თავი პირველი - საწყისი

მე ერთ პატარა სოფელში ვცხოვრობდი, მიხაროდა ცხოვრება. ჩემს ოჯახს ჩვენი სახლის გვერდით ერთი პატარა ბაღი ჰქონდა, სადაც მე ზაფხულობის ჟამს ვერთობოდი. ძირითადად კარტოფილის ამოძერკვით ვიყავი დაკავებული. თითქმის ყოველთვის, როდესაც კარტოფილს ვიღებდი, მთელიც იყო. ათში ერთხელ თხუნელა გაკრავდა პირს. თუმცა ეს დიდად არ მაწუხებდა. როდესაც მეკითხებოდნენ, რა სჭირდა კარტოფილს, ვეხუმრებოდი და ვცდილობდი, რომ თხუნელას სიცოცხლე მეხსნა. ძირითადად ეს გამომდიოდა.
ჩვენ ემალინას ვარდისფერ სახეობას მივეკუთვნებოდით, ამიტომ ხშირად გვშიოდა და შრომა გვიწევდა. ერთხელ ჩემმა პაპამ მთელი მოსავალი შეჭამა, რის გამოც ძალიან ბევრი შრომა მოგვიწია. დღესაც კი არ უპატიებია მამაჩემს მისთვის და ვშიშობ, არც არასდროს აპატიებს. მახსოვს, ერთხელ მამაჩემა ჩვენი პლანეტა არიაზე რაღაც მოგვიყვა.
როგორც მამა ამბობდა, ჩვენი დედა პლანეტა არია თავის დროზე მკვდარი პლანეტა იყო. დროის გასვლის შემდეგ, ჩვენმა პლანეტამ გვშობა და მაგ მომენტიდან ჩვენ, ემალინები, ვარსებობთ და ყოველდღე ვცდილობთ გადავიტანოთ შემდეგი დღე. ფაქტი ის არის, რომ ჩვენ კარტოფილის მოყვანით ვსაზრდოობთ, და სხვა რაღაც ახლის შექმნით ვართ დაკავებული. მე არასდროს მდომებია ჩემი სოფლის დატოვება, რადგანაც ჩემი სოფელი მომწონს და არაფრის დიდებით არ დავტოვებ ამ ადგილს.
ხანდახან საკუთარ თავს ვადანაშაულებ, რომ ასეთი რამ ვიფიქრე, რადგანაც შემდგომი მოვლენები ენით ვერ აღწერ.



თავი მეორე - კოშმარი

გუშინ, როდესაც მდინარიდან შინ ვბრუნდებოდი, რატომღაც თავბრუსხვევა ვიგრძენი. ცოტახანში გავითიშე. სახლამდე მისვლა ვერ შევძელი და სოფლის ბილიკთან დავეცი.
როდესაც თვალები გავახილე, დავინახე ორ ფეხზე მდგომი, დაახლოებით მეტრა ნახევრის სიმაღლის უცნაური არსება. მასზე დაკვირვებამ ძალიან შემაშინებდა. იგი გიჟივით მომშტერებოდა, და ვერ ვხვდებოდი ჩემგან რა სურდა. ხმას არ იღებდა, უბრალოდ მიყურებდა და რაღაც მაშინებდა, თუმცა რას - ვერ ვხვდებოდი.
როდესაც ჩემთან ახლოს მოვიდა, ფეხზე ავდექი და მივხვდი, რომ რაღაცაში ვიყავი გამოკეტილი. თუმცა რაში, ვერ ვხვდებოდი. არც გასასვლელი ჰქონდა და არც შესასვლელი. ჩემს მიერ ნანახ რამეს საერთოდ არ გავდა, ვერ ვხვდებოდი რაში ვიყავი. მას რომ ვეხებოდი, სიცივე გადმომდიოდა და კანკალს ვიყწებდი. დაკვირვების პროცესში აღმოვაჩინე, რომ იგი ჩემს გამოსახულებას ირეკლავდა. სწორედ ამის გამო შევამჩნიე, რომ კუდი არ მქონდა. ისე იყო ოპერაცია გაკეთებული, რომ ვერ გაიგებდი, რომ საერთოდ მქონდა.
უკვე ავნერვიულდი, არ ვიცოდი სად ვიყავი და ჩემგან რა უნდოდათ. ან რატომ მე? პლანეტაზე ხომ მილიარდი ემალინა! მე რატომ? საკუთარ თავს ამას ვუმეორებდი.
მეორე შეხვედრაზე უმწეობაში გადავარდნილი, ხვეწნა დავიწყე, რომ გავეშვი. მე ხომ ცხოვრებაში არავისათვის არაფერი დამიშავებია! ჩემგან რა უნდოდათ? მე ხომ მათგან არაფერი არ მინდოდა! რა უნდოდათ ჩემგან, მე არაფერი არ გამაჩნდა!
დავიძინე და გავიღვიძე, თითქოს კოშმარი დამთავრდა.
________________________________________
როდესაც გავიღვიძე, მივხვდი, რომ ყველაფერი ისევ იყო როგორც უწინ! უცნაური არსება ისევ ჩემს გვერდით იდგა. ახლა მასზე უკეთ შემეძლო დაკვირვება. მისი თვალები ცივი და უსულო ჩანდა, თითქოს პირდაპირ ჩემში შეიჭრა და ჩემს სიღრმეში რა ხდებოდა, ის იცოდა.
ხმა ისევ არ ამოუღია. იგრძნო, რომ ვუყურებდი და მაკვირდებოდა. რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ სიტყვებით ვერ გამიგებდა. ამიტომ ხელებით ვცადე სიგნალების გაგზავნა. დავანახე, რომ მეგობრული განძრახვა მქონდა, და მისთვის ზიანის მიყენებას არ ვაპირებდი.
ცოტა ხნით შეჩერდა, მერე ჩემსკენ გამოიწია. უცნაური ინსტრუმენტები ამოიღო და ჩემი სხეულის სხვადასხვა ნაწილზე დაადო. თითო შეხებისას ახალი შეგრძნება გამახსენდა - თითქოს ელექტრონულმა იმპულსებმა მთელ სხეულში გაიარა. თვალები დავხუჭე და ვცადე, ეს უსიამოვნო შეგრძნება დამევიწყებინა.
________________________________________
მოკლედ, ასე გაგრძელდა რამდენიმე დღე. ყოველი ჯერზე, როდესაც თვალებს ვხუჭავდი და ვიღვიძებდი, ის იქ იყო, უფრო ახლოს მოდიოდა. ყოველი დღის შემდეგ იმედი მეწურებოდა, რომ ეს კოშმარი ოდესმე დამთავრდებოდა.
ერთ დღეს, როდესაც ყველაზე ცუდად ვიყავი, უცნაურმა არსებას ხმა ამოიყო. ხმამ ისეთივე ცივი და უსულო ჟღერადობა ჰქონდა, როგორც მის თვალებს.
• შენ უსაფრთხოდ ხარ, - თქვა მან.
არ ვიცოდი, ამ სიტყვებმა დამამშვიდა თუ შემაშინა!
• რატომ მე? - ვკითხე სევდიანად.
• შენი გენეტიკური მასალა უნიკალურია, - მიპასუხა მან.
ეს პასუხი ჩემთვის სრულიად გაუგებარი იყო. არ ვიცოდი, რა უნდა მექნა ან რა მოჰყვებოდა ამას.
________________________________________
ერთ დღეს, როდესაც ძალები მოვიკრიბე, ვცადე გაქცევა. ჩემი გალიის კედლები შევამოწმე და ვეძებე გზა, რომლითაც შევძლებდი თავის დაღწევას.
მიუხედავად იმისა, რომ გამტვრევა ვერ შევძელი, ერთი პატარა ხვრელი ვიპოვე. ვეცადე, ხელი გამეყო თუმცა, არაფერი გამომივიდა. ხვრელი ძალიან პატარა იყო.
სამწუხაროდ, ეს მცდელობა ჩაიშალა. მეორე დღეს, როცა იგივე ვცადე, უცნაური არსება უფრო მეტად ფხიზლად იყო და ამჯერად მასწავლა, რომ გაქცევის შანსი არ მქონდა.
________________________________________
ბოლოს, ერთ დღეს, როდესაც უკვე მინდოდა დანებება, ყველაფერი შეიცვალა. უცნაური არსება მოვიდა და მითხრა, რომ დავბრუნდებოდი სახლში.
არ ვიცოდი, დამეჯერებინა თუ არა! მისი სიტყვები. ის შემპირდა, რომ სახლში დამაბრუნებდა, მაგრამ ჩემი სულის სიღრმეში ეჭვი მქონდა, რომ ეს მართალი არ იყო.
მაგრამ, როდესაც მან გადამიყვანს თვალები გავახელ, და ისევ ჩემს სახლში აღმოვჩნდი. კოშმარი დამთავრდა.
________________________________________
თუმცა, ჩემში მაინც დარჩა შიში და ეჭვი, რომ შესაძლოა ეს მხოლოდ დასაწყისი იყო და მომავალში კიდევ შეიძლებოდა დაბრუნებულიყო.










თავი მესამე - სიცარიელე

დაბლა ჩავედი და ყველაფერი ჩვეულებრივ ცხოვრებას დაუბრუნდა, თუმცა ერთი განსხვავებით – კუდი აღარ მქონდა. კვლავინდებურად, ჩვენ კარტოფილის მოყვანით ვიყავით დაკავებულნი. ის კოშმარი დავივიწყე და უკან მოვიტოვე, აღარც კი მახსენდებოდა.
________________________________________
რაღაც დროის შემდეგ ჩვენი ოჯახი შემცირდა. ბაბუა გარდაიცვალა. მამაჩემმა მაინც არ მიუტევა კარტოფილით გაძღობა. მისმა სიკვდილმა ყველა დაგვამწუხრა. იმდენად არ სურდა მამაჩემს მისი სახის გახსენება, რომ კუბო იქამდე დაკეტა, სანამ დავასაფლავებდით. მე ძალიან მსურდა, რომ ბოლო მომენტში მისი სახე მეხილა, მაგრამ რას გავაწყობდი. მივაყარეთ მიწა და იმქვეყნად გაუშვით.
სიმართლე რომ გითხრათ, ჩვენს ოჯახს დიდად არც არაფერი დაკლებია. ის ისედაც არ იყო შინ. როდესაც მამასთან ურთიერთობა დაეძაბა, ამჯობინებდა, რომ შინ გვიან მოსულიყო და მამას თვალში არ მოხვედრილიყო. ბოლოს მხოლოდ ორჯერ ვნახე: პირველად, როდესაც დათვრა და მამასთან შერიგება სცადა, და მეორედ, როდესაც კვლავ დათვრა და მამამ სახლში არ შემოუშვა, მოუწია მანქანაში დაეძინა. სწორედ ამის მერე დაგვტოვა. საინტერესო ისაა, თუ ვინ ნახა ბოლოს! ალბათ მამაჩემა! სხვა ვინ ნახავდა.
________________________________________
მამამ, როგორც ყოველთვის, ამოძირკვის პროცესში თავისი ჩვეულებრივი ამბავი მომიყვა, რომელიც მაშინ მოხდა, როდესაც ბაბუა დათვრა და სახლიდან გააგდო. როგორც მამა ამბობდა, მას მოუწია ქალაქში წასვლა, რათა ფული ეშოვა და დამოუკიდებლად ეცხოვრა მამის გარეშე. ამ დროს შეხვდა დედას. დედა, როდესაც დაინახა პოლიცია, თავზე დადგა და კინაღამ დაკავეს. ის ყვებოდა, რომ არავინ აძლევდა სამსახურს, რადგანაც სოფლელი იყო, ხოლო ქალაქელებს სოფლელები არ უყვარდათ.
________________________________________
ამის გამო, ჰიგიენური პრობლემები გაუჩნდა და საშინლად შიოდა. ციხეში ჩასმის შიშის გამო, დედას სთხოვა.რომელიც ქალაქში არსებულ ერთ-ერთ კაფეში მიმტანად მუშაობდა, საბაზანოში შესვლის უფლება. დედა თავიდან არ დათანხმდა, მაგრამ მოგვიანებით, როდესაც მისმა სუნმა შეაწუხა, დათანხმდა.
რომ მოწესრიგდა, მამა დედას უფროსმა შეამჩნია და მოეწონა. შედეგად, მამა მტვირთავად დაასაქმა. სწორედ ამ მომენტში, დედა და მამა დაახლოვდნენ და მეც დავიბადე. მამა თითქმის ყოველდღე ღმერთს მადლობას სწირავდა, რომ მე გავჩნდი.
________________________________________
შემდგომ, ჩემი გაჩენის შემდეგ, მამა შინ დაბრუნდა და ბაბუამ სთხოვა, რომ არასდროს წასულიყო. მამას თქმით, ბაბუამ საკმარისად ბევრი ბოდიშები უხადა. შედეგად, მამა შინ დაბრუნდა და პატარა ბაღი შექმნა.
ჩემი აზრით, მამას ბაბუის პატიება ძალიანაც უნდოდა, მაგრამ პრინციპებმა არ მისცეს უფლება.
________________________________________
მამაჩემის ისტორია ჩემს ფიქრებში ხშირად იჩენს თავს. იმ სიცარიელის შეგრძნება, რომელიც ბაბუას გარდაცვალებამ დატოვა, თანდათან ქრებოდა, მაგრამ ის მეხსიერების ნაწილია, რომელსაც ვერ დავივიწყებ. თითოეული დღე, რომელიც ვატარებდი ბაღში მუშაობით, ჩემი სული უფრო და უფრო მიახლოებოდა იმ ადგილს, სადაც მამაჩემი და ბაბუაჩემი ცხოვრობდნენ.
________________________________________
მიუხედავად ყველაფრისა, ჩვენი ოჯახი ცდილობდა, რომ ერთიანობა შეენარჩუნებინა. კარტოფილის მოსავალი წლიდან წლამდე უფრო და უფრო მდიდარი ხდებოდა. მე და მამაჩემი ერთად ვმუშაობდით და ბაბუას მონატრება ჩვენს შორის უხილავი კავშირით გვაერთებდა.
ერთ დღეს, როდესაც ჩვეულებრივად ბაღში ვმუშაობდით, მამამ უცნაური რამ მითხრა.
• იცი, შვილო, ბაბუა ყოველთვის ამბობდა, რომ ჩვენი ოჯახი ძლიერი იყო არა მარტო იმით, რაც გვქონდა, არამედ იმით, რაც გავიარეთ. შენს კუდის დაკარგვა და ბაბუას გარდაცვალება ჩვენი ცხოვრების ნაწილია, მაგრამ ჩვენ გვმართებს, რომ ვიბრძოლოთ და გავაგრძელოთ გზა.
მისმა სიტყვებმა ჩემში ახალი ძალა გამოაღვიძა. და ვიფიქრე, მიუხედავად იმ მძიმე დღეებისა, რაც გამოვიარეთ, ჩვენ კვლავ ერთად ვიყავით. და რაც მთავარია, მე მჯეროდა, რომ ჩვენი ოჯახი კვლავ შეძლებდა იმ სიცარიელის შევსებას, რომელიც ბაბუამ დატოვა.
________________________________________
მიუხედავად იმისა, რომ ის არ იყო ფიზიკურად ჩვენს გვერდით, მისი სულის ძალა ჩვენს შრომასა და სიყვარულში იყო ჩადებული.
სიცარიელის შეგრძნება, რომელიც ამ ხნის მანძილზე გულში მქონდა, თანდათან ქრებოდა და მის ადგილას რწმენა და იმედი ჩნდება. რადგან მე ვიცი, რომ ჩვენს ოჯახს კვლავ შეუძლია სიყვარულისა და ერთიანობის მეშვეობით იმ სიცარიელის შევსება.




თავი მეოთხე - ტკივილი

________________________________________
ერთ მშვენიერ დღეს თვალები დავხუჭე და როდესაც გავახილე, რაღაც უცნაური გრძნობა შემიჩნდა, რომელიც შემდგომ ტკივილად იქცა. კუხნაში ჩავირბინე და დედას მოვახსენე. დედამ მითხრა, რომ არაფერი მჭირდა და თავისით გაივლიდა. მეც შევეცადე, რომ მომესმინა და თავი ისე მოვიკატუნე, თითქოს არაფერი მჭირდა.
________________________________________
როდესაც კარტოფილების ამოყრა დავიწყე, ტკივილი უფრო გაძლიერდა და ხერხემალამდე გავრცელდა. იმდენად მტკიოდა, რომ სიარულიც არ შემეძლო. როგორც ყოველთვის, მამას თავისი საქმის გამო ვერც კი შევამჩნევივარ, მიუხედავად იმისა, რომ ცოტა დავიყვირე. მამამ არც კი შემომხედა. კვლავ ავდექი და საქმის გაგრძელება ვცადე.
________________________________________
კვლავ იგივე განმეორდა. ტკივილმა ისევ დამაგდო ძირს. ახლა უკვე მამამ შემამჩნია და მაშინვე ჩემსკენ გამოიწია. მეკითხებოდა, თუ რა მჭირდა.
უბრალოდ არ ვიცოდი, როგორ ამეხსნა, ამიტომ ვცდილობდი რამენაირად ამეხსნა. თუმცა არაფერი გამომივიდა. უბრალოდ ავდექი და სახლში წავედი. ცოტახანი წამოვწექი. ვიფიქრე, რომ თავისით გაქრებოდა.
________________________________________
რამდენიმე საათის შემდეგ, ტკივილი ისევ არ გაჩერდა. დედამ მითხრა, რომ შესაძლოა უბრალოდ გადაღლილი ვიყავი და დასვენება მჭირდებოდა. ვცადე ძილი, მაგრამ ტკივილი იმდენად ძლიერად იგრძნობოდა, რომ თვალის დახუჭვა გამიჭირდა.
მამამ თავისი საქმეების მიუხედავად, დაინახა ჩემი ტანჯვა და გადაწყვიტა, რომ ექიმს დავურეკოთ. ექიმმა, მასთან საუბრისას, მოგვცა რეკომენდაციები, მაგრამ ეს მხოლოდ დროებითი იყო. მამას ეჭვი გაუჩნდა, რომ ეს უბრალო ტკივილი არ იქნებოდა.
________________________________________
მეორე დილით, ტკივილი არ მომიკლებულა. უკვე ვეღარ ვსწორდებოდი წელში და სრულიად დაუძლურებული ვიყავი. მამამ გადაწყვიტა, რომ უნდა წავეყვანეთ საავადმყოფოში.
საავადმყოფოში მისვლისას, ექიმებმა სწრაფად გამსინჯეს და გაარკვიეს, რომ ჩემი მდგომარეობა უფრო სერიოზული იყო, ვიდრე გვეგონა. ეს იყო შინაგანი ორგანოების ინფექცია, რომელიც სწრაფად ვრცელდებოდა და საჭიროებდა დაუყოვნებლივ მკურნალობას.
________________________________________
რამდენიმე დღე საავადმყოფოში გავატარე. ჩემი ტკივილი ნელ-ნელა იკლებდა, მაგრამ მე და ჩემი ოჯახი ძალიან შეშფოთებულნი ვიყავით. მამაჩემმა გადაწყვიტა, რომ მას შემდეგ, რაც მე გამოჯანმრთელდები, უფრო მეტად ყურადღება მიაქციოს ჩვენს ჯანმრთელობას და მომავალი დაავადებების თავიდან აცილებას.
________________________________________
საბოლოოდ, გამოვჯანმრთელდი და სახლში დავბრუნდი. ტკივილი აღარ მაწუხებდა, მაგრამ ეს გამოცდილება ჩემთვის დიდი გაკვეთილი იყო. მე და ჩემი ოჯახი დავფიქრდით, რამდენად მნიშვნელოვანია ჯანმრთელობის დაცვა და ყურადღება საკუთარი სხეულის მიმართ.
________________________________________
იმ დღის შემდეგ, მე და მამაჩემი უფრო მეტად ვუფრთხილდებოდით საკუთარ თავს და ერთმანეთს. ჩვენ უფრო ხშირად მივდიოდით ექიმთან შემოწმებაზე და ვცდილობდით, რომ ჯანმრთელობის საკითხებზე მეტი ყურადღება გაგვეწია.
________________________________________
ეს გამოცდილება გვასწავლა, რომ მიუხედავად ჩვენი საქმეებისა და დატვირთული დღის გრაფიკისა, უნდა ვიფიქროთ ჯანმრთელობაზე და მოვიქცეთ უფრო სიფრთხილით, რათა მომავალში თავიდან ავიცილოთ ასეთი სიტუაციები.
________________________________________
ტკივილი, რომელიც ერთ დროს მტანჯავდა, ახლა დავიწყებული, მაგრამ ის შეგრძნებები, რომლებიც ამ დროის განმავლობაში მიტრიალებდა გონებაში, ყოველთვის მემახსოვრება. ეს არის გაკვეთილი, რომელიც ჩვენი ოჯახისთვის არ უნდა დავივიწყოთ, რათა მომავალში უკეთესად ვიზრუნოთ საკუთარ თავზე და ერთმანეთზე.


თავი მეხუთე - დაკარგვა

________________________________________
შემდეგ, როდესაც გავიღვიძე, ვეღარაფერს უჩვეულოს ვგრძნობდი. ვხვდებოდი, რომ ტკივილი სადღაც გაქრა. მზად ვიყავი კვლავ ამომეთხარა კარტოფილები. მაშინვე ბაღისკენ გავიქეცი, მინდოდა მამაჩემი გამეკვირვებინა ჩემი მონდომებით.
როდესაც ბაღში მივედი, იქ არავინ დამხვდა. ალბათ ეს იყო ერთადერთი დღე ჩემს ცხოვრებაში, როდესაც მამა ბაღში არ დამხვდა. რამაც საკმაოდ შემაკანკალა და აზრზე ვერ მოვდიოდი.
როდესაც აზრზე მოვედი, მაშინვე კუხნისკენ გავეშურე და დედა იქ დამხვდა, სასმელით ხელში. აშკარა იყო, რომ დარდს სასმელით იხშობდა. სასმელი გამოვართვი და თავად დავაპირე დალევა, რაზეც უსწრაფესი რეაგირება მოახდინა და სასმელი კვლავ თავისთან დაიბრუნა.
________________________________________
ვეკითხებოდი, თუ სად გაქრა მამა, რაზეც პასუხს არ მცემდა. არაფრის დიდებით არ იღებდა ხმას, თითქოს მის წასვლის შემდეგ დადუმდა. რა აღარ ვცადე, რომ რამენაირად ხმა ამოეღო, თუმცა უშედეგოდ.
________________________________________
კვლავ ბაღში დავბრუნდი და მუშაობა დავიწყე. უბრალოდ ჩემი სახიდან ცრემლები ისე მოდიოდა, რომ ვერაფრის დიდებით ვერ ვაჩერებდი. არ ვიცოდი, ეს რა იყო. ალბათ გრძნობების გადმოდინება. მამას ერთხელაც კი არ უთქვამს, რომ სადმე მიდიოდა. ახლა კი უბრალოდ დაგვტოვა. ვერ ვხვდებოდი, თუ სად გასწია. ის თუ ბაბუასავით გარდაიცვალა, მაშინ მისი სხეული სადაა? ან დედა რატომ არაფერს იძახის? რას მიმალავენ?
უბრალოდ ისიც კი არ ვიცოდი, პასუხები საიდან მიმეღო, რომ დამეწყო. ნეტავ სხვა ჩემს ადგილას რას გააკეთებდა? უბრალოდ მეგობარიც არ მყავდა, რომ აზრი მეკითხა.
________________________________________
იმ დღეს, როდესაც მამას დაკარგვის რეალობა მივიღე, მთელი სამყარო თავზე ჩამომენგრა. ყველა მოგონება, ყველა გაღიმება და სითბო, რაც მასთან ასოცირდებოდა, გულში მტკივნეულად დამიმძიმდა. ვცდილობდი, კარტოფილების ამოყრით გადამეტანა ყურადღება, მაგრამ ხელების უსარგებლო მოძრაობა მეჩვენებოდა.
დედას დარდი გაუჩერებელი და უსაზღვრო ჩანდა. მისი თვალები ცარიელი იყო, ხოლო მისი ტკივილი მკაცრად მესახებოდა. ის ჩემი მტკიცე სვეტი იყო, თუმცა ახლა ისიც გატეხილი ჩანდა. სახე, რომელიც ყოველთვის სიყვარულითა და ზრუნვით იყო სავსე, ახლა არანაირ ემოციას არ აფქვევდა.
________________________________________
ის, რომ დედამ არ მითხრა არაფერი, მაფიქრებდა, რომ რაღაც საშინელი მოხდა. რატომ არ მეუბნებოდა, რა მოხდა? იქნებ სირცხვილისა და ტკივილის გამო? იქნებ თავადაც არ იცოდა, რა უნდა ეთქვა?
იმ საღამოს, ისევ დავბრუნდი ბაღში და მარტო დავჯექი. ვიგრძენი, რომ მამაჩემის სული ჩემთან იყო, მისი სითბო და სიყვარული, თუმცა მაინც სიცარიელე მაწუხებდა. სადღაც შიგნით ვგრძნობდი, რომ არ უნდა დავნებებულიყავი. მამაჩემი ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ ცხოვრება უნდა გაგრძელდეს, მიუხედავად ტკივილისა და სირთულეებისა.
________________________________________
შემდგომ მივხვდი, რომ უნდა მეფიქრა და მემოქმედა. არ შეიძლებოდა, რომ ასე დავნებებულიყავი. დედას დახმარება სჭირდებოდა, და ახლა მე ვიყავი ის, ვინც ჩვენს ოჯახს უნდა დახმარებოდა ამ რთულ პერიოდში.
გადავწყვიტე, რომ უნდა მენახა, თუ რა მოხდა. იქნებ მეზობლებთან ან სოფელში სხვა ვინმესთვის მეთხოვა დახმარება. იქნებ ვინმემ რამე იცოდა, რამე მამას გაუჩინარება შესახებ.
________________________________________
დავიწყე ძიება. თითოეულ ადამიანს ვეკითხებოდი, ვინც გზად შემხვდა, მაგრამ ვერავინ მითხრა რაიმე მნიშვნელოვანი. თუმცა, ეს არ მაჩერებდა. მე ვიცოდი, რომ სანამ დედას ტკივილი არ შემსუბუქდებოდა და სანამ არ გავიგებდი, რა მოხდა, არ დავნებდებოდი.
________________________________________
და ბოლოს, მივხვდი, რომ ტკივილის და დაკარგვის შეგრძნება მძლავრი იყო, მაგრამ მე ის მქონდა, რაც მამაჩემს მასწავლა - სიძლიერე და დაჟინება. ეს გაკვეთილები ახლა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა, და მე მზად ვიყავი, რომ ჩვენი ოჯახი კვლავ გამერთიანებინა, მიუხედავად ყველაფრისა.


თავი მექვსე - სიცრუე

________________________________________
ასე გადიოდა წლები, მე კი უფრო მეტი შრომა მიწევდა, რომ ჩვენი ოჯახი გამოომკვება. ვაგრძელებდი მუშაობას იქამდე, სანამდეც შემეძლო. საბოლოოდ, მაშინ გავჩერდი, როდესაც დედამაც დამტოვა! ალბათ ვერ აიტანა მამას გაქრობა და თავადაც მას გაჰყვა.
________________________________________
მამაჩემის და დედაჩემის დაკარგვამ მთლიანად გამომაცარიელა ძალღონე. ახლა აღარაფერი მაწუხებდა, აღარ მედო ბარიერი, ამიტომ ამ სოფლის დატოვება გადავწყვიტე. როდესაც სახლი დავტოვე, მივხვდი, რომ ჩემი კოშმარი არ იყო დასრულებული.
რადგანაც ახლა არა მე, არამედ ჩვენი სახლი იყო დიდ გალიაში, რომელიც თავიდან ვერ მივხვდი რა იყო. ახლა ვხვდები, ეს იყო შუშის დიდი გალია, რომლიდანაც გასაღწევი არ იყო.
________________________________________
გავიგე, თუ სად გაქრნენ ჩემი ბაბუა, მამა და დედა. ეს ყველაფერი ჩემს კუდის გაქრობასთან იყო კავშირში. აშკარა იყო, რომ ვიღაცამ უსამართლოდ ჩვენი თავისუფლება აღკვეთა. ყველაზე უცნაური კი ის იყო, რომ ჩვენი სახლიც კი გალიაში ჩაკეტეს!
ვინ იყვნენ ისეთები, რომ ჩემი მთელი ოჯახი საკუთარ გალიში გამოგვამწყვდიეს? ვინ იცის, ჩემი ოჯახი რა მდგომარეობაში ჩააგდეს. გაბრაზებულმა შევყვირე:
• გამოგვიშვით! რა გინდათ ჩვენგან? რა დაგიშავეთ?
ვერავისგან მივიღე პასუხი, თითქოს ჩვენი ხმა არ ესმოდათ.
________________________________________
რამდენიმე საათის შემდეგ, როცა ყვირილით დაღლილი ჩამოვჯექი, თავი ხელში ჩავრგე და ვცდილობდი მეფიქრა, რა უნდა გამეკეთებინა. ყოველ ჯერზე, როდესაც აზრი მიმდიოდა, ჩიხში შევდიოდი. ეს უსამართლო და ამაო იყო.
შემდეგ დავფიქრდი და მივხვდი, რომ უნდა მეპოვა გზა ამ გალიიდან გასაღწევად. უნდა მეპოვა სიმართლე, უნდა გამეგო, რატომ დაგვატყვევეს ასე უსამართლოდ.
________________________________________
სახლში დავბრუნდი და ძველ ნივთებში ვცადე რაიმე სამხილის პოვნა. ვეძებდი წერილებს, ჩანაწერებს, ნებისმიერ რამეს, რაც ჩემი ოჯახის გაქრობის შესახებ გამარკვევდა. დედას ოთახში ძველ ზარდახშაში ვიპოვე რამდენიმე წერილი, რომლებიც მამის გაქრობის შემდეგ დედამ დაწერა. წერილებში აღწერდა თავის ტკივილს, დარდს და იმედგაცრუებას.
________________________________________
ერთი წერილი განსაკუთრებით დამამახსოვრდა. დედამ დაწერა, რომ მას ეჭვი ჰქონდა, რომ მისი ქმარი და ბაბუაჩემის გაქრობა რაღაც დიდ საიდუმლოს უკავშირდებოდა, რომელიც ჩვენს ოჯახს წლები სტანჯავდა.
დედას წერილი ასე მთავრდებოდა:
• "თუ ოდესმე ამ წერილს იპოვი, იცოდე, რომ ჩვენი ოჯახი ყოველთვის ძლიერი იყო და სიმართლე აუცილებლად გამოჩნდება. არ დანებდე, იპოვე გზა, რომ გაიგო, რა მოხდა."
________________________________________
დედას სიტყვებმა შთამაგონა. ახლა ვიცოდი, რომ ჩემი მისია იყო არა მხოლოდ ჩვენი ოჯახის გათავისუფლება, არამედ ამ საიდუმლოს ამოხსნა.
დავიწყე ძიება, ვკითხულობდი ყველა ძველ წიგნს, ჩანაწერს და დოკუმენტს, რასაც კი ვპოულობდი. ნელ-ნელა გამომიკვეთა სურათი, რომ ეს გალია, რომელშიც ვიყავით, ჩვენი ოჯახის ისტორიის ნაწილია და ჩვენს მემკვიდრეობით მოჰყვა.
________________________________________
ერთ დღეს, როდესაც ზარდახშაში ძველ ნივთებს ვეძებდი, ერთ პატარა გასაღებს მივაგენი. გასაღებს ერთი სიტყვა ჰქონდა ამოტვიფრული: "თავისუფლება". არ ვიცოდი, რაში გამოიყენებოდა, მაგრამ ვიგრძენი, რომ ეს მნიშვნელოვანი იქნებოდა.
გახსნილი ზარდახშა კიდევ უფრო ღრმა აღმოჩნდა, ვიდრე მეგონა. შიგნით იყო პატარა ბარათი, რომელზეც ეწერა: "გზა, გასასვლელი ჩვენი გულების სიძლიერეშია."
________________________________________
ეს სიტყვები ჩემთვის შთამაგონებელი აღმოჩნდა. მივხვდი, რომ ჩვენი ოჯახის სიძლიერე და სიყვარული იყო ის, რაც გვაკავშირებდა და გვაძლევდა ძალას. იმ ღამით, ზარდახშით და წერილებით ხელში, ბაღში გავედი და ნელა დავჯექი იმ ადგილას, სადაც მამაჩემთან ერთად ვმუშაობდი.
ისე როგორც არასდროს, ვიგრძენი მათი სულიერები ყოფნა ჩემს გვერდით. ვიფიქრე, რომ მიუხედავად გალიის და ტკივილის, ჩვენი სიყვარულის მტკიცე ნება არასდროს გაქრებოდა.
________________________________________
ეს იყო დასაწყისი ახალი, უფრო დიდი სიძნელის ჩემი ცხოვრებაში. ვიცოდი, რომ მამაჩემის, დედაჩემის და ბაბუაჩემის სიყვარული და მემკვიდრეობა მაძლევდა ძალას, რომ მეპოვა გზა სიმართლისკენ და თავისუფლებისკენ.
________________________________________
გავიდა რამდენიმე წელი. მე გავხდი უფრო ძლიერი, უფრო მტკიცე და მივხვდი, რომ ეს გალია მხოლოდ ფიზიკური არ იყო, არამედ მენტალური და ემოციური ბარიერი, რომელიც ჩვენი ოჯახის მემკვიდრეობას ატარებდა. საბოლოოდ, მე გავარღვიე ეს ბარიერი და გავათავისუფლე ჩემი სული.
ჩვენი ოჯახი კვლავ იქცა იმ მტკიცე და სიყვარულით სავსე ერთეულად, რაც ოდესღაც იყო. ჩემი გზა კი დასტური იყო იმისა, რომ სიძლიერე, სიყვარული და სიმართლე ყოველთვის გაიმარჯვებს.

თავი მეშვიდე - ოცნების დაბადება

________________________________________
მე გამოკეტილი, გარეთ გასვლის მოლოდინში, უიმედობის ქარცეცხლში ვიყავი. სწორედ ამ დროს გამიჩნდა რაღაც უეცარი იდეა, რომ ეს ყველაფერი უბრალოდ გამქრალიყო და ჩვეულებრივ მდგომარეობას დაბრუნებულიყო. ამას შემდგომ მე ოცნება დავარქვი.
________________________________________
მე უკვე ვოცნებობდი, რომ იმ დროში დავბრუნებულიყავი, როცა ორფეხებს ჩემი თავისუფლება არ ჰქონდათ აღკვეთილი. იმ დროში, სადაც ჩემი ოჯახი ჩემს გვერდით შრომობდა და დღეს დაღლილ-დაქანცული ძილს ვერეოდით. დილით და საღამოთ კარტოფილის ღვეზელით ვნაყრდებოდით. ყველა თავის საქმით იყო დაკავებული. მამა კარტოფილის დათესვით, დედა სასუქის დაყრით, მე მიწის ამოთხრით და ხშირ შემთხვევაში კარტოფილების შეგროვებით. ასე გადიოდა წლები და ჩვენ, ემალინები, ბედნიერად ვცხოვრობდით და არავინ ზღუდავდა ჩვენს უფლებებს.
________________________________________
იმ დროში, როცა დავიბადე, ტკივილი არ ვიცოდი რა იყო. ამ გარემოში, როგორც კი აღმოვჩნდი, უცნაური რამ დაემატა – ტკივილი. უეჭველად, ორფეხებმა რაღაც გამიკეთეს! ამის პირველი მტკიცებულება ჩემი კუდია, რომელიც უეცრად სადღაც აორთქლდა. ნუთუ ისინი იწვევენ უეცარ ტკივილს? განა ეგეთი არსებები არიან, რომ ასე მაწამებენ? ან რა მოსწონთ ჩემი ტკივილით? ნუთუ სწორედ მაშინ გამოგვკეტეს, როდესაც მე კუდი დავკარგე?
________________________________________
სწორედ მაგ დღიდან იწყება ჩემი ოჯახის წევრების გაქრობა. ვინ არიან ეს ორფეხები და ჩვენგან რა უნდათ?
________________________________________
ერთ დღეს, როცა ჩემი აზრები ამ კითხვების ირგვლივ ტრიალებდა, ჩემს გონებაში გამოჩნდა ახალი ნათელი აზრი – ოცნება. ეს იყო არა მხოლოდ გაქცევის ან თავისუფლების სურვილი, არამედ ისეთი სამყაროს წარმოდგენა, სადაც ტკივილი არ არსებობს და ჩემი ოჯახი მშვიდად ცხოვრობს.
________________________________________
მე გადავწყვიტე, რომ ოცნებას რეალობად ვაქცევდი. პირველად ცხოვრებაში, მქონდა მიზანი, რომელიც ჩემი ოცნებიდან დაიბადა. ეს მიზანი იყო ჩვენი ოჯახის თავისუფლება.
________________________________________
დავიწყე ფიქრი, როგორ შეიძლებოდა ამის განხორციელება. იქნებ გზა არსებობდა, რომ ორფეხების მიერ შექმნილი გალია გამეხსნა? იქნებ იყო რამე, რაც მე არ ვიცოდი? ოცნება გახდა ჩემი გამწევი ძალა, რომელიც მაცოცხლებდა და მაძლევდა იმედს.
________________________________________
ვცადე ყველაფერი. და ერთ დღეს, გალიის კუთხეში რაღაც ბზარი შევნიშნე, გადავწყვიტე, რომ ეს შეიძლებოდა ჩემი შანსი ყოფილიყო. მთელი ძალა მოვიკრიბე და ბზარის გასწვრივ დავიწყე მიწის ამოთხრა. დღე და ღამე ვშრომობდი, რომ ეს ბზარი დიდი და საკმარისი გასასვლელი გამხდარიყო.
________________________________________
რამდენიმე კვირის შემდეგ, ჩემს შრომას შედეგი მოჰყვა. გალიის კუთხეში, მიწის ქვეშ, პატარა გვირაბი გავაკეთე. ეს იყო პატარა, მაგრამ საკმარისი გასასვლელი, რომ მასში შევმძვრალიყავი. ერთ საღამოს, როდესაც ორფეხები არ იყვნენ ახლოს, გავძვერი გვირაბში და გავაღწიე შუშის გალიიდან.
________________________________________
როგორც კი გარეთ გავედი, ახალი შეგრძნებამ მომიცვა – თავისუფლება. პირველად მრავალი წლის განმავლობაში, ვიგრძენი ჰაერის სისუფთავე და თავისუფალი სივრცის სიდიადე. ეს იყო ოცნების დაბადება და მისი რეალიზაცია.
________________________________________
მივხვდი, რომ ოცნება მხოლოდ დასაწყისი იყო. ახლა კი, როცა თავისუფალი ვიყავი, ჩემი მთავარი მიზანი იყო, გამეგო, რა მოუვიდა ჩემს ოჯახთან. ვინ იყვნენ ეს ორფეხები და რატომ დაგვტანჯეს ასე?
________________________________________
გადავწყვიტე, რომ ჩემი მომავალი გზა ოცნებების რეალიზაციითა და სიმართლის ძიებით სავსე იქნებოდა. ჩემი ოჯახი და მათი ბედნიერება იყო მთავარი მიზანი, რომელიც ყოველ დღე შთამაგონებდა.
________________________________________
მაინც, ვინ იყვნენ ეს ორფეხები? ეს იყო შეკითხვა, რომელიც ყოველ დღე, ყოველ ღამე მაწუხებდა. მაგრამ ახლა, როცა მე მქონდა ოცნება და თავისუფლება, ვიცოდი, რომ აუცილებლად ვიპოვი პასუხს.
ოცნება იქცა არა მხოლოდ იმედად, არამედ რეალურ ძალად, რომელიც მომცემდა ძალას და სიმტკიცეს, რომ ჩემი ოჯახი და მათი სიყვარული კვლავ გამაერთიანებინა.
________________________________________
ახლა, როცა თავისუფლება მოვიპოვე, მზად ვიყავი ახალი თავგადასავლებისთვის, ახალი გამოწვევებისთვის და ოცნებების ასრულებისთვის. ეს იყო მხოლოდ დასაწყისი, ოცნების დაბადება, რომელმაც ჩემი ცხოვრება სამუდამოდ შეცვალა.


თავი - სიმართლე

________________________________________
ყელში ამომივიდა! ჩემს სახლს, მიუხედავად მისი კუთხე-კუნჭულის გადაყრისა, ვერაფრით ვპოულობდი გასასვლელს. თითქოს იგი ისეთი გალია იყო, რომელსაც გასასვლელი არ ჰქონდა. ბოლოს ავიღე ნიჩაბი, ხის კარტოფილების ჩანთა დავდგი ზედ და საფრთხობელა გავაკეთე. იქამდე ვთხრიდი, სანამ უცნაურ ადგილას არ ამოვყავი თავი. ვიცოდი, რომ ღრმად არ უნდა გამეთხარა, მაგრამ არ მოველოდი, თუ სიღრმეში ასეთი რამ დამხვდებოდა.
________________________________________
დიდი, უზარმაზარი ვერცხლისფერი სახლი, რომელსაც უამრავი ოთახი ჰქონდა. როგორც შევატყვე, შიგნით არავინ იყო, თითქოს ისვენებდნენ. ამიტომ დრო ვიხელთე და ავჩქარდი. მთელი ოთახები დავიარე, თუმცა ჩემი ოჯახთან დაკავშირებული საერთოდ ვერაფერი ვიპოვე. ერთადერთი, რაც თვალში მომხვდა, ეს უცნაური ნივთები იყო, რომლებიც კიდევ უფრო უცნაურად გამოიყურებოდნენ.
________________________________________
ამ სახლს დასასრული არ უჩანდა. როდესაც ყველა იმედი გადაწურული მქონდა, სინათლე დავინახე და მისკენ გავეშურე.
________________________________________
სინათლე დიდი დარბაზიდან მოდიოდა, სადაც უცნაური ინსტრუმენტები და აპარატურა იყო განთავსებული. დარბაზის შუაში დიდი მონიტორი ეკიდა, რომელზეც გამოსახულებები იცვლებოდა.
გულში სიძულვილი და შიში ერთმანეთში ირეოდა. მივხვდი, რომ ეს ორფეხები ჩვენს ოჯახს აკვირდებოდნენ, კვლევებს ატარებდნენ და ჩვენი ცხოვრება ექსპერიმენტად ჰქონდა გადაქცეული.
________________________________________
ერთ-ერთი მონიტორი გამოკვეთილად აჩვენებდა ჩემს კუდს, რომელიც მინის ქილაში ინახებოდა. ეს იყო ის მომენტი, როცა საბოლოოდ გავაცნობიერე, რომ ჩემი ტკივილი და ჩვენი ოჯახი მათი ექსპერიმენტების ნაწილი იყო. ისინი ცდებს ატარებდნენ ჩვენზე, რათა თავიანთი მიზნები დაეკმაყოფილებინათ.
________________________________________
უეცრად, მონიტორზე ჩემი მშობლების გამოასხულებაც გამოჩნდა. ისინი საკანში იყვნენ ჩაკეტილები, დაბმულები და აშკარად იტანჯებოდნენ. ვერ დავიჯერე, რომ ეს ყველაფერი მართლა ხდებოდა. ახლა უკვე ვიცოდი, რომ ჩემი ოჯახს წევრები ცოცხლები იყვნენ!
________________________________________
ჩემი აჩქარებული გულისცემა და მრისხანება ერთმანეთში ირეოდა. მივხვდი, რომ ეს სიმართლე უფრო მწარე და საშინელი იყო, ვიდრე წარმოვიდგენდი. მაგრამ ახლა, როცა სიმართლე ვიცოდი, აღარ შეიძლებოდა დანებება.
________________________________________
ჩემმა მზერამ მოჰკრა თვალი პატარა ღილაკს, რომელიც მონიტორის გვერდით იყო. ინტუიციამ მიკარნახა, რომ ეს შესაძლოა ჩვენი ოჯახის გათავისუფლების გზა ყოფილიყო. დავაწექი ღილაკს და უეცრად მონიტორებზე გამოსახულებები შეიცვალა. საკნები გაიხსნა, და მე ვიგრძენი, რომ დრო იყო მოქმედებისთვის.
________________________________________
მამაჩემი და დედაჩემი სწრაფად გამოვიდნენ საკნიდან. მათი თვალებში შიში და ტკივილი ჩანდა, მაგრამ ასევე სიხარულიც, რომ ერთმანეთს ისევ ვხედავდით. ერთმანეთის ხელები ჩავჭიდეთ და სწრაფად გავედით ოთახიდან.
________________________________________
შინ დაბრუნებისას მივხვდით, რომ ჩვენი ბაღი კვლავ ჩვენს განკარგულებაშია. ჩვენი ოჯახის შეკრება და ერთიანობა ახლა უფრო მნიშვნელოვანი იყო, ვიდრე ოდესმე. ჩვენ ვიცოდით, რომ ორფეხების სამყაროში ისევ ბევრია, გაურკვევლობა და საშიშროება იყო, მაგრამ ჩვენ მზად ვიყავით.
________________________________________
სიმართლე საშინელი იყო, მაგრამ ეს იყო გზა, რომელმაც ჩვენი ოჯახი კვლავ გააერთიანა. ჩვენ ახლა ვიცოდით, რომ ჩვენი თავისუფლება და სიყვარული ყველაზე მნიშვნელოვანია იყო და ამისთვის ვიბრძოლებდით.



თავი მერვე - ახალი სამყარო
________________________________________
სინათლემ თვალები დამიბნელა, მაგრამ სიარულს არ წყვეტდა. ვიცოდი, რომ თუ გავჩერდებოდი, შეიძლებოდა უკან ვეღარასდროს დავბრუნებულიყაბი. ცხადია სახლი მაქვს მხედველობაში. ამიტომ არ ვჩერდებოდი.
მხოლოდ მაშინ გავჩერდი, როდესაც ფეხები აღარ მემორჩილებოდა. თვალები გავახილე და ვხედავ, რაღაც უჩვეულო ხმაურს! შენობებს, თუ რაღაც მსგავსს. ირგვლივ უცნაური, დიდი, უზარმაზარი სახლები დადიოდნენ და ორფეხები მათ მართავდნენ.
________________________________________
არ მჯეროდა, რასაც ვხედავდი. ნუთუ მათ სამყაროში აღმოვჩნდი? აშკარა იყო, რომ მე ვერ მამჩნევდნენ, თითქოს უჩინარი ვიყავი. თავიდან თითქოს მეშინოდა, მაგრამ შემდგომ აუჩქარებლად ჩემი ოჯახის ძებნა დავიწყე. მეგონა, რომ მე მათ უყვარდი და მიფრთხილდებოდნენ.
ძებნის პროცესში საშინლად მომშივდა. ერთი ორფეხება სტაფილოთი გამიმასპინძლდა, რაზეც დიდი მადლობა მოვუხადე. თუმცა აშკარად ვერ გაიგო და თითქოს გაბრაზდა. რატომ? ეს ვერ გამეგო.
________________________________________
ბოლოს შენობებს გამოვცდი და თვალებში დამიბნელდა. თვალები დავხუჭე, მაგრამ შიში არ ჩერდებოდა.
________________________________________
როდესაც კვლავ გავახილე თვალები, სრულიად ახალ სამყაროში აღმოვჩნდი. აქაურობა განსხვავდებოდა იმისგან, რასაც ადრე ვიცნობდი. უზარმაზარი შენობები და ხმაური, რომელიც მუდამ ირგვლივ ისმოდა. აქ ორფეხები ცხოვრობდნენ და მუშაობდნენ.
________________________________________
ამ ახალ სამყაროს აღმოჩენა ჩემთვის გასაოცარი და დამაბნეველი იყო. ახალი რეალობა თითქოს სიზმარივით ჩანდა. ჩემი გულში ისევ ჩემი ოჯახი და მათი პოვნა იყო მთავარი მიზანი. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ორფეხები ჩვენზე ექსპერიმენტებს ატარებდნენ და ჩვენს ტანჯვის გამო იყვნენ დამნაშავენი, მე ვიცოდი, რომ უნდა მეპოვა ოჯახი და მათი მფარველობა მეჩვენებინა.
________________________________________
ეს დღეც გავიდა, მეორე დღეც. ყოველი ნაბიჯი იმედითა და მოლოდინით იყო სავსე. და ერთ დღეს, როდესაც დიდ ქუჩას მივუყვებოდი, მოულოდნელად ჩემს წინ უზარმაზარი მოედანი გადაიშალა. აქ, შუაგულში, დიდი ეკრანი აჩვენებდა უცნაურ კადრებს. ეკრანზე იყო ჩვენი ოჯახი, ჩემი მშობლები და ბაბუაჩემი. მათზე დაკვირვების კადრები.
გულში მრისხანებამ იფეთქა, მაგრამ ასევე სიხარულიც - ისინი ცოცხლები იყვნენ! ახლა ვიცოდი, სად უნდა მეძებნა ისინი.
________________________________________
მე გავწყვიტე გზის დროს დავგეგმე ყოველივე. თუ ეს ორფეხები მართავდნენ ჩვენს ბედს, მაშინ მათთან უნდა მივსულიყავი და მეფიქრა, როგორ გამოვეყენებინე მათი ტექნოლოგიები ჩვენს სასარგებლოდ.
გავხდი ფრთხილი, და მტკიცე. ერთ-ერთი დიდი შენობისკენ გავეშურე, რომელიც ყველაზე უფრო დიდი და თანამედროვე ჩანდა. აქ აუცილებლად უნდა ყოფილიყო პასუხი ჩემს კითხვებზე.
________________________________________
შენობაში შესვლისას, ვგრძნობდი, როგორ ადუღდა სისხლი და ადრენალინი მაიძულებდა სწრაფად მოძრაობას. ყველა კუთხეს, ყველა ოთახის ყურადღებით ვათვალიერებდი. საბოლოოდ, ერთ ოთახში შევედი, სადაც უზარმაზარი კომპიუტერები და მონიტორები ეყენა.
________________________________________
კომპიუტერის ეკრანზე ჩემი ოჯახის მონაცემები იყო. მათი ადგილმდებარეობა, ჯანმრთელობის მდგომარეობა, ყველა დეტალურად იყო აღწერილი. ახლა უკვე ვიცოდი, სად იყვნენ ისინი.
________________________________________
მხოლოდ მტკიცე ნაბიჯებით მივედი კომპიუტერის პანელთან და დავიწყე მენიუების ძებნა. საბოლოოდ, დავინახე ღილაკი, რომელიც წარწერით "გათავისუფლება" იყო აღნიშნული. ღრმად ამოვისუნთქე და დავაწექი ღილაკს.
________________________________________
ეს იყო წამი, როდესაც ყველაფერი შეიცვალა. ეკრანზე ჩემი ოჯახი ნელ-ნელა თავისუფლებას ხედავდა. ისინი გამოუშვეს საკნებიდან და მე ვიცოდი, რომ ჩვენი დრო მოვიდა.
________________________________________
სწრაფად გავედი შენობიდან და ქუჩაში გავედი, სადაც ჩემი ოჯახი მელოდა. ისინი თვალებში სიხარულით და ტანჯვით მიყურებდნენ, მაგრამ სითბო და სიყვარული კვლავაც ძლიერად იგრძნობოდა.
________________________________________
ახალი სამყარო ახლა ჩვენს თვალწინ იყო. კვლავ ერთად ვიყავით, თავისუფლები და მზად ვიყავით, რომ ჩვენი ცხოვრება თავიდან დაგვეწყო. ეს ახალი სამყარო სავსე იყო იმედითა და შესაძლებლობებით. ჩვენ ვიცოდით, რომ მიუხედავად ყველაფრისა, ერთად ყველაფერს შევძლებდით.
________________________________________
ახლა, როდესაც სიმართლე ვიცოდით და ჩვენი ოჯახი კვლავ ერთად იყო, ახალი ოცნებების და შესაძლებლობების სამყარო წინ გველოდა.


თავი მეცხრე - ბედი

თვალებს ვახელ და ვხვდები იქ არ ვარ სადაც თვალები დავხუჭე. ნუთუ ღამე მეღვიძა და დავდიოდი? სადაც აღმოვჩნდი, შედარებით პატარა ფერმას გავდა, უბრალოდ ვერ ვხვდებოდი, რითი იყვნენ დაკავებულნი, რადგანაც ჩვეულებრი ესეთი უცნაური სუნი არასდროს მქონდა ნაყნოსი.
მეგონა, რომ ჩემმა რასამ აქ მოისაქმა! ალბათ, როგორც ყოველთვის, ეხლაც ვცდებოდი.
რაღაც დროის შემდეგ გავაცნობიერე, რომ აქ მარტო არ ვიყავი და ზემოდან ვიღაც დამცქეროდა. ნუთუ ეს ორფეხება იყო? ჩემგან რა უნდოდა? თავში კვლავ ათასი რამ მომდიოდა! თუმცა არცერთი არ გამართლდა.
როდესაც წინ შენობაში შევედი, აღმოვაჩინე ჩემი რასის დიდი კოლონა, რომელიც უბრალოდ ხის გალიებში იყვნენ გამოკეტილი. არ შემრცხვა მათთან საუბარი დამეწყო. როგორც სახლში, აქაც ხმა არავის გაუცია. ისე იყვნენ დადუმებულნი, თითქოს ენა არც ჰქონიათ. ვერ გამეგო, რა იყო ამის მიზეზი! ათიდან ერთი ემალინა არ აღმოჩნდა, რომელსაც ლაპარაკი შეძლო, თითქოს ემალინებიც არ იყვნენ.
ბოლოს ორფეხებამ შემამჩნია, როგორ ვცდილობდი მათთან საუბარს და იძულების წესით მათთან შემაგდო. ისეთი სიმჭიდროვე იყო, ბუზი ვერ გაიფრენდა! ძალიან ბევრი ვიწვალე, რომ მათი სხეულისგან თავი დამეცვა!
დაუბანელები იყვნენ, რაც მომხვდა პირველ რიგში თვალში.
უბრალოდ ვერ ვხვდებოდი, რატომ არ ცდილობდნენ აქედან გაქცევას! ვიღაც ორფეხებამ როგორ დამწყვდია თავად ასობით ემალინას კოლონა. მე თუ შევძელი გაუტეხავი გალიიდან თავის დაღწევა, ესენიც მოახერხებდნენ, რომ ეცადათ. ან რაში იყენებდნენ ორფეხები ვერ გამეგო!
________________________________________
ეს თავი გვაწვდის მნიშვნელოვან ინფორმაციას ემალინას თვალით დანახული სიტუაციიდან. მას გაუღვიძებია სრულიად უცნობ გარემოში, სადაც მისი რასის წარმომადგენლები სრულიად მდუმარე და უსიცოცხლონი არიან. ჩნდება კითხვა, თუ რატომ არ ცდილობენ ისინი გაქცევას და რა როლს თამაშობენ ამ ორფეხებათა სამყაროში. ეს კითხვები მთავარი გმირისთვის უცნაურობათა ციკლის ნაწილია, რომლის ჯერ კიდევ არ არის ამოხსნილი.


თავი მეათე - რეალობა

რაღაც დროის შემდეგ ორფეხებამ დამიჭირა და უცნაურ ადგილას წამიყვანა. იქ საშინლად არასასიამოვნო სუნი იდგა. ამიტომ დაკვირვება დავიწყე. თვალებში დამიბნელდა. ორფეხებამ უცნაურად დამკიდა და ვერ გამეგო ჩემგან რა სურდა. დამაბა და თავბრუხვევა საშინლად დამეწყო. როგორღაც თავი ვაიძულე, რომ შეჩერებულიყო.. დაბლიდან ვიღაცის ხმა შემომესმა. როგორც შემდგომ გავიაზრე, ეს ჩემი ბაბუა იყო. ის ბაბუა, რომელიც დავმარხეთ!
ის მხოლოდ ერთ სიტყვას იძახდა: "დამეხმარეთ!" ეტყობოდა, რომ ემოციებს ვერ იკავებდა! მაშინ ვნახე ჩემს ცხოვრებაში ბაბუა ფხიზელი, ასეთი უმწეო. იმდენად საშინელი ხმა ჰქონდა, რომ ცრემლიც კი მომადგა თვალში. უბრალოდ არ ვიცოდი, როგორ დავხმარებოდი.
თვალები გავახილე და ბაბუაჩემი ჩემსავით დაბმული იყო, ოღონდ რაღაც ცენტრში. ვუყურებდი, როგორ აჭრიდა ორფეხა დიდი მჭრელი იარაღით თავს და მის სხეულს ანაწევრებდა. ეს იყო საზარელი, რაც კი ოდესმე მინახავს. ამ მომენტში კოლონა იღვიძებს და ყვირის: "ჩვენ ვართ მათი საკვები! ჩვენ ვართ მათი საკვები!" ერთმა კი თქვა, რომ მე ვიყავი შემდეგი.
ამ სიტყვებმა საგონებელში ჩამაგდო. მივხვდი, რომ დედა და მამა სადღაც აქ იყვნენ! ნუთუ მათაც თავი მოჰკვეთეს და გაყინეს, რომ არ გაფუჭებულიყვნენ! თუ ჩვენ მათი საკვები ვართ, გამოდის, რომ როგორც მე ვჭამ კარტოფილს, ისე უნდათ შეგვჭამონ ჩვენც?
სიტყვებითაც ვერ გადმოვცემ! ეს რა სამყაროში აღმოვჩნდი! რატომ ვართ ჩვენ მათი საკვები? ნუთუ ჩვენსავით არ შეუძლიათ, რომ კარტოფილი მოიყვანონ! მე ხომ ორფეხებამ სტაფილო მაჭამა. სტაფილო მოიყვანონ, ჩვენგან რა უნდათ! დავიჯერო, სტაფილო ჩვენზე გემრიელია? რას ვაშავებთ? ჩვენთვის ვცხოვრობდით ჩვენს სამყაროში, რა უნდათ ჩვენგან, რატომ მოგვწყვიტეს ჩვენს სამყაროს!
უბრალოდ არ მესმის, ამ ორფეხებს თავში რა უდევთ! ვერ ვხვდები, რატომ სჩადიან ყოველივეს! რატომ? რატომ და რატომ? ნუთუ არ შეუძლიათ, რომ კარტოფილი მოიყვანონ? არ არის პრობლემა, ჩვენსას გაუყოფთ, ოღონდ ჩვენს ნუ შეგვჭამენ! მე მოვიყვან და დავაპურებ, ოღონდ ჩვენ ნუ შეგვჭამენ!
• შვილო, რაც არ უნდა თქვა, ჩვენი ბედი გადაწყდა მაშინ, როდესაც ამ სამყაროში მოვედით!
• მამა, ცოცხალი ხარ!
• დიახ, პატარავ! თუმცა დედაშენმა დაგვტოვა!
• რა უქნეს, შეჭამეს?
• ამაზე საუბარი არ მსურს.
• მსურს, რომ უბრალო უკან დაბრუნდე. იქ უფრო უსაფრთხოა!
• მამა, ორფეხება მიახლოვდება!
• შვილო!
________________________________________
ამ თავში მთავარი გმირი აღმოაჩენს, რომ ის და მისი ბაბუა ორფეხებს მიერ ტყვედ არიან აყვანილნი. ისინი იგებენ, რომ ორფეხები მათ საკვებად იყენებენ, რაც შოკისა და სასოწარკვეთილებაში აგდებს. გმირის აზრები და ემოციები გვიჩვენებს, როგორ რთულად უჭირს მას ამ რეალობის მიღება და თანაგრძნობით უყურებს მის ბაბუას. ამ თავში ნათლად ვხედავთ, როგორ იცვლება გმირის მსოფლმხედველობა და როგორ იღვიძებს მასში კითხვები და ბრძოლა არსებობის გადარჩენის მიზნით.

თავი მეთერთმეტე - სული

ნუთუ მოვკვდი?
რაღაც ისე ვერაა, მე რაღაც უცნაურად გამოვიყურები. არ მძალუძს საკუთარი სხეულის კონტროლი. აი თურმე, ორფეხება როგორ გამოიყურება! მოიცა, პირში ბოლოკი რატომ მიდევს? პირის გამოძრავება რატომ არ შემიძლია? საერთოდ, რატომ არ მოვკვდი? აქ რატომ ვარ?
მოიცა, ორფეხები ჩემს სხეულს რატომ გლეჯენ? ნუთუ მჭამენ! თუ მოვკვდი, აქ რატომ ვარ? რატომ არ ვქრები? ნუთუ ჩემს სულსაც ჭამენ და მაგიტომ?
დაბოლოს გავქრები მხოლოდ ძვლები დავრჩები! მოიცა, ესენი ვინ არიან, ჩემს ძვლებსაც კი არ ინდობენ! სამყაროში საერთოდ რამენაირად ვჩერდები თუ არა! ან საერთოდ, რატომ მაქვს ფიქრის უფლება ან შესაძლებლობა, სამყაროდან ხომ გავქრი!
________________________________________
ამ თავში, მთავარი გმირი აგრძელებს ემოციური და ფიზიკური ტრავმების მიღებას. ის აღმოჩნდება უცნაურ მდგომარეობაში, სადაც ხედავს, რომ ორფეხები მის სხეულს ჭამენ, მაგრამ ის ჯერ კიდევ ფიქრობს და შეიგრძნობს. ის ვერ ხვდება, თუ რატომ არ ქრება და რატომ რჩება მისი სული. გმირი განიცდის უკიდურეს შოკსა და შიშს, რადგან იგი ჯერ კიდევ იბრძვის გააზრებისათვის და ცდილობს გაარკვიოს, რა ხდება მისი სულის და სხეულის შიგნით.
________________________________________
შეიძლება დავამატო ეს თავი, რათა მეტი სიღრმე მივცე გმირის გამოცდილებას და გამოვხატო მისი შოკი და დაბნეულობა იმით, რომ მისი სული ჯერ კიდევ აქაა, მაშინ როდესაც მისი სხეული უკვე აღარ არსებობს. ასევე, შეიძლება განვიხილოთ გმირის შინაგანი მღელვარება და გაურკვევლობა იმის შესახებ, თუ რატომ არ ქრება და რა ბედი ელის მას მომავალში.

თავი მეთორმეტე - სამოთხე

კვლავინდებურად, ისევ დავხუჭე თვალი და სადღაც ბუნებაში ამოვყავი თავი! ოღონდ ერთი განსხვავებით - სხეული ისევ დამიბრუნდა. აშკარად ღმერთმა თავიდან ამაწყო. ნეტავ მექნება შესაძლებლობა, რომ მადლობა გადავუხადო ჩვენი სამყაროს შექმნისთვის!
მივიწევ ბალახში წინ და ვტკბები სილამაზით!
-უი, უკაცრავად ბატონო, დიდი ბოდიშით, გთხოვთ გამატაროთ!
-რას ეძებთ, ბატონო? თქვენ ხომ ბალახში მშვიდ გარემოში ხართ!
-უბრალოდ ყველაფრის შემქმნელს ვეძებ, მსურს მადლობა გადავუხადო, რომ ჩვენი სამყარო აგო!
-ძალიან კარგი, მაგრამ თქვენ ხომ გაწამეს, ოჯახი თვალწინ მოკლეს და ბოლოს შეგჭამეს! მადლობა გაქვს გადასახდელი?
-მართალს ბრძანებთ. თუმცა ღმერთმა არამარტო ეგ სასტიკი სამყარო აგო, არამედ ჩემიც, რომელშიც მე და ჩემი ოჯახი ბედნიერად ვცხოვრობდით!
მე ვერ ვიტყვი იმას, რომ შექმნილმა, მეორე სამყარომ საშინელი ტკივილის გემო არ გამასინჯა, მაგრამ მან ხომ ჩემი სამყაროც აგო, სადაც ბედნიერების გარდა არაფერი იყო. ჩვენ იმ სამყაროში ბედნიერებით ვტკბებოდით!
• იქნებ სთხოვო, რომ ორფეხები შენს სამყაროს მოაშოროს?
• საინტერესო შემოთავაზებაა, ჩემო ბატონო, მაგრამ მე ვინ ვარ, რომ ღმერთს რაღაც ვთხოვო! მე ხომ ღმერთის წინ ვდგავარ, არა! მე თქვენ არაფერს გთხოვთ! უბრალოდ მადლობას გიხდით იმისთვის, რომ ბედნიერად მაცხოვრეთ ჩემს ოჯახთან ერთად! ცუდი დავივიწყოთ.
________________________________________
ამ თავში, მთავარი გმირი კვლავ ახალ რეალობაში იღვიძებს, ამჯერად ბუნებრივ და მშვიდ გარემოში, სადაც მას სხეული დაუბრუნდა. იგი ხვდება, რომ ეს ღმერთის ძალით მოხდა და მადლიერების გრძნობა ეუფლება. მისი საუბარი წარმოსახვით ღმერთთან არის მისი შინაგანი დიალოგი, სადაც ის გამოხატავს მადლიერებას თავისი ბედნიერი ცხოვრებისათვის, მიუხედავად იმისა, რომ საშინელ განსაცდელს გადაეყარა.
გმირი გვსწავლის, რომ მადლიერება და მადლობის გადახდა საჭიროა, თუნდაც რთულ და ტკივილიან მომენტებში, რადგან ღმერთმა შექმნა სამყაროც, სადაც მას და მის ოჯახს ბედნიერებით ცხოვრება შეეძლოთ. ეს თავი გვიჩვენებს გმირის სულიერ ზრდასა და სიმშვიდის პოვნას ღმერთის მადლობის მეშვეობით.