ახხ როგორ დავიღალე... როგორი არეული და დაღლილი ვარ უკვე კაი აღარაფერი ხდება.
როგორ მომბეზრდა ყველასთან თავის მართლება და ანგარიშის ჩაბარება უბრალოდ გაქრობა მსურს.
როცა მია ფიქრებში იყო ტელეფონის ზარმა გამოაფხიზლა და ინატრა ახლა ისევ დედა არ ყოფილიყო უკმაყოფილო ხმით. ამასობაში კი ტელეფონს უპასუხა.
გისმენთ?
- იუბილეს გილოცავ მია...
უეცრად ტელეფონიდან ბოხი მაგრამ ამავე დროს თბილზე თბილი ხმა გაიგონა და ამავე დროს ყველაზე მონატრებული ხმა... ის ხმა რომლის გამოც ყველაფერს დათმობდა, დათმო კიდეც მაგრამ ზურგი აქციეს და ახლა იმ დაკარგულ ადგილშია საიდანაც ვერ გამოდის და ისე გააქვავა ამ ადგილმა რომ საკუთარ თავსაც ვეღარ ცნობს.
- როგორ გაბედე ჩემთან დარეკვა... ბოლოსკენ მიას ხმა ჩაუწყდა და ლამის ტირილი აუტყდა.
- ვიცი შენს თვალში უნამუსო ადამიანი ვარ და ვაღიარებ კიდეც მაგრამ ვეღარ ვძლებ დავმარცხი, უშენოდ მკვდარი ვარ ცხოვრება, შენს თავს გეფიცები 4 წელია რაც წესივრად არ მიძინია არც მიჭამია არც გამიღვიძია, უბრალოდ 4 წელი შენს გარეშე მკვდარი ვარ, მენატრები ცხოვრება.
მია უკვე ცრემლებად იღვრება და ეს ქვად გადაქცეული გოგონა ამ ბიჭმა ისევ გაალღო და თავიდან გაუხსნა ის ჭრილობები რომლის მოშუშებასაც მთელი 4 წელი ცდილობდა.
- აღარ გაბედო ჩემთვის ცხოვრებას დაძახება, აღარ გაბედო ჩემთვის მაგ ყველაფრის თქმა და აღარ გაბედო ჩემთან დარეკვა თორე გეფიცები გიპოვი და მოგკლავ და მერე თავსაც მოვიკლავ. ტელეფონი გათიშა და უცებ ტირილის ნაცვლად სასოწარკვეთილი ღრიალი მორთო და თვალები უზღვავი ცრემლებით აევსო ისე რომ მისმა ცრემლებმა ზღვა შექმნა.












გამარჯობათ ამ თავს გაგრძელება ექნება თუ მოისურვებთ და თუ მოისურვებთ ძალიან გამეხარდება უბრალოდ მართლაც რომ მშველის და მკურნავს წერა და სიმართლე გითხრათ სხვას კი არა ჯერ მე მომეწონოს მთავარია ჩემი ნაწერი მაგრამ მოხარული ვიქნები რამოდენიმე თქვენგანს თუ დაგაინტერესებთ