მანქანის კარი გავაღე და საოცრად სუფთა ჰაერი ჩავისუნთქე. ირგვლივ ყველაფერი სიცოცხლეს ასხივებდა. ტბიდან მონაბერი გრილი ჰაერი თმებს მიწეწავდა.
- ლილიკო შემოხვალ? ზურგს უკან თორნიკეს ხმა მომესმა. შემოვბრუნდი და უკვე კიბის საფეხურზე იდგა.
- კი შემოვალ. გავუღიმე და მისკენ წავედი.
კოტეჯის კარი შეაღო და საოცრად მყუდრო გარემო იყო. ფერადი და გემოვნებით შერჩეული ნივთებით მოეწყოთ. აურაც საოცრად სასიამოვნო იყო, ალბათ რამდენ ბედნიერ წამს ინახავდა ამ კოტეჯის კედლები. რამდენი ლამაზი და ბედნიერებით გაბრწყინებული თვალების მზერა აურეკლავს ამ სარკეს. გავიფიქრე და შესასვლელთან დაკიდებულ სარკეში გავუღიმე საკუთარ თავს.
-რა გეგმები გვაქვს? ვკითხე დიდი ინტერესით თორნიკეს და როგორც მიყვარდა კისერში ვაკოცე.
- რა გეგმები გვაქვს ლილიკო და ჯერ ბუტერბროდები ვჭამოთ შემდეგ ტბის პირას გავისეირნოთ და საღამოს გემრიელ ვახშამს მოგიმზადებ.
- კაია. მაწყობს. ვუთხარი და მაცდურად გავუღიმე.

აივანზე დავჯექი და სიმშვიდით ვტკბებოდი. ამასობაში თორნიკემ ბუტერბროდები და წვენი მოიტანა მაგიდასთან. თავისი სკამი ჩემი სკამის გვერდით დადგა და მომიჯდა. ორივე ჩვენს წინ ჰორიზონტს ვუყურებდით და სიმშვიდით ვტკბებოდით. რომ დავნაყრდით სასეირნოდ წავედით. ტბის პირას ხელიხელჩაკიდებულებმა ბევრი ვისეირნეთ. მიყვებოდა ისტორიებს წარსულიდან და ვიცინოდით მის თავგადასავლებზე. ერთ ადგილას პატარა კუნძი იყო . ჩამოჯდა და მანიშნა მოდიო.
მივედი და ჩამოვჯექი მის მუხლებზე.
-მიხარია რომ გიპოვე.
-მეც ძალიან მიხარია, რომ ამ სამყაროში შენ მყავხარ.
არ მეშინია ხვალინდელი დღის.
- როცა ჩემთან ერთად ხარ არასოდეს არაფრის შეგეშინდეს. მითხრა და ხელზე მაგრად ჩამკიდა ხელი.
- შენ რომ არ მეპოვე , ვერ ვისწავლიდი ცხოვრებას თავიდან.
- ნუ ამბობ ამას და ნუ ფიქრობ ასეთ რაღაცეებს. ყველაფერს ადამიანმა მარტომ უნდა გაუძლოს .
- შეიძლება ასეცაა და უძლებენ მარტო მყოფი ადამიანებით მაგრამ მე შენ მომეცი ძალა...
- ლილიკო.... ლილიკო... ეჰ ჩემო ლილიკო... ეხლა წავიდეთ, აცივდა და თან მოგშივდებოდა....
წამოდგა, ხელი შემომხვია და ასე გულთან მიხუტებული მიმიყვანა ჩვენს კოტეჯამდე. არც ერთი არ ვიღებდით ხმას მხოლოდ თვალები საუბრობდნენ, გული გამალებით პულსირებდა და ხელები ერთმანეთს უზიარებდნენ ხელისგულების სითბოს.