ოჰ რა მშვენიერი ღამეა, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა.... რა სასიამოვნოდ დავხურავ ამ მოლურჯო ღამის რრუბლებში..
აი ისიც სადაც არის მომიახოლვდება ჩემიშვებიერი ელეონორა, რა ლამაზი და ფაქიზი ხარ?!... როგორც იქნა გულში ჩაგიკრავ საყვარელო..
ეს რა ჯანდაბაბხდება?... ეს რა არანორმალური წვიმის შხეფებია?!... ვიხრჩობინმიშველეთ.

თვალს ვახელნდა ვხედავ როგორ მიდგას გვერდით გააფრთრებული ჩემი მეუღლე ანანო დიდი ვედრით ხელში და ჩამციებია ვუპასუხო ვინ არის ელეონორა?....

-საყვარელო შენ რა შეისალე? ასე ცივი წყლის დასხმა როგორ შეიძლება?! გინდა რომ გული გამისკდეს?...

-მართალი ხარ.... ცივი წყალი შენთვის ახლა შვებაა, ცხელ ლავას უნდა გასხამდე, უსინდისო...

ვცდილობ გული მოვყლბო და მორიდებით ვუახლოვდებისნმას, ამავდროულად თბილ სიტყვებს, არ ვიშურებ მის მიმართ.


-კარგი რა სიყვარულო, იცი რა კარგ სიზმარს ვნახულობდი?!, ვითომ მე და შენ ნავით შორს ნივცურავდით, შემდეგ შენ სეგცივდა და მე გაგათბე.


თითქოს მას გული მოუკვდა და მომეალერსა, მიმზერს სიყვარულის აღსავსე თვალებით დრო და დრო მის ალერსიანი გამომეტყველებას სიცილი ცვლის, რამაც გამაოცა.


ანანო- ერთი იცი რა მითხარი?!... შენ მე როგორ მათბობდი როდესაც წელამდე ძლივს მწვადები....


დიდხანს იჩინა ანანომ, მე კი დაბღვერილი სახით ვუმზერ მას, დრო და დრო შეწყვიტა სიცილი და მომიბიდიშა... შემდეგ წამოდგა ფეხზე და გასასვლელისკენ გაემართა, რა დროსაც სევაჩერე და ვთხოვე, მანამნსანამ გავემზადები სამსახურში წასასვლელად, იქნებ საუზმე დროულად მომიმზადოს, რაზეც ღიმილიანმა შემომხედა, შემდეგ ცივი სახე მიიღო და მიპასუხა.... ელეონორამნგასაუზმოს!... მანამ სანამ კარს გაიჯახუნებდა, ჩემი შარვალი გამეწებით ისროლა ჩემს მიმართულებით, რის შედეგადაც მწარე ტკივილი ვიგრძენი სახის არეში.


როგორც იქნა გავემზადე და სამზარეულოში შევედი, ვხედავ ანანო დახლთან დგას და ყავას ამზადებს, ნელინმაბიჯებით ვუახლოვდებისნმას, მინდა რომ ჩუმად მოგეხვიო და ვაკოცო, როგორც ეს რომანტიულ ფილმებში ხდება მაგრამ როგორც მოგახსენეთ ის ჩემზე გაცილებითაღალია ამიტომ მხოლოდ წელზე შემოხვევა მოვახერხე ხელების, რა დროსაც ანანომ ისე გამეტებით იკივლა და შეხტა რომ ცხელი ყავა ორთავეს გადაგვესხა.


ანანო- ნამდვილი იდიოტი ხარ!... ასე როგორ შეიძლება?! შენს გამო ხელი დავიწვი.


-მაპატიე სიყვარულო, მაჩვენე გაკოცებ და გაგივლის.

ანანო- გაეთრიე!... წადი და ელეონორა აკოცე რამდენიც გინდა.


-კარგი რა... ხომ გითხარი არ ვიცი ვინ არის ელეონორა.

დიდი ჩხუბით გამაცილა ანანომ, მე კი უკვე ვიცი რომ საღამოს ძვირად ღირებული საჩუქრით უნდა დავბრუნდე თორემ სჯობს სხვა გვარად ჩემს კაბინეტში გავათიო ღამე.



ჩემს კუთვნილ ავტომობილში მოვთავსდი, ოჰ როგორ აღარ შემიძლია ამ ჯართით გადაადგილდება, უკვე რამოდენიმე წელია ვგეგმავ გამოვცვალე, მაგრამ თავი ვერ მოვაბი, ახლა მთავარია დაიძრას.....

არა ჯანდაბა, მას ვერ ვძრავ.... ახლა ვინმე ღვთისნიერი გამოვლინდეს... აი ისიც..


ბიჭი, ერთი წუთით.... შევძახე გამვლელ ახალგაზრდას რომელიც მიიჩქაროდა მაგრამ მაინც მომიახლოვდა.

-რით შემიძლია დაგეხმაროთ?

-თუ ძმა ხარ, იქნებ მოაწვე უკნიდან და რამენაირად დამაძრევინო, ეს ჩინკუა ცონკო.


რა კარგია როდესაც ასეთ კეთილ ახალგაზრდას სთხოვ დახმარებას, უსიტყვოდ ცდილობს მოაწყვეს ავტომობილს, მე კი ვქოქავ მაგრამ უშედეგოდ.... ახალგაზრდა კი მთელი ძალით აწვება და მიმაგრება გზაზე, მე კი კვლავ ვცდილობ ავტომობილი დავქოქო მაგრამ კვლავ უშედეგოდ, თან ამ დროს სამსახურშიც მაგვიანდება...

დრო და დრო ვხედავ რომ იმ ენერგიით ვეღარ აწვება ავტომობილს ახალგაზრდა, მანქანის კარი შევაღე და უკან მივიხედე, ვხედავ როგორ ქოშინებს ეს საბრალო ახალგაზრდა ლამის არის გული ამოვარდეს... სწრაფად გადმოვედი მანქანიდან და მის დასახმარებლად გავემართე.


-ოჰ რა უხერხულად ვარ მეგობარო, ჩემს გამო სულ გაოფლიხარ, რა გავაკეთო როგორ მოვიქცე ახლა?!... იცი რას გეტყვი? მოდი მითხარი სად მიდიხარ და მე წაგიყვან, ჯანდაბას მაინც დავაგვიანე სამსახურში და საპატიო მიზეზად შენს გაცილების წარსადგენ.


ორივენი მოვთავსდით ჩემს ავტომობილში, ვუღიმი ახალგაზრდას და ვცდილობ დავქოქო, ისევ უშედეგოდ... მრავალი ცდის შემდეგ ისევ ვთხოვე ახალგაზრდას ცოტათი მოწოლილიყო მანქანას და მან ასეც მოიქცა.

როგორც იქნა ამ ახალგაზრდა კეთილსობილმა ძალისხმევიტ მომაგორა სამსახურის ტერიტორიამდე და გახშირებულ სუნთქვის გამო უჭირს ბგერების წარმოთქმა, მე კი მხარზე ხელი დავადე და მადლობის ნიშნად გადავეხვიე, ბოდიშიც არ დავაყოვნე.


როგორც იქნა შებიბაში სევაღწიე, გზად თანამშრომლები მიესალმებიან, მიღიმის მაიკო, ქეთი, ნინი.... მეც ვუღიმი და ხელს ვუქნევ მათ რა დროსაც უეცრად ზურგით შევეჯახე რაღაც მყარ, მივიხედე და ნელ ნელა ზემოთ ავაყოლე თვალი.... ჯანდაბა ეს ხომ ჩემი თანამშრომელი ეკაა, ის ისეთი მაღალი დაკუნთულია, განიერი მხრებით და თავზე ორი კიკონით, ის ნებისმიერს მამაკაცს ადგილზე კვანძავს რადგან მაგრამ მას მე ძალიან მიზიდავს და მხოლოდ ჩემს მიმართ გამოხატავს ლმობიერებას და სითბოს.... მე მას მოვუბოდიშე რომ შემთხვევიტ შევეჯახე, მანაც მისი ბოხი ხმით მიპასუხა რომ არაფერი მაქვს საბოდიშო.

ამ დროს სწრაფად მომვარდა თანამშრომელი ბექა და მიმითითებს რომ ჩვენი უფროსი ანზორი, ძალზედ გაავებული მელოდება მის კაბინეტში, მეც სეშინებულმა ნერწყვი მძიმედ ცავყლაპე, უცბად მარჯვენა მხარში მძიმე დარტყმა ვიგრძენი, ავიხედე და ვგრძნობ როგორ ამიტაცა ხელში ეკამ და მისკენ მიმიბყრო.


ეკა- ნუ შეშინდები დოროთე, მე შენს თავს არავის დავაჩაგვრინებ, შენ ჩემი ხარ და ეს ასე იქნება!...

დერეფანში ყველას ჩვენსკენ აქვს მზერა მომართული... ამდროს ჩბენი უფროსი ანზორი გამოვიდა კაბინეტიდან და სერიოზული სახით მოგვიახლოვდა, მაღლა ამომხედა და ეკას ირონიული თხოვნით მიმართა.

ანზორი- იქნებ დამრთო პატივი და ჩამოსვა ქვემოთ ჩვენიბსაყვარელი დოროთე.


ეკამ დაუჯერა მას და ძირს დამსვა, ანზორიზნმომართულიმმზერა დრო და დრო ზემოდან ქვემოთ გადმოინაცვლა...

ჰალსტუხი შევისწორე, ჩავახველე და ვცდილობ ავუხსნა უფროს თუ რატომ სემაგვიანდა, მან კი შუა საუბრისას შემაჩერა და მიპასუხა რომ არ აინტერესებს მიზეზი, მეტი აღარ უნდა გავიმეორო და მეც დავთანხმდი.

ვცდილობ განვაგრძო გზა ჩემი კაბინეტისკენ მაგრამ უეცრად ქეჩოში ჩამავლო ხელი ანზორიმნდა შემაჩერა.


ანზორი- სად მიდიხარ?... მე ჯერ არ დამისრულებია საუბარი.

-უი უკაცრავად, ბატონო ანზორ...


ანზორი- რა ხდება დელფინის ანიმაციაზე?!.. რა ეტაპზე ხარ?

-სადაც არის მალე დავასრულებ ბატონო ანზორ, უბრალოდ ვერ მოვიფიქრე, დელფინის მეორე ნახევარი როგორ გადმოვცეთ ბავშვებში, კაბა ცავაცვათ თუ უბრალოდ დელფინი იყოს?


ანზორი- კაბა და ლაყუჩები შეუღებე კიდევ სილამაზისთვის, არ ვიცი, ისე გააკეთე რომ ბავშვებს დელფინებზე წარმოდგენა არ შეეცვალოთ.... კარგი ახლა მე მეჩქქრება, სადაც არის შენთან წუთი წუთზე ჩემი ახლობლის შვილი მოვა, ამ საკითხზე ელეონორა და ის დაგეხმარება.


-დიახ მეც ვიცნობ, გუშინ იყო მოსული ჩემს კაბინეტში, ერთად გავდიოდით ამ საკითხს, მან მირჩია რომ მდედრ დელფინის წამწამები მეტად გრძელი და აპრეხილი უნდა ჰქონდეს, ისევე როგორც მას აქვს.

განქბული ვსაუბრობ ელეონორაზე და თემას გადავუხვიე, რამაც ანზორი განარისხა და უხეშად დამიყვირა, დოროთე!... მენკიბსწრაფად მოვედი გონს და სტარტზე დავდექი.

ანზორი- მოკლედ მოეშვი ცანცარა და საქმეს მიხედე, საღამოს წასვლამდე არ დაგავიწყდესჩემტან დარეკვა და ვითარების მოხსენება.

უფროსთან საუბარი დავასრულე და ჩემს კაბინეტში შევედი, ყველაფერი მოვაწესრიგოთ და გავალამაზე, რადგან ელეონორა სადაც არის სემოაღებს კარს, ვზივარ ჩემსნსაწერ მაგიდასთან და ველი მის გამოჩენამ, ამ დროს კი უეცრად ჩემი მობილური ტელეფონის ზარის ხმა გაისმა....
ჯანდაბა ანანო მირეკავს ვიდეო ტვალით, ოღონდ ახლა არა... რომ არ ვუპასუხო რაიმეს იეჭვებს, რომ ვუპასუხო და ელეონორა შემოვიდეს?!... არა სჯობს ვუპასუხო და ვიდეო თვალიც ცავირთო.


- საყვარელო, მხედავ?...

ანანო- გხედავ... აბა რას აკეთებ?.. მიატრიალა კამერა ვინმე ხომმარნგიზის მანდ?.


-არა სიყვარულო, აი შეხედე, ჩემს მეტი არავინ არის.


ანანო- ჰმ... მეტი არ მინდა ვინმე გყავდეს, იცოდე მოგივარდები და მაგ მელოტ თავს სრულად აგაცლი.


-არა ჩემო სიყვარულო, მშვიდად იყავი ახლა მივედი და უნდა ვიმუშავო.


ანანო- მოიცა მოიცა... რატომ მემშვიდობები ასე უცბად?... ვინმეს ხომ არ ელოდები?


-არა საყვარელო ვის უნდა ველოდებოდი, უბრალოდ ძალიან ბევრი სამუშაო მაქვს და ვერარ ვიცლი.

ანანო- მაშინ რატომ ღელავ?


-მე ვღელავ?... რას ამბობ გეჩვენება.

ანანო- დრო და დრო წინ რატომ იხედები?... დოროთე რა ხდება?!..


ვცდილობ დავამშვიდო მეუღლე მაგრამ ამ დროს შევნიშნე კარს მიღმა ქალის სილუეტი და სწრაფად მიყვარდი ადგილს მხრით სევასკდი კარებს და მეორე მხრიდან ცდილობს შემოაროსაგრამ უშედეგოდ, ამავდროულად ანანომ მეტად მეძიება თუ რაშია საქმე, მე კი მას ვამშვიდებ და ვპასუხობ რომ ოთახში დიდი კალია სევნიშნე გასვლამმინდა მაგრამ კარი ჩამეკეტა, მას შევცოდე და ცდილობს ახლა აქედ დამამშვიდოს, ამავდროულად კარს ვეღარ ვიმორცილებ, ისეტ დიდ ხმაზე ისმის კარზე ბრახუნი რომ ანანო კვლავ მეკითხება თუ რაშია საქმე? მე კი კვლავ ვპასუხობ რომ ფეხით ვცდილობ გავჭყლიტო კალია, როგორც იქნა მემსვიდობებაბანანო და მოვახერხე გამეთიშა საუბარი, სწრაფად მივაცილე ხელი სახელურს და უცბად შემოირო კარი და დამეჯახა ჩემიმმდივალი სალომე ნამცხვრით ხელში რომელშიც ორივენი ავიზილეთ და დავენარცხეტ ძირს... გაავებული ვსაყვედურობ თუ რა უნდოდა ჩემს დაუკითხავად რომ შემოდიოდა კაბინეტში თან ნამცხვრით ხელში, ის კი მპასუხობს რომ ჩემთვის საპატივსაცემოდ დედამისმა მოამზადა ნამცხვარი და მანაც გადაწყვიტა ყავასთან ერთად შემოეტანა ჩემთან... მე მას მკვუბოდიშე რომ უხეშად მივმართე და ახლა ორივენი ვცდილობთ მივწესრიგდეტ რადგან მთლიანად ნამცხვრიანი ვარ.