რამდენი რამ შეიცვალა არაა? დროის სვლასთან ერთად ხვდები რომ ის აღარ ხარ ვინც გუშინ იყავი. ადამიანებიც შემომეფანტნენ, ხოდა მეც გადაწყვეტილება მივიღე, არ ვიცი რამდენად სწორი, მაგრამ ამას დრო მანახებს.
ფიქრებმა მთელი ღამე არ დამაძინეს. დილით ონლაინ ბილეთი შვუკვეთე. ხვალ სტამბულისკენ მაქვს ფრენა. ერთი დღე მქონდა რომ ყველაფერი მომეგვარებინა და მშვიდად დამეტოვებინა საქართველო. არ ვიცოდი როგორ მეთქვა ოჯახის წევრებისთვის რომ მივდივარ და თან ასე სწრაფად.
დედასთან დავრეკე. ათთრთოლებული ხმით ვუთხარი რომ მივდივარ... რამდენიმე წუთი დუმდა დედა, არ ვიცი ალბათ შესაფერის სიტყვებს ეძებდა, ალბათ უნდოდა ისევ პატარა გოგო ვყოფილიყავი, რომ ჩემთვის წასვლა აეკრძალა, მაგრამ იცოდა, კარგად იცოდა, რომ პატარა გოგო არ ვიყავი და ვერ გამაჩერებდა. მითხრა რომ ჩემს გადაწყვეტილებას მხარს უჭერდა, მიუხედავად იმისა რომ წინააღმდეგი იყო...
,, დეე, ჩემო მზის სხივო, მე უნდა წავსულიყავი, რათა დაკარგული ჩემი თავი მეპოვნა, რადგან აქ თავს ისე ვგრძნობდი როგორც გვირილა, რომელიც ვარდების თაიგულში მოათავსეს, იქნებ დეე ნაცვლად იმისა რომ მასწავლიდი როგორ დამელაგებინა საკუთარი ნივთები, გესწავლებინა ცხოვრების დალაგება, არეული ვარ...".
ეს ბოლო ღამე იყო. ბოლო ღამე, როცა საქართველოს ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას ვუყურებდი, როცა ჩემი სამშობლოს ჰაერს ვსუნთქავდი, მინდოდა ბევრი შემესუნთქა, ძალიან ბევრი, რათა იქაც - სხვა ქვეყანაში, სამყოფი ყოფილიყო.
ფრენა 14:00-ზე იყო, თუმცა აეროპორტში ადრე მივედი...
ახლა მოსაცდელში ვდგავარ, ორი დიდი ჩემოდნით ხელში, ცრემლიანი თვალებით. მთელი ჩემი ცხოვრება ამ ორ ჩემოდანში მოვაქციე. ყველა ჩემი ბედნიერი და უბედური დღეები ჩემოდანში ჩავალაგე და მძიმედ დავხურე.
ამ ეტაპზე ეს ახლა ძალიან მჭირდებოდა. მჭირდებოდა რომ სხვა ვინმე ვყოფილიყავი, მჭირდებოდა წასვლა იქ, სადაც შუმჩნეველი გავხდებოდი, მჭირდებოდა ახლიდან დამეწყო ცხოვრება, საერთოდ ახალი ფურცლიდან.
ხანდახან წასვლა საჭიროა. და მეც წავედი... წავედი და თან მიმაქვს ჩემი წილი ბედნიერება. ალბათ წასვლასაც აქვს თავისებური ხიბლი.
ყველა ძვირფასი მოგონება ჩავდე ჩემოდანში, რა უცნაურია არაა? ჩემი ცხოვრების ბედნიერ წუთებს ძალიან პატარა ადგილი დასჭირდა.
ვფიქრობდი, რომ თუ ადამიანებს ზედ გადავყვებოდი ისინი დამაფასებდნენ, ჩემს სულს დაინახავდნენ, მაგრამ არაა. ადამიანი ზედაპირული არსებაა. მინდოდა ის ვყოფილიყავი ვინც ვარ, მაგრამ ეს ვერ შევძელი. შემეშინდა ხალხის მხრიდან დაცინვის, შემეშინდა ვინმესთვის ჩემი აზრების გაზიარების, საზოგადოებას არ უყვარს განსხვავებული ადამიანები. ჰოოდა ჩემი ,,მახინჯი" სახით, მაგრამ მდიდარი სულით დავტოვე ყველა, უკან მოვიტოვე ყველა მოგონება, ყველა გულის ტკივილი, ყველა წყენა და ცრემლი.
მივდივარ უხმოდ... უთქმელად...
ჩემი ოცნების ქალაქში მივდივარ...
როცა მეგობრებს გავუმხილე რომ სტამბულზე ვოცნებობდი დამცინეს, დამცინეს რადგან უგემოვნო ვიყავი, არ ვოცნებობდი პარიზზე, რომზე, ნიუ-იორკზე. დიახ მე სტამბულისკენ მიმიწევდა გული...
ჩემი ოცნების ქალაქში მივდივარ, მივდივარ რომ მისმა სიდიადემ, სიდიდემ, ხმაურმა, სილამაზემ მშთანთქოს.
მივიდვარ რომ იქ საკუთარი თავი ვიყო. მთელი ჩემი დანაზოგი მიმაქვს და მივდივარ.

როდის დავბრუნდები? არ ვიცი. მანამ არა, სანამ ჩემში დაბნელებეული მზე კვლავ არ ამობრწყინდება.
ჩემი ოცნებების ასახდენად მივდივარ...

ორი მძიმე ჩემოდნით და გულში დიდი დარდით ვდგავარ აეროპორტში და ჩემს რიგს ველოდები.
ველოდები თვითმფრინავს, რომელიც ჩემი ოცნებებისკენ გამაფრენს. ალბათ გული ამიჩქარდება, როცა ილუმინატორიდან საქართველოს ბოლოჯერ გადავხედავ...
მშვიდობით ჩემო საქართველო...