ჩემი ისტორია.


როგორ დაიწყო ყველაფერი? ძალიან განსხვავებულად ბევრმა თქვენგანმა შეილება გამატყუნოს რადგან მისი გაცნობის დროს ‘ შეყვარბეულიც’ კი მყავდა , და დიახ მე არ ვიცოდი მის გაცნობამდე რას ნიშნავდა სიყვარული . ვაღიარებ უბრალო გატაცებები მიმაჩნდა ხოლმე სიყვარულად. მაგრამ როცა ლუციფერი გავიცანი მაშინ მივხვდი რას ნიშნავდა უყვარდე ვიღაცას ისე რომ საკუთარი თავიც კი შეგაყვაროს . შეიძლება ოდესმე მისნაირი იპოვნო მაგრამ ისე ვერავისთან იგრძნობ თავს როგორც მასთან ყოფნის დროს . ჩემი და ნიკოლოზის ისტორიაც შეიძლება გავდეს თქვენსას მაგრამ სიყვარულის აღქმა ყველას სხვადასხვანაირად აქვს . მოქმედებები ვითარდება მას შემდეგ რაც მე ერთ ერთ მარკეტში დავიწყე მუშაობა მენეჯერის პოზიციაზე , პირველი შეხვედრა სწორედ რომ იქ შედგა , ჩემი პრაქტიკანტი მოლარის ახლობელი რომელიც მაღაზიაში შემოდის ყიდულობს თავისთვის რაღაცეებს და მოლარეს გვერდით მგომს ეუბნება რა ლამაზია გამაცანი.
-ანუშკიი რალამაზი მენეჯრი გყავს არ გინდა გამაცნო?
- დააგვიანე მაზლოო, შეყვარებული ჰყავს.
სულ რაღაც ექვსი თვე ითმენდა თურმე ჩვენი ნიკოლოზი ადამიანის მოწონებას რომელიც სიყვარულში ისე გადაეზარდა ვერც კი გაიგო ხშირად დადიოდა მასთან მაღაზიაში ვითომ მომხმარებლის სტატუსით . სამდღეში ერთხელ დამტენი უფუჭდებოდა ვითომ :) ბოლოს და ბოლოს დიალოგი ჩვენს შორისაც შედგა .
-გამარჯობა .
-სალამი ნიკოლოზ , შენი ლოთი რძლის ვიდეოს გამომიგზავნი?
-კი მარიამ გამოგიგზავნიი
გადის დღეები და ნიკოლოზი არ ჩანს , რაუნდა მექნა ძალიან მინდოდა ანასთვის დამეცინა გალეშილ მთვრალს რომ გადაუღო ბოროტმა რძალმა. ბევრი ყოყმანის შემდეგ სოც ქსელში მოვიძიე და მივწერე
-გადამაგდე ხომ?
-სულ გადამავიწყდაა
სულ ესე იყო ორი სამი წინადადებით შემოვიფარგლებოდით ხოლმე ხშირად არ ვსაუბრობდით არც ვმესიჯობდით , მაგრამ იმ დღეს ავაყოლეთ მისი მონაწერებით და მზაკრული იდეების გამო ნიქნეიმზე ლუციფერი დავაწერე . მანკი ტოკიო ))) ერთდღესაც კარგად შევედით დიალოგში საკმაოდ თბილი იყო იმ დღეს განსხვავებულად და ვკითხე რა სჭირდა .

- ნიკოლოზ შეგიძლია მითხრა რა გჭირს?
- მარიამ, არაფერი რა უნდა მჭირდეს?
- იმდენად განსხვავებულად და თბილად მწერ რომ ვერ ვეგუები რაღაც
- ხო ხშირად მიწევს ხოლმე მხიარული და განსხვავებული ადამინაის როლს ამოვეფარო უკან
- კიმაგრამ რატო?
- არვიცი.
- ნიკოლოზ შენ ხომ გყავს გვერდით ადამიანი რომელიც გაბედნიერებს?
- არა.
- ხომ მითხარი რომ გყავდა?
- იმ მომენტში ესე იყო საჭირო
- ანუ რა გამოდის ?
- მარიამ ჩემთვის მთავარი არის ის რომ შენ ბედნიერი მყავდე მე ყველაფერს ავიტან სხვას.
- შენც უნდა იყო ბედნიერი
- იმედი მაქვს ვიქნები
- მეც მჯერა რომ იქნები )))
ხშირად გვქონდა მიმოწერა მაღაზიაში შემოსვლისას კი ისე იქცეოდა თითქოსდა არაფერი ვერც კი ვხვდებოდი რა ხდებოდა ჩემს თავს , ოთოსთან კი ყველაფერი არეული მქონდა ნიკოლოზის სითბო და ყურადღება ყველაფერზე მოქმედებდა არასდროს დამავიწყდება ის თვალები როგორითაც მიცქერდა ხოლმე
ყოველთვის როცა მინდოდა მისგან შორს ვყოფილიყავი არ გამომდიოდა ალბათ ბედისწერის ბრალიცაა.
შემოდის ტელეფონზე ზარი რომელმაც ყველაფერი შეცვალა ჩემთვვის საყვარელი ადამიანი გარდაიცვალა ადამიანი რომელიც ყოველთვის ყურადღებით და სითბოთი იყო ჩემს მიმართ განწყობილი აღარ იყო რაუნდა გამეკეთებინა ? არ ვიცოდი როგორ უნდა მოვქცეულიყავი რა უნდა გამეკეთებინა პირველი ვისაც გავუზიარე ჩემი ტკივილი რათმქუნდა ოთო იყო მისი ცივი მწუხარების გამოხატვა იყო რომ უბრალოდ იზიარებდა ჩემს ტკივიკლს და მეტი არაფერი.
შემდეგ ვუთხარი ნიკოლოზსაც რადგან ერთერთი უახლოესი ადამიანი იყო ჩემი .
-რასშვები?
- რავიცი ნიკოლოზ ბიძია გარდამეცვალა .
- ძალიან ვწუხვარ . შემიძლია რამით დაგგეხმარო?
- არა ბორჯომში უნდა წავიდე დღესვე ჩემს დეიდაშვილთან
- ეცადე თავი ხელში აიყვანო კარგი?
- მადლობა
- თურამე დაგჭირდა შენს გევრდით მიგულე.
მთელი გზა არ შეწყვეტილა ჩვენი მიმოწერა მთელი გზა მისი ხმა მ ესმოდა ანდა მისი ესემესი იყო ჩემს გვერდზე არცერთი წამით არ დავუტოვებივარ არცერთი წუთი არ გასულა ისე რომ არ ეკითხა ხომ კარგად ვიყავი.
და რას შვებოდა იმ დროს ჩემი შეყვარებული როცა მე ცუდად ვიყავი? არც არაფერს ჩასვლისას მე დავურეკე და ვუთხარი რომ ჩავედი ეგ იყო და ეგ .
- რასშვები მარიამ?
- რავქნა ლუცი ჩავედი მაგრამ ჯერ ბიძიასთან ასვლას ვერ ვბედავ , მე დავპირდი მას რომ თებერვალში აუცილებლად ჩავიდოდი , მაინც ჩამიყვანა და თნა როგორ?
- დამშვიდდი რა გთხოვ უბრალოდ თავი ხელში აიყვანე მას არ მოეწონებოდა ეგეთს რომ გხედავდეს
- ვიცი ვიცი გიოს გამო მაინც უნდა გავძლიერდე
იქ ყოფნის პერიოდში ძალიან დიდი ყურადღება და სითბო მივიღე მე მისგან ვხვდებოდი რომ ჩემს თავს რაღაც უცნაური ხდებოდა რაუნდა გამეკეთებინა? ვერ ვხდებოდი როდის და როგორ მაგრამ ვიცოდი რომ უბრალოდ შემიყვარდა . მედა გიოს გვერდიგვერდ გვეძინა და მას გავაცანი პირველს ნიკოლოზს , თურმე როცა ჩამეძინა და დაიგულა რომ მეძინა მაშინ უსაუბრია ჩემთან ძალიან ბევრი რამ უთქვამს მაგრამ არ ვიცი იმის გარდა არაფერი არ ვიცი მიყვარხარო რომ მითხრა მხოლოდ ეგ გავიგე შორიდან ჩამესმოდა მისი ხმა და მხოლოდ ის რომ ვუყვარდი . დავკრძალე ჩემი დათუნია ბიძია როგრო არ უნდოდა დეიდას რომ წავსულიყავიი სასტიკად არ უნდოდა ორი დღე დავრჩი მათთან დილით გაღვიძებულმა აივანზე გავედი ყავით ხელში
- მარუს გაიღვიძე ?
- გავიღვიძე გიუნა შენ რამ გაგაღვიძა ამ ადრიანად?
- რავიცი მარუს ვერ ვეგუები უმისობას
- ჩემო პატარავ ვიცი რასაც გრძნობ
- ვიცი მარ ვიცი მედაშენ თითქმის ერთ ასაკში დავკარგეთ მშობლები
- ჩემი სიყვარულოო ბიჭო
- იცი დეიდა რომ გარდაიცვალა და გიყურებდი პატარა ვიყავი და სულ გავიძახდი მარიამზე ძლიერი ამ ქვეყნიდან ქალი არ დაიარებათქო
- ვაა რატო?
- შენ სულ რაღაც თხუთმეტი წლისამ დედის დაკარგვა გადაიტანე მარ ისე რომ არავისთვის არასდროს არ შეგიჩივლია არაფერი . როგორ შეძელი?
- რაუნდა მექნა პატარავ უმოწყალოა ცხოვრება .
გიო და მე დეიდაშვილები ვიყავით მისი დაბადების სიხარული დღემდე მკაფიოდ მახსოვს 22 წლის ნანატრი შვილი შეეძინათ გელაშვილებს პირველი დეიდაშვილი შემეძინა ისე მიხაროდა . პირველად რომ ვნახე დედას ვუთხარი რომ გიო ჩემი პატარა ძმა იქნებოდა და მასზე ვიზრუნებდი ისე როგორც უფროსი და მისი პასუხი კი ის იყო რომ უბედნიერესი იყო რადგან ასე ვფოქრობდი .
ყოველთვის ვფიქრობდი რა მოხდებოდა მაშინ რომ მიმესწრო და გადამერჩინა დედიკო ეხლა ხომ ჩვენს გვერდით იქნებოდა მაგრამ ვერ მივუსწარი . არ მიყვარს ხოლმე რომ გვადარებენ განა იმიტომ რომ მეთაკილება. არა პირირქით ამაყი ვარ რომ ასეთი ძლიერი ქალის შვილი ვარ მას ცოტა რამ არ გადაუტანია ამ ცხოვრებაში ყოველ დაბრკოლებას წინ ედგა და ფარად იყო ქცეული ოღონ ჩვენ ვყოლოდით კარგად. უბრალოდ არ მიყვარს რომ გვადარებენ იმიტომ რომ მეშინია რომ მისნაირი ვერ ვიქნები .
განა ძალიან მინდოდა მისნაირი ქალი ვყოფილიყავი როცა გავიზრდებოდი მაგრამ არასდროს გამომდიოდა დღემდე იქამდე ვერ შევიცანი საკუთარი თავი ძლიერად სანამ ვიღაცის გვერდით დგომა არ მომიწია გასაჭირის დროს, მხოლოს მაშინ გავაცნობიერე რომ მართლაც ვგავდი ლელას იმიტომ რომ როცა ვუყურებდი ჩემს გიოს დეიდას და ვხვდებოდი რომ ისინიც ისევე მარტონი დარჩენ როგორც მე , მაგრამ იმ განსხვავებით რომ მათ ერთმანეთი ჰყავდათ . მედა ნიკოლოზი კი ისევ განაგრძობდით ესემს კონტაქტს თუ ვიდეოზარით სუბრებს ყველაფერს დეტალურად ვუყვებოდით ერთმანეთს
- მე ხვალ მოვიდვარ
- მართლაა?
- შეგიძლია რომ დამხვდე?
უცებვე წავშალე ესემესი რომ არ ენახა მაგამ მაინც მოასწრო
- დაგხვდები აბა რას ვიზამ. და რატო წაშალე?
- არმინდოდა რომ ჩემს გამო საქმეებს მოწყვეტოდი
- აი ეგ უკვე არ უნდა გეთქვა
- კარგი რაა არ მინდოდა შენი გაბრაზება
- მალადეც მარიამ აი ყოჩაღ რა
- კარგი ნიკოლოზ რა ბოდიში
- ზედ როგორც კი ჩამოხვალ იმ წამსვე გცემ
- ვერ გამიმეტებ
- შენ საიდან იცი მაგდენი?
- ვიცი
- იმიტომ მაბრაზებ ხომ
- ყველაზე ნაკლებად მინდა შენი გაბრაზება და წყენინება
ორიდღე ძალიან მალე გავიდა დილით ადრიანად წამოვედი 3 საათზე უკვე ბათუმში შემოვდიოდი როცა ისევ ნიკოლოზმა დამირეკა დალოკაცია მითხრა სადაც უნდა დამხვედროდა მთელი დღე ერთად გავატარეთ , საერთოდ არც ერთ წამს და არცერთ წუთს არ ვნანობდი მის გვერდით გატარებულს ულამაზესი დღე მაჩუქა ჯვარზე ვიყავით ასულები როცა პირველად ძალიან ფრთხილად ჩამეხუტა ,,, და ძალიან ფრთხილად მაკოცა.
საღამოს მაღაზიაში გამატარა ბავშვები ვნახე და სახლში მივედი, ისეთი გადაღლილი ვიყავი ემოციებისგან მიუხედავად იმისა რომ ოთოსმიმართ არანაირი გრძნობა არ გამაჩნდა თავს მაინც დამნაშავედ ვგრძნობდი .
გადავწყვიტე რომ ოთოსთვის საბოლოოდ მეთქვა უარი ურთიერთობაზე და დამესრულებინა ყველაფერი მაგრამ მაინც მეცოდება რაღაცნაირად ,
ყოველ დღე ვნახულობდი ნიკოლოზს და ვხვდებოდი რომ ვეღარ ვითმენდი და უნდა მეთქვა რომ მიყვარდა ოც თებერვალს საღამოს წამიყვანა სასეირნოდ და ‘’ჩვენს’’ ადგილას პირველად რომ ვუთხარი მეც მიყვარხართქო არასდროს დამავიწყდება მისი ემოციები მისი სიხარული მისი სითბო , ღმერთოო როგოგრ მიყვარს ზოგჯერ ვერც კი ვიაზრებ რომ რეალურად არსბობს მგონია რომ ჩემივე გამოგონილი პერსონაჟი მიყვარს არადა რეალურია ყველაფერი რეალურია ყველაფერი მისი სურნელი მერომ ასე მაგიჟებს. ყელაზე გულისამაჩქარებელია მისი ნახვის მოლოდინი ასე ძალიან რომ ელი და საიდანღაც გადაღლილი რომ დაგადგება ხოლმე თავს , მაგრამ მაინც შენსკენ მოუწევს გული.
- მარიამ,
- გისმენ ცხოვრება
- მეზღვაურის ცოლობა რთულია შენი აზრით ?
- მეზღვაურის დობა რთულია ვიცი რადგან ჩემი ძმა მეზღვაურია და სულ მენატრება
- როგორ ფიქრობ შეძლებ რომ გამიშვა?
- უბრალოდ ვერ გაგაცილებ.
- არც გეტყვი წასვლამდე ერთი დღით ადრე გნახავ და გემიდანვე დაგირეკავ
- საშინლად გამიჭირდება უშენობობა ჩემო ბიჭო
- მეც პატარავ
როცა იცი რომ რაღაცისთვის მთელი ცხოვრებაა იბრძვის და ისწრაფის მის გაკეთებაში და მისი ოცნების ასრულებაში ხელი არ უნდა შეუშალო რაც არუნდა რთული იყოს უნდა დაეხმარო და გაუშვა . ვიცი რთულია მაგრამ უნდა ავიტანოთ რადგან როგორც ჩვენ გვიყვარს ჩვენი პროფესია ისევე უყვარს მასაც . როცა საყვარელ ადამიანებთან განშორების შიში გაქვს რთულია რომ გაუშვა , მაგრამ როცა დარწმუნებული ხარ რომ დაგიბრუნდება გაუშვებ ,
- ყველაზე მეტად შენი დაკარგვის მეშინია
- ხომ იცი რომ არასდროს დამკარგავ
- ვიცი მჯერა მე შენი
- შენ მე მენდე შენიგული მანდე არასწორი ვიქნები ოდესმე რომ მიგატოვო
- უფლის მადლობელი ვარ რომ შენ გაგიმეტა ჩემთვის

ყოველთვის ერთად ვიყავით როგორცკი დროს გამონახავდა მაშინვე ჩემთან მოუსწრაფვოდა გული ვიცი რომ ძალიან ვუყვარვარ . დრო იმდენად სწრაფად გადიოდა რომ ვერც კი ვიაზრებდი. მოახლოვდა ჩვეენი განშორების დრო დამპირდა რომ ისე წავიდოდა არ მეტყოდა და ესეც მოიქცა მთელი დღე მე დამითმო ყველა მნიშვენოლოვანი იყო მისთვის მაგრამ არავინ ჩემზე მეტად ვერც კი მივხვდი რომ გვიან ღამით უწევდა ფრენა გულში მიჩხიკინებდა რაღაც და ვიცოდი რომ რაღაც აუცილებლად მოხდებოდა )) , წასვლამდე მესაუბრებოდა ტელეფონით ვხვდებოდი რომ საუბარი დამძიმებული ქონდა , მივხვდი რომ დღეს ერთი ქვეყნის ჰაერით ერთი მიწით და ერთი სამშობლოთი ვიყავით მაგრამ ხვალ ის სულ სხვა ქვეყანაში სულ სხვა ქალაქში იქნება . მაგრამ არსად ჩემი გულისგან . მისი მეგობრისგან გავარკვიე რომელ საათზეც ჰქონდა ფრენა და აეროპორტში შორისან ვუყურებდი როგორ მიდიოდა ვერ მივიდოდი მასთან რადგან ვიცოდი მას რომ ამ მდგომარეობაში ვენახე არ დამტოვებდა მეკი საკუთარ თავს არ მივცემდი უფლებას ჩემს გამო მის მიზანზე უარი ეთქვა . ვიცოდი როგორც უმძიმდა ჩემი აქ დატოვება , როგორ ათვალიერებდა აეროპორტს და თვალებით ეძებდა ვიღაცას რათქმაუნდა მისი ყველა საყვარელი ადამიანი იქ იყო ჩემს გარდა და ვის მოძებნიდა სხვას თუარა მე . გაფრინდა და თან გავატანე ჩემი გული წარმოდგენა არ გაქვთ როგორი რთულია როცა მეზღვაურის საცოლე გქვია , როცა მატერიალურ მდგომარეობას მნიშვნელობა ეკარგება და უბრალოდ გინდა მის გვერდით იყო . მეორე დილით როგორც კი გავიღვიძე მის ნომერზე დავრეკე ზარი არ გადიოდა საშინელება იყო. მესამე დილით კი თვითონ დამირეკა ჩემზე ბედნიერი ადამიანი თუ დედამიწაზე დაიარებოდა არ მეგონა , ვუთხარი რომ იქ ვიყავი როცა მიდიოდა , და მისი თვალები ვნახე კიდევ უფრო შემიყვარდა კიდევ უფრო ძლიერად.
- პატარავ მომენატრე
- მეც ძალიან ჩემო სიყვარულო
- ხომ იცი რომ ჩვ


ენი მომავლისთვის ვდგამ ამ ნაბიჯებს
- ვიცი და ვამაყობ შენით .
ონლაინ კონტაქტი ყველაზე მტკივნეულია მათ შორის რაც კი გამოუგონიათ , იცით რატომ? სიგიჟემდე რომ გენატრება ადმაინი და გინდა რომ უბრალოდ მის ხელს შეეხო მისი სურნელი იგრძნო მაგრამ ვერც ეხები და ვერც მისი სურნელი იჯერებ ფილტვებს და გულს . მთელი ექვსი თვე კატასტროფულია ორივესთვის ვიიცი რომ მას ჩემზე მეტად უჭირს მაგრამ არ იმჩნევს . ღმერთო როგორ მეშინია როცა სანაპიროზე ვზივარ და ტალღებს ვუყურებ იქ სადღაც შორს ჩემი ნაწილია ჩემი დიდი ბედნიერებაა და ღმერთმა იცის რა უბედურება ხდება მის თავს ის ხომ არასდროს მოომიყვება რა უჭირს . მინდა რომ მალე გავიდეს ეს დრო საშინლად მიძნელდება და მესიკვდილება უმისობა , ღამე როცა ცუდ სიზმარს ვნახულობდი ის იყო ჩემი მაშველი ეხლა კი უმისობას უნდა მივეჩვიო , რამდენჯერ მიტირია მის გარეშე მისივე მაისურს ჩახუტებული . არც ჩამოსვლის შესახებ მეტყოდა არაფერს ხომ ვიცი , მითხრა რომ კონტრაქტის გაგრძელება უჭევდა და კიდევ 2 თვე დაიმატა , ძალიან მოვიწყინე მთელი დღე სამსახურში უხასიათოდ დავდიოდი , საღამოს სალაროების დახურვის შემდეგ შუქის ჩასაქრობად მივდიოდი მოლარემ რომ დამიძახა და გარეთ სასწრაფოდ გასვლა მთხოვა შეშინებულმა გავიქეცი და კართან მისული გავშეშდი. არ ვიცოდი ვერ ვიჯერებდი ვერ ვრწმუნდებოდი რომ ის იქ იდგა ჩემი ლუციფერი იყო გარეთ იდგა და მიცინოდა მისი სასწაული ღიმილით იდგა და უბრალოდ მიყურებდა . სანამ მასთან მივიდოდი არ ვიცოდი და მაინც არ ვიჯერებდი ვერ უბრალოდ ვერ , როგროი ტკბილი ყოფილა მონატრებული ადამიანის ჩახუტება მისი სურნელიი ისევ რომ თავბრუს გხვევს , ღმერთო როგორ მიყვარს.