თენდება ცივი მაგრამ მზიანი დილა.... კოკას ჩემს ძმას როგორც სჩვევია, ხმაურიანად უნდა დატოვოს სახლი. უჰ რომელი საათია ნეტავ?!.
უი დღეს ხომ საბათია?... არსად მეჩქარება.
ამიტომ ცოტა ხნით ვინებივრებ ლოგინში მაგრამ განა დაგაცდის ვინმე ამას?!.. აჟიტირებული შემომივარდა დედა ოთახში და ხელში უზარმაზარი თაიგული უჭირავს. მოცინარი და ბედნიერი სახის გამომეტყველებით მაცნობს ამბავს.

დედა: სალი ჩემო პრინცესავ, ერთი ამ ყვავილებს შეხედე რა ლამაზია და რამოდენა?!.. რა ბიჭი გვყავს ეს ნიკა, არ ეშლება არაფერი.

დედაჩემი ამ ფაქტმა ისე გაახარს რომ ნიკას ქებით ყურები გამომიჭედა. მე კი იძულებული გავხდი სწრაფად ავმდგარიყავი საწოლიდან და სახლიდან გასასვლელი მიზეზი მომეძებნა.

ასეც მოვიქეცი და საბედნიეროდ გამომივიდა.
სამივენი ერთ- ერთ მყუდრო კაფეში ვსხედვართ და განვიხილავთ ამა თუ იმ საკითხს. ჩემს გოგონებს ისიც თავამდე რომ ნიკამ უთენია უზარმაზარი თაიგული მომართვა. ოჰო გოგონები აღტაცებას ვერ მალავენ და დედაჩემის მსგავსად მიუთითებენ რომ ნიკა ნამდვილი პერსპექტიული მამაკაცია რომ მე მხოლოდ ასეთი შემეფერება.
დიდხანს ვვჭიბდით და ვიცინოდით... რა დროსაც უეცრად ოფიციანტმა უზარმაზარი და ულამაზესი თაიგული მოიტანა ჩვენს მაგიდასთან და გვაცნობა რომ ეს ჩვენს მიმარტულებით გამოიტანეს. გოგონები გაოცებას ვერ მალავენ და კიდევ უფრო, ნიკას ქება დიდებას არ იშურებენ. მე კი დაძაბული და ინტერესიანი ვარ... ირგვლივ მიმოვიხედე აქვე ხომ არ არის სადმე?!.. ოჰ როგორ ვბრაზდები ახლა ვოდიშის მოხდა სურს ალბათ ვაჟბატონს რომ ნაწყენია წუხელ მის ავტომობილში. იცით რას ვიზამ?!.. ახლა ავდგები, დავურეკავ და კარგად გამოვლანძღავ.
ხელში მობილური ტელეფონი მოვიმარჯვე და ვცდილობ ნიკას დავუკავშირდე მაგრამმმაიმც გადავიფიქრე რადგან, არ მსურს რომ რაიმე ცუდად გამომივიდეს.... მას ხომ ამდენი წელია ვუყვარვარ. დავტოვებ ისე ყველაფერს როგორც არის.

გოგონებთან ერთად საკმაოდ დიდი დრო დავყავით კაფეში.... მოგვიანებით ნელ- ნელანდაშლა გადავწყვიტეთ. მივუყვები გზას რომელსაც ჩემი უბნისაკენ მივყავარ. ოღონდ ეს არა ... თარაში მყარად ამაგრებს მის ადგილს ძმა ბიჭებთან ერთად. არანაირი სურვილი არ მაქვს ახლა რომ დღე გავაფუჭებინო. რა დავაშავე ამ პირუტყვის გულისათვის ახლა იძულებული ვარ ცოტახნით გავისეირნოთ რომ არ შევეფეთო.
უეცრად ჩემს ფეხებთან ჩერდება ავტომობილი. მოულოდნელი ამ ძალზედ შემაშფოთა, რასაც ჩემს გვერდით მჯდომ შეჩერებულ ავტომობილიდან მომღიმარი ნიკა გადმოვიდა და მომიახლოვდა.

ნიკა: ისევ შეშინებული ხარ ?... რით ვერ შეეჩვიე ჩემს გამოჩენას?!.. ჩემო სიასამურო.

ძალზედ გაავებული ვარ მასზე მაგრამ ვცდილობ არ შევიმჩნიო და ნორმალურად გავესაუბრო.

:არა!.. შიში რა შუაშია უბრალოდ, არ გელოდი.

ნიკა: კარგი დავივიწყოთ... წამოდი გავისეირნით და შემდეგ სადმე ვივახშმოდ.

:დიდი სიამოვნებით მაგრამ არ შემიძლია, სამეცადინო მაქვს ბევრი და შინ მალე უნდა მივიდე.

ნიკა: კარგი მაშინ დაჯექი და მიგიყვან სახლამდე.

:არა იყოს გმადლობ... შენგან ისედაც განებივრებული ვარ. თავს უხერხულად ვგრძნობ.

ნიკა: კარგი რაა... არაფერ განსაკუთრებულს არ ვაკეთებ შენთვის მაგრამ იცოდე რომ არც არაფერს მოგაკლებ.

:კარგი ნიკა რა, ნამდვილად არ იყო საჭირო ამოდენა თაიგული, თანაც ორჯერ.

ნიკას მომღიმარი სახე დრო და დრო წაეშალა და კოოებბშეკრული მეკითხება თუ რა ყვავილებზეა საუბარი?..
ისევ მოცინარი ვპასუხობ მას.

: კარგი ნიკა გეყოფა თვალთ მაქცობს!... არა უნდა ვაღიარო რომ მართლაც მშვენიერი ყვავილები იყო მაგრამ არ ღირს დამიჯერე ასე შეწუხება.

ნიკა უფრო და უფრო ღიზიანდება და ცდილობს ღრმად ჩამეძიოს.

ნიკა: სალომე, არანაირი თაიგულინმე დღეს არ გამომიგზავნოთ შენთვის მითხარინახავე რაშია საქმე?....

ოჰო ახლა აღარ ვიცი რა გავაკეთო?!... ერთის მხრივ აღელვებული, ჩემზე უზომოდ შეყვარებული ნიკა... მეორეს მხრივ, ჩემინცნობის მოგვარება და ინტერესი... მოდი სჯობს ჯერ ნიკას დავამშვიდებ და შემდეგ ვიფიქრებ, მან თუ არა ვის შეეძლო ეს?!.

:დამშვიდდი ნიკა, მე თავად არ ვიცი რაშია საქმე.

ნიკა: არ იცი არა?!.. როგორ გეცოდინება?!.. თატვანისმცემლების დიდ არმიას არ უჩივიბროგორც სჩანს.

:ნიკა ახლა უკვე ზედმეტი მოგდის..მე სჯობს წახვიდე და რომ დამშვიდდები შემდეგ ვისაუბროდ.

ნიკა: რა თქმა უნდამ.... ნიკა უნდა წავიდეს!.. შენ ხომ ნიკა მხოლოდ გამორცენისათვის გჭირდება?!.. სიყვარული არა!.. მხოლოდ ერთგული კეთილინდა კარგი მეგობარი.

არ ვიცი რა დამემართა... უცბად ისე გავბრაზდი რომ ვეღარ მოვითმინე და მწარედ ვუთავაზე სახეში გაშლილი ხელი მას.

:როგორ მივხედავ ასეთ ლაპარაკს?!... ახლა დარწმუნებული იყავი რომ შეგიძლია სამუდამოდ დამემშვიდობო... მე შენი არასოდეს არაფერი მჭირდებოდა და არც დამჭირდება!...

სწრაფად გავეცალე მას... თავად კი აღელვებული მოსდევს დაოატიებას მთხოვს.
მე კი ცივად და უკან მოუხედავად მივაბიძებ სახლისაკენ.


ეს ღამე თეთრად გავატარე... თვალს ვერ ვხუჭავ იმაზე ფიქრში რომ ნეტავ ვინ უნდა მიგზავნიდა ამ უზარმაზარ ყვავილებს?!...
მეზობელი ბაჩო?... არა შეუძლებელია. ჩემს დანახვაზე ლამის არის სორი ჩაძვრეს და სად შეუზლია ახლა მას ასეთი რამ?!....

თარაში?... კარგი რა, მისგან მხოლოდ მის გაურეცხავ წინდებს თუ მივიღებ საჩუქრად, თორემ ვინ მისცა მას ამის შნო?!.. თანაც არ მგონია რომ ასეთ ძვირად ღირებული თაიგულის შეძენა შესძლებოდა.

იქნებ პროფესორი?... ჰმ რატომაც არა? მას ხომ ისე ვუყვარვარ რომ მთელიარსებით ცდილობს ამის დაფარვას. იქნებ უკვე აევსო მოთმინების ფიალა და ცდილობს გამომიტყდეს გრძნობებში?!...
არა რა გავაკეთო?! ვერ წარმომიდგენია რომმმას ამოდენა გამბედაობა ჰქონდეს, თანაც არ ისურვებს რომ მისმა ერთმა დაუფიქრებელმა საქციელმა დამაფრთხოს.
ის ამ ურთიერთობას ჯერდება, ოღონდ ჩემს გვერდით იყოს და ყველაფერზე თანახმაა.

დიდ ხნიანი მარჩიელობისას ისე ცამძინებია რომ ვერც გამიგია.
გარვიძებისთანავე მოვიწვიე ჩემი დაქალები სახლში და ყავის თამხლებით, ვბჭიბდით თუ ვის შეიძლებოდა ეს გაეკეთებინა?!.. კითხვამ ვერსად ვერ მიგვიყვანს ამიტომ ცოტახნით ვიწორავეთ და მიგვიანებით დატოვეს ჩემი სახლი. მე კი ჩემს ოტახში წიგნებს ჩავუკექი.

კითხვა ზარის ხმამ შემაწყვეტინა. სანიშნებელი მოვათავსე წიგნში და გავემართე შემოსასვლელის ალენ. თუ ვალით გავიხედე მაგრამ არავინ მოსჩანს. ცოტა არ იყოს შევშინდი მაგრამმკარინმაინც გავაღე.
ჩემს წინ არაფერია, ხოლო ფეხზე რომ დავიხედე, შევნიშე პატარა მორთული ყუთი, რაზეც წერილია მიმაგრებული.

სწრაფად შევედი ჩემს ოთახში.... ყუთი არც გამოხსნია, მხოლოდ წერილს დასტაცე ხელი და აღელვებულმა კითხვას შევუდექი.

წერილზე წარწერა.....
რთულია უყურადრებოდ დავტივი შენი მეტყველი თვალები.
დიდი სიყვარულით, შენზე უზომოდ შეყვარებული უსახოსაგან.

ოჰ ახლა კიდევ ერთი არანორმალური მაკლდა?!... ნეტავ ვინ არის და რა სურს?!... სასაჩუქრე ყუთი ავიღე ხელში და გახსნას შევუდექი.
ოჰო ეს რა სილამაზეა?!... ბრილიანტებით მორთული ლამაზი ყელსაბამი. ეს ყველაფერი ლამაზია და კარგია მაგრამ ვინ მიგზავნის ამ საჩუქრებს?!.. აღარ მინდა არავინ ხომ სეიძლება დავისვენო უბრალოდ?... ახლა კიდევ ეს ახალი შეშლილი, გაგიჟება შეიძლება.

ვმითქვამ და ვწუწუნებ... სიხარული, ცნობისმოყვარეობა და შიში ერთად დამატყდა თავს... და აი კვლავ გაურკვევლობაში აღმოვნდი.