ემაა, ემა გაიღვიძე, საშინელი ტკივილს ვგრძნობ თავის არეში და გაღიზიანებული ვახელ თვალებს. პირველი, რასაც ვხედავ, ჩემი დის მოცინარი სახეა, რომელიც მაღვიძებდა.
• რა ჯანდაბააა, ლიზააა, რაგინდა?
• ადექი, ხომ ხედავ, გესტუმრე. ასე უნდა დამხვდე? ყალბი წყენით მითხრა.
• რაღაც ხშირად მოდიხარ ჩვენთან, ასე მოგენატრა ჩემთან ყოფნა?
• ნუ ხარ დეგენერატი და ადექი.
• კარგი, ხოოო, მაცადე და გამოვალ, თავი დამიქნია. წამოდგა და კარებისკენ დაიძრა. მიხურვის ხმა როგავიგე, წუწუნით ჩავრგე თავი ისევ ბალისში. სიცხე უკვე შემაწუხებელი იყო, და აქეთ-იქეთ ვწვებოდი, რომ მეპოვა კომფორტი და სიგრილე. თუმცა, ბოლოს სწრაფად წამოვდექი და ბალიში მოვისროლე საწოლზე. მეზიზღება, როდესაც მაღვიძებენ, და მეზიზღება ზაფხულის უშინაარსო, ცხელი მზე. ფეხზე ჩავიცვი ტანსაცმელი, გავისწორე და სამზარეულოში გავედი. მშობლები და ლიზა საუბრობდნენ. ღიმილით მომესალმნენ. ცოტა ხანს ვისაუბრეთ, შემდეგ საპირფარეშოში შევედი, თავი მოვიწესრიგე და სამზარეულოში დავბრუნდი. მაცივარი გამოვაღე, საიდანაც ცივი ყავის ინგრედიენტები გადმოვალაგე და ავთქვიფე. ჭიქაში გადავასხი და ჩამოვჯექი. სახე მოვიზილე. საშინელ ხასიათზე ვიყავი და ერთი სული მქონდა, საღამოს ცოტა აგრილებულიყო. ტელეფონი გავხსენი და მირას მივწერე, დღეს სადმე თუ გავდიოდით. მან კი მიპასუხა, რომ ეპილაციის დღე გვქონდა, ამიტომ სიზარმაცით გავაქნიე თავი, დღეს მხოლოდ წოლა მქონდა გეგმაში. პასუხი მივწერე და ტელეფონი დავდე, რა დროსაც ჩემები შემოდიან ოთახში.
• რაიყო, რა ხასიათზე ხარ? სიცილით მითხრა ჩემა დამ.
• ცხელა და არ გამომიძინებია, შენი წყალობით, ღრენით მივუგდე პასუხი.
• კარგი, ხო, მაპატიე. მოკლედ, დღეს გცალია?
• ეპილაციაზე მივდივართ მე და მირა, რაარი რო?
• ოო, მოიცლის ეგ, ეპილაცია გიორგისთან მივდივართ.
• წადით თქვენ, რა, მე რა მინდა გიორგისთან?
გიორგის ხსენებაზე გული ხშირად მიცემს, და ვცდილობ, არ დამეტყოს. ამიტომ ვჩუმდები და ყავას ვსვამ.
• დედამის უნდა ჩვენი გაცნობა. ცოტა უხეში ქალია, რა, ხოდა, მე რო გავაცანი მშობლები, გინდა თუ არა, გიორგის დედასაც მოუნდა ჩვენი გაცნობა.

მუცელში უცნაური შეგრძნებას ვგრძნობ, რადგან ვიაზრებ, რომ მათი ურთიერთობა იმაზე ოფიციალურია, ვიდრე ეს მე მგონია.
• კარგი, წამოვალ, მკვახედ ვუპასუხე და ისევ ყავას დავუბრუნდი.
• მაშინ ცოტა ხანში გაემზადე და გავიდეთ.
• ასე ადრე? კარგი, რაა, ჯერ არც კი მიჭამია.
• ხოდა, მაგიტოო, იქუნდა ჭამო, დედამისი დილიდან აკეთებს საჭმელს და გველოდებიან.
მიპასუხა ჩემა დამ და ტელევიზორთან გავიდა, სადაც დედა და მამა საუბრობდნენ.

ღრმად ამოვისუნთქე, ყავას ვსვამდი და ვფიქრობდი, რამდენად დაძაბული ხდება ეს ყველაფერი და როგორი უცნაური, აგრეთვე არ ვიცი, ვიწუწუნო, თუ რა ვქნა. რაც შემიძლია, იმას ვაკეთებ, დროს ვავალებ, იმას, რასაც ალბათ მე უნდა ვფიქრობდე და ვაკეთებდე. მაგრამ საბოლოოდ მაინც დროზეა დამოკიდებული, რა როგორ მოხდება. ამიტომ მირას სიტყვები მრჩება გონებაში, რომ რაღაც მოხდება და ყველაფერი დალაგდება. და იმედია, ეს რაღაც არ იქნება ის, რაც ჩემს ცხოვრებას მიწასთან გაასწორებს.

ახლა უფრო წამიხდა ხასიათი, ყავაც დავასრულე, ავიღე და ნიჟარაში ჩავდე. ჩემებს შევატყობინე, რომ ოთახში გავდიოდი და კარები შევაღე. საწოლზე მოწყვეტით დავეცი და ცოტა ხანს ვფიქრობდი, რა შემეძლო ჩამეცვა. რამდენიმე ვარიანტი მქონდა, თუმცა ამისთვის დრო ჯერ კიდევ მქონდა. ამიტომ გავაგრძელე წოლა. ცოტა ხანს ჩამეძინა, თუმცა სიცხემ ისევ გამაღვიძა, და უკვე დრო იყო ჩამეცვა. კარადა გამოვაღე, საიდანაც თხელი შავი კაბა გადმოვიღე, რომელიც მუხლ ზემოთ იყო, თუმცა თხელი და ფარფატა, ქვემოთ თეთრი ბალეტკები მოვირგე. შემდეგ თმის უთო გავაცხელე, სანამ მაკიაჟს წავისვამდი, რაც როგორც ყოველთვის, ტონალური, ტუში და კონტურით შედგებოდა. უთოთი ძირებში დავიხვიე ჩემი გრძელი თმა და დავიფიქსირე. სუნამო შევისხი და ჩანთაშიც ჩავალაგე ნივთები. ყველაფერი ავიღე სათვალეებთან ერთად და გავედი მისაღებში, სადაც ჩემები უკვე გამზადებულები მელოდნენ.
• როგორც იქნააააა, თქვა ლიზამ.
• არ მივდივართ? - ამოვიწუწუნე.
• კი, ახლა გავდივართ, სათვალეები გაიკეთე, მზეა საშინელი, მომიგო დედაჩემა.
წუწუნით მოვირგე სათვალე და გასასვლელისკენ დავიძარით. კანი ლამის შემეტრუსა, როდესაც მზემ დამაჭირა. გასვლისას უკვე ვიცოდი, რა საშინელი დღეც იქნებოდა. მანქანაში ჩავსხედით და დავიძარით სავარაუდოდ გიორგის სახლისკენ. გზად მარკეტში შევიარეთ, ჩემთვის სიგარეტი და ენერგეტიკული ავიღე, სათვალეები მოვირგე და ისევ უკან დავიკავე მანქანაში ადგილი. საბოლოოდ საბურთალოზე კორპუსთან შევაჩერეთ მანქანა, და როდესაც გადმოვედი, მივხვდი, რომ იმ ბართან ძალიან ახლოს ცხოვრობდა გიორგი. ალბათ ხშირად დადის იმ ადგილას გავიფიქრე და გავყევი ჩემებს. ძალიან ვნერვიულობდი, არ შემეძლო ასე ავსულიყავი.
• აუ, მალე მოვალ, მირას უნდა დავურეკო, წამოვროშე უეცრად.
• მერეც დაურეკავ, ამოდი, რანაირად იქცევი? ბღვერით მითხრა დედაჩემა.
• კარგი რა, მოვალ, მალე, ეპილაციაზე მელოდება, ადით თქვენ.
• წინაზეც ასე წახვედი, არ შეიძლება უზრდელობაა, მითხრა დედამ, და დანებების ნიშნად ჩემს დას და მამას გაყვა.

შვებისგან ამოვისუნთქე და მირას დავურეკე. რამდენიმე წამში ძილნარევი ხმით მიპასუხა:
• გისმენ, ემა, რახდება?
• მირა, მიშველე.
• რა ხდებაა?
• გიორგის კორპუსთან ვარ.
• რა გინდა, გიორგის კორპუსთან ხომ კარგად ხარ? - დაეჭვებით მკითხა ჩემა დაქალმა.
• კი, დღეს უნდა გავიცნოთ დედამისი და ვერ ავდივარ, ვერც ეპილაციაზე მოვდივარ.
• ადი, რა, განერვიულებს, შენ უნდა ნერვიულობდე თუ ლიზა.
• არვიცი, აღარ მინდა მისი ნახვა, ყველაფერი ისეთი ოფიციალურია, სახეზე ნერვიულად მოვისვი ხელი.
• ემა, დამშვიდდი და ადი, ნუ ღელავ, თუ რამეა, მომწერე და ყურადღება გადაიტანე.
• აუ, არვიცი, ძალიან დახუთული ვარ.
• შფოთვა დაგეწყება, გთხოვ, ადი და უბრალოდ გაესაუბრე დედამის, იქნებ არაა ცუდი ადამიანი? სულ ნუ მიაქცევ გიორგის ყურადღებას.
• კარგი, კარგი, ავალ, მადლობა, ბოდიში თუ გაგაღვიძე.
• ნუ მიხდი ბოდიშს, მიდი და აქვარ იცოდე.
• კარგი, მიყვარხარ.

მირამ ყურმილი გამითიშა და ღრმად ჩავისუნთქე, შევბრუნდი უკან სადარბაზოში შესასვლელად. სადარბაზოში შესვლისას გრილმა ჰაერმა სახეზე შვება მომგვარა. ლიფტი გამოვიძახე და დაველოდე, როდის ჩამოვიდოდა ქვემოთ. ჩემ დას მივწერე, რომელ სართულზე იყვნენ და მეც დავიძარი მაღლა სართულზე. როდესაც შავ რკინის კარებს მივუახლოვდი, კიდევ ერთხელ ჩავისუნთქე და ზარი დავრეკე. ცოტა ხნის შემდეგ მძიმე ნაბიჯების ხმა გავიგე და კარიც გაიღო. გიორგიმ ღიმილიანი სახით გამიღო კარები და შინ შემიპატიჟა.

„გამარჯობა“, მოკლედ მივესალმე და ჩანთის დასაკიდად წავედი.

„გამარჯობა“, უკან გამომყვა და საკიდისკენ მიმითითა.

„რა გჭირს?“ ზემოდან ჩამომხედა უცნაური სახით.

„რა მჭირს?“ მეც გაკვირვებული სახით ჩავიხედე სარკეში. იმედიმქონდა, რამე არ წამეტყაპნა ოფლისგან.

„ფერი არგადევს, მოხდა რამე?“ ინტერესით მკითხა.

„არა, ყველაფერი კარგადაა“, მკრთალი ღიმილით ვუპასუხე. ცოტა ხანს ჩუმად ვიდექით, მერე კი გავაგრძელე.

„აჰმ, გიორგი, სად არიან ჩემები? სად შევიდე?“

„წამოდი, გაგიყვან“, ესღა თქვა და უკან გავყევი. მაგიდა უკვე გაშლილი იყო, სადაც ჩემი მშობლები ღიმილიანი სახით ისხდნენ. ლიზა კი აშკარა იყო, უკმაყოფილო სახით შეჰყურებდა ყველას. და თავში შავგრემანი, თაფლისფერი თვალებით ქალი იჯდა, რომელსაც ხელები ბეჭდებით და საათით დაემშვენებინა. აშკარა იყო, გიორგი დედას გავდა, მათ ერთნაირი ლამაზი ცხვირი და ტუჩის მოყვანილობა ქონდათ. ფიქრებში ვიყავი გართული, როდესაც დედამ მომმართა:

„ოხ, ემაც მოსულა. ეს ჩემი შვილია, ემა უმცროსი“, ღიმილით გააცნო ჩემი თავი დედამ გიორგის დედას.

„ემა, როგორი ლამაზი გოგო ყოფილხარ, სასიამოვნოა შენი გაცნობა, მაიკო მქვია მე.“

„სასიამოვნოა “, ღიმილით მივუგე და ჩემებისკენ დავიძარი, რომ მათთან დავმჯდარიყავი.

„მოდი აქ, დაჯექი, ვისაუბროთ“, ღიმილით დაატყაპუნა ხელი მაიკომ გვერდზე. მეც უფრო გახსნილი ვიყავი ამ ქალის დახვედრით და გვერდზე მივუჯექი.

„რამდენის ხარ, ემა?“

„20-ის.“

„უფრო დიდის მეგონე“, გიორგის ხელა სიცილით დამადო ფეხზე ხელი.

„ხო, ესე გონიათ ბევრს “, მეც გავიცინე. ცოტა ხანში გიორგი შემოდის და ლიზას გვერდზე იკავებს ადგილს. ლიზა კი ღიმილით უყურებს. ვცდილობ მათ ყურადღება არ მივაქციო და მაიკოსკენ გადავერთო.

„გიო, ემა 20-ის ყოფილა, მე კი შენი ტოლი მეგონა. კიდევ კაი, ვინმეს არ ვუთხარი შეცდომით მისი ასაკი“, გაიხუმრა თავის შეცდომაზე მაიკომ.

„ხომ “მკვახედ უპასუხა დედას ხუმრობას და ჩემსკენ გადმოიტანა მზერა. დაეჭვებული და ინტერესით მაკვირდებოდა, თითქოს მთხრიდა თვალებს, რომ რამეს ვუმალავდი. გაკვირვებული შევხედე, მერე კი ისევ მაიკოსკენ გადავიტანე მზერა.“

„მაიკო, სიგარეტი რომოვწიო, პრობლემა ხომარ გექნება?“ ნერვიულად ვკითხე.

„არა, მეც მინდა, გაქვს?“

„კი, დედა სად დავდე, რომ ვიყიდე ენერგეტიკულთან ერთად?“

„სამზარეულოში მაგიდაზე“, მანიშნა დედამ.

„ახლავე ავიღებ და მოვალ“, ღიმილით ვუთხარი მაიკოს და სამზარეულოში გავედი. პარკიდან სიგარეტი, ენერგეტიკული და ასანთი ამოვიღე. უკვე ვტრიალდებოდი, რადროსაც ლიზას შევეჯახე.

„ვაიმე, ღმერთო, როგორ შემაშინე“, ლიზა ხუმრობით გულზე მივიდე ხელი.

„რა ჯანდაბას აკეთებ, თუ ხვდები?“ ღრენით მომიგო.

„რა? ვერ ვხვდები, რაზე საუბრობ?“

„ვერ გავიგე, შენ ხარ გიორგის შეყვარებული? თუ რატო აწონებ თავს მაიკოს მთელი დღეა, ყურადღებას არ მაქცევს და ჩემს წონაზე აკეთებს კომენტარს, შენზე კი… უი, ლამაზი ემა მოსულა“, მომიგო და ხმაურიანად ჩააგდო ჭიქა ნიჟარაში.

„რანაირად მელაპაკები, რაშუაშია ეგ? დაუფიქრდი, რაებს ამბობ! არაფერი მითქვამს, თვითონ დამიწყო საუბარი“, გაბრაზებულმა და ნაწყენმა ტონს ავუწიე მეც. ცოტა ხანში კი გიორგი შემოდის.

„რა გაყვირებთ, რახდება?“ ეჭვნარევი მზერით გამოგვხედა ორივეს.

„არაფერი, ემას გავახსენე, უბრალოდ რომ ყველაფერში არუნდა ჩაეკვეხოს“, უთხრა ლიზამ და ახლა ჩუმად ვიდექი და გაბრაზებას ძლივს ვიკავებდი.

„რა ხდება, ლიზა, რაზე ლაპარაკობ?“

„არაფერი, საყვარელო“, ღიმილით მიუგო ლიზამ და გავიდა. ღრმად ჩავისუნთქე ჰაერი და მეც გავყევი უკან, რა დროსაც ხელი მომკიდა გიორგიმ და თავისკენ შემატრიალა.

„რა ხდება?“

„რა უნდა ხდებოდეს?“

„წესივრას მიპასუხე, რა ხდება, ემა, უკვე ნერვები მეშლება“, მკაცრი ტონით მიპასუხა.

„არაფერი, შემეშვით შენც და ლიზაც!“, ხელი ავიქნიე, ხელი გავაშვებინე და გავედი ოთახში. გავიგე, როგორ ჩაისუნთქა ღრმად გიორგიმ და უკან გამომყვა.

„მოდი, ემა, საფერფლე მოვიტანე“, ღიმილით მანიშნა მაიკომ. მეც ღიმილით მივუჯექი, სიგარეტს გადავუკიდეთ და „ჭორაობა“ დავიწყეთ.

„ემა, არგყავს შეყვარებული?“

„არაააა“, ღიმილით ვუპასუხე.

„რატო? ასეთი ლამაზი გოგოხარ გეტყობა, ხასიათებითაც კარგი ხარ, რა პრობლემაა?“

„ნუ, ჩემი ადამიანი არ მიპოვნია ჯერ“, გიორგის ჩაცინება მესმის და წარბის აწევით ვაპარებ მზერას მისკენ, რომელიც უცებ ჩერდება და ლიზასთან იწყებს საუბარს.

„როგორი კარგი კანი გაქვს, ეპილაციას იკეთებ? ვერ დავადგი, საშველი! ისე მინდა მისვლა“, უეცრად თქვა მაიკომ.

„კი, მე და ჩემი დაქალი დავდივართ. სხვათაშორის, აქვეა ამ უბანში. დღეს უნდა წავსულიყავი და ხვალისთვის გადავდე, თუ გინდათ, ნომერს მოგცემთ.“

„აუ, რა კარგია, ხვალ ერთად წავიდეთ, მოდი!“

„არ არის პრობლემა, დრო შევათანხმოთ“, გავუღიმე და სასმელი მოვსვი. ლიზასკენ ვაპარებ მზერას, რომელიც ეგოისტურად მიყურებს. შემდეგ, ალბათ ჯინაზე, იწყებს მაიკოსთან საუბარს.

„ისე, მაიკო, დეიდა, მარტო გიორგი გყავთ?“ წამოაყრანტალა უაზრო შეკითხვა.

„კი, დედის ერთაა, თუმცა ყველა რესურსი მასში ჩავდე. შვილი იმდენი უნდა გყავდეს, რამდენსაც შენი რესურსები წვდება. ეს დიდი პასუხისმგებლობაა“, მიუგო მაიკომ.

„ხომ მეც მინდა შვილები, გიორგის თუ ემსგავსებიან, კი, საერთოდ იდეალურია“, ნაგლურად გაუღიმა მაიკოს, რომელიც შოკირებული იყო. მე კი დაძაბული გადავხედე გიორგის, რომელიც უბრალოდ ჭამდა, თუმცა ეტყობოდა, არ სიამოვნებდა ეს საუბარი. კიდევ ერთხელ გამიცრუვდა იმედები, რომ რამე შეიცვლებოდა. ისინი შექმნიან ოჯახს და იცხოვრებენ კარგად. აღარ მინდა მათთან, მინდა მოშორებით ვიყო და გავეცალო მათ. დავიღალე ამდენი ტკივილით.

ძალიან ფიქრში ვიყავი გართული, რომ მაიკომ მითხრა:

„ემა, ვიღაც უნდა გაგაცნო.“

„ვინ?“ გამეცინა მის ასეთ ბავშურ აჟიტირებაზე.

„ძალიან კარგი ბიჭია, 25-ისაა, ჩემი დაქალის შვილია, დემე ქვია, შავგრემანი, მაღალი. თან, რო გიყურებ, ძალიან მოუხდებით.“

„არ ვიცი, არა, იყოს, არაა საჭირო.“

„რატო? კარგი ხასიათების ბიჭია, გაუგებ, თან ხელს შეგიწყობს ყველაფერში. ისეთი დახვეწილი ხარ, რომ ალბათ ბევრ რამეს გიყიდის“, თან ხითხითით მითხრა მაიკომ და მეც გამეცინა.

„არა, იცით, არვარ მზდ…“

„კარგი, რა, გაუგე…“

„დედა, გეყოფა!“ ხმაურიანად დააგდო კოვზი თეფშზე გიორგიმ. უეცარი ხმაურისგან შეშინებულმა გავხედე გიორგის. სულ დაჭიმული და გაბრაზებული იყო, არ მეგონა, ასე თუ გაღიზიანდებოდა.

„რა იყო, გიორგი, ეს რა ქცევაა?“ შეაშინე ემა, სულ დატუქსვით უთხრა დედამ შვილს.

„სხვა თემაზე ილაპარაკე“, გაღიზიანებულმა უთხრა გიორგიმ და საუბარი დაიწყო დედასთან და მამასთან.

მაიკო კი შემოტრიალდა და ყურში ჩამჩურჩულა:

„არ მიაქციო ყურადღება, იეჭვიანა, უბრალოდ გაეცინა.“

„რა?“ დაძაბულმა ვკითხე, შემდეგ კი გავაგრძელე. „გიორგი, ჩემი დის შეყვარებულია, ის არ იეჭვიანებდა, უბრალოდ არ მოსწონს დემე. ალბათ ნერვიულად მოვისვი თმაზე ხელი.“

„ნუ გაჯიუტდები, ემა, ყველაფერი ვიცი. მე და ჩემს შვილს კარგი ურთიერთობა გვაქვს“, თვალი ჩამიკრა და ჭიქა ღვინო მოსვა. მე კი სახეზე სულ ავწითლდი სირცხვილით, დაბნეულობით და ყველაფრით. გიორგის ვუყურებდი გაბრაზებული და ვოცნებობდი, მარტო ვყოფილიყავით, რომ თვალი დამელურჯებინა მისთვის. გაღიზიანებულმა მოვსვი წვენი და მზერას არ ვაშორებდი. რამდენჯერმე შემომხედა და ალბათ მწველი მზერა რომ იგრძნო, დაბნეული თავის ფხანვა დაეწყო, მაგრამ მერე გაკვირვებით შემომხედა და მანიშნა, რა ხდებოდა.

საზიზღარი მზერით გავხედე და ტელეფონი ავიღე, სქროლვა დავიწყე, რომ ცოტა დავმშვიდებულიყავი.

„რატო მიყურებ ეგრე?“ მომივიდა გიორგისგან მესიჯი.

„შემეშვი, გიორგი, ნუ მწერ, ნუ!“

„რა ხდება, რა გჭირს, ნერვებს ნუ მიშლი, მიპასუხე, მთელი დღეა გითმენ.“

„არუნდა გეთქვა, დედაშენმა როიცის ყველაფერი?“

„რა?“

„რა და, დედაშენმა მითხრა, რომ ყველაფერი იცის ჩვენზე. ისე შემრცხვა, უსირცხვილო ხარ, შემეშვი. იცოდე, თავს ვიკავებ, რომ აქვე არ გაგლანძღო შენი დაუდევარი საქციელის გამო.“

„ნუ ბოდიალობ, გადი, ცივი წყალი დალიე და დამშვიდდი, ნუ მაღიზიანებ უაზროდ. რამე პრობლემაა, რო იცის? ვერ გავიგე?“

„აზრი არ აქვს შენთან საუბარს, აზრი!!!“

„ემა, ნერვებს მიშლი უკვე, ისედაც გაღიზიანებული ვარ, უარესად ნუ ამიშლი ნერვებს, გთხოვ, ამ ერთხელ მაინც.“

ღრმად ვსუნთქავ და ტელეფონს ვდებ, ღვინოს ვსვამ, რომელიც საკმაოდ კარგად მოქმედებს, და უკვე ლოყებზე სიმხურვალეს ვგრძნობ. ხასიათში კი ცვლილებას ვგრძნობ.

„ნუღა სვამ, მთვრალი ხარ“, მესიჯი მომდის, რომელსაც ირონიულად ვუყურებ, შემდეგ კი თვალს გიორგისკენ ვაპარებ, რომელიც გაბრაზებული მიყურებს. ყურადღებას არ ვაქცევ და მაიკოს ჩემს ნომერს ვაწერინებ, როდესაც უკვე ნელ-ნელა დგებიან ჩემები და ვახსენებ, დამირეკოს, რომ ხვალ დრო შევათანხმოთ. ჩემები დერეფანში გადიან, მე კი ისევ მაგიდაზე ვზივარ და ჩემს ჭურჭელს სამზარეულოში ვაბრუნებ. რა დროსაც მაიკო მეხუმრება, რომ ხვალ დემეს გამაცნობს. მეც მეცინება უაზროდ და სამზარეულოში გავდივარ, წყალს ვავსებ და ვიყუდებ. რა დროსაც მძიმე ჭიქის დაგდების ხმა მაფხიზლებს.

„რა ჯანდაბააა?“ სახის მანჭვით შევბრუნდი.

„გიორგი, სულ გაგიჟდი? რას გადაეკიდე ამ ჭურჭელს, ვტუქსავ დედასავით!“

„ახლა უკვე ნერვები მეშლება. ხვალ მეც წამოვალ“, მითხრა მტკიცედ.

„რა?“ სიცილი მივარდება.

„რა გაცინებს? სერიოზულად გეუბნები“, ბღვერით დამყურებს.

„რა იყო, ეპილაცია გინდა?“ ვეხუმრები, რა დროსაც ჩემკენ იწევა და მკაცრად მეუბნება.

„არ მეცინება, ემა, არ გაიცნობ დემეს, იცოდე, ძვლებში დავამტვრევ და ზედ დაგაყოლებ შენც.“

„რა გინდა? წადი, რა, ლიზასთან ერთად ბავშვები აკეთე, გამანებე თავი! უაზროდ ვროშავ სისულელეს და უცებ პირზე ვიფარებ ხელს.“

„ბოდიში,ვამატებ უცებ.“

„გითხარი უკვე, იცოდე, ხვალ მშვენივრად მეცოდინება, სად იქნები და როგორ. ნერვები არ ამიშალო, იცოდე!“

„და რა პრობლემაა, გიორგი? თანაც ცუდი ბიჭი არ ჩანს“ ჯიბრზე ვამატებ კომპლიმენტს.

„გითხარი უკვე, არა, თქო! ესეიგი არა, წესივრად იყავი, თორე არვიცი რას ვიზავ“, მითხრა და მომშორდა. სამზარეულოდან გავიდა. მე კი ღიმილით გავედი ჩემებისკენ და სადარბაზოში მაიკო გადავკოცნე.

სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა, მაიკო. ხვალ შეგეხმიანები, – ვუთხარი და ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე. მისგანაც იგივე სითბო ვიგრძენი და შევტრიალდი უკან.

ლიფტი გამოვიძახეთ, ასე ჩავედით მანქანისკენ. როდესაც მანქანას მივუახლოვდი, უკან დავიკავე ადგილი, რა დროსაც გამახსენდა, რომ ჩანთა მაღლა დამრჩა.

– ვაიმე, ჩემი ჩანთა! – წამოვიკივლე უცებ.

ამ დროს გიორგი გამოვიდა სადარბაზოდან, ჩანთით ხელში, და ძლივს დავმშვიდდი. უცებ გადავვარდი მანქანიდან და გამოვართვი ჩანთა.

– ვაიმე, მადლობა! ახლა გამახსენდა, რომ დამრჩა.

– არაუშავს, მიდი, აიღე, – გამომაწოდა ჩანთა და თან უეცრად მომაძახა:

– იცოდე, არ დაგავიწყდეს, რაც გითხარი!

ღიმილით დავუქნიე ხელი, თითქოს მისი ნათქვამი ვერც გავიგე. მანქანაში ჩავჯექი, თავი გადავდე და დამეძინა. ეს ყველაფერი კი ღვინის ბრალია…

არ მახსოვს, როდის ან როგორ ავედი ოთახში, თუმცა ეს დღე ემოციების ბომბა იყო.



მეგობრებო:))) დავამატებ თავებს თუ სურვილი გექნებათ იმედი მაქვს მოგწონთ<33