დაფიქრებული იჯდა ნუცა და ვერაფრით გადაეწყვიტა რა გაეკეთებინა. ფოტოების მთელი ამალა ჰქონდა და არ იცოდა საით დაერეკა, დანიელთან თუ მართასთან. მხოლოდ ერთს აანალიზებდა ახლა ცხელ გულზე რაიმეს გაკეთება სავალალო იქნებოდა. როგორმე საკუთარი ფიქრებისათვის უნდა მოეყარა თავი.. გული ისე გამალებით უძგერდა რომ მალე საგულედან გადმოუხტებოდა..
მაგიდის კუთხეში მდგარ ფოტოს შეხედა.
სამივე ერთად იყვნენ ამ ფოტოზე. პირველად რომ დააფუძნეს ბავშვთა სახლი მაშინ გადაიღეს და აგერ რამდენი წელიწადია ეს ფოტო უცვლელად ედგა მართას მაგიდაზე. მათ შორის არავინ იყო უფროსი და არვინ უმცროსი, ერთმანეთის საქმეს და პრობლემებს ხშირად ისე აგვარებდნენ არც კი იცოდნენ..
ახლაც ზუსტად ამ დღეში იყო ნუცა.. სოფოსთან დარეკვა არც უფიქრია, მისი ემოციების ამბავი რომ იცოდა, მაშინვე ტირილს დაიწყებდა და მერე სულ ვეღარაფერზე იფიქრებდა.
ფიქრები კარში შემოსულმა გოგომ გაუფანტა.. ტუჩის კუთხეში ირონიული ღიმილი დაიჭირა ნუცამ და ამღვრეულ სახეს თვალებში ჩააშტერდა..
- სპეციალურად დატოვე არა? - ფეხზე წამოდგა და გოგოს წინ აესვეტა..
- ვერ გავიგე რა დავტოვე ნუცა..
- ტატა, შენ მე მართა ხომ არ გგონივარ, ბავშური, მიამიტი და ნახევრად ლენჩი.. მოხარშულს გიცნობ.. - ტელეფონი სპეციალურად დატოვე, ბლოკიც ამიტომ არ ადევს ეკრანს. ფოტოებიც ამიტომ გაქვს ტელეფონში.. დიახ, ასე ნუ მიყურებ, თავიდან ბოლომდე შევისწავლე შენი ტელეფონი და იცი რატომ? არასოდეს მჯეროდა რომ მართას და დანიელის სიყვარული გიხაროდა. სადღაც გულის სიღრმეში ყველა ქალს შეშურდება, ყველა გაბოროტდება. არა, მიკვირდა ასეთი ანგელოზი როგორაა-თქო. ანგელოზი კი არა უკუდო და ურქო ეშმაკი ხარ..
- ზედმეტი ხო არ მოგდის? ჯერ ეს ერთიც სხვისი ტელეფონი რომ არ უნდა ქექო არ იცი? და მეორეც მე რომ მათი ერთად ყოფნა არ მდომებოდა არ შევარიგებდი..
- დამიჯერე ტატუნა, დანიელს ისე უყვარს ჩემი მართა უშენოდაც შეურიგდებოდა.. შენ კიდევ არ გასწავლეს რომ ოცდამეერთე საუკუნეში ტელეფონი უნდა დაბლოკო?? იცი რა, შეგიძლია მოატყუო ორივე, მაგრამ მე ვერ მომატყუებ.. კარგი გოგოს როლი მოირგე, შეარიგე , დანიელთან პლიუსები დაიწერე, დაანახვე რომ, მოუხედავად იმისა რომ გიყვარს , ისეთი კარგი ხარ სხვა ქალს დაუთმე მისი თავი და ახლა ისევ მოგინდა მათი წაჩხუბება??- ვერ გამოგივა გესმის? ამის უფლებას არ მოგცემ. მაგ შეღებილ თმას ღერა-ღერა გაგაცლი ჩემს დაქალს რომ მოიუახლოდე..
- ოხ ნუცა, ნუცა.. რომ მოვინდომო ახლავე წავაჩხუბებ , მაგრამ ახლა არ მაქვს ამისი სურვილი რაღაცა..
- რა ხდება გოგოებო? თქვენი ხმა გარეთ ისმის - კაბინეტში შესული ანდრია ერთიანად დაიბნა , ჯერ ტატას შეხედა მერე კი ნუცას..
- მაცადე ანდრია , ხელით გვერდზე გასწია და ტატას ახედა, მაინც როგორ, ამ ფოტოებს აჩვენებ მართას?
- ხო.. - მხრები აიჩეჩა და ტელეფონი ხელიდან გააცალა..
- როგორ გგონია, ამ უაზრო ფოტოების გამო დანიელთან იკამათებს? იმის გამო რომ მაქსიმალურად ცდილობ დანიელი ლოგინში ჩაიგორო და არ გამოგდის?
- მისმინე ნუცა.. რომ მოვინდომო გამომივა, არ ვინდომებ, იმიტომ რომ როგორც შენ გგონია ისეთი არ ვარ. კი დანიელი მიყვარს, შეიძლება მართაზე მეტადაც კი. მაგრამ მათ ბედნიერებას არ ვანგრევ.
- როგორ უნდა დაანგრიო გოგო, კაცს არ უყვარხარ, გიჟია ეს - სიცილით დაიძახა ნუცამ და ანდრიას შეხედა.. - როგორ უნდა დაანგრიო ამიხსენი. ძალით უნდა ახმარინო კაცს თავი? რაც იყო არ გეყო? ჭკუა ვერ ისწავლე? ხვალვე რომ გიხმაროს დანიელმა მთელი ცხოვრება მაინც მართა ეყვარება, ამ თავში ტვინი გაგაჩნია?!
- რომ გამაჩნია იმიტომ ვარ ასეთი. რამდენი ხანიც უნდა იმდენი ხანი იყოს მართასთან. მაგრამ რა გგონია, დანიაში რის გამო იყო ჩამოსული ? მხოლოდ პროექტი იყო მისი საქმე?
- ზედმეტი მოგდის !- ხმაში სიმკაცრე გაერია ანდრიას და ტატა თავისკენ დაატრიალა. - ზედმეტი მოგდის . დანიელი უხეშია და ცივია, მაგრამ მოღალატე არააა. მითუმეტეს მართას არ უღალატებს და ნუ დააჯერებ შენს თავს რომ იქ შენს გამო წამოვიდა.. როგორც მეგობარს პატივს გცემს და გნახა. თუ ესაა შენი ფანტაზიის გაშლის საბაბი, თავად ვეტყვი მეტჯერ არ გნახოს..
- ერთმანეთზე სულელები ხართ , თქვენც და მართაც. - ხოდა კიდევ, მართა ისე მენდობა, არ მგონია დაგიჯეროს რომ მისი კაცის შეთრევა მინდა..
- ვითომ? შენ დაგიჯერებს და მე არა? - ბრავოო ტატა, ბრავო.- ტაში შემოჰრა ნუცამ და დივანზე დაეშვა.. ახლა იცი რას ვიზამ? აქედან პირდაპირ ჩემს საყვარელ სიძესთან წავალ , ეგ ფოტოები კარგად შეინახე, იმიტომ რომ სიმართლეს რომ გაიგებს დანიელი მერწმუნე შენი ნახვა კი არა შენი ხმის გაგონებაც არ მოუნდება..
- სანამ შენ დანიელთან მიხვალ, ჩემს ტელეფონში არარაფერი იქნება ეშმაკიც მოციქულო - აღრენით გაეპასუხა და ტელეფონი გახსნა..
- უი რას ამბობ, სამაგიეროდ ჩემთან იქნება - თვალი ჩაუკრა და ტელეფონში არსებული ფოროები აჩვენა.
- შენ რა სურათები გადაიგზავნე?
- შენ გეგონა, მართა ნახავდა, გამწარდებოდა, მერე დანიელს მიუვარდებოდა და ისიც არ დაუჯერებდა? მაგრამ მე ვნახე , მე და მე ამ საქმეში ძალიან ყოჩაღ ვარ. ახლა ვნახოთ როგორი შანტაჟი ვიცი..
- ნუცა ამას ნუ იზამ..- ვედრებით შეხედა და მერე ანდრიას ანიშნა რამე თქვიო..
- ამას ტყუილად უყურებ. ტელეფონი ჩემია და დაქალიც ჩემია, ჩემს დაქალს კიდევ ვერავინ ატკენს გულს, საკმარისად ატკინეს ამ გოგოს, შენ რა ვერ იკმარე? გინდა რომ ეს ერთადერთი რაც მართას აბედნიეებს წაართვა? რატომ ტატა, ის ხომ მეგობრად გთვლის.
- იმიტომ რომ მეც მიყვარს ! - თავს ვეღარ ვერევი, ამდენი წელიწადი ჩუმად ვარ. მაგრამ თავს ვეღარ ვერევი ახლა..
- ხოდა თუ ამდენი წელიწადი ჩუმად ხარ, ახლაც ასე უნდა ყოფილიყავი. უკვე გვიანია. ხვალვე წავალ და ყველაფერს გავარკვევ.. და მერე ვნახოთ რა როგორ მოხდება.. - გაბრაზებულმა უთხრა და კარისკენ ანიშნა წადიო..

ერთმანეთის პირისპირ ისხდნენ და ხმას არც ერთი იღებდა, ტატას ზლუქუნის ხმა კი მკაფიოდ ისმოდა მთელ ოთახში. ვერაფერს ხვდებოდა დანიელი,ანერვიულებული შეყურებდა „მეგობარს“ და მხარზე ნაზად უსვამდა ხელს.
წყლით სავსე ჭიქა გაუწოდა და ნიკაპს ქვეშ ხელი ამოსდო..
- რა ხდება? რატომ ტირიხარ ასე, რა პრობლემაა ტატა მითხარი, დაგეხმარები..
- დანიელ არც კი ვიცი როგორ გითხრა. დღეს მართასთან ვიყავი.. - მისი სახელის ხსენებაზე ერთიანად დაიძაბა დანიელი და ტატას შეხედა.. - ტელეფონი კაბინეტში დამრჩა, არ ვიცი როგორ დამრჩა, დანიელ..
- მერე?
- მერე ის რომ უკან მისულს ნუცა დამხვდა, ჩემი ტელეფონი ბოლომდე გადაუქოთებია, მეუბნებოდა ვიცი რომ გინდა დანიელი და მართა წააჩხუბოო.
- ეგ რატომ გითხრა? ტატა რაღაცას ბოლომდე არ ამბობ - დაეჭვებულმა შეხედა და მისკენ ნახევარი ტანით დატრიალდა...
- ჩვენი სურათები ნახა, გახსოვს ბოლოს რომ ვიღებდით დანიაში..
- შანსი არაა !- გაბრაზებული წამოხტა ფეხზე და კარებს შეკრული მუშტი დაარტყა. - ამიხსენი ამ ფოტოებს რატომ ინახავ ტელეფონში? ეხლა იცი რა იქნება?
- ვიცი...
- ოხ ტატა, რაა ოხ - ნერვიულად მოისრისა შუბლი და ტატას წინ დაიმუხლა. მომეცი შენი ტელეფონი ან თავად წაშალე.
- უკვე წავშალე, ნუცა რომ დამეწყნარებინა, მაგრამ არ ვიცი ისე ყვიროდა, თავზე დამამხო ყველაფერი, წავალ და ყველაფერს ვიტყვიო, ვერ დავამშვიდე დანიელ- ტირილს უმატა და დანიელს მკერდზე მიეკრა..
- კარგი არ იტირო. მიდი პირი მოიბანე, მერე სახლში წადი და დაისვენე, მე მოვაგვარებ, შენ არ ინერვიულო, შენი ბრალი არააა, კარგი?
- კარგი. მაპატიე დანიელ , ჯობია წავიდე მართლა - ძლივს გასაგონად ამოიხავლა და მორიგი ტანჯული ქალის სახე მოირგო..
ნერვიულად გადიოდა ოთახიდან სამზარეულოში და უკან.ფიქრს თავს ვერ უყრიდა. კიდევ ერთი ჩხუბის , კიდევ ერთი გაუგებრობის ატანის და გადატანის სურვილი არ ჰქონდა.. ყველაზე მეტად სიმშვიდე უნდოდა.. იცოდა რომ ვერაფრით დააჯერებდა მართას სიმართლეს. მითუმეტეს თუ ამ ყველაფერს ნუცასგან გაიგებდა..
ჭიქაში ჯერ ყინულები ჩაყარა, მერე ღია ყავისფერი სითხე დაასხა და შეანჯღრია. ხარბად მოსვა და იგრძნო როგორ ჩაუწვა საყლაპავი და მუცელში ჩაეღვარა..
კარის გასაღებად ნელა წავიდა და მის წინ მდგარ ძმას ანაზდად შეხედა.
- მარტო რომ სვამ რა მაფიაა, ლოთი ხარ? - ხუმრობით უთხრა ძმას და მხარი გაჰკრა, თუ ქალები გყავს მითხარი და წავალ რა სახე გაქვს ეე.
- ნუ გამიხურე, ჯერ არ შემოსულხარ უკვე დამღალე.
- აბა რა გჭირს თქვი. ხასიათის დეფიციტი გაქვს ? თუ ასაკი შემოგეპაა..
- ნერვებზე მირტყავ მაგრად. მართას ისტერიკისთვის ვემზადები სულიერად, მაგას ფხიზელი თვალით ვერ შევხედავ და ვსვამ..
- რამე მოხდა? - ვისკის ჭიქა ხელებში დაიქცია და ბარის სკამზე შემოჯდა..
- ტატა იყო მოსული...
- მეც მაგაზე სალაპარაკოდ მოვედი ისე, მადლობა თქვი ნუცა არ წამოვიყვანე თორემ მერე ნახავდი შენ.
- მაგაზე რას ნიშნავს, შენც იქ იყავი?
- ახლა რაღაცას გეტყვი და კარგად მომისმინე. დავიწყოთ იქიდან რომ ნუცა არაფერს ეტყვის მართას და არაა საჭირო გონების დაკარგვამდე დალევა.. მეორეც ეს ტატა იცოდე შარში გაგხვევს დანო, იქ რომ არ ვყოფილიყავი ვიტყოდი რომ ნუცა აზვიადებს, მაგრამ ჩემი ყურით გავიგონე რაც ილაპარაკა და ისე შენ ძმაო ხო არ გაჟრიალებს, რა პონტში გადაიღე სურათები??
- სურათები იმ პონტში გადავიღე რომ უბრალოდ ვნახე და ყავას ვსვამდით . და რას ჰქვია შარში გამხვეს..
- მეტის ცოდნა საჭირო არაა, მე გაგაფრთხილე. მაქსიმალურად შორს იყავი და რაც მთავარია მართა მოაშორე, დანიელ ნუ ეთამაშები მაგ გოგოს, არც ისეთი ბულკია როგორსაც გაჩვენებს..
- კარგი გავიგე. ისედაც იშვიათად ვხედავდი და ახლა წავა უკან და სულ არ ვნახავ ანდრია.. შენ ის მითხარი სახლში რა ხდება? ნია როგორაა? სამსახურში არ დადის, სახლიდან აგვარებს ყველაფერს.
- მოდი პირდაპირ ვილაპარაკოთ რა. ხო სულ მეუბნებოდი ნია შენი დაც არის და არ დაივიიწყო ესო, ახლა შენ დაივიწყე მგონი. იცი როგორ გახდა? ნერვიულობს. ხო კარგი გასაგებია რომ დააშავა და შენს საწოლში იგულავა..
- ანდრია !- ხმაში ბრაზი გაერია და ფეხზე ზანტად წამოდგა.
- თქვენ ორივეს გგონიათ იმაზე გავბრაზდი რომ ნიას ვიღაც უყვარს , ან იმაზე რომ სექსი ჰქონდა?! ეგ ჩემი საქმე არააა, მე იმაზე გავბრაზდი რომ დამიმალა. ამათ შორის დიდი განსხვავებაა ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის..
- კარგი გავიგეთ რომ პრინციპებით აწყობილი კაცი ხარ, მაგრამ, მოდი ახლა დაიკიდე ეგ შენი რაღაცეები და წესიერად დაელაპარაკე ამ გოგოს რა.
- დაველაპარაკები ამ დღეებში, ახლა შემეშვი..
- ჩემი რძალი სადააა?
- სოფოსთან რჩებიან დღეს, აბა რატომ გითხარი მართას აფეთქებას ველოდები-თქო..
- მაშინ მე დავრჩები მართას ნაცვლად, ოღონდ ერთი პირობით, შენს გვერდით დავიძინებ.
- სულ გამოყლ*ვდი? - გულიანად გადაიხარხარა და ძმას გახედა, ჯერ ეს ერთი მე შენთვის დაჩენა არ მითხოვია და მეორეც ჩემს გვერდით რატომ უნდა დაიძინო, ცოტა ოთახებია?
- იმიტომ რომ მაგარი ძუნწი კაცი ხარ და მხოლოდ ერთ ოთახში დააყენე დიდი ტელევიზორი..
- ყველაზე დიდი მისაღებშია და იქ დაედგე..
- ის დივანი ხმელია - ბავშვივით თქვა და ვისკი მოსვა.
- ახურებ რა, სადაც გინდა იქ დაწექი, დილით შენი რძალი უთენია მოვა თავად გაეცი პასუხი, მის ლოგინში რატომ გეძინა.
- მოსულა - მხარზე დაჰკრა ხელი და საძინებლისკენ წავიდა..
დაახლოვებით თხუთმეტი წლის წინათ ეძინებათ ასე ბოლო, ერთ ლოგინში, იმ განსხვავებით რომ იქ ნიაც იყო. სამივე ერთად წავიდა ბათუმში და ერთ ღამეს გადაწყვიტეს ერთ ოთახში დაძინება, საწოლები ერთმანეთს მიადგეს და სამივეს ერთად ეძინა. ყველაზე ტკბილი მოგონება იყო ანდრიასათვის ეს ზაფხული.
მაშინ ჯერ კიდევ არაფერი იცოდა რას უმზადებდა ცხოვრება.. როგორ წარმოიდგენდა რომ ასე გაამწარებდა ბედი. ასე აქცევდა ზურგს ოჯახი და მძიმე დღეებში მის გვერდით არ იქნებოდნენ..
**
- როდის მიდიან ქალები? - მოულოდნელად იკითხა სოფომ და შემოგვხედა..
- რა იყო წასვლას აპირებ? გააჩინე მაინც - ალმაცერად გახედა ნუცამ და ყავა ხარბად მოსვა..
- რა უტაქტო ხარ ნუციკორე, როგოც ყოველთვის. რა აღრენილი ხარ შენ დღეს?
- რავიცი უხასიათოდ ვარ , ხო ხედავ და რაღას მეკითხები..
- ნუცა რა გჭირს? მე შენ იქ სამუშაოდ არ დაგტოვე? უფრო სწორად თავი გაიგიჟე მე დავრჩებიო, ხო მართლა ტელეფონზე შემოვიდა ტატა?
- შემოვიდა და გავატანე, ხოდა ჩემი აზრიც მოვახსენე - ბედნიერი სახით მითხრა და გამიღიმა..
- რა აზრი გოგო?
- ის აზრი რომ არ მომწონს და თუ დანიელს მიუახლოვდება თმას გავაცლი და დავასახიჩრებ.
- მე შენ რა გთხოვე ნუცა. ეგ გითხარი რომ გამოვდიოდი?
- ჩემი საქმის მე ვიცი კარგი? შენ მოგწონს და მოგწონდეს, მე არ მომწონს ეს გოგო და მორჩა.. ისე სწორი კითხვა დასვა ახლა სოფომ, აი როდის მიდიან ქალები, როგორ გგონია რატომ წავიდა შენი დაქალი ტატა დანიელისაგან?
- ნერვებს მიშლი!- აღრენილმა ვუთხარი და ფეხი გავკარი. ახლა ტატას და დანიელის ამბები განვიხილოთ? თუ რა გინდა?
- არა მაინტერესებს. გინდა მე გითხრა?- ირონიულად იკითხა და სავარძელზე მიწვა.
- თქვი მიდი - ვალში არ დარჩა სოფო და შემომხედა..
- იცი რა, ქალები ხშირად მაშინაც მიდიან, როდესაც უყვართ. აი, წარმოიდგინე მიდიან უხმოდ, ისე რომ არაფერს ტოვებენ თავიანთსას, მიდიან იმიტომ რომ ვერ უძლებენ დამცირებას, ტკივილს, უყურადღებობას. მიდიან და უკან არ ბრუნდებიან, უკან არ იხედებიან ისე მიდიან ძირითადად.. მოკიდებენ შვილებს ხელს და სამახსოვრო ბარათს არ უტოვებენ ხშირად იმ კაცს რომელზეც გიჟდებოდნენ ისე უყვარდათ. იცი რატომ? იმიტომ რომ აქ კაცები აშავებენ, ყოველთვის ყველა კაცს ჰგონია რომ ქალს სახელად „ცოლს“ არ უნდა მოფერება, ზრუნვა, ყურადღება, ცოლი მუდამ სახლშია, ცოლი მუდამ გაუგებს და აიტანს. ცოლი აბა რისთვისაა?! - ახლა მოდი ვნახოთ ტატა რატომ წავიდა დანიელისაგან.. იმიტომ რომ დაიღალა.
- რითი დაიღალა გოგო, ანგელოზივით კაცი ჰყავდა გვერდით.
- საქმეც ეგაა რომ გვერდით არ ჰყავდა. მხოლოდ ლოგინში ჰყავდა და ისიც მაშინ როდესაც დანიელს მოუნდებოდა.
- შენ რა იცი სანთელი გეჭირა? - გაბრაზება ვერ დავმალე და გავხედე..
- ამას დიდი ცოდნა არ სჭირდება , აბა რა აკლია ტატას , გარეგნობა თუ ჭკუა?- უბრალოდ ერთ დღეს დაიღალა , რომ ეს კაცი ტყუილად ხმარობდა როცა მოუნდებოდა და დაემშვიდობა..
- ნერვებს მიშლი კი არა ნერვებს მითხრი უკვე , ამას ხვდები? - არ მაინტერესებს რა იყო ჩემამდე ქალო, გინდა რომ ახლავე წავიდე და შუაზე გავხიო ეს კაცი თუ ამ გოგოს მივუვარდე?!
- მინდა რომ ამ გოგოს შეეშვა ქალო - უმალ გამომაჯავრა და გვერდით მომიჯდა. - მართა, ასეთი შტერი არ ხარ შენ, ხო იცი რომ ამ გოგოს დანიელი უყვარს , როგორ შეიძლება მტერი ასე ახლოს გყავდეს, არ აკი ამბობენ მტერი ახლოს უნდა გყავდესო, მაგრამ ედაქალეო არ გეუბნებიან, ცხვირს წაგამტვრევინებს იცოდე, და ჩემთან ზლუქუნით რომ მოხვალ არ მოგეფერები..
- კარგი ნუცა გავიგე. გავიგეე - რაც შემეძლო მშვიდად ვუთხარი და სოფოს გავხედე..
**

სამ საათიანი თათბირის მერე, გადაღლილი იჯდა დანიელი, მის მხარზე შეყვარებულივით ედო თავი ირაკლის და ბედნიერად მოსაუბრე ლევანს უყურებდა ორივე.. გადაღლილ მზერას არ აშორებდა ძმაკაცს და აშკარა იყო არ უსმენდა..
ახლა ერთადერთი სურვილი ამოძრავებდა. სახლში მალე მისულიყო და დაესვენა.
- ხო მართლა, რაღაცას გკითხავ და მიპასუხე რა - ძმაკაცებს გახედა და უცოდველი ბავშვივით გაიღიმა..
- მიდი.მოკლედ და ლაკონურად, შენ რომ იცი ისე - აღრენილმა უთხრა ირაკლიმ დანილეს ახედა.
- საბა თქვენ გაალამაზეთ?
- არა, ჩვენ ავუხსენით რომ ჩვენს რძალს არავინ არ უნდა შეეხოს.
- გასაგებია. ამიტომ მიყვარხართ. - ისე თქვა თვალები არ გაუხელია.. რამოდენიმე წამს კიდე იჯდა გატრუნული და ზანტად წამოდგა ფეხზე.. - ირუშ წამო გაგიყვან, და სახლში წავალ , მართა მელოდება უნდა გავუარო .
- წადი მიდი შენ, დაიღალე დღეს, ლევანი გამიყვანს .
- კარგი წავედი მაშინ, დიდხანს არ იცუღლუტოთ აქ - ძმაკაცებს თითი დაუქნია და კაბინეტიდან გავიდა..
ადამიანები ერთმანეთზე დამოკიდებულები ხდებიან.. ზოგიერთს ჰგონია რომ ყველაფერი შეჩვევიდან იწყება და სიყვარულში გადადის ზოგს კი პირიქით სიყვარული გადააქვს შეჩვევაში, მაგრამ დანიელ ლიქოკელი სულაც არ იყო მიჩვეული მართაზე, უბრალოდ მასზე იყო დამოკიდებული, მისი თმების სურნელზე, მისი ტუჩების შეხებაზე, მისი ხმის გაგონებაზე.. მხოლოდ ეს ყველაფერი ისე უნდოდა გაეგონა ყოველ დღე, სასიცოცხლოდ სჭირდებოდა, ეს იყო რაც ძალას აძლევდა, ეს იყო რითაც ივსებოდა...
მხოლოდ მისი დანახვაც კი საკმარისი იყო მისი დღის გაფერადებისათვის..
სულში ჰყავდა გამჯდარი დანიელს მართა. იმ პირველი წამიდან დღემდე. მისი არსებობით ევსებოდა სული და ყოველი დღე უფრო აუტანელი ხდებოდა მის გარეშე..
მანქანა ეზოში გააჩერა , ყვავილების თაიგული გადაიტანა და კიბეებს ნელა აუყვა.. კარზე ჩვეული რიტმიტ დააკაკუნა და რამოდენიმე წამში მის წინ ლოყებაწითლებული მართა იხილა.
- არ შემომიშვებ? - დამფრთხალმა მკითხა და წარბი ასწია..
- მარტო არ ვარ -ცოტა შეშინებულმა ვუთხარი და მისაღებისკენ გავიხედე.
- რას ქვია მარტო არ ხარ, აბა ვინაა ?
- მამაჩემი და ბებიაჩემი.
- ხოდა ძალიან კარგი, გაიწიე იქეთ - ხელი მომკიდა და ზურგს უკან კარები დაკეტა. - ოდესმე ხომ უნდა მნახონ. თინეიჯერი ბიჭივით დიდი ხანი უნდა ვიმალებოდე? ნუ ნერვიულობ ისეთს არაფერს გავაკეთებ რაც არ გენდომება ხო იცი. შუბლზე მაკოცა და მისაღებში შემატარა..
- ვინ მოვიდა?- მამაჩემის ხმა მკვეთრად გაისმა ოთახში და დანიელის დანახვაზე ფეხზე წამოდგა.. - ეს ასე გაუფრთხილებლად მოდის როცა უნდა, თუ რა ხდება მართა?
- მე ვამჯობინებდი საღამო მშვიდობის მეთქვა თქვენთვის ბატონო ალექსანდრე, მაგრამ, რადგან ასე გადაწყვიტეთ ჩვენი ურთიერთობის დაწყება ასე იყოს.
- დანიელ გთხოვ - მკლავში დავქაჩე და ანერვიულებულმა გავხედე მამაჩემს..
- დამშვიდდი, მოდი ეს ყვავილები გამომართვი შენ - თაიგული სახეში მომაჩეჩა და მამაჩემს წინ დაუდგა. - ახლა პირდაპირ გეტყვით ჩემს აზრს და ძალიან გთხოვთ არ გამაჩეროთ, სიამოვნებით მოგისმენთ თქვენც მას მერე რაც დავასრულებ.- აქ მოსასვლელად ნებართვა არ მჭირდება ბატონო ალექსანდრე. თქვენდა გასაკივირად თქვენი შვილი მიყვარს, მიუხედავად იმისა რომ დიდხანს ეცადეთ ჩვენს დაშორებას და დარწმუნებული ვარ კიდევ არაერთი მცდელობა იქნება მაინც ვერაფერს შეძლებთ. პირიქით ახალ ამბავს გეტყვით და იმედი მაქვს ეს მაინც გაგიხარდებათ..
- რა ამბავს? - უსიამოვნოდ გამომხედა და მზერა ხელზე ჩამიყოლა.. - ეს რა გიკეთია?
- მამა მორჩი !- გაბრაზება ვერ დავმალე და ხელი ავუქნიე. მე და დანიელი დავინიშნეთ მათ კორპორატიულზე.
- ისე დაინიშნე მშობელებს არც გააგებინე? - ყოჩაღ მართა..
- მოდი არ გვინდა , ამაზე კამათი. ჩავთალე რომ ასე უკეთესი იქნებოდა მამა, ჩვენ ხომ თვეში ერთხელ ვხედავთ ერთმანეთს, იშვიათად გახსენდები, მაშინაც კი არ მოხვედი როცა საავადმყოფოში ვიყავი და ახლა გაგიკვირდა რომ ნიშნობა გამოგაპარე?
- რა საავადმყოფოზე ლაპარაკობ ?- ანერვიულებულმა გამომხედა ბაბემ და ჩემი ხელი ხელებში მოიქცია.
- გასაგებია, ნიტამ დედას უთხრა, იმან კიდევ არაფერი თქვა. რატომღაც არ მიკვირს . - მოდი ამაზე სხვა დროს ბებოო.
- ახლა რას აპირებ?- დანიელს ახედა მამაჩემმა და მერე მე გამომხედა..
- რა მხრივ მეკითხებით, ახლა მართას წასაყვანად მოვედი. თუ ქორწილზე მელაპარაკებით აუცილებლად დაგპატიჟებთ.
- იმედია..
- რა თქმა უნდა , ეჭვი არ შეიტანოთ ამაში .. - ხელი შემომხვია და მამაჩემს ჯიბრზე გახედა..
- ისე ერთს გაგახსენებ ახალგაზრდავ , ძველი გამოთქმა გეცოდინება, განათლებულიკაცი ხარ „ იცინის ის, ვინც ბოლოს იცინის“ - მხარზე ხელი დაჰკრა და კარისკენ დაიძრა..
- ბატონო ალექსანდე - გასასვლელში დააწია ხმა დანიელმა და მისკენ დატრიალდა - მისამართი შეგეშალათ , მგონი ამ ძველ გამოთქმაში თქვენს თავს გულისხმობდით ..
- ვნახოთ , ნიკოლოზს მოკითხვა - ხელი აუქნია მამაჩემმა და კარები გაიხურა..
ცხელი შხაპის ქვეშ ვიდექი გატრუნული და ფიქრებისათვის თავის მოყრა მინდოდა.. კონცენტრირებას ვერ ვახერხებდი, ვერანაირად ვერ ვიჯერებდი ნიტამ ჩემი ცუდად ყოფნა უთხრა დედაჩემს და არ მოვიდა წამით არ დაინტერესდა როგორ ვიყავი.
უმალ დამედინა მლაშე სითხე ლოყებზე და წყალს გავატანე, როგორ მიყვარდა ასე წყლის ქვეშ დგომა, როცა ვერავინ ხედავდა ჩემს დარდს და ტკივილს, როცა არ ჩანდა ცრემლები..
როცა არავის შეეძლო ჩემი დარდის დანახვა..
გრილი ხელების შეხებაზე მოულოდნელად დავფრთხი და ზურგისკენ დავტრიალდი.. მთელი ტანით ამიკრა ზედ დანიელმა და ტუჩებზე მაკოცა.. გაოცებულმა შევავლე თვალი მის ბედნიერ სახეს და ხელები კისერზე შემოვხვიე.
- ძალიან გარყვნილი კაცი ხარ შენ დანიელ - სიცილით ვუთხარი და ტუჩებზე ვაკოცე..
- შენი გარყვნილი ..
- მხოლოდ ჩემი ..
წყლის ჭავლს მოვშორდი და დანიელს მკერდზე მაგრად მივეხუტე. თამამი თითები მაშინვე დამისვა ზურგზე და ცხელი კოცნის კვალი დამიტოვა მხარზე. ბაგეები ერთმანეთს დავაშორე და მორიგი შტურმისთვის მოვემზადე. მოულოდნელად მიმაკრა კედელს და ბეჭებში გაუსაძლისი ტკივილი ვიგრძენი, რომელიც ამავდროულად სიამოვნებით იყო გაჟღენთილი. ხარბად მაკოცა ყელზე და ხელები ნაზად ჩამომისვა მკერდზე. საშინელ სიმხურვალეს და დაჭიმულობას ვგრძნობდი მუცლის ქვემოთ, მთელი სხეული მის შეხებას მთხოვდა , დანიელი კი ჩემს ჯინაზე აჭიანურებდა.. მაქსიმალურად ცდილობდა გაეწელა სიამოვნება . ნელა დამისვა ხელი მკერდიდან მუცლისკენ და მორიგი უზორების ხატვას შეუდგა. ვგრძნობდი მის თბილ და რბილ თითის ბალიშებს როგორ გადავყავდი ჭკუიდან და სიამოვნების მწვერვალზე ავყავდი..
- დანიელ მეტი აღარ შემიძლია - მკერდზე დავაფრქვიე ოხვრა და ფეხები წელზე შემოვადე..
- მოითმინე მართა - ჯიბრზე მითხრა და ქვედა ტუჩზე მაგრად მომიჭირა კბილები..
- იცოდე სამაგიეროს გადაგიხდი - ძლივს მოვახერხე თქმა და უფრო მეტად ავეკარი ზედ..
მისი სათითაო მოძრაობა სიამოვნების ახალ ტალღას ქმნიდა ჩემში, უფრო და უფრო მიძლიერდებოდა სურვილი მაქსიმალურად მეტად შემეგრძნო სათითაო მოძრაობა.. სველი სხეულით მეკვროდა ზედ და კოცნისაგან გაწითლებულ ტუჩებზე ხარბად მკოცნიდა..
მოულოდნელად შედგა, ხელში ამიყვანა და ნელი სვლით წავიდა საძინებლისკენ. გონსმოსვლა არ ვაცადე, საწოლზე გადავაწვინე და ზემოდან მოვექეცი.. ვიცოდი როგორ ვერ იტანდა როცა თავისი სურვილის საწინააღმდეგოდ ვიქცეოდი , როცა სადავეებს ვაცლიდი ხელიდან და ინიციატორი მე ვხდებოდი...
ამჯერად ჩემდა გასაკვირად არ გაუპროტესტებია. თვალებში ჯინაზე მიყურებდა , ისე როგორც თავად უყვარდა.
ორივე ხელი თეძოებზე მომიჭირა და სხეულის რიტმს უმატა. საყვარელი ადამიანის სათითაო მოძრაობის აღქმა ყველაზე დიდი სიამოვნება და ბედნიერება იყო. თვალებში ვუყურებდი და ვხედავდი რაოდენ დიდი კმაყოფილება ჰქონდა ამ ადამიანს , რომელსაც ჩემი გული , სული და სხეული ეკუთვნოდა.
თავი მის მკერდზე მედო და მშვიდად ვსუნთქავდი.
მხოლოდ მის გვერდით ვიყავი მშვიდად, ვგრძნობდი რომ არაფერი მემუქრებოდა..
- შენმა გამოჩენამ ჩემი ცხოვრება სრულიად შეცვალა იცი?- მოულოდნელად დაიწყო დანიელმა და უფრო მეტად მიმიკრა ზედ. შიშველ ზურგზე თბილი საბანი მიმაფარა და თავზე მაკოცა. - შენ დამანახვე რომ ქალები სხვადასხვანაირები ხართ. ყველა ერთ თარგზე არაა აჭრილი.. მუდამ ჩაკეტილი და უხეში ვიყავი.. ამაზე ახლაც ხუმრობენ ბიჭები . მაგრამ შენმა გამოჩენამ თითქოს მომალბო მართა. მივხვდი რომ განსაკუთრებულ ქალს განსაკუთრებული მიდგომა სჭირდება.. - გახსოვს ჩვენი პირველი დარჩენა დაჩაზე? - დილით ვიწექი და გიყურებდი და ვფიქრობდი როგორი სხვანაირი იყავი.. როგორი ბავშური, როგორი თბილი მართა, ვგრძნობდი რომ შენს გვედით სულ სხვანაირი ადამიანი გავხდებოდი.. არ მინდოდა, შეცვლა არაფერში მჭირდებოდა მაგრამ შენ ეს შეძელი უსტყვოდ, უთქმელად მხოლოდ გრძნობებით შეძელი .. მივხვდი რომ შენ იყავი ჩემი არსებობის გაგრძელება, ჩემი ფიქრების დასასრული მართა.. გიყურებდი და მინდოდა შენს ფიქრებს ხელებით შევხებოდი. იმდენად მინდოდა ახლოს მყოლოდი ვიცოდი რომ ყველაფერზე წავიდოდი.ასეთად შენმა მიდგომამ, შენმა ნდობამ მაქცია .. რატომ მენდე, რატომ წამომყევი, რატომ არ შეგეშინდა მაშინ რომ თითქმის სრულიად უცხო მამაკაცს გაყევი მიყრუებულ დაჩაზე..
- როგორც წესი ქალები ძალიან ხშირად ცდებიან დანიელ.. იცი რატომ? ისინი მამაკაცის სიტყვებს უჯრებენ და არა მათ საქციელს. ისე როგორც შენ მეც რაღაცეები გამოვიარე. მივხვდი რომ ცარიელ ადგილას კაცის სიტყვები არაფერს მოგცემს, თუ მას მერე ქცევაც არ მოაყოლა.. იცი რა , ქალებს და ზოგადად ადამიანებს გვიყვარს იმისი დაჯერება რაც გვინდა.. თუ კაცი გეუბნება რომ აღარ დალევს, და მეორე დღეს გალეშილი მთვრალი მოდის და ეს კვირეები გრძელდება, გამოდის რომ ფაქტი უფრო მყარია და არა სიტყვები. მე შენ დიდი ხანი გაკვირდებოდი.. შენი ქცევა სულ საპირისირო იყო. მეუხეშებოდი , მეჩხუბებოდი, თუმცა ამავე დროს ჩემზე ზრუნავდი.. გახსოვს, შეზლონგზე დაძინებული ამიყვანე, მანამდე ოთახის კარები გამიხსენი. მერე შუაღამეს გარეთ არ დამტოვე, თანხა დამირიცხე, მოკლედ უამრავი რამეა რაც სხვა რეალობას მიშლიდა თვალწინ. ამიტომ გენდე. მე არა ჩემი გული გენდო. ჩემი გული კიდევ არასოდეს ცდება დანიელ - გადაჭრით ვუთხარი და საწოლზე მიფენილი მისი პერანგი შემოცივცი..
- საით?- მე ჯერ არ დამიმთავრებია შენით ტკბობა - ბავშვივით გამებუსხა ..
- მშია, და არც შენ გაწყენდა ჭამა, წავალ რამეს მოვამზადებ. გპირდები ამჯერზე გემრიელს - სიცილით ვუთხარი და სამზარეულოსაკენ წავედი..
მარტო დარჩენილი დანიელი ფიქრებმა თავისკენ წაიყვანა.. იცოდა რომ ოჯახის წინაშე მოუწევდა დადგომა და ისიც ძალიან კარგად იცოდა რომ უამრავ წინააღმდეგობას შეხვდებოდა.. წვეულების მერე სახლში არ ყოფილა, მამის ზარებს არ პასუხობდა, კარგად იცოდა ნიკომ შვილის ამბავი, სამსახურში მისვლას და საუბარს აზრი არ ჰქონდა, ერთიანად იფეთქებდა დანიელში პაპის ხასიათი და საბოლოოდ გადახაზავდა მშობელს..
სახლში მისვლამდე ერთი მთავარი საქმე ჰქონდა მოსაგვარებელი.. სოსოსთან უნდა წასულიყო და იმ გადაკრული ფრაზების ამბავი გაერკვია რაც იქ მოისმინა.. არც დედამისის და სოსოს საუბარი მოსწონდა მალულად. ამიტომ გადაწყვეტილება მყარად ჰქონდა მიღებული. ორივეს ერთად დალაპარაკებოდა, მერე მამის ჯერი დადგებოდა და ამას მაქსიმალურად გაურბოდა. მიუხედავად იმისა რომ მამა ყოველთვის მკაცრი და უხეში იყო, გულის სიღრმეში მამა ყველაზე მეტად უყვარდა. მიუხედავად იმისა, რომ ბავშობაში საშინლად ატკინა გული, მამა მაინც იდეალი იყო მისთვის, ყოველთვის მიაჩნდა რომ ასეთი უხეში იყო და ამითი იმკვიდრებდა ადგილს საზოგადოებაში, ასე უნდოდა ადგილის გამყარება და ცხოვრებაში რაღაც მწვერვალზე ასვლა.
მაგრამ ბოლო პერიოდში განვითარებული მოვლენებით, რაღაც აეჭვებდა დანიელს. რაღაცა სხვა განცდა ჰქონდა გამჯდარი სხეულში და გულში. ერთიანად იყო მამა მისთვის ახლობელი და შორეულიც. მისი სისხლი და ხორციც და უცხოც.
**
- რა გინდა ამ ბიჭისგან ამიხსენი ერთი - გაბრაზებულმა უთხრა ბაბემ შვილს და თვალებში ჩახედა..
- არაფერი, წამოდი ახლა მაგისთვის არ მცალია, მაინტერესებს ეს გოგო როდის იწვა საავადმყოფოში და ჩვენ არ ვიცით.
- ჩვენ? ჩვენ ვინაა მე და შენ შვილო? - დარწმუნებული ვარ შენს ცოლს ეცოდინება..
- ხოდა მაცადე დედა რა, მაცადე !- ასაკოვანი ქალი გვერდზე გასწა და საძინებლის კარები მიიკეტა.
საწოლზე მშვიდად იწვა სალომე და სერიალს გაფაციცებით უყურებდა. სახეზე იმდენი ემოცია ესახებოდა ვერ გაიგებდი სიხარულის იყო თუ მწუხარების. გადასართველი აიღო და ცოლს ტელევიზორი გაუთიშა. გაოცებულმა შეანათა თვალები ალექსანდრეს და საწოლზე ლოტუსის ფორმაში დაჯდა..
- ნიტას როდის ელაპარაკე? - პირდაპირ საუბარზე გადავიდა და ხელები გულზე გადაიჯვარედინა.
- რავიცი გუშინ დავურეკე..
- მაგას არ გეკითხები !- იცოდი რომ მართა საავადმყოფოში იყო?
- ლექსო კარგი რა !- ბავშურად დაუბრუნა პასუხი და გაიტრუნა..
- რა კარგი რა ქალოო. მიპასუხე იცოდი თქო?
- ვიცოდი ! ვიცოდი და არ გითხარი. იმიტომ რომ გაცვივდებოდით და იქ კიდევ ის ბიჭი იქნებოდა, ის საძაგელი და აუტანელი ბიჭი, არ მინდოდა გენერვიულა..
- ქალო, შენ თავში ტვინი სულ არ გაქვს?- მკლავში ხელი სტაცა და საწოლიდან წამოაგდო. - ვინ ბიჭზე მელაპარაკები, როცა შენი შვილი ცუდად იყო..
- ცუდად არ იყო.
- აბა რა სჭირდა, ისე გასართობად იწვა საავადმყოფოში? რა სჭირდა-თქო, მიპასუხე - გამწარებულმა უყვირა ცოლს და საწოლზე მოისროლა..
- მაშინ რომ ვიჩხუბეთ და აქედან წავიდა ავარიაში მოყვა , იმ გარეწარისგან ორსულად ყოფილა და ბავშვი დაკარგა - ისე თქვა თითქოს სერიალის გმირზე საუბრობდა..
- შენი შვილი ორსულად იყო, ბავშვი დაკარგა და ამას ასე როგორ ამბობ სალომე?- მოწყვეტით ჩაჯდა სავარძელში და სახე ხელებში ჩამალა.
ოცდარვა წელიწადი ცხოვრობდა ამ ქალთან ერთად და მხოლოდ ახლა გააანალიზა რომ ეს ქალი კი არა ნამდვილი ურჩხული იყო. უყურებდა და ვერ ხვდებოდა ასეთი გულგრილი, ასეთი ურეაქციო როგორ უნდა ყოფილიყო იმ ადამიანის მიმართ რომელიც ცხრა თვე ატარა, მისით იკვებებოდა, მასში იზრდებოდა და მასში ყალიბდებოდა..
ასეთი საოცრება მხოლოდ ზღაპრებში თუ ჰქონდა წაკითხულ ლექსოს, ისიც ძალიან ღრმა ბავშობაში.
როცა დედინაცვლებს არ უყვარდათ გერი ქალიშვილები და ცუდად ექცეოდნენ. მაგრამ ეს ხომ დედინაცვალი არ იყო, ეს ხომ შვილი იყო, მისი ნაწილი, მისი სისხლი და ხორცი, მასში რომ დაიწყო პირველად გულის ფეთქვა. ქალები ხომ ამაზე ოცნებობდნენ, რომ ჰყოლოდათ შვილი. მთელი ცხრა თვე ჯერ არ დაბადებულ შვილზე ზრუნავდნენ.
ახლა მკაფიოდ ახსენდებოდა როგორ დაყურებდა პატარა მართას სალომე. როგორ არ უყვარდა ეს ციცქნა გოგო, ან უნდოდა რომ არ ჰყვარებოდა და იმდენად დიდი სურვილი ჰქონდა ამისი, თავისივე ფიქრებში და ბოღმაში ჩაიძირა..
უხმოდ ადგა სავარძლიდან, კარადის კარები გამოაღო, მოზრდილი ჩემოდანი გამოათრია და სალომეს გახედა..
- გახსოვს გაგაფხილე აქედან წასულ მართას რაიმე რომ დაემართოს სახლიდან გაგაგდებ- თქო! - ზუსტად ამას ვაკეთებ ამას. ან შენ თავად ჩაალაგე შენი ბარგი, ისე ნაზად და აკურატულად როგორც გიყვარს. ან ერთი ხელის მოსმით ჩაგიყრი ყველაფერს და ამ შუაღამეს გარეთ გაგიშვებ..
- ლექსო მისმინე..
- იმდენი ხანი გისმენდი რომ საკუთარი თავი მეზიზღება ახლა. დედაჩემი მართალი იყო, როცა მეუბნებოდა ეს ბავშვი არ შეგიყვარებს ახლა თუ მიატოვებო..- ერთხელ უკვე მივატოვე და მეორედ იგივე შეცდომას არ დავუშვებ. დილით გაგიყვან შენს სახლში..
- კარგი - მშვიდად უთხრა და კარადიდან ტანსაცმლის გადმოლაგებას შეუდგა. - იცოდე ამ დღეს და ამ საქცილს ინანებ ..- პატარა ბავშვივით დაემუქრა და ქმარს გახედა.
**
- მომწონს ეს გოგო, ისეთი განსაკუთრებულია, ვერ ვიგებ როდის რას მოიმოქმედებს- ძმას ახედა ანდრიამ და თავი ღიმილით გაიქნია..
- სულაც არ მიკვირს , მაგათში არც ერთია დალაგებული, თუმცა ნუცას ყველაზე მეტად უქრის მგონი.. - უთხარი მერე?
- არა, არაფერი მითქვას დანო, არც ვაპირებ, უბრალოდ მასთან კარგად ვარ, ისიც თავისუფლადაა ჩემთან, არ მინდა რომ ჩემი სიმპატიის გამხელით შევბოჭო, იქნებ გოგო მეგობრულად მიყურებს..
- მაშინ დავაკვირდეთ. ვნახოთ რა როგორ მოხდება და იმის მიხედვით მოვიქცეთ, მაგრამ დრწმუნებული ვარ ხვდება შენს სიმპატიას, საკმაოდ ჭკვიანი გოგოა რომ იცოდე.
- ვხვდები ძმაო და ამიტომ ვარ ასე ფრთხილად. კიდევ ერთ იმედგაცრუებას ვერ გადავიტან უბრალობ..
- მისმინე, აცადე. დრო თვითონ დაალაგებს ყველაფერს.
- რას დაალაგებს ?- მოულოდნელად დაიძახა ნუცამ , ჯერ ბიჭებს გახედა მერე გვერდით მდგარ მართას. - აბა რას გაჩუმდით, გააგრძელეთ მიდით - ძმებს შორის შუაში ჩაჯდა და მოსასმენად მოემზადა..
- აქ ამისთვის მოხვედი რომ მანდ იჯდე? - გაბრაზება ვერ დავმალე და ხმას ავუწიე. არ მითხარი მოგეხმარები სიის შედგენაშო? ნუცა 3 დღეში ზეიმი გვაქვს და შენ კიდევ საჭორაოდ ემზადები..
- კარგი გოგო, რა დაგემართა, ცოტას წავიჭორავებ სიძესთან და მის ძმასთან და სულ ეგაა. რა გჭირს შენ ეს ბოლო დღეებია, მოდი აქ მოდი ,მიუჯექი შენს რაინდს.
- ნუცაა..
- მართა ტვინი წამიღე რა. ან დაჯექი ან წადი და მარტომ დაწერე შენი სია ..
გაბრაზებული დავჯექი დანიელის გვერდზე და ზედ მივეყუდე. შინაგანად სულიერ სისუსტეს ვგრძნობდი, დღესასწაულის ემოციები საშინლად მღლიდა და მასუსტებდა.. ვუსმენდი მათ საუბარს და შინაარსი სრულიად ვერ გამომქონდა, იმდენად სხვაგან ვიყავი ფიქრებით.
ნუცას წვიტინი უსიამოვნოდ მესმოდა და მზად ვიყავი ჩემს ზურგს უკან დადებული ბალიში სახეში ჩამერტყა..
- არა რა საჭიროა ასე , - მათმა კამათმა გამომაფხიზმა და წელში გავსწორდი.. არა და კიდევ ერთხელ არა. სულ მიმაჩნდა და ახლაც მიმაჩნია რომ კაცმა უნდა გადადგას პირველი ნაბიჯი. არ მესმის იმ ქალების რომლებიც მამაკაცებს ეხმარებიან თავიაანთი თავის მოპოვებაში, თითქოს დახუჭობანას თამაშობენ და წინასწარ ეუბნებიან, ამ მაგიდის ქვეშ თუ არ დაგხვდი მაშინ კარების უკან მომძებნეო.. ეგ რაღა მოპოვებაა. კაცს თუ ყველა კარტი გაუშალე და ყველა კარი გაუხსენი. რისთვის? - ეს რისი მომცემია?- კაცმა მეტი უნდა გააკეთოს ვიდრე ქალმა. ხშირად ქალებს ჰქონიათ რომ კაცს თუ ცოლად გაჰყვებიან ან მათ გვერდთ ყოფნას გაინაღდებენ, მერე ხალიჩად უნდა გაეგონ ფეხქვეშ.
- შენ ამბობ რომ კაცს არ უნდა ზრუნვა? საყვარელი კაცის გამო არ უნდა დათმო?
- შენ ზრუნვასა და მონად ქცევას შორის განსხვავებას ხედავ? - გაბრაზებულმა ვუთხარი ანდრიას და დანიელს შევხედე.. - მე რადგან დანიელი მიყვარს, ეს იმას არ ნიშნავს რომ მისი ყველა ოცნება უნდა შევასრულო, ჩემს ოცნებებზე უარი ვთქვა და მისი ცხოვრებით ვიცხოვრო.. მე ხო დანიელმა ისეთი შემიყვანა როგორიც ვიყავი, ისეთი გამიცნო როგორიც ვარ, ცოტა უცნაური, ცოტა სხვანაირი . ახლა მე რომ მის ცხოვრებაზე გადავეწყო, გამოვა რომ საკუთარ მეობას დავკარგავ.
- ღრმად შევტოპავთ იცოდე კამათით - ანდრიამ გამიღიმა და ნუცას გახედა..
- არ მგონია - წინადადების ბოლომდე დასრულება არ ადროვა ნუცამ რომ ჯიბრზე გახედა დანიელს .. - ზოგიერთ მამაკაცს არც კი სჭირდება ბრძოლა ქალის გამო.- აი აქ ვუშვებთ ქალები შეცდომას, ლანგარზე დადებულს მივართმევთ ხოლმე კაცებს ჩვენივე თავს, მანამდე ვახმარინებთ სანამ ეს მათ უნდათ, ან მანამდე სანამ ერთ დღეს არ ვიტყვით რომ საკმარისია და უკან მოხედულებს არაფერი დაგვხვდება. - ასე ნუ მიყურებ ისევ დანიელს შეხედა და ოდნავ გაუღიმა- აი მაგალითად დანიელი შეხედეთ, კაცის იდეალია , მის გამო ქალები აქეთ ომობენ, მე ხომ ვიცი, მას კი შეუძლია მხოლოდ ამოირჩიოს ქერა, თუ ჟღალი და მერე მათთან სექსით დატკბეს. რაში სჭირდება ბრძოლა თუკი აქეთ ეკიდებიან, მაგრამ ეს ურთიერთობა უინტერესოა მისთვის, არაფერს აძლევს და ამიტომ იშორებს ასეთ ქალებს..
- მოდი ეს ყველაფერი წარსულ დროზე გადავაკეთოთ კარგი?- წყენა ვერ დაფარა დანიელმა და ზედ მიმიკრა. - მართალი ხარ, კაცის ვიზუალი ისევე როგორც ქალის ბევრ რამეს ცვლის. თვალი ხარბია, დაინახავ და თვალი ძღება. ასე იყო, არასოდეს მიბრძოლია ქალის გამო, არც დამჭირვებია, იმიტომ რომ ყველა ძალიან მარტივად მომდიოდა. მაგრამ ეს ადრე იყო, მართამდე ნუცა.
- მესმის, მაგრამ ძალიან მაინტერესებს ტატა შენ მოიშორე თუ თავად მოგშორდა? - ნუცას მოულოდნელად დასმულ შეკითხვაზე თვალები გამიფართოვდა და სახეზე ალმური მომედო.
- ეს შენ არ გეხება - გადაჭრით უთხრა და ფეხზე წამოდგა..
- ძალიანაც მეხება, იმიტომ რომ ..
- ნუცა საკმარისია - ანდრიამ მაშინვე სტაცა ხელი თავისკენ დაატრიალა. - ეს ჩვენი საქმე არაა, დანიელი და მართა თავად მოაგვარებენ თუკი ტატას სახით პრობლემა იქნება, ჩვენ არ გვეხება არც ტატა და არც მათი ურთიერთობა.. მითუმეტეს რომ წარსულია..
- რაღაცას მიმალავთ სამივე - გადაჭრით ვთქვი და ნუცას შევხედე. სამივე დასჯილი ბავშვივით იდგა კედელთან და ხმას არც ერთი იღებდა. - იტყვით თუ დავრეკო მეოთხესთან? - ტელეფონი ამოვიღე და ტატასთან დასარეკად მოვემზადე რომ, გამწარებულმა გამაგლიჯა ხელიდან დანიელმა და ნუცას შეხედა..
- ამას რატომ აკეთებ? თქმა თუ გინდოდა აქამდე გეთქვა, რას ელოდებოდი? - რა მიზანი გქონდა? ჩემთან ერთად უნდა გეთქვა ყველაფერი, ჩემი სახე უნდა დაგენახვებინა , გინდოდა მატყუარა გამოგეყვანე თუ რა გინდოდა მითხარი - ეს ლაპარაკიც ამიტომ წამოიწყე, -შენი მიზანი სისრულეში მოგეყვანა? გაბრაზებულმა უყვირა და ჩემკენ დატრიალდა.. - ფოტოები ნახა ტატას ტელეფონში შენმა დაქალმა და ამას გულისხმობს. თუ გაინტერესებს შენახული ექნება და გაჩვენებს..
- რა ფოტოები? - ძლივს მოვახერხე თქმა და დანიელს გავხედე, არ მინდოდა ნუცას სახე დამენახა თორემ ვერავინ გამაცლიდა ხელიდან..
- მართა მორჩი, კარგად იცი რა ფოტოებიც ვნახე, ამას რას უყურებ , მე მაქვს ფოტოები - მარამ რა საჭიროა ამეების ნახვა, ჩემი ხო გჯერა, არასოდეს გეტყვი ტყუილს.
- რაზე ამბობ?- გაორებულმა შევხედე ნუცას და გამომშრალ ტუჩებზე გადავისვი ენა.
- ნუცა მორჩი -თქო - შენ არ გეხება ჩვენი საქმე,- გაიგე ! - პრობლემა ტატაში კი არა შენს ლოგიკაშია , ვინ მოგცა უფლება რომ ასე ჩაერიო ამიხსენი .
- მართა ჩემი დაქალიაა.
- ფეხებზე გოგო !- საჭირო რომ ყოფილიყო ვიტყოდი..
- დანიელ - ნელა შევახე ხელი მკლავზე და ნერვიულობისაგან დაცვარულ შუბლზე ხელის გული გადავისვი. თვალებში წამიერად დაიწყეს პატარა ფერადმა წერტილებმა ფრენა და დანიელის ხელებში გონწასული ჩავესვენე.
მძაფრმა სურნელმა წამიწვა ცხვირი და თვალები ნელა გავახილე. ფერწასული დანიელი მეჯდა გვერდით და შორიდან მკვეთრად მესმოდა ნუცას ტირილის ხმა..
ხელზე მაგრად მიჭერდა ხელს დანიელს და ფრთხილად მკოცნიდა.. ნაძალადევად გავუღიმე რომ მისი ნერვიულობა როგორმე გამექრო.. წამოჯდომაში დამეხმარა და წყლით სავსე ჭიქა გამომიწოდა..
ახლა მის თვალებში იმხელა სევდა იყო, იმხელა დარდი რომ მისთვის ზედმეტი სიტყვის თქმის სურვილი არ მქონდა..
მისი უკიდეგანო სიყვარული შიშს გადაეფარა ..
- დანიელ - დაბალ ხმაზე დავუძახე და მაშინვე მოიხედა ჩემკენ.
- როგორ ხარ? რამე ხო არ გინდა?
- კარგად ვარ, ცოტა გული მერევა.
- რა დაგემართა მართა, როგორ შემაშინე იცი? - ამღვრეული მზერით ჩამხედა თვალებში და ნაზად შემახო ტუჩები ლოყაზე. - კინაღამ მოვკვდი გოგო, ასე აღარასოდეს შემაშინო გაიგე?
- დანიელ - ის რაც ნუცამ თქვა და ნახა . მე მჯერა შენი, მაგრამ მინდა ვიცოდე რაზე ლაპარაკობდა ნუცა, შენგან გავიგო მირჩევნია.
- მართა, მართლა არაფერია დამიჯერე. შენს თავს გეფიცები - გახსოვს ის სურათები ჩემს ტელეფონში, იმეების გაგრძელებაა, ტატაც იღებდა და სულ ესაა. დანარჩენი ძველი ფოტოებია.. მოდი ამაზე არ გვინდა რა, ისედაც ცუდად ხარ.. - მთელი ძალით მიმიკრა ზედ და მის სითბოში ერთიანად გავიტრუნე..
**
ახალი წლის დღესასწაულმა მშვიდად ჩაიარა.
გადაღლილი დადიოდა უზარმაზარ დარბაზში დანიელი და საყვარელი ქალის ბედნიერი სახის დანახვაზე სახიდან ღიმილს არ იშორებდა.. კუთხეში მდგარ მაგიდასთან მჯდომთ გადახედა და მამაკაცს ანიშნა უკან გაყოლოდა.
სიმაღლის მიხედვით შელაგდნენ მართას კაბინეტში და კარები გასაღებით გადაკეტა დანიელმა..
ერთიანად გააცია ტანში რუსუდანს, შეშინებულმა ჯერ შვილს მერე კი სოსოს შეხედა და ინსტიქტურად ჩამოჯდა დივნის კიდეზე. დასჯილი ბავშვივით დაიწყო ხელები მუხლებზე და საყვარელ შვილს მზერა აარიდა.
- არაფრის თქმა არ გინდათ ?- დუმილი ისევ დანიელმა დაარღვია და გორგოლაჭებიანი სკამი მათ წინ გააჩერა. - რომელიმე დაიწყებთ თუ კითხვები მე დავსვა.
- რისი მოსმენა გინდა შვილო? - გამბედაობა მოიკრიბა სოსომ და დანიელს ახედა..
- სიმართლის !- გადაჭრით უთხრა და თვალები მოჭუტა. ოღონდ რომელი სიმართლის ჯერ ვერ გავერკვიე . ბოლო პერიოდია რაღაცა ცუდად ჩურჩულებთ თქვენ, აშკარაა რაღაცას მალავთ . ეს რაღაცა კი ფაქტია ყველამ იცით . ჩვემი , ანდრიას და ნიას გარდა..
- არაფერს ვმალავთ შვილო, საიდან მოიგონე - საუბარში ჩაერია რუსო და დანიელს ხელი ხელი დაადო.
- დედა, თუ ვერ ხვდები გეტყვი რომ გავიზარდე და ცხოვრებაში ბევრი რამე და ვინმე ვნახე. ვხვდები ადამიანები როდის მალავენ რაღაცას. ბოლოს როცა სოსო ბიძია ჩვენთან იყო მოსული, გიორგის ხსენებაზე სახე გეცვალა. რა გააკეთა ისეთი პაპაჩემმა რომ სამივე მაშინვე ჩუმდებით ..
- ცუდი არაფერი გაუკეთებია- ისევ სოსომ დაიწყო და უსას გახედა. - არ ვიცი რაომ უმალავთ ამ ბავშვებს მამაშენის სიკეთეს, არც ის ვიცი ამისი თქმით რა პრობლემა უნდა შეიქმნას. - მამაშენი გაკოტრდა, ნულზე დაჯდა, საქმეში არ გაუმართა გიორგი კი დაეხმარა და სიძე ფეხზე წამოაყენა, თავისი ბიზნესი გადასცა და სათევეშიც ჩაუყენა ფირმას.
- მოიცადეთ, ანუ ეს ფირმა რომელსაც ახლა მე ვუდგავარ პაპაჩემისაა და არა მამაჩემის?- სოსო ამას ამბობ? დაეჭვებულმა გახედა მამაკაცს და მისკენ დაიხარა.
- კი ამას ვამბობ. მაგრამ ამაში ცუდი რა არის ვერ ვიგებ. ადამიანმა დახმარების ხელი გამოგიწოდათ. თქვენ კიდევ ამხელა სიკეთის შესახებ შვილებსაც არ უამბეთ .
- ეს შენი საქმე არაა ! - გაბრაზებული უთხრა რუსამ და დანიელს შეხედა. - კი მამაჩემი დაგვეხმარა, მაგრამ მამაშენმა რა ნაკლები გააკეთა? ყველაფერი გააკეთა იმისათვის რომ წინ წასულიყო, რომ ჩვენი ოჯახი არ დაცემულიყო.
- ეგ რა შუაშია ახლა, დაბნეული გაეპასუხა დანიელი და დედას თვალებში დააშტერდა..- კიდევ რაღაცას მალავ, ან რაღაცეებს.. თვალებში გეტყობა. წამიერად თითქოს რაღაცამ გაუელვა თავში დანიელს და ფეხზე წამოხტა, მაგიდისკენ წავიდა და რამოდენიმე წამს ხელებდაყრდნობილი იდგა მათკენ ზურგით . - მამა გიყვარდა რომ გაყევი ცოლად?- მოულოდნელად დასმულ კითხვაზე ნერვიული ხველება აუტყდა რუსას და საკუთარ ფეხსაცმელს დააშტერდა. - მიპასუხე დედა, მამაჩემი გიყვარდა თუ გიორგის გარიგება იყო ეს?
- მამაშენი მიყვარდა, რა თქმა უნდა !- გაღიზიანებულმა დაუბრუნა პასუხი და ფეხზე წამოდგა. - კარები გამიღე უნდა წავიდე..
- ვერსად ვერ წახვალ , ვერც ერთი ვერ წახვალთ სანამ მე საუბარს არ დავასრულებ ..
- დანიელ , მე დედაშენი ვარ და ამეების მოსმენას არ ვაპირებ.
- მეც შენი შვილი ვიყავი როცა მამაჩემი მამცირებდა და ვუსმენდი და შენ არ მიცავდი - დაგავიწყდა? გაგახსენებ - : „ შენგან რა კაცი გამოვა, ისეთი ხარ შენგან კაცი კი არა , არაფერი დადგება, შეხედე რუსუდან ესაა შენი საყვარელი შვილი, შეხედე ამისგან რა უნდა დადგეს, როგორ შეიძლება ეს სუსტი ჩემი შვილი იყოს“ - გაგახსენდა? შენს ქმარს გვერდით არ ედექი? მე რატომ ვიყავი ვალდებული ესენი მომესმინა დე-და , დამარცვლით უთხრა და დედამისს წინ დაუდგა. - შენ მამაჩემი არ გიყვარს და არც არასოდეს გყვარებია, მასთან სხვა რაღაცის გამო იყავი მუდამ. იმის გამო ხომ არა რომ გიორგის მოსწონდა სიძე? და მთელი შენი ქონება მას გადასცა? ამიტომ აიძულე მამა რომ ყველაფერი ოფიციალურად გადმოეცა ჩემთვის.
- დანიელ საკმარისია ! - არ მოგცემ უფლებას რამეში დამადანაშაულო. ის გავაკეთე რას საჭიროდ ჩავთვალე..
- კარგი პასუხია, ყოჩაღ დედა. ზუსტად ის მოვისმინე რაც მინდოდა რომ გამეგო.
- შენ ნიკოს მართლა შენი ქონების გამო გაყევი რუსა? შენთვის ქონება უფრო მთავარი ყოფილა ვიდრე სიყვარული.. მე კიდევ ვფიქრობდი რომ მამაშენმა გაიძულა , მამაშენის დაჟინებული მოთხოვნის გამო ჩატეხე ჩვენს შორის არსებული ხიდი, თურმე ქალი რომელიც ამდენი წელიწადი მიყვარდა საერთოდ არ მცნობია..
- გაიმეორე - გაავებული ეცა დანიელი სოსოს პერანგის საყელოში და ფეხზე წამოაყენა.- გამიმეორე ახლა რაც თქვი, თორმ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ იცოდე. - შენ და დედაჩემს ერთმანეთი გიყვარდათ?
- გვიყვარდა , ისეთი ლამაზი და წრფელი სიყვარულით მხოლოდ ზღაპრებში რომ არსებობს, გვიყვარდა ისე როგორც შენ გიყვარს მართა დანიელ - დანანებით უთხრა და ხელები მოიშორა . - გვიყვარდა და ამან თურმე ქონებაზე გამცვალა. მე კიდევ მთელი ამდენი წელიწადი ვნერვიულობდი შენზე - რუსას მიუტრიალდა და მის წინ დაიმუხლა. - რა გამოდის, რომ მე სულ სხვა ქალი მიყვარდა, მიამიტი და ბავშური რუსა რომელიც თურმე ქონებას გაკიდებია.
- ყველაზე მაგარი საჩუქარი მივიღე ახალ წელს - ნერვიულად მოისრისა შუბლი დანიელმა და კარზე ატეხილ ბრახუნზე გასაღებად გაიწია..
სამშობიაროს დერეფანში ნერვიულობა არ წყდებოდა..
აღელვებული დადიოდა თორნიკე წინ და უკან.. თითებს ნევიულად იმტვრედა და გული გამალებით უძგერდა. პირველად ხდებოდა მამა, ბედნიერებისაგან ფრენა უნდოდა, უნდოდა ხმამაღლა ეყვირა რომ მალე თავის პატარას გულზე დაიწვენდა...
ბოლოს სიარულით დაიღალა, ემოციამ სძლია და კედელს მიყუდებული იატაკზე დაჯდა.. თამამად მიუჯდა გვერდით დანიელი და ანერვიულებულ მომავალ მამას ხელი შემოხვია..
აწყლიანებული თვალებით შეხედა და გაუღიმა..
- უკვე სამი საათი გავიდა დანიელ ..
- ალბათ ასეა საჭიროა, გამიგია ხანდახან უფრო დიდი დრო სჭირდებათ..
- ხო მაგრამ სამი საათია სტკივა.
- მესმის, ნერვიულობ მაგრამ ცოტაც და ყველაფერი კარგად იქნება..
- არავინ გამოდის , რომ რაიმე მითხრას რაა - მუშტები შეკრა და იატაკზე დააბრახუნა..
- შენი ცოლი მშობიარობს, გატაცებული კი არა ყავთ ძმაო- სიცილით უთხრა და ფეხზე წამოდგა...
ფანჯარასთან ვიდექი და ჩაბნელებულ ქუჩას გადავყურებდი..
ვიღაცა ჩვენსავით ნერვიულობდა, ვიღაცას ეს ნერვიულობა უკვე მოხსნილი ჰქონდა და ერთმანეთს ეხუტებოდნენ..
წელზე ხელების შემოხვევა ვიგრძენი და ინსტიქტურად მივეყუდე.. ვიცოდი ახლა ორივეს ერთი და იგივე ფიქრი გვქონდა. ერთი რამ გვაწუხებდა.. ცრემლებს გასაქანი არ მივეცი, ახლა ამისი დრო და ადგილი არ იყო..
ახლა ჩემი ნათლული უნდა მოვლენილიყო ქვეყანას და სევდიანი ვერ ვიქნებოდი, მაგრამ გული მეფლითებოდა ტკივილით. სულს კივილი უნდოდა..
ბაგეები ერთმანეთს დავაშორე რომ ცხელი ჰაერისაგან განმეთავისუფლებინა ფილტვები და დანიელის თითებში, ჩემი თითები გადავხლართე..
იქნებ ყველაფერი ასე ძალიან არ მტკენოდა გვედით რომ დედა მდგომოდა, გულზე რომ მივეკარი და ეთქვა, შენ პირველი არ ხარ შვილო, ზოგადად ქალებს ასე ემართებათ, აუცილებლად კიდევ გეყოლება შვილებიო, მაგრამ ამ ტკივილიანი რეალობის წინაშე, მხოლოდ ორნი მე და დანიელი ვიდექით..
ამას მხოლოდ ახლა ვიაზრებდი, რადგან როგორც არ უნდა უყვარდე დაქალს, როგორც არ უნდა ზრუნავდეს შენზე, ვერავინ დავა შენს ტკივილამდე, ისე ვერავის ეტკინება როგორც საკუთარ მე-ს და დედას..
- არ ინერვიულო - ჩუმად მიჩურჩულა ყურში და ყელზე მაკოცა, ხო იცი ჯერ ყველაფერი წინ გვაქვს.
- ვიცი- ძლივს მოვახერხე უცრემლოდ ერთი უბრალო სიტყვის თქმა და მისკენ დავტრიალდი, საყვარელი პოზა მივიღე, ხელები შემოვხვიე თავი მკერდზე დავადე და გავიტრუნე..- როდესაც მისი გულის ძგერა მესმოდა, ამ დროს ყველაზე ბედნიერი ვიყავი და ყველაზე ძლიერი .. ამ დროს ვგრძნობდი საოცარ ძალას და ვიცოდი ეს ძალა ყველა ტკივილს დამაძლევინებდა და ეს ძალა ცხორების ახლიდან დაწყების უნარს მინერგავდა ყოველ დღე..
- მთავარია ერთად ვართ, მიყვარხარ და ჩემთვის ეს სრულიად საკმარისია..
- მეც მიყვარხარ, ძალიან - გადაჭრით ვუთხარი და ბლოკიდან გამომავალი ექიმისაკენ სირბილით გავიქეცი..
„გილოცავთ, ჯანმრთელი ბიჭი გყავთ „
მისი ხმა ექოსავით გაისმა დერეფანში და სიხარულის ჟრუანტელმა დამიარა ტანში..
ეს სულ სხვა განცდა, სულ სხვა ემოცია იყო.. სულ სხვა შეგრძნება, რაღაც ახალი სურნელით გაჟღენთილი. სულ სხვა ელფერი დაჰკრავდა ამ სიხარულს.. და ამ სიხარულს სახელად სიყვარულის ნაყოფი ერქვა..

**
დღეები ერთმანეთის მიყოლებით მიდოდა..
ბავშობიდან არ მიყვარდა ახალი წელი. როგორც წესი ახალ წელს ახალი იმედები და ოცნებები მოჰქონდა,მაგრამ ჩემს ცხოვრებაში ყოველთვის ყველაფერი მდორე და ერთფეროვანი იყო დანიელამდე...
მიუხედავად იმისა რომ ამ წელს მეგობრები ერთად ვხვდებოდით , ბავშობაში გამჯდარი განცდა დღემდე ბატონობდა ჩემში.
დღემდე არ ველოდი რაღაც ახალს და განსაკუთრებულს. არც კი მჯეროდა რომ ცხოვრებას შეეძლო რაღაცის შეცვლა და მთლიანად თავდაყირა დაყენება..
გაშლილი მაგიდის წინ ვიდექი და აივანზე მდგარ დანიელს ვუყურებდი. ამდენი ხნის მერე დღეს პირველად მოდიოდა მისი და .. ვიცოდი რომ ახლა ძალიან უჭირდა , მაგრამ ზედმეტი სიტყვების თქმას აზრი არ ჰქონდა, ის ყოველთვის მხოლოდ საკუთარ გულს უსმენდა.
- კარს გააღებ? - დანიელს გავძახე და სამზარეულოში შევტრიალდი..- მინდოდა დას თავად დახვედროდა..
- ახალ წელს გილოცავთ - ომახიანად დაიძახა უჩამ და მეკვლედ პატარა ნინა შემოუშვა..
- მოდით, გარეთ ცივა, რას დამდგარხართ - მათკენ წავედი და ნიას გადავეხვიე..- დანიელ , მუჯლუგუნი ვუთავაზე ფერდში და გონს მოვიყვანე.
- მაპატიე რა - ზლუქუნით უთხრა ნიამ და ხელები მაგრად შემოხვია ძმას.
- ჩემო სულელო, ჩურჩუტო გოგო- რა თქმა უნდა გაპატიე. უკვე აღარც კი მახსოვს არაფერი.. დამშვიდდი, მთავარია ბედნიერი ხარ და ჩემთვის ესეც სრულებით საკმარისია ნიაკო. გულზე მიიკრა მომცრო ტანის გოგო და თავზე მაგრად აკოცა.
ცოტა ხანში სუფრის გარშემო ვისხედით და შემომატებულ სტუმრებთან ერტად გულიანად ვიცინოდით . მათი ბავშობის წლების მოსმენა იმდენად სახალისო იყო, სიცილით მუცელი მტკიოდა..
- მოიცა ის გახსოვს, ერთი ცალი ვაშლის გამო რომ ვიჩხუბეთ, და სანამ ვჩხუბობდით ნიამ რომ შეჭამა?
- აუ, მაგას როგორ დავივიწყებ, სურვილი მქონდა ნია მაგრად მეცემა მაგრამ შემეცდა,ისეთი პატარა და საყვარელი იყო. არადა იმ ვაშლის გამო როგორ ვიჩხუბეთ.. - ეს რა გამახსენე ანდრია - პირველად ვხედავდი ასეთ ბედნიერს დანიელს და ჩვენს გარშემო მორბენალ პატარა გოგოს ვუყურებდი.
ვერასოდეს ვიტანდი ღამის გატეხვას, უძილობა ყოველთვის ცუდად მოქმედებდა ჩემზე. არც ამჯერად იყო გამონაკლისი. დანიელს გადავულპარაკე წავალ წამალს დავლევ და დავბრუნდები თქო, - საძინელისკენ მიმავალს გზად დერეფანში იატაკზე მჯდარი ნინა გადამეყარა და პატარა კნუტივით გამომყვა უკან..
კარგა ხანს ვიყავით მე და ნინა ერთად. უზარმაზარი ფანჯრებიდან გაოცებული იყურებოდა და ბავშურად მიღიმოდა..
- წამოდი ახლა რამე ვჭამოთ , ხომ გშია, ნიას დაავიწყვი მგონი და მამიკოსაც - ჩუმად ვუჩურჩულე და ყელიდან საოცარი სურნელი მოვპარე.
გაოგნებული შევყურებდი დანიელს, რომელიც მზერას არ მაშორებდა.. მისი გაყინული მზერა ჩემში შიშს აღძრავდა და პირველი განცდა გაქცევის მეუფლებოდა..
ქანდაკებასავით გამოფიტული იჯდა და ჩემიდან ნინაზე გადასულ მზერას უკან აბრუნებდა.. ერთანად ჩამოწვა ოთახში დაძაბულობა, ვერავინ ხვდებოდა რა ხდებოდა.. რამოდენიმე წამით მაგრად დახუჭა თვალები და სკამიდან სწრფად წამოხტა..
ბავშვი ნიას გადავაწოდე და უკან დავედევნე.. ფრთხილად მივაკაკუნე სააბაზანოს კარზე და შიგნით შევედი. ხელები ცივი წყლისთვის შეეშვირა და სარკეში საკუთარ ანარეკლს თვალს არ აშორებდა.
ოდნავ შევახე ხელი მხარზე და ჩემკენ დავატრიალე..
- დანიელ მაშინებ, რა მოხდა, ცუდად ხარ?
- ცოტა ხნით მარტო დამტოვე კარგი? ცოტა ხანი და მოვალ..
- კარგი , რაც შემეძლო მშვიდად ვუთხარი და კაბინეტისაკენ მიმავალს გავაყოლე თვალი.. - ეტყობა რაღაცამ აწყინა, ცოტა ხნით წამოწვება და მოვა - დაძაბული სიტუაციის განმუხტვას შევეცადე და კუთვნილ ადგილს დავუბრუნდი.
ცხელი შხაპის მიღებამ ცოტა დაღლილობა მომიხსნა. თორმეტი ხდებოდა ოთახში რომ შევედი, მშვიდად იწვა და თავის ფიქრებში იყო გართული. ჯერ კიდევ ვერაფრით ვხვდებოდი რას უნდა გამოეწვია მისი ასეთი მდგომარეობა.
გვერდით მივუწექი და თავი მკერდზე დავადე. დაუღალავად მფეთქავ არტერიაზე დავუსვი ხელი და საკოცნელად გავიწიე რომ გაუცნობიერებლად მომექცა ზემოდან და ხელები თავს ზემოთ გადამიგრიხა..
- გახსოვს გაგაფრთხილე რომ დაისჯებოდი..
- მასხოვს, მაგრამ შენ ცუდად აღარ ხარ? - ინტერესით ვკითხე და თევზივით გავიფართხალე.
- ტყუილად ფართხალებ , ვერ დაიძვრენ თავს, ხო იცი რასაც ვამბობ იმას ვასრულებ ხოლმე..
- უნდა დამსაჯო? არ თქვა რომ კუთხეში უნდა დამაყენო - გულიანად გადავიხარხარე და ენა გამოვუყავი..
- მაგ ენას ამოგაძრობ.
- შეინახე, დაგჭირდება დან - ალერსით და ვნებით სავსემ ვუთხარი, რადგან მისი ხელის მოძრაობა უკვე სრულიად მიდურებდა სისხლის სათითაო წვეთს.

სიგიჟის მწვერვალზე მივყავდი, ძალას სრულიად მაცლიდა მისი თითოეული შეხება. ვგრძნობდი როგორ მოძრაობდა ჩემში და ეს სათითაო მოძრაობა უფრო და უფრო მაგიჟებდა, მინდოდა ბოლომდე შემეგრძნო მისი თითოეული შეხება, მინდოდა ბოლომდე ვყოფილიყავი მისი ისე როგორც მას სურდა, ისე როგროც მას უნდოდა..
ჩემს სხეულს მონატრებული დანიელი ერთნაირად იყო უხეშიც და ნაზიც. დროდადრო მიჭერდა ხელებს თეძოებზე და სველი ტუჩებით მიკოცნიდა მკერდს. ვერაფრით ვახერხებდი წინააღმდეგობის გაწევას იმდენად მიმზიდველი და სასურველი იყო.
მისი ალერსის დროს მის ხელებში ვდნებოდი, ვიხსნებოდი და სულ სხვა ადამიანი ვხდებოდი, არ ვიცი ამას როგორ ახერხებდა, მაგრამ ეს ყველაზე კარგად გამოსდიოდა. ნელა დამისვა ხელი ყელიდან მკერდის მიმართულებით და ოდნავ შეყოვნდა, მისი თლილი თითები და გავარვარებული ხელის გულები არ წყვეტდა ჩემს მოფერებას, ურცხვად ისმოდა ჩემი სიამოვნებისაგან განცდილი ხმა ოთახში და სულაც არ ვლამობდი გაჩერებას. პირიქით უფრო და უფრო მეტად მინდოდა მისი სხეულის შეგრძნება. მინდოდა დაკარგული სათითაო წამი ამენაზღაურებინა..
ცხელ ტუჩებზე გადაისვა ენა და ტუჩების კუთხე კბილებს შორის დაიქცია. ვგრძნობდი რომ ამას პრინციპულად მიკეთებდა, ცდილობდა მაქსიმალურად გავეგიჟებინე და იცოდა რომ ეს ძალიან კარგად გამოსდიოდა. სწრაფად შევუცურე თმაში ხელები და ,მთელი ძალით მოვქაჩე ჩემკენ, ხარბად ვაკოცე ტუჩებში და მისი ქვედა ტუჩი კბილებს შორის დავიქციე. ნელა გადავუსვი ენა და შიშველი მკერდით ავეკარი სხეულზე. მისი ხელები ჩემი ფეხების ფერებას არ წყვეტდაა. ნელა და მთელი სინაზით მეხებოდა შიშველ სხეულზე რაც უფრო მეტად აღვიძებდა ჩემში მისი შეგრძნების სურვილს. სწრაფად მოვექეცი ზემოდან და თითები მის თითებში გადავხლართე. ზემოდან დავყურებდი და ვგრძნობდი რომ ეს კაცი საშინლად მინდოდა, მისი შეხება მისი კოცნა და ალერსი ახლა ისე მწყუროდა როგორც ვამპირებს თავიაანთი მსვერპლის სისხლი. საშინლად მინდოდა.. ვერაფრით ვჩერდებოდი სურვილი ჩემზე ბევრად ძლიერი იყო. მთელი ემოციით და სინაზით ვმოძრაობდი და მის სახეზე გამოსახული სიამოვნება კიდევ უფრო მეტად მიკიდებდა ცეცხლს.
ვგრძნობდი როგორ კრთოდა მისი სხეული ჩემი სათითაო მოძრაობის დროს . სიამოვნებისაგან გაუაზრებად იმეორებდა ჩემს სახელს და ვგრძნობდი როგორ აღვივებდა წამიერად ჩამქრალ სათითაო ნაკვერჩხალს ჩემში, როგორ მანდომებდა მის კოცნას და ალერსს, როგორ მიძლიერებდა სურვილს კიდევ უფრო მეტად შემეგრძნო მისი ხავერდოვანი კანი. მისი ბაგეებიდან გამოსროლილი ჩემი სახელი რაღაც მელოდიას წააგავდა.. არ ვიცი რამდენ ხანს გრძელდებოდა ჩვენი სიგიჟე მაგრამ ბოლოს ორივე ერთიანად ავფეთქით, ორივემ ერთიანად დავიწყეთ და დავასრულეთ სიამოვნება.. ორივე გადაღლილები ვიწექით ზურგზე და ერთმანეთს გონზე მოსვლას ვაცდიდით.
მის მკერდზე ნაზად ვასრიალებდი თითებს და ახალ შედევრს ვქმნიდი. მიყვარდა მისი კანის შეგრძნება ამ დროს, მიყვარდა როცა ვხედავდი როგორ ეხვეოდა მისი სხეული ბუსუსებში. მხარზე ნელა ავუსვი ენა და გავიტრუნე..
- შენ მგონი საკმარისად ვერ დაიღალე - სიცლით მითხრა და ზედ გადამიწვინა..
- დავიღალე, უბრალოდ ისე მომენატრა შენი შეხება, ასე მგონია მშიერი ვარ და შენით უნდა ამოვივსო სხეული...
- ხო? რამე ახალი იდეა გაქვს? - ყურთან მიჩურჩულა და მთელი ძალით მაკოცა ყელზე..
- დანიელ, მასე ნუ აკეთებ რამდენჯერ გთხოვე, ხვალ ისევ სისხლჩაქცევა მექნება - გაბუტულმა გამოვწიე ტუჩები წინ და კუთვნილ ადგილს დავუბრუნდი.. მაშინვე ამეკრა ზურგიდან და ცხელი ტუჩებით ნაზად მაკოცა კისერზე.. წელამდე დაყრილი თმა მხარზე გადმომიწია და თითების ნელი მოძრაობით ჩაუყვა ხერხემალს. სათითაო მალასთან ჯინაზე ჩერდებოდა და კოცნას მიტოვებდა.. მთელი ძალით მომიჭირა თეძოებზე და თავისკენ გამქაჩა. ვგრძნობდი მისი გავარვარებული სხეულის სიმხურვალეს, შიგნიდან იწვოდა ჩემი საყვარელი ადამიანი, მორიგი აფეთქების მოლოდინში გავიტრუნე და მოლოდინმაც არ დააყოვნა. სიამოვნებისაგან ერთიანად გამაკანკალა და მისი სახელი გაუაზრებლად დასცდა ჩემს ბაგეებს..
- მითხარი გიყვარვარ? - აფორიაქებულმა მკითხა და თავი თავისკენ დამატრიალებინა საკოცნელად..
- ძალიან - ძლივს მოვახერხე ერთი სიტყვის თქმა, მაშინვე ტუჩებზე მეტაკა და მთელი ძალით დამიწყო კოცნა.
- თვალები გაახილე და მიყურე კარგი? - ნახე როგორ მიყვარხარ, მინდა დაინახო რომ ამ ყველაფერს სიყვარულით ვაკეთებ. თვალებში მიყურე და დაინახავ რომ ამას მხოლოდ სიამოვნების გამო არ ვაკეთებ მართა. მინდა რომ შენი სხეულის სათითაო უჯრედს ვგრძნობდე, მინდა იმდენად გაგითავისო რომ როცა შორს მეყოლები თვალები დავხუჭო და შეგიგრძნო..
- ნუ მაგიჟებ - ძლივს მოვახერხე თქმა და გავიტრუნე..
- შემომხედე, თვალებში მიყურე ,- მაშინვე ბრძანება გაურია ხმაში, - მინდა დავინახო რომ ბედნიერი ხარ, რომ ეს ყველაფერი მარტო ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი არ არის - დარწმუნებით მითხრა და მაშინვე დაწყო ბატონობა ჩემზე.. კუთვნილი ადგილი დაიკავა უმალ და ხელის გულები მთელი ძალით დამაჭირა ხელებზე. - ერთ დღესაც იქნება და ფერებაში შემომაკვდები - სრულიად დამაჯერებლად მითხრა და ორვეს ერთიანად წაგვსკდა სიცილი..
**
სამზარეულოსში მაგიდასთან ვიჯექი და მის ტელეფონს ვატრიალებდი...
მთელი სხეული მიხურდა ნერვიულობისაგან.. მზად ვიყავი წავსულიყავი და თმით მეთრია მაგრამ მაქსიმალურ სიმშვიდეს ვნარჩუნებდი..
რატომ მექცეოდა ასე..
თავად დამეხმარა, თავად უნდოდა დანიელთან ჩემი ყოფნა..
რას აკეთებდა?
უნდოდა რო ჩემთან ახლოს ყოფილიყო, რომ მეგობრად მიმეღო და მერე ჩაერტყა ზურგში ხანჯალი?
რას ცდილობდა, ვერაფრით ვიაზრებდი..
არადა მისი არც ერთი საქციელი არ იყო ზედმეტი, პირიქით ყოველთის ჩარჩოებში იჯდა მისი ყოველი სიტყვა.. მისი საქციელი.
ახლა რამ გაამწარა, რამ შეუცვალა აზროვნება და გონება , ვერაფრით ვხვდებოდი..
ნერვიულობისაგან ვიჭამდი ტუჩებს, ბავშობის ამ ჩვევას ვერ გადავეჩვიე, ყოველთის დაჭმული ტუჩებით დავდიოდი. ბებია კი ამაზე მუდამ მსაყვედურობდა, ახლაც ამ დღეში ვიყავი.
- ჩემი ფისო რატომ ზის ასე? - აბაზანიდან გამოსული ზურგიდან მომეხვია და თავზე მაკოცა..
- ბრჭყალების გამოსაშვებად ვემზადები- სრულიად გულწრფელად ვუთხარი და ტელეფონი მივაწოდე..
- ამჯერად რა მოხდა- ნერვიულად მოისრისა შუბლი და ტელეფონი გამომართვა.. - გასაგებია - მშვიდად ჩაილაპარაკა და წინ დამიჯდა..
- რამის თქმა გინდა?
- მართა მისმინე. უადგილოა ახლა ეს შენი ეჭვიანობა , არ ღირს, დამიჯერე.. ხო იცი ტატას ამბავი..
- ვერ წარმოიდგენ, ეგ შენი ტატა როგორ მოქმედებს ნერვებზე, და კიდევ თუ მოგწერს ასეთ მესიჯებს , დანიელ , გეფიცები შენს თავს, მივალ და თმით ვითრევ..
- მჯერა, მაგრამ ამაზე რატომ ნერვიულობ. და საერთოდ რატომ ხარ ასეთი გაღიზიანებული ამიხსენი, რამეს ვერ ვაკეთებ ? ცუდად გექცევი? იქნებ იმას ნერვიულობ რომ ქორწილზე არაფერს გეუბნები, მოდი ხვალვე მოვაგვაროთ ყველაფერი ისე როგორც შენ გინდა..
- ეგ არაფერ შუაშია. ეს გოგო მაღიზიანებს, ვერ ვხვდები რას აკეთებს, ჯერ გვერდში მედგა. ახლა ჯიბრზე უკუღმა იქცევა.
- მოდი ტატა გვერდზე გადავდოთ. არაა ეგ გოგო ჩემი ინტერესის სფერო და რატომ ვკარგავთ დროს მასზე ლაპარაკში ამიხსენი.. ახლა ჯობია ჩვენზე ვიფიქროთ და ვილაპარაკოთ. ის რაც წეღან გითხარი, აღარ გადავწელოთ მართა, ხვალ ჩემებთან მივიდეთ შენებსაც დავურეკავ და ვუთხრათ რომ დაქორწინებას ვაპირებთ..
- შენები და ჩემები ერთად, რაღაცა მძაფრსიუჟეტიანი ფილმის სცენარია რაა - უკვე წინასწარ გამაცია ტანში - ტუჩები დავაფრუტუნე და სახე ხელებში ჩავმალე. ვიცოდი რომ ეს ყველაფერი კარგად არ დასრულდებოდა, წინასწარ მიწუხდა გული დედაჩემის საუბრის გამო, მაგრამ ისიც ვიცოდი რომ დანიელს ვერაფრით გადავათქმევინებდი .
თავი მის მხარზე მედო და კინოს უხმოდ ვუყურებდით. მთელი დღის გადაღლილს ძილი ახლა ყველაფერს მერჩივნა.
მოულოდნელად კარზე გაბმულმა ზარმა გონს მომიყვნა და დანიელს შეშინებულმა გავხედე.
- იწექი , მე ვნახავ ვინაა- მშვიდად მითხრა და სწრაფად ამოიცვა შარვალი.. - ორიოდე წუთში კარების გაღების ხმა და ყიყინი ერთიანად შემომესმა.
- შენ რა არსენასავთ დადიხარ - მკვეთრად გავიგონე ანდრიას ხმა და გოგოს სიცილი..- ხალათი შემოვიცვი ტანზე და მისაღებში გავედი.. - გაოცებული ვუყურებდი ანდრიას რომელიც ზედ ეკონწიალებოდა დანიელს და ნიას ..
- რა გჭირთ ხალხო - გაოცებულმა ვიკითხე და ნიასკენ წავედი..
- დავლიეთ, ხოდა მოგვენატრა ჩვენი ყველაზე შრომისმოყვარე, ჩვენი ზე სექსუალური ძმა და მოვედით - სიცილით მითხრა ნიამ და შემომეხვია..
- შენც დალიე? - სიცილი ვერ შევიკავე და დანიელს გავხედე, რომელიც ვერაფრით იშორებდა ანდრიას.
ცოტა ხანში ოთხივე ვერანდაზე ვისხედით და ყავის ფინჯრებით ხელში ერთმანეთს ეყუდებოდნენ ანდრია და ნია.. პატარა ბავშვებივით ისხდნენ დასჯილები. ხმას არც ერთი არ იღებდა, დარცხვენილ მზერას აპარებდა ხან ერთი და ხან მეორე..
- რა აღნიშნეთ? - ბოლოს მოთმინება დაკარგულმა იკითხა დანიელმა და ნიას გახედა, კარგი ეს არაა დალაგებული, შენ რა მოგივიდა?
- არც მე ვარ დალაგებული, ხო შეიძლება ერთხელ არ ვიყო დალაგებული - სიცილი ტირილში გადაეზარდა და დანიელს მზერა აარიდა..
- კარგი, ნუ იქნები დალაგებული, მაგრამ ახლა რა გატირებს? ნია რა ხდება, რა გაწუხებს, სამსახურში არ დადიხარ- არაფერი გითხარი, სახლში არ ხარ ძირითადად- საპატიო მიზეზია და კარგი ჩუმად ვარ , მაგრამ ეს დალევა რაღაცაა- ამან აგიყოლია?
- არა, მიზეზი შენშია- სრულიად დამაჯერებლად უთხრა და ოდნავ წაიწია წინ..
- ჩემშია? შენი პრობლემების სათავე მე ვარ?- მეგონა მოვაგვარეთ.
- შენ ხარ.. დანიელ შენ ხარ - გამწარებულმა უყვირა და ფეხზე წამოხტა . ზურგი მაქციე, გგონია ვერ ვხედავ როგორ შეიცვალე? არც მირეკავ, არც ინტერესდები როგორ ვარ, სად ვარ, ვისთან ვარ.
- და როცა ვინტრესედებოდი და გირეკავდი რა მოვიგე?? - შენ მე პატარა ბავშვი გგონივარ? - გინდოდა ასე ცხოვრება და იცხოვრე, იმას ხო ვერ დამაბრალებ ჩემმა ძმამ დამინგრია ბედნიერებაო.. ერთადერთ რამეს გთხოვდი , რომ ტყუილი არ გეთქვა ჩემთვის, და რა ქენი? - ადექი და ყველაზე მარტივად მომატყუე. გვერდით მეჯექი გოგო და მატყუებდი, როცა მე ჩემს დარდს გიზიარებდი..
- შემეშინდა.
- რისი? მანიაკი ვარ თუ მკვლელი, რისი შეგეშინდა..
- აი ამ მდგომარეობის, როგორც ახლა ვართ. ვიცოდი ზურგს მაქცევდი ამას თუ გაიგებდი..
- აქ იმისთვის მოხვედით რომ ნერვები ამითხარო? მე შენთვის ზურგი არ მიქცევია ეს ერთი და მეორე ვერ ხვდები რატომ გავბრაზდი? მომატყუე და ჩემივე სახლში ერთობოდი, ამათ შორის განსხვავებას ვერ ხედავ შენ? რამოდენიმე დღის წინათ , აქ გყავდა უჩა, რაიმე ვაგრძნობინე და ცუდად მოვექეცი? თუ რა გინდა? მე შენს ქცევაზე მეტკინა გული..
- გავიგე, გავიგე რომ გეტკინა და ახლა მთელი ცხოვრება ასე უნდა ვიყოთ? არასოდეს მაპატიებ? აღარ გეყვარები? - რა გავაკეთო რომ უკან დაგიბრუნო, გინდა მივატოვო უჩა, რა გინდა რომ გავაკეთო? - ყვირილი ისტერიულ ტირილში გადაუვიდა ნიას და ფეხზე წამოხტა.
- მოდი აქ მოდი , მკლავში მაგრად მოკიდა დას ხელი და გულზე მიიკრა, ჩემი სულელი გოგო, ჩემი პატარა ნიაკო. როგორ მენდომება რომ საყვარელი ადამიანი მიატოვო, როცა მე თავად ამის გამო ვიბრძვი..
- მეც ჩამეხუტეთ რა ვინმე - ბავშურად დაიწუწუნა ანდრიამ და ხელები შემომხვია.. მოდი რძალ- მაზლურად ჩავეხუტოთ ერთმანეთს .
- მოდიი - გულიანად გამეცინა და ანდრიას ხელები შემოვხვიე..
არსებობენ ქალები შეხედავ და იფიქრებ მათზე მხიარული არავინ არააო. სახეზე ღიმილი, გულში ფერადი ემოციები და ტვინში ჭრელი ფიქრები აქვთ..
შეხედავ და მოგინდება ნეტავ ასეთი მეც ვიყოო. მაგრამ არავინ იცის ასეთი ქალების მიღმა რა იმალება. არავინ იცის რომ მათ შეიძლება უფრო მეტად სტკიოდეთ ვიდრე სხვებს. არავინ იცის რომ მათ სახეზე ღიმილი, ტუჩებზე წითელი პომადა და ჭრელი სამოსი სევდის და ტკივილის გადასაფარავად არის მოგონილი..
მაგრამ ასეთი ქალები ყველაფერს უძლებენ..
არ წუწუნებენ...
დაცემულები ისევ აყენებენ თავიაანთ თავს ფეხზე. ისევ მთელი ძალით ეჭიდებიან ცხოვრების ახალ დატყმებს.
ისევ შემართებით მიიწევენ წინ და ახალ ძალებს კრეფენ გზადაგზა..
ვუყურებდი ნიას და სახეზე ბედნიერება ესახებოდა.. მისი მთავარი სიხარული მისი ძმის პატიება და სითბო იყო, თანდათან ვრწმუნდებოდი რა ცოტა სჭირდებოდა ადამიანს ბედნიერებისათვის.
**
ბუხრის წინ ვისხედით და ხმას არ ვიღებდი..
გული გამალებით მიძგერდა ისე ვნერვიულობდი.. შიგადაშიგ მალულ მზერას ვაპარებდი დანიელისაკენ რომელიც მშვიდად უსმენდა ჩვენ მშობლების დემაგოგიას.. აშკარა იყო მალე მოთმინების ფიალა აევსებოდა და ეს უფრო მეტად მაშინებდა რომ მისი აფეთქება კარგად არ დასრულდებიდა..
- გიყურებთ და სიცილს ვერ ვიკავებ რა, ასე მგონია რომეო და ჯულიეტას თანამედროვე ვერსია ხართ - ტაში შემოკრა ანდრიამ და დანიელს გახედა. - ძმაო , დარწმუნებული ვარ შექსპირი საფლავში ბრუნავს ახლა..
- ახლა ამისი დროა? - აღრენილმა უთხრა ნიკომ შვილს.
- აბა იმის დროა ილაპარაკო რომ არ ხარ თანახმა? მამაჩემო კითხვა დაატრიალე, ვინმემ გკითხა თანახმა ხარ თუ არაო? ან ვინმეს შენი დალოცვა უნდა? ეს ორი მაინც იქორწილებს, უბრალოდ ზედმეტად კულტურულები არიან და საკმის კურსში ჩაგაყენეს.. ასე რომ არ ვიცი, რატომ იტკიებთ აუტკივარ თავს ეს ოთხი ზრდასრული ადამიანი.
- მაშინ რა აზრი ქონდა , ჩვენს აქ შეკრებას? - სწრაფად წამოხტა ფეხზე ლექსო და ნიკოს შეხედა.. - სიმართლე გითხრათ დავიღალე რა, ლაპარაკით დავიღალე, უნდა შეეშვა, არ უნდა გაყვე, არ უნდა გიყვარდეს, ძალიან დავიღალე. ორივე ზრდასრული ადამიანია რაც უნდა ის უქნიათ..- საკმარისი შეცდომები დავუშვი . ჩემი გავლილი გაც მეყოფა სანანებლად, ახლა ესეც რომ არ ვინანო..
- ანუ მოჭკვავდი? - მაშინვე მაჯაში სტაცა ხელი სალომემ და ქმარი მოწყვეტით დასვა სკამზე.. - არავითარ შემთხვევაში არ ვარ თანახმა და არც ვიქნები , რომ ამ ორმა იქორწინოს, ყველანაირად ვეცდები რომ ეს ქორწილი არ შედგეს..
- ზედმეტი ხო არ მოგდის? - გამწარებული წამოხტა დანიელი და სალომესკენ წავიდა.. - შენ ვინ ხარ რომ ჩვენს ქორწინებას ხელი შეუშალო, ის არ იკმარე რომ შენი შვილი ავარიაში მოყვა და შენს გამო შვილი დავკარგეთ და ახლა კიდევ ასე ამაყად ლაპარაკობ ?მიცხადებ რომ ჩვენს ქორწილს ჩაშლი? ერთხელ გაგეწია დედობა და ერთხელ მოსულიყავი შვილთან , მაშინ მაინც მთელი დღეები რომ დარდისგან ტიროდა..
- მართა ორსულად იყავი? - რუსას მოულოდნელმა კითხვამ და დანიელის აღიარებამ ერთიანად ჩამაგდო შოკში. აცრემლებული თვალებით გავხედე დანიელს და ოთახიდან გავედი..
რამოდენიმე წამში ვიგრძენი ხელის შეხება მხარზე და ნაცნობი სუნამოს სურნელი, რომელიც მუდამ ისეთი ნაცნობი და ისეთი შორეული იყო ჩემთვის თანადროულად. თავისკენ დამატრიალა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია.. იმედიანი თვალებით შევხედე ქალს, რომელსაც დედაჩემი ერქვა.
- ამ კაცისგან შვილს როგორ აჩერდი? - მის კითხვაზე თვალები გამიფართოვდა და ხელები სახიდან მოვაშორებინე.. - მართა, მიპასუხე - ამისგან შვილს როგორ აჩენდი..
- რას ქვია როგორ ვაჩენდი? და რას ნიშნავს ამისგან ? - შენთვის სულერთი არაა ვისგან გავაჩენ შვილს?
- სულ ერთი როგორაა?
- ააა, გასაგებია , თანახმა ხარ ნებისმიერი ადამიანისაგან გავჩინო შვილო ოღონდ დანიელისაგან არა ხო, მაგრამ მთავარი დაგავიწყდა, ფეხებზე შენ რა გინდა. იმიტომ რომ შენ ჩემთვის არავინ ხარ, აქამდე მეგონა რომ ერთ დღეს ვიგრძნობი როგორია დედის სითბო, როგორია დედა ზრუნავდეს და დედას უყვარდე.. მაგრამ ვერ ვიგრძენი, ოცდარვა წელიწადი ამაზე ფიქრით ვიძინებდი, იქნებ დედას ერთხელ მაინც ჩავეკარი გულში, მაგრამ დედას ეს წამითაც არ მოსდომებია.. მას მერე რაც სახეში მომახალე რომ არ გიყვარვარ და არასოდეს გყვარებივარ და შვილი დავკარგე, როგორ გგონია მადარდებს შენ რა გინდა და რა არ გინდა? შენ ჩემთვის რიგითი ქალი ხარ, რომელსაც ჩემს ცხოვრებაში არაფრის უფლება არ აქვს..
- მართა ასე არაა..
- მორჩი რა ! - ხმას ავუწიე და მის ზურგს უკან რუსას გავხედე.. - მე შენ არაფერს გეკითხები, დანიელი ერთადერთი ადამიანია რომელიც სიცოცხლზე მეტად მიყვარს და რომლის გამოც, ყველას და ყველაფერს დავთმობ, ასე რომ არ მაინტერესებს რა გინდა ..
- წარმოუდგენელია , ეს არ იქნება ჩემი შვილი , ჩემი ერთადერთი ქალიშვილი შვილიან კაცს უნდა გაყვეს ცოლად? - ნიკოს ღრიალმა რელობაში დამაბრუნა და სახლში სირბილით შევედი.. - არასოდეს გესმის? თქვენ რა ორივემ ჩემს წინააღმდეგ გადაწყვიტეთ წასვლა თუ რას აკეთებთ, პირი შეკარით? აგიყოლია ამხელა კაცმა?
- რა შუაშია დანიელი, მამა !- სტუმრებთან ნუ ვიკამათებთ - რაც შეეძლო მშვიდად უთხრა და დანიელისკენ წავიდა..
- სტუმრები ახლა გაგახსენდა? ეს ბავშვი უკან წაიყვანე ახლავე მამამისთან და სახლში დაბრუნდი..- როცა დაბრუნდები მერე ვილაპარაკოთ .
- კი მაგრამ მამა..
- არავითარი მამა, გითხარი ახლავე უკან წაიყვანე ეს ბავშვი და სახლში დაბრუნდი -თქო.
- მე წავიყვან ბავშვს, ჩემებსაც გავაცილებ და თქვენ ილაპარაკეთ - რაც შემეძლო აუღელვებლად ვუთხარი ნიკოს და მამაჩემს გავხედე..
ოთახში ბოლთას ნერვიულად სცემდა .. ზუსტად კედლამდე მიდიოდა და მაშინვე უკან ტრიალდებოდა ნიკო . ნერვები არ ყოფნიდა უკვე. შეეძლო შიშველი ხელებით მოეკლა საკუთარი შვილი..
- დიდხანს ივლი ახლა ასე? - ნიკო საკმარისია, არ დაიღალე? - გამწყრალმა უთხრა ქმარს დაჯექიო ანიშნა. - ნიკო შეეშვი ბავშვებს, უკვე გაიზარდნენ, თავიაანთი გზა აქვთ , რა გინდა, რას გადაეკიდე ..
- თავი დავანებო და ცხოვრება დავუნგრიო? ქალო შენ ხო არ გადაირიე.. ერთი შვილიან კაცს მიყვება, მეორეს ტუტუცი გოგო უყვარს და ცოლად მომყავსო, მესამე რას მომიმზადებს თავიდან არ ვიცი რას უნდა ველოდო..
- არაფერს არ უნდა ელოდო ნიკო. დიდები არიან, გაიაზრდნენ, შეეშვი ბავშვებს, ბედნიერებას უნგრევ ვერ ხვდები? მერე რა რომ უჩას შვილი ჰყავს, ცოლი რომ მოკვდომოდა თავად უნდოდა? რატომ არ შეიძლება რომ ნიას უყვარდეს..
- იმიტომ რომ ჩემი შვილი ასეთ კაცს ა გაყვება.
- აჭარბებ ნიკოლოზ, ხვდები მაინც რომ სამივე შვილს უნგრევ ცხოვრებას? ხანდახან მგონია რომ ამას გააზრებულად აკეთებ, გინდა რომ შენი შვილები უბედურები იყვნენ და შენ მაშინ იქნები კარგად.
- საიდან მოგაქვს ეს სისულელეები რუსუდან , ბევრს ფიქრობ ხოლმე სანამ რაიმეს იტყვი? სულ ასეთ სისულელეებით იტენიდი თავს. არც ერთს არ მივცემ უფლებას , ისედაც საკმარისი აკეთა , ამ გოგოსთან ერთად, ხო ხედავ ორსულადაც ყოფილა.
- როგორ არ გრცხვენია, ის ბავშვი შენი შვილიშვილი არ იქნებოდა? რამ გაგიცია გული ასე ადამიანო. შვილებს როგორ უდგები ჯიბრში, ამდენი წელიადია შენს გვერდით ვარ, ვცდილობ სწორი გზა დაგანახვო, მაგრამ წამით არ იხევ უკან, ვერაფრით შეგასმენინე რომ მშობელი ასე არ იქცევა.
- რომელი მშობელი? შენს თავზე ლაპარაკობ?
- რას ქვია ჩემს თავზე? - ნერვიულად დაუბრუნა პასუხი და ზურგი აქციააა.
- კარგად იცი , რასაც ქვია, ზურგს რატომ მაქცევ? შენ რომ მშობლის ქცევაზე , ზრუნვაზე და სიყვარულზე დამიწყებ ლაპარაკს რაღა უნდა გავაკეთოთ რუსუდან..
- ნიკო ირონიას მოეშვი, პატარები არ ვართ.
- მეც მაგს ვამბობ, რომ პატარები არ ვართ - და საკმარისია, გვეყოს. რადგან ხმას არ ვიღებ იმას არ ნიშნავს რომ დებილი ვარ.
- ნიკო, რა გჭირს შენ დღეს? მოდი არ გვინდა კამათი, ჩხუბი და გაუგებრობები. მინდა უბრალოდ ჩემი პოზიცია იცოდე, ახლა შვილების გვერდით ვიდგები, როცა დანო სახლიდან წავიდა შენს მხარეს დავდექი, ვიფიქრე დიდი ბიჭია უკვე კაცია და თავს მიხედავს თქო, მერე ანდრიას დაუნგრიე ცხოვრება და ამაზეც ხმა ვერ ამოვიღე, ახლა ნიას მიადექი და ისევ დანიელს, წრეზე ტრიალებ , რა ვერ იკმარე?
- რუსა რას ქექავ? რა გინდა, ამდენი წელწადია ჩუმად ვარ, ხმას არ ვიღებ, ზედმეტ კითხვას არ ვსვამ, შვილები გაგიზარდე, ადამიანებად ვაქციე, სითბო და ყურადღება არ მოვაკელი მაგრამ დროა მგონი დავსვა ის კითხვა რომელიც ჯერ კიდევ ოცდათხუთმეტი წლის წინათ უნდა დამესვა.
- შენ გამიზარდე შვილები? შენ არ მოაკელი სითბო და ყურადღება და ადამიანებად აქციე შენ ჩემი შვილები?
- კი , კარგად აღნიშნე, შენი შვილები, ჩემი კი არა შენი შვილები, და დროა სიმართლე გაიგონ, კარგად ვიცი რომ ჩემები არ არიან, ვიცი რომ მათ მამა მე არ ვარ,..
- ნიკო რას ამბობ?- სახეზე ალმური მოედო რუსუდანს და ხელები აიფარა, რას ამბობ ნიკო - ერთიდაიგივეს იმეორებდა და თავს ნერვიულად აქანავებდა. - ამას როგორ ამბობ ნიკო..
- ვერ გავიგე რა გაოცებს ასე მწარედ. ორივემ ვიცით რომ მამა მე არ ვარ...
- გაიმეორე რა თქვი - ერთიანად გაფითრებული იდგა კარებში დანიელი და მამამის უმზერდა. - მამა გაიმეორე რა თქვი! - სწრაფი ნაბიჯით წავიდა მისკენ და წინ გაუჩერდა. - მიდი მითხარი..
- დანიელ არ გინდა შვილო , დედის ხმაზე ამღვრეული მზერით გაიხედა მისკენ და ოთახიდან გასვლა უბრძანა..
- მამა , მითხარი რას ამბობდი. სავარძელში ჩამჯდარი მამის წინ დაიმუხლა და ნელა დაადო მუხლზე ხელი . - მიდი გელოდები, მინდა რომ შენგან მოვისმინო ყველაფერი.
- დანიელ რა საჭიროა, ისედაც ხომ გაიგე - ძლივს მოახერხა სიტყვების გადაბმა და შავ თვალებში ჩააშტერდა შვილს. როგორც პატარა ბავშვს პირველად გადაუსვა თავზე ხელი და მერე მხარზე დაჰკრა..
- მისმინე, არ მაინტერესებს რაც ახლა თქვი, ჩათვალე რომ არ გამიგონია, შენ ხარ მამაჩემი, ასე იყო და ასე დარჩება. მამა მიყურე - თავი ააწევინა და მხარზე მიეხუტა - რაც მოხდა, რაც იყო, სულ ერთია. მე მხოლოდ ერთი მამა მყავდა მუდამ და ახლაც ასე იქნება..
- კი მაგრამ დანიელ, მე ხომ შენ ცხოვრება გაგიმწარე...
- თუნდაც, შენ მამაჩემი ხარ და ამას ვერაფერი შეცვლის. არ მაინტერესებს ვინაა მამაჩვენი, არანაირი სიმართლე არ მაინერესებს, ეს ამბავი ჩემს და შენს შორის მორჩება გასაგებია? - აამდე არავინ ვცოდით რეალობა და მუხედავად ყველაფრისა გვიყვარდა მამა რომელც გვეჩხუბებოდა და გვეკამათებოდა, და ახლაც ასე იქნება..
- ასეთი კარგი როგორ გაიზარდე დანიელ? - დანანებით უთხრა შვილს და ფეხზე წამოდგა, პირველად როცა გავიგე რომ ჩემი შვილი არ იყავი , მეგონა მოვკვდებოდი, გიყურებდი და შენში ვეძებდი ჩემს ნაკვთებს, მიმიკებს, გამოხედვას, არადა როგორ მგავდი, ახლაც კი მგავხარ ხასიათით, ჩემსავით უცებ იცი აფეთქება, მერე ჩემსავით ნანობ მომხდარს.. ერთ სიმართლეს მეორე და მესამე მოჰყვა, ახლა როცა ვზივარ და ვფიქრობ მიკვირს როგორ გავუძელი, როგორ გადავიტანე, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა. დედაშენი მიყვარდა, სიმართლის გამხელის შემთხვევაში ჩემგან წავიდოდა , მასთან გაიქცეოდა.. ისედაც ვიცოდი რომ მთელი ცხოვრება ის უყვარდა, მე კიდევ ამას ვერ გადავიტანდი. ალბათ ეგოისტი ვარ აუტანელი და ბოროტი კაცი ვეგონები ვინმეს, მაგრამ ვერ მოვერიე თავს, რუსას დაკარგვას ვერ გავუძლებდი, წავიდოდა და წაგიყვანდათ ,ამიტომ ჩუმად ვიყავი ამდენი ხანი.. მისი მოყვანის პირველივე წამიდან ვიცოდი რომ არ ვუყვარდი, მაგრამ არასოდეს დამისვმას კითხვა რატომ გამომყვა..
- ერთი დღისთვის ამდენი სიმართლე ბევრია - ნერვიულად ჩაილუღლუღა დანიელმა და შუბლი მოისრისა.. - მისმინე, ახლა მე წავალ და გპირდები ხვალ მოვალ, ან უკეთესია შენ მოდი ოფისში და ვილაპარაკოთ მამა ..
რაც შეეძლო მშვიდად დაუქნია თავი შვილს და სააბაზანოსკენ სწრაფი ნაბიჯით წავიდა სახის გასაგრილებლად.. საკუთარ ანარეკლს უყურებდა და ვერ ეჯერებოდა , შვილი რომელიც მისი შვილი არ იყო, რომელსაც ერთიანად გაუმწარა სიცოცხლე მზად, მზად იყო ყვარებოდა კაცი რომელსაც მისი სისხლი არ დაუდიოდა ვენებში, და მისთის დაეძახა ისევ მამა, არ დაინტერესებულიყო ნამდვილი მამის ვინაობით , რადგან ეს კაცი რომელსაც ახლა სარკეში უყურებდა, რომელმაც სახლიდან გააქცია და რომელიც არ აცდიდა ბედნიერებას, სრულიად ყოფნიდა მამად..
ემოციებისაგან დაცლილი და განადგურებული გავიდა დანიელი და ეზოში მდგარ დედას მიუახლოვდა. მთელი ძალით შემოხვია ხელი და გასასვლელისკენ დაიძრა. ხმას არ იღებდა რუსუდანი, იცოდა ეს საუბარი გარდაუვალი იქნებოდა, ამიტომ გონებაში სიტყვებს ალაგებდა , როგორ აუხსნიდა, რას ეტყოდა. როგორ შეხვდებოდა დანიელი სიმართლეს..
მანქანა სახლთან გააჩერა და დედა წინ გაუშვა.. რამოდენიმე წამში ერთმანეთის პირისპირ ისხდნენ და მოთმინებით ელოდა დანიელი როდის დაიწყებდა დედა დაუბარს..
- ახლა გგონია ჩაგეძიები, ვინაა მამაჩემი, მაგრამ ცდები, მხოლოდ ერთ კითხვაზე მიპასუხე, ეს როგორ გააკეთე? - ადამიანს როგორ უღალატე დედა. სამი შვილი გაჩინე სხვა კაცისგან ისე რომ სინდისმა არ შეგაწუხა? მესმის ადამიანი ერთხელ შეცდეს მაგრამ ეს უკვე ნამეტანია.. სამი შვილის კვალობაზე თუ ვიმსჯელებთ გამოდის რომ მამაჩემს სულ ღალატობდი?
- დანიელ აგიხსნი ..
- რას მიხსნი , აბა მიდი სცადე. როგორ გააჩინე შვილები სხვა კაცისგან ამას მიხსნი? თუ ამდენი წელიწადი როგორ ღალატობდი მამაჩემს ამას მიხსნი, იმან თუ იცის რომ შვილები ჰყავს?
- არა ! არ იცის და ვერც ვერასოდეს გაიგებს. იმიტომ რომ ასეა საჭირო..
- ცოტა ხანში გავგიჟდები, ის კაცი თუ გიყვარდა ნიკოს რატომ გაყევი, გაიძულა ვინმემ, თუ რა ხდება? –
- ასე იყო საჭირო - გადაჭრით უთხრა და ზურგი აქცია.
- რა მაგარი პასუხია დედა, სიმართლე გითხრა სხვას არც ველოდი. შენ ხომ ყოველი საციელის მერე ეს პასუხი გქონდა, რომ ასე იყო საჭირო.. იმაზე არ გიფიქრია რომ სიმართლე ადრე თუ გვიან გასკდებოდა?
- ამაზე ფიქრში რამდენი წელიწადი გავიდა ვეღარ ვითვლი დანიელ. მაგრამ არ მეგონა ნიკომ თუ იცოდა სიმართლე, ამას ვერ ვიფიქრებდი..
- ვერ ვიჯერებ , ქალი რომელიც ერთი შეხედვით უწყინარი, თბილი და მოსიყვარულეა, ასეთ რამეს თუ გააკეთებდა- ამას როგორ წარმოვიდგენდი, ნიკოს რომ ეთქვა ჩემთვის იმასაც კი არ დავუჯერებდი , მაგრამ ჩემი ყურით მოვისმინე.. - გიყურებ და არ ვიცი რა უნდა გავაკეთო, ან რა უნდა გითხრა.. ამიხსენი ეს რატომ გააკეთე დედა..
- პაპაშენს არ მოსწონდა ის კაცი , რომელიც მიყვარდა, ნიკო მისთვის საუკეთესო ვარიანტი იყო .სიმართლე გითხრა , წინააღმდეგობა არ გამიწევია, რადგან თავადაც კარგად ვიცოდი მისგან არ გამოვიდდა ბიზნესმენი, რადგან მისი ოცნებები სხვა მხარეს იყო, სხვა პროფესიაზე ოცნებობდა. ამიტომ ნიკოს წინადადებას დავთანხმდი და ცოლად გავყევი..
- იცოდა რომ არ გიყვარდა??
- არ ვიცი, ამაზე არასოდეს მიფიქრია. მე მისთვის ზრუნვა და ყურადღება არ მომიკვლია. მერე რა თუ ისე ვერ შევიყვარე როგორც ის მიყვარდა, ნიკოსთვის არასოდეს დამიკვლია დანიელ არაფერი.. მისთვის არაფერი დამიშავებია..
- რაზე მელაპარაკები დედა. შენ მას ყველაზე მთავარი დაუშავე, უღალატე ! - ამაზე მეტის დაშავება რა გინდა? წარმოდგენაც კი არ მინდა ამ განცდის, რას გრძნობდა, როგორ განიცდიდა როცა გაიგო რომ ..
- ამაზე არ მიფიქრია -თქო..
- აბა რაზე ფიქრობდი?- გამწარებულმა უყვირა დედას და ფეხზე წამოხტა. - რაზე ფიქრობდი, ვერაფერი გავიგე შენი, მეგონა მამა გიყვარდა და ამიტომ იყავი სულ მის მხარეს, ამიტომ იტანდი ჩვენს დამცირებას. ახლა გამოდის რომ არც მამა გყვარებია და არც ჩვენ. რანაირი ქალი ხარ გამაგებინე. ის ქალი სად გაქრა სევდიანი თვალებით რომ მიყურებდა ხოლმე, შენ არ ხარ ის ქალი, ვიღაცა სხვა ხარ. სრულიად სხვა ქალი, რომელმაც ისე მარტივად უღალატა ქმარს და ისე მარტივად დაანგრევინა შვილებისთვის ცხოვრება დედაჩემი ამას არ გააკეთებდა..
- სხვა გზა არ მქონდა დანიელ. შვილები მინდოდა, როდესაც გავიგე რომ შენ მეყოლებოდი სიხარულისაგან ადგილს ვერ პოულობდი, ისე მიხაროდა, მერე პატარა პრობლემები შემექმნა, გამოკვლევამ აჩვენა რომ მსგავსი ტიპის პრობლემა ნიკოსგან არ მექნებოდა რადგან ნიკო უშვილო იყო. მაშინ გავიაზრე სინამდვილეში რაც ხდებოდა.. მაგრამ სინანულს აზრი აქ ჰქონდა, შვილი იმ კაცისგან მეყოლებოდა ვინც მიყვარდა და ვინც ოცნებებში მუდამ იყო ჩემი შვილების მამა..
- შენ თავიდანვე ღალატობდი ნიკოს, მიზანმიმართულად გაყევი, მერე მამაშენს დახმარება სთხოვე მთელი ბიზნესი და ქონება ნიკოს გადაულოცეთ და ელოდი შანსს როდის შეძლებდი ყველაფრის უკან წამოღებას?! - ამიტომ იყო, რომ პირველივე შანსზე , ადამიანს გამოჯანმრთელება არ აცადე ისე მაიძულე სადავეები ხელში ამეღო და ყველაფერი ჩემს ხელში გადმოსულიყო. ასეა? ყოველი შენი ნაბიჯი დაგეგმილი იყო წინასწარ, და მიზეზს ვერ ვხვდები რატომ?
- შენ ბევრი რამე არ იცი, დანიელ !- ამღვრეული მზერით ახედა შვილს და სამზარეულოში წავიდა, ურეაქციოდ შეაერთა ჩაიდანი დენში და ფინჯნები გადმოიღო. - მე ძმა მყავდა, ჩემზე ხუთი წლით უმცროსი. მამა მასზე გიჟდებოდა. შეეძლო მისთვის ყველაფერი გაეკეთებინა, მისით ეამაყა, მასზე ეზრუნა. მისი ერთი თხოვნა საკმარისი იყო და მთებს გადადგავდა, მე კი სულერთი ვიყავი, რაც არ უნდა მეთხოვა არაფერს მისრულებდა, მეგობრებთან ერთად დასასვენებლად როცა ვთხოვდი წასვლას მეუბნებოდა იმუშავე, დააგროვე საკმრისი თანხა და ისე წადიო. მინდოდა თუ არა, ჩემს ძმაზე ბოღმა და შური ჩამადებინეს. საკუთარ ძმას ვერ ვიტანდი იმის გამო რომ მას ყველაფერი გამოსდიოდა მე კი არა.. მიზნად დავისახე რომ, რადაც არ უნდა დამჯდომოდა ეს ყველაფერი მხოლოდ ჩემი და ჩემი შვილების იქნებოდა. მერე იცი რა მოხდა? საკუთარი ფიქრების გამო დამსაჯა უფალმა. ჩემს ძმას იმ დროისთვის იშვიათი დაავადება ლეიკემია დაემართა, ვერაფრით უშველეს, სად არ ყავდა მამას წაყვანილი, მაგრამ დაიღუპა. ჩემი ძმის გადაცვალება დედამ ვერ აიტანა და მის საფლავზე მოიკლა თავი. წარმოიდგინე მაშინ თხუთმეტი წლის ვიყავი. სრულიად მარტო დავრჩი ამხელა სამყაროში, გვერდით მყავდა მამა რომელსაც ვუყვარდი თუ არა ისიც კი არ ვიცოდი. ამ დროს ნათელი წერტილივით გამოჩნდა ადამიანი რომელმაც ერთიანად გამაბედნიერა, მაგრამ ვიცოდი მასთან ქორწინება არაფერს მომცემდა, ამიტომ ისე მოვიქეცი როგორც მამაჩემს სურდა. მისთვის დამჯერი გოგოს როლი მოვირგე და შედეგიც მივიღე...
- ეს საოცრება ახლა მოიგონე? - დაბნეულმა ახედა დედას დანიელმა..
- სამწუხაროდ დიდი ხანია ამ ტრაგედიის შესახებ არც მახსოვდა და ახლა გამახსენე დანიელ.
- თუ შენი ძმა გარდაიცვალა ანუ არავინ გყავდა მოწილე, გაყოლოდი იმ კაცს ვინ გიყვარდა... რა გიშლიდა ხელს..
- მამას არ მოსწონდა, ამობობდა მისგან წარმატებული ადამიანი ვერ დადგებაო, მაგრამ შეცდა მამაც და მეც.
- მოიცადე. მიცადე არ მითხრა..- არ მითხრა რომ ის კაცი სოსოა- არ გაბედო თქმა რომ ეგ კაცი მამაჩვენია დედა . თავზე ხელები მაგრად მიიჭირა და აივანზე გავიდა..
რამოდენიმე წამს ადროვა რუსუდანმა შვილს დამშვიდება. მერე არწივის მზერით უყურებდა ხედავდა რამდენი მსგავსება იყო დანიელსა და სოსოს შორის, ისეთივე მაღალი და განიერი მხარ-ბეჭი ჰქონდა როგორც მას, ისეთივე თმა და უძირო შავი თვალები რითაც დააბა მაშინ რუსო. ხმის ტემბრი, საუბრის მანერა. ყველაფერი მისი ჰქონდა დანიელს. ამდენი წელიწადი თავადაც არ უნდოდა ამისი აღიარება რომ სამივე შვილი მამას ჰგავდა და ყოველთვის უტიფრად ამტკიცებდა მათ მსგავსებას ნიკოსთან..
- არ ვიცი ალბათ ჩემს ადგილას სხვა ყველაფერს დალეწავდა, მაგრამ ვფიქრობ და არ ვიცი როგორ უნდა მოვიქცე , რა უნდა გავაკეთო. ამხელა ტვირთი როგორ უნდა ვატარო.. გზის გასაყარზე ვდგავარ დედა, სიმართლე უნდა ვუთხრა ანდრიას და ნიას, ან უნდა გავჩუმდე. და იცი რა არის ყველაზე ცუდი? პირველად უნდა მოვიტყუო, პირველად არ უნდა ვთქვა სიმართლე , ისევ მათ გამო, ჯობია იცოდნენ რომ ნიკოა მათი მამა..
- კი მაგრამ დანიელ..
- არანაირი მაგრამ გასაგებია? - კედელს მუშტი მაგრად დაჰკრა და დედა თავისკენ დაატრიალა.. - ახლა იცი რა მოხდება სიმართლის გაგებით? ანდრია ისევ დაეცემა სულიერად, ნიას ისედაც რთული პერიოდი აქვს, მე საკმარისი არა ვარ ამ ტკივილისათის? არ გეყო რომ მე გამანადგურე? არ გაბედო და სიმართლე არ თქვა. არ გაბედი გესმის? გასაგებია -თქო დედა?
- გასაგებია.
- მამაჩვენი ნიკოა , ასე იყო და ასე იქნება. არანაირი სხვა მამა არ გვყოლია და არც გვეყოლება. ერთი მამაც კმარა .. - ახლა სანდროს დავურეკავ, მოვა და სახლში წაგიყავანს, მინდა რომ ცოტა ხანს არ შემაწუხო, არ დამირეკო არც მწერო, მარტო მინდა ყოფნა..
- დანიელ არ გინდა ..
- შენ რა იცი მე რა მინდა? ოდესმე იცოდი რა მინდოდა?? არა ! და არც ახლა იცი !- ასე რომ წახვალ და სახლში იქნები...
შეცდომის დაშვების უფლება ყველას აქვს..
ხანდახან ეს შეცდომა გამოუსწორებელ შედეგს გვიტოვებს, ხანდახან უკვალოდ იკარგება..
დიდი ფილოსოფოსები და მწერლები ამბობენ ადამიანი ერთი და იგივე მდინარეში ორჯერ არ შედის, კანონები იმისთისაა რომ დავიცვათ..
მაგრამ ადამიანები სხვანაირად ვიქცევით, ერთი და იგივე მდინარეში ერთხელ კი არა სამჯერ და ხუთჯერაც შევდივართ, კანონები და წესები კი იმისთვის არსებობს რომ დავარღვიოთო ამასაც გვეუბნებიან..
ჭეშმარიტება სადაა? რომელია სწორი? როგორ უნდა მოიქცეს ადამიანი?
ალბათ ისე როგორც მას მიაჩნია სწორად. ალბათ იმდენჯერ უნდა წაიტეხოს ცხივირი სანამ თავად არ დაიღლება დაცემით..
რადგან სხვისი რჩევით დაცემა ასჯერ მწარეა..
თვლიდა თუ არა რუსო შეცდომად შვილების სხვა კაცისგან გაჩენას? არა !
თუკი ერთხელ დაშვებული შეცდომა, შეცდომად არ აღიქვა, პირველს მეორე და მესამე მიაყოლა. ესეიგი მისთვის შეცდომა კი არა სასურველი ქცევა იყო.. მთელი დროის განმავლობაში წარმატებით თამაშობდა ორ ფლანგზე, ორივეგან მიზანში არტყავდა. ორივეგან სასურველ შედეგამდე მიდიოდა.
არასოდეს ..
არასოდეს არ უნანია საყვარელ კაცთან გატარებული ღამეები და მერე მისგან სახსოვრად დარჩენილი შვილები.. რამდენჯერ ეცადა , როგორ გულით უნდოდა რომ მისგან თავი შორს დაეჭირა, მაგრამ ტვინს თუ რამეს უხერხებდა გული მისკენ გარბოდა. ბოლოს დაიღალა ბრძოლით და ჭიდილით , თავს უფლება მისცა ეკეთებინა ის რაც მთელი სულით და გულით უნდოდა..
**
მათი საუბრისაგან მოსმენით გადაღლილი ვიჯექი და ყავის ფინჯანს ვატრიალებდი. არც სურვილი და არც ძალა არ მქონდა დედაჩემის და ბაბეს კამათის მოსმენის, რომელშიც ნიტა შეძლებისდაგვარად ერთვებოდა..
თავი კედელზე მქონდა მიდებული და ფიქრებით სრულიად სხვაგან ვიყავი.. ახლა დანიელის გვერდით ყოფნა ყველაზე მეტად მინდოდა, მაგრამ ისიც ვიცოდი აქ ნიტას მარტოს ვერ დავტოვებდი..
- აქ იმისთვის მოხვედი რომ სეირს უყურო?
- რა გინდა რომ გავაკეთო? - ფიქრებიდან გამოვერკვიე და ავხედე ქალს რომელსაც დედაჩემი ერქვა..
- რაიმე მაინც თქვი, ვერ ხედავ მამაშენმას ახლიდან გამომაგდო და სხვათაშორის შენს გამო..
- აქამდე უნდა გამოეგდე შენ - მაშინვე ჩაერია ბაბე და სალომეს ახედა..
- მერე რომ გამოგაგდო, რა გავაკეთო? მივიდე და ვთხოვო უკან დაგაბრუნოს? თუ რა გინდა?
- სულ არ გადარდებს არა დედაშენი ?
- აბა დედაჩემი? რომელია დედაჩემი? შენს გამო შვილი დავკარგე, იმის გამო რომ არ მიყვარხარო პირში მომახალე, ახლა გაგახსენდა რომ შვილი გყავს ჩემი სახით?
- მართა ასე არაა, ხომ იცი, გაბრაზებულ გულზე გითხარი.
- კარგი არ გამაცინო რა. არსოდეს გყვარებივარ, არასოდეს გადარდებდი, მე მუდამ ვცდილობდი შენგან ოდნავ მაინც მეგრძნო რაიმე, სკოლაში კარგად ვსწავლობდი რომ შენგან შექება დამემსახურებინა, უნივერსიტეტიც წარმატებით დავასრულე იქნება ახლა იამაყოს -თქო და შენ რა ქენი? ერთი უბრალო სიტყვა „ყოჩაღ „ არ მითხარი.. იცი რა, დავიღალე, ძალიან დავიღალე შენგან. ჩემი შვილის სიკვდილს არავის ვაპატიებ და მითუმეტეს ქალს რომელსაც თავად არ უყვარს თავისი შვილი..
- მართა არ ინერვიულო რა - ზურგიდან შემომხვია ხელები ნიტამ და თავზე მაკოცა.. - მეც დამნაშავე ვარ დედასთან ერთად, უფრო სწორად დედაზე მეტადაც კი, შენ სულ ზრუნავდი ჩემზე , მუდამ მაჩვენებდი რომ გიყვარდი და მე რა გავაკეთე.. ახლა ვფიქრობ და ვგიჟდები ეს როგორ გავაკეთე, რატომ დავუჯერე, მაგრამ გვიანია, აზრი არ აქვს ახლა წუწუნს..ახლა მარტო ბოდიში შემიძლია მოგიხადო და დაგპირდე რომ ჩემი შვილს ასე არ გავზრდი, იმასაც გპირდები რომ შენს შვილს ჩემი შვილისაგან არ განვასხვავებ და ერთნაირად მეყვარება, მინდა რომ ისინი ერთად გაიზარდნენ...
- ამის შვილს? ამას შვილი იმ კაცისგან უნდა ეყოლოს რომელიც იმ შერყეულის ძმაა- გინდა რომ თქვენი შვილები ერთად გაზარდო?! არ მოგცემ ამის უფლებას გესმის? ამას შვილი არასოდეს ეყოლება იმ ავადმყოფების გვარისაგან.. ამიტომ წაგართვა ღმერთმა..
- ზედმეტი მოგდის გაიგე? - გიჟივით წამოვხტი ფეხზე და გამწარებულმა ვუყვირე. აქ თუ ვინმეა შერყული და ავადმყოფი შენ ხარ. ქალი რომელმაც შვილებს ბედნიერება დაუნგრია, ქმარმა სახლიდან გამოაგდო და კიდევ ამდენს ლაპარაკობს, შენ რომ საღად აზროვნებდე და ლოგიკის უნარი გაგაჩნდეს მუქარის დრო არ გექნებოდა.. იმასაც კი არ ცდილობ რომ მოინანიო, პატიება ითხოვო..
- რაზე ვითხოვო პატიება. ის რაც მინდოდა იმას ვაკეთებდი, ახლაც ასე ვიზამ..
- შენ ვერასოდეს მოუახლოვდები ჩემს შვილს, ამის პირობას გაძლევ, დავივიწყებ რომ შენ გამაჩინე და ხელებს დაგამტვრევ ოდნავ მაინც რომ შეეხო ჩემს შვილს..
- შენ იცი ძველი ანდაზა? „ჯერ გადახტი და ჰოპ მერე დაიძახეო“
- საკმარისია დედა - ტირილით უთხრა ნიტამ და კედელს მიეყუდა, საკმარისია რააა. ასე როგორ ლაპარაკობ. ამიხსენი.. საკმარისია , დავიღალე. მეტი აღარ შემიძლია. აქ იმისთვის არ მოვსულვარ რომ მართას როგორ ანადგურებ ვუყურო. აქ იმისთვის მოვედი რომ კახიმ არჩევანის წინაშე დამაყენა და მე მას ვირჩევ, შენთან ხშრად არ მოვალ ხოლმე, შენც არ ჩაერევი ჩვენს ცხოვრებაში, მხოლოდ მომწერ და დამირეკავ...
- ახლა დედა აღარ გინდა, გაიზარდე ჩიტო? ფრთები გაშალე, რადგან სიმართლე გაიგეს?
- კი ფრთები გავშალე, და პირველი მთელი ამ ორი წლის განმავლობაში პირველად ვარ ისეთი მსუბუქი და ბედნიერი ვერც კი გადმოვცემ, მხოლოდ ახლა ვარ სიყვარულში თავსუფალი. მე ჩემს ქმარს და შვილს ვირჩევ..
- გახსოვს გითხარი, გავა დრო და მართას არ ენდომები, ისე შეგაქცევს ზურგს , როგორც შენ შეაქციე მაშინ-თქო. ახლა ნახე რა მოხდა? ორივემ ერთად შეგაქცია ზურგი, იცი რატომ?- ყელში ამოუვიდათ შენი სიბოროტე, ბოღმა და შური.. ასეთი რამ გაგხადა.. სულ პატარა იყავი, ისეთი კეთილი და ლამაზი. მიუხედავად ყველაფრისა, წახვედი, ცხოვრება ნახე, ისწავლე - იმის ნაცვლას რომ ბედნიერი ყოფილიყავი, სადამდე დახვედი. და იცი რატომ? შენ ფულის ხამი ხარ , ფულის გამო ყველაფერს გააკეთებ, ყველაფერზე წახვალ.. შენ ნიტას გადარჩენაზე კი არ ფიქრობდი იმ ფულზე რომელსაც ის ამაზრენი კაცი გაძლევდა ტყუილის სანაცვლოდ, ეს ჩურჩუტი გოგოც აიყოლიე. სიმართლე არ ათქმევინე, მაგრამ ადრე თუ გვიან ხო იცი ყველაფერი ირკვევა, ახლაც ასეა ნახე, ყველაფერი გაირკვა, დალაგდა და მარტო დარჩი..
- ამისი მოსმენა და ატანა მეტი აღარ შემიძლია.. - განადგურებულმა ჩავილაპარაკე, გამწარებულმა ჩავიტენე ტელეფონი ჯინსის უკანა ჯიბეში და სახლიდან სირბილით გავედი.
ჰაერზე თავი ოდნავ უკეთ ვიგრძენი. მაგრამ ნერვიულობისაგან მიღებული თავის ტკივილი და გულის რევის შეგრძნება არ მშორდებოდა.. მანქანის კარს მივეყუდე და მლაშე სითხე მაშინვე დამედინა თვალებიდან..
რამდენჯერ მიოცნებია ამ სახლში ოთხივეს ერთად გვეცხოვრა. თითქოს ზღაპრების სახლი იყო, რომელზეც ვოცნებობდი. ვოცნებობდი რომ მექნებოდა ლამაზი მწვანე ეზო, ჰამაკი, ყვავილები და მშობლების სიყვარული.. უნდა ვაღიარო ეს ყველაფერი ჰქონდა ამ სახლს უბრალოდ ამ სახლში მე არასოდეს მიცხოვრია და არც მშობლების სიყვარული მქონია..
ამიტომ ვიყავი ასეთი უცნაური.. ამიტომ მიჭირდა ურთიერთობების გაშლა და თავისუფლების მიცემა. ამიტომ ვერ ეგუებოდა დანიელი ჩემი ამ კუთხის გამოვლინებას.
არც მე მიყვარდა , მაგრამ ჯერ ასე მალე საკუთარ თავს ვერ ვცვლიდი..
შესაცვლელიც არაფერი იყო. მხოლოდ გვერდით დგომას და ჩემზე ზრუნვის უფლებას ითხოვა..
ქალების უმეტესობა ამას მამაკაცისაგან ითხოვს ის კი უფლებას ითხოვდა რომ ასე მოქცეულიყო. რადგან მე ვღმართავდი კედელს ჩემსა და მის გრძნობებს შორის, მუხედავად იმისა რომ ეს კაცი საშინლად მიყვარდა და მისთვის ყველაფერზე წავიდოდი ამ კედელს ვერაფერს ვუხერხებდი, ვერაფრით ვანგრევდი..
არ მახსოვს როგორ მივედი სახლამდე.. თვალებზე თითქოს ბინდი მქონდა გადაკრული, ვერაფრით ვიჯერებდი რომ დედაჩემს რომლის სისხლი და ხორცი ვიყავი, ასეთი საუბარი შეეძლო ჩემს შვილზე. ასეთი მუქარა.. ასე უხაროდა რომ შვილი დავკარგე..
ვგრძნობდი როგორ მერთმეოდა ძალა, თვალებში პატარა შავი და ფერადი წერტილები ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ.
მანქანის კარები ნელა მივკეტე და მოწყვეტით დავჯექი სველ ასფალტზე. საყვარელი ნომერი ავკრიფე და მისი ხმის გაგონებაზე მხოლოდ ორიოდე სიტყვის თმა მოვახერხე .
თვალები რომ გავახილე, გვარიანად გათენებული იყო. დანიელის ხმა სამზარეულოდან მესმოდა, სავარაუდოდ ტელეფონზე საუბარობდა.. ფრთხილად წამოვჯექი და საათს ავხედე, რვა საათი იყო, მაგრამ ჯერ კიდევ საშინლად მეძინებოდა. საბანი თავზე გადავიფარე და ძილის სამყაროში გადავედი..
ხელის შეხებამ გამომაღვიძა და დამფრთხალმა გავახილე თვალები... გვერდით მეჯდა, მუხლებზე ყავა და ჩემი საყვარელი პეროგის მოზრდილი ნაჭერი ედო. თბილი ტუჩებით მაკოცა შუბლზე და გამიღიმა..
- გელოდე რომ გაიღვიძებდი მაგრამ 12ზე თათბირი მაქვს, უნდა წავიდე, საუზმე მოგიტანე, ჭამე და საღამოს ვილაპარაკოთ.
- ახლა რომელია? დაეჭვებულმა შევხედე და ლანგარი გვერდით მივიდგი..
- თერთმეტია მძინარა.. - თუ არ ვიჩქარებ დამაგვიანდება.. - გინდა საღამოს სადმე გავიდეთ?
- აუ არააა, სახლში ვიყოთ. არ დააგვიანო და დანარჩენზე პასუხს მე ვაგებ - თვალი ჩავუკარი და ჰალსტუხში მოვქაჩე.
- მართა !- მაშინვე დამიღრინა და მოგრეხილი ფალსტუხი გაისწორა. - ბავშვი ხარ რა . წავედი, იცოდე ჭამე და 7ზე სახლში ვარ..
- კარგიი, მომწერე რომ მიხვალ - კარებში გასულს დავაწიე და პეროგის უზარმაზარი ნაჭერი ჩავიტენე პირში.
მთელი საღამო ვემზადებოდი დანიელის დასახვედრად..
მინდოდა ეს საღამო მისთვის და ჩემთვის დაუვიწყარი ყოფილიყო. თვალებში ვატყობდი რაღაცა აწუხებდა, მაგრამ ამ წუხილს ჩემი სახელი არ ერქვა.. ისიც ვიცოდი რადგან თავად არ საუბრობდა ამაზე , უბრალოდ არ უნდოდა ამ თემის განვრცობა და მეც მაქსიმალურად მომთმენი უნდა ვყოფილიყავი..
კარგად მქონდა გააზრებული რომ მისი ცხოვრების ყველა დეტალზე ვერ დამელაპარაკებოდა , ვიცოდი რომ ეს რაღაცა დეტალი მხოლოდ მისი და მშობლების ურთიერთობა იყო.
მისი თვალები უძირო სევდას ატარებდა.. თითქოს სახეც კი გაცრეცილი ჰქონდა, წუხანდელი ღამის მერე სრულიად შეცვლილი და გადასხვაფერებული იყო .
ერთიანად გაზრდილი, მეტად დაკაცებული და გამომეტყველება შეცვლილი მეჩვენებოდა..

პატარა ბავშვივით გამიხირდა კარზე ზარის ხმა და სირბილით წავედი გასაღებად. ჩემს წინ ყვავილებით ხელში იდგა დანიელი და სახეგაბადრული მიყურებდა.. მოულოდნელად შემოვხვიე ხელები კისერზე და ლოყაზე ვაკოცე.
მაგიდის გარშემო ერთმანეთის პირისპირ ვისხედით და თვალს არ მაშორებდა..
- სამეფო ოჯახივით ვართ, მე ერთ თავში, შენ მეორეში..
- ხო? როგორც წესი ამბობენ ხოლმე, მე თავში შენ ბოლოშიო.. ასე რატომ არ თქვი?
- იმიტომ რომ ჩვენ ერთად ვართ თავში, ჩვენ თანასწორები ვართ მართა. რატომ უნდა იყო შენ ბოლოში.. მე ხომ მიყვარხარ, ჩემი პატარა და ბუტია გოგო ხარ შენ..
- სულაც არა, რატომ ვარ ბუტია- მომენტალურად გავიბუტე და ჩანგალი თეფშზე დავაბრუნე..
- აი, თუ არ ხარ. ზუსტადაც რომ ხარ.. მოდი ვილაპარაკოთ .
- დანიელ არ გვინდა რაა..
- გვინდა. ეს ყველაზე კარგი დროა ახლა სალაპარაკოდ. გუშინ რა მოხდა? ვიცი რომ დედაშენთან წახვედი, მაგრამ იქ რა მოხდა?
- აცრემლებულმა შევხედე და თავი დავხარე. ჩემკენ წამოვიდა, და გვერდით მომიჯდა. - მეშინია.
- რისი ჩემო გოგო?
- დედაჩემი დამემუქრა, რომ ჩვენს შვილს არ შემარჩენს, არ უნდა რომ შვილი მყავდეს შენგან. ხანდხან მაშინებს ეს ქალი დანიელ. - სლუკუნს ვუმატე და თავი მკერდზე დავადე..
- რა გავაკეთო ამიხსენი, რამდენჯერ შევიკავე თავი, ხვალ წავალ და გასაგებად დაველაპარაკები . არ მინდოდა მისთვის რაიმეს წყენინება, მაგრამ სხვანაირად არ გამოვა..
- არ გინდა, არ წახვიდე, არაფერი უთხრა გთხოვ, მამამ სახლიდან გამოუშვა და გაგიჟებულია, ასე მეგონა სხვის შვილებზე ლაპარაკობდა. ისეთი თვალებით გვიყურებდა, ვერავის გვიტანდა დანიელ, ასე როგორ შეუძლია დედას..
- ყველა ადამიანი ერთმანეთისაგან განსხვავებულია მართა. ხომ ხედავ შეუძლია. დედაჩემს თურმე ტყუილის თქმა გამოსდის გადასარევად, თავის მოკატუნება რომ ქვეყნად ყველაზე უბედური და დაჩაგრული ქალია.. ასე რომ, დამერწმუნებე ჯერ კიდევ მთელი ცხოვრება გვაქვს წინ და ვინ იცის კიდევ რამდენნაირ ადამიანს შევხვდებით ცხოვრების გზაზე...
- მიყვარხარ - ტუჩებთან ვუჩურჩულე და ოდნავ შევეხე.. მოდი ყველაფერი ცუდი დავივიწყოთ, დღეს უბრალოდ ერთად ვიყოთ და ერთმანეთით დავტკბეთ. ის რაც გუშინ იყო, გუშინდელ დღეს დავუტოვოთ.
მოულოდნელად გადავაჯექი მუხლებზე და მფეთქავ არტერიაზე ვაკოცე. ვიგრძენი როგორ დაეძაბა მთელი სხეული და სასიამოვნო ჟრუანტელმა დაუარა ტანში..
ზუსტად ვიცოდი როგორ უნდა გამეგიჟებინა საყვარელი კაცი...
პერანგის ღილების გახსნა დავიწყე და თვალებში ჩავაშტერდი. ცოტა გაოცებული და ამავდროულად სიამოვნებას აყოლილი მიმზერდა ირონიულად. თბილი ხელის გულების შეხება ვიგრძენი თეძოებზე და სიამოვნების ხმა დასცდა ჩემს ბაგეებს. ხელები მაგრად მომიჭირა და თავისკენ მიმწია, შიშველ მკერდზე ავეკარი ზედ და ტანზე სიამოვნების ბუსუსებმა დამაყარა. მისი კანის შეხება რაღაც საოცარ სურვილს აღვიძებდა ჩემში...
- შენი ვნება რა ფერია? - მოულოდნელად დასმულმა კითხვამ ცოტა გამაოგნა, წელში გავსწორდი და დანიელს თვალებზე ვაკოცე..
- შავია და იცი რატომ? იმიტომ რომ შავი ერთადერთი ფერია რომელის სხვა ყველა ფერს ფარავს...
- ასეც ვიცოდი - სიცილით მითხრა და ტანზე ნაზად მომდგარი სვიტერისაგან განმათავისუფლა.
ძლიერი ხელები ჩემს მოფერებას არ წყვეტდა. ყელიდან მკერდის მიმართულებით და მკერდიდან მუცლისკენ თლილი თითები მორიგ შედევრს ქმნიდა. თვალები დავხუჭე და ბაგეები ერთმანეთს დავაშორე სიამოვნების მაქსიმალურად განსაცდელად. ვნებას აყოლილმა ხელები შარვლის ქამრისკენ გავაპარე და მაშინვე შემაჩერა, ხელში ამიყვანა და საძინებლისკენ სწრაფი ნაბიჯით წავიდა..
ნელა-ნელა მანთავისუფლებდა იმ ტანსაცმლისაგან, რომელიც მის მოსახიბლად ჩავიცვი...
- იცი როგორ გამაგიჟო, გარყვნილი ქალი ხარ მართა - სუნთქვა გახშირებულმა მითხრა და ყელზე მაკოცა. - იცი როგორ მიყვარს როცა შავი გაცვია, ერთი ორად მინდები და სპეციალურად ჩაიცვი..
- სწორია. გახსოვს ჩვენ ბუმბულებზე შევთანხმდით მაგრამ, არ გამომივიდა.. ამიტომ.
- გაჩუმდი - კოცნით გამაჩუმა და საყვარელი ადგილი დაიმკვიდრა ჩემს ფეხებს შორის. - არ ვიცი რას მიკეთებ, ყოველ ჯერზე უფრო მეტად მინდები, შენი კანი ისეთი რბილია, იასამნების სურნელით გაჟღენთლი, ისეთი ხავერდოვანია და ნაზი, შემიძლია შეუჩერებლად გკოცნო...
გავარვარებული ხელის გულები დამაჭირა ხელებზე და თითები თითებში გადამიხლართა. ჩაწითლებული თვალებით მიყურებდა და გიჟივით მიკოცნიდა ყელს და მკერდს.. მისი სათითაო მოძრაობა ჩემში გაურკვეველ ქაოსს ქმნიდა, აღუქმელ ფერებად მედებოდა მთელს სხეულში და როგორც ტორნადო ისე იწყებდა ტრიალს.
მთვარის შუქი ჩვენს ღამეს უფრო მეტად მიმზიდველს და იდუმალს ხდიდა, ორი მოსიყვარულე სხეული მისი მოკაშკაშე სინათლის ქვეშ სიყვარულის ფერებს აფრქვევდა .
ხარბად მიკოცნიდა ტუჩებს და სიამოვნებისაგან გაბრუებული გაუაზრებლად მიჭერდა კბილებს, ტკივილისა და სიამოვნებისაგან სრულიად ემოციებში გახლართული ვიწექი და მის მორიგ შეტევას ველოდებოდი.. თლილი თითები ურცხვად ამომიყოლა ფეხებზე და მორიგ მგრძნობიარე ადგილთან შეჩერდა. თვალები ოდნავ მოჭუტა და ენის წვერი ამიყოლა ყელზე. გულმა მაშინვე გაგიჟებით დამიწყო ფეთქვა. გაუაზრებლად ვჩურჩულებდი მის სახელს და თმაში ხელებს უმისამართოდ ვურევდი..
მისი სიყვარულით ვიყავი სავსე, მისი ემოციით ვიყავი გაჟღენთილი.. მიყვარდა ეს კაცი სულის ტკივილამდე, მიყვარდა ისე რომ მის გამო ყველაფერზე ვიყავი წამსვლელი.
- ეს საჭმელი შენ მოამზადე? - მოულოდნელად მკითხა და ოდნავ წამოიწია, შიშველ სხეულზე მიმაფარა თბილი საბანი და მკერდზე მიმიწვინა..
- კი და მგონი პირველად გამომივიდა ასეთი გემრიელი..
- მართლაც. ამიტომ გკითხე, ძალიან გემრიელი იყო...
- გემრიელი კი იყო,მაგრამ რაღაცა მაინც გული მერევა..
- შეიძლება რაიმე ჭამო და გული არ აგერიოს მართა? - სიცილით მითხრა და თავზე მაკოცა..
- რა ვქნა ასეთი ვარ, ბავშობიდან ასე ვიყავი.. ბაბე სულ ამაზე წუწუნებდა. აი სადილს რომ ვაკეთებთ ხომ ვჭამთ ორი დღე მაინც, ხოდა მე მაგასაც ვერ ვჭამდი.
- ჩემი ჭირიანი გოგო ..
- დანიელ , იცოდე ვიტირებ .. - პატარა ბავშვივით დავემუქრე და ავხედე.
- იტირე, შენი ლამაზი ნიანგის ცრემლებით ..
- ამას რატომ ამბობ? აღარ გიყვარვარ და ასე გინდა მომიშორო გულის ტკენით?
- ვერ გავიგე, ეგ საიდან მოიტანე ეხლა მართა, გინდა რომ გამაგიჟო?? როგორ შეგიძლია იფიქრო რომ არ მიყვარხარ გოგო.. ჩემი ცხოვრება ხარ, ამ ქვეყნად შენზე მეტად არავინ მიყვარს. - უბრალოდ გეხუმრე..
- ასე არ მეხუმრო, გული მტკივდება - ტუჩები გაბუტვის ნიშნად გადმოვაბრუნე და მთელი ძალით შემოვხვიე ხელი..
**
გაშტერებული უყურებდა ტელევიზორს ნიტა და სახეზე ეწერა , სრულიად არ აინტერესებდა ახალი ამბები. მისი ფიქრები სრულიად სხვაგან იყო, სრულიად სხვაგან დაფრინავდა.. ვერაფრით ისვენებდა, თავიდან ვერ იგდებდა დედამისის სიტყვებს. სადღაც გულის სიღრმეში ეშინოდა კიდევაც რომ აუცილებლად რაიმეს დაუშავებდა მართას. იმდენად სძულდა დანიელი და მისი ოჯახი..
ყველაფერზე წავიდოდა.
საკუთარი შვილს გაწირავდა თავისი გეგმის სისრულეში მოსაყვანად..
- რაზე ფიქრობ ნიტა? - ხელი შემოხვია ცოლს და ლოყაზე მაგრად აკოცა კახიმ..
- მეშინია - ძლივს წარმოთქვა და ქმარს ახედა.
- ვერ მივხვდი, რისი გეშინია?
- დედაჩემის. მართას ის დაემუქრა არ მოგცემ საშუალებას დანიელისგან შვილი გააჩინოო, მეშინია რომ რაიმეს დაუშავებს კახი.
- დამშვიდდი. ხო იცი მართა მარტო არაა, ძალიან ძლიერი გოგოა და თანაც დანიელი ყველანაირად იცავს. მასე მარტივი ხომ არაა, ადგეს და რაიმეს დაუშავოს.
- არ ვიცი. ჩემი ბრალია. მე წამოვიწყე ყველაფერი, მე რომ მაშინ..
- დამშვიდდი კარგი? დანიელს დაველაპარაკები. ავუხსნი სიტუაციას. არ ინერვიულო , ახლა შენთვის არ შეიძლება ნიტა.. ჩვენს პატარაზე იფიქრე..
- ვფიქრობ და ამიტომ ვნერვიულობ. წარმოიდგინე ბავში დაკარგა ჩემმა დამ და ესეც კი გაუხარდა ამ ქალს. ვერ ვიჯერებ რომ ასეთია. გეფიცები ასეთი არ იყო. ახლა რა დაემართა ვერ ვხვდები. ჩვენს შვილსაც რომ რაიმე დაუშავოს უკვე იმაზეც კი ვფიქრობ.
- გეუბნები რომ თავი შორს დაიჭირო.
- კახი კი მაგრამ..
- არანაირი შეკამათება ნიტა. ჩვენ ამაზე ვილაპარაკეთ და შევთანხმდით. ახლა არ გვინდა ამაზე კამათი კარგი? ორი თვეც მშვიდად გავიყვანოთ ..
ყოველთვის ეგონა რომ დედა ძალიან ძლიერი ქალი იყო, სინამდვილეში ეს სიძლიერე არ ყოფილა.. სხვების ოჯახის და სიყვარულის დანგრევაში არ გამოიხატება ადამიანის სიძლიერე. ძლიერი მაშინ ხარ, თუ შენს სიმართლეს იცავ და სხვებს არ თქელავ, სალომე კი ზუსტად ამ უკანასკნელში იყო პირველი...
ახლა როდესაც დედა თავად ხდებოდა, მხოლოდ ახლა აცნობიერებდა რომ არ შეიძლებოდა დედას შვილი არ ყვარებოდა.. დედებს ხომ ყველანაირი შვილები განურჩევლად უყვართ. მაგრამ ეს ასე არ იყო..
სალომე სხვანაირი იყო.
მას მხოლოდ საკუთარი თავი უყვარდა. მხოლოდ საკუთარ მეზე ფიქრობდა..
მთელი თავისი არსებობის დღიდან არავის გამო არ უტირია, არავის გამო არ უნერვიულია. მაშინაც კი როდესაც ნიტამ სიმართლე უთხრა, გამოსავალი მარტივად იპოვა. შვილი დაარწმუნა რომ ეს იყო საუკეთესო ვარიანტი. ადამიანისთვის ცილის წამება და მისი მოშორება ამ გზით ყველაზე მარტივი გამოსავალი იყო..
სამწუხაროდ სასოწარკვეთის დროს ამას ვერ ვაანალიზებთ, ამას ვერ ვხვდებით. ვერ ვიაზრებთ, რომ ჩვენს მიერ გადადგმული ნაბიჯი ჩვენს ცხოვრებას შავ ლაქას ამჩნევს. რომ შესაძლოა ეს ყველაფერი ერთ დიდ გამოუსწორებელ შეცდომად იქცეს.
რაოდენ სასაცილოც არ უნდა იყოს - მიზანს ვისახავთ და ამ მიზნისკენ მივილტვით მთელი გულით და სულით. შედეგი სულ ერთია, მთავარია ის ტვირთი მოვიშოროთ, რომელიც ასე გვაწევს ზურგზე, ასე გვაწუხებს და გვადარდებს იმ წამს..
**
ერთმანეთის პირისპირ ისხდნენ..
დღეს მათ შორის არც ერთი იყო მამა და არც ერთი შვილი..
ორი ზრდასრული მამაკაცი საერთო დარდის განსახილველად იჯდა.. ასეთი მოტეხილი, ასეთი რწმენაშერყეული არასოდეს ენახა დანიელს მამა სახელად ნიკოლოზ ლიქოკელი.. ახლა იჯდა და ხმას არ იღებდა, ან ვერ ახერხებდა საჭირო სიტყვების თქმას..
თითებს ნერვიულად იმტვრევდა დანიელი და ცდილობდა მამაზე ზეწოლა არ მოეხდინა, უნდოდა დაძაბულობის გარეშე ესაუბრა პირველად..
უნდოდა დრეს ყველანაირი სიმართლისათვის თვალი გაესწორებინა. ბოლომდე გაერკვია რა ხდებოდა მის ცხოვრებაში, რატომ აღმოჩნდა ამხელა ტყუილის წინაშე, შეძლებდა თუ არა დედის პატიებას და მამისგან მიყენებული ტკივილის დავიწყებას.
- პატარა იყავი, როდესაც გავიგე რომ ჩემი შვილი არ იყავი. დაჯერება არ მინდოდა ვერაფრით ვიჯერებდი რომ ქალს რომელიც ასე მიყვარდა შეეძლო ასე მომქცეოდა.. როგორ გავიგე? მარტივად, ხელში ეკავე და გელაპარაკებოდა, გიყვებოდა კაცზე რომელიც მამაშენი იყო.. თავიდან ვიფიქრე გავგიჟდი-თქო, მერე რაღაცა ეჭვის ჭია შემიჩნდა, ვერ მოვისვენე ვერაფრით , და ანალიზი გავიკეთე.. აღმოჩნდა რომ უბრალოდ არ შემეძლო შვილების ყოლა.. უშვილო ვარ დანიელ. უშვილო კაცს სამი შვილი მყავს.. არასოდეს მიგრძობინებია რუსასთვის ეს ყველაფერი...
- ამიტომ შემიძულე?- ძლივს მოახერხა იმ კითხვის დასმა, რომელიც ასე ტანჯავდა დანიელს მუდამ..
- არა, შენი შეძულება რომ მდომოდა მაშინვე შეგიძულებდი, მაგრამ შენს შემდეგ ანდრა და ნია შეემატა ოჯახს. დედაშენი მუდამ გარჩევდათ, შენზე მეტად ზრუნავდა და მეტად უყვარდი ვიდრე ისინი.. ამას გამიზნულად აკეთებდა, ვიცოდი ყველანაირად ცდილობდა მთელი ბიზნები და ქონება შენთვის გადმოელოცა . შენს მიმართ აგრესია გამიჩნდა, ჯერ კიდევ ათი წლის ბავშვი ახერხებდი შენი მყარი აზრების გამოთქმას და დასაბუთებას. ამიტომ ტაქტიკა შევიცვალე და შენზე ზეწოლა განვახორცილე, მაგრამ არ ვიცი რატომ არ გიცავდა რუსა, ამას ვერ გეტყვი. მე მხოლოდ ის ვიცი რომ ჩემი გავიტანე.. მიუხედავად იმისა რომ ჩემი არ ხარ, მაინც საკუთარი შვილივით მიყვარხარ. ხანდახან ვიჯექი და ვფიქრობდი, უკვე გაიზარდა, წავალ ვეტყვი სიმართლეს, რომ არ ვარ მამამისი-თქო, მაგრამ ვჩერდებოდი და იცი რატომ?
- რატომ? - ოდნავ გასაგონად კითხა და მზერა აარიდა..
- ვფიქრობდი ვაიდა ნამდვილი მამის პოვნა მოუნდეს, ფეხი დაკრას და წავიდეს, ჩემი გვარიც მოიშოროს მერე სრულიად მარტო დავრჩები-თქო. ამისთვის ვერ ვიმეტებდი საკუთარ თავს, მიუხედავად იმისა რომ გტკენდი და გამცირებდი, ძალიან მიყვარდი დანიელ..
- მე დედასაც ვუთხარი და შენს იგივეს გეტყვი , მე მხოლოდ ერთი მამა მყავდა და სულ ეს ერთი მამა მეყოლება შენი სახით და სხვა მამა არაფერში მჭირდება. მიუხედავად იმისა რომ ვერ ვეწყობოდით და ეჭვი მაქვს არც ახლა შეიცვლება ჩვენი ურთიერთობა მაინც მამაჩემი ხარ... ალბათ ვერ ავიტან ახლა რომ გადასხვაფერდე, ახლა რომ დატკბე და ყველაფერში ჩემი მხარე დაიჭირო..
- შეიძლება არ ხარ ჩემი სისხლი და ხორცი, მაგრამ ჩემი შვილი ხარ და ამას ვერაფერი შეცვლის- ოდნავ შესამჩნევი ღიმილით უთხრა შვილს ნიკომ..
- მამა , რაღაცას გთხოვ, ხო იცი შენთვის არაფერი მითხოვია, ახლა მხოლოდ ერთ რამეს გთხოვ, ნიას და ანდრიას არაფერი უთხრა. ყველაფერი იყოს ისე როგორც არის. და კიდევ, ნიას მოეშვი, ნუ ანერვიულებ არაფრის გამო. უკვე დიდი გოგოა, თვითონ იცის რა როგორ გააკეთოს, უყვარს უჩა და ის ბავშვიც როგორც თავისი ისე უყვარს. ხომ ხედავ ის არაა ისეთი ძლიერი როგორც მე, წინააღმდეგობას ვერ გიწევს და ნერვიულობს.
- მაინც ვერ მიგებ, მინდა რომ ბედნიერი იყოს..
- მამა ის ბედნიერია უჩასთან, შენ ხომ მიუხედავად ყველაფრისა დედასთან დარჩი და ბედნიერი იყავი . ახლა აცადე ნიასაც. ძალიან გთხოვ, ისედაც წავა მაგ სახლიდან მალე, უჩას უნდა რომ ოფიციალურად მოიყვანოს, ამიტომ ცოტა ხანს ადროვე კარგი? სულ ცოტა ხანს..
- კარგი, მაგრამ ცოტას მაინც ვუსაყვედურებ იცოდე..
- ცოტა უსაყვედურე - სიცილით უთხრა და გვერდით მიუჯდა..
ახლა როგორც არასოდეს ისე ახლოს გრძნობდა თავს მამასთან. მიუხედავად იმისა, რომ ახლა სიმართლეს თვალებში ჩახედა, მიუხედავად იმისა რომ ახლა მწარე რეალობის წინაშე იდგა, ყველაზე მყარ კავშირს ახლა გრძნობდა მამასთან..
ხვდებოდა რატომ იქცეოდა ასე ნიკო.. მაგრამ სადღაც გულის სიღრმეში მთლად არ შეეძლო მისი პატიებდა.. განსხვავებულად უყურებდა დანიელი მამის ქცევას და მამისგან მიყენებულ ტკივილს..
ხშირად ტკივილი და ბოღმა ადამიანებს თვალებზე ლიბრს გვაკრავს , საშინელი საქციელისაკენ გვიბიძგებს. მაგრამ მაინც ვერ ამართლებდა მის საქციელს. მისგან გამოსროლილ სიტყვებს წარსულს ვერ უტოვებდა.
**
ნერვიულად მოისრისა შუბლი დანიელმა და საკუთარ აჩქარებულ გულის ძგერას ყური დაუგდო.. არ იცოდა ახლა როგორ უნდა მოქცეულიყო. ოდნავ განათებულ ოთახში ცდილობდა ფიქრებისათვის თავის მოყრას და ვერაფრით ახერხებდა..
აზრზე ვერ მოდიოდა სად უნდა მოეძებნა , სად იყო, ან სად შეიძლება ყოფილიყო.. იმასაც ვერ ხვდებოდა ასე რატომ წავიდა, ასე რატომ გაქრა მისი ცხოვრებისან. სიტყვის უთქმელად, აუხსნელად. წავიდა და ყველაფერი მიატოვა. ვერ იჯერებდა რომ მისთვის საყვარელი ბავშვთა სახლი მიატოვა და წავიდა.. ყველაზე მეტად კი ის სტკიოდა რომ აუხსნელად გაუჩინარდა..
აღელვებული წამოდგა ფეხზე.. ჯერ ყინულები ჩაყარა , მერე ყავისფერი სითხე რაკრაკით ჩაასხა და შეანჯღრია. არადა როგორ არ უყვარდა ეს მწარე სასმელი.. ახლა აუცილებლად უნდა დაელია. როგორმე უნდა დაცლილიყო. მაგრამ იცოდა რომ ეს გამოსავალი არ იყო...
იატაკზე დაჯდა და საკუთარ მუხლებს შემოხვია ხელი. გვერდზე ძმაკაცივით მიიდგა ბოთლი და მეორე ხელში ჭიქა დაიქცია...
„ისე როგორც მას , არავის ვუყვარვარ სხვას“ - საკუთარ თავს გარკვევით უთხრა და გაიღიმა.. უკვე შუაღე იდგა, ოთხს თხუთმეტი წუთი აკლდა და საშინლად მოუნდა მისი ხმის გაგონება.. მაგრამ გაახსენდა რომ ამაოდ ეცდებოდა მასთან დარეკვას, რადგან ტელეფონი ისევ მიუწვდომელი იყო.. მაშინაც კი როცა იქვე ახლოს იყო, მაშინაც ვერ ახერხებდა მასთან დარეკვას რადგან ძილის წინ ტელეფონს ყოველთის უთიშავდა ხმას რომ მშვიდად დაეძინა.. ხელში აღებული ტელეფონი უკან დააბრუნა და მწარე სითხის დაგემოვნების შედეგი სახეზე აესახა.. სწორედ ამ წამს იგრძნო რომ ეს ქალი მისთვის ყველაფერი იყო.
მასში იყო ყველაფერი ის, რაც დანიელს არასოდეს ჰყოფნიდა... მისი ფირუზისფერი თვალების დანახვა ენერგიით ავსებდა, როცა თავის წვრილ ხელებს კისერზე ჰხვევდა და თავს მკერდზე ადებდა სწორად ამ დროს გრძნობდა დანიელი თავს სახლში..
გაახსენდა რომ მხოლოდ მართას შეეძლო, მის ყველაზე უაზრო ხუმრობაზეც კი გულიანად ეცინა და პატარა წყენისთავანე ცრემლები გამოეყარა და ეზლუქუნა.. მთელი გულით და სულით გრძნობდა რომ ეს მისი ნახევარი იყო, მისი ცალი... სადღაც ბავშობაში წაიკითხა რომ ლეგენდის თანახმად ადამიანი ოთხი ხელით და ფეხით, ოთხი თვალით დაიბადა.. და მას მერე რაც უგუნურმა ადამიანებმა ღმერთები გააბრაზეს, მათ ისინი დააცალკევეს და მას მერე ადამიანი თავის მეორე ნახევარს დაეძებს.. ახლა იცოდა რომ ეს ქალი მისი ის ნახევარი იყო, რაც საუკუნეების წინათ დაკარგა..
ყოველთვის როცა მასთან დამშვიდობებას აპირებდა, ყოველთვის მის სხეულში არსებული მთელი ძალით ეკვროდა ზედ, ისე ეკვროდა, რომ გრძნობდა როგორ არ უნდოდა მისი გაშვებაა. მერე პატარა ანცი ბავშვივით მზერა მისი თვალებიდან ტუჩებისაკენ გადაჰქონდა და ნელა იწყებდა მისი მოთმინების გაწბილებას მას კი სულაც არ გააჩნდა ძალა წინააღმდეგობა გაეწია მისი ამ ცუღლუტისათვის. ამ დროს , თავს ყველაზე მსუბუქად გრძნობდა, ფეხქვეშ თითქოს მიწა ეცლებოდა და შეეძლო საყვარელ ქალთან ერთად უბრალოდ რეალობას მოწყვეტოდა..აი ეს იყო დანიელისათვის ნამდვილი სიყვარული, ისეთი რომელსაც ვერც კინოში და ვერც წიგნში ვერ იპოვნიდი..და გრძნობდა რომ ამ სიყვარულს წინ ვერავინ და ვერაფერი ვერ აღუდგებოდა..
გარეთ საშინლად ციოდა. უფრო სწორად უკვე გვარიანად ყინავდა.. სახლში გათამამებულ სითბოს ეომებოდა გარეთ თავხედურად მოარული ყინვა და თეთრ ხაზებს ტოვებდა ფანჯრის მინებზე.. გაახსენდა დანიელს მართას მუდმივად გაყინული ფეხები. გაახსენდა რომ პაპანაქება ზაფხულშიც კი მისი პატარა ფეხები მუდამ ყინულივით იყო.. ახლა გონებას მკვეთრად ახსოვდა დაჩაზე პირველად ერთად გატარებული ღამე, მისი ცხელი სუნთქვა და გაყინული ხელ-ფეხი, ახლაც კი გრძნობდა როგორ ფუთფუთებდა იმ ღამით მართა შიშისაგან და ბოლოს მის მკერდზე იპოვა ნავსაყუდელი,მხოლოდ მერე მოახერხა მშვიდად დაძინება, მაგრამ სულაც არ იყო დანიელი წინააღმდეგი, პირიქით პირველივე მისი დანახვისას სურვილი გაუჩნდა, მაგრად მიეკრა მკერდზე ეს დაუცველი გოგო და არასოდეს მიეცა სხვას უფლება მისთვის გული ეტკინა. მოუნდა რომ მთელი ცხოვრება ხელჩაკიდებულს ეტარებინა. .. წამიერად მოეძალა ემოცია და ამღვრეული თვალებით დახედა ტელეფონს, მიუხედავად იმისა , იცოდა რომ მისგან არანაირი შეტყობინება არ მოვიდოდა... ცარიელი ჭიქა განზე გასწია და ბოთლი პირდაპირ აიყუდა.. ასე არასოდეს აკეთებდა, მაგრამ ახლა უბრალოდ ისეთი უსუსური იყო, ისეთი პატარა და არაფრის მაქნისი ეგონა თავი, როგორმე ეს უნდა გადაელახა, როგორმე ეს უნდა დაევიწყებინა..
უყურებდა უკვე გარიჟრაჟებულ ცას და იხსენებდა საყვარელი ქალის სათითაო ჩვევას. უყვარდა მისი ყოველი ქმედება, უყვარდა როცა ყავის მოსადუღებლის ჩამოღებას ცდილობდა ზედა თაროდან და ვერასოდეს წვდებოდა, უყვარდა ამ დროს მისი ყურება, როცა ერთი ხელით თაროზე იქექებოდა მეორეთი კი ნიჟარის მაგიდას ეყრდნობოდა, ამ დროს ყველაზე მეტად სასურველი იყო, როგორც წესი მართა დილაობით დანიელის მაისურით დადიოდა სამზარეულოში, ზედა თაროზე სასურველი ნივთის ძებნის დროს კი მისი დანახვა საოცრად აღაგზნებდა დანიელს, რადგან მის წინ ყოველთვის მადის ამღძვრელი ხედი იშლებოდა. მის უცვლელ ქცევას, დანიელის უცვლელი ქცევა ენაცვლებოდა, ზურგიდან მთელი ძალით ეკვროდა საყვარელ ქალს, ცალ ხელს მუცელზე ხვევდა და უფრო მეტად იკრავდა ზედ, მეორეთი კი მარტივად იღებდა ყამის მოსადუღებელს თაროდან და მის წინ დებდა. უყვარდა როდესაც წიგნის კითხვის დროს ფეხებს დივანზე იკეცავდა , ზურგს უკან ბალიშების ხროვას იმარაგებდა , ცალ ხელში წიგნს იჭერდა, მეორეთი კი თმის წვალებას მანამდე აგრძელებდა, სანამ დანიელი წყობიდან არ გამოვიდოდა და მის ხელებს თმებიდან არ ათავისუფლებდა, ასეთი ქცევა ყოველთვის მართას გაბუტვით მთავრდებოდა, შერიგება კი როგორც წესი შუაღამისას სრულდებოდა ოთახში ურცხვად გაჟღენთლი ვნებიანი ხმით და აჩქარებული გულის ძგერით..
ცარიელი ბოთლი გვერდით გადადგა. და უკვე ამოსულ მზეს თვალი ჩაუკრა. ეტყობოდა სასმელს გვარიანად წამოეკრა ხელი დანიელისთვის.. ფეხზე ადგომას არ ლამობდა, პირიქით იატაკზე გადაწვა და ვარსკვლავივით პოზა მიიღი.. თვალები დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა ოთახში არსებული ჰაერი, რომელსაც მისი სუნამოს სურნელი დაჰკრავდა.
თვალის კუთხიდან ნელა-ნელა გამოეპარა ობოლი ცრემლი და მაშინვე სადღაც გაუჩინარდა..
ვერაფრით იაზრებდა რა ხდებოდა, მხოლოდ ახსნა უნდოდა, მისი ქმედების გაგებას შეეცდებოდა. ყველაფერს გაუგებდა მხოლოდ ეთქვა რატომ მოექცა ასე. აგერ უკვე მეშვიდე დღე იყო, მისგან არაფერი ისმოდა.
ეს დუმილი აგიჟებდა, ბოლოს უღებდა, აცამტვერებდა.. ეს დუმილი ასუსტებდა და იმედს უკარგავდა...
ხვდებოდა რომ მის გარეშე უკვე ვეღარასოდეს იქნებოდა ბედნიერი. ხვდებოდა რომ მის გარეშე ვერ გააგრძელებდა არსებობას.. ნერვიულად წამოჯდა და ტელეფონის განათებულ ეკრანს დახედა, ტანში გაურკვეველმა ჟრუანტელმა დაუარა, იგრძნო საკუთარი სხეული და ხელები არ ემორჩილებოდა მაგრამ მაინც შეძლო ეპასუხა..
- დანიელ, მხოლოდ შენ იცი სად უნდა მიპოვო. ძალიან გთხოვ მოდი, მოდი და დამეხმარე თორემ გავგიჟდები...
მისი თბილი და ტირილში დაღლილი ხმა ერთიანად მოედო დანიელის გულს და სულს. სწრაფად წამოხტა ფეხზე, მანქანის გასაღებს და ქურთუკს ხელი დაავლო და სირბილით გავიდა სახლიდან.
**
ერთმანეთისაგან სულ რაღაც ოციოდე ნაბიჯი აშორებდათ. ჩარდახში იჯდა, გათოშილ ხელებს საკუთარი ცხელი სუნთქვით ითბობდა და გაშტერებული იყურებოდა ერთ ადგილას..
გახევებული იდგა დანიელი და არ იცოდა ახლა როგორ უნდა მოქცეულიყო. გონებაში ერთმანეთზე ვერ ალაგებდა ლოგიკურ მოქმედებებს, ეს ყველაფერი ლაბირინთში სიარულს ჰგავდა.. რომელსაც ბოლო არ უჩანდა. იცოდა რომ გული ვერ გაუძლებდა მისკენ წავიდოდა, მის წინ გაჩერდებოდა და ეცდებოდა მისი გაუჩინარებს ამბავი გაერკვია..
მხარზე ნელა შეახო ხელი და შეშინებული დატრიალდა მისკენ გოგო.
- არ მეგონა თუ მოხვიდოდი - აცრემლებული მზერით ავხედე და ფეხზე წამოვდექი.
- როგორ ცუდად იტყუები მართა. რა თქმა უნდა იცოდი რომ შენი ზარის მერე გიჟივით წამოვიდოდი ..
- არა მართლა- თავი დავხარე და მზერა ავარიდე. - ძალიან გთხოვ მაპატიე.. ვიცი რომ ეს სიტყვები არაფერია, მაგრამ სხვანაირად ვერ მოვიქცეოდი დანიელ. არ ვიცი ახლა ჩემგან რას ელოდები, მაგრამ ახლა მხოლოდ პატიება შემიძლია გთხოვო.. ოდესმე მივეჩვევი რომ პრობლემების წინაშე მარტო არ ვდგავარ, გპირდები ამას შევძლებ
- ოდესმე მიეჩვევი ალბათ - დარდით სავსემ მითხრა და სახე ამაწევინა.. ოდესმე - დანანებით გამიმეორა და ჩემი გაყინული სახე ხელებს შორის მოიქცია..
ვგრძნობდი როგორ ვიყინებოდი, უფრო მეტად მივუახლოვდი და მის ქურთუკში ჩავმალე სახე.. ხარბად შევიყნოსე მისი სუნამოს და ალკოჰოლის სურნელი რომელიც მთელს სხეულში ჰქონდა გაჟღენთილი და მის გარეშე დაკარგული შვიდი დღე საშინლად დამენანა.
- მაპატიე კარგი?- ჩუმად, რაც შემეძლო ჩუმად და გასაგონად ვუთხარი და ჩემს საყვარელ სვიტერზე ვაკოცე..
- არანორმალური ხარ,იცი ეს ერთი კვირა ვფიქრობდი როგორ მომეხერხებინა შენი შეძულება და ვერ ვიპოვე გზა და გამოსავალი, ყოველი ასეთი ფიქრი შენი გაუსაძლისი მონატრებით მისრულდებოდა. მაგრამ გპირდები რომ ოსედმე ამ ცხოვრებაში თუ არა სხვა ცხოვრებაში ვისწავლი როგორ შეგიძულო და პასუხს მოგთხოვ ამ შვიდი დღისათვის.
პატარა ბავშვივით გამეცინა და შემეშინდა რომ ახლა თუ ხელს გამიშვებდა ვეღარასოდეს შევძლებდი მასთან ასე ახლოს ყოფნას, უფრო მეტად მთელი ძალით ავეკარი ზედ და ხელები მაგრად შემოვხვიე ბეჭებზე.. ვტიროდი ისე თითქოს არასოდეს მქონოდა საშუალება ემოციებისაგან დაცლის. ვტიროდი და ვიცოდი რომ ახლა მარტო არ ვიყავი და დანიელი აუცილებლად დამამშვიდებდა, ვტიროდი და თავი ახლა ყველაზე ძლიერი მეგონა, რადგან საყვარელი მამაკაცის მხარზე მედო თავი და მისი ძლიერი ხელების სიმხურვალეს ვგრძნობდი წელზე..
- გახსოვს მაშინ გითხარი რომ ეს ადგილი ჩემი მომდევნო თავშესაფარი გახდებოდა. აქ რაღაცა მაგიურია. ისეთი სიმშვიდეა, ისეთი სისადავე დანიელ. მოვედი რომ ჩემი პრობლემები მომეგვარებინა. მოვედი რომ აქ მარტოს თავი მომეყარა რა იქნებოდა კარგი და რა ცუდი.. იცი რა? ვიცი რომ არ დაიჯერებ მაგრამ ამ სახლს მართლა რაღაცა მაგიური სჭირს, გახსოვს ჩვენი ერთად გატარებული შვიდი დღე? ახლაც შვიდი დღის მერე დაგირეკე..
- მგონი გაგიჟდი და მეც მაგიჟებ მართა - განერვიულებულმა მითხრა და განზე გამწია..- თუ იმდენი დავლიე რომ მე რაღაცეებს კარგად ვერ ვიგებ ახლა..
- არა, მართლა ვამბობ დანიელ.
მისგან ორიოდე ნაბიჯით დავიხიე და ზურგი ვაქციე.. ნერვიულად ვიმტვრევდი ხელებს, ბოლოს გამბედაობა მოვიკრიბე, ღღმად ჩავისუნთქე ჰაერი და მისკენ დავტრიალდი. გაოგნებული აკვირდებოდა ჩემს სათითაო ქცევას. ვიცოდი ახლა ყველაფერს თუ არ ვეტყოდი სამუდამოდ დავკარგავდი ამ კაცს..
- შემეშინდა გესმის? შენი გოგოსი შემეშინდა დანიელ - გიჟივით გამეცინა და თვალებიდან ცრემლები დამედინა.. - გახსოვს ჩემს ფოტოს როგორ უყრებდი და მიმტკიცებდი რომ ვიღაცას გაგონებდი, ან იქნება სადმე გყავდი ნანახი, მთელი საღამო ცდილობდი შენი სიზმრების გოგონა ჩემთან გაგეიგივებინა დანიელ. შემეშინდა, ისე როგორც არასოდეს არაფრის შემშინებია.. შემეშინდა როდესაც გავიაზრე რომ შენი სიზმრების ანცი გოგონა და მე არ ვიყავი მაგრამ მაინც არ მანებებდა თავს.. - გათოშილი ხელი პალტოს ჯიბეში ჩავიყავი და იქიდან ამოღებული ფოტო დანიელს გავუწოდე..
- ეს რა არის? - გაოცებულმა მკითხა და მთელი ინტერესით დააშტერდა..
- მთხოვეს რომ შენთის გადმომეცა და რაც შეიძლებოდა მალე..
- ვინ გთხოვა - თავი ნერვიულად გაიქნია და სახეზე ხელი ჩამოისვა..
- შენმა გოგონამ - ღმილით ვუთხარი და სკამზე ჩამოვჯექი..
დრო მივეცი რომ თავად გაერკვია ყველაფერი. კარგად უნდა გაეაზრებინა ის რაც ეჭირა ხელში... ვიჯექი სკამზე და ქვემოდან შევყურებდი დანიელის სახეს რომელზედ უამრავი სახის ემოცია ისახებოდა.. ზუსტად იცოდა რაც ეკავა ხელში, მაგრამ ხმის ამოღებას ვერ ახერხებდა. გაოცებული და შეშფოთებული დაყურებდა სურათს და ვიღაცის ამოცნობას ლამობდა..
- როდესაც ეს ფოტო მომაწოდეს დანიელ, მაშინვე შენ გამახსენდი, გამახსენდა შენი სიზმარი და მონაყოლი რომ გაურკვევეი შავ-თეთრი ძველებული ფოტო გეჭირა ხელში.. გამახსენდა როგორ მიყვებოდი იმ სიზმარს და შემეშინდა.. შემეშინდა რომ ეს სიზმარი მხოლოდ სიზმრად დარჩებოდა ისევ, რომ ჩვენს შორის ისევ ვიღაცა სხვა შეეცდებოდა გზების ჩახერგვას. შემეშინდა რომ ჩემი და შენი გაგრძელება არ იქნებოდა.. ვიცი რომ არასწორად მოვიქცეი, ვიცი რომ ეს გამოსავალი არ იყო, მაგრამ მეგონა რომ ასე დავიცავდი .. მეგონა ასე მოვახერხებდი მის დაცვას ყველა ბოროტი თვალისაგან...
ხმის ამოუღებლად დაყურებდა დანიელი ფოტოს. ბოლოს მოწყვეტით დაეშა სკამზე. ნერვიულად მოიფშვნიტა თვალები და მალული ცრემლი დასცდა მის თვალებს. ეს ხომ მხოლოდ სიზმარი იყო, მისი წარმოსახვის უნარი.. მისი ზღაპარი რომელშიც ცხოვრობდა მთელი ეს წლები. ეს ხომ მხოლოდ მისი ფანტაზიის ნაყოფი იყო.
სწორედ ამ ფანტაზიის გამო ამოითვალწუნა მამამ, სწორებ ამის გამო დასცინოდა და კიცხავდა, გიჟს ეძახდა. ხაზგასმით ამბობდა რომ მისგან არასოდეს დადგებოდა კაცი. რომ მუდამ ასეთი ცანცარა ბავშვი დარჩებოდა რომელსაც თავისი სამყარო ჰქონდა.. თავისი ფანტაზიების მსხვერპლი იყო.. ყოველ დღე ეუბნებოდა დედა რომ ეს საუბარი კარგს არაფერს მოუტანდა... რომ სხვებისაგან ასეთი განსხვავებულად ყოფნა დასაცინს გახდიდა..
მერე ჩაიკეტა.. მამას გაურბოდა.. სიზმრებსაც კი უბრძანა აღარ მისულიყვნენ მასთან. ასეც მოხდა. თითოქოს მისი გაიგეს, გაიაზრეს, შეისმინეს.. იდი ხნის განმავლობაში არაფერი უნახავს დანიელს სიზმრად, მხოლოდ ახალი სასტუმროს გეგმა თუ ჩაჰყვებოდა ხოლმე გულში და დილით ამაზე თავადაც იცინოდა..
მართასთან ურთიერთბის მერე ისევ აირია, მისი ბავშობის სურათის ნახვის მერე მოგონებებად დაიწყო ტივტივი სიზმრებმა, ახლა იცოდა რაც ხდებოდა.. ახლა ზუსტად იცოდა რაც ეჭირა ხელში... ახლა ხვდებოდა რომ გოგონა რომელსაც ხედავდა და რომელშიც მართას ნაკვთების დანახვა უნდოდა მართა არ იყო.

უნდა გიყვარდეს !
როდესაც ამ ქვეყანას ევლინები თითქოს თან მოგყვება სიტყვათა კონა „ უნდა გიყვარდეს“.
მიუხედავად იმისა რომ ცხოვრებაში უამრავ წინაღობას ვხვდებით უნდა გაუძლო და უნდა გიყვარდეს.
ქვიან სანაპირო ზოლზე იჯდა და წყალში მოჭყუმპალავე ბავშვს თვალს არ აშორებდა...
მერე ალმაცერად გახედა გვერდით მჯდარ მამაკაცს რომელიც დაჟინებული მზერით უყურებდა მის საყვარელ ქალს და გაეღიმა.. ეს ფაქტი რამოდენიმე წლის წინათ რომ დაენახა, მივიდოდა და ცხვირ-პირს გაუაერთიანებდა იმ კაცს , მაგრამ ახლა უბრალოდ იღიმოდა , იღიმოდა იმიტომ რომ იცოდა, რომ გვერდით საოცრად ლამაზი ქალი ჰყავდა..
როცა მამაკაცი ქალს იყვარებს, იმასაც უნდა ხვდებოდეს რომ ეს ქალი სხვებსაც მოეწონებათ მიუხედავად იმისა შენ ეგ გინდა თუ არა. თუკი გაბედავ და სიკვდილამდე ლამაზ ქალს შეიყვარებ ისიც უნდა გაიაზრო რომ ამ ყვავილით ტკბობა არა მაგრამ ამ ყვავილის სურნელით თრობა ძალიან ბევრ მამაკაცს მოუნდება..
ქალი კი რა არის, ქალი ნამდვილი ყვავილია, და მათ ყოველთვის მოსწონთ როცა უცხო ბაღის ყვავილების სურნელით ტკბებიან უცხო ადამიანები. მაშინ უფრო მეტად იფერებიან, უფრო მეტად ლამაზდებიან, უფრო მეტად და მთელი სიკაშკაშით იწყებენ ყვავილობას. ქალები მთელი სამყაროსთვის ყვავილობენ- სწორემ ამიტომ იცოდა რომ იმ სილამაზის გამო რომელიც ბუნებამ დააფერთხა არ უნდა ეკამათა, არ ღირდა ამაზე ჩხუბი და დროის ფლანგვა.
იცოდა რომ არ უნდა ეეჭვიანა რადგან მის ლამაზ ცოლს მხოლოდ ერთი მამაკაცი ჰყავდა გულში და მას ვერავინ შეუცვლიდა. რამდენიც არ უნდა ემზირა უცხო მამაკაცს მისთვის იმ სილამზეს რაც გააჩნდა ვერავინ წაართმევდა, თითქოს სადღაც გულის სიღრმეში სასიამოვნოც კი იყო როცა ვიღაცა ასე ილსავდა კბილებს იმ ქალზე რომელსაც უკვე „შენი“ ერქვა..
- მამაა- წყლის და ქვათა სანაპიროს ზოლის გამყოფზე ორიოდე წლის გოგონა იდგა და დანიელს ხელს უქნევდა..- მამა მოდი დამეწიე, მამაა - მთელი ხმით ეძახდა ანაბელი დანიელს და სანაპირო ზოლზე შავ ნაწნავებს ქარი ურცხვად უწეწავდა..