მისი ქალიშვილი
7
#მისიქალიშვილი

ოდესღაც იმდენად მიყვარდა იასე, რომ ის იყო ჩემი ჰაერი. იდეალური ადამიანი, რომლის ნაკლიც კი ღირსებად მიმაჩნდა. სულელი არასდროს ვყოფილვარ, ამიტომ ახლა რომ ვიხსენებ მაშინდელ მოვლენებს მიკვირს, ასე რამ დამაბრმავა. ალბათ სწორედ ჩემი სიყვარული გახდა მაშინაც ჩემთვის მისი ღალატის მიღების გადაულახავი ბარიერი. ამას გარდა მე მისგან შვილს ველოდი და როცა ვიფიქრე, რომ მას რეალურად შეეძლო ადამიანის მოკვლა, თავი და საღად განსჯის უნარიც დავკარგე. მოღალატე, თანაც მკვლელი! თანაც იმ უბრალო მიზეზით, რომ ვიღაც მსუბუქი ყოფაქცევის ქალმა მის გარდა კიდევ ვიღაცას გაუშალა ფეხები. იმ წამსაც კი გულისრევა ვიგრძენი. ხელი ვკარი და ზიზღით მოვიშორე. გაუკვირდა, ისეთი ინტერესით შემომხედა, ვიფიქრე, ჩემს სულში აპირებდა ჩახედვას.

_ რაღაც გჭირს ლუ? წამის წინ მკოცნიდი, გსიამოვნებდა და უცებ ასეთი ზიზღით მიყურებ. რა ხდება შენს თავში? მომიყვი, თავისმართლების შანსი მომეცი ლუ!_მითხრა და საწოლზე ჩამოჯდა._ მომიყევი, რატომ გაიქცი ჩემგან იმ ღამეს?!

დაღლილი სახე ჰქონდა. დაღლილი და ნაწყენი. ალბათ მისთვის რთული იქნებოდა წლების მანძილზე გაურკვევლობაში ყოფნა, მაგრამ რატომ წამითაც კი არ უშვებდა, რომ მისი ტყუილი ვიცოდი. უცებ ეჭვის ჭია შემიძვრა გონებაში:
_ იქნება ყველაფერი ტყუილია?_ აჩურჩულდა გონების სიღრმეში.

_ იმ ღამეს? რომელ ღამეს გულისხმობ? ჩვენს სახლში ჩვენივე აივნის ქვეშ ვიღაც კაცს შენი ორსული საყვარლის გამო ტვინი რომ გაასხმევინე იმას?_ მთელი ზიზღი ხმაში გადავიტანე. ისე შემომხედა გაოგნებულმა, ვიფიქრე, ჯობდა გაჩუმებულიყავი და საერთოდ არაფერი მეთქვა. იჯდა ასე უსიტყვოდ, იატაკს დასჩერებოდა და დუმდა. ეს დუმილი აუტანელი, გაუსაძლისი ხდებოდა. მერე მძიმედ წამოდგა.

_ სულ ცოტაც გაუძელი აქაურობას ლუ, მალე ყველაფერი დასრულდება. ახლა რომ უსაფრთხო იყოს შენი გაშვება, დღესვე გაგიშვებდი, მაგრამ ახლა ასე აჯობებს. თან შენ ქმარს სიტყვა მივეცი, რომ დაგიცავ! _უზარმაზარი იმედგაცრუება ვიგრძენი მისი დაღლილი ხმიდან. ადგა და კარისკენ გაემართა. ერთი სიტყვაც არ უთქვამს მეტი. არც თავი უმართლებია, უბრალოდ ადგა და წავიდა.

_მეტი არაფერი გაქვს სათქმელი?_ მივაძახე გაცოფებულმა. გულაცრუებით გამომხედა.

_ იქნებ ჯობდა არასდროს შეგხვედროდი ლილუ!_ მიპასუხა და კარი გაიხურა. შეკავებული კივილი გველივით შემიძვრა სხეულში. ძალა გამომაცალა და საკუთარი თავის რწმენა შემირყია. მთელი საღამო არ გავსულვარ ოთახიდან. საღამოს ნენე შემოიყვანა ლიამ. დაკვირვებით შემათვალიერა და თავი უკმაყოფილომ გადააქნია.

_ ქალბატონო ლუ, იცით რომ გარკვეულ ასაკს გარკვეული წონა შეესაბამება? აი თქვენ კი თქვენი ასაკისთვის დაახლოებით 15 კილოთი ნაკლები ხართ. რაც აქ ხართ არ დამინახავს ადამიანურად გესაუზმოთ, ან გევახშმოთ. ახლა კი მთელი დღეა ლუკმა არ ჩაგსვლიათ პირში. ასე არ შეიძლება, არა! _ მითხრა და ასე უკმაყოფილო თავის ქნევით გაუხურა კარი.
ვგრძნობდი დეპრესიის ნაცნობი საცეცების შეხებას სხეულზე და წინასწარ განვიცდიდი, მაგრამ საკუთარ თავს ვერაფერს ვუხერხებდი. მხოლოდ ნენეს ხათრით ვიდექი ფეხზე, რობოტივით ვიცინოდი და ყველანაირად ვცდილობდი იასეს არსად გადავყროდი. ვერ ვხვდებოდი, რატომ გავურბოდი მას.
საწოლზე მიწოლილს ჩამეძინა. ტელეფონის ხმამ გამომაღვიძა. ლევანი რეკავდა. ვცადე რაც შეიძლება ნაწყენი ხმით მეპასუხა, მიმიხვდა და გაეცინა.

_ რაო პრინცესა ვერ მიტან არა?
_ რა ასატანი შენ ხარ, მოღალატე! რატომ დამტოვე აქ?
_ იმიტომ, რომ შენ ეს ჰაერივით გჭირდება! რა ქენით უკვე ...
_ ლევან!_ ვიყვირე გაცოფებულმა.
_ აბა შენ ქალი ხარ?! არაა, ზოგ უმადურს რა ბედი აქვს კაცოო! კაცი კი არა ღმერთკაცი გყავს გვერდით და ნეტა ვიცოდე, რას უბზუებ ცხვირს? _ ხუმრობის ხასიათზე იყო ეს საძაგელი მელია._ თუ არ გინდა, იქნებ მეგობარს დაუთმო და ავი ძაღლივით არ მოიქცე?!
_ აუტანელო! იცი რა მითხრა მაგ შენმა ღმერთკაცმა?_ ამეცრემლა ხმა.
_რაო, რა გაგიბედა?
_ ჯობდა საერთოდ არ შევხვედროდითო!_ მაბეზღარა ბავშვივით მივუტანე ენა ჩემს ერთადერთ მოამაგეს და გულშემატკივარს.
_აბა გამოტყდი, რა უქენი ასეთი!_ მოულოდნელად აქეთ შემომიტია მან.
_ ვერ გავიგე, შენ ჩემკენ ხარ თუ ამ დემონისკენ?_ ვკიატხე ავად.
_ არც შენ ხარ პატარავ უფრთო ანგელოზი! იცი მაინც რამდენად აუტანელი ხარ? მაგრამ ამ შემთხვევაში, მე ჩემი ქალიშვილის მხარეს ვარ! ჩემი გოგო იმსახურებს რომ მამას იცნობდეს!_ ახლა ლევანზე მომეშალა ნერვები. კარი გავაღე და აივანზე გავედი. უცნაური სიჩუმე იდგა ეზოში, რამაც გამაოცა. თვალებით ნენეს დავუწყე ძებნა. აუზში მოვკარი თვალი. წელში მოხრილი იდგა უზარმაზარი ნარინჯისფერი წყლის თოფით ხელში და რაღაცას გაფაციცებით აყურადებდა. ეზო მოვათვალიერე. ვიცოდი, რომ იასეს ბრძანებით ბავშვს ლია მარტო წამითაც არ ტოვებდა. გამიკვირდა, ახლა მარტო რომ იყო, თან აუზში. ის იყო უნდა დამეძახა, რომ დავინახე, მოპირდაპირე გამწვანებიდან როგორ ქურდულად გამოძვრა იასე, მასაც, როგორც ნენეს, ხელში ფერადი წყლის თოფი ეჭირა და მალვით ეპარებოდა ჩემს გოგონას. გულმა რამდენიმე დარტყმა ისე გამოტოვა, თვალი ვერ დავახამხამე. საოცარი სცენა იყო. დაუჯერებელი, სასწაული. თვით დიდებული, გაუცინარი ხელმწიფე საკუთარ ქალიშვილთან ერთად ომობანას თამაშობდა.

_ ლუუუ! რატომ გაჩუმდი ლუუუ!_ ლევანის ხმამ გამომაფხიზლა.
_ ეს უნდა ნახო კორბენ!_ ვუთხარი ჩურჩულით და კამერა ეზოსკენ მივატრიალე. ახლა ლევანი მათ უყურებდა და მე კი ლევანს. ჯერ გაეღიმა. ღიმილით აკვირდებოდა განვითარებულ სცენას. როგორ აიტაცა იასემ ნენე ხელში. როგორ მოხვია ჩემმა გოგონამ ყელზე ლამაზი თითები და როგორ აკისკისდა, როცა იასემ ჰაერში ააგდო.
მერე უცნაური სევდა აღებეჭდა ლევანს სახეზე.
_ ხედავ ლუ? იქნებ ამის გამოც ღირდა თქვენი მანდ დატოვება, ჰა? ჩემმა გოგომ უნდა იცოდეს ვინაა მამამისი, არ გეშინია, რომ გაიზრდება, ერთ დღეს სიმართლეს გაიგებს და ორივეს შეგვიძულებს ლუუ?
_ ის ჩვენი შვილია !_ ვთქვი ჯიუტად, თუმცა უკვე მეც შემეპარა ეჭვი ჩემი საქციელის სისწორეში._ ღალატს რომ თავი დავანებო, მან ადამიანი მოკლა კორბენ!
თავი ჯიუტად გადავაქნიე და გულიდან გონებაში შემოპარული ეჭვები უკან გადმოვდევნე.

_ შენი თვალით დაინახე? შენი საკუთარი თვალით დაინახემეთქი?!_ ლევანის ხმაში შეპარულმა ბრაზმა მომცელა.

_ მე გავიგონე...
_ რა გაიგონე ლუ? მკვლელობა კი არ უნდა გაიგონო, უნდა დაინახო! და პრაქტიკამ მაჩვენა, რომ ზოგჯერ დანახვაც კი არ კამარა! კარგად შეხედე მას! დააკვირდი და მითხარი: შენი აზრით, ის კაცი, ვინც ასე თავდავიწყებით გიყვარს ამდენი წელია, შეიძლება მკვლელი იყოს?_ ლევანს თვალი მოვწყვიტე და ისევ ეზოს გადავხედე. იასე შეზლონგზე იჯდა, წინ ნენე ეჯდა და რბილი ვარდისფერი პირსახოცით მოუქნელად უმშრალებდა გრძელ თმას. ენამ არ გამიშვა, ვერაფრით ვაიძულე თავი, მასზე ისევ იგივე მეთქვა. გონებამ ცხოვრებაში პირველად დაარქვა ამ ორის ერთობას სახელი, მამაშვილობა.

_ მე ის არ მიყვარს!_ მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე.
_ ხოდა, შენი საკუთარი სიკერპე დაგღუპავს ძვირფასო! განა სამყარო შენსავით ბრმაა? დარწმუნებული ვარ, არაერთი მშიერი თვალი სჭამს ცოცხლად მაგ კაცს! რომ აგაცლიან ხელიდან, მერე დადექი და იტირე! თვალი გაახილე ლუ! და სანამ დროა გულს მოუსმინე!

_ ლევან ის იაგო რატომ გემტერება?_ თემის შეცვლა მინდოდა, თან მაინტერესებდა _ თუ საფრთხე გემუქრება, მოდი დავბრუნდეთ საფრანგეთში! ყველაფერი მივატოვოთ და უკან წავიდეთ!

_ საფრთხეს ლაჩრები გაურბიან პატარავ! ნუ მაიძულებ საკუთარი თავის რწმენა დავკარგო! თანაც ისეთი ფაქტორები გამოიკვეთა, ვფიქრობ იასესთან ბოდიშიც გექნება მოსახდელი, , თუმცა ამაზე გვიან! ახლა ჭკვიანი გოგო იყავი და ჭკვიანი მეგობრის ინტუიციას ენდე!_ რაც მართალია, თავმდაბალი არასდროს ყოფილა ჩემი კორბენი. კარგად იცოდა ვინ იყო , რა შეეძლო და აფასებდა საკუთარ თავს. ტელეფონი დაუმშვიდობებლად გამითიშა. მე ისევ იმ საოცარ სცენას დავყურებდი აივნიდან, მოულოდნელად იასემ ნენეს გაშლილი თმა მუჭში მოიქცია და მაღლა აუწია, თან ვარდისფერი რეზინით ოჩხობოჩხოდ აუკრა. უცებ გაშეშდა. მის მხარს დააკვირდა. მუხლებში ჟრუანტელმა დამიარა და ნაბიჯით უკან დავიხიე. თვალწინ მის ბეჭზე გამოსახული თანდაყოლილი სამი მომცრო ხალი დამიდგა. ვინ მოთვლის რამდენჯერ დამიკოცნია ძილის წინ, ლუს პატარა თანავარსკვლავედს ვეძახდი ხოლმე ხუმრობით. სწორედ იგივე საბედისწერო ნიშანი ჰქონდა ჩემს გოგონას მხარზე. იასემ ბავშვს ხელი მოკიდა და სწრაფად შეიბრუნა სახით თავისკენ, ინტერესით ჩახედა ლამაზ თვალებში. თვალებიც ზუსტად ერთნაირი ჰქონდათ. ჩამუქებული ლურჯი. როგორც ოკეანე განთიადისას. ნელა მოაბრუნა თავი აივნისკენ და თვალი თვალში გამიყარა. ხელები გამეყინა და ამიკანკალდა. ვიცოდი უნდა გამეძლო მისი მზერისთვის, მაგრამ ვერ შევძელი. უკან_ უკან დავიხიე სწორედ იმ ლაჩარივით, ვისად ყოფნაც არაფრით არ სურდა ლევანს, მაგრამ მე სამწუხაროდ ლევანი არ ვიყავი, მე ყველაზე უკეთ გაქცევა გამომდიოდა. ოთახში შევედი და აივნის კარები სწრაფად დავხურე.

_ ლიაა!_ მომესმა ეხოდან იასეს ღრიალი და მე ოთახში შევხტი შიშით. სწრაფად მივირბინე და ოთახის კარებიც გადავკეტე. კიბეებზე მძიმე ნაბიჯების ხმა გაისმა. და საკეტიც გახრჭიალდა. უკან დავიხიე დამფრთხალმა. ფაქტი იყო, იმ არანორმალურმა სიმართლე გაიგო და ახლა ასე ადვილად ვეღარ გადავურჩებოდი.

_ გააღე კარი ლილუ!_ მის ხმაზეც ჟრუანტელმა დამიარა._გააღე ეს დედა...კარები!
ადგილიდან არ დავძრულვარ. იქნებ ცოტა ხანს მეცდია, რომ დამშვიდებულიყო, მაგრამ ის ასე არ ფიქრობდა. რამდენიმე ძლიერი ბიძგის შემდეგ საკეტი მის სურვილს დაემორჩილა და ანჯამებიდან ამოვარდა.

_ ღმერთო მიშველე!_ რეალური საფრთხის წინ მდგარს ღმერთიც გამახსენდა. ადამიანის ფერი არ ედო სახეზე. ნელა მომიახლოვდა და თავზე სიკვდილის ანგელოზივით წამომადგა. მხრებში ხელები მაგრად ჩამავლო და შემანჯღრია.

_ ნენე ჩემი შვილია ლილუ?_ მკითხა ყინულივით ცივი ხმით. ხმა ვერ ამოვიღე და ხაფანგში გაბმული თაგვივით ავარიდე თვალი.

_ ეს როგორ დამიმალე გოგო?_ გაოგნებული იყო. არ ჯეროდა და მგონი ვერც იაზრებდა ვერაფერს. _ ასე როგორ მომექეცი? თან რის გამო? ამის დედაც ....! რის გამო?! იმიტომ რომ რაღაც მოგეჩვენა მაგ ჯიუტ თავში?! _
გაშლილი თითი შუბლზე მომაჭირა.

ისე მათვალიერებდა, თითქოს პირველად მხედავდა. მის თვალებში პირველად შევეჩეხე ამხელა სიბრაზეს ჩემს მიმართ. თავს ძლივს იკავებდა, რომ აკანკალებული თითები ჩემთვის ყელზე არ შემოეჭირა.

_ ჩემი თვალით დავინახე გესმის? ამ აივნიდან დავინახე... გავიგონე სროლის ხმა! გავიგონე რასაც ლაპარაკობდით, რასაც იმ უბედურს ემართლებოდით! იმიტომ რომ ვიღაც კახპა ვერ გაიყავით...

_ გაჩუმდი გესმის? გაჩუმდიმეთქი!_ მუჭი გამეტებით დასცხო ჩემ გვერდით კედელს. ხელზე კანი გადაუსკდა და კედელი წითლად შეიღება. შიშით შევკივლე და სახეზე ხელები ავიფარე.

_ ესეც არა?!_ მომესმა მისი ზიზღიანი ჩაცინება._ სახესაც იფარავ არა? გგონია შემიძლია...
ნერწყვი გადაყლაპა. სახეზე აფარებული ხელების გაწევა არ მინდოდა.

_ გამიშვი ლევან!_ ვუთხარი ხმის კანკალით. არ მსურდა მის წინ კედელთან მიმწყვდეულს მეტირა. მან კი ჩემი სიტყვები არასწორად გაიგო.

_ წადი სადაც გინდა, ამ წამიდან თავისუფალი ხარ, მაგრამ ჩემი შვილი აქ დარჩება, რადგან მისთვის სახიფათოა ახლა სხვაგან ყოფნა!_ ამოიოხრა და დაჭიმული მკლავები მოადუნა_ ახლა ორმაგად სახიფათოა! _ ჩაილაპარაკა ხმადაბლა.
ნელა მომშორდა და მე თითქოს საყრდენი დავკარგე. უკანმოუხედაგად გავიდა ოთახიხან. მე კი ძალა აღარ მეყო ფეხზე დგომისთვის და ნელა ჩავიკეცე კედელთან. ბედის ირონიით, ისევ მის გამო ვტიროდი. არადა წლების წინ დავიფიცე, რომ ერთ ცრემლასაც კი არ ვაღირსებდი მას.