ბედისწერის ძალა (1)
შეშინებული იყო კიდევ იმიტომ, რომ სიბნელის ეშინოდა ამ ოთახში კი სინათლის ნატამალი არ იყო არსად. - მიშველეთ ვინმემ...- სლუკუნებდა, შემდეგ ფანჯარას ეცა იმ იმედით, რომ შეძლებდა გაღებას, თუმცა ჩარაზული იყო. _ ჟასმინ, გესმის ჩემი! -დაუძახა ქალმა. _ ჯემილე,გთხოვ გამიყვანე აქედან ძალიან მეშინია.. – ძალიან მინდა, მაგრამ არ შემიძლია, საჭმელი და ტანსაცმელი მოგიტანე.- უთხრა და ჩუმად შემოუცურა ოთახში. – არაფერი არ მინდა მე მხოლოდ აქედან მინდა გამოსვლა. გთხოვ გამიყვანეთ აქედან სიბნელის ფობია მაქვს..- სლუკუნებდა გოგონა. – კარგი, დამელოდე მოვალ ახლავე...- უთხრა და წავიდა. თავისთავთან მარტო დარჩენილს იმ უცნობზე აეკვიტა ფიქრები, ვინ იყო ის უცნობი ახალგაზრდა ვის გამოც დაისაჯა, თან ებრაზებოდა და თან რატომღაც მას იზიდავდა კიდეც. ჯემილა, მალევე დაბრუნდა და გოგონას გასძახა. – ჟასმინ! – რა ხდება? – დაველაპარაკე, ბატონს და გაგიშვა, ოღონდ ერთი პირობით თუ მიხვალ და ბოდიშს მოუხდი. – მე არაფერი დამიშავებია, ჯემილე და რისთვის უნდა მოვიხადო ბოდიში. – უბრალოდ მიდი და დაელაპარაკე ნუ გეშინია. - თბილად გაუღიმა. _ კარგი, დაველაპარაკები, მაგრამ ვეტყვი, რომ აქ დარჩენა აღარ მინდა. – შვილო ამას ნუ იზამ.- შეევედრა ქალი. – მე ასე, არ შემიძლია ჯემილე მე აქ მოვკვდები მე წავალ და ვეტყვი, რომ ასეთ პირობებში ვერ ვიცხოვრებ აქ. დაე მოხდეს რაც მოსახდენია.- წამოიძახა და ბიძამისთან სალაპარაკოდ წავიდა კარებზე დააკაკუნა და შიგნით შევიდა. გაბუსხული აიწურა კარებთან. _ ჩემი ნახვა გინდოდათ ბიძია..? – კი, იმედია ის რაც მოხდა შენთვის ჭკუის სასწავლებელი იქნება და მეტი ასე აღარ მოიქცევი.- მშვიდად მიუგო კაცმა. _ ბიძია, მე არაფერი დამიშავებია უბრალოდ ჩემს ოთახში ვცეკვავდი რა ჩემი ბრალია, ის ბიჭი თუ მიყურებდა.- დაბნეულმა მიუგო. – ის რომ ცეკვავდი ეს,რა თქმა უნდა, ცოდვა არ არის, მაგრამ შენ შენი მოძრაობებით მიიზიდე ის ბიჭი გესმის, ფაქტიურად აცდუნე ეს კი ძალიან დიდი დანაშაულა, მე რომ ავყოლოდი ჩემს მრისხანებას ღმერთმა იცის რა იქნებოდა,მადლბა თქვი შემეცოდე და გამოგიშვი.ლ – რაა? - გაოცებულმა წამოიძახა. _ ჩემთვის რამის თქმა ხომ არ გინდა? – დიახ,ბიძია მინდა გითხრათ, რომ უკან დამაბრუნოთ საქართველოში. მე აქ ვერ ვიცოცხლებ ჩემთვის ეს ადგილი და აქაური წესები უცხოა არავის ვიცნობ აქ. – არაუშავს, მიეჩვევი ნელ-ნელა, რა თქმა უნდა უცხო იქნება, დედაშენმა ალბათ არ გასწავლა ნორმალურად არაფერი. – არა, ბიძია მასწავლა დედა ძალიან ცდილობდა აქაური წესების და კულტურის სწავლებას ჩემთვის, მაგრამ მე არ ვარ მიჩვეული ამ ყოველივეს ამ მკაცრ ქვეყანაში ვერ ვიცხოვრებ. – და სად აპირებ წასვლას? ის ბინა, სადაც დედაშენთან ერთად ცხოვრობდი, გაიყიდა გაქვს სხვაგან კიდევ წასასვლელი? – მე... – მესმის, ძალიან შეგეშინდა ალბათ ჩემი გეშინია კიდეც, მაგრამ შვილო, მე შენთვის კარგი მინდა არ მინდა, ისეთი რამ გააკეთო,რის გამოც შემდეგ თავს საფრთხეში ჩაიგდებ. ახლა შეგიძლია წახვიდე ხვალ დილით გავაგრძელოთ საუბარი. გოგონა უსიტყვოდ გამოვიდა ოთახიდან და თავის ოთახში, შევიდა საწოლზე დაწვა და თვალები დახუჭა მემგონი ერთი დღისთვის საკმარისი ემოციები მიიღო. და მაინც ვინ იყო ის უცნობი ვინც შემოიჭრა მის ტერიტორიაზე და ყველაფერი თავდაყირა დააყენა, გამუდმებით მასზე რატომ ფიქრობდა და გონებიდან ვერ იგდებდა მასზე აკვიატებულ ფიქრებს. ზოგჯერ ცხოვრებას თავის გეგმები აქვს ჩვენზე და ისე შემოიჭრება ის რასაც არ მოველით და აგვაფორიაქებს, რომ ამის გააზრებასაც ვერ მოასწრებ, როცა დედა ცოცხალი ჰყავდა დაუჯდებოდა და ესაუბრებოდა , დაარიგებდა ხოლმე. – შვილო, ჩემო ლამაზო, ბედს ვერ გაექცევი, რაც არ უნდა გაექცე და დაემალო, ის მაინც მოგძებნის. – რატომ დედა?- ბავშვური მიამიტობით კითხავდა ხოლმე დედას. – იმოტომ რომ ეს შენი გზაა, ცხოვრების რომელიც უნდა გაიარო, ცხოვრებაში შეიძლება, ბევრ უსმართლობას წააწყდე რამაც შეიძლება გული გატკონოს, მაგრამ გული არაფერზე გაიტეხო, როდესაც გაიზრდები, შენს ცხოვრების მეგზურს შეხვდები ღმერთმა ქნას, ჩვენებური იყოს და ჩემსავით შენც არ დაიტანჯო.- ეტყოდა ხოლმე დედამისი. მაშინ დედამისის არ ესმოდა, რადგან პატარა იყო, მაგრამ ახლა როცა მარტოდ მარტო დარჩა ამ უცხო ქვეყანაში და ირგვლივ აღარ შემორჩა არავინ. სწორედ ახლა მიხვდა რისი თქმა უნდოდა დედამისს მისთვის. **** შემდეგ დღეს გადაწყვიტეს ქალაქში გაესეირნათ და ექვს კურსია მოეწყოთ გოგონასთვის ვინაიდან ახალი ჩამოსული იყო და ჯერ ქალაქს არ იცნობდა კარგად. – მიდი, გაემზადე ქალაქში მივდივართ სასეირნოთ.- უთხრა ქალმა. _ რაა? მართლა?- თვალები გაუბრწყინდა გოგონას. – ხო, ბატონმა თქვა, რომ შენთვის დაგვეთვალიერებინა აქაურობა. – აუუ, რა მაგარია, ახლავე მოვემზადები.- უთხრა და აბაზანაში გავიდა. ამ ალიაქოთში ჯემილეს და ადას დაავიწყდათ გოგონას დალოდებოდნენ. აბაზანიდან გამოვიდა თავსაბურავს დაავლო ხელი და სირბილით გაედევნა მათ. სწორედ ამ დროს მათთან სტუმრად ომარი და მისი ძმიშვილი მოვიდნენ, რათა ბოდიში მოეხადათ. – აქ დამელოდე, წავალ ახმედს მოვძებნი.- უთხრა კაცმა და შიგნით შევიდა. ბიჭი აქეთ იქით დადიოდა და თვალებით, გოგონას ეძებდა თავს დამნაშავედ გრძნობდა მომხდარის გამო. გოგონა, მთელი სისწრაფით მორბოდა და თან იმათ ეძებდა. – დამელოდეთ!- წამოიძახა თან ცდილობდა თავზე მოერგო თავსაბურავი და სწორედ ამ დროს შეასკდა მაღალ მკვრივ სხეულს. გოგონამ მაშინვე იცნო ის სიმპატიური უცნობი, რომელმაც მისი სიმშვიდე დაარღვია, მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა და ერთმანეთს თვალს არ აშორებდნენ, ერთი შეხედვით უცნობები იყვნენ, მაგრამ მათ უახილავი ძაფი აკავშირებდა ერთმანეთთან, იყო რაღაც ძლიერი და ამოუხსნელი, რომელიც იზიდავდა მათ ერთმანეთთან. ბიჭს წელზე ჰქონდა ხელი მოხვეული და არ უშვებდა. – შენ საუბრობ ქართულად? - ჰკითხა ბიჭმა. – ქალაქში, მივდივარ სასეირნოდ მერე, ფეხბურთის საყურებლად.- სწრაფად უპასუხა და გაიქცა. ბიჭმა თვალი გააყოლა გოგონას, რომელმაც ფაქტობრივად მიანიშნა, სადაც იქნებოდა. შემოიარეს მთელი ფესი გოგონა ძალიან მოიხიბლა, მრალფეროვანი მაროკოთი, მართლაც, რომ ლამაზი იყო იქაურობა, თუმცა ამ სილამაზის მიღმა სისასტიკე და ძალადობა იმალებოდა. რომელშიც თითქმის ხმას ვერავინ იღებდა და უბრალოდ შეგუებულები იყვნენ იქაური ხალხი ამ ცხოვრებას. ბოლოს მინდორში წავიდნენ ფეხბურთის სათამაშოთ გოგონა გაოცებული იყო იქ ნანახით ქალები იყვნენ, მოედანზე, რომლებსაც სპეციალურო არაბული სამოსი ეცვათ და ისე თამაშობნენ ფეხბურთს, მათ თამაშზე გულიანად იცინოდა. მოულოდნელად ბიჭი შეამჩნია, რომელიც იქვე იყო დამამალული და ჩუმად გაიპატა იქიდან ბიჭი უკან აედევნა მას გოგონა ნანგრევებში შევიდა. ისევ ერთმანეთის პირისპირ იდგენენ და უყურებდნენ ერთმანეთს, შემდეგ ბიჭმა მისკენ გადადგა ნაბიჯი გოგონას წინ გაჩერდა და სახეზე მოკიდა ხელი. – მითხარი, წუხელ ჩემს გამო ძალიან გაგიბრაზდნენ?- ჩუმი ხმით ამოთქვა და სახეზე მიეალერსა. – კი...- უპასუხა გოგონამ. – ძალიან ვწუხვარ...- მიუგო და კვალავ განაგრძო მისი ალერსი, გოგონა კი ვერაფერს აკეთებდა, როდესაც მის სიახლოვეს იყო ეს ბიჭი მასზე ძალიან მოქმედებდა. – მე იაგო, მქვია.- გაუღიმა ბიჭმა. – მემგონი მე შენთვის არ მიკითხავს შენი სახელი .- უთხრა და სახიდან მისი ხელები მოიშორა შემდეგ კი განზე გადგა. – რა გგონია, რისთვის დაგიბარე აქ?- ჰკითხა გოგონამ. – არ ვიცი, ეგ შენ უნდა მითხრა.- გოგონამ ღრმად ამოისუნთქა და საუბარი განაგრძნო.- მოკლედ აქ იმის სათქმელად დაგიბარე, რომ ჩემგან თავი შორს დაიჭირე, პრობლემები არ მჭირდება, ისედაც ძლივს გადავურჩი წუხელ ბიძაჩემს. ნუ ეცდები ჩემთან სიახლოვეს, რადგან არაფერი გამოვა. – რატომ? – მეკითხები კიდეც, შენ არ ხარ აქაური, რაც ბევრ რამეს ამბობს მე და შენ სამყაროს სხვა და სხვა კუთხიდან ვართ, ასე რომ დაბრუნდი საიდანაც მოხვედი.- უთხრა და წასვლა დააპირა. – მე არ ვაპირებ დანებებას, თუმდაც ამის გამო სიკვდილით დამსაჯონ, სიცოცხლის ბოლო წუთამდე ვიბრძოლებ.- მტკიცე ხმით უთხრა. ამაზე გოგონა შემობრუნდა და მიუგო. – არ არის ასე, ეს მხოლოდ ჰაერში ნასროლი სიტყვებია, მე შენთვის უბრალოდ ეგზოტიკური მოვლენა ვარ, რომელითაც მოიხიბლე, შენთვის ახალია ეს და მაგიტომ ამბობ ამას. ტყუილად ნუ ეცდები ლამაზი სიტყვებით ჩემს მოტყუებას ვიცი, ერთხელაც წახვალ და ისე დამივიწყებ აღარც კი, გაგახსენდები შენ წახვალ მე კი გულგატეხილი უნდა დავრჩე და მოტყუებული, ეს შენც კარგად იცი. ასე რომ შენს ცხოვრებას მიხედე. - დაასრულა თავის მონოლოგი და წავიდა. აფორიაქებული გამოიქცა ნანგრევებიდან, მაგრამ თითქოს იქ თავის რაღაც ნაწილს ტოვებდა, მოსაღამოვებულს დაბრუნდა შინ. სადაც ადა და ჯემილე ნერვიულობისგან ადგილს ვეღარ პოულობნენ. კარები შეაღო და აქოშინებული შევიდა ეზოში. – მადლობა, ღმერთს გამოჩნდი ჟასმინ! - ქალმა ხელები ჰაერში აღაპყრო და გოგონასკენ გაიქცა.- გოგონას გადაფითრებული ჰქონდა სახე და შეშინებული აცეცებდა თვალებს. – სად იყავი?- კითხა ბიძაშვილმა. – მე...მე... იცით იქაურობის თვალიერებას შევყევი და ვერც კი შევნიშნე ისე გავედი ძალიან შორს. შემდეგ კი მივხვდი, რომ დავიკარგე. ძალიან შემეშინდა მეგონა უკან ვეღარ დავბრუნდებოდი. მაგრამ როგორღაც მოვაგენი ბიძიას სახლს. – ოხ, ჟასმინ, ჟასმინ. _ იცით უდაბნო, შევნიშნე იქვე ახლოს და მომინდა იქ მისვლა. – რაა?!- შეიცახადა ქალმა. – რა მოხდა? – შვილო, იქ შესვლა მარტო ძალიან საშიშია, რადგან უდაბნო სავსეა ბედუინებით, ღმერთმა დაგიფაროს ბიძაშენისგან ვიცი, რომ ლამაზ გოგოებს იტაცებენ და ცოლად მოჰყავთ. – რას ამბობ?- გაეცინა გოგონას.- კარგი, წავალ დავისვენებ ძალიან დავიღალე სიარულით.- უთხრა და თავის ოთახში შევიდა. საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა და ყველაფერზე დაიწყო ფიქრი, ფიქრობდა თავის ცხოვრებაზე თუ რა ელოდა, მომავალში ამ უცხო ქვეყანაში. ნეტა რას უმზადებდა მას ბედისწერა, მასაც ისე გარიგებით გაათხოვებდნენ, როგორც აქ მყოფ სხვა გოგონებს, თუ თავის სიყვარულს შეხვდებოდა ვინ იცის. სახეზე წაიღო ხელი და იმ ადგილზე მოისვა სადაც ბიჭი ეფერებოდა, არასდროს ყოფილა ბიჭთან ასე ახლოს ეგ კი არა ურთიერთობაც არ ჰქონია, მართალია მამით ქართველი იყო, მაგრამ დედამ არაბულ წესჩვეულებებით აღზარდა. არაბეთში კი ქალს და კაცს ერთმანეთის ყურება ეკრძალებათ. ამიტომ ქალების უმეტესს ნაწილს სახე დაფარული აქვთ არიან ერთეულებიც რომლებსაც ბურკა აცვიათ, რითაც სახიდან დაწყებული სხეულით დამთავრებული მთლიანად შენიღბულნი არიან და მხოლოდ თვალები მოუჩანთ. დედამისმა ეს ყოველივე ჩაუნერგა მართალია თანამედორვე ქვეყანაში გაიზარდა ბევრის უფლებას აძლევდა, მაგრამ მამაკაცების სიახლოვეს არ უშვებდა, ეს ბიჭიც მისთვის სიახლე იყო რომელიც მის ცხოვრებაში დაუკითხავად შეიჭრა. არ შეიძლებოდა მის სიახლოვეს ყოფნა, მაგრამ ერთმანეთს მაგნიტივით იზიდავდნენ. **** იაგო, სასტუმროს აივანზე იყო გასული და ვარსკვლავებით სავსე ცავს გაჰყურებდა თან ეღიმებოდა, ჯერ კიდევ ეიფორიებში იყო ეს ახლად შემოჭრილი ემოციები არ ასვენებდნენ. მართლაც რას გრძნობდა გოგონას მიმართ იქნებ მართალი უთხრა და მხოლოდ ლოტვა აქვს მის მიმართ უბრალოდ მისი ცეკვით მოიხიბლა, რომელმაც გაუცნობიერებლად მიიზიდა ბიჭი ეყურებინა მისი სხეულისთვის და რა იქნება, ეს მხოლოდ ცარიელი ვნება რომ იყოს მის მიმართ უბრალოდ სხეული იზიდავდეს, მაგრამ მხოლოდ ეს ხომ არ არის მთავარი, თუ გრძნობა არ აქვს? ან იქნებ მართლაც აქვს მისმიმართ სუფთა და წრფელი გრძნობა. – რაზე ფიქრობ შვილო?- იკითხა ბიძამისმა, როცა ჩაფიქრებულ ბიჭს თვალი მოკრა. – არაფერზე უბრალოდ ვარსკვლავებს ვუყურბდი.- იცრუა. – და გგონია, ამას დავიჯერებ, სახეზე ყველაფერი, გაწერია. მითხარი რა ხდება რამ აგაფორიაქა ასე ან სად გაქრი დღეს დილით? – ბიძია...- ამოთქვა მძიმედ.- ის გოგონა..? – ახმედის დისშვილზე ამბობ? – კი. – თუ ის გაინტერესებს რა ბედი ეწია. გეტყვი ბიძამისმა წუხელ რამდენიმე საათით ბნელ ოთახში ჩაკეტა, მაგრამ შემდეგ შეეცოდა და გაუშვა. – მე ის გოგო ძალიან მომწონს. _ რა თქვი?- წამოენთო კაცი. – ბიძია, მინდა ის გოგო ახლოს გავიცნო.- ძლივს თქვა თავის სათქმელი. – გაგიჟდი? ხვდები მაინც რას ამბობ?! მომისმინე დაივიწყე, ის გოგო, არაფერი გამოვა ასე მასაც საფრთხეს შეუქმნი და შენ თავსაც.- შეწუხებილმა უთხრა. – მაგრამ... – არავითარი, მაგრამ რამდენჯერ უნდა აგიხნსა, რომ ეს არ არის საქართველო ან რომელიმე თანამედროვე ქვეყანა. აქ გოგოს ათხოვებენ უფროსები ვისზეც თავად სურთ და გოგოს უფლება არ აქვს უარი თქვას ასე რომ თავიდან ამოიგდე ეს აზრი. – მე დანებებას არ ვაპირებ.- წამოიძახა. – იაგო, ნუ მაფიქრებიმებ იმას, რომ შენი აქ წამოყვანა შეცდომა იყო, გთხოვ გონს მოდი, .კარგი ეს შენთვის რაღაც ახალი და უცხოა ამოტომაც ხარ ეიფორიაში, გოგოების მეტი რა არის თბილისში, რაღა მაინც და მაინც ის გოგო ამოიჩემე. – იმიტომ, რომ ბგრძნობ ის ჩემი ბედია. – ოჰ, ღმერთო. სანამ სულ არ გაგიჟებულხარ ხვალვე გავემგზავრებით უკან მე პრობლემები არ მჭირდება.- წამოიძახა კაცმა. **** გამთენიისას ბიჭი სასტუმროდან გაიპარა, თითქოს ეშმაკი შეუჯდა და შთააგონებდა ამ ყველაფრის გაკეთებას, მაგრამ ეს ხომ ასეა, ადამიანს სწორედ ის იზიდავს, რაც მისთვის მიუწვდომელია და სახიფათოა, იმდენად ჰქონდა იმის ჟინი, რომ გოგონა ენახა, იცოდა, რომ ეს ფაქტიურად შეუძლებელი იყო, მაგრამ ჯიუტად მაინც თავისას აწვებოდა. მათ სახლთან იდგა და გულში ნატრობდა, ნეტა გარეთ გამოვიდესო, ეს ნატვრა მართლაც, რომ აუხდა გოგონა, მხიარულად გამოვიდა გარეთ თავზე ლამაზად ჰქონდა თავსაბურავი მორგებული იმდენად ლამაზი იყო, იმ წუთას, რომ თვალს ვერ წყვეტდა. კარებიდან ჯემილე და ადაც გამოვიდნენ. – ჟასმინ, ერთი ადგილი ვიცი, სადაც ლამაზი სამკაულები და თავშლები იყიდება იქ წავიდეთ.- უთხრა ბიძაშვილმა. – კარგი, მერე უდაბნოში შევიდეთ. – რაა? – ხო, ბიძიას ვთხოვე და მითხრა, როცა დააპირებთ მითხარი და ჩემს კაცს გაგაყოლებთო უსაფრთხოდ, რომ იყოთო, ასე, რომ პრობლემას ვერ ვხედავ.- ომახიანად წამოიძახა და ხტუნვა დაიწყო. – კარგი,კარგი წავიდეთ ახლა.- უთხრა ჯემილემ და წავიდნენ. – აი, თურმე რა გქვია, ჟასმინი, სახელიც ისეთივე ლამაზი გაქვს როგორც თავად ხარ.- გაეღიმა ბიჭს და უკან აედევნა. მათ უკან აედევნა და ერთ- ერთ ბაზრობაზე მივიდნენ, ის ადგილი ძალიან ვიწრო იყო და ახლართული ამ სივიწროვეში კი ასობით კაცი მიმოდიოდა. აქეთ- იქით ვაჭრები დახლებიდან არაბულად რაღაცას კიოდნენ,რაც მისთვის გაუგებარი იყო, ბევრი სიარულის შემდეგ როგორც იქნა იპოვა გოგონა, გოგონა ერთ-ერთ დახლთან იდგა და ჩადრს ისინჯავდა თავზე მოერგო და ახლა სახეზე შემოიხვია დანარჩენი ნაწილი. – მიხდება! - გასძახა მხიარულად ბიძაშვილს. – ძალიან. გოგონა, შემობრუნდა და გამყიდველის მოწოდებულ სარკეში ჩაიხედა, თავიდან თავის მოხატული თვალები გამოუჩნდა, შემდეგ კი ბიჭის გამოსახულება გამოჩნდა სარკეში რისგამოც შეშინებულმა მოიხედა უკან. – რა მოხდა?- იკითხა ქალმა. – მე... ვიღაც დავინახე სარკეში და შემეშინდა.- უთხრა და არემარეს თვალი, მოავლო. – ალბათ, შემთხვევით გამვლელი დაინახე აქ ათასი ხალხი დადის და რა გასაკვირია.-გაეცინა. – ჰო, ალბათ.- ჩაილაპარაკა უფრო თავისთვის.( ღმერთო, ნუთუ მომეჩვენა, თუ მართლა აქ იყო და მე მიყურებდა. მგონი ჭკუიდან ვიშლები.) -თვალები დახუჭა და გულზე ხელი მიიდო, ბიჭმა, როდესაც შეამჩნია, რომ გოგონამ უკან მოიხედა იმწამსვე თვალს ამოეფარა. აქ ვერაფერს მოიმოქმედებდა საკმაოდ ბევრი ხალხი იყო და მასთან ვერ მივიდოდა, ამიტომ დაელოდა, როდის გავიდოდა უდაბნოში. გოგომა მალევე წავიდა სახლში და შემდეგ დაცვისკაცთან ერთად წავიდნენ უდაბნოში. ძალიან გახარებული, იყო და ერთი სული ჰქონდა ოქროსფერ ბზინავ ქვიშას, როდის ნახავდა. აქლემზე უნდოდა დაჯდომა. უდაბნოს შესასვლელთან მივიდნენ. – ჯემილე, შეგიძლია ამ კაცს უთხრა, რომ აქლემით მინდა გასერინება, თუ რა თქმა უნდა ეს შესაძლებელია. _ კარგი . ჯემილე, დაელაპარაკა მცველს და ნება დართო, ოღონდ შორს არ უნდა წასულიყო. გოგონა შემოაჯდა ერთ- ერთ აქლემს და აქლემიც ფეხზე წამოდგა , გახარებულმა ბიძაშვილს სთხოვა სურათები გადაეღო მისთვის. მანაც უამრავი ფოტო გადაუღო. – წავალ გავისეირნებ.- წამოიძახა და აქლემს უბიძგა წასულიყო. – ჟასმინ, შორს არ წახვიდე.- გააფრთხილა ქალმა. გოგონა, აქლემით სეირნობდა და უდაბნოს დიუმებს ათვალიერებდა, რომლებიც მომაჯადოვებლად გამოიყურებოდნენ და თვალს ჭრიდნენ. მოულოდნელად, მას შავცხენოსანი აედევნა ამის დანახვისას ცოტა არ იყოს შეეშინდა, კიდეც აქლემით ვერ გაიქცეოდა, რადგან ნელი ცხოველია, ამიტომ სწრაფად ჩამოხტა აქლემის ზურგიდან და ძირს დაენარცხა. სწრაფად წამოდგა და მთელი სისწრაფით მოწყდა ადგილს, თუმცა მოულოდნელად მხედარმა გზა, გადაუჭრა შემდეგ კი ცხენიდან გადმოხტა. – შეენ...- წამოიძახა შოკირებულმა. ...... მეტიც არ მინდა გავიგო, რომ არ შეგიფასებიათ.^_^ |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
თქვენი აზრით, ქალებისთვის, რა ასაკშია მიზანშეწონილი დაოჯახება?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
