მეგობრებო პირველი დადებული სწორად ვერ დავდე ასე რომ ახლიდან ვდებ


***********†******

გიორგი
28 წლის, MMA მებრძოლი. წითური თმა, ძლიერი აღნაგობა, მკაცრი, მაგრამ სუფთა თვალები. ბავშვობაში სოფელში გაიზარდა, მაგრამ ახალგაზრდობაში ქალაქში გადავიდა, რომ ოცნებებს მიჰყოლოდა. ძალადობას და უსამართლობას ვერ იტანს. გარეგნულად მკაცრია, მაგრამ გულის სიღრმეში თბილი და გულწრფელია.

ნიტა
სოფლის უბრალო გოგო, 24 წლის. ბუნებრივად ლამაზი, შრომისმოყვარე, სიკეთით სავსე. ცხოვრობს პატარა სოფელში, სადაც ყველა ერთმანეთს იცნობს. უყვარს ცხოველები და ბუნება. გულწრფელი და მგრძნობიარეა, მაგრამ საჭირო დროს გაბედული.

გიორგი ერთ დღეს ბავშვობის სოფელში ბრუნდება, რომ ცოტახნით დაისვენოს საბრძოლო კარიერისგან. იქ კი გაიცნობს ნიტას, რომელიც სრულიად განსხვავებულ სამყაროში ცხოვრობს — ბუნებასთან და სიმშვიდესთან ახლოს.

ისინი ვერ ეწყობიან — ნიტას გიორგის უხეში ჩვევები აშინებს, ხოლო გიორგის ნიტას გულწრფელობა და უშუალობა არ ესმის. მაგრამ თანდათან ერთმანეთზე ფიქრს ვერ წყვეტენ. ნიტა გიორგის ასწავლის, როგორ იყოს უფრო მშვიდი და როგორ დააფასოს უბრალოება, გიორგის კი ნიტას სიხისტეს და თავდაჯერებულობას აძლევს.

მათი ურთიერთობა ვითარდება, მაგრამ გიორგის MMA-ს ბრძოლა ელის უცხოეთში. მან უნდა აირჩიოს: კარიერა თუ სიყვარული.
მზე ნელა ამოდიოდა მთების უკან, როცა გიორგი მანქანით მიჰყვებოდა ძველ, მტვრიან გზას, რომელიც ბავშვობის სოფელში მიჰყავდა. ხეები თითქმის არ შეცვლილა — ისევე იდგნენ, როგორც ათი წლის წინ, როცა აქედან წავიდა, იმედებითა და გატეხილი გულით.

ფანჯარა ჩამოსწია და ჰაერში სველი ბალახის სუნი შეიგრძნო. ქალაქის ხმაური უკან მოიტოვა — წინ მხოლოდ სიწყნარე, მოგონებები და უცნობი მომავალი ელოდა.

სოფელში მისვლისას, გიორგიმ თავისი ბიძის სახლში შეაფარა თავი. იმ ღამით, პირველად დიდი ხნის შემდეგ, სიწყნარეში დაიძინა.

დილით, როცა გარეთ გავიდა, პატარა ეზოში გოგონა მუშაობდა — წყალი მიჰქონდა ბაღისთვის. შორიდან მზეს ეფარებოდა — ქერათმიანი, უბრალო კაბით და ხელში თიხის ქოთნით. გიორგიმ უხმოდ დააკვირდა.
გოგონამ მოულოდნელად შემოხედა. მათი თვალები შეხვდა.

— ძველი სახლი შენია? — ჰკითხა გოგონამ ღიმილით.
— კი. ბავშვობაში აქ ვცხოვრობდი. გიორგი მქვია.
— ნიტა ვარ. მეზობლად ვცხოვრობ. თუ რამე დაგჭირდა — გითხარი.

გიორგი წამით ჩაფიქრდა. მისი ცხოვრების რიტმი სრულიად აცდენილი იყო ამ გოგოს სამყაროს. მაგრამ ამ მარტივ სიტყვებში რაღაც მოიზიდა — სითბო, რაც ქალაქში არასოდეს უნახავს.
მეორე დილას გიორგი ეზოში სხედა და ყავას სვამდა, როცა კარებში ნიტა გამოჩნდა. ხელში კალათი ეჭირა, სავსე მწვანილითა და ხილით.

— დილა მშვიდობისა, — უთხრა ღიმილით. — ვიფიქრე, ქალაქის ბიჭი აქაურ საჭმელს მოენატრებოდა.
გიორგიმ კალათი გამოართვა და უხერხულად გაიღიმა.

— მადლობა... მართლა არ იყო საჭირო.
— აბა, რას ამბობ. თანაც, დღეს საქონელი უნდა გადავრეკო მთაში. წამომყვები?

გიორგი ეჭვით შეხედა.

— მე? საქონლის გადარეკვა არასდროს მიცდია.
— არც ისე რთულია. თან გზაში ბუნებას გაჩვენებ, ეგრეც არ შეგიშლება ხელი ცოტა ფიქრში.

გიორგის გაეცინა. რაღაც ამ გოგოს უბრალოებაში ხიბლავდა — არ იძულებდა, არ არწმუნებდა, უბრალოდ აძლევდა შანსს, ყოფილიყო იქ, სადაც მშვიდობა იყო.
მთაში სავალი გზა შორელი აღმოჩნდა. ნიტა სანდლებით მიდიოდა, თითქოს ბილიკები იცნობდნენ მის ფეხებს. გიორგი თავიდან უჩვეულოდ გრძნობდა თავს, მაგრამ ნელ-ნელა გარემო თითქოს ეშვებოდა. მზე ფრთხილად ეფინებოდა ბალახზე, ქარი ხეებს ამშვიდებდა.

— აქ მოდიხარ, როცა ფიქრობ? — ჰკითხა გიორგიმ.
— ყოველთვის. აქ სიწყნარეა, და როცა გინდა, შეიძლება უბრალოდ... იყო.

გიორგიმ თავი დაუქნია. სწორედ ეს უნდოდა — უბრალოდ ყოფნა, ბრძოლების, კამერებისა და ხმაურის გარეშე.

მოულოდნელად ერთი ხბო ბილიკიდან გადავიდა და ტყისკენ წავიდა.

— მოიცა! — წამოიძახა ნიტამ და მისკენ გაემართა. გიორგიც უკან გაჰყვა.

ნიტამ ხბო მალევე დაიჭირა, მაგრამ როცა ტყიდან გამოვიდნენ, გიორგიმ ხიდან ჩამოვარდნილი ტოტი შენიშნა და ინსტინქტურად ხელი გაუწოდა ნიტას — გადარჩენისთვის, დაცვად.

— კარგად ხარ? — ჰკითხა შეშინებულმა.
ნიტამ მის ხელში თავისი ჩაკიდა და თბილად გაუღიმა.
— შენ სულ მებრძოლი ხარ, არა? თუნდაც ტყეშიც.

გიორგის პირველად გაეღიმა გულით.
მთაში გასული რამდენიმე დღე გიორგი და ნიტა ერთად გაატარებდნენ. თბილი საღამოები, ლხინი და საუბრები ხეობაში. ნიტას სიცოცხლე, უბრალოება და სუფთა გულწრფელობა გიორგისთვის ამოსუნთქვის რიტმს ჰგავდა. როდესაც სოფლის საქმეებს აკეთებდა, გიორგი ხშირად იჯდა და უყურებდა, როგორ ნაზად მუშაობდა ნიტა, თუ როგორ შეიცვალა მისი დამოკიდებულება გარემოსა და ცხოვრებაზე.

მაგრამ წარსული არ ტოვებდა გიორგის.

ერთი საღამოს, როდესაც ისინი ვენახში მუშაობდნენ, გიორგი მოულოდნელად შეაწყვეტინა საუბარი. შორიდან ჩამოსული მანქანა შეუმჩნევლად ჩაიარა — ნაცნობი მანქანა, ნაცნობი ნომრის პლაკატით.

— ვინ იყო? — ჰკითხა ნიტამ, როცა შენიშნა მისი შეცვლილი სახე.
— არაფერი, — უპასუხა გიორგიმ, მაგრამ სახეზე ეტყობოდა, რომ რაღაც აწუხებდა.

იმ საღამოს კი, როცა ნიტა სახლში დაბრუნდა, გიორგის ბიძა უეცრად მივიდა მასთან.

— ვიცი, რაც ხდება. — მისი ხმა მკაცრი იყო. — გიორგი სოფელში დაბრუნდა, მაგრამ მის წარსულში ბევრი ტკივილია, რაც აქ არ უნდა მოხვდეს.

ნიტას გაუკვირდა.

— როგორ უნდა ვიცოდე, რაზე ლაპარაკობთ?
— რადგან მისი წარსული ახლა აქაა. — ბიძა ერთი ნაბიჯით დაიხია უკან. — გიორგის სპორტი და მისი მებრძოლი ცხოვრება მალე ისევ დაეწყება. სოფელი არაა მისი ადგილი, ნიტა.

მაგრამ ნიტა ხვდებოდა, რომ არაფერი იყო უფრო ველური, ვიდრე მის გულში გამწვავებული ეჭვები. ის მხოლოდ იმედოვნებდა, რომ გიორგი შეძლებდა აუსრულო ოცნებები, მაგრამ მისი წარსული და ღრმა ტკივილი ჰაერში ტრიალებდა.

მეორე დილით ნიტამ გიორგის პირდაპირ შესთავაზა გულახდილი საუბარი.

— გიორგი, ვიცი, რომ რაღაც გიტვირთავს. — მისი ხმა მყუდრო და მშვიდი იყო. — ნუ გააგრძელებ საკუთარ თავს გატეხილს. ჩვენ ყველანი რაღაცას გადავიტანთ.

გიორგი წამოიწია და მიუახლოვდა. ფიქრები აღარ ჰქონდა. მთელი სხეული, მთელი გული თითქოს რკინაში იყო მოქცეული.

— ვიცი, რომ შენს შესახებ მითხრეს. — ნიტას თვალები შეშფოთებული იყო, მაგრამ ის არ ყვიროდა, არ განიკითხავდა. — მომიყევი შენს ისტორიას. გჯერა, რომ შეიძლება ისევ იყოთ მშვიდად?

გიორგიმ მის თვალებში ხანგრძლივი პაუზის შემდეგ შეხედა. რაღაც შინაგანად მას ურჩია, რომ დაეწყო, მაგრამ ისევ მიისწრაფვოდა იმ რეალობისაკენ, რომლის გადახვევაც ძნელი იყო.
როგორც ყოველთვის, დილით ადრე გაიღვიძა გიორგი. ღრუბლები ზევიდან ჩამოიწვნენ, მთებზე თოვლის ნატეხები იწებოდნენ და შორიდან სიბნელე დაჰყურებდა სოფლის მშვიდობას. მაგრამ ახლა, როცა მზე ამოიწია, მან იცოდა, რომ ადრე თუ გვიან ყველაფერი გაიგებოდნენ.

ნიტას რომ უთხრა თავისი წარსულის შესახებ, ფიქრობდა, რომ ეს იქნებოდა სიმართლე, რომელიც გულწრფელად უნდა გაეზიარებინა. მაგრამ არ ელოდა, რომ სოფელი ასეთ რეაქციას გამოიღებდა.

სადღაც ღამის წყვდიადში, როცა ნიტა ისევ მთაში მოხვდა, ძველმა ნაცნობებმა მიაღწიეს სოფელში. ისინი დიდი ხანია არსად ჩანდნენ, მაგრამ მისი წარსულის ნაწილი ყოველთვის დაბრუნდებოდა.

გიორგი მებრძოლი იყო. ის, ვისაც ქალაქში უამრავი მტერი ჰყავდა. ისინი ახლა მის სახლში დაბრუნებასაც მოინდომებდნენ. მათთვის ეს უბრალოდ თამაში იყო. ერთი მათგანი, მარკო, რომელიც რამდენიმე წელი გიორგის გვერდით იბრძოდა, ახლა ნიტას სოფლში მოდიოდა.

— შენ მაინც აქ რას აკეთებ? — მარკო თავისთვის ჩაილაპარაკა, როდესაც ნიტამ ეს ბუზის ხმა მოისმინა.

გიორგი, რომელიც მას თავიდანვე ვერ ხედავდა, ამჯერად მარკოს თვალებში მხოლოდ ერთი რამ დაინახა — მოძალადე, რომელიც მემკვიდრეობით მებრძოლი იყო, მაგრამ ნება არ ჰქონდა ყოფილიყო თავისუფალი.

— არ გეხუმრები. მარკო, აქ რა გინდა? — წამოიძახა გიორგი, როცა მას მიუახლოვდა.

მარკოს სიცილი გაეყინა.

— რას ჰგონია, რომ ხალხი მას დაუმორჩილდება? — თქვა მარკომ და გიორგის გვერდით მდგომო ბერწი ბიჭი გაიხედა.

ნიტას მისი თვალები მკაფიოდ ენდომებოდა, მაგრამ უფრო მეტს გააკეთებდა. ეს უკვე გარდაუვალი იყო.
ნიტა, რომელიც დარწმუნებული იყო, რომ ყველაფერი მშვიდობით დასრულდებოდა, უბრალოდ თვალწინ იდგა, როდესაც მარკო და გიორგის შორის დაძაბულობა გაიზარდა. ხელში მტკივნეული სიმშვიდე იყო, მაგრამ ნიტამ იგრძნო, რომ რაღაც მუქი ეშმაკური იყო ამ სიტუაციაში.

— საკმარისია! — თქვა გიორგი, როდესაც მარკო ახლოს მისვლას აპირებდა. — წადით აქედან! არავის უკითხავთ თქვენი დახმარება.

მარკო გაეღიმა, მაგრამ არაფერი თქვა. მის მზერაში იყო პრაგმატული ქარიზმა, რომელიც მუდამ მის საქმეს აკეთებდა, მაგრამ ამჯერად რაღაც შავმა ნაპერწკალმა გაღვიძა მათ შორის.

— აი, აქ რაც ხდება... — თქვა მარკომ სარკაზმით, ფეხი დამძიმებულად დაადო მიწას. — არ მოგწონს ის, რასაც გეტყვით? ვხედავ, სულ უფრო რთულია ამის გადალახვა.

ნიტა, რომელიც გაოცებული და შეშინებული იდგა, არაფერს ეუბნებოდა, თუმცა მისი გული ფიქრობდა — ამდენი სიყვარული და შრომა ამ ტყუილებით იქნებოდა დაგვირგვინებული?

გიორგი მარკოს მკაცრად შეხედა, თვალებში ის სიმძიმე იკითხებოდა, რაც არასდროს უგრძნობია ნიტას მიმართ.

— მარკო, წყნარად ვამბობ, წადი! — ეს უფრო დინამიურად და გრძნობებით ეცემა, ვიდრე მისი ხმას ხმაურობდა.

და მაშინ, როცა ყველაფერი ჰგავდა დაპირისპირების უკიდურეს წერტილს, მოულოდნელად მარკო უკანა გზაზე დაიხია, მაგრამ მისი სიცილი არ გავიწყდებოდა. ერთი სიტყვაც თქვა:

— იცოდე, რომ ერთხელ მაინც გადაყლაპავ ყველაფერს, რაც შენზე სხვებს გითხრა.

როგორც კი მარკო მიტოვებული იყო, გიორგი ნიტასთან მიუახლოვდა.

— ვწუხვარ, არ უნდა მომხდარიყო ეს... — თქვა გიორგი, ხელით სახეზე ჩამოიწია.

ნიტამ მისი გული შეამჩნია და დაიფარა, სიტყვების გარეშე. რა თქმა უნდა, მისი ადგილი ახლა იყო მის გვერდით, იმის მიუხედავად, თუ როგორ ცდებოდა სხვები.
პირველად, ნიტამ მხოლოდ ეჭვით შეათვალიერა გიორგი, როდესაც მან სპორტის დარბაზიდან წამოიყვირა. მიუხედავად იმისა, რომ იცოდა, რომ მებრძოლი იყო, და რომ მისი სხეული ბევრი შრომით იყო აღზრდილი, მაინც ისე ვერ წარმოიდგინა, რომ ერთ დღეს შემთხვევით იხილავდა ამას.

ერთ დღეს, როდესაც ნიტა სოფელში თავის მეგობრებთან ერთად ბაღში მუშაობდა, გიორგი კი ნაკლებად მორიდებული, გადაღლილი დაბრუნდა ბრძოლიდან. მისი სახე მოჭედილი და გაღიზიანებული იყო, როცა დარბაზში დაბრუნდა.

ნიტამ სწორედ მაშინ გადაწყვიტა გზაში გასვლა, რათა დაარწმუნოს ძველი მეგობრები ბაღში მუშაობაში. მისმა ნაბიჯებმა ხმაური გამოიწვია, და სანამ ის შეეშინდა, რომ ან არაფერი ეთქვა, ან კიდევ უფრო საშიშია — უცბად თავი აღმოაჩინა გიორგის წინაშე.

გიორგი, რომ თავის პალტო და სპორტული ტანსაცმელი გაიხადა, გააჩინა ნიტასათვის სრულიად ახალი შთაბეჭდილება. მისი სხეული დაკუნთული იყო, ყველა ნაკვთი მტკიცე და ძლიერი. ნიტას გულში რაღაც უცნაური ჟრუანტელი გაივლის. მისი ყურება, მაშინვე, ზედმეტი სისუსტის სენსორს გააღვიძებს.

“გგონია, რომ ეს დაგავიწყდება?” – ასე მოეჩვენა ნიტას თავის თავში, როდესაც გიორგის სხეულზე, რომელიც მხოლოდ ძალასა და შრომას ამხელდა, თვალს მისდევდა.

გიორგი გაკვირვებული დაინახავდა მისი შერცხვილის გამოხედვით, რომელიც მის მხრებზე აწეული პულსი ვერ მალავდა.

— ყველაფერი კარგად არის? — ჰკითხა ღიმილით, თუმცა მისი ტონი რბილი არ იყო.
— კი, ყველაფერი... უბრალოდ... შენ... შენ... არ ვიცი რა... — უპასუხა ნიტამ სწრაფად.

გიორგი ნელ-ნელა მიუახლოვდა, ისე რომ მისი სხეული კიდევ უფრო ნათელი გამხდარიყო.

— ნუ გეშინია, ნიტა. უბრალოდ ადამიანი ვარ, რომელიც ყოველდღე იშრომებს.

ნიტამ მხარი აუბა, მის ხმაში ახალი გაბრწყინებული სიმშვიდე და სიამაყე ჰქონდა...
სოფელი ღამით განსაკუთრებით ჩუმი იყო. მარტო ქარის შრიალი და შორიდან მოსული ძაღლის ყეფა არღვევდა სიმშვიდეს. მაგრამ იმ ღამეს, როდესაც ყველა ფიქრობდა, რომ ყველაფერი მშვიდად იყო, მარკოს გეგმამ უკვე ფორმა მიიღო.

მარკო არ იყო ის ადამიანი, ვინც ადვილად თმობდა. გიორგის საჯაროდ უარის თქმამ მასში შურისძიების სურვილი გააღვიძა — და მის ყველაზე სუსტ წერტილზე დარტყმა გადაწყვიტა.

ნიტა ბაღიდან გვიან ბრუნდებოდა. მზე უკვე გადამალულიყო, გზა განათებული აღარ იყო. იმ დროს, როცა სოფლის შესასვლელთან ჩავიდა, ნაცნობი მანქანა მიუახლოვდა და რამდენიმე წამში ყველაფერი დაბნელდა.


---

მეორე დილას გიორგი მღელვარებით ეძებდა ნიტას. ის არც მარიამთან იყო, არც გულნაზთან, არც ბაღში. მისი მობილური გამორთული იყო. და სწორედ მაშინ, მარკოს ხმა მოესმა.

ხმოვანი ვიდეო შეტყობინება — ნიტას კადრი დაბნელებულ ოთახში. თვალები შიშით სავსე ჰქონდა.

„შენს ბრძოლას ეძებდი, გიორგი? მოდი, ახლა აირჩიე: შენი ცხოვრება თუ ის, ვინც გიყვარს. მიგასწავლი, სად უნდა მოხვიდე.“

გიორგის შიგნით სისხლი გაეყინა. მისი სხეული დაჭიმული იყო, მაგრამ გონება სუფთა. მარკოს შურისძიება უკვე რეალურ საფრთხეში გადაიზარდა.

მაგრამ გიორგი არ იყო იმ ძველი მებრძოლი, რომელსაც შიში აკავებდა. ახლა ყველაფერი სხვა იყო — ეს აღარ იყო ბრძოლა სახელისთვის. ეს იყო ბრძოლა ნიტასთვის..
გიორგიმ ტელეფონი მაგიდაზე დააგდო და ოთახში უკან–წინ სიარული დაიწყო. მის გულში სისხლი დუღდა, თვალებში კი ალი ანთებულიყო. ნიტას კადრი, შიშით სავსე, თვალწინ უტრიალებდა.

მან სწრაფად მიაკითხა დავითოს, რომელსაც სოფელში ყველაზე მეტი კავშირი ჰქონდა — იცნობდა ადგილებს, ბილიკებს, მიტოვებულ შენობებსაც კი.

— დავითო, მარკო ნიტას ჰყავს გატაცებული. უნდა ვიპოვო.
დავითო წამით შეყოვნდა, მაგრამ მერე ღრმად ჩაისუნთქა.
— ვიცი ერთი ადგილი, სადაც ხანდახან ქალაქიდან ჩამოსულები თავს აფარებდნენ. ძველი საქონლის ფერმა, ხეობის იქით.

გიორგი მაშინვე გაემართა. გზაში ხელში პატარა წყვილი რკინის ხელთათმანი აიღო — მისი ბოლო ბრძოლების სიმბოლო. ეს აღარ იყო სპორტი. ეს იყო მისი გულის ომი.


---

გათენებამდე, გიორგი უკვე ფერმის ახლოს იმალებოდა. მისკენ შორიდან მოდიოდა ღრმა, მკრთალი სინათლე. შენობის სარდაფში კი — მარკო და ორი მისი მეგობარი, ნიტას გარშემო ფხიზლად იდგნენ.

ნიტა იჯდა დაბმული, მაგრამ მის სახეზე შიში ქრება, როდესაც შორიდან ნაცნობი ჩრდილი შენიშნავს.

— გიორგი... — ჩურჩულით ამბობს ის.

მარკო ფანჯარაში იმ წამსვე დაინახავს მის მებრძოლს.

— მოვიდა... არ გაბედოს!

მაგრამ გვიან იყო.

კარი გაიღო. გიორგი ელვის სისწრაფით შემოვარდა შენობაში. პირველი დარტყმა მარჯვენა მხარეს მდგომმა მცველმა მიიღო — მერე მეორე მტერი. მხოლოდ მარკო დარჩა.
გიორგიმ ხელთათმანი მოიხსნა — აღარ სჭირდებოდა სიმბოლო. ახლა იყო მხოლოდ მან, მარკო და შიში, რომელიც მარკოს თვალებში გაკრთა.

— მე შენ გაფრთხილე, მარკო. ნიტას ხელი რომ მოკიდე, შენი ბინძური წარსულიც დასრულდა.

მოკლე ბრძოლაში გიორგი თავის ყოფილ მეგობარს მიწაზე დასცა, მაგრამ არ დაარტყა უკანასკნელად — შურისძიება აღარ იყო საჭირო. მან მარკოს ნება მისცა, დაენახა, როგორია ადამიანი, რომელიც ძალას სიყვარულისთვის იყენებს.

მან ნიტას ბოჭვა სწრაფად გახსნა.

— შენ გადამარჩინე, — ჩურჩულით უთხრა ნიტამ და გულზე მიეხუტა.
— შენ ხარ მიზეზი, რატომაც აღარ მინდა ომში ცხოვრება.

გარეთ, სოფლის პირველი შუქები იშლებოდა. მაგრამ გიორგისა და ნიტასთვის ეს ახალი დღის მხოლოდ დასაწყისი იყო.
სოფელში დაბრუნება სულ სხვანაირი იყო. აღარ იყო ის სიჩუმე, რაც ადრე. ახლა, როცა ყველამ გაიგო ნიტას გატაცების ამბავი, სიტყვები აღარ იყო საჭირო. სოფლის ხალხის მზერა იცვლებოდა — შიშისა და ეჭვის ნაცვლად, აღიარება და თანადგომა ჩანდა.

ნიტა დაბრუნდა თავის მეგობრებთან, მარიამმა პირველად, უჩვეულოდ უხმოდ ჩაიხუტა, თვალზე ცრემლი მოადგა.

— მეგონა... აღარ დაგვაბრუნდებოდი. — სთხოვა ნაზად.

გულნაზმა კი მხოლოდ ერთი სიტყვა თქვა:
— ძლიერები ხართ, როგორც ცეცხლში გამწიფებული რკინა.

დავითომ გიორგის მხარზე ხელი დაადო.
— რაც გააკეთე... ეგ უბრალოდ ბრძოლა კი არ იყო, ძმაო. ეგ იყო სიყვარული.

გიორგი უჩვეულოდ მდუმარე იყო. მისთვის ეს დღე განსხვავებული სიმძიმით იყო სავსე. მასში ვეღარ იყო ის დაუნდობელი მებრძოლი, რომელიც წარსულს აფარებდა თავს. ახლა მას ჰყავდა ნიტა. ქალი, რომელიც ყველაზე მძაფრ ბრძოლაშიაც კი მშვიდობის ნაპოვნი იყო.
ნიტა თავიდან უბრალოდ უყურებდა — მხოლოდ წამიერად, თითქოს შემთხვევით, მაგრამ რაც უფრო დიდხანს ტოვებდა თვალს გიორგიზე, მით მეტად ებინდებოდა ფიქრი.

როდესაც გიორგიმ მაისური გაიხადა, ოფლით სველი ქსოვილი თან გაიყოლა კუნთების ფორმებზე. მზის სხივები მხარზე დაეცა და მკვეთრად გამოკვეთა მისი სხეულის ოდნავ მოელვარე რელიეფი. ნიტას სუნთქვა ჩერდა წამით — თითქოს ისიც გაუჩერებლად მიჰყვებოდა თითოეულ ხაზს, ყოველი დეტალი მის გონებაში იბეჭდებოდა, როგორც აკრძალული ხელოვნების ნამუშევარი.

მისი ფართო მხრები და მკაცრად დაჭიმული მკერდი ნიტას თვალში დაცვასა და სიმშვიდეს ნიშნავდა. მუცლის მკვეთრად შემჩნეული კუნთები კი — დისციპლინის და იმ უხილავი შრომის შედეგი, რაც გიორგის აყალიბებდა იმ ადამიანად, ვისაც გული გაუხსნა.

მაგრამ ყველაზე მეტად თვალში ეცემოდა შრამი — ერთი ოდნავ მოღუშული, მარცხენა მხარეს. პატარა, მაგრამ ძლიერიც. თითქოს ეს იყო სიმბოლო იმისა, რომ გიორგის გული ბევრჯერ იყო დაშავებული, და ის ახლა არამარტო ძლიერი, არამედ ნაზი და სათუთიც იყო.

ნიტას ლოყები შეუმჩნევლად აუწითლდა. გულში რაღაც მბზინავი, ცხელი გაეღვიძა — არა სირცხვილი, არამედ კრძალვით შეპარული მოზიდვა. თავი დახარა, თითქოს მზერით რაღაც შეუფერებელს შეეხო, მაგრამ მისი გონება გიორგისთან რჩებოდა.

გიორგი კი მხოლოდ მხრებით ჩუმად იღიმოდა — თითქოს ეს ყველაფერი იგრძნო, და ზედმეტი სიტყვების გარეშე მიხვდა: ის, რაც ნიტას თვალებში ჩაიხედა, სიყვარული კი არა, უფრო მეტიც იყო — სურვილით გაჟღენთილი მყიფე გულწრფელობა.
მდინარესთან იდგნენ. წყალი ჩუმად ჩქეფდა, და ზაფხულის ნიავი ნაზად არხევდა ნიტას თმებს. გიორგის მაისური კვლავ ხელში ეჭირა — ჯერ ისევ არ ჰქონდა ჩაცმული. არ ჩქარობდა.

ნიტა ცდილობდა თვალი აერიდებინა მის სხეულისთვის, მაგრამ ეს თითქმის შეუძლებელი იყო. მის წინ იდგა კაცი, რომელიც ფიზიკურადაც და სულიერადაც გიგანტად ეჩვენებოდა — სიმტკიცე, რომელიც მასში სიმშვიდეს აღძრავდა, და შინაგანი ცეცხლი, რომელიც მისი გულის კედლებს აცახცახებდა.

გიორგიმ ხმა დაბლა უთხრა:
— ხანდახან მგონია, რომ შენ ჩემში იმ ნაწილს აღვიძებ, რომელიც ადრე არ მქონია... ისეთ სიმშვიდეს, რომელსაც ბრძოლაში ვერ ვპოულობდი.

ნიტამ მზერა მის თვალებს გაუსწორა. უკვე აღარ ერიდებოდა. ამჯერად მისი სახე სავსე იყო სითბოთი, თანაგრძნობით და რაღაც უფრო ღრმა გრძნობით — ნდობით.

— და ხანდახან მგონია, — უპასუხა, — რომ შენ ჩემში აღვიძებ რაღაცას, რაც სიტყვებით ვერ აიხსნება. თითქოს შენს გვერდით ყოფნა არაფერია და ყველაფერია ერთდროულად.

გიორგიმ ნელა მიუახლოვდა, მანძილი მათ შორის თითქმის გაქრა. მისი ხელი ნაზად შეეხო ნიტას სახეს. მასში არც ძალა იყო და არც ზეწოლა — მხოლოდ სინაზე და თბილი გულისცემა.

ნიტამ თვალები დახუჭა.

და მაშინ, როდესაც მზის უკანასკნელი სხივი მიეფარა ტყის ხაზს, გიორგის ტუჩები ნაზად შეეხო ნიტასას — თითქოს პირველად შეეხო იმ სამყაროს, რომელსაც ასე გულით ეძებდა. ნაზად, უხმოდ, ღრმად.

ეს არ იყო ვნებიანი აფეთქება — ეს იყო დაძაბული დღეების, უარყოფილი სიტყვების, დაგროვებული სიჩუმის ფაქიზი გამოხატვა. მათ შორის დრო გაჩერდა.

როდესაც დაშორდნენ, ორივე ღრმად სუნთქავდა, თითქოს ახლა მოეშვათ ტვირთი, რომელიც წლების ნაგროვებია.

გიორგიმ ღიმილით ჩაიჩურჩულა:
— ახლა აღარ გარბენ, ხო?

ნიტამ თავი მხარზე დაადო და უპასუხა:
— არსად წასვლა აღარ მინდა.
მარკო გაქრა მას შემდეგ, რაც გიორგი ფერმაში დაამარცხა. ყველას ეგონა, რომ შერცხვენილი წავიდა სოფლის საზღვრებს მიღმა, მაგრამ შურისძიების სურვილი მისი სულიდან არ გამქრალა. მას არ შეეძლო იმის მიღება, რომ ნიტამ გიორგის აირჩია — კაცმა, რომელმაც ყველა ბრძოლაში მარკოს დაჩრდილა, სიყვარულშიც კი.


---

იყო დილის ოდნავ ჩაბნელებული, ნისლით დაფარული წუთები. სოფლის ზედა ბილიკებთან, ნიტა ბაღიდან მარტო ბრუნდებოდა — ჩვეული მარშრუტით, თითქოს დაცულ სივრცეში. მაგრამ ბუჩქებიდან შავი ფიგურა გამოჩნდა — მარკო.

მისი თვალები სიბინძურით ბრწყინავდა. ხელით გზა გადაუკეტა ნიტას, სიტყვებს კი ღვარძლი და მუქარა დაჰყვებოდა.

— იცი, რამდენჯერ წარმოვიდგინე ეს წუთი? შენს გრძნობებს არასდროს ვუწამებდი. გგონია, გიორგი გიცავს? სადღაც გაქრება — და შენ მე დარჩები.

ნიტამ უკან გადადგა ნაბიჯი, ხმა აუკანკალდა:

— მარკო, თუ კაცობრიობის ნატამალიც დაგრჩა, გაჩერდი.

მაგრამ მარკო მისკენ დაიძრა. ხელი მკლავში ჩაავლო — არა სიყვარულით, არამედ ბინძური ძალით. მის მზერაში აღარაფერი იყო ადამიანური.

და სწორედ მაშინ... ბგერა — მძიმე, მკვეთრი დარტყმის ხმა. მარკო მიწაზე აღმოჩნდა. მის ზემოთ კი — გიორგი.

მისმა თვალებმა ცეცხლი ჰფრქვეს. ის აღარ იყო მშვიდი, გაწონასწორებული კაცი — ის იყო მტაცებელი, რომელიც საყვარელ ადამიანს საფრთხეში ხედავდა.

— უკანასკნელად გაბედე, მარკო. კიდევ ერთი მოძრაობა და გეფიცები — ამჯერად მართლა დასრულდება შენი ამბავი.

მარკომ თვალები დაბლა დახარა, სახე სისხლით შეეჭმუხნა და უკან გადახტა. ტყის სიღრმეში გაუჩინარდა — სირცხვილით და შიშით.

გიორგი მყისვე ნიტასთან მივიდა. მისი ხელები ჯერ კიდევ ნერვულად თრთოდა.

— ხომ არაფერი დაგიშავა?

ნიტა გაბრწყინებული თვალებით შეხედა. ცრემლები მოადგა, მაგრამ შიში წარსულში დარჩა. გიორგი მასთან იყო.

— შენ ყოველთვის მოდიხარ... მაშინაც კი, როცა ყველაზე მეტად მეშინია.

გიორგიმ მჭიდროდ მოხვია მკლავები.
— და ყოველთვის მოვალ. სანამ სუნთქვა მექნება.


---

სოფელი უკვე იღვიძებდა. მაგრამ გიორგისა და ნიტას გულებში ღამე დასრულდა — და განთიადი, რომელიც იწყებოდა, ახალი ეტაპის დასაწყისი იყო.
ნიტას სხეული ჯერ კიდევ თრთოდა — შიშისგან, გამწვავებული ემოციისგან და იმ მოულოდნელი საშიშროებისგან, რაც უკვე უკან დარჩა. გიორგიმ მის თვალებში ჩახედა — იმ ღრმად, სადაც სიტყვები აღარ იყო საჭირო. და შემდეგ, მორიდების გარეშე, ძლიერად ჩაიკრა გულში.

ეს ჩახუტება იყო არა უბრალოდ შვების გამოვლინება, არამედ ძლიერი ფიცი: „აქ ვარ. შენ ხარ ჩემი. და ვერავინ შეგეხება.“

ნიტამ თავი მის მკერდზე დაადო. გიორგის გულმა მძიმედ, მტკიცედ იწყო ფეთქვა, თითქოს მისთვის აწყობილი ცოცხალი ციხე-სიმაგრე იყო. გიორგის მკლავები ისე მოეხვია, რომ სივრცე და დრო გაქრა — მხოლოდ ორი სული დარჩა, გაერთიანებული.

ნიტას სუნთქვა თანდათან დაწყნარდა. მისი თითები გიორგის ზურგზე დამშვიდებით მოძრაობდა — ის გრძნობდა, როგორ ინაცვლებდა შიში სიმშვიდეში.

— არ მინდოდა... ასე დამენახე — განადგურებული, — ჩურჩულით თქვა ნიტამ.
— და მე არასდროს მინდოდა, ვინმეს ჩემგან დაგეშინებინე, — უპასუხა გიორგიმ, — მაგრამ ახლა გპირდები — ეს ჩემი ბოლო ბრძოლა იყო. და შენი გულისთვის ყველა ბრძოლა დავამთავრე.

მათ შორის აღარ იყო სიტყვა, რომელსაც ეს წამი აღწერდა. იყო მხოლოდ მოხვევა — მჭიდრო, თბილი და გამბედავი. ის ჩახუტება, რომელიც არ გიტოვებს მარტოობას — და რომელიც ნიშნავდა: „ახლა ერთად ვართ. რაც უნდა მოხდეს.“
სოფელში სიწყნარე იყო. თითქოს მარკოს წასვლის შემდეგ ყველაფერი თავის ადგილას დადგა. ნიტა და გიორგი ერთად მუშაობდნენ ბაღზე, სოფლის ხალხი კი ნელ-ნელა ეჩვეოდა ქალაქელი მებრძოლის ყოფნას სოფლის უბრალო ცხოვრებაში.

მაგრამ ერთ დღეს — შუადღისას, როდესაც გიორგი ბაღში ხეხილს ჭრიდა და ნიტა ქოთნებში ყვავილებს რწყავდა — სოფლის გზაზე მაღალი, გამოკვეთილი აღნაგობის ქალი გამოჩნდა. ქერა თმით, სუფთად ჩაცმული, ქალაქური მანერით. პირდაპირ გიორგისკენ დაიძრა.

— გიორგი?! — ხმა გაისმა, ნაცნობი და გულწრფელი.

გიორგი შებრუნდა. წამით გაშრა.
— ლიკა?!

ლიკა გიორგის ძველი მეგობარი გოგო იყო — მათ წარსულში საერთო წლები ჰქონდათ, როცა გიორგი MMA-ს კარიერით ცოცხლობდა. ლიკა მის გვერდით იდგა, სანამ ბრძოლები იყო, მაგრამ ნელ-ნელა ერთმანეთს დაშორდნენ — გიორგი სიბნელეში ჩაიკარგა, ლიკა კი სხვაგან წავიდა.

— აქ რას აკეთებ? — ჰკითხა გაკვირვებით.
— მივდიოდი ბათუმში, მაგრამ გავიგე, რომ აქ ხარ. შენი ძველი მწვრთნელი ვნახე, მითხრა, რომ სოფელში ცხოვრობდი... ვიფიქრე, გნახავ-მეთქი.

ნიტამ ხელში მიწიანი ხელთათმანი შეაჩერა და შორიდან დააკვირდა.
გიორგიმ შეცბუნებით მოათვალიერა სიტუაცია.
— ლიკა, ეს ნიტაა, ჩემი...

ნიტამ გადაჭრა:
— მისი მეგობარი და ყველაფერი დანარჩენიც.

ლიკამ ოდნავ დაბნეულად გაუღიმა.
— სასიამოვნოა, ნიტა. გიორგი ხშირად მიყვებოდა, როგორი ქალი უნდოდა გვერდით... ახლა ვხედავ — სწორად აგირჩია.

და მიუხედავად სიტყვების, ნიტამ იგრძნო — ამ შეხვედრას მშვიდი ფონი არ ჰქონდა. ლიკა შემთხვევით არ იყო აქ. წარსული, რომელიც გიორგი უკან მოიტოვა, ჯერ კიდევ არ იყო მზად საბოლოოდ დათმობაზე.
მეორე დღეს ნიტამ ბაზარში წასვლა გადაწყვიტა — რამდენიმე საათით სოფლის ცენტრში ყოფნა მაინც დააშორებდა ფიქრებს, რომლებიც ლიკას გამოჩენამ გამოიწვია. მაგრამ სოფლის სახლში დაბრუნებისას მისაღებში მოულოდნელად ლიკა დახვდა. კედელთან იდგა, ხელში ტელეფონი ეჭირა და გიორგის რაღაც უჩვენებდა.

გიორგი სკამზე ჩამომჯდარი იყო, დაბნეული, მაგრამ თავაზიანად იღიმოდა.

— ო, ნიტა! როგორ ხარ? — ლიკამ გულღია სახით მიუგო, თითქოს მეგობრებს ხვდებოდა.

ნიტამ შიგნით შეაბიჯა და გაუფრთხილებლად შეხედა გიორგის, რომელიც მაშინვე წამოდგა.
— ყველაფერი რიგზეა?

— კი, ლიკა მახვედრებდა ძველ ფოტოებს... — დაიწყო გიორგი, მაგრამ სიტყვა გაუწყდა, როცა ლიკამ თავად წამოიღო ტელეფონი და ნიტას წინ დაუდო ეკრანი.

ფოტოებზე გიორგისა და ლიკას ძველი წლები იყო. ბრძოლების შემდეგ გადაღებული სურათები, სასტუმრო ნომრებში, სანაპიროებზე, თავშესაქცევად ჩახუტებული და ჰაეროვანი კოცნებით. ერთი ფოტო კი — გიორგის გულზე წამოწოლილი ლიკა, ღიმილით და იმ სიმშვიდით, რაც მხოლოდ ახლობელი წარსულის სიღრმეში არსებობს.

— იცი, ნიტა, როცა გიორგი ღამით გვიან ბრუნდებოდა ჭრილობებით სავსე, მე ხელით ვრეცხავდი მის სისხლიან მაისურებს. — ლიკა მშვიდად საუბრობდა, მაგრამ მისი ხმა იმსჭვალებოდა მიზანმიმართული სენტიმენტებით. — მისი წარსული მარტივი არ იყო. მე ვიყავი ის, ვინც ყოველთვის იცოდა, რამდენს იტანდა.

ნიტა უყურებდა ეკრანს, მერე გიორგის — მაგრამ გიორგის მზერა მარტო მას ეკუთვნოდა. არა ეკრანს, არა ლიკას. მხოლოდ ნიტას.

— ლიკა, — გიორგიმ დაიჩურჩულა, ოდნავ მტკიცე ტონით, — ეს ფოტოები წარსულია. შენ და მე წარსულში ვართ. და მე ნიტას ვირჩევ — ყოველ ჯერზე.

ნიტამ მშვიდად აიღო ტელეფონი, დახურა ფოტოები და უკან მიაწოდა ლიკას.

— გმადლობ, რომ გამიზიარე. მაგრამ მე გიორგის იმ თვალებით ვიცნობ, როგორითაც ახლა მიყურებს — და ის უფრო რეალურია, ვიდრე ნებისმიერი სურათი.

ლიკა გაჩუმდა. წამით დაეჭვდა, მაგრამ მერე ოდნავ გაიღიმა — სუსტად, დამარცხებულად.

— ალბათ, მართლა მიხვედი იქ, სადაც მე ვერ მივაღწიე.

და ისე, თითქოს ქარი წამოვიდა, ლიკა წავიდა. მისი ქუსლების ხმა ჩადგა კედლებში და დარჩა მხოლოდ სიჩუმე.

გიორგიმ ნიტას ხელი ხელში ჩამოდო.
— ჩემთვის მხოლოდ შენ ხარ ახლა და მომავალში. რაც ყოფილა — არ წავშლი, მაგრამ არ დავუშვებ, რომ დღეს შეგაცვლევინოს.

ნიტამ თავი მის მხარზე დაადო.
— და მე არ მეშინია შენი წარსულის. რადგან ვიცი, რომ შენი მომავალი ჩემია ...
ლიკას წასვლის შემდეგ, გიორგისა და ნიტას შორის ყველაფერი თითქოს განისაზღვრა. მათი ურთიერთობა კიდევ უფრო მტკიცე გახდა — თითოეული წამი, რომელიც ერთად გატარეს, უმნიშვნელოვანესი იყო. მაგრამ წარსულის ჭრილობები კვლავ გაშლილი რჩებოდა.

ერთ საღამოს, როცა ნიტა სახლში იმყოფებოდა, გიორგის მობილურზე შეტყობინება მივიდა. იგი დააფიქსირა, რომ ლიკა დაუკავშირდა. თავიდან ვერ გაიგო, რატომ სჭირდებოდა ისევ მისთვის ყურადღების მიპყრობა, მაგრამ შემდეგ გადაწყვიტა, რომ ეს მხოლოდ მცდელობა იქნებოდა.

გიორგი და ნიტა მას შემდეგ ბევრს საუბრობდნენ და ერთმანეთს აჩვენებდნენ, თუ როგორ აპირებდნენ მომავალს. მაგრამ იმ საღამოს, გიორგის მობილური ტელეფონის ზარის ხმა გაისმა.

— ლიკა, — გიორგიმ უკმაყოფილოდ აიღო ტელეფონი. — რა ხდება?

— გიორგი, გთხოვ, მესაუბრე. უნდა გნახო.

დავდექი მშვიდად, მაგრამ მისი ხმა ისედაც დაუფარავი გრძნობებით იყო სავსე.
გიორგიმ იცოდა, რომ უნდა დაესვა საზღვარი, მაგრამ გულის სიღრმეში მაინც ჰქონდა შეკრული თასმები, რომლებიც ადვილად გადაიჭრა.

ისევე როგორც მაშინ, როდესაც ისინი ერთმანეთს პირველად შეხვდნენ, მას არ ჰქონდა წარმოდგენა, რომ ლიკამ კიდევ ერთხელ შეძლო მის ძველ გრძნობებში ჩაარჭო ნემსი.

კიბეზე ქვემოთ ჩადიოდა. მაგრამ არავითარ შემთხვევაში არ დათმობდა, რომ ნიტა კვლავ მისი იყო.
ეს იყო ერთ-ერთი ჩვეულებრივი დღე სოფელში, როდესაც ნიტამ შემთხვევით გაიგონა ხმა, რომელიც მისი არასწორი მიხვედრის მიზეზი აღმოჩნდა. სოფლის ცენტრალურ გზაზე, სადაც ნიტა სეირნობდა, თვალი მაცდურად შეეჩრა გიორგის სახლთან. მეზობლის კარზე, რომელიც ცოტათი მოშორებით იყო, ლიკა იდგა. გიორგი იქვე, ერთ ნაბიჯში იყო — მათ შორის არაფერი იყო, გარდა მძიმე სიჩუმისა.

მაგრამ შემდეგ, უნებურად, მან დაინახა.

ლიკა და გიორგი ერთმანეთს მიუახლოვდნენ, თითქოს რაღაც ეშმაკური ძალით იზიდავდათ. გიორგი უკან არ იხევდა — მის სხეულში მკაფიო ყოფილიყო სუსტი ძაფები, რომელიც თითქოს ისევ აძლევდა საშუალებას ძველ სიყვარულს თავი გამოეჩინა.

და მაშინ მოხდა: ლიკამ ნაზად, თითქმის მოუბრუნებლად შეეხო გიორგის სახეს. მისი თითები ნაზად დაუარა მის ჩაწითლებული მფეთქავი ტუჩების მიდამოებს, და შემდეგ... წამებში, ლიკა გიორგის კოცნიდა. ეს იყო არა ცხარე და ვნებიანი, არამედ ტკბილი, სიზმრის მსგავსი წამი, რომელიც მხოლოდ წარსულში ცხოვრობდა.

მარიამი ერთ ადგილზე დარჩა, ამჩნევდა მათთან უცაბედად შეუერთებულ ემოციებს, უყურებდა როგორ დუმდა დრო.


---

ნიტა სახით გაშეშდა. მისი გულმა სწრაფად დაიწყო ცემა, მაგრამ ამასთანავე დაეჭვება შეაღწია. ფიქრები გადალახავდნენ მის გონებას — ძველი კოცნა, ძველი ისტორია, რომელიც ახლა ცოცხლდებოდა.

ისინი კვლავ ერთად იყვნენ, თუმცა მაინც ძველი უძველესი ხაზი, რომელიც სხვათაშორის დაეცა მათ შორის.

ნიტამ თვალები დახუჭა და დასკვნა, რომელიც უჭირდა გაკეთება, საბოლოოდ მოულოდნელად გახდა..
ნიტა იმ საღამოს აღარაფერი უთქვამს. გიორგიმ კი შეამჩნია მის თვალებში ის სიჩუმე, რომელიც სიტყვებზე მძიმე იყო. როცა დაბრუნდა, გიორგი კარი ფრთხილად შეაღო, თითქოს თავადაც ეჭვი ეპარებოდა საკუთარ თავში.

— ნიტა… — მისი ხმა ჩუმი იყო, სუსტი, მაგრამ გულწრფელი. — ის კოცნა არ იყო ჩემგან. მართლა არ იყო. გაშეშებული ვიდექი. უბრალოდ... მოულოდნელი იყო.

ნიტა იდგა ფანჯარასთან. მერე შემობრუნდა. თვალებში არც ბრაზი და არც ცრემლი არ ედგა — იყო წყენა, ღრმა, მშვიდი, მაგრამ ძლიერი.

— მე ხომ მხოლოდ იმას ველოდი, რომ შენ თვითონ მოყვებოდი, — ჩურჩულით თქვა.

გიორგი მიუახლოვდა. ნაბიჯი ნაბიჯის მიყოლებით, როგორც მებრძოლი მიდის რბილად — იქ, სადაც არ უნდა შეეშინდეს დამარცხების, რადგან სიყვარულისთვის ბრძოლა სულ სხვა წესებით თამაშდება.

— აღარ მინდა იმ სამყაროსთან კავშირი, რომელიც ჩემგან შენს დაკარგვას ნიშნავს. ლიკა წარსულია. შენ კი — ის ერთადერთი ხარ, ვინც მომავლად მგონია.

ნიტამ ხელი გაუწოდა. გიორგი მყისვე მოეხვია. მათ შორის აღარ იყო სიცარიელე — მხოლოდ გულისფეთქვა, სხეულის სითბო და შერიგების მყარი განცდა.

გიორგიმ ნიტას თმებში ცხვირი ჩარგო, სუნთქვა ღრმად შეისუნთქა — თითქოს პირველად გრძნობდა მის სიახლოვეს ასე მძაფრად.
— მაპატიე. გთხოვ, ოღონდ ერთხელ.

ნიტამ ხელი გიორგის ლოყაზე ჩამოუსვა და თვალებში ჩახედა.
— მჯერას, რომ ეს გულწრფელია. და შენს გულში მხოლოდ მე ვარ.

მათი ტუჩები შეერთდა ნაზად — არა სურვილით სავსე ჟინით, არამედ რწმენით. ეს იყო კოცნა, რომელიც ნიშნავდა:
მაისის მზემ ფრთხილად გაანათა სოფლის ეკლესიის გარშემო გაშლილი ეზო. ჭიშკართან გრძელ ლენტებად ეკიდა ნიტას მეგობრების გაკეთებული ყვავილები. მეზობლები, ნათესავები, და მორიდებული ხმით აღფრთოვანებული ბავშვებიც კი ქორწილის მზადებას ამაყად ესწრებოდნენ.

გიორგი სუფთად გამოწყობილი იყო — თუმცა მისი დაკუნთული სხეული მაინც არღვევდა კლასიკური სარჩულის ფორმებს. მაგრამ ეს აღარ იყო ის მებრძოლი, რომელიც მხოლოდ რინგისთვის ცხოვრობდა. ეს იყო კაცი, რომელმაც მოიგო მთავარი ბრძოლა — ნიტას გული.

ნიტა თეთრ, უბრალო მაგრამ არისტოკრატიულ კაბაში იდგა. მისმა მეგობრებმა ტრადიციული გვირგვინი დაადგეს — სოფლის ყვავილებით მოქარგული. და როცა გიორგიმ პირველად დაინახა ეკლესიისკენ მომავალ ნიტას, დრო თითქოს გაჩერდა.

მათ ქორწინებას პატარა სოფლის ეკლესია მასპინძლობდა, სადაც ყველა იცნობდა ყველას — და ახლა ყველამ იცოდა, რომ ეს სიყვარული უკვე ყველას ეჭვზე ძლიერად იდგა.

მამა ნიკოლოზმა აკურთხა წყვილი და თქვა:
— ჭრილობა, რომელსაც სიყვარული განკურნავს, სამუდამო ძალას იძენს.

ნიტას თითზე ოქროს ბეჭედი გაიბრწყინა, გიორგი კი მის თითებს ხელზე აკოცა, როგორც ფიცი — სიცოცხლის ბოლომდე.

ქორწილის სუფრა სოფლის ღია მინდორზე გაიმართა. ცეკვები, სიმღერები, ცეცხლსთვლები და ცრემლები — ყველაფერი იყო ამ ერთ დღეს.

და როცა ღამე დადგა, გიორგი და ნიტა მარტო დარჩნენ, უკვე ქმართა და ცოლად. სოფლის ზემოთ მთვარემ გაანათა მათი სახლის აივანი, სადაც გიორგიმ ნიტას გულზე თავი დაადო და ჩურჩულით უთხრა:
— მორჩა. აღარაფერი გვაშინებს. ჩვენი ისტორია ახლა იწყება.
საღამო სოფლის თავზე ჩამოიწვა. ქორწილის მხიარულებამ ნელ-ნელა უკან დაიხია, ხალხმა სახლებში დაიწყო გასვლა, და მინდორზე მხოლოდ რამდენიმე ციმციმა კოცონი დარჩა.

გიორგიმ ნაზად აიყვანა ნიტა ხელში.
— ეს ხომ ტრადიციაა, არა? — გაიღიმა.

— თუ მე ვარ პატარძალი, შენ ყველანაირი ტრადიციის დარღვევაც შეგიძლია, — უპასუხა ნიტამ და ლოყაზე თავი მიადო.

სახლში ჩუმად შევიდნენ. ყველაფერი მომზადებული იყო — სუფთა თეთრი თეთრეული, სანთლის მსუბუქი შუქი, და ფანჯრიდან შემოსული სუსტი სიოს ხმაური. დრო აღარ იყო ჩქარი, სიტყვები კი აღარ იყო საჭირო.

გიორგიმ ნიტას თმა ფრთხილად ჩამოუშალა და უთხრა:
— შენ ჩემთვის ყველაფერი ხარ. ქალი, რომელმაც გამიჩერა გზა, როცა მხოლოდ ჩრდილებში დავდიოდი.

ნიტამ მის ხელზე აკოცა და ჩუმად ჩასჩურჩულა:
— მე კი შენს თვალებში ვიპოვე ის სიმშვიდე, რაც მთელი ცხოვრება მაკლდა.

გიორგიმ აკოცა — ნაზად, თბილად, და ეს კოცნა სხვა კოცნებზე განსხვავებული იყო. ეს იყო კოცნა, რომელიც არ იყო მოტანილი ვნებით — არამედ სიყვარულით, მოთმინებით და სიფრთხილით, თითქოს ერთმანეთის სულს ეხებოდნენ.

ღამე ჩაიძირა მათ შორის... ყველაფერი ბუნებრივი და მშვიდი იყო. მათ ერთმანეთი არა როგორც სხეული, არამედ როგორც ორი გული იგრძნეს — ისეთი ღრმა თანხვედრით, რომელსაც სიტყვებით ვერ აღწერ.

და როცა სიჩუმეში ძილისკენ გადაიხრნენ, გიორგი ნიტას მხარზე იწვა და თვალები დახუჭა, სანამ ბოლოსადაბოლოს უთხრა:

— შენთან ყოველი ღამე ახალი სიცოცხლეა.
ნათელი მზე ფრთხილად შეიპარა ფანჯრის კიდიდან და რბილად დააწვინა სხივი თეთრ თეთრეულზე. სოფელი ჯერ კიდევ სიჩუმეში იყო, მხოლოდ ჩიტების ხმა ისმოდა შორიდან, და დრო თითქოს არ ჩქარობდა.

გიორგი პირველად გაიღვიძა სხვა ადამიანთან — არა როგორც სტუმართან, არამედ როგორც ცოლთან. ის ნიტას სურნელზე იღვიძებს, იმ თბილ სუნზე, რომელიც ახლა უკვე სახლივით ეჩვენება.

ნიტა ზურგით იყო გადმობრუნებული, მისი თმა გაშლილიყო ბალიშზე და სუნთქვა ნელა, თანაბრად ისმოდა.

გიორგიმ ფრთხილად მოხვია ხელი და ჩუმად, ოდნავ ჩამჩურჩულა:

— დილა მშვიდობისა, ცოლო.

ნიტას გაეღიმა, თვალები არ გაუხელია, მხოლოდ ზურგზე იგრძნო მისი მკლავის სითბო.
— გიორგი... ასე თბილად არასდროს გაღვიძებულვარ, — ჩუმად თქვა.

— აბა, გემრიელ საუზმეს როგორ გაწყობდა შენი ქმარი?

— შენს გაკეთებულზე გარისკვაც ღირდა, — გაიცინა ნიტამ და თავი მისკენ მიაბრუნა.

გიორგი წამოდგა, ბალიშზე დარჩა მისი სითბო. ფეხშველა გავიდა სამზარეულოში, სადაც არეული იყო ცოტაოდენი ქორწილის ნარჩენი ტკბილეული და სანელებლები. პურის დაჭრა არ გამოუვიდა ისე ზუსტად, მაგრამ გულით ცდილობდა.

სანამ ნიტა ზანტად მოემზადა, გიორგი უკვე გაშლილ მაგიდასთან ელოდებოდა ორ თეფშთან და თქვა:
— ყველაფერი ვერ გამოვიდა, მაგრამ შენთვის მაინც საუკეთესოა.

ნიტამ აკოცა ლოყაზე და უთხრა:
— შენ ხარ ის, ვინც ამ დილას განსაკუთრებულს ხდის. ყველაფერი სხვას აღარ აქვს მნიშვნელობა.

მათი პირველი დილა ისეთი უბრალო იყო, როგორიც სოფლის მზე, მაგრამ გულით — ისეთივე მტკიცე, როგორც მათი ფიცი....
დილა თითქმის მიილია. მზის შუქი ჯერ კიდევ თამაშობდა ფანჯრის მინებზე, ხოლო გიორგიმ ქათმებს მიუტანა საჭმელი და უკან დაბრუნდა.

ის თეთრ მაისურში იყო, მაგრამ შიგნით სიცხისგან შიშველი ტორსი ჩანდა — ნაზად დაჭიმული კუნთები, მკაფიოდ მოხაზული მკერდი და მუცელი, რომელსაც წლები სჭირდებოდა ასეთი ფორმისთვის.

ნიტამ პირველად შეხედა ასე ღრმად — არა როგორც შეყვარებულმა, არამედ როგორც ადამიანმა, ვინც პირველად ხედავს მთელ სიმართლეს სხეულში ჩაწერილ ისტორიაზე.

გიორგი სკამზე ჩამოჯდა და ხელით შუბლზე გადაისვა ოფლი. სწორედ მაშინ ნიტამ შენიშნა:
შრამები — ერთი მხარზე, ერთი წელის მახლობლად, და კიდევ ერთი ძვლზე, რომელიც ოდნავ შეფერადებული იყო.

ნიტა მიუახლოვდა, თითი შრამთან მიიტანა და ჩუმად იკითხა:
— ეს... აქ რა გჭირდა?

გიორგიმ სუნთქვა შეაჩერა წამით. თითქოს არ ელოდა ამ კითხვას, მაგრამ არც გაუკვირდა.
— ეს... ძველი ამბებია, ნიტა. არ მინდა შეგაშინო.

— გიორგი, შენ ჩემი ქმარიც ხარ და ადამიანიც, ვისთანაც მინდა რომ ყველაფერი ვიცოდე. შენი სხეული თითქოს ლაპარაკობს. მინდა მესმოდეს, რას ამბობს.

გიორგიმ თავი დახარა. მერე ნელა წამოდგა, ნიტას შეხედა თვალებში და თქვა:

— ბევრი წელი ვიბრძოდი. როგორც პროფესიონალი მებრძოლი. არ იყო ლამაზი ცხოვრება. თითო შრამი რაღაცას ნიშნავს — ერთი ძლიერ მოწინააღმდეგეს, მეორე დამარცხებას, მესამე კი ალბათ ბედი იყო, რომ გადავრჩი.

— და მაინც, როგორ გადაურჩი ამ ყველაფერს?

— იმიტომ, რომ საბოლოოდ შენ გიპოვე. და გავაცნობიერე — როცა შენსავით ვინმე გყავს, აღარ გინდა ყოველი ბრძოლა. გინდა სიმშვიდე.

ნიტამ შრამს თითით კიდევ ერთხელ გადაატარა.
— ეს შრამები ახლა ჩემთვის გმირობის ნიშნებია, გიორგი. და ის სხეული, რაც გაქვს — ის არამხოლოდ სიძლიერის, არამედ შენი ნების და ტკივილის დოკუმენტია.

გიორგიმ ხელი მოხვია და ჩუმად უთხრა:
— შენს სიტყვებში უფრო მეტი მკურნალი ძალა იყო, ვიდრე ექიმის ხელში.
წამოწოლილი დღე იყო. სოფლის მზე რბილად ეფინებოდა მათი სახლის ეზოს, და ნიტა დაბნეული იჯდა სამზარეულოში. ფანჯრიდან გრძელ მზერას ჰგავდა მისი ფიქრები. ცოტა ხანია თავს უცნაურად გრძნობდა — თითქოს ყველაფერი ნაცნობი იყო, მაგრამ ამავე დროს რაღაც ახალი იბადებოდა მასში.

ერთ დილას, როცა მარტო იყო, დარწმუნდა. პატარა ტესტის პასუხმა ორი ხაზი აჩვენა.

თავიდან გაჩერდა. ფერები გაფერმკრთალდა, მხოლოდ გული ურტყამდა მკერდში. შიგნით, ამ პატარა სხეულში, მეორე სიცოცხლე იბადებოდა.

გიორგი სახლში გვიან დაბრუნდა — ხელები მიწით ჰქონდა შეღებილი, ბაღში მუშაობდა.

ნიტა მას ფრთხილად მიეჭრა და უთხრა:

— გიორგი...

— მმ?

— რაღაც მინდა გითხრა. შენსავით ძლიერი არ ვარ, მაგრამ გთხოვ... დამეხმარე, რომ ეს ერთად შევხვდეთ.

გიორგიმ შეხედა, თვალებში ჩახედა და გაკვირვებით იკითხა:

— რა ხდება, ნიტა?

ნიტამ თავი ოდნავ დახარა და მისი ხელი თავის მუცელზე დაადო.

— ჩვენი შვილი… აქ არის.

გიორგი გაჩერდა. თითქოს დრო გაჩერდა. მერე ნელა ჩაიმუხლა, ორივე ხელი მუცელზე დაადო, და თვალები აუწყლიანდა.

— ჩვენი შვილი?.. შენ მართლა... ნიტა, ეს... — ხმა ჩაუწყდა. თვალები ღია ჰქონდა, თითქოს ვარსკვლავებს უყურებდა, რომლებიც მოულოდნელად ჩამოვარდნენ მის წინაშე.

ის წამოდგა, აკოცა ნიტას შუბლზე, მკერდზე მიიკრა და ჩურჩულით უთხრა:

— შენ ჩემი ყველაფერი ხარ. მაგრამ ახლა... კიდევ ერთს მაძლევ. მე ვიქნები ის მამა, რომელსაც ამ პატარა არსებასთან არ შეეშინდება წარსულის მოყოლა — იმიტომ რომ შენ ხარ მისი დედა.

ნიტა გაიღიმა. უკვე აღარ იყო მარტო. მუცელში ფეთქავდა პატარა გული — სიყვარულით გაჩენილი.
ღამე იყო მშვიდი, ქარი ფარდებს ოდნავ არწევდა. გიორგისა და ნიტას ოთახში სიჩუმე იყო — ისეთი, სადაც მხოლოდ გულისცემის ხმა ისმის. ისინი გვერდიგვერდ იწვნენ, მორიგი უბრალო დღის შემდეგ, და ის სიჩუმე უფრო ტკბილი ჩანდა, ვიდრე სიტყვებით ნათქვამი „მიყვარხარ“.

გიორგი ზურგზე იწვა, თვალები დახუჭული ჰქონდა. მისი სუნთქვა თანაბრად მიედინებოდა, სხეული მშვიდად ისვენებდა.

ნიტა მიუახლოვდა, ხელი ფრთხილად დაადო მის მკერდს. ჯერ მხოლოდ ტანში იგრძნო სითბო. მერე თითები გადაჰყვა კუნთებს — მკვეთრად მოხაზულ ბეჭებს, მხარს, მკერდს, მუცელზე არსებულ ძარღვებს.

— შენს ტანს რომ ვეხები, მგონია, შენს სულსაც ვგრძნობ, — ჩურჩულით უთხრა.

გიორგიმ თვალები გაახილა და ნაზად შეხედა, ხელი ნიტას თმაში ახლართა. არაფერი უთქვამს — იმ ღამით სიტყვები ზედმეტი იყო.

ნიტამ გააგრძელა:
— ყოველ შრამს ცალკე ამბავი აქვს. და მე მინდა, ყველამ ჩემზე დამთავრდეს.

— ისინი ახლა აღარ მტკივა. შენ მათზე რომ ეფერები... ყველაფერი ცხრება, — უპასუხა გიორგიმ.

ისინი ჩაეხუტნენ. ნიტას ხელები შუშასავით ფრთხილად გადაადგილდებოდა გიორგის მკლავზე, ტანზე — და მას ეგონა, თითქოს ნიტა მისი ტკივილის კედლებში სინათლეს ანთებდა.

ის ღამე არ იყო ფიზიკურობისთვის — ის იყო სიახლოვისთვის, სიყვარულისთვის, სადაც შეხება ნიშნავს: „შენ ჩემი ხარ — მთლიანი, ასეთი როგორიც ხარ.“
სოფელში ზაფხული იდგა. ყველაფერი მწიფდებოდა — ხორბალი, ატმები, სიყვარულიც. ნიტას მშობიარობა მოულოდნელად დაიწყო, გვიან ღამით, როცა ქარი აივანზე თეთრ ფარდებს არწევდა. გიორგი ჯერ დაბნეული იყო, მერე თავის მკვრივ თავშეკავებას მთელი გულით გადააბიჯა — ხელები უკან არ დაუხევია, ბოლომდე ედგა ნიტას გვერდში.

საავადმყოფოში ჩუმად ისმენდა ნიტას ამოსუნთქვებს, თითებს უჭერდა და ყოველ წუთს ეუბნებოდა:
— შენ შეძლებ... შენ ხარ ჩემი ლომივით ძლიერი ქალი.

ბავშვი დილის ზუსტად 5:34-ზე დაიბადა. როცა პატარა დაიჭირეს და გიორგის მისცეს, მისი გულიც თითქოს თავიდან აიწყო.

— გოგოა... — ამოიჩურჩულა მან და ცრემლები გადმოსცვივდა.

ნიტამ სუსტად გაუწოდა ხელი.

— მას შენი თვალები აქვს... — უთხრა.

გიორგიმ თავი დახარა, შვილის შუბლი შუბლზე მიაბჯინა და ჩუმად თქვა:
— კეთილი იყოს შენი მობრძანება, პატარა მარიამო...
რამდენიმე თვე გავიდა. პატარა ხის აკვანში მათი შვილი მშვიდად სუნთქავდა. ეზოში სამსუნიანი სითბო იდგა, ნიტა გიორგი გადაჰყურებდა ფანჯრიდან — მუხლებზე ეჯდა პატარას და ხმამაღლა უკითხავდა ზღაპარს.

ის აღარ იყო მხოლოდ მებრძოლი, ვინც სხეულით იგებდა ომს — ახლა იყო მამა, ვინც გულით იცავდა ოჯახს.

ნიტა გვერდით მიუჯდა, თავი მხარზე დაადო და ჩაიჩურჩულა:

— ჩვენს ცხოვრებას სჭირდებოდა სიჩუმე, რომ ასე დაბალ ხმაში ეთქვა: ბედნიერები ვართ.

გიორგიმ ხელი მოხვია და უთხრა:

— ეს დასასრული არ არის, ნიტა. ეს მხოლოდ დასაწყისია.

შორიდან სოფლის ეკლესიიდან ზარების ხმა გაისმა. ჩიტები გადაფრინავდნენ მწვანე ცას.

ოჯახი იყო სრულყოფილი.

და მათ არ სჭირდებოდათ მეტი სიტყვა....
***""*"*
იმედი მაქვს მოგეწონებათ ...