- ვერსად ვერ წახვალ, ამ სახლიდან ფეხს ვერ გაადგავ, შეეთრიე ოთახში და იქიდან გამოსული არ დაგინახო, მომინდომა აქ ამერიკა, აქ დარჩები და იმას გააკეთებ რასაც გეტყვი, -სასმლის სუნი შემომაფრქვია, სახეში მთელი ძალით მოქნეული ხელი შემომცხო და ჩემს ძველისძველ გაქუცულ ერთ ბეწო ჩემოდანს რომელსაც აღარ ეტყობოდა შავი იყო თუ ლურჯი მთელი ძალით გაჰკრა ფეხი, იქვე ჩავიკეცე და გაჭირვებით გადმოვაფურთხე სისხლი, ხმა არ ამომიღია, არც მაშინ მითქამს რამე თმებში ხელჩავლებულმა რომ შემათრია საძინებელში და გვარიანად ამომცხო მუცელში წიხლი, უბრალოდ მოვიკუნტე და ვეცადე ცრემლები შემეკავებინა, ჩემი ბრალი იყო, უფრო კარგად უნდა დამეგეგმა, მანამდე უნდა წავსულიყავი სანამ სახლში დაბრუნდებოდა, კარი რომ გაიჯახუნა მაშინღა გავბედე წამოდგომა, საწოლს დავეყრდენი და გაჭირვებით წამოვიწიე, კარადაზე მიკრულ გაბზარულ სარკეში შევათვალიერე საკუთარი თავი, ტუჩი უკვე გასიებული მქონდა, აშკარა იყო რომ მარცხენა ლოყა გვარიანად დამილურჯდებოდა, ძველისძველ, გაცრეცილ სამაჯურიან საათს დავხედე, ფრენამდე ჯერ კიდევ სამი საათი მქონდა, ის ახლა კიდევ რამდენიმე ჭიქა სასმელს დაამატებდა, მერე მინიმუმ რამდენიმე საათით გაითიშებოდა მეც მაშინ ვიხელთებდი დროს და...
კარის ხმა რომ მომესმა შევკრთი, შიშისგან თვალებგაფართოებულმა შევხედე ოთახში შემოსულ დედაჩემს, ცივად შემათვალიერა და საწოლზე ჩამოჯდა, ერთხანს დუმდა, მერე წამოდგა და მომიახლოვდა, მოვლილი ნაზი თითებით ფრთხილად შემეხო ტუჩზე.
- არაუშავს ცოტა ხანში გაგივლის, -უემოციოდ მითხრა და შებრუნდა.
- როდის მოხვედი? -მხოლოდ ეს ვკითხე.
- ცოტა ხნის წინ დავბრუნდი სალონიდან, -ახლად შეღებილი თმა გაარხია და უნაკლო ფრჩხილებზე დაიხედა.
- ის რომ მცემდა აქ იყავი?
- მის მოსვლამდე რამდენიმე წუთით ადრე მოვედი, სამზარეულოში ყავას ვსვამდი, -ისე ადვილად მითხრა თითქოს ამინდის შესახებ მეჭორავებოდა.
- აქ იყავი, გესმოდა როგორ მიყვიროდა, როგორ მცემდა, აქ იყავი და არაფერი არ გააკეთე? -გული ყელში მომებჯინა და მთელი სხეულით ავცახცახდი, -თუმცა რა მიკვირს პირველი შემთხვევა ხომ არ არის...
- არ უნდა გაგებრაზებინა, სულ ასე იქცევი, ხომ იცი როგორ არ უყვარს როცა ეწინააღმდეგები, ჯერ იყო და თხუთმეტი წლისამ აიჩემე უნდა ვიმუშაოო, სკოლის პარალელურად სად აღარ მუშაობდი მიუხედავად იმისა რომ ფული არასდროს გაკლდა, ხომ იცოდი დათო როგორ ბრაზობდა და მაინც მუშაობდი, კაცი მილიონერია, შენთვის არაფერი ენანება...
- მშვენივრად იცი რატომაც ვმუშაობდი, უნივერსიტეტისთვის ფულს ვაგროვებდი, -გაავებულმა ავუწიე ხმას, მე რომ ჩემი ფული არ მქონოდა, კარგად რომ არ მესწავლა და ასპროცენტიან დაფინანსება არ მიმეღო ახლა პირველ კურსზე არ ვიქნებოდი და შანსი არ მექნებოდა სწავლა საზღვარგარეთ გამეგრძელებინა, სწავლის პერიოდულად რომ არ მემუშავა იმის საშუალებაც კი არ მექნებოდა რომ ათასში ერთხელ რამე გამოსაცვლელი მეყიდა და ავტობუსით მივსულიყავი სასწავლებლამდე.
- უმადურო, -ისტერიულად იკივლა და ყელში მწვდა, -არაფერს გაკლებდა, შენ კი როგორ იქცევი, მართალია დათო, ვერსადაც ვერ წახვალ.
- ხელს ვერ შემიშლით, სრულწლოვანი ვარ, ცხრამეტი წლის ვარ და უფლება მაქვს ისე მოვიქცე როგორც მინდა.
- უმადურო არაფრის ღირსი არ ხარ, დათომ საკუთარი შვილივით გაგზარდა, ერთი წლის იყავი მამაშენი რომ დაიღუპა და დათოს გავყევი ცოლად...
- საკუთარი შვილივით? -პანიკური სიცილი ამიტყდა, ხელი ისეთი ძალით ვკარი თავი ძლივს შეიკავა რომ არ დაცემულიყო.
- მართლა ვერ ვხვდები ბრმა ხარ თუ თავს იბრმავებ დედა, შენი ქმარი არასდროს მიყურებდა ისე როგორც საკუთარ შვილს, სანამ პატარ ვიყავი ვძულდი, ვეზიზღებოდი იმის გამო რომ მისი სისხლი და ხორცი არ ვიყავი, როცა წამოვიზარდე კი...
თვალები დავხუჭე და რამდენჯერმე ღრმად ჩავისუნთქე რომ გაგრძელებისთვის ძალა მომეკრიბა, დედაჩემი ხმას არ იღებდა, იდგა გულზე ხელებ დაკრეფილი და უემოციო სახით შემომცქეროდა.
- თოთხმეტი წლის რომ გავხდი მას მერე ჩემი შევიწროვება დაიწყო, ყოველთვის როცა დალევდა ცდილობდა ჩემთვის ხელები ეფათურებინა, არ მჯერა რომ ამ ყველაფერს ვერ ამჩნევდი...
- რას ამბობ მირა გაგიჟდი? -გაოგნებული სახით შემომხედა.
- გიკვირს? ისე გიკვირს თითქოს არ იცოდე როგორი ცხოველია შენი ქმარი, ხელიდან შანსს არ უშვებდა რომ მარტო მოვეხელთებინე და ჩემი მოფერება ან კოცნა ეცადა, გაინტერესებს რატომ ვმუშაობდი? იმიტომ რომ საკუთარი ფული მქონოდა, იმიტომ რომ მასზე დამოკიდებული არ ვყოფილიყავი, იმიტომ მიშლიდა მუშაობას რომ უნდოდა მის გარდა სხვა გამოსავალი არ მქონოდა ასე უფრო ადვილად დამითანხმებდა ყველაფერზე.
- გეყოფა, -იყვირა და ხელები ყურებზე აიფარა, -გეყოფა, -გაჩერებას არ ვაპირებდი, მინდოდა სანამ წავიდოდი მისთვის ყველაფერი პირში მიმეხალა, მინდოდა ბოლოს და ბოლოს მეთქვა ის რაზეც ამდენი ხანი ვდუმდი და რაც ცხოვრებას და სიცოცხლეს მიწამლავდა.
- გახსოვს მარის დაბადების დღეზე წასასვლელად ფული რომ გთხოვე? მაშინ თექვსმეტი წლის ვიყავი, საჩუქარი უნდა მეყიდა და ახალი ტანსაცმელი, შენ ვერანდაზე შენს დაქალებთან ჭორაობით იყავი გართული, მითხარი შედი და დათოს სთხოვე ფული ის მოგცემსო, მესიკვდილებოდა მასთან შესვლა, მაგრამ წვეულებაზე წასვლაც ძალიან მინდოდა, სამუშაო ოთახში შევედი მასთან, ფული ვთხოვე... მერე... გინდა გითხრა მერე რა მოხდა? ჩაიხადა, მითხრა მის წინ დამეჩოქა და მოვფერებოდი, რა მოხდა ხმას ვერ იღებ? მეც ასე ვიყავი მაშინ, რამდენიმე წამი გაშეშებული ვუყურებდი შენს წელსქვემოდ შიშველ ქმარს და თავს ძლივს ვიკავებდი რომ გული არ ამრეოდა, მერე იქვე მდგარი ყვავილების ვაზა გავუქანე, მან შენთან დამაბეზღა მეუზრდელაო, შენ კი საძინებელში მშიერ-მწყურვალი გამომკეტე ორი დღე ისე რომ არაფრის ახსნის საშუალება არ მომეცი...
- გეყოფა მირა საკმარისია, -ხელი უაზროდ აიქნია ჰაერში და ბარბაცით წავიდა კარისკენ.
- სად მიდიხარ დედიკო ჯერ არ დამიმთავრებია, -მხარში ხელი ჩავავლე და შემოვაბრუნე, -არ გაინტერესებს მერე რა მოხდა? რომ მიხვდა ჩემთან არაფერი გაუვიდოდა აგრესიული გახდა, რამდენჯერმე მცემა, როცა თვრებოდა ჩემზე ძალადობასაც ცდილობდა, თუმცა რაღაც სასწაულით ყოველთვის მიმართლებდა და საწადელს ვერ მიაღწია, რა გგონია, რატომ მიშლიდა ყოველთვის ყველგან წასვლას, რატომ არ მოსწონდა ჩემი მეგობრები, რატომ დავკარგე მისი გამოხტომების გამო რამდენიმე სამსახური, იმიტომ ძვირფასო დედიკო რომ ჩემზე ეჭვიანობდა, შენს ქმარს ჩემზე უდგება გესმის?
არც კი ვიცვოდი რატომ ვეუბნებოდი ამ ყველაფერს, ალბათ იმიტომ რომ მისი გამწარება მინდოდა, მინდოდა ერთხელ მაინც ეგრძნო ის ტკივილი რასაც მე განვიცდიდი ამ წლების განმავლობაში, მინდოდა საკუთარ დანაშაულს მიმხვდარიყო, მინდოდა მიმხვდარიყო როგორი არასწორი იყო ფულის და მდიდრული ცხოვრების გამო საკუთარი შვილის ფეხებზე დაკიდება...
- შე პატარა , -მთელი ხმით იკივლა და სახეში გამილაწუნა, არ მტკენია მაგრამ მის თვალებში დანახულმა სიმართლემ საბოლოოდ მომშალა და გამანადგურა.
- იცოდი არა? -ხმაწასულმა ამოვიხრიალე, -ყველაფერი იცოდი, ღმერთო ჩემო, იცოდი და ამიტომ მექცეოდი ასე ცივად, იმ დროს როცა შენი ქმარი ჩემს თაყვანისმცემლებზე ეჭვიანობდა შენ ჩემზე ეჭვიანობდი, საკუთარ შვილზე, ერთადერთ შვილზე...
გაოგნებული გამოვედი ოთახიდან, დედაჩემი უკან არ გამომყოლია, მისაღებში გავედი, დათო დივანზე ფეხსაცმლიანი იწვა და ხვრინავდა, იქვე მიგდებულ ჩემოდანს ხელი დავავლე და დერეფანში გამოვედი, საკიდიდან ჩემი ერთადერთი გაცვეთილი ტყავის ქურთუკი ჩამოვიღე, ფეხზე სპორტული ფეხსაცმელი ამოვიცვი და უხმაუროდ გავიხურე კარი.

- - - - - - - - -
- უნდა გეთქვა როდის მიდიოდი, ასე არ უნდა მოგვქცეოდი მირა, გაგაცილებდით, -ნატუკას ნაწყენი ხმის გაგონებისას გამეღიმა.
- ახლავე წამოვალთ, -მომესმა ბექას ხმა, -ნატუკა უთხარი მაგ უთავბოლოს რომ ნახევარ საათში აეროპორტში ვიქნებით, იკაც მოდის.
- მისმინეთ ბავშვებო, ნუ წამოხვალთ, უკვე ჩასხდომა იწყება მოსვლას ვეღარ მოასწრებთ, თანაც ხომ იცით როგორი ვარ, დამშვიდობება არ მიყვარს, მაპატიეთ რომ ასე გამოვიდა, რომ იცოდეთ თქვენი როგორი მადლობელი ვარ, თქვენი დახმარება რომ არა წასვლას ვერ მოვახერხებდი, იცოდეთ ყველაფერს დაგიბრუნებთ როგორც კი მოვახერხებ.
- მაგაზე ლაპარაკიც კი არ გაბედო, მთავარია რომ კარგად იყო, კიდევ კარგი რომ მოახერხე და იმ ნაბიჭვარს მოშორდი, ახლა ყველაფერი კარგად იქნება, ხომ იცი როგორ გვიყვარხარ, იცოდე მე ბექა და ნატუკა ყოველთვის შენს გვერდით ვართ.
- მეც მიყვარხართ იკა, მთელი ჩემი ცხოვრება ხართ.
- გვიყვარხარ, ბედნიერ მგზავრობას გისურვებთ, -ერთად დაიყვირეს და გაითიშა კიდეც, ღიმილით დავხედე გაშავებულ ეკრანს და წამოვდექი, დღეიდან ახალ ცხოვრებას ვიწყებდი, არ ვიცოდი წინ რა მელოდა მაგრამ იმ ყოფას რაც აქ მქონდა ჯოჯოხეთში ყოფნა მერჩივნა, საათს დავხედე, რამდენიმე წუთი დრო მქონდა თითქმის სირბილით წავედი საპირფარეშოსკენ, ჩემოდანი იქვე კუთხეში მივაგდე, წყალი მოვუშვი, სახეზე შევისხი და ხელებით დავეყრდენი ნიჟარას, უემოციოდ შევათვალიერე ჩემი ორეული, ლოყა საშინლად მქონდა გალურჯებული, ტუჩი დასიებული, გრძელი წაბლისფერი თმა უწესრიგოდ აბურდული, ერთადერთი რაც ჩემს გარეგნობაში მომწონდა ეს დიდი ლურჯი თვალები იყო, მაგრამ უძილობისგან და მუდმივი ნერვიულობისგან ჩაშავებული უპეები თვალებსაც უკარგავდა ხიბლს, საშუალო სიმაღლის ვიყავი, როგორც ჩემი მეგობრები ამბობდნენ კატასტროფულად გამხდარი თუმცა მკერდი და უკანალი მაინც ლამაზად მქონდა გამოკვეთილი.
ჩემოდნიდან მაკიაჟის ჩანთა ამოვაცოცე მაგრამ მალევე გადავიფიქრე ამ დალურჯებებს ვერანაირი მაკიაჟი ვერ დამალავდა თანაც რაში მაინტერესებდა რას იფიქრებდნენ სრულიად უცხო ადამიანები როცა ჩემს სახეს დაინახავდნენ, ხელი ჩავიქნიე, საპირფარეშოდან გამოვედი და რეგისტრაციის გასავლელად გავეშურე.

- უკაცრავად ეს ჩემი ადგილია, -ფიქრებში გართულს დაბალი სასიამოვნო ხმა მომესმა და თავი ავწიე, თავზე მაღალი შავთმიანი სპორტული აღნაგობის საოცრად სიმპათიური ოცდახუთიოდე წლის ბიჭი მედგა და მიღიმოდა, დავინახე როგორ შეეცვალა სახე როცა შევხედე, როგორ გადაინაცვლა მისმა მზერამ ჩემს დალურჯებულ ლოყაზე, როგორ აუელვარდა დიდი შავი თვალები, როგორ მოიქცია ქვედა ტუჩი კბილებს შორის და როგორ შეეჭმუხნა წარბები, იმ წუთას მართლა ვინანე რომ მაკიაჟი არ გავიკეთე, მეცადა მაინც იქნებ დამეფარა...
- ეს ჩემი ადგილია, -გამიმეორა ახლა უკვე ღიმილის გარეშე, -თქვენი ადგილი ალბათ ეს არის ილუმინატორთან.
- მით უკეთესი, -დაბნეულმა ჩავილაპარაკე და მოუხერხებლად გადავბობღდი, რამდენადაც შესაძლებელი იყო შევბრუნდი საზურგეს მივეყრდენი და თვალები დავხუჭე, ბედი მაქვსო მე უნდა ვთქვა, ცხოვრებაში პირველად მომეწონა ვიღაც თანაც ძალიან და ახლა ვარ მაინცდამაინც ასეთ დღეში, სასაცილოა პირდაპირ...
- რა არის სასაცილო? -მომესმა და მისკენ შევბრუნდი.
- მე მეკითხებით? -გაოცებულმა მივიდე საჩვენებელი თითი გულზე, გაეღიმა და თეთრი კბილები გამოაჩინა.
- შენ გეკითხები, -რატომღაც პიდაპირ შენობით მიმართვაზე გადავიდა.
- ეს ისე უბრალოდ, არაფერი მითქვამს, ხმამაღლა ვფიქრობდი და... -საცოდავად ავბლუყუნდი, -ყოველთვის ასე ვიყავი მიჭირდა ადამიანებთან ურთიერთობა, მითუმეტეს საპირისპირო სქესთან.
- ესე იგი ხმამაღლა ფიქრობდი, -სახეზე ღიმილი არ შორდებოდა, აშკარად ახალისებდა ჩემი დაბნეულობა და დიდი ალბათობით გვარიანად აწითლებული ლოყები, მოულოდნელად გამომიწოდა ხელი.
- გავიცნოთ ერთმანეთი, მე რატი ვარ, შენ რა გქვია?
- - - - - - -

- ეჭვიანი შეყვარებული? -მკითხა და თავისი სენდვიჩი მე გადმომიდო, უარი არ მითქვამს გემრიელად შევექეცი.
- მამინაცვალი, -ამოვილუღლუღე გამოტენილი პირით.
- ესეც ჭამე, -პუდინგი მომაწოდა და ისე საყვარლად გამიღიმა კინაღამ დამავიწყდა რომ არსებობისთვის სუნთქვა მჭირდებოდა.
- შენ არ გშია? -ძლივს მოვიფიქრე რომ მეკითხა.
- მგზავრობის დროს ვერაფერს ვერ ვჭამ აი შენ კი კარგი კვება გჭირდება საშინლად ხარ გამხდარი, ფაქტიურად ცარიელი ძვალი და ტყავი ხარ.
- საოცარი კომპლიმენტია, -სიცილი ვერ შევიკავე.
- კომპლიმენტის თქმა არც მიფიქრია, -მოურიდებლად მითხრა და ჩემსკენ გადმოიხარა, სახე სახესთან ახლოს მომიტანა და ცერა თითით ფრთხილად მომწმინდა ტუჩის კუთხესთან შერჩენილი შოკოლადის პუდინგი, -გემრიელია? -ხრინწგარეული ხმით მკითხა.
- ჰო ალბათ, -ისე ვუპასუხე მზერა მისი ტუჩებისთვის არ მომიშორებია, ეშმაკურად ჩაეღიმა, უკან დაიხია და საზურგეს მიეყრდნო.
- ესე იგი მამინაცვალს გამოექეცი?
- სასწავლებლად წამოვედი მამინაცვალი უბრალოდ დაემთხვა.
- დარწმუნებული ხარ?
- კარგი ვაღიარებ, -ჩემთვის მეტად მტკივნეული თემის მიუხედავად უცნაურად გახალისებულმა ვუპასუხე, -ალბათ ის რომ არა არასოდეს ვიფიქრებდი ამერიკაში სასწავლებლად წამოსვლას.
- სად აპირებ სწავლის გაგრძელებას?
- ვაშინგტონის უნივერსიტეტში.
- ხუმრობ? -აშკარად შეეტყო გაკვირვება და ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს სიამაყისგან გავიბერე.
- არ ვხუმრობ, ამისთვის ძალიან ბევრი ვისწავლე და ვიმუშავე.
- რამდენი წლის ხარ?
- ცხრამეტის, -დაუყოვნებლად ვუპასუხე და მერე დავფიქრდი იმაზე რომ ორიოდე საათის წინ გაცნობილ ბიჭს ვესაუბრებოდი რომელმაც ამ ორიოდე საათში მოახერხა და ამალაპარაკა, ყველაზე და ყველაფერზე, დაუფიქრებლად და მოურიდებლად...
- ვერ ვხვდები რატომ გიყვები ამ ყველაფერს, -დაბნეულმა გავიღიმე.
- იმიტომ ხომ არა რომ გგონია ამ თვითმფრინავიდან ჩავალთ თუ არა ვეღარასოდეს მნახავ.
- ალბათ მართალი ხარ, -რატომღაც ლოგიკურად მომეჩვენა მისი ნათქვამი, აეროპორტიდან გავიდოდით თუ არა ის თავის გზაზე წავიდოდა მე ჩემს გზაზე, მას ვეღარასოდეს ვნახავდი, რატომ არ უნდა მოვქცეულიყავი ცხოვრებაში თუნდაც მხოლოდ ერთხელ ისე როგორც გული მკარნახობდა, რატომ არ უნდა მესიამოვნა თუნდაც რამდენიმე სათით მასთან ურთიერთობით, სრულიად თავისუფლად შემეძლო ყველაფერი მომეყოლა ფაქტიურად უფასო ფსიქოლოგიური სეანსივით გამოდიოდა.
- ჩათვალე რომ უფასო ფსიქოლოგიურ სეანსს გიტარებ, -სიტყვა სიტყვით გააჟღერა ჩემი ფიქრები და მეც ბევრი აღარ მიყოყმანია, ვუყვებოდი ყველაფერს, თავიდან ბოლომდე, უმცირეს დეტალებამდე და ვგრძნობდი როგორ ვთავისუფლდებოდი იმ ტვირთისგან მხრებზე რომ მაწვა, ყურადღებით მისმენდა, დროდადრო იძაბებოდა, სახე ეცვლებოდა, ცდილობდა მაინცდამაინც არ შეტყობოდა განცდები როცა ვუყვებოდი როგორ მექცეოდა მამინაცვალი და როგორი გულგრილი იყო ამ ყველაფრის მიმართ დედა...
- დაგღალე არა? -ლაპარაკისგან დაქანცულმა დავიჩურჩულე და თვალები მივლულე, საშინლად მეძინებოდა.
- არ დავღლილვარ, შენ უფრო გავხარ დაღლილს, მიდი ცოტა ხანს დაისვენე, -ალერსიანი ხმით მითხრა და პლედი გადამაფარა მუხლებზე.
- არ მეძინება, -პატარა ბავშვივით გავჯიუტდი, -ჯერ შენზე მომიყევი რამე, შენ უკვე ყველაფერი იცი ჩემს შესახებ მე კი მხოლოდ შენი სახელი ვიცი.
- დაიძინე, დაიძინე და რომ გაიღვიძებ გპირდები ყველაფერს მოგიყვები, -მისი ხმა ჰიპნოზივით მოქმედებდა ჩემზე, მხარზე ხელი მომხვია, მიმიზიდა და გულზე მიმიხუტა, ვგრძნობდი როგორ დასრიალებდნენ მისი თითები ჩემს აბურდულ თმებში და სიამოვნებისგან ვთრთოდი, როდის-როდის დავხუჭე თვალები...
- თუ გგონია რომ უფლებას მოგცემ უგზო უკვლოდ დამეკარგო ცდები, -უკვე ძილბურანში მყოფს ჩამესმა და სითბოთი და სასიამოვნო სურნელით გაბრუებული უსიზმრო ძილმა წამიღო...

- - - - - - - - - - -
- გაიღვიძე მირა, გაიღვიძე, -ყვირილით დამახტნენ ზედ აფროამერიკელი ტყუპი დები რუბი და სიჯეი, უკვე თვენახევარი ხდებოდა რაც მათთან ერთად პატარა, კოხტა ოროთახიან ბინაში ვცხოვრობდი, ქირას ვიყოფდით, ვსწავლობდით და ვმუშაობდით, გამიმართლა რომ მათ შევხვდი, წყნარი, მშვიდი, შრომისმოყვარე და მეგობრული გოგონები იყვნენ.
- რა ხდება? რომელი საათია? -გაბრუებული წამოვჯექი და საათს შევხედე, -გაგიჟდით? ასე ადრე რატომ მაღვიძებთ ისედაც მთელი ღამე კოშმარები მესიზმრებოდა, -დავიწუწუნე და ისევ ბალიშში ჩავრგე თავი.
- ბოდავდი, -რუბი ჩემს გვერდით გაიშხლართა და თავქვეშ ამოიწყო ხელები.
- იცოდე აუცილებლად ვისწავლი ქართულს და გავიგებ რას ბოდავ ხოლმე, -დამემუქრა სიჯეი.
- მაგისთვის ქართულის სწავლა რად გინდა, გადაიკისკისა რუბიმ, -მე გეტყვი რასაც ხედავს, ალბათ ის თავის რატი ესიზმრება ისევ.
- ოჰ თქვენ ხომ არ მოასვენებთ ადამიანს, -ბურტყუნ ბურტყუნით წამოვდექი და სამზარეულოში გავედი რომ ყავა დამელია, -მართალი იყო რუბი ისევ რატი მესიზმრა, თვენახევარი გავიდა მას შემდეგ რაც აეროპორტში დავემშვიდობეთ ერთმანეთს, მე ერთადერთი ჩემოდანი მქონდა ის კი ბარგს ელოდა, ზურგჩანთიდან მწვანე მინიატურული წებოვანი ფურცლების შეკვრა ამოიღო, ერთ ფურცელს ზედ საკუთარი ტელეფონის ნომერი წააწერა და ხელზე დამაკრა.
- იცოდე არ დაკარგო და აუცილებლად დამირეკე.
- რატომ არ მთხოვ რომ მეც მოგცე ტელეფონის ნომერი? -გაკეკლუცება გადავწყვიტე, გაეცინა და ისე გადამისვა თავზე ხელი თითქოს პატარა უჭკუო ბავშვი ვყოფილიყავი.
- იმიტომ რომ დარწმუნებული ვარ ჯერ ნომერი არ გექნება, თანაც ვიცი კიდეც რომ გქონდეს მაინც არ მომცემდი, აქ ორი თვე ვიქნები, მეგობართან ჩამოვედი, საერთო ბიზნესი გვაქვს და დახმარება დასჭირდა, შენი დაკარგვა არ მინდა მირა, დამპირდი რომ დამირეკავ, დამპირდი...

ფიქრებიდან ტყუპების სიცილმა გამომიყვანა, სამზარეულოში ვიდექი გამორთულ ჩაიდანთან და ველოდი როდის ადუღდებოდა, სამაჯურს დავხედე რომელიც მარჯვენა ხელზე მეკეთა და გამეღიმა, იმის შიშით რომ არ დამეკარგა ფურცელს რომელზეც რატის ტელეფონის ნომერი ეწერა ლამინირება გავუკეთე, მერე ფერადი ძაფებით ლამაზი სამაჯური შემოვაქსოვე და მაჯაზე შევიბი, საკმაოდ ორიგინალური და უცხო რაღაც გამოვიდა...
- როდის უნდა დარეკო? -რუბიმ ჩაიდანი ჩართო, წელზე შემომხვია ხელები და ზურგზე მომეკრო.
- არ ვიცი, -სახეზე ავიფარე ხელები და ამოვიოხრე, -ყოველდღე ვფიქრობ რომ დავრეკო მაგრამ მეშინია, თანაც არ ვიცი იქნებ საერთოდ არაფერი არ გამოგვივიდეს.
- თუ არ ცდი ვერ გაიგებ, -სიჯეიმ უკვე ადუღებული წყალი ჭიქებში გაანაწილა და კარადიდან ნამცხვარი გამოიღო, -წამოდით აივანზე დავსხდეთ, -წიწილებივით გაგვიყოლა უკან.
- მაინც ვერ ვხვდები რატომ ხარ ასეთი მშიშარა, -რუბი ჩემს გვერდით ჩაეშვა სავარძელში და ფეხი ფხზე გადაიდო, -შენი მონაყოლით თუ ვიმსჯელებთ არაჩვეულებრივი ბიჭი უნდა იყოს, სიმპათიური, ზრდილობიანი, მშვიდი, ისეთი რომელსაც შენი მოსმენა და გაგება შეუძლია, ასეთი ბიჭი ხელიდან არ უნდა გაუშვა.
- ახლა უკვე ძალიან გვიანია, თავიდან რომ დამერეკა ჰო მაგრამ უკვე თვე და ორი კვირა გგავიდა, შანსი მქონდა მაგრამ ხელიდან გავუშვი.
- მერე რა რომ ამდენი დრო გავიდა, ამას რა მნიშვნელობა აქვს? -გაოცებულმა აიჩეჩა მხრები სიჯეიმ.
- ჩვენთან საქართველოში ერთი ასეთი გამოთქმა გვაქვს, ‘’რკინა მანამ უნდა გამოჭედო სანამ ცხელია’’
- მერე?
- მერე ის რომ არც თუ ისე კარგი მჭედელი გამოვდექი და რკინა გამიცივდა.
- ვერ ვხვდები რას ამბობ.
- გიცდია როდისმე ცივი რკინისგან რამის გამოჭედვა?
- არა და დარწმუნებული ვარ არც შენ გაქვს ნაცადი.
- ყველაფერს პირდაპირ ნუ იგებ, გადატანითი მნიშვნელობით გეუბნები.
- არ ვიცი მე ეგ შენი ქართული გამონათქვამები და გადატანითი მნიშვნელობები, -გაბრაზებულმა აიქნია ხელი, -ტყუილად ნუ აზვიადებ რაღაცეებს, აიღე ეგ ოხერი ტელეფონი და დაურეკე თორემ დავიტანჯეთ მე და რუბი შენი საცოდაობით, მთელი ღამე რატი რატის გაიძახი...
საუბარი ტელეფონის ზარმა შეგვაწყვეტინა, დავხედე დედაჩემი იყო, ამ თვენახევრის განმავლობაში სულ ორჯერ დამირეკა და მხოლოდ იმიტომ რომ გაველანძღე ნეტავ ახლა რაღა უნდოდა, არ ვუპასუხე, მეორედ დარეკა მერე მესამედ, ჯიუტად არ ჩერდებოდა.
- უპასუხე იქნება და რა ხდება, -სიჯეიმ თავით მანიშნა ტელეფონზე.
- ჰო უპასუხე, იქნებ ის მოკვდა და უნდა რომ შეგატყობინოს, -რუბი როგორც ყოველთვის პირდაპირი იყო, დედაჩემის და დათოს შესახებ ყველაფერი იცოდნენ და ჩემზე არანაკლებად სძულდათ ის მოძალადე, ტელეფონი ავიღე და ოთახში შევედი.
- რატომ მირეკავ? -ცივად ვკითხე დედაჩემს, არ ველოდი გავშრი და რამდენიმე წამს ხმა ვერ ამოვიღე სასოწარკვეთილი, გულამოსკვნილი ტირილი რომ გავიგე.
- ახლა არ მითხრა რომ დათო მოკვდა და იმიტომ ტირი, -უნებურად წამომცდა თუმცა სიმართლე რომ ვთქვა დიდად არც მინანია.
- ასეთი უგულო როგორ ხარ მირა, მე იმიტომ გირეკავ რომ დახმარება გთხოვო შენ კი...
- მე როგორ უნდა დაგეხმარო, ფული შემოგაკლდათ? დათო გაკოტრდა? არასწორ ადამიანს ურეკავ, თვიდან თვემდე ისედაც ძლივს გამაქვს თავი...
- გაჩუმდი ცოტა ხანს და მომისმინე, -ამოიხვნეშა დედაჩემმა, -ფული არაფერ შუაშია მირა, აუცილებლად უნდა დაბრუნდე საქართველოში, ძალიან მჭირდები.
- ოჰ, სხვა ხომ არაფერს მიბრძანებს თქვენი აღმატებულება, -ირონიულად გამეცინა და ის იყო უნდა გამეთიშა რომ განწირული ხმით იყვირა...
- არ გათიშო, რაღაც უნდა გითხრა, მე და დათო ვშორდებით...

აი ამას კი ნამდვილად არ ველოდი, ვერ წარმოვიდგენდი თუ დედაჩემი და დათო როდისმე ერთმანეთს დაშორდებოდნენ, არა იმიტომ რომ ერთმანეთი უყვარდათ არამედ იმიტომ რომ დედაჩემი ერთი უბრალო ფულზე შეყვარებული ქალი იყო, ყოველთვის დარწმუნებული ვიყავი რომ ყველაფერს გააკეთებდა დათოს შესანარჩუნებლად, ახლა კი შორდებიან, ნეტავ რატომ? იქნებ ჩემს გამო? გულის შორეულ კუნჭულში რაღაც სითბოსმაგვარი გამიკრთა დედაჩემის მიმართ, იქნებ ბოლოს და ბოლოს გონს მოეგო, იქნებ მიხვდა რომ არ ღირს ფულის გამო შვილის ფეხებზე დაკიდება, იქნებ...
- აქ ხარ მირა, -მომესმა მისი ტირილისაგან ჩახლეჩილი ხმა.
- აქ ვარ, მითხარი რა ხდება, თუ შორდებით მე რა უნდა გავაკეთო?
- მისმინე შვილო, რაც შენ წახვედი მის მერე დათო ძალიან შეიცვალა, უფრო მეტად აგრესიული გახდა, სმას მოუმატა, ყოველ დღე მთვრალი მოდის სახლში, მერე შედის შენს საძინებელში და შენს საწოლზე იძინებს.
- გეყოფა ამ ყველაფერს რატომ მიყვები, -გამწარებულმა ვუყვირე, გული მერეოდა იმის წარმოდგენისას როგორ ეხუტებოდა ის დორბლიანი მანიაკი ჩემს ბალიშს, უკვე ვხვდებოდი საითაც მიყავდა საუბარი დედაჩემს.
- ეს შენ გეყოფა უზრდელო ლაწირაკო, -ბოლოს და ბოლოს მანაც ვეღარ შეძლო კეთილი დედიკოს როლის თამაში და მთელი ხმით იწივლა.
- შენს გამო დათოს ჩემთან განქორწინება უნდა, მე მადანაშაულებს იმაში რომ ამერიკაში წახვედი, უნდა რომ გამეყაროს და უფულოდ დამტოვოს.
- ხვდები მაინც რას მეუბნები? გინდა რომ ჩამოვიდე ისევ თქვენთან ვიცხოვრო და იმ ავადმყოფს ხელების ფათურის ნება მივცე მხოლოდ იმიტომ რომ შენ უფულოდ არ დარჩე? რომ შენ ძვირადღირებულ სალონებში იარო და ბარებში და რესტორნებში ატარო დაქალები? შენ რა სულ მთლად გაგიჟდი? გინდა რომ მისი საყვარელი გავხდე?
არაფერს ამბობდა, არადა კარგად მესმოდა მისი მძიმე სუნთქვა, ყურმილის მეორე მხარეს ჩამოწოლილი სიჩუმე საეჭვოდ რომ გაიწელა ვეღარ მოვითმინე და ტელეფონი მთელი ძალით შევახეთქე კედელზე.
- რა ხდება მირა კარგად ხარ? -რუბი და სიჯეი დაფეთებულები შემოცვივდნენ ოთახში.
- ასე კარგად არასოდეს ვყოფილვარ, -ხელები გავშალე და ნაძალადევად გავიღიმე, როგორღაც ვახერხებდი თავის შეკავებას რომ სიმწრისგან არ მეღრიალა, აქამდე როგორ ვერ მოვახერხე რომ შევჩვეოდი როგორი დედა მყავს...
- ახლა რომ არ გვეჩქარებოდეს გაჩვენებდი როგორ უნდა ჩვენი მოტყუება მაგრამ... -თითი მუქარით დამიქნია რუბიმ და საძინებლისკენ წავიდა.
- დღეს თქვენთან ერთად მოვდივარ, -მივაძახე და მეც საძინებლისკენ წავედი რომ ტანსაცმელი გამომეცვალა.

- - - - - - - - - - -
- ესე იგი აქ დადიხართ ხოლმე? -ყურადღებით მოვათვალიერე ქალაქიდან საკმაოდ მოშორებით, შემაღლებულ ადგილზე მდებარე სიმწვანეში ჩაფლული შენობა რომელსაც გარს უზარმაზარი, ბეტონის ღობით შემოსაზღვრული ეზო ჰქონდა შემორტყმული, ეზოში რამდენიმე სატვირთო მანქანა იდგა და მანქანებთან ჯგუფ-ჯგუფად ირეოდნენ ახალგაზრდები, რამდენიმე ბავშვიც შევამჩნიე.
- მე და სიჯეი მოხალისეთა ჯგუფის წევრები ვართ, ეს შენობა ერთ-ერთ საქველმოქმედო ორგანიზაციას ეკუთვნის, შეხედე, -სატვირთოებისკენ მიმითითა სიჯეიმ, -დღეს ეს მანქანები უნდა დავტვირთოთ, ამ კვირაში უმარავი ჰუმანიტარული ტვირთი მიიღეს, ახლა იმ შენობაში შევალთ, ყველაფერს დავახარისხებთ, პაკეტებში ჩავალაგებთ და მერე მანქანებს დავტვირთავთ.
- ეს ყველაფერი უკრაინაში მიდის? -ვკითხე როცა სატვირთოზე მიკრული უკრაინის დროშები შევამჩნიე.
- ჰო ამჯერად უკრაინაში აგზავნიან, იმ შეშლილის გამო ახლა იქ უამრავ ადამიანს ადამიანს უჭირს.
- იმ არანორმალურზე საუბრობთ მთელ მსოფლიოს აფეთქებას რომ უპირებს? -გვერდით მაღალი, გამხდარი ქერათმიანი ბიჭი ამოგვიდგა.
- ოჰ პატრიკს ვახლავართ, -რუბიმ ხელი ჩამოართვა და მე მომიბრუნდა.
- მირა გაიცანი, ეს პატრიკია, სხვათა შორის ბევრი რამ იცის საქართველოს შესახებ და მგონია რომ ერთმანეთს კარგად გაუგებთ, -პატრიკს შემატოვა და თვითონ შენობისკენ გაიქცა.
- საქართველოდან ხარ? -სახე გაუბრწყინდა პატრიკს, -მე რაღაც-რაღაცეები ვიცი საქართველოს შესახებ.
- მაინც რა, -გამეღიმა როცა მისი ჩემი გაცნობით გულწრფელად გახარებული სახე დავინახე.
- პირველად საქართველოს შესახებ აგვისტოს ომის დროს გავიგე, -სახე დაუსევდიანდა როცა ომი ახსენა, ჩემი მეგობარი მშობლებთან ერთად იყო რამდენიმე დღით საქართველოში, ისეთი სამსახური აქვთ დაუგეგმავად მოუწიათ წასვლა და ჯონათანიც წაიყვანეს, სამ დღეში ომიც დაიწყო...
- საშინელება იყო, -ხმაათრთოლებულმა ჩავიჩურჩულე, პატრიკმა კი გამამხნევებლად მომიჭირა ხელზე ხელი.
- პუტინი ნამდვილი შეშლილია, ღმერთმა იცის როდის წამოუვლის და როდის დააჭერს იმ ოხერ ღილაკს თითს.
- პატრიკ რას აკეთებ? მაინცდამაინც ასეთ საშინელებებზე უნდა ესაუბრო? -უზარმაზარი ყუთით ხელში ჩაგვიარა გვერდით სიჯეიმ.
- მირა მე ამ სატვირთოს მივყვები, სხვა პუნქტში ჭირდებათ დახმარება, რუბი აქ რჩება, სახლში მასთან ერთად დაბრუნდები, -მომაძახა და კაბინაში შეხტა, პატრიკთან ბევრი აღარ მისაუბრია მაშინვე რუბის მოსაძებნად წავედი, როგორც იქნა უზარმაზარი შენობის სარდაფში მივაგენი, ბეტონის კიბეზე ჩავდიოდი და გაკვირვებული ვათვალიერებდი მასიურ კედლებს, რუბი ქვემოთ მელოდა.
- შთამბეჭდავია, -აღფრთოვანებულმა მოვათვალიერე მაღალჭერიანი, ბეტონის იატაკიანი ოთახი რომელიც უამრავი შეფუთული თუ შეუფუთავი ყუთით იყო სავსე.
- რუბი არ იცი ეს შენობა რისთვის არის განკუთვნილი?
- ხომ გითხარი, საქველმოქმედო საზოგადოებას ეკუთვნის.
- ეს ახლა და მანამდე? არა მგონია ამ სისქე კედლები ჰუმანიტარული ტვირთის დასაცავად აეგოთ, ამ კარს შეხედე, ან სავენტილაციო სისტემას, კედლები, ჭერი... კიბის თავში კიდევ ერთი რკინის კარია...
- აა გასაგებია, მივხვდი რასაც გულისხმობ, -რუბიმ რამდენიმე ყუთი გაჭირვებით გადმოათრია ყუთების გროვიდან და მანიშნა კიბეებზე ამატანინეო, -ეს სარდაფი სპეციალურად ბომბებისგან თავდასაცავად არის აშენებული, მხოლოდ ეს ოთახი არ გეგონოს, აქ ამ შენობის ქვეშ, უზარმაზარი კომპლექსია, ის კარი დერეფანში გადის, იქ რამდენიმე ოთახია, შენ წარმოიდგინე და სპორტ დარბაზიც კი არის.
- ბომბებისგან დამცავ თავშესაფარში სპორტ დარბაზი?
- ნუ გიკვიტს, ეს შენობა ერთმა ახირებულმა მილიონერმა ააშენა, თურმე მთელი ცხოვრება იმის ეშინოდა რომ ერთხელაც ატომური ომი დაიწყებოდა, ამიტომაც ეს თავშესაფარი ისე დააპროექტებინა რომ ომის დაწყების შემთხვევაში მინიმუმ რამდენიმე წელი მაინც არაფერი არ უნდა გასჭირვებოდა, ერთი სიტყვით კომფორტულად უნდა ეცხოვრა, იქ იმ ოთახებში უამრავი რაღაცის მარაგია, წყალი, საჭმელი, წამლები, ტანსაცმელი... საძინებელი, სააბაზანო და როგორც უკვე გითხარი სპორტ დარბაზიც კი არის, სავენტილაციო სისტემა, გენერატორი, მოკლედ ყველაფერია იმისთვის რომ ადამიანმა უზრუნველად იცხოვროს.
- როგორ მოხდა რომ ახლა ამ შენობას ეს ორგანიზაცია იყენებს?
- ის კაცი ორი წლის წინ გარდაიცვალა, მისმა ქალიშვილმა კი რომელიც ქველმოქმედებით არის დაკავებული ამ ორგანიზაციას ეს ადგილი უსასყიდლოდ დაუთმო, დროებით რათქმაუნდა.
- საინტერესოა, -სატვირთოს ძარაზე შემდგარ რუბის კიდევ ერთი ყუთი მივაწოდე და შუბლზე ხელით მოვიწმინდე ოფლი.
- წყალი ხომ არ გინდა? -წკრიალა ხმა მომესმა, ჩემს გვერდით თორმეტიოდე წლის ჩალისფერთმიანი მწვანეთვალება გოგონა იდგა და მიღიმოდა, ცივი წყლით სავსე ბოთლი გამომიწოდა, საპასუხოდ გავუღიმე.
- მირა ეს ელია, ელ გაიცანი ეს მირაა, ჩემი მეგობარი, -რუბიმ ერთმანეთი გაგვაცნო და მერე გოგონას ანიშნა წადი დედა გელოდებაო, ელი სირბილით გაიქცა ახალგაზრდა ქერათმიანი ქალისკენ და ჩაეხუტა.
- დედამისიც ჩვენს ჯგუფშია, ელი ყოველთვის მოყვება ხოლმე რომ დაეხმაროს, ძალიან კარგი ბავშვია, -რუბი სატვირთოდან ჩამოხტა და გაიზმორა.
- ცოტა ხომ არ შეგვესვენა?

საჭმელი ვჭამეთ და ისევ გავაგრძელეთ მუშაობა, შებინდებამდე შეუსვენებლად ვმუშაობდით, ნივთებს ვახარისხებდით, ვფუთავდით, ზემოთ აგვქონდა, ძარაზე ვაწყობდით და დატვირთულ ავტომობილებს ვუშვებდით ეზოდან, ბოლოს შენობაში მხოლოდ ორგანიზაციის ხელმძღვანელი, რუბი, მე, ელი, დედამისი და სატვირთოს მძღოლი დარჩა.
- ორიოდე ყუთიღაა სარდაფიდან ამოსატანი და გავალთ, -მძღოლმა კაბინაზე მიაბრახუნა ხელი და გაგვიღიმა, -ასე ნუ მიყურებთ გოგონებო, ჩემთვის მძიმე ნივთების აწევა არ შეიძლება თორემ დაგეხმარებოდით.
- არ შეიძლება კი არა აფერისტი და ზარმაცი ხარ შენ, -ჩაიბურტყუნა რუბიმ და წამოიწია.
- მოიცადე იჯექი და დაისვენე, მე ჩავალ და ამოვიტან, -რუბი შევაჩერე და შენობისკენ წავედი, სვენებ-სვენებით ჩავედი კიბეზე, დღევანდელი დღისთვის განკუთვნილი ტვირთიდან მართლაც მხოლოდ ორი მომცრო ყუთი იყო დარჩენილი, ის იყო ორივე ავიღე და კიბეზე უნდა ამებიჯებინა რომ საშინელი ხმაური მომესმა და შენობა შეზანზარდა, მეც შევბარბაცდი, ყუთები ხელიდან გამივარდა და კარს ჩავეჭიდე, ის იყო ვიფიქრე ყველაფერი დამთავრდა მეთქი რომ შენობა კიდევ ერთხელ შეზანზარდა, საშინელმა ხმამ თითქმის დამაყრუა, ყურებზე ხელები ავიფარე და რამდენიმე წამს ვცდილობდი გონს მოვსულიყავი მერე სირბილით ავუყევი კიბეებს, მთავარ დარბაზში გავედი და შემოსასვლელი მინის კარისკენ უნდა წავსულიყავი რომ იმ საშინელებამ რაც ეზოში ხდებოდა ადგილზე გამაშეშა, ჩვენსკენ უზარმაზარი ცეცხლოვანი ტალღა მოიწევდა რომელიც გზად ყველაფერს ანადგურებდა, საკუთარი თვალით დავინახე როგორ შთანთქა ცეცხლმა რუბი და სატვირთოს მძღოლი...
- გაიქეცი ელ, გაიქეცი, -მომესმა განწირული კივილი, -ელის დედამ დარბაზში შემოსასვლელი კარი შემოაღო, ელი მთელი ძალით გამოიქცა ჩემსკენ, ქალმა ორიოდე ნაბიჯი გადმოდგა და ჩაიკეცა, ხელი გასისხლიანებულ ფერდზე ჰქონდა მიჭერილი და ძლივსღა სუნთქავდა, -გადაარჩინე, -ტუჩების მოძრაობით მანიშნა, მას უკვე ვეღარაფერს ვუშველიდი, აკივლებულ ელის ხელი დავავლე და სირბილით წავედი სარდაფისკენ, კიბეებზე ფეხი ჩავდგით თუ არა, რკინის კარი მოვხურე, სანამ ჩავკეტავდი დავინახე როგორ გადაუარა ცეცხლის ტალღამ ქალს და ფერფლად აქცია, მივხურე, მტირალი ბავშვი ძალით ჩავიყვანე კიბეებზე და ახლა მეორე კარს მივაწექი რომ როგორმე ჩამეკეტა, სანამ მივხურავდი მოვასწარი დამენახა როგორ შემოიზნიქა კიბის თავში მდებარე კარი და როგორ დასკდა ნაწილებად, მანამ სანამ ცეცხლი ჩვენამდე მოაღწევდა მოვასწარი, საიმედოდ ჩავრაზე კარი და საკეტი გადავატრიალე...