ახლაც ვზივარ და ვიცი, რომ ვერსდროს გაიგებ ჩემს გრძნობებზე, ჩემი აივნიდან შენი სახლის აივანს გამოვჰყურებ, შეიძლებ მხედავ, მაგრამ ისაც კი არ იცი, რომ შენზე ვწერ, არა, ვიცი, რომ აქ არ ხარ, არც მიყურებ, შენს სიახლოვეს ვერ ვგრძნობ, აქ, რომ იყო ვიგრძნობდი. საყვარელი ადამიანის სურნელს, შორიდანაც კი ვგძნობ, სულში მიძვრება და მაფორიაქებს.
–ქეთევან როდის უნდა მორჩე მანდ რაღაცების ჯღაბვნას და მოგვაქციო ყურადღება, შენი დაქალები მოვდივართ აქ და შენ კიდევ გვაიგნორებ.

– კარგით გოგოებო ნუ ბობოქრობთ, ცოტა დამრჩა, ხო იცით უნდა დავასრულო და გამოვცე, თორე უკვე სული მეხუთება კიდევ ვერ გადავდებ.
– მერე აქ მაგისთვის მოვდივართ ჩვენ რომ გაგამხნევოთ, ცოტა განიტვირთო და მერე მოხოდილი შეუდგე საქმეს.
– კაი ნი მაგ ფრაზებს ნუ იყენებ ქეთევანთან ,,მოხოდილი“ ,,დაგვიკიდე’’ ,,დვიჟენია“ ,,ღადავი“ და ა.შ, თორემ ეს ფილოლოგი ქალი ყველას გვიფრიალებს აქედან.
– დამშვიდდით გოგოებო მესმის ყველაფერი და თუ სიმშვიდეს არ შეინარჩუნებთ, უფრო დიდხანს მოგიწევთ ლოდინი.
ლაფერი ესმოდა და ცდილობდა გოგოების საუბარი დაეიგნორებინა, მაგრამ არ გამოსდიოდა, პირდაპირ, იმ წერტილში ურტყუავვდნენ, რასაც სიმართლე ერქვა. წინადადება შუა გზაში შეწყვიტა ლეპტოპი დახურა, ცხვირზე დაკოსებული სათვალე მოიხსნა, იქვე კუთხეში დადო და გოგოებს მიუჯდა.
–ქეთევან ერთი კითხვა მაქვს– სერიოზული სახით დაიწყო სოფომ საუბარი თან ყავა მოწრუპა, იქ ხო იმისთვის მივდივართ, რომ დაისვენო, განიტვირთო და ამ ადუღებულ ქალაქში დასვენებული ჩამოხვიდე და იქ მაინც თუ დაიკიდებ წერას ცოტახანს?!
–ქეთვანი ეცადა საბურისგან თავი აერიდებინა და ჩვეული ხუმრობით უპასუხა კითხვას, სოფიკო მუზა თუ მოვა და წერეო მეტყვის დავწერე, და მერე ისევ მოვალ თქვენთან.
–მადლობა ღმერთს, და რაო შენმა მუზამ ხშირად შეგაწუხებ და ჩაგეჭრებით საუბარშიო? ამჯერად ლიზამ გააკეთა შემდეგი რეპლიკა. ქეთევანს აღარაფერი უპასუხია ყავას ხელი დაავლო და გოგოებთან ჭორაობაში ჩაერთო
სოფელში ტკბილად გატარებული დროდა ცოტახანს დავიწყებული ყველა და ყველაფერი,ზოგჯერ იმდენად კარგია, რეალობას გწყევტს. გავიწყებ ყველა პრობლემას.
– კარგით აბა გადავნაწილდეთ ვინ სად ვსხდებით?
– ყველას დაგასწარით მე სოფოსთან ვჯდები წინა სავარძელზე, ბოდიში ქეთუსი რა ხო იცი ყოველთვის ვერ დაგითმობ ადგილს, კნუტის თვალებით გახედა ლიზიმ ქეთევანს და სასწრაფოდ დაიკავა ადგილი სანამ რამეს ეტყოდა
– წლები გემატება და ჭკუა არა, ისევ ისეთი ცანცარა ხარ,ჩვეული ურეაქციო ტონით უთხრა, უკანა კარი გამოაღო, ადგილი დაიკვა მარშალის ტურსასმენები მოირგო coldplay-ის yellow ჩართო, ბოლო ხმაზე აუწია და მოგონებებში გადაეშვა. თვალები დახუჭა და ტვინს უფლება მისცა სამყაროსგან ცოტახანს დაესვენა. გონს რომ მოვიდა და თვალები გაახილა უკვე მანქანის ძრავი გათიშული იყო ლიზის კარი გაეღე ჯელტმენი ბიჭვით და ელოდებოდა როდის გადმოვიდოდა ქეთი მანქანიდან.



– კარგი რა მამა ნუ იცი ხოლმე ესეთი რაღაცები, ორი წლის ბავშ ხო არაა გზას ვერ გაიკვლევს თუ რა, როცა წამოვა თავად დარეკავს და ამოვატანინებ ბარგს აცადე რა იმ გოგოს დასვენება.
– რატო არ გესმის ამ უტვინო ტავში, რომ არ არის გოგო კარგად და არ შეიძლება მისი მარტო დატოვება, არა.
– და ვინ ტოვებს რა შენც რანაირად იქცევი, ხო ხედავ ათასი მიზეზი მოვიფიქრეთ, რომ სახლში მარტო არ დარჩენილიყო და აქ წამოგვეყვანა.
– ეგრეც უნდა იყოს და იმიტომ.
– არ ვიცი რა რისგან და ვისგან იცავთ ჯერ ვერ გავიგე ასე რო ჩაიციკლეთ.
– ნეტა ოდესმე მაგ ბავშვისთის ვინმეს გაგეოთ და მეტი არაფერი მინდა, ერთი საწყალი ჩემი ძმა უგებდა და ისაც არ აცოცხლა გამჩენმა ღმერთმა დიდხანს.
– ისევ იგივეს იწყებ, რატო არ გესმით ეგ გოგო ძალიან კარგადაა, მაგრამ თქვენ ქმნით დრამებს ყველაფრისგან,მე ვიღებ საკუთარ თავზე მაგ გოგოს უსაფრთხოებას და ნურავი ჩაერევით,აცადეთ იცხოვროს საკუთარი ცხოვრებით,არ შეიძლება ასე რატომ არ გესმით ყველას თავისი ცხოვრება აქვს და საკუთარი პირადი სივრცე სჭირდება, რომელ პირად სივრცეზეა საუბარი დაძინების და გაღვიძების საათებსაც თქვენ უწესებთ, არაა იმ ასაკში რომ ვერ ხვდებოდეს რა სწორია და რა არასწორი, აგრძნობინეთ რომ მისიგჯერათ, ენდობით და თავადაც შეუძლია გადაწყვეტილებების მიღება.
– შენ ნუ მასწავლი მისთვის კარგი რა არის და რა არა, – და შენ ტონს დაუწიე ჭკუას ნუ მარიგებ!
– ჭკუას კი არ გარიგებთ გეუბნებიტ, ქეთის დაველაპარაკები რომ ცოტა უნდა და სადაც უნდა იქ წავა ნუ სთხოვთ რო ანგარიში გაბაროთ.
– შენი ცხოვრებისთვის ვერ მიგიხედია და დამიწყო აქ ჭკუის წსავლა.
– არაფერს არ გასწავლით მე უბრალოდ გითხარით დანარჩენი თქვენი ნებაა, მე ქეთის დაველაპარაკები, პასუხს აღარ დალოდებია ისე გაიხურა კარი და გავიდა.
– აიი შენი ბრალია მარინა ეს რო ასე თავზე გვაზის, ახლა ის გოგოც უნდა გადარიოს
– ხო აიი მე დამაბრალე ყველაფერი, რაც არმოგეწონება შენ შვილში.
– აბა ვის დავაბრალო შენი გაზრდიალია.
– თუ რამე არ მოგწონდა მისი აღზრდის დროს თავად აღგეზარდა, მარტო ჩემიშვილი არ იყო.
– ხოო აი ახლა მიდი გამომეკიდე რაღაცებზე, ეძებე ჩხუბის მიზეზი.’
– მე კი არა შენ ეძებ, თანაც დავითი მართალს გეუბნება.
– ხო ყოჩაღ შენც აყევი მიდი, აი ეგ უნდოდა ზუსტად,მაგრამ მეც მაგარი ვარ სხვას რას ველოდები თქვენგან წამომაჯექით თავზე.
– არავინ არსად არ გაჯდება, უნდა გესმოდეს რომ ყველაფერი ისე ვერ იქნება როგორც შენ გინდა.


– ქეთო არ გინდა ჩვენთან ერთად იცხოვრო.
– არაა ლიზ ხო იცი თავს იქ დაცულად ვგრძნობ, არ მინდა ახალი გარემო, ახალი ადამიანები, მგონია ვერავის გავუგებ.
– კარგი რა ეგრე რატო ფიქრობ? ხო იცი არავინ არაა უცხო, გადმოდი ჩვენთან და ყველანი ერთად ვიქნებით.
– არ ვიცი შეიძლება დავფიქრდე.
– ანუ არი იმის შანსი რომ ჩვენთან გადმოხვიდე?
– არის კი, რაღაცნაირად მინდა რომ მარტო ვიყო,თან არ მინდა როგორც გითხარი იქ თავს მშვიდად ვგრძნობ თუმცა ცოტა სიმშვიდე მჭირდება, თანაც წიგნის დასასრულს ვუახლოვდები და მინდა რომ მშვიდ გარემოში ვწერო, მოკლედ მაგაზე მერე ვისაუბროთ.
– კარგი, კარგი ხმას აღარ ვიღებ შენთან საუბარს აზრი არ აქვს, თუ არ გინდა ვერაფერს გათქმევინებს კაცი. ვიცოდი ვირზე შეჯდომა კახელებმა იცოდნენ მაგრამ ამ იმერლებმაც თუ იცოდით რავიცი რაა მოკლედ.
– ლიზაა მეთქი, თვალების ბრიალით უთხრა და წამსვე გაჩუმდა ლიზიც.
– ჩუმად ვარ ხო ხედავ, წავედი საღამომდე, თითები ტუჩებზე გადაისვა ნიშნა იმისა რომ ხმას არ ვიღებო ქეთევან დაემშვიდობა და მანქანა ადგილს მოწყვიტა.



– მოვედი, სახლის კარი შეაღო ჩანთები შესასვლეშივე დააწყო სამზარეულოსკენ გაუყვა მაცივრიდან ცივი წყალი გამოიღო სულის მოსათქმელად და თან ბიძამისისგან წამოსულ კითხვებს სცემდა პასუხს.

- აბა როგორ დაისვენე? რახდებოდა?

– რავიცი ჩვეულებრივად, საინტერესო და განსხვავებული არაფერი, საღამოს საუბრი მინდა თქვენთან.
– აი ხო ვიძახი რომ ამ გოგოს რაღაცა სჭირს.
– კარგი რა გია დაანებე ამ გოგოს თავი ხო ხედავ არაფერი სჭირს, კარგადაა,საღამოს კიდევ დაგველაპარაკება თუ რამე უჭირს მაგასაც გვეტყვის.
– მიდი მიდი ბევრს ნუ მელაპარაკები ბავშვს დაუძახე ჭამოს.
– ბავშვს, ბავშვს რით ვერ გამოვიდა ეს გოგო ბავშვობიდან ამ კაცმა ხო შეჭამა სულ ბავშვი როგორაა, ოთახისკენ მიმავალი ბუტბუტებდა.
– ქეთო დედი გამოდი რამე ჭამე, თორე ბიძაშენი მალე ხელით შეგაჭმევს.
– გაეცინა ბიცოლას ნათქვამზე, დარწმუნებული იყო რომ ნამდვილად ეგრე იზავდა, გამოვალ ბიცო ცოტა მივლაგდე და მართლა მგელივით მშია, მზად ვარ გიას გაკეთებული ხორციანი საჭმელები ვჭამო.
– ოოო როგორც ჩანს მართლა გშია, ის ის იყო კარი უნდა გაეხურა და უკან შემოყო თავი,– ხო მართლა ის სალათი გაგიკეთე შენ რომ გიყვარს.
– აუუ ბოსტნეულის სალათი,ახლავე მოვდივარ ამას მერეც მივალაგებ.

– აბა რა უნდა მოგეყოლა თან მიირთვი თან ვილაპარაკოთ.

– პირში ლუკმაგაჩხერილმა ახედა გიას, არ იცოდა საიდან დაეწყო საუბარი, ჭამა შეწყვიტა ხელები მაგიდაზე დააწყო მუშტები შეკრა ნიკაპი ჩამოდო ღრმად ამოისუნთქა და დაიწყო. მოკლედ გადასვლა მინდა გოგოებთან. სანამ საუბარს დაიწყებდა გია ისევ თავად გააგრძელა, არ გეგონოს რომ აქ ცუდად ვარ რამე მაკლია ან თქვენთან არ მინდა, უბრალოდ მინდა რომ მარტო დამოუკიდებლად ვიცხოვრო.

– აჰა,ანუ გადაწყვიტე?

– ბიძი კიი მინდა, გოგოებსაც ველაპარაკე, სამსახურიც ვნახე და სჯობს მათთნ გადავიდე.

– როდიდან აპირებ?

– არ ვიცი ასე ზუსტად, ალბათ ეს თვე აქ ვიქნები.

– კარგი მანამდე შენც დრო გექნება კარგად დაფიქრდე ყველაფერზე, თუ შენ დაბრუნება გენდომება ხო იცი არ უნდა მოგერიდოს.

– კი ყველაფერი ვიცი, დარწმუნებული ვარ თქვენი კარი ჩემთვის ყოველთვის ღია იქნება. ახლა უნდა გავიქცე საქმე მაქვს სამსახურის ამბებზე,თან უნივერსიტეტშიც წასასვლელი ვარ საღამოს გვიან მოვალ.




– ანი გავდივარ ახლა მე და როგორც კი სამსახურიდან გამოვალ შეგეხმიანები.
– კარგი მიდი აბა , თან რაღაცები მინდა მოგიყვე.
– კარგი მიდი ველი იცოდე შენს ამბებს.
– გამარჯობა ლაშა
– რა ლაშა გამარჯობა გოგო ვის ესალმები.
– მადლობა კარგად შენ?
– ქეთო გამეცი პასუხი რას ბოდავ რა ლაშა?
– მე დავიკარგე კიდე აქეთ ხარ დაკარგული, ერთი არმომიკითე.
– შენ გოგო ხო კარგად ხარ? გაგწიწკნი იცოდე.
– ლაშა მოდი რა დამეხმარე თუმეხმარები.
– კარგი ქეთ გავიქეცი თორე დათა შემჭამს, ისედაც მთელი დღეა ნერვებს ვუშლი.
– ღმერთო ეს ახლა სულ თვალში უნდა მეჩხირებოდეს, თავისთვის ჩაილაპარაკა და გზა განაგრძო.
– ქეთი აქ ხარ, ?
– ხო ანი სად წავალ აბა, მეზობელს ველაპარაკებოდი.
– რა მეზობელს, ან ვინ მეზობელს ხო კარგად ხარ გოგო შენ,როდის აქედან ესაუბრები მეზობლებს?
– ლაშა ხო გახსოვს, რომ გიყვებოდე ბავშვობაში ვუყვარდი მეთქი, მთელმა უბანმა იცოდა ჩვენი სიყვარულის ისტორია, წარსულის გახსენებაზე გაეცინა.

– ანის გაეცინა,იმ წამსვე გაახსენდა ქეთის მოყოლილი ისტორია, კი ვიცი როგორ არა ეგ ის ლაშა არა ძმაკაცმა რო უთხრა ქეთი მომწონსო დაეს გამოქანდა და თავად გითხრა მემომწონხარ?

– კი, ეგ ლაშაა და ძალიან გთხოვ ეგრე ამრეზით ნუ ლაპარაკობ ბავშვები ვიყავით მაშინ!

– აა ბავშვები? ნუ მაცინებ ქეთი რა დეგენერატიც მაშინ იყო ის იქნება ახლაც.

– კარგი აზრი არ აქვს ახლა შენთან საუბარს,მაინც ისუნდა დაამტკიცო რაც შენ გაწყობს.იმედია ახლაც არ გეპრანჭედბა ეგ ლაშუკა. ირონიულად წარმოსთვა ბოლოს მისი სახელი.

– კარგი ნუ იგონებ, რაღაცებს.

– კარგი მე ჩუმად ვარ დავინახოთ რა მოხდება, აგერ მე და აგერ შენ.

– ისე ეგ კარგი მაგრამის ბიჭი ვინ იყო,ლაშკუს რო დაუძახა დათაო თუ ვიღაცა.

– ანი მარშუტში ვზივარ უკვე და მოგიყვები ყველაფერს.

– კარგი გელოდები, კაფეში ვარ უკვე მე.

– სუროში ხო?

– კი დაარ მალოდინომალე, ლიზი და სოფოც მოვლენ უკვე.

– კარგი, კარგი.

– სად ხარ ქეთო ამდენხანს ? ნახევარი საათია გელოდებით.
– ბოდიშ გოგოებო, საცობი იყო და თან რაღაცა საქმე მქონდა.
– ოჰ ამის რაღაცა საქმე ვიცი მე. ამრეზით ჩაილაპარაკა და თავი უმისამართოდ გააქნია.
– ლიზი ძალიან მიყვარახრა,მაგრამ შენგან ეს რეპლიკები უკვე აუტანელი ხდება.
– კარგი ბოდიში,მაგრამ აღიარე რომ იმ ბიჭს სანახავად იყავი.
– ვინ ბიჭის ლიზი რა გჭირს,რა გინდა ვერ გავიგე?
– დავიჯერო ალექსის სანახავად არ იყავი?
– რას ნიშNავ დავიჯერო? არ მესმის მართლა ვერ ვიგებ ასე რატომიქცევი,ადამიანთან, რომელთანაც ერთი წელი ხდება კავშირი არ მაქვს,მიმეორებ ყოველჯერზე რომმას ვნახულობ, გაიგე ერთხელ და სამუდამოდ რომ არავის არ ვნახულობ.
– კარგით დამშვიდით,რა გჭირთ, სიტუაციის განსამხტად საუბარშ ანი ჩერთო, ვიღას ახსოვს ალექსი ლიზი,ახლა დროა მემგონი სიმპატიურ მეზობელზე მოგვიყვეს.
– ანა გეყოს, აჭარბებ ახლა რაღაცებს. ნუ ახლა სიმპატიური ნამდვილად არის, მაგრამ მოსაყოლი არაფერი არ მაქვს.
– აიესეცმე ვარ,დააკვირდით ერთი ამის აჭარხლულ სახეს. სიცილით თქვა დაროგორც კი ქეთოს თვალების ბიალს გაადააწყდა იმ წამსვე გაჩუმდა.
– ეგ არაფერ შუაში არაა,უბრლოდ ძალიან უხერხულად ვგრძნობ თავს,ამდენი ხანია ვნახულობ უბანში და არ ვესალმები, ძალიან ცუდად ვიქცევი, მაგრამ არვიცი რამდენად ვახსოვარ ვინ ვარ, ასე რომთუ მოსალმება უნდა თავად მომესალმება.


– ისე შე ჩემა ეს გოგო როგორ გალამაზდა და დაიხვეწა არაა? თუ შენ არც გახსოვს ვინაა. თან ქეთოზე ელაპარაკებოდა და თან მანქანის ქვეშ შეძრომას ცდილობდა.
– ვინ გოგო? დათა ყველანაირად ცდილობდა საუბარი თავიდან აერიდებინა, სულ გოგოებზე ლაპარაკი არ გამიგია, წეღანაც საქმეს გავალებ და ვიღაცას ელაპარაკები.
– რა ვინ გოგო ბიჭო, მაგ გოგოზე გელაპარაკები.
– ქეთიზე? შენს ბავშვობის სიყვარულზე.
– ხოო ჩემ ბავშობის სიყვარულზე, ჩაიცინა და ხელი დაავლო იქვე მიგდებულ რაღაცა ნაწილს, ეს აქ კეთდება ხო?
– ხოო მანდ კეთდება, თუ არ იცი შეეშვი საშაროდ არ გამიხადო საქმე.
– არ ვიცი? რა არ ვიცი ბიჭო,მე ყველაფერი ვიცი.
– ოხ შენი ამბიცია მაგიჟებს!
– რამოდენიმე წუთანი სიჩუმის შემდეგ ისევ დაიწყო ლაშამსაუბარი, ისე ანუ ქეთი გახსოვს ხო.
– მისი სახელის გაგებაზე ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა და ბავშობაში გადაეშვა.
– კი როგორ არ მახსოვს, სად იყავით მაშინ უბნის ბიჭები მე რომვიცნობდი მაგას, ერთად ვთამაშობდით ხოლმე, მაგრამ ერთხელ ისე მცემა მის მერე მაგათ ეზოში აღარ შევსულვარ. რა პატარა და ველური იყო,ახლა კიდევ ქალია და თანაც როგორი დახვეწილი ლამაზი და ელეგანტური,ეს უფრო მისი ფიქრები იყოვიდრე წარმოთქმული სიტყვები, ახსენდებოდა ყველაფერი და ეცინებოდა ვერ იჯერებდა ამდენი წლის მერე კვლავ შეხვდა გოგოს, რომელიც ბავშვობაში ღრმად ჩაილექა მის გონებაში.
– ლაშა ხმამაღლა ხით–ხითებდა და ცდილობდა სცენა წარმედგინდასადაც ქეთი დათას სცემდა,დათა კი საწყლად იდგა და ხელს არ ანძრევდა.
– ისე ბავშვობიდან ძალიან ჩათლახი იყავი.
– რატო შე ჩემა.
– აბა ნოდოს რატო აახიე ეგ გოგო.
– კაი ბიჭო მეღადავები? ნოდო არაფრის გამკეთებელი არ იყო, დამიჯერე,პროსტა მოწონდა მაგრამ ხმას არ ამოღებდა, ხოდა ამ გოგო ხელიდან ხო არ გავუშებდი.მთელმა უბანმა იცის და ახსოვთ ეგ ისტორია. გახსოვს მაგათთან მარიამი რო იყო მდგმურად,თურმე მე მოვწონდი ხოდა ნოდოს ვუთახრი,მეთქი იცოდე ქეთი მეც მომწონს იმას მე და შანსი არ გაქვს მეთქი,ხოდა აი მარიამს კიდევ მოსწონხარ და დაეჩალიჩე მეთქი.
– 10 წლის ბავშვს ეგ აზრები რატო გაწუხებდა?
– რავი ბიჭო ხო იცი ბავშვობიდან რაც ვიყავი.
– ხოო ვიცი ვიცი, დღემდე ეგეთიხარ.
– შეეშვი ახლა მაგ გოგოზე ლაპარაკს და საქმესმიხედე,საღამოს უნდა ჩავაბარომანქანა პარტონს.


– მოიცა ანუ ეგენი ყველანი ძმაკაცები არიან?
– ხო გოგო ყველანი ძმაკაცები არიან ,დათა ამერიკაში ცხოვრობდა ზაფხულობით ჩამოდიოდა როგორც ვიცი,ახლა კიდევსულ ჩამოვიდაო.
– და საიდან გაიგე რომ სულ ჩამოვიდა?
– ხო იცი ჩემთან სამეზობლოში არაფერია გაუგებარი.
– ერთიმეზობელი გვყავს,აი რომგიყვებოდით მთელი ბავშობა მიძახდა ღვინიაშვილებს უნდა გაგაყოლოვო, მაგან მითხრა, აი შენი დათა რა კაცი დადგაო,ჩვენ კიდევ რომ გითარით უნდა მიგათხოვოთო ადექი და საწყალი ბიჭ ისე სცემე ეზოში მაშინაც არ შემოდიოდა შენ რომ აქ არ იყავიო.
– ანუ ახლა ასეთი დასკვნა გამოვიტანე მე.
– საუბარი შეაწყვეტინა ანიმ სოფოს. იცოდე თავი შეიკავე საჯაროგანხადებებისგან.
– და რატომ? არ ვაპირებ, ეგ ლაშა სუფთა ბადრიჯანია, არ გაბედოთ და არ შემედაოთ,მალე დარწმუნდებით, ბავშვობიდან ეგეთი იყო,ძმაკაცს გოგო წაართვა, მეტი მიზეზი რა გინდათ, დათას ქეთი დარწმუნებული ვარ, მოსწონდა და ახლაც მოსოწნს.
– რა მოვწონდი და მოვწონვარ გამარჯობას არ მეუბნება.
– ხოდა ზუსტად მაგიტომ.
– ქალურილოგიკა,ისევ მოროგი ლიზის რეპლიკა ამდენხნიანი დუმილის შემდეგ.
– ლიზი შენ კაცი ხარ?
– არა ,მაგრამ თქვენგან განსხვავებით ლოგიკურას ვმსჯელობ.
– მერელოგიკურად თუ მსჯელობ შენც მაგ დასკვნამდე უნდა მისულიყავი.
– კარგი არ ვაპირებ თვქვენთან კამათს არ ვარ კამათის გუნებაზე.
– ხოდა არ მე მეკამათო ლიზი. მალე თავადაც დარწმუნდები.