“კიბო განაჩენი არ არის,მაგრამ ეკლით მორთული ურთულესი გზაა!”

სადღაც წამიკითხავს მშობლიური სახლი ადამიანს კარგად ხდისო და ასეც მოხდა სახლში თავს მშვიდად ვგრძბობდი. ოპერაციის შემდგომი პერიოდი ტკივილებით იყო აღსავსე. ქიმიოთერაპიის კურსი წარმოუდგენლად რთული აღმოჩნდა. ტკივილები არ სრულდებოდა. იყო დღეები, როცა ოთახიდან გამოსვლა კი არა საწოლიდან თავის წამოწევაც მიჭირდა. ტკივილი შიგნიდან მანადგურებდა. მომდევნო ერთი წელს სიამოვნებით წავშლიდი ჩემი და ჩემი ოჯახის ცხოვრებიდან. გიორგი ექიმი ყველაფერში გვერდით მედგა. ცდილობდა დამხმარებოდა. იყო დღეები, როდესაც ვითიშებოდი და რამოდენიმედღიანი ძილის შემდეგ საავადმყოფოში ვფიხზლდებოდი.
უყურო ოჯახს, რომელსაც შენი ტკივილი ათასჯერ უფრო სტკივა ეს საშინელებაა. მხოლოდ გამოჯანმრთელებაზე ვფიქრობდი. ლუკა მთელი დღის განმავლობაში არ მცილდებიდა. ვხედავდი ჩემებს ჩემი ერთი გაღიმება ბედნიერებას გვრიდა. აღარ ვტიროდი , გავქვავდი, ტკივილებს შევეგუე. მათ არასდროს დაუნახავთ როგორ ვტირი. ყველა ამბობდა ყოჩაღ შენ რა ძლიერი გოგო ყოფილხარო, თუმცა არავინ იცოდა , როგორი იყო ჩემი ღამეები, როცა ყველა იძინებდა. მთელი დღის ნანატრი და ნათმენი ცრემლები თავის კალაპოტს იკვლევდა დაღლილ სახეზე. დილას იგივე მეორდებოდა. ეს რუტინა ჩემებს აბედნიერებდა და ჩემი თავით ვამაყობდი.
გიგიზე არაფერს ვკითხულობდი, ჩემები ხვდებოდნენ მის დავიწყებას ასე მალე , რომ ვერ შევძლებდი და არც ისინი ახსენებდნენ. თამო ჩემს გვერდით იყო, მაგრამ მასზე ლაპარაკს არ ცდილობდა , სავარაუდოდ ასეთი მითითება ჰქონდა.
21 საუკუნეში იოლია გაარკვიო ადამიანი სად არის და რას საქმიანობს , მაგრამ არც სოციალურ ქსელებს ვიყენებდი. მოკლედ რომ ვთქვათ ვეცადე ჩემი ცხოვრებიდან სამუდამოდ ამომეშალა. გონება ამაში იოლად დავიმორჩილე, ხოლო გული დავადუმე , ჩავახშე და ისაც დაემორჩილა ჩემს ბრძანებას. მართალია ჩემი ცხოვრება ერთ დიდ სიყალბეს დაემსგავსა, მაგრამ ჩემები ბედნიერები იყვნენ და ეს იყო მთავარი.



ექიმთან შეთანხმებით და რჩევით შემდეგი გამოკვლევა, რომელიც ძვირადღირებული და ძალიან მნიშვნელოვანი იყო , თურქეთში ჩაინიშნა. თანხა, რომელიც გიგის ბიძამ ჩემს ფონდში ჩარიცხა ამისთვის საკმარისი იყო. არ მინდოდა მათი ფულით მესარგებლა, თუმცა ვგეგმავდი ეს ვალი მათთვის ბოლო თეთრამდე დამებრუნებინა.
ოთახში ვიწექი და ფანჯარაში მოქუფრულ ამინდს ვაკვირდებოდი. დეკემბრის ძალიან ცივი დღე იდგა, სადაცაა გათოვდებოდა. კარზე ზარი გავიგონე. მე არ ავმდგარვარ.
- ნინო ნათია მოვიდა გამოხვალ?
- ნათ აქ მოდი მეზარება ადგომა- სინამდვილეში ყველა ძვალი მტკიოდა და ადგომას ვერ შევძლებდი. ნათია შემოვიდა და გვერდიატ მომიწვა.
- ნინ მომენატრე.
- მეც. მოწყენილობისგან გავგიჟდი.
- როდის მიფრინავთ?
- 24 ში საღამოს და 29 დეკემბერს აქ ვიქნები. ახალ წელს აქ მინდა შევხვდე თქვენთან
- აუ მეც მინდა წამოსვლა.
- ნათ თამრიკო ამ ადგილს ხო იცი რომ არ დაგითმობს, ეს გამორიცხე.
- არა სხვა გეგმა მაქვს. - ადგა და ოთახიდან გავარდა. ცოტა ხანში ოთახში დედაჩემი და ნათია შემოვიდნენ.
- რა ხდება ხომ მშვიდობა გაქვთ? - ისეთი გახარებული იყო ნათია მივხვდი ჩანაფიქრი აისრულა.
- მეც მოვდივარ თურქეთში
- ერთი მასწავლე რით აჯადოებ დედაჩემს. მეც ხომ უნდა ვიცოდე.
- დედაჩემს ბილეთი შევაკვეთინე და თამრომ უარი ვერ მითხრა.
ასე გადაწყდა, რომ თურქეთში ჩვენ სამნი მივდიოდით. ყველა ბედნიერად ვგრძნობდით თქვს, მხოლოდ დიმა იბღვირებოდა, მას დედამ გარკვევით უთხრა, რომ ის ვერ წამოვიდოდა და კაცთა სააზოგადოება საქართველოში რჩებოდა.

2016 წლის 24 დეკემბერს თბილისი სტამბულის რეისით ჩავფრინდით. სტამბულის ნახვა ვერც მოვახერხე. ფრენამ საშინლად ამატკია თავი და სასტუმროში მთელი დღე მეძინა. გიორგი ექიმი ასეც ვარაუდობდა. გამოკვლევის დღეს სავადმყოფოდან წინასწარ შეთანხმებული შავი ფერის “მინი ვენი” გამომიგზავნეს. ნათია მე და დედა სკამებზე მოვთავსდით. მანქანა ნელა დაიძრა , მას შემდეგ რაც ჩაპუტკუნებულმა , ულვაშა მძღოლმა ჩვენი დაჯდომა სარკიდან დაინახა. სავადმყოფო სტამბულის ძალიან პრესტიჟულ უბანში იყო. აქ ულამაზესი სახლები ცვლიდა ერთმანეთს. მანქანამ მკვეთრად მოუხვია მარცხნივ და ლამაზ ბაღში შეგვიყვანა. საავადმყოფოში შესვლისას მეტალო დეტექტორში გაგვატარეს. ფოიეში შეთანხმებისამებრ ქალბატონი ნაზი დაგვხვდა,რომელიც თურქეთში მაცხოვრებელი ქართველი იყო და თარჯიმნად მუშაობდა.
- გამარჯობა აქეთ მობრძანდით ლიფტისკენ. - ნაზი შუახნის გამხდარი ქალი იყო. ის ისე მიყურებდა თავს უხერხულად ვგრძბობდი. თითქოს ძალიან ვეცოდებიდი, თითქოს კი არა ვეცოდებიდი და ცრემლნარევი თვალებით თვალებს ჩემსკენ აპარებდა. მეხუთე სართულზე ავედით. ჩვენ სამი დაბნეული მივყვებიდით ნაზის.
-აქეთ შემოდით- ხელით გვანიშნა დერეფანში შესასვლელ კარზე. რაც უფრო ახლოს ვიყავი გამოკვლევებთან მით უფრო ვშიშობდი და არ მინდოდა.
მიმღებში გამხდარი ბიჭი და გოგო იჯდნენ. ერთმანეთს ესაუბრებიდნენ. თავზე რომ დავადექით მაშინვე წამოდგნენ და მოგვესალმნენ. ჩვენც გავუღიმეთ. ნაზი გვითარგნიდა, რომ ჯერ გამოკვლევის გამო უნდა მომეცადა. წამალი დამელია და პალატაში დავწოლილიყავი. პალატა ხუთვარსკვლავიან სასტუმროს ნომერს გავდა. არც იგრძნობოდა სავადმყოფოში ყოფნა. წამალი გამიკეთეს, დამალევინეს და რკინის კონსტრუქციაზე დამაწვინეს. მკაცრად გამაფრთხილეს რომ არ უნდა მემოძრავა და რომ შეიძლებოდა გამოკვლევა რამოდენიმე საათს გაგრძელებულიყო. ჭერზე ლამაზი ლავანდები ეხატა და მათი მზერა კარგ ხასიათზე მაყენებდა. აპარატი თავად მოძრაობდა, სწორდებიდა. ბოლოს როგორც იქნა რამოდენიმე დამქანცველი საათის შემდეგ ოთახში ექიმები და ექთნები შემოვიდნენ. ერთმანეთში სერიოზული სახეებით საუბრობდნენ მე შემომხედავდნენ და მიღიმოდნენ.
მოვემზადე ჩემი ნივთები ავიღე და მოსაცდელში დედასთან და ნათიასთან გავედი.
- რაო ნინ რა თქვეს?- დედა და ნათია გაურკვევლობით იყვნენ დაბნეულნი.
- მე არავინ არაფერს მეუბნება. რაღაღაც აპარატში ვყავდი შესმული და მერე აქ გამომიშვეს. - ნაზი გამოვიდა ოთახიდან.
- ეხლა ექიმთან მოვა შედეგები და დაგვიძახებენ. - ნაზი დაძაბული ჩანდა, როგორც ჩანს არც მას უნდოდა ცუდი პასუხები ეთარგმნა ჩვენთვის.
ექიმის მოლოდინში ყველა ჩუმად ვისხედით მისაღებში. ლამაზად და გემოვნებით მორთულ მისაღებს ცნობილი ნახატების ასლები ამშვენებდა. ერთ- ერთ კედელზე გუსტავ კლიმტის ჩემი უსაყვარლესი ნახატი”კოცნა” ამშვენებდა. მხოლოდ მასზე გადავიტანე მთელი ყურადღება. პასუხებზე აღარ ვფიქრობდი. ეს ნახატი გიგის მახსენებდა, უფრო სწორად მასთან გატარებულ დღეებს. სევდა მომაწვა და გულთან საშინელი წვა ვიგრძენი. საინტერესოა ამ დროის განმავლობაში თუ გავხსენებივარ მაინც. ნეტა თუ ოდესმე ვყვარებივარ.
- ნინო წავედით გვეძახის ექიმი. - ნერვიულად მითხრა დედამ. მისაღები გავიარეთ და სკამებზე დავსხედით. ნაზი ნერვიულად მივიდა ექიმის მხარეს და სკამი შეასწორა. ეს არ ევალებოდა, თუმცა ყურადღების გადატანას ცდილობდა. ნათია კუთხეში იდგა და მეგონა არც სუნთქავდა. მე და დედა გვერდიგვერდ ვისხედით. კარი შეიღო და წითურთმიანი თხელი ქალბატონი შემოვიდა თეთრ ხალათში. მოგვესალმა და გაგვიღიმა. მკითხა ინგლისური თუ გესმისო. ნათია კუთხიდან გამოვარდა და ორივეს გვესმისო დაუკონკრეტა.
- ძალიან იღბლიანი ადამიანი ხარ, მთელი სხეული შევამოწმეთ და არსად აღარ არის არანაირი დაზიანებული ორგანო ან უჯრედი.
- უკაცრავად ეს როგორ? ანუ მე?.. ეს როგორ?..- რეალირად მესმოდა რასაც მეუბნებოდა, მაგრამ რეალობას ვერ ვაცნობიერებდი. დედა გაუნძრევლად იჯდა. ნათიამ მას სინქრონში გადაუთარგმნა.
- ნინო ანუ დასრულდა?- ცრემლები არ ჩერდებოდა.
ექიმმა დეტალებზე გვესაუბრა. ძალიან რთული ფორმის სიმსივნე მქონდა თუმცა დროული ჩარევით და სწორი მკურნალობით მოხდა მისი დამარცხება. ეხლა მთავარი იყო კონტროლი და მკურნალობა არ შეგვეწყვიტა და ნელ- ნელა დავბრუნებოდი ცხოვრების ძველ რითმს.
კიდევ დიდხანს ვისხედით ექიმ ელიფ შაფაქის კაბინეტში და განვიხილავდით ჩემი შემდგომი ცხოვრების რიტმსა და გეგმებს.
სასტუმროში გახარებულები დავბრუნდით ,მამა გავახარეთ. ის დღე სიცილ-კისკისში გავიდა. მართალია ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ ყოველ წელს მომიწევდა ამ გამოკვლევის გაკეთება , მანამ სანამ საბოლოოდ არ დარწმუნდებიდნენ , რომ ყველაფერი კარგად იყო. ამას შეიძლება წლებიც დასჭირვებოდა, მაგრამ მთავარი იყო მე საფრთხე ამ ეტაპზე აღარ მემუქრებიდა.



***

საქართველოში დაბრუნებულს ზარ- ზეიმით შემხვდნენ. ყველა ხარობდა. სახლში ქართული ტრადიციული ჟრიამული იყო. ჩემი მეგობრები , ნათესავები და ახლობლები. თავი მისკდებოდა, თუმცა მათი გახარება მსიამოვნებდა და მეც მათთან ერთად შეძლებისდაგვარად ვერთობოდი. კარზე ზარი იყო, მაგრამ არავინ აღებდა. მე ავდექი გავაღე და თამო დამხვდა.
- ჩემო ლამაზო - ტიროდა თამო- გავგიჟდი. ანუ ყველაფერი დასრულდა?
- შემო თამო კი დამთავრდა.
- არ მჯერა. აუ გიგის… - სიტყვა აღარ გააგრძელა. - ბოდიში.
- ვიცი რომ მას ძალიან გაუხარდებიდა ეს რომ გაეგო!- გავუღიმე- მე მას კარგად ვიცნობ და ვიცი რომ გაიხარებდა.

თამოს და მე აღარ გვილაპარაკია. ყველა ერთად ვხარობდით და ვერთობოდით. თამო სურათებს მიღებდა.
- მე უნდა წავიდე. - თქვა მან უცებ
- რა მოხდა თამ ჩვენც აქ ვართ და გაგაცილებთ.
- არა სინამდვილეში მე აქ დასამშვიდობებლად მოვედი. ხვალ ამერიკაში მივფრინავ სამსახური გამომიჩნდა და უარი ვერ ვთქვი.
- ყოჩაღ რა მაგარია. -შევძახე.
- წასვლამდე მინდოდა მენახე თანაც ასეთი მაგარი ამბის შემდეგ.
- გამიხარდა შენი ნახვა. შენ ჩემი მეგობარიც ხარ და ეს კარი შენთვის ყოველთვის ღიაა.
თამო წავიდა. მივხვდი რომ გიგისთან მიდიოდა. არაფერი არც მითქვამს და არ მას უთქვამსე ეს უთქმელად მივხვდი.

თურქეთიდან დაბრუნების და ახალი წლის გასვლის შემდეგ სწავლას დავუბრუნდი. ნათიამ და დიმამ ჩემზე ერთი წლით ადრე დაამთავდმრეს. ჩემი იჯახი ფინანსურად ცოტა დაუძლურდა და სწავლის დამთავრება და მუშაობის დაწყება მეჩქარებოდა. დიდი ჩამორჩენა მქონდა ამიტომ ეს წელიწადნახევრიანი დანაკლისი, კიდევ ერთი კურსი უნდა დამეხურა. პირდაპირი მნიშვნელობით თავით გადავეშვი სწავლაში. დიმა და ნათია ყველაფერში მეხმარებოდნენ ჯანმრთელობაც ნელ-ნელ მწობრში დგებოდა, იყო კრიზისები, თუმცა უკვე ყველაფერი ისე რთულად აღარ მეჩვენებოდა. ჩემი გონებიდან სამუდამოდ გავრიყე გიგი, სამწუხაროდ გულს ვერაფერს ვუხერხებდი და როცა მარტო ვრჩებიდი მხოლოდ მასზე ვიწყებდი ფიქრს. მას შემდეგ რაც სავადმყოფოს ეზოში დავშორდით მასზე არაფერი გამიგია. თითქოს აორთქლდა. მინდოდა მეფიქრა რომ არ ვუყვარდი, მაგრამ რომც არ ვყვარებიდი ასეთი მძიმე ავადმყოფობის დროს როგორ დამტოვა და გამწირა.

დღეები დღეებს მისდევდა , თვეები თვეებს. და ასე გავატარე წელიწად ნახევარი. სწავლა და სწავლა ასეთი იყო ჩემი მდგომარეობა. ნათია , დიმა და დაჩი სულ ჩემს გვერდით იყვნენ. თამო ამერიკიდან მირეკავდა და საათობით ვსაუბრობდით ინტერნეტით.

მოვიდა უნივერსიტეტის დამთავრების დროც ჩემები ჩემი ბედნიერებით ხარობდნენ. მეც მიხაროდა რომ მიუხედავად ჩამორჩენისა მაინც მოვახერხედა შევძელი უნივერსიტეთის დასრულება. ბოლო გამოცდაღა მქონდა დარჩენილი, თუმცა ძალიან კარგად ვიცოდი ყველაფერი და სანერვიულოც არაფერი მქონდა. ოთახში ვიყავი წამოწოლილი შუადღე იყო. გარეთ ივნისის ცხელი დღე იდგა 2018 წლის. დასრულდებოდა ჩემი სწავლაც. ორ კვირაში თურქეთში მორიგი ვიზიტი მიწევდა. ყოველ წელს თავს ვიიმედებდი, რომ ეს ბოლო ვიზიტი იყო, თუმცა ელიფ ექიმი მაინც შემდეგი წლისთვის მიბარებდა. მართალია ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ მაინც თავის დაზღვევის და კონტროლის გამო ყოველ წელს ჩავდიოდი. მიხაროდა ამ ეტაპზე ზაფხულში ჩასვლა. მინდოდა კარგ ამინდში მესეირნა უკვე კარგად ნაცნობ ქუჩებში.
- ნინო- ფიქრებიდან დედაჩემის ხმამ გამომაფზიზლა. - დიმა და ნათია მოვიდნენ გამო.
გამიხარდა მათი მოსვლა უკვე რამოდენიმე დღეა ჩემთან არ მოსულან, არ დაურეკავთ და მათზე ვღელავდი. საწოლიდან ავდექი. სარკეში, რომელსაც მისი ფუნქციით აღარ ვიყენებდი ჩემი ანარეკლი დავინახე და ოთახიდან ლამის სირბილით გავიქეცი მონატრებულ მეგობრებთან. მისაღებ ოთახში დიმა და ნათია დაძაბულები ისხდნენ ტახტზე ერთმანეთის გვერდით და ორივე სერიოზული სახით თავის ხელევს დასცქეროდნენ.
- დაკარგულებო, როგორ მომენატრეთ - გვრიტები გვერდიგვერდ თავდახრილი და სერიოზულები ისხდნენ.
- ნინ - მძიმედ დაიწყო ნათიამ. - რაღაც უნდა გითხრათ.
- რა მიხდა ვინმეს რამე შეემთხვა?- შეშინებულმა ვკითხე.
- არა ნინ არა - ნაძალადევად გაიღიმა ნათიამ. - რამოდენიმე დღის წინ მე და დიმა ჩემთან ვიყავით სახლში და - ნათიამ თავი დახარა.
- რა? აუ არ მითხრათ რომ როგორც იქნა მიხვდით და… კარგი განაგრძეთ. -ნათია გაოცებული მიყურებდა.
- და არ ვიცი როგორ გითხრათ. - მე ისეთი ბედნიერი ვიყავი და ტაშს ვუკრავდი. - შენ რა გაიგე და რა გახარებს ასე ვერ გავიგე?
- რა და ძლივს მიხვდით რომ ერთმანეთი გიყვართ ხო? - დიმა ჯერ მე მიყურებდა გაოცებული და მერე ნათიას გაბრაზებული.
- შენ რა იცოდი?- დიმა უფრო გაბრაზებული იყო ვიდრე გაოცებული.
- ვხვდებოდი და ვგრძნობდი.
- მერე რატომ არ გვითხარი ჩვენ კიდე დავდიოდით ასე სულელებივით.
- ასე უფრო რომანტიული და კარგი არ არის როცა შენ თვითონ ხვდებო რომ გიყვარს.
- მართალია- დიმამ ნათიას ლოყაზე ნაზად აკოცა.
- რა საყვარლები ხართ და როგორ მიხარია.
- ჩვენ კი ვნერვიულობდით შენთვის როგორ გვეთქვა.
- როგორ მიყვარხართ ხომ იცით !- მათთან გადავჯექი და შუაში ჩავუხტი.
- მთავარი არ იცი შენ. - დაიწყო ნათიამ. - შენ ხომ გამოკვლევაზე მიდიხარ და გადავწყვიტეთ ჩვენ როგორც წყვილი წამოგყვეთ. პირველი ოფიციალური ვიზიტი იქნება. ერთი კვირით დავრჩებით, სტამბულს დავათვალიერებთ და შენს დაბი- დუბისაც იქ ავღნიშბავთ.
- ნათ დიმა ხომ იცი თქვენთან ყოფნა ძალიან მინდა , მაგრამ ერთი კვირა ჩემთვის დიდი ხარჯია. თქვენ წადით და მე როგორც ყოველ წელს ორი დღით შემოგიერთდებით.
-შენ სიტყვის უფლება ჩამოგართვით- დაიწყო დიმამ , როგორც ყოველთვის მკაცრად. - შენ ბარგს ალაგებ და მოდიხარ სხვაზე ფიქრისგან თავს იკავებ.
- ბავშვებო- დავიწყე მაგრამ ნათიამ გამაჩუმა.
- ნინ ჩემს ბიჭს დაუჯერე ჩვენ ასე გვინდა. ეს ჩვენი ბედბიერი წუთებია და შენ ხო ჩვენი განუყოფელი ნაწილი ხარ ამიტომ არ გამოვა უარის თქმა.
20 ივნისს ჩემი დაბადების დღე იყო. სულ რამოდენიმე დღეში. ჩემი მშობლები ყოველთვის ზარ-ზეიმით აღნიშნავენ ამ დღეს. ცოტა გაიბუტნენ ამ დღეს სხვაგან რომ გავატარებდი , მაგრამ ჩემი ბედნიერების გამო ამ მსხვერპლზეც წავიდნენ. მამამ დაჩის წამოსვლა მთხოვა. მან იცოდა რომ დაჩის მიმართ არაფერს ვგრძნობდი, მაგრამ ჩვენ ძალიან კარგი მეგობრები გავხდით. ბავშვებს დავეკითხე მათ ძალიან გაუხარდათ მარტო რომ არ ვიქნებიდი.
დედა ჩემზე მეტად ღელავდა. ათასნაირი ტანსაცმელი მიყიდა. მარბენინა მაღაზიებში. სალონში მივედით. ჩემი ძლივს გაზრდილი თმაზე ქერა მელირება გამიკეთა. ბარგი თავად ჩამილაგა.
14 ივნისს დილიდან სახლში ხმაური იყო. ფრენა საღამოს გვქონდა მაგრამ ყველა საქმიანობდა.
- აუ დე რა ამბავია ერთი ჩემოდანი რად მინდა ერთი კვირით სად ჩავიცმევ ამდენ ტასაცმელს.
- ნინ ნუ აპროტესტებ ხო იცი თამრიკოს ვერ გადაათქმევინებ - ოთახში ლუკა შემოვიდა.
- რა გინდა რომ ჩამოგიტანო?
- ჩემთვის მთავარია ჯანმრთელი ჩამოხვიდე. აი ეს იქნება ჩემი საჩუქარი. - ცრემლი მომერია ლუკა უკვე დიდი ბიჭი იყო და აცნობიერებდა ყველაფერს.
- ჩემო პატარა- ჩავეხუტე. - ხომ იცი როგორ მიყვარხარ. მალე დავბრუნდები.
- ნინ დე აბა შენ იცი იქ ჭკუით და ხშირად დაგვირეკე.
- დედა ეხლა არ დაიწყო იქ ხომ იცი კარტა თუ არ გაქ არ ირეკება. როუმინგი ძვირია როცა სასტუმროში ვიქნები დაგირეკავთ და ინტერნეტით ვისაუბრებთ. ხომ იცი წელს პირველად მივდივარ ზაფხულში და მინდა ყველაფერი დავათვალიერო. დაჩი, დიმა და ნათია ჩემთან იქნებიან და არ ღირს ჩეზე ნერვიულობა.
- საღამო მალე მოვა თავი მოიწესრიგე და გავიდეთ ნელ- ნელა არ მინდა დაიგვიანო.
შხაპი მივიღე , თმა გავიშრე. უკვე გრძელი თმა მქონდა და მელირებაც ძალიან მიხდებიდა. ჩემი მოლურჯო- მომწვანო ფერი გდამსვლოდა და ძველ ნინოს იერს ვიბრუნებდი. აეროპორტში იმდენი ადამიანი გვაცილებდა კაცი იფიქრებდა სამუდამოდ მიემგზავრებაო. ნათია და დიმა დროულად მოვიდნენ ხელჩაკიდებული მათი დანახვა უჩვეულოდ სასიამოვნო იყო. დაჩი შესასვლელიდან გვიქნევდა ხელს. თეთრი მაისური და შორტები ეცვა. კუნთები მკვეთრად ეხატებოდა ვიწრო მაისურის ქვეშ. ადრეც სიმპათიური იყო, მაგრამ ეხლა ძალიან კარგად გამოიყურებოდა. მე თეთრ ბოტასებში, შავ შორტებსა და თეთრ მაისურში ვიყავი გამოწყობილი. თავს ასე ძალიან კონფორტულად ვგრძნობდი.
დამშვიდობებამ დიდხანს გასტანა. დედამ ათჯერ მაინც მაკოცა. ბოლოს როგორც იქნა დავაღწიე თავი და ესკალატორზე შევხტი. ფრენის შიში მქონდა ტკივილის უსასრულო ტალღის დარტყმის შიში, თუმცა იმდენად მიხაროდა ასე დამოუკიდებლად მარტო წასვლა რომ ამაზე არც ვფიქრობდი. ფრენა 2 საათსა და 50 წუთს გაგრძელდა , მთელი გზა მეძინა. მიუხედავად ამისა თავის ტკივილით დავეშვი სტამბულის აეროპორტში.
- აბა ეხლა როგორც გამოცდილს აქედან რით წავიდეთ?- მომიბრუნდა დიმა.
- ორი ვარიანტია ან ტაქსი, რომელიც საკმაოდ ძვირია ან ავტობუსი.
- რა თქმა უნდა ტაქსი- მაშინვე წამოიყვირა ნათიამ.
- მოიცა ჯერ მოვუსმინოთ. აბა უფრო ღრმა და ძირეულ ახსნას ველოდები.
- ჩვენი სასტუმრო ტაქსიმზეა. ეს ცენტრალური უბანია და იქ მისასვლელად დაახლოებით 1 საათი გვჭირდება. ტაქსი დაახლოებით 100 – 120 ლირა ჯდება ჩვენს ფულზე 50-60 ლარი. ავტობუსი გაცილებით იაფია და ძალიან კომფორტული.

დიდი ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტეთ ავტობუსით წავსულიყავით, როგორც ტურისტებს შეეფერებათ იაფი გზა ავირჩიეთ, რომ გართობისთვის მეტი თანხები დაგვეზოგა. დიმა და ნათია გვერიგვერდ დასხდნენ. მე ფანჯრისკენ დავჯექი და ხედით ვტკბებოდი. დაჩი ჩემსკენ დაიხარა.
- არ გამიბრაზდე კარგი?! მე შენ ისევ ძალიან მიყვარხარ!- ხელზე ხელი ნაზად დამადო, მე შევცბი და ვეცადე მალე გამომეწია. - არა არაფერს არ გთხოვ. ვიცი ჯერ ისევ მასზე ფიქრობ ამიტომ არ გაჩქარებ. უსაზღვროდ დიდი მოთმინება მაქვს , ხომ მიცნობ. ამიტომ მე მაინც დაგელოდები.
არაფერი მითქვამს თავი მინას მივადე და ვეცადე დამესვენა. ისინი მის სახელსაც ვერ ამბობენ ჩემთან მიუხედავად ამდენი წლის გასვლისა მისი სახელი ეხლაც ტკივილს მაყენებს. ამ ფიქრებში დამეძინა. მკლავზე ოდნავ, ნაზი შეხება ვიგრძენი.
- ნინ მოვედით გაიღვიძე.




***

სასტუმრო საოცრად ლამაზი იყო. უამრავი ხალხი ირეოდა. დიმამ ჩვენი პასპორტები წაიღო და სასტუმროში რეგისტრაცია გაიარა. ჩვენ ორი ნომერი გვქონდა ერთში მე და ნათია დავბინავდით, მეორეში ბიჭები. ოთახი საკმაოდ ნათელი და ლამაზი იყო.
- ნინ დაღლილი ხარ? - ნათია ძალიან ბედნიერი იყო.
- ცოტა, მაგრამ დღეს მაინც ბოლომდე თქვენს გვერდით ვიქნები- ვეცადე ჩემი გადაღლილობა და ცუდად ყოფნა არ შეემჩნია.
- გავიგონე.
- რა გაიგონე?
- დაჩიმ მიყვარხარო.
- ხო.
- მე არ გეუბნები რომ მას უნდა დაუბრუნდე, მაგრამ იფიქრე. მინდა რომ მხოლოდ დაფიქრდე იქნებ ღირდეს მას შანსი მისცე. თუ შენც გინდა.
- ნათ. ხომ მიცნობ , ხომ იცი მე მასთან ასე უსიყვარულოდ ვერ ვიქნები. ვერც მას დავტანჯავ და ვერც ჩემს თავს. თან არ იმსახურებს.
- ხო ის მართლა შეიცვალა. ფიზიკურადაც და შენთან მიმართებაშიც.
- არ ვიცი. ეხლა მაგის დრო არ არის. გპირდები რომ ვიფიქრებ.
- რას იცმევ?- სასწრაფოდ თემა შეცვალა ნათიამ.
- ალბათ ასე წამოვალ. - ნათიამ წარბები ზემოთ აზიდა და გაბრაზებით შემომხედა.
- ცისფერ კაბას ჩაიცმევ. მე დამიჯერებ.
- კარგი მაგრამ ბოტასებთან
- კარგი. მთავარია ის ულამაზესი კაბა ჩაიცვა.
წყალი გადავივლე , თმა გავიშრე და ცისფერ კაბაში, რომელიც მართლა ძალიან ლამაზი იყო და ძალიან მიხდებოდა , გამოვეწყვე. ნათიას მწვანე კაბა ეცვა, ძალიან ლამაზი იყო. კარზე კაკუნმა ორივე აგვაფორიაქა. კარს მიღმა დიმა და დაჩი იდგნენ.
- რა ლამაზები ხართ!- ვერ დამალა ემოცია დიმამ.
- კი მართლაც ასეა. - დაჩი ისე მიღიმოდა თბილად.
რესტორანიში სასტუმროს ფოიეს გავლით მოვხვდით. ლამაზად მოწყობილი და სასიამოვნო ადგილი იყო. ხალხით გადაჭედილ გარემოში ულამაზესად ირწყმებოდა მუსიკის ხმა. ჩვენ რესტორნის მარცხენა მხარეს ლამაზი გოგო გაგვიძღვა. თბილად გვიღიმოდა და მენიუ მოგვაწოდა. მაგიდა მინასთან იდგა, ხედი არაჩვეულებრივი იყო. სტამბულის ცნობილ ხიდს ვუყურებდით. მე დაჩი მომიჯდა გვერდით. ნათია და დიმა კი ჩვენს წინ დასხდნენ. მათი დანახვა გულს მიხარებდა. ასე ერთად ერთმანეთზე შეყვარებულები. მალე ჩვენი მაგიდა ათასნაირი საჭმლით აივსო.
- ნინ საპირფარეშოში გავიდეთ.
- კარგი.
ბიჭები მარტო დავტოვეთ და ღიმილით შევედით საპირფარეშოში.
- აუ ნინ ეს კაბა ისე გიხდება.
- ხო მეც მომწონს.
უცებ კარი გაიღო და გავშეშდი. კარებში თამო დავინახე.
- აქ
- აქ რას აკეთებთ. - დამასწო ჩემზე მეტად გაოცებულმა თამომ.
- არ მჯერა. აქ რა გინდა - თამო ისე იყო შეცვლილი. მას ნამდვილი ბიზნეს ლედივით ეცვა.
- აქ ბიზნეს ასოციის შეხვედრაა და ჩვენც
- ვინ ჩვენ?- ნათიამ ისე იყვირა შეგვეშინდა.
- ჩემი ორგანიზაციაც მონაწილეობს და.
ერთმანეთს გადავეხვიეთ და სამივე ასე დიდხანს ვიდექით.
- აუ წამო ეხლა ბიჭები გავაოცოთ. - წამოიძახა ნათიამ.
- ვინ ბიჭები?
- აქ დიმა და დაჩისთან ერთად ვართ. ნინოს გამოკვლევა აქვს და ჩვენც გამოვყევით -
მაგიდისკენ მიმავალი შიშმა ამიტანა იქნებ ისაც აქ არის. ამის კითხვა არ შემეძლო. შიში ისე გამიჯდა გონებაში. თვალებს იქეთ - აქეთ ვაცეცებდი. მაგიდასთან მისულებს ბიჭები გაოგნებით გვიყურებდნენ. ყველა ერატმანეთს ეხვეოდა. მე გული ისე მიცემდა. შიშმა შემიპყრო. დაჩიმ ხელი მომკიდა და ყურში ჩამჩურჩულა.
- ის აქ არ იქნება. ნუ ნერვიულობ.
- ამას ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა.
- ეს რა სიურპრიზია. ეს რა დამთხვევაა ხო. - ნათია აღფრთოვანებული იყო.
- მართლა მაგარი დამთხვევააა აუ რა მაგარიააა. - თამო მაშინვე ჩემგან ახლოს მდგარ სკამზე ჩამოჯდა.
- იმედია აქ მარტო ხარ?- აშკარად უტაქტო შეკითხვა იყო დაჩისგან.
- დაჩი. მთავარია რომ თამო ვნახეთ. სხვა ჩემთვის სულ ერთია. - მაშინვე გამოვასწორე მისი უტაქტო შენიშვნა. - ისე მახარებს შენი ნახვა.
- მეც. ასეთი დამთხვევა. ალბათ უნდა გვენახა ერთმანეთი- თამო მართლა გაოცებული ჩანდა.
- იქნებ სულაც არ არის დამთხვევა. - დაჩი მართლა ბრაზობდა.
- დაჩი- დაიწყო თამომ- მე აქ შეხვედრაზე ჩამოვედი და მართლა არ ვიცოდი აქ თუ ვინმე ქართველს ვნახავდი, მითიმეტეს თქვენ. თავის მართლებას არ დავიწყებ.
- არც არის საჭირო. ისე მახარებს შენი ნახვა. არც აქვს არაფერს მნიშვნელობა. - დაჩი ბრაზობდა , მაგრამ თამოს აქ ნახვა მართლა ძალიან მახარებდა , თუმცა გულში მაინც შიში მქონდა. იქნება აქ იყო და თუ აქ იყო მე რა უნდა მომეხერხებინა ან როგორ უნდა მოვქცეულიყავი. თვალებს აქეთ- იქით ვაცეცებდი, მაგრამ არსად ჩანდა. ბოლოს მივხვდი , რომ თამო მართლაც მარტო იყო და საშიშროება არ მემუქრებოდა.
- თამო როგორ გაგვახარე ნეტა იცოდე. - დაიწყო ნათიამ. - აქ ნინის გამო ჩამოვედით და კარგია შენც ჩვენს გვერდით,რომ ხარ.
- მარტო ჩემს გამო არა. - ავღნიშნე ხმამაღლა.
- კიდევ რა მოხდა?
- აქ ნათია და დიმას ერთად ყოფნის ასაღნიშნად ვართ.
- რაააა? ვაიმე როგორ განახარეთ.
მუსიკა იღვრებოდა მთელს დარბაზში და ვხვდებოდი მეგობრების ფასი არაფერია. გიგიზე ფიქრი თავიდან ამოვიგდე. არ ღირდა ამ ლამაზი დღის მისი მოგონებებით დამძიმება. თამო ხშირად იყურებოდა ტელეფონზე, ჩავთვალე, რომ საქმიანი ქალის საქციელი იყო. ნათიამ დიმა საცეკვაოდ წაიყვანა. ჩვენ სამივე მათი ყურებით ვხარობდით. დაჩიც მოდუნდა. ყველა მივხვდით, თამო მართლა მარტო იყო. უცებ თამომ ტელეფონს დახედა და წამოხტა.
- რამე მოხდა?- გაოცებული ვუყურებდი.
- უნდა წავიდე. ნინ გამიხარდა შენი ნახვა. - თამომ ტელეფონს ხელი დასტაცა და ჩვენგან სწრაფად წასვლას ეცადა. მე და დაჩიმ ერთმანეთს გადავხედეთ.
- სად ხარ გოგო გირეკავ არ მპასუხობ და მოვიარე აქაურობა. - ადგილზე გავიყინე. მისი ხმა ყურებში გაორდა და ვეცადე სახეზე არაფერი დამტყობოდა. უკანაც არ მიმიხედავს იმ იმედით, რომ ვერ დამინახავდა. თამო ანერვიულებული იდგა ხან მე მიყურებდა , ხან გიგის. გიგი ჩვენსკენ წამოვიდა. ალბათ აინტერესებდა ვისთან ერთად იყო თამო და ადგილზე გაშრა.