ტკივილი,რომელიც სულ ყველას გვტკივა.
ტირილი,რომელიც სულ ყველას გვინდა.
სამყარო,რომელშიც სიცოცხლე ღირდა.
სამყარო,რომელშიც სიცოცხლე კვდება...

ოცნება, რომელიც უკვალოდ ქრება.
სიცოცხლე,რომელიც უბრალოდ წყდება.
ლოცვა,რომელმაც დაკარგა ძალა.
ხალხი რომელმაც დავკარგეთ ფარა.

არც სიყვარული,არც მეგობრობა.
არც იმედები ფუჭად.
არც სინანული,არც პატიება.
კვლავ ყველაფერი ქრება.

ცუდი სამყარო,ცუდი წესებით.
ცუდი წესებით,ჩვენ ვკვდებით ყველა
დედამ სახლიდან შვილი გაუშვა.
მაგრამ ის სახლში აღარ დაბრუნდა.

როგორც, ილია მოკლა ქართველმა.
როგორც შაჰ-აბასს,ვუნდოდით ყველა,
მოდით ვიბრძოლოდ ჩვენი ერისთვის.
ერი რომელიც მტერმა დაფლითა...


მეგობრებო ძალიან მინდოდა რამე მსგავსი დამეწერა მაგრამ მესინოდა რომ არ გამოვიდოდა,მაგრამ მგონი არც ისე ცუდიაა,მინდა რომ თქვენი აზრიც დააფიქსიროთ.და კიდევ ზოგჯერ რითმა ზედმეტიც კია მთავარია გადმოცე ის რასაც გრძნობ...