ამ თავში შეხვდებით სასტიკი ძალადობის, აგრესიის და სექსის სცენებს.
თუ თქვენთვის ზემო აღნიშნული თემები სენსიტიურია, გთხოვთ, რომ ეს თავი არ წაიკითხოთ.


------------------------------------------------------

სიზმრიდან ისევ მაღვიძარის ხმამ გამომაფხიზლა. 

ჯანდაბა. 


ღია ფერის ჯინსი და ტანზე მომდგარი მაისური ჩავიცვი. 

მზად ვიყავი, რომ სკოლაში ყველაზე საძულველ ადამიანად მეგრძნო დღეს თავი. 



დაბლა ჩავირბინე და შევეცადე არ მეხმაურა. 

მარია საჭმელს ამზადებდა.

- გამარჯობა მარია, ვინმემ თუ მიკითხა, სკოლაში ვარ - ვუთხარი სწრაფად და ფეხსაცმლის ჩასაცვამად დავიხარე.

- მეგონა დანიელს არ უნდოდა, რომ მის გარეშე გევლო - მითხრა მარიამ და ფანქეიქი ამოატრიალა.

- კარგად ვიქნები, არ არის საჭირო - შევეცადე დამერწმუნებინა.

- კარგი, მაგრამ არ იქნება კმაყოფილი შენი გადაწყვეტილებით - მითხრა და ჩანგალი გამაფრთხილებლად გამოიშვირა ჩემკენ.

- და როდის არის რო კმაყოფილი?- ვკითხე და სახლიდან გავედი. მარიამ რაღაც მომაძახა, მაგრამ ვერ გავიგონე რა. უკვე ძალიან მაგვიანდებოდა.

სკოლასთან რომ მივედი ნაბიჯები შევანელე.

შესასვლელთან გავჩერდი, ჩავისუნთქე და შევედი. 


ადამიანების ცივ და “ბინძურ” გამოხედვას ვგრძნობდი, თითქოს რაღაც საშინელება ჩამედინა. 


კლასში შევედი და პირველივე ადგილი, რომელიც თავისუფალი დავინახე, დავიკავე. 

ოთახი ნელ-ნელა შეივსო და მასწავლებლის წინააღმდეგობის მიუხედავად, ოთახში უწყვეტად ჩურჩულებდნენ.

ჭორები ჩემსა და დანიელზე უკვე ყველგან იყო მოდებული. 

საშინელი ჭორები. 



3 გაკვეთილი განუწყვეტლივ მესმოდა ჩურჩული ჩემს გარშემო, სანამ საბოლოოდ ლანჩის დრო არ მოვიდა. 

კაფეტერიაში შევედი და ყველამ ერთიანად შემომხედა ისე, თითქოს ადამიანი არასდროს ენახათ. 

თავისუფალი მაგიდისკენ წავედი და დავჯექი. 

საჭმელს ჩანგლით წვალება დავუწყე და შევნიშნე, როგორ მიყურებდა მთელი ფეხბურთის გუნდი ოთახის შედარებით შორი კუთხიდან. 
საშინლად არაკომფორტულად ვგრძნობდი თავს. 



ბიჭები ჩემკენ წამოვიდნენ.

ჯანდაბა, ოღონდ ისევ იგივე არა. 


ერთ-ერთი ბიჭი ჩემს მაგიდასთან დაჯდა.

- სოფია, როგორ მიდის გაკვეთილები? - მკითხა ირონიული ღიმილით
- შემეშვი - ვუთხარი გაღიზიანებულმა 

- სანდრო და ლუკა სამწუხაროდ თამაშს გარეთ არიან, შენს გამო. ეს თამაში უზომოდ მნიშვნელოვანი იყო ჩვენთვის - მითხრა ზიზღით. ჩემი წყლის ბოთლი აიღო და წყალი მოსვა, მერე ბოთლს ხელი მთელი ძალით მოუჭირა და იქვე ძირს დააგდო.
ოდნავ შევისუნთქე, რომ ჩემი თავი დამემშვიდებინა.

- შემეშვი მეთქი - ისევ შევუღრინე

- წადი შენი - მითხრა და ჩემივე წვენი თავზე გადამასხა. ყბა მომეღრიცა, როდესაც მთელი სითხე წურ-წურით ჩამომივიდა თმაზე. 

ყველა გაჩუმდა და ჩვენ მოგვაშტერდნენ. 


ნელა შევხედე ბიჭს, რომელიც ახლა მთელი ხმით იცინოდა და გარშემო სხვების სიცილიც გავიგე. 

- გინდა გითხრა რა გავიგე? - დაიყვირა ბიჭმა ხმამაღლა ისე, რომ ყველას გაეგო - გავიგე, რომ შენი მამიკო შენზე ძალადობს.

საიდან იცოდა?! ვინ უთხრა ეს ინფორმაცია?! 

- ვინ გითხრა? - ნებისყოფის ფიალა თითქმის სავსე მქონდა.

- ოოოოო, ვიღაც გაბრაზდა - გაიცინა და კიდევ ერთხელ გავიგე სხვების სიცილი. 

ცრემლები თვალებზე მთელი ძალით მომაწვა. 


ავდექი და კაფეტერიიდან გავვარდი. 

ჯანდაბასაც წაუღია ყველაფერი. 


როგორც კი დერეფანში გავედი, ცრემლები იმწამსვე ჩამომიგორდა ლოყაზე. 

ჩემს ფიქრებში ვიყავი გართული, როდესაც ვიღაცას შევეჯახე. 

- ბოდიშით - ვუთხარი ისე, რომ არც კი შემიხედავს და გზის გაგრძელება ვცადე. ნაცნობმა სურნელმა ნესტოები ამიწვა. წელზე მძიმე ხელები ვიგრძენი, იმდენად მძიმე, რომ გზის გაგრძელება ვერ შევძელი და ადგილზე გავჩერდი. 



- ტირიხარ?! - გავიგე დანიელის ბოხი, უხეში და გაბრაზებული ხმა. სახე ამაწევინა. თავი გავაქნიე უარის ნიშნად, მაგრამ ცრემლები ისევ უწყვეტად მომდიოდა. 

დავინახე როგორ გადაურბინა ბრაზმა მთელს სახეზე. 

რაც დრო გადიოდა მით უფრო რთული იყო მისთვის ემოციებს დამალვა და კონტროლი…ან უბრალოდ მე დავიწყე მისი ნელ-ნელა გაცნობა და ახლა შედარებით მარტივად ვხვდებოდი რას გრძნობდა და განიცდიდა.

- რა მოხდა?! - მკითხა და სველ თმაზე შემომხედა 

- წვენი დამასხა თავზე - ვუთხარი და შევეცადე სხვა აღარაფერი მეთქვა
- კიდევ? - გამოსცრა კბილებში მოულოდნელად. ხელებზე დავიხედე. ნერვულად დავუწყე ბეჭედს ტრიალი და ვიგრძენი როგორ ამიწვა კიდევ ერთხელ ცრემლებმა თვალები.

- მა..მან მითხრა, რომ მამაჩემი ჩემზე ძალადობს - ვუთხარი და ლოყაზე ხელი გავისვი.
მის თვალებში უსაზღვრო სევდა დავინახე, მაგრამ სევდა იმწამსვე რაღაც სხვამ, ჩემთვის უცნობმა ემოციამ შეცვალა.

- რამე გჭირდება? - მკითხა დანიელმა ისე, რომ ჩემი წელისთვის ხელი არ გაუშვია და ორივე ისევ ერთ ადგილას ვიდექით.

- არა - ვუთხარი და ცრემლები მოვიწმინდე

- მითხარი იმ ბიჭის სახელი - მითხრა და წელიდან ხელი მომაშორა

- საბა - ვთქვი ჩუმად

- კარგი. წამოდი, სახლში წავიდეთ - მითხრა და შენობიდან გამიყვანა.


მთელი გზა ფანჯარაში ვიყურებოდი და ხმა არ ამომიღია. 

- ნაკერები როგორ გაქვს? - მკითხა ინტერესით 

- ნორმალურად, თითქმის შემიხორცდა - ვუპასუხე, მაგრამ არ შემიხედავს. დანიელმა თანხმობის ნიშნად უბრალოდ თავი დამიქნია. 



***


რამდენიმე დღე იყო გასული ბოლო ინციდენტიდან, მაგრამ სკოლაში აღარ წავსულვარ.



ჩემს ოთახში ვიჯექი და კინოს ვუყურებდი.


ყურადღება კარზე კაკუნმა გამიფანტა. 

- ჰეი, დანიელმა იკითხა დაბლა ხომ არ ჩამოხვიდოდი საჭმელად? პიცები შევუკვეთეთ - მითხრა დანტემ მხიარულად 

- რამდენი ადამიანია დაბლა? - ვიკითხე ინტერესით. ვიცოდი, რომ დანიელს სტუმრები ყავდა

- არ მოგატყუებ. რამდენიმე - მითხრა დანტემ ღიმილით

- უთხარი, რომ არ მინდა. არ ვარ ჭამის ხასიათზე - ვუთხარი და პლედის ქვეშ ორად მოვიკეცე

- კარგი - მითხრა დანტემ, ოდნავ იმედგაცრუებულმა.



რამდენიმე წუთის შემდეგ ჩემი კარის ხმა გავიგე.
ვიღაცამ შუქები აანთო.


- აჰ, დანიელ - ვთქვი და სახე პლედში დავმალე, რომ უეცარი სინათლისგან არ დავბრმავებულიყავი. 

დანიელმა პლედი გადამაძრო ისე, რომ ვერც კი გაიაზრა, რომ მხოლოდ თხელ მაისურში და ტრუსში ვიყავი. 

სამწუხაროდ საღამურები არ მქონდა. 

საღამურები ერთადერთი რამ იყო, რისი ყიდვაც დამავიწყდა..ან გამიზნულად არ ვიყიდე. 


დანიელი წამიერად გაჩერდა და ადგილზე გაიყინა. მე ისევ ლოგინზე ვიწექი.

- შეგიძლია პლედი დამიბრუნო? - ვუთხარი და ვიგრძენი სახეზე როგორ გავწითლდი. 

დანიელს ხმა არ ამოუღია, მისი თვალები ჩემს სხეულზე დაცოცავდნენ.

უცებ შეტრიალდა და ოთახიდან გავიდა, მაგრამ რამდენიმე წამში უკან დაბრუნდა. 

- გამომართვი და ჩაიცვი ეს - მითხრა ჩუმად და სპორტული მაისური და შორტი მესროლა.

ჩაცმა დავიწყე, მაგრამ დანიელს თვალი არ მოუშორებია ჩემთვის 

- შეგიძლია გაჩერდე? - გავხედე

- ბოდიში..ჩემს შეუდარებელ სხეულს ვუყურებ სარკეში, შენს უკან - მითხრა ღიმილით.
ხელი ვკარი ხუმრობით და ისევ ლოგინზე ავხტი. 

- არც კი იფიქრო - მითხრა, ლოგინიდან ამიყვანა და ბეჭზე გადამიგდო ისე, თითქოს ბუმბულის წონის ვყოფილიყავი

- დამსვი - ვუთხარი გაოცებულმა 

- ვიღაც ცუდ ხასიათზეა - მითხრა და წარბები აწია.

საბოლოოდ დავნებდი და ასე გააგრძელა დანიელმა სამზაურელომდე გზა.



ოთახში როგორც კი შევედით ყველამ ჩვენ შემოგვხედა. 



- ეს სოფიაა - წარმადგინა დანიელმა და საბოლოოდ ძირს ჩამომსვა. უცხო ხალხში ერთადერთი ვისაც ვცნობდი დანტე იყო. 


- მე ალექსი ვარ. აქ რამდენიმე დღით ვარ ჩამოსული, ისე სხვა ქვეყანაში ვუძღვები დანიელის საქმეებს - გამეცნო ახალგაზრდა ბიჭი და გამიღიმა. ხელი ჩამოვართვი. 

- მე აისი ვარ - მითხრა მეორე ბიჭმა ისე, რომ ზედაც არ შემოუხედავს ჩემთვის. 

რა უცნაური სახელია. 


დანიელის გვერდით უცნაურად ვიდექი სანამ ის თავის მეგობრებს ელაპარაკებოდა. 

ოთახში კიდევ რამდენიმე ადამიანი იყო, მაგრამ ისინი არ გამეცნნენ.

-პიცა გინდა? - მკითხა დანიელმა.
თავი გავაქნიე. 

- ნუ, გინდა თუ არ გინდა, მაინც შეჭამ - მითხრა დანიელმა და პიცა მომაწოდა.

- დანიელ უბრალოდ ძილი მინდა - ვუთხარი ისე, რომ პიცისთვის პირი არ დამიკარებია. 

- უნდა ჭამო, ჯერ მხოლოდ საღამოს 8 საათია - მითხრა დანიელმა და წარბი ამიწია. 

დამარცხებულად ამოვიოხრე და პიცა ჩავკბიჩე. 



- მგონი თავს არაკომფორტულად გრძნობ - მითხრა აისმა, რომელიც ჩემს უკან იდგა.

- ცუდი დღეები მქონდა, სულ ესაა - ვუთხარი მოკლედ

- გინდა ამაზე საუბარი საძინებელში გავაგრძელოთ? - მითხრა აისმა ღიმილით 

- არა, არასდროს - ვუპასუხე ცივად 

- აუჩ, უარი მითხრეს - თქვა აისმა და გულზე ხელი დრამატულად მიიდო. 



***


დაახლოებით ერთი საათი გასულიყო. 

სამზარეულოს მაგიდაზე ვიჯექი შემოსკუპებული.

დანიელმა თავისი თბილი ზედა გადამაცვა, როცა უბრალოდ ვახსენე რომ მციოდა. 

მისი ძლიერი, თბილი სურნელი ნესტოებს მიწვავდა და ყველას ვაკვირდებოდი სანამ ისინი ლაპარაკობდნენ. 



საბოლოოდ ნებისყოფა მოვიკრიბე და სასტუმრო ოთახში გავედი. 
ყველა სვავდა, მათ შორის დანიელიც.

ვაკვირდებოდი როგორ მიჰქონდა ვარდისფერი ტუჩები გამჭირვალე ჭიქასთან და როგორ სვამდა ოქროსფერ სითხეს.
არ ვიცოდი რა ალკოჰოლს სვამდა, მაგრამ აშკარად არა საჩემოს. 
შევეცადე მშვიდად მომეძებნა ჩემთვის დასაჯდომი ადგილი ისე, რომ ზედმეტად არავის ყურადღება არ მიმექცია.

ერთადერთი თავისუფალი ადგილი დავინახე ჩემთვის უცხო ადამიანის გვერდით.
დავჯექი, მაგრამ თავს არაკომფორტულად ვგრძნობდი.

დავინახე დანიელმა როგორ გამომხედა უკმაყოფილოდ. 

შევამჩნიე, რომ ჩემს გვერდით მჯდომი ადამიანი პერიოდულად, როცა დანიელი ლაპარაკით იყო გართული, მიყურებდა ხოლმე. 

უცებ მისი ხელი ვიგრძენი ჩემს მუხლზე და უსიამოვნო შეგრძნებამ და გულისრევამ მთელს სხეულში დამიარა.

- ხელი მომაშორე - ვუთხარი გესლიანად, მაგრამ ჩუმად, რომ ზედმეტად არავის არ გამოეხედა ჩვენკენ.

- მმმ…ვფიქრობ მომწონს სადაც მიდევს ხელი. ან იქნებ უფრო ზემოთ უფრო მეტად მომეწონოს. მე მათე ვარ სხვათაშორის - მითხრა ბიჭმა და გულისცემა გამიხშირდა, როდესაც მათემ ხელი ჩემი მუხლიდან ჩემს შიშველ ბარძაყზე ააცურა.

დანიელი არ იყურებოდა ჩვენკენ და სამწუხაროდ ისტერიკასაც ვერ დავდგამდი. ეს ხალხი სულ რაღაც რამდენიმე წუთის წინ გავიცანი და არ შემეძლო ჩვენი ნაცნობობა უკვე ისტერიკით დამეწყო. 


დანიელმა წამით გამოიხედა, მაგრამ მათემ მოასწრო ხელის გაწევა. დანტეს გავხედე, რომელმაც მგონი ყველაფერი დაინახა..ან მე მეგონა, რომ დაინახა. 

ძალიან გაღიზიანებული ჩანდა დანტე.

- აბა, ბიჭებო, ვის წამოყვანას აპირებთ წვეულებაზე - იკითხა აისმა სიცილით.
აშკარად მთვრალი იყო. თითქმის ყველა მათგანი მთვრალი იყო. 

- ალბათ რომელიმე ჩემს ბოზს წამოვიყვან - თქვა ერთ-ერთმა ბიჭმა 

- ნუ ეძახი ქალებს ბოზებს, გულისამრევია - ვუთხარი გაღიზიანებულმა და სანამ პასუხის გაცემას მოასწრებდა დანიელმა ბრაზით გახედა ბიჭს. - მე ის ადამიანი მომყავს, ვინც მიყვარს და თქვენც საბოლოოდ გაიცნობთ - თქვა დანტემ ღიმილით, თვალები აუციმციმდა ბედნიერებისგან. 

სხვა ბიჭებმაც უპასუხეს აისის კითხვას, მაგრამ საბოლოოდ ყველა ერთ აზრს ჯერდებოდა, რომ მაფია ყოველთვის სიყვარულზე წინ იქნებოდა მათთვის. 



- დანიელ - დაუძახა აისმა ისე, რომ მისი ყურადღება მიექცია 

- შენ ვინ მოგყავს? - კითხა აისმა ინტერესით 

- არ ვიცი - თქვა დანიელმა ცივად.
დავინახე წამიერად როგორ გამომხედა და მერე ისევ თავის ჭიქას დახედა. 

- დანიელი არასდროს ირჩევს ვის წამოიყვანს. ყოველთვის მამამისი ურჩევს გოგოებს ასეთი დღეებისთვის - თქვა ვიღაცამ შუა ოთახიდან 

- და შენ რამე პრობლემა გაქვს ამასთან დაკავშირებით? - თქვა დანიელმა გაბრაზებით.

- და სოფიასთან ერთად რატომ არ მოდიხარ? - კითხა დანტემ ეშმაკურად 

- მოკეტე, დანტე - ვუთხარით ერთდროულად მე და დანიელმა დანტეს. დანტეს გაეცინა და ოთახში საშინელი დაბნეულობა ჩამოწვა. 

დანტე ერთადერთი ადამიანია ვინც მაშინ, იმ საღამოს დაგვინახა როგორ ვცეკვავდით. 

- სოფია საერთოდ რატომ არის აქ? - იკითხა ვიღაცამ 

- ალბათ რიგითი დანიელის ა, თან დანიელის ტანსაცმელი აცვია - თქვა აისმა სიცილით. ახლა უკვე ყველა მე მიყურებდა. 

რა სასაცილოა, რომ სწორედ ის იყო ის, ვისაც ყოფნიდა კაცობა, რომ ასე ელაპარაკა ჩემზე, არადა 5 წუთის წინ განა თვითონ არ მეპატიჟებოდა თავის ლოგინში? 

- ზემოთ ავალ - ვთქვი და წამოვდექი 

- მომისმინეთ, სოფია ჩემი არ არის. სოფია ადამიანია, რომელიც ცხოვრების ბოლომდე ჩემს გვერდით იქნება, ამიტომ თუ რომელიმე თქვენგანი ცხოვრებაში კიდევ ერთხელ აწყენინებთ, როგორც ამწამს, ან თუ კიდევ ერთხელ დაუძახებთ რომელიმე ქალს ბოზს, გპირდებით, რომ ჩემი ხელით მოგკლავთ. თქვენ ორსაც გეხებათ ეს - თქვა დანიელმა და ხელი აისისკენ და დანტესკენ გაიშვირა. 

უკან შევტრიალდი და დავინახე, რომ დანიელი მე მიყურებდა.

- დანტე ადექი - უთხრა დანიელმა 

- სკამიდანაც კი მაგდებენ - დანტემ დრამატულად მოიკიდა გულზე ხელი და ვითომ სკამიდან გადმოვარდნის იმიტაცია გააკეთა.

გამეცინა და ჩემთან ერთად სხვებსაც გაეცინათ. 

- აქ მოდი - მითხრა დანიელმა და თითით მის უკან მდგარ სკამზე მანიშნა. 

უდარდელად წავედი დანიელისკენ და დავჯექი. 

ნამდვილად მერჩივნა, რომ დანიელის უკან ვმჯდარიყავი, ვიდრე იმ ტიპის გვერდით. 



ბიჭებმა სიცილი, ლაპარაკი და დალევა გააგრძელეს. 

დანიელი ისეთი სიმპათიური იყო. 

უნაკლო. იმდენად უნაკლო, რომ მაღიზიანებდა მისი ასეთი იდეალურობა. ტრანსიდან დანიელის ხმამ გამომიყვანა.

- გინდა? - მკითხა დანიელმა სასმელზე.
ოდნავ შევცბი, არ მინდოდა, რომ დაეძალებინა ჩემთვის სასმლის დალევა.

- ოდესმე დაგილევია ალკოჰოლი? - მკითხა დანიელმა 

- შენი აზრით გავრისკავდი მაგას? - ვკითხე სიცილით და თვალები ავატრიალე 

-მჰმ…ახლა ვხვდები რატომ ხარ ასეთი უმანკო - მიჩურჩულა დანიელმა და ჩემს სხეულში უკონტროლო ჟრუანტელი ვიგრძენი.
დანიელმა ბოთლი მომაწოდა.

- გასინჯე, არ დაგსჯი იმის…..ისე არ დაგსჯი, როგორც შენ ფიქრობ - ბოლო ნაწილი თითქმის თავისთვის ჩაიჩურჩულა, მაგრამ მაინც გავიგე. 

- კარგი - ვთქვი და ბოთლიდან მოვსვი.
არ მომეწონა. უცნაური გემო ჰქონდა.
ენა გადმოვყავი და დანიელს გაეცინა.
მისი სიცილის ხმამ ჩემში ბედნიერება გამოიწვია და გამეღიმა.
ისე მინდოდა, რომ ხშირად ეცინა.
- სოფიამ დანიელი გააცინა - თქვა დანტემ და ყველამ ჩვენკენ გამოიხედა
- მგონი დანიელს ვიღაც მოსწონს..- თქვა დანტემ და ირონიულად ჩაიცინა.
დანიელი იმდენად მთვრალი იყო, რომ ვერც კი მიხვდა, რომ მასზე და ჩვენზე ლაპარაკობდნენ.
- რამდენ ხანში მოკლავს შენი აზრით? - კითხა ხმადაბლა აისმა დანტეს
- 1 თვეზე ნაკლებს ვფიქრობ - უპასუხა დანტემაც ჩუმად ისე, რომ ჩემკენ არც გამოუხედავს.

ჩემი ყურადღებაზე ისევ დანიელზე გადავიტანე და შევეცადე აღარ მეფიქრა გაგონილ სიტყვებზე. კიდევ ერთხელ მოვსვი დანიელის სასმელი და სახე ისევ შემეცვალა
- ასეთი ცუდია? - გაიცინა დანიელმა
- კი, საშინელებაა - გავუღიმე
- დამელოდე, უკეთეს სასმელს მოგიტან - მითხრა და ოთახიდან გავიდა.
რამდენიმე წუთში დაბრუნდა
- აი, ეს აიღე - მითხრა და ღვინის ბოთლი მომაწოდა
- ვფიქრობ, ეს უფრო მოგეწონება - მითხრა ამაყად
- ეგრე ფიქრობ? - ვუთხარი ნაზად და გარშემო მიმოვიხედე
- მე სხვა რაღაცაც მაქვს, რაც შეიძლება უფრო მოგეწონოს - მითრა დანიელმა და ეშმაკურად ჩაიცინა
- როგორი ფლირტაობა შეგძლებია მთვრალზე - ვუთხარი ღიმილით
- შეგიძლია ბოთლიდან დალიო, ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა - მითხრა დანიელმა და კიდევ ერთი ყლუპი მოსვა. მხრები ავიჩეჩე და ბოთლი მოვიყუდე.
- ეს უკეთესია - დავუქნიე თავი
- იმდენი ხანია ღვინო არ დამილევია - მითხრა და სასმელი გამიცვალა. მიუხედავად იმისა, რომ მისი სასმელი არ მომეწონა, კიდევ ერთი ყლუპი მაინც მოვსვი
- ცოტა ფრთხილად, ეს ძალიან მძიმე დასალევია - მითხრა დანიელმა და ჭიქა გამომართვა
- არა, ეგ აშკარად არ მომწონს - ვთქვი და ტუჩები მოვიწმინდე
- რატომ დალიე მაშინ? - მითხრა და ღვინო დამიბრუნა
- არ ვიცი..შენ ჩემს ღვინოს სვამდი და.. - მორცხვად გავიღიმე
- დამავიწყდა მეკითხა, იმ დღეს რატომ მომაკითხე სკოლაში? - ვკითხე ჩუმად და კიდევ ერთი ყლუპი ღვინო მოვსვი
- არ მინდოდა სკოლაში რომ წასულიყავი, ვიცოდი, რომ ვიღაცას რაღაც შეიძლებოდა დაეშავებინა შენთვის - მითხრა და კედელს მიეყუდა
- იმედია ჩემგან მადლობას არ ელი - ვუთხარი ღიმილით
- ძვირფასო, მადლობას არ ველი შენგან, მაგრამ თუ მაინც გინდა რომ გადამიხადო, მაშინ შეგიძლია ჩემს წინ მუხლებზე დადგე, წინააღმდეგი ნამდვილად არ ვიქნები - მითხრა მხიარულად საგრძნობლად ბოხი ხმით.

ღამის 2 იყო საათი.
მე და დანიელმა ღვინის ბოთლი ბოლომდე ჩავცალეთ - დანიელმა თავისი სასმელი რომ ჩაცალა მერე ღვინოზე გადმოვიდა და ჩემთან ერთად სვამდა ბოთლიდან.
- ალბათ ჯობია დასაძინებლად წავიდე - ვთქვი ბორძიკით
- ხო მეც - გაიქნია თავი დანიელმა ისე, თითქოს სიმთვრალის გაფანტვა უნდოდა.
ადგომა ვცადე, მაგრამ თავი ვერ შევიკავე და კინღამ დავეცი
- ვოაჰ - დამიჭირა დანიელმა - მშვიდად
- ...მშვიდად - გავიმეორე ჩუმად. დანიელს ჩემი მაჯა ეჭირა და ჩემთან ერთად წამოვიდა, რომ დაცემის შემთხვევაში დავეჭირე.

კიბეებზე ნელა ავდეით.
- თავს არ ვგრძნობ კარგად - ვუთხარი ბორძიკით და მუცელზე ხელი მოვიკიდე
- ოჰ, არა - მითხრა და თვალები გაუფართოვდა. ხელში სწრაფად ამიყვანა და სააბაზანოსკენ გაიქცა.

გული ამერია.
საშინლად ამერია.
დანიელს ჩემი თმა ეჭირა და მეხმარებოდა.
- მიდი კიდევ - მითხრა ჩურჩულით დანიელმა და თავისი უხეში ხელი ჰუდის ქვეშ შეაცურა და ზურგზე მომისვა ხელი.
იატაკზე ვიწექი, ძალაგამოცლილი.
- წამოდი სოფ - მიჩურჩულა და ადგომაში დამეხმარა. თავის ოთახში წამიყვანა და თავის ლოგინზე დამაწვინა.
- რომ დავრწმუნდე, რომ გული არ აგერევა და შენსავე ნარწყევში არ დაიხრჩობი ძილში - მითხრა ჩუმად.
შიშისგან თვალები გამიფართოვდა
- ვხუმრობ - გამიღიმა და მაიკა გაიხადა.
გვერდითა ბალიში აიღო და იატაკზე დააგდო.
- რას აკეთებ? - გაკვირვებულმა შევხედე
- ძილს ვაპირებ - თქვა ხმადაბლა
- ლოგინზე დაწექი, იატაკზე რატომ წვები?! - გავიქნიე თავი გაკვირვებისგან.
ბალიში აიღო და ისევ ლოგინზე დააგდო.
ჩემს უკან ფრთხილად დაწვა.
გადავტრიალდი და სახით მისკენ მივტრიალდი.
ერთმანეთს თვალებში ვუყურებდით.

- ვერ ვიტან მთვრალად ყოფნას - ვთქვი ჩუმად და თვალები დავხუჭე
- არ უნდა მომეცა შენთვის ამდენის დალევის უფლება - მითხრა თბილად და ნელ-ნელა მასაც ეხუჭებოდა ლურჯი თვალები
- მამაშენი სად არის? ბოლო რამდენიმე დღეა არ მინახავს - ვკითხე დანიელს ნახევრად მიძინებულზე
- წვეულობას აწყობს - მიპასუხა ფრთხილად
- აჰ - ვთქვი და სუნთქვა ნელა შემინელდა
- წამოხვალ ჩემთან ერთად წვეულებაზე? - მკითხა მოულოდნელად. მშვიდი და ოდნავ თბილი ტონი შეინიშნება მის ხმაში.
- კი, ვფიქრობ სახალისო იქნება - გავიღიმე და თვალები გავახილე
- კი, ვფიქრობ ცხოვრებაში ერთხელ ჩემთვისაც სახალისო იქნება - ჩაიჩურჩულა დანიელმა.
- პირველად რომ გაგიცანი, მეგონა შემძულდებოდი - აღიარა დანიელმა
- ოუჩ - ვთქვი ჩუმად
- არც ისეთი ცუდი ხარ - მითხრა გამომწვევად
- შენზე იგივეს ვერ ვიტყოდი - ვუთხარი ირონიულად
დავინახე ღიმილმა როგორ გადაურბინა სახეზე.
- უფრო ხშირად უნდა გაიღიმო ხოლმე - ვუთხარი ისე ხმადაბლა, რომ მეგონა ვერ გაიგებდა
- დაიძინე - მიჩურჩულა მანაც.
თვალები დავხუჭე, მაგრამ მისი ხელის სიახლოვე ვიგრძენი ჩემს ხელთან, რომელიც ბალიშთან მედო. ოდნავ მაინც რომ გავნძრეულიყავი, აუცილებლად შევეხებოდი.
თვალები არ გამიხელია ისე გავწიე ჩემი ხელი, მისი ხელისკენ.
თუ არ შეიმჩნევდა ვიტყოდი, რომ შემთხვევით შევეხე.
მაგრამ ხელი შუა გზაში გავაჩერე. რა ჯანდაბას ვაკეთებდი?! მას არც კი მოვწონდი, მ...
მისი თითების ფრთხილი შეხება ვიგრძენი ჩემს მკლავზე, რომლებმაც მალე ჩემი ხელიც იპოვეს. ჩვენი თითები ერთმანეთს ნაზად შეეხო.
არ შემიძლია იმის ახსნა რა ვიგრძენი.
ვერ ავხსნი რა შეგრძნებებს მგვრიდა მისი შეხება.
მეგონა გული გამისკდებოდა.

თვალები ნელა გავახილე და დავინახე, რომ დანიელს თვალები დახუჭული ჰქონდა.
ბედნიერებისგან გამეღიმა და კიდევ ერთხელ დავხუჭე თვალები.

ეს ფიზიკური კონტაქტიც კი საკმარისი იყო ჯერ-ჯერობით ჩემთვის.
ნაზმა გრძნობამ ერთიანად დამიარა სხეულში და სიზმრებისკენ გამაქროლა.

***
კოშმარიდან გამოვფხიზლდი.
დანიელი აღარ იწვა ჩემთან ერთად და გუშინდელი საღამოდან ბევრი არაფერი მახსოვს, მაგრამ მახსოვს, რომ ღვინო დავლიეთ, მერე ცუდად გავხდი და დანიელმა მასთან ერთად მეჯლისზე წასვლა შემომთავაზა.
შევეცადე გამეხსენებინა რაზე ვსაუბრობდით, მაგრამ სამწუხაროდ ყველაფერს ბინდს მოეცვა ჩემს გონებაში.

ხელებს დავხედე და გამახსენდა, რომ ჩაძინებამდე მისი ხელი მეჭირა.
ვიგრძენი, როგორ ამიხურდა სახე ამის გახსენებისას, მაგრამ ეს სასიამოვნო შეგრძნება მალე საშინელმა თავის ტკივილმა შეცვალა.
ხელი თავზე მოვიჭირე და მალე მძიმე ფეხის ნაბიჯები გავიგე.

დანიელი ოთახში შემოვიდა.
- გაიღვიძე - მითხრა დანიელმა. მისი ხმის ტონი ისეთივე ცივი და უგულო გამხდარიყო, როგორც ადრე.
- ხო - ამოვისუნთქე მძიმედ. ხელები თავიდან არ მომიშორებია
- ყველა წასულია - მითხრა მან.
ჩვენს შორის რაღაცნაირი დაძაბულობა იგრძნობოდა და ეს ოთახში დატრიალებულ აურასად ეტყობოდა.
- წამალი..შენი თავისთვის - მითხრა და წამალი მომაწოდა
- მადლობა - ვუთხარი ჩუმად
- წასასვლელი ვარ..საქმეები მაქვს. დანტე წაგიყვანს საყიდლებზე, რომ მეჯლისისთვის კაბა იყიდო - მითხრა სანამ რაღაცას ეძებდა.
- როდის? - ვკითხე და წამოვდექი
- 15 წუთში - მითხრა უდარდელად
- ჯობს ჩავიცვა - ვუთხარი და ჩემი ოთახისკენ წავედი.

მოტკეცილი კაბა და ოდნავ მოშვებული ზედა ჩავიცვი, მაგრამ თავი ჯერ ისევ საშინლად მტკიოდა და თმის დავარცხნა საკმაოდ გამიჭირდა.

***
მე და დანტემ შოპინგი საკმაოდ მალე დავასრულეთ.

- შევეცდები მაქსიმალურად პირდაპირი ვიყო იმიტომ, რომ არ მინდა რომ გული ატკინო - მითხრა დანტემ ისე, რომ გზისთვის თვალი არ მოუშორებია - შენდამი ნელ-ნელა თბება და გრძნობები უჩნდება და ეს ყველას გვაშინებს. ძალიან უცნაურია იმის დანახვა, როგორი დაუცველიცაა შენდამი გრძნობების მიმართ, ამიტომ ძალიან გთხოვ გული არ ატკინო
- არასოდეს - ვუპასუხე მშვიდად, მაგრამ დარწმუნებული არ ვიყავი რას გულისხმობდა დათბობაში ან გრძნობების გაჩენაში

***
ვისადილე და ჩემს ოთახში ავედი. კინოს ვუყურებდი, როდესაც დანიელი ოთახში შემოვიდა
- ყოველთვის მაწყვეტინებს კინოს ყურებას - ვუთხარი მხიარულად
- კარგია, სავარაუდოდ საშინელი კინოა - მითხრა და ჩემი საწოლის კიდეზე ჩამოჯდა
- არა, არ არის - ვთქვი და თვალებზე ხელი მოვისვი - ნანახიც არ გაქვს, საიდან იცი
- მე არ მიყვარს კინოების ყურება - მითხრა დანიელმა და ჩემი ფანჯრიდან გაიხედა
- ეგ იმიტომ, რომ კარგი კინოსთვის არ გიყურებია არასდროს. მოდი, ჩემთან ერთად უყურე ამას - ბალიში დავდე ჩემს გვერდით და თავით ვანიშნე რომ წამოწოლილიყო
- სამუშაო მაქვს, უნდა დავუბრუნდე საქმეებს - მითხრა დანიელმა, მაგრამ შევამჩნიე, როგორ ებრძოდა საკუთარ სურვილს
- კარგი რა, მოდი..სასუსნაოებს მოვიტან - შევთავაზე ისევ. ისევ ყოყმანობდა
- როდის მერე უწევს დანიელ დადეშქელიანს მუშაობა - ვუთხარი ირონიულად და ლოგინზე ჩავჩოჩდი
- არ მიწევს - შეეცადა მაქსიმალურად დავეჯრებინე თავის პასუხში
- რავიცი, მგონი რომ გიწევს - ავდექი და ჩემი ოთახიდან გავედი
- არა, არ მიწევს - უკან გამომყვა დანიელი
- მაშინ უყურე კინოს ჩემთან ერთად, კი არაფერი მოგივა ცხოვრებაში ერთხელ მაინც რომ მოდუნდე და შენი ასაკის შესაფერისად მოიქცე - ვუთხარი მსუბუქად. სამზარეულოდან სასუსნაოები ავიღე
- კარგი - დამთანხმდა საბოლოოდ.

ოთახში გავიქეცი და კინო ჩავრთე
- დასაწყისიდან ვუყურებთ - გავაფრთხილე
- შენც ერთ-ერთი მაგ ადამიანებიდან ხარ - შემომხედა
- რა? - ვკითხე დაბნეულმა
- თავიდან-ბოლომდე კინოს არასდროს უყურებ - მითხრა და ლოგინზე წამოწვა
- კი ვუყურებ, მაგრამ თავიდან უნდა ვუყურო ხოლმე, რომ მთელი შინაარსი გავიგო - ვუთხარი და ფილმის გადახვევა დავიწყე.

დანიელი ჩემს გვერდით დაწვა, ხელი თავქვეშ ამოიდო და ფეხები გადააჯვარედინა.

მთლიან ფილმს ვუყურეთ.
- სულ ეს იყო? ასე ვერ დასრულდებოდა - თქვა დანიელმა და ტელევიზორს ბალიში ესროლა
- მოგეწონა? - ვკითხე აღტაცებულმა და ოდნავ შოკირებულმა
- კი, ნორმალური იყო
- კიდევ 2 ფილმი მაქვს - გავუღიმე ნაზად
- ჩართე - იყვირა მოულოდნელად
- კარგი,კარგი, ნუ ყვირიხარ - ვთქვი და მეორე ფილმი ჩავრთე

ჩემი თვალები მთლიანად ეკრანისკენ იყო მიმართული.
დანიელი ეკრანს საერთოდ არ უყურებდა და პერიოდულად ვამჩნევდი, რომ მისი მზერა მთლიანად ჩემკენ იყო.
გავხედე.
- დანიელ, კინოს უყურე - გავუღიმე და ისევ ფილმისკენ გავიხედე.
არაფერი უპასუხია, უბრალოდ ტელევიზორისკენ გაიხედა მანაც.

ფილმი დასრულდა და დანიელს რომ შევხედე ჩაძინებული დამხვდა.
ვერ დავადანაშაულებ, ალბათ როგორ იღლება ხოლმე დღის მანძილზე.

მის გვერდით დავწექი და მისთვის თვალი არ მომიშორებია.
ისე მშვიდად ეძინა..
- დანიელ - ვთქვი ჩურჩულით, მაგრამ პასუხი არ გამცა. აშკარად ეძინა.
- რატომ ვგრძნობ თავს ასე? - ვთქვი ისევ ჩურჩულით და ხელი ფრთხილად დავადე ლოყაზე - ასე არ უნდა ვგრძნობდე თავს შენთან ერთად, შენ ცუდი კაცი ხარ, მაგრამ შენთან ერთად თავს ისე თავისუფლად ვგრძნობ. რა ირონიულია ეს ყველაფერი.
ცერა თითი ლოყაზე ჩამოვუსვი და ვიგრძენი როგორ დამიმძიმდა თვალები.

ნელ-ნელა ღრმა ძილისკენ რომ წავედი გავიგე კარი როგორ გაიღო, მაგრამ არ მანაღვლებდა ვინ იყო.
სავარაუდოდ აისი იყო, დანიელის შესამოწმებლად მოსული.

***
რამდენიმე დღე გავიდა იმ საღამოს მერე და დღეს უკვე მეჯლისის და წვეულების დღე იყო.
იმ წამიდან როგორც კი გავიღვიძე მარია ჩემი ფრჩხილების და თმების მოწესრიგებას შეუდგა.
- რომელ საათზეა მეჯლისი? - ვკითხე ინტერესით და ფრჩხილებით მაგიდაზე დავაკაკუნე
- საღამოს რვაზეა - მიპასუხა და ჩემი თმის მოწესრიგება გააგრძელა
- რამდენი ადამიანი იქნება იქ? - ვკითხე ნერვიულად
- ძალიან ბევრი - მიპასუხა მარიამ
- არ ინერვიულო, ეს წვეულება მხოლოდ ჩვენი მაფიისთვის ეწყობა. ასეთი წვეულება ყოველ წელს გვაქვს ხოლმე, უბრალოდ იმისთვის რომ ყველანი ერთად შევიკრიბოთ. ყოველწელს სხვადასხვა თემატიკის წვეულებებია და ყოველთვის რაღაც სიახლე ხდება. მაინტერესებს წელს რა მოიფიქრა ჩემმა ქმარმა - გაიღიმა აღელვებულმა.

ნერვიულობამ ერთიანად დამიარა ტანში და ხელებს დავუწყე თამაში.

საბოლლოდ რომ მოვწესრიგდი და ყველაფერი მზად იყო, ჩემი კაბის ჩაცმის დროც მოვიდა.
რამდენიმე ქალი მეხმარებოდა, რომ ჩემი კაბა ჩამეცვა.
რამდენჯერმე ვთქვი, რომ ჩემითაც ჩავიცვამდი, მაგრამ ისინი თავს არ მანებებდნენ და იძახდნენ რომ „მომავალ მაფიის დედოფალს“ აუცილებლად უნდა დახმარებოდნენ.

არ მომწონდა, როდესაც ამას მეძახდნენ.
უსიამოვნო შეგრძნება მეუფლებოდა მთელს სხეულში.

- დანიელი ადგილზევე მოკვდება ამ კაბაში რომ გნახავს - მითხრა მარიამ აღტაცებით
- გიორგი გუშინ დაბრუნდა და ახლა სახლში მოდის, გზაშია - გამაფრთხილა მარიამ
- მე ძალიან მიყვარს ჩემი შვილი, მაგრამ გიორგის არ უყვარს ის - მითხრა მარიამ და კაბის დეტალები შემისწორა
- რატომ არ უყვარს თავისი შვილი? - ვკითხე დაბნეულმა
- არავის მოსწონს იმის ალბათობა, რომ ვიღაცამ შეიძლება ძალაუფლება წაართვას, გიორგისთვის დანიელი საფრთხეს წარმოადგენს - გამიღიმა ქალმა - უბრალოდ ფრთხილად იყავი ძვირფასო, სულ ეს არის რისი თქმაც მინდა. მაფიოზი კაცები არც ეგეთი მარტივები არიან ასატანად და თანაცხოვრებისთვის, განსაკუთრებით დადეშქელიანები.

***
მაღლები ჩავიცვი

- სოფია მზად ვართ წასასვლელად - ამომძახა მარიამ შემოსასვლლეიდან
- მოვდივარ - გავძახე ხმამაღლა, ჩანთას ხელი დავტაცე და ოთახიდან გავედი.
კიბეებზე ჩასვლა დავიწყე და თან ნერვიულობისგან ხელი ოდნავ მიკანკალებდა.
მისი ყურადღება მარიასკენ იყო მიმართული სანამ ლაპარაკობდნენ.
ჩემკენ ზურგით იდგა.
მარიამ როგორც კი დამინახა აღტაცებულმა ამოისუნთქა და პირზე ხელი აიფარა.

დავინახე როგორ შემოტრიალდა, როგორ შემათვალიერა ნელა, თავიდან-ბოლომდე და როგორ გაუელვა თვალებში აღტაცების ნაპერწკლებმა, ყბა ერთიანად დაეძაბა და გეფიცებით ერთი წუთით გულიც კი გამიჩერდა.
გიორგიმ ირონიულად ჩაიცინა და გარეთ ლიმუზინისკენ დაიძრა.
დანიელმა მამამის გაღიზიანებულმა გახედა, თვალებში აღტაცების ნაპერწკელბი ზიზღის ნაპერწკლებმა ჩაანაცვლა. აშკარად არ მოეწონა გიორგის რეაქცია.
- ბოდიშით რომ ამდენი გალოდინეთ - ვუთხარი დანიელს და ხელზე ბეჭედს თამაში დავუწყე. დანიელმა ხელი ნაზად ჩამკიდა.
- ძალიან მაღიზიანებ, როცა ხელებს ეგრე უწყებ თამაშს - მითხრა მშვიდად, მაგრამ ხელისთვის არ გაუშვია.
თვალებში ჩავხედე და ჩემსავე გულისცემას ისე მძაფრად ვგრძნობდი, რომ მეგონა ყველას ესმოდა. დანიელმა ჩვენს ხელებს დახედა და სანამ რამის თქმას მოვასწრებდი თავი გააქნია და გარეთ გავიდა, მე კი მარიასთან ერთად დამტოვა.
ეს რა იყო?!

- სოფია - გავიგე ვიღაცის კივილი. თავი მივატრიალე და ნია დავინახე, რომელიც ჩვენკენ მორბოდა
- რა ჯანდაბაა? - იკითხა დანიელმა გაბრაზებულმა
- ის საშინელი ადამიანია - იყვირა ნიამ - მან საბა მოკლა - ნიამ ისე ხმამაღლა იყვირა როგორც შეეძლო - ლუკა და სანდროც მას ყავს - მითხრა და მუდარით შემომხედა.
თვალები შოკისგან გამიფართოვდა.
ყოველთვის ვიცოდი, რომ რაღაც მსგავს იზამდა, მაგრამ არ მინდოდა ამის აღიარება.
მხოლოდ ერთმა ფიქრმა გამიელვა გონებაში, ნიამ საიდან იცოდა ეს ყველაფერი?

- შენ რა საბა მოკალი? - გავხედე დანიელს შოკირებულმა
- მან შენ ზიანი მოგაყენა - მითხრა მშვიდად
- ადამიანის მარტო იმიტომ მოკვლა, რომ მას სხვას გული ატკინა ან ზიანი მიაყენა არ შეიძლება - ვუყვირე დანიელს. სახე შეეცვალა.
გარეთ წვიმა დაიწყო და ერთიანად ჩამობნელდა.
- არაფრის გაკეთება შემიძლია ნია - ამოვიოხრე დამარცხებულმა. ვიცოდი, რომ დანიელი მათ არ გაუშვებდა.
- რა ჯანდაბას გულისხმობ?- მიყვირა ნიამ, თვალები ცრემლით აევსო
- დანიელ, გაუშვი ბიჭები - ვუთხარი გესლიანად. უნდა მეჩვენებინა ნიასთვის, რომ ვცდილობდი მაინც
- ვერ გავუშვებ - მითხრა საკმაო აგრესიით. ეს საშინელი გამომეტყველება საკმარისი იყო იმისთვის, რომ მუხლები ამკანკალებოდა
- უნდა გაუშვა! - ვუთხარი მომთხოვნად
- რა სულელი გოგო ხარ - გაიღიმა გიორგიმ ეშმაკურად როცა დაინახა, რომ დანიელმა მუშტები შეკრა
- არ ვაპირებ მათ გაშვებას და არც ამ თემაზე ვაპირებ კიდევ საუბარს! ახლა კი დროზე ჩაჯექი მანქანაში - მითხრა გაბრაზებულმა, მის ხმაში აშკარა მუქარა ისმოდა
- დანიელ, დედაშენი არასდროს მისცემდა თავს ამდენი უფლებას. სოფიას თავისი ადგილი უნდა ასწავლო - უყვირა გიორგიმ დანიელს.
დანიელი ისედაც უკვე მოთმინების ზღვარზე იყო.
გულმა საშინლად დამიწყო ცემა, როცა კიდევ ერთხელ ვუთხარი - გაუშვი.
- დანიელ ახლავე უნდა წავიდეთ, თორემ დავაგვიანებთ - უყვირა მამამისმა.
- სისულელე არ ჩაიდინო, შვილო - უთხრა მარიამ.
დავინახე როგორ გაარტყა გიორგიმ მარიას ხელი და როგორ წასკდა მარიას ცრემლები ტკივილისგან.

უეცრად დანიელს სახე წაეშალა და სრულიად უემოციო გაუხდა.
ჩემკენ წამოვიდა, ხელი უხეშად ჩამკიდა და ლიმუზინისკენ გამათრია.
მანქანაში ძალით ჩამსვა, კარი ჩაკეტა, თვითონ კი ნიასკენ დაიძრა.

- აქ ვინ შემოგიშვა? - კითხა დანიელმა
- დაცვამ. სოფიას ფოტო ვანახე და შემომიშვეს - უპასუხა ნიამ
- წადი სანამ შენც მოგკალი - უთხრა დანიელმა გაღიზიანებით - და უკან აღარასდროს დაბრუნდე.
ლიმუზინში ჩაჯდა, ჩემს მოპირდაპირე მხარეს. სახე მიცახცახებდა და დაუფარავი ბრაზით მივაშტერდი. ისიც მე მომშტერებოდა, გახედვას არც კი გეგმავდა.
ლიმუზინი მთავარ შესასვლელ ჭიშკართან გაჩერდა და დანიელმა ბოხი ხმით თქვა
- 5 წუთში აქედან თუ არ წავა შეგიძლიათ ესროლოთ
- ამის გაკეთება არ შეგიძლიათ - ვიყვირე, მაგრამ ლიმუზინი უკვე დაძრული იყო.

მეჯლისამდე გზა ჯოჯოხეთურად გაიწელა.
ხმა არავის ამოუღია.
- ეს ყველაფერი მშვენიერი იქნება იმ საღამოსთვის რაც მე დავგეგმე - დაარღვია სიჩუმე გიორგიმ. დანიელისთვის აღარ შემიხედავს მას მერე რაც დაცვას უთხრა, რომ ნია ჩაეცხრილათ.
მან ის უბრალოდ იქ დატოვა.

ეს იყო პირველი შემთხვევა დიდი ხნის მანძილზე, როდესაც ჩემს თავს ვკითხე, ნუთუ ყველაფერი რასაც მასზე იძახდნენ და რაც მაქამდე მსმენია, მართალი იყო.
ნუთ მართლა არაფერს გრძნობდა.
ეს ყველაფერი თუ უბრალოდ ყალბი ნიღაბი იყო, მაშინ რატომ ვერ მოახერხა მარიამაც კი, რომ თავისი შვილი გონს მოეყვანა.

ლიმუზონიდან გადმოვედი და დიდ კიბეებს ავუყევი, რომელსაც უზარმაზარ სასახლეში მივყავდი.
გარეთ არავინ იყო.
- ჩვენ ბოლოები ვართ ძვირფასო, თუ ამაზე ნერვიულობ - მითხრა მარიამ და მხარზე ხელი მომხვია. წამით ჩავფიქრდი, იქნებ მე უნდა მომეხვია მისთვის ხელი, ის იყო ამ ადამიანებთან ერთად გამოკეტილი მთელი ცხოვრება.
- მანახე შენი მკლავი - მითხრა ნაზად. ნელა გავუწოდე და ვაჩვენე ადგილი სადაც დანიელის თითები ჯერ ისევ მეტყობოდა. მარიამ თავი გააქნია.
- ჩალურჯებები დაგრჩება - ამოიოხრა მარიამ თავისი შვილის საქციელისგან უკმაყოფილომ
- არც პირველი შემთხვევა იქნება და აშკარად არც ბოლო - ვუთხარი როცა კართან მივედით. ეს სიტყვები დანიელისთვის იყო განკუთვნილი, რომ შემეხსენებინა მისთვის როგორ დამპირდა, რომ არასდროს მატკენდა და არასდროს იძალადებდა ჩემზე.
- აქ ყოფნა არც კი მინდა - უთხრა გაღიზიანებულმა დანიელმა მამამის.
- ნუ მისცემ ქალს იმის უფლებას რომ შენი საღამო გაგიფუჭოს. წადი გაერთე - უთხრა გიორგიმ დანიელს მხიარულად.

დანიელმა მამამის ზიზღით და ბრაზით შეხედა.
კიდევ კარგი დანიელს გიორგი ჩემზე მეტად არ მოსწონდა, წინააღმდეგ შემთხვევაში საშინელ შარში ვიქნებოდი.
- შენ აქ, ჩემს გვერდით! - მიბრძანა დანიელმა.
ნაბიჯი გადავდგი და გვერდით ამოვუდექი, ჩემი მხარი მისსას ეხებოდა.
წამით ჩავფიქრდი იმაზე, თუ როგორ გავიქცე ამ ცხოვრებიდან და ამ მუდმივი ძალადობისგან.
არაუშავს რომ ფული საერთოდ არ მაქვს, არაფერს მნიშვნელობა აღარ აქვს.

გიორგიმ უზარმაზარი კარის სახელურს ხელი მოკიდა და ნელა შეაღო.
ასობით ადამიანის თვალი კარებს მოაშტერდა და გულისწყვეტით გავიაზრე, რომ საწმუხაროდ აქედან ვერ გავიქცეოდი.

- აქ ვართ - გამოუცხადა გიორგიმ ყველას.
მხუარე ტაშის ხმა გაისმა.
ალბათ მინიმუმ 500 ადამიანი იქნებოდა ამ დარბაზში, შესაძლოა მეტიც.

უეცრად დანიელზე აღარ ვიყავი ისეთი გაბრაზებული, პირიქით, მინდოდა რომ დავეცავი იმიტომ, რომ რამდენადაც საშინელი არ უნდა ყოფილიყო დანიელი, ეს ადამიანები აქ ბევრად უფრო საშიშები იყვნენ ჩემთვის, ვიდრე დანიელი და ამას ნათლად ვხედავდი მათ თვალებში, მათ გამოხედვებში, მათ სიცილში.
მათ შეეძლოთ ჩემთვის წარმოუდგენელი რამეების გაკეთება.
დანიელს არაფერი დაუძალებია ჩემთვის და ჩვენს შორისაც არაფერი მომხდარა, მიუხედავად იმისა, რომ მისი საცოლე ვარ, ამიტომ ჩემთვის ის ამ კაცებზე ბევრად უფრო უკეთესი ადამიანი და კაცი იყო.

დანიელმა თითქოს იგრძნო ჩემი შიში, ხელი წელზე მომხვია და თავისკენ მიმიზიდა.
- გაიმართე, მყარად იდექი და არ მისცე იმის საშუალება, რომ შენი შიში შენიშნონ - მიჩურჩულა ყურში.
ჩუმად დავუქნიე თავი.
- მშვენიერი - დამიქნია მანაც თავი და შევეცადე მის რჩევას მივყოლოდი.
- თუ შემთხვევით დაიკარგები, ჩვენი შეხვედრის ადგილი მთავარი შემოსასვლელი კარი იქნება - მიჩურჩულა რბილად, მისი თითები ჩემს წელს ნაზად ეხებოდა.
- კარგი - მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე.
ის არ არის სოფია კარგი კაცი, არ არის!!!!
- ეს კაცები აქ...ჩვენ ყველა მკვლელები ვართ. მათ თუ თვალი დაგადგეს ყველაფერს იზამენ, რომ მიზანს მიაღწიონ. თითქმის ყველა მათგანი მეძავთან ერთად არის მოსული, მათ ცოლები არ ყავთ და სამწუხაროდ ისინი არ თვლიან, რომ შენ შეგწევს უნარი შენით მიიღო გადაწყვეტილებები - მიხსნიდა მშვიდად, სანამ ჩვენ წინ მივიწევდით.
- უკვე ვამჩნევ ერთს, რომელიც საშინლად გაშტერდება - თქვა დანიელმა დაუფარავი ზიზღით
- არაუშავს, მე მაინც არ ვარ დაინტერესებული - ვუთხარი როდესაც ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა.
შევეცადე რამდენიმე წუთის წინანდელი ბრაზი არ დამევიწყებინა.
- შეეცადე წარმოსადეგ ქალებს დაუმეგობრდე და არა მეძავებს - მითხრა ისევ მშვიდად
- როგორ მივხვდე მათ შორის განსხვავებას და რატომ იმსახურებენ „წარმოსადეგი“ ქალები უფრო მეტ პატივისცემას, ვიდრე მეძავები? - ვკითხე ჩუმად
- მარტივად, ისინი გათხოვილები იქნებიან. ბეჭედი, შეეცადე ბეჭედი უპოვო ხელზე. ბეჭდიანები არიან ქალები, ვისაც შეგიძლია დაუმეგობრდე, ეს კარგი იქნება ბიზნესისთვის, სწორედ ამიტომ უნდა დაუმეგობრდე მათ და არა მეძავებს. იმდენ მეძავს შეგიძლია ესაუბრო, რამდენსაც გაგიხარდება, მაგრამ ისინი არანაირ სარგებელს არ მოგვიტანენ - მითხრა და ტელეფონს დახედა.
უკნიდან მწველ მზერას ვგრძნობ.
თავი მივატრიალე და მწვანე პიჯაკში გამოწყობილი მამაკაცი დავინახე, რომელიც დაჟინებით მიყურებდა.
თვალი ჩამიკრა, სანამ მის გვერდით მდგარი გოგონასთვის ჩაეკიდა ხელი.
ზიზღნარევი მზერა ვესროლე და ჩემმა საქციელმა ირონიული ღიმილი მოგვარა სახეზე.
- არ მომწონს ეს ხალხი - ვუთხარი დანიელს
- სანამ ჩემს გვერდით ხარ ყველაფერი კარგად იქნება - ხელი მომიჭირა წელზე, დამარწმუნებლად.

დანიელი იმდენად სხვა ადამიანი იყო, როდესაც შორს იყო მამამისისგან.
მან მითხრა, რომ რასაც უნდა იმას აკეთებს, მაგრამ ნეტავ რეალურად თუ იცის, რომ ისიც ისევე გაჭედილია ამ მაფიაში, როგორც მე.

***
დანიელი აქეთ-იქეთ დადიოდა, ხალხს ესალმებოდა, მე კი მას დავყვებოდი, დაბნეული ბატივით.
მიუხედავად იმისა, რომ მაფიაში გავიზარდე მეც, მამაჩემი არასდროს მრთავდა ნებას რომ წვეულებებს და დღესასწაულებს დავსწრებოდი, ამიტომ ეს ყველაფერი ახალი და უცხო იყო ჩემთვის.

კლასიკური მუსიკის ხმა გაისმა ფონზე.
ადამიანების ხმამაღალი ლაპარაკი, სიცილი და მოციმციმე თვალების კორიანტელი ტრიალებდა გარშემო.
რა უცნაური იყო, რომ ეს საღამო გიორგის მოწყობილია..

დანიელი საბოლოოდ მივიდა ისეთ ადამიანთან, ვისაც მხარს ცოლი უმშვენებდა და არა მეძავი.
- დანიელ - გაუღიმა მამაკაცმა და ხელი ჩამოართვა
- ბატონო ალექსანდრე - უთხრა დანიელმა ოდნავ გაღიზიანება შეპარული ხმით.
დანიელი სანამ ამ კაცს ესაუბრებოდა მე მის ცოლს დავაკვირდი, ბეჭედი ეკეთა ხელზე.
- მე ლიზა ვარ - გამიღიმა ზრდილობიანად და ხელი გამომიწოდა
- მე სოფია - ჩამოვართვი ხელი
- როგორ მიდის დანიელის საქმეები? - მკითხა ინტერესით
- კარგად, უბრალოდ ხანდახან უმნიშვნელო წვრილმანებზე წუწუნებს ხოლმე - ვთქვი და თვალები ავატრიალე. ლიზას გაეცინა
- როგორი თამამი ნათქვამი ყველაზე საშიშ მამაკაცზე მთელს ქვეყანაში, მომწონხარ - მითხრა ლიზამ ღიმილით
- მადლობა - ვუპასუხე და მიმტანს წყლის ჭიქა გამოვართვი, როდესაც გვერდით ჩამიარეს
- ღვინოს ხომ არ დალევდი? - მკითხა ინტერესით
- არა - გავიღიმე უხერხულად - მე ჯერ მხოლოდ 17-ის ვარ
- ძვირფასო, ეს დარბაზი სავსეა მკვლელებით, ასე რომ არავინ არ იქნება წინააღმდეგი 1 ჭიქა ღვინო რომ დალიო
- თქვენც გამოცდილი ხართ მსგავს რამეში? - ვკითხე და თემის შეცვლას შევეცადე
- ოჰ, არა რას იძახი. მე არ შემიძლია სხვისთვის სიცოცხლის წართმევა, გული არ გამიძლებს - ხელი გულზე დაიდო და თავი გააქნია
- გეთანხმებით - ვუპასუხე, მაგრამ მგონი არცთუ ისე დამაჯერებლად.
უცებ ქალმა სიცილი დაიწყო, მაგრამ ვერ მივხვდი რაზე და გაკვირვებული ვუყურებდი.
კიდევ რამდენი საათი უნდა გავუძლო ამ წამებას.
- შენ გამოცდილი ხარ? - მკითხა მოულოდნელად, როდესაც სიცილისგან ოდნავ მოითქვა სული
- კი, ძირითადად
- როგორი იყო შენი პირველი მკვლელობა?
- ნორმალური. მიზეზი მქონდა იმ ადამიანის მოკვლის, უდანაშაულო ნამდვილად არ ყოფილა - ვუთხარი მშვიდად და დანიელისკენ გავიხედე, მაგრამ ის არ გვისმენდა, საუბრით იყო გართული.
- თქვენი მეუღლე დანიელის მაფიის ნაწილია? - ვკითხე ინტერესით
- კი, მაგრამ რთული ასახსნელია. ჩემი ქმარი ნამდვილად დანიელის მაფიის წევრია, უბრალოდ ჩვენ დანიელისგან განსხვავებით ოდნავ უფრო მშვიდი მოქმედებები გვიყვარს - ამიხსნა ქალმა
- თუ წინააღმდეგი არხარ, რამდენი წლის ხარ? - ვკითხე და წყალი მოვსვი
- 26-ის ვარ - გამიღიმა ზრდილობიანად
- რამდენი ხანია რაც ცოლ-ქმარი ხართ?
- 6 წელზე ოდნავ მეტია - მითხრა ბედნიერად
- წავედით სოფია - დამიძახა დანიელმა
- კარგად, სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა - დავუქნიე ხელი ლიზას
- ჩემთვისაც სოფია - გამიღიმა ლიზამ.

- შეიძინე მეგობრები? - მკითხა ინტერესით და წარბაწეულმა გამომხედა
- არ მომეწონა. ზედმეტად დრამატული გოგოა, მაგრამ საერთო ჯამში მაინც სასიამოვნო ადამიანის შთაბეჭდილება დამიტოვა - ვაღიარე და გავუღიმე ჩემს საქმროს
- კარგია, იმიტომ, რომ მისი ქმარი მეზიზღება - მითხრა მშვიდად
- მამაშენმა მანქანაში თქვა რომ რაღაც ქონდა დაგეგმილი - ვკითხე ინტერესით
- მაგას წინასწარ არავის გაუმხელს - გაიქნია თავი დანიელმა - მაგრამ ძირითადად ასეთი სურპრიზები ყოველთვის ძალადობრივია - თვალებზე სიბრაზემ გადაურბინა და უცებ მომინდა მცოდნდოა რა ჯანდაბის კეთებას აძალებდა მთელი ეს წლები მამამისი.
- რას გულისხმობ ძალადობრივში?
- ჩხუბი სიკვდილამდე და რაღაცეები ამ სტილში - მითხრა გულგრილად - ნუ ნერვიულობ, ქალები არასდროს იღებენ მონაწილეობას ასეთ რამეებში.
ვიგრძენი როგორ გადამივიდა ფერი სახეზე, როდესაც მისი სიტყვები გავიგე.
- მოვკვდები..- ვთქვი პანიკაში და დანიელს სახეზე ირონიულმა ღიმილმა გადაურბინა
- არ ინერვიულო, მაგას არ დავუშვებ, პლიუს ეგ წინა წელს იყო, ამ წელს რაღაც სხვა იქნება - აიჩეჩა მხრები - არავითარ შემთხვევაში არ წამოგიყვანდი თუ მეცოდინებოდა, რომ რაღაც ამორალურს და სასტიკს გააკეთებდა
- კარგი - დავუკარი თავი. ვენდობოდი დანიელს.

რამდენიმე საათი გასულიყო რაც მე და დანიელი სხვადასხვა ადამიანებს ვესაუბრებოდით და როგორ დანიელმა მითხრა, ბიზნესისთვის საჭირო მეგობრებს ვიძენდით.

- ფეხები მტკივა - დავიწუწუნე და უკან გავყევი
- ესეთი საღამოები ძირითადად მთელი ღამე გრძელდება სოფია - გამაფრთხილა დანიელმა
- ალბათ ფეხები მომტყდება - დრამატულად ვიხუმრე
- წამოდი, დავსხდეთ - მითხრა თბილი ტონით
სკამებზე დავსხედით და დანიელი გვერდით მომიჯდა.
ჩემდა გაუაზრებლად ხელებზე დავიწყე თამაში ნერვიულად.
შემომხედა და ხმის ამოუღებლად მივხვდი რაც უნდოდა - უნდოდა, რომ გავჩერებულიყავი.
მუშტები შევკარი, რომ ხელები როგორღაც გამეჩერებინა.
მაგრამ ამის მიუხედავად ფეხს მაინც ვაქანავებდი ნერვებისგან.
უცებ ვიგრძენი როგორ დამადო თავისი მძიმე ხელი მუხლებზე და შეეცადა გაეჩერებინა ჩემი ფეხი.
მძიმედ გადავყლაპე და მის ხელს შეხვედე.
- ძალიან მარტივად ნერვიულდები - მითხრა მშვიდად და ენა ქვედა ტუჩზე გაისვა. არ ვიცი სასმლის ბრალი იყო მისი ამგვარი ქცევა თუ დანაშაულის გრძნობის, რომელიც შიგნიდან ჭამდა.
- ჩემი ბრალი არ არის - ვუთხარი და შევეცადე მისი თვალებისთვის თვალი ამერიდებინა
- ვისი ბრალია აბა? - მკითხა გაკვირვებით
- ჩემი მოძალადე მამის სავარაუდოდ - ვუთხარი და თვალებში ჩავხედე.
მამაჩემის ხსენებაზე დანიელს სხეული დაეძაბა წამიერად.
- მართალი ხარ - დამეთანხმა ის პირველად და ხელი მომაშორა
- ხო, ყოველდღე სახლში დაბრუნებას და მუდმივად იმაზე ფიქრს დავაშავე თუ არა დღეს რამე და მცემდა თუ არა დღეს მამაჩემი, ადამიანის გატეხვა შეუძლია. ნერვიულობაზე და ნერვებზე აღარაფერს ვიძახი - ვუთხარი ყოყმანით
- როგორი იყო? - მკითხა დანიელმა
- საშინელი. სკოლა ერთადერთი ჩემი თავშესაფარი იყო. ზუსტად ამიტომ ვითხოვდი მუდმივად იქ დაბრუნებას - იატაკს დავხედე
- ვაუ სკოლა, დარწმუნებული ვარ სკოლის ბიბლიოთეკა ბევრად საინტერესო ადგილი იქნებოდა ვიდრე მთლიანი სკოლა - მითხრა ხუმრობით
- ნუ აყენებ წიგნებს შეურაცხყოფას. სწორ წიგნს თუ აარჩევ წასაკითხად, შეიძლება მოგეწონოს კიდეც - ვუთხარი და გავიცინე
- არც მიკვირს წიგნების კითხვაც რომ გიყვარს. მოდი გამოვიცნობ, შენ ის წიგნები გიყვარს სადაც მხოლოდ რომანტიკაა და სხვა არაფერი, არა? - მკითხა ღიმილით
- შეიძლება კი, შეიძლება არა. მაგას ვერასდროს გაიგებ - ვუთხარი და მხრები ავიჩეჩე. ვერ გავბედე პასუხის გაცემა.

ჩემს მკლავს დავხედე, სადაც ჩალურჯება უკვე საკმაოდ მეტყობოდა.
- ნახე, რა გააკეთე - ვუთხარი იმედგაცრუებულმა
- მმ..კი, ვხედავ - დამიქნია თავი, მაგრამ გვერდით გაიხედა ისე, თითქოს რცხვენოდა თავისი საქციელის.
- საზიზღარი საქციელი იყო - ვუთხარი უკმაყოფილოდ და ჩალურჯებულზე თითი დავიჭირე.
- მაჩვენე - მითხრა და ხელი გამომიწოდა.
მკლავი გავუწოდე და დანიელმა ნაზად დახედა.
- არაფერია, კარგად იქნები, არ მოგძვრება ხელი - მითხრა და თვალები აატრიალა
- ხარ - ვუთხარი ცივად
- ბოდიში - მითხრა ჩუმად. ვერ მივხვდი მართლა წუხდა, თუ უბრალოდ თავს მაჩვენებდა.
- გაგიმართლა, რომ პირველი ადამიანი ხარ, ვისაც მოვუბოდიშე - ჩამჩურჩულა დანიელმა ყურში
- შენი ბოდიში ამ პრობლემას ვერ მოაგვარებს - ვუთხარი ცივი ღიმილით.
დანიელმა ჩემი მკლავი აიღო და ნაზად აკოცა იმ ადგილს, სადაც ჩალურჯება უკვე საკმაოდ მემჩნეოდა.
ჟრუანტელმა მთელს სხეულში დამიარა.
დანიელმა ნაზად ამომხედა, რომ ჩემი რეაქცია ენახა.
იცის რასაც მიკეთებს.
- მადლობა - ვუთხარი ჩურჩულით, არ ვიცოდი სხვა რა უნდა მეთქვა
- გტკივა?
- არა, ახლა უკვე აღარ - ვუთხარი ძლივს გასაგონად და თვალი ავარიდე. მრცხვენოდა შეხედვის.
დავინახე როგორ იკავებდა ღიმილს ჩემი ესეთი რეაქციის გამო.

შევამჩნიე, რომ გიორგი გვიყურებდა და სახეზე უსაზღვრო ბრაზი ემჩნეოდა.

- ყურადღება, ყურადღება! - დაიძახა ხმამაღლა გიორგიმ ისე, რომ ყველას ყურადღება მიექცია.

დარბაზში დანტე და აისი შევნიშნე მათ მეწყვილეებთან ერთად.
დანტე თავის შეყვარებულთან ერთად იყო, რომელზეც იმ საღამოს გვითხრა.
ბედნიერი ვიყავი, რომ ბედნიერი და შეყვარებული იყო.

- თქვენ ყველანი ჩვენი მაფიის ნაწილი ხართ - დაიწყო გიორგიმ ხმამაღლა - ამიტომ შემახსენეთ პირველი წესი რაც გვაქვს - თქვა და სახეზე ბოროტმა ღიმილმა გადაურბინა.
ეს ღიმილი საკმარისი იყო იმისთვის, რომ გული გამჩერებოდა.

ყველამ ერთიანად დაიწყო ყვირილი
- მაფია სიყვარულზე წინ!
- მაფია სიცოცხლეზე წინ!
- მაფიიდან გასვლა, მხოლოდ სიკვდილით შეიძლება!

რაღაც სექტის შეხვედრას გავდა ეს ყველაფერი.
- სიკვდილი - ჩავიჩურჩულე ჩემთვის, როდესაც გავიაზრე, რომ დანიელი არ იმეორებდა მათ ფრაზებს, უბრალოდ ჩუმად იჯდა და ცდილობდა გამოეცნო რა ქონდა მამამის ჩაფიქრებული.

- ახლა კი, როდესაც ყველამ ნათლად გავიხსენეთ ჩვენი მაფიის მთავარი წესი, მინდა გითხრათ რას შეეხება დღევანდელი წვეულება.
თქვენი ერთგულება რომ დამიმტკიცოთ, დღევანდელ წვეულებაზე თქვენ უნდა... - გიორგიმ ჩემი მიმართულებით გამოიხედა და პირის მოძრაობით მანიშნა „შენ ვერ გადარჩები“. დანიელს არ დაუნახავს ეს, რადგანაც საკუთარ ფიქრებში იყო ჩაძირული.
- მინდა, რომ თქვენს მეწყვილეებს და იმ ადამიანებს, ვისთან ერთადაც დღეს აქ მოხვედით, ყელი გამოჭრათ.
ჩვენი მაფიის პირველი წესია, რომ სიყვარული არასდროს იდგება მაფიაზე წინ, ამიტომ დამიმტკიცეთ - თქვა გიორგიმ მომთხოვნად და დარბაზში სრული სიჩუმე ჩამოწვა. ასობით ადამიანი უბრალოდ გიორგის მიშტერებოდა.
ვიგრძენი როგორ გამიჩერდა ნელ-ნელა გული.
მეგონა, რომ გული ამერეოდა, პირდაპირი მნიშვნელობით.
ის მე მოკვლას მიპირებდა.
დავინახე, რომ თვითონ დანიელიც კი შოკში იყო.
დარბაზში საშინელმა ტირილის ხმამ იფეთქა.
ყველა ქალი ერთიანად ატირდა რომ გაიაზრეს რაც ელოდათ.
მე არ მიტირია, არამედ ლოცვა დავიწყე და არ ვიცი ამ სამყაროში რამე ღმერთი თუ არსებობს, მაგრამ ყველას ვთხოვე, რომ დავეხსენი ამ კოშმარიდან.
ასე სიკვდილი არ მინდოდა.
ასე არ უნდა მოვმკვდარიყავი.
არმინდოდა ჩემი სიცოცხლეც ძალადობით დასრულებულიყო.

- და დავიწყებთ.......დანტეთი - გამოაცხადა გიორგიმ ღიმილით.
- ჯანდაბა - დანიელს ძარღვები დაეჭიმა. დარბაზი გაიყო და ხალხი გვერდით გადაჩოჩდა. რამდენიმე კაცი გამოვიდა დარბაზის ცენტრში, ძირში უზარმაზარი ნაჭერი დააფინეს და ცენტრში სკამი დადგეს.
დანტეს შეყვარებული ძალით გაათრიეს სკამამდე, სანამ ის კიოდა და შველას ითხოვდა.
არ მინდოდა ამ ყველაფრის ყურება.
ამ კაცების უმეტესობას მეძავები ჰყავდათ მოყვანილი, მაგრამ დანტემ ქალი მოიყვანა, რომელიც უყვარდა.
არ შემეძლო ამ ყველაფრის ყურება.

დანტეს სახეზე ფერი არ ედო.
დანა მიაწოდეს სანამ ის გაუნძრევლად იდგა ოთახის ცენტრში და მის გარშემო საშინელი სიჩუმე ჩამოწოლილიყო.
დანტემ ოთახს თვალი მოავლო.
თვალებზე საშინელი ტკივილი მომაწვა, როდესაც სკამზე მიბმულ გოგონას შევხედე.
დანტე დანას თვალს არ აშორებდა.
- მიდი დანტე - დაიყვირა აისმა. სხვას არავის ამოუღია ხმა. ისეთი სიჩუმე იყო დარბაზში, რომ მხოლოდ ერთმანეთის გახშირებული სუნთქვა და გოგონას ტირილი ისმოდა.

დანტემ დანის ტარს ხელი მთელი ძალით მოუჭირა.
- არ გააკეთებს ამას - თქვა ვიღაცამ სიცილით.
დანტე გოგონას მიუახლოვდა, დანა ხელში ეჭირა.
- გთხოვ დანტე, გთხოვ - ისტერიულად ტიროდა გოგონა, ემუდარებოდა, თხოვდა.
მან იცოდა, რომ გაქცევა გამოსავალი არ იყო, სამწუხაროდ.
უნდა გავქცეულიყავი, როდესაც შანსი მქონდა.
იდიოტი ვარ, როგორ მეგონა, რომ ყველაფერი კარგად იქნებოდა.
იდიოტი, იდიოტი გოგო.

დანტემ წამის მეასედში გაუსვა გოგონას ყელზე დანა.
შოკისგან ამოვისუნთქე და სახე დანიელისკენ მივატრიალე ისე, რომ თავი მის კისერში ჩავრგე.
დანიელმა თავი ხელზე დამადო ისე, რომ არ ამეწია.
მას არ უნდოდა, რომ ეს ყველაფერი მენახა და მისი ეს მოქმედება ბოდიშსაც უდრიდა.
ყელიდან სისხლმა იფეთქა და გოგონამ ხროტინი დაიწყო.
მაგრამ წუთის მერე გოგონა უბრალოდ ძირს ეგდო.
მკვდარი.
თავისსავე სისხლში დამხრჩვალი.

რამდენიმე კაცი გამოვიდა დარბაზის ცენტრში და გოგონას უსულო სხეული წაიღეს.
დანტე არ ინძრეოდა, თავის სისხლიან ხელებს მიშტერებოდა.
- არც კი უყოყმანია - დაუკრა ტაში გიორგიმ. ფსიქოპათი იყო.
ოთახში ისევ სიჩუმე იყო.
ყველა შოკში იყო.

- შემდეგი არის ალექსი - თქვა გიორგიმ.
აისი ხალხის წრეს გამოეყო და თავის გვერდით მდგარი გოგონა გაათრია ცენტრისკენ.
გოგონა კიოდა და ტიროდა.
აისის რეალური სახელი ალექსი იყო?!
მაშინ აისს რატომ ეძახდნენ?

აისმა დანა აიღო და გოგონას ყელი იქამდე გამოჭრა სანამ ის დაჯდომას მოასწრებდა სკამზე.
ოდნავ შევხტი დანიელის მხარზე, როდესაც გოგონას განწირული კივილი კიდევ ერთხელ გავიგე.
დანიელის გულის ცემას ჩემს ყურებში ვგრძობდი.
ჩემი თავისთვის ხელი არ გაუშვია.

თავი ოდნავ ავწიე, რომ დამენახა აისი სად იდგა - ის სისხლს იწმენდდა სახიდან.
დანტე ოთახის კუთხეში მუხლებზე დამხობილიყო სანამ ტიროდა და ლოცულობდა.

დანიელს სიტყვა არ უთქვამს.

კიდევ რამდენიმე ადამიანს დაუძახა გიორგიმ.
ადამიანს ადამიანზე კლავდნენ.
ყველგან სისხლის გუბე იდგა.
- შენს ადგილას რომ ვიყო ძალიან ვინერვიულებდი - მიჩურჩულა ლიზამ ისე, თითქოს უნდოდა გავეფრთილებინე და რჩევა მოეცა ჩემთვის
- რატომ? - ვკითხე და ნერვიულად შევხედე
- დანიელი ცნობილია ყველაზე სასტიკი მკვლელობებით. ამ ადამიანებს შორის ყველაზე ცივსისხლიანი და უგულო შენი საქმროა - გამაფრთხილა გოგონამ.
რა თქმა უნდა, სხვა რა მოლოდინი უნდა მქონოდა.

- შემდეგი არის.....აჰ, ჩემი შვილი. დანიელ დადეშქელიანი - თქვა გიორგიმ ამაყად და ჩვენკენ გამოიხედა
- არა - ვთქვი ჩუმად და თვალები დავხუჭე. ორმა კაცმა მკლავებში ჩამავლო ხელი და ოთახის ცენტრისკენ გამათრია. იმ მკლავებზე, სადაც წეღან დანიელი მკოცნიდა.
იმდენად სწრაფად მოხდა ყველაფერი, რომ დანიელმა სიტყვის თქმაც ვერ მოასწრო.
არ შევწინააღმდეგებივარ, არც მიყვირია.
სამწუხაროდ მე ვერაფერს გავხდებოდი და გარდაუვალს ვერ შევცვლიდი.
ალბათ ასე უნდა მოვმკვდარიყავი, ალბათ ეს არის ჩემი ბედისწერა.
და რაღაც მხრივ მადლიერი ვარ, რომ მამაჩემის ხელით არ ვკვდები.

ყოველთვის ვიცოდი, რომ ჩემი ბოლო მშვიდი არასდროს იქნებოდა.

- ჩვენთვის დიდი პატივია შენი ყურება, დანიელ - თქვა ვიღაცამ დარბაზიდან. დანიელი დაძაბული და მძიმე ნაბიჯებით მოდიოდა ჩემს უკან სანამ კაცები მიმათრევდნენ.
თვალები ცრემლებით ამევსო, როდესაც კაცმა სკამამდე მიმიყვანა და ჩემი ქუსლები სისხლის გუბეს შეეხო.
ცრემლებმა უფრო მეტად იმატა, როდესაც კაცმა სისხლიან სკამზე დამსვა.

- კივილის და ყვირილის გარეშე? - იკითხა გიორგიმ დრამატულად
- დანიელ, ისე ქენი, რომ იკივლოს ტკივილისგან - უთხრა გიორგიმ.
დანიელმა ძირს დაგდებულ სისხლიან დანას დახედა.
დაიხარა და აიღო.
გული საშინლად მიფეთქავდა.
სისხლის წვეთები დანიდან იატაკზე დაეცა, თითოეული წვეთი ჩემი სიცოცხლის ბოლომდე დარჩენილ წამებს ითვლიდა.
დანიელმა თვალებში ჩამხედა.
არანაირი ემოცია არ მეწერა სახეზე, ერთადერთი რითიც ჩემი მცირე სინანულის ამოკითხვა შეეძლო, ჩემი ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი იყო.
დავინახე როგორ გაუფართოვდა თვალის გუგები, როდესაც მომიახლოვდა და ღრმად ჩაისუნთქა.
- ყველაფერი კარგადაა, არაუშავს - დავუქნიე თავი და კიდევ ერთი ცრემლი ჩამომიცურდა - ეს უნდა გააკეთო, მესმის.
- მადლობა, რომ მამაჩემისგან გადამარჩინე. არაუშავს თუ ჩემი მშვიდი დღეები ხანმოკლე აღმოჩნდა, მაინც მადლიერი ვარ - ვუთხარი სევდიანი ღიმილით. დანიელი ჩემს წინ დადგა.
მას ჩემი სიტყვების გაგონება არ უნდოდა.
დავინახე, როგორ აუწყლიანდა თვალები.
ის რა, ტიროდა?!

დანა კისერზე მომადო.
ღრმად ჩავისუნთქე და თვალები დავხუჭე სიკვდილის მოლოდინში
- ამდენი ხანი რატომ გჭირდება?! - იყვირა აისმა - შენ დანიელ დადეშქელიანი ხარ!.
დანიელმა მუშტი მთელი ძალით მოუჭირა დანის ტარს და დანა კიდევ უფრო მეტად მიმადო კისერზე.
ვიგრძენი როგორ წამომივიდა გაჭრილი კანიდან სისხლი და ტკივილისგან სუნთქვა ოდნავ შემინელდა.

რატომ არ მკლავს?!

თვალები გავახილე და დავინახე როგორი სახეშეცვლილი და არანორმალურად დაძაბული იდგა ჩემს წინ.
მის ლურჯ თვალებში საშინელი სასოწარკვეთა ჩაგუბებულიყო.
ჩემი ხელი მის გაყინულ ხელს დავადე ზემოდან და ვანიშნე, რომ საბოლოოდ გაეკეთებინა ეს.

ყველა ჩუმად და გაოცებით უყურებდა დანიელს.
დანიელი ცნობილი იყო თავისი სისასტიკით, მაგრამ მაინც უჭირდა ჩემთვის დანის გასმა.
ხელი ხელზე მოვუჭირე
- მიდი!!! მიდი!!! - ხალხმა ხმამაღლა გულშემატიკვრობა დაიწყო და ყვირილმა მთელს დარბაზს გადაუარა.
ვხედავდი, როგორი იტანჯებოდა იმ მომენტში.
- მიდი - ვუჩურჩულე ისე, რომ მხოლოდ მას გაეგო ჩემი და თავი ნაზად დავუქნიე.
სახე გაუფითრდა..ყველანაირი ფერი დაკარგა, როდესაც მიხვდა, რომ ამის გაკეთება არ შეეძლო.

- დანიელ?!!! რას აკეთებ?!! - გაბრაზებულმა გამოსძახა მამამისმა სცენიდან.
- არ შემიძლია მისი მოკვლა - თქვა დანიელმა. დანა იატაკზე მოისროლა და უკან დაიხია.
დარბაზს შოკმა გადაურა.
დანიელი დარბაზის ცენტრში იდგა და ვხედავდი, როგორი გადავსებული იყო აგრესიით, ბრაზით და სხვა დაუფარავი უარყოფითი ემოციებით.
- არჩევანი არ გაქვს - უთხრა გიორგიმ
- სოფია ადექი ახლავე, მივდივართ! - მითხრა დანიელმა და არც კი დავფიქრებულვარ ისე წამოვხტი სკამიდან. დანიელმა ხელი ჩამჭიდა.
- დანიელ დადეშქელიანო! - გამოსძახა გიორგიმ მაქსიმალური აგრესიით.

შევეცადე სისხლის გუბეებზე ფეხი არ ამსრიალებოდა.
იმ ადამიანების სისხლის გუბეებზე, ვისაც შანსი არ ჰქონდა და მალე ამ სისხლის გუბეებს კიდევ ბევრი ადამიანის სისხლი დაემატებოდა.

მე და დანიელი დარბაზიდან გამოვედით.
ორივე ცოცხლები.
ყველანაირი წინააღმდეგობის მიუხედავად.

***
სახლში როგორც კი მივედით, იმწამსვე გადავწყვიტე რამე უფრო კომფორტული ჩამეცვა.

დაბლა ჩავედი, რომ მენახა როგორ იყო დანიელი.
ბოლო-ბოლო დღევანდელი ღამის მერე მისი რეპუტაცია აღარასდროს იქნებოდა ისეთი, როგორც ადრე.

სამზარეულოში როგორც კი შევედი ვერ გეტყვით რა ვიგრძენი.
დიდი ხნის მანძილზე პირველად გამიჭირდა დანიელის ემოციების ამოკითხვა.
არ ვიცოდი რას გრძნობდა ან რას ფიქრობდა.

- ჭრილობა უნდა გაგიწმინდო - მითხრა და შუბლზე ნერვიულად მოისვა ხელი.
ჩუმად გავყევი უკან, ჯერ ისევ შოკში იმისგან, რომ არ მომკლა.
- აქ დაჯექი - მანიშნა სამზარეულოს დახლზე.
პირველადი დახმარების ჩანთა აიღო, ჩემს გვერდით დადო და ჩემი ჭრილობის გაწმენდას შეუდგა.
- რატომ არ მომკალი? - ვკითხე საბოლოოდ, ძლივს მოკრებილი გამბედაობით
- მამაჩემმა ამ წელს ყველა ზღვარს გადააბიჯა - მითხრა და ბამბის დისკზე სპირტი დაასხა
- ხო, მაგრამ ეგ მაინც არ ხსნის იმას რატომ არ მომკალი - ვუთხარი ნაზად, როცა მივხვდი, რომ საშიშ კითხვებს ვსვამდი
- შენ მომკლავდი? - მკითხა და თვალებში ჩამხედა. მის მზერაში რაღაც ჩემთვის უცხო ემოცია იკითხებოდა
- არა.. - ვუთხარი ყოყმანით
- აი შენს კითხვაზე პასუხიც
- უნდა მოგეკალი. ახლა შენი რეპუტაცია ჩემს გამო საფრთხის ქვეშ არის - ვუთხარი ჩუმად
- მირჩევნია გვერდით ადამიანი მყავდეს ვისაც ვენდობი, ვიდრე ათასობით ადამიანი, რომლებიც პატივს მხოლოდ ჩემი რეპუტაციის გამო მცემენ - მითხრა და ჭრილობაზე ბამბა დამადო.
ტკივილისგან ჰაერი შევისუნთქე.
- შენ მე მენდობი? - ვკითხე გაკვირვებულმა
- გენდობი - აღიარა ჩუმად
- აქამდე არავის ვნდობივარ და თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ჩემი იდეალური იმიჯი შენს გამო გავაფუჭე, ესეიგი ბევრ რამეს ვდებ სასწორზე - მითხრა ოდნავ მხიარულად.

დანიელი საერთოდ არ ჩანდა იმედგაცრუებული იმ გადაწყვეტილების გამო, რომელიც მიიღო და ეს კიდევ უფრო მაბნევდა.

- ვიცოდი, რომ არც ეგეთი ცუდი ადამიანი ხარ - მივარტყი ხელი მხიარულად
- ჭრილობიდან ისევ გდის სისხლი - ამოიოხრა და შუბლზე ისევ ნერვიულად მოისვა ხელი.
მის ხელს ხელი მოვკიდე და შუბლიდან მოვაშორებინე.
- მაღიზიანებ როცა ეგრე აკეთებ - ვუთხარი ისეთივე გამომეტყველებით, როგორითაც თვითონ მეუბნება ხოლმე და უფრო მეტი მხიარულებისთვის მისი ვითომ ბოხი ხმაც მოვირგე.
სახეზე ღიმილმა გადაურბინა.
- ვოაჰ, რამხელა ხელები გაქვს - ვუთხარი და ჩემს პატარა ხელს დავატოლე
- არა, უბრალოდ შენ გაქვს პატარა ხელები - მითხრა თბილად და შემომხედა

დანიელმა ჩემი ჭრილობის შეხვევა დაასრულა.
უცებ კარზე საშინელი კაკუნი გავიგეთ.
დანიელმა კარს დაძაბულმა გახედა.
კაკუნი საკმაოდ აგრესიული და ხმაურიანი იყო.
იმდენად ხმაურიანი, რომ ცარიელ სახლში ექოსავით ისმოდა ხმა.
- ეს აიღე - მომაწოდა დანიელმა დანა - ვინმე თუ მოგიახლოვდება, დაჭერი - მითხრა დაძაბულმა, მაგრამ მზრუნველობით და კარისკენ წავიდა.

დანიელის მძიმე ფეხის ნაბიჯები გავიგე კარისკენ რომ წავიდა.
ფანჯრებზე მძიმე წვიმის წვეთების ხმა ისმოდა და წვიმამ ნელ-ნელა უფრო მეტად იმატა.
დანიელმა კარი გააღო.
- შე იდიოტო! - გავიგე ყვირილი
ფეხის წვერებზე ავდექი და ჩუმად მივედი კარამდე, რომ საუბარი გამეგო.

დანიელი და აისი სამზარეულოში შევიდნენ.
- სად არის?! - იკითხა აისმა
- ზემოთ - უთხრა დანიელმა გაღიზიანებით
- წარმოდგენა მაინც თუ გაქვს როგორ შეარცხვინე მამაშენი?! - თქვა აისმა შეწუხებულმა
- არ ვაპირებდი უდანაშაულო ქალის მოკვლას - უთხრა დანიელმა
- ათასობით უდანაშაულო ადამიანი გყავს მოკლული, შენთვის ეს პრობლემა არ უნდა ყოფილიყო! როგორი სწორი დრო შეარჩიე, რომ ვიღაცის მიმართ გრძნობები გაგჩენოდა და ვიღაცის სიცოცხლე ასეთი მნიშვნელოვანი გამხდარიყო შენთვის! - უყვირა აისმა და მუშტი მაგიდას დაარტყა.
- მესმის, რომ მისი მოტყვნა გინდა და არც გამტყუნებ, მეც მინდა. მაგრამ გამოიცანი რა?! მე შევთავაზე კიდეც, მაგრამ იმდენად არის შენზე მოჯაჭვული, რომ ზედაც კიარ შემოუხედავს ჩემთვის - თქვა აისმა ირონიული სიცილით. იცოდა, რომ დანიელის ნერვებზე თამაშობდა.
- გიღირს ეს ყველაფერი დანიელ?! - გაიცინა აისმა.
დანიელმა მასთან ერთად გაიცინა, თავი გააქნია და აისს მუშტი დაარტყა
- ხედავ, ზუსტად ამაზე ვსაუბრობ. შენ მხოლოდ მისი მოტყვნა კი არ გინდა, არამედ მთლიანად გინდა ეგ გოგო. მისი ყველა ნაწილი შენთის გინდა - უთხრა აისმა ზიზღით.
დანიელმა პასუხი არ გასცა.
- არც კი უარყოფ - თქვა აისმა და ყბაზე ხელი მოისვა.
- ლოგინში იმდენად კარგია, რომ ტრანსში ხარ. მეც გამასინჯე ცოტა - გაიცინა აისმა დრამატულად. მისი კომენტარები გულს მირევდა.
დავინახე როგორ დაეძაბა ყველა ძარღვი დანიელს.
- ალექს, მოგკლავ - დაემუქრა დანიელი
- საინტერესოა როგორ იზამ მაგას, თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ შენ გოგოს მოკვლაც კი ვერ შეძელი - უყვირა აისმა სასოწარკვეთით.
სასოწრაკვეთილი იყო, რომ ვერ იგებდა დანიელის საქციელს.
- შენი საქციელი მარტივად აჩვენებს რამდენად დიდი .... გაქვს, მაგრამ როგორც აღმოჩნდა ძალიან პატარა გაქვს - უთრა აისმა
- გიჟი ხარ. რო არ გიცნობდე, მეგონებოდა, რომ შენ გინდა ჩემი მოტყვნა და მაგიტო ხარ ასეთი სასოწარკვეთილი - გაიცინა დანიელმა და თავი გააქნია.
აისს გამომეტყველება შეეცვალა.
- ახლა ვხვდები რაც ხდება შენს თავს..ეს გოგო გეთამაშება, ისე გეთამაშება, რომ დაბრმავებულიხარ - თქვა აისმა სიცილით და ხელი თავზე დაიდო
- რა ირონიულია, თუ გავითვალისწინებთ იმას, რომ ჯერ არც კი მომიტყნავს ის, აის - უთხრა დანიელმა და თავის მეგობარს ხელი კრა.
- მაშინ რა ჯანდაბა ხდება დანიელ? - იყვირა აისმა ისე, თითქოს გაგიჟებამდე ცოტა აკლდა.
- იქნებ აღარ მინდა ამ საშინელი ცხოვრებით ცხოვრება. იქნებ მინდოდა ერთი კარგი რამე მაინც გამეკეთებინა ცხოვრებაში. იქნებ აღარ მინდა, რომ ჩემს ცხოვრებაში მარტო სიკვდილი და უბედურება ტრიალებდეს - დაუღრიალა დანიელმა და დანიელს კისერზე ხელი მოუჭირა.
- წადი აის და მაშინ დაბრუნდი, როცა ოდნავ დაწყნარდები

***
დანიელმა კარი მთელი ძალით დაკეტა აისის წასვლის მერე.
დავინახე როგორ მიადო დანიელმა თავი კარს და ღრმად სუნთქვა დაიწყო.
- კარგად ხარ? - ვკითხე ანერვიულებულმა. მივუახლოვდი და ხელი მკლავზე ფრთხილად დავადე.

მომიტრიალდა.
თვალები მრისხანებით უელავდა.
და რომ მეგონა რომ დამარტყამდა, უეცრად სახეზე ხელი მომკიდა და მაკოცა.
წელზე ხელი შემიცურა და თავისკენ მიმიზიდა.
ტანში საშინელმა ჟრუანტელმა დამიარა და თმა ყალყზე დამიდგა, როდესაც დანიელმა უეცრად თავისი დიდი ხელი ჩემი მაისურის შიგნით შეაცურა.

ენა ტუჩზე გადამისვა და ისე ვნებიანად დაეწაფა ჩემს ტუჩებს, რომ მეგონა გული წამივიდოდა.
ჩემი ენა მისსას შეეხო, მაგრამ ოდნავ გაიწია და ქვედა ტუჩზე მიკბინა.

- მომეცი ერთი კარგი რამ,სოფ, და მთელ სამყაროს გაჩუქებ - მითხრა ჩუმად და კბილები ყურზე დამისვა.
ლოყებზე ალმური მომედო.
სახეზე ხელი მოვკიდე, რომ მისი ყურადღება მიმექცია და თავი დავუქნიე.
მას ეს სჭირდება და ეს მეც მჭირდებოდა.
ორივე საშინლად მარტოსულები ვიყავით.
და სწორედ ამ დროს მივხვდი, რომ მისი თვალები მრისხანებით კიარა დაუცხრომელი შიმშილით იყო სავსე.

კისერზე ხელი მომკიდა და იმხელა ძალით და ისე ვნებიანად მაკოცა, რომ ჩემს სხეულში ჟრუანტელის კორიანტელმა იფეთქა.
ჩუმი კვნესა აღმომხდა.
მარჯვენა ხელი თეძოზე მომიჭირა და თავისკენ ისე მიმიზიდა, რომ მის ამდგარ ....ს ნათლად ვგრძნობდი.
ფეხებმა კანკალი დამიწყეს, როდესაც თითები მუცელზე გადამისვა.

- დანიელ? - ვუთხარი ნერვიულად და ტუჩები მოვაშორე.
პასუხად უბრალოდ ამოიხვნეშა და თავი გააქნია იმის სანიშნებლად, რომ არ უნდოდა გაჩერებულიყო.
დაბლა დავიხედე და დავინახე, რომ კიდევ უფრო ადგომოდა ვიდრე მაქამდე და არ მოვიტყუები, მაგრამ ოდნავ საიმაყე დამეუფლა, რომ ყველა საშიშ ადამიანში ასეთ რეაქციას ვიწვევდი.

მისკენ დავიხარე.
- თუ არ გინდა, არ არის აუცილებელი - გამაფრთხილა და მისი ცხელი სუნთქვა ჩემს კისერზე ვიგრძენი.
მან იცოდა რაც მინდოდა.
თუმცა ის ფაქტი, რომ აქამდე არავის შევხებივარ თავისას შვებოდი და ნერვიულობამ ერთიანად დამიარა სხეულში.
ვყოყმანობდი მეთქვა თუ არა მისთვის.
- მინდა - დავუქნიე თავი და მისი ძლიერი ხელი ვიგრძენი ჩემს კისერზე.
- სამზარეულოში ვერ ვიზამთ, კამერებია - გამაფრთილა დანიელმა
- მაშინ შენს ოთახში წავიდეთ - ვუთხარი ჩუმად და კიბეებისკენ წავედი.
თვალებით მთელი სხეული ამითვალიერ-ჩამითვალიერა და უკან გამომყვა.

- სანამ ამას გავაკეთებთ, მინდა რაღაც იცოდე - ვუთხარი და ლოყები ისევ ამიხურდა.
დანიელი ლოგინის კუთხეზე იჯდა და პერანგის ღილებს იხსნიდა.
წარბები აწია და მანიშნა რომ მისმენდა
- ქალიშვილი ვარ - ვუთხარი ჩუმად.
დავინახე როგორ გადაურბინა ღიმილმა სახეზე და ხელი გამომიწოდა. ხელი მოვკიდე და მისი ძლიერი თითები ჩემსას შეეხო.
კალთაში ჩამისვა და თითებზე მაკოცა. მისი ტუჩები ისეთი რბილი იყო..
- ოდესმე შეხებიხარ შენს თავს, სოფ? - მიჩურჩულა ყელთან. გულმა ისევ საშინლად დამიწყო ცემა.
- კი, იშვიათად - ვუთხარი და დანიელის ხელი ჩემს ბარძაყზე აღმოჩნდა, შარვლის გარედან.
ნელ-ნელა მისი ხელი ზემოთ მიიწევდა.
ჩუმი სიცილი ამოუშვა და კბილები მხარზე დამისვა.
თეძოზე ხელი მომკიდა, ფეხზე ამაყენა და შარვალი ჩამიწია.
ტანსაცმელი შორს მოისროლა და ისევ კალთაში ჩამიჯინა.
- მითხარი,სოფ,გინდა რომ შეგეხო? - მისი თითები ჩემს საცვალს შეეხო
- კ..კი - ვუთხარი და ნერწყვი ძლივს გადავყლაპე.
ფეხებსშუა სისველე ვიგრძენი.
- კი რა? - მკითხა და მისი ცხელი სუნთქვა ჩემს მხარზე ვიგრძენი. ჩემი თვალები მის დიდ, ვნებისგან სავსე, ლურჯ თვალებს შეხვდა.
- კი, გთხოვ - შევეხვეწე დანიელს.

და ამ სიტყვებით მისმა თითებმა ჩემი საცვლის ქვეშ გაიკვლიეს გზა.
ზურგით მივეყრდენი მის მყარ სხეულს და თავი მხარზე დავადე.
თავი მისი ყელისკენ მივატრიალე და მძაფრად ჩავისუნთქე მისი მამაკაცური სურნელი.
ყელზე ფრთხილად ვაკოცე, სანამ მისი თითები ჩემს კლიტორზე დასრიალებდა.
ჩუმი კვნესა აღმომხდა.
სისველეზე, რომელიც დაბლა დახვდა, დანიელმა ღრმას ამოისუნთქა.
ერთი თითი შეაცურა ჩემს ვაგინაში, მაგრამ არ მეყო.
მეტი მინდოდა.
ბევრად მეტი.
- დანიელ - ამოვიკვნესე მის ყურთან - გთხოვ.
დანიელმა მეორე თითიც შეაცურა, სანამ მისი ცერა თითი ისევ დასრიალებდა ჩემს კლიტორზე.
- კიდევე ერთხელ თქვი ჩემი სახელი - მითხრა დანიელმა ბოხი ხმით. მისი მეორე ხელი ჩემს მაისურს დასწვდა.
სიამოვნებამ ტანში დამიარა, როდესაც დანიელმა მკერდზე მომიჭირა თავისი მამაკაცური ხელი.
თითები ძუძუს თავზე დამისვა.
- დანიელ-ამოვიკვნესე კიდევ ერთხელ და დანიელმა მესამე თითიც შემიცურა
- როგორი იდეალურად მჭიდრო ხარ ჩემს თითებზე. მისი ტუჩები კისერზე შემეხო და სიამოვნებისგან ზურგი დამეკლაკნა.
ამ სიამოვნებას ჭკუიდან გადავყავდი.

ცოტაც და გავათავებდი, მაგრამ დანიელი უცებ გაჩერდა და სახეზე ბოროტულმა ღიმილმა გადაურბინა.
- - ვუთხარი ცივად. დანიელს შოკისგან თვალები გაუფართოვდა
- ბოდიში მომიხადე და გავაგრძელებ - მითხრა ირონიულად. მისი ტონი ისეთივე მტკიცე იყო, როგორც მისი .....
წამით ჩავფიქრდი და დანიელმა თითები მომაშორა.
- ბოდიში - ვუთხარი სწრაფად და დავინახე როგორ გაიცინა. დანიელმა თითები ისევ უკან შეაცურა.
- როდესაც გაათავებ, კვნესის დროს ერთადერთი რაც მინდა მესმოდეს შენი პირიდან ჩემი სახელია, გასაგებია?! - მითხრა და მკერდზე მომიჭირა
- გასაგებია - ვუთხარი და სიამოვნებისგან კიდევ ერთხელ ამოვიკვნესე.

კიდევ რამდენიმე ბიძგით და ნელი თითების მოძრაობით ჩემს ორგაზმსაც მივაღწიე.
მთელი სხეული დამეძაბა და ჩემი ვაგინა მის თითებზე წარმოუდგენლად შემჭიდროვდა სიამოვნებისგან.
- კარგი გოგო ხარ - გამიღიმა დანიელმა და ამ სიტყვებთან ერთად მისი სახელიც დავიკვნესე ისე, რომ ალბათ მთელს სახლში გაისმა ჩემი ხმა.

როგორც კი ორგაზმის ცხელმა წამებმა გადამიარეს, სხეული მომიდუნდა და დანიელმა საფეთქელთან მაკოცა.
თითები პირთან მიიტანო და თითოეული მათგანი იდეალურად გაილოკა ისე, რომ ზედ არაფერი დარჩენილიყო ჩემი სისველისგან.
სახეზე საშინელი სიმხურვალე ვიგრძენი.

ფეხზე დავდექი და მისკენ მივტრიალდი.
- შენი ჯერია - ვუთხარი და მხრებზე ოდნავ ხელი ვკარი, რომ საწოლზე გადაწოლილიყო, ფეხები ისევ იატაკზე ედო.
აზრზე არ ვიყავი რას ვაკეთებდი, მაგრამ გადავწყვიტე ჩემი თავისთვის მევე მესწავლებინა.
ქამარი შევუხსენი და შარვალი დაბლა ჩამოვწიე.
თვალწინ მისი უზარმაზარი .... დამიდგა.
შოკისგან თვალები გამიფართოვდა, დანიელს გაეცინა და ლოყაზე ხელი მომკიდა.
- რაიმე რჩევა თუ დაგჭირდება, უბრალოდ მითხარი - გამიღიმა ბოროტულად და თავი თავისსავე მხარს მიაყრდნო
- ვფიქრობ კარგად ვიქნები - თავი დავუქნიე და საცვალი ჩამოვუწიე.
- ძნელია რამე არასწორად გააკეთო - შემახსენა მან - ყველაფერი სწორი და კარგი, როცა ენას იყენებ. უბრალოდ ენა გამოიყენე.
- რამხელაა - ვუთხარი და თვალები კიდევ ერთხელ გამიფართოვდა.

მუხელბზე დავდექი და ჩემი ერთი ხელი მის პრესს დავადე.
მინდა სულ შევეხო სანამ ამის შესაძლებლობა მაქვს.
ნელ-ნელა დავიწყე ხელის მარტივი მოძრაობით მისთვის დანძრევა ისე, რომ ხელს ნელა ხან დაბლა ხან მაღლა ვასრიალებდი. დავინახე როგორ შეეცვალა სახე სიამოვნებისგან.
დანიელმა ხელი თმაში წამავლო.
ცერა თითი ყლის თავზე გადავატარე და დავაკვირდი რამდენად სენსიტიური იყო ის ამ მოძრაობის მიმართ.
დანიელმა ღრმად შეისუნთქა და თვალებში შემომხედა.
ეშმაკურად გამეცინა.
ტუჩები ....სთან მივუტანე და ენა თავზე გადავატარე ნელა.
დანიელმა ხელი საწოლის ჩარჩოს მოკიდა.
კბილები ნელა დავუსვი ყლის თავზე და დანიელმა ამოიხვნეშა
- ჯანდაბა სოფ.

შევეცადე ბოლომდე ჩამედო პირში, მაგრამ რეფლექსური გულის რევის შეგრძნება არ მიშვებდა ბოლომდე, იმხელა იყო.
დანიელს ეცინებოდა, მაგრამ არ გავჩერებულვარ.
მისი ხელი თმას ოდნავ მქაჩავდა სიამოვნებისგან.
ყლის ის ნაწილი, რომელსაც პირში ვერ ვიღებდი ხელით დავუნძრიე.
როგორც კი ენა კიდევ ერთხელ გადავატარე ყლის თავს, გავიგე როგორ გატეხა დანიელმა ლოგინის ჩარჩო.
შოკისგან თვალები გამიფართოვდა, მაგრამ არ გავჩერებულვარ.

სიხშირეს მოვუმატე.
ყბა უკვე საგრძნობლად მტკიოდა.
დანიელმა თმაზე იმდენად ძლიერად მომქაჩა ხელი, რომ ამოვიკვნესე, მიუხედავად იმისა, რომ მისი სასქესო ორგანო ისევ. ჩემს პირში იყო.
არ ვიცი ეს კვნესის ბრალი იყო თუ რამე სხვის, მაგრამ ჩემმა კვნესამ დანიელი პიკამდე მიიყვანა.
ღრმა კვნესა გავიგონე და წამის მერე თბილი სითხე ვიგრძენი პირში.
საწოლის ფიცარის ხმა კიდევ ერთხელ გავიგე.
დანიელს სხეული მოუდუნდა და თვალებში ჩამხედა, სანამ მე მის ოდნავ მარილიან ს ვყლაპავდი.

დანიელი ისეთი თვალებით მიყურებდა, თითქოს მშიერი ცხოველი ყოფილიყო.
- ღმერთო ჩემო, ბოლოს მგონი წლებსი წინ გავათავე ასე სწრაფად - მითხრა სიცილით
- როგორც ჩანს, გამოუცელობას გადაყავხარ ჭკუიდან
- არა, მე ვფიქრობ შენ გადაგყვარ ჭკუიდან

ორივე გავჩუმდით.
არ ვიცოდი რა მეპასუხა.
ძლივს ამოვისუნთქე და საწოლზე მის გვერდით წამოვწექი,

დავინახე როგორ გააღო დანიელმა პირი და ისევ დაკეტა.
რაღაცის თქმა უნდოდა.

- ადრე ძალიან კარგი ადამიანი ვიყავი. კარგი ბავშვი ვიყავი.
მაშინ ბევრად უფრო მოგეწონებოდი, ვიდრე ახლა.
15 წლის ასაკში ცუდად არ მოგექცეოდი, არც იმედს გაგიცრუებდი.
ეს ყველაფერი 6 წლის წინ იყო, მაგრამ ხანდახან მგონია რომ სხვა ცხოვრებაში ვიყავი კარგი.
შანსი რომ მოეცათ, აუცილებლად კარგ ადამიანად ყოფნას ავირჩევდი, მაგრამ, სამწუხაროდ, ასეთი შესაძლებლობა არ მქონდა არც მაშინ და არც ახლა მაქვს. ამიტომ ჩემი თავის ყველაზე საშინელ ვერსიასთან ერთდ გაიჭედე ცხოვრების ბოლომდე.
ადრე ბევრად უფრო მამაცი ვიყავი, ვიდრე ახლა ვარ - მისი ხმა სევდით იყო სავსე.
- დარწმუნებული ვარ, 15 წლის რომ იყავი აუცილებლად ძალიან მომეწონებოდი, მაგრამ ეს ვერსია მირჩევნია და მომწონს - ვუთხარი და გავუღიმე.

დავინახე როგორ გადაურბინა სახეზე რაღაც თბილმა.

---------------------------------------------------------
როგორ მოგეწონათ?
რა ემოციები დაგიტოვათ ამ თავმა? <3

ამ თავის წერის პროცესში ძალიან ბევრი ემოცია ვიგრძენი.
სითბოთი და ნაზი გრძნობებით დაწყებული, აგრესიითა და აღტაცებით დამთავრებული.

ასევე მინდა შევეხო ერთ საკითხს.
ეს ისტორია არის მაფიაზე და შესაბამისად მასში ხშირად იქნება ახსნილი და ასახული ძალადობის სცენები, რასაც სამწუხაროდ ვერ შევცვლი, ვინაიდანაც ეგ ისტორიის ნაწილია და ფიზიკურად აღარ იქნება ისტორია ისეთი, როგორიც ჩაფიქრებულია ეგ სცენები რომ ამოვაკლო ან შედარებით შევამსუბუქო.
<3

.