ზღაპრები ძილის წინ 1_5

ამბობენ, როცა ყველაზე მეტად გტკივა, სწორედ მაშინ, ტკივილისგან რომ არ გაგიჟდე გონება ეძებს რაიმეს, რაზეც ყურადღებას გადაიტან. წამიერად დარდს დაგავიწყებს, თითქოს ცდილობს ამოისუნთქოს, გადაიტვირთოს და განახლდეს. თუ ამას ვერ ახერხებს, უბრალოდ ცოტა ხნით ითიშება. სწორედ ასეთი რამ მჭირდა, მაშინ ირაკლის გასვენების დღეს. ყველაფერი. ისე ხდებოდა, თითქოს მე არ მეხებოდა და მაინც ყველაფრის ეპიცენტრში ვიყავი.
ვეღარ ვტიროდი, ვეღარ ვკიოდი, ვეღარ ვსუნთქავდი. ყველაფერი მახსოვს მომენტებად , კადრებად დაჩეხილი. მახსოვს, როგორ მორჩილად მივდევდი პროცესიას სასაფლაომდე და საკუთარ სხეულს ვეღარ ვგრძნობდი. ყველაზე ცხადად მახსოვს, როგორ გაჩერდა რომელიღაც შავი მდიდრული მანქანა მძღოლმა როგორ გამოაღო მგზავრის კარი და იქიდან შავებში ჩაცმული ქერა ქალი გადმოვიდა. წელშიგამართული , უცნაური სიარულის მანერით. პატარა ქუდზე მიმაგრებული ვუალით და ქუსლების კაკუნით მოგვიახლოვდა. მე ჩასასვენებლად გამზადებული მეუღლის კუბოს ვებღაუჭებოდი მოვთქვამდი და ტირილისგან ვხაოდი. ვიღაც სხვა კი ჩემს შიგნით იმ ქალს არ აცილებდა თვალს. ცოტა ხანს სასახლეს უყურა უემოციო სახით. შემდეგ მე. ბოლოს თვალი ჩემს ერთი წლის შვილს მიაპყრო. ტუჩებზე წვრილმა უსიამო ღიმილმა წამიერად გადაურბინა. სასახლისთვის აღარც კი დაუხედავს მკვეთრად გვაქცია ზურგი და მანქანისკენ გაბრუნდა. თან გაიყოლა ხალხის ჩურჩული და ეჭვიანი მზერა.
მიმავალს ვუყურებდი ზურგიდან და ვფიქრობდი, ვის თუ რას მაგონებდა მისი სიარულის მანერა. იყო მასში რაღაც საოცრად ნაცნობი და უცნაურად საშიში. ან მე ვიყავი იმ წამს ძალიან უბედური და ყველაფერს მძაფრად აღვიქვავდი.
კიდევ ერთი წამით გაჩერდა მანქანასთან, როცა ჩემმა სასოწარკვეთილმა კივილმა გაჰკვეთა ჰაერი.
_ ირაკლიიი!_ ვეძახდი ჩემს ნახევარს, როცა მას მიწაში უშვებდნენ თოკებით. მახსოვს, როგორ ამოასრიალეს პირღია ორმოდან ორი მსხვილი ბაგირი და მერე თვალთ დამიბნელდა, თითქოს იმ ორმომ მეც ირაკლისავით მშთანთქა.

პატარა ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით. ბინა სარემონტო იყო და არც ავეჯი გვქონდა გადასარევი, მაგრამ ჩვენს სახლში მაინც საოცარი სიმყუდროვე სუფევდა. კედლებზე ვან გოგის რეპროდუქცია ეკიდა. ირაკლი მიხატავდა ხოლმე ცნობილი მხატვრების სურათების ასლებს, რადგან იცოდა ჩემი სიყვარული მათი ნახატებისადმი.. ასევე კლიმტის უზარმაზარი "კოცნა" დავახატინე და მისაღებში ჩამოვკიდე. ამ ბოლოს რაც ირაკლი გამოჩნდა ჩემს ცხოვრებაში ყვითელი ფერი შემიყვარდა, მზისფერი, სითბოსფერი, სიცოცხლისფერი.

_ ჩემი ნახატები არ მოგწონს ქალბატონო? ეს რეპროდუქციები გირჩევნია?_ მეკითხებოდა ირაკლი.

_ საკუთარი ლუვრი მაქვს!_ ვიცინოდი მე _ აბა რა გგონია, ასე ხდება , როცა სახლში საკუთარი მხატვარი გყავს!

ხელმომჭირნედ ვცხოვრობდით, როგორც მხატვრის ოჯახს შეეფერებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ირაკლი უდაოდ ნიჭიერი და პერსპექტიული მხატვარი იყო. ყველაზე მეტად კომიქსების ხატვა მოსწონდა, ზღაპრების და მითოლოგიური ამბების დასურათება. უსაშველო ფანტაზიის პატრონს მთელი სამყარო სამხატვრო ასპარეზად მიაჩნდა.სტაბილური სამსახური არ ჰქონდა, ხან იყო დღე სურათს ვინმე უცხოელი ათასებში იყიდიდა, ხან თვე ისე გავიდოდა ვერაფერს გაყიდდა.

მე სტუდენტი ვიყავი, მესამე კურსს ვამთავრებდი მას რომ შევხვდი. მას მერე ერთად ვიყავით. დედაჩემი რაჭის შორეულ სოფელში ცხოვრობდა. ხშირად გვეუბნებოდა მასთან გადავსულიყავით და ერთად გვეცხოვრა. ირაკლი მზად იყო ნებისმიერ წამს გაქცეულიყო და თავი რაჭის მთებისთვის შეეფარებინა საოცარი ბუნების მეტი რა უნდა ნდომოდა მხატვარ ადამიანს. მაგრამ მე ქალაქი არ მეთმობოდა. ახლა ვფიქრობ და ვერ ვხვდები, ან კი რა მქონდა ვერ დასათმობი? მაგრამ ქალაქში სულ სხვა პერსპექტივები მესახებოდა. მეგონა სამსახურს ადვილად ვიპოვნიდი და წინსვლის შანსიც მეტი მექნებოდა. თავგადაკლულად ვსწავლობდი ინგლისურ ფილოლოგიას. თან ერთ_ერთ დიდ სუპერმარკეტში მოლარედ ვმუშაობდი. ბინის ქირა რომ გადამეხადა. ირაკლის გაცნობის შემდეგ, როცა ერათად ცხოვრება გადავწყვიტეთ საცხოვრებლად მის მოცუცქნულ ბინაში გადავედი.
უნივერსიტეტი დავამთავრე და ის ის იყო კარიერისთვის უნდა მიმეხედა, ორსულად დავრჩი. ძალიან განვიცდიდი, სახლი ჩვენ არ გვქონდა, წესიერი სამსახური ჩვენ არ გვქონდა. დედაჩემი შორს იყო .
ის კი საკუთარ ოჯახზე ხმას არ იღებდა. საერთოდ გულღია მხიარული და ნათელი ადამიანი იყო, მაგრამ ხან და ხან მაინც ვამჩნევდი მის თვალებში რაღაც ფარულ სევდას.

_ რატომ არაფერს მიყვები შენს ოჯახზე? ძალიან მინდა მათი გაცნობა. იქნებ გგონია არ მომიწონებენ? იქნებ გრცხვენია ჩემს გამო ბატონო ირაკლი?_ გავკენწლე ერთ დღეს.

_ ქეთი რა გინდა რომ მოგიყვე? მოსაყოლიც არაფერია? მამა აღარ მყავს. დედა კი ... იქნებ ჯობია ისიც არ მყავდეს? დედისერთა ვარ, ერთადერთი მემკვიდრე და გვარის გამგრძელებელი!_კარგად შენიღბული სევდით მიპასუხა მან.
გამიკვირდა დედაზე ისე უცნაურად საუბრობდა. რას ნიშნავდა მისი სიტყვები?

_ცუდი ურთიერთობა გაქვთ?_ ინტერესი არ მასვენებდა მე.

_ საერთოდ არ გვაქვს ურთიერთობა! შენ კი კაცმა რომ თქვას გაგიმართლა, დედამთილის ყოლას გადაგარჩინე!_ გაეცინა მას და ქურთუკი აიღო. მივხვდი უბრალოდ საუბარს არიდებდა თავს და გარეთ გასვლაც ამიტომ მოიმიზეზა. თავი დავანებე, ვიფიქრე თავად მომიყვებოდა ყველაფერს ოდესმე , როცა ამის დრო დადგებოდა .

ერთ დღეს უკვე ორსულად ვიყავი. მაღაზიიდან სვენებ სვენებით მოვუყვებოდი გზას , რომ გზის ნაპირზე მკვეთრად დაამუხრუჭა შავმა მანქანამ. დაბურული შავი შუშებით. ორმოცდაათი მეტრიღა მიკლდა სახლამდე. თავიდან ყურადღებაც არ მიმიქცევია. უცებ დავინახე როგორ გამოვარდა სახლიდან შეშლილი სახით ირაკლი. გვერდით ისე ჩამირბინა არც კი შეჩერებულა.
_ შედი ახლავე სახლშიო!_ მომაძახა და მანქანიდან გადმოსულ შავ სათვალეებიან მაღალ და საკმაოდ მკაცრი შესახედაობის მძღოლს გზა გადაუჭრა.

_ ბატონო ირაკლი თქვენთან საუბარი სურს!_ უთხრა ბოხი ხმით მძღოლმა.

_ კარგი! ავიტან კიდევ რამდენიმე წუთით!_ უპასუხა უხეშად ჩემმა თბილმა და მოსიყვარულე ქმარმა.
მე თავით სახლისკენ მანიშნა გაბრაზებულმა, რადგან ფეხს არ ვიცვლიდი ადგილიდან და თავად მანქანისკენ დაიძრა.მძღოლმა მანქანის კარი მოწიწებით გაუღო. ამ ჟესტმა კიდევ უფრო გამაოცა.
მანქანა ნელა დაიძრა ადგილიდან.

დაბნეული და აფორიაქებული სახლში შევედი.
ვერაფერი გამეგო. ნავაჭრი მაგიდაზე დავაწვყე და ფანჯარასთან ჩამოვჯექი.
ეტყობოდა შეძლებული ადამიანი უნდა ყოფილიყო , იმიტომ რომ მანქანა საკმაოდ ძვირფასი ჩანდა.
მძღოლსაც ძვირფასი ფორმა ეცვა. ვინ იყვნენ რა სურდათ? რატომ ექცეოდა ის კაცი ჩემს ქმარს ასე მოწიწებით? განა ვინ იყო ირაკლი? ერთი ძალიან ნიჭიერი, მაგრამ ღარიბი მხატვარი.
ოცი წუთიც კი არ გასულა მანქანა კვლავ ჩვენს ფანჯრებთან გაჩერდა. ირაკლი სწრაფად გადმოვიდა.

_ მეორედ აქ მოსული აღარ დაგინახო! ჩემს ოჯახს არ მოუახლოვდე!_ ისე უხეშად მიაძახა და კარი ისე მიუჯახუნა შიგნით მსხდომთ, რომ შიშით მე შევხტი სახლში.
ირაკლი სახლში ფეხარეული შემოვიდა, ნერვიულობისგან ჯერ ისევ უკანკალებდა ხელები.

_ გამაგიჟებს ეს ქალი!_ ამოთქვა და სკამზე ჩამოჯდა.

_ ვინ ქალი ირაკლი?_ ვკითხე გაოცებულმა.

_ დედაჩემი, ქალბატონი როენა რევია._ მიპასუხა მან და ამოიოხრა.

_ დედა? რატომ არ გამაცანი? რა დაგიშავა ასეთი დედამ, რომ ასე მოიძულე?_ ვკითხე კიდევ უფრო გაოცებულმა.

_ თავისი მარწუხებით ჯერ მამა დაახრჩო, ახლა მე მომიბრუნდა , მე რომ მომინელებს ალბათ ჩემს შვილს მიადგება!_ შვილის ხსენებაზე ინსტიქტურად ხელები გაბერილ მუცელზე ავიფარე. თითქოს ასე დავიცავდი ჩემს შვილს.

_ არ მინდა მისი არც ფული, არც ქონება, არც სახლი!
ოღონდაც თავისუფლად სუნთქვის საშვალება მომცეს. არ მსურს ჩემი ვაჟი მის ახლოს იზრდებოდეს! იქნებ მართლაც წავსულიყავით რაჭაში ნენესთან?_ ჩაფიქრებით მკითხა მან.

_ ირაკლი ამაზე ხომ ვილაპარაკეთ უკვე?_ გავბრაზდი მე._ არ გინდა დედაშენის ნახვა და არ ნახავ. განა რა ალქაჯია ასეთი , რომ ცხრა მთას იქით უნდა გადავიკარგოთ მისი შიშით?

_ ალქაჯი?_ჩაეცინა სიმწრით ირაკლის_ სწორედ რომ ალქაჯი!.

რამდენს ვფიქრობ ხოლმე ჩვენს მაშინდელ საუბარზე ახლა. რა იქნებოდა მაშინ რომ მართლაც წავსულიყავით რაჭაში? ახლა ალბათ ყველაფერი სულ სხვანაირად იქნებოდა. ახლა კი მყავს ოთხი წლის ობოლი ბიჭუნა და გარდაცვლილი საყვარელი ქმარი. მე ისევ არაფერს წარმოვადგენ. ისევ არ მაქვს წესიერი სამსახური. წესიერს ვინ ჩივის , იმდენ ხელაფასსაც კი ვერ ვიღებ , რომ ბავშვს სრულფასოვნად ვაჭამო. ხან და ხან ვფიქრობ ჩავალაგო ბარგი და უკანმოუხედავად გავიქცე დედაჩემთან. მაგრამ მახსენდება, როგორ მთხოვდა იგივეს ჩემი ქმარი და ჯიუტად ვრჩები თბილისში. იმიტომ, რომ მე ამ გაჭირვების ღირსი ვარ. იმიტომ, რომ ჩემი სიჯიუტის გამო ირაკლი აღარ მყავს და ახლა ვალდებული ვარ ყველა ჩვენი ოცნება ავისრულო! ამით მაინც გავამართლო ჩემი არსებობა ამ დედამიწაზე.
ირაკლის ნახატები ერთადერთია რაც მასთან მაკავშირებს და კიდევ ჩვენი თომა, ოქროს თმიანი ლამაზი და ჭკვიანი ბიჭი. მამამისის ნიჭი გამოჰყვა. საოცრად ხატავს. ძალიან უყვარს ზღაპრები. ძილის წინ მაყოლებს ხოლმე. მე კი მაღაზიიდან მოსულს გადაქანცულს და გამოფიტულს ზოგჯერ თავად მეძინება გადაშლილ წიგნზე. იმ დროზე ვოცნებობ, სიმშვიდე რომ დაისადგურებს ჩემს გულში , სულში და ფიქრებში.

2

ირაკლის სიკვდილის შემდეგ ძალიან გამიჭირდა. თავიდან ვერაფრით გავიმეტე მისი ნახატები გასაყიდად. დიდხანს ვებრძოდი თავს. მაგრამ ბოლოს დავნებდი. თომა პატრა იყო. არც დამტოვებელი მყავდა. შუა სემესტრში ვერც ბაღში მივიყვანე. არადა მუშაობა სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი იყო ჩვენთვის.
ამგვარად სხვა გზა რომ აღარ დამრჩა ირაკლის დანატოვარი ნახატების გაყიდვა დავიწყე. მართალი ყოფილა, სიკვდილი ადამიანს მეტ ფასს სძენსო რომ ამბობენ. მხოლოდ კლიმტისა და ვან გოგის ნახატების ასლები დავიტოვე. ეს ორი ნახატი ხომ მხოლოდ ჩემი თხოვნით დახატა ჩემმა ქმარმა. დანარჩენი ყველაფერი გავყიდე. ერთ ოთახიანი სახლი ვიყიდე და მომდევნო სამი წელი შევძელი როგორღაც თავი გამეტანა.ამასობაში თომა წამოიზარდა და ბაღში მივიდა, მე კი მაღაზიას დავუბრუნდი. ჩემი დაუსრულებელი განათლების გამო სხვაგან მაინც ვერაფერს ვიპოვნიდი.

თომა საოცრად კარგად ხატავდა. მამის ნიჭი მემკვიდრეობით გამოჰყვა. მშვიდი , დამჯერი და გონიერი ბავშვი იყო. იმაზე მეტს იაზრებდა ვიდრე მისი ასაკის სხვა ბავშვები. ოღონდ რატომღაც მარტო თამაში ერჩივნა ბავშვებთან ყოფნას. იჯდა და ფანჯრიდან საათობით იყურებოდა, წინ კი სახატავი ედო და მავთულზე აბუზულ ბეღურებს ხატავდა. ირაკლიზე ხშირად მეკითხებოდა, მამის ხსოვნა მისთვის მნიშვნელოვანი იყო და მეც ვეუბნებოდი, რომ მას საუკეთესო მამა ჰყავდა. თომა ამითაც ბედნიერი იყო.

ერთ დღეს საღამოს თომას ძილისთვის რომ ვამზადებდი. კარზე კაკუნი გაისმა.
_ დედიკო ჩაწექი და დამელოდე, აი ეს ზღაპრების წიგნი. სანამ მოვალ ამოირჩიე რომელის წაკითხვა გინდა._ ვუთხარი თომას და კარის გასაღებად ოთახიდან გავედი.

ვერც კი წარმომედგინა წინ როგორი სიურპრიზი მელოდა, კარი რომ გავაღე მედიდური გამომეტყველების , გემოვნებით ჩაცმული , ქერა ქალი შემრჩა ხელთ. თითქოს მეცნობოდა მისი სახე, მაგრამ ვერაფრით ამოვიცანი.

_ გისმენთ!_ ვუთხარი დაბნეულად.

_ საღამო მშვიდობისა ქეთევან!_ ცივი ხმა ჰქონდა და გამჭოლი მწვანე თვალები. ეტყობოდა ახალგაზრდობაში ძალიან ლამაზი ქალი უნდა ყოფილიყო.

_ საღამო მშვიდობისა!_ მივესალმე მეც და უფრო დავაკვირდი. არა, სადღაც უეჭველად მენახა, მაგრამ სად?

_ შენ მე პირადად არ მიცნობ , მაგრამ ვფიქრობ ჩემი შვილი რამეს აუცილებლად მოგიყვებოდა ჩემზე!_ შემოუპატიჟებლად შემოკაკუნდა და სახლი ინტერესით მოათვალიერა.

_ მე როენა რევია ვარ ძვირფასო, შენი დედამთილი!_ მითხრა და ხელი გამომიწოდა.
ეს გამოწვდილი ხელიც რაღაც ქედმაღლურად ეჭირა ხელის ზურგით ოდნავ ზემოთ, თითქოს ხელის ჩამორთმევას კი არა ხელზე მთხვევას ელოდებოდა ჩემგან.
ფრთხილად შევეხე ხელზე და ვერ გეტყვით ირაკლის დამოკიდებულებამ მის მიმართ, თუ მისმა გაყინულმა ხელის გულმა სხეულში უსიამო ჟრუანტელად დამიარა.

_ მობრძანდით ! _ ვუთხარი და ჩემს პატარა მისაღებში შევიპატიჟე, რომელიც ამავე დროს სამზარეულოც იყო. ქუსლების კაკუნით შემომყვა, თვალი შევასწარი, როგორი დამცინავი ღიმილით მოავლო თვალი ჩემს სახლს. თუმცა არაფერი შევიმჩნიე , გულში ვინატრე: ნეტა კარი სულ არ გამეღომეთქი!
შეთავაზებული სკამის კიდეზე ჩამოჯდა, წელშიგამართული და ხელები კალთაში ჩაიწყო.

_ გისმენთ!_ ვუთხარი, რაც შემეძლო ცივად. თითქოს ვანიშნე მალე მითხარი სათქმელი და დამტოვემეთქი.

_ ვხედავ დიდი ვერაფერი ქონება დაგიტოვა ქმარმა!_ მრავალმნიშვნელოვნად აიქნია ნიკაპი კედელზე დაკიდული " კოცნისკენ".
ყელში ბურთივით გამეჩხირა ბრაზი.

_ შენთან შემოთავაზება მაქვს. _ განაგრძო მან საქმიანად.

_ როგორც იცი, ირაკლი ჩემი ერთადერთი შვილი იყო. მან კი მიმატოვა და მეამბოხე ცხოვრება არჩია. უარი თქვა ყველაფერზე, რაც კანონით ეკუთვნოდა. მასთან ვერაფერს გავხდი. არც შეგონებამ, არც მუქარამ არ გაჭრა და მერე ის უბედურებაც მოხდა._ ისე საუბრობდა დაღუპულ შვილზე თითქოს ვიღაც უცხოს ამბავს ყვებოდა. არანაირი სინანული, ან სევდა არ ემჩნეოდა. ორიდან ერთი იყო, ან ცივსისხლიანი ქალი იყო, ან კარგად იცოდა , როგორ ემართა საკუთარი ემოციები.

_ დიახ ვიცი , რომ საუკეთესო ურთიერთობა არ გქონდათ!_ გავკენწლე მე, რადგან მაბრაზებდა მისი გულქვაობა. ჩემს სიტყვებზე ცალი წარბი მაღლა ასწია.

_ მედალს ორი მხარე აქვს. შენ კი ქეთევან, მხოლოდ იმას ხედავ, რისი დანახებაც შენთვის ირაკლიმ მოისურვა! სიმართლე კი ასეთია , რომ მე არ მსურდა ჩემი ვაჟი მხატვარი ყოფილიყო. მინდოდა დიპლომატი, იურისტი ან უკიდურეს შემთხვევაში წარმატებული ექიმი გამოსულიყო. _ ხელებზე ვაკვირდებოდი, არც კი ამოძრავებდა , როგორც თავიდან დაიწყო მუხლებზე ისევ ისე ელაგა.

_ მან კი მიატოვა ყველაფერი, როგორც განებივრებულმა პატარა ბავშვმა და სახლიდან გაიქცა. მითხარი შენ რას იზამდი ჩემს ადგილზე?_ მისმა შეკითხვამ გამომაფხიზლა თვალი მის ლამაზ მოვლილ ხელებს მოვწყვიტე და თვალებში შევხედე. ინტერესით მიყურებდა , თითქოს აინტერესებდა რა გავლენა მოახდინა ჩემზე მისმა სიტყვებმა.

_ დიახ გასაგებია!_ ვუთხარი მე ორაზროვნად. _ და ახლა რამ მოგიყვანათ ჩემთან?

_ ბიჭუნამ, რა თქმა უნდა!_ მიპასუხა ოდნავ გაოცებულმა_ სხვას რას უნდა მოვეყვანე? მამის სიკვდილის შემდეგ ბიჭუნა ერთადერთი სრულუფლებიანი მემკვიდრეა და უფლება აქვს ისე იცხოვროს , როგორც მას შეეფერება. შენც არა მგონია ისეთი სულელი იყო, რომ უარი თქვა შენი შვილის კეთილდღეობაზე.

_ქალბატონო როენა!_ მინდოდა შევწინააღმდეგებოდ, მაგრამ არ დამაცადა.

_ ორივეს ჩემთან გეპატიჟებით საცხოვრებლად. თქვენს ყველა ხარჯს ჩემს თავზე ავიღებ. საუკეთესო განათლება , კერძო და პრესტიჟული სკოლები. იფიქრე ამაზე!_ ფეხზე წამოდგა. _ ერთ თვეს გაძლევ მოსაფიქრებლად და იმედია შენი შვილისთვის საუკეთესო გადაწყვეტილებას მიიღებ. არ დაგავიწყდეს, რომ მას სრული უფლება აქვს ამ ყველაფერზე! _ შებრუნდა და კარისკენ გაემართა.

_ გაცილება არ მინდა, კარს თავად მივაგნებ!_ მის ცივ უემოციო ხმაში კარგად დავიჭირე ირონია და გული ტკივილისგან მომეწურა.

ირაკლის სიკვდილის შემდეგ სამი წელი გავიდა. სამი მტკივნეული და ცრემლიანი წელი. სად იყო აქამდე? რატომ დაბრუნდა მაინცდამაინც ახლა? რას ელოდებოდა ამდენიხანი? ეს კითხვები არ მასვენებდნენ.
ან თუ ასე გული შესტკივა თომაზე, რატომ არ მოისურვა ახლა მისი ნახვა? სახელიც კი არ უხსენებია ბავშვის.
სწრაფი ნაბიჯებით წავედი კარისკენ და ურდულით გადავკეტე. არაფერი არ მჭირდებოდა მისგან, სრულიად არაფერი! წავედი და თომას გვერდით გაუხდელად მივწექი. ზღაპრების ილუსტრირებული წიგნი კონკიას დედინაცვლის სურათზე იყო გადაშლილი. დავაკვირდი და გავოცდი, რა ძალიან ჰგავდა ბოროტი დედინაცვალი როენა რევიას.

3

_ ნენე როგორ ხარ? რა ხდება სოფელში ? როგორ მომენატრე იცი?_ დედაჩემთან საუბარი გუნებას მიკეთებს. ამ დროს მახსენდება, რომ ამ სამყაროში ვიღაცისთვის ჯერ ისევ ბავშვი ვარ, ნატკენი მუხლებით და გაწეწილი ნაწნავებით და ის შეგრძნება, რომ ჯერ ისევ ბავშვი ვარ, თუნდაც მხოლოდ დედისთვის, ყოველთვის კარგ განწყობაზე მაყნებს.

_რაღაც არ მომწონხარ, ხასიათზე ვერა ხარ?_ უცნაური მხოლოდ დედებისთვის დამახასიათებელი ტელეპატიით გრძნობდა დედაჩემი ჩემს ვერ შენიღბულ განწყობას .

_ არაფერია დეე, კარგად ვართ!_ გულში ვფიქრობდი მომეყოლა თუ არა როენაზე.

_ თომა როგორაა? მომენატრა ბებოს ბარტყი._ ხმაზე ეტყობა მართლა ძალიან ენატრება.

_ დეე, რაღაც მინდა მოგიყვე._ უცბად გადავწყვიტე ნენესთვის ყველაფერის თქმა, მასზე უკეთეს რჩევას ვინ მომცემდა? ყურადღებით მომისმინა და ჩაფიქრდა.

_ არ ვიცი შვილო . ირაკლის ალბათ ჰქონდა მიზეზი, რატომაც სახლიდან წამოვიდა. მეეჭვება ეს ნაბიჯი მხოლოდ მხატვრობის გამო გადაედგა. კარგად უნდა დაფიქრდე. გადაწყვეტილება მერე მიიღო._ ვგრძნობ როენას წინადადება არ მოეწონა.

_ რა უნდა მოხდეს? რომც დავთანხმდე? თომასთვის უკეთესი არ იქნება? კარგი სკოლა, კარგი განათლება? თომას მე ვეყოლები და დავიცავ. არ მივცემ როენას მისი ცხოვრებით თამაშის უფლებას. არ ვიცი რა ვქნა!_ ამოვიოხრე.

_ თომა იმსახურებს, რომ ყველაფერი საუკეთესო ჰქონდეს. მე კი ვერაფერს ვუკეთებ , იმის იმედიც დავკარგე, რომ მაგისტრატურის გაგრძელებას შევძლებ და წესიერ სამსახურს ვიპოვი. დეე რა ვქნა? იქნებ ეს ის შანსია ცხოვრებაში რომ მხოლოდ ერთხელ გეძლევა?_ იმის წარმოდგენა , რომ ჩემს შვილს არ გაუჭირდება და უზრუნველად იცხოვრებს ჩემთვის დიდი საცდურია.

_ დედიკო იქნებ ისევ აქეთ დაბრუნებაზე გეფიქრა? გახსოვს ირაკლისაც როგორ უნდოდა რაჭაში ცხოვრება? ქეთი სიმშვიდე ყველაფერია ამ ცხოვრებაში. სიმშვიდე და სიყვარული ყველაზე მთავარია, რაც თომას სჭირდება!_ ვიცი, გულში დარწმუნებული ვარ, ნენეს სიტყვების სიმართლეში, მაგრამ მაინც...
დედას ვემშვიდობები და აზრები კიდევ უფრო მერევა. უარესად ვიხლართები ფიქრების ლაბირინთებში.
მე იმის ფულიც კი ვერ მოვიგდე ხელში, რომ შვილისთვის წესიერი მოლბერტი და საღებავები მეყიდა. განა რა შეიცვლებოდა რაჭაში წასვლით? ვერანაირ გზას ვერ ვხედავდი ,რომ ჩვენი მატერიალური მდგომარეობა ოდნავ მაინც გამომესწორებინა. იქნებ მეცადა როენასთან ცხოვრება. ბებიაა ბოლო_ბოლო, შვილთან დაშვებულ შეცდომებს შვილიშვილთანაც ხომ არ გაიმეორებს? თუნდაც მხოლოდ დროებით. თუ მუშაობა აღარ დამჭირდება და სწავლის გაგრძელებას შევძლებ, შემდეგ წესიერ სამსახურს ვიშოვნი და ...ასეთი ფიქრები დაქროდნენ ჩემს არეულ გონებაში.

თომას გადავხედე, ბორბალმომძვრალი სახანძრო მანქანით თამაშობდა. იქ სათაშოები მაინც ექნებოდა წესიერი. რამდენი ხანია ველოსიპედი უნდა. არც ახალი ქურთუკი და ბათინკები აწყენს. თანდათან ვბრაზდები. კანონით ეკუთვნის კიდეც მამისის მემკვიდრეობა.
როცა ამხელა შესაძლებლობაა , განა მე მართალი ვიქნები ჩემი სიჯიუტით და უაზრო პრინციპულობით რომ ეს შანსი დავუკარგო ჩემს ბიჭუნას? განა რა ალქაჯია ეს როენა? განა რა შეუძლია ასეთი? შევხედავ და თუ შევატყობ, რომ ირაკლი მართალი იყო ავდგები და წამოვალ, ხომ არ დამიჭერს არა? ცდა ბედის მონახევრეა! შევატყვე ჩემს თავს, რომ როენას წინადადება ძალიან მომწონდა
შესაძლებლობა იმის ,რომ ცოტა ხანს მაინც დამესვენა ჩემი პრობლემებისგან და ამომესუნთქა ძალიან მაცდურად ჟღერდა.
ამდენი ფიქრისგან ბოლოს თავი ამტკივდა, გადავწყვიტე ცოტახანს არაფერზე მეფიქრა და უბრალოდ დინებას მივყოლოდი.

კვირას დასვენების დღე ავიღე, მსურდა მთელი დღე თომასთვის დამეთმო. დილით მისი საყვარელი ყველიანი მაჭკატები გამოვუცხვე. საოცარი სურნელი დატრიალდა ჩვენს მოცუცქნულ ბინაში. სახლი ისეთი პაწაწინა გვქონდა, ამ მადისაღმძვრელი სურნელით თავიდან ბოლომდე გაიჟღინთა.
თომა ლოგინიდან გამოძვრა და თმააჩეჩილი სამზარეულოში შემოვიდა.

_ რა სუნია უფ! უფ! ბევრი ყველი უქენი დეე , ბევრი ! _ ყველზე გიჟდება ჩემი მსუნაგი ბიჭი. მამამისივით ყველანაირი სახეობის ყველი უყვარს. შეუძლია ყველაფერს შეატანოს, ყიყლიყოს, კარტოფილს, ლობიოს, წვნიანსაც კი.
გამეცინა ტუჩები რომ მსუნაგად მოილოკა.

_ ვიღაცას მგონი მაგრად მოშივდა!_ ვაკოცე დაბრაწულ ლოყაზე.

_ დღეს ისეთი დღეა, საინტერესო თავგადასავალს რომ გვპირდება!_ ეშმაკურად გავუუღიმე მე და თვალი ჩავუკარი.

_ მართალა! რა მაგარია!!_ გაუხარდა თომას და მაჭკატი გემრიელად მოკბიჩა.

_ ანუუ როგორია ჩვენი გეგმა!_ ჩამოვჯექი სკამზე და ფეხი ფეხზე გადავიდე. მაგიდას იდაყვებით დავეყრდენი და მისკენ ისეთი სახით მივიწიე, თითქოს საიდუმლოს გამხელას ვუპირებდი. დაინტერესებულმა თომამ ჭაამას თავი ანება და მანაც ჩემსკენ მოიწია.

_ ჯერ ზოოპარკში წავალთ, შემდეგ დონატების საჭმელად შევივლით, ბოლოს კი სათამაშოების მაღაზიას ვესტუმრებით!_ თომას თვალები ბუს პატარა ღლაპივით დაუმრგვალდა.

_ ვააა, მართლა დედიკო?_ მკითხა , თითქოს უნდოდა დარწმუნებულიყო.

_ მართლა !_ დავუქნიე ღიმილით თავი.

_ ყველაფერი ერთად?_ მკითხა ისევ უნდობლად.

_ დიახ ჩემო ბატონო!_ გული სიბრალულით მომეწურა. იმდენად დიდი იყო მისი გაოცება. არადა განა რა იყო ისეთი? თვალზე მომდგარი ცრემლები ვაიძულე უკან ჯანდაბაში გაბრუნებულიყვნენ და თომას მეტი დამაჯერებლობისთვის გავუღიმე.

_ მიყვარხარ დედიკო! საუკეთესო დედიკო ხარ!_ კალთაში ჩამიხტა ჩემი ბიჭი.
თომა ისეთი ბავშვი არ იყო, სულ რომ ჭირვეულობენ და ტირილით ჯიუტად მოითხოვენ სასურველს. არ გამახსენდება მაღაზიაში კამფეტისთვის ან სათამაშოსთვის ეტიროს. მხოლოდ სევდიანად უყურებდა ხოლმე სასურველ ნივთს და სევდიანად მკითხავდა,

_ ფული რომ გვექნება მიყიდი ხომ დედიკო? მე ყოველთვის თავს ვუქნევდი, მაგრამ არა და არ დგებოდა ის ნანატრი დღე . რომ ეტირა და ეჭირვეულა ასე არ ვიდარდებდი ალბათ მაგრამ მისი ეს უხმო და უსიტყვო სურვილები უფრო მეტად მტკენდა გულს და საკუთარი თავი მძულდა , რომ შვილს ვერაფერს ვუკეთებდი. დღიდან დღემდე სურვილი იმის, რომ ჩემი ბიჭუნა გამეხარებინა სულ უფრო იზრდებოდა , ბოლოს აკვიატებად და მგონი პარანოიადაც მექცა. საკუთარ თავზე აღარ ვფიქრობდი. საკუთარი თავისთვის ყველაფერი მენანებოდა. ბოლოს თმასაც აღარ ვიღებავდი და აღარც თავს ვუვლიდი. თვიდან თვემდე ვცდილობდი ფულის მოგროვებას , რომ თუნდაც თვეში ერთხელ თომა გამეხარებინა და მისი სიხარულით მე უფრო ვხარობდი. თავს ცოტა ხნით მაინც ბედნიერად ვგრძნობდი. არა უფრო ვალმოხდილად. თუმცა ამაზე მოგვიანებით უფრო დავფიქრდი. რა იყო ნამდვილი ბედნიერება ჩემი ბიჭუნასთვის? სამწუხაროდ იმ გაჭირვებისას ამაზე საფიქრელად არ მეცალა.

ჩავიცვით და ზოოპარკში წავედით. რამდენიმე კარუსელაზე დავსვი, თომა სიხარულით აღარ იყო. სურათები გადავიღეთ. ცხოველების ვოლიერებს ჩამოვუარეთ.

_ დედა ზოოპარკი ცხოველების ციხეა? _ მკითხა მოულოდნელად ლომის გალიასთან თომამ.

_ რას მეკითხები დედა?_ დავიბენი მე.

_ ნახე ეს ლომი როგორი მოწყენილია._ მითხრა თომამ.
ყურადღებით დავაკვირდი ჩემს ბიჭუნას, როგორი თანაგრძნობით სავსე თვალებით უყურებდა ცხოველების მეფეს.

_ რატომ ამბობ მაგას თომა? აქ უვლიან , აჭმევენ, როცა ავად გახდება ექიმთან მიჰყავთ. მგონი უბედური არ უნდა იყოს._ ვცადე ზოოპარკის დადებით მხარეებზე გამემახვილებინა მისი ყურადღება.

_ ალბათ სახლი და დედა ენატრება! არ მგონია მოსწონდეს ყველა რომ სურათებს უღებს! _ გაოცებულმა და შეცბუნებულმა დავხედე ჩემს პატარა ბიჭს. რამდენს ხვდებოდა და იაზრებდა, არადა ჯერ სულ რაღაც ოთხი წლის იყო. ხელი მოვკიდე და ზოოპარკიდან უსიტყვოდ წამოვიყვანე.

თომას საყვარელი ბანანის დონატები ვჭამეთ და სათამაშოების მაღაზიისკენ გავწიეთ.

_ აბა რა გინდა? რა მოგწონს?_ ვკითხე თომას, რომელიც ინტერესით და აღტაცებით ათვალიერებდა თაროებზე შემოწყობილ ნაირ_ნაირ სათამაშოებს.

_ ნებისმიერი დედი?_ მკითხა მორიდებით.
საფულეში ზედმეტი ასი ლარი მეგულებოდა, ზედმეტი რა? ანუ ჩემი, მოულოდნელი არასასიამოვნო სიურპრიზებისთვის გადანახული ფული.
ხელი ჩავიქნიე , იმედია არაფერი არ მოხდებამეთქი ხელფასამდე და ღიმილით დავუქნიე თავი.
რამდენიმე ხნიანი ძებნის შემდეგ თომამ კონსტრუქტორი აირჩია, ინსტრუქციის მიხედვით მთვარის ყველგანმავალი უნდა აეწყო. ფასს დავხედე და იმაზე ბევრად იაფი ღირდა, მე რომ ვფიქრობდი. უცებ მივხვდი, რომ შვებით ამოვისუნთქე.
ხელში მეჭირა კონსტრუქტორის ყუთი და მის ფასს დავცქეროდი. რატომ უნდა უჭირდეს ჩემს შვილს, როცა მდიდარი ბებია ჰყავს? რატომ არ უნდა მიიღოს ის, რაც კანონით ეკუთვნის? არა! ცხოვრება ასეთ შანსს აღარ მოგვცემს და ჩემგან ძალიან დიდი სისულელე იქნება ამ ყველაფერზე უარის თქმა. განა რა ასეთი აუტანელი და გაუსაძლისი იქნება ეს ქალი? ბოლო_ბოლო ის თუ როენა რევიაა, მე ქეთევანი ვარ, დევდარიანი! გადაწყვეტილება მივიღე. მე და თომა როენასთან, მის ბებიასთან გადავდივართ საცხოვრებლად. იმ ერთადერთ ნათესავთან, იმ ერთადერთ სისხლთან და ხორცთან , რომელიც ჩემს ბიჭს მამამისისგან დარჩა.
თუმცა ხომ გაგიგით გამოთქმა: " კაცი ბჭობდა, ღმერთი იცინოდაო?"

4

მას შემდეგ, რაც როენასთან გადასვლის გადაწყვეტილება მივიღე, თითქოს გულზე მომეშვა. დავფიქრდი და ჩემდა გასაოცრად, უამრავი მიზეზი აღმოვაჩინე ჩემი ამ ნაბიჯის გასამართლებლად და როცა როენა დამიკავშირდა სრულიად მშვიდად და აუღელვებლად განვუცხადე, რომ მის წინადადებას ვიღებდი.

_ ძალიან კარგი , ქეთევან. ნამდვილად სწორი გადაწყვეტილება მიგიღია._ მას აშკარად გაუხარდა ჩემი თანხმობა.

_ აქ ყველაფერი გექნებათ, რაც გჭირდებათ. სიმართლე გითხრა ვიცოდი, რომ დამთანხმდებოდი, ამიტომ ყველაფერის თადარიგი წინდაწინვე დავიჭირე._ ცოტა არ იყოს გამიკვირდა მისი ნათქვამი , მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე,

_ ფრიდონს ,ჩემს მძღოლს, გამოგიგზავნით, და ის ყველაფერში დაგეხმარებათ.

დიდხანს ლოდინი არ დამჭირვებია, საუბრიდან რამდენიმე საათში ფრიდონიც მოვიდა, შევხედე და ვიცანი, სწორედ ის კაცი იყო, ვინც მაშინ ემსახურებოდა როენას, პირველად რომ მოვიდა ჩვენს სახლთან. მისმა დანახვამ კიდევ ერთხელ გამახსენა ირაკლის მაშინდელი მძაფრი რეაქცია და სადღაც ჩემში ჩაბუდებულმა ეჭვმა ისევ იჩინა თავი.
" მართლა სწორად ვიქცევი? ნამდვილად ღირს ეს ყველაფერი იმად, რასაც როენა გვთავაზობს? იქნებ ჯობდა გულის ხმისთვის მომესმინა?!" თავი გავაქნიე და შემოჩენილი აზრები გავფანტე. ბარგი ბევრი არაფერი მქონდა. ორი ჩემოდანი სრულიად საკმარისი იყო ჩვენი ნივთების ჩასალაგებლად.
სახლის კარი მტკიცედ გამოვიხურე და გასაღებით გადავკეტე.

დიდი რკინის ჭიშკრის წინ შეჩერდა მანქანა. მას შემდეგ რაც ჭიშკრის თავზე დამონტაჟებულმა კამერამ დაგვაფიქსირა კარი უხმოდ გაიღო და წითლად მოკირწყლული გზა გამოჩნდა. რომელიც მაღალი კვიპაროსების შუაში მიიკლაკნებოდა. მანქანა ნელა შევიდა ეზოში და თითქოს უფრო მეტი ეფექტისთვის ნელა გაუყვა გზას სახლისკენ. კვიპაროსების მიღმა თან და თან გამოჩნდა უზარმაზარი წითელი დეკორატიული მასალით მოპირკეთებული სახლი. სახლი? ცოტაღა უკლდა და დისნეის ის სასახლე წარმომიდგა მულტფილმების დაწყებამდე რომ გვაჩვენებენ ხოლმე. უზარმაზარი წვეტიანი ქონგურებით და გარს მოვლებული ულამაზესი ვერანდით. რომლის ცალი მხარე მთლიანად მარადმწვანე სუროში იყო ჩაფლული.

_ დედა ახლა ამ სასახლეში უნდა ვიცხოვროთ?_ მკითხა გაოცებულმა თომამ.

_ კი დედიკო, ახლა აქ ვიცხოვრებთ. მოგწონს ხომ?_ ინტერესით შევხედე ბავშვს. მაინტერესებდა, როგორი იყო მისი პირველი შთაბეჭდილება. მანქანიდან სახლის წინ გადმოვედით.

_ როენა ბებია ნენესავით ტკბილია?_ ყველაფერს ველოდი ამ კითხვის გარდა. მის წინ დავიჩოქე.

_ ჩვენ ყველანაირად ვეცადოთ და თავი შევაყვაროთ, დამიჯერე შენსავით კარგი ბიჭუნა მას გულს ადვილად მოიგებს._ ხელით მისი უკვე დაპატარავებული ქურთუკი შევუსწორე. კარი გაიღო და როენა გამოვიდა.
თომამ ხელი ჩამჭიდა, შევატყვე ნერვიულობდა და მეც ხელი ხელზე გასამხნევებლად მოვუჭირე .

_ გამარჯობა , კეთილი იყო თქვენი აქ მობრძანება! _ ხელები გაშალა კიბის თავზე მდგარმა როენამ.

_ ბებიას არ ჩაეხუტები უფლისწულო?_ თბილად გაუღიმა ბავშვს. მისმა კეთილგანწყობილმა მოსალმებამ ჩემი დაძაბული ნერვიული სისტემა მოადუნა. თითქოს გულზე მომეშვა. ამოვისუნთქე.

სახლი გარედან კიდევ არაფერი და შიგნიდან ნამდვილი საოცრება იყო. პირველი, რაც თვალში მომხვდა იყო უზარმაზარი ორად გაყოფილი მარმარილოს კიბე, რომელიც მომრგვალებულად ეშვებოდა ასევე უზარმაზარ ჰოლში. კიბის თავზე საოცარი სილამაზის ბროლის ჭაღი ეკიდა მსხვილ ჯაჭვებზე. კიბის კუთხეებში მოზრდილი ფიკუსის ხეები იდგა. ყველაფერს კრიალი გაუდიოდა და იგრძნობოდა დეკორატორის საოცარი ალღო, რომ ეს მდიდრული სტილი ისე მოერგო სახლისთვის უგემოვნობის ნასახსაც ვერ ნახავდით ვერსად. კედლები გაფორმებული იყო სხვადასხვა მხატვრების ნამუშევრებით. ჩემი გაოცება მაშინ უნდა გენახათ , როცა კიბის თავში, საპატიო ადგილას ირაკლის ერთ_ ერთ ტილოს მოვკარი თვალი. სწორედ იმ ტილოს საკმაოდ ძვირად რომ გაიყიდა თავის დროზე და უცნობმა დამკვეთმა რომ ინკოგნიტოდ შეიძინა.
გული გამითბა და თვალი როენასკენ გავაპარე. თუმცა ძნელი საღიარებელი იყო, მაგრამ იქნება ცდებოდა ჩემი ქმარი? იქნებ ყველაფერს უბრალოდ აზვიადებდა?

მეორე სართულზე საძინებლები იყო მოთავსებული.

_ ქეთევენ წამოდი შენს ოთახს გაჩვენებ!_ მომიხმო როენამ.
ოთახი ლამის მთელი ჩემი სახლის ხელა იყო. ღია ვარდისფერში გადაწყვეტილი, გემოვნებით მოწყობილი, ხედით ბაღზე. როენამ აღფრთოვანება შემამჩნია და გაეღიმა.

_ როგორც ვხედავ მოგეწონა?_ მკითხა მან. მაგრამ ჩემი გაოცება მაშინ უნდა გენახათ, როენამ უზარმაზარი მოჩუქურთმებული კარადის ორივე კარი ფართოდ რომ გამოაღო. მთელი კარადა სავსე იყო უძვირფასესი ტანსაცმლით, შუბებიდან დაწყებული უმცირესი წვრილმანით დამთავრებული, რაც ქალის გარდიროფისთვის იყო საჭირო ყველაფერი გაეთვალისწინებინათ.

_ ქალბატონო როენა, ეს ყველაფერი ზედმეტი იყო, რატომ შეწუხდით?_ დავიბენი მე.

_ რა შეწუხებაა ძვირფასო? ახლა შენ ამ სახლის დიასახლისი ხარ და სათანადოდ უნდა გამოიყურებოდე!_ ვერაფერი ვუპასუხე. ალბათ მართალიც იყო. სად ჩემი უბრალო, ბაზარში და ხანაც სულაც მეორადებში ნაყიდი კაბა და სად ეს ძვირფასი სამოსი. მადლიერების მეტი სხვა რა დამრჩენოდა.

_ ახლა კი უფლისწულის ოთახს გაჩვენებთ!_ როენამ პასუხის გაცემაც არ დამაცადა შებრუნდა და ჩემი ოთახიდან დერეფნის ბოლოში განთავსებული ოთახისკენ წაკაკუნდა.

_ ვააა, ეს ყველაფერი ჩემია?_ გაოცებული იყურებოდა თომა აქეთ_ იქით._ ეს? ესეც? ვაა ესეც? შეიძლება ამითაც ვითამაშო? ხან ერთ საღამაშოს აიღებდა ხელში, ხან მეორეს. როდნა მკერდზე გადაჯვარედინებული ხელებით სიამოვნებით უყურებდა თომას აღტაცებას. საკუთარი თავი სრულ არარაობად ვიგრძენი. მთელი ცხოვრება რომ მეწვალა და სულმოუთქმელად მემუშავა ვერასდროს შევძლებდი ამ სათამაშოების ნახევრის ყიდვასაც კი. როგორც ჩემთვის ასევე თომასთვისაც გაემზადებინათ სამოსი. ძვირფასი და ყველაფერი ბრენდული. ამ ყველაფერმა თითქოს ამაფორიაქა. ვერაფრით ვხვდებოდი, რატომ არ გვაძლევდა ირაკლი აქ ცხოვრების საშვალებას? შეიძლება როენა მართლაც უცნაური და ცივი ქალი იყო მაგრამ ხომ არიან ასეთი ადამიანები არა? მაგალითად დედაჩემის დედა მარუსა სხვისი ჭიქიდან წყალსაც არ დალევდა, არ მახსოვს ჩაგვხუტებოდა და ჩვენთვის ეკოცნა, ან ჩვენი ნაკბილარი რაიმე ჩაედო პირში. მაგრამ არასდროს მიფიქრია რომ არ ვუყვარდით . უბრალოდ ასეთი უცნაური ხასიათი ჰქონდა . რას გაიგებ ადამიანის უცნაურობებს? ზოგს ბავშვობის სტრესი მოჰყვება. ზოგს ამოუხსნელი ფსიქოლოგიური უცნაურობა ახასიათებს. უნაკლო ამ ცხოვრებაში ხომ არავინაა არა? ასე ვფიქრობდი ჩემს უკვე ახალ ოთახში შემოსული. თომა ჯერ ისევ ახალ სათამაშოებს ისიყვარულებდა და ალბათ საღამომდეც კი ვერ მოიგულისჭირებდა იმდენი რამე ეყიდა მისთვის ბებია როენას.
ამ ფიქრებში გართულს კარზე კაკუნი შემომესმა. ფეხზე წამოვდექი და მობრძანდითმეთქი გავძახე. კარი მორიდებულად შემოაღო ფორმაში გამოწყობილმა სასიამოვნო შესახედაობის, ასე ჩემი ასაკის ქალმა.

_ გამარჯობათ ქალბატონო ქეთევან! _ მომესალმა მე. თავი ცოტა უხერხულად ვიგრძენი ამ ახალი წოდების გაგონებისას.

_ მე რიტა ვარ, თქვენ გემსახურებით, თუ რამე დაგჭირდებათ შეგიძლიათ მე მითხრათ. ახლა კი ქალბატონი სასადილოდ გიხმობთ!_ მომახსენა მან.

_ სასადილოდ?_ კედლის საათს შევხედე.

_ დიახ ამ სახლში ათზე საუზმობენ, ორზე სადილობენ და შვიდ საათზე ვახშმობენ. ეს აქაური წესია, მაგიდასთან ერთად სადილობს მთელი ოჯახი, თუმცა წლებია ქალბატონი მარტო უზის მაგიდას. თუ სტუმრად ბატონი დავითი არ გვყავს._ ამ ვიღაც დავითის ხსენებაზე რიტას თვალები გაუბრწყინდა. თუმცა თავი ხელში აიყვანა. უცებ მიხვდა ზედმეტი რომ წამოსცდა და საუბარი მოსხიპა.

_ ჩემო კარგო ქეთი დამიძახე, უბრალოდ ქეთი, რა საჭიროა ეს ქალბატონო?_ ვუთხარი და კეთილად გავუღიმე. თავადაც გამიღიმა, მაგრამ მაინც უარი მითხრა.

_ რას ამბობთ ქალბატონო ქეთევან, სულაც არ მინდა სამსახური დავკარგო. ასეთ წვრილმანებს ქალბატონი დიდ ყურადღებას აქცევს. ჰო, და კიდევ ქალბატონმა გთხოვათ სათანადოდ ჩაიცვათ._ მეტი არღარაფერი უთქვამს. უხმოდ გავიდა ოთახიდან.

_ სათანადოდ ჩავიცვა? _ გამიკვირდა მე, სარკესთან მივედი და ჩავიხედე. ძვირფასი არ იყო ჩემი კაბა, მაგრამ სუფთა და მოწესრიგებული ნამდვილად იყო. მხრები ავიჩეჩე, ასეთი უბრალო თხოვნის გამო როენას გულს ვერ ვატკენდი . თუმცა მაინც თავი ოდნავ დამცირებულად ვიგრძენი. ნუთუ სამოსი ამდენად მნიშვნელოვანია? მთავარი ხომ ადამიანის პიროვნული ღირსებებია? ასე მასწავლიდა დედა და მეც ამის მჯეროდა.
თუმცა ხომ გაგიგიათ : " სადაც მიხვალ, იქაური ქუდი უნდა დაიხუროო?" მეც ტანზე გამოვიცვალე და სასადილოდ დაბლა ჩავედი. კიბის თავთან თომას შევეჩეხე. უკვე მოესწროთ და ისიც "სათანადოდ" გამოეწყოთ. თუმცა ვერაფერს ვიტყვი ჩემს ბიჭუნას ძალიან უხდებოდა ლურჯი პერანგი და შავი შარვალი, მართლა უფლისწულს გავდა . ვიღაცას თმაც გულმოდგინედ დაევარცხნა მისთვის.

_ აბა თომა , დედიკო როგორ მოგწონს აქაურობა?_ ვცადე მისი აზრი გამეგო.

_ ძალიან მომწონს! ალბათ ბებია ძალიან კეთილი ქალია ამდენი ლამაზი სათაშო რომ მიყიდა!_ რა ადვილია ბავშვის გულის მონადირება. სათამაშოები, ტკბილეული, ღიმილი და მისი გულიც შენია. გავიფიქრე სევდიანად. თომას ხელი ჩავჭიდე და კიბეზე ერთად დავეშვით .

სასადილო ოთახიც დანარჩენი სახლივით ძვირფასი და გემოვნებიანი ავეჯით იყო გაწყობილი. გრძელი მაგიდა დაედგათ ოთახის შუაგულში. რომლის თავში და ბოლოში დანარჩენი სკამებისაგან განსხვავებული მომაღლო ზურგიანი სკამები დაედგათ. მაგიდა ძვირფასი ჭურჭლით მხოლოდ სამ კაცზე გაეწყოთ. მთავარი სკამი როენამ დაიკავა , ჩვენ კი მის აქეთ იქიდან მოგვიწია დაჯდომა. თუმცა ვისურვებდი შვილის გვერდით დავმჯდარიყავი, რომ ჭამაში მივხმარებოდი. თუმცა არაფერი მითქვამს. ყველანაირად ვცდილობდი იქაური ქუდი მომეხდინა, თუმცა იმდენად ძვირფასი მაუდისგან შეეკერათ, რომ ვგრძნობდი თავზე ძალიან მიჭერდა. სადილობის ასეთი სცენა მხოლოდ "ვენესულელურ " სერიალებში თუ მენახა და არასდროს მიფიქრია, რომ მსგავსი ამბის მონაწილე თავადაც ვიქნებოდი ოდესმე.

ფორმაში გამოწყობილმა მზარეულმა სამზარეულოს ურიკა შემოაგორა. ზედ ნაირგვარი ჩემთვის უცხო კერძი ეწყო.
ჭამისას ცოტა ზედმეტად აზიზი ვარ. ყველაფერს ვერც გეახლებით. უბრალო შემწვარი კარტოფილი ყველაფერს მირჩევნია,მაგრამ ამ ჯერადაც გაჩუმება მომიწია. როცა თომას უცნაური მწვანე ფერის ბლანტი წვნიანი დაუდგეს, ბავშვმა საცოდავად შემომხედა. მე ჩუმად ვანიშნე არაფერი ეთქვა. თომამ ნერწყვი გადაყლაპა და მორჩილად დაიწყო წვნიანის დაგემოვნება. მეც შვილს მივბაძე და თავს ვაიძულე უცნაური კონსისტენციის წვნიანის ჭამა. მხოლოდ დესერტის დანახვისას აუციმციმდა თვალები თომას. ვერაფერს ვიტყვი, მართლაც გემრიელი ნამცხვარი იყო. ასეთი არსად გამესინჯა აქამდე.

_ ყველაფერს შეჩვევა უნდა!_ ხმა ამოიღო აქამდე ჩუმად მჯდარმა როენამ. როგორც სჩანს არც მას გამოპარვია ჩვენი ემოცია.

_ თუმცა ბიჭუნა ძალიან კარგად აღზრდილი და თვინიერია!_ თვინიერი ისე მომხვდა ყურში თითქოს რაიმე შინაურ ცხოველზე იყო საუბარი. მაგრამ აქაც მოვუყრუე.

_ ნელ_ ნელა მიეჩვევით ამ სახლის წესებს და ბოლოს აღმოაჩენთ, რომ ყველაფერი ნორმაა!_ ისევ გააგრძელა საუბარი როენამ. მე არაფერი მითქვამს გავუღიმე. წინდაწინვე ვიცოდი რაღაცეების მოთმენა მომიწევდა. თუმცა ჯერ პატივისცემის მეტი არაფერი მიგვიღია ამ სახლში და პატივისცემას მოთმენა კი არა შეფერება უნდაო ! მახსენდებოდა ნენეს სიტყვები.
სადილის შემდეგ კიბეზე ამავალს რიტა შემეჩეხა ხელში ჩვენი , ჩემი და თომას, ძველი დაკეცილი ტანსაცმელი ეკავა.

_ რიტა ჩემო კარგო სად მიგაქვს ეს ყველაფერი?_ ვკითხე გაოცებულმა.

_ ქალბატონმა ძველმანების გადაყრა გვიბრძანა._ მითხრა მორიდებით და კიბეები სწრაფად ჩაირბინა. ძველმანები! გულზე ეკალივით მომხვდა. მაგრამ საკუთარ თავს შემოვუძახე.

_ ქეთევან ნუ იქნები უმადური! _ წელში გავიმართე და კიბეები ავიარე. მინდოდა შვილს დავლაპარაკებოდი და მის ემოციებს დავკვირვებოდი. კარი შევაღე და ოთახში შევედი. თამაშში გართულმა თომამ ვერც კი შამამჩნია.

_ დედიკოს ბიჭო კმაყოფილი ხარ? _ ვკითხე მოფერებით.

_ კი დედი . რა კარგი ვქენით, რომ ბებიასთან წამოვედით!_ გამიცინა მან და მე გულზე მომეშვა. მთავარია ბავშვი ბედნიერი იყო.
საღამოს თომამ საღამურები ჩაიცვა და წესისამებრ ჩემი საძინებლისაკენ გამოსწია. მისი დაბადებიდან დღემდე ერთად გვეძინა. არ ყოფილა ღამე, რომ მას ცალკე დაეძინა. ნენესთან სტუმრობის დროსაც კი სულ ჩემთან იძინებდა.

ის ის იყო ლოგინში დავწექით, რომ როენამ კარი დაუკაკუნებლად შემოაღო.

_ ბავშვისთვის ღამე ნებისა მსურდა მესურვებინა, ის კი ოთახში არაა!_ მითხრა და ხმაზე ეტყობოდა კმაყოფილი არ იყო.

_ ჩვენ სულ ერთად ვიძინებთ!_ ვუთხარი მისი რეაქციით გაოცებულმა.

_ არა ძვირფასო, ეგრთი ჩვევები უნდა მოვიშალოთ. ბიჭს საკუთარი ოთახი აქვს და მარტო ძილს უნდა მიეჩვიოს! ეს მისთვისაც კარგია და შენთვისაც! თუმცა დღეს აღარაფერს გეტყვი. ამაზე ხვალ ვისაუბროთ._ ცივად მიტრიალდა და ოთახიდან ისე გავიდა კარიც კი არ გაუხურია.

_ მგონი ბებია გავაბრაზეთ!_ მოწყენით თქვა თომამ. წამოვდექი და კარი დავხურე.

_ ისე ბებია მთლად მტყუანიც არაა, _ ვცადე როენას გამართლება._ შენ უკვე დიდი ბიჭი ხარ, ამას რომ თავი დავანებოთ, აქამდე არც გქონია შენი ოთახი. ახლა კი ყველაფერი შეიცვალა. ხომ მოგწონს შენი საძინებელი?

_ ძალიან მომწონს ,მაგრამ დაძინება შენთან მირჩევნია!_ გაიბუსხა თომა .

_ მოდი ასე მოვიქცეთ, ყოველ ღამ , ძილის წინ, ზღაპარს წაგიკითხავ, სანამ არ დაგეძინება შენთან ვიქნები და ღამეც რამდენჯერმე შემოგხედავ , მგონი არაფერი დაშავდება თუ ვცდით? რას იტყვი?_ ვცადე გამოსავლის მოძებნა. გულში როენას არც ვამტყუნებდი. შესაძლებლობა არ მქონია, რომ თომასთვის საკუთარი ოთახი მომეწყო, თორემ თავადაც სიამოვნებით მივაჩვევდი მარტო ძილს.

_ კარგი დედიკო, მაგრამ პირობა მომეცი, რომ ზღაპარს ყოველღამ წამიკითხავ!_ პირობა ჩამომართვა ჩემმა ჭკვიანმა შვილმა.

_ პირობას გაძლევ!_ დავპირდი მეც.

_ რა კარგია!_ გაიცინა თომამ და ლოგინზე გულაღმა გადაწვა.

_ ზღაპრები ძილის წინ!

5

დილით ისეთი განწყობით ჩავედი სასაუზმოდ, როგორც ბავშვობაში რაღაც დანაშაული რომ მქონდა ჩადენილი და სასჯელს ველოდებოდი. უცნაური გავლენა ჰქონდა როენას ყველაზე. მისი ქედმაღალი და მედიდური ზრდილობა ბევრად მტკივნეული და უხეში იყო, ვიდრე პირდაპირი უხეშობა.
როენა მუდამ მოწესრიგებული და თავდავარცხნილი, მუქი შინდისფერ_სისხლისფერი ლაქით ფრჩხილებზე. ქერა მოკლედ შეჭრილი თმით. ქუსლიანი ქოშებით დაკაკუნობდა ამ უზარმაზარ სასახლეში. ცივი გამჭოლი თვალებით ყველას და ყველაფერს უთვალთვალებდა. არ გამორჩებიდა ერთი შეცდომა და უწესრიგობაც კი. დამხმარე პერსონალი მის მისი მუდმივი კონტროლის ქვეშ ლამის ფეხისწვერებზე დადიოდა.
შედარებით თამამად თავს უფროსი დიასახლისი კესო გრძნობდა. როგორც სჩანს მათ უფრო მეტი რამ აკავშირებდათ ერთმანეთთან, ვიდრე მხოლოდ ეს სამსახური იყო. მათი ურთიერთობა რაღაცნაირად სცდებოდა დამქირავებელისა და დაქირავებულს ურთიერთობას. კესო უფრო მისი მარჯვენა ხელი იყო. დანარჩენი პერსონალი მასაც ისევე ერიდებოდა, როგორც ქალბატონ როენას. საკმარისი იყო მისი შესვლა სამზარეულოში, რომ ყველა გაისუსებოდა და საქმეს გამონახავდა. კესო კი ქორულ მზერას მოავლებდა მათ და ოთახს ცივი ღიმილით ტოვებდა. ამ ყველაფრის შესამჩნევად ბევრი დრო არ დამჭირვებია. ყველაფერში მალე გავერკვიე.
მეც და თომასაც ყველა მორიდებით და პატივით გვეპყრობოდა.
მით უფრო თომას. ვამჩნევდი ხოლმე, როგორი გაოცებული თვალებით გვაკვირდებიდნენ და როგორც კი შეამჩნევდნენ ჩემს მზერას თვალს მარიდებდნენ . ჩემთან შედარებით თამამად რიტა იქცეოდა, მაგრამ თუ ახლო მახლო როენას ან კესოს მოლანდავდა ისიც მაშინვე ჩვეულ თვინიერ სახეს იღებდა .
ეს უცნაური იერარქია ძალიან მძაბავდა. არ ვიყავი მიჩვეული ასეთ ურთიერთობებს და სულ უცნაურად ვგრძნობდი თავს. მიუხედავად ჩემი მუდმივი მცდელობისა მათ დავახლოვებოდი, არაფერი გამომდიოდა. როენა მუდამ საკუთარ სიმაღლეზე იდგა და დიდების ამ კვარცხლბეკიდან ჩამოსვლას სულაც არ აპირებდა.
მსახურები კი თავს მარიდებდნენ , აშკარად არ მენდობოდნენ.
ნელ_ ნელა მარტოობამ და მოწყენილობამ დამრია ხელი. არ ვიცოდი რა მეკეთებინა ამხელა სახლში, მოჩვენებასავით დავიოდი.

_ დილამშვიდობისა!_ მივესალმე მაგიდასთან გამოჭიმულ როენას. რეგალიებით და სახელით მიმართვას რამდენადაც შემეძლო თავს ვარიდებდი.
ქალბატონოთი მიმართვა არ მხიბლავდა, სადაური ჩემი ქალბატონი ის იყო. დედას ხომ ვერ დავუძახებდი? ალბათ სიცილით მოკვდებოდა თუ საერთოდ შეეძლო სიცილი. სახელით მიმართვა კი მეტისმეტად ფამილარულად მეჩვენებოდა .

_ გამარჯობა ქეთევან!_ მომესალმა როენაც ცივად. მართალია დაბადების მოწმობაში ქეთევანი მიწერია, მაგრამ გეფიცებით არასდროს არავის მოუმართავს ჩემთვის ასე ოფიციალურად. ნენესთვის ქეთი ვიყავი, ირაკლისთვის ქეთუსი, მეგობრებისთვის ქეთიკო. უამრავი ნაირსახეობა მსმენია ჩემი სახელის, მაგრამ ქეთევანი? ასე ალბათ მხოლოდ ხანშიშესული ლექტორები მეძახოდნენ.
მაგრამ როენასგან ასეთი მომართვა ცოტა უფრო სხვაგვარად ჟღერდა. თითქოს ერთგვარ დისტანციას იჭერდა ჩემთან, თითქოს ამ უცნაური ზრდილობით ხაზს უსვამდა ჩემს დაბალ სტატუსს. ზუსტად იმით, რომ მე ქეთევანი კი არა ქეთი, ან ქეთიკო ვიყავი და ამას მუდმივად მახსენებდა. ან სულაც ყველაფერი უბრალოდ მეჩვენებოდა?!

სკამი უხმოდ გამოვწიე და დავჯექი. უგემურ, უკალორიო სამაგიეროდ ჯანსაღ საკვებს უაზროდ დავაჩერდი.

_ ჩემო კარგო! რატომ არ მიირთმევ?_ მკითხა რიენამ და ამ მზრუნველობით გამაოცა.

_ უბრალოდ ჩავფიქრდი._ სწრაფად გადმოვიღე ბოსტნეულის სალათა და გახუხული პური.

_ თომა ჭამე დედიკო!_ ვუთხარი ბავშვს, რომელიც ინტერესით ათვალიერებდა გაწყობილ სუფრას და მისთვის ასე თუ ისე სასურველ კერძს ეძებდა.
როენამ გახუხული პურის ნაჭერი აიღო ავოკადოს კარაქი ზედ გადაუსვა და თომას მიაწოდა

_ ავოკადო სასარგებლოა!_ უთხრა და ცალი წარბი ასწია. თომამ მორჩილად გამოართვა და ცალი თვალით მე გამომხედა.
საქმე იმაში იყო, რომ თომა ვერ იტანდა ავოკადოს და ეს მე ძალიან კარგად ვიცოდი.
გავუღიმე და ფარულად თვალი ჩავუკარი.
თომამ მოკბიჩა ნელა დაღეჭა და ლუკმა გადაყლაპა.

_ მადლობა, გემრიელია._ უთხრა მომლოდინე სახით მჯდარ როენას და საწყლად გაუღიმა.

_ რისი თქმა მინდოდა ?_ ჩაფიქრდა როენა.

_ დღეს საქველმოქმედო საღამოს ვმართავთ და სახლში გვიან მოვალ, ვაშამზე არ დამელოდოთ. მაგრამ რაც არ უნდა გვიან მოვიდე, შემოვალ შენს საძინებელში და ძილინებისას გისურვებ!_ ისეთი ხმით თქვა როენამ, რომ მივხვდი ამას უფრო ჩემს გასაგონად ამბობდა. ჩვენს ერთად დაძინებას მკაცრად და კულტურულად, ყოველგვარი საუბრის გარეშე დაუსვა წერტილი.
არ ვიცი, რა უნდა მეფიქრა როენაზე. სულ საქველმოქმედო საღამოებს აწყობდა, მუდამ რაღაცას და ვიღაცას ეხმარებოდა. განა შეიძლებოდა გარეთ ასეთი კეთილი ქალი, სახლში ამდენად ცივი და უემოციო ყოფილიყო?

რამდენიმე კვირა მშვიდად გავიდა. საკმაოდ მშვიდადაც კი. თომა შეეჩვია მარტო ძილს , ძილის წინ ზღაპარს ვუკითხავდი სანამ არ ჩაეძინებოდა მასთან ვრჩებოდი, მერე კი ჩემს საძინებელს ვუბრუნდებოდი. რა თქმა უნდა მაღაზიაში აღარ ვმუშაობდი. ამის არავითარი საჭიროება აღარ იყო.
მაგრამ რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ რაც აქ მოვედით სახლი ერთხელაც კი არ დაგვიტოვებია. თითქოს როენას ნებაყოფლობით პატიმრებად ვიქეცით. მან
რამდენიმე რეპეტიტორი დაიქირავა თომასთვის. ფრანგულის , მათემათიკის, მუსიკის და რაც არ უნდა გასაოცარი და უცნაური იყოს ხატვისაც. თომა საოცრად გონიერი და ნიჭიერი გამოდგა და როენას კომპლიმენტიც კი დაიმსახურა.

_ ქეთევან!_ მითხრა ერთ საღამოს.

_ არ ხარ კმაყოფილი ჩვენთან ცხოვრებით?
მისმა კითხვამ დამაბნია.

_ ვერ ვხვდები ამას რატომ მეკითხებით?_ ვუპასუხე მე.

_ სახე სულ ჩამოგტირის. თქმით არაფერს ამბობ, მაგრამ აშკარად არ ხარ კმაყოფილი._ ნამდვილად ძალიან დაკვირვებული იყო, არანაირი მცირე ნიუანსი არ ეპარებოდა.

_ უსაქმოდ ყოფნას არ ვარ მიჩვეული. სულ ვსწავლობდი და ვმუშაობდი და ახლა არაფერი მაქვს საკეთებელი. უბრალოდ მოვიწყინე._ გულწრფელად ვუპასუხე მე.

_ მუშაობა და სწავლა?_ უცნაურად ჩაეცინა მას. _ არ ვიცი მუშაობის რა გითხრა, მაგრამ რაც შეეხება სწავლას რატომაც არა?_ სუხარულისგან კინაღამ შევხტი.მან კი მშვიდად გააგრძელა.

_ შეგიძლია სწავლა გააგრძელო. თუ ეს შენთვის ამდენად მნიშვნელოვანია!_ ინსტიქტურად გავიწიე მისკენ რომ ჩავხუტებოდი, მაგრამ თითქოს სურვილს მიმიხვდა და ცივი, თან ოდნავ ზიზღნარევი მზერით ადგილზე გამაშეშა. არაუშავს, მის ამ უცნაურ რეაქციაზე დიდად არც მიდარდია.
ვისწავლიდი! ამას კი ნამდვილად არ ველოდი. კიდევ ერთხელ შემეპარა ეჭვი ირაკლის სიმართლეში. კი ნამდვილად მკაცრი ქალი იყო როენა და ემოციების დამალვაც საკმაოდ კარგად ეხერხებოდა, თუმცა ამ ჯერად ნამდვილად მადლობელი ვიყავი მისი. ჩემს ოცნებას, რომელსაც მაგისტრატურა ერქვა, უკვე ბოლომდე ვიყავი გამომშვიდობებული. როენას წყალობით კი კვლავ მომეცა იმედი.

კურსელებს დავურეკე. უნივერსიტეტის დეკანატშიც ვიყავი. ყველაფერი გავარკვიე და მაგისტრატურის პირველივე კურსზე აღებული აკადემიური გავაუქმე.
ბედნიერი წავედი პირველ ლექციაზე და მთელი ჩემი ყურადღება სწავლაზე გადავიტანე. თომას საღამოს ვნახულობდი ლექციებიდან დაბრუნებული. ამის გარდა სხვადასხვა კურსებზე დავიწყე სიარული, მსურდა როენას წყალობა ბოლომდე გამომეყენებინა. გავიარე მენეჯმენტის, ბუღალტერიის, მართვის მოწმობის და კიდევ რამდენიმე ჩემთვის საინტერესო კურსი.
სახლში მოსული გულმოდგინედ ვმეცადინეობდი. საღამოს კი თომას ჩვეულად ზღაპარს ვუკითხავდი.
თომაც შეიცვალა,გაიზარდა, უფრო დადინჯდა. სწავლაში ყველა რეპეტიტირი ემადლიერებოდა. როენამ კი გადაწყვიტა, რომ დრო მოვიდა მისი მემკვიდრე , სისხლი და ხორცი ფართო აუდიტორიისთვის წარედგინა. თან დაჰყავდა იმ უამრავ წვეულებებზე, რომლებსაც თავად ესწრებოდა. ჩემთვის კი წაყოლა არასდროს შემოუთავაზებია. თუმცა იმ მომენტში ამაზე არც ვდარდობდი და არც მეცალა ამისთვის.
ხშირად ვხედავდი ჟურნალებში ჩემი შვილის ფოტოებს, თომა შარვალ კოსტუმში და ყელზე პეპელით, ისეთი საოცარი სანახავი იყო.
გული სიამაყით მევსებოდა. იწერებოდა სტატიები , რომ როენას შვილიშვილი, რომელიც მასთან არ ცხოვრობდა საკუთარ ადგილს დაუბრუნდა. თომას ზურგსუკან ფოტოზე როენა იდგა, მის მხარზე ჩამოედო წითელი ლაქით შეღებილი ხელი და საოცრად ცივი და მკაცრი მზერით უყურებდა ობიექტივს. კარგად დავაკვირდი და ისევ ის უცნაური ემოცია მომეძალა. რაღაცას მაგონებდა როენა, რაღაც ძალიან ნაცნობს. თუმცა ვერაფრით, ვერაფრით ვიხსენებდი რას.
ასევე მოქმედებდა ჩემზე მისი სიარულის მანერა. დაჰიპნოზებულივით ვუყურებდი ხოლმე კიბეებზე ამავალ დედამთილს და გამწარებული ვცდილობდი მეხსიერების ლაბირინთებიდან იმ მივიწყებული სახის გამოხმობას, ვისაც მისი სიარულის მანერა ასოციაციურად მახსენებდა.სიმართლე გითხრათ ოდნავ მწყინდა კიდეც ჩემით რომ არავინ ინტერესდებოდა. თითქოს ჩვეული ფაქტი იყო , რომ როენას თომა ჰყავდა. ვინ იყო ბავშვის დედა სულ არავის ადარდებდა. ალბათ ჯერ კიდევ არ მთვლიდა ქალბატონი როენა მის გვერდით გამოჩენის ღირსად! კი ცოტათი მწყინდა ეს ფაქტი , მაგრამ დიდად არ განვიცდიდი. მე ჩემი მიზანი მქონდა. როგორმე სწავლა დამესრულებინა და ისეთი სამუშაო მენახა, საკუთარი თავის და შვილის სათანადო უზრუნველყოფა შემძლებოდა. ნენე ხშირად რეკავდა, მიკვირდა. რაც უფრო ვმშვიდდებოდი მე, მით უფრო ფორიაქობდა ის.

_ კარგად ვართ დედა. ვსწავლობ , ოცნების ასრულებამდე ცოტაღა დამრჩა. როენა ხელს მიწყობს ყველანაირად. იმედი დაკარგული მქონდა, რომ სწავლას დავასრულებდი. ახლა კი მეც და თომაც საუკეთესო განათლებას ვიღებთ.

_ ქეთი დედი,არ ვიცი, ცუდი წინათგრძნობა მაქვს. გული არ მისვენებს! ყურადღებით იყავი და თავს და ბავშვს გაუფრთხილდი!_ ნენეს სიტყვები გულში მხვდებოდა, ალბათ იმიტომ, რომ სადღაც გულის სიღრმეში თავადაც განვიცდიდი და ვგრძნობდი იმ საავდრო ღრუბლებს ჩემს თავს ზემოთ რომ გროვდებოდა უჩუმრად და თან და თან.

_ დღეს სტუმარი გვეყოლება!_ გამოუცხადა ერთ საღამოს როენამ მის წინ ჯარისკაცებივით გვამწკრივებულ პერსონალს.

_ ყველაფერი სათანადოდ მოამზადეთ, კერძების სია წინასწარ გავამზადე. სახლის წკრიალი უნდა გაუდიოდეს!_ სწრაფ სწრაფად გასცა მოკლე და ნათელი ბრძანებები .
ყავის მოსამზადებლად სამზარეულოში შევედი, ხანდახან მაინც თავად ვიმზადებდი ხოლმე ტკბილ შავ ყავას. მიყვარდა მზადების პროცესი, ყავის სუნი და ის სიმყუდროვე ყავის მოხარშვისას რასაც განვიცდიდი.

_ დავითი მოდის!_ სიხარულით აციმციმებული თვალებით ახარა რიტამ მზარეულ სოფიას.

_ ნეტა მერე შენ რა ?!_ სიცილით გაკენწლა სოფიამ.
_
რა რა? არც არაფერი!_ იწყინა მისი სიტყვები რიტამ. _ აღიარე, რომ საოცრად სიმპათიურია!_

_ მე ვაღიარებ , ან რად უნდა მაგას აღიარება, მაგრამ შენ რატომ აცეტდები ხოლმე ასე? საკუთარი თავი კონკია ხომ არ გგონია?_ შეუბრალებელი იყო სოფია.

_ რა იცი, არ გაგიგონია, რომ ზღაპრები ზოგჯერ სინამდვილე ხდება?_ თავისას არ იშლიდა რიტა.
მე რომ დამინახეს გაჩუმდნენ და თავ თავიანთ საქმეს დაუბრუნდნენ.
ყავა გაზქურაზე დავადგი და სკამზე ჩამოვჯექი.

_ ჩვენ მოგიდუღებთ ქალბატონო ქეთი რატომ წუხდებით?_ ვერაფრით ეგუებოდა სოფია ამ ჩემს ჩვევას .

_მადლობა, თავად მივხედავ ჩემო კარგო, _ გავუღიმე და ინტერესით ვკითხე.

_ ვინაა დავითი? ასე რატომ ემზადებიან ამ სახლში მის დასახვედრად?_ ორივემ გაოცებით შემომხედა. თითქოს იმის არ ცოდნა, თუ ვინ იყო დავითი უპატიებელი საქციელი იყო.

_ ბატონი დავითი თქვენი მეუღლის მეგობარი იყო. შემდეგ რაღაც კამათი მოუვიდათ და ერთმანეთს აღარ ეკონტაქტებოდნენ, მალევე დავითი ამერიკაში გაემგზავრა სასწავლებლად. იქიდან რომ დაბრუნ და თქვენი მეუღლე დაღუპული იყო უკვე._ ამიხსნა სოფიამ .

_ რა უცნაურია, ირაკლის არასდროს უხსენებია დავითი, ალბათ იმ კამათის გამო?!_ დავფიქრდი მე.

საღამოს ყველაფერი მზად იყო, სახლი კრიალებდა, მაგიდა საუკეთესო ჭურჭლით გაეწყოთ, კერძებიც სულ ნაირ_ ნაირი გაემზადებინათ.
მე და თომა როენას და სტუმრის მოლოდინში მისაღების კუთხეში მდგარ დივანზე ვისხედით და სურათებიან წიგნს ვათვალიერებდით.

კარზე ზარი გაისმა და კესო კარის გასაღებად თავად გაემართა. ამაზეც ეტყობოდა რამდენად პატივს სცემდა სტუმარს. სხვა შემთხვევაში თუნდაც კართან მდგარიყო მაინც რიტას დაავალებდა კარის გაღებას.
დიდი ორფრთიანი კარი ფართოდ გამოაღო და ზღურბლზე მდგომ სტუმარს კეთილმოსურნე ღიმილით გაუღიმა .
ერთი კაცის გამო ატეხილმა ამ ფაციფუცმა ისედაც დამღალა და რაღაცნაირად ნეგატიურად გამაწყო მის მიმართ. რახან როენა ასეთ პატივს სცემდა წარმომედგინა, როგორი ქედმაღალი და ამპარტავანი უნდა ყოფილიყო ჩვენი პატივცემული დავითი. სტუმარმა სახლში შემოაბიჯა,
ოდნავ წინ გადმოვიხარე ინტერესით, რათა კარგად დამენახა მოსული და უბრალოდ გავვოცდი. ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა. უსიმპატიურესი შავგვრემანი მაღალი და მხარბეჭიანი კაცი დავინახე. შავი თვალ_წარბით. საკუთარი გარეგნობასავით წარმოსადეგად ჩაცმული. ხელში წითელი ვარდების თაიგულით.
და იმის მაგივრად მომწონებიდა მისი გარეგნობის გამო მაინც, უარესად უარყოფითად განვეწყვე მის მიმართ.
იყო მასში რაღაც, რაც საოცრად არ მსიამოვნებდა.
მის ირონიულ მზერას თვალი გავაყოლე და აი მაშინ გენახათ ჩემი გაოცება
კიბის თავში წითელ საღამოს კაბაში გამოკვალთული, დავარცხნილ_ გაპრანჭული როენა იდგა, უცნაურ თეატრალურ პოზაში და ჩვენს სიმპათიურ სტუმარს პირდაპირ თვალებით სჭამდა. ვერასდროს წარმოვიდგენდი ამ უგრძნობ ქალს თუ შეეძლო ასეთი ემოციური ყოფილიყო, თანაც საკუთარი დაღუპული შვილის მეგობრის მიმართ. ზიზღის გრძნობამ ტუჩები დამიმანჭა.
როენა ქუსლიანების კაკუნით თეატრალურად დაუყვა მარმარილოს კიბეებს. დავითი კი ღიმილით გაემართა მისკენ. როენას აშკარად სურდა გადაეკოცნა სტუმარი, მაგრამ ახალგაზრდა კაცმა იმარჯვა ხელში ყვავილები შეაჩეჩა და შუა საუკუნეების რაინდივით ცალ ხელზე ეამბორა. იმდენად ვერ დამალა როენამ იმედგაცრუება, რომ ცოტა დამაკლდა და სიცილი ამიტყდა. ნეტავ რას იტყოდა საკუთარ თავზე ეს ქედმაღალი ქალი, ის სცენა შორიდან რომ დაენახა?
მე კი ჩემდა გასაკვირად ამ "რკინის ლედის" სუსტი წერტილი ვიპოვნე. ეს სისუსტე, რასაკვირველია, ბატონი დავითი იყო.


ზღაპრები ძილის წინ 6

მათი ამ თეატრალური მისალმების შემდეგ ჩვენი გაცნობის ჯერი დადგა.
თავს ვერაფრით ვიკავებდი "ბატონი დავითის" შემხედვარე და ირონიული ღიმილი ტუჩის კუთხიდან მეპარებოდა. თუმცა კი ემოციების მოთოკვას გამწარებული ვცდილობდი, რადგან ვიცოდი როენას მახვილ თვალს არაფერი გამოეპარებოდა. ნამდვილად არ მსურდა, წყენის რაიმე მიზეზი მიმეცა.
თუმცა რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ როენა ისე იყო გატაცებული დავითთან ლაქუცით, რომ ნამდვილად არ ეცალა ისეთი უბრალო რამეებისთვის, როგორიც მე და ჩემი სარკასტული ღიმილი ვიყავით
.
_ დავით ძვირფასო, გაიცანი ესენი ქეთევანი და თომა არიან, ირაკლის ცოლ_ შვილი!_ ირაკლის ცოლ_შვილი თავისთავად ნიშნავდა მის რძალსა და შვილიშვილს, მაგრამ ჩვენი ასე წარდგენა და მისი სტატუსის ხმამაღლა თქმა, ხომ ბებიობას და მისსავე ასაკს მოიაზრებდა და ალბათ სწორედ ამიტომ შეიკავა თავი. დავითმა მისი ხელკავისგან თავი ზრდილობიანად გაითავისუფლა და ხელის ჩამოსართმევად მომიახლოვდა. ჩემი ხელი საკუთარ ულამაზეს თითებში მოიქცია და კეთილგანწობის ნიშნად მომიჭირა.
წეღანდელი არაგულწრფელი მისალმებისგან არაფერი აღარ ჰქონდა დარჩენილი. ირონიული ღიმილი წამში მოვსხიპე , თუმცა უკვე გვიანი იყო. მან აშკარად ფაქტზე გამომიჭირა, თვალებში შევხედე და შერცხვენილმა ტუჩზე ვიკბინე. ჩემს ძლივს მოგვარებულ პრობლემებს ესღა აკლდა, რომ როენას სატრფოს ავეთვალწუნებინე. სასწრაფოდ ავიკარი გულითადი ღიმილი სახეზე და მის სალამს მეც თბილად ვუპასუხე.
თვალებში მიყურებდა, თვალებმოჭუტული და ახლა უკვე თავად იღიმოდა ირონიულად.
ყველაფერს მივცემდი,რომ იქიდან წასვლის საშვალება მქონოდა. უცებ თომას მიუბრუნდა და მის წინ დაიჩოქა.

_ როგორ გავხარ მამიკოს პატარა კაცო!_ ისე თბილად მოეფერა ბავშვს, რომ გაოცებისგან თვალები გამიფართოვდა. იმ წამს ან მართლაც გულწრფელი იყო, ან საოცრად შეეძლო მსახიობობა. საკუთარ თავს ვუთხარი, რომ დავითი როენაზე საშიში კაცი ჩანდა და მისგან თავი რაც შეიძლებოდა შორს უნდა დამეჭირა. თუმცა რიტასიმართლე ვაღიარე, დავითი ნამდვილად საოცრად მომხიბლავი კაცი იყო. თუ მისი სურვილი იქნებოდა ვერც ერთი ქალი ვერ გაუწევდა ალბათ წინააღმდეგობას, მაგრამ რას აკეთებდა ასეთი კაცი როენასთან? ალბათ ასეთი ანგარებაც არსებობს! გავიფიქრე გულში. რატომღაც წამითაც არ დამიშვია, რომ ვცდებოდი.

როენამ თავის გვერდით, თომას ადგილი დავითს დაუთმო, თომა კი ჩემს გვერდით დაჯდა. სუფრა მინიმუმ ოცი კაცის სამყოფი საჭმლით იყო სავსე. ყველაფერს ემჩნეოდა, თუ რამდენად ცდილობდა ჩვენი ყინულის დედოფალი სასურველი კაცის გულის მოგებას.

_ ამ ჯერად ძალიან დაგვივიწყე!_ საყვედურნარევი ხმით უთხრა როენამდა ნაზად გახედა. მრავლობითში კი საუბრობდა, მაგრამ აშკარად მხოლოდ საკუთარ თავს გულისხმობდა.

_ საქმეები მქონდა და კვლავ გამგზავრებამ მომიწია. როგორც კი დავბრუნდი, მაშინვე თქვენსკენ გამოვეშურე._ უპასუხა კაცმა და გაუღიმა. ქოლგეითის რეკლამაშიც კი არ აქვთ ხოლმე ასეთი იდეალური ღიმილი, როგორიც მას ჰქონდა.

_ დიდი ხნით ნუ დაიკარგები ძვირფასო, ხომ იცი, შენ იმ მცირე მეგობართაგანი ხარ, ვინც ასე ძვირფასია ჩვენთვის!_ როენამ ნაზად დაადო ხელი დავითის ხელს . ისეთი ასოციაცია გამიჩნდა მისი წითელკლანჭებიანი ხელის დანახვისას, თითქოს როენა ნადავლს ჩაფრენილი ქორი იყო. ჩემდაუნებურად თავი ვერ შევიკავე და ისევ ირონიულმა ღიმილმა გადამირბინა ტუჩებზე. ჩემდა საუბედუროდ შევამჩნიე დავითს არც ამჯერად გამოპარვია ჩემი ემოცია , ინტერესით მიყურებდა, თითქოს ცდილობდა ჩემი ფიქრები ამოეცნო. თვალი ავარიდე და თომას გადავუღე საჭმელი.
როგორც იქნა სადილი დასრულდა. აშკარად ვგრძნობდი, როგორ სურდა როენას დავითთან განმარტოება. მეც აღარ ვაწვალე, რაღაც მოვიმიზეზე, სტუმართან ბოდიში მოვიხადე და თომასთან ერთად ოთახი დავტოვე.
ბაღში დადგმულ ფანჩატურს მივაშურე. მიყვარდა იქ ყოფნა. უზარმაზარი გლიცინია, რომელიც ფანჩატურს გარს მოხვეოდა , მთლად ფარავდა იქაურობას. მყუდრო და ლამაზი ადგილი იყო. ცოტა ხანს ერთად ვხატავდით მე და თომა, სანამ ბავშვს არ მობეზრდა და სათამაშოდ არ გაიქცა. მარტო დავრჩი და დავფიქრდი. ნუთუ დავითი იყო ნამდვილი მიზეზი ირაკლის სახლიდან გაქცევის? როენას თვალების ციმციმი ახალ ამბავს არ გავდა. მაგრამ თუ ასე იყო, რატომ არ მითხრა ირაკლიმ? რატომ დამიმალა? რაც უფრო მეტს ვფიქრობდი, მით უფრო ირეოდა ჩემი აზრები. ამოვიოხრე და ხელები საფეთქლებზე მოვიჭირე. არ ვიცი რამდენ ხანს ვიჯექი ასე. თვალები გავახილე და ფანჩატურის შემოსასვლელში მდგარ დავითს მოვკარი თვალი. ისევ ისე ინტერესით მიყურებდა, როგორც სუფრასთან. აშკარად ბევრი კითხვა ჰქონდა ჩემთან.

_ კიდევ ერთხელ სალამი!_ საუბრის დაწყება სცადა მან. პასუხის გაცემა არც მიფიქრია. წამოვდექი, სახლისკენ მინდოდა წავსულიყავი. თუმცა ის სწორედ გასასვლელში იდგა და გაწევას არ აპირებდა.

_ მე ბევრი მსმენია შენზე! როგორც იქნა გაგიცანი!_ არც უფიქრია სუბორდინაციის დაცვა, პირდაპირ შენობით მომმართა მან, თითქოს მისი მეგობარი თუ არა, დიდი ხნის ნაცნობი მაინც ვიყავი. თუმცა მე ნამდვილად პირველად ვხედავდი.

_ მართლა?_ ვუპასუხე დაუფარავი ირონიით.
_ აი მე კი არასდროს არაფერი მსმენია თქვენზე, ალბათ ამას თავისი მიზეზებიც ჰქონდა. _ გასასვლელისკენ წავედი. ვიფიქრე მისთვის უბრალოდ გვერდი ამევლო.

_ ლამაზი ადგილია!_ დავითმა ხელი გასასვლელის კედელს მიადო და გზა გადამიკეტა.

უცნაურმა ბრაზმა ამიტანა, ჩემთვის ყველაზე აუტანელი ადამიანი, ყველაზე თავხედი და უზრდელი იმ წამს სწორედ ჩემს წინ იდგა.

_ არ მჯერა!_ უფრო საკუთარი თავის გასაგონად ვთქვი მე.

_ რა არ გჯერა ქეთევან?_ მკითხა მან და მომიახლოვდა. მის ლამაზ შავ თვალებში მხოლოდ ინტერესს ვხედავდი და მაბნევდა ეს ფაქტი. ახლა რომ როენას დავენახეთ, წარმომიდგენია რას მიზავდა. იმის წარმოდგენაზე , თუ როგორ მაპუტავდა როენა თმებს გამეცინა. არ ვიცი რად მიიღო ჩემი სიცილი დავითმა, წარბი გაოცებისგან ასწია.

_ საინტერესო ქალი ხარ!_ მისმა სიტყვებმა უარესად გამაღიზიანა. საერთოდ რას წარმოადგენდა და თავს რატომ აძლევდა ზედმეტის უფლებას?!

_ რა არ მჯერა? ის რომ ირაკლის მეგობარი იყავი! შენნაირ ადამიანთან რა საერთო უნდა ჰქონოდა ირაკლის? _ ის მივახალე დაუფიქრებლად, რასაც იმ წამს მასზე ვფიქრობდი.

_ და როგორი ადამიანი ვარ?_კიდევ უფრო მომიახლოვდა და თვალებში ჩამხედა.

_ როგორად აღმიქვავ ქალბატონო ქეთევან?

იმდენად ახლოს იყო სახეზე მის სუნთქვას ვგრძნობდი. უცნაურად დამაბნია და ამაფორიაქა მისმა სიახლოვემ.

_ არ მოგწონვარ არა?_ კი არ მკითხა, უფრო ჩემი აზრი გაახმაურა ხმამაღლა.

_ ქედმაღალი, უზრდელი და თავხედი ხარ! არანაირი სურვილი არ მაქვს შენთან რამე საერთო მქონდეს! მითუმეტეს არ მგონია, ეს შენს თაყვანისმცემელს მოეწონოს!_ მინდოდა მწარედ და უხეშად მოვქცეოდი. რატომღაც მსიამოვნებდა იმის წარმოდგენა, რომ მას ჩემი სიტყვები ეწყინებოდა.

_ თაყვანისმცემელს?_ ჯერ გაოცდა. მერე ეტყობა მიხვდა. ჯერ ხმადაბლა გაეცინა, მერე ხმამაღლა ახარხარდა. მე დრო ვიხელთე და ფანჩატურს თავი დავაღწიე.

_ ხომ არ ეჭვიანობ პატარა ქალბატონო?!_ მომაძახა უკვე გაქცეულს. ერთადერთი რაც დარწმუნებით ვიცოდი ის იყო, რომ მე ეს კაცი მძულდა.

სახლისკენ მიმავალს გზაზე რიტა შემხვდა, თუმცა ისე ვიყავი გაბრაზებული მისთვის ყურადღება არც მიმიქცევია. გვერდი სწრაფად ავუარე და სახლში სამზარეულოს შესასვლელიდან შევედი. წყალი დავისხი ჭიქაში და სულმოუთქმელად დავლიე. გაოცებული ვიყავი იმით თუ, როგორ მოახერხა სრულიად უცნობმა ადამიანმა ჩემი ასე აღელვება. ან როგორ შეძლო ჩემში ასეთი სიძულვილის გამოწვევა, რომ თავს ძლივს ვიკავებდი , ისევ უკან არ გავბრუნებულიყავი და კიდევ ერთხელ არ გამელანძღა. თითქოს არ მყოფნიდა ის სიტყვები, რაც დაუდევრად მივახალე. რაამდენჯერმე ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი.
ცოტა მოვდუნდი და საკუთარ ემოციებზე კონტროლი დავიბრუნე.

ოთახში ავედი , ყურადღების სხვა რამეზე გადასატანად კონსპექტები ავიღე. გული ვერაფრით დავუდე. თან და თან სინანულმა შემიპყრო. რა ჯანდაბა გავაკეთე? ვბრაზობდი საკუთარ თავზე. ახლა რომ ადგეს ის ვაჟბატონი და როენას ყველაფერი მოუყვეს? გამაკანკალა ამის წარმოდგენაზე.
საათს დავხედე. თომას ძილის დრო იყო. ზღაპრის წიგნი ავიღე და თომას საძინებლისკენ გავემართე. ოთახს რომ მივუახლოვდი როენას მშვიდი ხმა მომესმა, კარი შევაღე და ცალი თვალით შევიჭყიტე შიგ. ბებია და შვილიშვილი ერთად იწვნენ საწოლში. ჩემი პატარა ბიჭი თვალბანთებული მისჩერებოდა ბებიას. ზღაპრის ყოველ სიტყვას ისრუტავდა. თომა ყოველთვის გონიერი ბავშვი იყო. ზღაპრები ძალიან უყვარდა და ფანტაზიაც უსაზღვრო ჰქონდა. მეც ყოველ ღამე ვუკითხავდი ხოლმე ზღაპრებს, სანამ როენასთან გადმოვიდოდით საცხოვრებლად. მაგრამ ჩემით ასეთი აღფრთოვანებული მგონი არასდროს ყოფილა. არ ვიცი ალბათ სამუშაოდან გადაქანცული რომ ვბრუნდებოდი ზღაპრების კითხვის ხალისი აღარ მქონდა და ჩემს ნაძალადევ ტონსა და როენას მშვიდ აუღელვებელ ხმას შორის დიდ სხვაობას პოულობდა ბავშვი. ცოტათი გული დამწყდა, მეგონა უჩემოდ არ დაიძინებდა, მეგონა ძილის წინ საკოცნელად მაინც დამიძახებდა. მაგრამ შევცდი!
კარი უხმოდ გამოვიხურე და საძინებლისკენ სევდიანი გამოვბრუნდი. უკვე რამდენიმე ღამე იყო როენამ ჩამანაცვლა, ახლა ის უკითხავდა თომას წიგნებს ძილისწინ.
ჩემს უზარმაზარ ფუმფულა საწოლში ჩავწექი და საკუთარ თავს დავუწყე საუბარი.

_ ქალბატონო ქეთევან ესეც ერთგვარი ქალური ეჭვიანობაა ალბათ? ამ შემთხვევაში დედა ბებიაზე ეჭვიანობს!_ გამეცინა. ასე ხმამაღლა გამოთქმულმა აზრმა მიმახვედრა, რამდენად სულელური იყო ჩემი წყენა. პირიქით უნდა გამხარებიდა , რომ ბებია შვილიშვილთან დაახლოებას ცდილობდა. მანამდე ხომ ის მწყინდა , რომ გულცივად ექცეოდა ბავშვს. ახლა იმაზე ვიბუტებოდი ბებიობას რომ ცდილობდა. ჩავთვალე რომ არ ვიყავი სწორი.
ახლა იმაზე დავფიქრდი, თუ რატომ ამბობდა ირაკლი როენაზე, არ მსურს ჩემმა შვილმა ოდესმე მის სიახლოვეს იცხოვროსო. ვფიქრობდი და ვერაფრით ვხვდებოდი მისი დედისადმი ასეთი დამოკიდებულების მიზეზს. რა იყო ეს? მდიდარი მემკვიდრის ამბოხი? თუ დედის გავლენისაგან თავის დახსნის მცდელობა? საუკეთესო მეგობრის ღალატი? იქნებ ხელოვნის უცნაური აკვიატება, რომ ყველაფრისთვის მარტოს მიეღწია? ნამდვილად არ იყო როენა შოკოლადი, მაგრამ არც ისე წყალწაღებული უნდა ყოფილიყო, როგორც ირაკლი მიხატავდა. ბოლოს და ბოლოს ჩემთვის დახმარების მეტი ხომ არაფერი გაუკეთებია. სულაც არ მწყინდა, თუ მის თანასწორად არ მიმიჩნევდა. მთავარი ხომ ის იყო, მე რად მიმაჩნდა საკუთარი თავი.
რაც უფრო ბევრს ვფიქრობდი, მით უფრო მეტად მერეოდა თავგზა. ირაკლი, რომელსაც მე ვიცნობდი კეთილი ,თბილი და სამართლიანი პიროვნება იყო. მას თვალდახუჭული ვენდობოდი. მაგრამ როენა, რომელსაც ის მიხატავდა და რომელიც ჩემს ვაჟს ზღაპარს უკითხავდა საერთოდ სხვადასხვა პიროვნება იყო. მათ შორის საერთო მხოლოდ ეს უზარმაზარი ქონება იყო, რომლის ერთადერთ მემკვიდრედაც ჩემი დედამთილი ჩემს თომას მოიაზრებდა.

_ რატომ წახვედი ირაკლი? რატომ გაგვიმეტე? _ ვეჩურჩულებოდი ჩემს გარდაცვლილ ქმარს და მასზე ფიქრში მართლაც მკვდარივით ჩამეძინა.

რომ გამეღვიძა უკვე კარგახნის გათენებული იყო. ისევ ის უცნაური შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს სამსახურში მაგვიანდებოდა, თითქოს გასაქცევი ვიყავი. ვერაფრით შევეჩვიე, რომ ახლა არასად აღარ მეჩქარება. რომ მხოლოდ ლექციებზე უნდა მევლო და კარგად მესწავლა. ისიც მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი ნებით. არავინ არაფერს მაძალებდა.
გავიზმორე და ლოგინიდან გაღიმებული წამოვდექი. თავი მოვიწესრიგე,
ხალათი მოვისხი და საძინებლიდან გამოვედი. გარეთ საოცარი დილა მოჩანდა. ჩვეულებისამებრ, ყავა მოვიდუღე და თომას საძინებლისკენ გავეშურე. მეორე სართულისკენ ამავალ მარმარილოს კიბეებს ავუყევი და უცებ კიბის თავში გაფითრებული თომა დავინახე.

_ დილამშვიდობისა საყვარელო!_ მივესალმე ბავშვს და ჩვეულად ხელები გავშალე , მის ჩასახუტებლად მოვემზადე.
თუმცა თომამ უკან უკან დაიხია. თითქოს ჩემმა დანახვამ შეაშინა. რამდენიმე ნაბიჯით მომშორდა, შემდეგ ზურგი შემაქცია და თავისი ოთახისკენ თავქუდმოგლეჯილი გაიქცა. სახტად დავრჩი კიბის თავში ასე ხელებგაშლილი. ნელა მოვიხედე უკან. კიბის ძირში როენა იდგა და უცნაური ღიმილით მიყურებდა. მხოლოდ ტუჩები უღიმოდა, თვალები საოცრად ცივი ჰქონდა.

_ რა დაემართა თომას??_ ვკითხე გაოცებულმა.

_ ალბათ ცუდი სიზმარი ნახა! ბავშვია გაუვლის!_ მიპასუხა როენამ, კიბეები ბუმბულიანი და ქუსლიანი ქოშების კაკუნით ამოიარა, გვერდი ცივად ამიარა, საძინებელში შევიდა და კარი უკანმოუხედავად მიიხურა.

ზღაპრები ძილის წინ 7_10

_ თომა, დედიკო, შეიძლება შემოვიდე?_ ფრთხილად მივუკაკუნე ოთახის კარებზე. თომამ ხმა არ გამცა. კარი შევაღე და შევედი.

_ დილა მშვიდობისა დეე, _ ისე მივესალმე თითქოს არაფერი უცნაური არ მომხდარიყო.

_ დღეს კვირაა, და ვიფიქრე დონატების საჭმელად წავსულიყავით. _ აშკარად დაინტერესდა და უხმოდ შემომხედა.

_ არა, რომ წარმოვიდგენ შოკოლადმოსხმულ ბანანის დონატს, უფ ,უფ!_ გადავგორდი საწოლზე. კი გამიგონია, რომ ბავშვის სათამაშოთი ან ტკბილეულით მოსყიდვა არაა კარგი საქციელი და არც თუ ისე კარგ შედეგებს იძლევა, მაგრამ იმ მომენტში თომას შესარიგებლად სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე. თან იმასაც ვერ ვხვდებოდი რა ვაწყენინე. ვიფიქრე სახლიდან შორს უფრო გაიხსნებოდა ჩემთან.

_ ბანანის?_ მკითხა თვალებანთებულმა. ამ სახლში კვებასთან დაკავშირებულ ჩვენს პრობლემებზე ხომ მოგიყევით. ყველაფერი ჯანსაღი და ნაკლებკალორიული იყო. ყველა კერძი სასარგებლო, მაგრამ უგემური. ჩვენ კი, როენას აზრით, დაბალი ფენის საკვებს ვჭამდით და ეს უნდა გამოგვესწორებინა. მე კიდევ არა მიშავდა, ასე თუ ისე შევეგუე , მაგრამ თომას არაფრით არ მოსწონდა ჯანსაღი კვება და სწორედ ამიტომ გემრიელ სასუსნავზე ფიქრმა დაავიწყა ის, თუ რაზეც იყო ნაწყენი. ახლოს მომიჯდა. ცოტაოდენი ფიქრის მერე კი მკითხა.

_ დეე, ჩოქელა კეთილია?_ და პასუხის მოლოდინში თვალებში ინტერესით შემომაჩერდა.

_ ჩოქელა? _ უცებ ვერც მივხვდი რაზე მეკითხებოდა, მე ამ მწერს ბავშვობაში
" ბაგამოლს" ვეძახდი, მხოლოდ მოგვიანებით გავიგე, რომ მას ქართულად ღვთისმლოცველა ანუ ჩოქელა ერქვა და მით უფრო მის სარგებლიანობაზე მხოლოდ ახლახანს შევიტყვე, მას შემდეგ, რაც ქვეყანაში ფაროსანა გავრცელდა და მის ბუნებრივ მტრად სწორედ ეს უცნაური, ერთი შეხედვით საშიში, თუმცა ადამიანებისთვის სრულიად უვნებელი, უზარმაზარი კალია მოგვევლინა.

_ ააა, ღვთისმლოცველა კალია? კიი კეთილია დეე, ჩვენ არაფერს გვიშავებს._ ვუპასუხე მხიარულად და ყურადღება არ მიმიქცევია რამდენად მნიშვნელოვანი იყო თომასთვის ჩემი პასუხი. ახლა რომ ვფიქრობ, მახსენდება, როგორი იმედგაცრუებით შემომხედა თომამ , თუმცა მეტი აღარაფერი უკითხავს. ზოგჯერ ბავშვები ერთი შეხედვით უმნიშვნელო კითხვაში ძალიან მნიშვნელოვან საფიქრალს ტევენ, ჩვენ კი მათი ასაკის გამო ყურადღებას არ ვაქცევთ ამას. გვგონია, რომ რადგან ბავშვია მხოლოდ თამაშით და უმნიშვნელო პრობლემებითაა მისი გონება მოცული. მე რომ მაშინ არ მომეყრუებინა და კარგად ჩავძიებოდი მის კითხვას, ვინ იცის რამდენ პრობლემას ავირიდებდი, მაგრამ, როგორც ყოვლისმცოდნე უფროსმა მისი კითხვა მორიგ ბავშვურ ინტერესად მივიჩნიე მხოლოდ. რადგან ჩემი გონება იმ წამს მხოლოდ ჩემთვის მნიშვნელოვანი საფიქრალით იყო დაკავებული.

გავემზადეთ და სახლიდან წავედით. ფრიდონი არ წაგვიყვანია, სახლიდან მიმავალ ცარიელ გზას ფეხით გაუყევით. რადგან უახლოესი გაჩერება საკმაოდ შორს იყო. რატომღაც ფრიდონის დახმარებას ყოველთვის თავს ვარიდებდი, უცნაური შეგრძნება მეუფლებოდა მის სიახლოვეს, თითქოს როენას ჩემს სათვალთვალოდ ჰყავდა მოჩენილი. მის გვერდით დაცულობის ნაცვლად შებოჭილობას და დაძაბულობას ვგრძნობდი.
თუმცა კი ყოველთვის ზრდლობიანად და გადამეტებული პატივისცემითაც კი გვექცეოდა.

გაჩერებასთან ათ_თხუთმეტ წუთში მივედით. ავტობუსში ჩავჯექით და ქალაქის ცენტრისკენ ავიღეთ გეზი.

დონატები ვჭამეთ, ბევრი ვისეირნეთ, საქანელების პარკი მოვინახულეთ და ჩვენს მყუდრო ბინასაც მივაკითხეთ. კარი გავხსენით და შევედით, ისეთი სასიამოვნო აურა დაგვხვდა ჩვენს პატარა ბუდეში. გავიფიქრე, რა ჯანდაბას ვაკეთებ როენას სასახლეში იქნება დაბრუნება ჯობდესმეთქი და თითქოს ჩემს გულში იჯდა, თომამ ჩემი ფიქრები ხმამაღლა გაახმაურა.

_ აქ დაძინება მომენატრა დედიკო!_ გულში ჩავიხუტე ჩემი ბიჭუნა.

_ ცოტაც მოითმინე დედი, სულ ცოტაც და გპირდები წამოვალთ იმ ცივი სასახლიდან და ისევ ბედნიერად ვიცხოვრებთ! _ თომაზე უფრო მგონი საკუთარ თავს ვაძლევდი პირობას.ისევ ძველებური სიახლოვე ვიგრძენით ერანეთთან და ეს ყველაფერი ისე მენატრებოდა , რომ ყველანაირად ვცდილობდი, როგორც შემეძლო შვილთან
მეტი დრო გამეტარებინა.
რომელიღაც მყუდრო კაფეში შევედით და ფანჯარასთან დავსხედით.
ვსაუბრობდით მხიარულ თემებზე და თავს ბედნიერად ვგრძნობდით.

ისევ ძველებური სიახლოვე ვიგრძენით ერანეთთან და ეს ყველაფერი ისე მენატრებოდა , რომ ყველანაირად ვცდილობდი, როგორც შემეძლო შვილთან
მეტი დრო გამეტარებინა.
რომელიღაც მყუდრო კაფეში შევედით და ფანჯარასთან დავსხედით.
ვსაუბრობდით მხიარულ თემებზე და თავს ბედნიერად ვგრძნობდით.

_ გამარჯობა!_ მომესმა მოულოდნელად ნაცნობი ხმა._ გამიხარდა თქვენი დანახვა.
ავხედე და დავითი გვადგა თავს. ნებართვა არც კი უთხოვია, პირდაპირ თომას გვერდით ჩამოჯდა.

_ გამარჯობა!_ მივესალმე უკმეხად, რითაც აშკარად ვანიშნე, რომ ზედმეტი იყო. ცოტა ხანს დაკვირვებით მიყურა, მეც თვალი გავუსწორე ჯიუტად. გაეცინა.

_ თომა როგორ ხარ?_ ახლა ბავშვს დაუწყო ლაპარაკი. "თავხედი!"გავიფიქრე მე. შეკვეთა მიცემული მქონდა და არ მსურდა მხოლოდ მის გამო წამომეყვანა თომა. ან რატომ უნდა წავსულიყავი? მე ხომ არ მივსულვარ მასთან და მე ხომ არ ვაწუხებდი ჩემი სიახლოვით. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული, რომ მივხვდი, როგორი ინტერესით მაკვირდებოდა დავითი.

_ გადაშლილი წიგნივით ხარ ქეთევან! ჯობია ისწავლო შენი ემოციების კონტროლი. არაა მაინც და მაინც სასურველი ყველა ფიქრი სახეზე გეწეროს. მით უმეტეს თუ როენასთან აპირებ ცხოვრებას!_ მისი სიტყვები იმდენად უცნაური იყო გასააზრებლად დრო დამჭირდა .

_ვიცი, რომ გიკვირს ჩემი სიტყვები!_ პასუხის გაცემაც კი არ დამაცადა მან_ კიდევ ერთს გეტყვი, ფრთხილად იყავი, ზოგჯერ ყველაფერი ისე არაა, როგორც ერთი შეხედვით ჩანს. დასკვნებსაც მხოლოდ შთაბეჭდილებების საფუძველზე ნუ გააკეთებ! _ ფეხზე წამოდგა. ცოტა ხანს იფიქრა და ხელში საკუთარი სავიზიტო ბარათი ჩამიდო.

_ ნებისმიერ წამს , როცა საჭიროდ ჩათვლი, დღისით თუ ღამით, დამირეკე და მაშინვე შენთან გავჩნდები!_ბარათს გაოცებულმა დავხედე, რა ჯანდაბად უნდა დამჭირვებოდა მასთან დარეკვა?

_ იცოდე,არ გადააგდო !_ დამემშვიდობა ღიმილით და ისევე მოულოდნელად წავიდა , როგორც მოვიდა.
არც ჩვენ დავრჩენილვართ დიდხანს, როგორც კი კაკაო დავლიეთ ავდექით და სახლში წავედით.

_ ქეთევან ვახშამი უკვე იყო, ვწუხვარ, რომ დააგვიანეთ!_ როენა მისაღებში დამხვდა გამოჭიმული. ისეთი ტონით თქვა ეს სიტყვები, თითქოს პატარა ბავშვი ვიყავი და დაგვიანების გამო დამტუქსა. ვახშამი თორემ დედაჩემის მზრუნველი ხელებით წასმული კარაქიანი პური იყო ან მისი ამოყვანილი ნასვრეტებიანი ყველი და ცხელი ასკილის ჩაი გამოვტოვეთ. ან თითქოს შეუძლებელი იყო სურვილისამებს , როცა მოგვესურვებოდა მაშინ გვევახშმა,თითქოს ამით ქვეყნის აღსასრული დადგებოდა
ისეთ ხასიათზე ვიყავი, რატომღაც ისე მქონდა გუნება ამღვრეული სულ არ მეხალისებოდა მასთან ეს ვაიარისტოკრატული გაბაასება.

_ არ იდარდო, გემრიელად მივირთვით!_ მოკლედ მოვუჭერი და პირდაპირ ოთახისკენ წავედი. მასთან ლოლიავის არანაირი სურვილი აღარ მქონდა. ხანდახან დგება მომენტები, როცა ზრდილობასაც ვივიწყებთ ხოლმე და აღზრდასაც. ამ არეულ_ დარეულ სიტუაციას თავს ვერაფრით ვაბამდი. თუ დავითს და როენას რაიმე სიყვარულისმაგვარი აკავშირებდათ ერთმანეთთან, რას ნიშნავდა მისი სიტყვები?
" ვა, სოფელო, რა შიგან ხარ, რას გვაბრუნვებ, რა ზნე გჭირსა?" ამეკვიატა რუსთაველის სიტყვები და ჩემდაუნებურად სულ ჩურჩულით ვიმეორებდი. აშკარად ძალიან ვიყავი დაღლილი ამ მუდმივი დაძაბულიბით.

იმ საღამოსაც როენამ ითავა მეზღაპრეობა.

_მგონი ჩემ ჯიბრზე აკეთებს ამას!_ ვბურტყუნებდი ნერვებმოშლილი. შემდეგ მეორე დღის სამეცადინო ავიღე ხელში და გვანობამდე ვკითხულობდი. როდის ჩამეძინა ვერც კი გავიგე. შუაღამით განწირულმა ყვირილმა გამომაღვიძა. უფრო ინსტიქტურად მივხვდი , რომ თომა იყო, ვიდრე ხმაზე ვიცანი. ასეთი რამ არასოდეს მომხდარა, რომ თომა ღამით კოშმარს გაეღვიძებინა. გიჟივით გადმოვხტი ლოგინიდან და თომასთან გავიქეცი.
კარი გავაღე და ღამის სანათის შუქზე დავინახე, როგორი აზრდაკარგული თვალებით იყურებოდა ჩემი პატარა ბიჭი.

_ თომა , დედიკო აქ ვარ თომა!_ ვცადე ჩავხუტებოდი , მან კი ხელები გაასავსავა და უარესად აყვირდა. მისი არეული სიტყვებიდან აზრი ვერ გამომქონდა.

_არა! არა! არ მომაჭამო თავი!_ ყვიროდა თომა. ვერაფრით დავამშვიდე და გონზე ვერ მოვიყვანე. სანამ სილა არ გავაწანი ვერ გამოვაფხიზლე. ლოყაში რომ გავარტყი, უცებ გამოფხიზლდა.

_ დედიკო, დეე!_ ჩამეხუტა საწყალი. სულ გაყინული იყო. გაფითრებული. ნელ ნელა მეც მასთან ერთად დავმშვიდდი. კარში გახიდულ როენას მოვკარი თვალი. ისევ უცნაურად გვიყურებდა.

_ რა ხდება? რა სჭირს ბავშვს?_ ისე შემეკითხა თითქოს ეს ჩვეული ამბავი იყო ჩემთვის და აუცილებლად უნდა მქონოდა პასუხი.

_ არ ვიცი, აქამდე მსგავსი არაფერი მომხდარა._ ვუთხარი მე. ცოტა ხანს კიდევ გვიყურა. მერე თომას გაუღიმა და თავი გააქნია.

_ ძვირფასო შენ უკვე დიდი ბიჭი ხარ და უნდა ხვდებოდე, რომ კოშმარი ნამდვილი არაა! ამხელა ყვირილით ყველას შეშინება არაფრის გამო, არაა კარგი საქციელი.
ბავშვის პასუხს არც კი დალოდებია.

_ უბრალო სიზმრის გამო ასტეხეთ ამხელა ამბავი!_ ზურგი გვაქცია და ოთახიდან გავიდა.

_ თომა, პატარა შენი ბრალი არაა, ყველას შეიძლება დაესიზმროს ცუდი სიზმარი. _ ვცადე ბავშვის დამშვიდება. _ თუ მოყოლა მოგინდება მე მოგისმენ! მაგრამ არაფერს დაგაძალებ. _ შევატყვე არ სურდა სიზმარზე საუბარი. მეც ვიფიქრე, არ ღირდა, რომ ჩავძიებოდი და მეიძულებინა კიდევ ერთხელ განეცადა შიში.

_ დაძინების მეშინია დედიკო._ ამოიკრუსუნა თომამ. გული მოემეწურა.

_ გინდა ამაღამ შენთან დავრჩე?_ დავინახე როგორ გაუბრწყინდა მას სახე .

_ მერე რას იტყვის ბებია?

_ არაფერს არ იტყვის, მანაც ხომ ნახა, რომ ცუდი სიზმარი ნახე. გინდა კოშმარის დავიწყების ერთი ხერხი გასწავლო?_ ვკითხე თომას.

_ მართლა?_ გაუხარდა.

_ რაც სიზმარში ნახე წყალს უნდა მოუყვე, წყალში ხელი უნდა შეყო და ისე, წყალი კი წაიღებს და ოკეანეში გადაკარგავს, იქ კი კოშმარს ზვიგენები გადასანსლავენ!_ ღიმილით ვასწავლე სიზმრის გადავიწყება. ბავშვობაში მეც მჯეროდა ამ ხერხის. თომა ადგა და აბაზანაში შევიდა. ონკანი მოუშვა.
ჩუმად წამოვდექი ფეხზე, აბაზანის კარები ოდნავ შევაღე და ყური დავუგდე.
ჩუმად ჩურჩულებდა თომა და ბევრი ვერაფერი გავიგონე. მხოლოდ ადგილ_ადგილ მოვკარი ყური , თუმცა სიტყვები ვერ დავაკავშირე.

_ დედოფალი.... თავი მოაჭამა....საშიშია....მან მითხრა....მისი ბრალია...მამა..._ აქ კი დავიბენი, თომას ირაკლი არ ახსოვდა, მეტისმეტად პატარა იყო, როცა მან დაგვტოვა. მამაზე მხოლოდ კარგს ვუყვებოდი, მინდოდა კარგი მოგონებები შემექმნა მისთვის.ამიტომ ვერ მივხვდი რა კავშირი შეიძლებოდა ჰქონოდა ირაკლის თომას კოშმართან.

ამოვიოხრე და საწოლში დავბრუნდი. მალე თომაც გამოვიდა , საკმაოდ დამშვიდებული ჩანდა. ერთად დავწექით და ჩახუტებულებს დაგვეძინა.

მეორე დღეს უნივერსიტეტში რომ წავედი ბავშვს ჯერ კიდევ ეძინა. მძინარეს ვაკოცე და საბანი გავუსწორე.
მთელი დღე ლექციების ნაცვლად თომას სიზმარზე ვფიქრობდი. ბოლოს თავი დავიმშვიდე, რაღაც ყოველთვის ხდება პირველად, მათ შორის კოშმარებიც. ერთხელ მაინც ყველას გაგვღვიძებია ბავშვობაში ყვირილით და ერთხელ მაინც ყველას მოგვიყოლია ცუდი სიზმარი წყლისთვის. ალბათ ისეთი არაფერია. მაგრამ ეს სიტყვა "მამა" მაინც გულში ეკალივით მქონდა ჩასობილი.

_ ქეთი, როგორ ხარ? ამ ბოლოს ვეღარ მოგიგდე ხელში, _დამეწია დიანა. დიანა პირველი კურსიდან ჩემი მეგობარი იყო. ირაკლისაც კარგად იცნობდა და ადრე, სანამ ბედნიერი ოჯახი მქონდა ხშირადაც სტუმრობდა ჩვენთან. მერე დეპრესია დამეწყო და ამას გაჭირვებაც დაემატა. აღარც დრო მქონდა აღარც სურვილი ბედნიერი მეგობრების ნახვის. თითქოს მათ ფონზე უფრო მეტად მახსენდებოდა ჩემი დაკარგული ბედნიერება. ამასობაში კი დიანა კათედრაზე დარჩენილა დოქტორანტურაც დაუსრულებია და ახლა უკვე ლექტორად მუშაობდა.
ჩემი დაბრუნება ვიცი ძალიან გაუხარდა. ნაწყენიც კი არ იყო ჩემზე, რომ არ მოვუფრათხილდი ჩვენს ურთიერთობას.

_ წამოდი ჭიქა ყავაზე გეპატიჟები! ცოტა წავიჭორაოთ!_ ხელი დამიქნია მან. სიმართლე გითხრათ მისი ინიციატივა ძალიან გიხარდა.

უნივერსიტეტის კაფეში შევედით. რაღაც რაღაცეები ვუამბე ჩემს ცხოვრებაზე. როენაზეც და ჩემს გეგმებზეც.
თითქოს ამოვისუნთქე, როცა ჩემი დარდის გამზიარებელი ვიპოვნე.

_ და თუ იქ თავისუფლად არ ხარ, რაღატომ რჩები?_ დიანა თავისუფალი ადამიანი იყო, ნათესაურ თუ ოჯახურ ვალდებულებებს , როგორიცაა ცოლის სახლში დაჯდომა, ან დედამთილისგან რძლის შევიწროვება და ქალის მორჩილება, მის მსოფლმხედველობას არ ესადაგებოდა. დამოუკიდებელი , შემდგარი ქალი იყო. კარიერით და პირადი ცხოვრებით. სწორედ ამიტომ ვერ იგებდა ჩემს უსიტყვო მორჩილებას როენასადმი.

_ დიანა მე შენსავით არც ძლიერი ვარ და არც თავისუფალი. შვილი მყავს და არ ვიცი ფეხზე მყარად როგორ დავდგე. არც სამსახური მაქვს. არც დასაყრდენი და ვერც ხსნის გზას ვერ ვხედავ._ ბოლომდე გულახდილი ვიყავი მასთან.

_მომისმინე სამსახურს რაც შეეხება გპირდები დაგეხმარები. თან რაღა დაგრჩა მალე მაგისტრის დიპლომსაც აიღებ. ერთ რამესაც გირჩევ. მიუხედავად იმისა , რომ დედამთილის ხარჯზე ცხოვრობ, ვფიქრობ არაა საჭირო მაგდენად იყო მასზე დამოკიდებული. დაიწყე მუშაობა და ნახავ სულ მალე შეძლებ და იმ ციხეს თავს დააღწევ.

სახლისკენ მიმავალი , ყოველ წამს ვრწმუნდებოდი დიანას სიტყვების სიმართლეში. აუცილებლად უნდა დამეწყო მუშაობა. ცოტა დანაზოგი გამეკეთებინა და როენას სასწრაფოდ და მშვიდობიანად გავცლოდი.

გაჩერებაზე რომ ჩამოვედი, ისევ ამ ყველაფერზე ვფიქრობდი და საერთოდ არ შემიმჩნევია, როგორ დაიძრა უზარმაზარი შავი ჯიპი და პირდაპირ ჩემს ფეხებთან დაამუხრუჭა. ისე შემეშინდა, ლამის მთელმა სიცოცხლემ გამიელვა თვალწინ. გაცოფებულმა მოვუარე მანქანას, რომ მძღოლი საკადრისად გამომელანძღა და ხელთ მომღიმარი, როენას ძვირფასი დავითი შემრჩა.

_ რა ჯანდაბას აკეთებ?!_ არც კი გამხსენებია, შენობით რომ არ ველაპარაკებოდი._ ერთობი თუ რა ჯანდაბაა?
ვუყვირე გაბრაზებულმა.

_ ოჰო კატას კლანჭებიც ჰქონია!_ გაეცინა კიდევ უფრო უტიფრად_ რაო ქალბატონო ქეთევან, ყვირილიც ვიცითო?
ვუყურე ცოტა ხანს და თავი გავაქნიე, არ ღირდა მასზე დროის დახარჯვა. ისედაც დაღლილი ვიყავი და ერთი სული მქონდა საწოლამდე მიმეღწია . დარჩენილ ორ გრამ ენერგიას მას ვერ დავახარჯებდი.

_ზურგს ნუ მაქცევ!_ მომაძახა მან, უკან არ მიმიხედია ისე გავაგრძელე გზა. გავიგონე, როგორ გადმოვიდა მანქანიდან.
ფეხს ავუჩქარე.

_ აქ მოდი ქალბატონო!_ დამეწია და მკლავში ჩამავლო ხელი.

_ რა ჯანდაბას აკეთებ, თუ ხვდები?_ ვცადე მისი ხელის მოშორება._ რის უფლებას აძლევ საკუთარ თავს?

_ გაჩერდი და მომისმინე!_ არც კი უფიქრია ხელის გაშვება. პირიქით ისე მომიჭირა თითები მეგონა მკლავს მომტეხავდა.

_ არა ასე არაფერი გამოვა._ მიხვდა, რომ მის მოსმენას არ ვაპირებდი_ წამოდი უნდა ვილაპარაკოთ! _პასუხის გაცემაც არ დამაცალა ისე წამათრია მანქანისკენ. ლამის ტვინში ამასხა სიბრაზემ. ასეთი უტიფარი, უზრდელი და მოძალადე კაცი ჯერ არსად მენახა. მანქანის კარი გააღო და დაჯდომა მაიძულა. ღვედიც თავისი ხელით შემიკრა. ყურადღებას არ აქცევდა ჩემს ჩხუბს. საჭესთან დაჯდა კარი მოიჯახუნა და მანქანა გააქროლა. თუმცა მაინც მოვასწარი გაჩერებისკენ მომავალი თვალებდაჭყეტილი რიტას დანახვა. ესღა მაკლდა ,რომ როენას გაეგო ეს ამბავი. კარგად რომ გავცდით სახლს მხოლოდ მაშინ დავფიქრდი, რომ ამ არანორმალურს ვეჯექი მანქანაში და კაცმა არ იცის საით მივყავდი.

ზღაპრები ძილის წინ 8

რაღაც მომენტში მივხვდი, ჩხუბს აზრი არ ჰქონდა, ამიტომ დამშვიდება ვცადე.

_ კარგი, გისმენ მითხარი რისი თქმაც გინდა!_მერჩივნა აქვე მანქანაშივე გვესაუბრა, მას არ ვენდობოდი და მასთან ერთად უცნობ ადგილზე წასვლის აზრც არ მომწონდა.

_ცოტაც მოიცადე , ყველაფერს გეტყვი. _ გაეცინა , მიხვდა რომ უბრალო დ თავს ვაჩვენებდი.

_ მოვედით, _ მანქანა უცხო, საკმაოდ ლამაზი სახლის წინ გააჩერა. გაოცებით შევხედე.

_ სად ვართ?_ ვკითხე რაც შემეძლო მშვიდად.

_ ეს ჩემი სახლია, რაღაც მინდა მოგიყვე.აქ კი მშვიდად საუბარში ხელს არავინ შეგვიშლის. _ ასე მეგონა ერთობოდა ჩემი გაბრაზებით. ამიტომაც აღარ მსურდა მისთვის ეს სიამოვნება მიმენიჭებინა და მანქანიდან მშვიდად გადმოვედი.

_ მეგონა კიდევ ერთ ისტერიკას მომიწყობდი!_ გაუკვირდა მას.

_ შენი არ მეშინია დავით!_ ვუთხარი თამამად და სახლისკენ პირველი წავედი.

_ ხოოო?!_ ორაზროვნად ჩაილაპარაკა მან. სახლის კარი გააღო და ხელით მანიშნა შედიო. საკმაოდ ლამაზი და მშვიდი გარემო დამხვდა. სიმყუდროვე იგრძნობოდა. გამიკვირდა, არ ვიცი რას მოველიდი მისი სახლისგან. ამბობენ სახლები საკუთარ პატრონებს ჰგვანანო. მათ იმ ჟამინდელ გუნებას და განწყობას გამოხატავენო. აი მაგალითად, როგორც როენას პომპეზური, ქედმაღლური და საშიში წითელი სასახლე. ზუსტად ასახავდა მფლობელის პიროვნულ თვისებებს.
რისი გაგება შემეძლო დავითზე მისი სახლისგან? ყურადღებით მოვათვალიერე, ლამაზი გემოვნებიანი ინტერიერი, რბილი და სადა დივანი, წინ ლამაზი ფუმფულა ნოხი და თეთრი ბუხარი. რამდენიმე ლამაზი მცენარე, წიგნების დიდი თარო და გავშეშდი ...
მთავარ კედელზე ირაკლის ყველაზე უცნაური და ჩემთვის გაუგებარი ნახატი ეკიდა. "დედოფალი" ასე ერქვა იმ სურათს. ვერასდროს ვხვდებოდი, რისი თქმა სურდა ირაკლის ამ კონკრეტული ნახატით. მშვენიერი ქალის სილუეტი ეხატა ლამაზ სადედოფლო კაბაში, ოღონდ ადამიანის სახის ნაცვლად უზარმაზარი კალიის გვირგვინოსანი თავი რატომ დახატა, ჩემთვის დღემდე გამოცანად დარჩა. რამდენჯერმე ვკითხე და სიცილით მიპასუხა: "უბრალოდ ბავშვობის კოშმარი ტილოზე გადავიტანე, მეტი არაფერიო!"
ბავშვობის კოშმარი? მხოლოდ ახლა გამახსენდა ირაკლის სიტყვები. ნუთუ ირაკლიც ხედავდა ბავშვობაში კოშმარებს? გავიაზრე, რომ ირაკლიზე მხოლოდ ის ვიცოდი, რისი გამხელაც თავად მან ისურვა ჩემთვის. სინამდვილეში ჩემს ქმარს საერთოდ არ ვიცნობდი. არაფერი ვიცოდი მის ბავშვობაზე. არადა სწორედ ბავშვობაში ხდება ადამიანის ჩამოყალიბება იმად, რასაც შემდგომში წარმოადგენს. სწორედ ბავშვობის შიშები და სიხარულები, სწორედ ის ძველი მოგონებები და განცდები ქმნიან ადამიანს ისეთს, როგორიც არის.

_ შენ საიდან გაქვს ეს სურათი?_ მოვუბრუნდი ჩუმად მდგომ დავითს.

_ ვიყიდე, საიდან უნდა მქონდეს?_ მართლა გაუკვირდა მას.

_ თავად ირაკლიმ მოგყიდა?_ დავუზუსტე რაც მაინტერესებდა.

_ არა, რა თქმა უნდა! მან არც კი იცოდა, თუ მე ვყიდულობდი._ მხრები აიჩეჩა დავითმა.

_ კარგი, რა აზრი აქვს!_ სურათს მოვშორდი. დივანზე ჩამოვჯექი და მოსასმენად მოვემზადე.

_ აბა გისმენ! დრო ცოტა მაქვს!
დავითი მოვიდა და ზუსტად ჩემ წინ დაჯდა.

_ მე და ირაკლის არასდროს გვიჩხუბია, უფრო სწორედ იმის გამო არა, შენ რომ გგონია!

_ და მე რა მგონია?_ ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა.

_ კარგი რა, ბავშვი არ ვარ! როენასთან არც ახლა და არც არასდროს არაფერი მაკავშირებდა! _ გაეცინა_ თუმცა ეს არ ნიშნავს, რომ შანსი არ მქონდა, ან არ მაქვს!

_ ხვდები რამდენად ამაზრზენია შენი სიტყვები! მაგით კიდევ ერთხელ ამტკიცებ, რამდენად დიდი წარმოდგენის ხარ საკუთარ თავზე!_ გავკენწლე მე.

_ და რა მერე? არ უნდა ვიყო?_დავითმა თვალებში შემომხედა. მე თვალი ავარიდე. ის მართალი იყო. მიუხედავად ჩემი მისდამი ანტიპათიისა , თავიდანვე ვაღიარე, მისი გარეგნული სილამაზე.

_ კარგი, ვთქვათ მასე იყო და მერე?_ ვკითხე საუბრის გასაგრძელებლად.

_ მე და ირაკლი ამერიკაში ერთად მივდიოდით. უკვე ყველაფერი გადაწყვეტილი გვქონდა. იქაურ სამხატვრო კოლეჯშიც ჩარიცხული იყო უკვე, მაგრამ გაურკვეველი მიზეზით უარი თქვა გამგზავრებაზე. მე გავბრაზდი , ყველაფრის ახსნა ვთხოვე.მან კი მითხრა, რომ მიზეზს ვერ მეტყოდა,"ერთადერთი იცოდე, თუ მე რამე მომივა ყველაფერში დამნაშავე როენა იქნებაო !" დამიბარა ირაკლიმ. მაშინ ყურადღება არ მიმიქცევია მისი ნათქვამისთვის. მეგონა გადატანითი მნიშვნელობით ამბობდა. მერე კი სულ გაუჩინარდა. აღარც კონტაქტზე გამოდიოდა. მოკლედ მისი კვალი დამეკარგა. როცა იმედი გადამეწურა დედამისს დავუკავშირდი და ირაკლის კოორდინატები ვთხოვე. სწორედ მისგან გავიგე, რომ თურმე ანგარებიან და სიმდიდრის მოყვარულ ქალზე დაქორწინდა, რომელმაც ყველას და ყველაფერს ჩამოაშორა, მაგრამ მე ყვლა ზომა მივიღე, რომ იმ ქალს ერთი თეთრი არ შეხვედროდა ჩვენი ქონებიდანო_ ასე მითხრა როენამ. შენი თავი მონსტრად დამიხასიათა და რომ არ მოგატყუო, სადღაც დავიჯერე კიდეც. შემდეგ შემთხვევით ინტერნეტ აუქციონზე მის ფოტოს წავაწყდი და შევიძინე. შემდეგ დაბრუნება გადავწყვიტე, მაგრამ სამწუხაროდ ძალიან დავაგვიანე. როცა როენა მოვინახულე , მომიყვა, რომ ირაკლის ბავშვი დარჩა, მემკვიდრე და მიუხედავად იმისა, რომ დედამისი ასეთი ხარბი და ფულზე მონადირე იყო, შვილის სიკვდილის შემდეგ როენას უბრალოდ სხვა გზა აღარ ჰქონდა დარჩენილი. თუ სურდა თომასთან სიახლოვე, შენი ატანაც მოუწევდა და ამიტომ მასთან საცხოვრებლად მიგიწვიათ და შენც თურმე სიხარულით დასთანხმდი. ახლა კი როენამ რომ დამპატიჟა, იმიტომ დავთანხმდი, რომ სინამდვილეში შენი გაცნობა მსურდა. ვიცი როენას მხოლოდ ფულის გულისთვის თუ გაუძლებს ადამიანი და შენზეც თავიდანვე არასწორი წარმოდგენა მქონდა. ერთი ჩვეულებრივი ფულზე მონადირე ქალი მეგონე.

_ ახლაც ასე ფიქრობ ჩემზე?_ რატომ მაინტერესებდა , თუ რას ფიქრობდა დავითი ჩემზე, თავადაც არ ვიცოდი.

_ არა ქეთევან!_ მიპასუხა მან გულწრფელად.

_ და აზრი რამ შეგიცვალა?

_ შენმა თვალებმა! შენმა ვერ დაფარულმა ემოციებმა! ყველაფერი სახეზე გაწერია, რასაც ფიქრობ! მივხვდი, შეუძლებელია შენნაირი გულწრფელი ადამიანი ხარბი და ანგარებიანი იყოს!_ მშვიდად მაფასებდა დავითი და რაც უფრო მშვიდდებოდა ის, მით უფრო ვღელავდი მე. ვიფიქრე, სანამ ისეთ რამეს მეტყოდა , რისი გაგონებაც არ მსურდა, ჯობდა მისი სახლი დამეტოვებინა. ფეხზე წამოვდექი.

_ ყველაფერი გასაგებია, მე სახლში უნდა დავბრუნდე თომასთან!_ ვუთხარი ცივად.

_ მისმინე, კი არ უნდა დაბრუნდე, იმ სახლიდან საერთოდ უნდა წამოხვიდეთ!_ ფეხზე წამოდგა დავითიც.

_ არ შემიძლია!_ ვუთხარი და თვალი ავარიდე.

_ რატომ?_ უნდოდა პასუხი ჩემგან მეოესმინა, თორემ უკვე საკმაო ინფორმაცია ექნებოდა ჩემზე შეგროვებული და ჩემს შესაძლებლობებზეც ჩემზე უკეთ ეცოდინებოდა ყველაფერი.

_ თომას გამო!_ ჩემთვის რაც შეიძლება ნაკლებ შეურაცმყოფელი მიზეზი მოვიფიქრე მე.

_ მე დაგეხმარები!_ მოვიდა და სცადა ხელი ჩაეკიდა ჩემთვის.

_ შეწყვიტე გესმის! არ ვიცი რას ფიქრობ ,არც ის ვიცი რა გინდა ჩემგან! არც მაინტერესებს! ხომ ამბობ, რომ ირაკლის მეგობარი ხარ, ხოდა დარჩი მის მეგობრად! ჩემს საკუთარ თავს როგორმე თავად მივხედავ!_ ვუთხარი უკვე ძალიან ნერვებმოშლილმა, ზურგი შევაქციე და წამოვედი.

_ შენ ერთი რამ გავიწყდება ქეთევან!_ მომაძახა უკვე წამოსულს, შევჩერდი და თვალებში შევხედე.

_ ირაკლი დაიღუპა! ჩვენ კი ცოცხალები ვართ!_ მშვიდად მითხრა მან.

_ ზოგჯერ ერთი გარდაცვლილი ათას ცოცხალს გჯობიათ!_ მივახალე დაუფიქრებლად, რაც ენაზე მომადგა, კარი გამოვიჯახუნე და წამოვედი.

ზღაპრები ძილის წინ 9

სახლში იმაზე გვიან დავბრუნდი , ვიდრე ყოველთვის. როენა მისაღებში იჯდა სავარძელში და ყავას სვამდა. აშკარად მელოდა.

_ ქეთევან ჩემო კარგო, ერთი წუთით თუ შეიძლება!_ დამიძახა მან. ამოვიოხრე და უსიტყვოდ მივუახლოვდი.

_ კვირის ბოლოს საქველმოქმედო საღამო იმართება, ომში დაღუპულთა ოჯახების დასახმარებლად. მინდა თომა და შენც ჩემს გვერდით იყოთ!_ გაოცებისგან დავმუნჯდი. ლამის ერთი წელი ხდებოდა ამ სახლში ვცხოვრობდი და ასეთ სახალხო ღონისძიებაზე პირველად მეპატიჟებოდა. აშკარად რაღაც მიზანი ჰქონდა, თორემ ტყუილად არ დამიძახებდა.

_ შესაფერისი სამოსი თუ არ გაქვს, ფრიდონი შენს განკარგულებაშია, წაგიყვანს ჩემს დიზაინერთან და ის ყველაფერს მოაგვარებს, რაც საჭიროა!_ ჩემს პასუხს არც დალოდებია , ფეხზე წამოდგა და ტანის რხევით წავიდა. ქუსლიანებზე შემდგარი მუხლამდე შავი კაბით, მოკლე ქერა თმით და ლამაზი მრგვალი თავით. უცნაური ქალი იყო ,წლების მიუხედავად ძალიან ლამაზი. არ ვიცი, როგორ ახერხებდა, ამ ასაკში ასეთი მომხიბვლელობის შენარჩუნებას. გრაციოზულად ადიოდა კიბეზე, როგორც დედოფალი. დედოფალი? ამ სიტყვამ ასოციაციების უცნაური შემოტევა გამოიწვია ჩემში. უცბად მივხვდი ყველაფერს. აი რას მახსენებდა როენას სიარულის მანერა და მთელი მისი გამოსახულება. დიდ, უზარმაზარ ღვთისმლოცველას. თქვენ გინახიათ რა უცნაური რწევით დადის ეს უზარმაზარი მწერი? გინახიათ, როგორ უცნაურად ლამის არისტოკრატულად უჭირავს თავისი წინა საცეცები? სწორედ ირაკლის დასაფლავების დღიდან, მისი დანახვის წამიდან, მაწუხებდა ეს უცნაური ასოციაციური შეგრძნება , მანამდე სანამ დავითის სახლში ირაკლის "დედოფალი" არ ვნახე.
ნუთუ ირაკლიმაც ამიტომ დახატა ის სურათი? იქნებ როენა მასშიც ქვეცნობიერ დონეზე , იწვევდა ამ უცნაურ მსგავსებას? თუ პირიქით, მისი ნახატი დაილექა ჩემს მეხსიერებაში და როენას გაცნობის წამიდან ცდილობდა ზედაპირზე ამოღწევას?

ამ ბოლოს, ვამჩნევდი , როგორც კი ფიქრების ეს აბურდული გორგალი გარს შემომეხვეოდა ,მაშინვე ვცდილობდი ყურადღების სხვა რამეზე გადატანას. ეს უთავბოლო აზრები შინაგან წონასწორობას მირღვევდა.

თომას საძინებლისკენ წსვედი. კარი რომ შევაღე დავინახე , როგორ დამალა რაღაც, სავარაუდოდ წიგნი, ბალიშის ქვეშ. გამეღიმა. ნეტავ რას ათვალიერებდა ასეთს.
ბოლო დროს უცნაურად იქცეოდა თომა, მზერა ერთ წერტილში უშეშდებოდა და უცნაური სახით გაშტერებული ფიქრობდა. ან რაღაცას ხატავდა გამუდმებით, მერე კი საგულდაგულოდ ინახავდა საიდუმლო ნახატებს. სწავლით ძველებურად კარგად სწავლობდა. მაგრამ თითქოს გამიუცხოვდა. დროის უმეტეს ნაწილს ბებიამისთან ატარებდა. მე კი იმდენი სამეცადინო მქონდა, გადაქანცულს სადღაც გულში მიხაროდა კიდეც, რომ ასე გაუგეს ერთმანეთს. სულ ცოტაც უნდა მომეთმინა. მალე დიანას დახმარებით სამსახურსაც ვიპოვნიდი და ამ სასაცლიდან საკუთარ მყუდრო სახლში დავბრუნდებოდით. მაგრამ მანამდე სწავლა უნდა დამესრულებინა. იქითა სემესტრში სადიპლომო ნამუშევარზე უნდა დამეწყო მუშაობა. და მთელი ყურადღება იქით მქონდა მიმართული.

გაუსაძლისიც რაა? ვფიქრობდი ჩემთვის, ნახევარი წელი ყველაფერს გაუძლებს ადამიანი და მერე თავისუფლება გველოდება. ვიმშვიდებდი თავს.

მალე თომას დაბადების დღეც მოდიოდა. ექვსი წლის ხდებოდა უკვე.
წინა დაბადების დღე აქ მოსვლიდან მალევე ავღნიშნეთ, მაშინ როენა დიდად არ დაინტერესებულა. მხოლოდ უზარმაზარი წითელი მანქანა აჩუქა, ახლაც კი თავისუფლად ეტეოდა შიგ თომა. მაგრამ წელს დიდი ენთუზიაზმი გამოიჩინა ბებიამისმა.

_ჩემს მემკვიდრეს საკადრისი დღესასწაული უნდა მოვუწყოო! _ აიკვიატა და ყველაფერზე კონტროლი საკუთარ ხელში აიღო. წინააღმდეგობა არ გამიწევია. არაფერი დაშავდებოდა, რომ ერთხელ თომასაც ქონოდა ნამდვილი დაბადების დღე ანიმატორებით, კლოუნებით და ფეიერვერკით.

ზუსტად საქველმოქმედო საღამოს წინა დღეს , სამზარეულოში ვიყავი ყავას ვადუღებდი და რიტას ქაქანს ვუსმენდი, რომ მისაღებიდან თომას განწირული კივილი გავიგონეთ, გულგახეთქილი გამოვვარდი, ბავშვი გაფითრებული სახით და გადმოკარკლული თვალებით მთელ ხმაზე ყვიროდა,

_ თომა რა ხდება, თომა!_ ვეძახდი, მაგრამ ის ყვირილს არ წტვეტდა. ნერვიულობისგან კინაღამ გავგიჟდი.

_ თომა დედიკო რა ხდება , დამშვიდდი!_ ჩემსკენ ვერაფრით მოვახეხე.
თვალმოუშორებლად ფანჯარას უყურებდა, რომელსაც წითელი ფარდა ჰქონდა ჩამოფარებული. მივხვდი რაღაც ისეთს ხედავდა, რაც ასე ძალიან აშინებდა. მივვარდი და ფარდა გადავწიე.

_ ნახე არაფერია! არაფერი!_ უკვე მართლა ვერ ვხვდებოდი რა სჭირდა ბავშვს. ვიფიქრე, ამ სტრესისგან მალე თუ არ გამოფხიზლდებოდა შეიძლებოდა რაღაც გამოუსწორებელი მომხდარიყო. ყელზე და საფეთქელზე ისე ჰქონდა ძარღვები დაბერილი და თვალებში იმხელა შიში ედგა .ლოყაში სილა გავაწანი. რათა მისი პანიკური შეტევა შემეწყვიტა .
თომა მოდუნდა და მზერა ჩემზე გადმოიტანა.

_ დედა დედიკო!_ ჩაილუღლუღა საწყალმა ბავშვმა _ აქ იყო, აქ მოვიდა!

_ ვინ მოვიდა დედიკო, რას ამბობ?დამშვიდდი._ გულში ვიკრავდი თომას და ახლა მე ვკანკალებდი, თომას პანიკით გამოწვეულმა ადრენალინმა რომ გამიარა, ახლა მე გავხდი მოსასულიერებელი.

_ რიტა წყალი , რიტა!_ გავძახე სამზარეულოს კარში გახირულ არანაკლებად შეშინებულ რიტას.

_ იქ იჯდა, ფარდაზე! _თითით დამანახა წითელი ფარდა თომამ.

_ვინ იჯდა თომა?_ვკითხე გაოცებულმა.

_ დედოფალი!_ მითხრა თომამ.
ბავშვი სამარეულოში გავიყვანე , წყალი დავალევინე და თავადაც მოვსულიერდი.

_ რიტა თომას მიხედე!_ ვუთხარი გაფითრებულ ქალს და თავად ჩემი ეჭვის შესამოწმებლად კვლავ მისაღებში დავბრუნდი. ფარდა მთლიანად გავშალე და ბევრი ძებნა არც დამჭირვებია, ფარდის ნაკეცებში მოზრდილ კალიას წავაწყდი. ფანჯარა გავაღე და უწყინარი მწერი გარეთ გადავაგდე.შემეშინდა, არ ვიცი, კიდევ რომ დაენახა, კვლავ მსგავსი რეაქცია არ ჰქონოდა ბავშვს .
ვერაფრით ამეხსნა, თუ რატომ ეშინიდა თომას ასე ძალიან ამ კალიის. არასდროს შემინიშნავს, რომ რამის ასე შინებოდა. ზოგადად არ იყო მშიშარა ბავშვი. ისევ სამზარეულოში დავბრუნდი.
ამასობაში თომა უკვე დამშვიდებულიყო და ისე მიირთმევდა ნამცხვრის ნაჭერს , როგორც აქ არაფერი. გაოცებისგან კარში გავშეშდი. ვინმეს რომ ეთქვა და თავად არ შევსწრებოდი რამდენიმე წუთის წინანდელ მის პანიკურ მდგომარეობას , არაფრით დავიჯერებდი. რიტას უცნაური მზერაც, რომლითაც თომას უყურებდა , მოწმობდა რომ ჭკუიდან არ ვიშლებოდი.

_ თომა წამოდი ბაღში გავსეირნოთ!_ ვთხოვე ბავშვს. თომა უხალისოდ, მაგრამ მორჩილად წამოდგა და სასერინოდ წავედით.

_ თომა დედიკო, კიდევ ხომ არ გინახია ცუდი სიზმრები?_ ვკითხე ვითომ ისე უბრალოდ.
თომამ თავი უარის ნიშნად გააქნია .

_ არ მინდა ამაზე ლაპარაკი! არ მინდა მახსოვდეს ეგ კოშმარები!_ მითხრა უხალისოდ.

_ გიხარია ხვალინდელი საღამო?_ ვკითხე, მინდოდა რამე მხიარულზე გადამეტანა მისი ყურადღება. რატომღაც მეგონა, თუ ცუდზე არაფერს ვკითხავდი მის ნერვიულობას და გაღიზიანებას ავიცილებდი თავიდან. რომ მცოდნოდა რა ძალიან ვცდებოდი! თურმე ჯობდა ყველაფერს ბოლომდე ჩავძიებოდი და იქნებ სიმართლე თავიდანვე გამერკვია. მაგრამ მე მეგონა ბავშვის ნერვებს ვუფრთხილდებოდი იმით, რომ არასასურველ კითხვებს არ ვუსვავდი.
მინდორზე თამაშით გაერთო. ცოტა ხანში ისევ ძველი თომა იყო, ამოვისუნთქე უბრალიდ კალიის შეეშინდა_ გავიფიქრე მე_მეტი არაფერი!

მეორე დღეს ჩემი კაბა მომიტანეს. საოცარი რამ იყო, ასეთი ძვირფასი და მშვენიერი არასდროს არაფერი მცმია. ტანზე იდეალურად იდგა. მუქი მწვანე, საოცარი საღამოს კაბა, მოშიშვლებული ზურგით და ლამაზი დეკოლტით. თავი ჰოლივუდის ვარსკვლავი მეგონა. როენას სტილისტმა ჩემს ვარცხნილობასა და მაკიაჟზეც იზრუნა. როცა მზადება მორჩა და სარკეში ჩავიხედე საკუთარი თავი ვერ ვიცანი. თურმე როგორ ცვლის ქალს ლამაზი კაბა და სწორი მაკიაჟი. ან იქნებ ასეთი მშვენიერი ვიყავი და უბრალოდ აღარ მახსოვდა? სარკიდან სრულიად უცხო და მშვენიერი ქალი მიმზერდა .

როენას საიცრად მოსწონდა წითელი ფერი, მის ნებისმიერ გრადაციებში. უმეტესად წითელ , შავ ან ნაცრისფერ სამოსს ატარებდა. მხოლოდ ხანდახან მუქ მწვანეს. ისიც მხოლოდ მაშინ, როცა კარგ ხასიათზე იყო. ახლაც შინდისფერი გრძელი კაბა ეცვა, შავი გრძელი ხელთათმანებით , ყელზე ლალიფერი უმშვენიერესი სამკაულით.
შემათვალიერა და ეტყობა წუნი ვერაფერზე მომდო. მხოლოდ პატარა შავი ხავერდის ყუთი გამომიწოდა. გავხსენი და კიდევ უფრო გამიკვირდა. შიგნით ულამაზესი ზურმუხტის ყელსაბამი იდო. ჰოლში დაკიდულ სარკესთან მივედი და სამკაული გავიკეთე, მანამდე არ შემიმჩნევია, მაგრამ ახლა ზუსტად მივხვდი სამკაულმა კაბა მართლაც სრულყოფილი გახადა. თითქოს დასრულებილ ამბავს ბოლოში წერტილი აკლდა და როენამ ამ ყელსაბამით ეს წერტილიც დასვა.
სამივე გამოვედით და მანქანაში მოვთავსდით. მთელი გზა ხმა არ ამომიღია. ვცდილობდი არაფერი შემემჩნია, მაგრამ ძალიან ვღელავდი. მსგავს საღამოს არასდროს დავსწრებივარ და ასეთ რამეებზე წარმოდგენა მხოლოდ სერიალებიდან მქონდა.

_ უბრალოდ შეეცადე ნაკლებად თვალშისაცემი იყო!_ჩემსკენ მოუხედავად მითხრა როენამ. ტუჩის კუთხით ცივად გაიღიმა.

ისევ არაფერი მითქვამს. თომას გავხედე და გამიკვირდა, საკმაოდ კარგად ეჭირა თავი. ეტყობა უკვე მიჩვეული იყო მსგავს ყურადღებას, რაც იქ ელიდა.
გაჩახჩახებულ დარბაზში შევედით. როენამ მაშინვე ყველას ყურადღება მიიპყრო. ყველა პატივისცემით ესალმებოდა, სადღა იყო ცივი და მკაცრი ქალი, ახლა ჩემს წინ თვით სიკეთის და ღიმილის დედოფალი იდგა. ყველა თბილად მოიკითხა, ორი სიტყვით ყველას გაესაუბრა და ჩვენი მაგიდისკენ ამაყად გასწია.
მე და თომა უკან მივყევით. მის გვერდით დავიკავეთ ჩვენთვის განკუთვნილი ადგილები.

_ თომა როგორ ხარ დედი?_ ვკითხე ბავშვს როცა მის უემოციო სახეს მოვკარი თვალი.

_ როგორც ლომი ზოოპარკში._ მითხრა მან. უცებ ვერ მივხვდი, მაგრამ მალევე გამახსენდა მისი სიტყვები: "ლომს შინ ურჩევნია ყოფნა, და არც ის სიამოვნებს სურათებს რომ უღებენო."
სიბრალულით გავხედე. იქნებ მართალიც იყო, და როენასთვის მხოლოდ საჩვენებელ, ძვირფას ექსპონანტს წარმოადგენდა? ალბათ იგივეს გრძნობფა მამამისიც, იქნებ სწორედ ამ უზომო ყურადღებას ვერ გაუძლო ირაკლიმ და ამიტომ გაიქცა სახლიდან?

_ გაიცანი ძვირფასო, ბატონი ალექსანდრე!_ გამომაფხიზლა როენას ხმამ._ ჩვენი პარტნიორი და მეგობარი!
ჩემს წიმ მდგომ კაცს შევხედე. ახალგაზრდა და სიმპატიური მამაკაცი იყო. უკან გადავარცხნილი გრძელი ჩალისფერი თმით და ცისფერი ცივი თვალებით. ისე მიყურებდა, როგორც ქორი ნანადირევს. და არც კი ფიქრობდა, საკუთარი ამ საშინელი გამომეტყველების დაფარვას.

_ სასიამოვნოა!_ გამომიწიდა ხელი . მეც ხელი შევაგებე, ტუჩები ჩემს ხელს შეახო. არ ვიცი გველის კოცნა როგორი გრძნობაა, მაგრამ ვფიქრობ სწორედ ისეთი იქნება, მისი შეხებისას რომ დამეუფლა. ცივმა ჟრუანტელმა დამიარა სხეულში და ხელი სწრაფად გამოვწიე. უცნაურად გაეღიმა.

_ქეთევანი ჩემი დაღუპული შვილის მეუღლეა!_ დაასრულა ჩვენი გაცნობა როენამ.

_ ალექსანდრე გთხოვ ძვირფასო, ამ საღამოს ქეთევანის თავს შენ გაბარებ! მე და თომას უამრავი საქმე გვაქვს და არ მინდა მოიწყინოს!_ ვითომ თბილად საუბრობდა როენა, კაცი იფიქრებდა მართლა ჩზე ზრუნავდა, მაგრამ აშკარად იცოდა რამდენად უსიამოვნო ადამიანის ხელში მტოვებდა

_ არა! არ არის საჭირო!_ ვიუარე და როენას გამკიცხავი მზერაც დავიმსახურე. მაგრამ მაინც ჯიუტად გავაგრძელე.
_ საკუთარ თავს თავად მივხედავ! არ მსურს ბატონ ალექსანდრეს თავი მოვაბეზრო! ალბათ მას თავისი გეგმები აქვს!

_ სიმართლე გითხრათ, თუ რამე გეგმა მქონდა, თქვენი გაცნობის შემდეგ ყველაფერი მეორეხარისხოვანი გახდა!_ ცივი ღიმილით მიპასუხა მან და ჩემს გვერდით დაჯდა.
მალევე როენა და თომა ადგნენ და დარბაზში მყოფი სხვა სტუმრების მისასალმებლად გასწიეს.
მანამდე არც კი მიფიქრია თუ რა ქონებას ფლობდა ჩემი დედამთილი, მაგრამ იქ მყოფ რამდენიმე ისეთ ნაცნობ სახეს მოვკარი თვალი, როენას რომ მოწიწებით ესალმებოდნენ, ვიფიქრე საკმაო შეძლების და წონის უნდა ყოფილიყო ჩემი ქედმაღალი დედამთილი .
ხალხის თვალიერებისას თვალი მოულოდნელად დავითს მოვკარი. თვალს არ მაცილებდა. თუმცა ეტყობა მოსვლას და მოსალმებას არ აპირებდა. გვერდს ვიღაც სუპერ მოდელის გარეგნობის ქალი უმშვენებდა, რომელიც მკლავზე გულმოდგიმედ ეკონწიალებოდა, თითქოს ეს ვაჟბატონი განძი იყო და არ სურდა სადმე დაეკარგა. ირონიულად გამეღიმა, ნეტა როენა თუ ხედავდა მისი არითმიის მიზეზს სხვა ქალი რომ ეცილებოდა?
თვალებით როენა მოვნახე, აშკარად ვერაფერს ამჩნევდა, ან უბრალიდ ცდილობდა არაფერი დასტყობოდა.

_ ქეთევან, იცეკვებთ ჩემთან ?_ მკითხა მოულოდნელად ალექსანდრემ. არ ვიცი რა ჯანდაბამ მომიარა მის თხოვნას რომ დავთანხმდი. რომელი მოცეკვავე მე ვიყავი, რამდენიმე წყვილი ისე ნარნარად ცეკვავდა ვალსს, " ეჰ საბრალო ჩემო თავო!"_ გავიფიქრე თუმცა უკვე გვიანი იყო.

_ იმედი რომ არ გაგიცრუოთ, გეტყვით, რომ ცეკვა არ ვიცი!_ ვუთხარი ჩემს პარტნიორს მოურიდებლად. სულ არ მადარდებდა ჩემზე რას იფიქრებდა.

_ არაუშავს სამაგიეროდ მე ვცეკვავ ძალიან კარგად. _ მიპასუხა მან. ჩემზე ლამის ორი თავით მაღალი და დაკუნთული იყო. მის გვერდით ლამის არც ვჩანდი. "ხოდა ძალიანაც კარგი!"_ გავიფიქრე გულში. ჩემს ნაცვლად ყურადღებას მასზე გადაიტანდნენ და იქნებ მე ვერც კი შევემჩნიე ვერავის.
ხელი წელზე მომხვია და ისე ჰაეროვნად გამაფრიალა, თავადაც ვერ დავიჯერე, რომ ასეთი ჰაეროვანი შეიძლებოდა ვყოფილიყავი.

_ მშვენიერი ხარ!_ მითხრა მოულოდნელად ალექსანდრემ და თვალებში ჩამხედა. მზერა ავარიდე. ერთი სული მქონდა მუსიკა დამთავრებულიყო, რომ მოვშორებოდი. მისი ერთდროულად ცივი და გამომწვევი თვალები რაღაცნაირად მაშინებდნენ კიდეც.
თვალი ისევ დავითისკენ გამექცა. რაღაცნაირად გაბრაზებული გვიყურებდა. თითქოს იმედგაცრუებულიც.

_ იცნობ დავითს?_ ალექსანდრემ თითქოს ჩემი ფიქრები წაიკითხა.

_ მთელი საღამოა თვალს არ გაცილებს. მასთან რამე გაკავშირებს?_ აშკარად ზედმეტები მოსდიოდა, რა მისი საქმე იყო ვის ვიცნობდი და ვის არა?

_ უკაცრავად? ხელი გამიშვი თუ შეიძლება!_ ვუთხარი ცივად. გაშვების ნაცვლად ხელი უფრო მეტად მომხვია წელზე

_ მგონი როენამ შენი სილამაზე კარდაგ ვერ შეაფასა, როცა შენი თავი გამაცნო!_ გამიღიმა და ხელი გამიშვა.

_ კარგი ახლა წადი, მაგრამ იცოდე აუცილებლად შევხვდებით ერთმანეთს! ზურგი შევაქციე და ლამის სირბილით გავშორდი. ეს არანორმალურიღა მაკლდა. როენა მოვნახე და მივედი.

_ ძალიან დავიღალე და სახლში წასვლა მინდა!_ ვუთხარი მას. თავი დამიქნია. თომას ხელი მოვკიდე, დავემშვიდობე და წამოვედი.დავინახე დავითი როგორ გამოგვყვა, მაგრამ გასასვლელშივე ფრიდონი გველოდებოდა მანქანით, ალექსანდრეს მერე დავითის გამოხტომების თავი ნამდვილად აღარ მქონდა. მანქანაში სწრაფად ჩავსხედით და სახლში დავბრუნდით.

თომა ლოგინში დავაწვინე, ძალიან ეძინებოდა, ლამის ძილბურანში იყო . რომელიღაცა ზღაპრის წიგნი ავიღე, რომელიც ხელში მომხვდა.

_ არა ეგ არა, დედოფალზე მინდა!_ გაჯიუტდა თომა.

_ რომელ დედოფალზე დედიკო , ფიფქიას დედოფალზე?_ ვკითხე და თაროსკენ შევბრუნდი წიგნის გამოსაცვლელად.

_ არა! კალიების დედოფალზე! _ მითხრა თომამ და სხეული გამეყინა. აი რატომ ესიზმრებოდა ასეთი კოშმარები! რა ჯანდაბას უკითხავდა როენა ძილის წინ კაცმა არ იცის. თარო მოვათვალიერე, მაგრამ ვერავითარ მსგავსს ზღაპარს თვალი ვერ მოვკარი. გადავწყვიტე აუცილებლად დავლაპარაკებოდი ამ თემაზე და იმ წიგნის ასაკობრივი ცენზიც შემემოწმებინა, რასაც ბებიამისი უკითხავდა. ეტყობა მთლად საბავშვო არ უნდა ყოფილიყო.

ზღაპრები ძილის წინ. 10

_ არ ვიცი რას მეკითხები, არაფერი მსგავსი არ წამიკითხია მისთვის! ყველა ზღაპრის წიგნი თაროზე დევს!__ როენამ კატეგორიულად უარყო, " კალიების დედოფალის" მსგავსი ზღაპარის თომასთვის წაკითხვა.

_ თომა ბავშვია და უბრალოდ, როგორც ყველა ბავშვი ფანტაზიორობს!_ გამომიცხადა მან ცივად.
რატომღაც გულში დარწმუნებული ვიყავი, რომ თომა არაფერს იგონებდა. მაგრამ როენასთან კამათი წყლის ნაყვას ჰგავდა. ის ფაქტობრივად არც კი კამათობდა. უბრალოდ წერტილებს სვამდა საუბარში.

_ სხვათაშორის ალექსანდრე შენით დაინტერესდა. სურს უფრო ახლოს გაგიცნოს!_ საოცრად ოსტატურად შეცვალა მან საუბრის თემა.

_ არ მესმის ახალგაზრდა ქალი რატომ უნდა იყო მარტო? იქნებ დრო მოვიდა ცხოვრება გააგრძელო?_ მისმა სიტყვებმა გული მომიკლა. ისე საუბრობდა თითქოს ირაკლი არც კი არსებობდა, თითქოს მისი შვილის კი არა უბრალო გამვლელის ქვრივი ვიყავი.

_ არა ! არც ალექსანდრესთვის და არც არავისთვის ახლა არ მცხელა!_ მტკიცედ ვუთხარი მე. არ ვიცი რა ეგონა, რომ ალექსანდრეს გასაყიდი ძვირფასი საქონელივით თუ შემომთავაზებდა სიხარულით თავს დავკარგავდი? ან იქნებ ესეც ერთგვარი ქალური ხრიკი იყო? დარწმუნებული ვიყავი, რიტამ სულ წვრილმანებში ჩაუკაკლა ჩემი და დავითის შეხვედრის ამბავი. იქნებ ეგონა დავითი მომწონდა? ადამიანი ხომ სხვაზე ისე ფიქრობს , როგორც მისი სული დუღს?

_ მალე დიპლომის დაცვა მაქვს და მთელი ჩემი ყურადღება იქითაა მიმართული. ასე რომ ალექსანდრეს მოუწევს სხვა ვინმე შეარჩიოს გულის გადასაყოლებლად!_ ისე ცივად ვუთხარი, აშკარად მივახვედრე თქვენი თამაშები სულ არ მადარდებსმეთქი. როენამ ცხვირი აიბზუა.

_ როგორც იტყვი ჩემო კარგო! მე შენთვის მხილოდ კარგი მინდა! მე ძველმოდურ დედამთილებს არ ვგავარ, თანაც გარეთ ოცდამეერთე საუკუნეა._ ფეხზე წამოდგა და გარაციოზული ტანის რხევით კიბისკენ წავიდა, საუბარი დასრულებულად ჩათვალა, ბოლო სიტყვა ხომ ყოველთვის მას ეკუთვნოდა
.
_ ერთი წამით!_ მოვაბრუნე მე. ჯიბიდან ზარდახშა ამოვიღე და გავუწოდე.

_ მსურს სამკაული დაგიბრუნოთ! მადლობა, რომ მისი გაკეთების საშვალება მომეცით!_ ზარდახშას გაოცებით დახედე, მერე გაეცინა.

_ მე მეორად ნივთებს არ ვიყენებ ჩემო კარგო!_ოდნავ დამცინავი ღიმილით მითხრა, ზურგი შემაქცია და კიბეზე ავიდა.

მალე თომას დღესასწაულიც მოახლოვდა. მთელ სამზადისს როენა ხელმძღვანელობდა, მე დიდად არ ჩავრეულვარ. ვიცოდი უჩემოდაც ყველაფერს დიდებულად მოაწყობდა, სხვა თუ არაფერი წვეულებების გამართვა ნამდვილად ეხერხებოდა.
მთელი ეზო მორთეს მოწვეულმა დეკორატორებმა. ყველაფერი იყო, რაც შეიძლებოდა თომას ენატრა . თუმცა ეს დღეობაც თავის სასარგებლოდ გამოიყენა ჩვენმა ყინულის დედოფალმა. მთელი ნაღები საზოგადოება მოიწვია და საკუთარი მემკვიდრე კიდევ ერთხელ საჯაროდ წარუდგინა მათ.

კიბის თავში ვიდექი და მთელ ოთახს დავყურებდი ზემოდან. ოთახში დავითი შემოვიდა. მისი გამოჩენა მოულოდნელი ნამდვილად არ ყოფილა, თითქოს გულში ველოდებოდი კიდეც. საოცრად სიმპათიური იყო, ჩვეულად შავ სამოსში გამოწყობილი, ბრმა უნდა ვყოფილიყავი მისი სილამაზე რომ ვერ შემემჩნია.
როენა სულ ამბობდა, რომ მეც და ლუკაც მის სახელს წარმოვადგენდით და ამიტომ ყოველთვის სათანადოდ უნდა წარმოგვეჩინა თავი. ამისთვის არც ფულს ინანებდა და არც ცნობილ სტილისტებსაა და დიზაინერებს გვაკლებდა.
როგორც წინა შემთხვევაში ახლაც მომართვეს უძვირფასესი უცხო ნაჭრის შავი კაბა და მისი შესაფერისი ალმასით გაწყობილი სამკაულები. უბრალიდ წარმოუდგენლად დახვეწილი და მოხდენილი. წუნს რომ ვერაფრით მოვდებდი.
ამ სამოსში და ასეთი ვარცხნილობით ჰოლივუდური ფილმებიდან გადმოსული მსახიობივით გამოვიყურებოდი. თავადაც დავიჯერე , რომ საოცრად ლამაზი ვიყავი როცა მოვინდომებდი. არა უფრო სწორედ, როცა ეს როენას სურდა. თუმცა ჩემი ასეთი მორთვა_მოკაზმვის მიზეზიც მალე გამოჩნდა. მოულოდნელად კარში ალექსანდრე შემოვიდა.
საკუთარი თავით კმაყოფილება წამში მექცა ნამსხვრევებად. მე მხოლოდ ერთგვარი სატყუარა ვიყავი და თანაც, რაც არ უნდა საოცარი ყოფილიყო, მახეშიც მხოლოდ და მხოლოდ საკუთარი თავის გაბმა მევალებოდა. თავი მარიონეტად წარმოვიდგინე როენას წითელ კლანჭებიან ხელში. დავინახე როგორ ირონიულად მიმზერდა დარბაზის შუაგულიდან. სწორედ როენა იყო მთელი ამ თეატრის უხილავი რეჟისორი.
ალექსანდრე როენას მიუახლოვდა , ორიოდე სიტყვა გაცვალეს, უცებ მან მაღლა ამოიხედა, დამინახა, გამიღიმა და ჩემკენ წამოვიდა.
როენამ კი თვალებით დავითი მონახა მიუახლოვდა და ხელკავი გამოსდო.
გამეცინა მის დაუფარავ ეჭვიანობაზე. თუმცა ჩემთვის ალექსანდრეს მოქსევა ნამდვილად ზედმეტი იყო. მე არცერთთან არ ვაპირებდი მიახლოვებას.
შევეცადე მათთან შეხვედრა ამეცილებინა თავიდან, ამიტომ გავერიდე და უკან ოთახში შევბრუნდი. მოულოდნელად კარი დაუკაკუნებლად შემოაღო ვიღაცამ, უსიამო ინტუიციით შევბრუნდი და ხელთ, როგორც ვვარაუდობდი, ალექსანდრე შემრჩა.

_ აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?_ საკმაოდ უხეშად ვკითხე.

_ ოჰო, ანუ ასეთი ზრდილობიანი ხარ, როცა ვერავინ გხედავს?_ გაეცინა მას.

_ გაეთრიე აქიდან!_ მივუთითე კარისკენ.

_ შენ სხვებს არ გავხარ იცი? ამასობაში ძალიან დავინტერესდი შენით. რაღაც გაქვს , რითაც გვაგიჟებ! _ მითხრა მშვიდად და ოთახის კარი მიხურა.

_ კარგი , მაშინ შენ დარჩი და მე წავალ!_ მივხვდი მასთან ლაპარაკს აზრი არ ჰქონდა.
სწრაფად ავუქციე გვერდი და ოთახიდან გასვლა დავაპირე.

_ დავითი გატყუებს ქეთი! რაც არ უნდა გითხრას იცოდე არ დაუჯერო!_ მითხრა მან სრულიად მშვიდად. გაოცებულმა მოვხედე.

_ შენ რამე იცი?_ ვკითხე ეჭვით, ყველაზე ნაკლებად მისგან ამ სიტყვებს ველოდებოდი.
აღარც ირონიულად იღიმოდა, აღარც ის უცნაური ცივი გამომეტყველება ჰქონდა, ჩემს წინ სრულიად ახალი ადამიანი იდგა. მის თვალებში მხოლოდ სითბოს ვხედავდი. მისი მზერა ნდობის უცნაურ სურვილს მიჩენდა .

_ ბავშვობაში ჩვენ სამნი მეგობრები ვიყავით, განუყრელი მეგობრები. მე ყველაზე კარგად ვიცი , რის გამოც იჩხუბეს ირაკლიმ და დავითმა. და ეს ამბავი დარწმუნებული ვარ არ მოგეწონება!_ ისე მშვიდად და დამაჯერებლად მიყვებოდა, წამით დავიჯერე კიდეც.

_ დავიღალე იცი? თქვენი ტყუილებით დავიღალე. რა ჯანდაბა ხდება თუ ხდებოდა ამ სახლში? არ ვიცი, მაგრამ ვატყობ თქვენ ყველამ ყველაფერი კარგად იცით. ერთს ვერ ვხვდები მე და ჩემი შვილი რა შუაში ვართ?_ თვალები ცრემლებით ამევსო. ყველაზე მეტად ირაკლიზე ვბრაზობდი. როგორ დამტოვა ამ გაურკვევლობაში? რატომ არაფერი მომიყვა?

კიდევ რაღაცის თქმას ვაპირებდი, რომ უცებ ალექსანდრემ მკლავში ხელი მტაცა გულში მაგრად ჩამიკრა და ტუჩებში მაკოცა. გავიბრძოლე , მაგრამ ძლიერად ჰქონდა ხელები მოხვეული და თავი ვერ დავაღწიე. რაღაც მომენტში გავიფიქრე, რომ მისი კოცნა სასიამოვნო იყო, მერე კი საკუთარ თავზე გავბრაზდი.

_ აქ რა ჯანდაბა ხდება? ხელი გაუშვი ალექს!_ მესმა ზურგს უკან დავითის ცივი ხმა.
ალექსანდრემ ნელა გამიშვა ხელი, მე კი მაშინვე მოვიშორე თავიდან.

_მგონი უნდა ხვდებოდე, პატარა აღარ ხარ!_ ალექსანდრემ ჩვეული სარკასტული ტონი დაიბრუნა. " ღმერთო რა მსახიობიამეთქი !" გავიფიქრე. განა ასეთი მატყუარის დაჯერება შეიძლებოდა?

_ უბრალოდ ვსაუბრობდით! წარსულს ვიხსენებდით!_ ისეთი ტონით საუბრობდა ალექსანდრე აშკარად იყო, რომ დავითის წყობიდან გამოყვანას ცდილობდა.

_ ქეთი ახლავე მითხარი რა გითხრა !_ დავითმა მუშტები შეკრა, ცოტაც და რაღაც გაუთვალისწინებელი მოხდებოდა .

_ თქვენ საერთოდ არ ხართ ნორმალურები ხო? _ საშინლად ვიყავი დაძაბული.

_ ან ერთს, ან მეორეს რა გინდათ ? რა თამაშს თამაშობთ? ვინ მოგცათ უფლება ამდენს რომ ბედავთ? თუ რამის თქმა გინდათ თქვით, თუ არადა არ მომიახლოვდეთ! _ კივილამდე ცოტაღა მაკლდა

_ ქეთევან გთხოვ!_ მომიახლოვდა დავითი.

_ გახსოვს როგორ გაიცანით შენ და ირაკლიმ ერთმანეთი?_ მკითხა მოულოდნელად ალექსანდრემ. გაოცებული და დაბნეული შევბრუნდი მისკენ. ვერაფრით ვხვდებოდი ეს საერთოდ რა შუაში იყო.

_ მოკეტე!_ ავად ჩაიღრინა დავითმა.

_ წამოდი ქეთევან!_მაჯაში ხელი ჩამავლო და ოთახიდან სურდა გავეყვანე.

_ გახსოვს ის სურათი ირაკლიმ უნივერსიტეტის ეზოში ვარდებით ხელში მჯდარი რომ დაგხატა?_ ეს სურათი არავინ არ იცოდა, რადგან ნენეს ვაჩუქეთ და ახლაც დედაჩემთან იყო რაჭაში. გარდა ამისა სურათზე დახატული გოგონა ზურგით იჯდა და მართლა არავის არ შეიძლებოდა სცოდნოდა, რომ ის ჩემი სურათი იყო. გავშრი.

_ შენ საიდან იცი , რომ მე ვარ?_მივტრიალდი გაოცებული.

_ ის ვარდები სინამდვილეში დავითმა გამოგიგზავნა! დავითს უყვარდი შორიდან, გაუბედავად , აი ირაკლიმ კი გნახა და დავითს შენი თავი, შენი სიყვარული დაუფიქრებლად წაართვა! _ ალექსანდრეს პასუხმა გამაოგნა .

კარგად მახსოვდა ის დღე. უნივერსიტეტის ეზოში ვიჯექი. უცებ პატარა ბიჭუნამ მოირბინა ხელში წითელი ვარდებით. სწრაფად შემომაჩეჩა და მითხრა. იმ ბიჭს უყვარხარო, თან თითით ირაკლისკენ მიმითითა. დავინახე, რომ რაღაცას ხატავდა წინ დადგმულ მოლბერტზე. მივუახლოვდი და მივესალმე. დანახვისთანავე მომეწონა . ასე დაიწყო ჩვენი სიყვარული. აღმოჩნდა, რომ მე მხატავდა და ჩემი გულიც ასე მოიგო.
მაგრამ დავითი არ მახსოვდა. ასეა ალბათ მეხსიერება მხოლოდ ჩვენთვის მნიშვნელოვან კადრებს და ადამიანებს იმახსოვრებს. ანუ გამოდიოდა, რომ დავითი დიდი ხანია მიცნობდა. იმაზე დიდი ხანიც, ვიდრე ირაკლი? ჩემს გონებაში აზრები წამებში იცვლებოდა . რატომ დამიმალა? რატომ არ მითხრა, კიდევ რას მიმალავდნენ? ხომ ისედაც გასაგები იყო, რომ რაღაც საიდუმლო ჰქონდათ. ამ ბოლო დროს მუდმივი თავის ტკივილები დამჩემდა, მუდმივ დაძაბულობას და უნივერსიტეტს ვაბრალებდი. ახლაც რომ გავნერვიულდი ტკივილმაც იმატა, საფეთქლებზე გახურებული სალტესავით მომიჭირა და მუხლებში ძალა გამომაცალა .

_ ქეთევან რა გჭირს?_ შეშინდა დავითი. ხელი შემაშველა და ლოგინზე დამსვა.

_ ალექს გთხოვ, ხომ ხედავ არ არის კარგად!_ მუდარით შეხედა ალექსანდრეს.

_ როდემდე აპირებ ამ თამაშის გაგრძელებას? არ ვიცი, აი მე კი შენსავით არ მოვიქცევი. შენგან განსხვავებით როენაც ფეხებზე და მისი მემკვიდრეობაც! მე მხოლოდ ის მჭირდება!_ თავით ჩემზე ანიშნა ალექსანდრემ .

_ მომისმინეთ ორივემ, მე თქვენი სათამაშო არ ვარ! აუცილებლად ორივეს დაგელაპარაკებით და თქვენც ყველაფერს მომიყვებით! ან როენა რა შუაშია, ან მე და თომა! რა საიდუმლოზე საუბრობთ უნდა ვიცოდე!_ვეღარ მოვიქცეოდი ისე, თითქოს არაფერი არ ხდებოდა.

_ ერთადერთი რაშიც დავითს ვეთანხმები ისაა, რომ ეს სახლი უნდა დატოვო! თანაც სასწრაფოდ!_ მითხრა ალექსანდრემ.

_ არ ვიცი ეგ რატომ აიკვიატეთ ორივემ ,ან ყველაფერს მომიყვებით, ან ახლოს არ გამეკაროთ! გასაგებია?_ ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და ფეხზე ავდექი .
ოთახიდან გამოვედი და დერეფნის ბოლოში კესოს მოვკარი თვალი ფაცაფუცით მიდიოდა კიბეებისკენ, აშკარა იყო ჩვენი საუბრიდან სიტყვაც არ გამოპარვია.
არ ვიცოდი, ან ერთი რამ გადარია, ან მეორე? რატომ ეშინოდათ როენასთან ჩემი ცხოვრების? საშინლად მჭირდებოდა ირაკლი. გადავწყვიტე მეორე დღეს მასთან მივსულიყავი. მიუხედავად იმისა, რომ ფიზიკურად აღარ იყო, მის საფლავზე მისვლა და მასთან საუბარი მამშვიდებდა .
მისაღების ფანჯრიდან ეზოს გავხედე. დავინახე თომა განცალკევებით იდგა. იუბილარის გარდა ყველა ბავშვი ერთობოდა. რა დროს ალექსანდრეს და დავითის სისულელეები იყო? არ ვიცი რა მჭირდა, ნუთუ იმასაც ვერ ვჩნევდი, რომ ჩემს შვილს რაღაც უჭირდა? კარი გავაღე და ეზოში გავედი.

_ თომა დედიკო, რატომ ხარ მოწყენილი, არ მოგწონს შენი დღესასწაული?_ ვკითხე და მის წინ ჩავიმუხლე.

_ მეშინია დედა!_ მითხრა მან.
_ რისი გეშინია?_ დავიბენი მე.

_ იმის რომ უკვე ექვსი წლის ვარ!_ ჩაილაპარაკა თომამ.

_ მერე რა რომ ექვსი წლის ხარ?_უფრო გამიკვირდა მე.

_ დედა მამა გიყვარდა? _ მკითხა თომამ ინტერესით.

_ მე მამა ახლაც მიყვარს,_ ვუთხარი და ჩავეხუტე._ ხვალ მამად საფლავზე ავიდეთ, რა ხანია არ ვყოფილვართ .

_ დედა... _ ისევ რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ თვალი მისაღების სარკმელზე გაუშტერდა. უკან მივიხედე და როენას მოვკარი თვალი.
იცით რა არის? თქვენ შეიძლება განმსაჯოთ, მითხრათ რამ გამოგაშტერა, რატომ არ მოკიდე ხელი შენს შვილს და იქიდან რატომ არ გაიქეციო, მაგრამ ახლა, როცა ამ ამბავს გიყვებით, ყველაფერი უკვე მომხდარია. ყველა კარტი გახსნილია და ბევრ რამეს სხვაგვარად აღვიქვავ. ასეთი ამბავი მხოლოდ წიგნებში ან ფილმებში მენახა მანამდე და ის რომ რეალურადაც შეიძლებოდა მომხდარიყო, მით უფრო მე დამმართნოდა, ეს დასაჯერებლად ძალიან რთული იყო. შვილის უკეთესი მომავლის იმედად, როენას კაპრიზებს კი არა, ქმრისგან ცემა_ტყეპას, ათასგვარ მორალურ თუ ფიზიკურ ძალადობას იტანენ ქალები. წლობით უძლებენ ემიგრაციას და ვინ მოთვლის რას არ ითმენენ დედები, როცა თუნდაც სულ პატარა უკეთესობის იმედი აქვთ. მე არც როენას ფული მდომია არასდროს და არც მისი სახლ_ კარი, მხოლოდ დროებით მჭირდებოდა თავშესაფარი და დახმარება, რომ ფეხზე მყარად დავმდგარიყავი. იქ სამუდამოდ დარჩენა არასდროს მიფიქრია. მხოლიდ მინდოდა თომა მყოლოდა უკეთ , იმაზე უკეთ ვიდრე დაპატარავებული ქურთუკით სიარულია. იმაზე უკეთესი განათლება მინდოდა მიეღო, ვიდრე ამას მოლარის 600 ლარიანი ხელფასით შევძლებდი. თქმა და განსჯა ადვილია. მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგებოდა ვინ იტყოდა როენას მომხიბვლელ წინადადებაზე უარს? კი შემდგომში ბევრჯერ მინანია ეს გადაწყვეტილება, მაგრამ მე ხომ არ ვიცოდი წინასწრ, თუ რას მომიტანდა იმ სასახლეში ცხოვრება?!

ზღაპრები ძილის წინ 11_15

_ გამარჯობა ირაკლი._ მივესალმე და ყვითელი ტიტები სურათის გვერდით მარმარილოს ლარნაკში ჩავაწყვე. სურათიდან ირაკლი ღიმილით შემომცქეროდა.

_ მაპატიე მოსვლა დამაგვიანდა._ გავუღიმე საპასუხოდ. თომას გავხედე.

_ თომა მოდი, მამიკოს მიესალმე._ გავძახე თომას, რომელიც იქვე მიწაზე დაყრილი ფერადი დეკორატიული კენჭებით თამაშობდა . ბავშვმა კენჭები ძირს დაყარა და ახლოს მოვიდა.

_ ირაკლი ნახე როგორ გაიზარდა თომა! გგავს არა?_ სურათის ირაკლის ლოყაზე მოვეფერე.

_ მამას ესმის შენი?_ მკითხა ინტერესით თომამ.

_ იმედი მაქვს, რომ ესმის თომა._ რა იქნებოდა, ოღონდ ახლა, ირაკლი ჩვენთან ყოფილიყო.

_ სადაა მამა?_ ისევ დაინტერესდა თომა_ აქ თუ იქ?

პატარა თითით ჯერ მიწაზე მიმითითა, მერე ცაზე.

_ იქაა შვილო, ცაში!_ გამიკვირდა მისი უცნაური შეკითხვა.

_ მერე მეც იქ ვიქნები?_ ინტერესით მკიათხა, მაგრამ საოცრად სევდიანად.

_ მერე? თომა, ძალიან დიდი ხნის შემდეგ. ყველა იქ ვიქნებით. იმედია ერთმანეთს ისევ შევხვდებით ოდესმე._ გული დამიმძიმა თომას კითხვებმა.

იქიდან გულდამძიმებული წამოვედი, ისეთი რომ არაფრით მსურდა პირდაპირ სახლში დაბრუნება. ცოტა თავის განიავება მინდოდა. ბავშვიც ჯობდა ცოტათი გამეხალისებინა.

_ წამო მაღაზიებში გავიაროთ. რა გინდა, რა ვიყიდოთ?_ ვკითხე თომას.

_ ახალი მსხვილი ფანქრები რომაა ეგ მინდა, ერთდროულად რომ სამ ფერში ხატავენ._ გაუხარდა ბავშვს. საკანცელარიო მაღაზიაში შევედით და სულ ფერად_ფერადი ფანქრები შევიძინეთ. კიდევ სახატავი ალბომები.
უფრო და უფრო ემსგავსებოდა თომა ირაკლის. საოცრად ხატავდა. ფეხმორთხმული იჯდა ხოლმე ირაკლის ნახატის, წინ კიბის თავზე და მამის დახატულ სურათს კაცმა არ იცის მერამდენედ იხატავდა.
უცნაურად გულჩათხრობილი და ჩაფიქრებული გახდა. ხანდახან უცნაურ და ასაკისთვის შეუსაბამო კითხვებს სვავდა. ხშირად ინტერესდებოდა ჩემი და ირაკლის ურთიერთობით. და ისევ ძალიან ეშინოდა კალიების. ზოგჯერ ვამჩნევდი, როგორი ინტერესით მიყურებდა.ისეთი შეგრძნება მქონდა , რომ მითვალთვალებდა კიდეც. ზღაპრების წაკითხვას კი კვლავ როენა სთხოვდა. ვგრძნობდი, რომ მშორდებოდა და სულ უფრო და უფრო უცხოვდებოდა. ამიტომ გადავწყვიტე დიანას დავლაპარაკებოდი. მის დაპირებულ სამუშაოს რაც მალე დავიწყებდი და ძველი ცხოვრების რითმს დავუბრუნდებოდით, მით უფრო უკეთესი იქნებოდა ჩვენთვის. დიპლომის დაცვამდეც მხოლოდ ერთი თვე რჩებოდა.

_ წამოდი თომა ერთი მეგობარი მინდა გაგაცნო!_ ვუთხარი შვილს და ერთ_ერთი საზაფხულო კაფესკენ წავიყვანე. სადაც დიანა თავის დაქალთან ერთად მელოდებოდა.
დიანას ჩვენი ნახვა გაუხარდა. გადაგვკოცნა და დასხედითო დაგვპატიჟა.

_ ქეთ გაიცანი ეს ირინა ბოკუჩავაა, ირა ეს ჩემი ქეთია, რომ გიყვებოდი, _ გაგვაცნო ერთმანეთი.

_ ეს თომაა არა? აუ რა დიდი ბიჭია უკვე! რას შეჭამ თომა, რამე გემრიელ ნაყინზე რომ დაგპატიჟო ?_ თომამ თავი დაუქნია, და გაუღიმა.

ჩვენ საუბარში გავერთეთ, თომამ კი ახალი ფანქრები ამოალაგა და სახატავი გაშალა, ცოტა ხანში ხატვით ისე გაერთო, მგონი ჩვენი იქ ყოფნა სულ გადაავიწყდა. მთელი გატაცებით ხატავდა თვალებანთებული. ენის წვერი ტუჩებს შორის მოექცია და სამყაროს იყო გამოთიშული. შიგა და შიგ ნაყინის ლუკმას ჩაიდებდა პირში და თან საკუთარ ნახატს შემფასებლურად აკვირდებოდა. მე მიჩვეული ვიყავი ხატვით მის ამგვარ გატაცებას და დიდად ყურადღებას არ ვაქცევდი. მაგრამ შევნიშნე ირინა როგორი ინტერესით აკვირდებოდა ხატვის აზარტში შესულ თომას. შემდეგ მასთან ახლოს მიიწია და ნახატებს დააკვირდა. ცალი თვალით მათ ვუყურებდი და თან დიანას ჩემთვის მნიშვნელოვან საკითხზე ვესაუბრებოდი.
მითხრა, რომ ფირმის უფროს მენეჯერს კარგად იცნობდა და ჩემი კანდიდატურაც შესთავაზა. გასაუბრება უკვე ჩანიშნული იყო. სიხარულით გადავეხვიე. ნახევარი საქმე უკვე გაკეთებული ჰქონდა. ახლა კი ჯერი ჩემს სიყოჩაღეზე და ცოტაოდენი იღბლის ქონაზე დგებოდა.

_ თომა შეიძლება შენი ალბომი დავათვალიერო?_ თბილად ჰკითხა ირინამ ბავშვს. თომამ ჯერ უნდობლად ამოხედა, მაგრამ იმდენად გულწრფელ ინტერესს გამოხატავდა ირინა რომ უარი არ უთქვამს მხოლოდ თავი დაუქნია. ირინამ თომას ძველი ალბომი აიღო, რომელსაც ჩემი ბიჭუნა სულ ზურგჩანთით დაატარებდა და გადაშალა. ყურადღებით აკვირდებოდა თითოეულ ნახატს, ნელ_ნელა ფურცლავდა და სახეზე გაურკვეველი ემოციები ეხატებოდა. შემდეგ მშვიდად დახურა ალბომი, თომას დაუბრუნა და შეაქო.

_ საოცრად ხატავ მეგობარო, შეგიძლია ჩემთვისაც დახატო რამე?_ ისე ჰკითხა, როგორც თანატოლს.

_ დიახ შემიძლია. _ ესიამოვნა თომას._ რა დაგიხატო?

_ შენი საყვარელი ზღაპარი დამიხატე ჩემო კარგო!_ გაუღიმა თბილად და ხელი გაუწოდა ჩამოსართმევად, თითქოს ამით ერთგვარი პირობა დაადებინა .

გულში კი გამიელვა, რომ ჩვენი ირინასთან შეხვედრა სულაც შემთხვევითობა იყო, რადგან როცა დიანას დავურეკე და საღამოს შეხვედრაზე შევუთანხმდი ის უბრალოდ მის გვერდით აღმოჩნდა. და თუ თომა ნახატს დახატავდა, და რამდენადაც თომას ვიცნობდი, აუცილებლად შეასრულებდა მიცემულ პირობას, როგორ უნდა გადაეცა მისთვის? შემეშინდა ბავშვს იმედი არ გასცრუებოდა. მაგრამ არაფერი მითქვამს . რადგან მეგონა ირინა უბრალიდ თომას წახალისებას შეეცადა ამ სიტყვებით. მაგრამ როგორც კი თომა საპირფარეშოში ხელების დასაბანად გავიდა, მაშინვე მომიბრუნდა სერიოზულად მითხრა.

_ იმედია თავხედობაში არ ჩამითვლი ქეთი, მაგრამ მე, როგორც დიანას მეგობარს, შენზე ცოტა რამ მსმენია და გულიც შემტკივა. ვიცი რამდენად კარგი ადამიანი ხარ. სწორედ ამიტომ მინდა თომა ჩემთან მოიყვანო!_ თან თავისი სავიზიტო ბარათი მომცა. დავხედე და გულმა ავად გამკენწლა. ბარათზე ეწერა: " ბავშვთა ფსიქოლოგ_ კონსულტანტი ირინა ბოკუჩავაო" რატომ უნდა სდომოდა ფსიქოლოგს თომას ნახვა? გაოცებულმა და დაბნეულმა ჯერ მას შევხედე, შემდეგ კი დიანას . ისიც არანაკლებ გაოცებული უყურებდა თავის მეგობარს.

_ რა ხდება ირა? რატომ გინდა თომასთან გასაუბრება?_ ჰკითხა დიანამ.

_ თუ ბავშვს ვერ დაველაპარაკები წინასწარ გამიჭირდება აზრის დაფიქსირება, მაგრამ რაც დღეს ვნახე მაფიქრებინებს, რომ ჩემთან კონსულტაციაზე მოსვლა არა თუ საჭირო, გადაუდებელიცაა. თქვენ არც კი იცით, რამდენი რამის მოყოლა შეუძლია ბავშვის ნახატებს!_ შემომხედა და ხელზე ხელი მომკიდა, რომ მისი სიტყვებისთვის მეტი დამაჯერებლობა მიეცა.

_ ქეთი ძალიან გთხოვ, არ გაშინებ , მაგრამ აუცილებლად უნდა ვნახო ბავშვი!_ იმდენად სერიოზული იყო მისი ხმა და თვალები, რომ უხმოდ დავუქნიე თავი. რას ვკარგავდი? რახან დიანას მეგობარი ამას მეუბნებოდა, ესეიგი რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა ყოფილიყო.

_ აუცილებლად მოვალთ!_ დავპირდი და დროზეც იქვე შევუთანხმდი.

სახლში ერთდროულად გახარებული და აფორიაქებული დავბრუნდი. უცნაურ ცვლილებებს მეც ვხედავდი თომაში, თუმცა ამის აღიარება რატომღაც არ მსურდა. მაგრამ ახლა იმედია ყველაფერს გავარკვევდი. რამდენად რეალური იყო ჩემი შეშფოთების მიზეზი, ამის ცოდნა აუცილებელი იყო ჩემი სიმშვიდისთვის
იმ საღამოს სამეცადინო გვერდით გადავდე და თომას საძინებელში ადრე შევედი. თომა საწოლის წინ ნოხზე ფეხმორთხმით იჯდა, როგორც კი დაინახა, რომ მე ვიყავი. რაღაც ნივთი, რაც მანამდე ხელში ეკავა სასწრაფოდ ლეიბის ქვეშ შეტენა.

_ რა დამალე დედიკო?_ ვკითხე ღიმილით.

_ არაფერი!_ მიპასუხა და თვალი ამარიდა.
მივედი და სწორედ იმ ადგილას ჩამოვჯექი, სადაც საკუთარი საიდუმლო დამიმალა. შევამჩნიე, როგორ დაიძაბა ის. ახლა კი აუცილებლად უნდა გამეგო რას მიმალავდა ჩემი შვილი. თუმცა, მივხვდი, რომ მეთხოვა თავისით არაფრით არ მაჩვენებდა. არც ძალით მსურდა მისი ნების გატეხვა. იქნებ სულაც არაფერი იყო? და ტყუილა რატომ უნდა ეფიქრა თომას, რომ დედა არ ენდობოდა?
ამიტომ ცოტა ხანს სხვა თემებზე ვესაუბრე, შევეცადე სხვა რამისკენ მიმემართა მისი გონება. მერე კი, როცა მივხვდი მისი ყურადღება ასე თუ ისე მოვადუნე, ვთხოვე ჩემს საძინებელში გაქცეულიყო და ჩემი ტელეფონი მოეტანა. თომა ყოველთვის მზრუნველი და დაუზარელი იყო. ახლაც მაშინვე წამოხტა და ჩემს ოთახში გაიქცა თხოვნის შესასრულებლად. მე კი მაშინვე შევყავი ხელი ლეიბის ქვეშ და იქიდან მომცრო ფერადი წიგნი გამოვაძვრინე.
დავხდე და გამიკვირდა, უცნაურად ილუსტრირებული ზღაპრების წიგნი იყო სახელად " ჩოქელების დედოფალი", წიგნი ხელნაკეთს ჰგავდა და თითქოს ბავშვს მოეხატა. რამდენიმე ფურცელი გადავშალე. ვერაფერი განსააკუთრებული ვერ ვნახე. ტექსტი თითქმის არ ეწერა და მხოლოდ ილუსტრაციები იყო კომიქსების სტილში. მთავარ პერსონაჟად წითელკაბიანი გვირგვინოსანი კალია და პატარა ბიჭუნა დეხატა ილუსტრატორს. გადავშალე გადავშალე , წიგნი დავხურე და გაოცებისგან კინაღამ შევყვირე, წიგნის უკანა ყდაზე მითითებული ავტორის სახელს და გვარს რომ მოვკარი თვალი. წიგნის ავტორი, არც მეტი არც ნაკლები, ჩემი ირაკლი იყო.
მაშინვე მისი დახატული დედოფლის პორტრეტი გამახსენდა. რა კავშირი ჰქონდა ამ ყველაფერს ერთმანეთთან? ან თომას საიდან ჰქონდა ეს ზღაპრების წიგნი? ნუთუ როენამ შვილის ხსოვნის საპატივცემულოდ მისცა წიგნი შვილიშვილს? ახლა რომ ვიხსენებ ამ ამბავს, მიკვირს რატომ ვერ ვახერხებდი ჩემს წინ გაშლილი ფაზლის ნაწილების ერთმანეთთან დაკავშირებას? უბრალოდ იმდენად არარეალურად საშინელი იყო პასუხი, რომ მისი დანახვა არ მსურდა . ფეხის ხმა მომესმა და წიგნი მაშინვე თავის ადგილზე დავაბრუნე. თომა ოთახში შემოვიდა , ჯერ საწოლს შეხედა, მერე მე დამაკვირდა, საეჭვო რომ ვერაფერი დაინახა მოეშვა და გამიღიმა, თან ჩემი ტელეფონი გამომიწოდა. ცოტა ხანში საღამურებში გამოწყობილი როენაც შემოვიდა,

_ ზღაპრების დრო მოვიდა თომა?_ ჰკითხა ბავშვს და ლოგინზე ჩამოუჯდა
თომაც მაშინვე აძვრა, მის გვერდით მოკალათდა და საბანი გადაიფარა. ამოვიოხრე და ოთახიდან გამოვედი. საძინებელში შესულმა ტელეფონი ამოვიღე და სოც.ქსელში ალექანდრე მოვნახე. ყოველგვარი სალმის და მოკითხვის გარეშე პირდაპირ მივწერე:

" აუცილებლად უნდა შევხვდეთ და შენ მე ყველაფერს მომიყვები!"

თითქოს ჩასაფრებული მელოდა, პასუხი წამში დამიბრუნა:

" ვიცოდი მომძებნიდი. გელოდებოდი!"

12

სახლიდან დილით ადრე გამოვედი და სწრაფი ნაბიჯებით გავემართე გაჩერებისკენ. მას შემდეგ, რაც როენასთან გადმოვედით ყველაფერი შეიცვალა ჩემს თავს. მხოლოდ ერთადერთი ავტობუსით მგზავრობა არ შეცვლილა. ეს იყო ის ძაფი, რაც ძველ ცხოვრებასთან მაკავშირებდა.
ავტობუსში ავედი თუ არა ნენემ დარეკა. დედას არაფერს ვუყვებოდი ჩემს ეჭვებზე. არ მინდოდა ჩვენზე ენერვიულა. თუმცა უკვე დიდი დრო იყო გასული, რაც ნანახი არ მყავდა და ძალიან მენატრებოდა. გადაწყვეტილი მქონდა ზაფხულის მიწურულს თომა რაჭაში ბებიასთან წამეყვანა. სანამ ალექსანდრესთან შესახვედრად მივდიოდი გზად დედაჩემს ვალაპარაკე. ვუთხარი, რომ კვირის ბოლოს დიპლომის დაცვა მქონდა და იქით კვირას გასაუბრებაზეც მივდიოდი. ძალიან გაიხარა ქალმა. ცოტა დამშვიდდა. ტელეფონი გავთიშე და ამოვიოხრე.

_ ცოტაც მოითმინე ქეთი!_ შემოვუძახე საკუთარ თავს._ მალე დამთავრდება ეს რთული დღეები! და ყველაფერი კარგად იქნება!

მითითებულ მისამართზე ჩამოვედი და ახალაშენებული უზარმაზარი კორპუსის წინ ამოვყავი თავი.

_ ნუთუ ბინის მისამართი მომცა ამ არანორმალურმა? _შევყოყმანდი. შეიძლებოდა კი მისი ნდობა? იქნება აჯობებდა დავითს დავლაპარაკებოდი? მაგრამ დავითს ჰქონდა შანსი ყველაფერი ეთქვა, კი მან კი დამალვა ამჯობინა. არა! თუ სიმართლის გაგება მსურდა, ალექსანდრე ერთადერთი სწორი გზა იყო. მაგრამ თითქოს მეშინოდა მისი. ისეთი უცნაური კაცი იყო. მანიპულატორი და აფექტური. ისე სწრაფად იცვლიდა სახეს და ხასიათს. ვერ ვიგებდი რომელი იყო მისი ნამდვილი და რომელი მორგებული ნიღაბი. არ ვიცოდი მასთან რა სახის საზღვარი გამევლო. ვინ იყო? საიდან გამოჩნდა? რა სურდა და რაც ყველაზე მთავარი იყო, რა აკავშირებდა როენასთან?! ჰაერი ჩავისუნთქე, გამბედაობა მოვიკრიბე და შენობაში შევედი.
მხოლოდ რამდენიმე ზარის შემდეგ გამიღო კარი. სველი თმით და აბანოს ხალათში გახვეულმა. კარს მიღმა ფეხებგადაჯვარედინებული კედელს მიყრდნობოდა, მოხრილი იდაყვით, თავი კი ხელის გულზე დაეყრდნო, ხელში ყავის ჭიქა ეჭირა და ისეთი სახე ჰქონდა თითქოს ნახე და დატკბი, მთელი არულყოფილებით ვდგავარ შენს წინაშეო. თან ეს თითქოს საკმარისი არ იყო და თავხედურად გამიღიმა ჩემი გაოცებული სახის დანახვისას.

_ შემოდი პატარა ქალბატონო, ნუ გერიდება!_ ეს კაცი მთელი თავისი ამპარტავნობითა და სითავხედით უბრალოდ მძულდა. რაღაცით დავითს წააგავდა, გარეგნობას არ ვგულისხმობ. დავითისგან განსხვავებით ეს უფრო დაკუნთული , მხარ_ ბეჭიანი და თეთრი იყო. აი ხასიათი ნამდვილად მსგავსი ჰქონდათ. გულში არც კი შემეძლო იმის დაჯერება , რომ ოდესმე ირაკლის მეგობრები ერქვათ. ირაკლი ორივესგან განსხვავდებოდა. თბილი და მოსიყვარულე იყო. მზრუნველი და გულისხმიერი. ესენი კი ორივენი ერთნაირად აუტანლები მეჩვენებოდნენ.

_ ან წადი და ადამიანურად ჩაიცვი, ან მე შენთან სალაპარაკო არაფერი მაქვს!_ ვუთხარი, თან სულ არ მიცდია სახეზე გამოსახული ზიზღის დამალვა.

_ რაო, ხომ არ გაღელვებ?_ ისევ დამცინა მან.
თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე.

_ ან რისი იმედი მქონდა?!_ ჩავილაპარეკა და ზურგი ვაქციე ისე, რომ კარში არც კი შევსულვარ.

_ კარგი, კარგი! როგორც მიბრძანებ ქალბატონო ქეთევან!_ მოლბა უეცრად.

_ შემობრძანდი , აქ დივანზე დაბრძანდი და დამელოდე. რა ჩემი ბრალია უთენია რომ მოინდომე ჩემი ნახვა? ამ დროს, როგორც წესი, მძინავს ხოლმე!_ ახლა ისეთი იყო , როგორიც ალბათ სინამდვილეში. წუწუნა და პატარა ბავშვივით ჭირვეული. გამეცინა. საიდან მოგროვდნენ ერთად ეს უცნაური ადამიანები?

შევედი და დივანზე ჩამოვჯექი. სახლი მოვათვალიერე. სტუდიოს ტიპის, სულ ახალი ბინა იყო. უახლესი ავეჯით და თანამედროვე დიზაინით. ვერაფერს, საერთოდ ვერაფერს ვერ ყვებოდა საკუთარ პატრონზე. იმის გარდა, რომ მას კომფორტი უყვარდა .

ალექსანდრე მალევე გამოვიდა საინებლიდან. ფერადი მაისური და ჯინსის შარვალი ჩაეცვა. თუმცა ოთახიდან ბავშვივით ფეხშიშველი გამოტყაპუნდა. ისევ გამეცინა. მეც ზუსტად მასავით მიყვრდა ფეხშველა სიარული.

_ ყავას დალევ?_ მკითხა და ცალი თვალით გამომხედა.

_ არა, არაფერი მინდა!_ ვუთხარი მე.

_ მირჩევნია თუ მალე მიამბობ, რაც იცი და ერთმანეთს დავემშვიდობებით.

_ მშიერ კუჭზე ვერ ვილაპარაკებ!_ გაჯიუტდა ალექსანდრე.

_ ისევ დაიწყე?_ ვკითხე ბრაზით.

_ შეგიძლია თვალუკა კვერცხები შემიწვა?_ მკითხა და ქვედა ტუჩი ზუსტად თომასავით გამოსწია.

_ როგორები?_ ვერ მივხვდი მე.

_ თვალუკები!_ ცერა და საჩვენებელი თითები დაამრგვალა და სათვალესავით მიიდო სახეზე.

_ "გლაზოკები"?_ ვკითხე ღიმილით, კვერცხის ამ ტაფამწვარს, ალბათ უმეტესობა ჩემსავით ზუსტად ამ სახელით იცნობს არა? არ ვიცი, როგორ მაგრამ ალექსანდრე ახერხებდა გაბრაზების და უნდობლობის მიუხედავად ჩემს გაცინებას.

_ ხოო თუ გინდა ეგ დაარქვი, შემიწვავ?_ მკითხა კვლავ.

_ კარგი, ოღონდ მალე დაასრულე ეს მაიმუნობა და მომიყევი ყველაფერი._ ვუთხარი და ქურასთან მივედი.

_ შენთვისაც შეიწვი, მარტო ჭამა ბავშვობიდან არ მიყვარს._ მთხოვა მუდარით. ცოტახანში ორივე მაგიდას ვუსხედით ძველი ნაცნობებივით და მადიანად ვილუკმებოდით.

_ ზუსტად თვალუკებს ვჭამდით, ირაკლიმ რომ მითხრა: " იცი როენამ მგონი მამაჩემს თავი მოაჭამაო!"_ თქვა უცბად მოულოდნელად ალექსანდრემ. კინაღამ ლუკმა გადამცდა სასულეში. ხველა ამიტყდა და ძლივს მოვსულიერდი.

_ რა ჯანდაბას გულისხმობ?_ ვკითხე და ჭიქა მაგიდაზე ცივად დავდე.

_ ზუსტად იმას, რასაც ვამბობ!_ თვალებში გამომცდელად შემომხედა ალექსანდრემ.

_ ირაკლიმ ბავშვობაში ნახა, როგორ მოკლა როენამ მამამისი. უბრალოდ ბავშვი იყო და ვერ აცნობიერებდა ამას. მაგრამ ყველაფერი მის ქვეცნობიერში დაილექა. რა გგონია, რატომ ხატავდა კალიების დედოფლებს? არ გიფიქრია ამაზე?

_ და რატომ ხატავდა?_ ვხვდებოდი, რასაც მეტყოდა, მაგრამ მინდოდა პასუხი მისგან მომესმინა.

_ არ იცი რას უშვება მდედრი ჩოქელა მამრს შეწყვილების შემდეგ?_ ალექსანდრე თვალებითბურღავდა.

_რას უშვება?_ თვალი გავუსწორე მეც.

_ თავს აჭამს!_ ცივი და ბასრი იყო მისი პასუხი. მაგრამ უფრო უარესი იმის გახსენება იყო, როგორი შიშით მიყურებდა ხოლმე თომა და პირობას მადებინებდა, რომ არასდროს მოვაჭამდი თავს. მე სულელს კი ეს მხოლოდ მისი კალიებისადმი სულელური ფობიის ბრალი მეგონა.

_ ღმერთო ჩემო!_ ხელები სახეზე ავიფარე.
_ ღმერთო ჩემო! ღმერთო ჩემო!_ ვიმეორებდი უაზროდ.

_ ნუთუ ეს იყო მიზეზი? ამიტომ წამოვიდა ირაკლი სახლიდან? როგორ? რანაირად? დედამ საკუთარ შვილს ეს როგორ გაუკეთა? _ ვჩურჩულებდი და ვერაფრით ვახერხებდი დამშვიდებას.

_ და ეს ასე უბრალოდ შერჩა?_ როენა ვიგულისხმე.

_ირაკლი ბავშვი იყო გესმის? მის სიტყვას არავინ დაუჯერებდა. სულ მარტივად შეეძლო როენას, რომ ირაკლი შეურაცხადად გამოეყვანა. ვერაფრით ვერ დააღწია მის კლანჭებს თავი. მხოლოდ მაშინ , როცა სრულწლოვანებას მიაღწია დავითთან ერთად ამერიკაში გადაწყვიტა წასვლა. მაგრამ მერე შენ გამოჩნდი და მათი გეგმები თავდაყირა დააყენე. მეგობრები სამუდამოდ წაკიდე ერთმანეთს. ასეთები ხართ ქალები, ცივები, ანგარებიანები, შურის მაძიებლები, ბოროტები! _ ისე უგულოდ მელაპარაკებოდა. თვალები ისე უელავდა, როგორც შეურაცხადს.

_ მეე? მე საერთოდ არაფერი ვიცოდი!_ ვუპასუხე დაბნეულმა. თან ფეხზე წამოვდექი. ისიც წამოდგა.

_ მართალი ხარ, არაფერი იცოდი, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ შენი ბრალი არაა!_ ზურგი ვაქციე და კარისკენ წავედი. აღარ მსურდა მისი ბოდვის მოსმენა.

_ მიდიხარ არა? _ გაეცინა მას ბოროტულად. ხმა არ გამიცია. სწრაფად გავიქეცი კარისკენ. მაგრამ კარები ვერ გავაღე. გული გამალებით მიცემდა. ალექსანდრე, როგორც ქამელეონი ფერს, ისე იცვლიდა ხასიათს. წამის წინანდელი ბავშვური და უბოროტო კაცის ნასახიც აღარ იყო დარჩენილი. ახლა ჩემს წინ ნამდვილი თავზეხელაღებული მანიაკი იდგა. თითქოს თვალების ფერიც კი შესცვლოდა. ნელა მოიწევდა ჩემკენ, როგორც მსხვერპლისკენ ნადირი.
მივხვდი თუ დაინახავდა, რომ მეშინოდა მის გაკონტროლებას ვეღარ შევძლებდი.

_ ახლავე შეწყვიტე ეგ ცირკი!_ მოვუბრუნდი ისე, როგორც ქუჩაში ყეფით ადევნებულ ავ ქოფაკს. შეკრთა მაგრამ არ შემეპუა.

_ შენ გგონია ან შენი მეშინია, ან იმ შენი ბაგამოლი როენასი? მართლა ყელში ამოხვედით უკვე!_ მივუახლოვდი თამამად და ჩემზე საკმაოდ მაღალს ქვემოდან ბრაზით ავხედე.

_ კარგად მომისმინე და იცოდე არ ვხუმრობ! იმას გააკეთებ, რასაც გეტყვი!
თუ მართლა სიმართლეა, რასაც მეუბნები რამე სამხილი მაჩვენე, ერთი სიტყვისაც კი არ მჯერა შენი! ახლა კი დროზე გამიღე კარი!_ კვლავ ზურგი ვაქციე და გულში ლოცვა დავიწყე, რომ ჩემს სიტყვებს მის აბობოქრებულ გონებამდე მიეღწიათ. ცოტა ხანს ყოყმანობდა. მერე მივიდა და კარი მორჩილად გააღო.

_ მე უბრალოდ ვღელავ შენს გამო!_ ჩაილაპარაკა ისევ ჭირვეული ბავშვივით. ბინიდან ლამის სირბილით გამოვვარდი და ლიფტში შევედი. თავი რომ უსაფრთხოდ დავიგულე, აქ კი მიმტყუნა ნერვებმა. მუხლები ამიკანკალდა და უხმოდ ჩავიკეცე.

_ უკაცრავად, დახმარება ხომ არ გჭირდებათ?_ პატარა გოგონას ხმამ გამომაფხიზლა. გაღებული ლიფტის კარიდან გაოცებით რომ მომჩერებოდა.

_ მადლობა, კარგად ვარ!_ ძალა მოვიკრიბე. გარეთ გავედი , იქვე გაჩერებულ ტაქსიში ჩავჯექი და დავითის მისამართი ვუკარნახე. არ ვიცი რამდენად მართალი იყო ის, რაც ალექსანდრემ მომიყვა. ამ კაცს აშკარად ფსიქოლოგიური პრობლემები ჰქონდა. ყოველ შემთხვევაში მე ასეთი წარმოდგენა დამრჩა მასზე. თუ მის სიტყვებს დავუჯერებდი, როენა ცივსისხლიანი მკვლელი გამოდიოდა და მის გვერდით ცხოვრება სასიკეთოს არაფერს გვიქადდა მე და თომას.
სწორედ ამიტომ ახლა იგივე სიმართლე დავითის პირიდან უნდა მომესმინა.

13

რამდენიმე ხანს კარზე გაბმულად ვრეკავდი ზარს. უკვე ვიფიქრე, რომ დათა სახლში არ იყო, როცა როგორც იქნა კარი გააღო. ალექსანდრესი არ იყოს, ისიც მოუწესრიგებელი დამხვდა, მაგრამ იმ თავხედისგან განსხვავებით, წინასწარ არ მომზადებულა, და ამაში წუთის შემდეგ კიდევ უფრო დავრწმუნდი.

_ ქეთევან?_ აშკარად გაოცდა.

_ გამარჯობა, _ ცოტა დამაბნია მისმა შინაურულმა გარეგნობამ. ჩუსტებში, სპორტულებში და თმააჩეჩილს პირველად ვხედავდი.

_ შენთან სალაპარაკო მაქვს!_ მოვიკრიბე გამბედაობა.

_ ახლა? იქნებ ცოტა მერე სადმე შევხვედროდით?_ იმის მაგივრად კარი გაეღო და შევეპატიჟებინე, შეეცადა უფრო მოეხურა, რათა არ დამენახა რა ხდებოდა შიგნით.

_ არა! ახლავე ვილაპარაკებთ! _ ვუთხარი გადაჭრით. კარს ხელი ვკარი, დავითს გვერდი ავუარე და სახლში შევედი. მისაღებში დივანთან პატარა მაგიდაზე წინა საღამოდან მორჩენილი რომანტიკული სუფრის ნარჩენები მოსჩანდა. ტკბილეული, დაცლილი ღვინის ბოთლი და ორი მაღალფეხიანი ჭიქა.

_ ქეთი, ვფიქრობ , რომ ახლა არაა საუბრის დრო!_ ხმა გაუმკაცრდა დავითს ჩემი დამცინავი სახის დანახვისას.

_ სულ არ მაინტერესებს რას ფიქრობ!_ რატომღაც სიბრაზემ შემომიტია. ამ დენდის როენა არ ყოფნიდა სათამაშოდ,ფაქტი სახეზე იყო. მაგრამ მე ეს რატომ მაღიზიანებდა, ამას კი ვეღარ ვხვდებოდი.

_ მომიყევი, როგორ მოკვდა ირაკლის მამა!_ ჩემკენ წამოსული წარბშეკრული დავითი ადგილზე გაიყინა.

_ შენ ეგ ვინ გითხრა?_ მკითხა ეჭვით.

_ ზუსტად ახლა ალექსანდრესგან მოვდივარ! ის მიყვება იმას, რასაც შენ ასე საგულდაგულოდ მალავ! რაო როენა დეიდას განაწყენება არ გსურს? თუ ხელს აფარებ
პირადი მიზნების გამო?_ ხმას ავუწიე მე.

_ რა ხდება საყვარელო?_უეცრად საძინებლიდან, თითქოს ჰოლივუდის რომანტიკული ფილმი იყო, დავითის პერანგში გამოწყობილი ლამაზი ქალი გამოვიდა. გრძელი შავი თმა ცხენის კუდად შეეკრა კეფაზე. უცებ შევათვალიერე, ვერაფერს იტყვი, ლამის სრულყოფილება იყო, მისთვის ვისაც დაბოტოქსებული თოჯინები უყვარს.

_ ხომ გითხარი, რომ ახლა ლაპარაკის დრო არ იყო!_ თავი უკმაყოფოლოდ გადააქნია დავითმა.

_ შენი პირადი ცხოვრება სულ არ მაღელვებს, სასწორზე ჩემი და თომას უსაფრთხოება დევს!_ შევუღრინე ავად._ მართალია, რაც ალექსანდრემ მითხრა?

_ ვინაა საყვარელო ეს ქალი?_ ტუჩების ბრუცვით მიუახლოვდა დავითს სილიკონის ბარბი და მკლავზე ჩამოეკიდა.

_ ტესა , ჩაიცვი და წადი!_ უთხრა დავითმა და მის სატირლად გამობზუკულ ტუჩებს რომ მოჰკრა თვალი მკაცრად გაუმეორა._ ახლა შენი დრამების დრო არ მაქვს, ჩაიცვი და წადი დაგირეკავ!

_ კარგი!_ უცებ დასერიოზულდა ტესა და საძინებელში მორჩილად შებრუნდა.

_ რა საყვარლობაა!_ თავი ვერ შევიკავე და გავიკრიჭე მე.

_ და ესეიგი ალექსანდრესთან იყავი?_ ნამდვილად არ იყო დავითის საქმე მე სად ვიყავი. მაგრამ ალბათ ასე პასუხისთვის თავის არიდებას ცდილობდა.

_ დავით! მართლა მოკლა როენამ თავისი ქმარი?_ პირდაპირ დასმულ კითხვას თავს ვეღარ აარიდებდა.

_ არ ვიცი!_ ამოიოხრა მან_მაგრამ ირაკლი ასე ფიქრობდა. ბევრი ვეცადე, რამე გამეგო, როენას გულის მოსაგებად რა აღარ ვცადე,_ აშკარად ვხვდებიდი რა შეიძლებოდა ეცადა_ მაგრამ, როგორც სჩანს მან ყველა სამხილი მოიშორა.

_ მომიყევი, რას ამბობდა ირაკლი?_ ყველაფერი მაინტერესებდა, რაც როენას ეხებოდა .

_ ირაკლი ამბობდა , რომ არ ასვენებდა ერთი მოგონება ღრმა ბავშვობიდან, სჯეროდა , რომ დაინახა, როგორ ჰკრა ხელი და კიბეზე როგორ დააგორა იმ ალქაჯმა მამამისი._ დავითს ემჩნეოდა, რომ ირაკლის მონაყოლი ბოლომდე არ სჯეროდა.

_ შენ არ გჯერა ეგ ყველაფერი არა?_ ვკითხე მე.

_ არ ვიცი ქეთევან! ირაკლი ბავშვი იყო და როენა მთელი არსებით სძულდა. ის კი ყველა ღონეს ხმარობდა, რათა მისთვის სახლიდან წასვლის საშვალება არ მიეცა._ მხრები აიჩეჩა დავითმა.

_ წესით როენას უნდა ნდომოდა კიდეც ირაკლის სახლიდან მოშორება.

_ დედამ შვილს ასეთი რამე როგორ უნდა გაუკეთოს?_ არაფრით შემეძლო ამ ნაბოდვარის დაჯერება.

_ თუ არ გჯერა ამ ყველაფრის , მაშინ რატომ მითხარი, რომ უმჯობესი იყო როენას სახლი დამეტოვებინა?_ ჯერ კიდევ ვერ ვახერხებდი ფაზლის ნაწილების ერთმანეთთან დაკავშირებას. დავითმა თვალი ამარიდა.

_არ ვიცი რა გეგმები აქვს მას, მაგრამ ბებიობა რომ სულ არ ადარდებს და არც ვინმეს სიყვარული შეუძლია ეგ კი ვიცი!_თქვა დავითმა.

_ რა გააკეთე დავით?_ ვკითხე
მოულოდნელად.

_ რა გავაკეთე?_ აშკარად დაიბნა ის.

_ რა გააკეთე, როცა ირაკლის მე შევუყვარდი?_ არ ვიცოდი უფრო სწორად როგორ დამესვა ეს კითხვა.

_ ეგეც იცი არა?_ მწარედ ჩაეცინა მას._ რა გავაკეთე და სამაგიერო გადავუხადე! მაშინ ჯერ კიდევ ... არა! ვერ ვიტყვი, რომ ბავშვი ვიყავი! მაგრამ ჩემი სისულელით ეს ერთადერთი სამართლიანი გზა მეგონა!_ კვლავ არ მიყურებდა თვალებში.

_ რა ქენი?_ ვკითხე ისევ.

_ როენასთან ვიყავი! მხოლოდ იმ ერთხელ, მაგრამ ირაკლისთვის სრულებით საკმარისი აღმოჩნდა, რომ ჩემთან, როენასთან და მთელ ძველ ცხოვრებასთან გაეწყვიტა კავშირი!_ მცირეოდენი დუმილის შემდეგ მიპასუხა მან. ვიწექიო კიდევ ვერ გაბედა თქმა. ზიზღმა ჯერ მუცელში მომიჭირა, მერე მთელ სხეულს ცეცხლივით მომედო.

_ ამაზრზენი ხარ დავით! და ვფიქრობ ამას ძალიან კარგად უნდა ხვდებოდე!_ მიჭირდა იმის გააზრება, თუ რისი გადატანა უწევდა ირაკლის. საუკეთესო მეგობარმა მისსავე დედასთან დაიჭირა საქმე. დედასთან, რომელიც მას მამის მკვლელად მიაჩნდა. არ ვთვლიდი, რომ ირაკლი რამეში მტყუანი იყო. გაუბედავებს რომ ბედი არ სწყალობთ, ეს ხომ ყველასთვის ცნობილი ფაქტია არა?! იმის მაგივრად დავითს ... თუმცა ამას რაღა აზრი ჰქონდა. ზურგი ვაქციე და წამოსვლა დავაპირე.

_ ქეთევან! ქეთი!_ გამომეკიდა, რომ არ მივხედე. მკლავში ხელი ჩამავლო და გამაჩერა.

_ ვიცი ეს არ უნდა მექნა, მაგრამ , გონება მქონდა არეული, მე ხომ მიყვარდი! მან კი შენი თავი წამართვა!_ თვალები უელავდა , სწორედ ისე, როგორც ჟინით ანთებულ კაცს. ვინ უფრო საშიში იყო ნეტა ჩემთვის? როენა,დავითი თუ ალექსანდრე?

_ საიდან მოიყარეთ თავი ამდენმა გიჟმა?_ ვკითხე ზიზღით. ხელი გავაშვებინე და წამოვედი.

გზაზე გამოვედი და ტრანსპორტს ველოდებოდი, სულ ერთი იყო რა მოვიდოდა, ოღონდ იმ სახლს გავცლოდი. მოულოდნელად ქუჩის კუთხიდან შავი უნომრო მანქანა დიდი სიჩქარით გამოქანდა და პირდაპირ მე ამომიღო მიზანში. ადგილზე გავიყინე , შიშმა ყველა თავდაცვის უნარი გამორთო ჩემში, ვიდექი და საკუთარ აღსასრულს უძრავად ველოდებოდი. ბოლო, რაც მახსოვს ის იყო, რომ თვალები დავხუჭე.

_ ქეთი, ქეთი თვალი გაახილე საყვარელო!_ მესმოდა ნაცნობი ხმა, მაგრამ თვალის გახელის საშინლად მეშინოდა.
_ დარეკეთ სასწრაფოში დარეკეთ!_ ყვიროდა ვიღაც.
მე კი ერთადერთი რაზეც ვფიქრობდი ირაკლის დახატული მზესუმზირების მინდორი იყო.
იმ მინდვრის შუაგულში ვიდექი ყვითელ სარაფანში გამოწყობილი და შორიდან მომავალ ირაკლის ლანდს ვუყურებდი.

_ ირაკლი! ირაკლი!_ ვეძახდი , მაგრამ ლანდი არა და არ მიახლოვდებოდა. მოულოდნელად ყვავილების მინდორს კალია შემოესია, წინ უზარმაზარი დედოფალი მოუძღვოდათ, რომელსაც თავისი საცეცი ჩემი ვაჟისთვის ჩაეკიდა. შეშინებულმა ვიკივლე და დაფეთებული ლოგინზე წამოვჯექი.უცებ ვერც გავიაზრე, სად ვიყავი.

_ რა მოხდა, რა ჯანდაბა მოხდა?_ თვალები დავხუჭე და ყველაფერი აღვიდგინე გონებაში. ცხოვრება უხვად მაბერტყავდა თავზე უსიამოვნო სიურპრიზებს. ესღა მაკლდა! ვიღაცას ჩემი სიკვდილი სურდა!
პალატაში დავითი შემოვიდა.

_ გაიღვიძე? _ მკითხა მზრუნველად.

_ ვინ იყო? ვინ ცდილობდა ჩემს მოკვლას? ან რატომ?_ მოზღვავებული ცრემლები ვეღარ შევიკავე და ბავშვივით ავტირდი.

_ არ ვიცი ქეთი, მაგრამ დამშვიდდი! არავის მივცემ უფლებას რამე დაგიშავოს! _ დავითი ლოგინზე ჩამომიჯდა და ხელი ხელზე მომკიდა. მისმა შეხებამ უარესად გამომიყვანა წყობიდან.

_ ხელი გამიშვი! და აქიდან დამეკარგე!_ ვუყვირე გაოცებულს_ არ მჭირდება შენი მზრუნველობა! არაფერი არ მჭირდება შენგან! არანორმალურებო!_ ისტერიკულად ვყვიროდი და ვხედავდი, როგორ ტკივილს ვაყენებდი ჩემი სიტყვებით.

_ გაეთრიე აქიდან! გაეთრიე! თქვენი ბრალია ყველაფერი!_ ოთახში ნემს მომარჯვებული ორი ექთანი შემოვარდა.

_ დამშვიდდი საყვარელო, დამშვიდდი!_ ერთმა გამაკავა და მეორემ ნემსი გამიკეთა. ნელ_ ნელა დავმშვიდდი და ვარდისფერ ბურანში გადავეშვი.

მეორე დღეს, პალატაში ორი უცხო სერიოზულსახიანი კაცი შემოვიდა და თავი გამომძიებლებად გამაცნეს.

_ გამარჯობა, ქალბატონო ქეთევან!_ მომესალმა შედარებით დაბალი და გამხდარი.

_ მე თქვენი საქმის გამომძიებელი ვანო ჟღენტი ვარ, ეს კი ჩემი თანაშემწე ლუკა ზედგენიძეა. თუ შეიძლება რამდენიმე კითხვას დაგისვავთ!

მე თავი დავუქნიე. გამომძიებელი ლოგინის გვერდით სკამზე ჩამოჯდა.

_ პირდაპირ გკითხავთ ქალბატონო ქეთევან, მტრები გყავთ?_ ამ კითხვაზე ერთდროულად რამდენიმე სახე ამომიტივტივდა თვალწინ, მაგრამ ხმამაღლა მაინც სხვა რამე ვუპასუხე.

_ არა, მტრები რამდენადაც ვიცი არ მყავს!

_ როგორც ჩვენთვის ცნობილია, თქვენი მეუღლე ირაკლი რევია, რამდენიმე წლის წინათ სწორედ ავტო_ საგზაო შემთხვევის შედეგად დაიღუპა არა? როგორ ფიქრობთ ამ ორ შემთხვევას შორის რამე კავშირი თუ არსებობს?_ კვლავ დაინტერესდა გამომძიებელი.

_ მაგ კითხვას წესით მე უნდა გისვამდეთ!_ გავღიზიანდი მე. თუმცა ამაზე აქამდე არ დავფიქრებულვარ. მართლაც ირაკლის ვიღაც სწრაფად მომავალი მანქანით დაეჯახა და მომაკვდავი გზაზე მიატოვა. დაამნაშავე ვერ იპოვეს. იქნებ მართლაც იყო რამე საერთო ამ ყველაფერს შორის? მაგრამ როენას კავშირების გადამკიდეს იმაშიც ეჭვი მეპარებოდა ნდომოდა და შვილის მკვლელი ვერ ეპოვნა. იქნებ სწორედ მას აწყობდა თუ დამნაშავეს ვერ მიაგნებდნენ? ღმერთო ჩემო რა შარში ამოვყავი თავი?!

_ გეტყობათ არ გვენდობით! მაგრამ არაუშავს. ახლა კი დაგტოვებთ დაისვენეთ!_ როგორც მოულიდნელად მოვიდნენ, ისევე მოულოდნელად დამტოვეს და წავიდნენ.

იმ საღამოსვე დავტოვე კლინიკა და დაჟინებული მოთხოვნით გამოვეწერე. არც არავის მოვუკითხივარ მთელი ამ ხნის მანძილზე, არც არავის დაურეკავს. დიდად არ ადარდებდათ ეტყობა მოვკვდი თუ მოვრჩი. თუმცა კლინიკის ხარჯები სრულიად აენაზღაურებინა ჩემს დედამთილს და კართანაც მანქანით ფრიდონი მელოდა.
სახლში რომ დავბრუნდი , როენა ცივი ღიმილით შემხვდა.

_ როგორ ხარ ქეთევან?_ მკითხა ცივად და გულს გარეთ.

_შესანიშნავად!_ ვუპასუხე მე და გავუღიმე.
შეუძლებელი იყო ყველა კვალი ასე წაეშალა. რამე მაინც დარჩებოდა. უბრალოდ კარგად უნდა მომეძებნა. ხომ გაგიგიათ მეგობარი ახლოს უნდა გყავდეს და მტერი კიდევ უფრო ახლოსო. კიბეები ავიარე და ირაკლის ნახატთან შევჩერდი.

_ გეფიცები ირაკლი ამ ამბავს ასე არ დავტოვებ! ნახავ თუ ყველაფერს არ გავიგებ! და ყველას მოეკითხება თავისი ცოდვები!_ დავიფიცე და თომას ოთახისკენ გავწიე. ბავშვი სამი დღე იყო არ მენახა. კარი შევაღე და შევედი.

_ თომა როგორ ხარ დედიკო, როგორ მომენატრე!_ მივესალმე ბავშვს და მისი საპასუხო ჩახუტების მოლოდინში ხელები გავშალე. მაგრამ სულ ტყუილად. თომამ მხოლოდ შემომხედა ყოველგვარ სითბოს მოკლებული თვალებით და თამაში განაგრძო. მწარედ გამეღიმა. ახლა კი ნამდვილად დრო მოვიდა ირინასთვის დამერეკა და კონსულტაცია ჩამენიშნა.
ასეც მოვიქეცი! ტელეფონზე ირინას ნომერი ავკრიფე.

14

_ გამარჯობა ირა, ქეთი ვარ..._ მინდოდა მეთქვა დიანას მეგობარიმეთქი, მაგრამ თქმაც არ დამაცადა. თითქოს ჩემს ზარს ელოდებოდა და უეჭველად იცოდა , რომ ადრე თუ გვიან დავურეკავდი.

_ თომა როგორაა ქეთი?_ მკითხა შეშფოთებულმა.

_ მგონი ყველაფერი გართულდა, თუმცა არ ვიცი, უნდა გნახოთ. იმედია მოსვლა არ დავაგვიანე!_ გული უცნაურად მტკიოდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა , თითქოს რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანი მქონდა გასაკეთებელი და თავს ვერ ვაბამდი. თითქოს ძალიან ძვირფასი მეცლებოდა ხელიდან. შეხვედრა იმ საღამოსვე დამითქვა და მანუგეშა.

_ ნუ ნერვიულობ, სანამ ბავშვს არ ვნახავ საუბარი მიჭირს, თუმცა თომა ძლიერი ბიჭი ჩანს! გელოდები ქეთი, აუცილებლად!_მასთან საუბრის შემდეგ ბევრი აღარ მიყოყმანია, ჩვენში ხომ ფსიქოლოგის ისე ეშინიათ, როგორც ჯალათის. არადა დროული ჩარევა რამდენის პრობლემას მოაგვარებდა. ამის გასააზრებლად დრო მეც დამჭირდა, ამიტომ თომას ხელი მოვკიდე და უთქმელად დავუწყე გამზადება.

_ სადაა შენი ნახატების ალბომი? ხომ არ დაგვიწყებია, რომ ირინას სურათის დახატვას დაპირდი?_ ვკითხე მას. ირინას ხსენებაზე ბავშვი გამოცოცხლდა. საქაღალდეში ნახატები და ფანქრები ჩაიწყო და ზურგჩანთა ზურგზე მოიკიდა. თუმცა მაინც უცნაურად დუმდა. ხელი მოვკიდე და ოთახიდან გამოვედით.

_ სად მიდიხართ ქეთევან?_ მკითხა კარს უკან მოჩვენებასავით დადარაჯებულმა როენამ.

_ სასეირნოდ! მშვენიერი საღამოა!_ ვუპასუხე მე, რაც შემეძლო მშვიდად.

_ ახლა დაბრუნდი საავადმყოფოდან, დარწმუნებული ხარ, რომ სასეირნოდ წასვლა კარგი აზრია?_ისე მკითხა, კარგად არ მცნობოდა, აუცილებლად დავიჯერებდი, რომ გულწრფელად ზრუნავდა ჩემზე.

_ არ ინერვიულოთ, მალე დავბრუნდებით!_ გავუღიმე და კიბეებზე დავეშვი.
კართან რიტა შემეჩეხა, უცნაურად დაბნეულმა შემომხედა და დამნაშავესავით ამარიდა თვალი.
სახლიდან რომ გავედით, ისეთი გრძნობა დამეუფლა, თითქოს ფრონტის წინა ხაზიდან სამშვიდობოს გავაღწიეთ. მშვიდად ამოვისუნთქე. და გაჩერებისკენ ნელა გავუყევი გზას.
მშვენიერი დღე იყო, მაგრამ რატომღაც თომას სახეზე ვერანაირ თბილ ემოციას ვერ ვხედავდი. რობოტივით მომყვებოდა გვერდით. თუმცა ხელი მაგრად ჰქონდა ჩაკიდებული ჩემს ხელზე.

რატომღაც დავითზე ვფიქრობდი. თავს დამნაშავად ვგრძნობდი, ბოლო_ბოლო უეჭველ სიკვდილს მან გადამარჩინა. რომ არა მისი სწრაფი რეაქცია , ის ვიღაც თავის მიზანს მიაღწევდა და ირაკლისთან გამამგზავრებდა. ვინ იყო, რატომ სურდა ჩემი მოკვლა? ვერაფრით ვხვდებოდი. განა რას წარმოვადგენდი ასეთს, რომ ვიღაც საფრთხედ აღმიქვამდა? არაფერი მე არ მქონდა, არავინ მე არ მყავდა? მხოლოდ თომა. თომა იყო ერთადერთი განძი და სიმდიდრე ჩემთვის. უცებ თითქოს გასხივოსნება ეწვიაო, ისე გამინათდა გონება. სწორედ თომა იყო ამ ამბის გასაღები. ერთი კითხვა ამეკვიატა, რატომ მაინც და მაინც ახლა? დასაფლავებაზეც ხომ იყო მოსული როენა, რატომ მაშინ არ შემოგვთავაზა მასთან ცხოვრება? რას ელოდებოდა? კარგად მახსოვდა მისი უცნაური მზერა, როცა პირველად დაინახა თომა. მახსოვდა როგორ შეათვალიერა და რა უცნაური წამიერი ცივი ღიმილი გაუკრთა ტუჩებზე. ზუსტად იმ წამს , როცა მის ერთადერთ ვაჟს მიწას აყრიდნენ, როენა ანგარიშიანი მზერით უყურებდა თომას. ვინ იყო როენა? საიდან მოვიდა? აუცილებლად უნდა გამერკვია მისი წარსული, მტკიცედ მჯეროდა, სწორედ მის წარსულში ვიპოვნიდი სიმართლის მარცვალს. მაგრამ არ ვიცოდი საიდან დამეწყო. მხოლოდ რამდენიმე ადამიანს ვიცნობდი, რომლებიც ასე თუ ისე იცნობდნენ როენას, მაგრამ სამწუხაროდ არც ერთს არ ვენდობიდი. არც დავითს და მით უფრო არც ალექსანდრეს. კესოზე ლაპარაკი ზედმეტი იყო, ასევე ფრიდონზე. ორივე როენას ერთგული ძაღლები იყვნენ და დარწმუნებული ვიყავი არაფერს მეტყოდნენ. იქნებ რიტასთან მეცადა? მაგრამ რიტას, მას შემდეგ, რაც დავითთან ერთად დამინახა, თითქოს ვძულდი. სულ თავს მარიდებდა და როცა ველაპარაკებოდი უცნაურად ბლუყუნებდა .თითქოს, რაღაც სინდისის ქენჯნას გრძნობდა, მაგრამ თქმით ვერაფერს მეუბნებოდა. ალბათ სწორედ მან ჩამიშვა როენასთან და დავითთან ჩემს შეხვედრაზე ყველაფერი ჩაუკაკლა. როენამაც სწორედ ამიტომ მომიქსია ის მანიაკი ალექსანდრე.
ვფიქრობდი და ვერაფრით ვხვდებოდი, რა ჯანდაბა მექნა და საიდან დამეწყო.
პოლიციასაც არ ვენდობოდი. სიმართლე რომ გითხრათ, მათ ირაკლის საქმეც კი ვერ გამოიძიეს და ჩემთვის თავს არც შეიწუხებდნენ. როენას კავშირებიდან გამომდინარე, ადვილი შესაძლებრლი იყო, სულაც კორუმპირებულები ყოფილიყვნენ.

მთელი გზა ირამდე ასეთ ფიქრებში გავატარე. შემდეგ კი ყურადღება მოვიკრიბე და მთელი კონცენტრაცია თომასკენ მივმართე. მთავარი თომა იყო. გულში ისიც კი ვიფიქრე, იქნებ ბარგი ჩამელაგებინა და იმ ციხიდან საერთოდ წამოვსულიყავი, მაგრამ რატომღაც ვფიქრობდი, რომ ეს ყველაფერი, რასაც ვხედავდი მხოლოდ აისბერგის ხილული წვერი იყო და ყველაზე მთავარი კვლავ წყლის ქვეშ იმალებოდა. ოდესმე სადმე აუცილებლად წამოყოფდა თავს და კაცმა არ იცის, მეც ტიტანიკივით ჩამძირავდა. ამიტომ ჯობდა ყველაფერი ბოლომდე მიმეყვანა და რამდენადაც შევძლებდი სიმართლე გამერკვია.

ირას ოფისი მყუდრო და გემოვნებიანი იყო. უცნაური სიმშვიდე სუფევდა. ოთახში უზარმაზარი კომფორტული, პასტელისფერი ყვითელი დივანი იდგა , კედელზეც რამდენიმე ლამაზი სურათი ეკიდა, გრძელი სქელი ფარდა კიდევ უფრო მეტ მყუდროებას ანიჭებდა იქაურობას. ერთი სიტყვით სასიამოვნო გარემო იყო.თითქოს სასაუბროდ განაწყობდა სტუმარს.

_ გამარჯობა მეგობარო!_ მიესალმა ირა თომას და ხელი გაუწოდა. თომამ ხელი ჩამოართვა.

_ დაჯექი, სადაც ისურვებ._ ხელით მთელ ოთახზე მიუთითა ირამ. თომა მაგიდის წინ ფერად ნოხზე დაჯდა და ჩანთა წინ დაიდო. ირამ გაუღიმა და მაგიდის მეორე მხრიდან თავადაც ნოხზე დაჯდა პატარა ბავშვივით. ალბათ თომას ნდობის მოპოვება სურდა ამ ქცევით.

_ აბა როგორ ხარ, პირობა შეასრულე._ ჰკითხა და გაუღიმა.

თომამ მშვიდად გახსნა ჩანთა და მოზრდილი ფორმატი ამოიღო. კიდევ ერთხელ დახედა და ირას მაგიდაზე გაუჩოჩა.
მივედი და დივანზე ჩამოვჯექი თან ყურადღებით ვაკვირდებოდი მათ. თითქოს მნიშვნელოვანი არაფერი ხდებოდა. ირა არც არაფერს ეკითხებოდა, განსაკუთრებულს. მის ნახატს ყურადღებით ათვალიერებდა და შიგა და შიგ მოწონების ნიშნად თავს უქნევდა.

_ თუ გინდა, ახლაც შეგიძლია დახატო, სანამ მე და დედა ვისაუბრებთ! ჩემს ერთ კარგ მეგობარს გაგაცნობ, გინდა?_ წამოდგა ირა და თომას შეხედა. თომამ თავი დაუქნია.

_ ნიაკო შემოდი თუ შეიძლება, _ მოიხმო ირამ თანაშენწე.

_ თომა ოთახში გაიყვანე თუ შეიძლება და ჩვენი ოქროს კაპიტანი გააცანი! _ ოქროს კაპიტნის ხსენებაზე თომამ ინტერესით ასწია თავი.
_ კაპიტანი ოქროს თევზია!_ აუხსნა ირამ , და აშკარად საბოლოოდ მოიგო ჩემი შვილის გული. თომა წამოდგა და ოთახში შემოსულ ნიას მორჩილად გაჰყვა. ირა მომიახლოვდა და გვერდით მომიჯდა.

_ საუბარი შეწყვიტა არა?_ მკითხა ინტერესით. მე თავი დავუქნიე და ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი. არაფერი გამომრჩენია, არაფერი დამიმატებია, ყველაფერი ისე ვუამბე, როგორც მოხდა. ირა ყურადღებით მისმენდა და პატარა რვეულში რაღაცას ინიშნავდა დრო და დრო.

_ ცხადია, ამ ყველაფერს შენს დედამთილთან აქვს კავშირი. აშკარაა ისეთ რამეს უნერგავდა მთელი წლის მანძილზე, ნელ_ ნელა და თანდათან , რომ ბავშვმა სტრესი მიიღო, საუბარი შეწყვიტა. თუმცა ეს ერთგვარი თავდაცვაა, ფარია, რაც თომამ შესძლო საკუთარი თავის დასაცავად . რა თქმა უნდა, ის ისევ დაიწყებს საუბარს. მაგრამ იმ ადგილს უნდა გაარიდო. აუცილებელია ის სახლი დატოვო. ახლა ნახე რამ შემაშფოთა მის ნახატებში. კარგად დააკვირდი._ მითხრა ირამ და წინ თომას ნახატები დამიწყო.

_ ყურადღებით დააკვირდი , ბავშვის ნახატში ყველაფერი მნიშვნელოვანია, არ არსებობს მთავარი და მეორეხარისხოვანი დეტალები._ კიდევ ერთხელ ამიხსნა ირამ.
სურათი ავიღე და დავხედე.

ერთი შეხედვით არაფერი იყო განსაკუთრებული. მისი საწოლი ეხატა, წიგნების თარო. საწოლზე ორი პატარა კაცუნა იჯდა და კარისკენ იყურებოდა.
ოდნავ ღია კარიდან კი უზარმაზარი ჩრდილი შემოდიოდა ოთახში. ჩრდილს თავზე სამი წვეტი ჰქონდა. თითქოს გვირგვინის მსგავსი. მეორე სურათზე წიგნების თარო ეხატა და მხოლოდ ერთ წიგნს ეწერა სათაური " კალიების დედოფალი".

_ ირა ეს წიგნი მართლა აქვს თომას, ირა ნუთუ ამდენად მნიშვნელოვანია?_ მივაჩერდი ირინას.

_ ზუსტად! რადგან სათაურით მხოლოდ ეს მონიშნა ესეიგი ძალიან მნიშვნელოვანია მისთვის._ დამეთანხმა ის.

_ აშკარაა თომას რაღაცის ეშინია! და რაღაცნაირად ეს შიში შენ გიკავშირდება. რომ არ გიცნობდე, ალბათ სოციალურ სამსახურს ჩავრევდი!_ მეგონა ხუმრობდა , მაგრამ ირას სახეზე ღიმილის ვერავითარი ნიშანწყალი ვერ დავინახე.გამაკანკალა ამ ყველაფრის გააზრებისას.

_ აი ეს არის ის სურათი, რამაც დამზაფრა!_ ერთი პატარა ნახატი ამოარჩია და გამომიწოდა.
სამი ფუგურა ეხატა სურთის ცენტრში.
მამა, დედა და ბავშვი. უბრალო ბავშვური სურათი იქნებოდა, რომ არა ერთი საზარელი დეტალი.სავარაუდოდ ის ფიგურა, რომელშიც დედა მოიაზრებიდა მამას თავს აჭამდა.

_ ღმერთო ჩემო!_ ამოვიკვნესე მე. _ აი რას ეუბნება ის ალქაჯი, აი რით აშინებს! აი რას უყვება ყოველ ღამ! _ ცახცახმა ამიტანა.
ყველაფერი ცხადი იყო: როენა თომას ზღაპარს უყვებოდა, სადაც დედამ მამა მოკლა და საკუთარი შვილი დააობლა.

_ ბავშვის ფსიქიკა მყიფეა ქეთი! თუმცა თომა ძლიერი ბავშვია. ცდილობს შეეწინააღმდეგოს ამ ყველაფერს. შეხედე. ნახატზე ბავშვს როგორ აქვს დედისთვის ხელი ჩავლებული. შეიძლება ეუბნებიან, რომ დედა უმოწყალო მხეცია, მაგრამ კალიების დეფოფალს თომა შენ კი არა როენას ეძახის._ მესმოდა და არც მესმიდა მისი სიტყვები. საფეთქლები მიელავდა.

_ ეს წიგნი უნდა მომიტანო ქეთი! უნდა გავიგოთ რა წერია შიგნით.

_ დამალული აქვს ,მეეჭვება ასე ადვილად ვიპოვო! _ ამოვიოხრე მე. მართლაც ბოლოს, როცა ამ წიგნის ნახვა მოვინდომე ვერაფრით მივაგენი და ისიც კი ვიფიქრე როენამ ისევ ხომ არ გამოართვამეთქი თომას.

_ მე ერთ დავალებას მივცემ თომას და ვნახოთ თუ შევძლებთ მისი სამალავის პოვნას!_ იმედიანად გამიღიმა ირამ.
შემდეგ ნიას დაუძახა და ბავშვის მოყვანა სთხოვა. ისევ ისე მიუჯდა გვერდით და მასთან ერთად დაიწყო ხატვა, ისე მონდომებით და გულწრფელად ხატავდა ირა წამით მეც კი დავიჯერე, რომ ხატვა მართლა მოსწონდა.

_ მოდი თომა ორივემ განძის რუკა დავხატოთ! და ერთმანეთს შევადაროთ, კარგი?_ ჰკითხა უცებ ირამ თომას.
ცოტა ხანი ორივე თავაუღებლად ხატავდა.

_ აი მე დავამთავრე!_ გაიცინა ირამ და თომას ნახატი გაუწოდა. თომამაც მიაწოდა თავისი ნახატი.

_ ქეთი, დარდმუნდბული ვარ ზუსტად საკუთარი სამალავი დახატა!_ მითხრა წამოსვლისას და თომას განძის რუკა მის უჩუმრად გადმომცა.

_ ბავშვი მარტო არ დატოვო. როგორც კი შეძლებ ის სახლი მიატივე და გელოდებით შემდეგ შეხვედრამდე,!_ ირადან გულდამძიმებული წამოვედი. თუმცა ასეთი საბრძოლო შემართება მანამდე არასდროს მქონია. სახლში მისვლის თანავე თომას ოთახში შევედი, ბავშვური ხელით დახატულ მინიშნებებს გავყევი და საწოლის ქვეშ, კედელზე, ზედ იატაკის გასწვრივ პატარა მოძრავ პანელს წავაწყდი. ამოღება ვცადე და ადვილად ამომყვა. ერთი შეხედვით იატაკის ხის პატარა ფიცარს ჰგავდა. პანელი გამოვწიე და საიდუმლო უჯრას წავაწყდი. ხელი შევყავი და შგნით რამდენიმე ქაღალდს და პატარა რვეულს მივაგენი. დაუხედავად გამოვიღე და უბეში ჩავმალე. პანელი დავხურე და ის ის იყო გამოძრომას ვაპირებდი საწოლის ფეხზე ამოტვიფრულმა ნაკაწრებმა მიიქციეს ჩემი ყურადღება. "ირაკლი რევიას სამალავი" ეწერა ბავშვური გაკრული ხელით.

იმ დღეებში გასაუბრებამაც კარგად ჩაიარა და სამსახურში გამოსაცდელი ვადით მიმიღეს, მთარგმნელობითი ბიურო იყო. მშვიდი და სასიამოვნო სმახური. რომ არა ჩემი პირადი პრობლემები თავს უკეთ ვიგრძნობდი. მით უმეტეს მას შემდეგ, რაც ჩემი ქმრის ბავშვობის დღიური ჩამივარდა ხელთ.

"გამარჯობა დღიურო, მე შენ
პრინც დაქაჰარს დაგარქმევ. შენ იქნები ჩემი საიდუმლო ნაუტილუსი. მე კი კაპიტანი ნემო ვარ. აბა შენ იცი, საიმედოდ შეინახე ჩემი მონაყოლი ამბები"

ამ უცნაური სიტყვებით იწყებოდა ირაკლის დღიური.

15

1 მარტი
სალამი პრინცო დაქაჰარ, ახლა შენ უნდა გამიწიო მეგობრობა. გუშინ დავბრუნდი სკოლიდან სახლში. მამა მხოლოდ ცოტა ხნით ვნახე, როგორ ყოველთვის არ სცალია. სულ სტუმრები ჰყავს ან თავად დადის სტუმრად. ძალიან მარტო ვარ და მენატრები. თუმცა კარგია რომ დედა სახლში არაა, მშვიდად ვართ ყველა. იმედია დიდხანს არ დაბრუნდება.

3 მარტი

გამარჯობა პრინცო დაქაჰარ , დღეს დედა დაბრუნდა. ისევ ყველა ფეხის წვერებზე დადის. დღეს ისევ ნაუტილუსში მოგიწევს დაბრუნება. მაპატიე.

6 მარტი
გამარჯობა პრინცო, დღეს მამამ და დედამ იჩხუბეს, კარადაში დავიმალე და ყველაფერი მესმოდა. დედამ თქვა, რომ ყველაფერი მამის ლეკვის ბრალია. უცნაურია, სახლში ლეკვი არ გვყავს .

9 მარტი

პრინცო , დედას რატომ არ ვუყვარვარ? ყველა ბავშვს დედა ეფერება. მე არა!

12 მარტი

პრინცო დაქაჰარ, შენ თუ იცი, რას ნიშნავს მემკვიდრეობა? დედამ კესოს უთხრა ,რომ მე მაქვს დიდი მემკვიდრეობა და მხოლოდ ამის გამო მიტანს .
დედამ კესოს ისიც უთხრა, რომ მალე მამას გააქრობს და ისინი ბედნიერად იცხოვრებენ.

13 მარტი

პრინცო დაქაჰარ, რას ნიშნავს ანდერძი? კესომ თქვა, რომ იმ ბებერმა ძაღლმა ანდერძი კარგად დამალა. როგორც კი ვიპოვით, თავისუფლები ვიქნებით და ძაღლსაც და მის ლეკვსაც ორივეს თავიდან მოვიშორებთო. ალბათ ძაღლი მართლა გვყავს და მე არ ვიცი. უნდა მოვძებნო სად დამალეს ძაღლი და მისი ლეკვი. უნდა ორივე გადავარჩინო. მათთან ვიმეგობრებ და მარტო აღარ ვიქნები.

17 მარტი

გამარჯობა პრინცო, ლეკვი ბევრი ვეძებე ,მაგრამ ვერსად მივაგენი. მამას საიდუმლო სეიფშიც კი ვნახე, სადაც მამა რაღაცეებს უმალავს დედას, მამამ არ იცის, რომ მისი გასაღები ციფრები ვიცი, სულ ტყუილად ლეკვი არც იქ იყო. მაგრამ ნახე, ის ანდერძი ვიპოვე დედა რომ ეძებს. ახლა შენთან დავმალავ. დედა ანდერძს თუ ვერ იპოვის, ლეკვს არაფერს დაუშავებს.

20 მარტი

პრინცო დაქაჰარ საშინელი სიზმარი ვნახე, დედა საშინელ ჩოქელა კალიად გადაიქცა. მეშინია. ახლა მივხვდი ის საწყალი ლეკვი მე ვყოფილვარ. მეშინია პრინცო. ნეტა მეც შემეძლოს შენს ნაუტილუსში დამალვა.

25 მარტი

მიშველე მეგობარო, ჩოქელების დედოფალმა ჩხუბისას მამას ხელი ჰკრა და კიბეზე დააგორა, მითხრა თუ რამეს ვიტყვი, მეც თავს მომაჭამს. მითხრა, რომ ეს ამბავი უნდა დავივიწყო, რადგან კოშმარი იყო. კესომ ფრიდონს უთხრა, რომ სანამ ანდერძს არ იპოვნიან , მხოლოდ მანამდე ვიცოცხლებ. კარგად დამალე ის ანდერძი შენს ნაუტილუსში. არავის მისცე. როგორ ვცდებოდი პრინცო დაქაჰარ, რატომ დავუჯერე მამას და ჩოქელების დედოფალს დედა რატომ დავუძახე?

30 მარტი

რამდენი ხანია ზღაპარი არავის წაუკითხავს ჩემთვის პრინცო დაქაჰარ. გახსოვს მე და შენ რომ დავხატეთ ზღაპარი? მინდა ვითამაშოთ, ხმა გამეცი მეგობარო!

1 აპრილი

დედოფალი ამბობს, რომ თვალში ვეჩხირები და ისევ სასწავლებლად მგზავნის სკოლაში. მიხარია მეგობარო, როგორც იქნა ამ სახლიდან წავალ.
შენ კი აქ უნდა დაგმალო. დამელოდე სანამ დავბრუნდები. გპირდები , როცა დავბრუნდები იმ ზღაპარს ჩამოგიტან. მერე ერთად ვიკითხოთ ზღაპრები ძილის წინ.
მშვიდობით პრინცო დაქაჰარ!
შენი მეგობარი კაპიტანი ნემო.

ვკითხულობდი პატარა ბიჭუნას ბავშვური ხელით ნაწერ დღიურს და ცრემლები, ბოღმა და უძლურება ერთდროულად მახრჩობდა. ცრემლების დიდი ბურთი ყელში მეჩხირებოდა და სუნთქვას მიშლიდა. აკანკალებული ხელით დავხურე დღიური. მასთან ერთად ნაპოვნ ფურცლებს გადავხედე, იურიდიულად გაფორმებული ანდერძი შემრჩა ხელთ.

" მე როსტომ რევია, საღ გონებაზე მყოფი ვწერ ამ ანდერძს. ჩემი უძრავ_ მოძრავი ქონება, და ასევე ჩემი აწ გარდაცვლილი მეუღლის აქტივები , ჩემი სიკვდილის შემდეგ გადაეცეს ჩემს ერთადერთ ვაჟს და მემკვიდრეს ირაკლი რევიას. არავის, მათ შორის არც მეურვეს , არ ჰქონდეს უფლება გაყიდოს ან გაასხვისოს ზემოთ ხსენებული მემკვიდრეობა, მეურვე ვალდებულ იქნას იზრუნოს ამ ქონებაზე მემკვიდრის სრულწლოვანებამდე, ყოველთვიური შემოსავლის ოცდააათი პროცენტით სარგებლობის უფლებით, ესეც მემკვიდრის სასარგებლოდ. მემკვიდრის გარდაცვალების შემთხვევაში , თუ მას არ დარჩება შვილი , ქონება გადაეცეს იმ უდედმამო ბავშვთა სახლს , სადაც მე გავიზარდე. ხოლო ბავშვის ანუ ჩემი შვილიშვილის არსებობის შემთხვევაში ანდერძი იმოქმედებს კვლავ ზემოთ ხსენებული წესის მიხედვით მის სრულწლოვანობამდე."
ანდერძს ერთვოდა მოანდერძის , მოწმეების და ადვოკატის ხელმოწერები და ოფიციალური ბეჭედი.
გული გამიჩერდა, აი მიზეზი, აი ყველაფრის მიზეზი და ახსნაც , გამოდის როენა ირაკლის დედა კი არა დედინაცვალი იყო. ანუ არანაირი სისხლისმიერი კავშირი არ ჰქონდა თომასთან. მხოლოდ ეს უზარმაზარი მემკვიდრეობა იყო ის, რაც თომას მაგნიტად აქცევდა და როენას ასე იზიდავდა. მე კი მისი ერთადერთი მეურვე გამოვდიოდი, სუნთქვა აღარ შემეძლო ნერვიულობისგან კბილს კბილზე ვაცემინებდი. რა გამოიოდა იმ შემთხვევაში თუ მეც მოვკვდებოდი?
მხოლოდ როენა გახდებოდა თომას მეურვე და კიდევ თვრამეტი წლით მოახერხებდა ქონების მშვიდად განკარგვას. ღმერთო, იმის გააზრება მაგიჟებდა, რომ არა მხოლოდ როენა, არამედ ეს ამაზრზენი თანამძრახველებიც არსებობდნენ და მათ გვერდით ამდენი ხანი მშვიდად გვეძინა მეც და ჩემს შვილსაც. როგორც სჩანს ჩემმა გადაწყვეტილებამ, რომ როენას სახლში გვეცხოვრა ცოტა მეტ ხანს შემინარჩუნა სიცოცხლე. ჩემი უარიც კი ვერაფერს შეცვლიდა. რადგან ჩემი არსებობა მათი გეგმებს მხოლოდ ხელს უშლიდა და საერთოდ არ გაუჭირდებოდათ ჩემი გაქრობა. ახლა ეჭვი აღარ მეპარებოდა, რომ ჩემი მოკვლა არც მეტი, არც ნაკლები ფრიდონს სურდა. რა აკავშირებდათ ერთმანეთთან როენას, კესოს და ფრიდონს? ვინ იყვნენ ერთმანეთის და კიდევ რა საიდუმლოს მალავდნენ, ამაზე წარმოდგენაც კი არ მქონდა.
დღიურიც და ანდერძიც ჩანთაში ჩავიდე. აუცილებელი იყო უსაფრთხო ადგილას შემენახა. მაგრამ სად იყო ასეთი ადგილი? ჩემს სახლში? იქნებ დიანასთან? არა სხვას საფრთხეს ვერ შევუქმნიდი! დავითთან? არა! ვერ გამოვრიცხავდი , რომ დავითი ახლაც როენას საყვერელი არ იყო .
მხოლოდ ერთი ადამიანი რჩებოდა, საკმაოდ სახიფათო და არც თუ მეგობრული, მაგრამ საკმაოდ შეპყრობილი როენას გამოაშკარავებით საიმისოდ, რომ თავშესაფარი მის სახლში მეძებნა. და ახლა სწორედ ის უნდა დამხმარებოდა. ტაქსი გამოვიძახე, თომას ქურთუკი ჩავაცვი და წასასვლელად მოვემზადე. ხელჩანთის გარდა არაფერი ამიღია. რათა ეჭვი არავის შეჰპარვოდა, რომ დაბრუნებას აღარ ვაპირებდი, თომამ კი ჩვეულად ზურგჩანთა გაიმზადა. კიბეზე ნელა ჩავედი, თითქოს უბრალოდ სასეირნოდ მივდიოდით, კართან მისული რიტამ შემაჩერა.

_ ქალბატონო ქეთევენ, მშვენიერი საღამოა სასეირნოდ მიდიხართ ალბათ?_ მითხრა და თვალებში შემხედა. მხიარული ხმის ტემბრის მიუხედავად თვალები შიშით და პანიკით ჰქონდა სავსე.

_ დიახ რიტა, ცოტას გავივლით, ვახშმისთვის დავბრუნდებით._ გავუღიმე მე. რიტამ თხელი კარდიგანი მომაწოდა, კი გამიკვირდა ამ ამინდში კარდიგანი რად მინდოდა, მაგრამ სევდიან თვალებში რომ ჩავხედე უარი ვეღარ ვუთხარი. ჩამოვართვი და მკლავზე გადავიკიდე. პარმაღთან გაჩერებული ტაქსის კარი გამოვაღე თომა ჩავსვი და მეც გვერდით მივუჯექი. სახლს მანქანის ფანჯრიდან ამოვხედე. აივანზე როენა იდგა და ავად მოელვარე თვალებს არ მაცილებდა. ვუყურებდი და ალბათ განცდილი მღელვარების გამო, გეფიცებით ქალის ნაცვლად მეც ჩოქელების დედოფალს ვხედავდი. რიტა გამახსენდა და კარდიგანის ჯიბეები მოვქექე, ინტუიციამ არ მიღალატა. პატარა ფურცელი ვიპოვნე რამდენიმე სიტყვით: "ქეთევან აქ აღარ დაბრუნდე , თუ სიცოცხლე გინდა!" არც დამწერის სახელი ეწერა, არც არაფერი. მაგრამ ეს სრულიად საკმარისი იყო, რომ ჩემი გადაწყვეტილების სისწორეში ეჭვი არ შემეტანა.

კაკუნი დიდხანს დამჭირდა, რაღა კაკუნი უკვე ვაბრახუნებდი კარი რომ გამიღო. აშკარად არ მელოდა და გაოცდა, მით უფრო გაოცდა , როცა ჩემს გვერდით თომა დაინახა.

_ ქეთი? რა ხდება? მეგონა არასდროს დაბრუნდებოდი!_ გვერდით გადგა და გზა დაგვითმო.

_ შენს მეტი გზა არ მაქვს, გული მეუბნება, რომ სწორ მისამართზე მივედი. საღამო მშვიდობისა ალექსანდრე!_ მივესალმე მე და დივანზე უღონოდ ჩამოვჯექი.

_ დავითმა იცის აქ რომ ხარ?_ რატომღაც მაშინვე დავითი გაახსენდა.

_ არა ! არავინ იცის! და მინდა საიდუმლოდ შეინახო ჩემი აქ ყოფნა!_ ვთხოვე , თუმცა ვიცოდი ამას არაფრის დიდებით არ გაამხელდა, მით უფრო დავითთან.

_ ალექსანდრე, მითხარი! შენთან რატომ გაწყვიტა ირაკლიმ ურთიერთობა? დავითთან და დანარჩენებთან გასაგებია, მაგრამ შენთან? ვერ ვხვდები, რა მოხდა თქვენს შორის?_ სევდიანად გაეცინა, მერე შუბლი შეიკრა.

_ მე ის არა ვარ , ვინც შენ გგონივარ, და არც ის ვიყავი, ვინც ირაკლის ვეგონე!_ ორაზროვანი პასუხი იყო და ვერაფერი გავიგე.

_ რას გულისხმობ?_ შემომხედა და ტუჩი მოიკვნიტა.

_ სიყვარული რომ სიყვარულია ამის თუ გჯერა ქეთევან?_ მკითხა და გონება გამინათდა. თვალებზე შემატყო, რომ ყველაფერს ვხვდებოდი.

_ ხოდა აი, ირაკლის არ სჯეროდა ამის!

თავი ხელებში ჩავმალე. საწყალი ირაკლი, დედა მოუკვდა, მამა მოუკლეს , დედინაცვალი და მთელი მისი ამალა მტრად მოეკიდა, ძმაკაცებიდან ერთმა უღალატა, მეორემ კი ზედმეტად შეიყვარა. გამეცინა. ვერ იტყოდი , რომ ირაკლი ბედნიერ ვარსკვლავზე დაიბადა. ხშირად ქონება და კარგი გარეგნობა ხდება ზუსტად ადამიანის უბედურების მთავარი მიზეზი.

_ მე მეგონა..._ არც ვიცოდი, როგორ ამეხსნა ის, თუ რას ვფიქრობდი მასზე. მიხვდა და გაეცინა.

_ სწორად ფიქრობდი ჩემო კარგო, ერთი მეორეს ხელს არ უშლის! _ თავხედურად გადაწვა სავარძლის საზურგეზე, თუმცა გაახსენდა თომაც რომ იქვე იყო და მაშინვე გასწორდა.

_ მისმინე ალექს! შენი პირადი ცხოვრება ჩემი გასარჩევი არაა, და თუ სიმართლეს ამბობ, მაშინ როგორც ირაკლის..._ დავფიქრდი დასაკარგი რა მქონდა, თუ ალექსანდრეს ვერ დავითანხმებდი საეჭვო იყო როენას სადმე დავმალვოდით.

_როგორც ირაკლის მეგობარი უნდა დამეხმარო, ჩემი თუ არა თომას გადასარჩენად !

_ გადასარჩენად?_ წამში დასერიოზულდა ალექსანდრე. _ რა მოხდა ასეთი?

უკანასკნელად დავაკვირდი, რა ბედის ირონია იყო , რომ ამ შეშლილ მანიაკს ვანდობდი ჩემთვის ამ ქვეყნად ყველაზე ძვირფასის ბედს. მაგრამ სწორედ ალექსანდრეს და სხვას არავის, შესწევდა ძალა ამ ომში დამხმარებოდა. ყველაფერი მოვუყევი, არაფერი დამიმალავს. გაოცებული და შეძრწუნებული მისმენდა. სიტყვა ერთხელაც არ შეუწყვეტინებია. არაფერი უკითხავს, ყველაფერი მაშინვე დაიჯერა. ბოლოს ანდერძიც ამოვიღე და ირაკლის დღიურიც და მას გადავეცი. მოულოდნელად ისეთი რამ მოხდა, რამაც ალექსანდრეს გადაწყვეტილებაზე წამიერად იმოქმედა. აქამდე თავისთვის მჯდარმა თომამ, რომელსაც მოსვლის წამიდან არანაირი ინტერესი არ გამოუხატავს ჩვენს მიმართ, ჩანთა გახსნა, იქიდან "ჩოქელების დედოფალი" ამოიღო და მამამისის დღიურს ზედ დაადო.
ცრემლებმა თვალების ჯებირები გაარღვიეს, გულში ჩავიკარი თომა და სახე დავუკოცნე. ჩემი ჭკვიანი და მამაცი შვილი. მიუხედავად ყველაფრისა, მიუხედავად როენას არც თუ უშედეგო მცდელობებისა, ჩემს ბიჭს წამით არ გაუვლია გულში ჩემზე ნათქვამი სისულელეები.

_ესაა, ღმერთო ჩემო ესაა!_ დაიყვირა ალექსანდრემ. _ კი მაგრამ თქვენ საიდან გაქვთ? _ხელში ირაკლის ზღაპრების წიგნს ატრიალებდა.

_ შენ იცოდი ამ წიგნის არსებობა?_ უფრო გავვოცდი მე.

_ ვიცოდი? აბა არ ვიცოდი?! ირაკლი იმ ძვირადღირებულ სკოლა_ინტერნატში გავიცანი, სადაც ბობოლა ოჯახისგან მობეზრებული ბავშვები ვიზრდებოდით. გაცნობისთანავე დავვახლოვდით. საკუთარ თავს კაპიტან ნემოს ეძახდა , მე კი უცნაური სახელი შემარქვა...
თქმა არ დავაცადე.

_ პრინცი დრაქჰარი ხომ?_ გაოცდა, თვალები დაუმრგვალდა.

_ შენ საიდან იცი?_ მკითხა დაბნეულმა.

_ თუ ასეა, ირაკლიმ შენთვისაც დატოვა წერილი და უკანასკნელი თხოვნა. აუცილებლად უნდა წაიკითხო მისი დღიური.

ალექსანდრემ დღიური აიღო და გადაშალა. კითხვა დაიწყო. რაც უფრო მეტს კითხულობდა, მით უფრო მეტად ეცვლებოდა სახე. ნელ_ ნელა ბრაზდებოდა და ბრაზდებოდა. როცა კითხვა დაასრულა უხმოდ დახურა რვეული. მაგიდაზე დადო და თვალებში შემომხედა.

_ ბრძოლისთვის მზად ხარ ქეთევან? ამ საშინეკ ჰარპიას ერთხელ და სამუდამოდ თავი უნდა წავაგდებინო!_ თქვენ რომ მოგესმინათ მისი სიტყვები, ალბათ შეშინდებოდით. თქვენ რომ დაგენახათ მისი თვალები, ალბათ დაფრთხებოდით და იმ სახლიდან უკანმოუხედავად გაიქცეოდით. ალექსანდრე სანადიროდ დაგეშილ უცნაურ საშის მხეცს ჰგავდა. როგორც სჩანს, მასში ის ყველაზე ბნელი და წლობით ნამწყვდევი მხარე გავანთავისუფლე, რომელსაც თავად მთელი ცხოვრება მალავდა. თუმცა სწორედ მის გვერდით ვიგრძენი სიმშვიდე. თუ ის მე დამიცავდა, აღარაფრის შემეშინდებოდა.

ზღაპრები ძილის წინ 16_18

რაც უფრო მეტს ვფიქრობდი, მით უფრო მეტად მაშინებდა აზრი, რომ თუ პირველი მცდელობით ვერაფერს მიაღწიეს ,ეს არ ნიშნავდა , რომ ახლიდან არ სცდიდნენ ყველაფერს. ღმერთო ჩემო, ოცდამეერთე საუკუნეში, დღისით და მზისით , ისეთი საშინელი ამბავი ვითარდებოდა, როგირიც მძაფრსიუჟეტიან ჰოლივუდის ფილმებშიც კი არ დაესიზმრებოდათ.

_ ქეთი,_ წინ დამიჯდა ალექსანდრე და მაგიდაზე ყავის ფინჯანი გამომიჩოჩა.

_ ბოდიში მინდა მოგიხადო! თავიდანვე არ ვიყავი შენთან მართალი. მაგრამ რა უნდა გვეფიქრა , როცა იმ ალქაჯთან ცხოვრობდი?_ გულწრფელად ნანობდა საკუთარ გამოხტომებს .

_ არ მგონია მიზეზი მხოლოდ ჩემზე ცუდი წარმოდგენის ქონა ყოფილიყო!_ ცალყბად გამეცინა მე. კარგად ვხედავდი დავითთანაც ჰქონდა პირადი გაურკვეველი ურთიერთობა.

_ ხო მართალი ხარ, მგონი ხვდები დავითს ნერვებს სპეციალურად ვუშლი, მაგრამ მაგასაც თავისი მიზეზი აქვს!_ გამიცინა ეშმაკურად, თუმცა ახლაც სრულიად გულწრფელი იყო.

_ მიზეზს არ გკითხავ, მგონი ისედაც ვხვდები! მაგრამ არ მინდა, ჩემზე არასწორი წარმოდგენა გქონდეს, ჩვენს შორის არაფერი არ ხდება,_ რადგან მის სახლში ვცხოვრობდი და დახმარებას ვთხოვდი, ვიფიქრე სჯობდა მეც გულახდილი ვყოფილიყავი . რატომღაც მეგონა მას მოვწონდი, ან უბრალოდ დავითის ჯინაზე იქცეოდა ასე.

_ მაგრამ მე სულ სხვა რამე დავინახე ძვირფასო!_ თვალებში შემომხედა, უცნაური ღიმისლის მაგვარი ემოცია გაუკრთა სახეზე.

_ შენ რომ სულ არაფერს გრძნობდე, მას უყვარხარ, მისი ცხოვრების მთავარი აკვიატება ხარ! უნდა გენახა რა გააფთრებული გეძებდა ირაკლის სიკვდილის შემდეგ.

_ რა გინდა მითხრა, რომ ირაკლის სიკვდილში დავითის ხელიც ურევია?_ პასუხის მოლოდინში გული კინაღამ გამიჩერდა .

_ არა ძვირფასო, დავითზე რაც არ უნდა ვთქვა, ცილს ვერ დავწამებ. მართლა ნანობდა საკუთარ საქციელს როენასთან . უბრალოდ მეორე შანსის გამოყენებაზე უარს ვერ იტყოდა, არც მასეთი წმინდანია. ყველა ვმალავთ საკუთარ კარადაში პატარ პატარა ჩონჩხებს ._ ისეც ვხვდებოდი მასზე არაფერი ვიცოდი, მაგრამ ამის თქმით ფაქტობრივად აღიარა, რომ თავადაც ჰქონდა საიდუმლოებები .

_ ალექს, გულის სიღრმეში შენი მეშინია!_ იატაკს დავაჩერდი._ არ გიცნობ ! უბრალოდ სხვა გზა არ მქონდა და იმიტომ მოვედი!

_ შეიძლება მასეცაა, მაგრამ რახან მოხვედი, ესეიგი მენდობი კიდეც!_ გაეცინა. მართალი იყო, ვენდობოდი, მაგრამ მაინც ყოველ ღამ ძილის წინ ოთახის კარებს საგულდაგულოდ ვკეტავდი.

_ ვაღიარებ ეფექტური ქალი ხარ, მითუმეტეს გამოპრანჭული ნებისმიერს აუბნევ თავგზას, მაგრამ ვფიქრობ, ჩემი არ უნდა გეშინოდეს . არ ვაპირებ ირაკლისავით თქვენს შორის ჩავდგე! _ ისევ გაეცინა.

_ შეწყვიტე, ხომ გაიგე, რაც გითხარი, ჩემსა და დავითს შორის არაფერია!_ მტკიცედ კი ვამბობდი, მაგრამ დავითზე ფიქრს თავიდან ვერ ვიშორებდი. ვხვდებოდი, რომ მასზე ვეჭვიანობდი კიდეც.

_ კარგია, და მაინტერესებს იგივეს მასაც თუ ეტყვი?_ ეშმაკურად იცინოდა, როგორც სჩვეოდა

_ რას გულისხმობ?_ მივხვდი რაღაცას ხლართავდა .

_ სამსახურში მომივარდა, _ ჩემი გაოცებული სახის დანახვისას ყასიდად გაიკვირვა_ უი, არ მითქვამს შენთვის? რა უყავი სად გადამიმალეო ყვიროდა!

_ რაა?_ გაოცებისგან თვალები დავაჭყიტე_ დავითი მეძებს?

გულში სასიამოვნოდ მჩხვლეტდა ეს სიახლე. ვცდილობდი სახეზე არ დამტყობოდა არაფერი.

_ აბა რა გეგონა? მეორედ გამოგლიჯეს ხელიდან საყვარელი ქალი!_ ცოტა აკლდა და ახარხარდებოდა. აშკარად ძალიან სიამოვნებდა დავითის ნერვებზე თამაში.

_ ვუთხარი სახლშ მიოდი , იქ ვისაუბროთ წყნარადმეთქი!_ უცებ კარზე ვიღაცამ აგრესიულად დაიწყო კაკუნი.

_ აჰა, მობრძანდა უარყოფილი რომეოც!_ ალექსანდრე საერთოდ არაფრად აგდებდა დავითის აშკარა ბრაზს. მისი არ ეშინოდა , მაგრამ ვერ მივხვდი სახლში რატომ დაიბარა? ნუთუ ყველაფრის მიუხედავად ენდობოდა?

_ მე რა ვქნა? რატომ არ შემითანხმდი?_ წინ გადავუდექი კარის გასაღებად მიმავალ ალექსანდრეს.

_ თუ წინააღმდეგი ხარ შემიძლია არ გავაღო!_ გამომცდელად დამაკვირდა სახეზე.
საკუთარ თავს ვებრძოდი, ძალიან მინდოდა დავითი ის ადამიანი ყოფილიყო, ვისაც მივენდობოდი, მაგრამ ასე არ ვგრძნობდი. რაც არ უნდა უცნაური იყოს, ამ გადარეული ალექსანდრესი უფრო მჯეროდა.

_ შენ ენდობი?_ ვკითხე და ხელზე ხელი მოვკიდე.

_ მე ვენდობი!_ მიპასუხა მან და ხელზე მომიჭირა თითები.

_ მაშინ ეს საკმარისია!_ ვუპასუხე მე და ხელი გავუშვი.

_ ოჰ, ბატონო დავით!_ სარკაზმს და ირონიას არ იშურებდა ეს საძაგელი, ოღონდ გაეხელებინა და მის ნერვებზე ეთამაშა.

_ ალექს ვიცი, რომ იცი სად არის ქეთი?_ ისეთი დაძაბული ხმა ჰქონდა, აშკარად ძლივს იკავებდა თავს.

_ არ გიფიქრია , რომ მას თავად არ სურს შენი ნახვა?_ ისევ დამცინავად ჰკითხა ალექსმა და სახლში ისევ არ შემოიპატიჟა.

_ ალექს უკანასკნელად გეკითხები, სადაა ქეთი?!_ ხმაში მუქარა გაურია დავითმა.

_ აქ ვარ!_გაჩუმებას აზრი არ ჰქონდა.

_ ქეთი?_ შეაცბუნა ჩემმა ალექსის სახლში დანახვამ დავითი. არ ვიცი, რა ეგონა, სად უნდა ვყოფილიყავი, მაგრამ აქ ჩემს პოვნას აშკარად არ ელოდა .

_ ამასთან რას აკეთებ? გაგიჟდი?_ხელები მუშტებად შეკრა მან და ალექსისკენ დაუფიქრებლად გაიწია.

_ რატომ გიკვირს?_ მიამიტად გაიოცა ამ საძაგელმა ენერგოვამპირმა, წელზე ხელი შემომხვია და გულში ჩამიკრა.

_ იქნებ შენ მითხრა , რატომ უკვირს ჩვენი ერთად ყოფნა ძვირფასო?_ თვალებში სინაზით ჩამხედა ალექსმა ვხედავდი ხარხარს ძლივს იკავებდა.

_ ხელი გაუშვი!_ ხმა ჩაეხლიჩა და თვალები ჩაუსისხლიანდა დავითს.

_ ახლა თქვენი თამაშის დროა?_ არ მესმოდა მათი არარაციონალური გონების და ქცევების.

_ ჯერ ერთი შენ არავინ გკითხავს სად ვარ და ვისთან! მეორე ხელი გამიშვი და წესივრად მოიქეცი!_ ბრაზით ჯერ ერთს შევხედე მერე მეორეს . ალექსმა ხელი გამიშვა და მხიარული და კმაყოფილი სიცილით სამზარეულოსკენ გასწია.

_ შავი უშაქრო არა?_ აშკარად დავითს უთხრა, არა აშკარად ვერ იყო კარგად. დავითი თავიდან ვერ მიხვდა , რომ ალექსი დასცინოდა. თან და თან მოეგო გონს. დაჭიმული სხეული მოუდუნდა.

_ ჩემთან რატომ არ მოხვედი ქეთი?_ მკითხა სევდიანად.

_ და რატომ უნდა მოვსულიყავი, ვისთან უნდა მოვსულიყავი? ალქაჯი როენას ლაქუცა ლეკვთან?_ აღარ მსურდა თავის შეკავება. უზომოდ მსურდა მისთვის გული მეტკინა. გამემწარებინა.

_ თუ ტესას კუროსთან? აბა ჩემი მეგობარი შენ არ ხარ და ნათესავი! ვინ ხარ დავით? ვინ ჯანდაბა ხარ? რა უფლებით მეძებ? რა უფლებით მსაყვედურობ? იქნებ შენი დაღუპული ძმაკაცის ცოლი ვარ?_ ჭრილობას ჭრილობაზე ვაყენებდი. და ვხედავდი არცერთი ჩემი სიტყვა მიზანს არ სცდებოდა.მან უკან უკან დაიხია.

_ ქეთი!_ ხმაც მუდარით ჰქონდა სავსე.

_ რა ქეთი? რა ქეთი? რამდენჯერ მოვედი შენთან? რამდენჯერ გკითხე? რატომ არაფერი მითხარი? სიმართლე რატომ დამიმალე? ან როენასთან რა თამაშს თამაშობდი? ან ჩემთან? _ სინამდვილეში მე არ მოვუსმინე, მაგრამ მასაც არ უცდია ჩემთვის ყველაფრის გულახდილად მოყოლაა . თითქოს სათამაშო ვიყავი, თავს ყოვლად სულელ ქალად ვგრძნობდი.
რა იყო ეს? იქნებ დაგროვილ ბრაზს მასზე ვანთხევდი? მაგრამ რატომ მაინცდამაინც მასზე? ამაზე მაშინ არ ვფიქრობდი.

_ კარგი ახლა,_ სამზარეულოდან გამოვიდა ალექსი._ მთლად წყალშიც ნუ გადააგდებ. ბოლოს და ბოლოს მან გადაგარჩინა!
არ მოველოდი დავითს თუ დაიცავდა.

_ სინამდვილეში თავიდანვე, როცა მოხვედი , მსურდა დავითთან დარეკვა, მაგრამ როენა პირველად მასთან მოგძებნიდა. როენას უნდა ენახა, რომ დავითი გაგიჟებული გეძებდა. რათა დაეჯერებინა, რომ ის არ გეხმარებოდა. ახლა კი თამამად და უშიშრად შემიძლია შენი თავი დავითს გადავცე!_ ისე ბედნიერად გაიკრიჭა ალექსი , თითქოს წამის წინ ნაწყენი მეგობრის შემოსარიგებლად, წართმეულ სათამაშოს უკან უბრუნებდა. ამის გაზრებისას კინაღამ სისხლმა ტვინში ამასხა.

_ დაუბრუნო? ჩემი თავი დაუბრუნოო? _ არ ვიცი ალბათ მამისმკვლელს სწორედ ჩემნაირი სახე ექნებოდა, ალექსს ღიმილი ჩამოერეცხა სახიდან.

_ თქვენ საერთოდ ნორმალურები ხართ? _ კივილს ცოტაღა მაკლდა._ მორჩა, მივდივართ აქიდან, თომა!
დავუძახე ბავშვს.

_ სად მიდიხარ!_ წინ გადამიდგა აქამდე ჩუმად მდგარი დავითი.

_ რაჭაში, რაჭაში ვბრუნდები! დედაჩემთან მივდივარ! მომწყდი თავიდან! ვცადე გამეწია , მაგრამ ძვრაც ვერ ვუყავი. გამწარებულმა მუჭები დავუშინე მკერდში და სახეში. თავის არიდება არც უფიქრია. მაცადა დავცლილიყავი, მერე ხელები მომხვია და გაცოფებული გულში ჩამიკრა.

_ დამშვიდდი ქეთი, დამშვიდდი! ყველაფერი კარგად იქნება! შენც და თომაც კარგად იქნებით. ჩვენ არ მივცემთ როენას უფლებას რამე დაგიშავოთ!

ჩემი დაძაბული გონება დამშვიდებას ვერ ახერხებდა. ბრაზი საკუთარი თავის სიბრალულმა შეცვალა. უსამართლობის საშინელი განცდა მქონდა. რატომ მე? რაატომ ჩვენ? რატომ ირაკლი? ნუთუ ამდენად მნიშვნელოვანია ეს წყეული მემკვიდრეობა? წარმოიდგინეთ მოგიკლან ქმარი, და შვილის და საკუთარი სიცოცხლის მოსპობით გემუქრებიდნენ იმის გამო, რაზეც წარმოდგენაც არასდროს გქონია, არც არასდოს გნდომებია და არც მოგითხოვია. საფრთხის ქვეშ იყო მხოლოდ იმის გამო, რომ მდიდარ ფილანტროპს თავში მოუვიდა უაზრო ანდერძის დაწერა?

_ რომ დავპირდე, არასდროს მოვითხოვ იმ ქონებას არ დამანებებს თავს? რა აზრი აქვს რა წერია ანდერძში, თუ მე არაფერს მოვთხოვ?_ ამოვისლუკუნე და დავითის ხელებს თავი დავაღწიე.

_ არა ძვირფასო, არ გამოვა ეგ ამბავი, გავიწყდება, რომ ბავშვის სრულწლოვანებამდე ქონების მხოლოდ რაღაც პროცენტს იყენებს? წარმოიდგინე რამხელა ფულზეა ლაპარაკი. სანამ პირდაპირი მემკვიდრე არსებობს და პოტენციურად საფრთხეს წარმოადგენს, როენა ვერ დამშვიდდება._ ახლა სრულიად სერიოზული იყო ალექსანდრე.

_ გეგმა გვაქვს?_ ვიკითხე უკვე მშვიდად.

_ კი გვაქვს,ქონება კანონიერად უნდა
მოვითხოვოთ!_ მტკიცე ხმა ჰქონდა დავითს .

_ გაგიჟდი? არაფერს ვთხოვ და მოსაკლავად მიმეტებს, რომ მოვითხოვო რას მიზავს წარმოგიდგენია?_ ამას ვერაფრით დავთანხმდებოდი,ქონება არაფრად მინდოდა,მხოლოდ მშვიდად ცხოვრება მსურდა.

_ სიმართლე გითხრა, ამჯერად დავითს სრულიად ვეთანხმები!_ თვალები აუელვარდა ალექსს.

_მხოლოდ ერთი გზა მეგონა სწორი, რომ მისთვის ირაკლის და მამამისის მკვლელობა დამემტკიცებინა, მაგრამ არაფერი გამოვიდა. ამ საქმეს მე და დავითმა მთელი ცხოვრება შევალიეთ. ხელჩასაჭიდი ვერაფერი ვიპოვნეთ. როენა კვალს საიმედოდ აქრობდა. მისი კავშირები, მისი შესაძლებლობები ძალიან დიდი იყო. თანაც სახელიც ისეთი აქვს, ამ გაუთავებელი საქველმოქმედო საღამოების გამო, არავინ დაიჯერებს , რაც არ უნდა ვთქვათ. მხოლოდ ქონების წართმევაღა რჩება! _ ამიხსნა ალექსმა სიტუაცია.

_ მოიცადე, მთელი ცხოვრებაო?_ მომესმა თუ ასე თქვა ამ არანორმალურმა._ გამოდის...

_ დიახ ქეთევან, მე და ალექსი ერთად ვართ, ყოველშემთხვევაში ირაკლის გამო შურისძიება თანაბრად გვწყურია. ახლა კი შენ და თომაც ჩვენთან ხართ! _ ნელ _ნელა უცნაური სიმშვიდე მეუფლებოდა. მართალია მთავარი ბრძოლა ახლა იწყებოდა, მაგრამ მე უკვე საიმედო მოკავშირეები მყავდა და აღარაფრის აღარ მეშინოდა.

_ კი მაგრამ დღიური?_ ბოლო იმედს ვებღაუჭებოდი,

_ დღიურს ბავშვის ფანტაზიად შერაცხავენ, ეს არაპირდაპირი სამხილია ჩემო კარგო , არაპირდაპირი! სამაგიეროდ ნოტარიულად დამტკიცებული ანდერძი გვაქვს ხელთ და ანდერძის ერთ _ერთი მოწმეც ცოცხალი და საღსალამათია._ ავად გაიცინა ალექსმა.

_ მართლა?_ ვკითხე იმედით.

_ წლებია ამერიკაში ცხოვრობს, სწორედ მის საძებრად ვიყავი წასული, რადგან ბატონი
აარონ აბრამიშვილი როსტომის ბავშვობის მეგობარი და შემდგომში მისი ბიზნეს პარტნიორი იყო. ყველაზე უკეთ მას უნდა სცოდნოდა მათ ოჯახზე სიმართლე. ისიც თუ რას წარმოადგენდა როენა სინამდვილეში. მისი პოვნა ძალიან გაძნელდა, მაგრამ ბოლოს მაინც მივაკვლიე. ანდერძზე მან მომიყვა და როენაზეც ბევრი რამ მიამბო . _ ახლა მივხვდი , რატომ მაფრთხილებდა დავითი და რატომ მეუბნებოდა, რომ იქ საფრთხე მემუქრებოდა.

_ რატომ არაფერი მომიყევი?_ცოტას ისევ ვბრაზობდი მასზე.

_ იმიტომ , რა მიზეზითაც შენ არ გჯეროდა ჩემი, მიუხედავად იმისა, რომ მიყვარხარ, არ გენდობოდი!_ თითქოს დაუფიქრებლად წამოსცდა, მაგრამ მისმა აღიარებამ გული ამიჩქარა. მიყვარხარო? იმდენი ხანი იყო ეს სიტყვა აღარავის ეთქვა ჩემთვის, თუ თომას და ნენეს არ ჩავთვლიდი. აღარც მახსოვდა თავი როგორ უნდა მეგრძნო ამ სიტყვის გაგონებისას. დავიბენი და ფეხზე წამოვხტი.

_ წავალ თომას დავხედავ!_ ისე ჩავილაპარაკე დავითისთვის არც შემიხედავს და ოთახიდან გავედი.

_ მაგარი ხარ, ვერაფერს ვიტყვი!_ გამაცილა ალექსანდრეს მხიარულმა სიცილმა._ მე ვერაფრით გაიძულე გამოსტყდომოდი, როგორ აღარ გაეჭვიანე და ახლა არ დააბრეხვე სულელი ბიჭივით?!

_ შეწყვიტე ალექს!_ უპასუხა დავითმა ჩუმად , მეტი აღარაფერი გამიგონია. ოთახში შევედი და კარი მივიხურე. კარს მივეყრდენი და აჩქარებულ გულზე ხელი მივიდე. თომამ ინტერესით ამომხედა. ცოტა ხანს მიყურა და ცერა თითი მაღლა ასწია. არ ვიცი ესმოდა თუ არა ჩვენი საუბარი, მაგრამ აშკარად მხიარულად გამოიყურებოდა. რაც ალექსთან ვცხოვრობდით ხასიათი შეეცვალა. ღამით კოშმარებს აღარ ნახულობდა, აღარც გამირბოდა ძველებურად. კვლავინდებურად უარს ამბობდა საუბარზე, მაგრამ მაინც ბევრად უკეთ გრძნობდა თავს. რაც არ უნდა უცნაური იყოს, ალექსი ძალიან მოსწონდა. ირა სიკეთეს გვიკეთებდა და თავად სტუმრობდა თომას. მამშვიდებდა და მოთმინების გამოჩენას მთხოვდა. რომ არა როენაზე მუდმივი ფიქრი და მუდმივი დაძაბულობა, ვიტყოდი, რომ არა გვიშავდა კიდეც.

ბიჭებმა ბევრი იმსჯელეს და გადაწყვიტეს დავითის სახლში გადავეყვანეთ, დაცვა გაეძლიერებინათ და სიფრთხილის აუცილებელი ზომები მიეღოთ. ის რომ როენა აქაც მოგვაგნებდა, მხოლოდ დროის საკითხი იყო, ამიტომ ფაქტობრივად დასამალიც რაღა იყო. დავითს კერძო სახლი ჰქონდა და ალექსის კორპუსის ბინასთან შედარებით იქ მეტი სიხალვათე და თავისუფლება იყო. ეზოში მაინც შეგვეძლო გამოსვლა და სუფთა ჰაერზე ყოფნა. თორემ ქუჩაში გასვლა სასტიკად ამიკრძალეს მეც და თომასაც. მათი სიტყვებით, ჯერ ისედაც აფრენდა როენა და ახლა ამ მარცხით სულ შეიშლებოდა ჭკუიდან და კაცმა არ იცის, რა საშინელებას მოიგონებდა.
თავიდან შევეწინააღმდეგე, დავითთან ცხოვრების აზრი მაინცა და მაინც არ მხიბლავდა, თავს მასთან მარტო დარჩენასაც კი ვარიდებდი , არათუ მის გვერდით ერთ ჭერქვეშ ცხოვრებას, მაგრამ არ მომისმინეს.

_ ვიცი რატომაც უარობ, მაგრამ შენ თუ არ გინდა და თავს ცუდად გრძნობ, საერთოდ არ მოვალ სახლში. მხოლოდ ვიცოდე , რომ დაცულად ხართ,_ მითხრა ერთ საღამოს დავითმა.

ამოვიოხრე. რა უფლება მქონდა მისგან ეს მომეთხოვა? რაც არ უნდა იყოს, ადამიანს საკუთარი პირადი ცხოვრება ჰქონდა. მე კი ყველაფერს თავდაყირა ვაყენებდი.
რამდენიმე დღე ითხოვა დავითმა, რომ სახლი მოეწესრიგებინა, ერთ საღამოს კი მოვიდა და სამივე თავის სახლში წაგვიყვანა.
კარი თავისით გაიღო და მანქანა ეზოში შეაყენა. გადმოვედი და სახლი შევათვალიერე. სახლი კი არა ნამდვილი სასჯელაღსრულების პაწაწინა კოლონია იყო. იმ მყუდრო სახლიდან ნამცეცით აღარ იყო დარჩენილი. სახლის გარშემო მაღალ კედლებზე ლამის ნახევარი მეტრის სიმაღლის ეკლიანი სქელი მავთულხლართი დაემატებინათ. ეზოს ყოველი კუთხე კამერებით კონტროლდებოდა. გარეთაც და ეზოს შიგნითაც "ადამიანები შავებშის" მსგავსი რამდენიმე მცველი იდგა. სახლის ფანჯრები დაებურათ. დავითს გავხედე გაოცებულმა. მე ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებდი, რამდენათ სახიფათო თამაშში ვიყავი ჩაბმული. თითქოს ეს ყველაფერი ჩემს თავს არც ხდებოდა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ გამოვიღვიძებდი და ეს ყველაფერი კოშმარი აღმოჩნდებოდა. დავითმა კარი გააღო და სახლში შეგვიძღვა. პირველივე დეტალი, რაც თვალში მომხვდა, ის იყო, რომ ირაკლის დახატული დედოფალის ნაცვლად კედელზე მზესუმზირების სურათი ეკიდა. დავითს მადლიერმა შევხედე. აშკარად თომას უფრთხილდებოდა.

_ ალექს მე და შენ სალაპარაკო გვაქვს!_ მიუბრუნდა მეგობარს და ორივე ეზოში გაბრუნდნენ. მე და თომამ ჩვენთვის გამოყოფილი საძინებლისკენ გავწიეთ.

გვიან ღამით, თომას რომ უკვე რა ხანია ეძინა. მე ვერაფრით დავიძინე, ვწრიალებდი და რამდენჯერმე ბავშვიც კი შეკრთა ჩემ გამო. გამახსენდა ნენე ამბობდა ხოლმე, ერთი ჭიქა წითელი უძილობის საუკეთესო წამალიაო. ავდექი და სამზარეულოში გამოვედი. დავჯექი და ერთი ჭიქა ღვინო მაშინვე ჩამოვცალე. კიდევ დავისხი, აშკარად არ მოქმედებდა. კიდევ და კიდევ, თან და თან გავმხიარულდი, რატომღაც წარმოვიდგინე, რომ დავითი იყო ჩემი ქმარი და ველოდებიდი როდის დაბრუნდებოდა დაღლილი სამსახურიდან. ამაზე ფიქრმა უცნაურად გამართო. კარს გავხედე და ჩემი ფანტაზიის ნაყოფს თუ მაპროვოცირებელს იქვე კარში მდგომს მოვკარი თვალი. ღიმილით მიყურებდა.

_ საღამო მშვიდობისა, დაიღალე საყვარელო?_ გავუღიმე მეც პასუხად.
ჩემს სიტყვებზე სახე შეეცვალა. გაოცებულმა შემათვალიერა.

_ მოგენატრე?_ ვკითხე ჩემი ჭკუით ვნებიანი ღიმილით, ღვინის ბოთლით ხელში მაღალი სკამიდან ჩამოვხტი და კინაღამ იატაკზე წავიქეცი ფეხარეული. ფანტაზიამ იმის მაგივრად, რომ გამქრალიყო ხელი შემაშველა.

_ რა გჭირს?_ მკითხა და წელზე ხელი მომხვია.

_ მგონი დავთვერი!_ გავუღიმე სულელივით და ცარიელი ბოთლი თვალწინ ავუთამაშე.
თვალებში ჩამხედა და გაეცინა , ალბათ მიხვდა უგონოდ მთვრალი რომ ვიყავი.

_ წამოდი, დაიძინე! თორემ ისე მიციმციმებ მაგ ლამაზ თვალებს, შეიძლება ჩემს თავზე პასუხი ვეღარ ვაგო!_ მითხრა და ხელში ამიყვანა. მე კისერზე მოვეხვიე. თან ბოთლისთვის ხელი არ გამიშვია, ისიც გულში ჩავიხუტე.

_ რა იქნება ეს ყველაფერი სინამდვილე იყოს!_ ვუჩურჩულე ყურში.

_ მართლა გინდა ეს?_ მკითხა და წამით გაჩერდა. პასუხის გაცემა ვეღარ მოვახერხე, თვალები დავხუჭე და მთელი ჩემი არსებით გადავეშვი სიზმრების საოცარ სამყაროში.

17

დილით უსიამო შეგრძნებამ გამაღვიძა. სანამ თვალს გავახელდი, მანამ გავიაზრე, რომ თავი ძალიან მტკიოდა. გაოცებულმა დავხედე ლოგინში ჩემს გვერდით ღვინის ბოთლს და მაშინვე გამინათდა გონება. ჯერ გამეღიმა, მერე ავირიე, საკუთარ თავზე საშინლად გავბრაზდი. რა დროს ეს ფლირტაობა და სისულელეები იყო? ცხოვრება ხელიდან მეცლებოდა და ვინ იცის, მასთან ერთად სიცოცხლეც. " რა უცნაური არსებაა ადამიანი? მსგავს მძიმე მომენტებშიც კი ფიქრობს საკუთარ ფარულ სურვილებზე." გავიფიქრე გულში და ამივიოხრე. ფარულ სურვილებზე? ანუ რა გამოდის? დავითი ჩემი ფარული სურვილი იყო? საკუთარ თავს ფიქრებშიც კი ვერ ვუტყდებოდი ამაში. გულის რევის შეგრძნება დამეუფლა. ლოგინიდან წამოვდექი და სააბაზანოში გავედი. ცივი წყალი სახეზე შევისხი და გამოფხიზლება ვცადე. გაღებული კარიდან საწოლს გავხედე, თომას მშვიდად ეძინა. ვამჩნევდი, რაც აქ გადმოვედით სახის ნაკვთები დაუმშვიდდა, ისე უცნაურად სივრცეში აღარ იყურებოდა. მაგრამ მაინც არ საუბრობდა. ტელეფონი ავიღე და ირას მესიჯი მივწერე. ვთხოვე კვლავ თავად მოსულიყო ჩვენთან, შექმნილი სიტუაციის გამო. რა თქმა უნდა დამთანხმდა. ეს გოგო მართლა საკუთარი საქმის პროფესიონალი იყო, მისი დახმარება კი თომას ჰაერივით სჭირდებოდა , რადგან იყო იმის საშიშროებაც, რომ ბავშვი უფრო და უფრო ღრმად ჩაკეტილიყო საკუთარ თავში და გარე სამყაროსთან კავშირი სრულებით გაეწყვიტა. და ყველაფერი რის გამო? ფულის, ქაღალდის! მძულდა და მეზიზღებოდა მთელი ეს მემკვიდრეობა, რომლისთვისაც ახლა, თუ საკუთარი თავის და შვილის გადარჩენა მსურდა, სისხლის ბოლო წვეთამდე იძულებით უნდა მებრძოლა, რადგან სწორედ ეს იყო ის ძალა რითაც როენა მებრძოდა. სწორედ ფული აძლევდა პრივილეგიებს, შესაძლებლობებს და ძალაუფლებას. თუ ამ ყველაფერს დაკარგავდა, ალექსანდრეს თქმის არ იყოს, უბრალო შეშლილ ფსიქოპატად იქცეოდა და ვეღარაფერს დაგვიშავებდა, თუ თავსაც გისოსებს მიღმა ამოვაყოფინებდით, თავის დამქაშებთან ერთად.

სამზარეულოში ჩავედი, მაგიდაზე საუზმე , იდო და პატარა ქაღალდზე წერილი.
" დილამშვიდობისა ქეთი, მიხარია , რომ არსებობ!"

თავი გავაქნიე, არა ეს არ იყო სწორი და აუცილებლად უნდა მელაპარაკა დავითთან ამ ყველაფერზე. მე წასასვლელი არსად მქონდა, მაგრამ სახლი დავითის იყო და საკუთარ თავს ვერ ვაიძულებდი მისთვის წასვლა მეთხოვა.
თუმცა ასე გაგრძელებაც არ მიმაჩნდა სწორად. აუცილებლად რაღაც შეთანხმებამდე უნდა მივსულიყავით. მაგრამ რაც წინა საღამოს მოხდა, ხომ საერთოდ არ იყო მისი ბრალი?!

_ჯანდაბა!_ წამომცდა ხმადაბლა. ყავა დავისხი, საჭმელს ვერც კი გავეკარე, სუფთა ჰაერი მჭირდებოდა, იქნებ ჟანგბადს ჩემი მტკივნეულად მფეთქავი საფეთქლები ოდნავ მაინც დაეცხრო. ამიტომ ყავის ჭიქით აივანზე გამოვედი. სკამზე ჩამოვჯექი და დილის თბილისს გავხედე.
ეღვიძა ქალაქს და ალბათ კარგა ხანია ეღვიძა. იქნება ღამითაც კი არ ეძინა?! ვინ იცის, რამდენ საიდუმლოს იფარავდა ღამე? ვინ იცის, რას ფიქრობდნენ ადამიანები, ვისაც წინა ღამეს ძილი არ მიეკარა, რას ფიქრობდა ქალბატონი როენა? რა გეგმებს აწყობდა? ზუსტად მაშინ მე რომ შვილთან ჩახუტებულს მეძინა , ის ჩვენს სიკვდილს ნატრობდა! გამაჟრჟოლა, რის გამო? რატომ? ჩვენ ხომ მისთვის არაფერი გვითხოვია? არაფერი გვდომებია! მისი არსებობაც კი არ ვიცოდით. როდის დაიწყო ეს ყველაფერი?
ერთი სული მქონდა აარონი ჩამოსულიყო , რომ მისგან მაინც შემეტყო სიმართლე ალქაჯ როენაზე.
მოულოდნელად უცნაურმა ჩოჩქოლმა მიიქცია ჩემი ყურადღება. ეზოს შემოსასვლელთან იყო ხმაური. ჭიშკარს გავხედე. ნაცნობი სახე დავლანდე, მიუხედავად იმისა, რომ ჩაცმული იყო, მაშინვე ვიცანი, ტესა შემოსვლას ითხოვდა და დაცვის ბიჭები არ ატარებდნენ. ის კი ჩხუბობდა და ყველას გაყრით ემუქრებოდა. ნეტავ რა ადგილი ეკავა მას დავითის ცხოვრებაში? ამისმა გაფიქრებამ გული მატკინა, მაგრამ საკუთარ თავს შემოვუძახე, განა სულ რამდენიმე საათის წინ არ დავპირდი საკუთარ თავს , რომ დავითს საკუთარ ადგილს მივუჩენდი? ეტყობა გულს სხვა სურდა და გონებას სულ სხვა .
ტესა კაპასობდა და ასე ადვილად წასვლას არ აპირებდა. უცებ აივანზე მგომს მომკრა თვალი და წამით გაიყინა. აშკარად მიცნო. რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია და ჩხუბი შეწყვიტა. შემდეგ თავი თითქოს მუქარით დაიქნია, საკუთარ მანქანაში ჩახტა და იქაურობას გაეცალა. გულში ვერაფრით გავამტყუნე, მის ადგილას ნებისმიერი ქალი გაცოფდებოდა. თანაც მან ალბათ არაფერი არ იცოდა და რა უნდა ეფიქრა? თუმცა არც მე ვიყავი იმ მდგომარეობაში, რომ სხვის გრძნობებზე მედარდა. ჩვენთვის იმ წამს , დავითის სახლში ცხოვრება გადარჩენას უდრიდა. საღამოს ალექსანდრემ შემოირბინა.

_ ძვირფასო ერთი კარგი ამბავი მაქვს შენთვის და ერთი ცუდი!_ ამოსუნთქვაც არ მაცადა ისე მომახალა.

_ ცუდით დაიწყე!_ გავუღიმე მე საცოდავად.

_ სარჩელი შევიტანეთ და ქონებას ოფიციალურად ვითხოვთ შენი სახელით. მაგრამ წითელი ქალბატონი, როგორც სჩანს, კარგად მომზადებულა და დრო ტყუილად არ დაუკარგავს. საწინააღმდეგო სარჩელი აღძრა და თომაზე მეურვეობას ითხოვს,_ ამის გაგონებაზე მუხლი მომეკვეთა. ვაითუ როენას სასამართლო დავა მოეგო? არა ამის წარმოდგენაც კი ჩემს ძალებს აღემატებოდა .

_ ნუ , ნუ გეშინია ჩემო კარგო, დავითმა მთელი იურიდიული ფირმა ჩართო ამ საქმეში. ასე მარტივი არაა დავითთან ბრძოლა, გამოცდილებით ვიცი!_ გაეღიმა და მხრებზე ხელი მომხვია. _ ხომ ხვდები არა, რომ თომას თავს არავის დავუთმობთ!

პასუხიც კი ვერ გავეცი, პირი გამშრალი მქონდა. საკმაოდ კარგად ვიაზრებდი ვის ვებრძოდი და რამდენად დიდი იყო ჩემი მასთან დამარცხების საფრთხე. თუმცა იმასაც ვიაზრებდი, რომ ეს ამბავი ადრე თუ გვიან აუცილებლად მოხდებოდა და ღმერთს მადლობას ვწირავდი მფარველ ანგელოზებად ალექსანდრე და დავითი რომ მომივლინა. ხომ ხვდებით , რომ არა ისინი, როენა მართლაც პატარა კალიასავით გამსრესდა.

_ ახლა კი კარგი ამბავიც მინდა გითხრა, აარონი ამ საღამოს მოფრინავს, ხვალ უკვე თბილისში იქნება და როენას რამდენიმე ნაბიჯით გავუსწრებთ._ ბავშვივით გულწრფელად გამიღიმა.

_ ალექს, მაპატიე , რომ შენში ეჭვი შევიტანე! წარმომიდგენია უთქვენოდ რა დღეში ვიქნებოდი, ან ვიქნებოდი კიი?_სავარძელში მძიმედ ჩავეშვი.

_ მაგრამ ვერ ვხვდები, რატომ ითმენდა ამდენს როენა? რას უცდიდა და აქამდე რატომ არ სცადა ბავშვის წართმევა?_ ამაზე ფიქრი არ მასვენებდა, რა იყო იმის მიზეზი, რომ როენა საკუთარ სახლში ცხოვრების უფლებას მაძლევდა თანაც ამდენი ხანი.

_ ითმენდა?_ ჩაეცინა ალექსს. _ ძვირფასო ჩვენი დედოფალი ცივი გონების, რაციონალური ადამიანია. ამ ამბავს წლები გეგმავდა, როგორ გგონია, რამეს შემთხვევით აკეთებს? ზუსტად იმდენს იცდიდა, რამდენიც ნის ნაბიჯ_ ნაბიჯ გათვლილ გეგმას სჭირდებოდა, რომ უმცირესი შეცდომაც კი არ დაეშვა. უცდიდა თომა როდის გახდებოდა იმ ხელა, რომ მისი გონებით თამაში შესძლებოდა . რაც არ უნდა იყოს, დედისთვის შვილის წართმევა, მისი შესაძლებლობებიდან გამომდინარეც კი არც ისე ადვილია. კანონი ბოლო წამამდე დედის მხარესაა, თუ რა თქმა უნდა , თავად ბავშვი არ იქნება გადამწყვეტი ფაქტორი. _ გაჩუმდა და დამაცადა მისი სიტყვები კარგად გამეაზრებინა. ნელ_ ნელა ვხვდებოდი მთელი ამ სპექტაკლის არსს. ის თომას ჩემს თავს აძულებდა, ფონს ქმნიდა, რომ მე არ ვვარგოდი, როგორც დედა. ამას ემატებოდა ჩემი მატერიალური გაჭირვება, ქვრივობა და ნებისმიერი მოსამართლე ბავშვის ინტერესებიდან გამომდინარე მეურვეობას აუცილებლად მოსიყვარულე, თბილ , მზრუნველ და მდიდარ ბებიას მიანიჭებდა.
აი რატომ ცდილობდა ჩემს გამოპრანჭვას და გასაყიდი ხორცივით გამოფენას, ალექსიც ამიტომ გამაცნო, მას ხომ ეგონა ალექსს მოვწონდი. საკმარისი იყო ერთი არასწორი ნაბიჯი გადამედგა, რომ ჩემს რეპუტაციას და პატიოსნებას საფრთხის ქვეშ დააყენებდა და მოსამართლესთანაც ფორას დაიწერდა.

_ ეგ არანორმალური, დამპალი ბებერი, ნაგავი!_ წამოვხტი ფეხზე და ისტერიკამდე მისული შეშლილივით ავკივლდი.
ამდენი ხნის ნაგროვები ბრაზის შეკავება აღარც მიცდია. იმ წამს როენა ახლოს რომ ყოფილიყო, ალბათ ხელიდან ვერავინ გამომგლეჯდა ისე ვიყავი გაცოფებული.
ჩემს კივილზე კიბეები თომამ ჩამოირბინა, სწტაფად მომვარდა და ჩემსა და ალექსანდრეს შუაში ჩადგა. ეტყობა ჩათვალა ის იყო ჩემი ნერვიულობის მიზეზი. ბავშვი ასეთ მდგომარეობაშიც კი ჩემზე ზრუნავდა. არ ვიცი იყო კი კიდევ ბავშვი? ამ მოკლე პერიოდის მანძილზე უცნაურად დასერიოზულდა, თვალებში მუდმივი ფიქრი და დარდი ეტყობოდა.

_ ნუ გეშინია დედიკო! ალექსს არ ვუბრაზდები! _ მივედი და თომას მოვეხვიე. არ ვიცი , წამითაც რომ დამეშვა მისი დაკარგვა, თავს არ ვიცოცხლებდი. მე, როგორც ქეთევანი სუსტი, ადვილად სამართავი და მშიშარაც კი ვიყავი, მაგრამ როგორც თომას დედა იმაზე ბევრად ძლიერი გავხდი , ვიდრე ეს წარმომედგინა. ჩემი შვილის გამო ყველაფერზე ვიყავი წამსვლელი. დაუფიქრებლად შემეძლო როენას დახრჩობა, თუ ეს საქმეს დასჭირდებოდა.

_ არ მეშინია!_ მომესმა და მეგონა მომეჩვენა. რამდენიმე თვე იყო თომას ხმა აღარ გამეგონა. და ახლა გაოცებისგან გავშრი.

_ თომა! თომა !_სიხარულისგან ვერაფრის თქმას ვერ ვახერხებდი. ვეხვეოდი შვილს და სახეს ვუკოცნიდი.

_ თომა შენ საუბრობ?_ ჰკითხა არანაკლებ გაოცებულმა ალექსანდრემ და ბავშვთან ჩაიმუხლა. თომამ თავი დაუქნია და გამიღიმა. ნამდვილად მამამისს ჰგავდა თომა, მასავით ძლიერი, უშიშარი და გონიერი იყო.

_ ალექს!_ ვუთხარი, როცა შეძლებისდაგვარად დავმშვიდდი._ ერთი თხოვნა შემისრულე. თუ შეგიძლია თომას ფსიქოლოგი მოიყვანე. დღეს შევთანხმდით შეხვედრაზე, მაგრამ ვატყობ, თქვენს უკითხავად მაინც არ შემოუშვებდნენ სახლში. _ ტესა გამახსენდა და ალექსს მასზეც მოვუყევი. ისიც ვუთხარი, რომ მან დამინახა და იცოდა დავითთან რომ ვცხოვრობდი.

_ ჰოო, ფსიქოლოგის მოყვანა კარგი აზრია. ვატყობ ნამდვილად ესმის თავისი საქმე, _ თომას გადახედა ღიმილით_ აი ტესას რაც შეეხება, დავითს დაველაპარაკები. ისე ხომ არ ეჭვიანობ , ჰა?

_ კარგი რააა, ახლა ამის დროა?_ თვალები დავუბრიალე.

_ ეჰ ძვირფასო, სიყვარულს დრო ვინ დაუწესა, სულ მისი დრო არაა? _ გაეცინა, ამ საძაგელს, ძალიან უხდებოდა ღიმილი_ ხომ არ გავიწყდება, რომ "სიყვარული ვერტიკალურია და თანაც ბრუნვადი?!"

ალექსის წასვლის შემდეგ, უცნაური გრძნობები ამეშალა, თან მიხაროდა თომამ რომ ხმა ამოიღო, თან მახსენდებოდა რა მელოდა წინ და გული მისკდებოდა. აი რატომ არ სურდა ირაკლის არაფერი საკუთარი მემკვიდრეობიდან, კარგად ხვდებოდა , რას მოგვიტანდა როენასთან ომი. უბრალოდ ირაკლიმ ვერ გაითვალისწინა, თუ რამდენად იყო შეპყრობილი მისი დედინაცვალი ამ ქონებით და ვერ გათვალა, რომ საქმე მის სიკვლილამდეც კი მივიდოდა და ამითაც კი არ დასრულდებოდა.

ნახევარ საათში ალექსანდრე დაბრუნდა და ირაც მოიყვანა.

_ მართალია რაც ბატონმა ალექსანდრემ მითხრა?_ შემოსვლისთანავე მკითხა ირამ.

_ კი ირა მართალია!_ ბედნიერებას ვერ ვმალავდი მე.

_ სადაა თომა?_ თვალი მოავლო მან ოთახს.

_ მაღლა ოთახშია. ხატავს, როგორც ყოველთვის!_ ვუპასუხე და თომას ოთახისკენ გავაცილე. მარტო სურდა ბავშვთან საუბარი, მე კი საწინააღმდეგო არაფერი მქონდა. კარგა ხანს იყო ირა თომასთან. ბოლოს ოთახიდან ჩაფიქრებული გამოვიდა. კიბეები ჩამოიარა და ჩემს წინ სავარძელში ჩაჯდა .

_ ვერც კი წარმოვიდგენდი თუ ამ ასაკის ბავშვი ამდენად ძლიერი იქნებოდა. ქეთი, სასიხარულო ამბავი მაქვს, თომა დაბრუნებას ცდილობს, პატარ_ პატარა, მაგრამ მყარი ნაბიჯებით გვიახლოვდება. იმ არეულ სამყაროში, რომელშიც როენამ გამოამწყვდია, გზის გაგნება საკმაოდ რთულია, მაგრამ თომა იბრძვის. შენს გამო გესმის? მხოლოდ შენს გამო იბრძვის! უყურე!_ მუხლებზე თომას ნახატი დამიდო. პატარა ფიგურა თავისზე ბევრად დიდი ხმლით იდგა ამოუცნობი მონსტრისა და მისი მსგავსი ფიგურის შორის. ფიგურებს არ ჰქონდათ სახე და არავითარი სხვა ნიშანი, მაგრამ ერთი შეხედვითვე მივხვდი , თუ რას გულისხმობდა ჩემი საბრალო ბიჭუნა. ზუსტად ისე, როგორც ირაკლი იდგა ჩვენსა და როენას შორის, ისიც ცდილობდა ჩემს დაცვას და თავდაუზოგავად ცდილობდა გადარჩენას.

დავითი გვიან დაბრუნდა, სახეზე ეტყობოდა ფიზიკურადაც და ემოციურადაც რამდენად იყო გადაღლილი.მაგრამ დამინახა თუ არა გამიღიმა. შეეცადა დაღლილობა ჩემი თვალისგან დაემალა.

_ უკვე ივახშმე დავით?_ ვკითხე მშვიდად, ისე თითქოს საერთოდ არ მახსოვდა რა მოხდა გუშინ. უარყოფის ნიშნად თავი გამიქნია.

_ მოდი სუფრა გაშლილია!_ გავუღიმე მეც. ეს სულ მცირედი იყო, რითაც შემეძლო მადლობა მეთქვა მისთვის. მაგიდასთან ჩამოჯდა და მოათვალიერა.

_ რა საჭირო იყო ამდენი რამე? ჩაი და სენდვიჩიც მეყოფოდა._ ვხედავდი, როგორ აბედნიერებდა ჩემგან გამოჩენილი მზრუნველობა. ვაცადე ვახშმობა დაემთავრებინა და მის წინ სასაუბროდ ჩამოვჯექი.

_ დავით , არის რაღაც, რაზეც უნდა ვილაპარაკოთ!_ დავიწყე სერიოზულად. გამომხედა და ხელები მაგიდაზე მორჩილად დააწყო.

_ ვიცოდი ქეთი საუბარი რომ გველოდა, ბიჭებმა მითხრეს დილით ტესა რომ..._ სიტყვა გავაწყვეტინე.

_ არა დავით, მე საყვედურის თქმას არ ვაპირებ! პირიქით, შენ ზრდასრული და თავისუფალი კაცი ხარ. უფლება გაქვს პურადი ცხოვრება გქონდეს და ჩემს... ჩვენს გამო არ ხარ ვალდებული რამე შეცვალო. მე კარგად ვიცი აქ რატომ ვარ! არც ამაზე მეტის მოლოდინი მაქვს და ..._ ნერწყვი ძლივს გადავყლაპე ბოლო სიტყვების თქმისას, რადგან თავს ძალას ვატანდი მისთვის ეს მეთქვა და თან მეტი დამაჯერებლობისთვის, მისი თვალებისთვის მზერა არ ამერიდებინა_ და არც სურვილი! _ დავასრულე სათქმელი და თვალები დავხარე. ვიცოდი ვაწყენინებდი, ვხვდებოდი , რადგან თავადაც მწყინდა საკუთარი სიტყვები. ცოტა ხანს ჩუმად იყო. მხოლოდ ლამაზი თითები შეეკრა მუშტებად და დუმდა. მაღლა ახედვას ვერ ვახერხებდი. რადგან ძალიან მეშინოდა მის თვალებში დანახული იმედგაცრუების ან კიდევ უფრო უარესი უდარდელობის.

_ მე ხომ გითხარი ქეთევან, არსად მეჩქარება. იმდენ ხანს გელოდი, არც ეს ლოდინი მომკლავს. კარგად ვხვდები ჩემზე ფიქრისთვის არც დრო გაქვს და არც განწყობა, მაგრამ იცოდე, მე აქ ვარ! არსად წასვლას არ ვაპირებ! წარსული ორივეს გვქონდა, მაგრამ წარსულს წარსული იმიტომ ჰქვია, რომ მორჩა და გათავდა. მე წარსულის დავიწყებას არ გთხოვ! მაგრამ მინდა შეგახსენო, რომ მომავალი წინ არის! როცა ყველაფერი დამთავრდება, და როენას საკადრისს მივუზღავთ. ამაზე მერე ვისაუბრებთ. ახლა კი ღამე მშვიდობისა, ძალიან დავიღალე და მსურს დავიძინო!_ საოცრად ცივად დამემშვიდობა, ფეხზე წამოდგა, მადლობა მითხრა და ნელა აუყვა კიბეებს საძინებლისკენ. მთელ მის ნათქვამში ყველაზე მნიშვნელოვანი , რაც გავიგონე იყო იმედი. იმედი უკეთესის, იმედი ბრძოლის მოგების, იმედი მომავლის და ამან დამამშვიდა.

_ ირაკლი დამეხმარე გთხოვ! _ ჩავილაპარაკე მუდარით და მაგიდის ალაგება დავიწყე. რაც არ უნდა უცნაური იყოს თქვენთვის, მე ამ სახლში თავს დიასახლისად ვგრძნობდი.

18

დილითვე დაძაბულმა, მაგრამ ენერგიით სავსემ გავიღვიძე, დღეს ხომ ჩვენი მთავარი მოწმე მოფრინავდა. საღამოს თბილისში იქნებოდა. გულში ვლოცულობდი, რომ მისი ვიზიტი კეთილად გამოგვდგომოდა.

_ დილა მშვიდობისა ქეთევან!_ მშვიდად მომესალმა სამზარეულოში შესულს დავითი. მისმა იფიციალურმა ტონმა, ცოტა არ იყოს შემაცბუნა. ძალიან კარგად ეხერხებოდა საკუთარი ემოციების დამალვა. ვერ ვიგებდი როდის რას ფიქრობდა. ამიტომ მასთან გულახდილი ურთიერთობა საკმაოდ მიჭირდა. გულღია და გადარეული ალექსანდრესგან განსხვავებით .

_ დილა მშვიდობისა!_ მივესალმე მეც და როცა დავინახე ყავა ჩემთვისაც მოეხარშა , მაგიდასთან ჩუმად დავჯექი.

_ დღეს გვიან დავბრუნდებით, ალექსიც მოვა. ძალიან გთხოვ, თუ აუცილებელი არ იქნება, სახლს ნუ დატოვებ. თუ მაინც და მაინც, დაცვას სთხოვე და დაგეხმარებიან. _ ცდილობდა ცივად და მშვიდად ესაუბრა, მაგრამ კარგად ვხვდებოდი, ამ გაფრთხილებას ტყუილად არ მაძლევდა.

_ რამე ხდება დავით?_ ვკითხე და მოლოდინით მივაჩერდი თვალებში _ არ დამიმალო გთხოვ. მინდა მზად ვიყო ყველაფრისთვის.

_ როენამ იცის, რომ ჩემთან ხართ და როგორც მოსალოდნელი იყო , გაცოფებულია!_ თვალი ამარიდა დავითმა.

_ საიდან იცის? საიდან გაიგო?_ უცებ გავჩუმდი, მაშინვე ტესა გამახსენდა. ნუთუ მან?

_ ტესამ?_ ვკითხე ხმადაბლა. თავი დამიქნია.

_ მაპატიე ქეთი!_ რა ჰქონდა საპატიებელი? დახმარების მეტი არაფერი გაუკეთებია ჩვენთვის.

_ დავით _ მოვუარე მაგიდას და წინ დავუდექი.

_ თქვენ რომ არ გამოჩენილიყავით, ხვდები, რომ მე ახლა ცოცხალიც კი არ ვიქნებოდი? ან იაზრებ თომას რა ბედი ეწეოდა? _ თვალებში მიყურებდა და მამშვიდებდა თავისი სიახლოვით. ჩემდაუნებურად, როგორც ახლობელ ადამიანთან ხდება ხოლმე გასაჭირისას , მივედი და ჩავეხუტე. კარგად მქონდა გააზრებული , რომ მასზე ახლობელი იმ წამს მართლაც არავინ მყავდა.

_ მეშინია დავით!_ ამოვილაპარაკე ჩურჩულით. პატარა ბავშვივით თმაზე გადამისვა ხელი.

_ ხოდა ტყუილად გეშინია!_იმედიანად გამიღიმა. მისი წასვლის შემდეგ, გადავწყვიტე დროის გასაყვანად და გონების დასაკავებლად რამდენიმე კერძი გამეკეთებინა. თანაც საღამოს სტუმარს ველოდებოდი, რომელსაც უნდა გადავერჩინე. ყოველ შემთხვევაში ამის დიდი იმედი მქონდა. მთელი დღე ვცდილობდი განწყობის ამაღლებას, ჯერ თომას ვეთამაშე, მერე ნენეს ველაპარაკე. მოყოლით მაინც არაფერს ვუყვებოდი, არ მინდოდა გული გამეხეთქა საბრალო დედაჩემისთვის. შველით ხომ მაინც ვერაფერს მიშველიდა. დრო კუსავით მიღოღავდა. მე კი უკვე მოთმინება მელეოდა და ადგილს ვეღარ ვპოულობდი. როგორც იქნა მოსაღამოვდა. თომა დასაძინებლად დავაწვინე. სახლი მოვათვალიერე, ყველაფერი წესრიგში იყო და მზად იყო მნიშვნელოვანი სტუმრის დასახვედრად. მალე თერთმეტიც შესრულდა, თორმეტიც და პირველიც დაიწყო. რამდენჯერმე ეზოში გავედი , თითქოს ამით რამეს შევცვლიდი და მათ მოსვლას დავაჩქარებდი. როცა მივხვდი უკვე ძალიან იგვიანებდნენ, ჯერ დავითს დავურეკე, შემდეგ ალექსანდრეს. არც ერთი არ მპასუხობდა. დივანზე დავჯექი ფეხებმოკეცილი და ცუდი წინათგრძნობით შეპყრობილი დიდი საათის ციფერბლატს მივაჩერდი დაძაბული. როგორ და როდის ჩამეძინა ვერ გავიგე. მხარზე ხელის შეხებამ გამომაღვიძა.

_ ქეთი გაიღვიძე, _ ჩამესმა ნაცნობი ხმა.

_ დავით, _ პირდაპირ საათს შევხედე, განთიადს აღარაფერი უკლდა.

_ რა მოხდა დავით?_ მისი თვალების დანახვისას მივხვდი, ვერ იყო კარგი ამბავი.

_ მისმინე ქეთი, არ ინერვიულო! აარონი აეროპორტში გაქრა! მთელი ღამე მის კვალს ვეძებდით ,მაგრამ ვერსად მივაგენით._დაღლილობისგან და ნერვიულობისგან ფეხზე ვეღარ იდგა და მაინც მე მამშვიდებდა.ხელზე ხელი მოვკიდე და დაჯდომა ვაიძულე.

_ არასდროს ვყოფილვარ ასე ახლოს სიმართლის გაგებასთან და ახლაც დამასწრო იმ ალქაჯმა! ამის დედაც... მართლა ამის დედაც ... რა გამომრჩა? რა ვერ გავთვალე? _ საფეთქელზე ძარღვები ჰქონდა დაბერილი, ცოტა აკლდა და გაგიჟდებოდა.

_ დავით, დავით, შემომხედე!_ ხელის გულები ლოყებზე მივადე და ვაიძულე ჩემთვის შემოეხედა.

_ დამშვიდდი დავით! ყველაფერი კარგად იქნება!_ რამდენადაც შემეძლო მშვიდი ხმით ვესაუბრებოდი. შემომხედა და ისეთი ნაღვლიანი სახე ჰქონდა გული მომიკვდა.

_ მე რომ მაშინ ირაკლისთვის დამეჯერებინა! ან როცა როენასთან გნახე ხელი მომეკიდა და წამომეყვანე!_ საკუთარ თავს იდანაშაულებდა. იმდენად კარგად კი ვიცნობდი , რომ მივმხვდარიყავი, თუ რამდენად იყო დავითი სიტუაციის მართვის სურვილით შეპყრობილი და ახლა, როცა მართვის სადავეები ხელიდან უსხლტებოდა , როგორ განიცდიდა ამ ყველაფერს. სიტყვებით ვერაფერს გავხდებოდი. ის უბრალოდ ასეთი იყო. ბუნებით ლიდერი და როენაზე არანაკლებ ძალაუფლების მოყვარე. ამიტომ იყო, რომ იმ საღამოს განცდილ მარცხს მხოლოდ საკუთარ თავს აბრალებდა და ეს დანაშაულის გრძნობა შიგნიდან ანგრევდა. უცბად პატარა ბავშვივით თავი კალთაში ჩამიდო და თვალები დახუჭა. მოულოდნელობისგან შევკრთი.
მასთან ასეთი სიახლოვე ჩემზე უცნაურად მოქმედებდა. იდაყვებში მოხრილი ხელები მაღლა მქონდა აწეული. ვერც ვეწინააღმდეგებოდი და ვერც შეხებას ვბედავდი. იგრძნო ჩემი დაძაბულობა, ორივე ხელი წელზე მომხვია და ჩურჩულით თქვა.

_ მხოლოდ ერათი წუთით ქეთი, მხოლოდ ცოტა ხნით. დამეხმარე დავმშვიდდე და გამოსავალი ვიპოვნო!

ცოტა ხანს ვუყურებდი მის საფეთქლებზე მფეთქავ ძარღვს და ჩემმა ხელებმა ჩემდაუნებურად დაიწყეს მოქმედება. მის თმებში აიხლართნენ. ვიცოდი, რომ ეს არ იყო სწორი, მაგრამ იმის შეგრძნება, რომ ვიღაცას ასე ვჭირდებიდი, მეც დახმარების სურვილისკენ მიბიძგებდა. ან კი რას ვაშავებდი? თუმცა ამ კითხვის პასუხი ჩემდა გასაოცრად წინასწარ ვიცოდი. თუ ასე გაგრძელდებოდა, მე დავითი უბრალოდ შემიყვარდებოდა და მერე მართლა არ ვიცი, როგორ და რით გადავირჩენდი საკუთარ თავს. ნელ_ ნელა დამშვიდდა და ბოლოს ჩაეძინა. ვიჯექი ასე , კალთაში მისი თავი მედო და განძრევას ვერ ვბედავდი. დავყურებდი და მიკვირდა, თუ კი ოდესმე ვიცნობდი, რატომ არ მახსოვდა? მაგრამ მაშინ ჩემი თვალები მხოლოდ ირაკლის ხედავდნენ.
ის იყო ჩემი ალფა და ომეგა. როგორ , ან რატომ ხდებოდა ჩემს ცხოვრებაში ასეთი აურზაური? როდის დადგებოდა სიმშვიდის წამი? ან კი დადგებოდა როდისმე?
თვალები დავხუჭე და დავითის მშვიდი სუნთქვის ხმაზე ისევ დამეძინა.

_ ოპაააა!_ ალექსანდრეს ხმამაღალმა შეძახილმა წამში მომიყვანა გონზე. თვალები გავახილე და დამფრთხალმა და შერცხვენილმა წამოხტომა დავაპირე. მაგრამ წელზე მოხვეულმა დავითის მკლავებმა ადგომის საშვალება არ მომცა. თვალები ნელა გაახილა და გაიღიმა. მივხვდი კარგა ხმის გაღვიძებული იყო.

_ ამის ყბაშიც ჩავვარდით!_ სრულიად დამშვიდებული ჩანდა. წინა ღამის განცდების კვალიც კი არ ემჩნეოდა სახეზე.

_ რაა? ჩვენ უბრალოდ გვეძინა!_ თავი ვიმართლე აჭარხლებულმა.

_ ხოო უბრალოდ გეძინათ, მე რა სხვა რამე ვთქვი?_ ეშმაკურად გაეცინა ალექსს.

_ მისმინეთ,_ უცებ დასერიოზულდა_ ვანო ჟღენტმა მოჰკიდა ამ საქმეს ხელი, გავიკითხე და პატიოსანი კაცის სახელი აქვს. თანაც ირაკლის საქმითაც დაინტერესებულია და იმ ფაქტსაც კარგად იცნობს, ქეთის მოკვლის მცდელობას ვგულისცმობ._ მის ასე პირდაპირ ნათქვამ სიტყვებზე გამაკანკალა.

_ ჩემი მოკვლა!_ გავიმეორე ბუტბუტით.

_ ალექს!_ გამაფრთხილებლად გაისმა დავითის ხმა.

_ კარგი ხო! ასე იყო და რა ვქნა, მაგრამ ამ კაცს დღეს უნდა გავესაუბროთ, ძალიან სჩანს ჩვენი ამბით დაინტერესებული. და მე თუ მკითხავთ, ნდობასაც იმსახურებს.

_ ცოტა უცნაური კაცის შეხედულება დამიტოვა!_ გამახსენდა მაშინ პალატაში რომ მესტუმრა. ქუჩაში რომ შემხვედროდა ვერც კი ვიფიქრებდი , რომ პოლიციელი იყო. უფრო ზოოპარკის დარაჯსა და ავტობუსის მძღოლს შორის გავაკეთებდი არჩევანს. მაგრამ რადგან ალექსი ამბობდა, რომ მისი ნდობა შეიძლებოდა , ესეიგი ასეც იყო. სხვა გზა მაინც არ გვქონდა. წინა დღეს აარონის დასახვედრად გამზადებული საჭმელი სუფრაზე დავალაგე და ბიჭები მოვიპატიჟე.

_ ჰოო, დიდი სახლის პატარა დიასახლისო!_ მაინც ხუმრობის ხასიათზე ბრძანდებოდა ვაჟბატონი გადარეული. მწყრალად გავხეხე, მან კი თვალი ჩამიკრა.

_ თომა ხელები დაიბანე და მოდი!_ გავძახე ბავშვს.
მანაც მაშინვე მოირბინა. ჰაერი შეიყნოსა , როენას უგემური საჭმელების შემდეგ, ვატყობდი, მადა საოცრად გამოუკეთდა. სკამზე აცოცდა და საყვარელი დაბრაწული მაჭკატები გადაიწყო თეფშზე.

_ მართლა, _ უცებ გაიღიმა დავითმა_ თუ დედიკო თანახმა იქნება, თომასთვის ერთი სიურპრიზი მაქვს!_ შემომხედა და ჩემს პასუხს დაელოდა.

თომას, როგორც ყველა ბავშვს, სიურპრიზის ხსენებაზე თვალები აენთო.

_ რა ხდება?_ გამეცინა მე. დავითი სკამიდან ადგა. გარეთ გავიდა და დაცვას რაღაც ანიშნა. მალევე მოზრდილი, წითელბანტიანი ყუთით ხელში დაბრუნდა. ყუთი იატაკზე ფრთხილად დადო და თომას შეხედა.

_ აბა, ჩემო ბიჭო! ვნახოთ თუ გაგახარებთ!_ თომა სკამიდან ჩახტა და ყუთთან ჩაიმუხლა. ჯერ აწევა სცადა და სიურპრიზს წონა გაუსინჯა,მერე თავი მოხადა და დავინახე ბედნიერებისგან როგორ აენთო სახე. ყუთში ხელები ჩაყო და იქიდან ოქროსფერი რეტრივერის ბურთივით ლეკვი ამოიყვანა.

_ ლეკვი! ლეკვი დედა! ნახე ნამდვილი ლეკვი!_ სამივე გავშრით, ამდენი ბოლოს როდის ილაპარაკა აღარ მახსოვდა. ლამის აღარ მეგონა, თუ ასეთ ბედნიერს კიდევ ვნახავდი.

_ ჩემია ხომ? ჩემია?_ ხან დავითს უყურებდა ,ხან მე, ხან ალექსს.

_ შენია ჩემო ბიჭო!_ თავი დაუქნია ღიმილით დავითმა.

_ რა ქვია?_ არ ჩუმდებოდა სიხარულისგან აჟიტირებული ბავშვი.

_ რასაც დაარქმევ ჩემო კარგო!_ გაეცინა ალექსსაც.

_ მე შენ_ ცოტა ხანს დაფიქრდა და თვალებმოჭუტულმა შეათვალიერა კუდმოქიცინე ლეკვი.

_ ბონის დაგარქმევ. შეიძლება გარეთ გავიდეთ?_ მკითხა თომამ. თავი დავუქნიე და ისიც ეზოში გაიქცა ბედნიერი და ლეკვიც თან გაიყოლა.

_ დავით, არ ვიცი რა გითხრა!_ დავიწყე მე.

_ ვიცი, ჯერ შენთან უნდა შემეთანხმებინა, მაგრამ ამას წინ ირას ველაპარაკე, თომაზე გამოვკითხე და მითხრა, კარგი იქნება ზრუნვის ობიექტი თუ ეყოლებაო, ხოდა ვიფიქრე არაფერი დაშავდებოდა ბავშვს ცოტას თუ გავახარებდით.

სრულიად მართალი იყო დავითი , თომა ბედნიერი იყო და სხვას არაფერს ჰქონდა მნიშვნელობა.

მალე ისაუზმეს და ორივენი სასწრაფო საქმეზე წავიდნენ. მიუხედავად იმისა , რომ ცდილობდნენ თავი მხიარულად მოეჩვენებინათ, აარონის მოულოდნელმა გაქრობამ ორივე და ძალიან შეაშფოთა. და პრობლემები გაუბევრა. რა თქმა უნდა, ამაშიც იმ ალქაჯის ხელი ერია. არც კი ვიცი, როგორ შესძლებდნენ ბიჭები სიტუაციის გამოსწორებას.

რამდენიმე დღეში გამომძიებელი თავად გვესტუმრა სახლში.

_ გამარჯობა ქალბატონო ქეთევან. _ მომესალმა და შინაურულად ჩამოჯდა სკამზე.

_ გამარჯობა ბატონო ვანო!_ მივესალმე მეც და ყავა შევთავაზე. უარი არ უთქვამს.

_ მადლობელი დაგრჩები ქალბატონო ქეთევან! მთელი დღე ისეთ დღეში ვარ, ყავა კი არა ზოგჯერ თავის მოსაფხანად ვერ ვიცლი. ასე კი არც დროს დავკარგავ და ყავასაც სიამოვნებით გეახლებით. _ მართლაც უცნაური კაცი იყო ეს ტანდაბალი , კეთილი სახის ვანო ჟღენტი.
ლამის იყო ვიფიქრე უბრალოდ საჭორაოდ შემოიარამეთქი, რომ მოულოდნელად მკითხა.

_ თქვენი მეუღლის სიკვდილის წინა დღეებში ხომ არ იყო რამე, რაც უცნაურად მოგეჩვენათ? რამე, რაც ახლაც გახსენდებათ ხოლმე და ახსნას ვერ უძებნით?_ მოულოდნელობისგან შეცბუნებულმა პირში ლითონის გემო ვიგრძენი. დავფიქრდი და გამომძიებელს შევხედე, გამჭოლი და ინტერესიანი თვალებით მაკვირდებოდა.
თვალები დავხუჭე და ვცადე წარსულის გახსენება. კადრებად ვახვევდი უკან მოგონებებს. და უცებ გამახსენდა, მართლაც იყო ასეთი მომენტი, უბრალოდ ირაკლის სიკვდილმა გონებიდან წამიშალა და მიმავიწყა. გამომძიებელს არ გამოჰპარვია ჩემს სახეზე გამოსახული ემოცია.

_ ვატყობ, რაღაც გაგახსენდათ!_ მითხრა თვალნოუშორებლად.

_ დიახ, იყო ერთი ასეთი მომენტი, რასაც ახსნა ვერ მოვუძებნე, ვერც მაშინ და ვერც ახლა. ირაკლიმ ჩემი სურათი დახატა, მოგეხსენებათ მხატვარი იყო. ხოდა ეს სურათი დედაჩემს აჩუქა და რაჭაში თავისი ხელით ჩაუტანა და კედელზეც საკუთარი ხელით მიუჩინა ადგილი. ქალიშვილი წაგართვით და სანაცვლოდ მის პორტრეტს გიტოვებთო; ხუმრობდა. ხოდა იმ საშინელ დღემდე ორი დღით ადრე, რაჭაში წასვლა აიკვიატა, ის სურათი უნდა ვნახო აუცილებლადო. არასდროს გამოუხატავს სხვა დროს გაჩუქებული სურათების მიმართ ინტერესი. სულ ამბობდა გაყიდული და გაჩუქებული ნახატები ჩემი სრულწლოვანი შვილებივით არიან და მათ აქვთ უფლება ჩემგან დამოუკიდებლად იცხოვრონო. სწორედ ამიტომ გამიკვირდა, მისი ეს უცნაური ახირება. თანაც განსაკუთრებული არაფერი იყო, უბრალოდ ჩემი სტუდენტობის დროინდელი პირტრეტი იყო არც თუ ძვირადღირებული_ მოვუყევი და თან ვერაფრით მივხვდი, ამ ამბავს რა საერთო შეიძლებოდა ჰქონოდა ირაკლის ამბავთან.

_ მხოლოდ ეს?_ დაფიქრებით ჩამეკითხა ბატონი ვანო.

_ დიახ მხოლოდ ეს! ის ავარია რომ არა, აუცილებლად წავიდოდით რაჭაში, იმდენად მნიშვნელოვნად მიაჩნდა ირაკლის სურათის ნახვა._ თავი დავუქნიე მე. ცოტა ხანს კიდევ ვისაუბრეთ. ხან რა მკითხა, ხან რა. ბოლოს დამემშვიდობა და წავიდა. ვიჯექი და ვფიქრობდი. აზრებისთვის თავის მოყრას ვცდილობდი. უცებ თომა წამომადგა თავს, ლეკვიც ცუნცულით მოსდევდა უკან.

_ თუ გინდა, რამე კარგად დამალო, ზუსტად გამოსაჩენ ადგილას უნდა დადო და მაშინ ვერავინ იეჭვებს, რომ ეს შენი სამალავია!_ მითხრა ისე, რომ ლეკვისთვის თვალი არ მოუშორებია.

_ რაა დედიკო?_ ვერ მივხვდი რას გულისხმობდა.

_ როგორც ნემოს ნაუტილიუსი!_ ისევ ორაზროვნად მიპასუხა და თანაც საოცრად პირდაპირ. გეფიცებით უცებ თავში ნათურა ამენთო, არა ნათურა კი არა უზარმაზარი პროჟექტორი ამიჩახჩახდა.
სამალავი! ზუსტადაც სამალავი. ირაკლის ხომ ბავშვობიდან უყვარდა სამალავები! აი რა ყოფილა! აშკარა იყო ის სურათი რაღაც საიდუმლოს ინახავდა. იმდენად მნიშვნელოვანს, რომ ირაკლის სიცოცლეც კი შეიწირა. ხელის კანკალით ავიღე ტელეფონი და ნენეს დავურეკე.

_ ხო დედი, მშვიდობაა?_ გაუკვირდა ნენეს ჩემი მოულოდნელი ზარი.

_ დედა მიდი, ჩემი სურათი ჩამოხსენი. კარგად დაათვალიერე და მითხარი საეჭვოს თუ ნახავ რამეს._ ვუთხარი დაძაბული ხმით. ეტყობა ისეთი ხმა მქონდა, დედაჩემი არც კი შემწინააღმდეგებია.
ცოტა ხანს სიჩუმე ჩამოწვა და შემდეგ გაოცების შეძახილმაც არ დააყოვნა. გამეღიმა, დარწმუნებული ვიყავი , რაღაცას აუცილებლად მიაგნებდა.

_ დედიკო აქ მოზრდილი კონვერტია, სურათის უკანა მხარეს იყო და ზედ პერგამენტი ჰქონდა აკრული. რაა ეს დედი?_ მეკითხებოდა გაოცებული დედაჩემი.

_ დედა, ეგ ნივთი კარგად დამალე, სანამ მე არ დაგირეკავ, ან არ მოვალ, მანამდე თვალის ჩინივით გაუფრთხილდი. მალე შევხვდებით._ ვუთხარი და სასწრაფოდ დავითის ნომერი ავკრიფე.

ზღაპრები ძილის წინ 19

_ გისმენ ქეთევან, _ დავითს აღელვებული, მაგრამ კმაყოფილი ხმა ჰქონდა. ვიფიქრე, უეჭველი აარონზე უნდა გაეგოთ რაღაც კარგი.

_ რა ხდება, სიახლე ხომ არაფერია?_ ვკითხე იმედით.

_ კიი, ქეთი, მაგრამ არ მინდა ამაზე ტელეფონით საუბარი. _ გული სიხარულით ამევსო. ისედაც მჯეროდა ალექსანდრე და დავითი თუ ძალებს გააერთიანებდნენ, როენას კისერსაც მოუგრეხდნენ. უბრალოდ მეშინოდა, რადგან უკვე ძალიან კარგად ვხვდებოდი, რამდენად შორს შეეძლო ამ ქალს შეტოპვა. როცა ადამიანების სიცოცხლით ასე უგულოდ თამაშობდა, წარმომიდგენია რას იზამდა, თუ მხეცივით კუთხეში მოვიმწყვდევდით.

_ დავით, არის ერთი რამ , რაც სასწრაფოდ უნდა მოგიყვეთ, რაღაც გამახსენდა. ვფიქრობ ირაკლიმ კიდევ ერთი ხელჩასაჭიდი დაგვიტოვა._ დავითი ცოტა ხანს უსიტყვოდ მისმენდა, შემდეგ დამელოდეო მითხრა.

_ დღეს საღამოს მზად იყავი! თომასთან ალექსანდრე დარჩება. ბავშვი სახლში ბევრად უსაფრთხოდ იქნება. ჩვენ კი რაჭაში მივდივართ._ ტელეფონი გავთიშე. დავითს თომას თან წაყვანა სახიფათოდ მიაჩნდა. მართალიც იყო. მე კი მსურდა , რომ შვილი სულ თვალწინ მყოლოდა, მაგრამ კაცმა არ იცის, რა გველოდა იმ არანორმალურისგან. დავითის სახლი კი ციხე_ სიმაგრესავით იყო დაცული. პლიუს თუ ალექსანდრეც აქ იქნებოდა, შემეძლო მშვიდად ვყოფილიყავი.
საღამომდე დრო ისევ უაზროდ გაიწელა, გულს ვერაფერს ვუდებდი. ვფიქრობდი და ვერაფრით ვხვდებოდი, რა შეიძლებოდა დაემალა ირაკლიდ. ან თუ რამე ძლიერი სამხილი ჰქონდა, რატომ თავად არ გამოიყენა. ან იქნებ სწორედ იმიტომ მოკლეს, რომ სამხილის გამოყენება დააპირა? თუმცა რამდენადაც ჩემს ქმარს ვიცნობდი, ჩემი აზრით უბრალოდ ეგონა, მისგან მემკვიდრეობაზე უარის თქმა ყველა პრობლემას მოგვიგვარებდა. მაგრამ, როგორც სჩანდა, მამის მკვლელს არც ამდენად ენდობოდა და ბოლო კოზირი საგულდაგულოდ გადამალა. როგორც მაშველი რგოლი შტორმის დროს. რომლის გამოყენებაც აღარ დასცალდა.

ჩემდა გასაკვირად დავითს ალექსანდრეს მაგივრად, საშვალო ასაკის, ჭაღარათმიანი, მაგრამ საკმაოდ სიმპატიური წვერიანი მამაკაცი მოჰყვა. სახეზე დიდი სილურჯით და თაბაშირში ჩასმული მარჯვენა ხელით. დავიბენი, ვერც კი გავიაზრე ვინ უნდა ყოფილიყო ეს ადამიანი, რომელსაც დავითმა ჩვენთან მოსვლის უფლება მისცა.

_ საღამო მშვიდობისა ქეთევან, გაიცანი ჩვენი მეგობარი და მთავარი მოწმე, ბატონი აარონ აბრამიშვილი ._ გამაცნო დავითმა და მისი სახელის გაგონებისას, სიხარულისგან თუ ძლიერი აღელვებისგან, მუხლებში ძალა გამომეცალა.

_ რა გჭირს,_ ხელი მომხვია შეშინებულმა დავიმა და დივანზე დამსვა._ რა დაგემართა?

_ ბატონო აარონ!_ გაოცებულ კაცს ვერ ვაცილებდი თვალს._ თქვენ არ იცით, როგორი მადლიერი ვარ თქვენი!
ასადგომად წამოვიწიე, მაგრამ აარონმა, არ დამაცადა. გვერდით მომიჯდა და ჩემი ხელი ხელში აიღო.

_ არ მეგონა თუ ერთმანეთს შევხვდებოდით, თან ასეთ პირობებში. სამწუხაროდ ვერც როსტომს და ვერც ირაკლის ვერაფერში გამოვადექი, მაგრამ არ დავუშვებ იმ ალქაჯმა თომას და დედამისსაც წაავლოს თავისი მარწუხები._ მისმა მშვიდმა და მტკიცე ხმამ მეც დამშვიდა.

_ მიუხედავად იმისა, რომ კარგად ვიცნობ, მაინც ჩამოსვლისთანავე მის მახეში გავები!_ საკუთარ თავზე ბრაზობდა აარონი.

_ წარმოუდგენელია ამ ქალის ამბიცია და თავზეხელაღებულობა! აეროპორტშივე დამხვდა მძღოლი და ეჭვადაც კი არ მიფიქრია თუ მახეში ჩემივე ფეხით შევაბიჯებდი._ აარონმა მოვლილ წვერზე ჩამოისვა ხელი. მშიშარას და მხდალს ნამდვილად არ ჰგავდა, მაგრამ ამ ყველაფრის მოყოლა და გახსენება აშკარად არ სიამოვნებდა.

_ რაღაც წამებში ავცდით ერთმანეთს! როგორც ჩანს, როენას იმაზე მეტი შეუძლია, ვიდრე ეს ჩვენ გვგონია. არც კი ვიცი, საიდან გაიგო თქვენს შესახებ!_ დავითი თავს დამნაშავედ გრძნობდა. კიდევ კარგი დროზე მოახერხეს მისი პოვნა, თორემ ყველა ვხვდებოდით რა დღეც ელოდა.
მართლაც აარონი უეჭველ სიკვდილს გადაურჩა. როენა მას ისე მოიშორებდა თავიდან წარბსაც არ შეიხრიდა.

_ მხოლოდ იმან გადამარჩინა , რომ მას აინტერესებს თუ რა ვიცი და რამხელა ზიანის მიყენება შემიძლია მისთვის! ცოდნით კი ძალიან ბევრი რამ ვიცი! პირველ რიგში ის , რომ როენას და როსტომის ქორწინება მხოლოდ და მხოლოდ ფარსია. რადგან როსტომამდე ის ოფიციალურ ქორწინებაში იყო და ეს ქორწინება, იმ მომენტში ანულირებული არ იყო, როგორღაც ქალბატონი დღემდე არაა პირველ ქმართან განქორწინებული!_ აარონის სიტყვებზე გაფითრებული წამოვხტი ფეხზე,

_ რაოოო? ანუ სინამდვილეში ირაკლის მეურვეც კი არა იყო? იმიტომ ცდილობდა მასზე ფსიქოლოგიურად ეძალადა? ღმერთო ჩემო! ნუთუ ეს ირაკლიმ იცოდა? _ აზრები ერთმანეთს წამებში ცვლიდა.

_ არა ჩემო კარგო, ეს არათუ ირაკლიმ, როსტომმაც კი არ იცოდა. ბოლო დღემდე! სწორედ ეს გახდა მისი მკვლელობის მაპროვოცირებელი მიზეზი. დღემდე ვფიქრობ, მე რომ მაშინ სიმართლე არ მეთქვა მისთვის, იქნებ..._ მის ხმაში გულწრფელი მწუხარება ისმოდა.

_ კარგით ბატონო აარონ, მალე ალექსანდრეც მოვა, ჩვენ წასვლა მოგვიწევს სასწრაფო საეზე, თქვენ კი აქ მშვიდად დარჩით, დაისვენეთ დანარჩენს მე თავად ვუამბობ ქეთევანს. _ ჩაერია დავითი.

დივნზე ვიჯექი და გამალებით ვფიქრობდი. ნუთუ ეს სიმართლე იყო? როენა მთელი წლები სარგებლობდა სტატუსით, რომელიც მისიც კი არ იყო. ხელები ორი ადამიანის სისხლში ჰქონდა გასვრილი და ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო. უკვე დარწმუნებული ვიყავი, რომ როენა არა მხოლოდ ცივსისხლიანი მკვლელი არამედ ფსიქოპატიც იყო, მისი ფსიქოლოგიური არასტაბილურობა და დანაშაულის შეგრძნების არ ქონა, სხვა არაფერი იყო, თუ არა შეურაცხადობა. ეს ქალი არა მხოლოდ ჩემთვის და თომასთვის, არამედ მთელი სოციუმისთვის წარმოადგენდა საფრთხეს.
წარმოიდგინეთ ამხელა შესაძლებლობები და ძალაუფლება სრულიად არაადეკვატური ადამიანის ხელში იყო. და მე კი ლამის წელიწად ნახევარი მის ჭერ ქვეშ მეძინა. მის გვერდით ვეჯექი სუფრას და მას ჩემი ვაჟის ბებიად მოვიხსენიებდი. სიმწრით გამეცინა.

დაახლოებით ნახევარ საათში ალექსანდრეც მოვიდა.

_ბიჭებმა ფრიდონი აიყვანეს და ვანოს საჩუქარივით გადასცეს!_ უცნაურად აჟიტირებული ჩანდა ის და მე მისმა ანთებულმა თვალებმა გამაკვირვა.
ხელებზე რომ შევხედე, გაწითლებულ გადაყვლეფილი ჰქონდა ხელის ზურგები.

_ რა ქენი ალექს?_ ვკითხე და პასუხი წინასწარ ვიცოდი.

_სიფათი გავულამაზე ძვირფასო!_ ისეთი მშვიდი ღიმილით მითხრა, ტანში გამაცია. იმედია ალექსი არასდროს ჩამთვლიდა თავის მტრად. მანამდეც ვფიქრობდი და მისმა სახემ ახლაც კიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ არც ალექსი იყო ფსიქოპათობისგან შორს.

_ ალექს, _ დავუძახე და მისკენ წავედი._ იცოდე, ჩემთვის ყველაზე ძვირფასს გაბარებ! ჩათვალე, ჩემი სიცოცხლე გიკავია ხელში! თომაზე იზრუნე სანამ დავბრუნდები!

თმაზე ხელი გადამისვა და გამიღიმა, უფრო ველური მხეცივით გააელვა თეთრი კბილები. მომენტალურად დავმშვიდდი. ვაი იმას , ვინც თომასთან მიახლოვებას გაბედავდა.
მე და დავითი მანქანაში ჩავსხედით და რაჭის გზას დავადექით. მხოლოდ ახლაღა გავიაზრე, რომ ნენეს ვნახავდი. ჩემ ტკბილ ნენეს, ჩემს დედას. თუმცა რთული დღეები გველოდა წინ. დრო მოვიდა ნენეს სიმართლე გაეგო.

დავითს გავხედე, ფიქრებში წასულიყო. გრძელ თითებს საჭეზე ნერვიულად აკაკუნებდა. მის გვერდით სიმშვიდე მეუფლებოდა. მინდოდა ყველა ჩემი დარდი მისთვის მიმენდო , რომ მას ეზრუნა ჩემზე და მე მისგან მოგვრილ მყუდროებას დავმორჩილებოდი. უბრალოდ მინდოდა გვერდით მზრუნველი ადამიანი მყოლოდა. განა ეს ასე ბევრი იყო? მინდოდა ვიღაცას ვყვარებოდი, ვიღაცისთვის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი ვყოფილიყავი. არა, ვტყუოდი, ვიღაცისთვის კი არა, მხოლოდ მისთვის! მინდოდა მის თვალებში საკუთარი თავი ქალად აღმექვა. მაგრამ ახლა სიყვარულის არც დრო იყო, არც ადგილი. მუხლები სავარძელზე ავიკეცე, ხელები მოვიხვიე და თავი ზედ ჩამოვიდე.

_ მომიყევი დავით! როენაზე მიამბე!_ ვუთხარი და მძიმე ამბის მოსასმენად მოვემზადე.

_ როენა რევია ანუ სინამდვილეში ლიდა აკობია, 1970 წელს დაიბადა ზუგდიდში. მამამისი წყალწაღებული ლოთი იყო და როცა ლიდა თხუთმეტი წლის გახდა, ცეროზისგან გარდაიცვალა. ლიდა და მისი პატარა და კესო დედის ამარა დარჩნენ. ქალს არაფერი გააჩნდა სილამაზის და ქმრისგან დატოვებული ვალების გარდა, თავის გადასარჩენად მეორედ გათხოვება გადაწყვიტა. თუმცა უარეს დღეში აღმოჩნდა. მეორე ქმარი პათოლოგი ეჭვიანი აღმოჩნდა. ლამაზ ცოლს პირველი ქმრის ყოლა ვერ აპატია და რამდენიმე წელში მორიგი ცემისას შემოაკვდა. ლიდა უკვე ოცი წლის იყო. მამინაცვლის დაპატიმრების შემდეგ მამის სახლი გაყიდა და დასთან ერთად თბილისში წამოვიდა. სწორედ თბილისში გაიცნო ფრიდონი, რომელიც მაშინ უკვე როსტომის ოჯახში მძღოლად მუშაობდა და ცოლად გაჰყვა. როდის და როგორ დაგეგმეს არ ვიცი, მაგრამ ფაქტია, სამივემ ერთად მოახერხეს და როსტომ რევია მახეში გააბეს. _ დავითი ისე მიყვებოდა თითქოს რომელიღაცა ფილმის მოკლე შინაარსს მაცნობდა. აქამდეც ვეჭვობდი, რომ კესოს და როენას რაღაც საერთო ჰქონდათ, მაგრამ თუ ფრიდონიც ამდენად იყო ამ ამბავში გარეული რას წარმოვიდგენდი? მართალია, რომ ერთნაირი სულის ადამიანები ერთმანეთს მაგნიტივით იზიდავენ. წლობით გეგმავდნენ რევიების ქონების ხელში ჩაგდებას და ახლა ვერაფერი შეაჩერებდათ. არც კი ვიცი, რა შეიძლებოდა გამეგო აწი მათზე და გამკვირვებოდა?!
ტყუილი ტყუილს ბადებს, ბოროტება ბოროტებას. ნაბიჯ_ ნაბიჯ, სულ უფრო დიდ ქსელს ხლართავდნენ საკუთარი თავის გარშემო და ამ ქსელში თავადაც ბოლომდე იხლართებოდნენ.

_ ფრიდონმა კესო დიასახლისად მოაწყო რევიებთან, და სწორედ მაშინ დაეწყო სახლის დიასახლისს უცნაური სიმპტომები. აარონი ფიქრობს, რომ ირაკლის დედაც მათი მსხვერპლია, თუმცა დამამტკიცებელი საბუთი არ აქვს. _ გააგრძელა მოყოლა დავითმა. _ შემდეგ კი ათი წლით ახალგაზრდა მშვენიერი ლიდას ჯერი მოვიდა. თავი როენად გააცნო და რევიას გულიც დაიპყრო. თუმცა უცნაურად ჯიუტი კაცი აღმოჩნდა როსტომი. ანდერძი შეადგინა და შვილის ინტერესები ყველაფერზე წინ დააყენა. მისთვის როენა მხოლოდ ლამაზი ქალი იყო, სიყვარულით არასოდეს ჰყვარებია. ჭკვიანი კაცი იყო და ალბათ მის ანგარებიან ბუნებას კარგად ხედავდა. როენა ახლაც კარგად გამოიყურება და ალბათ უბრალოდ მის ხიბლს ვერ გაუძლო!_ მსჯელობდა დავითი. მე კი მისმა სიტყვებმა ის მიზეზი გამახსენა, რის გამოც ირაკლიმ მასთან ურთიერთობა დაასრულა. ირონიულად გამეცინა. დავითმა ინტერესით გამომხედა.

_ ხოო, როგორც ეტყობა მართლაც დიდ ხიბლს ატარებს ეგ ალქაჯი, რომ მისთვის უარის თქმა ასე გიჭირთ კაცებს!_ მართლა არ მსურდა ამის თქმა, მაგრამ ქალურმა თავმოყვარეობამ მათქმევინა. რომ წარმოვიდგენდი დავითის მკლავებში განაბულ როენას ზიზღის გრძნობა ჩემში გულისრევის შეგრძნებას იწვევდა. წამის წინანდელი ფიქრები დავითთან თავშესაფრის და სიმყუდროვის პოვნაზე საპნის ბუშტივით შემომასკდა ხელში.

ზღაპრები ძილის წინ 20

_ ქეთევან, წარმოდგენა მაინც თუ გაქვს როგორ ვნანობ ? გემუდარები მაგას ნუღარ ახსენებ! ბრაზს და შურისძიების სურვილს ვყავდი ატანილი! თავადაც არ ვიციდი, რას და რატომ ვაკეთებდი!_ საჭეზე ჩაფრენილ თითებზე ემჩნეოდა, როგორ ნერვიულობდა და ცდილობდა ეს განცდები ჩემგან დაემალა.

_ ეგ არ ცვლის არაფერს! შენ ბავშვი არ იყავი და უნდა გეფიქრა, თუ რა შედეგს მოგიტანდა გადადგმული ნაბიჯი!_ იმდენად მაღიზიანებდა მისი თავისმართლება, რომ არაფრით არ მყოფნიდა მისი სინანულის გრძნობა .
გზის ნახევარი ლამის უსიტყვიდ გავლიეთ. თითქოს ერთმანეთზე ვიყავით გაბრაზებულები. თითქოს რაც ახლა ხდებოდა, ამაშიც ჩვენ ვიყავით დამნაშავეები. რა რთულია , როცა წარსულის შეცდომები წლების შემდეგ ბრუნდებიან და არ გაძლევენ შესაძლებლობას ბედნიერი იყო.

_ სულ წამით ვიფიქრე, რომ ყველაფერი დალაგდა და აი უარესად აირია, საშინლად აიხლართა. მეგონა სამსახურს თუ ვიპოვნოდი და როენას მოვშორდებოდი ყველაფერი მარტივად მოგვარდებოდა. მარტივად... ეს სიტყვა რას ნიშნავს უკვე აღარ ვიცი!_ ამოვილაპარაკე ისე თითქოს საკუთარ თავს ვესაუბრებიდი.

_ სამსახური?_ წამით მომხედა დავითმა და ისევ გზას გახედა.

_ ხოო, დიანა ჩემი მეგობარი, დამეხმარა. ყველაფერი მზად იყო, მაგრამ როგორც ხედავ არაფერი გამოვიდა. სამსახური კი არა სახლიდან ფეხს ვერ ვადგამ გარეთ, თანაც სხვის სახლში ვარ შეხიზნული! ჯანდაბა ისე ვცოფდები ამაზე, რომ ვფიქრობ , ვგიჟდები! _ მუჭი მუხლებზე დავირტყი გამწარებულმა.

_ ცოტაც მოითმინე ჩემო..._ სიტყვა გაწვიტა_ ქეთევან სულ ცოტაც! აი ახლაც იმედი მაქვს, რომ რაღაც ძალიან მნიშვნელოვანს ვიპოვნით.

_ იქიდანაც კი ჩემზე ზრუნავს ირაკლი, მკვდარიც კი მეხმარება! _ დავინახე, როგორ უცნაურად გამომხედა დავითმა, თან ტკივილით ,თან სიყვარულით.
თვალი მოვარიდე და ფანჯარას მივაყრდენი ფიქრისგან გახურებული შუბლი.

_ შენ არ იდარდო ქეთი, როცა ყველაფერი დამთავრდება უკეთეს სამსახურს მოგინახავ!_ დამამშვიდა დავითმა და ის საბავშვო ლექსი გამახსენა:
" ნუ ტირიხარ ია , ახალს გიყიდიანო!"
ამოვიოხრე და თვალები დავხუჭე. ჩამთვლიმა.

ძლიერმა ბიძგმა გამაღვიძა, დაფეთებულმა გავახილე თვალები. მოულოდნელად ბიძგი განმეორდა და წინ გადავქანდი.

_ ქეთევან გამაგრდი! მოგვდევენ!_ დავითი სიმივით იყო დაჭიმული. გააფთრებით ჩაფრენოდა საჭეს და მთელი კონცენტრაცია მანქანის მართვისკენ ჰქონდა მიმართული.
უკან გავიხედე, მუქი ფერის მანქანა დიდი სისწრაფით გვეწეოდა და აშკარად ჩვენი გზიდან გადაგდება ჰქონდა მიზნად.

_ დავით! გვეწევა დავით!_ ავკივლდი განწირული და წამის მეასედში საოცარი შვება ვიგრძენი იმით, რომ თომა სახლში იყო ალექსთან ერთად და საფრთხე არ ემუქრებოდა.

რამდენიმე მეტრით გავასწრით და როგორც კი მორიგ მოსახვევს გავცდით დავითმა მითხრა.

_ მოეჭიდე ქეთევან, ესენი თუ თავიდან არ მოვიშორეთ დიდხანს ვერ გავუძლებთ! _ ღვედს და კარის სახელურს დავებღაუჭე.

_ ნუ გეშინია, მანქანა დიდია და ძლიერი, ჩვენ არ დავშავდებით! _დაძაბულმა გამომხედა_ მზად ხარ?

თავი დავუქნიე. ვერ მივხვდი რას აპირებდა , თორემ იქვე გავაცხებდი სულს შიშით. ისე მქონდა პირი გამშრალი სიტყვა არ ამომდიოდა.
მოულოდნელად დავითმა მკვეთრად დაამუხრუჭა ისევ წინ გადავქანდი, მაგრამ ღვედს მივასკდი მკერდით, საშინელი ტკივილი ვიგრძენი. მკერდსა და კისერში. ისეთი გრძნობა მქონდა თითქოს თავი წამაწყვიტეს. უკნიდან საშინელი ჭახანით მოგვასკდა მანქანა. წამით ყველაფერი დაბნელდა. გავიყინე , ნახევარი სიცოცხლე გავათავე .

არც დავითი იყო უკეთეს მდგომარეობაში. საჭეს მიასკდომოდა და ტუჩი გაეხეთქა.
უცებ გამოფხიზლდა, უკან მიიხედა და კმაყოფილმა გაიცინა და მანქანა დაქოქა
ჩემდა გასაკვირად , გამოუვიდა. ისე, რომ არც კი შეუმოწმებია მდევრების ვინაობა და მდგომარეობა, სწრაფად დავტოვეთ ავარიის ადგილი.
ალექსს დაურეკა და ყველაფერი მოკლედ უამბო.

_ ვანოს დაუკავშირდი!_ მხოლოდ ამ ერთი მითითებით დაკმაყოფილდა. დარწმუნებული ვიყავი დანარჩენს ალექსანდრე მიხედავდა.

_ ნეტა ცოცხლები არიან?_ ისევ უკან გავხედე გზას თუმცა მანქანა აღარ ჩანდა.

_ მაგაზე დარდობ?_ ავად ჩაეცინა დავითს.
აღარაფერი მითქვამს. არ ვიცი, რას და რატომ ვდარდობდი, ისე ვიყავი განერვიულებული. ახლარომ ვფიქრობ, ხან არ მჯერა, რომ ის ყველაფერი ნამდვილად ხდებოდა ჩვენს თავს .
დაახლოებით ნახევარ საათში მივადექით ჩემს სოფელს და ჩემი სახლის წინ გავჩერდით. მანქანიდან გადავხტი და სახლისკენ გავექანე.

_ ნენე! _ ვუძახდი დედაჩემს ხმამაღლა.
სახლში სინათლე აინთო და გაოცებული დედაჩემი მოაჯირს მოადგა. დაახლოებით ღამის სამი საათი იქნებოდა. შეშინებულ ნენეს ვერ გაერკვია ვინ ეძახდა ამ შუაღამისას, ასეთი განწირული ხმით.

_ დედა მე ვარ !_ შევეხმიანე და აივნის კიბეები ავირბინე.

_ ქეთი შვილო! მშვიდობაა?_ მოულოდნელობისგან დაბნეულმა ნენემ ნაბიჯი ვერ გადმოდგა ჩემკენ.

_ კი დედა, კი, _ჩავეხუტე დიდი ხნის უნახავ დედას. ცოტა ხანს ვიკავე თავი და მერე ბავშვივით ავღრიალდი. მხოლოდ დედასთან ჩახუტების შემდეგ , მივეცი თავს უფლება, რომ ე.ოციებისგან დავცლილიყავი.

_ რა გჭირს შვილო , ქეთი, თომა როგორაა? ხომ მშვიდობაა?_ თმაზე მეფერებოდა ნენე და როგორც ბავშვობაში ისე მარწევდა.

_ გამარჯობა!_ მომესმა დავითის მშვიდი ხმა. დავითი სულ გადამავიწყა ნენეს ნახვამ. სწრაფად მოვტრიალდი მისკენ.

_ დედა ეს დავითია, ირაკლის მეგობარი! _ არც კი დავფიქრებულვარ ისე წარვუდგინე ის დედაჩემს. დავითმა ოდნავ იმედგაცრუებით გადმომხედა. რას ელოდა, რა უნდა მეთქვა? სწორედ ის ვთქვი, რაც იყო. დავითი არც ჩემი მეგობარი იყო, არც შეყვარებული და არც არაფერი.

_ რა ხდება დედი? აქამდეც ვამჩნევდი, თუმცა არაფერს გეკითხებოდი!_ თან სახლში შეგვიძღვა, თან კითხვები მომაყარა ნენემ.

_ ვფიქრობდი , თავად მეტყოდი, მომიყევი რა ხდება შენს თავს._
დაფარვას აზრი აღარ ჰქონდა, ნენეს ყველაფერი უნდა სცოდნოდა. ჩუმად მისმენდა.

_ ვაი შვილო!... რას ამბობ... ღმერთო... თომა ბებიკო...ვაიმე დედა... _
მსგავსი მოკლე სიტყვებით გამოხატავდა ემოციას და თვალები გაოცებისგან ჰქონდა დამრგვალებული.
მხოლოდ ის გამოვტოვე ჩემს მოკვლას რომ ცდილობდა ფრიდონი და ისიც რაც ცოტა ხნის წინ შეგვემთხვა. დავინდე საწყალი ქალი, გული რომ არ გახეთქოდა.

_ აბა მანახე დედი , რა იყო სურათის უკან!_ მივადექი ჩვენი აქ ჩამოსვლის მთავარ მიზეზს.
ნენე წამოდგა და ოთახში გავიდა. წამის შემდეგ მოზრდილი კონვერტით ხელში დაბრუნდა. გავხსენი და ხელთ ოფიციალურად დამტკიცებული საბუთები შემრჩა. ასევე ქორწინების მოწმობის დედანი. რომელიც გვაუწყებდა, რომ როენა ანუ ლიდა და ფრიდონი კანონიერი ცოლქმარი იყვნენ. ასევე იდო ძველი პირადობის მოწმობა, პირებშემოხსნილი ლამირებით. დავხედე და გავვოცდი. ულამაზესი შავთმიანი ქალი შემომცქეროდა. მასში ადვილად ამოვიცანი ქედმაღალი როენა. თუმცა პირადობა გაცემული იყო 1994 წელს.

_დავით , ახლა ხომ შევძლებთ დავამტკიცოთ მისი ნამდვილი ვინაობა?_ბედნიერი მივუბრუნდი დავითს და რომ არა ნენე ალბათ ჩავეხუტებოდი კიდეც .

_ აქ დისკიც დევს! _ შემომხედა დავითმა. _ გვაქვს შესაძლებლობა, რომ ვნახოთ რა არის ზედ ?

_ არა, ნენეს არც კომპიუტერი აქვს და არც dvd. სამწუხაროდ მოცდა მოგვიწევს._ გული დამწყდა, ერთი სული მქონდა მენახა, რა დამიტოვა ირაკლიმ. ბოლო _ ბოლო ის ხომ ზუსტად ამის გამო დაიღუპა.
იმ ღამეს კიდევ ბევრი ვისაუბრეთ. ნენეს ინტერესი ბოლომდე კიდევ ვერ დავაკმაყოფილეთ. პატარა მაგიდა გაგვიწყო . მიუხედავად იმისა, რომ განთიადი ახლოვდებოდა, სასწაულად მშიოდა. დავითი ხშირად საუბრობდა ტელეფონზე. ხან ალექსი უკავშირდებოდა, ხან ვანო. როგორც ჩანდა, უკვე ავარიის ადგილზე იყო.

_ დავით, არ მიკითხავს შენთვის, როგორ იპოვნეთ აარონი? ან ვინ მოახერხა მისი გატაცება?_ აარონის გადარჩენის შემდეგ სულ მინდოდა დაწვრილებით გამომეკითხა.

_ სულ ალექსის დამსახურება არის ეგ! კაცი ჰყავდა მიჩენილი ფრიდონზე და სწორედ მან გაგვიყვანა მის კვალზე. როენას ერთ_ ერთ მიმდინარე მშენებლობაზე ჰყავდათ აყვანილი. ალბათ სადმე საძირკველში ან კედელში უპირებდნენ ჩაბეტონებას.

_ დავით! _ შევკივლე შეძრწუნებულმა.

_ კი ჩემო კარგო! მხოლოდ იმან უშველა, რომ როენას აინტერესებდა, თუ რა იცოდა აატონმა, მაგით მოვიგეთ დრო! სანამ ალექსმა მიაგნო. მაგრამ სამწუხაროდ ფრიდონი გაგვექცა! ვფიქრობ სწორედ ის მოგვსდევდა დღესაც!_ საოცრად მშვიდი იყო დავითი. მისი ეს სიმშვიდე სულ მაოცებდა და მაშინებდა კიდეც.

_ დავით, როგორ ახერხებ სიმშვიდის შენარჩუნებას?_ ვკითხე ინტერესით.

_ ძალიან ბევრი ვიმუშავე ჩემს თავზე. მხოლოდ ერთხელ დავკარგე თავი და კი იცი ამას რაც მოჰყვა!_ ფეხზე წამოდგა და გარეთ გავიდა. სადღაც შემეცოდა კიდეც. ისიც ხომ ადამიანი იყო, თავისი სისუსტეებით?
არავინ იცოდა , მისი სიმშვიდის უკან სინამდვილეში რა ჯოჯოხეთი იმალებოდა.
აივანზე გავყევი. ხელები აივნის მოაჯირზე დაეწყო და სიბნელეს გასცქეროდა, რომელსაც უკვე რიჟრაჟი მოსდებოდა. ცა ნელ_ ნელა ფითრდებოდა, შორს მთების წვერებს კი სიწითლე ეპარებოდათ.

_ რა ლამაზია აქაურობა! რა სიმშვიდეა!_ მითხრა უკანმოუხედავად.
მივუახლოვდი და წელზე მოვხვიე ხელები. თავი ბეჭებზე მივაყრდენი.

_ დავით, როგორ გგონია , მე და შენ შანსი გვექნება? ფიქრობ, რომ გამოგვივა?_ ვკითხე ჩურვულით.

_ მე ჯერ ისევ ირაკლის ლანდებს მივსდევ. ჯერ ისევ მეშინია , ჯერ ისევ არ ვარ მზად! მაგრამ შენთან სიმშვიდეა დავით. ნანატრი და სასურველი სიმშვიდე._
არ მობრუნებულა. წელზე მოხვეულ მკავებზე მომეფერა. მაჯებზე ხელი მომკიდა და უფრო მაგრად მოიხვია.

_ შანსი მომეცი ქეთევან!_ მითხრა ხმადაბლა , მშვიდად და საოცრად მტკიცე ხმით.

მხოლოდ გამთენიისას დამეძინა დივანზე ფეხებმოკეცილს. დილით კი ნენეს ხმამ გამომაფხიზლა.

_ რა სჭირს შვილო მანქანას? ლამის ნახევრამდე არის შეჭეჭყილი!_ ეჭვით ეკითხებოდა დავითს. აშკარად ფიქრობდა, რომ რაღაცას არ ვეუბნებოდით და მართალიც იყო.
თვალები გავახილე და წამოვჯექი.

_ ნენე ჩვენ უნდა წავიდეთ! ვერ დავრჩებით, რაც დროზე ჩავიტანთ ამ საბუთებს, მით უკეთესი!_ ვუთხარი დედაჩემს და მის ინტერესს სხვა მიმართულება მივეცი.

_ ასე მალე დეე,? გასაუზმათ მაინც.

_ არა დედა, ეს ყველაფერი ძალიან მნიშვნელოვანია !_ ვუთხარი ნენეს და ფეხზე ავდექი.

_ ერთი წამით შვილო!_ თავი უკმაყოფილოდ გააქნია მან და სამზარეულოში გავიდა.

_ გული მიგრძნობდა არ დარჩებოდით, საგზლად გაგიმზადეთ, ვიცი მოგენატრა ჩემი ხაჭაპურები. ესეც თერმოსით ცივი კამპოტი.
არ მანერვიულო დედიკო, მალე ჩამოდით, აწი მთელი სული და გული თქვენკენ მექნება და არც კი ვიცი, როგორ გავძლებ აქ!_ ქოთქოთებდა ნენე. ჩავეხუტე და ჩავკოცნე.

_ ყველაფერი დამთავრდეს დედი და იმდენი ხნით ჩამოვალთ, სანამ თვითონ არ გაგვაგდებ!_ გავუცინე ანცად.

_ კარგი კაცია დედი დავითი!_ მითხრა ჩუმად და გამიღიმა. დედის თვალს რა გამოეპარებოდა? მანქანა რომ დავინახე გამაკანკალა. ისე უბედურად იყო მიჭეჭყილი. კიდევ კარგი მაღალი და ძლიერი ყველგანმავალი იყო. მხოლოდ მისმა გამძლე და მტკიცე კორპუსმა გადაგვარჩინა იმ ღამეს.

როგორც იყო თბილისში დაბვრუნდით. ჩვენი უცნაური გამომძიებელი, მენაყინის კეთილი სახით, სახლთან გველოდებოდა. მანქანას შემოუარა და თავი გადააქნია . ზოგი იქვს გვკითხა ,ზოგიც, ჩვენების მისაცემად რომ მივიდოდით, მერესთვის შემოინახა. და მანქანა ევაკუატორით ექსპერტიზაზე გადააგზავნა.
როგორც აღმოჩნდა დავითი მართალი იყო, სწორედ ფრიდონი მოგვსდევდა. ახლა კი მძიმედ დაშავებული და ხელოვნური სუნთქვის აპარატზე მიერთებული სიკვდილს ებრძოდა. სამთავიან ცერბერს ერთი თავი გავაგდებინეთ. ორი დარჩა.

_ ქალბატონზე რა ისმის?_ ვკითხე გამომხიებელს.

_ მხოლოდ მისი ადვოკატი გვესაუბრება. ჯერ კიდევ არ გვაქვს პირდაპირი სამხილები, რომ მისი დაპატიმრების ორდერი გაიცეს. მას კი კავშირები აქვს და წარმატებითაც იყენებს. _ ხელები გაშალა ვანომ. იმის ნიშნად, რომ ყველაფერს ვაკეთებ, რაც ჩემს ძალებშიაო.
საბუთები გადავეცით და წესისამებრ ჩავაბარეთ. ასევე მოვუყევით დისკზეც.

_ თუ შესაძლებელია, ახლავე რომ ვნახოთ!_ ვუთხარი დავითს. მან თავი დამიქნია, დისკი dvd_ში ჩადო და ჩართო.
ჩვენ ყველანი დივანზე დავსხედით და ეკრანს მოლოდინით მივაჩერდით.
ცოტა ხანს არეული კადრი ჩანდა. შემდეგ კი ეკრანზე ირაკლი გამოჩნდა.

" გამარჯობა მზესუმზირა გოგო!"_ პირდაპირ მე მომმართა. ისე როგორც იცოდა და მე გული გამიჩერდა. მისი დანახვა , მისი ხმა, თვალები, ღიმილი.... თვალები ცრემლებით ამევსო. ემოციები პირდაპირ გულში დამეძგერნენ და ისე მტკივნეულად მომიწურეს გული, თავი ვერ შევიკავე. კვნესის თუ ოხვრის შესაკავებლად ორივე ხელი პირზე მივიფარე.
" ჩემო ლამაზო, თუ ამ ვიდეოს უყურებ, ესეიგი მე თქვენთან აღარ ვარ. რა ირონიულია არა? სულ ვიცინოდი კინოში ასეთ სცენებზე!
მაგრამ ეს ასეა. ყველანაირად ვეცადე ის ალქაჯი თქვენგან მომეშორებინა. ყველაფერზე უარი ვთქვი, მაგრამ არაფერმა გაჭრა. მხოლოდ ბოლო და უკანასკნელი მცდელობაღა დამრჩა. და ეს მისი შანტაჟია! მხოლოდ რეალური საფრთხე შეაკავებს მას. კარგად იცის, თუ ეს ინფორმაცია დღის შუქს იხილავს მისი საქმე წასულია. შეიძლება დამადანაშაულო, რატომ არ გამოვიყენე ეს ყველაფერი მის წინააღმდეგ, მაგრამ მე მისი სასოწარკვეთილი მოქმედების მეშინია. მეშინია, რომ წამართმევს ყველაზე ძვირფასს, შენს თავს და ჩემს ბიჭს. მამიკოს სიხარულს! ამას ვერ დავუშვებ. ამიტომ ვა ბანკზე მივდივარ, დაე მოხდეს, რაც მოსახდენია! ახლა კი ღიად ვდებ ბრალს როენას, იგივე ლიდა აკობიას მამაჩემის და დედაჩემის მკვლელობაში, და ამის დასადასტურებლად გიტოვებთ , ფარული კამერის ჩანაწერებს, სადაც ყველაფერი კარგად ჩანს. ამ ვიდეოს არსებობას კესოს უნდა ვუმადლოდე. როგორც ჩანს არ ენდობოდა საკუთარ დას და თავი დაიზღვია. მე კი_ ეშმაკურად გაიღიმა_ მე კი ტყუილად კი არ მეძახიან კაპიტან ნემოს.
ვისურვებდი, რომ ეს ჩანაწერი არასდროს გენახა, გვეცხოვრა ძველებურად, ბედნიერად, მაგრამ რას ვიზამთ? თუ ყველაფერი ისე მოხდა, თუ..._ გაჩუმდა და სევდიანი თვალებით მოგვაჩერდა, უჭირდა საკუთარ სიკვდილზე საუბარი, მაგრამ იმდენად სურდა ჩვენი დაცვა , სიკვდილის არ ეშინოდა , ამოიოხრა და გააგრძელა სევდიანი ღიმილით _ ხოდა თუ ის მოხდა, რისიც მეშინია, შენ ძლიერი მინდა იყო! მინდა ცხოვრება გააგრძელო, ჩემი ბიჭი ღირსეულ კაცად გაზარდო. მინდა შენი ბედნიერება იპოვნო! თუ ოდესმე ისე მოხდეს, რომ დახმარება დაგჭირდეს, მონახე ჩემი მოგობრები დავითი და ალექსანდრე. მონახე და ისინი ყველაფერს გააკეთებენ, რაც მე ვერ შევძელი. მონახე და უთხარი, რომ ვწუხვარ! _ თვალზე ცრემლი ჩამოუგორდა და სწრაფად მოიწმინდა _ მშვიდობით ჩემო სიყვარულო , ადრე სულ მეგონა, რომ დამშვიდობება ბანალური რამაა! მაგრამ ნეტავ ახლა შემეძლოს შენთან ჩახუტება! იცოდე მიყვარხარ, ყველგან სადაც არ უნდა ვიყო. მშვიდობით ქეთუსი, მშვიდობით და მაპატიე! "_ ეს თქვა და ვიდეო გაითიშა, ცოტა ხანს ასე იყო, შემდეგ კი ისევ ჩაირთო, მკვეთრი და მკაფიო გამოსახულება გამოჩნდა ,თუმცა უხმო ვიდეო იყო, მაგრამ ამას აზრი არც ჰქონდა. ყველა იქ მყოფმა დავინახეთ, როგორ მოკლა როენამ საკუთარი ქმარი როსტომ რევია. როგორ უყურებდა კიბეზე დაგორებულ კაცს და როგორ იცინოდა სატანასავით.
მეტს ვეღარ გავუძელი , ავდექი და ოთახი დავტოვე.

ზღაპრები ძილის წინ 21

საწოლზე მოკუნტული ვიწექი. ყველა ცრემლებისგან და დადებითი ემოციისგან დაცლილი. ვიწექი თვალგაშტერებული და მხოლოდ ირაკლის სახეს ვხედავდი. გაუსაძლის სურვილს ვყავდი ატანილი მას შევხებოდი. იმდენად ძლიერი იყო ეს სურვილი, შიგნიდან მანგრევდა. თუმცა გაშეშებულ სახეზე არავითარი ემოცია არ მეწერა. მაშინ პირველად გავიფიქრე, რომ თომამ გადამარჩინა. რომ არა თომა ალბათ ცხოვრების გასაგრძელებლად ძალა არ მეყოფოდა. ვერ გამეგო, იმ მშვიდი და მონოტონური ცხოვრებიდან ამ მძაფრსიუჟეტიან ფილმში როგორ ამოვყავი თავი? ვინ იყვნენ ეს ადამიანები და რა მაკავშირებდა მათთან?
კარი დავითმა შემოაღო.

_ქეთევან შეიძლება?_ მკითხა მშვიდად.
არაფერი არ მიპასუხია. ვერაფერს ვგრძნობდი და მისი ყოფნა_ არ ყოფნა იმ წამს ჩემთვის სრულიად სულერთი იყო.

_ ქეთევან ხომ ხვდები, რომ გავიმარჯვეთ?_ ალბათ ეგონა ამ სიტყვებით გონზე მომიყვანდა და გამამხნევებდა. საწოლზე ფეხმორთხმით წამოვჯექი.

_ გავიმარჯვე?_ ვკითხე ირონიით_ მართლა გგონია , რომ გავიმარჯვე? ირაკლი რომ მკვდარია, ამას ეძახი გამარჯვებას? არ ვიცი, იქნებ შენთვის მართლაც გამარჯვებაა! ყველა იმას მიიღებთ, რაც გსურდათ და რაც გეკუთვნით! ჩემსა და თომას გარდა!
დავინახე რა ძალიან ატკინა გული ჩემმა სიტყვებმა და უცნაურად მესიამოვნა მისი ტკივილი. თითქოს გავბოროტდი. რახან მე მტკიოდა, მსურდა დავითსაც სტკენოდა. ალექსსაც და მთელ სამყაროსაც. ჩემი თავი შემძულდა.

_ შენ დახმარება გჭირდება ქეთევან!_ მითხრა ჩუმად დავითმა. _ ირინას დავურეკავ, ჯობია ვინმეს დაელაპარაკო იმაზე, რაც გაწუხებს!_პასუხს არ დალოდებია, ისე წამოდგა და კართან მივიდა.

_ მე დახმარება კი არა ირაკლი მჭირდება!_ ვუყვირე გაცოფებულმა. თითქოს მისი ბრალი იყო ირაკლი რომ აღარ მყავდა.

_ სამწუხაროდ ირაკლი მკვდარია და აღარ დაბრუნდება!_ მისი სიტყვები კვლავ სასტიკად ჟღერდა, მაგრამ სამწუხაროდ სრული სიმართლე იყო.

_ ჯობია ამას შეეგუო! _უკან მოუხედავად მითხრა და კარი გაიხურა.
მოძლაებული კივილი ბალიშში ჩავახშე. ისე ვღმუოდი ბრაზისგან და უძლურებისგან, როგორც დაჭრილი ცხოველი.

_ მინდა, რომ როენა მოკვდეს! მინდა რომ მოკვდეს! ჩაძაღლდეს!_ ვიმეორებდი და ვიმეორებდი, სანამ ლაპარაკის უნარი არ დავკარგე და დაღლილობისგან არ ჩამეძინა.

უკვე ძალიან ბნელოდა რომ გამომეღვიძა, პირგამშრალს და გაბრუებულს. მივხვდი თომა მთელი დღე არ მენახა და გარეთ გამოვლასლასდი. აივნიდან გადავიხედე. თომა და დავითი ეზოში იყვნენ და ძაღლს ეგამაშებოდნენ.
თომა მხიარულად იცინოდა, უდარდელად და ბედნიერად გამოიყურებოდა. უცხოს რომ დაენახა, ვერც კი იფიქრებდა, რომ სულ ცოტა ხნის წინ ლაპარაკზეც კი უარს ამბობდა. თუმცა თომა ბავშვი იყო და თანაც საკმაოდ ძლიერი და გონიერი. ოთახში შევბრუნდი და აივნის კარის შუშაში საკიუთარ თავს მოვკარი თვალი. ის ანარეკლი მე არ ვიყავი! შეშლილი, დაღლილი და უბედური ქალი მიყურებდა შუშიდან. გატეხილი და იმედდაკარგული.
თუ თომა ახერხებდა ჩემ გამო ბრძოლას და პრობლემებს ერეოდა, მე რატომ არ შემეძლო იგივე?

_ კმარა ქეთევან! ეს ის არაა, რისი დანახვაც ირაკლის გაახარებდა! ეს ის ქეთევანი არაა, ვინც ირაკლის უყვარდა!_ შემოვუძახე საკუთარ თავს. ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე და აბანოში შევედი.
დიდხანს ვიდექი ცხელი წყლის ჭავლის ქვეშ. თითქოს ყველა ჩემი დარდის და ტკივილის ჩამორეცხვას ვცდილობდი. გადავწყვიტე, თუ თავად ვერ მოვერეოდი თავს, ირინასთვის მიმემართა. ამ ფიქრმა ძალა შემმატა. პრობლემის აღიარება, ხომ მისი მოგვარებისკენ გადადგმული ნაბიჯია.
თავი მოვიწესრიგე და სამზარეულოში ჩავედი.

_ რაც მოხდა ვერაფერს შეცვლი! _ ვუთხარი საკუთარ თავს._ დრო მოვიდა ცხოვრების ჯინაზე ბედნიერი იყო! ისედაც ძალიან ბევრი რამ დაკარგე ქეთევან!
ახლა კი შეცდომა აღარ დაუშვა და ორივე ხელით მოეჭიდე იმას, რასაც ეს ცხოვრება შემოგთავაზებს!

ცომი მოვზილე, მოზრდილი ყველი ჩავახეხე და სწორედ ის ოქროსფერი მაჭკატები დავაცხვე, თომას ასე ძალიან რომ უყვარდა. მაგიდა გავაწყვე და პარმაღზე გავედი.

_ ბიჭებო! საუზმე მზადაა!_ ერთდროულად შემობრუნდნენ თომა და დავითი. გამეცინა. ზუსტად ერთნაირი გაოცებული და დაეჭვებული თვალებით მიყურებდა ორივე.
თითქოს არ სჯეროდათ ჩემი უეცარი გამონათება.
მე არ ვიყავი ის გოგო, წინა დღეს გიჟივით რომ მოვთქვამდი? ერთმანეთს შეხედეს, მხრები აიჩეჩეს და ნელა მომიახლოვდნენ.

_ რაო, გიკვირთ არა? დღეიდან სულ ასე იქნება!_ გავუღიმე ორივეს მხიარულად.
სახლში შევედით და მაგიდას მივუსხედით.
რაღაცნაირი უხერხული სიჩუმე იდგა. ვერაფრით იჯერებდნენ, რომ თავს არ ვაჩვენებდი და მართლა უკეთესად ვიყავი.

_ არა , რაღაც გვაკლია!_ ჩავილაპარაკე და სამზარეულოში კარადის თაროზე შემოდებული პატარა ბლუთუზ _დინამიკი ჩავრთე.

_ მუსიკა გვჭირდება!_ თან მაცინებდა, თან მართობდა მათი გაოცებული სახეები.
ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ რობის "აღმოსავლური ტანგო" შევარჩიე.
ზუსტად რომ შეეფერებოდა ჩვენს ამბავს. და ჩავრთე. მუსიკა მესიამოვნა. აღარც კი მახსოვს როდის ან რას მოვუსმინე ბოლოს? როდის ვიმღერე, როდის ვიცეკვე? აღარ მახსოვს ბოლოს როდის ვიყავი ბედნიერი?!
ერთი მაჭკატი ავიღე და მოვკბიჩე ფეხზე მდგარმა. მესიამოვნა. მუსიკას ავყევი.

" კარგი იყო არ გამეცან თავიდან!
შუა წყალში გადამაგდე ნავიდან..."
დავითს ვუყურებდი და ვუღიმოდი. ნელ_ ნელა მიხვდა რასაც და რატომაც ვმღეროდი.
თომას შევხედე და გული ამიჩუყდა. ისე მიღიმოდა, როგორც არასდროს. ის უბრალოდ ჩემი სიხარულით იყო ბედნიერი. მოულოდნელად კარი ალექსმა შემოაღო. ჯერ გაოცდა, მერე გადაიხარხარა.

_ ორი სულელი კაცი უყურებს , რომ მშვენიერ ქალს ცეკვა სურს და არ იწვევენ საცეკვაოდ?!_ შეჰყვირა მხიარულად.

_ პატივს დამდებ ძვირფასო? ბოლოს, როგორც მახსოვს ავი ძაღლივით მიღრენდი!_ ხელი გამომიწოდა.

_ არ მახსოვს, როდის? ალბათ წინა ცხოვრებაში!_ გამეცინა მეც. მეორე ხელი წელზე მომხვია და სამზარეულოს მაგიდის გარშემო გამაფრიალა.

_ მოიცა ეს დავდო!_ გამეცინა ბედნიერს.

_ მშია!_ დააღო ბავშვივით პირი. მეც უყოყმანოდ ჩავუტენე პირში მორჩენილი მაჭკატი.

_ პატივს დამდებთ?_ წინ გადაგვიდგა დავითი ღიმილით.

_ ოჰ, მონსენიორ!_ გაიკრიჭა ალექსი.
ახლა მე და დავითი დავტრიალდით მაგიდის გარშემო. თუმცა თომამ დიდხანს არ გვაცალა.

_ ახლა ჩემი ჯერია!_ წამოხტა სკამიდან.
როდის გაიზარდა ჩემი პატარა ბიჭი ასე? ჩვენ ერთად ვცეკვავდით და ეს ბედნიერება იყო. ჩვენ ოჯახი ვიყავით. ოჯახი, რომელიც ყველამ დავიმსახურეთ.

საღამოს ვანომ დაგვირეკა და ახალი ამბავი გვამცნო. ფრიდონი გონს მოუსვლელად გარდაცვლილიყო. ხოლო როენაზე დაპატიმრების ორდერი იყო გაცემული. მიუხედავად იმისა, რომ როენას მთელი თავისი კორუმპირებული ქსელი ჰყავდა ჩართული, მაინც აღარაფერი უშველიდა და მალე ყველაფერი თავის ადგილზე დადგებოდა.
ამ იმედით წავედით იმ ღამეს დასაძინებლად. თუმცა სიმშვიდემ დილამდეც არ გასტანა. ამბავმა , რომელიც დილით გავიგეთ ყველაფერი ყირაზე დააყენა.

_ როგორც მოსალოდნელი იყო, როენამ და კესომ მიმალვა სცადეს, მაგრამ ეტყობა გზაში რაღაცაზე ვერ შეთანხმდნენ და კესომ საკუთარი და სისხლი და ხორცი სასიკვდილოდ გაიმეტა და ცეცხლსასროლი იარაღით დაჭრა!_ გვიყვებოდა თავადაც უზომოდ გაოცებული ვანო.

_ რაო?_ პირდაპირი მნიშვნელობით შოკი მივიღე. ეს ალქაჯი დები მთელი ცხოვრება ერთად ხლართავდნენ ობობის ქსელს და რა უნდა მომხდარიყო მათ შორის ასეთი, რომ დამ და გაიმეტა?

_ კესოს დაკავება შეძლეს?_ დაინტერესდა დავითი.

_ ვერა , ჯერ ჯერობით კვლავ ძებნაშია, მაგრამ დიდხანს ვერ დაგვემალება! _ დარცხვენით ჩაილაპარაკა ვანომ. საკუთარ თავზე ბრაზობდა, რომ დამნაშავე თვალსა და ხელს შუა გაუსხლტა. წინაზეც ალექსმა მოახერხა ფრიდონის დაჭერა, მას კი ისე გაექცა , როგორც გამოცდილი ილუზიონისტი. კი იცით კინაღამ სიცოცხლესაც გამოგვასალმა.

_ გთხოვთ , სანამ კესოს კვალზე არ გავალთ, სახლს ნუ დატოვებთ დაცვის გარეშე, არავინ იცის , იქნებ მანაც ფრიდონივით თქვენთვის რამის დაშავება მოიწადინოს!_ თვალს ვერ გვისწორებდა მორიგი მარცხით გაწბილებული გამომძიებელი.

მხოლოდ რამდენიმე დღის შემდეგ მოვიდა როენა გონს. არ იფიქროთ მის სანახავად ვიყავი მისული. ყველაფერს გამომძიებლისგან ვიგებდით.
საქმე წინ მიდიოდა. დაიკითხა აარონი, როგორც საქმის მთავარი მოწმე. ჩვენც ყველა დაგვკითხეს , ასევე თომა ირინას თანდასწრებით გამოიკითხა. საქმეში იდო ყველა დოკუმენტი, და მასთან ერთად ირაკლის დღიური, ანდერძი, რა ვიცი ყველაფერი. მათ შორის ირაკლის დახატული ზღაპარი " ჩოქელების დედოფალი." იქიდან გამომდინარე, რომ როენა რთული მდგომარეობის გამო ვერ ესწრებოდა, სასამართლოს სხდომები ბრალდებულის გარეშე მიმდინარეობდა.

_ ისევ არ იძლევა ჩვენებას?_ ვკითხე სასამართლოს შემდეგ გამომძიებელს.

_ არა, დუმილის უფლებას იყენებს! თუმცა ამას დიდად აღარ აქვს მნიშვნელობა!_ მიპასუხა ვანომ და დერეფანში გზა გააგრძელა.
სასამართლოს შენობიდან გამოვედი და დავითიც მალე დამეწია.

_ რაზე ფიქრობ ქეთევან?_ მკითხა ინტერესით.

_ როენას ნახვა მინდა დავით! პასუხები მჭირდება!_ შევხედე და რატომღაც მეგონა უარს მეტყოდა.მაგრამ ცოტა ხანს დაფიქრდა და თავი დამიქნია.

პალატის წინ ორი დაცვა იდგა. მათი ნებართვის გარეშე ვერც ვერავინ შედიოდა, ვერც გამოდიოდა. ვანო მათ გაესაუბრა , და მოდიო მანიშნა.ბიჭებმა გზა დამითმეს. ჰაერი ჩავისუნთქე და პალატის კარი შევაღე.
როენა საწოლზე იწვა, გამხდარ ლაქგადაცლილ ფრჩხილებიან ხელზე ვერცხლისფერი ხელბორკილი მოუჩანდა, რითაც, როგორც საშიში დამნაშავე საუთარ საწოლს იყო გამობმული.
მივუახლოვდი. უემიციო ცარიელი სახით ფანჯრიდან იყურებოდა. თითქოს აღარ იყო ამ ქვეყნად. მიუხედავად მისი მდგომარეობისა, მაინც უცნაური აურა ჰქონდა. ის მაინც საოცრად ჰგავდა ჩოქელების შეუბრალებელ დედოფალს.

_ გამარჯობა როენა!_ მივესალმე მშვიდად. სკამი მოვიწიე და მის პირდაპირ ჩამოვჯექი.
სარკმელს თვალი მოაშორა და შემომხედა. ცოტა ხანს მიყურა და გამიღიმა.

_ გამარჯობა ქეთევან! _ ამოისუნთქა.

_ ყველაფერი დამთავრდა არა?_ მკითხა სევდიანად. ისე თითქოს ერთად რაიმე სევდიან ფილმს ვუყურებდით . ისე თითქოს ადამიანების ბედით თამაში ჩვეულებრივი ამბავი იყო.

_ თქვენთვის ნამდვილად დასრულდა!_ ვუთხარი უხეშად.

_ კესო დაიჭირეს?_ მკითხა სევდიანად._ ალბათ გეცოდინება, რომ ჩემი უმცროსი დაა არა?
ისეთი სევდიანი ხმა ჰქონდა, არა ჩადენილს არ ნანობდა. ამაში დარწმუნებული ვიყავი.

_ გინდა ყველაფერი გიამბო?_ მკითხა და თვალებში იმედი აუკიაფდა. ხომ ფსიქოპატი იყო და სასტიკი მკვლელი,მაგრამ მაინც საოცრად სურდა მისთვისაც მოესმინა ვიღაცას.

_ გიჟი არ ვარ, რომ შენგან პატიებას ველოდებოდე! მაგრამ იქნება ცოტათი მაინც გამიგო, როცა ყველაფერს გიამბობ. ამას პირველად და ალბათ უკანასკნელადაც ვყვები.
კვლავ ფანჯარას გახედა და საკუთარ წარსულში ჩაძირულმა მოყოლა დაიწყო.

_ 1970 წელს დავიბადე ზუგდიდში. პეტრე აკობოას ოჯახში. მამაჩემი მარტივად რომ ვთქვა, ცუდი კაცი იყო, საშინელი მამა და კიდევ უფრო უარესი ქმარი. თუმცა საოცრად სიმპატიური, ყოველშემთხვევაში მანამდე სანამ გალოთდებოდა. ალბათ სწორედ ამ სილამაზემ მოატყუა უბედური დედაჩემი. და გათხოვებიდან სულ ცოტა ხანში მიხვდა საკუთარ შეცდომას. ათი წლის ვიყავი მამაჩემმა პირველად რომ სცემა დედა, ისე ჰქონდა დაკარგული ადამიანის სახე მუდმივი სმისგან, რომ უკანასკნელი ხურდების გამო ლამის სასიკვდილოდ გაიმეტა საკუთარი მშვენიერი ცოლი.
ასე გაგრძელდა მომდევნო ხუთი წელი. წასასვლელი არ ჰქონდა დედას. მშობლებმა და ძმამ, რადგან გათხოვებისას არაფერს დაგვეკითხე, ახლაც არაფერი გვაინტერესებს შენზე და შენს ლეკვებზეო. ამ სიტყვებით გამოისტუმრეს საბრალო დედა. პატარა ასაკში გათხოვილს არც განათლება ჰქონდა და არც სამსახური. მამას ცეროზი განუვითარდა და მალევე ჩაძაღლდა. ის არასდროს მყვარებია. მეტიც მის სიკვდილს ვნატრობდი. თუმცა არც მისი სიკვდილი აღმოჩნდა ჩვენთვის შვება. უამრავი მოვალე დაგვიტოვა, სულ ზომა_ წონის მიხედვით.
მოდიოდნენ და იმას ითხოვდნენ , რაც თვალითაც არ გვენახა არასოდეს. არ ვიცი როგორ და რა ხერხებით ახერხებდა პეტრე მათგან ფულის სესხებას. რატომ ენდობოდნენ ამ საშინელ კაცს და ვერ გამართლებულ ნდობას ჩვენ რატომ გვაბრალებდნენ. ბევრი იფიქრა დედამ და ბოლოს ის გამოიყენა რაც ჰქონდა საკილუთარი სილამაზე. ადგა და მასზე მანიაკალურად შეყვარებულ გოჩა კუჭავას გაჰყვა ცოლად, უკეთესის იმედით.
ვაის გავეყარე და ვუის შევეყარეო ისე იყო ჩვენი საქმე.
მანამდე თუ მამა მხოლოდ დედას სცემდა, გოჩა ჩვენზეც სწევდა ხელს. საკმარისი იყო ხმა ამოგვეღო ზედმეტად, ან შეგვეხედა ისე , როგორც მის სასტიკ ბუნებას არ ეამებოდა, ისე გვცემდა ერთმანეთს ვერ ვცნობდით. ბოლოს ისე დაასახიჩრა მუდმივმა ცემამ დედა, რომ მისი ერთადერთი ნიჭი და ქონებაც კი დაკარგა. ძველი სილამაზის ნატამალიც არ დარჩა მასში. ხოდა შეიზიზღა "საყვარელმა " მამინაცვალმა საკუთარი ცოლი და მის ასლსა და მსგავსს მე დამადგა თვალი. იმ საღამოს დედა ცვლაში იყო, ბაღის შენობას ალაგებდა. თვეში 50 ლარად. ესეც კი დიდ ფულად მიაჩნდა საწყალს.
ხოდა ბევრი რომ არ გავაგრძელო, სწორედ იმ საღამოს მოისურვა იმ ამაზრზენმა კაცმა გულის წადილის ასრულება. სხვა რომ ვერანაირად მოვიშორე იქვე, რაც ხელში მომხვდა ის დავაფშვენი თავზე, ხელი გამიშვა თუ არა დრო ვიხელთე და სახლიდან გავიქეცი. _ როენა გაჩუმდა. მძიმედ სუნთქავდა. როგორც ჩანს დიდი ხნის წინ მიძინებული მოგონებების გაღვიძება ძალიან უჭირდა.

_ წყალი დამალევინე ქეთევან ! _ მთხოვა და ამოიოხრა. ჭიქა წყლით გავუვსე და პირთან მივუტანე.
ორიოდე ყლუპი მოსვა და მადლობა მითხრა სრულიად გულწრფელად.
ბალიშს მიეყრდნო და მოყოლა გააგრძელა.

_ ეტყობა მაშინაც ეგოისტი და მონსტრი ვიყავი ქეთევან! მე კი გავიქეცი, მაგრამ ჩემი პატარა და იმ არაკაცს შევატოვე ხელში. ყველაფერი რასაც მე მიპირებდა_ ისევ გაჩუმდა, თავი აიძულა დამშვიდებულიყო და განაგრხო_ ყველაფერი კესოს დამართა იმ ნაძირალამ! მერე კი ეტყობა დედამ მოუსწრო და კესოს დაცვას შეეცადა. იქამდე ყრტყა იმ ნადირმა, სანამ ერთ დროს მშვენიერი ქალი სისხლის და ტვინის გუბედ არ გადააქცია.
გოჩა იმ ღამესვე დააკავეს.
მე კი , როგორც უფროსმა დამ, დაგვიანებით, მაგრამ მაინც ყველაფერი საკუთარ თავზე ავიღე. იმ ღამეს გადავწყვიტე, თუ სიმშვიდის და კეთილდღეობის ძებნაში აუცილებელი გახდებოდა ვინმეს სიკვდილი ეს მე და კესო ნამდვილად არ ვიქნებოდით. ყველაფერს, ყველაფერს გავაკეთებდი და კესოს იმ ცხოვრებას მივცემდი, რომელსაც იმსახურებდა. ერთხელ ჭირს ყველაფერი ქეთევან, მერე ადვილია!
ვხედავდი როგორ დაიღალა და რად უჯდებოდა ყოველი სიტყვის თქმა.
_ ჯობია დაისვენო, საუბარი ხვალ გავაგრძელოთ როენა!_ ვუთხარი გადაქანცულს. მისი ამბავი ძალიან მაინტერესებდა, რაც არ უნდა უცნაური იყოს, მეცოდებოდა კიდეც. კაცმა არ იცის რამდენი დაკარგული სული დადის ჩვენს გარშემო. რამდენი დამსხვრეული და გადაგვარებული ადამიანია. არასდროს მიფიქრია, თუ როენა თავადაც მსხვერპლი იყო. არასფროს მომსვლია აზრად, რომ ოდესმე მისდამი სიბრალულს ვიგრძნობდი. მე არ ვიყავი, ცოტახნის უკან, მის ჩაძაღლებას რომ ვნატრობდი?
არა, ახლაც არაფერი შეცვლილა! მე ისევ მძულდა ეს ქალი! ის ჩემს სიბრალულს და თანაგრძნობას არ იმსახურებდა. ავდექი და პალატიდან წასვლა დავაპირე .

_ დამპირდი ქეთევან, დამპირდი რომ მოხვალ და მომისმენ!_ მომესმა ზურგს უკან როენას სევდიანი ხმა. წამით შევყოვნდი, მაგრამ უკან მიუხედავად გამოვედი პალატიდან და კარი გამოვიხურე.

ზღაპრები ძილის წინ 22

_ კიდევ აპირებ მასთან წასვლას? მართლა?_ გაოცებული ხმა ჰქონდა ალექსს._ არ მესმის რაში გჭირდება ეს? თავს გაცოდებს არა?

_ არა, ნამდვილად არა! უბრალოდ სურს უკანასკნელად მოყვეს ყველაფერი!_ თვალი ავარიდე მათ.

_ ერთი სიკეთე მაინც გააკეთე!_ თვალებით გამბურღა ალექსმა_ ჩაიწერე ყველაფერი რასაც გიამბობს! უკეთესი იქნება თავის დაზღვევის მიზნით თუ გვექნება მისი აღიარება!_თავი დავუქნიე, ამოვიოხრე და ავდექი.

_ მასე იყოს! ალბათ მართალიც ხარ!_ ჩავილაპარაკე თანხმობის ნიშნად და სახლიდან გამოვედი. დავითი მანქანაში მიცდიდა. ალექსანდრესგან განსხვავებით , ის არ აპროტესტებდა, ჩემს როენასთან წასვლას. თითქოს ხვდებოდა, რომ ამას მისთვის არ ვაკეთებდი. ეს მე მჭირდებოდა თავად. მინდოდა გამეგო, რამ აიძულა ეს ქალი მხეცად ქცეულიყო? რამ გახადა ასეთი შეუბრალებელი? განა არსებობდა, რამე მიზეზი, რაც მის სიგიჟეს ოდნავ მაინც გაამართლებდა? ასობით, ათასობით ქალი, კაცი და ბავშვი ხდება ძალადობის და უსამართლობის მსხვერპლი, მაგრამ ყველა ხომ არ ხდება ციცსისხლიანი მკვლელი? რამ აიძულა როენა, ასეთ ფსკერამდე რომ დაეშვა? რომ არავის და არფერს აღარ ინდობდა? ნუთუ მხოლოდ ძალაუფლება და ფული იყო ყველაფრის მიზეზი?

გაცემული ნებართვის საფუძველზე დაცვამ კვლავ უპრობლემოდ შემიშვა მასთან. სანამდე კარს გავაღებდი გავჩერდი. მობილური ამოვიღე და მცირე ყოყმანის შემდეგ ჩამწერი ჩავრთე.

კვლავ ფანჯრისკენ იყურებოდა როენა. ფიქრებში ჩაძირულს, ჩემი შესვლა თითქოს არც გაუგია. არ მივსალმებივარ. საწოლს მოვუარე, სკამი მივიდგი და უსიტყვიდ დავჯექი.

_რამე ისმის კესოზე?_ ძლივს მოსწყვიტა ცარიელი თვალები ფანჯრიდან მომზირალ ცის ნაგლეჯს.

_ მან შენი მოკვლა სცადა როენა!_ ვუთხარი მშვიდად. მისი გაღიზიანება არ მდომია, მხოლოდ მიკვირდა, რატომ ნერვიულობდა მოღალატე დაზე.

_ გიკვირს არა?_ შემომხედა და გაფითრებულ სახეზე ღიმილისმაგვარმა ემოციამ გადაურბინა.

_ ჩემი თავი ჭკვიანი და ყოვლისმცოდნე მეგონა, მეგონა ყველა ადამიანის სულში შემეძლო ჩამეხედა, მაგრამ საკუთარ დაში ყველაზე მწარედ შევცდი. ვერ დავინახე, ვერ ამოვიცანი! არ ვიცი სიყვარული რა გრძნობაა. არც ფრიდონი მყვარებია არასოდეს! სინამდვილეში არავინ მყვარებია ჩემი დის მეტი, ის იყო ჩემთვის დაც, შვილიც და ოჯახის ძვირფასი წევრიც. სწორედ ამიტომ მისმა ღალატმა დამამსხვრია!_ ვერ ვხვდებოდი , რას გულისხმობდა. დაძაბული ვუსმენდი.

_ თბილისში რომ ჩამოვედით, პატარა სახლი ვიქირავეთ, ცოტა ხანში კესომ ფრიდონი გაიცნო უბნის მაღაზიაში. ჯერ მთლად ბავშვი იყო, ცუდად არაფერი მიფიქრია. თანაც მერე ფრიდონსაც შევამჩნიე ჩამდამი ინტერესი და მე დედაჩემივით საბედისწერო შეცდომა დავუშვი. ფრიდონში მხსნელი დავინახე. მეგონა ის შეძლებდა ჩემი ტკივილებისთვის საკუთარი ძლიერი მხრის შეშველებას, მაგრამ შევცდი._ როენას მწარედ გაეცინა. ისევ ფანჯრისკენ მიაბრუნა სახე და განაგრძო.

_ჩემი და სკოლაში დადიოდა. მე სახლში ვიყავი, ფრიდონი მუშაობდა და ვიფიქრე სწორედ ეს იყო, ის ნანატრი სიმშვიდე. სიმშვიდე, რომელსაც ყოველთვის ვნატრობდი. გეგმებს ვაწყობდი, მინდოდა კესოს ესწავლა, დამოუკიდებელი და ძლიერი ქალი დამდგარიყო. ყველაფერი ჰქონოდა, რაც მე მაკლდა. ვერც კი გავიგე, როგორ შეიცვალა ჩემი ფუნქცია და უფროსი დიდან როგორ ვიქეცი მის დედად.
კესოს მადა კი იზრდებოდა და იზრდებოდა! ფრიდონი არაფერს აკლებდა, ვუყურებდი და მიხაროდა, მეგონა... მეგონა..._ გამომხედა, თვალებში ტკივილი ედგა. არ შეიძლებოდა ასე ეთამაშა როლი. მას მართლაც სტკიოდა, ყოველი მოგონება, რომლებსაც ასე მკვდარი , ამყრალებული თევზებივით მიწყობდა წინ.

_ასე გავიდა ორი წელი. სრულ სიმშვიდეში და იდილიაში. ..სრულ სიბრმავეში!...
ერთ საღამოს ფრიდონი მოვიდა, დაფიქრებული და აღგზნებული. ცმუკავდა, გადიოდა და გამოდიოდა.

_ ლიდა, სამსახური გამოჩნდა, _ მითხრა ფრიდონმა ბოლოს.

_ მართლა? _ გამიხარდა მე.

_ ოღონდ საშენო არაა! კესოსთვის უფრო შესაფერისია. რევიების ოჯახში დიასახლისს ეძებენ!_ მითხრა მან და ჯიქურ შემომხედა. იცოდა ასე ადვილად არ დავთანხმდებიდი. სულ რამდენიმე თვე იყო კესოს სკოლა დაემთავრებინა და მასთან დაკავშირებით ისეთი დიდი გეგმები მქონდა. მაგრამ მის წინადადებაზე უფრო საოცარი, კესოს გახარებული სახე იყო. თითქოს წინასწარ იცოდა, ამის შესახებ, არც კი გაოცებულა.

_ კი მაგრამ უნივერსიტეტი? სწავლა?_ დავიბენი მე.

_ არა! ასე არ გამოვა, რას ამბობ ფრიდონ? რა დიასახლისობა?_ გავაპროტესტე მისი წინადადება. მაგრამ კესო პირში მეცა გაავებული.

_ შენ რა გგონია, მაგ სულელურ უნივერსიტეტზე დროს დავკარგავ? არა! მე სხვა გეგმები მაქვს! სხვა მომავალი! არც კი გაბედო შეწინააღმდეგება, თორემ სახლიდან წავალ! შენს გამო ისედაც საკმარისი ვიწვნიე!_ ამ უკანასკნელი სიტყვებით მომცელა. ბოლო მომიღო. ისედაც მჭამდა სინდისის ქენჯნა და მისმა ხმამაღლა გაჟღერებულმა საყვედურმა და ბრალის დადებამ გული მომიკლა. მაგრამ კესო მართალი იყო, მე კი ვტუყოდი მასთან! ჩემს პატარა დის ერთი დასახიჩრებული სიცოცხლე მედო ვალად! ამიტომ გავჩუმდი და მის სურვილს დავყევი.

დროთა მანძილზე ვამჩნევდი , როგორ საეჭვოდ დაუახლოვდნენ ერთმანეთს ჩემი და და ქმარი. საათობით ჩურჩულებდნენ, ჩემი მიახლოებისას კი ორივე დუმდა. ბოლოს კი ისე გამოვიდა, სახლშიც კი აღარ ბრუნდებიდნენ ღამის გასათევად. ამბობდნენ, რომ გრძელი გზის გამო რევიებთან რჩებოდნენ. დაახლოებით ნახევარი წლის შემდეგ, რაც კესომ სამსახური დაიწყო, ერთ დღეს სახლში უცნაურად აფორიაქებული დაბრუნდა.

_დაჯექიო!_ მითხრა ყრუ ხმით და თავადაც ჩემს წინ ჩამოჯდა.

_ შენ კარგად იცი, რა გამოვიარეთ, _ დაიწყო მან შემპარავი ხმით._ კარგად იცი, ეს ყველაფერი რის გამო მოხდა!

_ ვერ ვხვდები კესო ,რას გულისხმობ!_ ვკითხე დაბნეულმა.

_ უფულობას ლიდა! უფულობას და მხოლოდ უფულობას! ყველა გაჭირვების მთავარ მიზეზს! ახლა კი ისეთი შანსი გამოჩნდა, რომ ამის ხელდან გაშვება არ შეიძლბა, გესმის? ჩვენ ჩვენი გასაკეთებელი უკვე გავაკეთეთ! ახლა შენი ჯერია!_შემომხედა და
დამცინავად ამათვალიერა.

_ სამწუხაროდ თუ სასიხარულოდ დედის მთელი სილამაზე შენ გერგო წილად. დრო მოვიდა ეგ სილამაზე იარაღად ვაქციოთ! რევიას ცოლი მოკვდა, ახლა შენ უნდა დაიკავო მისი ადგილი!

_ კესო მართლა არაფერი მესმის!_ გაოცებული ვუყურებდი და ვეღარ ვცნობდი. მის თვალებს ბავშვურობის ნატამალი აღარ ეცხო. მხოლოდ სიხარბე, ცინიზმი, მზაკვრობა და სისასტიკე დავინახე. არადა ის სულ რაღაც 19 წლის იყო.

წვრილად და დეტალურად მიხსნიდა კესო იმ გეგმას , რომელიც რევიების ქონების ხელში ჩაგდების მიზნით მას და ფრიდონს მოეფიქრებინათ. ვუსმენდი და ვერაფრით ვიჯერებდი. ის ხომ ჩემი პატარა დაიკო იყო? ის ხომ კესო იყო? მაშინ რა სჭირდა, ასე რატომ საუბრობდა? ასე როგორ ფიქრობდა?
ანუ რა გამოდიოდა? ჩემი ქმარი სხვა კაცზე მათხოვებდა, იმის გამო, რომ ლამაზი ვიყავი? _ როენამ ფანჯრიდან მზერა ჩემზე გადმოიტანა_ სილამაზე წყევლაა ქეთევან! აი შენც ხომ გაქვს პატარა გამოცდილება? განა შენს გამო არ აღმოჩნდა დავითი ჩემს საწოლში?

წამით თვალები აენთო, როგორც მტაცებელს, შემდეგ დაცხრა. ამოიოხრა და კვლავ ცას გახედა.

_ არ შემიძლია კესო!_ ვუთხარი მე_ განა რა გვიჭირს სამაგისო? ჩვენ ხომ ვზრუნავთ შენზე? არაფერს გაკლებთ! _
კესომ ცივად გაიცინა.

_ სულ ზევით ზევით, მაღლა და მაღლა!_ წაიღიღინა მშვიდად. უცებ სიმღერა მოსხიპა და ავად ასისინდა

_ შენ ხომ გახსოვს? ხომ გახსოვს მისი ქონიანი ღიპი? ხომ გახსოვს მისი ოფლის სუნი? ხომ გახსოვს მისი კოტიტა თითები?_ თვალები ცრემლით ამევსო.

_ მე ეს ყველაფერი დავივიწე კესო! დრო მოვიდა შენც დაივიწყო!_ ვუთხარი მუდარით.

_ დავივიწყო? არ შემიძლია დაიკო! ყოვლ ღამ კოშმარებში მსრისავს ის ღიპი! ყოველ ღამ მახრჩობს მისი ოფლის სუნი! მისი თითები ყოველ ღამ დაცოცავენ ჩემს სხეულზე! ახლა შენი ჯერია დაიკო! აიღე შენს თავზე პასუხისმგებლობა და იმ წუმპიდან ამომათრიე, სადაც შენს გამო მოვხვდი!

_მასე ნუ მიყურებ ქეთევან! მე სიბრალული არ მჭირდება გესმის!_ ხმა ჩაეხრინწა როენას.

_ ასე გავხდი როენა, თმა შემჭრეს, გამითეთრეს, თუ რამ პატარა ნაკლი მქონდა, როგორც მექანიკურ სათამაშოს, შემისწორეს და როსტომ რევიას საჯიჯგნად მიმაგდეს! თან ვინ? ჩემმა სისხლმა და ხორცმა, საკუთარმა დამ და ჩემმა ძვირფასმა მეუღლემ. ერთხელ ჭირს , გახსოვს რომ გითხარი? მერე ადვილდება, ტყუილიც, ყალბი ღიმილიც, მოჩვენებითი სიამოვნების კვნესაც. ადამიანის მოკვლაც კი! მხოლოდ ერთხელ არის საჭირო ნამუსზე ხელის აღება. მერე ? მერე დაგორებული გუნდასავითაა, გზად გადიდდება, გაიზრდება და მთელ ზვავს წამოიყოლებს.

როსტომ რევია სიმპატიური, განათლებული და თავმოყვარე კაცი იყო! მხოლოდ ზედმეტად პატივმოყვარე! რომ ვფიქრობ არც ნინო უნდა ყვარებოდა, ირაკლის დედა, ალბათ ისიც სილამაზის გამო მოიყვანა, საზოგადოებისთვის თვალის დასაბრმავებლად. ზუსტად ისე როგორც მე.
ამიტომაც ვერ შენიშნა, როცა კესომ და ფრიდონმა, თვალსა და ხელს შუა, მოუწამლეს და მოუკლეს ცოლი.

იმ სახლში მისვლის წამიდან ამიხსნა და გამაცნო საკუთარი წესები. მე არაფერს წარმოვადგენდი, მხოლოდ ლამაზი ღიმილი და წვეულებებზე ღვინის ფუჟერის დაჭერა მევალებოდა, ოდნავ გაბზეკილი ნეკა თითით . როგორც ფრიდონი ფიქრობდა, ისე არ გამოვიდა ყველაფერი! თავბრუ ვერ დავახვიე იმ ყინულივით ცივ კაცს. ძილითაც კი სხვადასხვა ოთახში გვეძინა. მხოლოდ შუაღამით შემოივლიდა ვნებების დასაცხრომად და ისევ საკუთარ საძინებელს უბრუნდებოდა . ხალხში თავაზიანად და სიყვარულით მექცეოდა, სახლში კი ჩიხუახუადაც კი არ მთვლიდა. კოვზი ნაცარში ჩაუვარდათ ჩემებს! ერთ დღესაც გავიგეთ, ანდერძის და მისი პირობების შესახებ, მივხვდი ყველაფერი წყალში ჩაიყარა. ამიტომ მსურდა იქაურობას რაც შეიძლება სწრაფად გავცლოდით. მაგრამ ნურას უკაცრავად! თურმე არსებობდა გეგმა B !

სულ შემთხვევით მოვისმინე კესოს და ფრიდონის საუბარი, ფრიდონი ამბობდა, როგორც ნინო მოვიშორეთ გზიდან, ისე მოვიშორებთ ამ ბებერ ძაღლსაცო. აი მანდ მივხვდი, რომ არავითარი ხსნა აღარ გველოდა წინ! პირველი მსხვერპლი უკვე შეწირული იყო! გამწარებულები ეძებდნენ ანდერძს , მაგრამ ვერ პოულობდნენ. ერთ დღეს როსტომს აარონი ესტუმრა. აარონი მისი ბავშვობის მეგობარი და ახლობელი იყო. როგორც მივხვდი ახალგაზრდობისას ისიც ნინოზე ყოფილა შეყვარებული, მაგრამ როცა ნინომ როსტომი არჩია, გზიდან ჩამოეცალა წყვილს და მეგობრობას დასჯერდა . არ ვიცი რატომ, მაგრამ თვალში ამომიღო. ალბათ ვერ აიტანა, სახლის დიასახლისი მისი ძვირფასი ნინოს ნაცვლად მე რომ ვიყავი. გადამეკიდა და გასაქანი აღარ მომცა. გამჭრიახი და გონიერი კაცი იყო. მოინდომა და ჩემი ნამდვილი ვინაობაც ამოქექა. იმ საღამოს, თოჯინასავით გამოწყობილს, მორიგ წვეულებაზე რომ მიმათრევდა ჩემი უგულო ქმარი, სწორედ მაშინ დაურეკა აარონმა როსტომს და სიმართლე მოუყვა. იმის გამო კი არ გაცხარდა როსტომი, რომ ვატყუებდი! არა! მხოლოდ ის აწუხებდა, თუ რას იტყოდა ხალხი , თუ ეს სიმართლე გაცხადდებოდა. კიბის თავზე კამათი მოგვივიდა, ხელები მკლავებში ჩამავლო და გააფთრებული მანჯღრევდა , ყვიროდა:

_ ისე გაგაქრობ ჩემი ცხოვრებიდან, თითქოს არც გიარსებიაო!

მხოლოდ თავდაცვის გამო, გეფიცები, მხოლოდ იმიტომ , რომ მინდოდა ჩემთვის ხელი გაეშვა , მკერდში ვუბიძგე და იმ უზარმაზარი კიბიდან დავაგორე. წამში გავიაზრე, რაც გავაკეთე. სპაზმებმა მომიარეს და ნერვიული სიცილი ამიტყდა. ვიდექი კიბის თავში და შეშლილივით ვიცინოდი. კარგად ვხედავდი ჯერაც ცოცხალი იყო, მკლავზე ოდნავ წამოწეული მიყურებდა და დახმარებას მთხოვდა. მოულოდნელად სამზარეულოს კარიდან კესო გამოვარდა, სწორედ იქიდან იღებდა იმ ვიდეოს, შემდეგ ირაკლის რომ ჩაუვარდა ხელში, ბუხრის საჩხრეკით მივარდა და გამეტებით დასცხო თავში როსტომს . მოკლა გესმის, კესომ, როგორც ცივსისხლიანმა მკვლელმა, როსტომი სიცოცხლეს გამოასალმა . მე საძინებელში ამიყვანეს, თავად კი ყველაფერი მოაწესრიგეს და მკვლელობა უბედურ შემთხვევად გაასაღეს. იძულებული გავხდი პატარა გაოგნებულ ბავშვს დავმუქრებიდი., რათა გამეჩუმებინა.
ყველამ დაიჯერა, ეს ამბავი. ისევ როსტომის მოსიყვარულე ქმრის იმიჯის დამსახურება იყო ეს . იმის შემდეგ მე კიდევ ბევრჯერ მომიწია ხან საკუთარი სხეულის, ხან სინდისის, ხან კი ფულის გამოყენება, რომ იმ როენად ვქცეულიყავი, ვინც ახლა ვარ! _ ნერვიულად გაეცინა_ არა ვინც აქამდე ვიყავი! ახლა მეც ვიცი, რომ არარაობა ვარ!

_ როენა, ირაკლის რას ერჩოდი? რატომ გაიმეტე? _ ვკითხე ხმის კანკალით.

_ ირაკლი! ირაკლი უცნაური ბავშვი იყო. აარონის არ იყოს, მაშინვე ამოიცნო ჩემში მატყუარა და მონსტრი. იქ კიბეზე როცა მამის მკვლელობას შეესწრო, თითქოს რაღაც გატყდა მასში. შეიძლებოდა მისი თავიდან მოშორებაც, ისე, რომ არაფერი დაშავებოდა, ყოველშემთხვევაში იმაზე მეტი ,რაც ჩვენ დავუშავეთ. ვუთხარი კიდეც მათ, მაგრამ ფრიდონს და კესოს ირაკლი სჭირდებოდათ. მე მისი მეურვე და ქონების განმკარგველი უნდა ვყოფილიყავი. ირაკლიც ჩემსავით მარიონეტი იყო, მათ ხელში! ვერ შვიყვარე ირაკლი! რომ არა ის, მე იმ სახლიდან წავიდოდი! არც ფული მინდოდა და არც ძალაუფლება, მაგრამ სწორედ მის გამო, მომიწია იქ დარჩენამ .
ეს ყველაფერი არ იყო, კიდევ ერთ საშინელებას მიმზადებდა ბედი. ერთ საღამოს გლიცინიის ფანჩატურში წავაწყდი ჩემს ქმარს და დას, ურცხვად და მთელი სიამოვნებით შეერთებოდნენ ერთმანეთს. მივხვდი, არ გავდა ეს ამბავი ახალ შემთხვევას. მხოლოდ მაშინ გავიაზრე, რატომაც არ გაუჭირდა ფრიდონს ცოლის გასხვისება. ჩუმადვე გამოვიქეცი და ფარეხის წინ ზიზღით და ღალატით განაწამებს გული ამერია. ხოდა იმ დღეს გადავწყვიტე, რადგან მაინც ბოროტი დედოფლის როლს ვთამაშობდი, ხომ არ ჯობდა, მართლაც ვყოფილიყავი ბოროტი დედოფალი? ეს რომ გადავწყვიტე, ბრძოლა შევწყვიტე საკუთარ სინდისთან და ვიგრძენი, როგორ მომეხსნა მხრებიდან უზარმაზარი ლოდები. იცი რით ჰგავს უსინდისო ადამიანი უცოდველ კაცს ქეთევან? იმით, რომ ცოდვების სიმძიმე არც მას აწუხებს!
შემდეგ ძალაუფლების ძლიერი შხამიც ვიგემე და აღმოვაჩინე, რომ ამ შხამზე დამოკიდებული გავხდი.
ბოლოს თავად გავხდი შხამიანი. ასე თუ ისე ყველა შეეგუა ჩემს დედოფლობას. ირაკლიმ ამერიკაში წასვლა გადაწყვიტა, წესით იქიდან აღარ უნდა დაბრუნებულიყო, მაგრამ მოულოდნელად შენ გამოჩნდი. მერე თომა და ყველაფერი კიდევ ერთხელ აირია. სანამ ირაკლი მარტო იყო და ცხოვრებაზე ხელი ჰქონდა ჩაქნეული, ყველაფრის მართვას ვახერხებდი, მაგრამ თქვენი არსებობა, უკვე ყველაფერს საფრთხეს უქმნიდა. ყველაფერს, რასაც ამდენი მსხვერპლი შევწირე. ერთხელ რომ გაუგებ ძალაუფლებას გემოს, მერე ვეღარ დათმობ და ვეღარ შეელევი. იცი რას ვნანობ ქეთევან? რომ მაშინვე არ მოგიშორე თავიდან, როგორც კი ამის შესაძლებლობა მომეცა. ვერ შეგაფასე ჯეროვნად! საფრთხედ არ მიგიჩნიე და ხომ ხედავ, ამ ყველაფერს რაც მოჰყვა. იმდენად ყოვლისშემძლე მეგონა საკუთარი თავი, ყურადღება მოვადუნე. ვერც ის გავთვალე დავითი და ალექსი თუ შენს მხარეს დაიჭერდნენ , რატომღაც მეგონა, შენ მათი მტრობის მიზეზი გახდებოდი, მაგრამ ხედავ? პირიქით მიხდა. ირაკლისაც რამხელა კოზირი ჰქონია მკლავში გადამალული. მკვდარმა დამამარცხა ბოლოს._ გაეცინა.

_ მაგრამ არაფერს ვნანობ! თავიდან რომ დამეწყო ცხოვრება, ალბათ ამ შეცდომას კვლავ დავუშვებდი. მე ადამიანთა იმ კატეგორიას ვეკუთვნი, სინანული რომ არ გააჩნიათ. ერთადერთი იმას ვნანობ, რატომ ჩემი მამინაცვალიც არ მოვკალი , როცა შესაძლებლობა მქონდა. ცხოვრებაში თავად უნდა იყო მგელი , თუ გადარჩენა გინდა! შენ ჯერ არ იცი ქეთევან , მაგრამ შენც მგელი ხარ, დედა მგელი! სწორედ ამიტომ გადამირჩი!

_ კესომ რატომ გესროლა?_ ვკითხე იმედგაცრუებულმა, მეგონა ბოლოს მაინც ინანებდა საკუთარ საქციელს

_ იმიტომ, რომ სიმართლე ვუთხარი! მე მასზე შური ვიძიე და ნანატრი ცხოვრების მაგივრად, იძულებული გავხადე ბოლომდე ჩემს მსახურად დარჩენილიყო! ვუთხარი, რომ ფრიდონი რიტასთან ღალატობდა და ამაში ხელს მე ვუწყობდი. რომ მისი სანუკვარი ფრიდონი თავისი სიკვდილით სულაც არ მომკვდარა და მე მივეხმარე! ვუთხარი, რომ მისი სიყვარულიც წავართვი!
იცი ქეათევან, მინდოდა კესოს ხელით დამესრულებინა სიცოცხლე, მინდოდა, ასე მაინც გამომესყიდა ჩემი ცოდვა მის წინაშე, მინდოდა უბრალოდ დამესვენა, მაგრამ იმ სულელმა ამაცილა!_ ჯერ გაეღიმა, მერე კი ნერვიული სიცილი აუტყდა.

_ირაკლი მართალი იყო! მე უზარმაზარი კალია ვარ! საზიზღარი, მახინჯი კალია! მაგრამ ხომ იყო დრო , როცა ფრენაზე ვოცნებობდი! ის ოცნებაც ამიხდა, ნაწილობრიც!_ გაეღიმა სევდიანად._ კალიასაც ხომ აქვს ფრთები? შეიძლება შორს ვერა, მაგრამ ერთი დიდი ნახტომისთვის კი ეყოფა ძალა . ყველა გაფრენა თავისებურად ლამაზია ქეთევან! წყალი მომაწოდე ძვირფასო!_ ჭიქა პირთან მივუტანე. ხელი თმაზე გადამისვა, როგორც უფროსმა დამ უმცროსს. მე შევკრთი და უკან დავიწიე. შემომხედა და ცოტა ხანს მიყურა. _ კესოს თუ ოდესმე ნახავ , უთხარი რომ არაფერს ვნანობ!

წლობით ამომშრალი თვალიდან ცრემლი ჩამოუგორდა . ფეხზე ავდექი და ლასლასით დავტოვე მისი პალატა. ერთდროულად თან მებრალებოდა, თან მძულდა!
თან მესმოდა მისი, თან ყველაფერი სრულიად გაუგებარი იყო!
ვინ იყო დამნაშავე მის ამბავში? განა ეს ყველაფერი მართლა უღირდა ამად?
საავადმყოფოდან როგორ გამოვედი არ მახსოვს. გარეთ ხალხის მოზრდილი ჯგუფი შეგროვილიყო. ყველა მაღლა იყურებოდა შეშინებული და დამფრთხალი. მეც მაღლა ავიხედე ინსტიქტურად. ფანჯარაზე ვიღაც იჯდა, საავადმყოფოს პერანგის ამარა. დავაკვირდი და გავშრი. როენა იყო. ორი წამით შეყოვნდა, შემდეგ კვლავ ცაში აიხედა და უცნაურად ისკუპა. მართალს ამბობდა როენა. ჩოქელას პატარა ფრთებს ძალა მხოლოდ უკანასკნელი ნახტომისთვის ეყოთ.

წამში მოვტრიალდი, რომ მისი დაცემა არ დამენახა. მაგრამ ყრუ ბრაგვანის ხმამ გააყრუა ჩემი სმენა. ზუსტად ჩემს ფეხებთან დაეცა როენა , არ მიმიხედავს უკან. ფილაქანს დავჩერებიდი გაშეშებული. სისხლის პატარა რუებმა გამოჟონეს ჩემს ფეხებთან , ფილაქნის ჩაღრმავებულ ნაპირებს მიჰყვებოდა სისხლის ნაკადული. მე ვერ ვაპატიე როენას, კესომ ვერ აპატია, ვერავინ ვერ აპატია და ვერც თავად შეძლო საკუთარი თავის პატიება...

... ჩანაწერი როგორც საბოლოო აღიარება ვანოს გადავეცი. აღმოჩნდა ბორკილი გახსნა, ჩემთვის თმიდან ამოცლილი რკინის თმისსარჭით მოუხერხებია ...

...კოშმარები დამჩემდა, ძილში მესმოდა იმ ყრუ ბრაგვანის ხმა და ვხედავდი, როგორ მიიკვლებდა სისხლის რუები გზას ფილაქნის ჩაღრმავებებში.. მეტი ვეღარ შევძელი...ვეღარ გავძელი თბილისში. კოშმარები და სიცარიელის უცნაური, აუტანელი შეგრძნება მტანჯავდა. ვერც ირამ მიშველა. ბოლოს მითხრა , რომ ჯობდა თუ აქაურობას გავეცლებოდი, გარემოს შეცვლა წამადგებოდა. ბარგი ჩავალაგე და მე თომა და მისი ოთხფეხა მეგობარი რაჭაში დავბრუნდით. ნენემ გაიხარა ჩვენი დანახვით და როცა გაიგო, რომ იქ ვაპირებდით დარჩენას, კარგა ხანი.
სიხარულით ცას ეწია საწყალი ქალი. გააორმაგა , არა გააასმაგა ზრუნვა.
ნელ_ ნელა დედის მზრუნველობამ, შვილის სიყვარულმა და რაჭის სასწაულმა ბუნებამ შედეგი გამოიღეს და სიცოცხლის სურვილი დამიბრუნეს.
მთელი ის დრო დავითი მენატრებოდა, მაგრამ არც მე ვწერდი და არც ის მეხმიანებოდა . ვიცოდი მიცდიდა, მიცდიდა სანამ მზად არ ვიქნებოდი . მხოლოდ ალექსმა არ შეიბერტყა ჯიუტი ყურები. ხან ორ კვირაში ერთხელ, ხან თვეში ერთხელ ამოგვირბენდა დაგვხედავდა, გაგვახალისებდა, მთების მოწყენილობას მიმოფანტავდა და კვლავ გაიქცეოდა . დიანა და ირაც ჩამოვიდნენ რამდენჯერმე .
და ყოველ ჩამოსვლაზე უფრო და უფრო დიდ ხანს დარჩნენ. ჩემი მენაყინის სახიანი , კეთილი გამომძიებელიც შემეხმიანა ერთხელ, მაცნობა, რომ კესო თურქეთში დაიჭირეს, იმ ოჯახის ძარცვისას, სადაც დიასახლისად მუშაობდა.
არ გასწორდა მორიელის კუდი!

მთელი ქონება კანონიერ მემკვიდრეს გადმოუფორმეს, ახლა თომა მდიდარი ბიჭი იყო. მაგრამ მე მჯეროდა, რომ ეს უზარმაზარი ქონება მას ვერ შეცვლიდა და ის მამამისი ით, ღირსეული, თბილი და ჯეთილი კაცი იქნებოდა. ბედნიერებას ფულში კი არა სიყვარულში და სიკეთეში, ხელოვნებასა და თავისუფლებაში იპოვნიდა .

დრო გავიდა... ყველაფერი დაწყნარდა, ყველა ტკივილი მინავლდა...

_ დედაა, იცი მომავალმა ნათლიამ დამირეკა! ნამდვილი კვადროციკლი გიყიდეო და ნათლობაზე ჩამოგიყვანო. _ ბრაგაბრუგით ჩამოირბინა თომამ აივნის კიბეები. აჟიტირებული იყო, პირი ყურებამდე გახეოდა .

_ თავს მომაკვლევინებს ეგ ბიჭი! _ ჩავიბუზღუნე მე ,მაგრამ ბავშვის სიხარული მაინც გადმომედო. როგორც იქნა ნათლობასაც თავი მოვაბი. თომას ირა და ალექსი ნათლავდნენ. პატარა წვეულებას ვიხდიდით. დიანა თავის შეყვარებულთან ერთად, ნათლიები და ჩვენ. სახლს უკან , მინდორში, მუხების ქვეშ მქონდა მაგიდა ლამაზად მორთული . ფერადი ბუშტები და ლენტები ნიავზე ფრიალებდნენ. ფერადი ლურჯად მოხატული სუფრა და მთის ყვავილებით სავსე საყვავილეები. შორს კი რაჭის მშვენიერი ბუნება. სტუმრები მალე ჩამოვიდნენ. მართლაც უზარმაზარი კვადროციკლი მოართვა ალექსანდრემ ნათლულს. თომა კინაღამ გადაირია სიხარულით.

_ ალექს შენ სულ გააფრინე არა?_ ვკითხე გაოცებულმა _ როცა თომამ მითხრა, მე კიდევ რაღაც პატარას ველოდებოდი. ეს რა ჯანდაბაა? ნუ გადამირიე შვილი!

ალექსმა მხოლოდ გაიცინა და თვალი ჩამიკრა . ცერემონია მშვიდად ჩავატარეთ. ბედნიერი ვიყავი. მაგრამ გულის სიღრმეში დავითი მაკლდა. ბოლო წამამდე, სანამ ისინი ჩამოვიდოდნენ, მეგონა დავითიც მათთან ერთად იქნებოდა. და როცა ვერ დავინახე გული ძალიან დამწყდა.

_ დავითი როგორ არის?_ ვკითხე ალექსს , როცა მარტო მოვიხელთე. თან თვალი ავარიდე.

_ რავი კარგად, ტესას ხელში ცუდად რატომ იქნება?_ მიპასუხა ალექსმა, ისე სხვათაშორის.

_ რაა?_ თავი ვერ შევიკავე და მკლავში ჩავავლე ხელი.

_ რა იყო ძვირფასო? რატომ გიკვირს? დავითისნაირს დიდხანს ვინ გააჩერებს მარტოს?_ გამიღიმა და თან თვალი ჩამიკრა. აღარაფერი მითქვამს, ან რაღა უნდა მეთქვა. თანაც მართალი იყო ალექსი. თავად არ ვუთხარი ერთხელ დავითს:" გაუბედავებს არ სწყალობთ ბედიმეთქი!" მაინც ძალიან გულნატკენმა ვაქციე ალექსს ზურგი და მაგიდასთან დავბრუნდი. ნაძალადევად გავიღიმე და საუბარში ჩავერთე.
მზე ჩადიოდა და გარემო უცნაურად ბინდდებოდა. მიწაზე ნელ _ნელა მოცოცავდა ღამის აჩრდილი.

_ დედაა სტუმარი გვყავს, ვიღაცა!_ თვალმოჭუტულმა გახედა თომამ სახლიდან მინდვრისკენ მომავალ ბილიკს. ნელა მოუყვებოდა უცნობი გზას.

_ ველოდებით ვინმეს?_ გაიოცა ნენემ.

_ ჩვენ _არა! ეს _კი!_ გაიკრიჭა ალექსი.

_ აბა !_ ჩემს ყურთან დაიხარა ეს გიჟი და არანორმალური_ რას უცდი? სანამ ტესა ამ ვინმე სხვა ფუკასავით არ აგაცლის მის თავს?_ გაოცებულმა ავხედე. მერე ისევ მომავალს გავუშტერე თვალი.

_ ნუთუ მოვიდა?_ დავიჩურჩულე სიხარულით გაბრუებულმა.

_ სხვა გზა ჰქონდა როო?_ ჩაეცინა ალექსს.

....
დასასრული

ვე რა