მხოლოდ ერთი დღე იყო გასული მას შემდეგ, რაც მორადს ბოლოს ესაუბრა. სანამ საათი დროის მიღებას ცდილობდა, ჩემს გულში ახალი მტკივნეული განცდები იბადებოდა. ცრემლები შეიძლება გამშრალოყო, მაგრამ ეს მხოლოდ ჩემი შიდა ქარიშხლის გარეგანი გამოვლინება იყო და აე ვიცი როდის გაქრებოდა.
ბოლოს გადავწყვიტე, რომ თავი უნდა ხელში ამეყვანა, კიდევ ერთხელ უნდა შემემჩნია რა სილამაზე და სიხარული იყო ჩემ ირგვლივ. ჩემს მეგობრებს დავუკავშირდი. შესაძლოა, ისინი დამმხმარებოდნენ, რომ ეს მტკივნეული განცდა გადამეტანა.



„მარიამ, მოდი გვსურს გნახოთ! ეს დაგეხმარება,“ — მითხრა ხატიამ.
ისეთი სიხარული ვიგრძენი მის ხმაში, თითქოს მზე ჩამოდიოდა ჩემს გულში.
როცა შევხვდი მათ, ოთახში გავიხსენეთ ყველაფერი, ვიცინეთ, ვიტირეთ. ჩემს მეგობრებთან ყოფნა თითქოსდა ახალ სიცოცხლეს მჩუქნიდა. თუმცა, თავში მორადის სიტყვები კვლავ მწვავედ გაისმოდა.

„ვიცი, რომ გული გტკივა, მაგრამ იმედი არ უნდა დაკარგო. მორადი არ არის ერთადერთი მამაკაცი, და მორჩი გვემას, თავის ფასი სად გაქ!“ — მითხრა მარიამმა, მის თვალებში სიმპათია და სითბო ჩანდა. მაგრამ როგორც ყოველთვის ვაფასებდი მის მწარე სიმართლეს, ამიტომ ვაფასებსი მას მთლიანად.

„მაგრამ როგორ უნდა მივატოვო ის, როცა ყველაფერი ასეთი რთულია ჩემთვისაც და მისთვისაც?“ — ვკითხე, მიუხედავად იმისა, რომ გრძნობები ისევ მაკავებდა.

„ვიცი, მაგრამ შენ ძლიერი ხარ. და ეს სიყვარული, რასაც გრძნობ, დროის გასვლასთან ერთად შეიცვლება. უნდა მოძებნო ადგილი ახალ შესაძლებლობეისთვიდ,“ — მითხრა ხატიამ, რაც თითქოს ჩემში ნდობის ნაპერწკალს აღვიძებდა.
ამ სიტყვების მიღება და აღიარება რთული იყო, მაგრამ მეც უნდა მემოქმედა. ახალი დღეები და ახალი გამოცდილებები მელოდა. შევამჩნიე, რომ ჩემს ცხოვრებაში მრავალი კარგი რამ იყო, თუმცა მე ეს მორადის გარეშე არ მინდოდა.

„ალბათ არც ვიცი რა სასწაულებიც მელოდება,“ — გავიფიქრე, როცა ოთახში მოთამაშე პატარებს მოვკარი თვალი.
ამ დღეს, როდესაც მეგობრებთან ერთად ვიყავით, მივხვდი, რომ სიცოცხლე კვლავ შემეძლო გამეგრძელებინა, და მორადის გარეშე ცხოვრების გაგრძელება შესაძლებელი იყო. მაგრამ ძალიან, ძალიან რთული.

„არ ვიცი, მორადი დაბრუნდება თუ არა, მაგრამ ახლა საკუთარი ბედნიერების ძიებაში უნდა ჩავერთო,“ — გადავწყვიტე და მეგობრების გვერდით, სიამოვნებით გავაგრძელე ჩემი გზა.


საღამოს მეგობრებთან ერთად პატარა კაფეში ვიჯექი. მათ ერთმანეთზე საუბარი დაიწყეს,როცა ისევ მორადამდე მივიდა ჩვენ მსჯელობა ისევ დავსევდიანდი.

„ძალიან გამიჭირდება ხატია,“ — ვუთხარი და, თვალები ცრემლით ამევსო. „არ ვიცი, როგორ უნდა ვიარო ამის შემდეგ.“

ხატიამ მხაეზე დამადო ხელი,
-„ხომ იცი, რომ ყველაფერი უნდა ცადო. რა თქმა უნდა, მორადი შენთვის მნიშვნელოვანია, მაგრამ შენ საკუთარ თავს უნდა უპასუხო. როგორ შეგიძლია მომავალზე იმედი დაამყარო?“

„იქნება, რომ მივცე კიდევ ერთი შანსი? მაგრამ მორადი მაინც არასდროს დაბრუნდება. ის არ არის მზად ამისთვის,“ — ვუპასუხე, თითქოს არ ვუმენდი მათ საუბარს, ხელები ყავის ჭიქას მოვხვიე და გადავეშვი ფიქრებში.

„ნუ გეშინია, მარიამ,“ — ჩაერთო მარი. „არ უნდა დაკარგო საკუთარი თავუს ფასი. შესაძლოა, იგი კარგია, მაგრამ შენ უფრო მეტი ხარ, ვიდრე მისი სიყვარელი. უნდა გაიხსენო, რომ შენი ბედნიერება შენზეა დამოკიდებული.“

„, მაგრამ მორადი არის ის, ვინც ყველაზე მეტად შემიყვარდა. თუმცა ახლა ისე ჩანს რომ ის მხოლოდ თავის თავზე ფიქრობს,“ — ვთქვი მაგრამ საკუთარი სიმართლეც მანადგურებდა, თვალებში მზერა გამიუფერულდა.

„არ გქონდეს იმედი, რომ ის გაიაზრებს თავის შეცდომებს. თუ მან უკვე გითხრა, რომ არ შეუძლია შენთან ყოფნა, მაშინ უნდა მიიღო, რომ შესაძლოა ის ნამდვილად არ დაბრუნდეს,“ — დაასკვნა ხატიამ.

„უბრალოდ მინდოდა, რომ ყველაფერი სხვაგვარად ყოფილიყო. რომ ეს ყველაფერი სიზმარი ყოფილიყო და როცა გავიღვიძებდი, ყველაფერი ისე იქნებოდა, როგორც ადრე,“ - ყავის სიღრმეს ვუმზეედი და ხმადაბლა ამობილაპარაკე.

„ვიცი, რომ ეს რთულია, მაგრამ საკუთარ თავს უნდა აძლიო უფლება, რომ იოცნებო. თუმცა, არ უნდა დაივიწყო შენი ღირსება,“ — იმედიანად მითხრა ხატიამ.

„რატომ უნდა იფიქრო მასზე? მისმა უკანასკნელმა გადაწყვეტილებამ ყველაფერი გაანადგურა,ვერ ხედავ რომ არა სტაბილური ჩამოუყალიბებელი ადამიანია?“ — მარიამი ისევე დაუპირისპირდა, ჩემს სიყვარულს. თუმცა მართალი იყო.

„კი,მარიამი მართალი ხარ, მაგრამ როცა მათ შორის რაღაც ნამდვილად იყო, ეს ყოველთვის ძნელი იქნება,“ — დაამატა ხატიამ. „შენს ცხოვრებაში კიდევ ბევრი კარგი იქნება. მაგრამ დრო არის სასიცოცხლო, რომ განბლოკო. ნუ დაელოდები მორადს, რომ ცხოვრება შეძლო შენ ისესაც შეგიძლია.“

„იმედია ასე იქნება,“ — ვთქვი ჩუმად და ღრმად ამოვიხვნეშე.
- „თქვენი მხარდაჭერისთვის მადლობელი ვარ. ვიცი, რომ უნდა გავაგრძელო, მაგრამ ეს ისე რთულია.“

„და მაინც, უბრალოდ იოცნებე, ნუ გააჩერებ საკუთარ თავს,“ — მარი ჩაერია. „შენი სიხარული უპირველეს ყოვლისა უნდა იყოს.“


ცოტახანს ისევ ვისაუბრეთ მერე მე გოგოებს დავემშვიდობე და სახლში წავედი.




*****

ვიხსენებ მასთან საუბრებს:


მარიამი:
„მორად, ვიცი, რომ ახლა რთული დროა. ჩვენ ორივემ განვიცადეთ ბევრი და ორივეს სჭირდება დრო, რათა ყველაფერს გავუმკლავდეთ. თუმცა, ღრმა გულში ყოველთვის მინდოდა, რომ ერთად ვყოფილიყავით.“

მორადი:
„მარი, შენი სიტყვები ნამდვილად მეხმარება, მაგრამ როგორ უნდა გავბედოთ ეს? ორივე იმდენ რამეს ვუყურებთ, რომ თითქოს ვერ ვხედავთ გამოსავალს. მაგრამ არც კი ვიცი, როგორ უნდა ვიცხოვრო, როცა ყოველთვის ვფიქრობ შენზე.“

მარიამი:
„მეც ასევე. თითქოს ცარიელი ვარ, როცა შენ არ ხარ გვერდით. თუმცა ჩვენ უნდა ვაღიაროთ, რომ ახლა ეს დრო არის ჩვენთვის, რომ გამოვიდეთ საკუთარი თავისგან. მაგრამ ყოველ ჯერზე, როცა ვფიქრობ შენზე, ვხედავ იმ სიხარულს, რაც ერთად გვქონდა.“

მორადი:
„არ მინდა, რომ ეს ყველაფერი დაკარგული იყოს. ვიცი, რომ დროის გასვლის შემდეგ ყველაფერი შეიცვალა, მაგრამ ჩვენი სიყვარული არასოდეს შეიცვლება. ვცდილობ, რომ შევეგუო, მაგრამ მარტოობა მიჭირს, და ზუსტად ვიცი, რომ მენატრები.“

მარიამი:
„ხანდახან ვფიქრობ, რომ ყველაფერი ჩვენზეა დამოკიდებული. რა თქმა უნდა, არ უნდა დავკარგოთ საკუთარი თავი, მაგრამ ჩვენ ყოველთვის ერთმანეთის გულებში ვართ. როგორ უნდა ვნახოთ ერთმანეთი?“

მორადი:
„ვიცი, რომ ორივე ვცდილობთ ვიყოთ ძლიერი. მაგრამ როცა ღამე მოდის და მარტო ვრჩებით, გრძნობები კვლავ ჩვენს გულში ბრუნდება. ჩვენ ორივე უნდა ვიფიქროთ იმაზე, თუ როგორ შეიძლება ვიყოთ ბედნიერები ისევ.“

მარიამი:
„შენთვის მზად ვარ, მორად. მინდა, რომ გავიგო, როგორ შეიძლება კვლავ ვიყოთ ერთად, მაგრამ ეს უნდა მოხდეს ჩვენი გულების, არა ცოლისა და ქმრის, არამედ სულიერი გზით. რას ფიქრობ?“

მორადი:
„მართალია, მარიამ. ჩვენი ურთიერთობა დიდი მნიშვნელობა აქვს. მიუხედავად იმისა, რომ ახლა შორს ვართ, მინდა, რომ ჩვენ კვლავ გაწვდილი ვიყოთ ერთმანეთისთვის. ეს სიბნელეში პატარა შუქია, რომელიც გამოგვიყვანს.“


დღეები გაიწელება და თითოეული საათი ისეთივე მძიმეა, როგორც წარსული შაბათ-კვირები. ვხედავ, როგორ ეშვება დღეები ჩემს მუხლებზე და დრომ შეწყვიტა არსებობა. მორადის სიტყვები კვლავ მეხვევიან გონებაში, თუმცა მისი ხმა უკვე შორს არის. როგორ უნდა განვაგრძო ცხოვრება, როცა ყოველ ჩემს ნაბიჯში მისი სახე მახსენდება?

ღამით, როცა სიჩუმე მხვდება, მთელი ის სევდა და ტკივილი, რაც აქამდე დავმალე, კვლავ მბრუნავს. ხანდახან მგონია, რომ მის გვერდით დავდივარ, მაგრამ სინამდვილეში მხოლოდ ჩემი სული დადის მორადის გვერდით. ვიცი, რომ ჩვენი ურთიერთობა ძნელად გადაიტანა, მაგრამ ეს მონატრება იმდენად ძლიერია, რომ ერთდროულად მინდა, გავიქცე და დავრჩე.

კიდევ ერთი ღამე, კიდევ ერთი ცარიელი ადგილი საწოლზე. მჭირდებოდა ის, ის ჩემს გულში იყო, მჭირდებოდა მისი ღიმილი, მისი გული, რომელიც ჩემსაზე იყო მიბმული. სიზმრები თანდათან მის სახეს და ტუჩებს, ეს სიზმრები სიხარულით მავსებს, მაგრამ ეს მხოლოდ დროებითი იყო გამოღვიძებულს ცრემლები მეფერებოდნენ.


***
მორადი:

ამ დღეების განმავლობაში, ჩემი ცხოვრება თითქოს გაჩერდა. ვცდილობ, გავუმკლავდე ჩემს პრობლემებს, მაგრამ ყოველი ნაბიჯი მძიმეა, თითქოს მთელმა სამყარომ მიმატოვა. მარიამზე ფიქრები ყოველთვის ჩემთანაა. ყოველთვის ვცდილობ, რომ თავი დავიმშვიდო, მაგრამ მისი სახე კვლავ ჩემს წინ დგას.
ისედაც ბევრი რამ მაქვს მოსაგვარებელი, მაგრამ ჩემი გული ამბობს, რომ მარიამი ყველაფერს მომირჩენდა. მხოლოდ ერთი ფიქრით შეიძლება, რომ სითბო ვიგრძნო — რომ ის გრძნობს ჩემს დაკარგულ ადგილს მის გულში და უნდა რომ ისევ მე შევუვსო. თუმცა, არ შეგვიძლია! რატომ?
ღამე რომ მოდის, მარტოობას ვერ გავურბივარ. ვგრძნობ, როგორ მძაფრდება ეს მონატრება. მის გარეშე ცხოვრება უბრალოდ სიბნელეა. თუ ვიცით, რომ გვსურს, რომ ერთად ვიყოთ, რატომ უნდა ვიყოთ შორს? ყველაფერს, რასაც ვაკეთებ, თითქოს ამაოა. კიდევ ერთი ცრემლი მიბინდავს ჩემს თვალებს.
მართალია, ეს დრო დასრულდება, რადგან მე ვარ აქ, ხვდები იმ დროში, რომელიც მარიამმა სიხარულით დააყენა. მაგრამ მაინც, მინდა, რომ იცოდეს, რომ მასზე ვფიქრობ, რომ მისი დაკარგვა მხოლოდ იმას ნიშნავს, რომ გული უფრო მეტად მტკივა.



****
მარიამი:

დღეები ისევ ისე მიედინება, როგორც ადრე, მაგრამ ახლა რაღაც შეცვლილი მგონია. შინაგანად ვგრძნობ, რომ დროა ცვლილებები შევიტანო ჩემს ცხოვრებაში. ყოველმა იმ წუთმა, რაც მორადის გარეშე გავატარე, მასთან ახლოს დაბრუნების სურვილი უფრო გამიმძაფრა. მისი მონატრება, რომელიც არასდროს გაქრება, მაიძულებს, მივიღო გადაწყვეტილება — უნდა დავიწყო ახალ ეტაპი.
ბედნიერების შენარჩუნება და ეჭვს უნდა დავაღწიო თავი, მნიშვნელოვანია, რომ მატერიალურად დამოუკიდებელი ვიყო. ვიცი, რომ ფულის დაგროვება საჭიროა, რათა მორადთან ვიყო. ჩემს გეგმაში დასახული პირველი ნაბიჯი არის სამსახურის მოძიება, რაც ფინანსებს სჭირდება და დამოუკიდებლობას. რაც უფრო დიდხანს ვმუშავებ, მით უფრო სწრაფად მივაღწევ ჩემს მიზანს — ვიყო მასთან და გავუზიარო ჩემი სიყვარულის სითბო.

არ ვიცი, როდის იქნება ჩემი ეს ნაბიჯი შესაძლებელი, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ მთელი გულით მინდა, რომ მორადის გვერდით ვიყო, მისი სიხარულისთვის. მისი დუმილი და ტკივილი, რაც ახლა უფრო მეტია, ვიდრე ადრე, ჩემს გულში გამაძლიერებს. მე მინდა, რომ ორივე ერთად ვიყოთ, რომ ერთად გავიაროთ ეს გზა, და ეს მხოლოდ მაშინ გახდება შესაძლებელი, თუ ჩემს ცხოვრებაში გარკვეული ცვლილებები შევიტან.

არასოდეს დამავიწყდება ის ბედნიერი წამები, რაც მასთან გავატარე. ჩემი გეგმები ეხება არა მარტო საკუთარ თავს, არამედ მასაც. მინდა, რომ ვიცხოვრო ისე, რომ ჩვენმა ურთიერთობამ ახალი სიხარული მოიტანოს, ამიტომ საკუთარ თავს შევუქმნი სტაბილურობის განცდას და ვეცდები, რომ შევქმნათ ერთად ბედნიერი მომავალი.

ფულის დაგროვება და მორადისთან დაბრუნება მხოლოდ არ არის მიზანი. ეს არის ცხოვრების ახალ ეტაპზე გადასვლის საშუალება, რათა ჩვენი სიყვარულის სიმტკიცე დავადასტურო. ახლა ყველაფერისთვის მზად ვარ, რათა ამას მივაღწიო და მორადის გვერდით ვიყო.

გული მიჩქარდება, როცა ვფიქრობ იმ დღეს, როცა მორადი პირველ ნაბიჯს გადმოდგამს. მჯერა, რომ ის შეძლებს, რომ ყველაფერი შეცვალოს, რადგან მასში არის ძალა, რომელიც ჩემი სულის სიღრმეებს ავსებს. მისი ხმა კვლავ ცოცხალია ჩემს გონებაში, და არ მინდა დაჯერება, რომ მას ვეღარ გავიგებ, თუ ეს მკხდება სწორედ მაშინ ვიგრძნობ, რომ ის გაქრა.

მინდა, რომ მისი სიტყვები ისევ მივსებდეს სულს, რომ მისი ტონალობა ისეთი იყოს, როგორიც ყოველთვის იყო — სითბოთი და სიყვარულით სავსე. მენატრება მისი სიცილი, რომელიც ჩემს გულს ეზიარება და ამით ჩემს ცხოვრებას ჩუქნის შუქს. მინდა, რომ სული ჩემი სული იყოს, რომ ისევ ჩემთან იყოს და ისევ იგრძნოს ჩემი სხეული.
როცა მისი ხელის შეხება მახსენდება, გულში სითბო მეღვრება. როგორც კი მისი თითები ჩემს კანზე მოძრაობს, თითქოს მთლიანად მეხუტება და მიცავს. მინდა, რომ მან კვლავ გამიზიაროს თავისი სითბო და რწმენა, რომ არაფერს აქვს მნიშვნელობა, თუ ერთმანეთს ვგრძნობთ.
გაცნობიერება იმისა, რომ ყველაფერი ჯერ არ დამთავრებულა, ქმნის იმედს, რომელიც ჩემს გულში ვრცელდება. ჩემი სიზმრები მორადის გარშემო ტრიალებენ, სადაც ორივე ერთად ვართ, როგორც ადრე, როცა გრძნობები უფრო მკაფიო იყო.
იმედი მაქვს, რომ ეს დრო მალე დასრულდება, და მაშინ, როცა მორადი მზად იქნება, პირველი ნაბიჯი გადადგას, ჩემი ხელები ღია იქნება, რომ მივიღო და მოვეხვიო. მასთან ერთად ყოველი წამი იმედი და სიხარული იქნება.
მინდა, რომ კვლავ გავიგო, როგორ უნდა ცხოვრება და როგორ უნდა ვიამაყო იმით, რომ მასთან ვარ. როცა ჩვენი გზები გადაიკვეთება, ვიცი, რომ ყველაფერი, რაც მოხდა, მხოლოდ ახალი დასაწყისია.
მორადის ხმა, მისი შეხება, მისი სითბო — ყველაფერი, რაც ჩემშია, კვლავ აჩუქებს სიცოცხლეს. მსურს, რომ ჩვენი სიყვარული იყოს უფრო ძლიერი, ვიდრე ადრე და რომ იმედი არასდროს დაკარგულა.

*****
მარიამი:

მორად… როგორ მახსენდება მისი სახე, როცა თვალებზე თითებს ვუსვამ. ის მაღალი და ძლიერი მამაკაცია, რომელიც თავისი ენერგიით გარშემო ყველანაირ სითბოს აფრქვევს. მის ხელებზე ჭორფლებია, რაც მას უნიკალურ და მომხიბლავს ხდის. თითოეული ჭორფლი თითქოს მისი ცხოვრების ისტორიას კითხულობს. მისი ხელები ძლიერია, მტკიცედ გიჭერენ და დაცულობას გაწვდიან, რაც ყოველთვის მჭირდებოდა.
მისი ტატუები მასთან ერთად მელოდიას ქმნიან, თითოეული მათგანი რაღაც განსაკუთრებულ ისტორიას მოგვითხრობს. გულით მეღიმება, როცა ვხედავ, როგორ ვითარდება მისი ტატუები, რომლებსაც თან ახლავს მისი შავი მელანქოლია და ჩვენი სიყვარულის მოგონებები.
მის მომწვანო თვალებში იმდენი სიღრმეა, რომ თითქოს მთელი მსოფლიოა ჩატეული. როცა მას თვალებში ვუყურებ, ვხედავ იმ ყველა განცდას, რაც გულში მაქვს. იმ დროს, როცა ერთმანეთს ვუყურებთ, მთელი სამყარო გვჩუქნის სიჩუმეს, რომელიც მხოლოდ ჩვენთვისაა.
ვიგრძენი, რომ მისი არსება ძალას მაძლევს, იმისთვის, რომ ჩვენი სიყვარულის გზა გავაგრძელოთ. მორადის გვერდით ყოფნა, მისი ხელების სითბო, მისი თვალების სიღრმე — ეს არის ის, რაც ჩემს გულს ახარებს და აძლევს იმედს. მინდა, რომ ჩვენ ისევ ერთად ვიაროთ, რადგან მისი სიყვარული არის ყველაფერი, რაც მჭირდება, რომ ამ ცხოვრებაში ბოლომდე შევიქმნა.
როგორ უნდა გაწვდოს სიყვარულმა, რომელიც ძალას გაწვდს, იმ დროს, როცა სიხარულის თესლები ვთესავთ? მორადი ჩემთვის სამყაროს თვალწარმტაცი ქმნილებაა, რომელმაც ჩემი გული მოიპოვა, და ახლა მისი სურნელი ჩემს გულშია ჩაფლული.



*****
მინდა, რომ გავიზიარო ჩემი თავი, ჩემი სული და შინაგანი სამყაროს სიღრმეები. საშუალო სიმაღლის მქონე, წითელი თმა, რომელიც მიყვარს, ზუსტად ისე სძირავს, როგორც ჩემს ხასიათს ჰგავს — ცოცხალი და დახვეწილი. მისი სიწითლე თითქოს მზეა, რომელიც ჩემს არსებობას ფარავს, და თითოეული თმა იწვევს ჩემს გულში სიხარულის მღელვარებას.

მუქი თაფლოსფერი თვალები მაქვს, რომლებიც თითქოს მთელი სამყაროს სიღრმეებს ინახავენ. როცა ვუყურებ, იქ არის სითბო, ნაზი, მაგრამ სიღრმეში სერიოზულობის ნოტები. ამ თვალებშია ის ყველაფერი, რაც მე ვარ: სიხარული, იმედები და ოცნებები. მე მსურს, რომ მათში ვხედავდე არა მხოლოდ საკუთარ თავს, არამედ ყველა იმ განცდას, რაც ჩემს გულშია.
ჩემი ხასიათი არის თბილი და ნაზი. მინდა, რომ ადამიანები გვერდით მომყვნენ და მათი ცხოვრების სილამაზით ვისიამოვნო. მიყვარს იმ მომენტების გაწვდვა, როცა ვგრძნობ, რომ ჩემი თბილი სურნელი მათი გულების სიღრმეებში აღწევს.
ჩემთვის სილამაზე არ არის მხოლოდ გარეგნობაში, არამედ იმ ნაზობაში, რაც ჩემს გარშემო არსებობს. როცა ვაცნობიერებ, რომ ჩემი ცხოვრების სილამაზით ვიამაყებ, ვგრძნობ, რომ ღრმად ვარ გაწვდილი იმ რწმენით, რომ სიყვარული და სითბო ყველაფერს გაამრთლებენ.
მე ვარ მარიამი — მსუბუქი სითბო, ვნების ძლიერი ნაკადი და სიყვარულის საყრდენი. მინდა, რომ ჩემმა არსებამ ყველას გააღვივოს და მათთან ერთად გავხდე იმღრღნად განწმენდილ სამყაროში.


22 წლის ვარ და ვფიქრობ, რომ ცხოვრებასთან ურთიერთობა ჩემი ყველაზე დიდი მოგზაურობაა. მეშინია, მაგრამ ვხვდები, რომ ეს წლები ყველაფრის დასაწყისია. ჩემს გარშემო ბევრი რამ ხდება — ურთიერთობები, ოცნებები, წარმატებები და წარუმატებლობები. ამ ყველაფრის ფონზე, მინდა, რომ მქონდეს საკუთარი გზა და ვჭირდები, რომ არა მარტო მქონდეს, არამედ შევიქმნა საკუთარი სტილი.
ზოგჯერ მახსენდება, როგორ მიჭირდა მომავალზე ფიქრი, მაგრამ ახლა მიჭირს, როგორ უნდა გავატარო დღეები ისე, რომ თითოეული წამი მტკივნეული სიხარული არ იყოს. როცა მორადი მახსენდება, ვგრძნობ, რომ ვიღაცა მეხმარება, მაგრამ მინდა, რომ ჩემს ცხოვრებაში არ იყოს მხოლოდ სხვები. მსურს, რომ საკუთარი ძალით ვიპოვო ბედნიერება და იმედი, რომ ყველაფერი უკეთესი იქნება.
არც ისე მარტივია თავის პოვნა, მაგრამ ვცდილობ, რომ გავიაზრო, რა მჭირდება სინამდვილეში. ვწერ და ვხატავ, რათა გამოვხატო ჩემი გრძნობები. მჯერა, რომ ყველაფერი, რაც მაქვს, შეიძლება შეიცვალოს, თუ სათანადო ძალა და რწმენა მექნება.
მინდა, რომ ჩემი ცხოვრება იყოს სავსე სილამაზით და შთაგონებით, რომ ჩემს გარშემო ადამიანებმა შეძლონ მათი ცხოვრებების გაუმჯობესება. რაც მთავარია, სურს, რომ გავიგო, რომ სიყვარული და სითბო საუკეთესო საზრდოებია. მე მაქვს ვნება, რომელიც მთავარ მიზანს წარმოადგენს — ვიპოვო ბედნიერება და სიხარული ჩემი ცხოვრების გზაზე.

ცხოვრება არის უდიდესი შესაძლებლობა და ყველა გამოწვევა, რაც გვხვდება, მხოლოდ გზა არის, რათა გავხდეთ უკეთესი ადამიანები. მინდა, რომ თითოეულ დღეში დავწერო ახალი თავგადასავალი, რათა ბოლოს მივაღწიო იმ ადგილას, სადაც მორადი და ჩემი სიყვარული კვლავ გვერდიგვერდ იქნებიან.


*****
შუაღამე იყო, ოთახში სიჩუმე და სიბნელე გამეფებულიყო. მოულოდნელად დავინახე მისი ფიგურა, ძველი სიყვარულის, თითქოს ის ჩემსკენ მოდიოდა.

„ეს შენ ხარ?“ – ვკითხე.

„დიახ, მე ვარ,“ – მიპასუხა ნაზი ღიმილით, ისეთი მშვიდი და მყუდრო ხმით, როგორც მაშინ, როცა ჯერ კიდევ ერთად ვიყავით.

„რატომ დამიტოვე ასეთი ტკივილი?“ – ხმაჩამწყდარი ვკითხე და ჩემი თვალები მის სახეზე გაიყინა, თითქოს ყველა იმედს მის თვალებში ვხედავდი.



„იქნებ ჩვენთვის ასე სჯობდა,“ – მიპასუხა ჩუმად, თითქოს დაძაბულობის გაკიცხვას ცდილობდა. „ჩვენი გზები გაიყო, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ მე შენ დაგივიწყე.“

„ მეც ვერ დაგივიწყე,“ – მივუგე გულწრფელად, „ყოველ ღამე შენს გვერდით ყოფნაზე ვოცნებობ. დაბრუნდი, გთხოვ...“

„შენ ძლიერად გაქვს მიჯაჭვული ეს გრძნობა,“ – მან თვალებში შემომხედა , მე მას ისე სევდიანად შევყურებდი. „მაგრამ მე წარსულის ნაწილი ვარ, არ შემიძლია დაბრუნება.“



„რატომ? იქნებ ჯერ კიდევ შევძლოთ რაღაცის შექმნა?“ – დავუდექი წინ, თითქოს მასთან დაბრუნების სურვილი ისე მძლავრობდა, რომ ყველაფერს დავთმობდი.

„მარიამ,“ – გამიღიმა ნაზად, ისე, როგორც მაშინ, „მიყურე კარგად...მთვარის მსგავსო
...“

ჰაერში, სადღაც შორეულში მისი ფიგურა და სიტყვები ქრებოდა, და ბოლოს მხოლოდ მისი ჩრდილი დავინახე, რომელიც ჩუმად მიაპობდა ღამის სიბნელეში. თითქოს ის მხოლოდ სიზმარი ყოფილიყო.
სწორედ მაშინ, მეღვიძება. მარტო საწოლში, ისევ სიჩუმეს ვისმენ. მხოლოდ ჩემი გულისცემა ჩამესმის.
ამდენი ხნის მერე სიზმარად რატომ მოხვედი?
ჩემს ისედაც დაღლილ თვალებს, ისევ ცრემლები სტუმრობენ და გარიჟრაჟი თავის დაკვრით მესალმება.

"ძნელია, როდესაც ყველაფერი მას მახსენებს. თითქოს ყველაფერი, რაც გამოგვივლია, ყოველ ნაბიჯზე ჩნდება – ჩვენი საუბრები, ის წვრილმანები, რომლებიც მასთან მაკავშირებდა, და ჩემი გული, რომელიც ვერაფრით იტანს მისგან შორს ყოფნას. მაგრამ მე ვცდილობ... ნამდვილად ვცდილობ ახალი ცხოვრების დაწყებას.
დღეები რაღაცნაირად უსასრულოა, თითქოს ყოველი წამი მისი უჩინარი კვალითაა სავსე, მაგრამ თავს ვაიძულებ, ვიპოვო სხვა გზები, სხვა ინტერესები, რომ თავი დამანებოს ამ ტკივილს. ვცდილობ ახალ ადგილებში ვიარო, ვიმუშაო იმაზე, რაც მიყვარს, ვესაუბრო მეგობრებს და გავხსნა ჩემი გული ახალი შესაძლებლობებისკენ. მაგრამ სიმართლე ის არის, რომ ყოველივე ამის მიუხედავად, მისი სიყვარული გულში მაინც მაქვს.
არ მავიწყდება, და იქნებ არც უნდა დამავიწყდეს, რადგან ეს სიყვარული მეასე სიცოცხლის ნაწილად იქცა. როცა მისი სახელი გამახსენდება, ვცდილობ, არ გავიქცე ამ მოგონებიდან – ვაღიარებ, რომ ის მენატრება. ვიცი, რომ შეიძლება დრო წაიღებს ამ გრძნობას, ან ვიპოვი ძალას, რომ მასზე ფიქრები გვერდზე გადავდო. მაგრამ ახლა ის ჩემს გულშია, როგორც ჩუმი სიბრალული და ტკბილი ტკივილი, რაც მხოლოდ მე მესმის.
დღეს ვცდილობ შევახსენო საკუთარ თავს, რომ ცხოვრება უფრო დიდი და შინაარსიანია, ვიდრე ერთი ისტორია, ერთი ადამიანი. ვცდილობ, ის ჭრილობები, რომლებიც მასთან განშორებამ მომაყენა, საკუთარ თავზე სიყვარულით მოვიშუშო და ჩემით ვისწავლო სრულად ცხოვრება.
და, იქნებ, იმ დღეს, როცა მისი მოგონება უკვე მსუბუქად მექნება, შევძლებ გულწრფელად გავიღიმო და მადლობა ვუთხრა იმ ყველაფრისთვის, რაც მასთან ერთად განვიცადე. სანამ ის ჩემთან დარჩება, მე ვცდილობ, გავიარო ჩემი გზა და ჩემი თავი შევინარჩუნო."


---

"ხშირად ვფიქრობ, რომ ეს ახალი დასაწყისია. თითქოს ყველაფერი, რაც მქონდა, დავკარგე, მაგრამ ამ დაკარგვის მიღმა რაღაც ახალი და უცნობი გზაა, რომელსაც ჯერ არ ვიცნობ. დილაობით მზის ამოსვლას ვუყურებ, და, იქნებ ეს გადაჭარბებულად ჟღერს, მაგრამ, მისით ვცდილობ გავიხსენო, რომ ყველა დასასრული ახალი რაღაცის დასაწყისია. ის კი, ვისაც ამდენს ვფიქრობდი, იმ მზის მსგავსად არასოდეს გამქრალა – უბრალოდ, სხვა გზით მიდის. და მაინც, ჩემი გული ისევ მძიმეა. სევდაც ისეთია, რომ თითქოს ვერავინ გაიგებს. მეგობრებიც მხარს მიჭერენ, მეჩვევიან, მაგრამ ხანდახან ვფიქრობ, მხოლოდ მე ვიცი, რამდენი იმედი ჩავდე მასში, რამდენად მძაფრად მჯეროდა ჩვენი გზის ერთიანობის. როცა სარკეში საკუთარ თავს ვუყურებ, ჩემივე თვალებში ვხედავ სევდას, იმედგაცრუებას და სიყვარულს, რომელიც ვერ შევაჩერე.

ვცდილობ, ამ სიყვარულმა არ შემაწუხოს, რომ გახდეს ჩემი მეგობარი, და არა ჩემი ტკივილი. ვცდილობ გავიღიმო იმ მომენტებზე, როდესაც ბედნიერები ვიყავით. ხანდახან ღამით, როცა ვწვები და თვალებს ვხუჭავ, მისი ხმა ჩამესმის – თითქოს აქ არის, და ყველაფერი ისეა, როგორც ადრე. შემდეგ ვხსნი თვალებს და ვხვდები, რომ ეს მხოლოდ მოგონებებიაა.
ვცდილობ, დავიწყო პატარა ნაბიჯებით – ვამაყობ საკუთარი თავით, ვასწავლი საკუთარ თავს, რომ დამოუკიდებლობა, რომელსაც ვიპოვი, ჩემი საყრდენი უნდა გახდეს. წიგნებს ვკითხულობ, რომლებიც მანამდე არ წამიკითხავს, ვსწავლობ, ახალი ინტერესები ვეძებო და ამ ყველაფერს ვაკეთებ, რომ ჩემი ცხოვრება თავიდან ავაშენო. მაგრამ ყოველივე ამის მიუხედავად, მისი სიყვარული ჩემშია, როგორც ჩუმი იმედი. გულში, თითქოს ჩემს სულთან ერთად ზის, მაგრამ ახლა ვიცი, რომ ეს სიყვარული ჩემთან უნდა დარჩეს, არა როგორც ტვირთი, არამედ როგორც ის, რაც ყოველთვის ნაწილად მექნება.

დრო გამატარებს და სიყვარულიც გადამიყვანს. იქნებ, ერთ დღეს ისე გავიღვიძებ, რომ ტკივილი განელებული იქნება, და, იქნებ, სწორედ მაშინ შევძლებ ისევ სრულად ვიყო მე – და გავაგრძელო ცხოვრება თავისი წრფელი სიამოვნებებით, რაც მე მაქვს და რაც იქნება."