1
წარსული-შენი ბნელი მოთამაშეა.


საღამოს სამი საათია,თვალებს ვახელ და ნელნელა მეორე სართულიდან პირველზე სირბილით ჩავდივარ.ვიღაც ბოხი ხმით მიხმობს და ცდილობს შველა მთხოვოს,შიშისგან სულ ვკანკალებ,მაგრამ მაინც მივებივარ ხმისკენ,რაღაც მაკავებს ჯანდაბა,ვცდილობ მისაღებ ოთახში შევდი მაგრამ ზედმეტად ბნელა.რავქნა?!ვუშველო?თუ უბრალოდ ავტრიალდე?ახხ,რაღაცა ხელს მკრავს და მიჯიკებს შევიდე,ძირს ვეცემი,სიბნელეში ხელებს ვაფათურებ იქნებ ვიპოვო ის ადამიანი ვინც მეძახის,მაგრამ ადამიანის ნაცვლად რაღაც სველს ვეხები,იატაკი სველია?არჩანს სიბნელეა,მოულოდნელად სინათლე ინთება და ჩემს წინ მწოლიარე ადამიანის სხეული გდია,მარცხენა მხარეს ბიჭია რომელიც ჯერ კიდევ ლაპარაკობს და თან ჩემს სახელს იძახის: ლეა,მიშველე!დამეხმარე გთხოვ!..ხელს მიწვდის რომ მოვკიდო არვიცი რა ვქნა,ჩემს წინ მწოლიარე ადამიანს პულს ვუსინჯავ,გულის ცემა აქვს ანუ ცოცხალია,მაგრამ რა ვქნა რომელი გადავარჩინო?!ინსტიქტურად ბიჭისკენ წავედი და ხელი მოვკიდე,მან გამიღიმა და ხელი ჩამჭიდა.ვცდილობდი ხელი ჭრილობაზე დამედო მაგრამ არ ჩერდებოდა,მოულოდნელად სისხლმა ფერი იცვალა და შავი სითხე წამოვიდა,ჯანდაბა ეს რა არის?მოხუცმა კაცმა თავი აწია ნელ-ნელა და თვალებში ჩამხედა-შენ გამწირე სასიკვდილოდ!შენი ბრალია რომ მე მოვკდვი,შენს ნამუსზე იყოს ჩემი სიკვდილი!-და უცბად თავი ძირს დადო,ნუთუ მე მოვკალი?ჩავფიქრდი მაგრამ არსაიდან ისევ ჩემი სახელის ხმა ისმის.
-ლეა?!გაიღვიძე!-თვალებს ნელა ვახელ და ვხედავ გაფითრებულ დედას რომელიც მანჯღრევს
-კარგად ვარ დედა-ხელს ვკიდებ და ვუღიმი
-სარკეში ჩაიხედე?!მალე ჩაიხედე ლეა!-ხელს უხეშად იშორებს და სარკისკენ მანიშნებს
-კარგი ჰო! რა ჯანდაბა გეტაკა!-თეთრ ფარდას ვაშორებ სარკეს და საკუთარ თავს ვუყურებ
-ხედავ?!-დედა მოდის და ხელებზე მანიშნებს
-შავი სისხლი?!-სახე მეცვლება როცა სარკეს ვაკვირდები-კი მაგრამ,საიდან??-თავისან ვიხედები სარკეში, სადაც სხეულის ყველა ნაწილი დაკაწრულია
-შენ,შენ უქენი ეს იმ კაცს?!შენ უქენი ეს შენს თავსსს?!-დედა ყვირილზე გადავიდა
-ინგა გეყოფა!არაფერი მიქნია მე-შავად შეღებილი ხელები,ინგას მკლავებზე ჩავავლე და შევაჯღრიე
-შენ უქენი!შენ იმ კაცის მკვლელი ხარ!-ხელებში სიცარიელეს ვგრძნობ,ნუთუ ინგა გაქრა?!
-დედაააა!ინგააა სად ხარრ?!-ვცდილობ დავიყვირო,მაგრამ ვერ ვყვირი,თვალებს ვახელ და უცბად ვხტები
-ლეა?!-დედას როგორცკი ვხედავ ეგრევე ხელებს ვხვევ
-დედა,გეფიცები!მე არ მომიკლავს ის კაცი,მე არ ვყოფილვარ!-ტირილნარევი ხმით ვეუბნები და რაც შეიძლება ძლიერად ვეხვევი
-რამოხდა,შვილო?-სახეზე ხელები დამადო და მიყურებდა
-მე,მე არ მომიკლავს!გესმის?მე არ მომიკლავს დედა-ინგას ვეხვევი და ვსლუკუნებ
-ვინ შვილო?ვიზე ლაპარაკობ?-გაოგნებული იყურებოდა ჩემსკენ
-ის კაცი,გეფიცები მინდოდა დახმარება,მაგრამ გვიანი იყო!-ცრემლებს ვიწმენდდი თან ინგას ვუყურებდი
-დაწყნარდი ლეა,დედა აქ არის-ლოგინში ჩამიწვა და თავი მკერდზე დამადებინა
-მადლობა!-ინგა თმაზე მეფერებოდა,თვალები სიამოვნებისგან მიმენაბა და ნელ-ნელა ღრმა ძილში წავედი.
2
ნდობა-გასროლილი ტყვიაა,რომელიც გკლავს.

ხანდახან სიზმრები რეალობას ასახავენ.გვევლინებიან სხვა სახით და ნელ-ნელა იჩენენ თავს,არასოდეს მჯეროდა რომ სიზმრები ხდებოდა,მაგრამ ჩემს შემთხვევაში სხვანაირად განვითარდა,სიზმარი რომელიც ვნახე იმდენად რეალური იყო თითქოს მეღვიძა,5წლის წინ როცა 19წლის ვიყავი ზუსტად ეს სურათი იყო ჩემს წინ.კაცი რომელიც ვერ გადავარჩინე და ბიჭი რომელსაც ასე ვთქვათ ,,მეორე სიცოცხლე" ვაჩუქე
ზუსტად,ყველაფერი სიზმრის მიხედვით იყო მაგრამ განსვავება ისიყო რომ ჩემი სხეული დასახიჩრებული იყო.დღემდე მაქვს მუცელზე და ზურგზე ნაიარევი,მაგრამ ესეთი სიზმარი არასოდეს მენახა,მითუმეტეს იმ ინციდენტიც მერე.კი შიშები მქონდა მაგრამ სიზმრები არ მესიზმრებოდა,ასე მკაფიო და შემაშფოთებელი,ეს კაცი ჩემი მეზობელი იყო მისი ცოლი კი უსინათლო ქალი,ლოგინად ჩავარდნილი.ამიტომ მეცოდებოდნენ,ხან რას გადავურბენინებდი ხან რას.ეს კაცი იმდენად თბილი იყო მართლა ვერ ვიფიქრებდი  რომ ასე მოხდებოდა,საღამოს ზუსტად სამი საათი იყო როცა სოფლის ეზოში კარის ჭრაჭუნი გავიგე,ვიფიქრე ჩემი ძაღლი,სოფია იქნებოდა მაგრამ არა.ჩემს წინ იწვა თავის ლოგინში,გამიკვირდა ასეთ დროს ვინ უნდა ყოფილიყო?დედა გვიან მოდიოდა მაგრამ იმ დაწყევლილ დღეს თავის დაქალთან დარჩა.ნელა ავდექი,ფანარი ავიღე და დაბლა ჩავედი
-აქ ვინ არის?!-ოდნავ ხმამაღლა წარმოვთქვი,მაგრამ სიჩუმე იყო.ისევ გავიმეორე-აქ ვინმე არისთქო?!-დავიყვირე,უცბად უკნიდან ვიღაცამ თმაში ხელი ჩამავლო და დაბლა დამაგდო-რა..რა ჯანდაბაა?!ვინ ხარრ?მიშველეეეთ-ცდილობსა დავეკავებინე მაგრამ მასზე ძლიერი აღმოვჩნდი,ბოლო ხმაზე ვკიოდი
-მოკეტე!მოკეტემეთქი!-ბოხი ჩახლეჩილი ხმით მეუბნებოდა და ცდილობდა პირზე ხელი აეფარებინა
-რიჩარდ?!ნუთუ შენ ხარ?-წამოვიკვილე და თვალები ამიწყლიანდა-უმადურო,ღოროო არაებავ!შენთვის რას არ ვაკეთებდი?-ფეხი მუცელზე ვკარი და უკან გადავაგდე-წყეულიც იყავვვ!დაწყევლილო ბებეროო!-დავუღრიალე და კიბეებზე არბენის დროს ფეხებში მწვდა,ძირს დავარდი და თავი კიბეს ჩამოვარტყი-აჰჰ!შენი დედაც რიჩარდ!შენი დედაც!-ფეხი სახეში ჩავარტყი და ნელა მივხოხავდი კიბეზე,როცა ბოლო კიბეზე ვიყავი,უკან საშინელი წვა ვიგრძენი-შე პატარა ძუკნა!გეგონა შენი მდაბიო საქციელებით გამაცურებდი?!-ქამარი შეიხსნა და ორჯერ ზურგზე გადამარტყა
-ახხ!შე ბებერო მახინჯო-მესამე დარტყმას,მეოთხე მოყვა და თმაში მწვდა
-ალქაჯო!დედაშენივით ხარ-უხეშ და ბინძურ სიტყვებს მეუბნებოდა,ტკივილისგან ვიკლაკნებოდი-რა ჯანდაბა გეტაკა?!მონსტრო-ყურზე ვუკბნიე,ინსტიქტურად უკან დაიხია და ჩემს თმას ხელი გაუშვა-ახვარო!-ძალა მოვიკრიბე ფეხი ვკარი და კიბიდან დავაგორე,ოთახში შევარდი და ტელეფონის ძებნა დავიწყე-შე პატარა!!-ყვირილი მომესმა,ოთახში შემოვარდა რიჩარდი როდესაც დედას ვურეკავდი,ჩემსკენ გამოექანა და ბეისბოლის კეტი გავუქანე-მიიღე,ბებერო!-ლოგინზე გადავარდა,კიბეები ჩავირბინე,მისაღებში საოცრება დამხვდა.ყველაფერი დამტვრეული და დამსხვრეული იყო-ჯანდაბა!შეშლილია ეს ბებერი-გავიფიქრე და კარებისკენ წავედი-ო საყვარელო!ძალიან ვჩქარობთ ხოიცი-სანამ შევხედავდი თვალი მამის პისტოლეტისკენ წავიღე,ვიცოდი სულ დატენილი ქონდა რადგან სიფრთხილეს თავი არ სტკივა,ასეც აღმოჩნდა-შენ ახვარო!როგორ ბედავ და გოგოს ეხები-არსაიდან მაღალი ათლეტური ტიპი შემოვარდა,მუშტი გაუქნა და ძირს დააგდო-უნამუსო არაკაცო-სახეში ურტყავდა გამეტებით-რას აკეთებ?!ასე ხო მოკლავ?-ფეხლი მკლავზე დავადე ვიფიქრე ეს შეაჩერებსთქო-შენც აპირებდი იარაღით მოკვლას მგონი-ჩაიცინა და კისერში დაავლო ხელი-გთხოვ!აღარ ვიზავ,ამ გოგოს აღარ გავეკარები!გამიშვი-ხვერწნა-მუდარით გაუშვა და ჩემსკენ შემოტრიალდა-ხო კარგად ხარ??-ამათვარიელა და სისხლიანი სხეული რო დაინახა,ვიგრძენი გული როგორ შეეკუმშა,დავიმორცხვე და ოდნავ შევიშმუშნე-ნელა!დანა უჭირავს-უკინდან რიჩარდი დავინახე დანით გამოექანა,ბიჭი ინსტიქტურად შეტრიალდა და პირდაპირ მუცელში გაუყარა-არაა!-დავიკივლე და თოფისკენ გავიქეცი-შე !-გადატენილი იარაღი ავიღე და ვესროლე-ხო კარგად ხარ?!-ბიჭისკენ დავიხარე და ჭრილობას ორივე ხელი დავადე-კი..მე კარგად,ვარ ის ნახე აბა სუნთქას?!-თვალებით მანიშნა,კანკალით დავიხარე მისკენ და პულსის შემოწმება დავიწყე-სუსტი პულსი აქვს-თითები თმაში შევიცურე და სიარული დავიწყე გიჟივით-დაწყნარდი!-ნელა წამოდგა და მომეხვია-მე ხო შემეშინდა?!-ისტერიკული ტირილი დავიწყე
-ყველაფერი კარგად იქნება,გესმის?!-ლოყებზე ხელები დამადო და თავისი შავი დიდი თვალებით შემომხედა
-მესმის,მე ლეა ვარ.კი უხერხულია ამ მომენტში გაცნობა მაგრამ პირველად გნახე-გავიღიმე და თვალებში ჩავხედე,მუქი თვალები ქონდა თითქოს მწყვიადში იყო გახვეული ეს ბიჭი,საიდანაც ვერ ამოდიოდა
-მე კიტა ვარ,კიტა დათიაშვილი.სასიამოვნოა ამ მომენტში შენი გაცნობა-გაიღიმა და იარაღი გაწმინდა-შემდეგში როცა დაგჭირდება იარაღი,ეცადე კვალი წაშალო!- მაიკა გაიხადა და მარილი დააყარა
-რას აკეთებ?!-გაოგნებული ვუყურებდი
-ვერ ხედავ?!-შემომხედა და ზედ ჭრილობაზე დაიდო-ახხხ!ამის დედაც..-მოიხარა და დივანზე დაჯდა,ტელეფონი ავიღე და სასწრაფო გამოვიძახე
-ნახევარ საათში მოვლენ-კიტას გავხედე,აშკარა იყო რო ფერი არედო
-შ..შენი ბრალია მე რო მოვკვდი!-ბებერმა თავი წამოყო და თვალებში ჩამხედა-შენი დედაც მოკვდიი!-მუხლი ყბაში გავარტყი
-ისეთი ხიე მართლა მოკვდებოდა-ორივეს გაგვეცინა,უკვე თენდებოდა მე მის მხარზე დავდე თავი და თვალები მივნაბე,სადაცაა უნდა ჩამძინებოდა როცა კიტა ყურთან მომიახლოვდა
-,,კიდევ შევხვდებით გვირილავ"-ყურში ჩამჩურჩულა და გაქრა.

მის მერე 5 წელი გავიდა,კიტა კი გაქრა მის მერე თვალითაც აღარ მინახავს.დედამ როცა გამაღვიძა ყველაფერი ჩამთავრებული იყო,მეხუტებოდა და მოკოცნიდა ხელებზე
-ბოდიში დედას ანგელოზო!ბოდიში რომ დაგტოვე..-ინგამ ტირილი დაიწყო,მეკიდე გაბრუებული ვუყურებდი,მეგონა სიზმარი იყო
-დედა აქ ბიჭი არ ყოფილა?-დედას შევხედე
-ვინ ბიჭი?!მარტო რიჩარდის გვამი იყო-გაკვირვებული იყო
-არა დედაა!კიტა ბიჭს კიტა ერქვა!მან გადამარჩინა-თვალებით მისი ძებნა დავიწყე
-მოგელანდა ლეა ეტყობა-გაიღიმა
-არა დედა!რატო არ გესმის?!ის დაჭრილი იყო!-ცრემლები წამომივიდა
-ლეამეთქი!მოგელანდა,შიშიგან ჰალუცინაციები დაგეწყო! აქ არავინ არ დამხვდა მარტო შენ იყავი სისხლიანი!-დამიყვირა ინგამ
-აბა ვინ ჩამჩურჩულა?-თავი გავაქნიე
-რა ჩაგჩურჩულეს?-ინგა მიმეორებდა
-არაფერი,ეტყობა მომელანდა მართლა-მაგრამ არიყო მოჩვენება კიტა და არც მომელანდა,ის ცოცხალი იყო!მეხებოდა!
,,კიდევ შევხვდებით გვირილავ" თავში მიტრიალებდა მისი ბოხი ხმა.