- ნინი- მე მისკენ არც გამიხედავს. ხელი მომკიდა, ამაყენა და ჩამეხუტა. გაურკვევლობისგან ყველა გავიყინეთ. თავს ცუდად ვგრძნობდი. ხელი მაშინვე გავაშვებინე და დაჩის მივუჯექი გვერდით. როგორც ჩანს გიგიც მალე მოვიდა გონზე თამოს გადახედა- აქ როგორ შეხვდით? ეს რა დამთხვევაა?
- მეც მაგას ვამბობ!- დაჩის გაბრაზებული სახე მართლა ცეცხლს აფრქვევდა.
ნათია და დიმა სწრაფად მოვიდნენ მაგიდასთან.
- აქ რას აკეთებ?- დიმამ გიგის ხელი ჩამოართვა. მე გაყინული ვიჯექი მხოლოდ იმას ვფიქრობდი აქედან როგორ გავქცეულიყავი, თავი როგორ გადამერჩინა.
- აქ ბიზნეს შეხვედრისთვის ჩამოვედი. რეისმა დაიგვიანა და თამოს აქ ვეძებდი და თქვენ გიპოვეთ. - მერე ჩემს სკამთან ჩაიმუხლა. - ხომ კარგად ხარ? - ისეთი თვალებით მიყურებდა, თითქოს არაფერი მომხდარიყო და წარსული არ არსებობდა. მისი ნახვა შარვალ- კოსტუმში უჩვეულო იყო. ისევ ისეთი დამაბნეველი და სიმპათიური იყო.
- გაიწიე- მხოლოდ ეს მოვახერხე და დაჩისკენ გადავიხარე. ჩემს გვერდით თამოს სკამზე დაჯდა. - აქ თამო ზის.
- გადაჯდება. - ღიმილით მითხრა ისე რომ თვალი არ მოუცილებია. ყველა თავის ადგილს დაუბრუნდა. დაძაბულობა იმატებდა. გიგი თვალს არ მაცილებდა.თვალს ამაყოლებდა- ჩამაყოლებდა და იღიმოდა ალბათ ახალისებდა ჩემი კაბისა და ბოტასის ტანდემი.
გაბრაზებისგან ცეცხლი მეკიდა. ის კი იჯდა და იღიმოდა, მიყურებდა ისეთი სიყვარულის თვალებით თითქოს არც არაფერი მომხდარიყოს და თითქოს არც გასულიყოს დრო, არც მივეტოვებინე ჩემთვის ყველაზე საჭირო დროს. ისე მომინდა ისაც გაცეცხლებულიყო, როგორც მე დაჩისკენ გადავიხარე.
- დაჩი წამო ვიცეკვოთ.- დაჩიმ გაოცებანარევი ღიმილი შემახვედრა. ხელი მომკიდა საცეკვაო ადგილას გავედით. გიგისთვის არც გამიხედავს, თუმცა ვიცოდი ეს გააბრაზებდა. მეც ეს მინდოდა. მე და დაჩი ბავშვობიდან ერთად ვცეკვავდით და ჩვენი მოძრაობები და მიმოხვრა დადგმულ ცეკვას გავდა. ცოტა ხანში დამავიწყდა გიგიც და ყველაფერი მხოლოდ ვცეკვავდი, ჩემს სხეულს ძალიან ჰქონდა მონატრებული მოძრაობა. წამიერად გიგისკენ გავაპარე თვალი ის ღიმილით მიყურებდა. უეცრად თავბრუსხვევა და თავის ტკივილი ვიგრძენი. წაქცევას დაჩიმ გადამარჩინა.მაგიდისკენ წამიყვანა. აქ კი გაბრაზებული გიგი დაგვხვდა , ფეხზე იდგა და დაჩის წარბშეკრული უყურებდა.
- ხომ იცი მისთვის გადაღლა , რომ არ შეიძლება!
- ის უკვე დიდია და თვითონ წყვეტს!- დაჩიმ კბილებიდან გამოცრა.
- შენ უნდა უფრთხილდებოდე მას და მარტო შენს თავზე არ უნდა იფიქრო!
- ჩემზე ისე ნუ საუბრობთ, თითქოს აქ არ ვიყო!- მათ შორის მომიწია ჩადგომა. დავჯექი, რადგან თავს მართლა ცუდად ვგრძნობდი. გიგიმ წყალი მომაწოდა.
- თავს როგორ გრძნობ?- გიგი შეწუხებული ჩანდა.
- მოდი დავიშალოთ. ნინო ნამგზავრია და მისთვის ეხლა ძალიან რთულია ასე ჯდომა. - დაჩი ადგა.
- - შენ დაჯექი თვითონ გადაწყვეტს. - არ ცხრებოდა გიგი.
- ნინ, წამო წავიდეთ ნომერში. - ნათიამ ადგომა დააპირა.
- არა ნათ ეს მნიშვნელოვანი დღეა და ვერ ჩაგაშხამებთ.
- რა დღეა დღეს?- გიგიმ ნათიას გახედა.
- დიმა და ნათია. - დაიწყო თამომ.
- როგორც იქნა მიხვდნენ , რომ ერთმანეთი უყვართ?!- გიგიმ ღიმილით გამომხედა.
- ანუ შენც იცოდი?- დიმა მართლა ბრაზობდა. - ჩემს გარდა ყველა ხვდებოდა. საინტერესოა.
- პირველად ერთად რომ გნახეთ მაშინვე ვუთხარი ნინის. - მისგან ჩემი სახელის წარმოთქმა გულს მიჩქარებდა. - გილოცავთ.
- მე უნდა წავიდე თქვენ კი თუ გიყვარვართ განაგრძეთ აღნიშვნა. მე მაინც წამალს დავლევ და დავწვები. - ფეხზე ავდექი. - ნათი ადრე რომ მოხვიდე არ დაგელაპარაკები იცოდე. კარგი?
- კარგი ნინ.
- მე აგაცილებ!- გიგიც ადგა.
- მე დაჩი წამიყვანს - დაჩის სახე გაებადრა და მაშინვე წამოხტა.
- ნინ შენი ნახვა აქ ამ უცხო მხარეაი საოცრება იყო. - გიგისკენ აღარ გამიხედავს. თამოს ვაკოცე და დაჩიზე დაყრდნობილი ლიფტამდე მივედი.
- საშინელებაა მისი აქ ნახვა. - დაჩი მართლა ნაწყენი იყო.
- მე ეს არ მეხება სადაც უნდა იქ წავიდეს. ჩემთვის სულ ერთია.
- ნინ ჩემს ნათქვამზე იფიქრე?
- გთხოვ ეხლა ამის არც დროა და არც ადგილი ხომ იცი.
- უბრალოდ გახსოვდეს რომ მე მიყვარხარ და სულ დაგელოდები.
- დაჩი. ..
- ვიცი ბევრს გთხოვ. მე მოვიცდი.
- მე შევალ კარგი. გთხოვ შენც ჩადი იმხიარულე. მე დავიძინებ და ხვალ შემოგიერთდებით.
ნომერში ბნელოდა. მართლა ძალიან რთული იყო გიგის ნახვა აქ ასე სხვანაირის. ის ისეთი შეცვლილი იყო. დაკაცებული და დიდი. მეშინოდა და აღარ მინდოდა მისი ნახვა. თუმცა სადღაც ქვეცნობიერი ხარობდა მისი აქ ნახვით და ჩემი ეხლანდელი განცდების გამო. თითქოს რაღაც ძველს და მივიწყებულ გრძნობებს ნელ- ნელა, წვეთ - წვეთად მახსენებდა. მაშინებდა იმის გააზრება , რომ ჩემი გრძნობა ამ წლების განმავლობაში წამითაც არ გამნელებია. წყალი გადავივლე, პიჟამა ჩავიცვი. ჩემებს ველაპარაკე და დავიძინე. არ ვიცი რამდენი ხანი გავიდა. ხმაურმა გამომაღვიძა. ნათურას გადავწვდი, თავიდან მეგონა ჩემი გადარეული ნათია დაბრუნდა, მაგრამ კაცის სილუეტი ამოვიცანი. ყვირილი რომ დავაპირე გიგი ვიცანი.
- ნუ ნერვიულობ მე ვარ. - ჩემზე უფრო შეშინებულს გავდა.
- ზუსტად ეგ მანერვიულებს აქ რას აკეთებ?!
- ვინერვიულე და…
- და?
- აქ VIP კლიენტი ვარ და კარი გამიღეს ვუთხარი ჩემი მეგობარია ცუდად და უნდა ვნახოთქო. - წამოვჯექი. მას პიჯაკი აღარ ეცვა.პერანგის ორი ღილი შეხსნილი ჰქონდა. მართლა ნანერვიულები ჩანდა. საოცრად გამოიყურებოდა. ვცდილობდი ჩემში მისდამი ლტოლვა ჩამეხშო.
- რაც გინდა ის იყავი. შენ ჩემი მეგობარი არ ხარ და აქ შენი ყოფნა მე არ მჭირდება.
- ვიცი ბრაზობ...
- ვბრაზობ?! კი არ ვბრაზობ შენ უკვე ჩემთვის აღარ არსებობ! და შენი აქ ყოფნა არასწორია, მაშინ როდესაც მეორე ნომერში ჩემი შეყვარებულია…
- ვინ არის ?- სიცილი და ბრაზი ერთად გამოესახა სახეზე. - ვინ არის შენი შეყვარებული დაჩი? ნუ გამაცინებ რა.
- სასაცილო არაფერია.
- შენ და ის?! შენ ის არ გიყვარს!
- შენ ამდენი წლის მერე მოდიხარ და ამას მეუბნები? რა იცი მე რა ან ვინ მიყვარს ? გიგი წადი აქედან!- ცრემლები წამსკსა თვალებიდან. გიგი შეცბა.
- არ იტირო რა გთხოვ!
- შენ ჩემს ყველაზე რთულ დღეებში წახვედი, მიმაგდე, მიმატოვე და ეხლა აქ გამომეცხადე შარვალ- კოსტუმით, VIP კლიენტი, დიდი კაცი და აპროტესტებ ჩემი და დაჩის ურთიერთობას? ამის უფლება ვინ მოგცა? ვინ ხარ შენ ჩემთვის? არავინ!!!- ტირილი ყვირილში გადამეზარდა. გიგი თავდახრილი იდგა, ხმა არ ამოუღია, მაგრამ მის ხელზე დაცემული ცრემლის დანახვამ მომნუსხა.
- მართალი ხარ!- რამოდენიმეწუთიანი პაუზის შემდეგ თქვა და ადგა.
- ეხლა გაიაზრე რომ მართალი ვარ?
- სულ ვიცოდი!
- რატომ წახვედი? ან რატომ არ მითხარი რომ არ გიყვარდი და მტოვებდი?
- იმიტომ რომ ვერ მოგატყუებდი, მიყვარდი და … კარგი არ აქვს მნიშვნელობა.
- არა ქვს მნიშვნელობა? შენ მართლა ფიქრობ რომ არ აქვს ჩემთვის მნიშვნელობა?
- ნინ არ მინდა ინერვიულო.
- ამიტომ მიმატოვე? რომ არ გინდა მენერვიულა?
- ნინ მე წავალ. შენ დაისვენე.
- ისედაც წასული ხარ. ისედაც არავინ ხარ. ჩემთვის სულერთია.
- ასე ნუ მესაუბრები. ასე ნუ დაივიწყებ ყველაფერს.
- მე ნუ დავივიწყებ? მე დაგივიწყე თუ შენ გამცვალე აი ამ ყველაფერში, რომ VIP კლიენტი და ასეთი დიდი კაცი გამხდარიყავი.
გიგი დაჯდა საწოლზე და ძალიან ღრმად ამოისუნთქა.
- აი ამ ყველაფერს რაც ეხლა მაქვს ჩემს სუნთქვასთან და გულისცემასთან ერთად შენს ერთ კოცნაში გავცვლიდი. - სუნთქვა შემეკვრა. ყურებს არ ვუჯერებდი.
- რატომ მიმატოვე თუკი ეს ყველაფერი ასეთი ძვირფასი იყო რატომ წახვედი?
- ეხლა ამაზე ლაპარაკს მართლა არ აქვს აზრი.
- მართალია არაფერს აღარ აქვს აზრი. ზოგჯერ ისაც კი არ მესმის რატომ გადავრჩი...
გიგი ისე მიყურებდა მივხვდი ამ სიტყვებით გული მოვუკალი. არ ვიცი რამდენ ხანს ვიჯექით, თვალს არც ერთი ვაცილებდით ერთმანეთის მზერას. ბოლოს გადავწყვიტე მე გადამედგა ნაბიჯი. საბანი გადავწიე გიგი არ ექანებოდა გულდაწყევტილი მიყურებდა. თავიდან ვერ მიხვდა რას ვაკეთებდი. ნელა მისკენ მივიწიე. გიგიმ წარბები შეკრა და თვალები მოჭუტა.
- რას აკეთებ ნინ?
- ვამოწმებ ჩემი გიგი ხარ თუ არა.
- ვერ მივხვდი. - მასთან ისე ახლოს მივედი მის სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი. გული ამოვარდნას მქონდა. მის სუნთქვას და გულისცემას ვგრძნობდი. - ნინ გთხოვ გაჩერდი!
- რატომ? არ გინდა ჩემთან ყოფნა, ჩემი კოცნა?- გიგის ჩაეღიმა
- ეხლა ჩემს თავს ვებრძვი, რომ ეგ ლამაზი ტუჩები არ მოგაჭამო!- მასთან კიდევ ახლოს მივიწიე.
- მომენატრე- მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე და ძალა გამომეცალა. ტირილი დავიწყე.
- არამგონია ეს სწორი იყოს!..
გიგიმ მაკოცა... და ყველაფერი თავის ადგილად დადგა. ჩვენი გულისცემა ერთმანეთს გაუთანაბრდა. მის პერანგზე დარჩენილი ღილებიც შევხსენი. ვხედავდი როგორ ებრძოდა თავს, მაგრამ ბოლოს მაინც დანებდა გრძნობებს. ... გიგი ცდილობდა ძალიან ნაზად მომპყრობოდა, თუმცა ვხვდებოდი როგორ ძლიერად უნდოდა ჩავეკარი გულში, მომფერებოდა , ეკოცნა. ჩვენი სუნთქვა და გულისცემა ისმოდა ირგვლივ. ხმას არც ერთი არ ვიღებდით. არ ვიცი რამდენი ხანი გავიდა.
- ეს არასწორი იყო. - გიგი ადგა ჩაცმა დაიყო.
- რა თქმა უნდა არასწორი იყო ვინც არ გიყვარს მასთან სექსი არასწორია. - ვუთხარი ნიშნისმოგებით და ცრემლები შეუმჩნევლად მოვიწმინდე.
- შენ გგონია. -გიგი გულდაწყვეტილი მიყურებდა. - როგორ იფიქრე შენთან ყოფნა რომ არ მინდა - ლოგინზე ჩამოჯდა. თავი ჩაღუნა. - უბრალოდ ასე არ არის სწორი. მე ჩემს თავს მივეცი პირობა…
- წადი , გთხოვ- ჩემი ხმის მე თვითონ შემეშინდა.
- ასე ვერ დაგტოვებ.
- მომაკვდავი დამტოვე და სექსის მერე ვერ მტოვებ? - ცინიკურად ჩავიცინე. - წადი!
- არასწორად მექცევი- გიგის ზურგი შევაქციე და თვალები ძლიერად დავხუჭე. მისი ფეხის ხმა და კარის გაჯახუნება გავიგე.
წავიდა. აბა რას ველოდებოდი. კიდევ ერთხელ მიმატოვა. მე კი ისეთი ძლიერი ვყოფილვარ. ვუძლებ და ვუძლებ მის წასვლას. კარის ხმა გავიგე. ქუსლიანი ფეხსაცმლით მივხვდი ნათია იყო. თვალები არ გამიხელია. მინდოდა ეფიქრა, რომ მეძინა.
- კი სძინავს. - ჩურჩულებდა ნათია. - დიმა ეხლა ვერ გავაღვიძებ და ვერ ვკითხავ როგორ ხართქო. ხვალ დაველაპარაკები. კარგი მეც მიყვარხარ.
დილა ისე მოვიდა თვალი ვერ მოვხუჭე. ავდექი შხაპი მივიღე. ხალათით გამოვედი, ნათიას უკვე ეღვიძა.
- როგორ ხარ?
- ცუდად.
- ვიცი მეც ცუდად ვარ.
- გიშინ აქ იყო.
- ვინ?
- გიგი.
- რა?
- და არ ვიცი როგორ და რატომ
- რა?
- ჩვენ ერთად ვიყავით.
- რა? ნინ რატომ უკეთებ შენს თავს ამას?
- მე ის მიყვარს.
- ვიცი და ვიცი რომ ეს სიყვარული გულს გტკენს.
- მეც ვიცი. კარგი მორჩა, დასრულდა. ის ადგა და წავიდა. ისევ ისე უკანმოუხედავად. მისი დანახვა ეხლა უფრო აღარ მინდა და დარწმუნებული ვარ აღარც გამოჩნდება. - ნათია მოწყენილი მიყურებდა.
- კარგი ნინ მოემზადე და წავიდეთ, მის ჯინაზე უნდა იყო ბედნიერი.
ყვითელი შორტ- კომბინიზონი ჩავიცვი, თმა ზემოთ ავიწიე, თეთრი ბოტასები ჩავიცვი. ბიჭები იკვე კართან გველოდებოდნენ.
- ნონ რა ლამაზი ხარ!- დაჩი სიყვარულით სავსე თვალებით მიყურებდა.
- მეც მოვედი- ყველამ უკან მივიხედეთ. თამო მოვიდა.
- იმედია მარტო ხარ!- დაჩი თამოს წარბშეკრული უყურებდა.
- შენ დამშვიდდი რა -თამო არც მალავდა მისდამი “კეთილგანწყობას”
- მთავარია ჩვენთან ერთად არის. - ვთქვი და თამოს ჩავეხუტე. გულში ის პატარა იმედიც გაქრა, რომელიც აქამდე ბჟუტავდა ჩემს გულსა და გონებაში. ლიფტთან ვიდექით. ვცდილობდი არავის დაენახა ჩემი გულისწყვეტა. უხმოდ ჩავედით პირველ სართულზე. ფოიეში გიგი იდგა. ლურჯი შორტებით, თეთრი მაისურით და ბოტასებით. სათვალე თავზე ეკეთა და იღიმებოდა. მე ძალა მოვიკრიბე დამემალა გახარება და მისი ნახვით გამოწვეული ბედნიერება.
- დილა მავიდობისა!- გიგიმ ღიმილით თქვა, ისე რომ თვალი არ მოუცილებია. ჩამქრალი თვალები ანთებოდა და ბედნიერებისგან უციმციმებდა.
- შენც აქ ხარ?- დაჩიმ გაბრაზება ვერ დამალა.
- კი აქ ვარ. რამე პრეტენზია გაქვს?
- დაჩი!- დიმამ დაჩის გახედა.
- აბა ვისაუზმოთ?- გიგი მხოლოდ მე მიყურებდა.
- მე არაფერი მინდა - ვთქვი და დაჩის დავეყრდენი.
- გინდა, გინდა, ძალების აღდგენა გჭირდება ! - გიგიმ ისე შემომხედა გუშინდელი ღამის მოგონებმა თავბრუ დამახვია.
სასაუზმოდ მრგვალ მაგიდასთან ვისხედით. გიგი ჩემს მოპირდაპირედ იჯდა და თვალებს არ მაშორებდა. პერიოდულად იღიმოდა, ხან სევდა ჩაუდგებოდა თვალებში. საჭმელი ვერ ვჭამე. მხოლოდ ცნობილი თურქული ჩაი დავლიე.
- დღეს რა გეგმები გვაქვს?- გიგიმ ღიმილით გადახედა ბავშვებს.
- ჩვენ უამრავი გეგმა გვაქვს, შენ ალბათ იცი შენი საქმე.- უკმეხად უპასუხა დაჩიმ.
- მისმინე დაჩი მხოლოდ ნინის ხათრით ვიკავებ თავს და შენც ასე მოითმინე. ან შეგიძლია ეხლავე წახვიდე.
- გთხოვთ!- ნათიამ მოწყენილად დაიწყო- ეს თქვენი გაუთავებელი კამათი ნინის ვნებს. არ გესმით. ნუთუ არ შეიძლება მშვიდად ვიყოთ ეს დღეები.
- კარგი მართალი ხარ!- გიგიმ ხელები ასწია.
საუზმეს მოვრჩით და ფოიეში გავედით. გიგი გვერდით დამიდგა და მხოლოდ ჩემს გასაგონად ჩამჩურჩულა.
- ულამაზესი ხარ ნი! არ მიძიანია მთელი ღამე შენზე ვფიქრობდი.
- მომეშვი რა იდიოტო!- მისთვის არც შემიხედავს ნათიას დავეწიე და მასთან ერთად გავაგრძელე ვზა.
- სად მივდივართ?- იკითხა ჩემს ზურგ უკან თამომ.
- წინა ჩამოსვლაზე ზამთარში ნინის უნდოდა რაღაცის გაკეთება და ვერ მოვასწარით, არც ხასიათი გვქონდა და მინდა წელს ავუსრულო. - ნათიამ ხელი ჩამკიდა.
- მეც გამიმხილეთ რა. - გიგი დაგვეწია და ინტერესით გვისმენდა.
- ტაქსიმის მოედანზე, რომ ძველი ტრამვაი დადის იცი?- გამომცდელად კითხა ნათიამ.
- არა არ ვიცი.
- ხოდა უნდოდა მანდ ჩავმჯდარიყავით და ისე ვინერვიულეთ და ისე ცუდად გახდა ვერ მოვახერხეთ ამიტომ წელს ამ ამბავს ვერ გამოვტოვებთ- გიგის თითქოს მძიმე ამბავი მოაგონეს თვალებში სევდა ჩაუდგა.
- აზვიადებთ ძალიან, ისეთი არაფერია უბრალოდ პატარა და ლამაზი ვაგონია. - გამხიარულება ვცადე ყველასი.
გზა უხმოდ გავაგრძელეთ. ყველა მძიმე ფიქრებში წავედით. ტაქსიმის მოედანთან ახლოს იყო ჩვენი სასტუმრო, ამიტომ მალე მივედით. ჰაერში წაბლის გემრიელი სუნი ტრიალებდა. ტრამვაი იდგა, თითქოს ჩვენ გველოდებაო. ასულებს ძალიან ბევრი ხალხი დაგვხვდა. ფაქტიურად გადაჭედილები ვიდექით. გიგი ხალხს წევდა იქეთ- აქეთ, ჩემთვის სივრცის შექმნას ცდილობდა.
- შენთვის აქ ამოსვლა არ შეიძლებოდა. - მე არც მიყურებდა ისე მიქმნიდა კომფორტულ გარემოს.
- დამშვიდდი!- გიგიმ მხოლოდ ეხლა შემომხედა, ის ისე ახლოს იყო. ორივე გავშრით და მხოლოდ ჩვენ ორნი დავრჩით.
- ნინ!-მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა.
- გიგი!- ორივესთვის ყველაფერი გაქრა მხოლოდ მე და ის ვიყავით მთელს სამყაროში.
- ეხლა რაც მოხდება წინასწარ გთხოვ პატიებას. - მხოლოდ ჩემს გასაგონად ყურთან წარმოთქვა ეს სიტყვები. - ადამიანებო- გიგიმ ისე იყვირა ყველამ მას გახედა. - ეს გოგო ჩემი მთელი ცხოვრებააა, ჩემი სუნთქვის და არსებობის მიზეზი- გავიყინე. ყველა სმენას გადაიქცა, თუმცა იქ მყოფთა უმრავლესობას მისი არც ერთი სიტყვა არ ესმოდა.ტრამვაი გაჩერებას უახლოვდებოდა. - არ მოგვძებნოთ მე ნინი მოვიტაცე!-კარი გაიღო და ტრამვაიდან გიგიმ ჩამახტუნდა. ვერ ვეწინააღმდეგებოდი. ერთ- ერთ ჩასახვევში ჩავუხვიეთ და გავჩერდით. ჩვენები გადაჭედილი ტრამვაიდან ჩამოსვლას ვერ მოასწრებდნენ. გიგის გაოცებით ვიყურებდი.
- რას აკეთებ?
- გახსოვს სულ ფიქრობდი, რომ გიტაცებდი აი ეხლა ძალა მოვიკრიბე და მოგიტაცე.
- იდიოტი ხარ!
- მეც ძალიან მიყვარხარ და უზომოდ მინდა ეხლა გაკოცო. -
უცებ თავბრუსხვევა და დაღლილობა ვიგრძენი. გიგიმ ხელში ამიყვანა.
- რას აკეთებ?- შეწინაღმდეგების ძალა არ მქონდა. იქვე პატარა კაფეში შემიყვანა. ყველა გაოცებული გვიყურებდა.
- - ჩემი ბრალია , არ უნდა გამოვქცეულიყავით!- გიგი აშკარად ძალიან ანერვიულებული ჩანდა.
- არაფერია გამივლის - მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე.
- წყალი...water please!- მიმტანი გაოცებული უყურებდა. სავარაუდოდ ინგლისური არ იცოდა, ან ნანახმა ისე გააოცა ყველაფერი დაავიწყდა.
- Sue lutfen! ( წყალი გთხოვთ)- გავიღიმე დაბნეულ მიმტანს. ის მაშინვე გაიქცა. გიგიმ კი ღიმილით თავზე ხელი გადამისვა.
- ყოველ დღე მაოცებ. თურქულიც იცი?- უხერხულად მიღიმოდა.
- აქ იმდენჯერ დამჭირდა ჩამოსვლა და მომიწია სწავლა. - მიმტანი წყლით მოვიდა.
- რა გავაკეთო ?
- ჩანთაში წამლები მაქვს და მომეცი. - გიგი შეშინებული მიყურებდა. ჩანთა გახსნა.
- ამდენი წამლების დანახვას არ ველოდი. - თვალებში ცრემლები ჩაუდგა. წამალი ამოვიღე და დავლიე.
- დაჯექი. გადამივლის ეხლა და ასე ჯდომა საჭირო არაა. ყველა ჩვენ გვიყურებს.
- შენი აზრით ეს მაღელვებს?! - ირონიულად მითხრა.
- გთხოვ დაჯექი რა ასე შენთან ახლოს ყოფნით ძალიან ვიძაბები.- ჩაიღიმა და ჩემთან ახლოს სკამზე ჩამოჯდა.ღრმად ვსუნთქავდი და მალევე თავი უკეთ ვიგრძენი.- უკეთ ვარ ასე ყურება საჭირო არაა.
- როგორ ასე?- ცალი თვალი მოხუჭა და ისე საყვარლად შემომხედა გული ამომივარდა.
- უცნაურად.
- იქნებ სიყვარულით?- პირი გამეღო გაოცებისგან.
- რა?
- ხომ გაიგე რაც ვთქვი? მოგწონს რომ ვიმეორებ? - გამიღიმა.
- არ მჯერა. - ძალა მოვიკრიბე და სხვა მხარეს გავიხედე.
- კარგი. ვხვდები და ვიზრუნებ ამის დასამტკიცბლად.
- გიგი, აქ რას ვაკეთებთ?
- შენ იქ ხარ სადაც უნდა იყო!- საკმაოდ მკაცრად მითხრა.
- შენ მე მიმატოვე! მაშინ წახვედი, როდესაც ...- ხელო ასწია და შემაჩერა. თვალებში ტკივილი ჩაუდგა.
- ვიცი. ყველაფერს აგიხსნი, მაგრამ დრო მჭირდება.
- დრო...- ამოვიხვნეშე. მისთვის არც შემიხედავს.
- ასე რატომ იქცევი?
- მე? როგორ?
- ჩემი მართლა არ გჯერა?- მისკენ მივიხედე, სევდიანი მიყურებდა.
- შენ მე თავი შემაყვარე , მომატოვე, მერე დაბრუნდი, სიყვარული ამიხსენი და ისევ მიმატოვე, ეხლა აქ თურქეთში გამომეცხადე, ოთახში ქურდივით შემომივარდი და
- და?
- და სექსი გქომდა ჩემთან!- ჩემი სიტყვების წარმოთქმისგან მეც კი შოკში ვიყავი. გიგი პირღია მიყურებდა. რამოდენიმე წუთში გაეღიმა. - სასაცილოა ეს შენთვის?
- შენგან წარმოთქმული ეს სიტყვაა სასაცილო. - თვალები ჩაუმუქდა და აემღვრა.
- ჩემგან რა გინდა? ხომ მიიღე ყველაფერი რაც გინდოდა.
- ჯერ ერთი მარტო მე არ მინდოდა , მეორეც მაგასაც გამოვასწორებ!- ზუსტად ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა.
- მართლა რა გინდა გიგი?
- შენთან- პირი გამიშრა და გულისცემა გამიხშირდა.
- ვერაფერს ვხვდები.
- მე შენ მიყვარხარ!- გაოცებისგან ხმას ვეღარ ვიღებდი. - გუშინ დავინახე და ვიგრძენი რომ შენც ისევ გიყვარვარ. მე აღარსად გაგიშვებ.
- მე არსად მოგყვები, ჩვენ აღარ არსებობს.
- გიყვარვარ? - ამ კითხვას არ ველოდი. თავი დავხარე და ჩემს ხელებს ვუყურებდი.
- მე…
- გიყვარვარ თუ არა? მხოლოდ ამ კითხვაზე მიპასუხე.
- კი!- როგორც ჩანს ისაც არ ელოდა ასე მალე ჩემს აღიარებას. ცოტა ხანს გაოგნებული მიყურებდა. მერე ადგა საფულედან ფული ამოიღო იქვე დადო. ხელი მომკიდა და ამაყენა.
- ჩემთვის ეს არის მთავარი!
- სად მივდივართ?
- შეგიძლია ეს ერთი დღე ისე გავატაროთ, როგრც მაშინ როცა ერთად ვიყავით, თითქოს არაფერი მომხდარა?- მოლოდინით აევსო სახე.
- კარგი მაგრამ…
- გთხოვ არაფერი მკითხო უბრალოდ წამომყევი.
- ასე უბრალოდ ყველაფერი დავივიწყო?
- ხო გთხოვ ისე როგორც გუშინ…- გუშინდელი ღამის გახსენება ორივეს აშკარად გვძაბავდა.

***

მონუსხულივით ვიჯექი, ის მელოდებოდა და ბოლოს ძლივს გასაგონად ამოვილუღლუღე
- კარგი.
- რა?
- კარგი, თანახდმა ვარ , მხოლოდ ერთი დღე!
- ჩემთვის ესეც საკმარისია!- გამიღიმა და ერთად უდარდელად გავედით სტამბულის ცხელ ქუჩებში.
ხელჩაკიდებული მივდიოდით, ღიმილით და ჩაფიქრებული. არ მინდოდა რამეზე მეფიქრა, მხოლოდ ეს დღე თუ მქონდა არ მინდოდა ფიქრებს ხელი შეეშალათ და ამ სიზმრიდან გამოვეფხიზლებინე.
- რაზე ფიქრობ? ასე მოწყენილი?
- არაფერზე არ მინდა ფიქრი, დღეს არა, აქ არა...
- ხოდა სწორია, მეც ასე ვარ მოდი მხოლოდ დღევანდელი დღე მომეცი, შენი უდარდელი თავი დამიბრუნე და ხვალ...მოდი ხვალზე ერთი დღით არ ვიფიქროთ.- გავუღიმე.
- რას ვაპირეებთ?
- აუ იმდენ რამეს...- ხელზე მაკოცა და მაცდურად გამიღიმა. ტაქსს ხელი დაუქნია, გავოცდი , მეგონა ვისეირნებდით.
- სად მივდივართ?- ტაქსის კარი გამოაღო.
- კითხვების გარეშე- მანქანაში ჩავჯექით და ჩემთვის გაურკვეველი მიმართულებით წავედით. გზაში მის მხარზე დავდე თავი და უბრალოდ სიმშვიდით ვტკბებოდი. როგორც იქნა დავაღწიეთ თავი სტამბულის საცობებს და ჩემთვის უცნობ ადგილას შევჩერდით. მანქანიდან გადმოსულს ძალიან მცხელოდა. დიდი სავაჭრო ცენტრის შესასვლელთან შევჩერდით. გიგიმ თავზე მაკოცა და ულამაზეს, დიდი შენობაში შევედით.
- აქ რას ვაკეთებთ?- ვკითხე ისე უდარდელად მე თვითონ გამიკვირდა ჩემი მხიარული ხმის.
- ხომ კარგად ხარ?
- კი
- მე უნდა წავიდე!- ის მიღიმოდა მაგრამ მე გული ამიჩქარდა . აქ მტოვებს, სად მიდის?- რატომ მოიწყინე?
- სად... სად მიდიხარ?
- რაღაც პატარა საქმე მაქვს , მანამ სანამ მე იმას მოვაგვარებ მინდა მაღაზიებში შეხვიდე, იყიდო ყველაფერი , რაც დაგჭირდება , ერთი , ორი ლმაზი კაბაც და საერთოდ რაც საჭიროდ ჩათვალო ყველაფერი.- საფულიდან ოქროსფერი ბარათი ამოიღო და გამომიწოდა- ეს ჩათვალე რომ ულიმიტოა და არ დაინანო, კოდი 20-07 შენი დააბადების თარიღია და არ დაგავიწყდება- გაოცებული ვუყურებდი.გაეღიმა - ასე ნუ მიყურებ.
- აქ ... აქ ხომ არ დამტოვებ?- მივხვდი ამ სიტყვებით ძალიან ვატკინე.
- არასრდოს დაივიწყებ ხომ ასეა? ყველა ჩემი კარის გახურვა ასე რთული იქნება ხომ? სულ გეგონება რომ წავალ!- მივხვდი ამ ჩემი რეაქციით ის ძალიან დავამწუხრე.
- არა უბრალოდ..
- მესმის და არც გამტყუნებ- ამოისუნთქა და ნაძალადევად გამიცინა.- ცოტა ხნით გავალ და ისევ აქ მოგაკითხავ. 1 საათში აქ ისევ ამ ადგილას ექსავატორთან შევხვდეთ კარგი?
- კარგი
- გთხოვ არ მოიწყინო. გგონია რომ აქ მოგიყვანე , უცხო ადგილაას და აქ მიგატოვებ. ასეთი ცივსისხლიანი ნუ გეგონები!- მოვიდაა და ჩამეხუტა.
- კარგი!
- ანუ კარგდა ხარ ხომ?
- კი შეგიძლია წახვიდე და 1 საათში აქ შევხვდეთ.- მასთან მივედი ჩავეხუტე და სწრაფად შევბრუნდი, ექსკავატორზე ფეხი შევდგი და თითქოს არ ვნერვიულობდი ხელი დავუქნიე. ის მიყურებდა მანამ სანამ მეორე სართულზე არ ავედი.
შიშმა მთელს ტანში დამიარა , მაგრამ გიგი მართალია ნუთუ აქ მომიყვანდა , რომ მივეტოვებინე. მაღაზიებს თვალ მოვავლე და ვეცადე ყურადღება მხოლოდ საყიდლებზე გადამეტანა. საათს , რომ დავხედე თითქმის 2 საათამდე იყო გასული. სწრაფად გადავიხადე და გარეთ გამოვედი. თითქმის გავრბოდი, ექსკავატორზე ანერვიულებული დავდექი და იქეთ აქეთ თვალებს ვაცეცებდი. უეცრად დავინახე აქეთ- იქეთ ნერვიულად მოსიაარულე გიგი და ამოვისუნთქე. დამინახა თუ არა ჩემსკენ წამოვიდა, შეშინებული ჩანდა.
- სად იყავი?- ნერვიულად მკითხა და ჩამეხუტა.
- დრო ვერ გავაკონტროლე.
- მე კიდე ჩემი ნერვები, მეგონა მიმატოვე და წახვედეი.- ღრმად სუნთქავდა და ცდილობდა დამშვიდებულიყო.
- მე? მე შენ არასდროს მიგატოვებდი.
- ორი წუთი მჭირდეება დასამშვიდებლად.- უცებ უკან გაიწია და ჩემს პარკებს შეხედა, თავი უხერხულად ვიგრძენი.
- ცოტა ბევრი მომივიდა მგონი.
- არა ნინ მთავარია ყველაფერი ვიყიდოთ, რაც დაგჭირდეება , სასტუმროში არ დავბრუნდებით და ამიტომ.
- გიგი
- დღეს კითხვების გარეშე და მერე ხვალ...
- კარგი. შენც გიყიდე ლამაზი მაისური, იმედია მოგეწონება.- გაეღიმა
- ჩემზეც იფიქრე?მიხარია.
- მე შენზე ფიქრი არც ერთი წამით არ შემიწყვიტავს...- სუნთქვა შეეკრა და დავინახე, როგორ გაფითრდა.
- დღეს ბევრი გეგმა გვაქვს. ეხლა სასტუმროში წავიდეთ.
- აბა არ მივდივართო
-სხვაგან
- კარგი.
- არაფერს მეკითხები და არ მიპროტესტებ, ხომ ყველაფერი კარგადაა?
- არ მინდა ამ სიზმრიდან გამოფხიზლება.- შემაჩერა და მომატრიალა.
- არც მე!
ისევ მაღაზიებში დავბრუნდით და კიდევ უამრავი რამ ვიყიდეთ. მერე გარეთ გამოვედით ტაქსი გავაჩერეთ და ისევ გაურკვეველი მიმართულებით წავედით. დაღლილი ვიყავი და გზაში მის მხარზე ჩამეძინა. ვიგრძენი როგორ შევჩერდით და გიგიმ ფრთხილად შემაფხიზლა.
- გინდა ხელში აგიყვან?
- არა არა მე წამოვალ, ცოტა დავიღალე , მაგრამ არაუშავს.
სასტუმრო ბევრად უფრო ლამაზი და მდიდრული იყო. გიგიმ პასპორტი გამომართვა და რეგისტრაციისთვის წავიდა. ლიფტში მარტო ვიყავით. უჩვეულოდ დაძაბულები ვიდექით.
- ერთ ნომერში უნდა ვიყოთ?- გიგიმ გაოცებული გამომხედა
- გინდოდა ცალ- ცალკე ამეღო ნომრები?
- არ ვიცი, ასე - დავიბენი.
- ხომ იცი რომ ჩემი არ უნდა გეშინოდეს.
- არ მეშნია- მოვიტყუე.- უბრალოდ არ ვიცი ეს რამდენად სწორია.
ლიფტის კარი გაიღო. ნომერი ვიპოვეთ . რა თქმა უნდა ულამაზესი იყო, ულამაზესი ხედით.
- მე გავალ შენ შეგიძლია შხაპი მიიღო და მოწესრიგდე. საღამოს გეგმები გვაქვს.
- სადმე მივდივართ?
- მინდა ლამაზად ჩაიცვა. დღეს მნიშვნელოვანი საღამოა.
- კარგი. მაგრამ შენი გასვლა საჭირო არ არის მე სააბაზანოში მოვწეესრიგდები და შენ აქ იყავი- მისი წასვლა ნამდვილად არ მინდოდა. აბაზანაში შევედი, შხაპი მართლაც სასიამოვნოდ მოედო ჩემს ორგანიზმს. ხალათი მოვიცვი და სასტუმროს ჩუსტებში გავუყარე ფეხები. სააბაზანოს კარი გავაღე. გიგი ლოგინზე იყო წამოწოლილი, მაშინვე წამოჯდა, გაოცებული მიყურებდა.
- სასწაულად გამოიყურები- არ იყო სწორი გადაწყვეტილება მისი აქ დატოვება.
- ხალათით ხომ არ წამოვიდე?- გავეხუმრე.
- არა ეს მხოლოდ ჩემი სანახაობაა.
კაბები საწოლზე დავალაგე. მათ შორის არჩევანის გაკეთება ძალიან რთული იქნებოდა.
- მე რომ აბაზანაში შევდე წინააღმდეგი , ხომ არ ხარ , თან შენც უფრო ნაკლებაად დაძზაბული გამოიცვლი. - აშკარად ირონია იგრძნობოდა მის ხმაში.
- კარგი. - თავდახრილი ვიდექი. გიგი შევიდა თუ არა წითელ კაბას ხელი დავტაცე და სწრაფად ჩავიცვი. თმები სველი მქონდა და გიგის მოლოდინში ბოტასები ჩავიცვი. კარი გაიღ გიგის მხოლოდ შორტი ეცვა მისმა ასეთმა დანახვამ ადგილზე გამაშეშა, სუნთქვა ამიჩქადა და მხოლოდ რამოდენიმე წუთის შემდეგ მივხვდი, რომ გიგი გაკვირვებული მიყურებდა.
- ნინ.
- ხო- გამოვერკვიე ფიქრებიდან.
- კარგად ხარ?- ირონიულად მიყურებდა. ძალა მოვიკრიბე და სააბაზანოში შევედი. ფენი ჩავრთე და თმის გაშრობა დავიწყე. სარკეში ვხედავდი გიგის ზურგს უკან მედგა კარს მიყიდებული იღიმოდა.
- რა?- უხეშად ვკითხე.
- არ მჯერა აქ რომ ხარ!
- არც მე- გამეცინა.
- ექიმთან როდის მივდივართ? არ მინდა რამე გამოგვრჩეს.
- ხვალ და შენ არა მე მივდივარ!
- ნინ- უცებ ჩემთან მოვიდა და ხელები ლოყებზე დამადო- დასრულდა მე აღარსად წავალ! ამიტომ ხვალ მე და შენ შენს ექიმთან მივდივართ !
- ხვალ ვისაუბროთ! - ეს სიტყვები შიშმა მათქმევინა, ნუთუ მართლა შესაძლებელია არ წავიდეს და არ დამტოვოს. სადღაც გულის სიღრმეში მინდა დავიჯერო,მინდა ვენდო, რომ ასეა.
- კარგი! - მივხვდი რომ ეწყინა, მაგრამ არ მჯერა მისი და მისი მოტყუების აზრს ვერ ვხედავ.
- მზად ხარ?
- კი
- ისედაც ლამაზი იყავი, მაგრამ ამ წითელ კაბაში და ახალი ფერის თმებში უფრო გაზრდილი და ლამაზი ხარ!
- სად მივდივართ?
- საიდუმლოა და მინდა მოემზადო.
სასტუმროს ნომრიდან ჩაფიქრებულები გამოვედით.
- ეს ბოტასები და კაბა შენი მოფიქრებაა?
- ხომ იცი როგორ არ მიყვარს და არაკომფორტულად ვარ მაღალქუსლიან ფეხსაცმელებში, ეს კი ძალიან მომწონს.
- მე შენ მომწონხარ სულ ერთია რა გაცვია.
გავიღიმე აშკარად ძალიან მინდა მისი მჯეროდეს და ჩემს თავს ვერ ვაჯერებ რომ ის დარჩება. სასტუმროს ფოიედან ლამაზ გაშლილ სივრცეში გავედით. რესტორანი ულამაზესი იყო. ზღვის ხედი ამ ყველაფერს კიდევ უფრო ალამაზებდა. მაგიდოდან ზღვის ხედს და სტამბულის სხვა ლამაზ ადგილებს და ნაგებობებს ვხედავდით. ზღვის ხმა და მუსიკა ერთმანეთს ერწყმოდა. მალე ჩვენი მაგიდა სხვადასხვა საჭმელებით აივსო.
- მოგწონს?- მკითხა გიგიმ , როდესაც ხედს ვუყურებდი.
- ძალიან!- მისკენ გავიხედე და გავუღიმე.
- მეც მომწონს ის რასაც ვუყურებ!- გამეღიმა.
- იდიოტი ხარ, ჩემი მწვანეთვალება იდიოტი! - მაშინვე ვინანე ასეთი რამის აღიარება. თავი დავხარე.
- საშინლდ საყვარელი ხარ და ეხლა შენი კოცნა მინდა და თან ძალიან მჭირდება, რომ ძალა მოვიკრიბო!
- ძალა?
- ხო ცოტა ვნერვიულობ!
- მეც!- ჩუმად ვუთხარი. ორივემ უდარდელად გავიცინეთ. უცებ წამოდგა. შევცბი და შეჩერდა.
- ჩემი გეშინია?- გაოცებული ჩანდა.
- არა
- აბა ?
- უბრალოდ მართლა ძალიან დაძაბული ვარ!- ძლივსგასაგონად ამოვთქვი. ჩემთან მოვიდა და ხელი გამომიწოდა. გაოცებულმა შევხედე.
- მეცეკვები?- დაძაბული ჩანდა.
- ეხლა მივხვდი რატომ ხარ დაძაბული- გავიცინე და მაშინვე ავდექი.
- რატომ?- მაშინვე მისკენ მიმწია და ხელები მომხვია.
- შენ და ცეკვა?
- შენს გამო, რომ შენთან ვიყო, როცა დავინახე , როგორ ეცეკვებოდი იმ ნაბ...ბოდიში დაჩის მინდოდა მივსულიყავი და კარგად მეცემა , მაგრამ შენ ისე ლამაზი იყავი ცეკვისას ვერ გავბედე. - ღრმად ჩაისუნთქა.
- მართლა ასე ნერვიულობ ცეკვის გამო?- ყურთან ვკითხე.
- არა, შენთან ასე ძალიან ახლოს ყოფნა მანერვიულებს. - ლოყაზე მაკოცა. ეხლა მივხვდი , რომ მხოლოდ ჩვენ ვცეკვავდით და ყველა ჩვენ გვიყურებდა. დაძაბულობამ მოიმატა.
- ნინ- გიგის უცნაური ხმა ჰქონდა. ოდნავ გაიწია ხელი გამიშვა და მიხლზე დადგა. მიჭირდა გააზრება რა ხდებოდა. ჯიბიდან პატარა წითელი ყუთი ამოიღო- შენ ჩემი ყველაფერი ხარ! - სუნთქვაშეკრული ვიდექი. - გიშინ ყველაფერი ისევ თავდაყირა დავაყენე. ეხლა კი მინდა ისე მოვიქცე, როგორც წესია. გახდები ჩემი ცოლი? ჩემი მერორე ნახევარი ? ჩემიცხოვრების მეგზური?- მხოლოდ მის აწყლიანებულ თვალებს ვხედავდი.
- რა?
- ხომ გაიგე რაც გკითხე? მინდა ჩემი იყო სულ , მთელი ცხოვრება.
- კი- ისე ჩუმად ვთქვი მეც ვერ გავიგე.
- რა ? დამთანხმდი?
- კი მინდა შენი ცოლი და შენი მთელი ცხოვრების მეგზური გავხდე. - მაშინვე ადგა ბეჭედი სწრაფად გამიკეთა და ისე ჩამეხუტა მეგონა გამჭ....ტდა. ტაშის და შეძახილების ხმამ გამოგვაფხიზლა. გიგიმ ხელი ჩამკიდა ჩვენსკენ მოტრიალებულ ადამინებს, რომლებიც აშკარად იზიარებდნენ ჩვენს ბედნიერებას ხელო დაუქნია და მადლობა გადაუხადა. ჩვენს ადგილზე დავბრუნდით. ბეჭედს დავხედე. ძალიან ნაზი იყო ერთი თვლით.
- მოგწონს?- მხოლოდ მაშინ მივხვდი რომ გიგი გაღიმებული მიყურებდა.
- ეს ყველაფერი, რაც ეხლა ხდება და ეს ბეჭედიც, ყველაფერი მომწონს და ძალიან ბედნიერი ვარ.
- მეც!- ხელი ჩამკიდა. ჩემს წინ იჯდა და გამომცდელად მიყურებდა.
- ეს... ეს როდის მოახერხე?
- მაშინ როდესაც გეგონა მოლში მიგიყვანე და იქ დაგტოვებდი. - გაეღიმა. - არადა შენთვის ნიშნობის ბეჭდის ყიდვა მინდოდა.
- ძალიან ლამაზია.
- შენ ხარ ძალიან ლამაზი.
- ეხლა რა იქნება?
- გუშინ...- გუშინდელი ღამის გახსენებაზე ორივე დავიძაბეთ. - გუშინ რომ დაგინახე, იმ ცისფერ კაბაში და თან ასეთი ლამაზი... ჩემი ყველა პირობა , ჩემი ყველა ფიქრი სადღაც შორს მოვისროლე და მივხვდი თუ შენ ხელს არ ჩაგკიდებდი და არ გავიქცეოდი უბრალოდ ცხოვრებას ვერ გავაგრძელებდი.
- მაგრამ…
- არ შემაწყვეტინო- ხელზე მომეფერა-შენგან ჩემი ნებით, ჩემი სურვილით არ წავსულვარ, ვერც წავიდოდი! ნუ მკითხავ რა იყო მიზეზი, გთხოვ, ეხლა არა...- სახეზე დაღლილობა გამოესახა.
- კარგი…
- მერე ის დაჩი, ერთხელაც ძალიან მაცემინებს თავს. - გაიღიმა - ის და შენ ანუ ვერ დავუშვი, არადა ხომ იყო შანსი, მაგრამ ვერ დავუშვი რომ აქ შენ მასთან როგორც შეყვარებული ისე იყავი, თანაც რომ დაგინახე და შემომხედე შენმა თვალებმა გაგყიდა
- რა?
- რა და მივხვდი როგორც ძალიან მოგენატრე. მერე წახვედი და მეც მაშინვე ნომერში დავბრუნდი, მეგონა მესიზმრე. ვნერვიულობდი შენზე და მერე შენთან შემოვიპარე. უბრალოდ მინდოდა დავრწმუნებულიყავი , რომ კარგად იყავი. შენ ისეთი ლამაზი იყავი , მაგრამ ჩემს თავს ვახსენებდი რომ ჩემი აღარ იყავი და არ გამებედა მოკარება, თუმცა გამოგიტყდები ძალიან მინდოდა. მერე შენ... შენ ისე მელაპარაკებოდი და ისე მიყურებდი, შენმა კოცნამ უბრალოდ ძალა წამართვა და ... და ეს იყო საოცრება , შენ , შენთან ყოფნა, მაგრამ მივხვდი, რომ არასწორად მოგექეცი. შენ მეტს იმსსხურებდი, ამიტომ მაშინვე დავგეგმე შენი მოტაცება. ეხლა თავს ბევრად კარგად ვგრძნობ. ეხლა ყველაფერი თავის ადგილზეა.
- რატომ წახვედი ? ხომ იცი ამაზე მაინც მოგვიწევს საუბარი.
- ვიცი ნინ, მაგრამ გთხოვ ეხლა არა. მინდა ამ მომენტით დავტკბეთ.
- კარგი.
- შენ რაღაც ძალიან დამჯერე გახდი. - ისე გაიცინა გული ამიჩქარდა.
- არა არ ვარ დამჯერე უბრალოდ არც მე მინდა ჩვენი ნიშნობის გაფუჭება. - გამიღიმა.
- ანუ ეხლა ჩემი საცოლე ხარ?
- ხო ცოტა დაუჯერებელია.
- საოცრებაა, ნინ
- ხო…
- ბედნიერი ხარ?
- კი. რაღაც იცი როგორ ვარ. აი თითქოს არც გასულა დრო უბრალოდ აი. არ ვიცი როგორ აგიხსნა.
- თითქოს სიზმარია, მე ასე ვგრძნობ!
- მეც. - წითელი ღვინო მოვსვი გიგის სახე შეეცვალა - რა მოხდა?
- შენთვის ღვინო. ანუ შეიძლება?
- ერთი ჭიქა- გავუღიმე.
- როგორ მინდა რომ მაპატიო.
- მე არც ვიბუტები, უბრალოდ სულ მგონია რომ წახვალ
- ვიცი ყველა შენს გამოხედვაში ამას ხედავ , ამას შენს თვალებში ვხედავ
- ერთხელ გაივლის, ალბათ
- ალბათ არა აუცილებლად.
- ყველაფერი ძალიან ლამაზად გააკეთე. ისე როგორც ვოცნებობდი და კიდევ უფრო უკეთ.
- არ მეგონა მეც თუ ვიოცნებებდი, მაგრამ მეც შემაძლებები. ფაქტიურად ჩემი ოცნება იყო ეს და ასე ცხადად ამიხდა.
- შენ რაღაც ძალიან რომანტიკოსი გახდი ასეა?
- გახსოვს პირველად რომ გითხარი
- ოპერაციამდე მიყვარხარო- გაეღიმა - იცი ეს რა იყო
- რა
- ოპერაციაზე ღიმილით შევედი და არც ერთი ნემსი არ მტკენია. - სახე მაშინვე დაუსევდიანდა.
- თავი მძულს
- შენ ჩემს დაავადებასთან კავშირი არ გაქვს.
- მე უნდა ვყოფილიყავი შენს გვერდით და.
- კარგი... დღეს ცუდზე არ ვსაუბრობთ
- ხომ გჯერა რომ მიყვარხარ?
- კი
- მაშინ რომ წავედი, ამაზე რას ფიქრობ?
- მაშინ რაღაც მოხდა. ვიცი ვგრძნობი რომ გიყვარდი, უბრალოდ ვერ ვხსნი რატომ წახვედი, მაგრამ ეხლა ამას ჯერ არ აქვს მნიშვნელობა.
- წავიდეთ?- გიგიმ ხელზე მომეფერა.
- კი
- თან ხვალ ექიმთან
- გიგი შენი წამოსვლა არ არის აუცილებელი.
- შენ ჩემი ცოლი, ხო კაი საცოლე ხარ და მე მინდა რომ წამოგყვე. დასრულდა ნინ აღარსად წავალ.
- ხვალ ვისაუბროთ.
გიგიმ ანგარიში მოითხოვა. სანამ ველოდებოდით ჩვენთან რუსი ტურისტი მოვიდა და გვითხრა რომ ჩვენი ხელის თხოვნა ტელეფონით გადაიღო და გადმოგვიგზავნა ტელეფონზე. გასვლისას ყველამ ტაში დაგვიკრა და ძალიან უხერხულად გამოვედი. ლიფტში შესვლისთანავე დავიძაბე. უხერხულად ვიყავი, გიგიც უცნაურად იდგა. თვალს მარიდებდა. ორივე მძიმედ ვსუნთქავდით, როცა ჰოლი ჩავიარეთ გიგიმ საკეტს ბარათი მიადო და კარი გაიღო. ბნელოდა. ნელა შევედი. გიგი ჩემს წინ მიდიოდა. შევხტი, როცა ჩემს უკან კარი დაიხურა. გიგი შეჩერდა, მაგრამ ჩემსკენ არ შემობრუნებულა. მთვარის შუქზე მხოლოდ მის სილუეტს ვხედავდი. ჩემსკენ შემობრუნდა და მაკოცა. შიში სადღაც გაქრა.
- ეს შენი დაძაბულობა მძაბავს. ხომ იცი რომ ჩემი არ უნდა გეშინოდეს?
- არ მეშინია- ხმა საცოდავად გაისმა.
- რაც შენ არ მოგინდება ის არ მოხდება.
- ვიცი.
- აბა რატომ ხარ ასე?- წელზე ხელი მომხვია და სახეზე ნაზად მომეფერა.
- არ ვიცი. უბრალოდ ვღელავ.
ის ახლოს მოვიდა და მაკოცა. მის მაისურს ხელი ავაყოლე და ღილები შევუხსენი. ვიგრძენი, როგორ გაიღიმა. მან კი ჩემი წითელი კაბის გახსნა დაიწყო. ელვა ნელ- ნელა ჩამოხსნა და კაბა ინერციით ძირს დაეცა. მაშინვე ხელში ამიყვანა.

მზის სხივებმა გამაღვიძა. თავს ძალიან კარგად ვგრძნობდი. გიგის ხელი ნელა გადავწიე და აბანოში შევიპარე.
- ნინ ეხლავე დაბრუნდი აქ!- თვალგაუხელლად ხელი დაარტყა ჩემს ნაწოლ ადგილას.
- გიგი შენ დაიძინე მე.
მაშინვე გამოფხიზლდა და წამოჯდა. ის ისეთი მიმზისველი იყი მომინდა მაშინვე მისი ბრძანება შემესრულებინა.
- რომელი საათია?
- 9
- ხო მახსოვს უნდა წავიდეთ
- შენი წამოსვლა... - მაშინვე გაბრაზდა და თმა სახიდან ნერვიულად გადაიწია.
- ნინ კიდევ ერთხელ თუ ამას გამიმეორებ და ისევ იგივე შიშით შემომხედავ იცოდე გულს მატკენ. შენ ჩემი ცოლი, ნუ საცოლე ხარ და მე მინდა შენს გვერდით ვიყო. შენ რატომ მკრავ ხელს? რატომ არ გინდა რომ წამოვიდე?
- გიგი- საწოლზე მის გვერდით დავჯექი. - შენ ამას სხვანაირად აღიქვამ და ძალიან ნერვიულობ. არ მინდა ჩემი ნემსები შენ უფრო გტკიოდეს!
- შენ ჩემზე ნუ ნერვიულობ!
- მახსოვს მაშინ სავადმყოფოში ჩემზე მეტად შენ გტკიოდა ეს ნემსები და პროცედურები. შენი ღიმილის და ხუმრობების უკან იმხელა ტკივილს ვხედავდი ეს უფრო მანერვიულებს.
- მე მაქვს უფლება შენთან ვიყო და თან მინდა ეს. ჩემს განცდებზე და ტკივილზე შენ არ უნდა იფიქრო. მჯერა დღეს ყველაფერი შეიცვლება.
- კარგი. - დავნებდი. - მაშინ ეხლა მე წყალს გადავივლებ და რამოდენიმე წუთი შეგიძლია იძინო.
- რომ მიყვარხარ არ დაივიწყო - მაკოცა. მე კი კარგი განწყობით შხაპის მიმართულებით წავედი.
- მეც მიყვარხარ!- მისთვის არ შემიხედავს ეს ამ დღეების განმავლობაში ყველაზე სასიამოვნო სათქმელი იყო. მე შემეძლო მისთვის ეს მეთქვა ტკივილის და ცრემლების გარეშე. ის უკვე ჩემი იყო და მე მისი. შხაპის დროს ღამეს ვიხსენებდი და სასიამოვნოდ მაჟრჟოლებდა. შხაპიდან პირსახოცით თავზე და ხალათით გამოვედი. გიგი შორტებით ფანჯარასთან იდგა. ჩემს დანახვაზე თვალები გაუფქრთოვდა.
- ცუდია ცოტა დრო , რომ გვაქვს.
- რა?- მერე მივხვდი რაც იგულისხმა და ვიგრძენი, როგორ გავწითლდი. - იდიოტი ხარ, მაგრამ ჩემი იდიოტი. - მოვიდა მაკოცა და აბაზანაში შევიდა.
ნომრიდან ხელჩაკიდებულები გამოვედით. ლიფტში ჩემს ბეჭედს ვუყურებდი.
- არ მჯერა!- ვთქვი ხმამაღლა.
- რა?
- არ მჯერა რომ დავინიშნეთ
- აუ! თვალები ააყირავა - შენ ჩემი ცოლი ხარ და ეს რაღაც სულელური ფორმალობები სისულელეა.
- ვიდეოს ვნახავ! - ძლივსგასაგონად ამოვიკნავლე. ტელეფონი მაშინვე მომაწოდა.
- კოდს იოლად გამოიცნობ!- გაეღიმა მაშინვე 20-07 ავკრიბე და გაიხსნა. მეც გამეღიმა.
- სისულელეა ყოფილი შეყვარებულის დაბადების დღის კოდად დაყენება.
- შენ ჩემთვის არასდროს ყოფილხარ ყოფილი. - თავი მკერდზე მივადე და ვიდეოს ვუყურე.
- არ მჯერა ესენი მე და შენ რომ ვართ.
- ჩვენს შვილებს ვაჩვენებთ და ნახავენ , როგორ გვიყვარდა ერთმანეთი. - მუცელში ტკივილი ვიგრძენი. ტელეფონი გამოვრთე და გავუწოდე.- რა მოხდა? რატომ მოიწყინე?
- მე... შვილის ყოლა. ისაც არ ვიცი შემიძლია თუ არა. - მიხვდა რომ ავნერვიულდი.
- ეს ისე ვთქვი. შენ ნუ დაიძაბები კარგი. ჩემთვის მთავარია შენ მყავდე. ეს ჩემთვის ყველაფევრია.
გარეთ მანქანა გველოდებოდა. მძღოლი გადმოვიდა და კარებები გაგვიღო. მე თვალები ავაყირავე.
- VIP - ვთქვი მხოლოდ გიგის გასაგონად.
- ეს დაქირავებული მძროლია ეს დღეები მოგვემსახურება ჩემს სამსახურს მოყვება და რატომ უნდა ვიაროთ ჩვენით. ასე მეტ დროს გავატარებ შენთან.
მანქანა წავიდა და ჩემი მღელვარება გაძლიერდა. აქ ყოველ წელს იმ იმედით ჩამოვდივარ, რომ შემდეგ წელს გამოკვლევები და მკურნალობა აღარ იქნება საჭირო. მაგრამ წლებია უკვე დამღალა ამ მოლოდინმა. ეხლა ამ ყველაფერს გიგის აქ ყოფნაც ემატება.
- რა მოხდა რატომ ხარ ასე მოწყენილი?
- არ უნდა წამოსულიყავი.
- რატომ?
- ეს შენთვის ძნელი იქნება.
- მეხუმრები?
- არა
- აბა ჩემთვის რა იქნება ძნელი ?
- ვიცი რომ მე მაჩვენებ თავს და სინამდვილეში ამ ყველაფერს შენს თავს აბრალებ და ყველა ჩემი ტკივილი ჩემზე მეტად შენ გტკივა. - ხელი მომხვია და მიმიხუტა. მე ინსტიქტურად მძღოლისკენ გავიხედე, მაგრამ არც კი გამოუხედავს.
- ნინ ასეც უნდა იყოს შენ ჩემი ყველაფერი ხარ!
- ვგიჟდები ამ შენს სიტყვებზე.
- მე კი მეგონა ბრაზდებოდი.
- არა. იცი როგორც კი ეს პორველად მითხარი მაშინვე მივხვდი, რომ ეს შენი “მე შენ მიყვარხარ “ იყო. - თავზე მაკოცა და მიმიხუტა.