საოცარი დღეები,რომელიც ბავშობაში იშვიათად მქონდა ბედნიერება ხომ წვრილმანებშია არაა ??? როდესაც ძალიან პატარა ვიყავი მინდოდა არქელოეგი გამოსვულიყავი და ყველა პატარა ნანგრევები შემესწავლა ,სადაც ოდითგანვე ჩვენი ქართველები ებრძოდნენ მტრებს სულ ძიებაში ვიყავი ხან რას ამოვთხრიდი მიწიდან კოკა-კოლის თავსახურსაც ვინახავდი ,რადგან მნიშვნელოვანი ნივთი მეგონა ხან მდინარის პირას ნაპოვნ ძვლებს შევაგროვებდი პატარა ყუთში და მას გულმოდგინებით ვმალავდი ოთახში საწოლის ქვეშ ,მაგრამ ეს ხომ მხოლოდ ჩემი ოცნება იყო ბავშური გატაცება ,რომელიც დროებითი იყო შემდეგ უცაბედად კოსმოში გაფრენა მომინდა ,რადგან ერთ დოკუმენტურ ფილმს წავაწყდი სადაც ადამიანები მთვარეზე არიან და იქაც იკვლევენ და ორმოებს თხრიან ძალიან საინტერესო სანახაობა იყო პატარა ბიჭისთვის, როგორ მიყვარდა ჩემი ბავშური ოცნებები უდარდელად და მწუხარების გარეშე გატარებული ბავშობა მენატრება , როგორ მინდა ეხლა 5 წლის ვიყო.
პირველ კლაში ,რომ შევედი ისეთი წყნარი და მუნჯი ვიყავი არავის ხმა არ მესმოდა ჩემთვის ჩუმად ვიჯექი და ყველას ვაკვირდებოდი თუ რას აკეთებდნენ ისინი დღის განმალობაში.ჩემი მასწავლებელი ძალიან მკაცრი ჩანდა მას ისე ვუყურებდი ვფიქრობდი ნეტავ როგორია მისი ღიმილი იშვიათად თუ დავინახავდი მის სახეზე ღიმილს ,მაგრამ ერთი ფაქტი მაშფოთებდა რატომ იყო ესე და რატომ არ იყო მხიარული და თბილი.
ჩემი კლასელები კი სულ ცანცარებდნენ ხან ვის დასცინოდნენ ხან ვის მოსწონდათ ალბათ სხვისი დაცინვა და განსხვავებული ყურადღების ცენტრში ყოფნა .
რატომღაც მეგონა რომ ცხოვრებაში გამიმართლებდა ,თუმცაღა ვცდებოდი ჩემით უნდა მებრძოლა და ჩემით უნდა ამეტანა საზოგადოების ტალახი ,რომელიც მთელ ბავშობას მინადგურებდა წიხლქვეშ