილი.
- შენც, ახალო მეგობარო.
ხელი გამიშვა და ისევ და ისევ საოცარი ღიმილით დამტოვა. ბნელ სადარბაზოში შევიდა და მე კი ისევ ვიღიმოდი უმისამართოდ. წამიერად გონება გამინათდა და ოდნავ სიცივემ რეალობაში დამაბრუნა, მანქნაში ჩავჯექი და სახლში წავედი.