***
ის დღე მეგობრებთან და გიგისთან ერთად მშვიდად და ბედნიერად გავატარე. უამრავი საჩუქრები ვიყიდეთ და დაღლილები მივედით სასტუმროში. თითქოს ყველაფერი კარგად იყო, მაგრამ გიგი ნერვიულობდა. მე არაფერს მიმხელდა, მაგრამ ვატყობდი, რომ რაღაც ანერვიულებდა.
- გეძინება?- მკითხა მოწყენილმა.
- არა, საღამოს რამე დავგეგმოთ?
- როგორც გინდა.
- მისმინე, დღეს მთელი დღეა ასე ხარ.
- ასე როგორ?
- თითქოს აქ არ ხარ, თითქოს სხვაგან ხარ. - მის გვერდით ჩამოვჯექი.
- ნინ ეხლა ძალიან ვნერვიულობ, ვნერვიულობ, რომ ზეგ, თბილისში სხვა რეალობაში გავიღვიძებთ და…
- გეშინია ერთად აღარ ვიქნებით?
- თითქოს ჩემი სათქმელი თქვი.
- არ გინდა ვისაუბროთ და დავასრულოთ ეს პრობლემა?!
- მინდა!- თავი დახარა.
- და?
- მაგრამ ეხლა არა. ეს მარტო მე არ მეხება და ამაზე საუბარი ასე არ იქნება სწორი.
- კარგი გიგი!- არც კი ვიცი მზად ვიყავი თუ არა ამ ყველაფრის მოსასმენად. აივანზე გავედი და ღამის სტამბულის და ზღვის ხედით ვტკბებოდი.
- ნუ გამიბრაზდები რა. - გამოვიდა და ჩამიხუტა.
- არ ვბრაზობ უბრალოდ მეშინია.
- წამო გარეთ გავისეირნოთ.
- მე უფრო კარგი იდეა მაქვს. - ვაკოცე და მის სხეულს ავეკარი. ვიგრძენი როგორ გაიღიმა.

***
დილით თავის ტკივილით გავიღვიძე. გიგი აღარ იწვა. ხმა კი შორიდან მესმოდა. ავდექი და მისკენ წავედი. მხოლოდ შორტით იდგა და ტელეფონზე საუბრობდა. მე არ დავუნახივარ.
- დათო, რატომ ვერ ხვდები მე ის მიყვარს და უკვე ჩემი ცოლია. აწი ვეღარაფერს იზამ და შენი ვალი უკვე ფაქტიურად დაგიბრუნე. ნუ ჩაერევი, იცოდე მაგრად განანებ თუ მას უჩემოდ რამეს ეტყვი…- ტელეფონი გათიშა და იდგა. ჩემმა ხმამ დააბრუნდა ღრმა ფიქრებიდან.
- ბიძაშენს არ უნდა ერთად რომ ვიყოთ?- შეცბა და მოიხედა.
- შენ აქ იყავი?
- მიპასუხე…- თავის ტკივილი გამიმძაფრდა, მაგრამ ეხლა ამის არც დრო იყო და არც ადგილი.
- ნინ მას უნდა არავინ მყავდეს. ეს შენ არ გეხება.
- აბა რა ხდება?
- მას ბიზნესის მმართველი და იმპერიის მემკვიდრე სჭირდება. მისი არ ჰყავს ამიტომ მე , დისშვილს მიყენებს.
- და მე რა არ უნდა მითხრას?- ჯერ დამაკვირდა და ოთახში შებრუნდა. უკან გავყევი.-მისმინე არ მინდა ჩემს გამო ოჯახი დაკარგო.
- რომელ ოჯახზე მესაუბრები?- შეჩერდა და ჩემსკენ მოტრიალდა.
- შენი ოჯახი.
- ჩემი ოჯახი შენ ხარ. სხვა აღარავინ მყავს.
- ბებია და ბიძა გყავს და ისინი თუ არ იქნებიან ჩვენს გვერდით არც ჩვენ გამოგვივა რამე. - თვალებში იმხელა სევდა და ბრაზი ჩაუდგა გული მეტკინა.
- ბიძაჩემს არც ვუყვარვარ, უბრალოდ მიყენებს. ბებია კი ისედაც დავკარგე. შენ რომ მიგატოვე მანაც უარი თქვა ჩემზე.
- რატომ?
- ჩათვალა რომ მე შენი მიტოვებით ადამიანობაც დავტოვე და მანაც უარი თქვა.
- მერე დაურეკე უთხარი რომ ერთად ვართ და…
- არ მიპასუხებს - შემაწყვეტინა.
- შენი ნომერი ხომ არ იცის და დარეკე ერთად ვუთხრათ რომ ერთად ვართ და მჯერა ნანული ბებო ჩვენს გვერდით იქნება.
ეჭვის თვალით შემომხედა, მაგრამ ტელეფონი მოიმარჯვა, ნომერი აკრიბადა ხმამაღალზე ჩართო.
- ალო!- გაისმა ნანულის მოწყენილი ხმა.
- ბებო გამარჯობა. - ხმადაბლა დაიწყო გიგიმ.
- რატომ მირეკავ? - მიუხედავად ამ სიტყვებისა მის ხმაში სიყვარული და მოფერება გაისმა. სევდა და მონატრება.
- ახალი ამბავი მინდა გახარო.
- რა მოხდა დათომ დაგაწინაურა? - ირონია ამ ქალს ნამდვილად არ აკლდა.
- როგორ ხარ ბებო?
- მე ? მე როგორ უნდა ვიყო? შენზე დარდით არც დღე მაქვს მოსვენება და არც ღამე. ეს რა გააკეთე ? ასე აგღზარდე?
- ბებო…
- არ მინდა შენთან საუბარი, ის რაც გაბედნიერებდა აქ დატოვე. მეც არ გამითვალისწინე და გოგო , რომელიც სიკვდილს ებრძოდა და შენ სჭირდებოდი მაგ უსინდისო კაცისთვის მიატოვე…
- ცოლი მოვიყვანე- დიდი პაუზა და უხერხულობა ჩამოწვა.
- ალო, ნანული ბებო- ამოვილუღლუღე.
- ნინის ხმაა?- გაოცედა ნანული.
- მე ვარ ნანული ბებო და მე და გიგი…
- მოკლედ ერთად ვართ. დავნიშნე , მერე ბეჭდები გავუკეთე და ჩემი ცოლია. ისე მოვიქეცი , როგორც წესი და რიგია.
- ჩემო ბიჭო!- ტირილზე მეც ამეტირა. - როგორ მოხდა ან სად ნახეთ ერთმანეთი?
- მოკლედ რომ გითხრა ნინი შემთხვევით ამერიკიდან ჩამოსულს სტამბულში დამხვდა და ისევ თავბრუ დამახვია. ერთად ვართ და ბედნიერები ვართ.
- თქვენ არ იცით როგორ გამახარეთ.
- ხვალ ჩამოვფრინდებით საქართველოში. - ჩავერთე საუბარში.
- რომელზე იქნებით მითხარით და მე დაგხვდებით. - აღფრთოვანებას ვერ მალავდა ნანული.
- შენ რით დაგვხვდები ბებო ჩვენით მოვალთ.
- შენი მანქანა ეზოში დგას ხელუხლებელი ამდენი ხანი და ბიჭებს ვთხოვ ვინმე მომიყვანს აეროპორტამდე.
- ხვალამდე ნანული ბებო. - გაღიმებული ვუყურებდი გიგის , რომელსაც პატარა ბავშვივით უხაროდა ბებოს მის ცხოვრებაში დაბრუნება. ბებოს დავემშვიდობეთ და დიდხანს გაღიმებულები ვისხედით ოთახში.
- სადმე გავიდეთ? - მკითხა და თავი მხარზე ჩამომადო.
- ხვალ დილით ფრენა მაქვს…- გიგი იღიმოდა. - შენ რომელზე აიღებ ბილეთს?
- უკვე ავიღე და შენ დილით არა და შუადღეს გაქვს ფრენა?
- არა ზუსტად ვიცი…- იცინოდა. - შენ რა ბილეთი შემიცვალე?
- არა , ახალი გიყიდე, ჩემთან ერთად მოფრინავს შუადღეს!- დავიბენი. - გეგონა იმ დაჩისთან , შენ ვაი მეგობართან ერთად გაგიშვებდი და მე მერე უკან გამოგყვებოდით?
- რა ეჭვიანი გახდი შენ?!
- ეჭვიანი არ ვარ. უბრალოდ ეგ ტიპი , რომ დაგტრიალებს თავზე არ მომწონს და შენ რომ ჩემი ხარ ხომ არ გავიწყდება?!
- კარგი აღარ გედავები. როგორც იტყვი ისე იყოს.
- შენ რაღაც ძალიან დამჯერე გახდი. - მაკოცა და ჩამეხუტა. სინამდვილეში დამჯერე კი არა შეშინებული ვიყავი. ხვალინდელი დღე ისედაც რთული იქნებოდა და ეხლა კიდევ დაჩის გამო ჩხუბის გადაყანა ზედმეტი იქნებოდა.

დილა თავის ტკივილით დაიწყო. სასტუმროში დატოვებული ტანსაცმელები ნათიამ წაიღო და თბილისში დაბრუნებას დამპირდა. ძლივს ავდექი და ჩავალაგე ბარგი. გიგი მეხმარებოდა და ცდილობდა თავის ტკივილი და ნერვიულობა შეემსუბუქებინა. აეროპორტში მძღოლმა მიგვიყვანა, გამოვემშვიდობეთ და სარეგისტრაციოდ რიგში ჩავდექით.
- შემიძლია რამე გიყიდო წამალი- გიგი შეშინებული მიყურებდა.
- არ არის საჭირო გამივლის ნუ დარდობ.
- ნათია რომ იყოს უფრო ეცოდინებოდა რა უნდა დალიო.
- ნუ დარდობ რა გიგი კარგად ვარ.
- კარგი მაშინ წყალი მაინც დალიე. არ ვიცი რა უნდა გავაკეთო.

ვხედავდი როგორ განიცდიდა რომ ვერაფრით მეხმარებოდა და არ იცოდა რა უნდა გაეკეთებინა.
ნათია დილით ბიჭებთან ერთად დაბრუნდა და ჩვენ მარტო ვიმგზავრეთ თბილისამდე. ფრენა როგორც ყოველთვის დამღლელი და აუტანელი იყო. გიგი მთელი გზა მიყურებდა და შეშინებული მთავაზობდა ცოტა მაინც დამეძინა. ორი საათი და ორმოცდაათი წუთი აუტანელ ტკივილში გავატარე. შემდეგ საბაჟო და დამღლელი ბარგის მიღება აღმოჩნდა. აღელვებამ პიკს მიაღწია , როდესაც კარი გაიღო და ერთად მდგომი ჩემი ოჯახი, გიგის ორი მეგობარი და ნანული დავინახე. თამრიკო მაშინვე ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამიხუტა. მერე მამა და ლუკა ჩავიხუტე. ნანულიმ თავის ჩვეული სიდინჯით რამდენჯერმე გამიღიმა და ბევრჯერ მაკოცა. ყველას ცრემლები გვდიოდა. არ ვსაუბრობდით. გიგის მხოლოდ მისი მეგობრები და ბებია მიესალმენ. დედაჩემი განგმირავი მზერით უყურებდა.
- ნინო სახლში წავიდეთ. - ისე მითხრა დედამ გიგისთვის არც გაუხედავს.
- დედა გიგი იქ წამოვა სადაც მე ვიქნები.
- საერთოდ- ნაბიჯი წინ გადმოდგა გიგიმ და ხელი ჩამკიდა.- ჩვენ ცოლ- ქმარი ვართ და ჩვენს სახლში წავალთ.
- მისმინე შენ ხომ წახვედი და მიატოვე ნინო- დედა წინ დაუდგა გიგის. - ეხლაც ასევე წადი ჩვენ შენს გარეშე უფრო წყნარად ვიყავით.
- წყნარად?- გიგიმ დიდი პაუზა გააკეთა.
- დედა, შენ შეიძლება წყნარად იყო, მაგრამ მე უბედური ვიყავი. მხოლოდ იმიტომ ვსუნთქავდი , რომ თქვენ ყოფილიყავით ბედნიერები. მე ის მიყვარს და მიიღეთ ისე თითქოს არაფერი ყოფილიყოს. აქ შუა აეროპორტში ასე საქმის გარჩევას ნუ დავიწყებთ. ჩვენთან წავიდეთ, დავსხდეთ და ვისაუბროთ.
- სახლში სტუმარი გვყავს.
- ვინ სტუმარი დედა ? რა დროს სტუმარი იყო?
- ჩვენ არავინ დაგვიპატიჟებია. მისი ბიძაა ჩამოსული.
- რაა?- იყვირა გიგიმ.
- დამშვიდდი. ჩვენთან მივდივართ ყველა და ვისაუბრებთ. უკვე მეც დავიღალე ამ სულელური , გაწელილი დაუსრულებელი ამბით.

ხმა აღარავის ამოუღია. მანქანებში გადავნაწილდით და სახლამდე დადუმებულები მივედით. ჩემოდნები ამოიტანეს და კარი ნელა შევაღეთ. მაშინათვე მისაღებისკენ წავედი სადაც სიმპატიური და მოხდებილად ჩაცმული შუა ხნის მამაკაცი იჯდა. ანერვიულებული ჩანდა. ჩემს უკან გიგი , ჩემი მშობლები, ლუკა და ნანული შემოვიდნენ.
- აქ რა ჯანდაბას აკეთებ დათო? იყვირა გიგიმ.
- გამარჯობა , შენ ალბათ ნინი ხარ, ხომ?- მაშინვე ჩემსკენ გამოწვდილი ხელით წამოვიდა და ჩამომართვა, თითქოს საქმიან გარიგებას დებდესო.
- გამარჯობა, დიახ მე ნინი ვარ.
- ნუ ესაუბრები მას. - განაგრძო გიგიმ ყვირილი.
- ყველა დამშვიდდით და დასხედით.- ვთქვი და დემონსტრაციულად სკამზე დავჯექი. ყველამ მე მომბაძა. დიდხანს უხმოდ ისხდნენ. - დაიწყებს ვინმე თუ კითხვები დავსვა?- უკვე ხმაში ბრაზი გამერია.
- როგორც ვხედავ არავინ აპირებს საუბარს ამიტომ მე მოგიყვები. - დაიწყო დათომ , რომელიც ჩემს წინ იჯდა. გიგი გვერდით მეჯდა და საცოდავი თვალებით მიყურებდა. - წლების წინ როდესაც ჩემი და მის მამას- ხელი გიგისკენ გაიშვირა.- გადაეკიდა დიდი წინააღმდეგობა გავუწიე, მაგრამ სიღარიბე არჩია ანგელოზივით გოგომ ჩემს გვერდით ფუფუნებაში ცხოვრებას.
- შენ მას გასაქანს არ აძლევდი და ყოველ დღე ოჯახის დანგრევას სთხოვდი. - სიბრაზით წამოიყვირა ნანულიმ.
- მერე ეს ავარია მოხდა და ამ ქვეყნად მხოლოდ გიგი დამრჩა. მის აღზრდაში დიდი რესურსი ჩავდე.
- მხოლოდ ფული, ფიზიკურად არც მყავდი ნანახი. - მისკენ გაუხედავად თქვა გიგიმ.
- მე მას ძვირადღირებული მანქანა და ნივთები მივეცი, ის რაც თვითონ და ნანულის არ შეეძლოთ. სწავლითაც ჩემი ბიუჯეტით ისწავლა ყველაზე პრესტიჟულ სასწავლებელში და დავიპირე , რომ მის ცოდნას მხოლოდ მე მომახმარდა. ვიცი ეგოისტურია, მაგრამ მე ყველაზე კარგად ვიცი რა სჭირდება მას ბედნიერებისთვის.
- მოკეტე დათო, მოთმინების ფიალას მივსებ.
- ნუთუ არ ფიქრობთ , რომ ამ გოგომ ყველაზე მეტად უნდა იცოდეს სიმართლე. - დათომაც ხმას აუწია.
- გისმენთ ბატონო დავით.
- მე შენ სხვანაირი გოგო მეგონე და ყველაზე ჭკვიანი მემგონი შენ ხარ.
- შენ შენს საქმეს იკეთებ დათო და ამას ნამდვილად არასდროს გაპატიებ. - გიგის ხმაში ბზარი ჰქონდა შეპარული, მაგრამ უკვე მოთმინება ავსებული მქონდა და მხოლოდ დათოს ვუსმენდი.
- მერე მის ცხოვრებაში შენ გამოჩნდი და ვიცოდი დედამისივით გრძნობებს აყვებოდა და დაივიწყებდა დანაპირებს. მივაწექი , ვეჩხუბე და შეთანხმება გავახსენე. დავემუქრე და ვაიძულე ამერიკაში წამოსულიყო. - გამახსენდა რა მდგომარეობაში ვიყავით ორივე ამერიკაში წასვლამდე და მივხვდი გიგი იძულებული იყო დავეტოვებინე და მისი გრძნობები ტყუილი არ იყო.
- შემდეგ, განაგრძეთ გთხოვთ. - ცრემლები მახრჩობდა და ხმაშიც შემეპარა ბზარი.
- ის რომ ცუდად გახდეს არ გაცოცხლებ. - გიგისაც ჩემნაირი ხმა ჰქონდა.
- მერე ჩამოვიდა, მოწყენილი და განადგურებული იყო , მაგრამ ვიცოდი გადაუვლიდა. მერე შენი ცუდად ყოფნა გაიგო და ვერც გავაჩერე. არაფერს აღარ მისმენდა. არც ჭამდა და არც საუბრობდა. წამოვიდა.
- გთხოვ დათო არ გააგრძელო. ეს მას ტკივილს აყენებს.
- გთხოვ გააგრძელეთ. - უკვე აღარც მეტირებოდა.
- ყოველ საათში ვურეკავდი. მერე გავიგე , რომ თანხა გჭირდებოდათ შენს გადასარჩენად. გიგის შევთავაზე მე გადავიხდი , მაგრამ შენ უარი თქვი მასზეთქო. მიყვირა , გამომლანძღა და გამითიშა. შემდეგ შენი ანგარიშის ნომერი გავარკვიე და ოჯახს ამის მეშვეობით დავუკავშირდი.
- იჯახს?- გაოცებისგან შევაწყვეტინე.
- ხო , შენს ოჯახს დავურეკე. - ჩემებს გადავხედე. სახეზე შიში ჰქონდათ გამოსახული. - ავუხსენი სიტუაცია და ისინიც დამთანმხდნენ. შენს გადასარჩენად ყველაფერზე მზად იყვნენ. ოპერაციის და ცოტა უკეთესობის შემდეგ გიგის გამოშვებას და თქვენს დააორებას დამპირდნენ.
- რა? - გაოცება და გაბრაზება ამერია.
- ყველაფერს აგიხსნით. - დედა მაშინვე ადგა.
- არაფერი მაინტერესებს. ახსნისთვის დიდი დრო გქონდათ. თქვენ უყურებდით მე როგორ განვიცდიდი, როგორ მტკიოდა კიბოზე მეტად მისი დაკარგვა და მაინც არაფერი გითქვამთ.
- ნინი , ისინი დათომ აიძულა. - თავდახრილი დაიწყო გიგიმ და ხელი ხელზე მომკიდა. მაშინვე გავაშვებინე.
- შენ და ჩემი ოჯახი თურმე შეთანხმებებს აწყობდით ჩემს ზურგს უკან და ეხლა თავის მართლება არ დაიწყოთ. განაგრძეთ დავით.
- მერე დიდხანს მოგვიწია შენი გამოჯანმრთელების ლოდინი, მერე გიგის გადაბირება და ბოლოს ისაც დანებდა. ჩემთან წამოვიდა და თითქოს განაგრძო ცხოვრება , მითხრა ვალს გადავიხდი ნინისას და შენგან წავალ. ის დავკარგე , მაგრამ არც შენ მჭირდებიო. ვიცოდი წლები დასჭირდებოდა ამ ვალის გადახდას , მაგრამ მაინც გამოჩნდი და ყველაფერი ისევ თავდაყირა დადგა. სულ ესაა. ეხლა კი უნდა მიხვდე მე შენს წინააღმდეგ არ ვარ. მე უბრალოდ ჩემს ინვესტიციას ვუფრთხილდები.
ავდექი. მეგონა ეს ყველაფერი ჩემს თავს არ ხდებოდა.
- მადლობა ბატონო დავით, თქვენ ერთადერთი ხართ , ვინც სიმართლე ბოლომდე მითხრა.
- ნინი შვილო. - დაიწყო ნანული ბებომ, სავარუდოდ ცუდად გამოვიყურებოდი. გიგიც ადგა. ჩემები და დათო გაუნძრევლად ისხდნენ.
- არავის დანახვა არ მინდა. - მხოლოდ ეს ვთქვი და ავტირდი.
- ის ერთადერთია ჩვენგან ვინც შენს გაბრაზებას არ იმსახურებს - დაიწყო მამაჩემმა. - ის ჩვენ გვაფრთხილებდა რომ ეს გაბრაზება და შენი გულისტკენა გარდაუვალი იქნებოდა.
- მამა , შენ ჩემთვის სამაგალითო ადამიანი იყავი და ამიტომაც მეტკინა გული შენი ასეთი მოქცევის გამო. შენ ხედავდი , როგორ ცუდად ვიყავი მეც და ისაც. - ხელი გიგისკენ გავიშვირე. - და არავინ არაფერი თქვით. მიყურებდით როგორ ვიტანჯებოდი ქიმისს დროს და როგორ მტკიოდა მისი წასვლის გამო გული. სიკვდილს ვებრძოდი და ფულში გამცვალეთ.
- შენს გადასარჩენად… - დაიწყო გიგიმ.
- შენ საერთოდ ნუ მესაუბრები. არავის ნახვა არ მინდა. თქვენთან გადაკვეთა აღარ მინდა. თქვენ - დათოსკენ მივიხედე. - ისარგებლეთ პატარა ბავშვის უმწეობით და ისარგებლეთ ყველაფრით. მერე ჩემი ავადმყოფობა გამოიყენეთ და ობოლი ბავშვი , ისედაც ცხოვრებისგან დაჩაგრული მარტო დატოვეთ ჩემი და ბებიამისის სახით ოჯახი დააკარგვინეთ. თქვენ კი ჩემო ოჯახო მადლობა ასე ზურგში დანა რომ ჩამარტყით. ჩემი მეგობრები კი , - გული მეტკინა მათაც იცოდნენ და არავის არაფერი უთქვამს. - მოკლედ ყველამ დამკარგეთ დღეს. არავინ გაბედოს ჩემი მოძებნა. - მაშინვე მისაღებიდან გამოვედი და ჩემს ჩემოდანს ხელი დავტაცე. კიბეები ისე ჩავიარე თითქოს სიმძიმე არ მკავებოდა. გარეთ გავედი, მზეზე დავდექი და მხოლოდ ეხლა გავიაზრე აღარავინ მყავდა და არც წასასვლელი მქონდა.


მოგესალმებით ბოდიში მინდა გითხრათ დაგვიანებისთვის. ველოდები შედასებებს. მადლობა.