ქალაქის კიდეზე, ძველი სანაპიროს სიახლოვეს, დილის ქარი ისე აწვალებდა უძველეს ნანგრევებს, თითქოს წარსულის საიდუმლოებების გასაჯაროებას ცდილობდა. ანა, რომლის გონებასაც გამუდმებით მიჰქონდა მუქი ფიქრები, იმ დღეს სანაპიროზე მყოფი პატარა კაფესკენ გაემართა. თითქოს შემთხვევით — ან იქნებ არა — მაგიდაზე გაჩენილი წიგნი დაინახა. მისი ყდა ყავისფერი იყო და დამტვრეული ასოებით წარწერა ჰქონდა: “მე-3 წერილი”.

“ნეტავ ვინ დატოვა?” — გაიფიქრა ანამ, მაგრამ მეტი არც უფიქრია, სანამ წიგნის შიგნით გადაშლილ გვერდზე დახატული პატარა რუკა არ შენიშნა. გვერდით იყო წარწერა: “ყველაფერი, რაც დაკარგე, აქ იპოვი”

ანა გრძნობდა, რომ ეს უბრალო ხუმრობა ვერ იქნებოდა. ბოლო ხანებში მისი ცხოვრება კიდევ უფრო დამძიმდა — მისი შეყვარებული, ალექსი, სამი კვირის წინ უკვალოდ გაუჩინარდა, და პოლიცია მხოლოდ გულგრილ პასუხებს სთავაზობდა.

მან რუკა ჯიბეში ჩაიდო და კაფეს ნაცნობმა, დანიელმა, რომელმაც ეს დღეებში შორიდან უთვალთვალა, მოკლედ ჰკითხა:
“ნეტავ რას ეძებ, ანა?”

“ალექსს,” — მკაცრად უპასუხა გოგომ, მაგრამ მანაც იცოდა, რომ ეს მხოლოდ ნახევარი სიმართლე იყო.

სიბნელე წყლის ქვეშ

ანას თავგადასავალი დაიწყო, როცა რუკაზე მონიშნულ პირველ წერტილს მიადგა. ეს იყო ქალაქის ძველი ბიბლიოთეკა, რომელიც წლების წინ დაიხურა. მაგრამ იქ კიდევ დახვდა ის, რაც არ მოელოდა: ჩანაწერების დახლი, სადაც მოყვარულ დეტექტივებს თავიანთი საქმეები ჰქონდათ დატოვებული.

ცალკე წერილი იპოვა:
“თუ შენც გინდა სიმართლე, შემხვდი 21:00-ზე ძველ შუქურასთან.”

შუქურასთან კი, თითქოს მიტოვებულ ადგილას, ვიღაც მამაკაცი ელოდებოდა. უცნაური მზერით ალექსის საათს ატრიალებდა ხელში.
“ანა ,ხომ ალექსს დაემშვიდობე,” — ჩაილაპარაკა და სწრაფად გაუჩინარდა.

დაკარგული სიყვარული, დამალული საიდუმლოებები და დაუსრულებელი კვანძები ერთმანეთს ისე შეერთდა, რომ ანას მეხსიერებაში წარსულის დეტალები თავისით დაიწყო გაბრწყინება.

წარწერები, რომლებსაც ალექსი თითქოს “ხუმრობით” უტოვებდა:
“ყველა ილუზია რაღაცას მალავს.”



ნდობის საფრთხე

ანა ვერ იჯერებდა, რომ ის მამაკაცი ალექსის ნივთებით ასე უცნაურად გაქრებოდა. შუქურასთან გაჩენილი ფიქრი გულზე უჭერდა: “ნუთუ ალექსი მართლა ვერ ვიპოვე? ან იქნებ ეს ყველაფერი რაღაც თამაშს ჰგავს?”

შინ დაბრუნებულმა ანამ იმ წერილებს
ხელახლა გადახედა, რაც ალექსმა ადრე დაუტოვა. ერთ-ერთში ასეთი სიტყვები ამოიკითხა:
“როცა გგონია, რომ მიცნობ, მხოლოდ მაშინ ვიწყებ ნამდვილი ალექსის ჩვენებას.”

ის ღამე თეთრად გაათენა .დილით პოლიციაში წასვლა სცადა, მაგრამ ისინი მხოლოდ მკაცრი ტონით პასუხობდნენ:
“ის ალბათ გაიქცა. ადამიანები ხანდახან ქრებიან. სიყვარულს ნუ აბრალებთ.”

ანა გაბრაზდა, მაგრამ მარტო დარჩენას ვერ ეგუებოდა. სწორედ მაშინ, როცა ფიქრების მორევში იყო, კარზე კაკუნი გაისმა. ზღურბლთან ისევ დანიელი იდგა, ახლა უკვე მეტად დაძაბული.
“შენი საქმე ღრმად მიდის, ანა,” — თქვა მან. — “ალექსის საქმე მარტო შენი აღარ არის. იცი, ის ჩართული იყო…” — გაჩუმდა, თითქოს ეშინოდა გაგრძელების.

“რაში?” — ანამ არ დააცადა.
“იმ ხალხში, ვისაც თვალს ვერ მოკრავ. ვინც ყველგანაა და არაფერს გაპატიებს.”

დანიელმა ის ფურცელი დაუდო, რომელიც სანაპიროს მიტოვებულ სახლში იპოვა. შიგნით იყო კიდევ ერთი წერილი, რომელსაც ალექსის ხელწერა ჰქონდა:
“დანიელ, იმედია ანას გადასცემ. არ შეაშინო, მაგრამ უთხარი, რომ ყველაფერი იმ დაწყევლილი სანაპიროდან დაიწყო.”

სანაპიროს საიდუმლოება

ანა და დანიელი შეთანხმდნენ, რომ შუაღამეს სანაპიროზე მივიდოდნენ. იქ გაჩენილი ქვიშის ქვემოდან მათ რაღაც ფარული კარი იპოვეს. კარი რკინის იყო, წარწერით:
“აქ შემოსული შენი სიცოცხლით ვერაფერს შეიძენ.”

მიუხედავად გაფრთხილებისა, დანიელმა კარი გახსნა. შიგნით მიტოვებული ოთახი დახვდათ, თითქოს დრო იქ გაჩერებულიყო.
კედელზე გაკრული ფოტოები და ძველი ფაილები იყო. თითოეულ ფურცელზე ალექსის სახელი ეწერა, ხოლო ქვემოთ წარწერა:
“პროექტი: ტყუილის ხიდი.”

ანა გაფითრდა.
“ეს ნიშნავს, რომ ალექსი… რაღაც საიდუმლო ორგანიზაციაში იყო ჩართული? ეს ყველაფერი როგორ არ ვიცოდი?”

მაგრამ სანამ ფიქრს მოასწრებდა, კარი ზურგს უკან ხმაურით დაიხურა. ოთახი ჩაბნელდა, და შიგნით უცნობი ხმა გაისმა:
“სიმართლის ძიება ყოველთვის საშიშია, ანა.”



ჩრდილები სინათლეში

ანას გულში შიშმა დაისადგურა, მაგრამ არა იმდენად, რომ გონება დაეკარგა. ხმა ახლოვდებოდა, ჩრდილები მოძრაობდნენ, თითქოს ოთახში მარტო არ იყვნენ. დანიელმა სწრაფად იპოვა ტელეფონი და მისი მკრთალი სინათლე ოთახს მოავლო.

“აქ მარტო არ ვართ,” — დაიჩურჩულა მან, თვალი კუთხისკენ გააპარა, სადაც უცნაური სილუეტი იდგა.

“ვიცოდი, რომ მოხვიდოდი,” — ჩაილაპარაკა ჩრდილმა და ოთახის შუაგულში გამოსვლა გაბედა. ეს იყო მამაკაცი, რომელიც შუქურასთან ანამ რამდენიმე საათის წინ ნახა. ახლა ის ჩუმი ღიმილით უყურებდა გოგონას.
“შენ უფრო ჭკვიანი აღმოჩნდი, ვიდრე გვეგონა,” — თქვა მან. — “მაგრამ იქნებ დროა, მოიშორო ილუზიები.”

“ვინ ხარ და რა გინდა ჩემგან?” — წამოიძახა ანამ, მღელვარება და დაბნეულობა ხმაში ეცემოდა.
“მე? მე მხოლოდ გზის გამკვალავი ვარ. შენ ალექსს ეძებ, მაგრამ ის, რაც იპოვე, გაგანადგურებს.”

მამაკაცმა სიგარეტი ამოიღო და ღრმა ნაპასი დაარტყა. “შენ საერთოდ იცი, ვინ იყო ის?”

სიმართლის ნაპერწკალი

დანიელმა ნაბიჯი წინ გადადგა, თითქოს მამაკაცს დაუპირისპირდა:
“მაინც რა იცი ალექსზე? არ გაბედო ანას თამაშში ჩათრევა.”

“ეს შენი საქმე არ არის,” — უპასუხა მამაკაცმა, მაგრამ ის პასუხი მხოლოდ შელაპარაკებას ჰგავდა. — “მისი საქმეა გაიგოს, ვინ იყო მისი შეყვარებული სინამდვილეში.”

მამაკაცმა ჯიბიდან პატარა ჩიპი ამოიღო და ანას გაუწოდა:
“ეს ალექსმა დამიტოვა. მისი ბოლო სიტყვები იყო: ‘თუ ანა რამეს ეძებს, ამით პასუხს გაიგებს’’თუმცა, გირჩევ, სანამ გახსნი, კარგად დაფიქრდე. შეიძლება ის, რაც გაიგო, უკანასკნელი იყოს, რაც შენი გული გაუძლებს.”

ანა ვეღარ ითმენდა. ჩიპი ხელში დაიჭირა და შეხედა დანიელს:
“ყველაფერს გავრისკავ. მზად ვარ.”

დამანგრეველი სიმართლე

ისინი მანქანაში ჩაჯდნენ და ნაჩქარევად მოძებნეს ადგილი, სადაც ჩიპის მონაცემების გაშიფვრა შეიძლებოდა. დანიელს ლეპტოპი ჰქონდა, რომელიც სანაპიროს სახლთან დატოვა. სანამ ფაილები იტვირთებოდა, ანამ ათასჯერ გაიმეორა თავისთვის:
“ალექსი არ მატყუებდა. მე მისი ერთადერთი ვიყავი. ყველაფერი ამისთვის ახსნა ექნება.”

მაგრამ როცა ფაილი გაიხსნა, შიგნით ჩანდა ვიდეო. ეკრანზე ალექსი იყო. ის პირდაპირ კამერაში უყურებდა:
“ანა, თუ ამას უყურებ, ე.ი. ძალიან შორს წახვედი. გთხოვ, გაჩერდი. ჩემმა ცხოვრებამ შენამდე დიდი და საშინელი შეცდომები გაიარა. ამ პროექტის გამო… ბევრ ადამიანს ვატკინე. მაგრამ შენ ამის ნაწილი არ ხარ, არ უნდა იყო!”

ეკრანზე შემდეგ ჩნდება იდენტობის დეტალები:
ალექსანდრე გივიაშვილი — ოპერაცია “ტყუილის ხიდი” — 2019-2024. სტატუსი: დაღუპული.

ანა ვეღარ სუნთქავდა. დანიელმა ვიდეოს ბოლო კადრი შეაჩერა, სადაც ჩანდა ალექსი მაღალ მამაკაცებთან ერთად. ერთ-ერთი მათგანი… შუქურასთან ნანახი უცნობი იყო.

“ალექსი ცოცხალია,” — ამოილაპარაკა ანამ დაბალ ხმაზე. “მაგრამ მან ყველაფერი იცოდა. რატომ მომატყუა?!”

გადარჩენის დილემა

ამ დროს მანქანასთან შავი ჯიპი გაჩერდა. დანიელმა სწრაფად გამორთო ლეპტოპი, მაგრამ უკვე გვიანი იყო. რამდენიმე ადამიანი მანქანიდან გადმოვიდა და მათთან მიახლოვდა.
“ჩვენ შენს შეყვარებულს დავიცავთ, თუ მართლა გინდა მისი გადარჩენა,” — თქვა ერთმა. “მაგრამ ეს ფასი დაგიჯდება. შენი სიმართლე და თავისუფლება ჩვენს ხელში იქნება.”

ქრონიკების ახალი თავი

ანა შეყოყმანდა, მაგრამ შიში და ალექსის მიმართ სიყვარული ისე უტევდა გულს, რომ საბოლოოდ თავი დაუქნია.
“გგონიათ, გავჩერდები? წაგყვებით, მაგრამ იცოდეთ, ყველაფერს გავარკვევ.”

ერთ-ერთმა უცნობმა გაიღიმა, თუმცა ეს ღიმილი ცინიკურ შვებას უფრო ჰგავდა.
“მეგონა, ასე მოიქცეოდი. წადი მანქანაში,” — უთხრა მან და კარი გაუღო შავ ჯიპში. დანიელს ხელი მოკიდა:
“შენ არ მოდიხარ. ეს ანას საქმეა.”

“არა, ანა მარტო არ დარჩება!” — გააპროტესტა დანიელმა, მაგრამ რამდენიმე ნაბიჯის შემდეგ უცნობებმა ის ძლიერად უკრა გვერდზე და სანაპიროს ქვიშაში ჩააგდეს.

“დანიელ, ნუ გეშინია,” — გაიმეორა ანამ. — “მე ამას გავუმკლავდები.”

და ასე, ანა მარტო აღმოჩნდა.

საიდუმლო ბაზა

მანქანა საათობით მიიწევდა ქალაქიდან შორს, მიტოვებული ტყეებისკენ. ბოლოს, ხანგრძლივი მგზავრობის შემდეგ, უზარმაზარ, დამცავ ღობეს მიადგნენ. იქ კარი ავტომატურად გაიღო და ჯიპი ფარულ ბაზაზე შევიდა.

ანა თავსატეხებს ეძებდა:
“ეს ყველაფერი რისთვის? აქ რა შეიძლება იყოს ისეთი, რაც ალექსს აქ მიიყვანს?”

შენობის შიგნით, უემოციო სახეებით აღჭურვილმა ადამიანებმა მას ხელი დაავლეს და დიდ, მინის ოთახში შეიყვანეს. აქ სხვა არაფერი იყო, გარდა ერთი სკამისა და მონიტორისა. უცნობი მამაკაცი, რომელიც შუქურასთან და სანაპიროზე ხედა, ოთახში შემოვიდა.
“კეთილი იყოს შენი მობრძანება, ანა. აქ შენ მხოლოდ სიმართლეს გაიგებ. მზად ხარ?”

“დაიწყეთ,” — თქვა მან თავაწეული, მაგრამ შინაგანად დამძიმებული.

ალექსის ჩანაწერები

მონიტორზე ალექსის სახე გამოჩნდა, მაგრამ ეს ვიდეო უფრო ბუნებრივი ჩანდა, ვიდრე ის, რაც მან ადრე ნახა.
“ანა,” — დაიწყო ალექსმა, — “აქ რომ მოხვედი, ე.ი. ჩემს სამყაროში ფეხი შეგიდგია. ეს ორგანიზაცია, ‘ტყუილის ხიდი,’ ჩემი სახლის და ოჯახისგან მიღებული მემკვიდრეობა იყო. მე აქ დავიბადე, ანა. შენ რომ შეგხვდი, პირველად ვიგრძენი, როგორია ცხოვრება გარეთ, ნორმალურ ადამიანებთან. მაგრამ ამ ორგანიზაციას ვერავინ ტოვებს.”

ალექსი შეჩერდა, სევდიანად გაიღიმა და ისევ განაგრძო:
“მე შენთან ვერ დავრჩი, რადგან ჩემთან ყოფნა საფრთხეს მოიტანდა. ახლა მათთან ხარ. მათ გაიძულეს, აქ მოხვიდე, არა? ისინი ყველაფერს გააკეთებენ, რომ ჩემი საიდუმლოებები შენით გაიგონ. მაგრამ გთხოვ, გთხოვ, ანა, არაფერი გაუმხილო.”

ანა ფიქრში გაიყინა. ალექსი სიკვდილს ელოდებოდა, მაგრამ ეს მისი არჩევანი იყო? თუ ყველაფერი ტყუილი იყო?

დამანგრეველი არჩევანი

უცნობი მამაკაცი, რომელიც კართან იდგა, ოთახში შევიდა.
“რა მოიფიქრე, ანა? ყველაფერს ახლა გავარკვევთ.”

“რას გულისხმობთ?” — იკითხა მან დაბნეულად.

“ალექსის ადგილი ვაკანტურია. შენ შეგიძლია ან მისი ადგილი დაიკავო და ჩვენთან იმუშაო, ან აქედან ვეღარ გახვიდე.”

“და ალექსი?” — ჩასჩურჩულა ანამ.

“თუ მის ადგილს აიღებ, შეგიძლია ის დაიხსნა. თუ არადა… მას ვეღარ ნახავ.”

გადამწყვეტი არჩევანი

ანამ ღრმად ჩაისუნთქა და თვალები დახუჭა. ყველაფერი, რაც ამ დრომდე გადაიტანა, მისი გონების თითოეულ კუთხეში ირეოდა. ბოლოს კი ერთმა აზრმა გაიმარჯვა:
“ალექსის გარეშე ვერ გავაგრძელებ.”

“კარგი,” — თქვა მან მკაცრი ტონით. — “მე ვთანხმდები. ვიმუშავებ თქვენთან, მაგრამ ერთი პირობით: ალექსი უნდა გადამირჩინოთ და თქვენ არ უნდა შეეხოთ მას.”

მამაკაცი კმაყოფილი მზერით დახედა:
“სწორი არჩევანია. მაგრამ გახსოვდეს, ახლა შენ ჩვენი ნაწილი ხარ. აქედან გაქცევას ვერავინ ახერხებს.”

ახალი რეალობა

ორგანიზაციაში მუშაობა ანასთვის ფსიქოლოგიური გამოცდა იყო. მათ მოსთხოვეს, რომ ალექსის მისია დაესრულებინა — პროექტი “ტყუილის ხიდი” უნდა დაესრულებინა ისე, რომ არავის გაეგო მისი მონაწილეობის შესახებ.
მისი პირველი დავალება მარტივი ჩანდა: ალექსის მიერ დამალული მნიშვნელოვანი ფაილების პოვნა, რომელშიც ორგანიზაციის ფარული გეგმები ინახებოდა.

მოულოდნელად ანამ გააცნობიერა, რომ მისი წინა ცხოვრება ერთ დიდ ილუზიას ჰგავდა. ალექსის სიტყვები “ყველაფერი ილუზიაა” ნამდვილი აღმოჩნდა. ამ დროს კი ორგანიზაციის წევრები თვალს არ აშორებდნენ:
“თუ რაიმე არასწორს გააკეთებ, ეს შენი ბოლო დღე იქნება.”

ალექსის გადასარჩენად

ერთ ღამეს, როცა მასალებზე მუშაობდა, ანამ შემთხვევით ფაილში კოდის მსგავსი რამ იპოვა.
“ეს რა არის?” — ჩაილაპარაკა.

კოდის ბოლოში მცირე, თითქმის შეუმჩნეველი ტექსტი იკითხებოდა:
“ანა, თუ ამას კითხულობ, ე.ი. ჯერ კიდევ დრო გვაქვს. ჩემი გონება აღარ მეკუთვნის, მაგრამ შეგიძლია დამიჯერო. დაელოდე სანაპიროს შუქურას.”

ეს სიტყვები ანას გონებაში გაჩხირა. ალექსი ცოცხალი იყო და რაღაც გეგმავდა!

გამოცდა და ხაფანგი

მეორე დილით, ორგანიზაციის ერთ-ერთმა უფროსმა ანას დაუძახა.
“ჩვენ შენს ერთგულებას უნდა ვამოწმებდეთ. ახალი დავალება გაქვს: დანიელს უნდა დაუკავშირდე. მისმა გამოძიებამ ჩვენს გეგმებს საფრთხე შეუქმნა. ჩვენ ის უნდა მოვიშოროთ.”

ანა შიშით გაჩერდა. დანიელი ერთადერთი იყო, ვინც ჯერ კიდევ სრულიად ენდობოდა მას.

“ეს უკვე შენი საქმეა,” — განაგრძო უფროსმა. — “თუ უარს იტყვი, ალექსის ვეღარასდროს ნახავ.”

სანაპიროს შუქურა

დანიელთან შეხვედრის იდეამ ანას კიდევ უფრო გაურთულა გონება. მაგრამ იცოდა, რომ რაღაც გამოსავალი უნდა ეპოვნა. ის არ დათანხმდებოდა ორგანიზაციის ბინძურ დავალებებს, თუმცა ალექსის გადარჩენისთვის ყველაფერზე იყო მზად.

შესაძლებელია დანიელთან შეხვედრამ საიდუმლოს ახალი ფურცელი გადაშალოს? ან შუქურასთან დაბრუნებამ ყველაფერს ნათელი მოჰფინოს?

შუქურას ჩრდილი

ანა მჭიდროდ იჭერდა ხელში პატარა რუკას, რომელიც დანიელთან შეხვედრის ადგილს მიუთითებდა — ის სანაპიროს შუქურასთან უნდა მისულიყო შუაღამეს, როცა ქალაქი თითქოს სუნთქვას შეწყვეტდა.
მაგრამ ეს შეხვედრა მხოლოდ ერთი ნაბიჯი იყო. ანამ იცოდა, რომ დანიელი უკვე სამიზნე იყო და მისი სიცოცხლე საფრთხეში იყო.

მიდიოდა, როცა ტელეფონი ამღერდა. ეკრანზე უცნობი ნომერი გამოისახა.
“არ მოხვიდე,” — გაისმა დამქანცველი, ჩუმი ხმა. “ისინი გიყურებენ. შუქურა ხაფანგია.”

“ვინ ხარ?” — იკითხა ანამ, მაგრამ ხაზის მეორე მხარეს საუბარი შეწყდა.

ამის მიუხედავად, მან გადაწყვეტილება ვერ შეცვალა. “თუ ეს ხაფანგია, უნდა გავიგო, რასთან მაქვს საქმე.”

შუქურას გამოცდა

შუქურასთან მისულს იქაურობა ცარიელი დახვდა. ცივი ქარი ქვიშას ააფორიაქებდა, შუქურა კი მუქ, ჩუმ სიბნელეში იდგა, თითქოს რაღაცას ელოდა. ანამ გულისცემა იგრძნო, თითქოს აქ მისი ყოველი ნაბიჯი დროის უკანასკნელი წვეთი იყო.

როცა შიგნით შევიდა, ძველ კიბეზე ასვლა დაიწყო. აქ ყველაფერი დაძაბულობას ჰგავდა — მძიმე სიჩუმე, რომელიც ხმას მალავდა. ბოლოს ერთ-ერთი ოთახის კუთხეში დანიელი დაინახა. ის სკამზე იჯდა, დაბმული, თუმცა უგონო არ იყო.

“ანა!” — დაიყვირა მან, როგორც კი დაინახა. — “არ უნდა მოსულიყავი!”

ამ დროს შუქურას კარი გაიღო და შიგნით შეიჭრნენ ორგანიზაციის წევრები, იარაღით შეიარაღებულნი.
“შენ მართლა ფიქრობდი, რომ მარტო დაგტოვებდით?” — გაიცინა შუქურასთან ნანახმა უცნობმა მამაკაცმა, რომელიც ორგანიზაციის ხელმძღვანელად გამოჩნდა. — “შენ მე შენი ერთგულება შემომფიცე.ახლა კი, შენი მეგობრის დასასრული შენს ხელშია.”

მათ იარაღი ანას მიაწოდეს.
“დანიელი აქედან ვერ გავა ცოცხალი, თუ მის საქმეში არ ჩაერევი. მოკალი ის, ან ალექსს ვეღარასდროს ნახავ.”

ანა წყვეტს თამაშს

ანა დაიხარა და იარაღი აიღო, თუმცა თვალებში მისი სიმტკიცე აინთო.
“თქვენ ფიქრობთ, რომ თქვენთვის ვმუშაობ?” — წარმოთქვა მან ნელა. — “მაგრამ ერთ რამეს ვერ ხვდებით.”

მოულოდნელად, ანამ იარაღი შუქურას ძველ დახლზე მიაბჯინა და გასროლით შუქურა მთელი ძალით შეაზანზარა. განათება ჩაქრა, მთელი შენობა ბნელმა მოიცვა.
“დანიელ, გაიქეცი!” — დაიყვირა მან და უცნობების წინააღმდეგ თავის დაცვა დაიწყო.

გაქცევა და საიდუმლო

დანიელი გაექცა, ანა მად მიჰყვა ,როცა მათ ორგანიზაციის წევრებმა სროლა გაუხსნეს. ცეცხლსა და კვამლში, ანამ და დანიელმა შეძლეს ტყეში გაქცევა.

მშვიდ ადგილას მისულმა დანიელმა სუნთქვა მოითქვა:
“ისინი აღარ გაჩერდებიან, ანა. შენ უკვე მათი სამიზნე ხარ.”

“ამაზე აღარ ვფიქრობ,” — უთხრა ანამ. — “მე მხოლოდ ერთი რამ ვიცი: ალექსი ცოცხალია და ის ამ ყველაფრის გულშია. მე ის უნდა ვიპოვო.”

ახალი ტრაექტორია

მათ ანას ნაპოვნი ფაილების გადახედვა დაიწყეს. იქ ნახეს დეტალური ინფორმაცია ალექსის ადგილსამყოფლის შესახებ: “ოპერაცია: ცხენის ნიღაბი”.
მაგრამ ამ დროს დანიელმა კიდევ ერთი დეტალი შეამჩნია:
“ეს რუკა… ეს არ არის მხოლოდ ალექსის ადგილმდებარეობა. ეს არის მთლიანი ქსელის ხაზი. ორგანიზაციის ყველა ფარული ბაზა!”

“ეს ნიშნავს, რომ არა მხოლოდ ალექსის პოვნას შევძლებთ,” — ჩაილაპარაკა ანამ. — “არამედ, მათი განადგურების შანსიც გვექნება.”

ცეცხლში ჩაძირული სიმართლე

ანა და დანიელი აღარ აყოვნებდნენ. რუკაზე მონიშნული პირველი ადგილი ალექსის სავარაუდო ადგილსამყოფელს უჩვენებდა, თუმცა, იმავდროულად, ამ ბაზაზე იმ ორგანიზაციის ერთ-ერთი მთავარი კვანძი იყო, სადაც ყველა საიდუმლო ინახებოდა.

“ეს ჩვენი შანსია,” — თქვა დანიელმა. — “თუ ამ ბაზას დავარტყამთ, ალექსსაც ვიპოვით და ორგანიზაციის გეგმებსაც გადავწვდებით.”

“მაგრამ როგორ?” — იკითხა ანამ. — “ისინი უკვე გვდევნიან. ჩვენ მთელი არმია გვყავს წინააღმდეგ.”

დანიელი კმაყოფილი ღიმილით მოტრიალდა:
“არ დაგავიწყდეს, რომ მარტო არ ვართ.”

ძველი მეგობრების დახმარება

დანიელმა თავისი წარსულის კონტაქტები მოიძია. ისინი ყოფილი აგენტები იყვნენ, რომლებმაც ორგანიზაციის მსგავს ქსელებს ოდესღაც უარი უთხრეს და ახლა ფარულად მუშაობდნენ იმისთვის, რომ ამ სისტემებზე ებრძოლათ.

“თუ ეს ნამდვილი რუკაა,” — თქვა ერთ-ერთმა, სახელად მარკმა, — “მაშინ ორგანიზაციის ყველა ფარული ბაზა შეგიძლია გაანადგურო, მაგრამ მათი ცენტრალური სერვერი უნდა მოიპოვო. ის შენი ერთადერთი გასაღებია.”

“სერვერი?” — იკითხა ანამ.

“დიახ,” — უპასუხა მარკმა. — “და, თუ ალექსი ცოცხალია, ის იმ ბაზაში იქნება, სადაც ეს სერვერია. ისინი არასდროს ტოვებენ მნიშვნელოვან ადამიანებს შორს.”

შესვლა კვანძში

რუკამ ისინი შორეულ მთის რეგიონში წაიყვანა, სადაც უზარმაზარი, ცივილიზაციისგან მოშორებული კომპლექსი იდგა. კომპლექსს ძლიერი დაცვა ჰქონდა: დრონები, ფარული კამერები და შეიარაღებული რაზმები.

“ჩვენ როგორ უნდა შევიდეთ?” — იკითხა ანამ, როცა კომპლექსს დააკვირდა.

“არსებობს ფარული გვირაბები,” — თქვა მარკმა. — “ეს რუკაზე ჩანს. კომპლექსის ქვეშ ძველი გათხრების სისტემაა. იმით უნდა შევიდეთ.”

დანიელმა მხარზე ხელი დაადო ანას:
“გესმის, რომ ეს შეიძლება უკანასკნელი შანსი იყოს? თუ ახლა ვერ შევედით, ალექსის გადარჩენის შანსიც და ორგანიზაციის დამარცხებაც ჩაფლავდება.”

“მესმის,” — თქვა ანამ მტკიცედ. “და მზად ვარ.”

ბაზის შიგნით

ფარულად შესვლამ კარგად ჩაიარა. ისინი ჩუმად მიიწევდნენ სარდაფის გვირაბებით, სანამ ცენტრალურ ოთახს არ მიაღწიეს, სადაც სერვერი იყო მოთავსებული.

ოთახის ცენტრში კი, სკამზე მიბმული ალექსი იჯდა.

“ალექს!” — შესძახა ანამ, მაგრამ ხმამ შეაშფოთა დაცვა, რომლებიც ოთახში შეიჭრნენ. სროლა ატყდა, დანიელი და მარკი თავიანთ პოზიციებს იცავდნენ, მაგრამ დრო იწურებოდა.

“ანა, სერვერს მიხედე!” — დაიყვირა დანიელმა.

“არა!” — იყვირა ანამ. — “ჯერ ალექსი!”

ის სკამს მივარდა, სადაც ალექსი უგონოდ იჯდა. ხელ-ფეხი შეუხსნა და სცადა გაეღვიძებინა.
“გთხოვ, გაიღვიძე!”

ამ დროს დაცვამ ოთახში კვამლის ბომბები შეუშვა. ხედვა თითქმის შეუძლებელი გახდა.

დრამატული დასასრული

საბოლოოდ, ანამ სერვერის ცენტრში ფაილები გადმოტვირთა. დანიელი და მარკი უკანასკნელად ესროდნენ დაცვას, როცა ანა ალექსთან ერთად სარდაფის გვირაბისკენ გაიქცა.

“ფაილები გვაქვს,” — თქვა ანამ. “და ალექსიც!”

მაგრამ როცა კომპლექსიდან გაიქცნენ, ალექსი ჯერ კიდევ უგონოდ იყო. მანქანაში მას თვალები გაეხილა და ჩუმად ჩაილაპარაკა:
“მე ვუთხარი, რომ არ დაბრუნებულიყავი… ახლა უფრო დიდი საფრთხე მოიტანა შენმა მოქმედებამ.”

ანა გაშეშდა:
“რას გულისხმობ?”

ალექსმა ნელა გაიღიმა, მაგრამ მისი ღიმილი ნაცნობი არ იყო.
“შენ მათთვის მთავარი მიზანი გახდი. ახლა შენს გადარჩენას აღარავინ ეცდება.”



ნიღბის ჩამოშლა

ანა შიშით და გაურკვევლობით შეჰყურებდა ალექსს, რომელიც უცნაურად იღიმოდა. მის თვალებში ის სითბო აღარ ჩანდა, რაც ოდესღაც მისთვის სამყარო იყო.
“ალექს, რა მოხდა?” — ჰკითხა ანამ, მაგრამ მისი ხმა უკვე დაძაბული იყო.

“ანამ, ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვს,” — დაიწყო ალექსმა. — “ეს ორგანიზაცია… ეს ყველაფერი სიმართლეზე მეტია. და თუ ფიქრობდი, რომ შეგიძლია მათ წინააღმდეგ გაიმარჯვო, მაშინ ძალიან ცდებოდი.”

“რას გულისხმობ?” — მის ტონს გაოცება და წყენა ეტყობოდა.

ალექსმა თავი ჩახარა და ხმადაბლა თქვა:
“მე მათ არასდროს დავუტოვებივარ. მე ყოველთვის მათი ნაწილი ვიყავი.”

ღალატის სიმწარე

ანა გაშეშდა. მთელი მისი მოგონებები, ალექსთან ერთად გატარებული დრო, ერთიანად ჩაეშალა, თითქოს ფურცელზე დაწერილი ისტორია ვიღაცამ ცეცხლში ჩააგდო.
“როგორ შეიძლებოდა ასე მომექცე?” — მისი ხმა გაიბზარა. — “ყველაფერი… ყველაფერი ტყუილი იყო?”

“არა,” — თქვა ალექსმა. — “შენთან გატარებული დრო ნამდვილი იყო. მაგრამ მე ჩემს მოვალეობას ვერ გავექცეოდი. შენ შემოიჭერი ჩვენს გეგმებში და ყველაფერი აირია. მე მათ უნდა მივმართო, რომ დაგეხმარო.”

“დამეხმარო?!” — იყვირა ანამ. “შენ თავად მათთვის მუშაობდი! ეს ყველაფერი დაგეგმილი იყო?”

ალექსმა პაუზა გააკეთა.
“თავიდან არა. მაგრამ როცა ისინი მიხვდნენ, რომ შენ უფრო მეტად ჩაერთე, ისინი ჩემს საშუალებით ცდილობდნენ შენს კონტროლს.”

გადამწყვეტი შეტაკება

ანა იარაღს წამოავლო ხელი, მაგრამ დანიელმა მის წინ ჩადგომა სცადა.
“დამშვიდდი, ანა!” — უთხრა მან. — “ახლა არასწორი ნაბიჯი ყველაფერს გაანადგურებს.”

“ის მათთან მუშაობდა!” — დაიყვირა ანამ. — “ყველაფერი ტყუილი იყო! ჩვენც კი გამოგვიყენა.”

ამ დროს ალექსმა წელში გაიმართა.
“ახლა ორივე არჩევანის წინაშე დგახართ,” — თქვა მან მშვიდად. — “თუ მიმიღებთ და ნებას მომცემთ, დაგეხმარებით ორგანიზაციის განადგურებაში. მაგრამ თუ არ მენდობით… მე მათ ყველაფერი ვიცი და შემიძლია თქვენც გაგანადგუროთ.”

ცრუ გარიგება

დანიელი ფიქრობდა:
“თუ ალექსს არ მივენდობით, ეს ჩვენი ბოლო შანსია. მაგრამ თუ ის მართლა ჩვენი მხარესაა…”

ანა კი უკან აღარ იხევდა.
“დანიელ, ამ ადამიანს ვერ ვენდობი. შენც არ უნდა ენდო!”

მოულოდნელად დანიელმა მშვიდი ხმით თქვა:
“კარგი, ალექს. შენს სიტყვას ვენდობი. მაგრამ თუ ერთხელ მაინც მოგვატყუებ…”

ალექსმა თავი დაუქნია.
“მართებული არჩევანი.”

მაგრამ ანამ გააცნობიერა, რომ ალექსს რაღაც სხვა ჰქონდა გეგმაში. მისი მზერა და კუთხეში დარჩენილი რუკა რაღაც სიღრმისეულ ღალატზე

ნიღბის უკან ჩასაფრებული ღალატი

ანა ცდილობდა ალექსისგან თვალები არ მოეცილებინა. მისი სიტყვები თითქოს სარწმუნოდ ჟღერდა, მაგრამ ინსტინქტი მას გაფრთხილებას უგზავნიდა: “ეს ყველაფერი ფარსია.”

ალექსმა განაგრძო:
“მე ვიცი, სად არის მათი მთავარი შტაბი. თუ იქ შევაღწევთ, ორგანიზაციის ხელმძღვანელს პირადად შევხვდებით. მისი ჩამოშორებით ყველაფერი დასრულდება.”

“სად არის ეს ბაზა?” — იკითხა დანიელმა.

“ძალიან შორს, მთებში,” — თქვა ალექსმა. — “მაგრამ იქ მხოლოდ მე შემიძლია წაგიყვანოთ. სხვა შემთხვევაში ფარული დაცვის სისტემას ვერ აიცილებთ.”

ანა დანიელს გახედა.
“ეს ხაფანგია,” — თქვა მან ჩურჩულით. — “ალექსი ყოველთვის სამი ნაბიჯით წინ არის.”

დანიელმა მხრები აიჩეჩა.
“თუ ეს ხაფანგია, მაშინ უნდა გამოვიყენოთ… ჩვენ ის უნდა დავამარცხოთ მისივე თამაშში.”

გზად ღალატის მტკიცებულებებისკენ

მოგზაურობისას, როცა ალექსი დროებით მათგან მოშორებით წავიდა, ანამ დანიელს მიაწოდა ფარული დისკი, რომელიც მან კომპლექსის სერვერიდან გადმოიტვირთა.
“ეს არ მომიწოდებია,” — თქვა მან ჩუმად. — “შეიძლება აქ იყოს ის, რაც გვჭირდება.”

დანიელმა სწრაფად ჩართო დისკი ლეპტოპში. ჩანაწერები ალექსის შესახებ იყო.
“კოდური სახელი: ჩრდილი. ორგანიზაციის მთავარი აგენტი, პასუხისმგებელი ღრმად შეღწევით ოპერაციებზე.”

“ის პირდაპირი გზავნილია,” — თქვა დანიელმა. — “ის ორგანიზაციისთვის მუშაობს, და ახლა ჩვენ მისი სამიზნე ვართ.”

“მაშ, რატომ გვეხმარება?” — იკითხა ანამ.

“ალბათ, მას სჭირდება რაღაც ჩვენგან. ან… უბრალოდ თამაშობს, რომ საბოლოოდ უფრო მტკივნეულად დაგვარტყას.”

ხაფანგში ხაფანგი

მათ ალექსის რჩევას მიჰყვნენ და მთებში მიტოვებულ კომპლექსს მიაღწიეს. ალექსმა მათ კარი გაუღო და სიცივეში ფარულ გვირაბებს მიუყვანა.
“აქ უნდა შევიდეთ,” — თქვა მან.

მაგრამ ანამ მკაცრად შეხედა.
“რატომ გვაქანებ შენს ძველ ბაზაში?”

“ეს უკვე ჩემიც აღარ არის,” — თქვა ალექსმა მშვიდად. — “ისინი ამ ადგილს აღარ იყენებენ. მაგრამ ეს ჩვენი გასაღებია.”

როგორც კი ისინი შიგნით შევიდნენ, ალექსმა კარები ჩაკეტა და მათ გარშემო შუქები აინთო.
“მე არ ვარ ის, ვინც თქვენ გგონივართ,” — თქვა მან. — “და ეს ყველაფერი უნდა დასრულდეს.”

ალექსის ნამდვილი გეგმა

გამოჩნდა ორგანიზაციის რამდენიმე შეიარაღებული აგენტი, რომლებიც ალექსის ზურგს უკან დაიცნენ.
“მე ვიცოდი, რომ აქამდე მიხვიდოდით,” — თქვა მან. “მაგრამ ახლა თქვენ არჩევანი აღარ გაქვთ. მე თქვენგან რუკა და სერვერის მონაცემები მჭირდება. ეს ყველაფერი დასრულდება ისე, როგორც უნდა დასრულდეს.”

“თუ ფიქრობ, რომ ეს ყველაფერი ასე მარტივია,” — თქვა ანამ, — “მაშინ ერთი რამ გამოგრჩა.”

ანამ ტანსაცმელიდან პატარა პულტის მსგავსი მოწყობილობა ამოიღო და გააქტიურა.
“ის რუკა, რომელიც წაიღე, მხოლოდ ფარული კოდის გასაღებია. შენ თუ იფიქრებდი, რომ დაგვახმარებოდი, რატომ დავტოვებდი ნამდვილ მონაცემებს შენს თვალწინ?”

კედლებმა კანკალს დაიწყო. დანიელმა ღიმილით თქვა:
“ჩვენ აქედან უკვე გამოვედით, მაგრამ შენ? მგონი, შენი თამაში დასრულდა.”

დრო გადის

ანამ და დანიელმა ფარული გასასვლელით დატოვეს შენობა, რომელიც მალე აფეთქდა. ორგანიზაციის ნაწილი განადგურდა, მაგრამ ალექსის სხეული ვერ იპოვეს.

“ის გადარჩა,” — თქვა ანამ. “და ის დაბრუნდება.”

“მაგრამ ჩვენთვის ერთი უპირატესობა რჩება,” — უპასუხა დანიელმა. — “მისი ნიღაბი უკვე ჩამოხსნილია. ჩვენ მას დავხვდებით.”