20 წლის განმავლობაში მეგონა, რომ ადამიანები, რომლებიც ქიმიურ სიყვარულზე საუბრობდნენ, უბრალოდ მათი გამოგონილი სამყაროდან იყვნენ. ყოველთვის, როდესაც უცნობზე ამბობდნენ: "ჩემი გახდება, ამას ვგრძნობო," მეცინებოდა. არა იმიტომ, რომ არ მჯეროდა სიყვარულის, არამედ იმიტომ, რომ ჩემთვის წარმოუდგენელი იყო — ადამიანის გაცნობას იმდენი დრო სჭირდება, მერე შეყვარებას და ბოლოს ურთიერთობას.

თუმცა ეს აშენებული ფიქრები ჩამოიშალა ერთ დღეს, როდესაც მეც კი ვერ გავიაზრე, რა ხდებოდა.

გამარჯობა! მე ემა ვარ, 20 წლის. ვცხოვრობ თბილისში. მიყვარს შოპინგი, საუბარი და ბევრი უბრალო რამ, რაც ბედნიერებას იწვევს ჩემში. მყავს ერთი საუკეთესო მეგობარი, სახელად მირა. ის 19 წლისაა, ჩემზე ერთი წლით პატარა, თუმცა ბავშვობიდან ერთად მოვდივართ და ერთმანეთზე ულევი ამბები ვიცით. ვცხოვრობ მშობლებთან. მყავს ერთი უფროსი და, სახელად ლიზა, რომელიც 25 წლისაა. 27 მარტი, საღამოს 8 საათი
• მირა, უბრალოდ არ შემიძლია გამოგყვე. გთხოვ, არ მიწყინო, არ ვარ გუნებაზე.
• კარგი რა, შენ უბრალოდ არ ხარ მზად გაერთო. გთხოვ, ამ ერთხელ...
• მირა, გთხოვ, არც კი ვიცი, რა უნდა ჩავიცვა მსგავს ადგილებში. იქ ყოფნის დროს კი საერთოდ არ ვიცი, როგორ გავერთო.
• არაუშავს, მთავარია მე ვიცი! სამოსსაც მე აგარჩევინებ. გთხოოოვ, ამ ერთხელ.
• კარგი, ჯანდაბას, ამ ერთხელ. და იცოდე, როგორც კი თავს უხერხულად ვიგრძნობ, იქიდან წამოვალთ! ამას შემპირდი.
• კარგი, კარგი, მთავარია წავიდეთ, და პირობას ვდებ — წამოვალთ, როდესაც სიტუაცია ცუდად განვითარდება.

ბედნიერი ხმით მობილურზე ზარი შეწყვიტა მირამ. მე კი ღრმა ამოსუნთქვით დავეშვი საწოლზე. წარმოდგენა არ მაქვს, ბარში რითი შემეძლება გავერთო, მით უმეტეს, როდესაც დიდად ამის გუნება არც მაქვს.

რამდენიმე წუთის შემდეგ წამოვდექი ფეხზე, ჩუსტები მოვირგე და სამზარეულოში გავედი. არცთუ ისე თბილი ამინდი იყო, თუმცა ცივი ყავის სეზონი ჩვენთვის უკვე გახსნილი იყო. როდესაც მოვიმარაგე ყველა საჭირო ინგრედიენტი, მაგიდა გავაწყვე, შემდეგ კი მირაც მოვიდა, რომელიც ბედნიერი შემოვარდა სახლში და ჩამეხუტა.

ყავის დალევის შემდეგ გავედით ჩემს ოთახში. საათი 9-ს უახლოვდებოდა და უკვე დრო იყო მალე გავმზადებულიყავით.
• მოკლედ, ქვედაბოლო და ბოდე, მოსაცმელი შენ აარჩიე. ფეხზე კი რაიმე კომფორტული ჩაიცვი.
• კი მაგრამ, კაბა რომ კომფორტულით ჩავანაცვლოთ?
• მიააა! გეყოფა! დროა მიეჩვიო, რომ ზრდასრული ადამიანი ხარ და ხანდახან ჯობია, ლამაზადაც გამოიყურებოდე.
• იმის თქმა გინდა, რომ ცუდად გამოვიყურები? — სახის მომანჭვით ვკითხე მას.
• არა, არა, რა სისულელეა, ჩემო საყვარელო დაქალო. უბრალოდ ხანდახან სექსუალურადაც უნდა გამოიყურებოდე.
• ღმერთო, რა დეგენერატი ხარ! — სიცილით ვკარი ხელი.
• კარგი, დავიწყეთ! მოძებნე ქვედაბოლო და ბოდე და უცებ ქენი ყველაფერი, დრო აღარ გვაქვს თითქმის.

არჩევანი ჯინსის ქვედაბოლოზე და შავ ბოდეზე შევაჩერე. ქვემოთ ფეხზე კი კეტები მოვირგე თეთრ მაღალყელიან წინდებთან ერთად. მაკიაჟზე დიდი დრო არ დამიხარჯავს — თმა დავისწორე, სახეზე კი უბრალოდ ტონალური, ტუში და კონტური წავისვი.

როდესაც ჩანთაც მოვირგე, მირასკენ გავაპარე თვალი, რომელიც ღიმილით შემომცქეროდა.
• აი ასე! ვამაყობ!
• არ წავიდეთ უკვე? გვიანდება.
• კი, კი, წავედით სასწრაფოდ.

კარები გადავკეტეთ. ტაქსის გამოძახების დროს, როდესაც ტაქსი მოვიდა, შიგნით ჩავჯექით. მალევე დანიშნულების ადგილს მივუახლოვდით და ტაქსიდან გადმოვედით. ერთადერთი, რასაც ვხედავდი, გარეთ მდგარი ახალგაზრდები იყვნენ, რომლებიც ნიკოტინის სურვილს იკმაყოფილებდნენ და საუბრობდნენ. ჩვენც მივუახლოვდით შესასვლელს. დაცვამ მალევე შეგვიშვა, რამაც გაგვახარა. თუმცა ჩვენი გარეგნობა არასდროს ცდებოდა იმ კითხვას, რომელიც შედგებოდა: "მართლა 20-ის და 19-ის ხართ? უფრო დიდის მეგონეთ."

ჩვენ 1.75-მდე ვიყავით. მირას რიჟა კარე თმა ჰქონდა, მე კი გრძელი და ყავისფერი. ბარში როდესაც შევედით, ბარისკენ წავედით, რომ უბრალოდ ცოტა ენერგიაზე მოვსულიყავით. შეკვეთა შეადგენდა არაყს, რომელიც საკმაოდ კარგად იმოქმედებდა ჩვენზე.

რამდენიმე ჭიქის შემდეგ უკვე თავს გახსნილად ვგრძნობდი. როდესაც გავედით საცეკვაო ადგილას, ბევრი ვიცეკვეთ. ბევრს ვეცეკვეთ, ბევრის მიმართაც კი აგრესია არ დაგვიშურებია.

1 საათი ალბათ ასე ვიყავით, შემდეგ კი ისევ ბარისკენ გავემართეთ. როდესაც შეკვეთა მოვიდა ჩვენამდე, მირამ დამაბარა, რომ საპირფარეშო უნდოდა და ეს ადგილი კარგად იცოდა, ამიტომ გაყოლას არ საჭიროებდა. მე კი ვუთხარი, რომ აქ დაველოდებოდი მაგიდას და სასმელს ვუყურებდი, როდესაც ჩემს გვერდზე დაჯდომის ხმა გაისმა.

თავიდან არ შევიმჩნიე. "მერე რა, თუ სკამზე ვინმე ჩამოჯდა," — გავიფიქრე. თუმცა შემდეგ უცნობმა საუბარი წამოიწყო... გამარჯობა.— გამარჯობა?მე გიორგი მქვია, — ღიმილით გამომიწოდა ხელი.— მია, სასიამოვნოა, გიორგი.— ხომ არ გაწუხებ? შემიძლია ავდგე, თუ დისკომფორტი გექმნება.— არა, არა, იყავი, არ მაწუხებ... ნუ, ჯერჯერობით. ჩემს მეგობარს ველოდები, საპირფარეშოშია.— შენი მეგობარი ბიჭია?— არა, — ღიმილით ვუპასუხე.— ოხ, მაშინ მშვიდად ვიქნები, რომ ვინმე ჩხუბს არ დამიწყებს საუბრის გამო, — გაიცინა გიორგიმ და მისი თეთრი კბილები გამოაჩინა.

გიორგი მაღალი, გადახოტრილთმიანი და სიმპათიური იყო. მის ხელზე რამდენიმე ბეჭედი და ტატუ მის ნაზ კანს კარგად გამოკვეთდა. აშკარა იყო, ჩემზე უფროსი იყო, რადგან მის სახეზე ეს შესამჩნევი იყო.

— მაშ, მია, რამდენი წლის ხარ?— 20.— უფრო დიდი მეგონე, თურმე რა პაწია ყოფილხარ, — ღიმილით მომიგო მან.— ყველას ასე გონია. თუმცა შენ რამდენის ხარ? 22? 23?— 27 წლის ვარ.მე კი უფრო პატარა მეგონე... — ვიცრუე მე. უბრალოდ მინდოდა, სამაგიერო გადამეხადა მისთვის.— არაუშავს, უკეთესია, თუ ასე ფიქრობენ ჩემზე უცნობები.

— ხშირად დადიხარ მსგავს ადგილებში?— არა, ახლაც ჩემი მეგობრის ხათრით ვარ აქ.— გეტყობა, თორემ ასეთი ჩაცმულობით აქ არამგონია ასე თამამად მჯდარიყავი.— რა? რაშუაშია ჩაცმა?— ის, რომ აქ არ დადიან კარგი მოაზროვნე ადამიანები, მია.ახ... მივხვდი. ახლა გავიღიმე მე და გვერდით გავიხედე, საიდანაც ჩემი მეგობარი მოდიოდა.

როდესაც ჩვენკენ მოდიოდა, უცნაური გამომეტყველება ჰქონდა მირას. ალბათ გიორგიდან გამომდინარე. როდესაც მოგვიახლოვდა, გიორგის მიესალმა და სახელები გაცვალეს. ცოტა ხანს ასე ვიყავით. მირამ და გიორგიმ კარგად გაუგეს ერთმანეთს, თუმცა მე მერჩივნა, მათთვის მომესმინა, იმისდა მიუხედავად, რომ საუბარი ძალიან მიყვარდა. შემდეგ კი მირამ ტელეფონს უპასუხა და ისევ სიჩუმე ჩამოწვა. კიდევ კარგი, მირამ დროზევე მოახერხა მოსვლა, თუმცა ამჯერად ამღვრეული თვალებით.

— მოკლედ, მია, უნდა წავიდე, მაპატიე, ისევ ჩემი მშობლები...მივხვდი, რომ ამ ეტაპზე არ ღირდა კითხვების დასმა. ჩანთას ხელი მოვკიდე და ვუპასუხე:— არაუშავს, წავიდეთ.— არა, არა, იყავი შენ... აი, გიორგი ხომ აქაა.— არა, რა სისულელეა! ასეთ ადგილში მარტო ვერ დავრჩები, წამოვალ მეც.— არ რჩები მარტო, გიორგი აქაა, — ღიმილით მომიგო მირამ და გასასვლელისკენ გაემართა. მე კი ღრმად ამოვისუნთქე და ადგილზე გავსწორდი.

— არ გინდოდა ჩემთან დარჩენა? — მკითხა მშვიდი ხმით.— არა, უბრალოდ არ მინდა... აქ არაა ჩემი ადგილი. შენ არაფერ შუაში ხარ.— მაშ, როგორი ადგილებია საშენო?— ალბათ მშვიდი, მყუდრო და ბუნებასთან ახლოს მყოფი.— ვაუ, პაწია მია უკვე ალაპარაკდა, — მომიგო ღიმილით. მე კი მის ამ კომენტარზე გამეცინა.

— გინდა დავლიოთ? — მკითხა უეცრად.— კი, მაწყობს, — ვუპასუხე მეც.

ალბათ ძალიან ბევრი დავლიე, რადგან ბოლოს რაც მახსოვს არის ის, რომ სხეულს თითქმის ვერ ვგრძნობდი. მხოლოდ ვაზროვნებდი... ეგეც ნახევრად. მომენტი, როდესაც მე და გიორგი საცეკვაოდ გავედით, არასდროს დამავიწყდება, რადგან მან მაკოცა. ეს ძალით არ ყოფილა. მეც გამიჩნდა ამის სურვილი. მისი აურა, მისი ენერგეტიკა... ყველაფერი თბილი და ლაღი იყო. ხელის მოხვევა წელზე, რბილი თბილი ტუჩები, შემდეგ სიცივე, კიბეები, ოთახი... ისევ მისი თბილი, რბილი ტუჩები, შეხება სამოსის გარეშე და ძილი.

დილით, როდესაც გავიღვიძე, მჭიდრო შეხება ვიგრძენი. პირველი გვერდზე გიორგი მეწვა, რომელიც ხელებშემოხვეული იყო ჩემზე. მე კი გავიაზრე, რაც მოხდა. არ ვიცი, უნდა მეტირა? ისტერიკა დამეწყო? თუ უბრალოდ წამოვსულიყავი? ისე ვგრძნობდი თავს, როგორც შინ, თბილ სახლში. ეს პირველი იყო ჩემს ცხოვრებაში და ალბათ ყველაზე განსაკუთრებული და უცნაური სექსი. ბევრ ადამიანთან ვერ მოგანიჭებს იმდენ ემოციას, რამდენიც ერთთან...

უცნაურ მომენტში უცებ წამოვდექი. გიორგის ისევ ეძინა. ფურცელი და კალამი როგორც კი ვიპოვე, გადავწყვიტე მისთვის ბოლო წერილი დამეწერა. და ალბათ, თუ ჩემი ადამიანი იყო, მიპოვიდა... ან ვიპოვიდი. ალბათ სულელი ვარ, არა? კი ვარ. ამდენი წლის განმავლობაში ვერ ვისწავლე პრობლემასთან პირისპირ დგომა — უბრალოდ გაქცევა.

"გიორგი, ბოდიში, წასასვლელი გავხდი. არ ვიცი, რა მოხდა, როგორ... ერთი კი ვიცი, რომ ეს ქიმიურია. შენთან ყოფნის დროს იმას ვგრძნობდი, რასაც სხვებში წლების განმავლობაში ვეძებდი. პირველი იყო... ჩემზე უფროსი ხარ, და შესაძლოა ეს უმნიშვნელოა შენთვის, თუმცა ჩემთვის ძვირფასი და ყველაზე უცნაურია. მადლობა, თუ სამადლობელი რამეა. და მაპატიე, რადგან საპატიებელი ბევრია."

წერილი დავდე. შემდეგ კი სამოსი ჩავიცვი. ერთი ღრმა ჩასუნთქვა და ამოსუნთქვა... და მე გავედი ცრემლებთან ერთად, რომლებიც არ ვიცი, საიდან გაჩნდა. თითქოს მთელი სხეული იქ დაბრუნებას მთხოვდა. ამის შემდეგ კი 3 თვე გავიდა, და ჩემში იგივეს ტვირთს ვატარებდი. ივლისის ცხელი ამინდები იმაზე გაუსაძლისი აღმოჩნდა, ვიდრე მეგონა. გარეთ საღამომდე ვერ გავდიოდი, და უმეტესად სიცხე მაღვიძებდა. ამიტომ ჩემი რეჟიმი თითქმის ერთი და იგივე იყო: სამზარეულოში გავდივარ, წყალს ვავსებ მოზრდილ ჭიქაში და ჩემს პატარა ყვავილებს წყალს ვუსხამ. შემდეგ ხელში ვიღებ და ვათვალიერებ მათ სილამაზეს, ნესტოებთან ახლოს მიმაქ და მათ ლამაზ სურნელს ჩემში ვუშვებ. ამ მომენტით ვტკბები. შემდეგ კი ტელეფონის ხმა მესმის. ღიმილით დავაბრუნე ჩემი ყვავილი თავის ადგილას და ყურმილს ვუპასუხე:

„ჩემი და" – რეკავდა.

გამიკვირდა, დიდი ხანია მასთან კონტაქტი არ მქონია. ორი წელია ცალკე ცხოვრობს. ვუპასუხე:

„ეი, როგორ ხარ?"
„კარგად, ლიზა, შენ როგორ ხარ?"
„მე ძალიან ბედნიერი, იცი, რამდენი რამ დამიგროვდა მოსაყოლად? შენ კი არც კი მსტუმრობ!" – მისაყვედურა.

„ხომ იცი, თითქმის არ მაქვს დრო," – მოვიმიზეზე უცებ.
„კარგი, კარგი, შენს გასაკიცხად არ დამირეკავს. მინდა დღეს ჩემთან მოხვიდე, შენც და მშობლებიც."
„რა ხდება, ხომ კარგად ხარ?"
„კი, კი! მინდა ჩემი შეყვარებული, არა, მაგრამ ალბათ მომავალი შეყვარებული გაგაცნოთ!"
„ვაა, რამაგარიაა! ეს როგორ არ ვიცოდი?! როგორ გაიცანი? ან სად, როდის?!" – მივაყარე კითხვები ერთმანეთს.
„გაჩუმდი, ემა! რომ მოხვალ, მერე მოგიყვები."
„კარგი, მიხარია, გავემზადები. და მშობლებსაც შეატყობინე, რომ დაიჯერონ, თორემ მე არ დამიჯერებენ ამ ამბავს," – ვუთხარი ჩემს დას ღიმილით.
მან კი სიცილით ყურმილი გამითიშა.

გავიზმორე, სიცხე კიდევ სხეულზე მეკრა, და სანამ შხაპს არ მივიღებდი, ვერ მოვისვენებდი. საათი თითქმის 5-ს აღწევდა, მშობლებიც გზაში იყვნენ, ამიტომ ოთახში ავირბინე, მოვემზადე და სააბაზანოში შევედი.
1 საათიანი შხაპის შემდგომ გამოვედი და ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე. არჩევანი ლურჯ სარაფანაზე შევაჩერე, რომელიც მკერდის შუაში ოდნავ ჩახსნილი იყო. სარაფანა კი გრძელი და ფარფატა. ფეხსაცმელი დაბალ ქუსლზე შევარჩიე, რომელიც შავი იყო, თუმცა ლამაზი. თმა გავიშრე და ჩამოვივარცხნე. სამოსიც მოვირგე, ძალიან დამაკმაყოფილა. შემდეგ მაკიაჟზე გადავედი: ტონალური თხლად წავისვი, ტუშით მოვიხატე წამწამები და ტუჩზე ღია ვარდისფერი გლოსი წავისვი.
„ვსო, მზად ვარ!" – ჩანთა ავიღე, სადაც ტელეფონი მოვათავსე, და სახლის გასაღები. მშობლებსაც მივუკაკუნე და გასასვლელისკენ დავიძარით. ყველა აღტაცებულები ვიყავით ჩემი დის ამბით. ერთი სული მქონდა, როდის მივიდოდი ლიზასთან და იმ ბიჭს გავიცნობდი.
30 წუთი გზაში ვიყავით. შემდეგ კი კორპუსთან შევაჩერეთ მანქანა, ლიფტი გამოვიძახეთ და ისე ცხელოდა, შესაძლებელი იყო, აქვე წავქცეულიყავი. როგორც იქნა მივაღწიეთ 8 სართულს და გავედით სადარბაზოში. კარზე ზარი დავრეკეთ და რამდენიმე წამშიც ლიზამ ღიმილით გაგვიღო. იგი სამივეს გადაგვეხვია და შეგვიპატიჟა შინ. მიგვითითა საითაც უნდა გვსულიყავით და ჩვენც მას გავყევით.
უფროსწორად, დედა და მამა. მე ისე დამცხა, საპირფარეშოში თავი უნდა მომეწესრიგებინა, თორემ იმ ბიჭს ალბათ გიჟი ვეგონებოდი.
როდესაც დავასრულე, მისაღებში გავედი. ფეხი ღიმილით შევდგი და „გამარჯობა!" იყო პირველი და უკანასკნელი რამ, რაც მე იმ მომენტში ვთქვი. ის, მისი ღია ყავისფერი თვალები, თმა ოდნავ წამოზრდილა, თუმცა ღიმილი იგივე – იგივე კბილებით. როდესაც ღიმილით უყურებდა და ესაუბრებოდა დედას და მამას, ჩემსკენ გამოხედვისას ეს ღიმილი სახეზე შეაშრა. ახლა ისიც იმ სახით მიყურებდა, რა სახითაც მე მას. თითქოს გაჩერდა ყველაფერი, რასაც ვგრძნობდი: დიდი ტკივილი, გაუგებრობა და ნერვიულობა იყო.

„ემააა, ემა, გესმის?" – მხარზე ხელის დადებით გამომაფხიზლა ჩემმა დამ.

„კი, კი, მესმის," – ღრმად ამოვისუნთქე.

„კარგად ხარ? ფერი არგადევს."

„კი, კარგად ვარ, უბრალოდ სიცხემ ცუდად იმოქმედა ჩემზე."

„კარგი," – გამიღიმა და წინ გამიძღვა. – „აი, გაიცანი, ეს გიორგია, ვიზეც მოგიყევი."

„ვიცი, ჯანდაბა, ნეტა არვიცოდე, ვინ არის."

„გამარჯობა!" – ძალით გავიღიმე და ხელი გავუწოდე.

„გამარჯობა," – მანაც იგივეთი მიპასუხა, და მისი რბილი კანი ისევ შევიგრძენი ჩემზე. უცებ გავწიე ხელი და ადგილი დავიკავე.

„აბა, ემა ხომ? რამდენი წლის ხარ?" – მკითხა ცივად, თუმცა ეტყობოდა, რომ არ უნდოდა რამე შეემჩნია.

„20," თავად?– მივუგე ისევ ყალბი ღიმილით.

„27, შენზე საკმაოდ დიდი," – მომიგდო უხეშად და ღიმილიანი მზერით ლიზას მიუბრუნდა.

„რანაირად მელაპარაკება? თუ ასე უნდა ესაუბრა, ნუ შემოვიდოდა კომუნიკაციაში," – ახლა უფრო მეწყება ნერვიულობა. ერთმანეთში ვხლართავ თითებს და ვცდილობ, მზერა საკვებზე გადავიტანო და ასევე მათით დავკავდე. ამ მომენტში არჩევანს ცეზარზე ვაკეთებ და ალუბლის წვენზე. თუმცა ზუსტად ამ დროს ჩემი და მეხუმრება:

„რა ფერი გადევს, გოგო, რაიყო, პირველი გქონდა და დაორსულდი?"

ლუკმას ძლივს ვყლაპავ და ვცდილობ მოვიფიქრო, რა ვუპასუხო.

„ლიზა, გეყოფა, რაებს მეუბნები?!" – ხალისით ვუბრუნებ პასუხს, თუმცა ვაი ამ ხალის, რომელიც ოდნავადაც არაა რეალური.

„კაი, არ დამიმალო, მითხარი, ვინმე არ გყავს? ამოიყვანე, გიოს გავაცნოთ!"

-დავფიქრდები, უეცრად ვახეთქებ ისეთ რამეს, რასაც ძალიან მალე ვნანობ, რადგან ახლა გიორგისკენ გადამაქვს მზერა, რომელიც მაკვირდება ნაწყენი და გაბრაზებული მზერით. ღმერთო, ახლა ამას მართლა გონია, რომ ვინმესთან ვარ? ან ორსულად? ლამისაა მაგიდაზე დავარტყმევინო საკუთარ თავს თავი, რადგან ყოველი სისულელეს შემდეგ იგივეს ვაკეთებ.

ლიზა უბრალოდ მიღიმის და ისევ გიორგისთან და მშობლებთან აგრძელებს საუბარს. რამდენიმე წუთი ასე ვიჯექი და ვჭამდი, შემდეგ კი სკამიდან წამოვდექი.

„მე ჩავალ მარკეტში, სიგარეტს ვიყიდი და ამოვალ," – ღიმილით ვუთხარი მათ და გამოვედი. როდესაც კარებიდან გავედი და სადარბაზოში აღმოვჩნდი, აქაური სითბო აღარ მეჩვენებოდა ისეთი მხურვალი, როგორც შიგნით. ლიფტს ვიძახებ, ხურდის ჩაგდების შემდეგ კი ველოდები, რომ დაიძრას. უეცრად იღება ისევ და გიორგი შემოდის.