დილის მზის სხივი სახეზე მედებოდო და ჩემმს გაღვიძებას ცდილობდა. ნათიას ფარდების გადაწევა ისევ დაავიწყდა. გამომეღვიძა ზუსტად ვიცოდი ჩაძინებას ვეღარ შევძლებდი. აბაზანაზე მეტად არაფერი მაფხიზლებს. არავის ეღვიძა სამზარეულოში შევედი, წყალი დავლიე.
-აქ ამ დილაადრიან რას აკეთებ?- მკითხა პიჟამაში გამოწყობილმა ნათიმ
- ნათ სახლშ უნდა წავიდე
-ხო მესმის თამრიკო ეხლა უკვე გიჟს გავს- ორივეს გაგვეცინა
- ასე მეუბნება დედა რომ გახდები მარტო მერე გაგმიგებო, მე თუ ასეთი დედა ვიქნები შენ შემახსენე რომ ჩემი შვილოს დახრჩობით კარგი დედა ვერ ვიქნები- ორივე მთელი გულით ვიცინოდით,
-ამ ვარდებს არ წაღებ?-მკითხა და ვაზაში ჩადებულ წითელ ვარდებზე თვალებით მიმანიშნა.
-აი ეს უნდა ეხლა თამრიკოს და მერე ნახე შენ წამებით დამკითხავს.
-შენთან დარჩეს.-ვუთხარი, მაგრამ გული დამწყდა აქ რომ ვტოვებდი.
-ნეტა დიმა იყოს გაგაცილებდა-თქვა ნათიამ გულდაწყვეტით.-ვნერვიულობ , რომ წახვიდე და ის სადმე შეგხვდეს?
- გგონია რამეს დამიშავებს , ან მე ვერ შევძლებ თავის დაცვას?ასეთი სუსტიც არ ვარ, თანაც გუშინ ვესაუბრე და არ შევუჭამივარ- დიდზე გავიცინე
- მე პირადად მწვანეთვალებასთან პრეტენზია არ მაქვს. მან შენ თავიდან გასწავლა სიცილი, ტირილი და რაც მთავარია ეს სიცილი დაგიბრუნა, ამიტომ ის ჩემი გმირია.
- გპირდები ერთ დღეს მის ძეგლს დავდგავ- ისევ ვხუმრობდი და ვიცინოდი. ქურთუკი მოვიცვი, ნათიას ვაკოცე და კიბეები სირბილით ჩავირბინე.
გარეთ მზე იყო, თუმცა თებერვლის სუსხი მაინც იგრძნობოდა, სადარბაზოდან გამოსულმა ნათიას ფანჯრებისკენ ავიხედე,რომელიც იდგა და ხელს მიქნევდა, ისე მაცილებდა თითქოს სამამულო ომში მივდიოდი, ჩამეცინა.
სახლის გვერდით პატარა ბილიკს გავყევი და რატომღაც არ გამკვირვებია ჩემი სახელის გაგონება.
- ნინი!- ჩემს უკან მისი ხმა გავიგე,მორბოდა, დამეწია და ჩემს ნაბიჯებს აუწყო ფეხი.
-რატომ არ მიკვირს შენი დანახვა?- გავიღიმე.
- აი ხომ ხედავ უკვე შემეჩვიე. - ისაც თავის საოცარი ღიმილით იცინოდა. სიცილი მის სახეს ბავშურ იერს უბრუნებდა.- მანქანით ვარ და მზად ვარ დედამიწის ნებისმიერ ადგილას წაგიყვანო, სადაც შენ მოისურვებ.
- საქმე არ გაქვს? - გავჩერდი და მისკენ მივბრუნდი, ის ისევ იღიმოდა.- წადი!
- სად მიშვებ?- ისევ ღიმილით მიპასუხა.
- სადმე , რა ვიცი სადაც დადიოდი აქამდე. არ სწავლობ?
- კი
- მერე წადი.
- შენი აზრით შენი ნებართვა მინდოდა და მაგიტომ გელოდებოდი აქ მთელი ღამე? - თავი გვერდზე გადაწია და ეჭვნარევად მიყურებდა.
- გიგი მე საქმეები მაქვს და დროს მაკარგვინებ.
- აუ გიგი ისეთი არაბუნებრივია, ზურგსუკან იდიოტს მეძახი, არ გიხდება - ბრაზი მომერია, ის კი ხალისობდა და იცინოდა.
- არ მიყვარს შენნაირი ადამიანები.- უცებ გაჩერდა და სახე შეეცვალა.
- როგორი ჩემნაირი?
- გათამამებული ბიჭები
- მე ვარ გათამამებული? სავარაუდოდ ადამიანების ამოცნობა ძალიან გიჭირს.
- მისმინე ვიცნობ და შემხვედრია შენნაირები, გოგო გადაარჩინე, აკოცე და თავი მაგარი ბიჭი გგონია- ის იღიმოდა- მაგრამ სინამდვილეში გმირი კი არა ერთი გათამამებული დედიკოს და მამიკოს ბიჭი ხარ და მეტი არაფერი.- მას სახე შეეცვალა, ღიმილის ნაცვლად გაბრაზება და სასოწარკვეთა ერთად გამოეხატა სახეზე. მივხვდი, რაღაც ისეთს შევეხე, ძალიან მტკივნეულს. ის გაჩერდა, გაყინული მიყურებდა.
- შენ მე არ მიცნობ და არ იცი ვინ ვარ . ჩემს მშობლებს კი შეეშვი!- მისი ხმა მკაცრი და გაბზარული მეჩვენა. - კარგად იყავი ნინი!- ეს თქვა შებრუნდა და წავიდა. მაშინვე გავაცნობიერე, რომ ეს სიტყვები მისთვის ძალიან მტკივნეული იყო, მართალია მისი წასვლა და მისთვის "სამაგიეროს''გადახდა მინდოდა, მაგრამ არა ამ გზით, არა ტკივილის მიყენებით, მისკენ გავიქეცი, ხელზე შევეხე და გაჩერება ვცადე, მან ნაწყენი და ცრემლჩამდგარი თვალებით შემომხედა.
- გიგი რა მოხდა , რამე გაწყენინე? თუ უნებურად რამე ისე არ ვთქვი?
- არაფერია, კარგად იყავი სხვა დროს ვილაპარაკოთ.- ჩემს ხელს შეეხო , მისი ხელიდან ნაზად მოიცილა და გზა განაგრძო.
- ბოდიში , უნებურად თუ რამე გაწყევინე.- მივაძახე იმ იმედით რომ გაიგონებდა.
- სხვა დროს შევხვდეთ , კარგად ნინი.- მოიხედა მისი მწვანე თვალებით, რომელშიც დიდი სევდა და ტკივილი დავინახე. გულში რაღაც ჩამწყდა, ის წავიდა.
სახლამდე სულ მას ვეძებდი თვალებით. ასეთი რა ვთქვი ასე რომ ვაწყენინე? ფიქრებს თავიდან ვერ ვიშორებდი. სახლში ასე ფიქრებით გავატარე მთელი საღამო.
დრო გადიოდა მე ჩემს ნათქვამ თითოეულ სიტყვას ვიხსენებდი და ვფიქრობდი რა იყო მისი ასეთი უეცარი გაბრაზების მიზეზი.

***
მზე თვალებში მიჭყიტინებდა და გამაღვიძა, ტელეფონს გადავწვდი, დღეს ორშაბათი იყო ადგომა საშინლად მეზარებოდა კვირაზე მეტი იყო გასული, თუმცა მისი განაწყენებული სახე ეხლაც თვალწინ მედგა. ზლაზვნით ავდექი და მოვწესრიგდი. გაზაფხული მოვიდა, თუმცა მაინც ცივა. ჩავივცი და მაკიაჟის გაკეთებას მოვრჩი.
-ნინ , გამო ვინ მოვიდა.- შემოირბინა ლუკამ ხელი ჩამკიდა და კარისკენ მ იმიყვანა
-დაჩი?- გაოცებას ვერ ვმალავდი მისი ასეთი სითავხედისგან.- აქ რას აკეთებ?
- სახლში არ შემომიშვებ?- დარცხვენილი იდგა.
-ნინო ვინ მოვიდა დედა?- სამზარეულოდან თამრიკო გამოვიდა - დაჩი შვილო შემოდი- თითქოს ამას ელოდებოდა დაჩი მაშინვე შემოვიდა და სასტუმრო ოთახისკენ წავიდა.
მე ჩემს ოთახში დავბრუნდი და ჩანთა ავიღე. შემოსასვლელში დაკიდებული ქურთუკი ჩამოვხსენიდა მისაღებში შევედი. დაჩი და თამრიკო ერთმანეთის პირისპირ ისხდნენ.
- დათო ბიძია არ არის? - იკითხა დაჩიმ.
- არა ეხლახანს წავიდა სამსახურში.- დედამ გამომხედა და გაბრაზებული სახე მიიღო- ნინო მოხვედი დე მოდი ჩამოჯექი-ხელით მის გვერდი მიმითითა.
- მე უნდა წავიდე ლექციები მაქვს.- ვთქვი და ოთახიდან გამოვედი.
- ნინო დამიცადე მე წაგივან- მესმოდა დაჩის ხმა , მაგრამ უკან არც მომიხედავს, კიბეები ჩავირბინე და გაჩერებისკენ წავედი.მიხაროდა ბოტასები, რომ მეცვა და გაქცევაც შევძელი.
- ნინო- გაჩერებასთან მისულს უკნიდან დაჩის ხმა მომესმა - სად გარბიხარ? წამო მე წაგიყვან სადაც გინდა.
- მისმინე, შენ თვეების წინ წახვედი და მიმატოვე, ეხლა რა გინდა საერთოდ რატომ გამოჩნდი?
- მე ძალიან რთული პერიოდი გავიარე , ავირიე, არსებობდა სხვა გოგო და მეგონა ის ... მოკლედ ეხლა მივხვდი , რომ შენ მჭირდები და შენთნ მინდა.
- მისმინე მე არ მჭირდები, შენ მე შემარცხვინე უმიზეზოდ მიმატოვე, მოიგონე ათასი სისულელე ქორწინებასთან დაკავშირებით და წახვედი, ეხლა გამომეცხადე და თურმე სხვა გოგო არსებობდა, წადი და მე მომეშვი.
- ხომ იცი, რომ მაინც ჩემი იქნები და ეს ჭირვეულობა რა საჭიროა?- გაცეცხლებული ვიყავი
- დაჩი შეწყვიტე, უკან გამოყოლა არც სცადო - ხელი გავაქნიე , სამარშუტო ტაქსი გავაჩერე და ავედი. სიბრაზე არ გამდიოდა, საზიზღარი ადამიანი. ნუთუ როდესმე ეს ბიჭი მიყვარდა , ვტუქსავდი ჩემს თავს.
საცობებიანი ქალაქი გავიარეთ, უნივერსიტეტის ეზოში შესულს ნათია გამომეგება.
- როგორ ხარ ? რა ლამაზი ხარ ნინ?
- ნათ როგორ ხარ?
- რა მოწყენილი ხარ?
- დაჩი იყო დღეს დილით მოსული ჩემთან და მომიშალა ნერვები.
- რა უნდოდა?
- დამიბრუნდიო და ათასი სისულელე.
- მერე?
- რა მერე ნათი მიმატოვა და ეხლა რატომ უნდა დავუბრუნდე მე ის არ მაინტერესებს.
-და ვინც გაინტერესებს?- გამომცდელად მიყურებდა ნათია.
- ვინ მაინტერესებს?
- მწვანეთვალება?
- არ გამოჩენილა.- აშკარა წყენა მომესმა ჩემსავე ხმაში.
- რა აწყევნინე ასეთი ორი დღის ლოდინის შემდეგ, რომ გაიქცა?
- არ ვიცი- დარცხვენილმა ძირს დავიხედე.
- გოგოებო- დიმა მოვიდა ჩვენთან- დღეს სხვადასხვა უნივერსიტეტებიდან მოვლენ და უცხოელი ლექტორები ჩაგვიტარებენ რამოდენიმე ლექციას ერთი კვირის განმავლობაში.
- ჩემს არეულ გონებას კიდევ ეგ უნდა?- გავიცინე და ბავშვებიც ამყვნენ.
- რა მოხდა კიდევ?- დიმა გაოცებული და გაბრაზებული იყურებოდა.
- არაფერი ისეთი, წავიდეთ რა არ დავაგვიანოთ- აუდიტორიისკენ წავედით.
აუდიტორიაში ბევრი ბავშვი ირეოდა, აუდიტორიის კიბეებს ავუყევი და მძიმედ დავჯექი, ნერვები მქონდა მოშლილი, თმა ხელს მიშლიდა , ფანქარი ამოვიღე და დავიმაგრე.
-ნინ ნახე ვინ შემოვიდა აუდიტორიაში.-კარისკენ გავიხედე და მწვანეთვალება დავინახე- აქაც მოგაგნო?
- არ ვიცი აქ რას აკეთებს- გული ამოვარდნას მქონდა. ისე გამიხარდა მისი დანახვა. ის შემოვიდა თვალებს აქეთ-იქეთ აცეცებდა , ბოლოს კუთხეში მდგომ გოგო- ბიჭებთან მივიდა. გული ჩამწყვდა ის ჩემთან არ მოსულა, არც კი იცოდა სავარაუდოდ აქ რომ ვიყავი. გაბრაზებისგან უაზრო მოძრაობები დავიწყე. წიგნები დამეყარა და ყველამ მე გამომხედა. ავკრიბე დაყრილი ნივთები, მერხზე დავაწყვე და მისკენ გავიხედე ის გაოცებული მიყურებდა , ძალა მოვიკრიბე , რომ მისთვის გამეღიმა, მაგრამ მან თავი დახარა და მივხვდი გამარჯობის თქმა არ უნდოდა. გავბრაზდი. წიგნი გადავშალე , ვითომ ვკითხულობდი, ვერც ერთი ასო ვერ ვიცანი. გაბრაზებისგან ცრემლები მახრჩობდა, მაგრამ ტირილის დრო და ადგილი არ იყო აქ.
-ნინ დამშვიდდი სახეზე გეტყობა გაბრაზება.

- აბა გოგოებო რას შვებით- მოვიდა დიმა და ნათიას გვერდით დაჯდა

- რა უნდა ვქნათ მწვანეთვალებაა აქ და ნინო გაბრაზებულია.

- რამე გითხრა? - მომიბრუნდა დიმა.

- ხოდა ზუსტად ეგ აბრაზებს არაფერი არ უთხრა, არც კი მიესალმა- ნათია არც მაცდიდა პასუხის გაცემას.

- ნათი გეყოს რა.

მისკენ გავიხედე ის ისევ თავდახრილი იდგა , გაბუტული სახით. მე თვალი არ მომიცილებია. როცა თავი მის ბოტასებს მოაცილა პირდაპირ თვალებში შევხედე, ამჯერად არც ერთს არ დაგვიხრია თავი ერთმანეთს გაბუტულები ვუყურებდით. უეცრად ჩემსკენ წამოვიდა. კიბეს ამოუყვა ნელ- ნელა. გული ამოვარდნას მქონდა. ის ისე ახლოს იყო , სულ რამოდენიმე ნაბიჯი და ჩემს გვერდით აღმოჩნდებოდა , თუმცა მან გვერდი ამიარა და ჩემს უკან მეხზე დაჯდა.

- იდიოტი- საკმაოდ ხმამაღლა ვთქვი , ის ნამდვილად გაიგონებდა და ადრესატსაც მიხვდებოდა. კომენტარი არ გაუკეთებია. ის ისე ახლოს იყო უკან , რომ მიმეხედა თვალებში ჩავხედავდი. გული ამოვარდნას მქონდა. ლექცია დაიწყო, თუმცა არც ერთი სიტყვა არ გამიგია. ყურები დახშული მქონდა და მისი სიახლოვე მაფორიაქებდა. უცებ ტელეფონმა დარეკა , ლექტორი ისე მიყურებდა გამანადგურა მზერით. ჩანთა სკამზე მქონდა დაკიდებული. ამოვიღე და “დაჩი”. მაშინვე გავთიშე, ტელეფონი ისევ ჩანთაში ჩავაგდე და როცა სკამზე ვკიდებდი იატაკზე დამივარდა. ძალაუნებურად უკან მივიხედე ის გაბუტული მზერით მიყურებდა, მაგრამ ამ ჩემი მოუხერხებლობით გახალისევულს ტუჩებზე ოდნავ დასთამაშებდა ღიმილი.

- იდიოტი!- ისეთი ხმით ვთქვი მას , რომ აუცილებლად გაეგონა. არც ამჯერად გააკეთა კომენტარი, რაც უფრო მაბრაზებდა.

- ყურადღებით ბავშვებო და ეხლა ჩაიწერეთ ის საიტის მისამართები , საიდანაც ინტერნეტის დახმარებით დამატებით ინფორმაციას ნახავთ - ხმამაღლა, თითქმის ყვირილამდე გვესაუბრებოდა ლექტორი. - მოიმარჯვეთ კალმები , გკარნახობთ!

ბლოკნოტი გადავშალე და გულმოდგინედ მოვემზადე. უეცრად თმაზე ხელის შეხება ვიგრძენი ჩემი ფანქარი თმიდან გამომაძრეს და გრძელო თმა ჩამომეშალა მხრებზე. უკან მივიხედე.

- შეკრული თმა მაინც არ გიხდებოდა !- ისეთი ღიმილით მიღიმოდა წესით ვერც უნდა გავბრაზებიდი, მაგრამ გაცეცხლებული ვიყავი

- იდიოტი ხარ!

- მესამე!

- რა მესამე , იდიოტო!

- მეოთხე

ვერ მივხვდი რას ითვლიდა, მაგრამ არ მინდოდა მასთან კამათის გამო მიმექცია ყველას ყურადღება. ლექცია დამთავრდა. ნივთების ჩალაგება დავიწყე. უეცრად გიგი მომიახლოვდა , ფანქარი მერხზე დადო და კიბეები ჩაირბინა. გაოგნებული ვუყურებდი სანამ თვალს არ მიეფარა.

- ნინო წავიდეთ? რა გჭირს? რა უნდოდა იმ ბიჭს?- დიმა გაოგნებული მიყურებდა.

- არაფერი , ფანქარი უნდოდა.- ნათიას და დიმას გარღიმათ

- კი ფანქარი უნდოდა აბა რა - სიცილით მითხრა ნათიამ.

გარეთ გამოსულებს გიგი არ დაგვხვედრია. გაბრაზებული და გულდაწყვეტილი ვიყავი.

- სახლში უნდა წავიდე. დილის გამო თამრიკოსგან ნოტაციები მაქვს მოსასმენი.

- აუუ რა კარგია რომ მე არ მოგყვები- გაბადრულმა მითხრა ნათიამ

- აუ რა მეგობარი ხარ გავგიჟდი- ორივე უდარდელად ვიცინოდით.

სახლში მისულს დედა დაბღვერილი დამხვდა ვიციდი ვერ მოითმენდა ამიტომ მე დავიწყე.

- რატომ იბუტები თამრიკო?

- არ ვიბუტები , ვბრაზდები შენ დაჩის არც კი მოუსმინე ასე აგღზარდე, რომ ადამიანებს, რომლებიც ასე შენთან მოდიან- ვიცოდი ეს უსასრულობაში გადაიზრდებოდა, ამიტომ ვეცადე შემეჩერებინა.

- დედა მე მან რა გამიკეთა? თქვენ რა გაგიკეთათ და კიდევ აქ მოსვლას ბედავს და რამის ახსნას იწყებს.

- მართალია, მაგრამ შენ მაინც უნდა მოგესმინა. ის შენი ბავშვობის მეგობარია სხვა თუ არაფერი. და საერთოდ , რაც ის გამოჩნდა შენ სიცილი და კისკისიც დაიწყე.

- აუ თამრიკო სიმართლე რომ გითხრა მე გამოჯანმრთელება მანამ დავიწყე სანამ მან ისევ დაიწყო ჩვენს ცხოვრებაში შემოღწევა.

- ნინ

- დედა მისმინე მე ის გაჩერებაზე დამეწია და უარესად მომიშალა ნერვები. ათასი სისულელე მითხრა და მოკლედ მე მასთან ყოფნა და მისი ნახვის სურვილი არ მაქვს და რას მთხოვ ?

- მოდი შევთანხმდეთ შენ დამპირდი რომ მხოლოდ მოუსმენ მას და მეტი არაფერი, იქნებ რამე მართლაც ისეთი აქვს სათქმელი.

მივხვდი რომ დედასთან კამათს აზრი არ ქონდა. ღრმად ჩავისუნთქე.


- კარგი თამრიკო გპირდები მას დაველაპარაკები, მაგრამ მეტს ნურაფერს მომთხოვ.

- კარგი შევთანხმდით!

- მე გავალ უნდა დავწვე ცოტა თავი მტკივა და საღამოსკენ გამაღვიძე.

- კარგი დე - თამრიკო საქმეს მიუბრუნდა კმაყოფილი სახით. მეც დავმშვიდდი და დასაძინებლად შევედი ითახში.

თვალის გახელა არ მინდა ისე მეძინება. ტელეფონი კი არ გაჩერდა. ნახევრად მძინარემ ვუპასუხე, ნათია იყო.

- გოგო ათასი რამე ვიფიქრე , რომ არ მიპასუხე.

- ამ ათას ფიქრში ერთი მაინც გეფიქრა , რომ მეძინა და მაღვიძებდი.

- ოჰ ამ შუადღეს რა გაძინებს ახალგაზრდა გოგოს.

- ნათ რამე მოხდა?

- გამო რა ჩემთან.

- რა გავაკეთოთ, ეხლა რა გეგმები დასახე.

- რა მნიშვენლიბა აქვს დავსხდეთ დიმასაც დავურეკავ.

- აუ თამრიკო დაიწყებს ეხლა რა.

- მიდი დამალაპარაკე.

- დე ნათიას უნდა შენთან ლაპარაკი.

- ალო ნათი შვილო როგორ ხარ? კარგი ნათ არაა პრობლმა. რას ამბობ. იცი რას გეტყვი საღამოს გარეთ ბოდიალს მანდ დარჩეს ასე ჯობია. კარგად დედი აბა თქვენ იცით.

- კარგი ნათ მოვემზადები და გამოვალ. - ტელეფონი გავთიშე და ოთახიდან გამოსვლა მინდოდა , მაგრამ თამრიკომ შემაჩერა.

- ნინო შვილო უკვე დიდი ხარ და თუ მეგობარს რამეში შენი დახმარება სჭირდება და გასაჭირშია მე ნუღარ დამალაპარაკებ. თვითონ მიიღე გადაწყვეტილება და მის გვერდით იყავი. თანაც მარტო ცხოვრობს გოგო არ უნდა იფიქრო ამაზე.

- ხო თამრი მართალი ხარ- ეს კი ვთქვი და თან წარმოვიდგინე ნათიამ რეები მოიფიქრა აქედან, რომ დავეღწიე.

ხანდახან ნათიასი მშურდა, მისი მშობლები საქართველოში არ ცხოვრობდნენ. ნათიას ერთი მამიდა ჰყავდა და იშვიათად აკითხავდა. არავისთან იყო ვალდებული ამდენი ესაუბრა და რაიმე აეხსნა.ვინ იცის ამჯერად რა მოიგონა დედაჩემი, რომ გააჩუმა და დაითანხმა. ოთახში შევედი ჯინსი და წითელი ნაქსოვი ზედა ჩავიცვი. თმები ზემოთ ავიწიე დამაკიაჟი გავიკეთე.
სახლიდან ძალიან სწრაფად გამოვედი. სუფთა ჰაერი ძალიან მესიამოვნა. ნათიას სახლთან მისულს გიგი გამახსენდა , მისი ნაწყენი და სევდიანი გამომეტყველება. უსიამოვნო შეგრძნება დამეუფლა.გული დამწყდა. სადარბაზოში სართულებს შორის სინათლე ერთმანეთის მიყოლებით თანმიმდევრულად ინთებოდა. მესამე სართულზე ფეხი , რომ შევდგი სუნთქვა შემეკვრა, ველოდი აინთებოდა თუ არ სინათლე. ნათურა აინთო და გამეღიმა, როგორ ვინერვიულე და როგორ განვიცადე იმ დღეს გიგის აქ ყოფნა, ეხლა კი აქ რომ ყოფილიყო ზუსტად ვიცოდი არ შემეშნდებოდა, მას რა შეეძლო დაეშვებინა. მხოლოდ ეკოცნა დაუკითხავად. მისი კოცნის გახსენებამ თავბრუ დამახვია. კართან მივედი და ზარი დავრეკე. ნათიას სირბილი გარეთ ისმოდა. კარი გააღო, გაბადრული იყო. შევედი ხმაური მომესმა.
-სტუმრები გყავს?- წარბაწეული ვუყურებდი და თან ქურთუკს საკიდზე ვკიდებდი.
- ჩვენები მოვიდნენე ნუ გაბრაზდები , არ ვიცოდი დარეკეს და რა მეთქვა.
- აუ ეხლა ამათი ღრეობის თავი არ მაქვს რა!
- შენ ჩემი ხათრით ყველაფერს გაუძლებ.- ტუჩები გაბუტა და ისე ჩამეხუტა.
- სხვა გზა არ დამიტოვე, ვერ ვიტან ესე ფაქტის წინაშე , რომ მაყენებენ ხომ იცი?!
- ვინ გაბრაზებს ნინ?- ოთახიდან დიმა გამოვიდა
- ვინ იქნება ეს ქალბატონი- თავით ვანიშნე და მისაღებში შევედი. დილით ნანახ ბავშვებს ხელის აწევით მივესალმე და სამზარეულოში გავედი.
- ეს სუფრები და ლოთობა არ მოგბეზრდათ?- ვკითხე დიმას
- ნათიას ნუ აბრალებ , ის არაფერ შუაშია. მე ამოვიყვანე და ნათიამ უარი არ მითხრა, ხო იცი როგორ ვუყვარვარ და ხათრი ვერ გამიტეხა- ეს ორი ჩემი უახლოესი მეგობარი ერთმანეთზე იყო შეყვარებული, მაგრამ ან არ ვერ ხვდებოდნენ ჯერ. მე მათი ყურება გულს მითბობდა. ძალიან საყვარლები იყვნენ და იმედი მქონდა მალე მიხვდებოდნენ მათ გრძნობას და დროს არ დაკარგავდნენ.
- აბა რაში მოგეხმარო?- ხელები ავიკაპიწე.
- მზა საჭმელები ვიყიდე და თეფშებზე გადმომაქვს - სიცილი წასკდა ნათიას- როდესაც იკითხავენ ეს გემრიელი კერძი ვინ გააკეთაო მე ამაყად ვიტყვი, რომ მათი მომზადებისას ძალიან დავიღალე!
- აუ მე შენ გადამრევ. შენგან მზარეული არ ვიცი , მაგრამ კარგი აფერისტი კი ჩამოყალიბდება- ორივემ გადავიხარხარეთ, მხოლოდ დიმა იდგა გაუნძრევლად.
- მე მჯერა , რომ ამ გოგოსგან მშვენიერი დიასახლისი დადგება- გული გამითბა ისე თბილად უყურებდა ნათიას.
კარზე დარეკილმა ზარმა უხერხული სიჩუმე დაარღვია.
- მე გავაღებ- თქვა დიამა და სამზარეულოდან გავიდა.
მე და ნათიამ საჭმელების გადანაწილება დავიწყეთ.
- ნათია!- დიმას ხამამ შემაშნა, ძალიან გაბრაზებული ჩანდა-მოდი აქ!
- რა ეტაკა , რატომ მიყვირის? ხომ მშვიდობაა? წავალ ვნახავ და დავუხშობ ხმას- გადაიხარხარა და გავიდა.
თეფშების გამოსაღებად კარადა გამოვაღე. ფეხის ხმა მომესმა, კარი მივხურე და ადგილზე გავიყინე, მწვანეთვალება მორცხვად იდგა და იღიმოდა, ამათვალიერა და ისევ გაიღიმა.