ვახტანგი.




არსებული ვითარებიდან ამომდინარე, ანასთან ურთიერთობა შედარებით მიჭირს, იმის და მიუხედავად რაც ჩვენ ორს შორის მოხდა, რაც არ უდა გაურკვევლობა იყოს მაინც მოქმედებს ურთიერთობაზე, ადრე თუ გვიან ამ გაურკვევლობიდან უნდა გამოვსულიყავით და სუფთა ფურცლიდან დაგვეწყო ურთიერთობა. ამ ეტაპზე ანას მხრიდან ჯერ-ჯერობით ვერაფერ ნაბიჯს ვერ ვხედავდი წინ გადადგმულს.
ყველაფერს ისიც ემატება რაც ირაკლიმ და ზაქრომ მითხრეს, ამ ყველაფრის თქმა მისთვის ასე მარტივად არ შემეძლო, ალბათ შესაფერის დროს ვეძებდი, თუმცა ამ შესაფერის დროს ვერ ვპოულობდი, განა როდის უნდა მეთქვა მისთვის რომ, იცი ეგ ბავში ჩვენია, შენი და ჩემი, ერთი შეხედვით მარტივად ჩანდა თუმცა როგორ მიიღებდა არ ვიცოდი. მიუხედავად ჩემი არაბრალეულობისა დამიჯერებდა კი ანა ბოლომდე, რომ აქ ირინეს ხრიკები იყო მხოლოდ და მხოლოდ და მე არაფერ შუაში არ ვიყავი.
ძალიან რთული პერიოდი მიდგას წინ, სასმახურში არეულობა, პირადი ცხოვრება არეული, ამ ყველაფრიდან გამოსავლის პოვნა კი მხოლოდ საუბრით და საუბრის დაწყების გადაწყვეტით იქნებოდა შესაძლებელი. ამიტომ, ამაღამ ვაპირებ ანასთვის ყველაფრის თქმას.
ამასობაში ფინჯანი ყავა დავლიე და ის ის იყო სახლიდან უნდა გავსულიყავი, ანა დავინახე.
- დილა მშიდობის.
- დილა მშვიდობის, ადრე ადექი დღეს, ხომ მშვიდობაა, გეჩქარება?
- კი, ძალიან.
- ბარში თუ ბიზნეც ცენტრში?
- სამსახურში ანა, რა მნიშნელობა აქვს.
- არა, არაფერი, ისე ვიკითხე.
- მაპატიე, ზედმეტად აფორიაქებული და განერვიულებული ვარ, ხომ ატყობ არა.
- კი, გეტყობა, თუმცა არაფერს მეუბნები....
- იქნებ შენც გაქვს რამე სათქმელი?
- მე.....
- კარგი, ამაღამ რომ დავბრუნდები ვილაპარაკოთ მაშინ,არაფერი დაგეგმო, შევეცდები ადრე მოვიდე.
- კარგი.
- რამე თუ დაგჭირდება დამირეკე ხო?
- კარგი.
პალტო ავიღე და სახლიდან გამოვედი. ერთი ღრმად ჩავისუნთქე და ამოვისუნთქე და ლიფტში შევედი. ამასობაში ტელეფონზე ზარი შემოვიდა და წამიერად გაითიშა, ირაკლი რეკავდა. როგორც კი ლიფტიდან გამოვედი მაშინვე გადავურეკე.
- რა ხდება ირა?
- ვახო, დღეს დამაგვიანდება ცოტა რა, რაღაც საქმეებზე მაქვს სარბენი და პრობლემა ხომ არაა
- მშვიდობაა?
- კი, კი, მერე მოგიყვები რომ გნახავ, შეიძლება ვერც მოვიდე, პროსტა იცოდე რა.
- ნელოს ხომ არ მოუვიდა რამე?
- არა, არა არაფერი, გეტყვი რა.
- გამაგებინე.
- აუცილებლად.
მანქანა დავქოქე და ბიზნეს ცენტრისკენ წავედი. გზაში ბევრი ვიფიქრე, საიდან უდნა დამეწყო ანასთან საუბარი, ან რგორ გამეგრძელებინა, ან რა გარემო შემერჩია, თავში დომხალო მქონდა სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით.
როგორც იქნა მივედი ბიზნეს ცენტრამდე, ისევ ფინანსური პოლიციის თანამშრომელბი დადიოდნენ წინ და უკან, მივესალმე ვინც კი შემხვდა და ჩემ კაბინეტში შევედი. მიუედავად იმისა, რომ ასე თუ ისე გარკვეული ვიყავი რღაც რაღაც საკითხებში, თინათის ვთხოვე, გოგიტასთვის ეთხოვა ჩემთან შემოსულიყო.
- მეძახდით ბატონო ვატანგ?
- კი, კი მოდი დაჯექი.
- მადლობა, რა ხდება ბატონო ვახტანგ?
- ჯერ ის მითხარი იურიდიულ სამსახურში რა ხდება და ფინანსური პოლიცია რამდენად გეხება?
- ჩვენთან მშიდობაა, და როგორც ყოველთვის სათანადო სიწესრიგე, როგორც საქმეში ასევე სხვა დანარჩენშიც, ჩვენი ვალდებულებაა ამ კონკრეტუ შემთხვევაში დავეხმაროთ საფინანსოს და გავუწიოთ კონსულტაციები, სხვა ამ კუთხით ამ ეტაპე არაფერი.
- როგორ გგონია, რა მოხდება?
- ვერ გეტყვით, დავითის ამბავი ყველასთვის დაუჯერებელი აღმოჩნდა, ყველა გააცრუა, იმედია ყველაფერი კარგად დამთავრდება, ჩვენ ჩვენი გასაკეთებელი უნდა გავაკეთოთ და ვცადოთ.
- გეთანხმები. გოგოიტა, შენთან ერთი, ან ორი პირადული კიტხვა მექნება, სასმახურის გარეთ, როგორც გამოცდილ იურისტთან.
- რა პრობლემაა ბატონო ვახტანგ გისმენთ.
- მოკლედ, ჩემმა მეგობარმა დახმარება მთხოვა, მართალია მე რაც ვიცოდი ამ ასპექტში ვუთხარი, თუმცა იმასაც დავპირდი რომ ჩემ იურისტს გავესაუბრებოდი. ანუ რა ხდება ეხლა, ჩემი მეგობრის, მოდი მეგობარ გოგოს, ასე ვუწოდებ, მისგან ორსულადაა, მიუხედვად იმისა რომ ამ ეტაპზე თავს კარგად გრძნობენ ერთად, ჩემ მეგობარს იმის შიში აქვს, რომ რაღაც რაღაცების გარკვევის შემდეგ, ამ გოგომ ბავში არ წაიყვანოს და მამას არ დაუმალოს.
- ესე, თუ მოინდომა ბატონო ვახტანგ, წავა სადმე და ისე გააჩენს ჩუმად, დაბადების მოწმობას აირებს და მამას არ მიუთითითებს. თუმცა...
- აი ეგ თუმცა მაინტერესებს გოგიტა ზუსტად.
- თუმცა, თუ დარწმუნებულია, რომ მისი შვილია, და ეს გოგო გადაიმალა და ბავშიც დაუმალა მამას, სასამართლოს გზით მოითხოვოს მამად აღიარება, სასამართლო დააწესებს მეურვეს, დედას ან მამას, ალიმენტსაც, სხვანაირად თუ არ იქორწინეს საქმე ვერ მოგვარდება.
- დაახლოებით მსგავსი პასუხი გავეცი მეც, დაახლოებით რა მდგომარეობას ითვალისწინებს სასამართლო მეურვეობის დროს?
- ანუ, სასამართლმ მეურვედ რომ გამოაცხადოს მშობელი, ამას მეკიტხებით ხომ?
- ხო, მაგას.
- მშობლების მდგომარეობას, როგორც მაერიალურად ისე ფიქიკურად, მათ საცხოვრებე ადგილს, ყველაფერს თითქმის.
- თუ, მამა, გაცილებით ძლიერია ამ ყველა ჩამოთვლილ ასპექტში, მამას დააკისრებს მეურვეობას?
- ნახეთ, ბატონო ვახტანგ, მიუხედავად ამ ყველაფრისა, ანუ მამის ფინანსური სიძლიერისა, სასამართლო ყოველთვის დედის მხარეს იხრება და მამას, მისი შემოსავლის გათვალისწინებით აკისრებს ალიმენტს. თუ დედა, უკაცრავად ამ შესიტყვებისთვის, მენტალურად არამყარია, ან სარდაფში ცხოვრობს, და გაუსაძლის პირობებეში, ასეთ დროს ალბათ მამაისკენ გადაიხრება. საქმის კვლევის ეტაპზე გახდება ეს ყველაფერი ცნობილი, თქვენი ღრმა პატივისცემის და მიუხედავად, გარანტს ვერ მოგცემთ, ვერც მე და წესით ვერც ერთი იურისტი.
- გასაგებია, გოგოიტა, უღრმესი მადლობა.
- რას ამბობთ, თუ რამე დაგჭირდათ, თქვენ სამსახურში მიგულეთ.
გოგიტა, ჩემი კაბინეტიდან გავიდა და ისევ ცემ ფიქრებში არეული დავრჩი, სამსახურზე ფიქრი ნამდვილად არ შემეძლო, მხოლოდ ჩემი შვილი და ანა მიტრიალებდა თავში, სხვა ყველაფერი უმნიშნელო ჩანდა ამ ეტაპზე ჩემთვის. ანა ქალაქიდან უნდა გამეყვანა, ალექსანდრე შერმადინისთვის მომერიდებინა, ღერთამ იცოდა რა ბინძური ზრახვები შეილებოდა ქონოდა.
ძაღლი ახსენეთო ხომ გაგიგიათ, ასე მოხდა ზუსტად, თინათინი შემოვიდა, სახეზე ფერი არ ედო.
- რა ხდება თინათინ?
- ის ბატონია მოსული, ალექსანდრე შერმადინი, და საფინანსო სამსახურისკენ წავიდა
- რაა?
თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია და კარს იქით გაიწია, იმიტომ რომ სავარძლიდან გიჟვით წამოვხტი და დერეფანში გავვარდი. საფიანსოს ამსახურის უფროსის კართან დგას და იცინოდა.
- რა ხდება ალექსანდრე?
- ვა... ვა... თავად ვახტანგ ანდრონიკაშვილი, როგორ ხარ ვახტანგ?
- აქ რა გინდა?
- გავიგე, რაღაც პრობლემები აქვთო, და ამბის გასაგებად მოვედი.
- მერე და ამბავს ჩემგან ვერ გაიგებდი, ჩემ თანამშრომლებისგან ვინ მოგცა უფლება ინფორმაცია და ამბები გაიგო?
- ბატონო ვახტანგ, ჩვენ .... - არ დავასრულებინე გივის საუბარი
- ბატონო გივი, ვიცი, თქვენ არაფერ ეტყვით და არც სხვები, მაგრამ მის აქ ვიზიტის არსს ვერ ვხვდები
- ვახო, შენ კაბნეტში შევიდეთ და ვისაუბროთ.
- მე და შენ გვაქვს კიდევ რამე სასაუბრო?
- რატომაც არა, იქნებ ჩემი დახმარება გწირდება
- არასდროს!
- კარგი რა...
- არათქო გითხარი, საკამრისი არ არის?
- და მაინც, პატარა ბავშვებივით აქ ხომ არ ვილაპარაკებთ, უხერხულია შენ ხელქვეითებთან, არაა?
- ჯერ ერთი, მე სამსახურში სიტყვას ხელქვეთს არ ვიყენებ, ისინი ჩემი თანამშრომლები და გუნდის წევრები არიან, სიტყვები შეარჩიე, და მეორე, წამობრძანდი ჩემ კაბინეტში.
ფეხის ჩქარ ნაბიჯით კაბინეტის კარტან ვიყევი, რომ უნდა შემეღო, ალექსადნრე თინათინის მაგიდასთან გაჩერდა.
- ყავა, თუ არ შეწუხდებით, უშაქროდ.
თინათინმა გამომხედა, ნებართვას ელოდა ჩემგან.
- უკეთეს რამეს შემოგთავაზებ, დაანებე თინთინს თავი არ სცალია.
- ძალიან კარგი.
- რა ხდება, რა სცენებს მიწყობ?
- გავიგე ფინანსური პოლიციის ამბავი და მოვედი, მოვიკითხავთქო ვიფიქრე.
- მერე?
- არა, არაფერი, დახმარება ხომ არ გჭირდება?
- დახმარება რომც მჭირდებოდეს, ხომ იცი შენ არ გხოვდი, ასე რომ ტყუილად მოდიხარ ხოლმე აქ.
- კარგი რა ვახო, როდემდე უნდა იყო ასე განწყობილი ჩემ მიმართ?
- ცუდი განწყობა მაქვს, და მერე ვისი ან რისი ბრალოა ალექსანდრე ?
- დროა დავივიწყოთ ყველაფერი... ახლიდან დავიწყოთ, წარმოგიდგენია ცალ-ცალკე რამხელა წონა გვაქვს და ერთად რა გვექნება?
- ალექსანდრე, წარსულის დავიწყება ფაქტობრივად შეუძლებელია, ასე რომ ამ თემაზე საუბარიც კი არ ღირს.
- ბავშვები აღარ ვართ, წარსული წარსულში უნდა დავტოვოთ, დროა ცხოვრება წარსულის გარეშე განვაგრძოთ.
- ალექსანდრე, ჩემგან არ გესწავლება, რომ წარსული განსაზღვრავს ადამიანს, რომ არა მისი წარსული დღეს ის ის არ იქნებოდა. იმედია ხვდები რასაც ვამბობ.
- ვახო, რაც იყო იყო, არაფერი ეშველება, მთავარია დღეს რას ვიზავთ და როგორ დავეხმარებით ერთმანეთს.
- ჩვენ, ისევე როგორც ჩვენი ოჯახები ვერ და არ მეგობრობენ, მიუხედავად ამისა მე დახმარებაზე უარს არასდროს არავის ვეუბნები, თუმა შენი მხრიდან დახმარების შემოთავაზება, ვიცი რისი ტოლფასიცაა, ჯერ ერთი რომ ამ ეტაპზე არავის დახმარება არ მჭირდება და მეორეც, რომც მჭირდებოდეს, როგორცღაც უშენოდ ანუ შენი ოჯახის გარეშე შევძლებ.
- კარგი, იფიქრე მაინც.
- არაფერია საფიქრალი, ეს არ შეიცვლბა.
- იმედს ვიტოვებ, რომ მაინც შეცვლი დამოკიდებულებას.
- არა, ალექსანდრე არა, არაფერი არ შეიცვლება.
- კეთილი, ისე ურიგო არ იქნეოდა ჩვენი უთანმოების მიზეზებზე გვეაპარაკა, რომ უკვე წლები გავიდა, და მიუხედავად ყველაფრისა, რაც მოხდა წარსულს ჩაბარდა, ვილაპარაკოთ, შევეცადოთ მაინც.
- ალექსანდრე არა, წარსულის გახსენებას არ ვაპირებ, და დამერწმუნე არც შენ გინდოდეს გავისენოთ, დღეს ალბათ სხვანაირად მოვიქცეოდი, დღეს სხვა გავლენები მაქვს ვიდრე ადრე. ასე რომ, ისევ თქვენი ოჯახის და ზოგადად სიმშვიდისთვის ჯობის არ გავიხსენოთ.
- კარგი ვახო, რაც არის არის, მე ჩემი მრიდან ვცადე.
- ეს ცდა არ არის, ისევ შენი ხელის მოთბობას ლამობ ამ ყველაფრით, ხომ იცი რომ კარგად გიცნობ და ვერაფერს დამიმაავ არა, ნუ ცდილობ მეგობრული ითამაშო, არ გამოგივა.
- კარგი წავედი მაშ. დროებით ვახო, არ გემშვიდობები.
- ხომ მართლა, ისე სასხვათაშორისოდ, ანას შეეშვი.
- ანას?
- იცი რასაც ვგულისხმბ, მე გაგაფრხილე.
- დროებით ვახო.
- კარგად იყავი.
კაბინეტიდან გავიდა თუ არა, გონებაში წარსული ამომტივტივდა, სევდამ შემიპყრო და თვალზე ცრემლიც კი მომადგა. როგორი უცნარია წარსული, როგორი გავლენის მოხდენა შეუძია აწმყოზე ამდენი წლის გასვლის შემდგომაც კი. გული და სული ერთდროულად მეწვოდა და მტკიოდა, ასეთი ამბების დავიწყება, ისე რომ მან გავლენა არ მოახდინოს აწმყოზე წარმოუდგენელიც კია.
დღე საკმაოდ მონოტონურად მიდიოდა, განწყობაც საშინელი ჩამომიყალიბდა, და იმის გათვალისწინებით თუ რა და როგორი საუბარი მექნებდანა ანსთან წარმოდგეაც კი არ მინდოდა, იმედი მქონდა ყველაფერი კარგად ჩაივლიდა.
ამ ფიქრებში გართული, თინათინმა გამომაფხიზლა, შემახსენა ჩანიშნული შეხვედრები და რამოდენიმე თათბირის შესახებ, რომლებიც მიმდინარე კვირაში უნდა ჩატარებუიყო, ერთ-ერთი თათბირი კი დღეს 5 საათზე იყო ჩანიშნული უშუალოდ ბიზნეს ცენტრის სამსახურის უფროსებთან. საღაოს 5 საათიც ახლოვდებოდა, ირაკლი კი არ ჩანდა. ტეეფონს ხელი მოვკდე და დავურეკე, რამოდენიმე ზარის შემდგომ მიპასუხა.
- არ მოდიხარ? სად ხარ ამდენ ხანს?
- კი, კი, წუთი წუთზე მოვალ.
- რა ხდება ირა, მშვიდბაა, რატომ არაფერს მეუნები, ვნერვიულობ.
- კი, ვახო მშვიდობაა, რომ მოვალ გეტყვი რა.
- ანუკის ეხება თუ რას, ვერ გავიგე, იდუმალებაში ხარ.
- ანუკის თემა წინ მიიწევსო ზახარამ, ასე რომ მალე ვიპოვი, მაგრამ სხვას ეხება საქმე გეტყვი რა, მოთმინება იქონიე .
- მოთმინება მე რომ მაქვს ისეთი უნდა, თათბირია 5 ზე, იმდია მოასწრებ ხო?
- კი, კი მოვასწრებ.
ირკლის ამბები დიდად მადარდება, მიუხედავად იმისა რომ მიხაროდა ანუკის ძებნის ამბავი, გულში მაინც მეფიქრებოდა, დღეს ვინ აღმოჩნდებოდა და საერთოდ ექნებოდა კი ფასი მის ძებნას და ირაკის მონდომებას?! ხომ არ ჯობდა, შეშვებოდა ამ ყველაფერს და დაეტოვებინა წარსული ისევ ისე უცვლელად როგორც აქამდე იყო? მაგრამ, ბოლო პერიოდში მათმა მიწერ მოწერამ დამაფიქრა, ანუ ლოგიკურად ანუკი ისევ ფიქრობდა ირაკლიზე, ისევე როგორც ირაკლი ანუკიზე, მთავარი მაინც ნელის ფაქტორი იყო, და ანუკის დღევანდელი ცხოვრება.
ამასობაში ირაკლიც მოვიდა, კაინეტში შემოვარდა თუ არა, ეგრევე საჭმელზე დაიწყო საუბარი, რომ მთელი დღის უჭმელია. თინათინს ყავა თხოვა მოემზადებინა მისთვის.
- ყავა დამანაყრებს შენი აზრით ვახო მშიერ კაცს?
- შენ ეგ მოისურვე.
- თათბირის მერე ჩავიდეთ დაბლა და ვჭამოთ რა რამე, გეფიცები შეიძლება გონება დავკარგო.
- რა იყო, დილით ნელიმ არ გაჭამა ისე გამოგიშვა?
- როდის იყო დილით ვჭამდი ჰა?
- ხო და, საგზალიც არ გამოგატანა??
- იუმორის ტაღა გაქვს ვახტანგ ბატონო ჩართული?
- ეჰ, სხვა რა გზაა.... რა ხდება ირა აბა, ახლა იტყვი თუ თათბირის მერე რა ამბებში ხარ?
- ჩავატაროთ თათბირი და მერე საჭმელად რომ ჩავალთ პარალელურად გეტყვი რა.
- კარგი, როგორც გენებს, წვედით, ეხლა საკონფერენციოში და ნელ ნელა ხალხიც შემოგვემატება.
- 6 წუთი აკლია, ადრეა ჯერ არა?
- შენი თანამშრომლები, რომ პუნქტუალურები იყვნენ და მათ პუნქტუალობა მოთხოვო, პირველ რიგში ხელმძღვანელი უნდა იყოს მათთვის მაგალითი. ასე რომ ადექი, ელენე უკვე იქ იქნება, წავედით.
- კარგი კარგი.
საკონპერენციო დარბაზში, როგორც ვთქვი ელენე მის განკუთნილ ადგილას იჯდა და წინ ლეპ-ტოფი ჰქონდა გახსნილი, იქვე ბატონი გივიც დავინახე და რამოდენიმე სამსახურის უფროსი. მეც და ირაკლიმაც ჩვენ ჩვენი ადგილები დავიკავეთ და 5 საათის შესრულებას ველოდებოდით. საკითხები ელენემ იცოდა, ზოგიც მე მსურა პირადად თანამსრომლებისტვის მეთქვა ასე, რომ დაახლოებით ერთი საათის ამბავი იქნებოდა.
ყველა ადგილზე იყო, თათბირი ელენემ დაიწყო, კიდევ ერთხელ გაიმეორა ფინანსური პოლიციის ამბავი და შესაბამისად ყველა სამსაურის უფროსი ხელახა გადააფრთხილა და ოუწოდა მათ წესრიგისკენ და დაკისრებული დავალებებისა და სამუშაოების შესრულების სისწორეობაზე. ამასთან, გავიარეთ ასევე ვაკანსიების ამბავი, რომლებიც არს თუ ისე ცოტა იყო დაგროვილი, სიმართლე გითხრათ ვაკანსიებს ყოველთვის ყურადღებით განვიხილავდი, და საკონკურსო კომისიის თავმჯომარე ვიყავიდა ყველა კონკურსს ვესწრებოდი.
საფინანსო სამსახურში ერთი ვაკანსია იყო, კანდიდატები ამ ეტაპზე არავინ გვეგულებოდა, ამიტომ ცოტა გადავწიეთ ვაკანსიის გამოცხადების ვადბები. ასევე ერთი ვაკანსია გვქონდა იურიდიულ, ტექნიკური უზრუნველყოფის, საერთაშორისო კომპანიებთან ურთიერთობის და ადამიანური რესურსების მართვისსამსახურებში.
განვიხილეთ თითოეული მათგანზე სამომავლო კანდიდატურების არსებობა არარსებობის საკითხი, ვადა გადავწიეთ და მოვილაპარაკეთ რომ ჩვვენ ირგვლივ მოვიკითხავდით კვალიფიციურ კადრს, ამასობაში კი ირაკლიმ გადმომიჩურჩულა, ერთ ერთ ვაკანსიაზე, კერძოდ ადამიანური რესურსების მართვსის სამსახურში არსებულ ვაკანსიაზე ყავდა კადრი და სხვა არ განმეხილა. ვინაიდან უხერხლი მდგომარეობა არ მინდოდა დამდგარიყო, მე თვად განვაცხადე, რომ ამ ვაკანსიაზე ჯერ-ჯერობით არავინ მოეძიათ.
თათბირის დასრულებისთანავე, საჭმეად ჩავედით, დავსხედით შეკვეთა მივეცით, მაშინვე დაიწყო:
- ერთი გოგო მინდა ვახო, კადრებში დავასაქმოთ რა, წესიერი და ნორმალური გოგოა, დიდად რთული სამსახური არ არის, შეძლებს, ეტყობა რომ განათლებული და ნაკითხია, და თან რაც ყევლაზე ძალიან გიყვარს საკმაოდ პუნქტუალური და შრომისმოყვარე ჩანს, ასევე ძალიან პასუხისმგებლობის გრძნობა აქვს, მოჟნა?
- ცოტა ნელა, მოიცა...ეტყობა განათებულია და პუნქტუალრი ნანს? ვერ გავიგე, ანუ არ იცნოობ? ვინაა საიდან მოვიდა შენამდე, ვინმე სხვა უწევს რეკომენდაციას?
- არა, ამას წინად გავიცანი, აი გახსოვს, ბარში ორი გოგო რომ იყო ერთ-ერთი.
- ის მეორე ალბათ ხომ, გასუსული რომ იჯდა, მაგაზეა საუბარი?
- ხო, ეგ ეთერი, ეთო.
- საიდან სადო, როგორ მოხდა?
- გრძელი ამბავიია, მოკლედ სიმსივნე აქვს, ცხოვრებაზე ხელი აქვს ჩაქნეული, დღეს დილით ექიმთან მყავდა, ნელის ველაპარაკე, და თავის ახლობელი მირჩია, ანალიზები აუეს რა როგორც ხდება ხოლმე, შედეგს ველოდებით, თუმცა სახაბიელო პასუხს არ უნდა ველოდოთ, მოკლედ მინდა რომ ცხოვრების ხალისი დაუბრუნდეს, და დავაწყებინოთ სამსახური, იქნებ და სხვა რამე გამოჩნდეს, გერმანია ან რამე და მერე დავეხმარები, გავუშვებ.
- ოჰო, ეს უკვე დიდი განცხადებაა, როგორ მოახერხა შენი გულის და გოენების ასე მიპყრობა, რით დაიმსახურა?
- კარგი ადამიანია, ანუ კარგი ადამიანობით, სხვა არაფერი.
- ძალიან კარგი, თუ რამით შემეძლება დახმარება ხომ იცი გვერდით მიგულე, ფიანსურადაც და მორალურადაც.
- ვიცი, ვიცი, გავარკვევ ჯერ ყველაფერს, და იქნებ დავაწყებინოთ მუშაობა ჰა? ცოტა გახალისდება, ზედმეტად ჩაკეტილია.
- კადრებში ან სადმე სხვაგან, უფრო მატივი და სახალისო რომ იყოს ხომ არ ჯობია სხვა სამსახური შევურჩიოთ?
- რომელიც უკეთესი იქნება და კარგი მისთვის.
- ზოგადად განათლება დიპლომი არაფერი იცი?
- არა, ამ თემაზე არ მისაუბრია მასთან.
- არაუშავს, პიარში გავუშვათ, სამსახურის უფროსის თანაშემწედ.
- შტატი რომ არ გვაქვს?
- მერ და დავამატოთ, ჩვენ ხელში არ არიის, თან ნიცა არაჩვეულებრივი ქალბატონია, საოცრად კეთილი და საქმის პროფესიონალი რაც მთავარია, სხვათა შორის რამდენიმე კვირის წინ, ჯერ კიდევ ახალ წლებამდე მთხოვდა თანაშემწის აყვანას, ხო და ძალიან გაუხარდება დარწმუნებული ვარ.
- ძალიან კარგი, მოვიყვან გასაუბრებაზე.
- მოიცა ასე ნუ ჩქარობ, ჯერე ნიცას დაველაპარაკოთ, ავუხსნათ სიტუაცია და მერე მასთან შეთანხმებით დავთქვათ შეხვედრის თარიღი.
- კეთილი, ასე ჯობს ნამდვილად.
- ისე, მაინც არ მითხარი ბოლომდე, შენგან მსგავსი ქმედებები გამკირვებია ირა, არ გახასიათებს, ასე უმიზეზოდ, ასე მარტივად, ამხელა ნაბიჯის გადადგმა, გუშინ გოგო გაიცანი დღეს ექიმთან წაიყვანე, ხვალ სამსახური გინდა დააწყებინო, ხომ არ მოგეწონა? ანუ, ხომ ხვდები რასაც ვამბობ, როგორც მახსოვს მის მეგობარს ეჩალიჩებოდი, ჰა?
- არა, ხო ნუ, იმ გოგოსთან მშვენიერი დრო გავატარე, თან შევთანხმდით რომ ამსი შესახებ მას სოფოს არაფერს ვეტყოდით.
- და შენც პრობლემა არ გაქვს?
- მე რა პრობლემა უნდა მქონდეს, ადამიანს ვცდილობ დავეხმარო.
- ხომ მაგრამ ირა, ორ მეგობარს შორის იჩხირები, სოფოსთან რამე გქონდა?
- სექ*ს გულისხმობ?
- ხო აბა რას ვგულისხმობ
- ხო, რა ერთჯერადად როგორც ხდება, ეს მასთან არაფერს მავალდებულებს, ამას ვხვდები, მაგრამ ეთოს მინდა რომ დავეხმარო, რაღაცნაირად გული მიმიწევს მისკენ.
- ანუ მოგწონს.
- არა, არ არის ჩემი ტიპაჟი, უფერულია ზედმეტად, არც არაფერი აქვს განსაკუთრებული, ხო იცი არა როგორიცაა
- ხო და რომ ვიცი როგორიცაა, იმიტომ მიკვირს ირა შენგან, სხვას არაფერს ვამბობ, მოღუშული იყო, უკონტაქტო, რაღაც ნათხოვარი ტანსაცმელი ეცვა თითქოს, ნუ არ ვიცი რა, საწყალი გოგოს შთაბეჭდილება დატოვა, პრინციპში რასაც ებრძვის, სხვას რას უნდა ველოდოთ.
- რთულად აქვს ვახო საქმე, ხომ გითხარი არა, სიმსივნე თავის ტვინში.
- ჩვენ ჩვენი ვცადოთ, დანარჩენი უფლის ნებაა.
- მართალია.
- კარგი, დაველაპარაკოთ ნიცას და გადაწყვეტილებაც ერთად მივიღოთ.
- ბაზარი არაა.
დიდხანს ვუყურებდი ირაკლის სანამ მივირთმევდით, დიდი აღფრთოვანებით საუბრობდა ამ ეთოზე, მართლა მიკვირდა, თუმცა ის თუ ბედნიერი იქნებოდა მეც ეს მინდოდა თუმცა აქ ბედნიერებას ვერ ვხედავდი, მაპატიეთ მაგრამ ხანმოკლე იქნებოდა მათი ურთიერთობა, ისიც ფატალურად დასრულდებოდა, ამას კი ირაკლი სამომავლოდ როგორ გადაიტანდა წარმოდგენაც კი არ მინდოდა.
მოსაღამოვდა, ირაკლიმ ბარში წასვლა შემომთავაზა, თუმცა საკუთარ თავს და ირაკლის შევახსენე რომ ანასთან საუბარი მიწევდა და ბარში ჩემმა ვიზიტმა დროებით გადაიწია, ამიტომ პირდაპირ საბურთალოზე წავედი. გზად ალკორიუმში შევიარე და ცემი საყვარელი ვისკი ვიყიდე, ვფიქრობდი დამჭირდებოდა.
კარი გავაღე გასაღებით, თუმცა ვფიქრობდი ზარი დამერეკა, სახლში შევედი მივიხედ მოვიხედე ანა არ ჩანდა, დავუძახე არ გამომეხმაურა, შემდეგ საძინებელში შევედი საწოლზე იწვა, პლედი ჰქონდა მიფარებული და მშვიდად ეძინა. თითქოს არაფერს არ მალავდა, თითქოს დიდი ტყუილის შედეგად არ გავეხვიეთ უზარმაზარ გაურკვევლობაში.
ძალიან არ მინდოდა მისი გაღვიძება, ამიტომ გდავწყვიტე მოვწესრიგებლიყავი, ამიტომ შხაპის მირება გადავწყვიტე. ტანისამოსი ნელ-ნელა გავიხადე და დუში საშხაპეში გავუშვი, მანამდე ნიჟარის თავზე განთავსებულ სარკეში დავიწყე ყურება, ხელებით ნიჟარას დავეყრდენი და რამდენჯერმე ღრმად ამოვისუნთქე.
ჩემ წვერს და თმას დავაკვირდი, ერთიც და მეორეც ოდნავ მოზრდილი მომეჩვენა, ხვალ დილიდანვე მივიდოდი სლონში და მოვწესრიგდებოდი, ბლო დროინდელი მოვლენების განვითარებამ კალაპოტიდან ამომაგდო.
ცხელი შხაპი, გაუნრევლად ვიდექი რამდენიმე წუთი შხაპის ქვეშ, ფქრები მერეოდა, ხან რაზე ვფიქრობდი ხან რაზე, ერთი კონკრეტული დეა ვერ გავატარე, ან ანაზე ვფიქრობდი, ხან ირაკლიზე, წამიერად ირაკლის ახალ მეგობარ ეთერიზე, სადღაც უცებ გამიელვებდა ანას ბაბუის ამბავი, უცებ ირინე გამახსენდებოდა საზღვარგართ, საბოლოოდ კი ყველაზე მეტად ჩემი და ანას შვილი მიტრიალებდა ფიქრებში.
აბაზანიდან გამოვედი, ანა საწოლში აღარ იწვა, დავუძახე და მისაღები ოთახიდან მომესმა მისი ხმა, ამიტომაც მეც მისკენ წავედი. ნიჟარასთან იდგა და ჩაიდანს ადუღებდა, ორი ფინჯანი მაგიდაზე დაედო და ტკბილეული, ამავდროულად ლიმონს ჭრიდა. მივუახლოვდი:
- როგორ ხარ?
- კარგად, შენ როგორ ხარ?
- მეც, ცოტა მიმეძინა, ..... - შემომხედა და გაჩუმდა - მმმ.... რაღაც უცნაურად გამოიყურები... - და გაიღიმა.
- რას გულისხმობ უცნაურში? - უფრო ახლოს მივედი.
- აი ასე, აბაზანიდან ახალი გამოსული, ჯერ კიდევ ნახევრად მშრალი, და ნახევრად ჩაცმული.
- მერე? ცუდი სანახავია?
- არა, ნუ, ანუ .... არ ვიცი....
- კარგი ნუ იძაბები, ისე ნუ იქცევი თითქოს ერთმანეთი გახდილ მდგომარეობაში ნანახი არ გვყავდეს.
- ხო, მაგრამ, - ხელები თვალებზე აიფარა, ახლოს მივედი ორივე ხელი თავებიდან მოვაშორე და ჩავეხუტე.
- დამშვიდდი.
- მაძლევ კი ამის საშუალებას?
- სიმართლე გითხრა არა!
- ხო და რატომ გიკვირს მერე?
- არა.... - მკლავებიდან გამისხლტა - ჩაიდანი ადუღდა, ხომ დალევ ჩაის?
- დავლევ. ვილაპარაკოთ თან?
- კი, რატომაც არა, დავსხდეთ , ჩას დავასხავ.
- ანა, ჰმ.... საიდან დავიწყო არ ვიცი, მინდა რომ ყველაფერში მენდობოდე, და არაფერს, გესმის, საერთოდ არაფერს არ მიმალავდე, იმიტომ რომ მინდა რომ სუფთა ფურცლიდან დავიწყოთ.
- მმ... არ ვიცი, ბევრი რამის თქმა მინდა ვახო, ძალიან ბევრის.... მეშინია, შენი და შენი რეაქციის, თუმცა მინდა რომ ყველაფერი გითხრა, ამაზე უკეთესი დრო არ ვიცი...
- გისმენ ანა!
- მოკლედ, ზედმეტი მიკიბ მოკიბვის გარეშე, სუროგაციაზე იმიტომ დაგთანხმდით შენ და ირინეს , რომ ბაბუაჩემი მძიმედ ავად იყო, ოპერაციისთვის და შემდგომი რეაბილიტაციისთვის ბევრი ფული მჭირდებოდა ვახო, სხვა გზა არ მქონდა, ძალიან მიჭირს ამ ყველაფრის ესე ერთბაშად თქმა, შენ ვერც კი წარმოიდგენ, რა რთულია და როგორი იყო ჩემთვის ამ ყველაფრის დამალვა, მაგრამ ვერაფერს გავხდი, ვინც გამზარდა, ვინც ადამიანობა, სიკეთე და ცხოვრება მასწავლა ეს ბაბა იყო, მას შემდეგ რაც მშობლები დამეღუპა ის იყო ჩემი დედაც და მამაც, მის სიკვდილს საკუთარ თავს ვერ ვაპატიებდი, ყოვლად უძლური ვიყავი, არაფერი დედამიწის ზურგზე არაფერი მებადა რაც შემეძლო გამეყიდა და ეს თანხა მომეგროვებინა, გესმის, ვერაფერი შევძელი ამის გარდა, ვერაფერი ... - ტიროდა, ვის ახსოვდა ჩაი, გაუჩერებლად ტიროდა.
- ნუ ნერვიულობ მშვიდად განაგრძე ....
- არ არის ეს მშვიდად მოსაყოლი, ათას სიძნელეს შევეჭიდე, მით უმეტეს შენთან, შენთან მომიწია ბევრი რამის მოთმენა ვახო, ძალიან ბევრის, სახლის ყიდვაზეც ტყუილი გითხარი, რა არ იფიქრე ჩემზე, მიუხედავად იმისა რომ დიდად კარგად არ დაიწყო ჩვენი ურთიერთობა, მაინც თავი დავხარე, ბევ რამეში, თუმცა ამას მიჩვეული არ ვყოფილვარ, ყოველთვის იმას ვცდილობდი ამაყი ვყოფილიყავი, თუნდაც უნიტაზებს რომ ვრეცხდი, მაინს ამაყი ვიყავი, პატიოსნად ვმუშოაბდი და ვიმსახურებდი იმ ფულს რაც მქონდა, და დღეს, და დღეს..... მუცლით ვატარებ სხვის ბავშვს, ეს შენ წარმოდგენაც არ გაქვს რა ნერვების ფასად მიჯდება, იმის გაცნობიერება რომ ეს ბავში ჩემი არაა, რომ ამ პატარა არსებას, რომელიც ჩემში უნდა გაიზარდოს, მე მისი ბიოლოგიური დედა ვერასდროს ვიქნები, ამის გაცნობიერება მიჭირს... - ტირილს არ წყვეტდა.
- მე ისიც მოგატყუე, და დაგიმალე როცა გითხარი ეს ცემი პირველი სუროგაცია არ არის თქო, ეს არ იყო ასე.... უბრალოდ, ეს უნდა გამეკეთებინა ვახო, გესმის ჩემი? მითხარი რომ გესმის და არ მიბრაზდები, გთხოვ....
- მესმის ანა, გისმენ....
- და, მე.... მე არასდროს, არასდროს მქონია ურთიერთობა არავისთან ვახო... არ ვიცი ამ ყველაფერს როგორ მიიღებ, როგორ გაიგებ.... რას მეტყვი საბოლოოდ...
- ანა, როგორც ვხვდები ბაბაუა ქალაქ გარეთ არ არის ხო? როდის ბრუნდება გერმანიიდან?
- არ ვიცი ვახო, ჯერ ჯერობით რეაბილიტაციის პერიოდშია, ალბათ რაოდენიმე თვეში.
- თუ რამე დაჭირდება, იმედია ახლა მეტყვი ხომ? რომ ვენერა დეიდას და ბაბუს ეს ჭირდებათ, მეც რაც შემეძლება დაგეხმარები, კარგი? ახლა ტირილს მორჩი...
- ანუ....
- ანუ, გასაგებია ყველაფერი ჩემთვის, მოდი ჩემთან ....
თვალებიდან ცრემლები მოვწმინდე და გულში ჩავიხუტე, პატარა ბავშვივით სლუქუნებდა, ცრემლები კი ღაპა ღუპით მოსდიოდა, თვალები დავუკოცნე, ვეხუტებოდი, თმაზე ვეფერებოდი, თითქოს და ნელ-ნელა დამშვიდდა, ტირილს და სლუქუნს ნელ-ნელა მორჩა.
- ანა, არის კიდევ რამე, რის თქმაც გინდა?
- არა, ასე თუ ისე ყველაფერი ვთქვი....
- ძალიან კარგი, ახლა მინდა მე მომისმინო, კარგი?
- კარგი.
- ესე მარტივადაც არ მიმიღია ეს ყველაფერი, ამას ხომ ხვდები?
- ვხვდები.
- ანუ, მე შენ თავიდანვე გთხოვე სიმართლე გეთქვა, თუ რამე გიწირდა და პრობლემა გქონდა, ხომ იყო ასე?
- ასე იყო.
- მაინც, რატომ არ მითხარი, მე მოგცემდი ამ ფულს.... ხომ იცი არა რომ მოგცემდი?
- არ ვიცი ვახო, ესე ამხელა ფულს შენ ვერ გამოგართმევდი, ანუ მაშინ როგორ ადამიანადაც გხედავდი იმ ვახტანგს ამხელა ფულს ვერ გამოვართმევდი.
- თავმოყვარეობა ზოგჯერ დამღუპველია, მაგრამ ამ შემთხვევაში გაგიმართლა.
- გამიმართლა?
- ანა, ხო, არ ვიცი ხვალ რა იქნება ან ათი წლის შემდეგ, მაგრამ, აი ეგ პაწაწინა არსება, გულის ქვეშ რომ ატარებ, შენი და ჩემი შვილია.
- ვერ მივხვდი, .... რა?
- შენი და ჩემი ბიოლოგიური შვილია.
- როგორ?
- აი ესე, ირინეს კვერცხუჯრედის განაყოფიერება არ მომხდარა, შენი გაანაყოფიერეს, ხვდები ხომ ?
- ირინემ მომატყუა? შენ იცოდი ეს ყველაფერი?
- არა, რა თქმა უნდა, ასე ვთქვათ კერძო დეტექტივი დავიქირავე და მან გაარკვია ყველაფერი, ეს ფაქტიც მათ შორის, ირინე მოელაპრაკა ექიმს და ორივე მოგვატყუეს.
- ექიმი, როგორ დათანხმდა ამას, არ მესმის....
- ფული, ანა, ფული ჯოჯოხეთს ანათებს ხომ იცი ....
- ანუ, ეს ჩემი შვილია ? - ორივე ხელი მუცელზე დაიდო.
- არა, ეგ ჩვენი შვილია ანა.
- ღმერთო, რა სასწაულია ..... - ისევ ატირდა ოღონდ ეს სიხარულის ცრემლები იყო, საოცრად ჩამეხუტა და თავი მხარზე დამადო.
- ხომ ხედავ, ყველაფერს კარგი დასასრული აქვს, ვინ წარმოიდგენდა ჩვენი პირველი შეხვედრის ფონზე, რომ შვილი გვეყოლებოდა ჰა ?
- ვერასდროს, შვილს კი არა იმას არ ვიფიქრებდი ოდესმე შენთან ასე ახლოს თუ მოვიდოდი.
- ახლა ასე ახლოს ხარ, და არასდროს გაგიშვებ. ვენერა დეიდა და ალე ბაბუ რომ ჩამოვლენ გერმანიიდან, სხვა სახლში გადავიდეთ უფრო დიდში, ისინი კი აქ მოვიდნენ, ისე რომ შეუღლდნენ არ უნდათ ?
- კარგი ვახო, რას ამბობ, რა დროს მათი შეუღლებაა....
- გერმანიაში ხომ გაჰყვა, მერე რა...
- მოიცა..... - უცებ ხელი მკრა და გაიწია - რა ?
- რაო?
- მე არ მითქვამს გერმანიაში რომ იყვნენ, არც ვენერაზე მითქვამს ბაბუს რომ გაყვა.... ვახო, ..... შენ..... ანუ....
- ანა, აგიხსნი...
- ანუ ჩემს შესახებაც იკვლევდი? დეტექტივი ცემ ცხოვრებასაც იკვლევდა და იძიებდა, დიდი ხანია ეს ყველაფერი იცი?
- არა, ანა, აგიხსნი...
- ახსნა არ არის ვახო საჭირო, მესმის, მესმის, უბრალოდ მაინტერესებს რამდენი ხანია მატყუარას როლში მიყურებ?
- არ გიყურებ ანა მატყუარას როლში, ღმერთმა ყველას აშოროს ის რაც შენ გამოიარე, განა გაკიცხე? განა განგსაჯე, მიუხედავად იმისა რომ არც თუ ისე დიდ ხანია ვიცი ეს ყველაფერი, შენ მიმართ დამოკიდებულება არ შემცვლია და იცი რატომაც, მე შენ გხედავ და შეგიცანი ისეთი როგორიც ხარ, ვიცი რისი გაკეთება შეგიძლია და რისი არა, ვიცი რომ შენი ოჯახის წევრის კეთილდღეობისთვის უკან არ აიხევ, ვიცი რომ ჩემთვისაც იგივეს გააკეთებდი იმიტომ რომ ის ვინც გიყვარს, გიყვარს და მორჩა, ისიც ვიცი რომ ისევე სიგიჟემდე გიყვარვარ როგორც მე.
წამიერად დავფიქრდი, ,,მიყვარხარ’’?! ნუთუ ეს სიტყვა მე ვთქვი და თან ისე რომ ბედნიერი ვარ, ეს უკვე კარგი იყო და თან ძალიან, მეღიმებოდა, ბედნიერი ვიყავი რადგან მასაც ეღიმებოდა.
- მართლა?
- აი ასე, ხო... მიყვარხარ. როდის, როგორ ან რანაირად არ მკითხო, გიყვართ გოგოებს ასეთი კითხვების დასმა.
- და მაინც, როდის?
- ანა, გეყოფა , მორჩი....
- მითხარი გთხოვ...
- არ ვიცი, რას ჩამაცივდი, აი ესე მარტივად
- მარტივად როგორ?
- ანა, გეყოფა, ბაშვივით ნუ იქცევი.
- მსოფლიოში ყველაზე მიუკარებელმა, სიმპათიურმა, წარმატებულმა და ამავდროულად ხანდახან საკმაოდ უჟმურმა ადამიანმა მითხრა მიყვარხარო და რომ ვკითხო როდის შეგიყვარითქო არ შეიძლება ბატონო ვახტანგ?
- არა, არ შეიძლება, და ამ წინადადებაში მხოლოდ ჩემი ,,მიყვარხარ’’ გაიგე, შენ როდის მიხვდი რომ გიყვარდი, გამეცი პასუხი აბა მარტივად?
- მაშინ როდესაც შენ მანქანაში პირველად გაყინულ ხელებზე ხელი მომკიდე, ზუსტად მაგ დღეს საოცრად გაკვირდებოდი, თან მრცხვნოდა და თვალსაც ვერ გაშორებდი, შენი სურნელი კი გულს და სულს მიწვავდა, საოცარი ფიქრები მიტრიალებდა თავში, მოგაშტერდი როგორც მგელი კრავს.
- ექიმთან რომ მივდიოდით ეს ის დღე იყო....
- გახსოვს?
- როგორ არა, მე ყველაფერი მახსოვს.
- და რა საოცარი ფიქრები გქონდა, არ მეტყვი?
- არ ვიცი, რაღაც უხილავი ძალა მწევდა შენკენ, თან ირინეზე ფიქრი მაშფოთებდა, ცოლიან კაცს სხვა თვალით ვუყურებდი.
- აღიარე, რომ ჩემ მიმზიდველობას ვერ გაუძელი.
- სურნელი, შენი სურნელი მაგიჟებდა.
- მერე?
- ხო აი ესე ახლოს იყავი ჩემთან და თან ისე შორს.
- არც მე ვიყავი ანა შორს, განა ვერ ვგრძნობდი და ვერ ვხედავშ შენ ,,მოშტერებულ’’ მზერას, განა მაშინვე არ ვიცოდი რომ მამაკაცებთან ურთიერთობის არანაირი გამოცდილება - ასე ვუწოდოთ არ გქონია, განა ბოლომდე ვიყავი დარწმუნებული რომ ეს შენი მეორე სუროგაცია იყო, არა, მეც მიზიდდი, მიუხედავდ იმისა რომ საკუთარ თავს ამ გრძNობის გაღვივების საშუალებას არ ვაძლევდი, უძლური აღმოვჩნდი, არა მოდი ასე ვთქვათ, ამ საერთო გრძნობის მიმართ უძლურნი აღმოვჩნდით.
- ბედნიერი ხარ ვახო ჩემ გევრდით?
- კი, ანა, ბედნიერი ვარ დღეს მით უმეტეს, როცა ყველაფერი ვუთხარით ერთმანეთს, არც მე მაქვს შენთან დასამალი არაფერი და აღარც შენ, იმედია ბაბუ უარს არ მეტყვის შენი ხელი რომ ვთხოვო.
- რა? - გაეღიმა
- ხო, აბა, წესია ასე არა?
- როდის მერე ხართ ბატონო ვახტანგ მსგავსი წესების დამცველი?
- შენთან ყველა წესს, ნორმას, ტრადიციას, ყველაფერს დავიცავ რაც შენ გენდომება, და ვიცი, რომ ტრადიციული ქორწილი, ნიშNობით და მთელი კამანდით ნამდვილად გენდომება, რაც მთავარია თეთრი ლამაზი კაბა, რომელიც დარწმუნებული ვარ რომ დაგამშვენებს
- თუ კარგად მოიქცევი, ბაბუ უარს არ გეტყვის
- ხოო?? ანუ აქამდე ცუდად ვიქცეოდი?
- არა, მაგრამ ახლაც კარგად უნდა მოიქცე!
- კარგი, კარგად მოვიქცევი - ჩავეხუტე და ვაკოცე.
ბოლოს ასეთი ბედნიერი, როდის ვიყავი სიმართლე გიტხრათ არ მახსოვს, მიხაროდა და თან მეშინოდა, მქონდა კი ასეთი ბედნიერად ყოფნის შესაძლებლობა ბოლომდე, ნუთუ ეს იყო ჩემი ბედნიერება და ასე გაგრძელდებოდა. არც თუ ისე ბოლომდე ოპტიმისტი და მეოცნებე ადამიანი ვარ, შესაბამისად იმასაც ვუშებდი რომ სირთულეებიც მელოდა, მაგრამ სიყვარულით ყველაფერი მოგვარებადი იქნებოდა, განა რა უნდა მომხდარიყო ისეთი, რომელსაც მე ვახტანგ ანდრონიკაშვილი ვერ მოვაგვარებდი და ვერ გავუმკლავდებოდი.
- ირინე ვახო, ჯერ ისევ მისი ქმარი ხარ და ის ისევ შენი ცოლია.
- ეს დროიბითია ანა, მალე აღარ იქნება.
- ანუ იცი სადაცაა?
- კი, ვიცით რა თქმა უნდა, როგორც კი დავუკავშირებით მაშნვე გავუგზავნი განქორწინების საუთებს.
- ძალიან კარგი, და შენი ოჯახის წევრები, ანუ?
- ირინეს და ჩემი ამბავი იციან რომ დავშორდით და რას გულისხმობ?
- შენზე და ჩემზე, ჩვენ ბავშვზე, რამე იციან?
- არა, არაფერი....
- უნდა, აპირებ, ანუ, .... უთხრა უნდა?
- პატარა ბავშვები არ ვართ რომ დავიმალოთ, როცა გადაწყვეტ რომ მზად ხარ მივიდეთ და გაგაცნობ ყველას, ახლიდან.
- გამეცინა, ახლიდან მომეწონა.
- ხო, გაგაცნობ როგორც ანას, ჩემს მომავალ მეუღეს და შილების დედას.
- კარგი.
- ხომ არ ნერვიულობ?
- რომ გითხრა არა დამიჯერებ და დაიჯერება?
- რა თქმა უნდა არა ანა, ამიტომ ნუ ნერვიულობ, არაფერია სანერვიულო, ჯერ ჯერობით ჩემი ოჯახი ჩემ წინააღმდეგ არასდროს წასულა, და არც წამოვა არასდროს, ამაში დარწმუნებული იყავი, ყველა მათგანი ჩემ გადაწყვეტილებას პატივს ცემს, იმიტომ რომ იციან ვახტანგი არასწორ გადაწყვეტილებებს არასდროს ირებს.
- და ირინე, ირინე იყო სწორი გადაწყვეტილება ვახო?
- ირინეს შემთხვევა სხვაა ანა, ჩემ და ირინეს ურთიერთობა წლების განმავლობაში გრძელდებოდა, და ეს საერთოდ არ იყო, როგორ გითხრა უბიწო კავშირი, გვქონდა თავისუფალი ურთიერთობა, მოგვწონდა ერთმანეთი, არაჩვეულებრივი სექ*ი გვქონდა, პრობლემებს არ ვუქმნიდით ერთმანეთს და გრძელდებოდა წლები, მაგრამ მერე გავიგე რომ ორსულად იყო, მიყვარდა, ნამდვილად მიყვარდა, და ეს სიყვარული არ იყო ის რაც მე შენ მიმართ მაქვს, ის უფრო იყო ჟინი, წყურვილი და ვნება ქალის მიმართ, რომელიც მალე ჩემი შვილის დედა უნდა გამხდარიყო. ამიტომ დავქორწნდით მალევე, შემდეგ გაირკვა რომ მუცელი მოეშალა და სამწუხაროდ ვეღარ დაორსულდებოდა ვერასდროს, მისი ამ ტყუილის შესახებ იცი... და ვიცით, ეს იყო და ეს, მერე და მერე გაცივდა ურთიერთობა, ის სხვაგან პოვებდა შვებას, სასმელში, კაზინოში და ა.შ მე კიდევ საქმეში. ქორწინების განმავლობაში მისთვის არც ერთხელ არ მიღალატია, და ესაა ზუსტად ის რაც ჩემ თავმოყვარეობაზე მირტყავს და მოსვენებას არ მაძლევს, მან მე თავმოყვარეობა გამითელა დავითთან ურთიერთობის გამო, ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ყველა სიკეთეებთან ერტად ამის გამკეთებელი იქნებოდა, ტუმცა ხდება ხოლმე ალაბათ ცხოვრებაში.... ჩემი დანაშაულიც იყო, ასეთ დროს ორივე მხარე ანა დამნაშავე, მხოლოდ ერთს ევრ დაადანაშაულებ, ეს ძალიან ერთპიროვნული იქნებოდ აჩემი მხრიდან, მე ამასაც ვაცნობიერებ და საკუთარ დანაშაულსაც ვხედავ, ვიფიქრე რა რომ ფულიდ ა კარგი ცხოვრება უჩემობას შეუცვლიდა ძლიერ შევცდი....
- მაპატიე, არ მინდოდა ესე გაგეხსენებინა ყველაფერი.... ბავშვი, ანუ მართლა ორსულად იყო, მაპატიე ამ კითხვას რომ ვსვა, მაგრამ ....
- სრულიად გასაგებიაა ანა, ირინე ძალიან მატყუარა გახდა, და ბევრი ცუდი საქმე გააკეთა ჩემ ზურგს უკან ჩემ, უფრო სწორად ი ცხოვრების შესანარჩუნებლად რაც ქონდა, რასაც მე ვაძლევდი, მათ შორის იყო ესეც, კი ესეც ტყუილი იყო, ის ორსულად არასდროს ყოფილა, და არც სურდა ბავში ჩემგან, ზოგადადაც ..... ალბათ .... ირინე არ იყო, და არც არასდროს მეგონა რომ კარგი დედა იქნებოდა. აი შენ კი სხვა ხარ.
- სხვა ?
- ხო, სხვა.... სხვა რირებულებები და დამოკდიებულება გაქვს ცხოვრების მიმართ, ჯერ კდიევ მაშინ როცა ტიროდი და მტხოვდი ბავშის ნახვის უფლება ხანდახან მომეცა შენთვის, მაშინ მივხვდი რომ შენ, შენი შვილებისთვის არაჩვეულებრივი დედა იქენბოდი, აი მაშინ დავეჭვდი რომ ეს პირველი იყო და არა მეორე, ხომ იცი ადამიანის ცნობა არ მეშლება.
- ხომ, მაგრამ, ასე თუ ისე შეცდი, პირველი შტაბეჭდილება არაა ყოველთვის მართალი, ასე იყო შენ შემტხვევაშიც, დესპოტი და ეშმაკის მოციქული მეგონე, ბოროტი და ჯმუხი, უკარება და შეუდრეკელი, ან რა ტონით და ირონიით იყო რომ ლეპარაკებოდი ხოლმე გახსოვს?
- და შენ, შენ როდესმე ირონია დაგიზოგავს? ხომ არ გაგახსენო მგლის ტყავშ გახვეულ კრავს რომ მიწოდებდი???
- აჰაჰაჰჰა.... არა მახსოვს, ასეთი მეგონე, ბოლომდე მჯეროდა რომ იმ სიცივის მიმართ რასაც იჩენდი, საკმაოდ დიდი სითბო იმალებოდა. ნელ ნელა გაგიცანი, და დღეს კი უკვე კარგად გიცნობ, და მიცნობ.
- ბედნიერი ვარ ანა, ეს ვთქვი უკვე ნეტავ?
- რომც ეთქვა, დღედან შეგიძლია ყოველ დღე გაიმეორო, რადგან მეც ბედნიერი ვარ შენთან და ჩვენ შვილთან ერთად.
ნამდვილად მახარებდა მომხდარი, რას ან ვის შეიძლებოდა ჩვენი ბედნიერებისთვის ხელი შეეშალა არ მეგულებოდა არავინ და არაფერი.



ბიჭები.


ტატო.



მამაჩემმა წამიერად გამოგვაფხიზლა მეც და ჩემი ძამაც, სხვა რა გზა იყო უნდა მოგვესმინა მისთვის.
- იმის მოსამსენად თუ ვინ იყო ჩემი ან ტატოს დედა და რატომ არაა დღეს ვენტან ერთად, მამა ხომ არ გგონია რო ცოტა დაგვაინებულია?
- დაგვიანებული შვილებო არასდროსაა, მზად ხართ სიმართლე მამათქვენისგან მოისმინოთ?
- კაროჩე რა... რას აჯანჯლებთ დაიწყეთ რა...
- ტატო, მორჩი გეყოფა სინაგლე..... - მიმაჩუმა ჩემმა ძმამ.
- დდები ხართ, უკვე შილო, დიდები, უდნა იცოდეთ ყველაფერი.
- გისმენთ მამა, მტელი გულის ყურით, ტატო, ნორმალურად დაჯექი ეხლა რა, გეყოფა....
- ორივეს დედა ცოცხალია და სახსალამათი, იმედი მაქვს კაცისმკვლელი არ გეგონეთ, მით უმეტეს არ გიფიქრიათ რომ შვილებდ დედებს დავუხოცავდი.
- არა, მამა, ასეთ ვატრებაში და ამ ცხოვრებაში, გასაკვირი არ იქნებოდა - მიუგო ჩემმა ძმამ.
- მოკლედ, შენ უფროსი ხარ ტატოზე, ბევრად ჭკვიანი და გაწონასწორებული, ბევრი ენერგია და დრო დავხარჯე შვილო შენ აღზრდაზე და შენ განათლებაზე იცი მამა ეს, მაგრამ, შესაფერისი დრო ამ ყველაფრის სათქმელად არასდროს არაა....
- მიდი რა მა, რა რას წელავ ტო, .....
- ტატო, ტონი შეცვალე, გაფრთხილებ - მიღრიალა და როგორც ყოველთვის მუშტი დაარტყა მის საწერ-მაგიდას, ეს უკვე იმას მიმანიშNებდა რომ უნდა მომეკეტა.
- მოკლედ, მე და მედიკომ გაგრაში გავიცანით ერთმანეთი, რამოდენიმეჯერ გავისეირნეთ ერთად, მზის ჩასვლით ვტკბებოდით, არაჩვეულებრივი ბუნებით, მისი მშობლებიც გავიცანი, გაჭირვებული ოჯახიდან იყო, თუცა ქალი არ შეედრებოდა, საოცრად ლამაზი იყო, შენ კი მისი თვალები გაქვს მამა, მერე, შეგვიყვარდა ერთმანეთი, გადავწყვიტეთ გვექორწინა და ჩემი მშობლებისთვის გამეცნო მედიკო, მის ოჯახს ასე თუ ისე ვიცნობდი, სასურველი სასიო ვიყავი მათთვის, მათი ქალიშილი კი ნამდვილად მიყვარდა. მოხდა ისე რომ, ჩემ მშობლების გაცნობამდე, დავპირდი რომ ცოლად მოვიყვანდი რაც არ უნდა მომხდარიყო, და ჩვენ შორის მოხდა ის რაც ცოლ-ქმარს შორის ხება. როცა მშობლები გავაცანი, მათი მედიკოსადმი აგრესია მაშინვე ვიგრძენი, არ მოეწონათ, არც მისი განათლება არც მისი ოჯახი, არც მატერიალური მდგომარეობა, ერთი სიტყვით, იძულებული შემქმნეს მედიკოზე უარი მეთქვა.
- რას ნიშნავს მამა შემქმნეს?
- დამაცადე!
- კარგი, ბოდიში.
- უარი ვთქვი, იმ ყველაფრის სანაცვლოდ რაც მაშინ მქონდა და რაც დრეს მექნებოდა. დაახლოებით 9 თვის შემდეგ, მამაჩემი ბავშით ხელში მოვიდა, და მიტხრა რომ ეს ჩემი შვილი იყო და შენი თავი - ხელს ჩემი ძისკენ იშვერს - ხელში მომაჩეჩა, გავშტერდი 19 წლის ბავში მე თავად, მაშინათვე მედიკო ვიკითხე სად იყო.... პასუხი არ გამცეს, მერე და მერე რომ შეგეჩვიე, კიტხვების დასმა დავიწყე, აი მერე კი მითხრეს, რომ მედიკომ შვილი გაყიდა.... ფულზე. მის მერე ჩემი მშობლები გრდიდნენ, ჩვენი დამხმარები და ძიძები შვილო, მედიკოს ასავალ დასავალი არ მომიკითხავს წლები. ერთხელაც, სამსახურში მივდიოდი, შენ დიდი ბიჭი იყავი უკვე დაახლოებით 4 წლის, როცა ნატო გავიცანი, შენი დედა ტატო, ეს არ იყო მრავალჯერადი ურთიერთობის, ან ერთჯერადი გასართობი ქალი, მას ნამდვილად ოჯახი უნდოდა, მოვიყვანე სახლში, მამაჩემის, დიდი ალექსანდრე დამთანხმდა, ადრე თუ გვიან ცოლი უნდა მოიყვანოო, ხო და შენ შვილსაც რომ მიხედავს ისეთიო, ნატო კი ამის წინააღმდეგი არ იყო. მოვიყვანე სახლში და მალევე დაორსულდა, ისე გაჩნდა ტატო რომ ჩვენ ხელი ვერ მოვაწერეთ და ვერც ჯვარი დავიწერეთ, მაგრამ ყველასთვის ნატო ჩემი ცოლი და ჩემი შვილების დედად მოიხსენიებოდა. როგორც კი დაიბადე ტატო, მალევე მშობიარობის შემდგომი პერიოდი დაეწყო, დეპრესია დაეწყო, ძუძს არ გაჭმევდა, ახლოს არ გიკარებდა, შენი კვება პრობლემა იყო, ამ დერესიამ მალევე არ გაუარა, დროთა განმავლობაში სამედიცინო დახმარებაც და ფსიქიატრიც ჭირდებოდა. წამლები დაუნიშნეს, სვავდა, დრო და დრო პანიკური აშლილობები ქონდა, არ ვიცი შენ გახსოვს თუ არა - ხელს სევ ცემი ძმისკენ იშვერდა - ყველაფერს ამტვრევდა და ლეწავდა, ექიმს სხვა გზა არ ქონდა ფსიქატრიულში უნდა გადაეყვანა, ჭკუიდან გადადიოდა, არაფერი შველოდა, დაელაპარაკეთ, ავუხსენი რომ სამკურნალოდ მიგვყავდა, ზუსტად მაშინ ტატო, შენი თავი შენ ძმას ჩააბარა, მიხედეო ასე დაუბარა. მას შემდეგ ტატო დედაშენი ფსიქიატრიულშია, იქიდან არსად გამოსულა. დღესაც იქაა. გავიდა კიდევ ბევრი წელი, და მედიკოს ამბავი მითხრეს, რომ მოსკოვში წასულიყო, მისი მშობლებიც თან წაეყვანა და იქ ოჯახი შეუქმნია. გავეშვი დავანებე ორთავეს თავი, მაშინ კი მივხვდი რომ მე თქვენთვის ყველაფერი უნდა გამეკეთებინა, იმაზე მეტი რაც მამაჩემმა და დედაჩემმა მე გამიკეთეს და აი, ესაა შვილებო რაც შევძელი, გაქვთ სახლი, დიდი სახლი, მანქანა, არა ერთი, დღეს თბილისსში ასეთი მანქანა ბევრი არ დადის შვილო, განათლებას გაძლევთ, უნივერსიტეტებში გასწავლით, აგერ შენი ძმა ტატო მალე დოქტორი გახდება, ყურადღებას როგორც შემიძლია გაქცევთ მაგრამ მე მამა ვარ და არა დედა, მე მაპატიეთ შვილებო დედის სითბო რომ მოგაკლდათ, ალბათ მე ვარ დამნაშავე.... მაპატიეთ...
- მოსკოვშია დედაჩემი... ფულზე გამყიდა.... მედიკო ქვია.... ახლა ოჯახი ყავს, ვინ იცის რამდენი და ძმა მყავს რუსი!
- შვილო, მისმნე, არც დედაჩემი და არც მამაჩემი ცოცხალი არაა.... როცა კი შენი თავი მომიყვანეს და ეს მითხრეს მედიკოსადმი სიყვარული ზიზღში გადამეზარდა... მერე და მერე, დღესაც იმაზე ვფიქრობ, მართლა ფულის გამო დაგტოვა ? ამ კიტხვაზე პასუხი არ მაქვს შვილო, რამდენადაც გავლენიანი ვარ მთელ ქვეყანაში, ამ კიტხვაზე პასუხის გაცემა არ შემიძლია....
- არის თერიული შანსი მამა, ბებიას და ბაბუას წაერთმიათ დედაჩემისთვს ჩემი თავი.. ხომ ასეა?
- არის შვილო არის.... მამაჩემი მოიქცეოდა ასე... მაგრამ მაშნა ამაზე არ მიფიქრია, დრეს კი უკვე გვიანაა....
- რატომ მამა, ხომ შეიძლება დედა ჩამოვიდეს და მოინდომოს ცემი ნახვა
- აქამდე შვილო? არ იცის ვისთან ცხოვრობ... მედიკო ამ სახლში ნამყოფია....
- არასდროს მამა? არასდროს მოვუკითხვარ?
- მაპატიე შვილო, თქვენთვის მძიმე მოსასმენია მაგრამ ჩემთვის მძიმე მოსაყოლია.... მაპატიე მაგრამ არასდროს. აი მანდ, კარადა გამოაღე, და პირველ უჯრიდან პორტფელი ამოიღე.
- რა დევს მამა ამაში?
- მომაწოდე, ნახე, აქ წერილია, მედიკოს წერილი მოსკოვიდან, პირველი ეხება იმას რომ უხარია შენი კარგად ყოფნა, მეორე კი იმაზე რომ შენი სურათები არარ გამეგზავნა. მას მერე მე მისთვის შენზე ინფორმაცია აღარ მიმიწერია, არც მას მოუწერია აქეთ.
- როგორ ძლებს, როგორ შეუძლია მამა? დაბადების მოწმობაცაა აქ მამა, თეიმურაზ კენკაძე.
- შეუძლია ალბათ შვილო, არ ვიცი, შეძლო და ეგ არის. თეიმურაზი შენი სახელი იყო, კენკაძე კი დედაშენის გვარი.
- მერე? როგორ ?
- როგორ და ბაბუაშენი ძალიან გახარებული იყო შვილიშვილით, თეიმურაზი არ მოსწონდა შენი სახელი, დედის გვარზეც შენი დატოვება არ უნდოდა, ამიტომაც გადაწყვიტა შენთვის ახალი სახელი მოეცა. ეჰ შვილებო, ცემო ვაჟკაცებო, მე ვამაყობ თქვენით, რასაც ვაკეტებ ტქვენთვის ვაკეთებ, ხომ იცით არა, ტქვენთვის მინდა ყველაფერი... ტატო მამა, შენ არაფერს იტყვი?
- რა ვთქვა, აზრები არ მომდის თავში ტო, გავითიშე, გაოგნებული ვარ, სიტყვებს ვერ ვპოულობ.
- დრო გჭირდებათ, ურთულესი ამბავია ეს ჩემ ცხოვრებაში, ამაზე ბვრად რთულ ამბებს ვაწყდები იცით ქვენ მე სამსახურში, მაგრამ,,, ეს პირადად მე და ჩემ ოჯახს და შვილებს, ჩემთვის ყველაზე წმიდას შეეხო, ამიტომაც არ ვამბობდი, ვმალავდი, უფრო სწორად გიმალავდით, დღეს კი, უკვე აღარ შემეძლო, უნდა მეთქვა.
- აქამდეც უდნა გეთქვა მამა...
- წავალ ჩემ ოთახში, წამოვწვები, ქნებ დავიძნო - გაოგნებული ვიყავი. ოთახში მინდოდა.
- წადით შვილო, დაისვენეთ, იფიქრეთ, მაგრამ ერთი გაითვალისწინეთ, ამას არ გთხოვთ მოვითხოვ!
- გისმენთ.
- არც ერთი თქვენგანისგან არ გავიგო, რომ დედათქვენების ძებნა დაიწყეთ! ხომ იცით რომ გავიგებ, როცა საჭიროდ ჩავთვლი მე თავად მიგასწავლით გზას, მენდეთ.
- არ მოგატყუებ მამა მინდა დედას ნახვა, არ მახსოვს, ფოტოც არ მინახავს, მინდა ვნახო, მაგრამ კაი, იყოს ისე როგორც ამბობ. - დავეთახმე მამას.
- მე მოსკოვში არ წავალ იმ ქალის სანახავა ნამვილად, ან არც კი მგონია ოდესმე მისი ნახვა მომინდეს, არ ვიცი, ამ ეტაპზე გონება მაქვს არეული, ათასი ფიქრი მიტრიალებს, ჯერ არა.... ძალიან შეუფერებელი დროა.
- მოხარული ვარ რომ ამ ყველაფერს ასე გაგებით მოეკიდეთ.
- გაგებით გაბერილი ნათქვამია მამა, მაგრამ იმის უნარი მეც და ტატოსაც გვაქვს რომ რეალობა რეალობად აღვიქვათ, ესაა და ეს.
- წადით შვილო, დაისვენეთ.
მამას კაბინეტიდან გამოვედით, და ჩემი ოთახისკენ წავედით, საწოლის ქვეშ კონიაკს ვმალავდი, მივლინებსი დროს მამამ მოსკოვიდან ჩამოგვიტანა და ჯერ კიდევ მქონდა, ხო და გახელებულ გულზე ვიფიქრეთ ორივე კარგად დავლევდით.
ოთახში შევედით, სიგარეტი ამოვიღე და აივანზე გავედით, ჩემმა ძმამ საწოლის ქვემოდან გამოაძრო ბოთლი და ხოშანად მოიყუდა, სიგარეტი გავუწოდე:
- ჰე მიდი რა, ეხა მაინც მოწიე ტო... არ გენერვიულება?
- სასაცილოა ტატო? გაწიე ეგ აყროლებული იქით.
- მაიტა დამალევინე რა... - ბოთლი გამოვართვი და მეც კარგად მოვიყუდე.
- რა უნდა ვქნათ ტატო, რა?
- არაფერი, დედაჩემი გიჟია და საგიჟეთშია, დედაშენი მოსკოვში ქმართან, ვიყოთ ესე, არც ერთს ვჭირდებით და არც მეორეს ტო და ძალაა შევეტენოთ?
- დედაზე ეგრე როგორ ამბობ არა გრცხვენია?
- ეგრე არაა ტო? დედაჩემს რო გავჩნდი ძუძს არ მაჭმევდა და რა ტო, ვუნდოდი? დედაშენმა დაგტოვა და წავიდა .... კარგი რა... ამ მამაჩვენმა რამდენი შეძლოს.
- არ ვიცი ტატო რა, არ ვიცი, თავი მტკივა, მომე ეგ ბოთლი...
- ჰა დალიე დალიე... მაიცა, არ მოწევ?
- არათქო ხომ გითხარი არა....
- კარგი კარგი, წავალ კოკას დავურეკავ.
- მიდი მიდი.
ცოტა ხანში დაბლა ჩამოვედი, ტელეფონი ავიღე და კოკას ნომერი ავკრიფე, რამოდენიმე ზარის შედეგ მიპასუხა როგორც იქნა.
- რას შვები ტო?
- რას ვიზავ, შენა?
- რავი, ხვალ რომელზე შევიკრიბოთ ჰა?
- როგორც ყოველთვის
- ბაზარი არაა, მოვიფიქროთ რა რამე, შაკოს დაბადების დღეა.
- რაზე ბაზრობ ტო, ეგ ვაფშე არ მახსოვდა.
- სულ გამოყ*ევდი რა, როგორ დაგავიწყდა კაკო?
- სკლეროზი შვი*ი ვიყო, პრასწი რა
- დავაი, კაი წავედი ხვალამდე, ვიბაზროთ რა მოვიფიქროთ ხვალე, მოვხოდოთ რამე
- იასნად, დავაი!
- დავაი.
სკლეროზა კაკოს ყოევლთვის ავწიყდებოდა დაბადების დღეები, შაკოსი რა თავისი არ ახსოვდა მგონი, რა უნდა მომეთხოვა, ფეხემზე მკიდა იყო, მამენტ მეც ეგეთი ვიყავი, პუ ხუი მეკიდა ყველაფერი მარა ძმაკაცის დაბადების დრე და დროს ტარება იასნად არა.
სანამ დვიძნე, ვიფიქრე ჩემ სახლში მოგვეწყო გულიანკა, პროსტა მამჩემი გაჭედავდა, სხვა ალტერნატივაც უნდა მოგვეძებნა, შაკოს დიდი სახლი არ ქონდა, რარაც ჩეხურ ბინაში ცხოვრობდნენ, ჩემი საკხლი კაი ხატა იქნებოდა, ტაკ შტო, მამაჩემი უნდა დამეკერა, ამიტომ დილიდან ბაზარს შევუშვებდი, მთავარი იყო სახლში დილით დამხვედროდა.
როცა გინდა და გეჩქარება ადამიანს ღამე მალე გადის, მალევე გათენდა. მივიხედ მოვიხედე მამაჩემი არსად ჩანდა, არც მისი მძღოლი და მანქანაც თავის თავად, მერე ჩემ ძმას დავუწყე ძებნა, როგორც იქნა ვიპოვე საუზმობდა რა თქმა უნდა, მიიღტმევდა ერბო კვერცხს, ჯანსაღ პროდუქტებს ეტანებოდა, ცოტა კი მეცინებოდა ხოლმე მაგრამ ნიჩევო. მოკლედ ვებაზრე, მამას თუ დაიყოლიებ, ბაზარი არააო, ამიტომ მამჩემი უნდა მენახა რომ დილიდანვე მცოდნოდა მქონდა თუ არა უფლება, ამიტომ ჯერ უნივერიტეტში წასვლა ვამჯობინე, დილა უთენია ლექციები რომ გამეცდინა და სამსახურში დავდგომოდი, უეჭველი გამტისკავდა და პონტსაც ჩამიგდებდა, შუადღე რომ მოვიდა, სამსახურში დავადექი.
რამოდენიმე სართული ავიარე ლიფტით, რომელიც ჭრიალებდა, როგორც იქნა დიდი დერეფნის ბოლოს ყავისფერი დიდი კარები გავაღე და მისი მდივანი იჯდა, ერთი არა ორი ყავდა, რად უნდოდა მაგრამ ალბათ ჭირდებოდა, მიკვირდა ორივეს რომ ვხედავდი ხომე, მეცინებოდა, წამოხტებოდნენ ხოლმე ყოველთვის ფეხზე, მივანიშნე ოთახში იყო თუ არა, მითხრეს შედიო, როგორც ყოევლთვის თავის სავარძელში იჯდა, დიიიდ მაგიდასთან, მის მაგიდას კი პერპენდიკულარულად კიდევ ერთი მაგიდა ედგა, რომლის გვერდით სკამები იყო, ოთახში შესულებისთვის განკუთვნილი, ერთი კი არა ათი, ამასთან, ცალკე კუთხეში დივანი და სავარძლები იდგა, იქვე ახლოს კი წარმოუდგენლად დიდი წიგნების თაროები, სხვადახვა რუსი თუ ქართველი და უცხოელი კლასიკოსების წიგნებით, დღეს ამდენი წიგნის ქონა, მარტივი ამბავი არ იყო, წიგნი რთულად იშოვებოდა. სხვათაშორის დიდი რკინის სეიფიც ედგა ოთახში, მოკლედ სრული კომფორტი ჰქონდა.
- რა ხდება ტატო?
- შაკოს დაბადების დღეა მა, და ჩვენთან სახლში დავპატიჟებ რა ბიჭებს
- ვითომ რატომ ?
- აუ, კა რა ტო, მოვედი რა გთხოვ, რა მოხდება
- არა ტატო, ჩვენი სახლი გულაობისთვის არ არის!
- აბა რა ვქნა მა?
- აუცილებელია აღნიშნვა?
- კარგი რააა იასნად აუცილებელია
- მე გიშოვით სახლს, მისამართს ლადო გეტყვის.
- სერიოზულად?
- ხო, წესივრად, ზედმეტი ექსესების გარეშე გაფრთხიილებ!
- იასნად მა, ღადაობ ტო.
- ნანას დაუძახე, შემოვდიეს
გავედი მდივნებთან, სახელები არ მახსოვდა, და ისე ვიკიტხე ნანას ეძახის მამაჩემითქო, წამოხტა ნანა, შევარდა ეგრევე.
- დიახ, გისმენთ.
- ნანა, ლადო მოძებნე და უთხარი შემოვდეს სასწრაფოდ.
- დიახ დიახ, ახლავე.
- ცერებზე არ დადიან მამა?
- აქ ყველა ცერებზე ბზრიალებს ტატო.
- იასნად, ხოდზე გყავს ყველა.
- არ იქნებიან და ამათი აჯობებს.
მალევე ლადო შემოვიდა.
- მეძებდით პატივცემულო?
- ლადო, გელას სახლი რომ იყო გახსოვს ოქროყანაში.
- დიახ დიახ.
- გასაღები გამოართვი, ტატო გაიყოლე და პროდუქტები რაც საჭიროა იყიდეთ. ერთი დღით ეთხოვეთ სახლი.
- რა პრობლემაა უფროსო, წავედით ტატო?
- წავედით, მადლობა მამა
- ყურადღებით, მპირდები ხო?
- იასნად მა.
მე და ლადო, ვინმე გელასკენ წავედით, მალევე მივდით და გასაღები გამოვართვით, პროდუქტებიც ვიყიდეთ, სამსელი საჭმელი, მივიტანეთ, ახლა სტუმრების გაფრთხილებაღა იყო საჭირო, მისმართი ცოდნოდათ და მოსულიყვნენ.
საღამო ხანიც დადგა, იუბილარიც მოვიდა მასპინძელი მე ადგილზე დავხვდი, ჩემი ძმა როგორ დააკლდებოდა ამ ყველაფერს ისიც გაიჩითა, ნელ ნელა კი სტუმრები მოდიოდნე და მოდიოდნენ, ჩვენი კურსელი გოგოებიც მათ შორის.
სიტუაცია საოცარი იყო, ვსვავდით ვერთობოდით, განსაკუთრებით კი ერთი გოგო მომეწონა, როგორც საუბრებიდან გავარკვიე ერთ ერთი ჩვენი კურსელის დაქალი იყო, ხო და არც ვაციე არც ვაცხელე და თვალიერების შემდგომ მივაჭერი.
- მოგწონს აქაურობა?
- კი, ძალიან კარგია.
- ჩემი ძმაკაცის სახლია, ლამაზია არაა?
- საოცრად.
- მე ტატო ვარ, შენ?
- ნათია.
- სასიამოვნოა ნათია, ხომ არ ვიცეკვოთ?
- არა, მადლობა.
- რატო ტო?
- არ მინდა - საკმაოდ უხეშად მიპასუხა და გვერდით გაიწია.
- ე... სად მიდიხარ მოიცა რა.... - გავეკიდე და იდაყვით მოვატრიალე.
- გამიშვით, თუ შეიძლება.
- კარგი ტო, მშვიდად რა, წიპა ვცდილობ გაგიცნო, რას იგრუზები ტო.
- მე არ მინდა გაცნობა.
- რა უკარებას თამაშობ, ლოგინში კი არ ვაპირებ შეგათრიო ტო, გავერტოთ დავლიოთ რა
- სიტყვებს დაუკვირდით, თავხედობაში ნუ გადაგეზრდებათ!
- გოგო, თავხედი შენკენ მოიკითხე - ისევ წავიდა და მეც გავეკიდე.
- ნუ მომყვებით, თავი დამანებეთ.
- მოდი, რა გჭირს, არ მოგწონვარ? - ეზოდან უკვე სახლში შევიდა
- თავი დამანებეთ, არ გესმით?
ზედმეტად მიზიდავდა უკარება და ჯიუტი გოგოები, ამიტომ წელზე ხელი ვტაცე და გემრიელად დავეწაფე მის ბაგეებს, მალევე ხელებ ჯაჯგურით გამაშვებინა და გემრიელი სილაც მითავაზა, ისევ ეზოში გავარდა, შევეშვი, თავში ქვა ეხალა, არ უნდოდა ნუ უნდოდა, თუ მოვინდომებდი სად წავიდოდა. ამ ეტაპზე გავეშვი.
გართობა გავაგრძელე, სასმელი დავიმატე, ბიჭები კი მოსაწევად გარეთ გავედით. ნათია დავინახე ვირაც ტიპთან ერთად სკამზე იჯდა ტიროდა და ეს ტიპი ნაზად ხელზე ეფერებოდა. ჩემი ნერვების პატრონმა ვერ ავიტანე, გოგოზე თავლი მქონდა დადგმული და ჩემ ტუსოვკაზე ვირაც პიჟონი მიკერავდა! სიგარეტი გადავაგდე და ეგრევე მივაჭერი
- ხელი გაუშვი ბიჭო !!!!!
- უკაცრავად.
- თავი დაგვანებე, არ გესმიის? - ტიროდა ნათია.
- ბიჭო, გამოდი აბა გვერდით რა....
- პავლე, არ გაყვე გთხოვ - ამშვიდებდა ნათია პავლე პიჟონს
- გამო, წამო პავლე რისი ტრაკ*ი გაქვს ერთი ვიბაზროთ რა
პავლე გამოგვყვა, მე და ბიჭებს, ნათია გოგოებმა გაიყვანეს
- რა გინდა ნათიასგან?
- რა მინდა, მომეწონა ეგ გოგო და შენ ხელებს უფათურებ შე პიჟონო შენა?
- ვცდილობ თავი შევიკავო და არ აგყვე, რატომ მიაყენე შეურაწყოფა მანდილოსანს, ვინ მოგცა ამის უფლება?
- რა შეურაწყოფა ტო, რაზე მებაზრები, ვინ ტო?
- არაკაცურად მოიქეცი, გოგოს აკოცე მისი ნებართვის გარეშე, დგას ეს გოგო და ტირის, კაცი გქვია შენ ამის მერე?
- შენ ბიჭო ვინმეში ხომ არ გეშლები, დედ არ მოგიტ*ნა ეხლავე.
- უზრდელი და გაუზრდელი ხარ! მეორედ ნათიას არ გაეკარო გაფრთხილებ.
- შიგ ხომ არა გაქვს შემთხვევით ჰაა?
- ჰმმმმმმმმმმ......... ჩხუბი გინდა ?
- შეეშვი იმ გოგოსთქო პიჟონო, ჩემია გასაგებია?
- არავის მოუკუთვნებია შენთვის. ახლა კი გამეცალეთ, ნათია და გგოები სახლში უდნა წავიყვანო!
- ვინ გატანს ბიჭო, ვინ მიგდიხარ ვაფშე....
- შენ არავინ გეკიტხება, გაიწიეთ.
- შენ მოგითყ*ავ გამზრდელს მოდი აქ ............
ეს იყო, და ჩხუბი ატყდა, ერთი ორი ამ პიჟონს კარგი ვუთავაზე, ბიჭებს ეჭირათ მე კი კარგად ვურტყავდი, მერე ბიჭებს ხელიდან გამოვგლიჯე და ერთი ორი კარგდ შევაჯანჯღარე.
- ეხლა ხო გაიგე შე გამზრდელმოტყ*ულო ვინაა აქ მთავარი და ვისია ეგ გოგო....
- ამას განანებთ, სუყველას.... - ადგილზე ძლივს იდგა.
ერთი კარგი შეშინებაც ნამდვილად ჭირდებოდა, როგორც ჩანდა ხელით ცემამ არ უშველა. მამაჩემის იარაღი ამოვიღე, აბოიმა შევამოწმე, და ხმაურიანად გადავტენე, დამცავიდანაც მოვხსენი იარაღი და პირდაპირ შუბლში მივუშირე.
- მეორედ, ჩემ და ნათიას სათოფეზე არ დაგინახო, შენი დედას შევე*ი, ეგ გოგო ჩემია და მორჩა! ჩემი გახდება, რაც მინდა ის ყოველთვის მაქვს გაიგე ნაბიწვარო და ეგ გოგო ჩემთვის მინდა, ხო და გაააჯვ*ი აქედან!
ზუსტად როგორ და რანაირად, ვერ მივხვდი ხელებზე მეცა და იარაღი გამაწევინა, ხელები არ გვემორჩილებოდა არც მე და არც პავლეს, წამიერად იარაღმა გაისროლა, ვერ ვინძრეოდით, ან მე ვიყავი დაჭრილი ან პავლე, ვერაფერს ვგრძნობდი, უცებ კი პავლე მიწაზე დავარდა, მარცხენა გულისმხრიდან კი სისხლმა დაუწყო დენა. გოგობი პავლეს მოვარდნენ, ვერაფერს მივხვდი, ერთი ის ვიცოდი რომ აქ არ უნდა დავრჩენილიყავი, მალევე ჩემი ძმა მოვიდა, გამაქციეს, კოკაც და შაკოც, ჩემი ძმა საჭესთან დაჯდა და გიჟებივით თბილისისკენ მოვქროდით, ვერ ვაანალიზებდი რა ხდებოდა, მკვდარი იყო თუ ცოცხალი არ მახსოვს, მხოლოდ რამდენიმე ფრაზა მესმოდა, ნელა ნელა დავეჯახებით.
მე არეულ ფიქრებში ვიყავი, ჩემი ძმა ნერვიულობდა, შაკოს დაბადების დღე საშინელებად იქცა, განუწვეტლივ ვიმეორებდი ,,მამაჩემი მიშველის, მამაჩემი მიშველის, არ დამტოვებს, ციხეში არ გამიშვებს’’. ის ის იყო კოკა ყვიროდა მალე მივალთ მალე მივალთ, რომ მისი ხმა უცებ აღარ მესმოდა.
თვალები გავახილე, საავადმყოფოში ვიყავით, ხელი მოტეხილი მქონდა, წამიერად გამოვხიზლდი, დამესიზმრა თუ რეალობა იყო ეს ყველაფერი. ექიმი შემოვიდა, მამაჩემიც შემოყვა, მისი სახეზე კი ამოვიკითხე რომ სიზმარი არაფერი არ ყოფილა.
- როგორ ხარ ტატო?
- არ ვიცი, მა...
- ტატო, გახსოვს რაც მოხდა?
- დაახლოებით, აქ როგორ აღმოვჩნდით არ მახსოვს....
- ტატო...
- ცოცხალია მამა?
- არა...
- არააააააააა.................. მოვკალიიიიიი, მე მოვკალიიი? კაცი მოვკალი მამა??
მამაჩემი მეცა ეგრევე პირზე ხელი დამაფარა და თავლები გადამიბრიალა, აი ზუსტად ისე მაგიდაზე ხელს რომ დაარყავდა და იქ უკვე ყველაფერი ნათელი რომ იყო, უნდა გავჩუმებულიყავი.
- ეხლა კარგად მომისმინე! იმ დაბადების დღეზე, შენ ძენი ძმა, კოკა და შაკო ადრე წამხვედით, სანამ ეს ფაქტი მოხდებოდა გასაგებია? ვერავინ ვერავინ დაიჭერს ჩემ შვილს.
- მერე მამა....
- მე მივხედავ, დამნაშავეც იქნება, მაგაზე არ იფიქრო.
- მამა, ესე არ შემიძლია...
- ხმა, კრინტი არ გავიგო შენი!
- მამა, აქ როგორ ?
- შენ ძმა ვიღაცის მანქანას დაეჯახა, ის თემა ცალკე მოსაგვარებელია...
- რა?
- ავარიაში მოყევით, დიდი სიჩქარით მოდიოდით, მოსახვევში შენი დებილი ძა პროწივზე გადავიდა და შემხვედრი მანქანა ხრამში გადააგდო.
- რა?
- ეს თქვენი გართობა რად მიჯდება ხვდები ალბათ ხო?
- მამა, ცოცხლები არიან?
- ქალი და კაცი იჯდა, ორივე ადგილზე დაიღუპა.
- სად არიან ბიჭები?
- თქვენ გვერდილს დაეჯახეთ, ასე თუ ისე ოთხოვე ცოცხალი ხართ, ახლა მთავარია საქმე ისე შეიკეროს როგორც მე ვგეგმავ. ცხვრებას თავლი ქინებ ახლა მაინც გაუსწოროთ ერთმაც და მეორემაც.
მამაჩემმა ჩემი პალატა დატოვა. კაცის მკვლელი ორი ძმა, მამაჩემი იმას მოახერხებდა, რომ ორივე გამოვეძვრინეთ, თუმცა რის ფასად ეს მხოლოდ მან იცოდა, რაც არ უნდა ყოფილიყო მთლიან საქართველოს აზანზარებდა, შინაგანს აქმეთა სამინსიტროს მინისტრი იყო, მის ხელთ იყო ყველა საჯარო თუ კერძო უწყება, მათ შორის პრეზიდენტიც კი მამაჩემს ემროჩილებოდა, პროკურატურაზე, სასამართლოზე და მილიციაზე კი საუბარიც აღარ მაქვს.