მთელი დღე გონებაგაფანტული დადიოდა არადა ყველაზე მეტად დაბადების დღის აღნიშვნა უყვარდა და ამ დღეს ბედნიერების ყველა საშუალებას იყენებდა, მუდამ მხიარული, ენერგიული და მოუსვენარი იყო , გიჟდებოდა საჩუქრების მიღებაზე და ერთისული ჰქონდა ხოლმე როდის გახსნიდა ყველა მათგან, ზოგჯერ სახლში მისვლამდე ვერც იცდიდა და ჩუქებისთანავე იჭყიტებოდა. საგანგებოდ ნაყიდი სამოსიც კი დაავიწყდა სახლიდან გასვლისას, ნათესავები ელოდნენ თორემ წასვლის სურვილიც არ ჰქონდა. მთელი ძალით ცდილობდა კარგ განწყობაზე ყოფნას, მაგრამ თამაში არ გამოსდიოდა, თვალთმაქცობას ვერ ახერხებდა. უამრავ კითხვას უსვამდნენ და ისიც თავის ტკივილს იმიზეზებდა , რომელიც მართლაც აწუხებდა მოჭარბებული ფიქრების გამო. ვერაფრით ივიწყებდა როგორ გაითიშა ვაჩე და შემდეგ ყველა შეგრძნება უკან ბრუნდებოდა რაც იმ რამდენინე წამში განიცადა.
საღამოს რაიონის ერთ_ერთი ყველაზე კარგი რესტორნის მაგიდა ჰქონდა დაჯავშნილი მამას , უარს წასვლაზე ვერ იტყოდა რადგან არც იმდენად ცოტა თანხა დასჭირდა და დაპატიჟებულ მეგობრებსაც ვერაფერს ეტყოდა.
_მაკიაჟს გაგიკეთებ ... მსუბუქს _ სარკესთან იჯდა და თმას ივარცხნიდა უფროსი და რომ შევიდა საკუთარი კოსმეტიკის ჩანთით
_არ მინდა ... შენ ყოველთვის ამეტებ _ მის სახეს შეხედა და ჩაცმულობაზეც გაამახვილა ყურადღება _ კლუბში არ მივდივართ ნია , გთხოვ მშვიდად მინდა სახლში დაბრუნება ამჯერადაც ვინმეს ნუ აიკიდებ
_რა საყვარელი ხარ, ბრბოს ნაწილო ... ბიჭები რომ მოძალადეები არიან და არ ესმით ჩემი უარი ეს მოკლე კაბის ბრალია? არ ვაპირებ თავი შევიზღუდო ვიღაც იდიოტების გამო
_სამაგიეროდ მამას გულის გასკდომას აპირებ და ლუკა უკვე რომ ჩხუბობს შენს გამო ამაზე რაღას იტყვი
_ეგეც სხვებივით ყეყეჩია, რა განსხვავებაა აქ მყოფ კაცებს შორის _ მაინც დაიწყო გოგონას სახეზე მუშაობა
_გთხოვ _თავი უკან გასწია და ადგომა სცადა, მაგრამ გოგომ არ დაანება
_მადროვე , დახუჭე თვალები ... ისეთი ლამაზი ხარ ჩემო სიყვარულო _საბოლოოდ მართლაც მშვენიერი შედეგი მიიღო, მაგრამ დეას ზედმეტი სილამაზეც კი აშინებდა
_მეც მოვდივარ... ამდენ გოგოს მარტო ვერ გაგიშვებთ _ ლუკა 15 წლის იყო, მაგრამ როგორც ნია აღნიშნავდა ისიც არაფრით განსხვავდებოდა დანარჩენებისგან .
_შენი სიტყვა კანონია ამ სახლში ლაწირაკო და ველოდი კიდეც , რომ დაბადების დღეზეც არ მოგვასვენებდი
_შენ კაბის ჩაცმა ყოველთვის რატომ გავიწყდება ?
_განუვითარებელო,ახალი მაინც მოიფიქრე რამე
შემდეგ როგორც ყოველთვის ჩხუბი დაიწყეს, დეას კი მათი გაშველების ენერგიაც არ ჰქონდა. ორივეს გვერდი აუარა და ოთახიდან გავიდა. საშინლად უნდოდა ტირილი, მაგრამ მარტო დარჩენას ვერ ახერხებდა , ყველგან ვიღაც იყო ახლა ხომ საერთოდ მაკიაჟი გაუფუჭდებოდა. მობილურზე გადაერთო, მილოცვებს პასუხობდა და მიმოწერაც განაახლა გოგონებთან . ვაჩეს შეტყობინებები თვალში ხვდებოდა, მაგრამ ყველას აიგნორებდა, ზარებსაც არ პასუხობდა მთელი დღეს განმავლობაში ის კი ისევ არ ჩერდებოდა და ამჯერადაც გამოჩნდა ეკრანზე მისი ნომერი. გათიშვას აპირებდა მამა რომ გამოჩნდა
_არ გაუთიშო , უპასუხე მოსალოცად გირეკავს ალბათ ვინმე მე დაგელოდები _ სავარძელში ჩაჯდა და ტელევიზორსაც დაუწია ხმა , ბავშვს საუბარში ხელი არ შევუშალოო
_გისმენთ _ ხმა უკანკაელბდა , ფიქრობდა რამდენად შეძლებდა მამა ბიჭის ხმის გაგონებას
_მიპასუხე რა... მიპასუხე? -გაოცებული ხმა ჰქონდა
_დიახ , გისმენთ
_არ გამითიშო რა , გთხოვ ... მანდ ვინმეა თუ როგორ მელაპარაკები . შენ რა ჩემი ნომერი ისევ წაშალე?
_მგონი ნომერი შეეშალათ, თანაც რას საუბრობს აშკარად ვერ ვიგებ _ სანამ გათიშავდა მანამ თქვა და მამას გახედა _ შენ წაგვიყვან?
_არააა, ლუკა წაგიყვანთ და მერე გოგოებსაც გაიყვანთ სახლში .
_ლუკას ჯერ რომ არ აქვს მართვის მოწმობა , რომ დააჯარიმონ?
_ხომ იცი რამდენი წელია ატარებს სულ რატომ გეშინია მამი? აი გახდება მალე თექვსმეტის და გავა გამოცდაზე. პაატას რძალს აქვს ეგრე მართვის მოწმობა , გამოდო ეგრევე ფეისბუკზე ფოტო ჩავაბარეო , მაგრამ ის უფრო საშიშია გზაში ვიდრე შენი უპრავო ძმა
_უბრალოდ არ მინდა პრობლემები შეექმნას , თანაც ვიცი დალევს
_ვუთხარი და ერთი ჭიქის მეტს არ დალევს . შენ არაფერზე იდარდო, გაერთე მეგობრებთან ერთად . ჩემო ლამაზო , ეს თვალების მოხატვა ქალბატონმა გასწავლა?
_თვითონ გამიკეთა, არ მომეშვა
_კიდევ კარგი მაგას არ დაემსგავსე თორემ ნამდვილად გული გამისკდებოდა და მეორე შუნტს მე ვეღარ გადავიტან ... როდის მიდის თბილისში ჰკითხე ერთი. მგონი გამოაგდეს და არ ამბობს
_არ გამოვუგდივარ . სულ ცოტა დრო მქონდ და ვიფიქრე სახლში გავატარებდი და თუ გაწუხებთ მამავ ბატონო ხვალვე დავბრუნდები უკან. სამსახურში მაინც ძლივს გადავცვალე მორიგეობები
_რა გიყო სამედიცინოზე არ ჩაგებარებინა ვიცი რასაც ვიზამდი, მაგრამ ჩააბარე და შემიკარი ხელ_ფეხი . შენნაირი ექიმი რანაირია მე არ ვიცი თანაც რა განხრა აირჩია ... სიხარული სიმწარით შემიცვალა
ყელში ჰქონდა ყველაფერი ამოსული, იდგა და ხვდებოდა, რომ იქ იმ სახლში მისი არავის ესმოდა. დედა ჯერ კიდევ ეზოს საქმეებს აგვარებდა, სახლშიც არ იყო შესული . დანარჩენებს კი კამათის გარდა არაფერი გამოსდიოდათ. ყველანი განსხვავდებოდნენ ერთმანეთისგან და მას მაინც არცერთი ჰგავდა. დღის უმეტეს ნაწილს მარტო ატარებდა , როდესაც მისი დახმარება არ სჭირდებოდათ, მაგრამ ახლა არ შეეძლო სხვაგვარად მოქცევა . ვერ იტანდა ლუკას საჭესთან , მაგრამ არავის უკვირდა, პროტესტსაც არავინ გამოთქვამდა ყველა ვისაც მანქანა ჰყავდა სახლში თავისუფლად ატარებდა ,სოფელში განსაკუთრებით.
გასვლამდე დედაც მივიდა, დაღლილი იყო , ბანაობა ვერ მოესწრო და გომურიდან გამოყოლილი სუნი ასდიოდა, ვერ იტანდა ამ სუნს, მაგრამ ამ უსიამოვნო შეგრძნებასაც შეჩვეული იყო.
_იცოდე ჭკვიანად მოიქეცი, შენი და როგორმე აკონტროლე . შენი იმედი მაქვს ხომ იცი, ნეტავ მეც წამოვსულიყავი, მაგრამ უხერხულიაო მოიკლა ნიამ თავი . ზედმეტს ნუ იცეკვებ, იქ კიდე იმდენი ვინმე იქნება , გაილეშებიან და ლუკას ნუ აჩხუბებთ . ტელეფონი ახლოს გქონდეს , თუ რამე მოხდება დამირეკე , მე აღარ დაგირეკავ
_მესმის დედა, ყველაფერს მივხედავ
-ლუკას რატომ არ ეუბნები არ დალიოს ან თუ დალევს მე დამსვას საჭესთან
-შენ აკლიხარ იმ მანქანას
-ხოო, მე ზრდასრული ქალი უფრო საშიში ვარ ვიდრე 15 წლის ტვინარეული ბავშვი , რომელსაც ყვ.რები აბია ჩემგან განსხვავებით და უპირატესობა აქვს მამიკოსგან - გასვლამდე კიდევ ერთხელ გააგიჟა კაცი და მერე ღიღინ-ღიღინით მივიდა მანქანამდე.
ყველა სტუმარი ადგილზე იყო, ყველანი ვისთანაც კარგი ურთიერთობა ჰქონდა თუმცა დეა კონფლიქტური არასდროს ყოფილა . ლუკა აკონტროლებდა სუფრის ამბებს, მაგიდაც ისეთ ადგილას იყო შედარებით წყნარად რომ იქნებოდნენ და თან იქედან ლამაზი ხედიც ჰქონდათ. ორივე და_ძმა უფრო ერთობოდა ვიდრე თავად, საჩუქრებიც მიიღო და გოგონებიც არ უჩიოდნენ განწყობის ნაკლებობას. ყველას სასიამოვნოდ დაამახსოვრდებოდა ის საღამო , თავად კი სესილიას დანახვისას ისევ იქ დაბრუნდა , კონფლიქტის ზონაში. ქალს უყურებდა და ინსტიქტურად ახსენდებოდა ყველა სიტყვა გიგაურმა მასზე და მოსეზე რაც თქვა. ზოგჯერ ისე უკვირდა ბიჭის გაორებული ქცევა , თითქოს ორ ადამიანს იცნობდა ერთს რომელსაც ბრაზისას გაცოცხლებული დემონი მართავდა და მეორე ჭკვიან ბიჭს,რომელსაც კონკურენციას ძლივს უწევდა.
-კიდევ ერთხელ გილოცავ , მშვენიერო- თბილად მოეხვია და საჩუქრის ყუთიც გადასცა _ იმედია მოგეწონება . ბედნიერ და შენსავით ნათელ ცხოვრებას გისურვებ
_გმადლობთ , დაბრძანდით
მასწავლებელი დიდხანს არ დარჩა მიუხედავად იმისა,რომ უცნობ გოგონებთანაც მალევე შევიდა კონტაქტში. ყველას სმენოდა ინგლისურის ახალგაზრდა მასწავლებლის შესახებ. სულ რამდენიმე წუთით შეყოვნდა და მთელი ეს დრო ყველას მზერა მისკენ იყო მიმართული. ერთი საათიც არ იყო გასული ბავშვებს რომ დაემშვიდობა , ქალაქში მივდივარო მოიმიზეზა, მაგრამ აშკარა იყო იდილიის დარღვევა არ სურდა, წარმოდგენა არ ჰქონდა მასწავლებლის გარეშეც, რომ შეზღუდულები იყვნენ.

ლუკა და სალომე ცეკვავდნენ . მართალც შთამბეჭდავი სანახავი იყო , რესტორანში შეკრებილი ყველა სტუმარი მოცეკვავე წყვილს უმზერდა
_ამათ ერთმანეთი უყვართ თუ უბრალოდ შიგადაშიგ ზ.საობენ _ ნიას ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვები, რომ გაიგო გაკვირვება აღარ იცოდა როგორ გამოეხატა
_ვისზე ამბობ_მთელი დარბაზი მოათვალიერა , ლუკას და სალომეს გარდა არავინ ცეკვავდა
_ვისზე ვიტყვი გოგო, შენს დაქალს შენს ძმასთან რა ურთიერთობა აქვს ისიც არ იცი?
_ვის , სალოს და ლუკას?
_ღმერთოო რა სულელი გოგო ხაარ...შენი ლამაზი თვალებით მარტო იმას ხედავ რასაც გაჩვენებენ იმის იქეეთ რა გეშველება არ ვიცი. როდის გაარჩევ ნეტა ანგელოზებს და ეშმაკებს ერთმანეთისგან
_ნუ აბრალებ,გთხოვ ... ლუკა უბრალოდ ეფლირტავება და სალომეს არ მოსწონს. ლუკაზე დიდია და რადგან ცეკვის დროს წყვილში არიან მისი ატანა უხდება
_ ჩემი თვალით ვნახე , რაღაც კონცერტი რომ ჰქონდათ ხომ წავედი. ეგ შენი სალო აჭარულის ფორმაში გამოწყობილი , ნაწნავებით და მთელი ატრიბუტიკით შეკაზმული ისე ოსტატურად კოცნიდა ამ ჩვენს პატარა ლაწირაკს ერთხანს მეც შოკი მქონდა
_იციან რომ დაინახე?
_იქ ხომ არ შევუვარდებოდი, ერთობოდნენ ბავშვები . ისე ხომ ხედავ სულ რა კარგ განწყობაზეა, შენც რომ მისცემდე გამგებლის ბიჭს შანსს არ იქნებოდა ცუდი , განიტვირთებოდი ცოტას. ჩემზე ასაკიანი ჩანხარ ზოგჯერ, არადა მთელი საუკუნით დიდი ვარ
_გემუდარები გაჩუმდი და ეგ მეტჯერ არ გაიმეორო, გთხოვ საერთოდ შემეშვი . არავის ამბები მაინტერესებს, ჩემი პრობლემებიც მეყოფა კიდევ სასიყვარულო დრამები არ დავიმატო
_დრამა მოსესთან გელის და არა ვაჩესთან, შენ კიდე რით ვერ გაიგე რომ კარგი ბიჭობა სიყვარულის გარანტია არაა. მოსეს შეყვარებას ნუ ეცდები იმაზე მეტად ვიდრე ახლა გიყვარს, ძმაკაცური სიყვარული არ გადასხვაფერდება , ვნება არ
_გეყოს! _ ტელეფონიც არ აუღია ისე ადგა და ეზოში გავიდა. სუნთქვა ეკვროდა უკვე, ცეკვა დასრულდა, წყვილს ტაშს უკრავდნენ და ისინიც მშვიდად იღიმოდნენ. ყველაფერი შეიძულა წამში, გულისრევის გარდა ვერაფერს გრძნობდა. ვიწრო ბილიკზე მიაბიჯებდა, თან ეშინოდა გზად ვინმე მთვრალს არ გადაჰყროდა, ირგვლივ იყურებოდა და მყუდრო ადგილს ეძებდა უცებ გაყინული ხელი რომ ჩაკიდეს და წამოიკივლა კიდეც
_ჩშშ, ნუ გეშინია , მე ვარ _ ჯერ ტუჩებზე ააფარა ხელი მერე კი ისე დადგა, რომ მისი სახე დაენახა
_გამიშვი, აქ რა გინდა ... როგორ ადექი საერთოდ
_კარგად ვარ , ნუ ღელავ _თვალი ჩაუკრა და ხელზე შეეხო , ქაღალდის შეკვრა მიაწოდა _ გილოცავ დაბადების დღეს, მაპატიე გუშინდელისთვის . ცუდად მოვიქეცი , ეგოისტი ვით , მაგრამ გეფიცები სხვა დროს თავს შევიკავებ და შენს თვალწინ აღარ ვიჩხუბებ
_ თუ დაპირებაა ის მაინც თქვი რომ საერთოდ აღარ იჩხუბებ. ბოდიში კიდევ არაფერს ცვლის. საჩუქარი არ მჭირდება
_გთხოვ , დეა ასე ნუ მექცევი . ცოტა მაინც ეცადე
_რა ვცადო, გუშინდელი შენი საუბრის შემდეგ რა უნდა ვცადო. აქამდე შენი არ მეშინოდა, ახლა უკვე მეშინია კიდეც ისე დაემსგავსე შენს საყვარელ ბიძაშვილს და გთხოვ , გემუდარები თავი დამანებე...გთხოვ შემეშვი , გთხოვ _თვალები აემღვრა , მერე ტირილის ყველა სურვილი ერთად შეგროვდა და გატყდა. ისე აქვითინდა შეჩერება აღარ შეეძლო, სახეზე ხელების აფარებას ცდილობდა , შებრუნება და წასვლა სურდა, სადმე გაქცევა , ყველასგან და ყველაფრისგან დამალვა, მაგრამ არ შეეძლო. ვაჩემ რაღაც მომენტში წელზე რომ მოხვია მკლავი და გულზე მიიკრა კიდევ უფრო მეტად ატირდა. სუნთქვა აღარ შეეძლო , ბიჭი რაც უფრო ახლოს იყო მით უფრო მეტს ტიროდა
_გემუდარები ნუ ტირი რა ... დეა , პატარავ დამშვიდდი . მორჩა გესმის? მორჩა , გეფიცები მორჩა , შეგეშვები , კარგი? დავასრულე , ოღონდ ცუდად არ იყო _ გოგოს ხელისგულები მკერდზე ეკვროდა, მისი თავი მხარზე ედო და კანზე ეცემოდა ცრემლები. მთელი სხეულით გრძნობდა მის მთრთოლვარე სხეულს . ხელს ვერ უშვებდა, დასრულდაო ეუბნებოდა და კიდევ უფრო მეტად უჭერდა მკლავებს . რაღაც მომეტში გაჩუმდა, აღარ ტიროდა და ზედმეტად დამძიმდა გოგოს სხეული, გონება დაკარგა და ვაჩეს წამი დასჭირდა ამის გასააზრებლად . ზემოდან დაჰყურებდა ფერდაკარგულ, ცრემლებისგან სახედაღარულს და არც ფიქრობდა ხელში აყვანილი ისე მიჰყავდა მანქანისკენ. წამითაც არ დაუშვია ვინმე დაგვინახავსო, დეას გარდა არაფერი ადარდებდა.
-სად ვართ?- გონს რომ მოვიდა მანქანაში ისხდნენ და ირგვლივ მხოლოდ ტყე იყო. ეშინოდა? თავადაც არ იცოდა რას გრძნობდა ან რაზე ფიქრობდა
-როგორც იქნა , შემაშინე ... ასე აღარასდროს მოიქცე
-არ შემეხო- ბიჭმა ხელის შეხება როგორც კი დააპირა მაშინვე კარისკენ მიიწია-აქ რა გვინდა
-ცუდად იყავი და ვერ მოვიფიქრე რა გამეკეთებინა... უკანა ეზოში ვართ ნუ ღელავ
-რა მარტივად უყურებ სამყაროს ... სულ ერთი ადამიანი კმარა აქ რომ დამინახოს,მანქანის უკანა სავარძელზე შენთან ერთად და მერე უბრალოდ აღარაფერი იქნება
-სულ გაფითრდი... არ მჯერა ,რომ ჩემი ასე გეშინია
-შეიძლება ,რომ არ მეშინოდეს ? ნებისმიერი შეგიძლია ცემო და წამში შეგიძლია აფეთქდდე , რომ არ ვიცოდე ვინც ხარ ვიფიქრებდი რომ შენი IQ ფსკერზეა
-კანკალებ ... ამის დედაც - უყურებდა და თვალებს ვერ უჯრებდა- აქამდე როგორ მივედით ...ასე როგორ დავეშვი - გოგოს აღარ უყურებდა, სიგარეტის ღერი ტუჩებსშორის მოიქცია და სწრაფად მოუკიდა - მორჩა... ესაა უკანასკნელი მომენტი როცა შენ ჩემი გეშინია, როცა მე შენს კომფორტის ზონას ვარღვევ. დასრულდა !
მიდიოდა და ვაჩეს სიტყვები უტრიალებდა გონებაში. არ სჯეროდა, ან იქნებ არ უნდოდა რომ დაეჯერებინა . აღელვებული იყო, ჩვეულებრივზე მეტად არეული და ფიქრებშიც გიგაურის გარდა არავინ ჩნდებოდა, მას ეკავა მთელი სივრცე.
………………….
-რა ხდება? ბიჭები სად არიან ? მარინა შემომივარდა მეხუთე კლასელებთან , ნახევარი კლასი დამხვდა და რა ხდება რეპეტიტორებთან რადგან დადიან ქართული აღარ უნდათ ჩავუტაროო? ბავშვებო ხომ გთხოვეთ არა? - ქალის ისტერიკის შემდეგ აღელვებული იყო- სად გაქრნენ, ისევ კალათბურთს თამაშობენ? თუ ფეხბურთს... იმ სკოლაში ხომ არ წასულან ისევ. ახლავე მითხარით სანამ დირექტორი გაიგებს
-მოსესთან არიან მას
-ამ დროს რა ხდება მოსესთან, აბა ჯერ არ მაქვს ბრძოლაო?
-ბებია გახდა ცუდად, საავადმყოფოში გადაიყვანეს . მასთან არიან ,მას
-რაო, როგორ არისო
-ცუდადო , ინსულტი გაუმეორდა . ადრეც უთხრა ექიმმა მძიმედააო , შარშან გულზე გაუკეთა ოპერაცია და ისიც აწუხებს . მძიმედააო ძალიანო , საბა მწერს
-ახლა სახლში არიან მოსესთან, მეზობლებთან ერთად აწესრიგებენ ყველაფერს
-კარგით ბავშვებო , უთხარით ნუ მოვლენ სანამ სიტუაცია არ გამოსწორდება- დამძიმდა, ქალის სახე დაუდგა თვალწინ, მისი თბილი მზერა და ხმა , ემოციები რომლებიც მასთან შეხვედრისას გაუჩნდა. სულ ერთხელ შეხვდა და ისე ეტკინა თითქოს დიდი ხნის ურთიერთობა ჰქონდათ. ტყავში ვერ ეტეოდა, მოსვენება ჰქონდა დაკარგული. გაკვეთილები გადაანაცვლა და წავიდა, საავადმყოფოს ეზოშივე დაინახა ბიჭი . კაცთან ერთად იდგა, სახეზე უამრავი ემოცია ეწერა. შორიდანვე ეტყობოდა,რომ ეჩხუბებოდა , მუშტები შეკრა და წონასწორობადაკარგული კაცის ნაცვლად იქვე აღმართულ ხეს დასცხო ის კი იქვე გრძელ სკამზე მიწვა . მთვრალი იყო . გაუპარსავი, არეული თმით , ჭუჭყიანი ტანსაცმლით, ტალახიანი ფეხსაცმლით იწვა საავადმყოფოს ეზოში და დახმარების ნაცვლად ცხოვრებას ურთულებდა შვილს. თავი უხერხულად იგრძნო, უნდოდა მანძილი გაეზარდა ,მაგრამ მოსემ მალევე შეამჩნიადა წამსვე გამოესახა სახეზე გაკვირვება
-სესილია , აქ რას აკეთებ ? ცუდად ხარ?- წამითაც არ დაუშვია,რომ იქ მის გამო იყო, ისე ათვალიერებდა თითქოს პრობლემას ეძებდა- ექიმთან ხარ ?
-მე კარგად ვარ -სწრაფად უპასუხა, გრძნობდა მღელვარებას მის ხმაში - შენთან ვარ . გირეკავდი, მაგრამ არ მიპასუხე და მოვედი. ბევრ კარგ ექიმს ვიცნობ და თუ რაიმეთი შემიძლია დახმარება ,გთხოვ არ მოგერიდოს
-ნინას გარდა ვერავინ დამეხმარება, კიდევ უნდა მოინდომოს ჩემთვის და არ დამტოვოს- სესილიას მზერას არ აშორებდა , თვალები კი სულ მთლად სითხით ჰქონდა დაფარული
-ჩვენ რომ შევხვდით, მითხრა მოსე მაცოცხლებსო . მისი იმედი შენ ხარ , იცოდა ყველაფერს აკეთებდი და მეც მიმახვედრა რამდენად კარგი ხარ მისთვის. თუ რაიმე რესურსი აქვს, აუცილებლად გამოიყენებს და დაგიბრუნდება
-მადლობა , ბევრს ნიშნავს ჩემთვის შენი აქ მოსვლა
-აღარ შეგაყოვნებ, ჩემი ნომერი იცი თუ იქნება რაიმე რისი გაკეთებაც შემეძლება დაუფიქრებლად დამირეკე - ნაბიჯი უკან გადადგა , ბიჭმა თანხმობის ნიშნად თავი დაუკრა და შენობისკენ დაიძრა. ვერ წავიდა, ქალის უნახავად იქედან წასვლა არ უნდოდა , ვერ იჯერებდა რომ ეს მასთან უკანასკნელი შეხვედრა იქნებოდა ,მაგრამ მაინც მოსესგან დამოუკიდებლად იპოვნა ნინას პალატა და გონს რომ მოვიდა მის გვერდით იჯდა
-ჩემო გოგო, ჩემი დრო მოვიდა ... რა კარგია აქ რომ ხარ- საუბარი უჭირდა , თითები სულ ოდნავ მოუჭირა გოგონას მტევანზე - რა კარგია
-თავი არ დაიტვირთოთ , ნიღაბი გაიკეთეთ ... აქ იმიტომ შეოვედი რომ გითხრათ არ შეგეშინდეთ. დავრეკე რამდენიმე ექიმთან ახლა ესაუბრებიან თქვენს ექიმს და - ხმა აუთრთოლდა, ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ბებოს მეორედ კარგავდა ამჯერად კი დამშვიდობების შანსს იყენებდა - ყველაფერი გამოგივათ..მოსე გარეთაა, ისე ნერვიულობს მის გამო უნდა შეძლოთ
-აღარ გამოდის ბები... მე ვეღარ ვეყოლები . შეუძლებელი არაფერია-თქო უთხარი ,სულ გაახსენე ჩემი სიტყვები და შენც არ დაგავიწყდეს
-სწორედ ამიტომაც ექიმები დაგეხმარებიან ,შეუძლებელი არაფერია
-სიკვდილთან ბევრი ომი მოვიგე ბები , დროა უკვე . ჩემი მოსე იპოვნე
სესილია ამ დროს პირდაპირი მნიშვნელობით იგებდა ქალის სიტყვებს და კიდევ დიდხანს ვერ ამოხსნა ნინას დანაბარები. დერეფნის ფოლოს ფანჯარასთან იდგა და სუფთა ჰაერის ჩასუნთქვით ცდილობდა ემოციების დალაგებას , მოსეს ნახვა არ უნდოდა წასვლას აპირებდა მის მხარეს მიმავალი რომ დაინახა , პალატიდან გამოსულს თავიც არ აუწევია ისე მიაბიჯებდა . მერე კედელს მიეყუდა, წელში მოიხარა და მუხლებზე ხელისგულებით დაყრდნობილი იატაკს დასჩერებოდა მანამ სანამ თეთრხალათიანი ბიჭი არ მიუახლოვდა. მათთან მისვლა ვერ გაბედა, შორიდან უყურებდა , არ ესმოდა ექიმი რას ეუბნებოდა, ხედავდა მხარზე მოჭერილ ხელს და შემდეგ უკან, პალატისკენ გაქცეულ ამაღლობელს სუნთქვაშეკრული ადევნებდა თვალს.
ნინა აღარ იყო , მოსე სრულიად მარტო დარჩა . ეზოში მდგომი ,დამტვრეული სკამიდან წამომდგარი მთვრალი კაცი ბანცალით დაიძრა შენობისკენ ,მაგრამ გზა ბოლომდეც არ გაიარა, იქვე კიბეზე დაჯდა და საკუთარი ტკივილი თავისებურად მიიღო. მას არ შეეძლო ნუგეშისცემა , ის შვილისთვის მამა არ იყო .
.........................
წუთები ჰქონდა მხოლოდ, როდესაც ირგვლივ არავინ იყო. მარტო დარჩა ქალის სითბოშერჩენილ უსულო სხეულთან, ნელა მიდიოდა, თითქოს ფეხებზე მძიმე გირები დაჰკიდესო , იბრძოდა საყვარელ ადამიანთან მისაღწევად , ძალას იკრებდა აკანკალებული ხელის ჭაღარა თმაზე შესახებად. მერე ზღვარი გადალახა, დაღარულ შუბლზე აკოცა ,ერთხანს ასე თავდახრილი იდგა, არაფერს ამბობდა და აკეთებდა . მოულოდნელად შებრუნდა და ოთახი ისე დატოვა უკან აღარ მიუხედავს. დერეფანში მდგომი ქალის დანახვისას სახე შეეცვალა, ხელის ერთი მოძრაობით მოიშორა ცრემლები და მათკენ მიმავალ ბიჭს გახედა
-ვიზიარებ ძმაო. უფალმა დაუმკვიდროს ცათასასუფეველი- მწვანე ფორმაში გამოწყობილმა მხარზე შეახო ხელი - ბიჭები გზაში იყვნენ უკვე , მოვიდოდნენ კიდეც
-მადლობა ნიკო, ყველაფრისთვის გადამეხადოს. ეს მიეცი რა ექიმს - ჯიბიდან ფული ამოიღო
-არ გრცხვენია, შეინახე ეგ დაგჭირდება შენ
-აუ არ დამაწყებინო ახლა ჭიდაობა რა . ნუ შემომატარებ მთელ კლინიკას მის სანახავად, გამომართვი - ხელში მიაჩეჩა ქაღალდის კუპიურა და მერე ტელეფონი აიღო - მიდი მიხედე საქმეებს შენ
-სად მიშვებ , აქ ვიქნები ბიჭების მოსვლამდე
-აქ არიან უკვე ... საკაცე მოატანინე რა რო წავიყვანოთ - ტელეფონში ნომერს ეძებდა, შუბლს თითებით ისრესდა და თან სესილიას უყურებდა . ბიჭი რომ წავიდა მაშინვე მიუახლოვდა- მასწავლებელო მე თქვენ ხომ დაგემშვიდობეთ? - ბრაზობდა თითქოს
-ისე გამოვიდა რომ დავრჩი... რა
-არაფერი! გმადლობთ, ნახვამდის .
-მაგრამ - აღარ მოუსმინა, ზედმეტად უხეშად დაემშვიდობა, ზურგი აქცია და როგორც კი უპასუხეს მის ზარს მაშინვე საუბარში ჩაება
-შოთა ხარ ,ხო? მე მოსე ვარ ამაღლობლი, აკაკის მეგობარი ... ხო, თაფლის არაყი კიდევ მაქვს . ახლა საქეიფო ვითარება არ მაქვს, ბებია გარდამეცვალა - თქვა თუ არა მაშინვე თავზე მიუჭირა თითები და კედელს მხრით მიეყრდნო - მადლობა. მაცივარი და მერე სასახლე მჭირდება , ხო რომ მოხვალთ მერე ვილაპარკოთ მაგაზე. ერთ საათში , კარგით. მადლობა , მადლობა - გათიშა თუ არა სხვაგან გადარეკა- მოხვედით ხო? მანქანა უკანა კართან მოიყვანეთ რა ძმურად ... არ მინდა ამოსვლა ნუ შემ.ცი ახლა რა . მე კარგად ვარ და არ მინდა ეს მოფერებები შენ მაინც ნუ გაატრაკებ გთხოვ- სკამზე დაჯდა, თავი დახარა და საკუთარ ხელებს გაუსწორა მზერა- ისევ არ მიდიხარ, რატომ? საქმე არაფერი გაქვს?
-მოდიან უკვე... შენ მე წაგიყვან. ყველანი შენთან არიან
-საჭირო არ არის სიკეთის მსგავსი გამოვლინება, მასწავლებელო
-ნუ იჭრები ჩემს უფლებებსა და სენსიტიურ გრძნობებში , უფლებას მიზღუდავ ქალთან გამომშვიდობების, რომელთანაც მე ჩემი პირადი კავშირი მქონდა.
-რა კავშირი
-აუცილებლად გიამბობ , როგორც კი შესაძლებლობა მოგვეცემა
ქალის ცხედარი რამდენიმე საათის შემდეგ სახლში დაასვენეს. ეზოში შეკრებილი სამეზობლო ცრემლების თანხლებით მიჰყვებოდა მეორე სართულზე ამავალ კიბეს. მოსე მთლიანად საქმეების მოგვარებაზე იყო გადართული, სულ ვიღაცას ესაუბრებოდა და გადაწყვეტილებებს იღებდა. ყველანი მის გვერდით იდგნენ, მაგრამ მაინც მთელი ტვირთი მის მხრებს აწვებოდა.
-ჩვენ წავალთ , ყველაფერი ისედაც მოწესრიგებული ჰქონდათ. მხოლოდ ავეჯი გადაადგილეს კაცებმა ზალაში
-არ იცოდე მაინც მოსე როგორია, თეფშს არ ტოვებდა გაურეცხავს სახლიდან გასვლისას
-ჩემთან წამოდით , დედამ დამირეკა დაღლილები ხართო . მას , თქვენც ხომ არ წამოხვალთ? - გოგონები მხოლოდ კეთილ ნებას იჩენდნენ , მათ თავზე ტრაგედია არ ტრიალებდა. ერთი სული ჰქონდათ როდის მოშორდებოდნენ ამ უსიამოვნო გარემოს და იჭორავებდნენ ყავისა და ტკბილეულის თანხლებით
-თქვენ წადით, მე მასწავლებლებს დაველოდები...
-კარგით, ნახვამდის მას
სახლში შევიდა, არავის და არაფერს აქცევდა ყურადღებას, მხოლოდ მოსე აინტერესებდა და ამ შეგრძნების გააზრების დროც არ ჰქონდა, ინსტიქტურად მოქმედებდა. დერეფანში მარტო იყო, ყველანი მიმოფანტულიყვნენ. სკამზე იჯდა და ტელეფონს დაჰყურებდა
-არაფერი მითხრა... სხვა დროს ვისწაუბროთ ან ვიჩხუბოთ
-მოუშორებელი ვინმე ხარ, თავს ვერ გაღწევ
-რამდენიმე თვეც და მერე გათავისუფლდები
-ნეტავ - ქვემოდან ახედა და ის იყო ხელზე უნდა შეხებოდა ქვემოდან კივილის ხმა რომ გაიგეს- დედას შ.ვეცი - ჩუმად თქვა , ფეხზე წამოდგა და ფანჯრიდან გახედა კიბეზე მიმავალ ქალს რომელსაც თან მიჰყვებოდა ხალხის მზერაც - შენი წასვლის დროა , მასწავლებელო
-დედააააა, დედიკო ვეღარ გაგიძლო გულმა . ჩემო ტკბილო დედობილო, შენ ხო დედამთილი არ ყოფილხარ არასდროს. პირველი რძალი მე ვიყავი, ა გიჟდებოდი ისე გიყვარდი . როგორ გაგიმწარეს სიბერე , როგორ ვერ გაიხარე უზნეო ადამიანების გამო - ქალი ისე გაჰკიოდა ყველას ესმოდა, მხოლოდ ცრემლები არ ჰქონდა, მშრალ სახეზე იფარებდა ცხვირსახოცს. უკან მიჰყვებოდნენ ქმარი და ქალიშვილები. გოგონები ნამდვილად ტიროდნენ, მოსეს მოეხვივნენ და ბიჭმაც ორივე ძლიერად ჩაიკრა გულში.
შემდეგ ჭირისუფლებისთვის განკუთვნილ სკამებზე განლაგდნენ შავებში შემოსილი ქალები რომელთაც ერთმანეთთან საუბარი და ახალი ამბების გაცვლა უფრო აღელვებდათ ვიდრე გარდაცვლილთან გამომშვიდობება. ქალს ბევრი ნათესავი ჰყავდა, მაგრამ არავის ტკიოდა უმისობა ისე როგორც მოსეს, სხვა ყველას ჰყავდა ვიღაც გულშემატკივარი ამაღლობელს კი იმ დღიდან სრული მარტოობა ელოდა. სხვები ყალბ ცრემლებს ღვრიდნენ მას კი გრძNობების გამოხატვისთვისაც კი არ ჰქონდა დრო, არც თავისუფლება და ყველა საქმეს აკეთებდა დროის გასაყვანად, წამით არ ჩერდებოდა სანამ მთვრალ მამას არ გადააწყდა
-გეყოფა უკვე- კაცს ჭიქა აართვა ხელიდან
-დედაჩემის გლოვასაც არ მაცლი შე დედამოტყნლო? - ბიჭისგან განსხვავებით ხმამაღლა უპასუხა, ხელი აუქნიადა კვლავ აიღო ჭიქა - ღმერთმა გაანათლოს ,დაისვენა გზა მართალს იყოს- ძლივს იდგა ფეხზე, სიტყვებსაც ისე ამბობდა პირველად თუ უსმენდით შინაარსის გაგებაც გაგიჭირდებოდათ
-დაუჯერე ახლა მაგ ბოვშს , ნუ აწვალებ ცოდვაა - სკამზე მჯდომმა მოხუცი ჯოხს დაეყრდნო და ფრთხილად წამოდგა- წავალ ახლა მე, თუ რამე დაგჭირდეს ბაბუკო დოუძახე ჩემებს და მეიხმარე რაც გინდა და რაფრაც გინდა- მოსეს მიმართა, დანანებით გააქნიათავი მის გვერდით მდგომის დანახვისას - ამას არ უყურო ბაბუკო შენ არ ეიშალო ნერვები
-ნეტა შენ რა იცი გამოსულელებულო ბებერო... ჩემ შვილს ჩემზე უკეთესად მიხედავს ვინმე? ვითომ ძაან შეგტკივათ გული, მთელი ცხოვრება ეჩხუბებოდით შენ და შენი ძროხა ქალი დედაჩემს. მოკვდა და ახლა რა გინდა, მოუცუცქდა მოსეს . ბებერი მელა
-ოხ შე ტუტუცო კაცო , უნამუსო , უსირცხვილო რას მეუბნები თუ გებულობ მაგ გამოშტერებული თავით - მოხუცი ისე განერვიულდა მთელი სხეულით თრთოდა- საწყალმა დედაშენმა კიდე კარგად გაგიძლო ,მამაშენსაც შენ გოუხეთქე გული , შენმა უკუღმართობამ. ახლა ამ ბიჭს გინდა ოურიო ცხოვრება ხო?
-დავაი ახლა აქედან , არ მინდა შენი ბოდიალის მოსმენა ... შენ ბ.ზ გოგოს მიხედო გირჩევნია, ტრაკს რო ვერ აჩერებს . მე ჩემს თავს მივხედავ - ისევ სვამდა და ოდნავადაც არ აღელვებდა ეზოში მყოფების ყურადღებას რომ იქცევდა. მოსე ჯერ ითმენდა, უკვე ისე იყო თავის გაკონტროლება აღარ შეეძლო . ჭიქა ხელიდან ააცალა, ხმაურით დადგა მაგიდაზე და წინ გადაეღობა
-სახლში შედი ახლავე და სანამ არ გამოფხიზლდები გარეთ ფეხ გამოდგმული არ დაგინახო თორემ გეფიცები , ყველაზე წმინდას გეფიცები ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ
-რომელ წმინდას ერთი ,გაფიცებ ეგ მითხარი და წავალ, ბ.ზ დედიკოს ხო არა... შენ მე ვინმეში ხომ არ გეშლები . რას მიბრძანებ ამ ჩემს სახლში შე პატარა ღლაპო ... ვისაც არ ვევასები დამეხიოს ყველა -ხელებს შლიდა, ხმამაღლა ლაპარაკობდა და თან წონასწორობას ძლივს იცავდა მოსეს ოდნავაც რომ ეკრა ხელი მაშინვე წაიქცეოდა
-სახლში შედი ან საერთოდ წადი , გამეცალე სანამ გითმენ . გაფრთხილებ, ახლა ისე ვარ არაფერი შემაკავებს
-რა იყო მმალავ? გრცხვენიაჩემი ? მე გაგაკეთე ხოარ გავიწყდება ...მე რო არ ვიყო სულ არ იქნებოდი და ახლა თავიდან მიშორებ შე უმადურო ბ.ზიშვილო? დედაჩემს ძაან იმედი ქონდა შენი, მარა აგერ ზალაში წევს , რა უქენი ...მაგარი ბიჭი რომ ხარ და ვითომ ძაან მაგარი ნაცნობები გყავს და ჩემზე უკეთესი ხარ . თავი მტკივაო იძახდა და ეგ იყო
-შენ სახლში იყავი დღეს? - უცებ წაეშალა სახე. მანამდე თუ წასვლას აპირებდა მერე გაჩერდა და მანძილის დაფარვა დაიწყო- ამოღერღე, შენ დილას სახლიდან რომ გახვედი მერე დაბრუნდი? სახლში იყავი ცუდად ვარო რომ თქვა და მაინც დატოვე ? - ღრიალებდა, არავინ და აღარაფერი აინტერესებდა. უყურებდა და კითხულობდა , მის წინ მდგომ უსუსურ კაცს უსიტყვოდ ცნობდა- რამდენჯერ გთხოვე, გემუდარე რომ თქვას ცუდად ვარ , მაშინვე დაუძახე ლელა ბიცოლას , წნევას გაუზომავს-თქო , რამდენჯერ გაგაფრთხილე თუ დაინახავ რომ შეუძლოდაა მარტო არ დატოვო-თქო შენ რა გააკეთე, მარტო დატოვე არყით რომ გაგევსო კუჭი?
-მე რა ვიცოდი , მასე იყო ეგ სულ... ამდენი წელი არ მომკვდარა და რა მეგონა დღეს თუ წავიდოდა -მოსეს შეჩერება ვერავინ მოასწრო, ეზოშიც ბევრნი იყვნენ და სახლშიც , მაგრამ არავის ეგონა ყველაფერი ასე თუ დასრულდებოდა .
-მოგკლავ, არ გაცოცხლებ, შენ გამო აღარაა ... შენ გამო დამტოვა - ღრიალებდა და ხელს არ უშვებდა.
-მოსე არ გინდა ...დაახრჩობ ,მოსე მოკლავ და ყველაფერი დასრულდება . გთხოოვ , გემუდარები გონს მოდი- მეორე სართულიდან სირბილით დაფარა მანძლი ქალმა, კაცებს შორის გაიარა და ბიჭს რომ ვერ შეეხო ხმა მიაწვდინა მხოლოდ .მის თვალებს რომ გადააწყდა შვებით ამოისუნთქა.
-თავის ოთახში შეიყვანეთ, რომ დავინახო გეფიცები მოვკლავ - ბიძას უთხრა და სწრაფი ნაბიჯებით გაიქცა ეზოს უკანა ნაწილისკენ. ისე მიჰყვა არაფერზე უფიქრია, რთული იყო დადევნება, ისე სწრაფად მიდიოდა ეზოს დატოვების შემდეგ ,მაღლა აღმართს მიჰყვებოდა ქალისთვის უცნობ ვიწრო ბილიკებს თითქმის სირბილით ფარავდა სანამ სახლებს არ გასცდა და ღრიალი არ დაიწყო. ხეებს შორის იდგა და მუშტებს მანამ ურტყამდა ხის მერქანს სანამ სესილიამ არ დაიჭირა
-ღმერთო ახლა გული გამიჩერდება- ძლივს სუნთქავდა და წელში მოხრილი მკერდზე ხელს იჭერდა მეორეს თითები კი ბიჭის მაჯაზე ჰქონდა შემოხვეული - იღრალე ,მაგრამ ამ ხელებს შეეშვი, რამე რომ დაგიზიანდეს დაემშვიდობე მერე შენს პროფესიას - ხესა და ბიჭს შორის იდგა, ღრმად სუნთქავდა, ორივე ხელით მოსეს მტევანს იჭერდა ,მკერდზე მიიკრო და სისხლმდენ კანს წარბებშეკრულმა დახედა- მესმის ცუდად ხარ,მაგრამ საკუთარ თავს ნუ ვნებ , შენ ხომ არაფერი დაგიშავებია ასე ნუ ექცევი თავს , შეგებრალოს ცოტათი მაინც, დაინდე და მასზეც იზრუნე. ბებო აღარ არის , მაგრამ სულ შენს გულში იქნება . ახლა გგონია,რომ სრულიად მარტო ხარ ამ საშინელ სამყაროში და აღარავის ადარდებ, მაგრამ ასე არ არის. სულ იქნება ადამიანი ვისაც შენი ბედი აღელვებს, ვისაც ატკენს შენი ცუდად ყოფნა და გაახარებს წარმატება . სულ რომ არაფერი შენ საკუთარი თავი გყავს და მე ვისაც ვიცნობ ეს ბიჭი მათ შორის ყველაზე ძლიერია . მესმის რთლია, მაგრამ გთხოვ ეცადე იპოვნო გზა სიცოცხლის გასაგრძელებლად, სწორი მიმართულება ,რომელიც მოგცემს ძალას არდანებების -ლაპარაკობდა, უყურებდა და მის მტევანს თითებს არ უშვებდა სანამ საუბრის გაგრძელება შეუძლებელი გახდა. ამაღლობელმა ისე მოულოდნელად მოხვია მკლავები და მოეხვია სუნთქვაც კი შეეკრა. მხოლოდ არეული გულისცემის ხმა ესმოდა, ხმაურიანი და ჩქარი ტემპით რომ ფეთქავდა და ბიჭს ეკუთვნოდა. უცნაური სურნელი ,რომელსაც თავს ვერ აღწევდა, წამები საუკუნოდ გაიწელა სულ ცოტა დრო გავიდა სანამ ყელზე მხურვალე ტუჩების შეხება იგრძნო და მერე დადუმებულმა გულმაც უმატა დარტყმებს
-არ გაბედო! შეუძლებელია !
-პირველად დაგიჯერე - თითები სახეზე შეახო და აწითლებულ ღაწვებზე გადაატარა- შენ მჭირდები სიცოცხლისთვის, შენ ხარ ჩემი სწორი გზა !
-არა, არა და არა. მე ვარ შეუძლებელი ! ღმერთო ჩემო... შენ ჩემი მოსწავლე ხარ , ახლა ვერ აზროვნებ, სისხლი გიდუღს და ხო არაჩვეულებრივია , ამ მეთოდით დამშვიდება, მაგრამ მე არა, სხვა ვინმე უნდა იპოვნო თუ ბრაზის ჩახშობა ასე ,ამ მეთოდით გინდა. მე ახლა , უნდა გამეცალო და წავიდე სანამ შემიძლია გავითვალისწინო შენი მძიმე ფსიქოემოციური მდგომარეობა
-პირველად პირისპირ რომ ვისაუბრეთ იმ მომენტიდან მინდოდა კოცნით გამეჩუმებინე და ახლა უბრალოდ ისე ცუდად ვარ, იმდენად გამოფიტული,რომ თავის გაკონტროლება ნამდვილად არ შემიძლია, გეფიცები .... ზღვარს მიღმა ვარ, მორჩა დღეიდან მარტო ვარ და არავის მიმართ გამაჩნია ვალდებულება, საკუთარი თავის გარდა აღარავინ მყავს მე კი მხოლოდ შენ მინდიხარ-ნიკაპქვეშ ამოსდო თითები და ცერი ტუჩებზე შეახო - თავს ებრძოდა, მაგრამ ქალის წინააღმდეგობა ,რომ არა ნამდვილად აკოცებდა
-საერთოდ არ მომწონს ის ფაქტი რომ შენი ნდომის ობიექტი ვარ ... ალბათ არის რაღაც გამომწვევი იმაში რომ მასწავლებელი გიზიდავს , მაგრამ მე არასდროს გიპასუხებ იგივეთი და შენ ახლა თუ არ მომშორდები ეს იქნება ძალადობა
-უსაყვარლესი ხარ როცა ღელავ, სიტყვებს ეძებ რომ ზღვარს არ გადახვიდე და სტაბილურობა შეინარჩუნო. ყველაზე ლამაზი ხარ
-მგონი ემოციური კრიზისგან ბოდვა დაიწყე
-სხვა დროს ვისაუბროთ ახლა არც მე მაქვს ძალა ჩემი გრძნობების ახსნისა და მტკიცების და არც შენ ხარ გააზრებისთვის მზად
-შეუძლებელია !
-რამდენჯერ უნდა გაიმეორო ეგ სიტყვა ? შესაძლებელია სრულიად და მოხდა კიდეც
-არაფერი მომხდარა
-არ მითხრა დავივიწყებო - ჩაიცინა და თავი გვერდით გადახა-ძალიან გთხოვ გაამართლე შენი ასაკი და ნუ მოიქცევი სულელი ბავშვივით
-სულელი ბავშვი რომ არ ვარ ამიტომაც
-ნუ მეწინააღმდეგები თორემ ისევ გაკოცებ ,ამჯერად სხვაგან... ახლა კიდევ უფრო გამიჭირდება თავის კონტროლი
-მარაზმია, წარმოუდგენელი, დაუშვებელი,შეუძლებელი!
-შეუძლებელი არაფერია და ესაა პირველი რაც ბებომ მასწავლა
…………..
სახლში არავინ რჩებოდა, ყველანი მეზობელთან ატარებდნენ ღამეს. ეშინოდათ მიცვალებულთან ერთად ერთ ჭერქვეშ დარჩენა . მხოლოდ მოსე არ ტოვებდა სახლს, მისთვის იყო ღამეები მშვიდად ჩამოჯდებოდა განათებულ ზალაში და ჩუმად კითხულობდა ლოცვებს. რაღაც მომენტში ყველაფერი აირია და ცრემლები თავისთავად წამოვიდნენ. იმ ღამით ბოლოჯერ ხედავდა და ამჯერად ცრემლებს სიტყვებიც მოჰყვა , უკანასკნელი საუბარი რომელსაც პასუხი არ მოჰყვებოდა
_უშენოდ ყველაფერი ცარიელი და ყალბია. არავინაა ვინც გაიხარებს ჩემი წარმატებებით, ვინც იამაყებს და ვისაც ასე უანგაროდ ვეყვარები ... როგორ დამტოვე . სულ არ შეგეცოდე? მთელი ეს დრო დაკარგულივით ვარ , ხვალ აქაც არ იქნები , ეს დღეებიც რა უცებ გავიდა , ბე ... _უყურებდა და შეხებას ვერ ბედავდა, არ უნდოდა სიცივე ეგრძნო , არ უნდოდა ჩახუტებისას ის თბილი სურნელი დაეკარგა , ეშინოდა, რომ თუ გაყინულს აკოცებდა მერე სულ ამ შეგრძნებას გაიხსენებდა პირველს და არა ყველა დანარჩენს. მხოლოდ ვერცხლისფერ თმაზე შეეხო , ისე ეფერებოდა როგორც ადრე , პატარა ბავშვივით _ შენს მოსეს რომ ნახავ ის მოგეფერება თმაზე, ბე ზუსტად ისე როგორც გიყვარდა . გემუდარები არ დამტოვო რა, თუ მართლა არსებობს ყველაფერი ეცადე, რომ გამაძლებინო ამ ხალხისთვის . შენთვის მოცემულ პირობას არ დავივიწყებ , არასდროს დავნებდები ,რამდენჯერად არ უნდა დავეცე _ შემდეგ ნაბიჯების ხმა გაიგო , გარეთ გათენებულიყო , მაგრამ ჯერ კიდევ არავის ელოდა. გაუკვირდა კართან ატუზული მამის დანახვა
_გამოდი , ხომ იცი ვერ შემოვდივარ
_მთვრალი ხარ ისევ? _ თეთრ გარსს მთლაიანად ფარავდა წითელი კაპილარები, არყის სუნი ასდიოდა, ყარდა _იბანავე მაინც , ყარხარ _ გვერდის ავლას აპირებდა კაცი რომ წვდა მკლავში
_ჩემთვის არ უნდა დაგერტყა , ხომ გითხარი მე არ გაპატიებ არასდროს_თქო
_შენ რომ კანის აძრობამდე მცემდი ჯოხით , შეგეშინდა იგივე არ გამიკეთოსო? _ ამ კაცს რომ ხედავდა ვერაფერს გრძნობდა, გარდაცვლილი ქალი უფრო მეტ სითბოს იწვევდა ვიდრე ცოცხალი მამა , რომელიც ხელისგაწვდენაზე ჰყავდა. მისგან არაფერი ახსოდა, არცერთი ბედნიერი მომენტი, წამიერი სიყვარულის გაელვებაც კი . განა უმადური იყო, პირიქით იმაზე მეტს აკეთებდა მისთვის ვიდრე თავად კაცს ჰქონდა შვილისთვის გაკეთებული. თავად უფრო იყო მამა, მზრუნველი და მარჩენალი.
_საშიში ხარ , სწორია ჩემი ძმა ... შენ დედაშენისნაირი უნდობი ხარ. ნებისმიერ დროს მიღალატებ და გამაგდებ , მაგრამ ვერ გამაგდებ _კმაყოფილმა გაიცინა და მიაყენა დარტყმა, რომელმაც ნამდვილად დააკარგვინა წონასწორობა ბიჭს _ეს სახლი ჩემი აღარაა , შენიც არასდროს იქნება და ვერაფერს იზამ
_სახლი ვის მიეცი ...რას მეუბნები _ თვალთ დაუბნელდა, ძლივს უყურებდა
_გუშინ გადავუფორმე ... მორჩა , ყველაფერი ჩემი ძმისაა . აქ ბრუნდებიან და ისინი მომხედავენ. შენსავით არ დამიწყებს უფროსობას და ჭკუისსწავლებას
_თავისი სახლი კაზინოში წააგო თუ ბანკმა გაუყიდა ჩემსას რომ მოადგა. სოფელში დაბრუნება იკადრეს? ქალაქში აღარ დაედგომებოდათ და მოტყდნენ შენ კი სახლი გადაუფორმე? რომელი სახლი გადაუფორმე ბანკს რომ გამოვგლიჯე, ლამის შევაკვდი ისეთი ბრძოლა მოვიგე და მთელი ფულიც არ მეყო ბიჭებმა მასესხეს ეს სახლი რომ შემენარჩუნებინა ეს ნანგრევები, ბოსელი გამოვისყიდე , მთელი წელია ვარემონტებ ... იცი მაინც რამდენი დავხარჯე? ეს კედლები ხო უნდა შევღებო ახლა შენი დამპალი სისხლით შე კაცო, შე ღოროო სახლი წამართვი რომლის ყველა კუთხე მე გავაკეთე? ლოგინზე რომ წევხარ ისიც ჩემი ნაყიდია და შენ ერთადერთი რაც გამაჩნდა ისიც წამართვი? შენს სახელზე როგორ დავტოვე, როგორ დავუჯერე ბებიას , როგორ ვენდე გაახარებ რამე რომ იქნება მის საკუთრებაშიო. სახლსაც არ მიტოვებ, ხომ ?
_ღირსი არ ხარ? რამდენი გაბრაზდები იმდენი მეშინიაარ დამახრჩო ... შენ ბრაზს ვერ ერევი. ერთხელაც გამაგდებდი
_მე გაგაგდებდი? მე გაგაგდებდი და ისინი თავზე ხელს გადაგისვამენ? ის ქალი არაყს დაგიდგამს და სუფრას გაგიშლის შენ ლოთ ძმაკაცებთან ერთად რომ გაქეიფოს? ასე გგონიაშე საწყალო? რა უცებ იმუშავეს, მე გასვენების საქმეებს ვაგვარებ, ერთი თეთრის გაღება კი არა თითიც არ გაუტოკებიათ , სუფრის მენიუც არ აარჩიეს , დაეზარათ და მე მაგდებ
_არ გაგდებ, იყავი აქ... თუ ჭკვიანად იქნები ბიჭი მაინც არ ჰყავს და შენ არ დაგიტოვებს? მაგრამ ჭკვიანად უნდა მოიქცე
_ მე მოვიქცე ჭკვიანად? ჩემი ჭკუა_გონება არ მოგწონს , არა? ფურთხის ღირსიც არ ხარ შენ და ესენი რომ ჩაგკლავენ შენს ლეშს მიწაშიც რომ არ ჩააგდებენ ზედაც თუ დაგაფურთხო კაცი არ ვიყო მაშინ ,ჩემ თვალწინ რომ გკლავდენ შენსკენ თუ გამოვიხედო მე ვიყო არაკაცი. იმ ქალს დაუჩოქე კუბოსთან , მუხლებზე დამდგარმა ილოცე მისი სულისთვის მარტო იმიტო არ გახრჩობ ახლა იმას რომ უყვარდი და პატივს რომ ვცემ თორემ ახლა ისე ვარ, ძვლებიანად დაგრღნიდით შენც და იმ ნ.ბზვრებსაც.

საათები გადიოდა, ეზო ხალხით ივსებოდა მოდიოდა უამრავი ადამიანი და ყველა მოსეს მწუხარების გასაზიარებლად. ყველას ხვდებოდა, ყველას მადლობას უხდიდა მათ კი არც ელაპარაკებოდა, სიტყვა არ უთქვამს , იდგა გაყინული სახით და შიგნიდან იწვოდა. შემდეგ მასწავლებლები და მოსწავლეები გამოჩნდნენ. ბიჭები ისედაც გვერდით ჰყავდა დილიდან. სესილიას დაეძებდა , წამლად სჭირდებოდა მისი დანახვა ის კი პედაგოგებთან ერთად არ მისულა. ლამის იყო დაურეკა, სუნთქვა შეეკრა იმის გაფიქრებისას, რომ რაღაც შეემთხვა. შემდეგ გაახსენდა კოცნის შემდეგ მისი რეაქცია, წასვლა და დამშვიდობება. მას მერე აღარ გამოჩენილა, თუმცა ეს დღეები ამას ვერ ამჩნევდა , არც ელოდა ყოველ დღე მის იქ ყოფნას ახლა კი , ახლა სულ სხვა იყო თუ არ მივიდოდა ეს იმას ნიშნავდა რომ გაბრაზებამ არ გაუარა, არ აპატია .
_მოსე, გინდა წყალს მოგიტან ... იქნებ რამდენიმე წუთით გამომყვე და რამე მაინც ჭამო. თინიამ მითხრა მარხულობსო, მაგრამ _ მკლავზე თბილი ხელების შეხება იგრძნო და მთრთოლვარე ნაზი ხმაც ჩაესმა, ქვემოთ დაიხედა და დეას ჭრელ , მღვრიე თვალებს წააწყდა. ინსტიქტურად მოეხვია, ბავშვობაშიც იქცეოდა ასე , სიყვარულის გამოხატვის ფორმად ჰქონდა ქცეული და ახლაც მადლობის ნიშნად მოეხვია საერთოდ არ უფიქრია იქვე მდგომი გიგაური რომ უყურებდათ.
_მადლობა ანგელოზო_თავზე წამით შეახო ტუჩები და შემდეგ ხალხზე გადაერთო. იმდენი მნიშვნელოვანი ადამიანი იყო, იმდენი ვინმე მივიდა , ისეთებიც ვისაც საერთოდ არ ელოდა , მაგრამ ფაქტია გვერდით იყვნენ ფრაზით " თუ რაიმე დაგჭირდება შენთან ვართ" ბევრს ჩამოართვა ხელი, ბევრიც მოეხვია, ბევრისგანაც მიიღო წრფელი მწუხარება, მაგრამ სესილიას გამოჩენას ელოდა მაინც მხოლოდ იმას ვერ წარმოიდგენდა წამლის ნაცვლად საწამლავად თუ იმოქმედებდა. მანქანა არ დაუნახავს, კიბეზე რომ მოაბიჯებდა შემდეგ შენიშნა. წამით გაუნათდდა მზერა და წამშივე ჩაქრა მის გვერდით მდგომი კაცის დანახვისას. ქალის სილუეტი მიუახლოვდა, გვერდი აუარა და თაიგულით ხელში შევიდა ოთახში . კაცმა კი ხელი გაუწოდა, რაღაც უთხრა კიდეც, არც გაუგია , ინსტიქტურად შეაგება თავისი მარჯვენა და მადლობაო ჩუმად უპასუხა.

ისეთ სიცარიელეს გრძნობდა, იმდენად მარტო იყო ამდენ ხალხში, ჰაერის ჩასუნთქვას თუ შეძლებდა არ იცოდა. ქალის ცხედარს სასაფლაოსკენ მიასვენებდნენ , ფეხით მიუყვებოდა გზას, რომელიც საგრძნობლად მოკლე ეჩვენა, დასასრული იყო რეალობის და იწყებოდა წარსული მოგონებების ხარჯზე ცხოვრება. ეს იყო მთელი მისი სიმდიდრე, ქალი რომლისგანაც ახსოვდა ყველა თბილი , ბედნიერი მომენტი.
ესმოდა ქალის ტირილის ხმა, მისი მოჩვენებითი მღელვარება,გათამაშებული სპექტაკლი დედამთილის სიყვარულისა ,დედის რომელიც წლებია არ მოუკითხავს, რომლის მოსანახულებლადაც არ ჩასულა არცერთი ოპერაციის შემდეგ , რომლის ჯანმრთელობის მდგომარეობას სატელეფონო ზარითაც არ არკვევდა ახლა იდგა და სახეს იხოკავდა . არადა ყველამ იცოდა რა ჩიტიც იყო, მეზობლებს ასე მარტივად ვერ მოატყუებდა. ნებისმიერ მათგანს უფრო მეტად სტკიოდა ქალთან გამომშვიდობება ვიდრე მას .

ქელეხის სუფრაზე წასვლა ყველაზე რთული იყო, უნდოდა მოშორებიდა ოჯახისწევრებს , მათგან შორს გაქცეულიყო, მაგრამ მათ ვერ დატოვებდა ვინც იქ მის გამო დარჩნენ. ყველაფერს ბიჭები აკონტროლებდნენ, სუფრები რომ გაივსო და თამადამაც ასწია ჭიქა შემდეგ გავიდა ეზოში . თავდახრილი იჯდა და უბრალოდ სუნთქვას ცდილობდა , თავი იმდენად სტკიოდა თითქოს ვიღაც ძლიერად უჭერდა და მანამ არ შეეშვებოდა სანამ ტვინი არ იფეთქებდა.
_შარშან ბებია რომ იყო ცუდად ისე შემეშინდა თითქოს არ ვიცოდე აქაური ცხოვრება დასრულებადი რომაა... ბავშვივით დავფოფინებდი თავზე. მასზე დიდი ამაგი არავისააქვს და მიჯაჭვულობაც აქედან მოდის, მიჩვეული ხარ რომ სულ შენთანაა _ გიგაური რომ მიუჯდა გვერდოთ და ლაპარაკი დაიწყო გაუკვირდა_თქო ვერ გეტყვით , მაგრამ ძალიანაც არ ელოდა
_მომაწევინე რა
_გადაირიე?
_სიგარეტი , ბიჭო სიგარეტი
_ერთი მოწევა მაინც არაფერს გიშველის , რა აზრი აქვს
_აბა შენ რატო ეწევი
_მიხდება ... ის ვისთან ერთად მოვიდა დღეს
_ ვინ ის
_შენი
_ახლა არ გინდა
_ქმარი თუ არაა ე.ი დასრულებული არაფერია. ის თუ არ მოვა შენ მიდი , ყველაჯერ რამდენჯერაც შეძლებ . თუ არაფერი გამოვა იმ დროს მაინც გაატარებ კარგად , როცა ახლოს იქნება თუნდაც ეგონოს რომ შორსაა _სიგარეტის ღერს თავად მოუკიდა და მოწევა დაიწყო. მოსემ რომ გახედა მიხვდა ეზოში მიმავალ დეას უყურებდა
_მე არ ვუყვარვარ
_მასწავლებელია , შე ჩემა . ეგეც რო არა გუშინ მოვიდა დღეს როგორ ეყვარები
_დეას არ ვუყვარვარ! _ სხვა არაფერი უთქვამს , გახევებულს სიგარეტის ღერი აართვა და ისე წავიდა
................
იმაზე მძიმე აღმოჩნდა სახლში დაბრუნება ვიდრე ფიქრობდა. სახლში , რომელშიც არავინ გელოდება ,რომელიც წაგართვეს და ყველაფერი თან წაიღეს რაზეც წლების განმავლობაში ფიქრობდი, ზრუნავდი . რა უნდა გაეკეთებინა, მშვენივრად იცოდა სამართლებრივი უფლება რომ არ ჰქონდა და მათ დონეზე დაშვებას არ აპირებდა, ამ ადამიანებთან საუბარსაც არასდროს ჰქონდა აზრი.
-იმათ არ დაემსგავსოთ - თვალცრემლიან, დარცხვენილ გოგონებს მოეხვია და რამდენჯერმე აკოცა თავზე - ნებისმიერ დროს დამირეკეთ, როგორც კი დაგჭირდებით თქვენთან გავჩნდები- აღარ მოუსმინა მათ თხოვნებს დარჩენაზე, ჩანთა აიღო და უმისამართოდ წავიდა.
წინ მნიშვნელოვანი შეხვედრა ჰქონდა, ქვეყანა უნდა დაეტოვებინა და იმ ფულსაც ვერ ეხებოდა რომელიც დარჩა. თავშესაფარს ბევრი მისცემდა, მაგრამ მათხოვარივით კარზე არავის მიადგებოდა. ყველაფრის თხოვნა შეეძლო, სხვის დასახმარებლად, საქმის მოსაგვარებლად ყველა რესურსს გამოიყენებდა, მაგრამ მსგავს საქმეში არავის ჩარევდა.