-მაპატიე მამი.. მართლა მაპატიე ის საშინელი დღეები რაც ჩემ გამო გამოიარეთ. ყველაფერს დავთმობდი ახლა რომ რამის გამოსწორება შემეძლოს. ღმერთს მხოლოდ იმისთვის ვუხდი მადლობას რომ შვილები მყავს, მხოლოდ ამისთვის რადგან ცხოვრებაში სხვა არასდროს არაფერში გამმართლებია ლიტა.. რამდენი წელია მარტო ვარ ძაღლივით მიგდებული და ალბათ ერთი ადამიანიც კი არ არსებობს ვისაც ჩემი ბედი აღელვებს, არ ფიქრობ რომ საკმარისად ვაგე პასუხი ჩემს საქციელებზე?
-დღეს საკუთარი დედა მიწას უნდა მივაბარო ლაშა! დედა, რომელმაც 43-ვე წელი მხოლოდ ჩემთვის და ჩემი დისთვის იცოცხლა! ყველაზე ნაკლებად ახლა შენი აქ დანახვა და შენგან რამის მოსმენა მინდა!
მიუხედავად იმისა რომ თითქოს ანას სიკვდილში მის ბიოლოგიურ მამას საერთო არაფერი ჰქონდა, მაინც ყველაზე დიდ დამნაშავედ ის წარმოედგინა ლიტას და ნაზი ხელები კანკალისგან ეჭიმებოდა იმაზე ფიქრით თუ რამდენად ეზიზღებოდა კაცი , რომელიც რეალურად დედის შემდეგ მისთვის ყველაზე ახლო უნდა ყოფილიყო.. სხეულში ჟრუანტელი უვლიდა როცა მის თითქოს უცოდველ სახეს ხედავდა მაშინ, როცა თავიდან ბოლომდე იცოდა მისი ცოდვების შესახებ.
ნეტავ ანას რომ ის არ გადაეტანა, რისი გადატანაც მოუწია , მაინც 43 წლის ასაკში დაასრულებდა სიცოცხლეს? ალბათ არა!
ლიტა დარწმუნებული იყო რომ მენტალური და ფიზიკური ჯანმრთელობა 100%ით ებმიან ერთმანეთს და სწორედ ეს იყო მიზეზი რატომაც მოტყდა ასე ნაადრევად მისთვის ერთადერთი სიცოცხლის წყარო..
ბიოლოგიურ მამას გვერდი ცივად აუარა , თვალებით ანიშნა კიდევ ერთხელ ჩემთან მოახლოება არ გაბედოო და საყვარელ მეუღლეს ამოუდგა გვერდით.
-ლილე სად არის?-ყურში ჩუმად ჩასჩურჩულა და ფიქრებისგან გახეთქვამდე მისული თავი მხარზე ჩამოადო.
-ძალიან განიცდის ლიტუ, ვერ წამოვიდა, ნუ დააძალებ ის გააკეთოს რაც თავს ცუდად აგრძნობინებს.
-ჩემი საბრალო გოგო..-მაქსიმალურად ხმადაბლა ამოისლუკუნა ლიტამ და ცრემლების შეკავებას კბილების ერთმანეთზე დაჭერით შეეცადა.

ოთხად მოკეცილი იწვა დედის საწოლზე ლილე.
კარს თვალს ვერ აშორებდა და იმის მიუხედავად რომ დედა სწორედ მას ჩააკვდა ხელებში , მაინც არწმუნებდა საკუთარ თავს რომ მხოლოდ ათამდე უნდა დაეთვალა და როგორც კი თვლას დაასრულებდა ყავისფერი ხის კარიდან ჩვეული ღიმილითა და სიმშვიდით შემოანათებდა ანა.
ერთი , ორი , სამი , ოთხი , ხუთი , ექვსი , შვიდი , რვა, ცხრა , ათი..
ვინ იცის უკვე მერამდენედ იმეორებდა გონებაში ციფრებს უშედეგოდ, თუმცა რწმენას მაინც ჯიუტად არ კარგავდა.
რამდენიმე წუთში ოთახის კარი მართლაც გაიღო.
სახე წაშლილმა, ტკივილით დამძიმებულმა მამაკაცმა ძლივს გადადგა საწოლამდე რამდენიმე ნაბიჯი, ლილეს ფეხებთან ბორძიკით ჩამოჯდა და მისი სახე ხელებში სიყვარულით მოიქცია.
-მაინც ელოდები?
-ზუსტად ვიცი რომ დაბრუნდება, ხომ იცი როგორ ვუყვარვართ , ჩვენ გარეშე ვერ გაძლებს.-ნერვიულად ამოილაპარაკა ლილემ და კიდევ უფრო მოიკუნტა.
-შეიძლება მეც დაველოდო შენთან ერთად?-ცრემლების შეკავება ვეღარ მოახერხა მამაკაცმა. თავის ტკივილზე უფრო მეტად ლილეს ტკივილი სტკიოდა იმ მომენტში..
-რა თქმა უნდა, მამა.
თუ სხვები ტირილში პოულობდნენ შვებას , ლილეს თვალიდან ერთი ცრემლიც კი არ ჩამოვარდნია.
არც საჭმელს ჭამდა, არც ყავას სთავაზობდა სამზარეულოში საჭორაოდ შეკრებილ ქალბატონებს, არც ღრიალი ან კივილი მოურთავს სტუმრების დანახვისას. პანაშვიდებზე უბრალოდ განუძრევლად იჯდა რომელიღაცა სკამზე, რომელსაც საერთოდ არ ჰქონდა მნიშვნელობა. იჯდა და სულ პირდაპირ , მაგრამ მაინც არსად იყურებოდა.
ლიტას დაჟინებული მზერა და მისი ძალდატანება რომ არა, იმ სკამზე თავისი სურვილით ერთი წუთითაც კი არ გაჩერდებოდა..

*
-ცოტახანი ჩემთან და ირაკლისთან გადმოდი ლილე, გთხოვ.. სამუდამოდ ამ ოთახში ვერ გამოიკეტები! ცხოვრება უნდა გააგრძელო ჩემო ლამაზო, წინ უნდა იყურო..
ლილეს უფროსი დისთვის ხმა სულ არ გაუცია,მისი სიტყვები გაგებისთანავე დააიგნორა და კვლავ ხის კარს მიაშტერდა.
-უკვე ერთი თვე გავიდა ლილე! საკმარისია!-ტონს აუწია ლიტამ და ფეხზე აკანკალებული წამოდგა.-მეც დავკარგე დედა , მეც მტკივა გული და შენ იმის საშუალებასაც არ მაძლევ რომ ჩემი ფიქრები მისკენ იყოს მიმართული! როგორ უნდა ვიფიქრო მასზე როცა აქ ცოცხალ-მკვდარი წევხარ და რაღაც სისულელეებს მელაპარაკები? მითხარი როგორ?
როცა ლიტას ხმამ მაქსიმალურს მიაღწია, ოთახში დაფეთებულები შეცვივდენ ტიტე და ირაკლი.
-სახლში წავიდეთ ლიტა! ახლა იმ მდგომარეობაში არ ხარ რომ ეს სცენები დადგა.-ხელი მკლავში ჩაავლო და ოთახი წამებში დაატოვებინა.
უკვე მანქანაში ისხდნენ როცა ისტერიული ტირილი შეწყვიტა ლიტამ და როგორც იქნა თვალებშიც გამოიხედა.
-მადლობა რომ წამომიყვანე.-დამნაშავის და მადლიერების თვალებით ამოხედა მამაკაცს და მისი საყვარელი ღიმილით გაუღიმა.
-ვიცი როგორ გიყვარს ლილე და ვიცი როგორ შეგტკივა გული მასზე, მაგრამ ადამიანს რომ დაეხმარო , თავადაც უნდა უნდოდეს ლიტ, მარტო შენ ვერაფერს გახდები ხომ იცი?
-იცოდა ექიმთან რომ უნდა მივსულიყავი , დედას გარდაცვალებამდე ვუთხარი ტესტმა დადებითი მიჩვენა-მეთქი.. ერთი კითხვაც კი არ დაუსვამს.. არცერთი კითხვა დაუსვამს გესმის?!საერთოდ ვერ ვცნობ, ისეთი ცივი და გაყინული მზერით მიყურებს, წარმოდგენა არ მაქვს ვინ დგას იმ თვალების უკან..

*

საღამოს შვიდი საათი იყო ტიტემ რომ მეუღლის საყვარელი ტანისამოსი ჩაიცვა და გზას მის ახალ საცხოვრებლამდე ფეხით დაუზარლად გაუყვა.
ქუჩებში მდგარ სასიამოვნო სურნელს ისუნთქავდა ხარბად. გაახსენდა ანა რომ ეუბნებოდა ხოლმე მხოლოდ შენ შეძელი ჩემთვის გაზაფხულის მოყვანა მას შემდეგ რაც წლები ზამთარში ვიცხოვრეო..
ისევ გაზაფხულია.
ისევ იმოსება ბუნება ჭრელი ფერებით.
ისევ ისმის ქუჩებში ბავშვების ჟრიამული.
ისევ შხაპუნა წვიმა ახალისებს არე-მარეს.
ისევ ისე ივსება ადამიანების გულები იმედით მზის დანახვისას.
ისევ ისე სიყვარულით უცემს ტიტეს გული, თუმცა აქვს კი ახლა ამ ყველაფერს აზრი?!
რაღა მნიშვნელობა აქვს მისი გულის ფეთქვას?
რაღა მნიშვნელობა აქვს ამინდს , სეზონს ,ფერებს.. რას შეიძლება ჰქონდეს კიდევ მნიშვნელობა მას შემდეგ რაც საკუთარი ხელებით დააყარა სველი მიწა ცხოვრების ერთადერთ სიყვარულს..
რამდენი რამ გამოიარეს ერთმანეთის იმედად ,რამდენი ტკივილი , რამდენი დარდი , რამდენი შიში და ყველაფრის წინაშე მაინც უძრავად იდგა მათი სიყვარული.
ტიტეს არასდროს შეუწყვიტავს ანასთვის ყვავილების ჩუქება , მაშინაც კი როცა მისი ქალბატონი ავადმყოფობისგან დამძიმებულ თვალებს იმდენად ძლივს ახელდა რომ მათ დანახვას თითქმის ვეღარ ახერხებდა, ტიტე მაინც ჯიუტად ეზიდებოდა მისი ოთახისკენ ნაირნაირ ყვავილებს.
რამდენიმე დღით ადრე სანამ ანა სამუდამოდ დახუჭავდა თვალებს, გაუხეშებული ტუჩები ტიტეს სახესთან ახლოს მიიტანა , დამძიმებული სუნთქვით მიეფერა მის ნაკვთებს და ყურში ნაზად ჩასჩურჩულა, ნუ გეშინია, ჩვენი სიყვარულის დამარცხებას ვერც სიკვდილი შეძლებსო.. სთხოვა დიდხანს დარჩენილიყო ამქვეყნად რადგან თავად მის გონებაში და გულში მოეხერხებინა სიცოცხლის გაგრძელება.
ანას გულრწფელად სწამდა რომ ადამიანები იქამდე ცოცხლობენ , სანამ მათი საყვარელი ადამიანების გულები აგრძელებენ ფეთქვას..

‘’ლილე ისევ გელოდება.. ჩვენს პატარა გოგოს ისევ სჯერა რომ დაბრუნდები.. ოთახიდან ვერ გამომყავს, შენს ლოგინს არ შორდება.. ნეტავ მართლა დაბრუნდებოდე, ნეტავ მართლა შეგეძლოს დაბრუნება მხოლოდ მისთვის მაინც.
დარწმუნებული ვარ ჩემს ადგილას რომ იყო გამოსავალს იპოვიდი და მისთვის დარდის შემსუბუქებას შეძლებდი, მე კი საერთოდ ვერაფერს ვაკეთებ.
ასე ამბობს ისე ვუყვარვართ ჩვენს მიტოვებას ვერ შეძლებსო..
თავისთავს არ ჰგავს.
მეშინია.
მეშინია რომ აღარასდროს გაიღიმებს იმ ნამდვილი ღიმილით, მეშინია რომ ვერასდროს შეეგუება შენს დაკარგვას.
წარმოგიდგენია რამდენი ჩადე შენს შვილებში? შენ კიდევ ბოლომდე თავს იდანაშაულებდი მეტი შემეძლოო. მეტი რა უნდა გექნა?!
ჩვენი გოგონებისთვის მთელი სამყარო ხარ ანა.
გახსოვს პირველად რომ მამა დამიძახეს? სიტყვებით ვერ გადმოვცემ რა ვიგრძენი იმ მომენტში.
სხეულის ყველა ნაწილი ამტკივდა აღელვებისგან. ალბათ ეს უფრო მეტია ვიდრე ის ,შენი ბიოლოგიური შვილის დაბადებას რომ უყურებ..
მაშინ არ დამიჯერე, მითხარი ერთმანეთთან საერთო არაფერი აქვთო, არადა მე დღემდე მჯერა რომ სამყაროში სხვა ვერაფერი მომანიჭებდა იმ გრძნობას რაც მაშინ ვიგრძენი.
როცა საკუთარი შვილის დაბადებას ესწრები, ავტომატურად ელოდები რომ ოდესღაც როცა გაიზრდება და ენას აიდგამს აუცილებლად დაგიძახებს მამას, ავტომატურად ელოდები რომ უპირობოდ ეყვარები , ავტომატურად ელოდები რომ მაშინვე ზღაპრის გმირად იქცევი მისთვის როგორც კი პირველად შემოგხედავს. ჩემს შემთხვევაში კი ყველაფერი სხვანაირად მოხდა..
მენატრები.
ყველას გვენატრები.
გპირდები როცა დავრწმუნდები რომ ჩვენს გოგონებს აღარ ვჭირდები, მაშინვე ავიკრიბავ ჩემს გუდა-ნაბადს და შენკენ გამოვფრინდები..’’

*

-მე არ მინდა რომ წავიდეს! არ მინდა ჩემგან კიდევ უფრო შორს იყოს! არ მივცემ უფლებას ასე ეგოისტურად მოგვექცეს!
-ლიტა.. დამშვიდდი..-ხელები შემოხვია აღელვებულ მეუღლეს. შესვენებებით ხმამაღლა დაიწყო სუნთქვა , იცოდა ლიტაც რომ თავისდაუნებურად აჰყვებოდა და სულ ცოტათი მაინც დამშვიდდებოდა.
-არ მინდა რომ წავიდეს! გესმის? დედა უკვე დავკარგე , დის დაკარგვასაც ვერ გადავიტან!-აღელვება სევდაში გადაუვიდა და ყველაზე საიმედო მხარზე მოურიდებლად აქვითინდა.-იქ ვინ მოუვლის? ვინ აიძულებს ჭამას? ვინ გაახსენებს რომ წყალიც უნდა დალიოს? ვინ შეაშველებს ხელს როცა დაბუჟებული ფეხები აღარ დაემორჩილება?
-ლიტა, მთვარეზე ხომ არ მიფრინავს? თბილისიდან სულ რამოდენიმე საათის გზაზე იქნება.. გპირდები რასაც არ უნდა ვაკეთებდე და რა დროც არ უნდა იყოს , როცა ჩასვლა მოგინდება ნებისმიერ დროს ყველაფერს მივატოვებ და ჩემი ხელით ჩაგიყვან , ოღონდ ახლა დამშვიდდი და დამპირდი რომ ხელს არ შეუშლი!
-ანუ შენც ტიტესავით ფიქრობ რომ ეს უფრო დაეხმარება ვიდრე ფსიქოლოგთან ვიზიტი?
-შენ მიერ შერჩეული ფსიქოლოგი მართლა დაეხმარებოდა ლიტა, თავადაც რომ ეს უნდოდეს. სამი თვეა ძალით აცხოვრებ მის სხეულს და სამი თვის შემდეგ პირველად თავად მოიფიქრა რაღაც რაც თვლის რომ დაეხმარება, ამიტომ ვფიქრობ არ უნდა შევეწინააღმდეგოთ.
-ხო, ალბათ მართალი ხარ.. -მაქსიმალურად მოეშვა ლიტა და ტირილიც მომენტალურად შეწყვიტა.-თანაც ბიძია კახაც გვერდზე სახლში ცხოვრობს და რამე რომ გაუჭირდეს მისი იმედიც ექნება.
-გუშინ ზუსტად მაგას არ გეუბნებოდით? შენი აზრით ათასი პროცენტით რომ არ ენდობოდეს იმ ადგილს ტიტე ამაზე დათანხმდებოდა?
-ტიტეს საერთოდ არ იცნობ. რომც არ ენდობოდეს იმ ადგილს ლილეს უარს მაინც არ ეტყოდა, გაუშვებდა და მერე იქამდე გაათენებდა ღამეებს მისი სახლის კართან მანქანაში ჩუმად, სანამ ლილე არ მოისურვებდა უკან დაბრუნებას..

ტკივილის, ტირილის, ყვირილის და შეწინააღმდეგების მიუხედავად, საბოლოოდ მაინც დათანხმა ლიტა უმცროსი დის გადაწყვეტილებას და სრულებით აღარ გაუპროტესტებია.
თავად ჩაიყვანა ახალ საცხოვრებელში , სახლის დალაგებასა და ნივთების ამოლაგებაშიც დაეხმარა დაუზარებლად, საღამოს ვახშამიც გაუმზადა წამოსვლამდე და სანამ იქაურობას დატოვებდა მთელი ძალით შემოხვია დაჭორფლილი ხელები.
-დამპირდი რომ კარგად გახდები! დამპირდი რომ შენს წილ ბედნიერებას ისევ მიაგნებ! დამპირდი რომ მალე დამიბრუნდები!
-მიყვარხარ ლიტა. უფრო სწორედ მიყვარხართ შენც და ეგ პატარა ადამიანიც მუცელში რომ გიზის.

საღამოს ათი საათი იყო ძველისძველ პრუჟინებიან რკინის საწოლზე ოთხად მოკეცილი რომ წამოწვა და კვლავ ფიქრებმა შემოუტიეს.
ხელში ტელეფონი მოიმარჯვა და თვალცრემლიანი ჩააცქერდა დედის ფოტოებსა და ვიდეოებს. მთელი გულით უნდოდა გამოჯანმრთელებულიყო, კარგად გამხდარიყო და ძველ ცხოვრებას დაბრუნებოდა, თუმცა თავადაც გრძნობდა რომ ყველაფერი ისევ ისე ვეღარასდროს იქნებოდა..

“ბოლო პერიოდში რამდენჯერ მითხარი უკვე დიდი გოგო ხარ ლილე, ყველაფერს გაუმკლავდებიო, მე კიდევ ვერცერთხელ მოვასწარი მეთქვა რომ არც ისე დიდი ვარ შენ გარეშე ცხოვრების გაგრძელება რომ შევძლო-მეთქი..
დრო გადის, ის დრო გადის რომ ამბობენ ყველაფრის მკურნალიაო, მე კი ისევ ისე მტკივა შენი წასვლა როგორც იმ მომენტში თვალებში რომ ჩამხედე, მხოლოდ ჩემთვის რომ გაიღიმე და სამუდამოდ შეწყვიტე სუნთქვა..
ზუსტად ისე გულის შეკუმშვამდე მტკივა ახლაც.
რამდენი უბედურება და უსამართლობა გამოიარე დედი.. რამდენი ტკივილი და დარდი დაგქონდა მხრებით და როგორ არაფერი გემჩნეოდა..
სიკვდილის ბოლო წამსაც კი გაუღიმე სიცოცხლეს , რომელმაც ასეთი ტანჯვისთვის გაგიმეტა..
ახლა როცა შენ გარეშე დავრჩი მივხვდი როგორ გიჭირდა მაშინ როცა ყველამ ზურგი გაქცია. მივხვდი როგორ ნატრულობდი და ოცნებობდი დედასთან ჩახუტებაზე მაშინ როცა თავად იყავი დედა.. ჩვენ სულ დახმარებას გთხოვდით, სულ ჩვენ გვერდით ყოფნას გთხოვდით და ვერცერთი ვიაზრებდით რა იმალებოდა იმ შენი ბედნიერი სახის უკან..
როგორ არცერთხელ დაგიყვირია დედი?!
როგორ არცერთხელ გითხოვია შველა?!..’’