სიკვდილის ესთეტიკა აწმყოში

"და მე დღეს, როდესაც საბოლოოდ დავკარგე წინწკალი სული და შენ, როდესაც საბოლოოდ გამწიე განზე, მსურს მოვიხურო სიკვდილის კაეშანი. ჩემს ირგვლივ მყოფმა საზოგადოებამ ვერ შეიცნო ტანჯული სული... ვერ ამოიკითხა იარებს შორის დარჩენილი უნაპირო ნაღველი... ვერ

სიკვდილის ანატომია

ოჰ, ძვირფასო სკარლეტ, ეს წამი მოდის, ძალიან ახლოსაა სიკვდილი ჩემთან, მზის სხივები,

სიკვდილის სამყარო

ზენნ, ყველაფერი კარგადაა პატარავ, შემომხედე!- დამბალი ხმით მომმართა და ხელი ფრთხილად შემახო მხარზე, ესეც კი მაშინებდ, თუმცა მივენდ, ალბათ მართლა სიცხე მქონდა, ან რაიმე ჰალუცინოგენი შემყვა, როდესაც ტყეში მარწყვის საამელად წავედი

სიკვდილის წყარო

უფსკრულის კიდეს ასვეტებულს გრძნობა-დამექცა ხრიოკ კლდეებში ჩავიმარხე ცა- ჩამომექცა!...

სიკვდილის სიცოცხლე [სრულად]

- გუშინწინ მიწაში ყვავილები დავმარხე, ავა. შავი ვარდები. მზე ისე უშნოდ ანათებდა, არც წყალმა უშველა, არც ჟანგბადმა და გამიხმა. ოღონდ ეს არ იყო ის გახმობა, როგორც ყველა ყვავილი, ალბათ, სულის გაყინვას ეტოლებოდა.

სიკვდილის შემდეგ

არ არსებობს გზა,რომელიც შენი სურვილისგან დამიხსნის.და იმ მომენტში აღარ დამრჩება გზა იმ შემზარავი სამარიდან ამოსასვლელად გავაცნობირებ რომ,,,არც სიცოცხლე მინდოდა,არც სიკვდილი.არამედ რაღაც სხვა.’’ მაგრამ უკეე გვაინი იქნება.

სიკვდილის შემდეგ

ბევრჯერ მიფიქრია, რა ხდება მას შემდეგ როდესაც ვიხოცებით? ამბობენ თეთრ გვირაბში გადიხარ, მერე იქიდან ან სამოთხის გზას გაუდგები, ან ჯოჯოხეთისასო. მე მაინც მგონია, რომ ასე არ ხდება. მგონია, რომ როგორც

ვითომ საინტერესო ცხოვრება (რა მოხდა ლიზას სიკვდილის შემდეგ?)

როგორი საშინელი წარმოსადგენია გაიღვიძო და ცხოვრება თავზე დაგენგრეს? ეს ჩემთვის უკვე წარმოსადგენი აღარაა, რადგან ეს ყველაფერი მეც გამოვცადე. ლიზა, ჩემი ძალიან კარგი მეგობარი იყო და არა მარტო მეგობარი ის ადამიანი ვისთანაც თავისუფლად შემეძლო

სულის ტკივილი დამიტოვე მარიამ.მეორე ნაწილი თავი 7.

-ივეტა,მეც ივლიტას მეძახდა ჩემი ახლო მეგობარი,მაგრამ ახლა ვეღარასოდეს დამიძახებს. -გასაგებია,გარდაიცვალა და შენც იმიტომ ხარ ასე ცუდად. -მე გადამეფარა,მისი უკანასკნელი სიტყვა კი ის იყო,რომ რომ თურმე ჩემი ძმა ყოფილა.მე კი ეს მისი სიკვდილის შემდეგ

"მ ე ტ ე მ ფ ს ი ქ ო ზ ი"

გარდავიცვალე მე, როგორც ქვა და მცენარედ ვიქეც, გარდავიცვალე მცენარე და ამ ქვეყანას მოვევლინე ვით მხეცთაგანი. გარდავიცვალე მხეცთაგანი და კაცად ვიქეც და სიკვდილის აღარ მეშინის. განა შეწყვეტს ჩემ აღზევებას