უეცრად იღება ისევ და გიორგი შემოდის.
„ჯანდაბა, კარგი რა, უბრალოდ მარტო დამტოვეთ."
„1 სართულზე ჩადიხართ?" – ისე იქცევა, თითქოს არ მიცნობს.
გულმა წამიერად გამოტოვა დარტყმა. რამდენჯერ მიფიქრია, რომ ისევ შევხვდებოდი, მაგრამ არა ასე. არა ასეთ დროს, ასეთ მდგომარეობაში.
„ჰაჰ, რა სულელი ხარ, ემა, 3 თვეში მან გოგო იპოვა, ალბათ უყვარს კიდეც. შენ კი მასზე ფიქრში ათენებდი და იძინებდი," – ირონიულმა ღიმილმა გაიკვალა ჩემს სახეზე კვალი.
„დიახ," – აშკარა იყო, თავი დამიქნია და ასე ჩუმად დავიძარით, ჩავედით და გავედით სადარბაზოდან.
გეზი მაღაზიისკენ ავიღე და შიგნით შესვლისას გრილმა ჰაერმა შვება მომგვარა. თითქოს ახლა მოვედი გონზე. სიგარეტი ვიყიდე ენერგეტიკულთან ერთად და პარკისკენ დავიძარი. იქ ცოტა ხანს ვერ ავალ, არ შემიძლია, ვერ ავიტან.
ლიზას მივწერე მესიჯი, რომ უბრალოდ პარკში ვიჯექი და მალე ავიდოდი,და  არ ეღელვათ. ტელეფონი დავდე, სიგარეტის ღერი პირში მოვითავსე და სიგარეტს გადავუკიდე. კვამლთან ერთად თითქოს ფიქრები გამოვუშვი . ჯერ კიდევ არ მჯეროდა, რომ ის მართლა დავინახე.
ფიქრებში ჩაძირული ვერც კი შევამჩნიე, როგორ მომიჯდა გვერდით ვიღაც. მოულოდნელობამ სუნთქვა შემიკრა და ინსტინქტურად მისკენ გავიხედე.
გიორგი.
ისიც ეწეოდა. მის სახეს ღამის შუქი ეფინებოდა.  თითქოს დროის მანქანაში ჩავჯექი და ყველაფერი თავიდან დაიწყო.
„გაიქეცი?" — ირონიული ჩაცინებით მკითხა, თუმცა არ მიყურებდა. ისევ წინ იყურებოდა.
მის ხმაში იყო რაღაც, რაც გულს მიჩხაპნიდა.
„რა?" — გაკვირვებულმა და ნაწყენმა ვკითხე.
„რა ვერ გაიგე? გაიქეცი-მეთქი! თუმცა რა მიკვირს... ეს ხომ შენი კლასიკაა." — ისევ იგივე სიცილი. მაგრამ ამ სიცილში სიბრაზე არ იგრძნობოდა. მხოლოდ ტკივილი.
„გიორგი, რაებს მეუბნები? რანაირად მელაპარაკები?"
„რას გეუბნები გაუგებარს?" — ამჯერად ჩემსკენ შემოატრიალა თავი, სიგარეტს ნაფაზი დაარტყა და ისევ განაგრძო. — „როგორ დაგელაპარაკო? ტკბილად თუ როგორი საყვარელი ხარ და როგორ მომენატრე?"
„არა, უბრალოდ... ირონიის გარეშე საერთოდ ვერ ვიგებ, რა გინდა... ან რატომ არ ხარ სახლში, ლიზასთან?"
„როგორც დაიმსახურე, ისე გესაუბრები. ვერ ვხედავ პრობლემას. შენ სულ გარბიხარ, არც მიკვირს... ბავშვი ხარ და ბევრ რამეს გაურბიხარ. ნუ ღელავ, ავალ... მე არ გავრბივარ ხოლმე."
სიტყვები ბასრი იყო, მაგრამ მე უფრო მწვავდა ის, რომ ნაწილობრივ მართალი იყო. ვგრძნობდი, როგორ ცხელდებოდა ჩემი სახე.
„საერთოდ აზრი არ აქვს შენთან საუბარს.“ ცრემლები უკვე თვალებზე მადგებოდა, მაგრამ ვცდილობდი, არ შემეხედა მისთვის. ალბათ, მასაც სწორედ ეს სურდა...
„რა აზრს ეძებ? რას?" — ხმაში გაღიზიანება დაეტყო. — „რა გინდა, შენი საქციელის მერე ადეკვატური მიდგომა? ჩემი აზრით, ესაა ყველაზე ნორმალური."
„რა ჯანდაბის გამო მელაპარაკები ახლა?!“ — უკვე ყვირილზე გადავედი. — „ამით იღებ სიამოვნებას? რომ ხედავ, როგორ მტკივა და მწყინს? იმით, რომ ჭიაყელასავით მჭყლიტავ შენი საუბრით?!"
„რა ლაპარაკზე მელაპარაკები?!" — მკითხა მკვეთრად. — "გაიქეცი და დამტოვე... საუბრის გარეშე! განხილვის გარეშე! მე მკითხე, როგორ მეწყინა ან ვიდარდე? გეკითხები!"
მისი თვალები სიბნელეშიც კი ცეცხლივით ანათებდა. პირველად ვხედავდი ასე გულწრფელად გაბრაზებულს. და პირველად ვგრძნობდი, რომ ეს ყველაფერი სულაც არ იყო მარტივი მასთვის.
მე გავიქეცი, მან კი... მთელი ეს დრო დამელოდა?
„მე... მე უბრალოდ გადავ..."
„აღარ გააგრძელო! არ მინდა უაზრობების მოსმენა! გთხოვ, გაჩერდი. არაუშავს... ალბათ შენმა ბიჭმა მოგანიჭა იმხელა სიამოვნება, რომ ამ ყოველივეზე ფიქრის დრო არ გქონდა." — ისევ ის ცინიკური ღიმილი.
„რა სისულელეა!" — ჩავიცინე მწარედ. — „გიორგი, არ მყავს „ბიჭი". ეს უბრალოდ... ავტომატურად ვთქვი. და რა სიამოვნებაზე მელაპარაკები საერთოდ? რანაირად მესაუბრებიიიი? თუ ხვდებიიიი, გიორგი?! პირველი იყავი... და მაგის მეტი არავინ ყოფილა! ეს შენ ხარ, ვინც გააგრძელა ცხოვრება და იღებს სიამოვნებას!"
მან თითქოს სუნთქვაც კი შეწყვიტა. ხელი ნერვიულად გადაისვა თმაზე და თავი ჩახარა. 
„სამი თვე ვფიქრობდი, რომ ყველაფერი სხვანაირად იქნებოდა... თუმცა შევცდი. ისევ შევხვდით... თუმცა არ მგონია, რამე გამოვიდეს. ისე მაინც მოიქეცი, რომ მე არ მელაპარაკო ასე."
დუმილი წამით ჩამოვარდა. ალბათ ორივეს გვჭირდებოდა მომენტი, რომ ყველაფერი გადაგვეხარშა.
„უნდა წავიდე... უნდა წავიდე, გიორგი.“
მაგრამ მისი ხელები ჩემსას ეხებოდა. და ეს შეხება ყველაფერს ცვლიდა.
„მართლა გახსოვდი?“ — ჩუმი,  დამტვრეული ხმით მკითხა.
ცრემლები აღარ შემიკავებია. წამით ისევ ბავშვი გავხდი, რომელსაც ყველაზე მეტად უნდა, რომ უბრალოდ მოეხვიონ და უთხრან, რომ ყველაფერი კარგად იქნება.
„კი..."
„მეც მახსოვდი. სულ.“
გიორგიმ ეს თქვა და მერე? მერე იყო სიჩუმე. თვალებში ჩამხედა, მაგრამ არაფერი უთქვამს. წამოდგა, თითქოს რაღაც უნდა ეთქვა, მაგრამ გადაფიქრა. მერე კი უბრალოდ შებრუნდა და წავიდა. დავრჩი ისევ მარტო, ისევ იმ ძველ აზრებთან ერთად, რომელიც გონებაში ნესტივით მეჭიდებოდა.


მეორე დღეს გაბუჟებული მეღვიძება. სიცხისგან სუსტად ვგრძნობ თავს. ჯერ კიდევ ნახევრად მძინარე, ხელით ვიწყებ ტელეფონის ძებნას, რომელიც არც კი მახსოვს, ბოლოს სად დავდე. როგორც იქნა, ვპოულობ და ინსტაგრამს ვხსნი. მირასგან უამრავი შეტყობინება მხვდება.

მისი კითხვები ერთიმეორის მიყოლებითაა ჩამწკრივებული:
— „სად იყავი გუშინ მთელი დღე?“
— „რატომ არ მპასუხობდი?“
— „ხომ კარგად ხარ?“
— „გოგო, მომწერე რა!“

ღრმად ამოვისუნთქე და სათითაოდ ვუპასუხე. ბოლოს დავამატე, რომ დღეს თუ უნდოდა
გავსულიყავით სადმე. მირამ მალევე მომწერა:

— „კი, როდის და სად?“
— „აუზზე წავიდეთ. ცხელა, თან რუჯიც კარგი იდეაა.“
— „მომწონს. მალე გაემზადე, რომ დიდხანს გავჩერდეთ.“
— „ახლავე ვიწყებ.“
— „მიდი, რომ მოემზადები, მომწერე და გამოგივლი.“

ტელეფონს გვერდზე ვდებ და სააბაზანოში შევდივარ, სახეს ვიბან. შემდეგ სამზარეულოში გავდივარ ყავის მოსამზადებლად. სწრაფად ვიწვავ ოთხ ტოსტს, ცივ ყავას ვამზადებ და მაგიდასთან ვჯდები. რამდენიმე წუთი უბრალოდ ვზივარ და საუზმით ვტკბები.

ჭამას რომ ვამთავრებ, ადგომა და მომზადება მეზარება, მაგრამ მაინც ვემზადები. კარადას ვაღებ და ჩემი თეთრი საცურაო კოსტუმი გადმომაქვს. ტანზე მოვირგე, შემდეგ სარკეში შევათვალიერე და მომეწონა. შემდეგ თხელ, ფარფატა ქვედაბოლოს და თავისუფალ მაისურს ვიღებ. ჩანთაში ვალაგებ ყველაფერს, რაც შეიძლება დამჭირდეს: მზისგან დამცავი, სათვალე, წიგნი, პატარა პირსახოცი და წყლის ბოთლი.

თმა მაღლა, მოუწესრიგებელ კოსად შევიკარი, სახეზე მზისგან დამცავი წავისვი და ბოლოს ტუჩსაცხი გადავისვი. სწრაფად ვიღებ ტელეფონს და მირას ვწერ:

— „მზად ვარ, გამოდი.“

ხუთ წუთში მირა უკვე ჩემს სახლთან არის. ჩანთას მხარზე ვიგდებ და კიბეებზე ჩავრბივარ.

— „როგორ ცხელა!“ — წუწუნებს მირა, როცა მანქანაში ვსხდებით.
— „ცოტაც მოითმინე, მალე გაგრილდები,“ — ვეუბნები ღიმილით.

ტაქსით აუზისკენ მივდივართ. გზაში არც ერთი ვსაუბრობთ. ადგილზე მისვლისთანავე თანხას ვიხდით, გამოსაცვლელ ოთახებში შევდივართ და ვიცვლით ტანსაცმელს. აუზის ირგვლივ ყველაფერი მშვიდია, არც ბევრი ხალხია, რაც მახარებს.

ცოტა ხანს მზეზე ვწევართ, შემდეგ სიცხე აუტანელი ხდება და წყალში შევდივართ. გაწუწულები ერთმანეთს დავცინით, ცურვით ვერთობით და მალევე ჩვენს შერჩეულ ადგილებს ვუბრუნდებით. მირა სიგარეტს უკიდებს, მეც ვყვები.

— „რაღაც უნდა მოგიყვე,“ — ვამბობ მოულოდნელად.
— „რა ხდება? ხომ ყველაფერი კარგადაა?“ — შეშფოთებული მიყურებს მირა.
— „კი, კი… გახსოვს ის ბიჭი ბარიდან?“
— „გიორგი?“
— „ჰო… მოკლედ, იმ ღამით დავლიეთ, ვიცეკვეთ და ბოლოს… ისე მოხდა…“

მირამ თვალები დაქაჩა.
— „რა?! სერიოზულად? თქვენ…?“
— „ჰო, მაგრამ ნუ ყვირი, გთხოვ!“ — გაბრაზებულმა გავხედე.
— „ღმერთო, შენ რა, გაგიჟდი?!“ — მირამ სახეზე ხელები მოიკიდა.

ამოვიხვნეშე და ზურგით წამოვწექი.
— „ვიცი, რომ არასწორი იყო… და თან ისე მოულოდნელად წავედი…“
— „რაა?! ანუ უბრალოდ ასე ადექი და წახვედი? საერთოდ არაფერი აუხსენი?“
— „წერილი დავუტოვე…“

მირამ სიმწრით გაიცინა.
— „არა, ეს უკვე მეტისმეტია! რა იდიოტი ხარ, ემა!“
— „ვიცი… მართლა ვნანობ…“ — ჩავილაპარაკე ჩუმად.

მირამ თავი გააქნია.
— „გეფიცები, ეს ყველაზე უარესი გადაწყვეტილება იყო შენს ცხოვრებაში რაც კი აქამდე მიგიღია რა უნდა ქნა ახლა?“
— „გუშინ ვნახე…“
— „რა?! როგორ?“
— „ჩემმა დამ დამირეკა, მითხრა, შეყვარებული უნდა გაგაცნოო… და ვინ იყო? გიორგი.“

მირამ ჯერ თვალები გააფართოვა, შემდეგ კი თავზე შემოიჭდო ხელები.
— „არა, არა, არა! რა საშინელებაა!“

გაეცინა და თან თავი გადააქნია.
— „ეს შენი კარმაა, ემა!“

მეც გამეღიმა, მაგრამ გულში დაძაბულობა ვიგრძენი.

მირას ყველაფერი მოვუყევი. პარკში მომხდარიც.

— „ძალიან რთული სიტუაციაა… მაგრამ შენი და რომ არ იყოს ჩარეული, მე მართლა მომეწონებოდით ერთად. თუმცა, ეს ახლა შეუძლებელია.“
— „ვიცი… არაფერს ვაპირებ… მაგრამ არც ის შემიძლია, რომ უბრალოდ დავივიწყო…“
— „დრო უნდა მისცე ყველაფერს… რამე მოხდება და თავად გადაწყდება.“

ცოტა ხანს ჩუმად ვსხედვართ. მერე გადავწყვიტეთ, ბართან წავსულიყავით. სასმელი და კარტოფილი შევუკვეთეთ. აუზის სიმშვიდე, სასმლის გრილი შეგრძნება და მწველი მზე ცოტა ხნით მავიწყებს ყველაფერს.

საბოლოოდ, დაღლილები ტაქსის ვიძახებთ და სახლებისკენ ვეშურებით.

საღამოს, შხაპის მიღების შემდეგ, ლოგინში ვწვები. ინსტაგრამზე რამდენიმე ფოტო ავტვირთე, მირასაც ვწერ, ცოტა ხანს ვჭორაობთ. ბოლოს ტელეფონს გვერდზე ვდებ, თვალებს ვხუჭავ და მალევე მეძინება.



მეღვიძება, ჩემი მშობლების საუბარი მესმის და ფუსფუსი, ნელ-ნელა ვცდილობ წამოვდგე, ვიზმორები და თავს ვებრძვი რომ გამოვფხიზლდე. ფეხზე ვიცვამ და ოთახიდან გამოვდივარ. მშობლები ჩემს დანახვაზე ღიმილით მესალმებიან.
• დღეს სახლში ხართ? - მთქნარებით ვეკითხები მათ.
• კი, ლიზა უნდა გვესტუმროს, - დედაჩემი მპასუხობს.
• ვა, კარგია, რომელ საათზე? - ვეკითხები მე.
• საღამოს ალბათ 8-ზე.
• კარგი, შევეცდები სახლში ვიყო.
• არ იქნები დღეს ?სადმე აპირებ გასვლას? - მეკითხება მამა.
• არვიცი, მაგიტომ ვამბობ, თუ არ გავედი, ვიქნები.
• კარგი, კარგი.
• ცივი ყავა გამიკეთე და ტოსტები დე რა.
• კარგი, თავი მოიწესრიგე მაქამდე .

წამოვდექი და მთქნარებით შევედი სააბაზანოში. თავი მოვიწესრიგე, შემდეგ კი სამზარეულოში დავბრუნდი. დედას ვაკოცე და მადლობა გადავუხადე, რადგან გამიმზადა ყველაფერი, რაც ვთხოვე. შევექციე ჩემს ტოსტებს და ტელეფონში სქროლვა დავიწყე. შემდეგ კი მირას მივწერე:
• დღეს ვაპირებთ გასვლას?
• არვიცი, ახლა გამეღვიძა, შეიძლება ერთი ბიჭი ვნახო, გამოხვალ?
• ვინ? არვიცი, ლიზა უნდა გვესტუმროს 8 საათზე.
• მარტო ეგ თუ გიორგიც? ერთი კვირაა ვწერ და შევხვდეთ ერთმანეთს და სადმე კაფეში დავჯდეთო, ანდრო ქვია.
• არვიცი, იმედი მაქვს, მარტო, თუ სურვილი გაქვს, ნახე ეგ ბიჭი.
• არვიცი, ვნახოთ რა.
• კარგი, რორამე გამოვალ, სიტუაციას ვნახავ.
• ოქეიიი, მომწერა მირამ.

ტელეფონი დავდე და ყავა მოვსვი. ცოტა ხნის შემდეგ ავდექი, გასარეცხებში გადავდე ჩემი ჭურჭელი და დედას და მამას შევატყობინე, რომ ოთახში გავდიოდი. ოთახში საშინლად ცხელოდა, ამიტომ კონდიციონერი ჩავრთე და წამოვწექი. ასე ვიყავი რამდენიმე წუთი, შემდეგ კი ჩამეძინა. უკვე 8 ხდებოდა, როდესაც გამეღვიძა. კარზე დედა მიკაკუნებდა და მაცნობებდა, რომ უკვე დრო იყო, გამეღვიძა. მე კი წუწუნით გავახილე თვალები, საშინლად მეზარებოდა ადგომა და ჩაცმა. ასე მეგონა, მეორე დღის დილა იყო. ყველაზე საშინელი და სასიამოვნო გრძნობა არის შუა დღით დაძინება. როგორც იქნა, ბოლოს წამოვჯექი, თუმცა თვალებში დამიბნელდა, ალბათ სიცხის გამო. ოდნავ გამოვფხიზლდი და კარადისკენ წავედი.
უბრალო შავი შორტი გადმოვიღე თეთრ ტოპთან ერთად და ჩავიცვი. ფეხზე კი ბალეტკები ავარჩიე . თმა გადავივარცხნე და მცირე მაკიაჟი გავიკეთე. საწოლისკენ წავედი, დავიხარე და ტელეფონი ავიღე. სარკეში ბოლოჯერ შევათვალიერე საკუთარი თავი და ოთახიდან გავედი.
მისაღებიდან სიცილის და საუბრის ხმა გამოდიოდა, ამიტომ მეც მაქეთ წავედი და მაგიდასთან მჯდომ ხალს მივესალმე.
• გამარჯობა, - ჩემი ახალგაღვიძებული ხმით მივუგე მათ. როგორც ჩანს, ლიზა მარტო არ ყოფილა და გიორგი ახლდა თან, თუმცა ეს მოსალოდნელი იყო. მე კი უკმაყოფილოდ დავიკავე ადგილი.
• გამარჯობა, - მომიგო ორივემ.
• აბა, ემა, როგორ ხარ? როგორ მიდის საქმეები? - მკითხა ჩემა დამ ღიმილით.
• რავი, ჩვეულებრივ, დიდი ცვლილებები არაა ჩემთან, - მეც ღიმილით ვუპასუხე. ტელეფონი ჩავრთე და მირას მესიჯი დამხვდა.
• აბა, რა ვქნათ დღეს?
• არვიცი, გიორგიც აქაა :)
• აუუ, ისტერიკები არდაგეწყოს ახლა ????
• არა, თავს ვაკონტროლებ, დამელოდე, ცოტა ხანს და გამოვალ.
• კარგი, მიდი.

ტელეფონიდან თავი ამოვყავი და მათი მოსმენა გავაგრძელე. გიორგის ერთხელ შევხედე და მაგ დროსაც მიყურებდა ეჭვნარევი თვალებით. ამიტომ მეტჯერ აღარ გამიხედავს მისკენ.
• დაქორწინებას არ აპირებთ? - მხიარულად კითხა დედამ წყვილს. დავიძაბე, თითქოს ახლა ისეთ რამეს გავიგებდი, რაც მთელ წინანდელს ჩამაშხამებდა.
• კარგი, რა, დედა, ეს ჯერ ძალიან ადრეა, - ღიმილით უპასუხა ჩემა დამ, თუმცა გიორგის გახედა.
ჯანდაბა, ვის ატყუებს, უკვე გეგმები აქვს მას ამის შესახებ.
• რატომაა ადრე, ორივე უკვე მაგ ასაკში არ ხართ? - ჩაება საუბარში მამაც. ტუჩის შიგნიდან წვალება დავიწყე და თვალი გიორგისკენ გავაპარე. ისიც დაძაბული იჯდა და მამას უყურებდა. შემდეგ კი თქვა:
• იცით, ვეთანხმები ლიზას, ეს საკითხი ჯერ ძალიან ადრეა, - ყალბი ღიმილით უპასუხა მამას.
• კარგი, ეს თქვენი გადასაწყვეტია, შვილებო, - ღიმილით მიუგო მამამ, მერე კი ჩემკენ გამოტრიალდა.
• შენ რას აპირებ, შვილო? მარტო დაბერებას? - გაიცინა დედამ.
• კარგი, რა, მამა, მე მაინც შემეშვი, - სიცილით ვუპასუხე მეც.

ცოტა ხანს ასე ვიჯექი და ვუსმენდი მათ დიალოგს. შემდეგ კი წამოვდექი და შევატყობინე მათ ჩემი წასვლა :
• უნდა გავიდე, საქმე მაქვს. სასიამოვნო იყო თქვენთან საუბარი, - ღიმილით გადავხედე ყველას.
• კარგი, რა, შვილო, კიდევ დარჩენილიყავი, - მომიგეს მშობლებმა.
• დღეს დილით ხომ გითხარით…
• კარგი, გაანებეთ თავი, წავიდეს, მობეზრდა ალბათ. ჩვენთან დამიცვა ლიზამ.
• კარგი, ჰო, წადი და შეეცადე არ დაიგვიანო, - დამარიგა დედამ.
• კარგი, წავედი, - ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე მათ.
• მე შემიძლია გავიყვანო და უკან დავბრუნდები, - თქვა გიორგიმ.