ვიციი ცუდი გოგო ვარ, მაგრამ მაინც დაგიბრუნდით და თან რა თავით... 18 წლამდე ბავშვები გაქრით აქედან! <3
არ ვიცოდი ასეთებიც თუ ხდებოდა...

________


სრულად პარალიზებული ვდგავარ მისი მზერის ქვეშ. ცხადად წარმომიდგენია ჩემი სახის გამომეტყველება იმ წამს, როცა ვხედავ—იქ დგას, მელოდება.
კედლის ჩირაღდნები ჩემს საწოლთან ანთია, სუსტად ანათებს, მაგრამ საკმარისად, რომ კარგად დავინახო. შავებშია ჩაცმული. ტყავის ჩექმები, მჭიდროდ მოტკეცილი ჯინსები მის განიერ ბარძაყებზე, და კაპიუშონი, რომელიც აშკარად ერთი ზომით პატარაა—ისე ფარავს მის მოზრდილ, განიერ ტორსს.
მაინც ვერ ვხედავ სახეს—ეს წყეული კაპიუშონი.
ენით ტუჩებს ვისველებ.
—გადაიძრე კაპიუშონი,— ვამბობ, ხმა ოდნავ მიკანკალებს. არაფერს აკეთებს. არც ხმას იღებს.
ბრაზი ნელ-ნელა იღვიძებს შიშის ფონზე.
—შენ მითხარი, მომეძებნე, ფისო. მეც გიპოვე. ახლა გადაიძრე ეს წყეული კაპიუშონი და მაჩვენე სახე,— ხმა მაღლა ამდის, ბრაზი მწვერვალს უახლოვდება.
მის ბაგეებს ცოდვიანად გარყვნილი ღიმილი ეპარება, როცა ახალი მეტსახელი ჩაესმა ყურში. მას ეგონა, რომ კატა იყო, მე კი თაგვი. თუ უნდა დამამციროს მეტსახელით, მაშინ მე რატომ არ შემიძლია იგივე?
ნელა წევს ხელს და იხდის კაპიუშონს. დანა მის ხელში ირეკლავს სინათლეს ისე, თითქოს დახრჩობას მიპირებს. მაგრამ ჩემი დანა მეც მაქვს.
რაც არ უნდა პატარა ტრიუმფი მეგრძნო იმის გამო, რომ ვუღრიალე, მთლიანად ქრება. კარაქივით დნება ცხელ ტაფაზე.
და ის შიში, რომელიც აქამდე მქონდა, სამმაგდება. მისი სახე… რაღაც სხვაა. მაგრამ აი ამ სახეს ვიცნობ. ეს თვალები ნანახი მაქვს.
წიგნების მაღაზიაში მხოლოდ ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ვნახე მისი სახე. მაშინ, უბრალოდ მსუბუქად მომხიბვლელი მომეჩვენა. მაგრამ ახლა, როცა მთლიანობაში ვუყურებ, ის დამანგრევლად მშვენიერია.
მარჯვენა თვალი ღამის ცაზე უფრო ბნელია, ხოლო მარცხენა—სრულიად გაუფერულებული, თითქმის თეთრი. შუბლის შუაში იწყება ნაიარევი და ჩამოდის პირდაპირ მის თეთრ თვალში, შემდეგ კი ლოყამდე. მას შემდეგ, რაც წიგნების მაღაზიაში ვნახე, ეს სახე არ დამვიწყებია.
მიუხედავად იმისა, რომ ეს ნაიარევი შეიძლება სხვას დაემახინჯებინა, მასზე პირიქით მუშაობს—მის გარეგნობას კიდევ უფრო სასტიკად ლამაზს ხდის. ყბა ისეთი მკვეთრია, რომ ბრილიანტსაც გააპობდა. სწორი, არისტოკრატული ცხვირი. სავსე ტუჩები. და მოკლე შავი თმა—საკმარისად გრძელი, რომ თითები ჩაასრიალო შიგნით.

ეს არასწორია. საშინლად არასწორია.
არ უნდა მიზიდავდეს ჩემი მახრჩობელა.
მისი არსებობა ისეთი მძიმეა, ისეთი შემზარავი, თითქოს ათფეხა გოლიათი იყოს. ოთახი ისე დაპატარავდა მისით, მე თვითონაც პატარად ვგრძნობ თავს მის გვერდით.
ნაბიჯს დგამს ჩემსკენ. სახეზე ისევ შერჩენილი აქვს ის დამცინავი ღიმილი.
მეც ვიხევ უკან. პირველად მთელი ღამის განმავლობაში ინსტინქტი სწორად მუშაობს და ჭკვიანურ ნაბიჯს ვდგამ.
—ენა კატამ მოგპარა, პატარა თაგუნია?
თვალებს ვხუჭავ, მაგრამ მისი ხმა ტალღასავით გადმოეწება ჩემზე და კანზე ჟრუანტელს მაყრის. ისეთივე ღრმაა, როგორიც მისი შავი თვალი.
ნერწყვს მძიმედ ვყლაპავ—თითქოს ენა გამისივდა და ყელში გამეჭედა.
—რა გინდა ჩემგან?— ძლივს ამომდის ხმა.
ჩემსკენ დგამს ნაბიჯს. ხერხემალი მეჭიმება, და მიუხედავად იმ უზარმაზარი შიშისა, რომელიც გულს უარესად მიწუხებს, ადგილზე ვრჩები. როცა საკმარისად ახლოს მოვა, მაშინ დავარტყამ დანას.
დაუმიზნე ყელს, ედი.
თვალებით მის თვალებს ვეჯაჭვები—და ყველა ფიქრი მეფანტება. მთელ ტანით მაწვება სხეულზე. არც სირცხვილი, არც მორიდება. არც სასმელზე დაგპატიჟებს სანამკუნთებით შენს სხეულს შევეხები? არა, არა, ეს მის სტილში არ არის.
ისეთი პირდაპირობით მაბჯენს სხეულს, რომ ენა თითქმის გადამეყლაპა.
რამდენიმე წამი მჭირდება, რომ სხეული განეიტრალდეს. ინსტინქტურად ვწევ ხელს—დანას ვუქნევ, მაგრამ ვაწყდები წინააღმდეგობას.
ქვემოთ ვიხედები და ვხედავ—მის შიშველ ხელს, რომელიც მჭიდროდ უჭერს დანის პირს.
მის ხელში სისხლი გროვდება, წვეთები მდინარესავით მიიწევს ჩემი ხელისკენ.
პირზე ხელის გულით ვიფარებ, თვალები მიფართოვდება და ისევ მას ვუყურებ. ტკივილის ნატამალი არ ჩანს მის თვალებში. არაფერი. სრული სიცარიელე.
სწრაფად ქაჩავს დანას,მართმევს და ზურგსუკან აგდებს სადღაც.
დანა ხმაურით ეჯახება რაღაცას და იატაკზე ვარდება. ოთახში მხოლოდ ჩემი მძიმე სუნთქვა არღვევს სიჩუმეს. მისი ყოფნა ქარიშხალივითაა.
ვერაფერს ვფიქრობ, როცა ასე ახლოს არის ჩემთან. როცა შიშმა ასე მაგრად შემომეხვია სხეულზე ბორკილივით… მთელი სხეული ქვასავით გამიშეშდა.
უიმედო ვარ.
უძლური. უბრძოლველად, გადარჩენის ინსტინქტი მიძახის – უბრალოდ გაინძერი, და მაინც, სხეული არ მემორჩილება.
და მერე... მისი სისხლიანი ხელი მეჭიდება კისრის უკან და მის მკერდზე მჭიდროდ მაწებებს.
ვკრთები, როცა მის ხელიდან მომდინარე სისხლის თბილი წვეთები ზურგზე მცოცავ უხილავ თითებად მეხვევა, მღრღნის და კანზე ვგრძნობ, როგორ მწვავს, თითქოს მნიშნავს.
თვალებგაფართოებული ვუყურებ, როგორ სწევს მაღლა მეორე ხელს – ისიც დანით შეიარაღებულს, ბევრად უფრო სასტიკით, ვიდრე ჩემი.
ლოყის ქვემოდან მირტყამს წვერს და მსუბუქი ზეწოლით მაიძულებს თავი ავწიო. ლითონი ნაზად მჩხვლეტს კანს, მარწუხში ვარ.
მისი ტუჩის ნაპირზე აწეული ღიმილი სუნთქვას მაწყვეტინებს. ეს ღიმილი რაღაც დამღუპველზე მეტყველებს. რაღაც სასჯელზე.
— ახლოდან კიდევ უფრო ლამაზი ხარ, — ჩურჩულებს და თავისი ცოდვილი თვალებით სახებზე მეხება.
მგლოვიარედ შევჭმუხნე წარბები და ორივე ხელი მკერდზე მივაბჯინე. არ ვაქცევ ყურადღებას მის შიგნით მოქცეულ ფოლადს და ვცდილობ მივწიო.
ის კი ადგილიდან არ იძვრის. პირიქით—ტუჩი ეწევა, ცხოველური ღრენით.
ცრემლები მადგება თვალებზე, ბრაზი ბურთად მეჩხირება ყელში.
— გთხოვ... წადი. არ მინდა აქ იყო. არც შენ მინდიხარ. გთხოვ, მარტო დამტოვე, — ვეხვეწები. ასე გეგონება, გული ამომიღეს, ფეხქვეშ გამითელეს და ისევ უკან ჩამიდეს.
ამ წამს, დედამიწაზე არ მადარდებს სიამაყე, თავმოყვარეობა...
მინდა, უბრალოდ, გაქრეს.
ის კი კიდევ უფრო ახლოს მოდის.
— ტირილს აპირებ, ედი? — სარკაზმით მეკითხება.
ხელები ჯერ ისევ მის გულმკერდზე მაქვს დადებული. და ვგრძნობ – გულისცემას, სწრაფად უცემს. გაოცებით ვიხედები.
რომ არ ვიცოდე უკეთ... ვიფიქრებდი, არც ისე მშვიდია, როგორც თავს აჩვენებს.
— არა, — ვიტყუები.
მხოლოდ ღმერთმა იცის, მის წასვლიდან ერთ წამიში თუ არ ავქვითინდები, მაგრამ სანამ აქ არის, სისუსტეს არ ვუჩვენებ.
გიჟივით მიღიმის, ცხოველურად. მერე დანას ნელა სწევს ჩემს ყელიდან და ხელსაც მაშორებს კისრიდან.
იმ წამსვე, რაც იწევა, შვებას ვგრძნობ... და სიცივეს.
მაგრამ ისევ მიდგება გვერდით.
მისი სხეული მხარზე მეხახუნება, და თრთოლვით ვგრძნობ – ტყავისა და სიგარეტის სუნი აქვს. მომწამვლელია. ის არის მომწამვლელი.
შიშის გემო აქვს.
ჟანგიანი რკინისა და ნამწვის. მე ვარ... უბრალოდ, საშინლად შეშინებული.
და მაინც… ისე ვარ მისით შეპყრობილი.
თავს სწორად ვიჭერ, მაგრამ მის მზერას თვალს არ ვაშორებ. ჩემსკენ იხრება, თავისი სხეულის სიმძიმით მეწებება. მისი ძალა მაჯაჭვავს. თითქოს არ მიბიძგებს, არამედ შთანმთქავს.
ცხელი სუნთქვა მეფრქვევა კანზე — ტუჩები ყურის მხარეს მეხება, და ტანში კიდევ ერთი ცახცახი მივლის.
— მინდა შეგჭამო, — ჩურჩულებს.
ტუჩი მიკანკალებს. წამის მეასედში ვიჭერ კბილებს შორის — იქნებ ასე მაინც დავმალო სისუსტე. თვალი რომ გავაპარე, ვხედავ: მის თვალებს ჩემ ტუჩებზე გაუშეშებიათ მზერა.
— მოსაკლავად მოხვედი? — ვეკითხები ჩუმად, ვცდილობ სხეული არ შევახო ძრწოლით. უშედეგოდ.
ნელა, აუჩქარებლად, თავს აქნევს.
— რატომ გავაკეთებდი მაგას?
არ ვიცი რა ვუპასუხო. განაგრძობს:
— არ მოგკლავ, პატარა თაგუნა. შენ ჩემთვის უნდა შეგინახო.
— თუ არ მინდა, რომ შემინახო?
იღიმის.
— მალე მოგინდება.
პირს ვაღებ, უკვე მზად ვარ ვუთხრა ყველაფერი, რა ჯანდაბაც მადგება ენაზე — დაწყებული დედამისით, დასრულებული იმით, სად შეუძლია თავისი დანით წასვლა. მაგრამ სიტყვები მოულოდნელად მეკვრის, როცა მისი ხელი მკვეთრად გადაატარა ჩემს ქვედა ტუჩს.
— მმ, — ჩურჩულებს სიამოვნებით. — აი, რაც მოხდება: გაძლევ შანსს — გაიქეცი და დაიმალე. თუ გიპოვე, დაგსჯი. თუ ვერ — არ დაისჯები და მშვიდად წავალ.
თვალებს ვხუჭავ, ერთადერთი იშვიათი იმედის ძაფი იჭრება პანიკის შუაგულში. მე ხომ ზეპირად ვიცი ეს სახლი. ვიცი, სად შეიძლება დავიმალო.
ქვედა სართულის დერეფანში ორი საძინებელია. პირველ ოთახში კარადაში პატარა ნაპრალია — ზუსტად ჩემს ზომაზე. ბებო და მე ვთამაშობდით დამალობანას, და იქ ყოველთვის ვიმალებოდი.
— კარგი, — ვჩურჩულებ. — რამდენ ხანს დამელოდები, სანამ გამარჯვებულად ჩამთვლი?
იღიმის.
— ხუთ წუთს გაძლევ, სანამ შენს საყვარელ საჯდომს ჩემს მუხლზე დავდებ.
გაბრაზებული ვაბრუნებ თავს. მისი თითი შორდება ჩემს სახეს, მაგრამ ღიმილი უფრო ეშმაკური ხდება.
— დრო წავიდა, ადელინ. ჯობია ირბინო.
აღარც ერთი წამით აღარ ვყოვნდები. მივტრიალდი, კარიც გამოვიჯახუნე ზურგს უკან. კარის მიკეტვისას ვხედავ — როგორ იღიმის, თუმცა უკვე სულაც არ მადარდებს.
სწრაფად მივრბივარ კიბეებისკენ. ფეხებს მაქსიმალურად ვიმსუბუქებ, რომ ხმით არ გავცე. კიბეზე ნახევარ გზაზე ვარ, როცა ფეხი მიცდება და ლამის სახით დავეცე. წელში ვიხრები, და ძლივს ვიჭერ თავს მოაჯირზე, ის კი — ხმა არ ამომდის. ძლივს შევიკავე.

გულისრევა მაწვება. ადრენალინისა და შიშის ნაზავი ისე მწვავედ მკბენს ნერვებზე, გონებას მაკარგვინებს.
მარცხნივ ვუხვევ და იმ დერეფანში გავრბივარ, საძინებელში შევდივარ ზუსტად იმ წამს, როცა ზემოდან მძიმე ნაბიჯების ხმა მესმის.
გული უარესად ამიჩქარდა, ხელები მიკანკალებს, როცა კარადას ვაღებ. მეტალის ხმა ჩემს დაუდევრობაზე მეტყველებს — უმნიშვნელო, მაგრამ ჩემს აღელვებულ გონებაში ისე ისმის, თითქოს ქუხილია ამ ძვლებში ჩასახლებულ სახლში.
ღრმად ჩავისუნთქე და ვაიძულე ჩემი სხეული დამშვიდებულიყო, კარადა დავხურე და იმ კუთხეში შევძვერი.
პანიკა მახრჩობს.
მკერდი მიჭერს და საოცარი სურვილი მაქვს ხველის — ალბათ იმიტომ, რომ ყელი გამომშრალია და ჰაერი ვერ შედის. მჭირდება სასოწარკვეთილად სუნთქვა, თორემ ვიგუდები.
ეს ყველაფერი შენს თავშია. ისუნთქე, ედი, ისუნთქე. აქ ვერ გიპოვის.ბებოც ვერ მპოულობდა ხოლმე.“
ნაბიჯების ხმა გაქრა ზემოდან. ალბათ უკვე ქვემოთ ჩამოვიდა. ტუჩი იმდენად მაგრად ჩავიკბიჩე, სისხლის გემო გამერია პირში — მაგრამ მაინც არ ვეშვები.
ხმები ისმის — რბილი მოძრაობები.
დრო გადის და სუნთქვა ნელ-ნელა მიწყნარდა…
სანამ კარი არ ჭრიალებს და იღება.
სუნთქვა მეხუთება. ხელით პირზე ვიფარებ — არც ერთი ხმა. თუნდაც ამის გამო მოვკვდე.
კარადის კარი იღება.
მისი სურნელი მთელ სივრცეს ავსებს. ტყავი. სიგარეტის კვამლი. და რაღაც სხვა — ისეთი მძაფრი და შემაწუხებელი, რომ ნორმალურ სიტუაციაში თვალებს გადავატრიალებდი, მაგრამ ახლა გონებას მიხშობს.
—გადმოდი, პატარავ, — ღრმა, ბოხი ხმით ამბობს.
არა. არა, არა, არა.
არ ვიწყებ მოძრაობას. ღმერთო, უბრალოდ გამოიცნოს.
—შეგიძლია დამემალო, მაგრამ სუნით გგრძნობ.
ეს ყველაზე გიჟური რამეა, რაც კი ოდესმე მომისმენია.
თვალებს ვაპარებ და ვხედავ — კარადის შესასვლელში დგას. არ მიყურებს. თავი დახრილი აქვს და იატაკს უყურებს.
—ათ წამში თუ არ გამოხვალ, თავად გამოგათრევ, — ამბობს და ნაბიჯით უკან იხევს.
ამას არ დაველოდები.
ვეღარ ვითმენ. კუთხიდან გამოვვარდი და გვერდი ავუარე, კარისკენ გავექეცი — და ისიც იცინის. ღრმად, ბოროტად.
ეს სიცილი სულ მესმება... კოშმარებში, ცხადში, ყველგან.
მაგრამ არ ვჩერდები. გავრბივარ დერეფნისკენ და პირდაპირ სახლის კარისკენ მივდივარ, თუმცა მაშინვე კვნესით ვსუნთქავ, როცა ვხედავ — დაკეტილია.
—თუ მაგ კარს გააღებ, შედეგებზე იფიქრე, — მისი მკაცრი ხმა ზურგს უკან მესმის. გაოგნებისგან შევხტი — საშინლად ახლოს არის. საკეტის, სახელურისა და ჯაჭვის გაღებას ვერ მოვასწრებ. ზედმეტად ახლოსაა.
მზის ოთახი. მასაც აქვს უკანა გასასვლელი. ვტრიალდები, და თვალის კუთხეში ვხედავ, როგორ ჩნდება ჩემი აჩრდილი იქვე, იმ დერეფნის შესასვლელში, საიდანაც წამოვედი.
მისი შიშით, პირდაპირ მისკენ გავრბივარ — გავრბივარ მისგან გაქცევისთვის. გადმოვრბივარ მისაღებიდან, ვკვეთ სამზარეულოს, კარს ვაღებ, რომელიც უკანა დერეფანში გადის. ვლოცულობ, რომ იქ არ დამხვდეს. კარის ფართოდ ვაღებ — სულ ცოტა, ხუთი ფუტის რადიუსში არავინ ჩანს, მაგრამ იქით უკვე წყვდიადია.
მზის ოთახისკენ მივქრივარ, ვანგრევ კარს — და… ის უკვე იქაა.
კარის ჩარჩოს მიყუდებულია. ზუსტად იმ კარს, საიდანაც უნდა გავქცეულიყავი, ზურგით მიყუდებული მელოდება.
მუხლებზე ძლივს ვდგავარ. ადგილზე ვჩერდები და ისე მკვეთრად ვწყვეტ მოძრაობას, რომ სუნთქვა მეკვრის. ცოტაც და მის მკლავებში ჩავვარდებოდი.
საფეთქლები მიხურს. გული ყელში მიცემს.
ის მხოლოდ თავს აქნევს და წყვეტილად, ღიმილით ამბობს:
—ძალიან ადვილად წასაკითხი ხარ, პატარა თაგუნია. ამაზე მოგვიწევს მუშაობა.
გაშეშებული ვდგავარ. მთელი არსებით ვიაზრებ, რომ ამ სახლიდან ვერსად გავიპარები. ის ჯოჯოხეთურად სწრაფია… მაგრამ ყველაზე შემზარავი ისაა, რომ მისი ნაბიჯის ხმა არ გამიგონია.
მე სპილოსავით დავდიოდი. ის — თაგვივით უხმოდ.
—არ შემეხები, — ვცრი კბილებში, და ხმა მეპარება. ცრემლები თვალებში მეჩხირება.
—შეთანხმება — შეთანხმებაა, პატარა თაგუნია, — ამბობს, და მერე მაღლა იყურება, ღამის ცისკენ.
—ლამაზია აქ. ვფიქრობ, დასჯაც აქ უნდა მოხდეს. ეს თითქოს წრეზე დაბრუნებას ჰგავს, არა?
გამწარებული ვიყვირე და აი ბოლოსდაბოლოს, სხეულმა დამიჯერა — ადგილიდან გავარდი და უკან, დერეფნისკენ გავიქეცი, კიბეებისკენ.
იქ ზემოთ იქნებ რომელიმე ოთახში მოვახერხო დამალვა. იქნებ ამჯერად ვიპოვო ადგილი, სადაც ვერ მომაგნებს.
გონებაში ყველა ვარიანტს ვატრიალებ, როცა მოაჯირზე ხელით ვეყრდნობი და ზევით ავრბივარ.
უცბად რაღაც სუსტი ქარისშერეული ნიავი მეფეთება ბარძაყებზე. თვალს ვაპარებ ზურგს უკან — და… ის იქაა. ჩემ ზურგს უკან, ნაბიჯ-ნაბიჯ მომყვება.
კიდევ ერთი გაწყვეტილი ყვირილი ამოვუშვი, სიჩქარეს ვუმატებ. კიბეზე ავრბივარ, ვბრუნდები დერეფანში, გონებაში ქაოსია. ვერც ვფიქრობ, მხოლოდ ვმოქმედებ.
დერეფნის შუაში ვარ, როცა ძლიერი, უხეში მკლავი წელზე მეჭიდება და ჰაერში მწევს.
—არა! — ვკივი და მთელი ძალით ვურტყავ და ვებრძვი.
– ო, დიახ, პატარა,– ღრიალებს ის და ჩვენს სხეულებს კედლს აკრავს.ვოხრავ და ზურგს კედლიდან ვწევ, იქნებ ფეხრბს შორის ამოვარტყა.
—გამიშვი ნაბი*ვარო…
—თუ კვლავ ილაპარაკებ, შენს მდგომარეობას კიდევ უფრო დაგამძიმებ.
სუნთქვა მკვეთრად მცირდება და უფრო ვსუსტდები, როცა მთელი სხეულით კედელზე მიკრობს..
—ჩვენ ხომ შეთანხმება დავდეთ?
თვალიდან ცრემლი ჩამოდის. კიდევ ერთი, და კიდევ ერთხელ, სანამ არ ავქვითინდი.
—ნუ ტირი, პატარა თაგუნა, — მეუბნება ნაზად. — უფრო საშინელი რამეები გელოდება.
მისი სუნთქვა ლოყაზე მსუბუქად მისრიალებს, როცა უფრო ღრმად მიჭერს სხეულზე.
ის ჩემზე ბევრად დიდია — ისე მეხვევა გარს, რომ ვეღარაფერს ვხედავ, ვერაფერს ვგრძნობ, ვეღარც ვსუნთქავ, გარდა მისი.სითბო. ტყავი. იმ განსაკუთრებული სურნელის, რაც მხოლოდ მას ეკუთვნის. და შავი ტანსაცმლით დაფარული სხეული, რომელიც მთლიანად მიპყრობს.

—მომწონს, როცა გეშინია,– ჩურჩულებს და ზურგის შუაგულში ჟრუანტელი მივლის. —მომწონს, როცამევედრები. როცა ღმერთს სთხოვ, გიხსნას.
ვგრძნობ, როგორ ეხება ხელი ჩემს სახეს და ინსტინქტურად ვკრთები.
თითები ლოყას მსუბუქად მისდევს, მერე თმაში მიცურავს და ყურთან ჩამოცურებულ ღერს ფრთხილად მისწორებს.
—მომწონს, როცა ჩემს შეხებაზე კანკალებ... უკონტროლოდ.
—შეპყრობილი ხარ,– ვუწევ ხმას, თუმცა თვითონვე ვკანკალებ, თავიდან ფეხებამდე ვერ ვიმორჩილებ სხეულს.
—გგონია, მხოლოდ სიცოცხლისთვის ბრძოლისას დაიჩოქებ და შემევედრები... მაგრამ ცდები, – ბოხად ღიღინებს და ეშმაკურად იცინის.
—შენს ზეცაში აფრენას მხოლოდ ჩემი ყ*ით ვაპირებ. ასევე, ჩემი ენით და თითებითაც და არა სიკვდილით.
—არასოდეს, – ვუშვებ კბილებში და ვუყურებ, მთელი ზიზღი რაც გამაჩნია თვალებში მიგუბებული მაქვს. ან... ასე მგონია მაინც.
მის თვალებს სქელი ჩრდილები ფარავს – როგორც სანათების მბჟუტავი შუქი, რაც ოთახის კუთხეებიდან მოდის. ისე გამოიყურება, თითქოს ახლოს დგახარ საგანთან, მაგრამ მაინც ვერაფრით ვხედავ მკაფიოდ. ჩრდილები მისი ნაწილია. თან დაჰყავს ყველგან.
—დროა დაგსაჯო,– ამბობს ჩუმად, აუღელვებლად, თითქოს არაფერს ნიშნავს. თითქოს ჩემი თანხმობა არაფერია.
უფრო სწორად – არაფრად მივაჩნივარ.
—ამჯერად კარგი ვიქნები, – ამატებს. პირს ვაღებ, მაგრამ მაშინვე ღრმა, დაბალი ხმით მახშობს:
—მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ შენც ასეთი იქნები, ადელაინ.
კბილებს ერთმანეთს ისე ვუჭერ, ხმა ისმის – მკაფიო წკაპუნი. და ეს ხმა თითქოს მას კვლავ ახარებს. უკმაყოფილოდ, ღრენით იღიმის, და ჩემი სიამაყე მწარედ იმსხვრევა. მინდა ყვერებში ვუთავაზო, მაგრამ ტერფსაც ვერ ვამოძრავებ.
—რას აპირებ? – ვკითხულობ ჩურჩულით, ხმაში შიში და გულისცემის აჩქარებული ტემპი ერთმანეთს ერევა.
მისი ცხელი სუნთქვა ცხვირწინ მეფინება, და ვგრძნობ, როგორ ცურდება მისი ტუჩები ჩემს ყბაზე. მძიმედ ვყლაპავ ნერწყვს, მაგრამ თითქმის ვიხრჩობი. მისი ტუჩები ცურდებიან ჩემს კისერზე და ყურთან ჩერდება..

—შენს დაპატრონებას ვაპირებ, — ჩამჩურჩულა და შემდეგ კბილები კისერზე მომადო.
ზურგი უნებურად გამისწორდა, ზიზღისა და სიამოვნების ტალღა ნერვებში ერთმანეთში აირია, ტვინში ნაპერწკლები დაიძრა. ფიქრები გამინადგურდა — მხოლოდ სუფთა ინსტიქტი დარჩა.
მან ღრმად ამოიოხრა, კბილები მტკივნეულად ჩამებჯინა, ენა კი კანზე შემეხო — ნელი, წრიული მოძრაობით. პირი გამეხსნა, ხმა ვერ ამომდიოდა — თითქოს თავად ის მპარავდა ხმასაც და სუნთქვასაც. შემდეგ კბილებით გამოწელა კანი და უკან დაიხია, ტკივილის ტალღა დატოვა.
ხელები მის გულმკერდზე მივაწებე — არ ვიცოდი, ვეყრდნობოდი თუ ვაწვებოდი. მაგრამ როცა თითები მის ჰუდს ჩაეჭიდა და ჩემი სხეული მისკენ მიიწია, მივხვდი — თითქოს ის იყო ჩემი სიცოცხლის ნავსაყუდელი. მიუხედავად იმისა, რომ რეალურად, სწორედ ის მტანჯავდა.
კისრიდან ქვემოთ სველი კვალი დამიტოვა. შემდეგ შეჩერდა — მთელი სხეული დამეძაბა, სუნთქვა შევიკავე.
კიდევ ერთხელ დამკბინა. და ჩემს სიღრმიდან წამოსულ ცხოველურ ხმას თავი ვერ დავაღწიე. ისევ და ისევ იმეორებდა ამას — მთელ კისერზე და მხარზე იარების სერიას მიტოვებდა.
სუნთქვა აღარ მყოფნიდა, როცა თავი ასწია.
—კარგი გოგო,— ჩაისუნთქა ჩურჩულით, თითქოს თვითონაც ძლივს იკავებდა ემოციას. რატომღაც სწორედ ეს მაგრძნობინებდა თავს უარესად. მინდოდა, მისთვისაც ისეთივე აუტანელი ყოფილიყო ეს, როგორც ჩემთვის იყო.
ვერ ავხსნი, რატომ მოვიქეცი შემდეგ ასე ასე. ღმერთს ვკითხავ ოდესმე. იმ წამს კი იმდენად ძლიერად მომიცვა შეგრძნებებმა, რომ ხელი ავწიე და ლოყაზე ვუკბინე. ძლიერად.
სისხლი წამოუვიდა, ტუჩებზე ვიგრძენი. მაგრამ არ გავჩერებულვარ. პირიქით — უფრო ძლიერად ჩავეჭიდე კბილებით.
ალბათ მინდოდატკენოდა. მინდოდა ეგრძნო, რასაც მე ვგრძნობდი.
მაგრამ რა მიზეზიც არ უნდა ყოფილიყო — ის ამას კეთილგანწყობით ნამდვილად არ შეხვდა.
მისი ხელი ყელში ჩამეჭიდა და კედლისკენ მიმაწვა. მისი სახე ჩემგან სწრაფად მოშორდა, და თავი კედელს დავარტყი — ბლაგვი ტკივილი წამში ვიგრძენი.
ის მჭიდროდ მიჭერდა, მაგრამ არ ჩერდოებდა. არც მე ვჩერდებოდი. თუ ამ წამს მომკლავდა — მაინც ვიგრძნობდი კმაყოფილებას, რომ კვალი დავუტოვე.
მისი დაბალი ღრენა ყურში ჩამესმა — აღრევისა და რაღაც სხვა უცნაური გრძნობების ნაზავი. ვერ ვუწოდებდი სახელს.
მისი მზერა მაწებებს ადგილს. პირი სისხლით მევსება, ნიკაპზე გადმომდის წვეთებით. ცოტა იყო — ვერ მოვასწარი სახე შემელამაზებინა ისე, როგორც მინდოდა, მაგრამ ეს სისხლის წერტილებიც საკმარისად მაფორიაქებს, როგორც გამარჯვების მინიშნება.
— მეჩვენება, რომ დასჯა გსიამოვნებს. ასე რომ, კიდევ უკეთესად მომიწევს დაგსაჯო, – ამბობს.
ვერ ვასწრებ რეაგირებას, რომ მხრებზე ტომარასავით მიგდებს.
— ! – ვბრაზდები და მუშტებს ვურტყამ ზურგში. მე კარტოფილის ტომარა კი არ ვარ.
პასუხად პასუხად საჯდმოზე ხელი დამარტყა.
კიბეზე ჩამიყვანა, მარცხნივ ჰოლში გადავედით და მზის ოთახისკენ მივდივართ. მთელი გზა ვიბრძვი, ვკაწრავ და ვურტყამ, მაგრამ მასზე თითქოს ვერაფერი ვერ ახდენს ზეგავლენას.
თითქოს ჩემ გულში პასუხად ამბობს:
„პატარავ, ქარიც შენზე მეტ ზიანს მაყენებს.“
— გინდა კიდევ გაგიხლიჩო სახე, ? – ვქაფდები.
— შეგიძლია თავი დაარწმუნო, მაგრამ ორივემ ვიცით, რომ ჩემი ნაიარევები შენს სისველეს იწვევს, – მპასუხობს ღიმილით. ვუღრენ. იმიტომ რომ – სუსტად – მაგრამ მართალია.
შევიგინე კიდეც, მაგრამ შუაში მიწყდება სიტყვები, როცა მის მკერდთან ვგრძნობ თავს – ჩემს ფეხებს წელზე იხვევს და გულში მიკრავს.
ღმერთო, ეს რა ჯანდაბაა…
ხელებს ვწევ, რომ სახე გავუფხაჭნო, იქნებ თვალი მაინც დავაკარგვინო, მაგრამ არ გამომდის – მხოლოდ ვკივი. მერე მოულოდნელად უკან გადამწია , გული ჩამივარდება, როცა ჩემი ზურგი სიმყარეს მიედო, ძირს დამაწვინა, ჩემს წინ დაიჩოქა და ხელები ცემი თავის გარსემო დააწყო და ზემოდან დამაწვა. ჩვენს ზემოთ ვარსკვლავები ანათებს, მთვარე კი თეთრ შუქს აყრის ოთახს.
საშინელება კიდევ ის არის, რომ სიეატლში ღრუბლიანი ამინდი ხშირია. მაგრამ დღეს ცა უეჭველად სუფთაა – თითქოს სამყარო თავადაც მონაწილეობს ამ სცენაში.
ვყლაპავ ნერწყვს. ცრემლები მეყინება თვალებში.
— ჯენტლმენივით იქცევი — ვარსკვლავებს მაყურებინებ სანამ მომკლავ, – ვამბობ ხმამაღლა, ვცდილობ ნერვული ხმის დამალვას.
უნდა გავჩერდე. მაგრამ ვერ ვჩერდები. აშკარად სტრესი ასე მოქმედებს ჩემზე – რაც უფრო ვშიშობ, მით უარესად ვლაპარაკობ.
ზოგი ამას სითამამეს უწოდებს, მე კი სიბრიყვეს. მას ერთ ხელზე გადააქვს წონასწორობა და მეორე ხელი უკან მიაქვს, სიმწრით ვღმუი, როცა ვხედავ რო ხელში იარაღი უჭირავს.
კბილები ერთმანეთზე ინსტიქტუად დამეჭირაა, შიშისგან ისე ვდუმვარ ლამის დავიხრჩო.
—შენ მიეცი უფლება იმ კაცს იქ შეგხებოდა ხელით, მიეცი უფლება სიამოვნება მოენიჭებინა— მისი ტონი მშრალი და უემოციო ხდება.— წესით ასეთ სიტუაციაში ჩემივე ხელებით ჩავანაცვლებდი, მაგრამ ვფიქრობ, რაღაც სხვა გჭირდება, რომ გაკვეთილი ისწავლო.
—კარგი, ბოდიში, – თვალები გამიფართოვდნენ, როცა ის იარაღს ჩემს მკერდის უშვერსს.
—შშშ—ის მაჩუმებს —ჯერ არ წუხარ, პატარა თაგვო. მაგრამ მალე იქნები.

წერილი

14 აპრილი 1945
მე და ჯონი ფრენკს თან მივყავართ ვახშამზე, რომელიც მას პოლიციის დეპარტამენტთან აქვს. ასეთ შეხვედრებზე ჩვეულებრივ კარგად ვატარებთ დროს.
ფრენკი მალე წამოგვიყვანს, და მე და ჯონი უხერხული დუმილით ველოდებით. სერა მეგობრებთან ერთად საღამოს ატარებს, და ამ წუთას ვისურვებდი, რომ აქ იყოს.
ბოლოდროინდელ პერიოდში ის ჩვენ ორს შორის კარგი ბალანსის შემქმნელი იყო. არ ვიცი, თუ შეამჩნია სხვაობა.
ჯონი და მე არ ვჩხუბობთ. უბრალოდ ერთად ვარსებობთ.
მე მას გული გავუტეხე. ვიცი, რომ ასეა.
მაგრამ რატომ მგონია, რომ ჩემი სული ინკურნება?
ფრენკი უკვე აქ არის. ღმერთს მადლობა.





მილიონობით ფიქრი მიტრიალებს თავში — რას ვუთხრა, რომ გამოვძვრე აქედან?
— მაპატიე— აშკარად საკმარისი არ აღმოჩნდა.
— მესვრი? — ვკითხულობ ჩურჩულით.
შარდის ბუშტი გასკდომამდეა მისული, და გაცნობიერება, რომ შეიძლება საკუთარი შარდის გუბეში მოვკვდე, თვალებში ცრემლებს მგვრის.
— უკვე გითხარი, არ მოგკლავ,— ამბობს, და მისი ხმა სულ მთლად მოთმინების ზღვარზეა. სიტყვებს ხაზს უსვამს იარაღის ლულით — რომელიც მკერდს შორის ჩამოსრიალდა, და შემდეგ მუცელზე დაბლა,ელასტიკის ზედაა კიდესთან ჩერდება.
— შარვალი გაიხადე.
ტუჩი მიკანკალებს, და ერთი ცრემლი მძვრება ლოყის გვერდზე, საფეთქლისკენ.
— გთხოვ, არ გააკეთო ეს, — ვჩურჩულებ.
წარბს წევს — ჟესტი, რომელიც ჭრის. იმდენად უემოციოდ მიყურებს, რომ კიდევ ერთი ცრემლი მისდევს პირველს.
— ახლავე, ადელინ.
სულს ვითრევ და ვემორჩილები. ცერა თითებს შარვლის სათავეში ვაცურებ და დაბლა ვქაჩავ. მუხლამდე ძლივს მივდივარ, სანამ მისი ტანი გზას არ მიბლოკავს.
ის თავად აგრძელებს — შარვალს ბოლომდე მახდის. კიდევ ცრემლები მოდის.
— ახლა მაისური,“— ამბობს და იარაღით მანიშნებს.
ვიწევი, თავზე ვიცურებ მაისურს და ისევ ვწვები — ამოსუნთქვით, ბრაზითა და დამცირებით გაჟღენთილი.
— შეუდარებელი ხარ, — ბურტყუნებს, როცა მზერით ათვალიერებს ჩემი სხეულის ყველა სიმრგვალეს.
ეს არაკაცი იღბლიანია, რომ დღეს ჩემი შავი მაქმანის კომპლექტი მაცვია.
მერე ისევ იხრება ჩემზე, ტუჩებს იმ ნატკენზე აკრავს, რომელიც თვითონ დამიტოვა მხარზე.
— იცი, რას ნიშნავს ესები? — მჩურჩულებს, როცა მეორე ლაქაზეც მაკრავს კოცნას. ვკანკალებ მის შეხებაზე, წერტილიდან ვიბრაცია მთელ კანზე ვრცელდება.
არ ვპასუხობ, მაგრამ ეს მას არ აწუხებს.
— ეს ნიშნავს, რომ შენ ჩემი ხარ. დაგიმონე. მოგნიშნე.
მისი ენის წვერი სწრაფად ცურდება და კვეთს ჩემს კანს, სანამ მკერდამდე არ ჩასრიალდა.
—ნუ… — ვცდილობ გავაპროტესტო, მაგრამ სიტყვა არ დამასრულებია, როცა კბილები მარცხენა მკერდზე ჩამასო.
ღრმად ვისუნთქავ, თვალებს ვხუჭავ, როცა კიდევ ერთ ნიშანს მიტოვებს კანზე. როცა კმაყოფილი რჩება, ხელახლა აგრძელებს გზას თავისი პირთი — კვერცხის ხელა ლაქებს ტოვებს ორივე მკერდზე და რამდენიმეს მუცელზე. და მე… არაფერი შემიძლია, მხოლოდ აყოლა. იარაღი მის ხელში მაბამს, ძალას მართმევს — ზუსტად ისე როგორც მას სურდა.
როცა ჩემი სხეული უკვე სავსეა კბილებისა და ენის დატოვებული ჭრილობებით, სწევს ტანს, მუხლებით მაწვება ფეხებზე და შლის. ვეწინააღმდეგები, მაგრამ ამით მხოლოდ საკუთარ თავს ვტკენ. ის მეტისმეტად ძლიერია.
საჩვენებელი თითი საცვლის კიდეს ეჭიდება, ნელა მიუყვება საზღვარს ბარძაყიდან ცენტრისკენ. ჩემს რომ მიუახლოვდება, წყვეტს — და თითს ზემოთ-ქვემოთ დაატარებს ლამაზად სველ ქსოვილზე. მისი თითი მხოლოდ ერთი ინჩითაა დაშორებული ჩემს სა*ოსთან.
მინდა სახე დავიმალო. ვიცი, გრძნობს, როგორ სხეული როგორ იწყებს ჩემს დაღალატებას.
—როგრი სველია,— ბოხად ბურტყუნებს, ტუჩები ჯერ ისევ სველია ნერწყვისგან.
—ამას გამონადენი ჰქვია,— ვუჭრი სიტყვას, იმ იმედით, რომ ეს ტყუილი სიტუაციას გაუფერულებს. მაგრამ იღიმის.
—როგორ არ მინდა გითხრა, მაგრამ… ქალის სა*ო ჩემთვის უცხო არ არის. ზუსტად ვიცი, როგორია, როცა მას ვუნდივარ.
ზიზღით ვცრი: —უკანასკნელად რომ შევამოწმე, ქალები, ჩვეულებრივ, იმიტომ ტირიან, რომ ცუდად არიან. მინიშნებად მიიღე და მიხვდი.
იგი იცინის.
—პატარა თაგუნა, ზუსტად ამას ვაკეთებ — ვხვდები.
შემდეგ საცვალს გვერდზე სწევს და შიშვლად მტოვებს მის წინ, მბზინავი წვეთებით შიგნით.
შეიკურთხა — ხმადაბლა იგინება, თვალი არ მოუცილებია ჩემი ტანისთის. ტუჩები მიკანკალებს და ღრმად ვიჭერ კბილებს შორის ხორცს.
ერთი ხელი ისევ საცვალშზე აქვს ჩაჭიდული, მეორე ხელით იარაღს სახისკენ წევს. უკან ვიხევ, თვალებს ვხუჭავ და შეშინებული ვწყვეტ ყვირილს.
—დამშვიდდი, უბრალოდ მინდა, რომ წოვო, — ამბობს.
რამდენიმე წამია საჭირო, რომ გავაანალიზო სიტყვები. რომ ჯერ არ მოვმკვდარვარ. როცა ვხვდები, თვალებს ვახელ და მრისხანედ ვუყურებ.
—რა ჯანდაბ..— მაგრამ ის იარაღის ლულას ტუჩზე მადებს და მაჩუმებს. დანარჩენი სიტყვები წყალს მიაქვს, როცა ლულას ფრთხილად გადამისვამს ტუჩებზე, თითქოს ტუჩსაცხს მისვამს.
—წოვე, — მკაცრად მიბრძანებს.
ვხუჭავ თვალებს, ვახშობ ცრემლებს, ვაღებ პირს… და ვუშვებ, რომ ლულა ჩასრიალდეს კბილებს შორის. ვხუჭავ თვალებს, როცა ენას ვატრიალებ ცივ მეტალზე, და გული მერევა ამ იარაღის გემოზე.
—ასე დამჯერი გოგო ხარ, — ამბობს ის, როცა იარაღს ნელა გაჰყავს ჩემი პირიდან. ნერწყვის ძაფს მიათრევს ლულას, სანამ არ გაიწელება და გაწყდება.
სრულიად ვშრები, როცა ვგრძნობ, როგორ მიცურდება ცივი მეტალი კლიტორზე. ვკრთები — უცნობი, სახიფათო შეხება მაფეთებს.
სუფთა შიშმა ამიტანა და მხოლოდ ბოლო ძალას ვიკრეფ, რომ ხმამაღლა არ ავტირდე. თავზე იარაღის მიბჯენა ბევრად ნაკლებად შემაშფოთებელია, ვიდრე მაშინ, როცა ის იარაღი ჩემს ფეხებს შორისაა. ტყვია თავში — წამიერი სიკვდილია. მაგრამ ეს? ეს იქნებოდა ნელა, მტკივნეულად. წამება.
იგი იხრება, ისე ახლოს, რომ ცხელი სუნთქვა ქარივით მედება ბარძაყებს შორის. თავს ვწევ, რომ უკეთ დავინახო — და სწორედ იმ წამს შემომხედავს, გრძელი წამწამებიდან არათანაბარი თვალებით, გაბრწყინებული აღფრთოვანებით. ვაპირებ ვკითხო, რას აკეთებს-მეთქი, როცა ენას გამოყოფს და მისი ნერწყვი მეღვრება ქვემოთ… პირდაპირ ს*შოზე.
—სისველე არასდროსაა ზედმეტი, პატარა თაგუნა, — ბურტყუნებს.
იწევა, და წრიულად ატრიალებს იარაღის ლულას ჩემზე — რბილად მისრიალებს კანზე.
—ღმერთო, გთხოვ, არ გა— სიტყვას ვერ ვამთავრებ, როცა ლულას ჩემში შედის — მხოლოდ წვერით, მაგრამ საკმარისად ღრმად, რომ ყელი ჩამეხშოს და ყრუდ დავიკვნესო.
იცინის — ბოროტად.
—ზუსტად თაგვივით კი წკმუტუნებ.
გაყინული რომ არ ვიყო , ალბათ ვუღრიალებდი. მაგრამ ვერ ვძრავ თავს. თვალს ვერ ვაშორებ — ვუყურებ, როგორ სრიალებს იარაღს ჩემს შიგნით. ვუყურებ და არ მჯერა. არ მჯერა, რომ ამას ვგრძნობ.
ნელა ამოძრავებს ლულას — სიამოვნების და ტკივილის შერწყმით. ყბას ვკრავ და კანკალით ვიტანი, მაგრამ ხმას არ ვიღებ. არ მივნიჭებ სიამოვნებას.
იარაღი შუა გზამდე შეჰყავს, შემდეგ ისევ ბოლომდე აცურებს. ერთი წამით თავსაც კი ვწევ — სუნთქვისთვის. მაგრამ შემდეგ მთელი ლულით მსრისავს ჩემს შიგნით. ჰაერი მძიმედ მეჭიდება ყელში, თავი უკან მივარდება — ძალა აღარ მყოფნის, რომ ვუყურო.
ეს იმდენად, იმდენად დამპალია. ამაზრზენი.
მაგრამ როცა იარაღს იღებს და კვლავ იმავე მოძრაობით შეყავს შიგნით, სიამოვნების ტალღა წამომწევს და კვნესა მაინც მცდება.
—დამჯერი გოგო, — სუნთქვით ამბობს. —გააშალე ფეხები, პატარავ. ის ხელით, რომლითაც საცვალს გვერდზე მიჭერდა, ბარძაყზე მიბიძგებს. ინსტინქტურად ვშლი ფეხებს.
ისევ მაქებს, მაგრამ აღარ მესმის — გული ისე მიცემს, ყველა ხმას ფარავს.
—ვგრძნობ, როგორი ვიწრო ხარ. როგორ ეკვრები ჩემი იარაღი, როცა ამომაქვს — ჭკუა მეკეტება.
ტუჩს ვკბენ, მაგრამ ეს აღარ მყოფნის, რომ მომდევნო კვნესა ჩავახშო. ვგრძნობ ხმებს — ჭყაპუნს, შეწოვას, როცა იარაღით მჟიმავს — და სირცხვილი მთელს სხეულში მეღვრება.

სირცხვილი თითქმის ფარავს შიშს. მაგრამ ვერცერთი მათგანი ვერ ჯობნის იმ სიამოვნებას, რომელსაც ჩემი სხეული იძულებულია აჰყვეს.
როცა იარაღს ოდნავ ამოძრავებს და შიგნით რაღაც წერტილს ეხება — თვალები მეხუჭება და ღრმა კვნესა მეპარება ბაგიდან.
ის ღრიალებს პასუხად, ჩემი სხეული კი თაღივით იწევა, როცა იმ წერტილს ისევ და ისევ ეხება პოულობს. საცვალი იმდენად მჭიდრო ხდება, რომ მიჭრის კანს, სანამ ბოლოს ხელის მკვეთრი მოძრაობით არ გამაცლის ტანიდან. თავისუფლად იჭერს ბარძაყს მკლავით, ძლიერად, მტკივნეულად.
გული მიცემს, როცა ქვევით იხრება — მაგრამ მხოლოდ კბილებით მედება შიგნითა ბარძაყზე. ვღრიალებ კბენის ტკივილზე, თუმცა ის მალევე ლღვება სიამოვნებად — ისევ რომ იმ წერტილს ხვდება იარაღით.
მისი პირი მეკვრის კანზე, მოძრაობა ჩქარდება და ვგრძნობ, როგორ იძაბება მუცლის სიღრმეში მოლოდინის ტალღა — ორგაზმის მოახლოება.
—გთხოვ… — ვჩურჩულებ, არ ვიც რა უნდა ვთხოვო. ის მშორდება, მხოლოდ რათა ისევ დამადოს ტუჩები, ამჯერად ქვემოთ — მაგრამ ჯერ კიდევ შორს ჩემგან. ძალიან შორს.
—მითხარი, რა ისწავლე, ადელინ, — ამბობს, ზემოდან მიყურებს, ტუჩები სველია კბენითა და ვნებით. ეს ხედი გულზე მირტყამს, პირდაპირ იქ, სადაც იარაღი ჯერაც მახრჩობს.
—რომ აღარ უნდა გიკბინო ლოყაზე? — ვცდილობ ვიხუმრო, მაგრამ ხმა მიკანკალებს.
პასუხად მტკივნეულად მიკბენს ბარძაყზე. ვღრიალებ, ტკივილი თვალებს მიწვავს. მაგრამ როგორც ყოველთვის — ტკივილი სიამოვნებად დნება. პირველყოფილი ხმა შემეპარა, როცა იარაღი კიდევ უფრო ღრმად შევიდა შიგნით.
—უნდა გაგიმეორო? — ბურტყუნებს მკაცრად.
პირს ვაღებ, მაგრამ სიტყვა ვერ გამომდის. და ამ დუმილში ისე გარკვევით ისმის მისი გაფრთხილება — იარაღს ახმიანებს. წკაპ.
—კარგი, კარგი, ჯანდაბა, — ვბურტყუნებ ჩურჩულით, შიშით. —ს-სხვაცკაცს არ უნდა მივცე უფლება შემეხოს.
ეს სიტყვები ცრემლებს მიბრუნებენ. მათი ხმამაღლა თქმა მაიძულებს ვიგრძნო ის, რაც ყველაზე მეტად მეშინია — რომ ამ კაცის ტყვეობაში ვარ. მართლა და საბოლოოდ.
—ვინ არის ერთადერთი, ვისაც შენი შეხება შეუძლია, ადელინ?
თვალებს ვხუჭავ. მძულს ტყუილი, რომელსაც ახლა ვიტყვი — ისე, როგორც ცრემლი მეპარება ლოყაზე.
—შენ, — ვჩურჩულებ. სიტყვებს ისეთი გემო აქვს, თითქოს გული მინდა ამერიოს. სხეულში ომია: ნაწილს უნდა, რომ მაცადოს, დამამთავრებინოს, და მეორეს — უნდა აიღოს ეგ იარაღი და საკუთარ თავს ესროლოს.
თვალს ვადევნებ, როგორ მიყურებს. და იმ წამს მხვდება გულში გაცნობიერება — ჩემი ტყუილი არ სჯერა.
—ათ წამზე მეტი აღარ გაქვს გასათავებლად, პატარა თაგუნა. მაგის მერე აღარაფერი იქნება, — მიყვირის და ისევ მკბენს ბარძაყზე. —დაიხმარე ხელი, პატარავ.
ვყოყმანობ.
უკანასკნელი, რაც მინდა, არის ის, რომ ამ კაცს მივცე იმის ნეტარება, რომ თავისი ხელით განმაცდევინოს ორგაზმი — მით უმეტეს, საკუთარი ხელით დავეხმარო.
ის ამას არ იმსახურებს. და მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი სხეული ზღვარზეა და თითქმის ითხოვს, გონება გამწარებულად უპირისპირდება.
—ახლავე, — ბოხად ღრიალებს. თვალები რაღაც შავით და მძვინვარებით უნათებს.
გულით ვაგინებ და ხელს ვწევ ქვემოთ. თითებს კლიტორზე ვატრიალებ — არა სიამოვნებისთვის, არამედ შიშით, შედეგების შიშით. როცა არჩევანი ორგაზმსა და ტყვიას შორის დგას, ირჩევ იმას, რაც ნაკლებ ზიანს დატოვებს.
—კარგი გოგო, — ჩურჩულებს.
მხოლოდ ორი ღრმა ბიძგია საჭირო იარაღის მხრიდან და ჩემში ყველაფერი ფეთქდება. წელი მიწას წყდება, და ორგაზმის ტალღა მთელ ტანში მივარდება.
ვყვირი.
შეგრძნება კანში ამომდის, ყელში ეხეთქება, ხმა მემსხვრევა და ყელში მებოჭება. ვგრძნობ, როგორ მიკაწრავს ხორხს საკუთარი ხმა, მაგრამ არაფერი მესმის. როცა ცეცხლი და ყინული ერთდროულად მექაჩება სხეულიდან, როცა ცაში ვარ — სხვა არაფერი რჩება.
იარაღი სრიალებს ჩემში უფრო სწრაფად და ღრმად — და სიამოვნებას წელავს ისე, რომ უკვე ტირილით ვეხვეწები, გაჩერდეს.
და უცებ — აძვრენს. ბარძაყები ინსტინქტურად იკეცება და ერთმანეთს ებღაუჭება. უკანასკნელი სპაზმები ნელ-ნელა ქრიან.
მივარდნილი ვყავარ — სხეული ჯერაც კანკალებს, თრთის, და ის ზემოდან დგას, მისეულად.
თვალებს ნახევრად ვახელ, ჯერაც რხევით ვეკვრი ორგაზმის ნამწვავ ტალღებში — და ვხედავ, როგორ იღებს იარაღს… და ლულას პირში იტენის.
თითქოს სხეულს გავცდი. ვუყურებ, როგორ წოვს იარაღს სუფთად, ენით წმენდს, და შემდეგ წელზე, ჯინსის უკანა ნაწილში იყრის.
ჩემი სხეული სავსეა ბრაზით. სირცხვილით. დამცირებით. ვიცი — ვიცი, რასაც ვგრძნობ. მაგრამ გონება თითქოს ვეღარ ამუშავებს ემოციას და ცვლის ნულით. თითქოს არაფერს ვგრძნობ. საერთოდ.
ეს არის ტრავმა?
იცი, რომ დაგარღვიეს, მაგრამ სხეულს ამის გრძნობა აღარ უნდა და უბრალოდ, იყინება?
მოულოდნელად, მისი ხელი ისევ იშლება — ხელში ვარდი უჭირავს. ეტყობა, ჯიბიდან ამოიღო. ფურცლები დახეთქილია, ალბათ, მთელი ამ ბრძოლისგან, მაგრამ მას არ ანაღვლებს. ტრიალებს ვარდით ხელში, შემდეგ — მადებს. ყვავილი ნელა ეფინება ჩემს მუცელზე.
ბოლოს კიდევ ერთხელ ჩამომხედავს… და მიდის. სიტყვაც არ უთქვამს.
და მერე, როცა ოთახში აღარ არის, ყველაფერი იშლება.
სხეული გატეხილი და ატირებული ეშვება ცრემლებში, როცა ყველა ჩახშობილი გრძნობა ერთად მიაწყდება გულს.

წერილი

1945 წლის 15 აპრილი
საშინელი საღამო იყო. ჯონმა ზედმეტი დალია, და როცა სვამს, ძალიან ბოროტი ხდება.
ფრენკმა ძლივს შეიყვანა სახლში და დააწვინა. მე იმდენად გაბრაზებული ვიყავი, რომ არც კი დავხმარებივარ ტანსაცმლის გახდაში.
ბოლოს, თითქოს ამოხეთქა, ღრიალით მახალა, რომ ვღალატობ. ფრენკიც იქ იყო და ისე შემომხედა, თითქოს ძაღლი მოვუკალი. თან ეს ყველაფერი მის სამსახურის კოლეგების წინ ხდებოდა.
საშინლად შემრცხვა. მაგრამ, ალბათ, დავიმსახურე რაც დამემართა.
რა თქმა უნდა, უარვყავი. მაშინ უფრო ის მინდოდა, როგორმე დამემშვიდებინა.
მას მერე რაც ფრენკმა ჯონი დააწვინა, მკითხა — მართალია თუ არა.
„არა,“ ვუპასუხე, მაგრამ არ მგონია დამიჯერა.
გაცეცხლებული გავარდა სახლიდან. და დღემდე ვერ ვხვდები, რა ვუთხარი ასეთი, ასე რომ ეწყინა.



___
ჰა, აბა გელოდებით.. თქვენც შოკში ხართ ხომ ჩემსავით? გამოტყდით თვალებზე ხელაფარებულები ვინ კითხულობდით? <3