წყალი გადავივლე და დავწექი. ერთი სული მქონდა , როდის დაღამდებოდა. დილით საჩქაროდ ავდექი. ბედნიერი ვემზადებოდი. ჯინსები,თეთრი ბოტასები და თეტრი ზედა ჩავიცვი. თმები ავიწიე. დედას საჩქაროდ გამოვემშვიდობე. ლურჯი დუტი შემოვიცვი. კიბეებზე გაღიმებული ჩავრბოდი და ჩანთა გზაში გადავიკიდე. შავ “ბე ემ ვეს “ მაშინვე მოვკარი თვალი. გიგი მანქანიდან გადმოსულიყო. მასაც ჯინსები, ბოტასები და შავი დუტი ეცვა. გამეღიმა. ის მე ვერ მხედავდა. ჩუმად მივეპარე და ჩავეხუტე. თავიდან დაიბნა, მაგრამ მალევე გამოერკვა და ჩამეხუტა.
- ჩემი გოგო მოსულა. ეხლა აქ რომ გაკოცო რას იზამ?
- ეს მამაჩემის ტერიტორიაა და აკრძალულია.
- მე ვიტყვი თვითონ ჩამეხუტა და მაკოცათქო.
- ნინო- ორივემ მივიხედეთ , დაჩი იდგა და გაბრაზებული გვიყურებდა.
გიგიმ ხელები ჩამომაწევინა და ეცადა მანქანაში ჩავესვი.
- არ გაბედო ეხლა აქ საქმის გარჩევები. თუ რამე გაქვს მისთვის სათქმელი ჩემთან ერთად უთხარი. - გიგი დამემორჩილა. ხელი ჩამკიდა და დაველოდეთ სანამ დაჩი მოგვიახლოვდებოდა.
- ნინო- ჩვენსკენ რამოდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა და ჩვენს ჩაკიდებულ ხელებს წარბშეკრული უყურებდა
- დისტანცია დაიცავი და მაქედან უთხარი სათქმელი!- გიგის მკაცრი ხმა ჰქონდა.
- შენ ვინ ხარ მის მაგივრად რომ ლაპარაკობ?
- შენ თვითონ ვინ ხარ? რა უფლებით ესაუბრები ?- გიგი ცდილობდა ბრაზი დაემალა.
- მე მისი შეყვარებული ვარ!- დაჩის სიტყვებზე ბრაზი მომაწვა. ეს როგორ გაბედა ეს როგორ თქვა. მაგრამ გიგის სიცილმა გამომაფზიზლა.
- ყოფილი ანუ წარსული ხარ. მე კი მისი აწმყო და მომავალი ვარ. ანუ შენ ხარ მესამე, ზედმეტი!
- ნინო შენს მაგივრად რატომ საუბრობს?
- დაჩი შენ მე უკვე აგიხსენი , მე შენთან არ მინდა. ვსო დასრულდა, მაგრამ შენ არ გესმის.
- ხომ იცი , ბოლოს მაინც ჩემთან იქნები. - გიგის ორივე ხელი შემოვხვიე წელზე , რომ გამეკავებინა.
-გთხოვ ჩემი ხათრით უბრალოდ წავიდეთ, გეხვეწები. - მან გაბრაზება მოთოკა და დაჩის გახედა.
- არ მგონია ყურს გაკლდეს ან თავმოყვარეობა არ გქონდეს. მას არ სჭირდები. ის შენი აღარასდროს იქნება. ის ჩემია და არავისთვის ვაპირებ მის დათმობას. - ხელი ჩამკიდა , მანქანაში ჩამაჯინა, გვერდით მომიჯდა და სწრაფად წავედით. უკან აღარ მიმიხედავს.
- გიგი!
- ცოტა ხანიც და დავმშვიდდები.
- როცა ასე იქცევი შენი მეშინია .
- ხომ იცი რომ შენ არაფერს დაგიშავებ?
- ვერ ვიტან ძალადობას. დაჩის ის სიტყვები უფრო ეწყინება, ვიდრე ცემა.
- მას ნუ ახსენებ!
- მთელი ღამე ვგეგმავდი როგორი დილა გვექნებოდა ეხლა კი ყველაფერი ჩამშხამდა.
რამოდენიმე წუთში მანქანა გადააყენა, ღვედი შეიხსნა და ჩემსკენ გადმოიხარა.
- ჩემო გოგო, წინ ძალიან ბევრი ლამაზი დღეები გვაქვს. რაო რას მეუბნებოდი გუშინ მომწონხარო თუ რაღაც ? - ისე იღიმოდა გული ამიჩქარდა. მისკენ დავიხარე და ვაკოცე , მერე ყურთან ძალიან ჩუმად ჩავჩურჩულე.
- მომწონხარ მწვანეთვალება იდიოტო!- საჩქაროდ გამწია
- ასე მითხარი,თვალებში ჩამხედე და ისე მითხარი.
მისკენ მივიწიე. თვალებს არც ვახამხამებდი. მის ტუჩებთან ძალიან ახლოს მივედი და თვალდაუხუჭავად ვუთხარი
- მომწონხარ. - ნაზად ვაკოცე და უკან გავიწიე. ის თვალებდახუჭული იყო და იღიმოდა.
- შენ ხარ საოცრება! კიდევ რაო? მესიზმრეო?
- სანამ ერთმქნეთს შევხვდებოდით ბოლო დღეები სულ მესიზმრებოდა ბიჭი, რომელიც დაცემულს ხელს მაწვდიდა, რომ ფეხზე ავეყენებინე. - გიგი გაფაციცებული მისმენდა. - და მერე შენც გამოჩნდი, იმდენი დღე ვცდილობდი ამომეხსნა ამ ხმის პატრონის ვინაობა და აი გიპოვნე! - გავუღიმე.
- აი ეს მართლა საინტერესოა ! - ჩაფიქრდა. მერე თითქოს გამოფხიზლდაო და ჩამეხუტა. -მეც ძალიან მომწონხარ და თუ ეხლავე არ წავალთ თავის შეკავება ძალიან გამიჭირდება.
მანქანა დაძრა , ხმა აღარ ამოგვიღია, მუსიკას ვუსმენდით და ვიღიმოდით. მანქანა უნივერსიტეტთან გავაჩერეთ.
- ქურთუკი შეიკარი!
- გაიღვიძა ტირანმა! - გიგის გაეღიმა. გადმოვედით. ხელი ჩამკიდა.
- რაღაც აღარ მეწინააღმდეგები! ჰაერი ხომ გყოფნის?
- კი ძალიან კარგად ვარ!
- მეც.
ეზოში შევედით, ყველა ჩვენ გვიყურებდა. ნათიასთან და დიმასთან მივედით.
- როგორ ხართ? - გავუღიმე მათ.
- თქვენ?
- ყავა არ გინდა ?- ნათია ინტერესს ვერ მალავდა
- მე მოგიტანთ- გვითხრა დიმამ
- მეც წავყვები, შენ ხომ არ გეწყინება? თან ნათიას ათასი კითხვა აქვს! - გაგვეცინა. გიგიმ ხელზე მაკოცა და წავიდა.
- ეს რა იყო?- ნათია იცინოდა - რა ხდება ჩქარა მოყევი? რა ეტაპზე ხართ?
- პეპლების ეტაპზე. - გაოცებულმა შემომხედა.
- ეს რას ნიშნავს?
- ყოველ მის შემოხედვაზე და შეხებაზე პეპლები დაფრინავენ მუცელში.
- ვაიმე ნინ შენი ბედნიერება მეც კი გადმომედო.
- მე ხო იცი ყველაფერი რომ უნდა ჩამშხამდეს.
- რა მოხდა?
- დილით დაჩი დაგვხვდა და კინაღამ გიგიმ ცემა?
- რა უნდა თვითონ ხომ წავიდა და საერთოდ რა უნდა.
- მოდიან. ვითომ სხვა რამეზე ვსაუბრობდით.
- ყავა მიგიტანეთ.- გიგიმ ჭიქა გამომიწოდა.
-შენ რა იცი რა ყავა მიყვარს?- თვალები მოვჭუტე.
- დიმას ვკითხე და კაპუჩინო მოგიტანე.
- დიმა შენ ჩემი მეგობარი ხარ და ჩემი საიდულო გაეცი?
- დამარწმუნა- ვიცინოდით.
- ბავშვებო გარეთ ძალიან ცივა ნინი უნდა შევიყვანო შენობაში. არ მინდა გაცივდეს!- თვალები ავატრიალე. დიმა და ნათია იცინოდნენ
- ტირანო, მე თვითონ მოვუვლი თავს!
- მიდი ჩემო დამჯერე გოგო შედი შიგნით არ გაცივდე. - ხელი ჩამკიდა და ოთხივე შენობაში შევედით. აუდიტორია სავსე იყო. ერთად დავჯექით.
-გიგი, მოდი ჩვენთან- გიგის ლამაზი გოგო ეძახდს უკნიდან. მან ხელი აუწია.
- ცოტა ხნით მივალ ჩემს ჯგუფელებთან- ხელზე მაკოცა და წავიდა. გულში რაღაც ჩამწყდა. ცრემლები მომაწვა. უკან არ მიმიხედავს. ნათია მიწყენილი მიყურებდა. ცოტაც და ავტირდებიდი. გიგი მალევე დაბრუნდა.
- მოვედი- ხელი მომკიდა მე კი უხეშად გავაშვებინე.- რატომ მებუტევი?
- არ გებუტები!
- სულ არა?
- მომეშვი რა არ ვარ კარგად!
- მაგას ეჭვიანიბა ჰქვია, მაგრამ ამის მიზეზი არ გაქვს!
- მე ვეჭვიანობ? - გაოცებულმა გავხედე.
- არა?!- ეჭვნარევი მზერით შემომხედა.
- არა და შემეშვი.
- ვგიჟდები მაგ გაბუტულ ტუჩებზე.
- უკანა რიგებში რამე უფრო საინტერესოზე თუ საუბრობთ ჩვენც გაგვიმხილეთ!- ლექტორი ჩვენს მხარეს იყურებოდა. გავჩუმდით. ლექცია უსასრულოდ გაიწელა. დასრულდა თუ არა ის ლამაზი გოგო თავზე დაგვადგა.
- თამო მოდი. ეს თამოა ჩემი ბავშვობის მეგობარი.ეს კი ნინია , მე რომ გიყვებოდი, ჩემი ნინი!- გაბრაზებულმა გავხედე.
- სასიამოვნოა!- გავუღიმე თამოს. გიგი ჩემსკენ მოიწია და ჩამჩურჩულა.
- წეღან გამებუტე თამოსთან რომ წავედი და ეხლა სასიამოვნო გახდა. - ხელი მხარზე მივარტყი.
- რა საყვარლები არიან ხო? - დიმას და ნათიას გახედა - ნინი ზუსტად ისეთია, როგორც ამიღწერე. ჩემთვისაც სასიამოვნოა შენი გაცნობა. ვგიჟდები შენზე ეს არანორმალური , რომ მოარჯულე. - გამეღიმა.
- თამო ეს ნინია მეგობრები ნათია და დიმა არიან. ჩვენთან დაჯექი. - თამო მაშინვე დაჯდა.
- რა საყვარლები ხართ ვგიჟდები თქვენზე - თამო ნათიას გავდა გაოცებული ვუყურებდი.
- გიგი თამო ნათიას გავს , ტყუბები ხომ არ ხართ?
- ნათია რომ ვნახე მეც ეგ გავიფიქრე. - გაგვეცინა
- მეც ვგიჟდები მათზე- ჩაერთო ნათია.
ლექცია დაიწყო. ყველა ვუსმენდით. გიგი ხან მზერას აპარაბდა და კოცნას მიგზავნიდა. მე ჯერ კიდევ გაბუტული ვიჯექი.
- აბა სადმე ხომ არ წავიდეთ?- თქვა ლექციის დასრულებისთანავე თამომ.
- ჩვენ მოვდივართ- მაშინვე დაეთანხმა დიმა და ნათიას გადახედა.
- ჩვენც მოვდივართ. - გიგის ავხედე და თან ნივთებს ჩანთაში ვალაგებდი.
- ტირანო, ჯერ მე უნდა მკითხო - ყველამ გავიცინეთ.
- მოკლედ მივდივართ- თამო და ნათია ერთნაირად გახობდნენ. ჩანთაში ჩავალაგე.
-ქურთუკი შეიბნიე!- გიგის გავხედეთ ყველამ.
- შენ რა მართლა ტირანი ხარ?- თამო გაბრაზებოთ უყურებდა.
- ხო ტირანია- წარბი ავწიე, მერე გიგის შევხედე ისე იღიმოდა გაბრაზებამ გამიარა. - მაგრამ საყვარელი ტირანი.
- აუუუუ- თამო აღფრთოვანებული იყო.
- ამ ქალებს ვერაფერი გაუგე მათზე ზრუნავ ტირანი ხარ. - დაიწყო დიმამ - არ ზრუნავ და უყურადღებო. აუ რა უცნაურები ხართ!
- მართალია. - დაემოწმო დიმა.
ეზოში მართლა ძალიან ციოდა. მანქანაში სწრაფად დავსხედით. დიმა წინ დაჯდა. მე გოგოებმა შუაში დამსვეს და აქეთ- იქიდან მომისხდნენ. თბილისიდან გავედით.
- სად მივდივართ?- ვიკითხე ცოტა დაძაბულმა.
- გიტაცებთ!- თამომ კისკისით წამოიძახა.
- გიგი!- ცოტა გავბრაზდი. მათგან ყველაფერი იყო მოსალოდნელი.
- ნი , მცხეთაში მივდივართ. სადმე ვჭამოთ , გავერთოთ და სახლში წაგიყვან. მოტაცებაზე კი დავფიქრდები არ არის ცუდი იდეა სამომავლოდ. - ყველა ვიცინოდით.
მანქანაში ვხალისობდით. თამო და ნათია ზუსტად ერთნაირები მთელი გზა ჩემზე და გიგიზე აგებდნენ სხვადასხვა ისტორიებს. გიგი სარკიდან მიყურებდა. სერიოზული სახით და ხან მიღიმოდა. რესტორანთან გავაჩერეთ. გარეთ ციოდა. ტირანი მოვიდა და კაპიუშონი დამახურა.
- მერე ტირანი, რომ არ მეძახო. გარეთ ძალიან ცივა და არ მინდა გაცივდე. - ხელი ჩავკიდე და ჩვენს წინ მიმავალ მეგობრებს გავყევით.
- მე კი ვგეგმავდი დღეს სადმე მარტო შენთან ერთად წასვლას. - ის მართლა გულდაწყვეტილი იყო. მისკენ მივტრიალდი.
- მე მიხარია ჩვენი საუკეთესო მეგობრები ჩვენთან ერთად, რომ არიან.
- თამო ჩემი ბავშვობის მეგობარია. კლუბიდან განერვიულებულმა დავურეკე გოგო გავანაწყენე და ბოდიში როგორ მოვუხადოთქო და მან მირჩია ყვავილების გამოგზავნა.
- ეი, რომეო- თამომ გამოგვძახა- გამოუშვი ჯულიეტა სანამ გაიყინა.
რესტორანი ძალიან მყუდრო იყო. გავთბი.
- მე გავალ ხელებს დავიბან - გიგის გაეცინა - რა გაცინებს?
- არ ჩაიკეტო. - სიბრაზო მომაწვა.
- არ ინერვიულო გამოჩნდება ვინმე , კარს შემომინგრევს.
- ვერავინ გაბედავს ხო იცი.
გოგოები წავედით. ხმას არ ვიღებდით ყველას გიგის ნათქვამზე და მის გამომეტყველებაზე გვეცინებოდა.
- იცი როგორ განიცადა რომ გაკოცა და ტირილი რომ დაიწყე. ღამე გაგიჟებულმა დამირეკა. გაცოფებული იყო. ძალიან ლამაზ გოგოს ვაწყენინეო. გაგიჟდება ამას რომ გეუბნები , მაგრამ იცი როგორ მოწონხარ და მგონი მეტიც. - გამეღიმა. ნათია ინტერესით უსმენდა. - მახარებს ასეთი კარგი რომ ხარ და მისი ჭკუიდან გადაყვანა რომ შეძელი.
- ჩვენი გოგოც გადარია მაგ ლამაზმა ბიჭმა. მეც მახარებს , რომ ასეთი საყვარლები არიან.
საპირფარეშოდან გამოაულებს გიგი დაგვხვდა კედელთან მიყუდებული. გამეცინა.
- ტირანი აქ არის. იქნებ რომელიმე მოგვიტაცონ - სიცილი აგვიტყდა.
- ვერავინ შეგეხება და თუ გოგოებს არ ენდომებათ რა თქმა უნდა ვერავინ გაეკარება.
- ჩემი კეთილი ტირანი ხარ შენ.
საჭმელი ძალიან გემრიელი იყო. ვიცინოდით და ეს იყო საოცარი დღე, ხუთი სტუდენტის უდარდელი დღე.
- ნინ სახლში დარეკე არ ანერვიულო. - გიგიმ ყურში ჩამჩურჩულა.
- ჩემებზე ნერვიულობ თუ ქულებს იწერ?
- არ მინდა შემდეგ გამოშვებაზე პრობლემები შეგექმნას.
ტელეფონი მოვიმარჯვე
- ალო , დე დღეს ცოტა დამაგვიანდება. ბავშვები ვართ მცხეთაში.
- ვინები?- დედა გამომცდელად მისმნდა.
- მე, ნათია, დიმა, თამო და - ცოტა შევყოვნდი.
- ისაც მანდ არის ხომ ასეა?
- და გიგი. - ნათიამ ტელეფონი გამომგლიჯა ხელიდან.
- თამრიკო არაფერს ვაშავებთ. ხომ იცი როგორი შვილი გყავს. რას დააშავებს. აქედან ჩემთან წავალთ. რომ მივალთ დავრეკავთ და ხვალ სახლში მოვა. - თვალები დავუქაჩე ნათიას. მან კი გიგის თვალი ჩაუკრა. ტელეფონი გადმომაწოდა.
- ხო დე.
- ნინო არ მანერვიულო , როგორც კი მიხვალ მაშინვე დამირეკე.
- კარგი დე. - ტელეფონი გავთიშე. - ნათი ხო იცი მამაჩემს როგორ არ უყვარს სხვაგან , რომ ვრჩები?!
- მამაშენს კი არა შენ არ გიყვარს. დათო ბიძია ძალიან თანამედროვეა.
- ამაზე პასუხს სხვა დროს მოგთხოვ.
- არ ინერვიულო თუ მოგინდება სახლში წაგიყვან. - გიგი მიღიმოდა. - შენ არ ინერვიულო კარგი?
- საყვარელი ტირანი გახდი ხო?
- შენს ხელში სხვა გზა არ მაქვს.
გარეთ ყინავდა. ჩემმა გმირმა იზრუნა , შემფუთა და ჩახუტებული მიმიყვანა მანქანამდე. თამო და დიმა სახლებში დავარიგეთ. ნათიას შესახვევში ჩავუხვიეთ. გიგიმ გაჩერებისთანავე უკან მოიხედა.
- სახლში წაგიყვანო, აქ დარჩები თუ ცოტა ხნით ჩემთან იქნები და მერე ისევ ნათიასთან მოგიყვან. - ის ისე თბილად მიყურებდა არ ვიცოდი უარი, როგორ უნდა მეთქვა.
- შენთან დარჩება და მერე ჩემთან მოიყვანე- მაშინვე უპასუხა ნათიამ.
- ამ ტირანებში, როგორ მოვხვდი?!
სადარბაზოში ჩქარა ავედით
- სწორაფ ვიქცევი ნათ?
- ხომ მოგწონს ?
- კი.
- ხოდა მასაც. ვსო ესეიგი სწორია.
დედას ვესაუბრე. ტკბილი ძილი გვისურვა. ნათიამ გასაღები მომცა. სადარბაზო სირბილით ჩავირბინე. მანქანაში შევვარდი.
- ვინმე მოგზდევდა?
- შენთან მეჩქარებიდა.
- გავისეირნოთ?
- სულ ერათია.
- რატო?
- შენ თუ იქნები რას გავაკეთებთ არ აქვს მნიშვნელიბა.
- ღვედი შეიკარი. - ირივეს გაგვეცინა.
ღამის თბილისი ყველაზე ლამაზია. ცოტა მანქანები და განათება. მუსიკებს ვუსმენდით. უცებ გიგიმ მანქანა გადააყენა ღვედი შეიხსნა და ჩემსკენ მოიხედა. მეც იგივე გავაკეთე.
- ჩემი ისევ გეშინია?- გამომცდელად მიყურებდა.
- კი!
- ცუდია.
- შენთან ყოფნის კი არ მეშინია. მეშინია, რომ თავს შემაყვარებ და მერე წახვალ.
- შენი მეც მეშინია. - თვალები ავაყირავე.
- მართლა. მეშინია ეხლა რომ გაკოცო არ ვიცი რა რეაქცია გექნება .- გავიცინეთ - შენგან წასვლა არ მინდა, რატომ გგონივარ ასეთი ვერ ვხვდები.
- მინდა გენდო, მაგრამ ჯერ ცოტა მიჭრს. არც ის ვიცი , როგორ უნდა მოგიქცე.
- მე უნდა დამიჯერო.
- მეშინია , რომ მიყვარდები. - სიჩუმე ჩამოწვა. მას გაოცებული სახე ჰქონდა. - მგონი ეს არ უნდა მეთქვა ხო?
- შენ ხომ ჩემი გეშინია მე კიდევ ამ სიტყვის ფობია მაქვს. არასდროს არავისთვის მითქვამს და მგონია ეს ძალიან მნიშვნელოვანი და ყველაფრის მთქმელი სიტყვაა. მაშინებს. რატომ მოიწყინე? შენ რომ ასეთ რამეებს მეუბნები ჭკუიდან გადაგყავარ. მიხარია შენნაირ ლამაზ და ძალიან კარგ გოგოს თუ შევუყვარდები.
- შენ რას გრძნობ?- ღრმად ჩაისუნთქა და მძიმედ დაიწყო
- შენთან შეხვედრის შემდეგ მხოლოდ შენზე ვფიქრობ. ამდენი არავისზე, არასდროს მიფიქრია. ყოველთვის მე ვიყავი მთავარი. ეხლა კი მხოლოდ შენი ბედნიერეება და ღიმილია ჩემთვის მნიშვნელოვანი.
- ჩემთვისაც. და ასე ვიჯდებოდი მთელი ცხოვრება აქ შენთან ერთად.
- ასე ჯდომაზე უფრო საინტერესო და სასიამოვნო რაღაცეების კეთებაც შეიძლება. - ჩაიღიმა და ტუცებზე თითი გადამისვა.
- იდიოტო. - ჩემსკენ მოიწია და ისე მაკოცა კანკალმა ამიტანა.
- არ მინდა ჩემი გეშინოდეს. მე არასდროს გავაკეთებ იმას რაც შენ არ მოგინდება. არასდროს წავალ შენი ნების საწინააღმდეგოდ.
თავი მხარზე დავადე. ის თმაზე მეფერებიდა. ასე დიდხანს ვიჯექით.
- ხვალიდან უნივერსიტეტშიც ვეღარ გნახავ. იქ აღარ მოხვალ!
- მაინც გნახავ. შენი გატაცებაც რომ მომიწიოს მაინც.
- ნათიასთან წამიყვანე რა გთხოვვ არ მიყვარს ჩემებს რომ ვატყუებ.
- კარგი. - მანქანა დაქოქა. უხმოდ მივედით სახლამდე. ღვედი გავიხსენი და მან კარი ჩაკეტა. - ანუ ასე დამტოვებ?რომ არ გაგიშვა?
მისკენ მივტრიალდი. მოვეხვიე და ვაკოცე.
- ასე მკოცნი და მერე გაშვებას მთხოვ.
- იმედია მალე გნახავ. - კარი გავაღე და სადარბაზოსკენ გავიქეცი.
ნათია მელიდებოდა.სანამ არ ჩაეძინა ყველაფერი გამომკითხა. ფანჯრიდან მზის სხივმა გამომაღვიძა. ძალიან მეძინებოდა. პიჟამათი და თმაგაწეწილი გავედი სამზარეულოსკენ. თვალებს ძლივს ვახელდი, სამზარეულოში ზრგით გიგი იჯდა. გაქცევა მინდოდა , მაგრამ ვერ მოვასწარი მან მოიხედა და გაოცებულმა შემდედა. შორტები და მაისური მეცვა. გამოვერკვიე და ოთახისკენ გავიქეცი. გზაში ნათიას და გიგის სიცილი გავიგონე.
მოვწესრიგდი და გაბრაზებული გავედი ოთახში.
- ოხ ეს ვინ მოსულა?!
- ნათია გვაგვიანდება წადი მოემზადე!- ნათია გაიქცა და მე გაბუტული დავჯექი სკამზე , გიგის წინ.
- შენ ვინ ხარ? სად არის ის საოცარი და ლამაზი თმაგაწეწილი გოგო? დილამშვიდობისა ჩემო გოგო.
- ნუ დამცინი!- გიგის სახე შეეცვალა.
- რატო უნდა დაქცინო? ეს მართლა ლამაზი სანახაობა იყო. შენი ასეთ უბრალოებას ჭკუიდან გადაგყავარ. საუკეთესო ჩვენებას დავესწარი დღეს.
- იდიოტო!
- მეც ძალიან მინდა ეხლა გაკოცო, მაგრამ ჭამე და მალე უნდა გავიდეთ. ჯერ შენ მიგიყვან და მერე მეც ლექციები მაქვს. საღამოს კი ვნახოთ იქნებ მოგიტაცო ცოტა ხნით. ჭამე.
- ნუ მანებივრებ, თორემ შევეჩვევი.
- ეგ მინდა მეც , რომ შემეჩვიო და ჩემი არ გეშინოდეს.
გარეთ ისე აღარ ციოდა, მარტი ჩემი საყვარელი თვე იყო უკვე ვიცოდი , როგ მაზაფხულია და ვხარობდი. გიგი და მე ერთმანეთს მხოლოდ ლექციების დროს ვშორდებოდით. ყველა შეეჩვია ჩვენს ერთად ყოფნას. უკვე დაჩიც აღარ გვაწუხებდა. ჩემები ჩემი ბედნიერებით გახარებულები იყვნენ. ყოველი დღე სიურპრიზებით იწყებოდა და მთავრდებოდა. ჩემი ტირანი ყურადღებას და მზრუნველობას არ მაკლებდა.




❧


აპრილში ძალიან თბილი ამინდები დადგა. თბილში გამონაბოლქვის სუნს ყვავილების და მწვანე ბალახის სუნი შეერია. ჩემი ყოველი დღე ბედნიერებით იწყებოდა და ბედნიერებით მთავრდებოდა.
ზარმა გამომაღვიძა. ჯერ კიდევ ვერ ვხედავდი კარგად. ტელეფონზე მწვანეთვალება მირეკავდა. 7 საათი იყო. შემეშინდა.
- ნინ დილამშვიდობის. შეგიძლია დაბლა ჩამოხვიდე ?
- გიგი ჯერ 7 საათია. რამე მოხდა?
- გთხოვ სულ რამოდენიმე წუთით ჩამოიპარე და მელა გაგიშვებ.
- რატომ ხარ ასეთი სერიოზული ? რამე მოხდა?
- ჩამო რა გთხოვ!
ვცდილობდი არ მეხმაურა. მივხვდი რომ გიგი ხასიათზე არ იყო და მალე ჩავედი. ის ისევ იმ ხის ქვეშ იდგა, სადაც დაჩიმ დამშორდა. გამეღიმა. ეს ხე ჩემთვის ბედნიერების მომტანი ნამდვილად არ იყო.
- გიგი მშვიდობაა? რა სახე გაქვს ?
- ნინ შენ ჩემთვის , რომ ყველაფერი ხარ ხომ იცი?!
- ეს შენს ენაზე რას ნიშნავს არ ვიცი,მაგრამ ჩემს ენაზე “მე შენ მიყვარხარს ნიშნავს”.
- ეს უბენიერესი დღეები , რაც შენ მაჩუქე ყველაზე საოცარია ჩემს ცხოვრებაში...
- გიგი ნუ მაშინებ! რაღაც ისე დაიწყე მგონია მემშვიდობები!
- ნი, მე მივდივარ!- ხეს მივეყრდენი. ვეცადე არ წავქცეულიყავი. - ბიძაჩემთან ამერიკაში.
- დროებით? ანუ ხომ ჩამოხვალ?
- არ მინდა ისეთი რამ დაგპირდე და მერე ვერ ავასრულო. - ცრემლები მომაწვა. - არ იტირო გთოვ ეს შენი ცრემლები მანადგურებს.
- ანუ შენ ეხლა წახვალ და მეტყვი რომ შენი ნახვა აღრასდროს შემეძლება, ხომ იცი ეს რომ გამანადგურებს, ხომ იცი , რომ ეს მომკლავს.
- ნინ- ჩემთან მოვიდა ჩამეხუტა. - რას ამბობ რა სიკვდილი. ურალოდ არ მინდა ლოდინი გთხოვო. ასე უსასრულოდ მელოდო ეს არ მინდა. როგორ დაგავალდებულო ასე უსასრულოდ მელოდო. არ ვიცი იქ რა იქნება.
- მე მინდა გელოდო. ხომ იცი მაინც დაგელოდები.

***
ორი კვირა ერთად გავატარეთ. ეს იყო ყველაზე სევდიანი დღეები. გიგი აღარ იღიმოდა. ის სულ დაძაბული იყო. ორი კვირის შემდეგ დიდი ზარ-ზეიმით გავაცილეთ. ყველა ჩვენ გვიყურებდა ჩახუტებულები ვიდექით აეროპორტში და ცრემლები სავსა თვალებით უთქმელად ვიტანჯებოდით. ბოლოს ყურში ჩამჩურჩულა.
- შენ ჩემთვის ყველაფერი ხარ!
- მე შენ მიყვარხარ!
მას ღარაფერი უთქვამს ისე აიარა ესკალატორი უკანაც არ მოუხედავს. მე იქვე მდგარ სკამზე ჩამოვჯექი ნათია და დიმა ჩემთან იდგნენ. გიგის ბებია მოვიდა.
- ნინი შვილო, მადლობა რომ მოხვედი და გააცილე. მხოლოდ შენზე საუბრობს და მხოლოდ შენთვის დადის ამ ქვეყანაზე. ეს იცოდე რომ უზომოდ უყვარხარ. უბრალოდ ეხლა უნდა წასულიყო. ჩემო ლამაზო გოგო მადლობა რომ მის გვერდით იყავი.
- მადლობა ნანული ბებო ასეთი ბიჭი რომ აღზარდეთ.
ბებოც წავიდა. მხოლოდ მე ვიჯექი ამ ხალხით სავსე აეროპორტში და მარტოსულად ვგრძბობდი თავს. დიმა და ნათია მოწყენილები ისხდნენ. მახოვს როგორ ავდექი და ყველაფერი დატრიალდა. ძირს დავეხეთქე.