აკაკი

სახლში დავბრუნდი.კართან ვიღაც ქალი იდგა ძალიან ცუდ მდგომარეობაში იყო.

მე:აქ რა ხდება?

დაცვა:ბატონო, ეს ქალბატონი თქვენს ნახვას ითხოვს და ვერ გავაგებინეთ, რომ სახლში არ იყავით.

მე:ქალბატო, რა გნებავთ?

ის:აკაკი, აკაკი შვილო, მიშველე გემუდარები, დამეხმარე შენი იმედიღა მაქვს. სხვა ვერავინ მიშველის .აკაკი ჩვენ გოგოს უშველე, შენ თუ უშველი.

მე: ქალბატონო, დამშვიდდით და ისე მელაპარაკეთ. ვერაფერს ვიგებ, ვინ ხართ? ძალიან მეცნობით.

ის:მე ანას დედა ვარ, შვილო. ნატო.დამეხმარე გემუდარები, ჩემი ანა გაიტაცეს. მხოლო შენ თუ გვიშველი, სხვა არავის იმედი აღარ გვაქვს.ვაჩე ვერაფერს აკეთებს .

მე:ანას რა დაემართა? ქალბატონო დამშვიდით და მომიყევით.

ნატო:მოკლედ ანა გაიტაცეს.ვიღაც ანდრიამ თუ ანდრომ.ნატა და ის სკოლიდან რომ გამოდიოდნენ ძალით ჩაუგდია მანქანაში. წაიყვანეს და ვაჩემ და ბიჭბებმა მთელი თბილის გადააბრუნეს და ვერა იპოვეს. შენ თუ გვიშველი, გემუდარები დაგვეხმარე.

მე:რას ნიშნავს ანდრომ გაიტაცა?!კარგით ქალბატონო, ბიჭებს ვეტყვი და სახლში წაგიყვანენ. დამშვიდდით ანას ვიპოვით. მე ვაჩესთან წავალ და ყველაფერს გავარკვევ. თქვნ ნუ ინერვიულებთ.ანას დაგიბრუნებთ, ჯანმრთელს და სახსალამათს. ჩემი ხელით მოგიყვანთ, გპირდებით. ასე, რომ დამშვიდდით.

ნატო:მალდობა შვილო. შენ გაიხარე. შენი იმედი მაქვს მე.

ბიჭებმა წაიყვანეს.კინაღამ გადავირიე, ეს რომ გავიგე. იმ ნაძირალამ, როგორ გაბედა.ბიჭები შევკრიბე და ვაჩესთან წავედით.ქუჩაში შეგვხვდა.უძილო იყო, მტვრიანი.საღად ვერ აზროვნებდა.

მე:ვაჩე ქალბატონმა ნატომ მომიყვა მომხდარი. რა ხდება?

ვაჩე:მაინც უთქვამთ. სულ ყველაგან ვეძებეთ აკაკი, მთელი ქალაქი გადავაბრუნეთ. მაგრამ არსად არ არიან . ჩემი და იმ გიჟს ჰყავს და მე მშვიდად როგორ დვაჯდე, უნდა ვიპოვო აკაკი .მსოფლიოს მეორე ბოლოშიც კი, მე ვიპოვი ჩემს დას.

მე: ვიპოვით ვაჩე. ვიპოვით მენდე.მე უკვე დავავალე ბიჭებს და მალე გაარკვევენ სად ჰყავს იმ ს**რს ანა და წამოვიყვანთ გპირდები. უსაფრთხოდ და ჯანმრთელს.

ვაჩე: იმედია აკაკი, იმეიდია. დიდი მადლობა, ასე რომ მეხმარები.

მე: მადლობას ნუ მიხდი. ეს ყველაფერი ჩემი ბრალია, ანა ჩემს გამოა ამ შარში.

მალევე ბიჭები მოვიდნენ და მისმართი მოგვცეს.

ვაჩე: რა ადგილია?

მე:ეს ანდროს სახლია პირადი.თბილისისგან ცოტა მოშორებით.იქ არიან ახლა.ცოტანი იქნებიან. ალბათ დაუგეგმავად გააკეთა, მთვრალმა.

ვაჩე:მაშინ ახლა რა უნდა ვქნათ?.

მე:რა და, უნდა წავიდეთ და ანა წამოვიყვანოთ. რაღას ვუცადოთ? როდის გავიგებთ რამე ცუდს?!

ვაჩე: მართალი ხარ.

ოთხივენი წავედით. ჩვენ ბიჭები და ვაჩე.ერთი საათის გზაზე იყო თბილისიდან.ეს დიდი სახლია. აქ მანამდეც ვარ ნამყოფი.მართლაც არავინ იყო და ჩუმად შევედით.ყველას პისტოლეტები გვეკავა.სახლში ძალიან სიჩუმე იყო.

მე:კარგით. მოკლედ მე და ლევანი მეორეზე ავალთ.თქვენ პირველი გაჩხრიკეთ. იცოდეთ, არ ისროლოთ,თუ აუცილებელი არ გახდა.

ჩვენ ზემოთ ავედით, ოთახები შევამოწმეთ. არსად არაფერი არ იყო, კვალიც კი არ იყო.დაბლა ჩავედით ისევ .ბიჭებიც მოვიდნენ,
და მისაღებში შევგროვდით.

მე:ზევით არაფერია ისეთი .

ვაჩე:ხო, არც აქ.

ლევანი:ეზოში ხო არ ვნახოთ?.

მე:კი წავიდეთ, შეიძლება რამე იყოს.

ფეხი რაღაცას დავადგი და ავიღე, სამაჯური იყო.

მე:ეს რა  არის? ანას არ ეკეთა?

ვაჩე:კი. ეს ანასია მე ვაჩუქე.

მე: ესეიგი, აქ ჰყავდა. შეიძლება ახლაც აქ არიან.კიდევ შევამოწმოთ.მე ავალ მაღლა, თქვენ ეზოში და აქ ნახეთ.

მაღლა ავედი და ოთახები საგულდაგულოდ დავათვალიერე.
არაფერი არ იყო,საერთოდ.ჩამოსვლად ვაპირებდი, რაღაცის დაბრახუნების ხმა რომ გავიგე.დაბლიდან იყო და იქ ჩავვარდი.კარში ანდრო იდგა, წინ კი ბიჭები.ანდრო დაეჭირათ და ვაჩეს ძლივს აკავებდნენ ბიჭბი.იქ მივვარდი.ვაჩე ძლივს შევაჩერეთ.

ანდრო:ანუ, მაინც მოხვედით არა? ცოტა დააგვიანეთ, რომ არ მოგატყუოთ ანა აღარ გელოდათ.

ვაჩე:სადაა ჩემი და შე გიჟო? რა უქენი? რამე თუ დაუშავე, მოგკლავ. ჩემი ხელით დაგმარხავ, სულ ცალ ფეხზე აბულაძე ხარ, თუ ბაგრატიონი.

ანდრო:ოჰ, ოჰ, ოჰ.შემეშინდა ძალიან .

მე:ანდრო ,ანა სად არის ?

მე:შენ რაღა გინდა აქ ?არავინ გელოდა .

ვაჩე:ჩემი და სად არის?, გკითხეს მგონი და დროზე თქვი. სად წაიყვანე ანა?.

ანდრო:რა ცუდი ბიჭი ხარ შენ! სიძეს უნდა მეძახდე და საჩუქრებით მოდიოდე და შენ მიყვირიხარ.  რაღაც ტიპიურ ძმას არ გავხარ.

ყელში ვწვდი და კედელზე მიავნარცხე.

მე:სად არის ანა? მეტჯერ აღარ გავიმეორებ.

ანდრო:აბა მე რა ვიცი?! გელოდათ, გელოდათ და მერე მობეზრდა.

ვაჩე: ჩემს დას რამე თუ დაუშავე, იცოდე, მწარედ ინანებ.

აკაკი:ჰე ეხლა, ანდრო თქვი სადაა ანა ?

ანდრო:შენ საერთოდ, რატომ ერევი? ეს კაი, ძმაა. იმას ანას დაქალი მოსწონს.ის კიდე მომავალში ᲐᲚᲑᲐᲗ დანათესვადება ნატას ოჯახთან და მაგ პონტში. და შენ საერთოდ რა გაკავშირებს მასთან? არაფერი, ჰოდა იქ ნუ ეჩრები, სადაც არ გეკითხებიან .ანა უკვე სხვას ეკუთვნის.

ამის მოსმენაზე ტვინში სისხლმა ამასხა და დავარტყი.ძლივს გამაჩერა ლევანმა.

ანდრო:ესე მარტივად თუ გაგაბრაზებდი, აქამდე სად იყო ეს გოგო?

მე:ჩათვალე, მკვდარი ხარ აბუალძე! ანას რამე რომ სჭირდეს, იქვე ცოცხლად დაგბუგავ.

ვაჩე:ანდრო სადაა ანა?

ვაჩე:არ ვიტყვი არაო, არაო არ მინდა არაო.

აღიღინდა.ყელში წავუჭირე.

მე:ბოლოჯერ ვკითხულობ სადაა ანა?სად ჯანდაბაში წაიყვანე ანა?

ანდრო:უიი გამახსენდა ,თქვნ იმ ანას არ ეძებთ, ლამაზი გრძელი შავი თმიანი გოგო რომ  იყო თაფლისფერი თვალებით ? არ ვიცი, ბოლოს მის დაბადების დღეზე ვნახე.

ვაჩე:გვეკაიფები ხო? დროზე თქვი სადაა ჩემი და?.

ამ დროს ანდრო გამისხლტა ხელიდან და ფანჯრიდან გადახტა.მაშინვე გავეკიდეთ, მაგრამ მანქანით წავიდა.

მე:ჯანდაბა,ჯანდაბა!ამის დედაც! დაიჭირეთ დროზე და მოათრიაეთ აქ ეგ ძაღლი.დროზე!

ვყვიროდი.ყველა გარეთ გავარდა.მაღლა ავედი, უჯრაში იარაღი იყო და იმის ასაღებად.

მე:ჯანდაბა! სად ხარ ანა, სად?! ამის დედაც.

მაგიდას ავკარი ფეხი და ხალიჩაც ზედ მიჰყვა. ძირს დავიხედე და პატარა კარი გამოჩნდა ჩაჭრილი.დავიხრაე და ავხადე.კიბე ჩადიოდა.იარაღი გადავტენე და ჩავედი.ბნელი ოთახი იყო, არანაირი სინათლით და მტვრიანი, ჩახუთული ჰაერი იყო.მოვათვალიერე და სანახაობამ სადინლად გამაბრაზა. ბეტონის იატაკზე ანა უგონოდ ეგდო.სიცივისგან ოთხად მოკეცილიყო.სახეზე და არა მარტო ცემის კვალი ეტყობოდა.ტუჩები დახეთქილი ჰქონდა.თვალები ჩალურჯებული, ამდენი ტირილისგან.მასთან დავიხარე და შევანჯღრიე.

მე:ანა!ანა! გაღვიძე, გესმის, გაიღვიძე!.

ვანჯღრევდი, ვუყვიროდი. არაფერი აღვიძებდა.ხელებში მოვიქცე.

მე:ანიკო იცოდე, რამე რომ დაგემართოს, არასდროს გაპატიებ, ხო კარგად გაიგე?!

მაღლა ავიყვანე და პირევლ სართულზე ჩავედი.მანქანები წაეყვანთ.დივანზე მივაწვინე.სამზარეულოდან წყალი მივიტანე და დავალევინე.ისე შეიწოვა .ეს ცხოველი, წყალსაც არ ასმევდა ორი დღე. რომ ვიპოვი, ისე მოვკლავ, არც კი დავფიქრდები.იქვე მიგდებული ადიელა მივაფარე.რადგან, საკმაოდ გრილოდა. იმ ჯურღმულში კიდევ, განსაკუთრებით.იქვე დავჯექი მეც.ბიჭები წესით მალე მოვლენ.სამზარეულოში ვიყავი წყლისთვის გასული, წამოკივლება რომ გავიგე. მაშინვე მისაღებში გავჩნდი.წამომჯდარიყო და თვალებს დაბნეული აცეცებდა.

მე:ანიკო გაიღვიძე?

რომ დამინახა შეხტა, მაგრამ მერე ატირდა და ქვითინი დაიწყო.მასთან მივედი.

მე:კარგი, დამშვიდდი,მორჩა ყველაფერი. დამთავრდა,ყველაფერი მორჩა . უსაფრთხოდ ხარ, ნუ გეშინია.

ტირილს მთელი ძალით აგრძელებდა.

მე:ანა შემომხედე, უსაფრთხოდ ხარ. არაფერი გჭირს,ვაჩეც მალე მოვა და წავალთ ხო?! დამშვიდდი, კარგად ხარ, მორჩა .

უფრო ატირდა და მის სიმაღლეზე დახრილს ხელები კისერზე მომხვია და ჩამეხუტა.მთელი ძალით ტიროდა, ჩემ მხარზე ჩამოყრდნობილი.ისე ტიროდა ვეღარც სუნთქავდა.

ოდნავ მოვიცილე.

მე:ანიკო ნუ გეშინია.მე შენთან ვარ, ვაჩეც მალე მოვა.ის აქ არაა და დიდხანს ვეღარ იქნება დედამიწაზე, გპირდები.გეფიცები, აქედან მალე წავალთ აღარფერი მოგივა. გპირდები ვანანებზ იმ ნაძირალას შენს ასეთ დღეში ჩაგდებას ვანებებ ხო?!

ის:აქამდე სად იყავით?? იცი როგორ გელოდებოდით?? არა და არ მოხვედით. ისე მაშინებდა. ის დამპალი მცემდა, მირტყამდა და წყალსაც კი არ მასმევდა რა საჭმელზეა ლაპარაკი.ძაან მეშინოდა.მეგონა...მეგონა აღარ მიხვიდოდუთ და მასთან დამტოვებდით, მეგონა მოვკვდებოდი.

მე:შშ.. ეგ აღარ თქვა.გეფიცები ინანებს.შემომხედე (ნიკაპზე მოვკიდე ხელი) შენ თავს გეფიცები, ძაან მწარედ ინანებს.თითოეულ შენ ცრემლს ვანანებ, გპირდები.დამშვიდდი ხო?! აღარ იტირო.

თავი დამიქნია. მამცილდა.
სამზარეულოდან წყალი მივიტანე და ერთი დალევით დაცალა.

მე:ის ცხოველი ასე როგორ მოგექცა .რამე დაგიშავა? შეგეხო?

ის:არა არა, არაფერი მსგავსი.

მე:კარგი. ყველაფერი მორჩა, კარგადაა, მალე წავალთ.

ამის თქმაზე რამოდენიმეჯერ ტყვიის გასროლის ხმა გაისმა და შეკრთა.მეც დავიძაბე.კატი გაიხსნა და ანდრო დასისხლიანებული, ცხვირ-პირ დალეწილი, შემოვიდა ბარბაცით.ანას ავეფარე წინ.

ანდრო:ოჰ, ოჰ. იპოვე არა?! ყოჩაღ, არ ველოდი.

მე: ბიჭები სად არიან! რა დაუშავე მათ?.

ანრი:მალე მოვლენ ისინიც .არ იღელვო.ახლა კი, აბა ქალბატონო ანიკო, როგორ ხარ? მოგენატრა ხო დღის სინაღლე. ცოტა ხანს დატკბი, სანამ უკან დაგაბრუნებ.

მე:მოკეტე!.მას აღარ შეეხები. აღარ დავუშვებ. საერთოდ შენც ხომ იცი, რომ მაგარი დარხეული გაქ?!.

ანდრო:ხედვა ანიკო?! იმუქრება! კი არ იცის, რომ მალევე ისევ გავუშვბ აქედან და იდილიას დავიბრუნებთ.

მე:მოკეტე შენი დედაც!. იარაღი გაწიე და როგორც კაცი ისე მელაპარკე.

ანდრო:ეხლა ვარ კაცი?! არ მინდა.ახლა კი, ანა, მოსცილდი აკაკის! .

ერთამენთს ვუყურებდით.ისე მებღაუჭებოდა, შეშინებული იყო.

ანდრო:მოსციდი მეთქი დროზე!.

იმხელა იღრიალა, სახლი შეზანზარდა.

ოდნავ მომშორდა.და გვერდით დადგა.

ანდრო:კარგად აი ასე.

მე:ანდრო გოგო გაუშვი, მას არაფერი დაუშავებია. შენ პრობლემა ჩემთან გაქვს.ის რა შუაშია?.

ანდრო:მართლა ასეთი სულელი გგონივარ?! .ასე მხოლოდ მაშინ ლაპარაკობ, როცა ეს გოგოა საფრთხეში და რა? მართლა ასეთი შტერი ვარ ? შენ მე როგორ უნდა მომატყუვო ჰა?

იღრიალა და ტყვია იატაკს დასცა. ანამ შეიკივლა და ატირდა.

ანდრო:აკაკი გადი ოთახიდან.მეორეჯერ აღარ გავიმეორებ!.

მე :არ გავალ, თუ გავალ, ანაც წამოვა.

ანდრო:დარწმუნებული ხარ?

კიდევ გაცვალა იარაღი, ამჯერად ჩემს ფეხებთან.

მე:კი დარწ..

სიტყვა ანამ შემაწყვეტინა.

ანა:ანდრო...

მიუახლოვდა და წინ დაუდგა. რას აკეთებს?

მე:ანა მოდი აქ, რას აკეთებ?!.
თითქოს არც გაუგონია, ისე ჩამიარა.

წინ ჩამოუდგა და თვალი თვალში გაუყარა.

ანა:ანდრო შენ მართალი ხარ. მოდი აკაკი ამ სახლიდან გავუშვათ.ჩვენი იდილია დავიბრუნოთ.როგორ მშვიდად ვიყავით, ის კი მოვიდა და აგვაწიოკა. აკაკი წავა და ისევ დავრჩებით ჩვენ.

გაოცებული ვუყურებდი.რას ბოდავს საერთოდ.ხელები ხელებზე დააწყო.ანდროც გაოცებული იყო, მაგრამ კმაყოფილად გაეცინა.

ანდრო:ხედავ? ჩვენ ორივეს გვინდა, რომ წახვიდე, ხოდა წადი.მე და ჩემს ანას საქმეები გვაქსვ. უთხარი ლამაზო, რომ წავიდეს.

ამ დროს, ანამ იარაღი გაოჰგლიჯა ხელიდან და დაუმიზნა.მაშინვე მოვეგე გონს და მასთან მივედი .იარაღი გამოვართვი .კანკალებდა, ძირს ჩაიკეცა და ატირდა.

ანდრო:ახლა მივხვდი? რასაც აკეთებდი.მეც არ ვიფიქრე, ამ გოგოს რა სჭირსთქო?! ყოჩაღ ლამაზო! ჭკვაინიც ყოფილხარ.

ანდროს ვეცი და დავარტყი.კედელზე მივაგდე და ყელში ვწვდი.

მე:სად არიან ბიჭები?

ანდრო:ეგ არ ვიცი, შენზეა დამოკიდებული.

ძირს დავაგდე და ხელები თოკით შევუკარი.მერე სკამზე დავსვი. ანას მივუბრუნდი. ძირს მოკეცილიყო და სლუკუნებდა. მასთან დავიხარე.

მე:ანა შემომხედე, ანიკო შემომხედე მეთქი.

აწყიანებული თვალები უფრო დამრგვალებოდა და წამწწმები გამუქებოდა.უცებ რომ ამომანათა თვალები, დავიბენი.მაგრამ მალევე მოვედი აზრზე.

მე:ნუ გეშინია,მორჩა .ამჯერად მართლა მორჩა. გეფიცები .ყველაფერი კარგადაა.მალე წავალთ აქედან.ახლა შენ მაღლა ადი და იქ მოიცადე ხო? მალე მოვალ მეც.

თავი ნელა დამიქნია და წამოდგა.მაღლა ავაცილე და კარები მოვიხურე.არ მინდა ეს ნახოს.იმ ნაბიჭვართან ჩავედი.

მე:აბა ბატონო ანდრო? დავიწყოთ?

ანდრო:რა იყო, არ გინდ მის თვალწინ გააკეთო ეს ხო? მე კი ვერაფრით დავიჯერებ, რომ უმნიშვნელო არაა.

მე:ახლა დიდხანს ვუსმინო შენს ყბედობას, თუ იტყვი ბიჭები სად არიან.

ანდრო:ისე მართლა მესმის შენი.კარგი გემოვნება გაქვს, მართალ ლამაზი გოგოა.

გავარტყი.

მე:მე ეგ არ მიკითხავს.ცრცხლზე ნავთს რომ ასხამ, ხვდები?

ანდრო:მართლა მეგონა, რომ  დამინახე მაშინვე მომკლავდი, მაგრამ იმ გოგოს უნდა ვუთხრა, მეც მასწვალოს, რანაირად ახერხებს შენს დამშვიდებას.

კიდევ დავარტყი.

მე:დიდხანს გისმინო?

ანდრო:მოგიწევს.იცი როგორ ელოედბეოდა თავის ძმას.მე კი ვიმეორებდი არც აკაკი არ მოვა თქო.მას, მართლა სჯერა, რომ უბრალო ნაცნობები ხართ.ცოტა მეცოდები იცი?

ისევე დავარტყი.

ანდრო:გაოცებული ხარ, ხო? გოგო ყელზე რომ არ გეკიდება და ამდენ ქალს შორის მაინცდამაინც ის გინდა შენ.

მე:მოკეტე ,ჩაიწყვიტე ეგ ხმა.

ანდრო:ბრაზობ ხო?შენს ადგილას, მეც გავბრაზდი.ვინმე ასე მინდოდეს და ის ვერ მამჩნევდეს, გავაფრენდი .ისე მაგაში კი ვგავართ ხო იცი?!.

მე:რა?

ანდრო:რა, მართლა გეგონა, რომ იმიტომ მივიტაცე რომ შენ გამებრაზებინე? ეგეც არის.მაგრამ თუ შენი გაბრაზების მეთოდი ასეთი ლამაზი, ტკბილი და ეშხიანი იქნებიდა, რას ვიფიქრებდი?! იმ პატარა ეშმაკუნათი მეც, შენი არ იყოს,მოხიბლული ვარ

ვურტყამდი, ეს .

ანდო:დღითიდთე უფრო გამწარდები.შენ რა, მართლა გჯერა, რომ ამ გოგს, წაიყვან, იტყვი, არაფერი მომხდარაო და ხალხიც დაიჯერებს.მიბრუნებულ გოგოს, ზედ არავინ შეხედავს და ბოლოს, მაგის ოჯახი ისევ ჩემთან მოვა.მეც, როგორც კარგი ადამიანი, დავთანხმდები. შემდეგ იმ გოგას, შენ რომ ასე გინდა, ჩემი ცოლი ერქმევა. ყველაგან ერთად გვნახავ.ჩვენ ქორწილში, მეფე პატარძლის სადღეგრძელოსზ ყანწითაც დალევ და ვერაფერს შეცვლი, საერთოდ ვერაფერს.მაგარია ხო?!

მე:მოკეტე ,მოკეტე შენი დედაც!.

უკვე უაზროდ ვურტყამდი. აღარაფერი მესომოდა.გონს მაშინ მოვედი, ლევანმა ერთი რომ მიღრიალა და გამარტყა. ანდრო სულ დასისხლიანებული იყო, გონება დაკარგული.მე სულ სისხლში ამოთხვრილი. დივანზე მივეგდე.

ლევანი:გაგიჟდი?! რომ არ მივსულიყავით მოკლავდი .

ვაჩე:ანაზე არაფერი უთქვამს?.

მე:ანა მეორე სართულზეა, იქ გავუშვი.

ვაჩე:მადლობა ღმერთს, ჩემი დაიკო, ჩემი პატარა.უნდა ვნახო.

მე: ერთი წუთით, სანამ ახვალ ცოტა ხნით მინდა დაველაპარაკო .

ვაჩე:კაი, როგორც გინდა.

მაღლა ავედი და კარი შევხსენი. მოკუნტული იჯდა.რომ დამინახა, შეეშინდა.

მე:ნუ. გეშინია ჩემი არაა.

მასთან ჩამოვჯექი.

ის:ბიჭები არ გამოჩნდნენ?.

მე:დაბლა არიან და გიცდიან, ოღონდ ჯერ უნდა გელაპარაკო.

ანა:რაზე?

მე:შენზე გაბრაზებული ვარ ანიკო, ძალიან გაბრაზებული.რას ფიქრობდი, როცა მისთვის იარაღის წართმევა გადაწყვიტე?რომ მიმხვდარიყო,შენთვის რამე რომ დაეშავებინა, მერე სად მიდიოდი ჰა? ან მე რა უნდა მექნა.ის იარაღი რომ დაეხალებინა მერე?.ასე სულელურად არ უნდა მოვქცეულიყავი, შენ ხომ ჭკვიანი გოგო ხარ არა?!.

ანა:აბა რა მექნა?.ფილმივით მეყურებინა, როგორ მოგკლავდა ჯერ შენ და მერე მეც ზედ მომაყოლებდა?ასე მოვქცეულიყავი? ის ვიღაც შეშლილია, არაადამინია.იმ სოროში გამომკეტა.უწყლოდ, უყველაფროდ.საღამოს მთვრალი ჩამოდიოდა და წყალიც კი, რომ მომეთხოვა, მირტყამდა და არა მარტო ხელით.მერე ადიოდა და ზემოთ მშვიდად, ტკბილი ძილით იძუნებდა, გესმის? და ამ ადამიანისთვის მეყურებინა, როგორ აპირებდა ჩვენი სიცოცხლეებით თამაშს?!.დრო უკან რომ დაბრუნდეს, მაინც იგივეს ვიზამ და რომ ვიცოდე, ამით დავზარალდები ან მოვკვდები, ისევ იგივეს ვიზამ, ეხლა გაიგე? ხო კარგად გაიგე არა?!.

თან ტიროდა, ამას რომ ყვებოდა.ჩავეხუტე.

მე:სულელი გოგო ხარ შენ.ცუდი გოგო ხარ.და მაინც ყველაფერი ჩემი ბრალია, რაც მოგივიდა ყველაფერი ანიკო. მაპატიე, ძაან გთხოვ მაპატიე. რომ ასეთი საშინელბა მოგახვიე თავს.მე ვწუხვარ, მართლა.რამე რომ დაეშავებინა იმ არაკაცს, მას მოვკლავდი და თავსაც მოვიკლავდი .მაპატიე ანიკო, რომ ესეთი ცუდი ვარ.

გამიღიმა.ცრემლები მოიწმინდა .ისე საყვარლად მიცინოდა.

ის:მე შენ დამნაშვედ არ გთვლი აკაკი. ასე, რომ საპატიებელი არაფერია.პირიქით, ეს მე მაქვს ბოდიში მოსახდელი. ასეთი შარიანი რომ ვარ და შენც შიგ გითრევ ყოველთვის.და რაც მთავარია, ძალიან, ძალაინ დიიდ მადლობა.ისეთი მადლიერი ვარ, რომ ჩემი დარჩენილი სიცოცხლე ყოველ წამს მადლობა რომ ვიძახო, მაინც ვერ გადავიხდი. მართლა დიდი მადლობა.

თვითონ ჩამეხუტა ამჯერად.და მალევე მომშორდა

ანა:არ წავიდეთ? აქ გაჩერება აღარ მინდა.

მე:ხო, წავიდეთ. დაბლა ბიჭები გველოდებიან.

კიბე უცებ გაირბინა და თავიდ ძმას შეახტა.გამეცინა.იმანაც ხელები მოხვია და ჩაიხუტა.ყველანი წამოვედით იქიდან .ვაჩე და ანა სახლში მივიყავნეთ.ერთი გენახათ, მთელი სამეზობლო როგორ ეხვეოდა და ეხუტებოდა.ნატამ ლამის გაჭყლიტა საწყალი ანა.ამ დროს, თავში ანდროს სიტყვები ამომიტივტივდა. როცა თქვა რომ არავინ აღარ შეხედავდა.  გამეცინა.ეს გოგო ამ უბნის თვალია და ყველას ძალიან უყვარს .როგორ თუ არავინ შეხედავდა? პირიქით, ახლა ყველა ორამაგდ უყურებს და თავს ევლება.დედამისმა და ვაჩრმ დაიჟინეს შემოდით ცოტა ხანიო და ჩვენც უარი ვერ ვუთხარით.ანას ისე ევლებოდნენ მეც კი შემდურდა.

ქ/ნ:მადლობა ბიჭებო, ძაან დიდი. თქვენ რომ არა, ჩემი ანა, ჩემი გოგო, ახლა აქ არ იქნებოდა . ღმერთმა დაგლოცოთ .

მე:ნუ გვიხდით მალდობას ქალბატონლ.აქ სამადლობელი არაფერია.ახლა ჩვენ წავალთ და კვირას შევხვდებით.გავუღიმე და ᲬᲐᲛᲝᲕᲔᲓᲘᲗ.

ანა

სახლში ისე მივლიდნენ.მე უარი ვთქვი, გავლილის მოყოლაზე. ვისაც ვუთხარი, ისიც საკმარია.მართლა ძალიან მადლობელი ვარ აკაკისი,უზომოდ.მიუხედვად იმისა, რომ ისე ასე უარყოფს ამას, მადლობას მაინც იმსახურებს და მე მინდა რომ, რამით გადავუხადო.მაგრამ მას ყველაფერი აქვს, რაც სჭირდება და არ სჭირდება, საერთოდ ყველაფერი.ამიტომ ვერ მოვიფიქრე, მისთვის რის გაკეთება შემეძლო.შემდეგ წიგნს მივუბრუნდი და სანიშნი გადვანაცვლე.სანიშნზე გამახსენდა.ესეც ჩემი გაკეთებულია. მათი წვნა ძაან მიყვარს. სამაჯურები, ყელსაბამები. ყოველ წელს, ნატა მიკვეთავს ხოლმე საჩუქრად.მასაც გავუკეთებ რამეს.არ  მგონია, ასეთი რამ ჰქონდეს.ვაღიარებ რომ, ეს სამაჯური, მართლა ლამაზი გამოვიდა. თეთრი და შავი.კვირას წირვაზე ვიყავით.მთელი კოტავშვილობა იქ იყო.ჩვენც იქ ვიყავით.წირვა რომ დამთავრდა, ხალხი გარეთ გამოვიდა და დიდ ყოველ წლიურ ბაზრობაზე ალაპარაკდა.როგორც წესი, ის ოქტომბრის შუა რიცხვებში იწყება.სოფლიდან, ხალხს ხილ ბოსტნეული ჩამოქვას და ქალაქში ყიდის.რამოდნეიმე დღეა გამოყოფილი და ახლაა ამის დრო.ლამზი სანახაობა ეწყობა ხოლმე და  ჩვენც მივდივართ.მისი ნახვა და მადლობის გადახდა მინდოდა, მაგრამ ისე იყო გართული ლევანთან ლაპარაკით ხელის შეშლა არც მიფიქრია. უკვე მოვდოდით.ჩვენები მალე წავიდნენ და მე  და ნატაღა მოვდიოდით უკან. თან განვიხილავდით ბაზრობას როგორც ყველა.ბიჭები რომ დაგვეწივენენ.

ლევანი:გამარჯობა.ანა როგორ ხარ?

მე:კარგად ლევან მადლობა.შენ როგორ ხარ?

ლევანი:მეც ვარ რა.ნატა შეიძლება ერთწუთს? .

ნატა:კი.

მე:კარგი მაშინ, ბარემ თქვნ ერთად წადით მეც წამოვალ ეხლა .

ნატამ თავი დამიქნია და ლევანს გაჰყვა.მეც წასვლა დავაპირე.

აკაკი: იმედია მართლა კარგად ხარ?

მე:კი .ისე,მინდოდა რაღაცის კითხვა.

ის:აბა გისმენ ? მოდი ცოტახანს დავსხდეთ ვილწპარაკოთ.

მე:კაი.(იქვე ეზოშივე დავსხდედით.)

აკაკი:აბა ?

მე:ხო ,ნუ ანდროზე მინდოდა მეკითხა, რა დამეართა, სად არის?.

ის:მისი გეშინია?

მე:არასწორედ გამიგე, მაგიტომ არ გეკითხები, რომ მეშინია, უბრალოდ მაინტერესებს.

აკაკი:სად არის არც მე ვიცი.ალბათ, ისევ იქ არის. სადაც დავტოვეთ. ვერც იმას გეტყვი დიდად კარგად არის თქო,მაგრამ.იმსახურებდა. მასზე ლაპარაკი დიდად არ მინდა.

მე: გეთანხმები. მასზე ლაპარაკი მეც არ მინდა.აკაკი, ეს ადრეც გითხარი, მოიხედავად იმსა, რომ შენ ამას უარყოფ მე მაინც ვთვლი რომ მადლობა უნდა გადაგიხადო.

აკაკი:კაი რა ანა. რა მადლობა. მადლობა კი არა, შენ ადგილზე, რომ ვიყო ჩემს თავს ისე გავლანძღავდი, რომ რავიცი.

მე:ჰოდა, გიხაროდეს, რომ არ ხარ.მოკელდ ბევრი ვიფიქრე, მინდოდა მადლობა რამით გადამეხადა, მაგრამ მინდა გითხრა, რომ ეს შენს შემთხვევაში და საერთოდ მდიდარი ხალხის შემთხვევაში რთული თემაა.ყველაფერი გაქვს რაც გჭირდება და არ გჭირდება.

აკაკი: ხო ეგ მართალია.მართლა რთული საკითხია.

მე:ბევრი ფიქრის შემდეგ, გადავწყვიტე რომ ეს გაჩუქო.იცი მე ძალიან მომწონს ასეთი რაღაცეების კეთება, ყოველთვის ვაკეთებ ამას ნატასთვის და ჩემთვის. ჩემი კლასელებისთვის. ახლა კი, შენთვისაც გავაკეთე. ნუ ძვირფასი არ არის და არც რაღაც უნიკალურია, მაგრამ იმედია შეურაცხყოფად არ მიიღებ.

აკაკი:რას ამბობ, რა შეურაცხყოფად. პირიქით ძაან მომწონს.ისე  ასეთი რაღაცეები საერთოდ არ მაქვს და თან ვითუმეტეს შენი გაკეთებული, რატომ უნდა მივიღო ცუდად. ძაან დიდი მადლობა.

მე:ნუ.მიხარია რომ მოგწონს .ეს არ არის საკმარისი, იმისთვის რომ მადლიერება გამოვხატო, მაგრამ ამ მომენტში, ვფიქრობ სხვა არაფერი შემიძლია.

აკაკი:ანა იცოდე, თუ მადლობას კიდევ მეტყვი მაწყენინებ. თან  მადლობას მაშინ უნდა ვიხდიდთ, როცა ამას იმსახურებენ და არა ყოველთვუს.დააფასე ეს სიტყვა  და შენ კი, იმსახრებ დიდ მადლობას.მართლა მომწონს დიდი მადლობა.

მე:კარგი.აღარ გეტყვი.არაფრის.კაი წავალ მე ხო? ნახვადის.

აკაკი:გაგაცილებ სახლამდე.

მე:კაი.

მალევე მივედით. დავემშვიდობე.ნატა უკვე ჩემთან იჯდა.გამეცინა.

ნატა:აბა რა გითხრა, ᲠᲐ უთხარი.

მე:ოხ ნატალია იმედაძე, შენ ვინ ხარ.(ხალიჩაზე  მოვაკლათდი მეც.)

მე:არაფერი ისეთი, მადლობა გადვაუხადე და სამაჯური ვაჩუქე. იმანაც მადლობაო. მომაცლა და წავიდა. ვსო.შენ რა გითხრა ლევანმა?

ნატალია:მეც არაფერი, იმიტომ გამოგიყვანე, რომ მარტო დარჩენილიყვნენო.მერე ციტა ვილაპარაკეთ.ნუ მიყურებ ეგრე, არაფერი ისეთი არ მითქვამს.მან თქვა, რომ არავის არ ვგავარ, ვისაც იცნობს. რადგან სხვებივით პირფერი არ ვარ.

მე:ვიცი რომ ასეა .მეც ასე ვფიქრობ.

ნატალია:ჰო რა მაგარია. ყველაფერი რა კარგადაა. ბაზრობაზე ერთად წავიდეთ რა მე შენ და რავი ჰა მაქსიმუმ ვაჩე.

მე:კაი ერთად წავიდეთ.

ოთხშაბათსაა ეს ბაზრობა .უფროსწორედ, ოთხშაბათს იხსნება.ჩვენც მივდივართ.წინა დღით ტანსაცმელი გავამზადე და ნატასაც ველაპარაკე.მეორე დღით ადრე ავდექი და ჩავიცვი.ნატაც მალევე ვნახე და ფეხით დავუყევით ბაზრობის ადგილისკენ გზას.ნელა ჩავისეირნეთ.ვაჩეც უნდა წამოსულიყო, მაგრამ უკვე თავის კლასელებთან ერთად იქ ბრძნადბეოდა.ნელა ჩავუყევით ბაზრობას და მხიარულად ვლაპარაკობდით.
ვათვალიერებდით ფერად ფერად დახლებს.რომელიც სავსე იყო გოგრით, ვაშლით, მანდარინით, ატმით, ყველაფრით.აქა-იქ რაღაცეებსაც  ვაგემოვნებდით.მერე საიდანღაც გიტარის ჰანგები მომესმა, ნატას ხელი ჩავკიდე და იქ მივედით.ბავშვობიდან ვგიჟდები გიტარაზე.ხახლი წრიულად შემორტყმოდა ხანდაზმულ კაცს და გაოცებით უსმენდნენ.ისე კარგად უკრავდა, ისე კარგად.სიტყვები არ მაქვს რომ აღვწერო.თანაც იქვე მოხუცებული ბებო იდგა და აწყლიანებული თვალებით უყურებდა.ისე ჩავიფალი ამ სანახაობაში ნატას გასვლა, ვერც გავიგე.სასიყავრული ჰანგების დამთავრებისას თვალიდან ცრემლები მომდიოდა და ვიღაცას დაუფიქრებლად გამოვართვი "სელპაკი".

აკაკი: რას ვიფიქრებდი, ჩემი გულქვა ანიკო, ასეთი გულჩვილი თუ იყო..

ნაცნობი ხმის გაგონების შემდეგ შევხედე. აკაკი მედგა თავზე, ცინიკური ღიმილით.ჯერ ჰაერში შევხტი, მერე გვერძე გავხტი და ახლაღა შევნიშნე ნატას გაქრობა. გაეცინა ჩემს რეაქციაზე.