თავი 2
გ
რეისი უკვე რამდენიმე დღეა თავის ნოუთბუქთან ჩამომჯდარი იჯდა და უყურებდა პარიზის სამუშაო პლატფორმებზე უსასრულო სიახლეებს. სამუშაო ვიზის გარეშე არაფერი გამოვიდოდა ეს თავიდანვე იცოდა, მაგრამ მაინც ცდილობდა. თითოეულ ვაკანსიაზე, რომელსაც „visa sponsorship possible“ ეწერა, გული ცოტათი უმშვიდდებოდა, მაგრამ პასუხები თითქმის არასდროს მოდიოდა.
მხოლოდ ჯულსი უყურებდა მშვიდად, თითქოს დარწმუნებული იყო, რომ რაღაც აუცილებლად გამოვიდოდა.
-       Tu stresses trop, Gracie,  - უთხრა ერთ საღამოს, როცა გრეისმა კიდევ ერთი უარის წერილი გახსნა.
-       აღარ ვიცი რას ვიზამ. უბრალოდ მინდა, რომ რაღაც მსუყე, კარგ საქმეს მოვკიდო ხელი… იქნებ მაიგან მიანც მიშველოს რაღაცეების დავიწყებაში.
ჯულსმა მხრები აუჩეჩა, მის წინ დაჯდა და ყავა დაუდგა.
-       მიდი, კიდევ ერთხელ მიმიყოლე, რა გინდა სინამდვილეში?
გრეისმა ღრმად ჩაისუნთქა.
-       მინდა რაღაც ისეთი, სადაც ხალხთან ვიმუშავებ, ბრენდს შევქმნი, ისტორიებს მოვყვები… ვიცი, რომ ამას კარგად ვაკეთებ. უბრალოდ შანსი მინდა.
ჯულსმა გაეცინა იმ მშვიდი, დარწმუნებული ღიმილით, რომელიც გრეისს ნერვებს უშლიდა და ამავე დროს ამშვიდებდა.
-       Alors, j’ai quelque chose pour toi.
გრეისი წამოიწია.
-       რა რაღაც?
-       ჩემი მეგობარი მუშაობს ერთ დიდ შამპანურის კომპანიაში. მათ ბრენდის ამბასადორი სჭირდებათ quelqu’un qui parle bien, qui comprend l’image, qui sait raconter une histoire.
-       და შენ გგონია, მე შევეფერები?
ჯულსმა თავი დაუქნია.
-       Tu serais parfaite.
 დილას, როცა ემზადებოდა, გრეისი თავს ძალიან სხვა ადამიანად გრძნობდა. თმა ოდნავ ტალღებად ექცა, ზედმეტ დეტალს თავს არ ართმევდა. ცაში ეღრუბლებოდა, მაგრამ ქალაქს ის მომხიბვლელობა ჰქონდა, რომელსაც მხოლოდ პარიზი ახერხებდა.
როცა ოფისის  შენობას მიუახლოვდა დაინახა ლურჯი გარეთა კედლები დიდი ვიტრინა და თეთღი ფერით ლამაზი შრიფტით დატანილი ბრენდის სახელი ”Lumiere d’Or” 
კარები როცა შეაღო და მისაღებში რომ შევიდა, ყველაფერი გაუცნობიერებლად ცივი, ელეგანტური და ძალიან მორთული იყო მარმარილოს იატაკი, ოქროსფერი დეტალები, ჩუმი მუსიკა.
დერეფანში ახალგაზრდა მიმღები ქალი ისე მშვიდიიყო, თითქოს ეს ადგილი არც კი აინტერესებდა.
-       Bonjour, vous êtes bien ici pour l’entretien ?
-       Oui, je suis Grace Harrington.
მოღიმარმა ქალმა თავი დაუკრა.
-       Parfait. On vous attend.
გრეისი უკან გაჰყვა, თითოეულ ნაბიჯს გრძნობდა, ცოტას ნერვიულობდა კიდეც სახეზე ის ღიმილი შრჩენოდა რომლიც დილით კრუასანის ჭამამ გამოიწვია.
ოთახი დიდი იყო. კედლებზე ძველი შამპანურის ფოტოები ეკიდა. მაგიდაზე ბოთლები ელაგა, ძალიან გემოვნებინად იყო მოწყობილი ყველაფერი, ეტყობოდა ამაზე ბევრი ვინმე მუშაობდა.
როცა ოტახში შვიდა, მხოლოდ სამი ადამინი დაინახა მის წინ გრძლ მაგიდაზე ისხდნე და რაღაც ფურცლებს აფრიალებდნენ.
-       Bienvenue, Grace.
გრეისი ოდნავ დაუკრა თავი და დაჯდა.
-       Alors… - დაიწყო დირექტორმა - on nous a dit que vous avez un sens narratif très particulier.
გრეისმა ოდნავ გაიღიმა.
-       J’espère que c’est vrai.
მაშინ დაიწყეს კითხვები.
მათი ტონი მკაცრი იყო, მაგრამ პატივსაცემი, პროფესიონალური.
გრეისის ხმა კი საოცრად მშვიდი.
ის ლაპარაკობდა ბრენდის ფილოსოფიაზე, იმაზე, თუ რა განსხვავებაა უბრალოდ დეგუსტაციასა და გამოცდილების შექმნას შორის. აღწერდა როგორ შეუძლია პროდუქტს გახდეს ისტორია მისი წარსული, მიწები, ადამიანები, ბუშტუკიანი მატერიით მოყოლილი ამბავი.
ერთმა მათგანმა ჰკითხა, ალბათ ეს კომპანიის ერთ ერთი ხელმძღვანელი იყო შყა ხნის იქნებოდა, უკვე ჭაღარა შჰპარვოდა მაგრამ მაინც გამომწვევი მზერა ქონდა რომლიც მხოლოდ გრეისისკენ იყო მიმართული.
-       Pourquoi choisir le champagne ? Plusieurs industries vous iraient bien.
გრეისმა ლამაზად ამოისუნთქა.
-       Parce que le champagne n’est jamais neutre. იმ წამში, როცა გახსნით, რაღაც აუცილებლად იცვლება  ემოცია, განწყობა… და ბრენდიც სწორედ ამ ემოციის მწარმოებელია. მე კი ამის მოყოლა გამომდის.
მათ ერთმანეთტს გადახედეს ფურცლებე რაღაც მოინიშნეს.
-       Merci, Grace. Nous reviendrons vers vous très vite.
გარეთ რომ გამოვიდა, პარიზის ქუჩები იმ წუთას განსაკუთრებით მშვიდი ჩანდა.
ქარი ყურებთან ეფერებოდა.
გრეისს ეგონა, რომ რაღაც მოხდა ან მოხდებოდა.
ჯულსმა დაურეკა ისე სწრაფად, თითქოს კართან ელოდა.
-       Alors alors alors?? 
გრეისმა სიცილით ცხვირი დაიზილა.
-       ჯულს… მგონი… ძალიან კარგად გამოვიდა. 
-       Bien sûr que oui! Je te l’avais dit!
გრეისი მიაბიჯებდა ნელი ნაბიჯებით და ტან პარიზის შემოდგომის ხედებით კბებოდა აქამდე ამ ქალაქშ მხოლოდ ორჯერ იყო და ორივეჯერ ზაფხულში ჯულსის გამო, ერთი კვირით ჩამოდიოდა მაგრამ ამდენი ხნის შემდეგ აქ პირველად იყო და არასდროს ენახა შმოდგომა პარიზში, განათებული ქუჩები და მოკაშკაშ ეიფელი, ქალაქის ქუცები ზრაპრებს გავდა, ისე სილამაზე იყო რთულიც კი იყო მისის წარმოდგენა, ტავი ზრაპარში შგონებოდა, მაგრამ გერსის სულაც არ ქონდა ზრაპრის თავი ისევ თალწინ ედგა ქორწილის ღე, თეთრი კაბა, თაიგული, და ის წინადადება რომელის მისი აქ წამოსვლის მიზეზი გახდა.
სარამო იყო უკვე ბნელდებოდა, მაგრა ნოემბერი პარიზში კიდევ უფრო დიდი ხიბლის მატარებელი იყო. თითქოს ქალაქს შიგნიდან ანათებდა სითბო, რომელსაც არც ერთი ლამპარი ვერ ქმნიდა. გასაუბრებიდან რამდნიმე საათის შემდეგ გრეისი ისევ ვერ მშვიდდებოდა ხან ვიზაზე ფიქრობდა ხან სამსახურზე ხან კი ოოივეზე ერტად და სწორედ ეს უჭედავდა ტვინს.
***
ჯულსი ქურთუკის საყელოს ისწორებდა, ქუცას კვეტავდნენ და მიიჩაროდნენ ქუჩის ბოლოს დიდი გალერიაში შესასვლელად.
-       მოდი, მერე მოყვები ყველაფერს. ახლა ვაგვიანდეთ.
გრეისმა წარბები შეჭმუხნა.
-       დარწმუნებული ხარ, რომ გამოფენაა ახლა ჩემთვის საჭირო? მსგავსი ნერვიულობის შემდეგ?
ჯულსმა გაიცინა.
-       ჰო ზუსტად ისეთი რაღაც გჭირდება რასაც გულს გადააყოლებ, თან ცემმა მეგობარმა წინა კვირას თვაისი რი ბილეთი მომცა ის და მისი შეყვარებულიქალაქიდან გავიდნენ და ვერ მოახერხებდნენ წასვლას, ეს კი მაგრაი შანსია ქალაქის ერთ ერტ ყველაზე ცნობილ გარეაში გამოფენას დაესწრო.
სრული ტავდაჯერებულობით მიაბიჯებნენ ქუჩაში, შენობაში რომ შევიდნენ, იქაურობა თბილი, მოლივლივე განათებებით ბრწყინავდა. ჰაერში ღვინის, საღებავებისა და კატალოგების სუნი ერთმანეთში იყო აბნეული. მაღალი ჭერი ხმასაც კი აკანსელებდა და ადამიანების ბუღ-ბუღს მსუბუქად ასახავდა.
-       ოჰო, აქაურობა მომწონს - ჩურჩულით თქვა გრეისმა.
-       ხო, შენ მოგიხდება ასეთი ადგილები. - მიუგო ჯულსმა.
მათ შორის რაღაც მხიარული დაძაბულობა ტრიალებდა ისეთი, რომელიც გარე სამყაროსთან არ იყოფა.
გამოფენის სივრცეს მიახლოვდნენ დიდი, წინ მინებით დაფარული შენობა იყო, სადაც შიგნით სითბოსა და ხმაურს ერთმანეთში გაეწეწა.
შიგნით შესვლისას გრეისმა იგრძნო, როგორ დაედო სახეზე თბილი ჰაერი, რომელსაც ღვინის, საღებავების და ახალდაბეჭდილი კატალოგების სურნელი ერთად ჰქონდა.
ნახატებს როცა ცაურეს გრეისის სახეზე კმაყოფილება იგრძნობოდა, მაგრამ ძირითადად ამერიკულ სტილს გრძნობდა მიის საყავრელი მხატარი ვან გოგი იყო და მის შთაგონებასაც ხედავდა.
ხან ერთ ნახაზე ცაიციკლებოდა,  ხან მეორე ჯულსიც გვერიდიდან არ შორდებოდა მიუხდავად იმისა რომ ყველა ბიჭს რომელიც ჩაუვლიდა ეფლირტავებოდა.
-       წამოდი იქით კაცები დგანან  ვესაბრუროთ, ტან რამე დავლით - არ ისვენებდა ჯულსი, როცა გრეისის კუდში დევნა მობეზრდებოდა.
გერიის ძალიან მოსწონდა ეს ნახატები, და ის ატმსფერო რაც გალერიაში იდგა, მოსწონდა, ის ტკბილი ვანილის და ციტრუსის სუნი და როცა მიმტანმა ჩამოიარა და შამპოანურის საავსე ჭიქების დალაგება დაიწყო, გრეისმა კარგად შეამჩნია ბოთლებზე დატანილი ეტიკეტი ”Lumiere d’Or”
ის შამპანურის ბრენდი იყო რომლის გასაუბრებაზეც იყო დილიტ, გერსიმა ერთი ჭიქა აიღო და ნელა მოსვა, ნამდვილად იგრძო ზღაპორული გემო, ციტრუსის და რაღაც მომჟავო გემო დაქკრავდა.
ვერ ამბობდა გრეისი, რომ არ მოსწონდა.
მაგრამ სწორედ ამ მომენტში რამე, მეტად უცნაური, თითქოს ჰაერმა იცვალა რიტმი.
მოკლე სიჩუმე ჩამოვარდა მის უკან ისეთი სიჩუმე, რომელსაც მხოლოდ სხეული გრძნობს.
ვიღაცამ გრეისის სახელი წარმოთქვა.
არ ფრანგულად.
არ ინგლისურად.
არ თანამედროვე ტონით.
არამედ ისე, როგორც წარსულიდან მოსული ადამიანი იტყოდა — ნელი, ოდნავ გატეხილი ინტონაციით, თითქოს სიტყვას მნიშვნელობა ჯერ ისევ ჩასასუნთქი ჰქონდა:
— გრეის
გრეისი გაჩერდა.
მართლა გაჩერდა თითქოს მუხლებზე მიწამ ჩაებღაუჭა.
ჯულსმა მისკენ გადახედა, მაგრამ გრეისი უკვე ვეღარაფერს ხედავდა გარდა სახისა, რომელიც წლების წინ მის სამყაროს ეკუთვნოდა. სახე, რომელიც ბავშვობის ზაფხულებს ახსენებდა.
სახე, რომელიც მის პირველ სიცილს, პირველ სირცხვილს, პირველ სიყვარულს ატარებდა.
სახე, რომელიც სადღაც გაქრა…
და ახლა აქ იდგა, უპირველესად მოულოდნელად რეალური.
ლუისი.
იმაზე მაღალი, ვიდრე ახსოვდა. მოკლე თმები ქონდა ყურებსაც კი არ უფარავდა, ნუშის ფორმის ყავისფერი თვალები ქონდა , პატარა ვხვირი და გამოკვეტლი ყბის ხაზი ქონდა.  
-       მაშინვე გცანი… ღმერთო, გრეის, ეს მართლა შენ ხარ?
გრეისი არაფერს ამბობდა.
სუნთქვაც კი გაუჭირდა.
ჯულსმა დაბნეულად გადახედა ერთს, მეორეს.  
-       გამაცნობ ? - თქვა ჯულსმა იმედი ქონდს რომ ვინმე ახალს ბიჭს გაიცნობდა რომლტანაც უფრო რრმა კაცშირს დაამყარებდა.
-       გაიცანი, ჩემი ბავშობის მგეობარი და პირველი შეყვ…. ლუსი
გერისმა ამ სიტყვებს გული ამოაყალა ძალიან ეუხერხულებოდა ულსისთვის იმ ბიჭს წარდგენა  რომელიც. ისის ცხოვრებიდან მოულოდნელად გაქრა.
გერისი თექვსმეტის რო იყო ლუის პირევლად უტრა რო მწონოდა, ლუისმაც იგივე ოასუხი დაუბუნა , ერთი კვიარეა კარგად იყვენე მაგრამ შემდეგ მოულოდნელად ლუისა გაუჩინარდა, გერის აგაუკივირდა ეს საქციელი, მტელი ბავშობა მეგობროდნენ და მისგან ამას არ მოელოდა როცა  შემდეგ გაიგო მისი ოჯახი ქალაქიდან გადასულან.
-       სასიამივნოა - თქვა ჯულსმა
-       ჩემთვისაც, აბა გერის, რამდენი დრო გავიდა, - ლუსის თეთრი პერანგი ეცვა ხელშ შამპანურის ბოთლი ეკავა და ტან მაჯის საათ დაჰყურებდა. - გრეის ერის, მომენატრე
შეეძლო ერთხდლ მაინც მოგეწერა ეს სიტყვები ისე გაჭრა ჰაერში, თითქოს ძველ, დაძმულ სხეულს ისევ გაღვიძება მოუხდა. შამპანურის ბუშტუკებიც კი გაიყინა ლუისის ხელში, თითქოს დრო მათ შიგნით დაიხრჩო.
ლუისი ჩამოშვებული თვალებით შეხედავდა. თითქოს რაღაც ეწყინა, რაღაც ვერ დაუკავებია.
-       მესმის, - თქვა ჩურჩულივით ნელა. - მაგრამ იმ დროს… სიტყვა არ მქონდა ისეთი, რომელსაც შენამდე მოტანა შეეძლო.
გრეისი გაშრა.
ჯულსი გვერდით ჩუმად იდგა, ხელები მკერდზე გადაჯვარედინებული, თვალებში უხერხული ინტერესის ნაპერწკალი. თითქოს რაღაც სცენას უყურებდა, რომელიც არ უნდა ენახა, მაგრამ ვერ შორდებოდა.
-       მოგენატრე? - ოდნავ ირონიული, მაგრამ მაინც შეშინებული ღიმილით იკითხა გრეისმა.
-       გრეი… - ხმა ჩაუტყდა ლუისს. - შენ… არასდროს დამვიწყებიხარ. თუნდაც მთელი ქალაქი დამეღლა და გადამეფარა.
გრეისს გულში რაღაც გაიბზარა. არა გაბრაზება უფრო ძველი ტკივილი, რომელსაც ფერი გადაედო, მაგრამ ფორმა მაინც არ დაეკარგა.
ლუისმა შამპანურის ბოთლი ოდნავ დაბლა ჩამოსწია, თითქოს სიმძიმე გაეზარდა.
-       როცა წავედით, - დაიწყო ნელა, თითოეულ სიტყვას წინასწარ არჩევდა. - ისეთი დრო იყო, როცა მშობლების სურვილი უფრო მძიმე იყო, ვიდრე ჩვენი. ვერავინ მეკითხებოდა, რა მინდოდა… და რაც მინდა, ის… შენ იყავი.
გრეისმა ხმა ვერ მოიკრიბა. რაღაცა გაშლა უნდოდა, მაგრამ სიტყვა ვერ იპოვა თითქოს გულს ეწვა, მაგრამ ენა გაყინული ჰქონდა.
ჯულსმა ისევ ჩახველა, ძალიან ფრთხილად:
-       მმ… ალბათ კარგი იქნებოდა, საცალო კუთხე რომ მიგვენახა, არა? - მაგრამ უფრო ისე თქვა, თითქოს ოთახიდან გასვლის ნებართვას ითხოვდა.
ლუისმა გაიღიმა. ღიმილი იყო გამხდარი, ძველი მელანომარილიანი კუთხეებით.
-       არა, ჯულს. არც ისე ვრცელი საიდუმლო გვაქვს. უბრალოდ… დრო გვაბრკოლებს, მეტი არაფერი.
გრეისმა წარბები ახსნა, სუნთქვა დაიბრუნა და ძლივს დასვა კითხვა, რომელსაც წლები უსასრულოდ ებინავდა:
-       და ახლა? რას ელი? რისთვის მოხვედი… ჩემთან?
ლუისი წამით გაჩერდა. თითქოს ყველა წელიწადი მოეყარა ბეჭებზე. მერე ნელა, თითქმის ხმადაბლა უთხრა:
-       არ მაქვს მოლოდინი. უბრალოდ… როცა დღეს დაგინახე, გრეი… თითქოს ბავშვობის კარი ისევ გაიხსნა. და მეც… ისევ ის ბიჭი გავხდი, რომელსაც გული პირველად აუცახცახდა, ისე ვფიქრე რადგან ორივენი აქ ვართ შეილება მეგობრობა მიანც გამოვიდეს.
მის გვერდით ჯულსი ოდნავ დაიძაბა. თითქოს რაღაც უცნობი ძალა შემოიჭრა სივრცეში ის ძველი, თავსატეხივით დაუმთავრებელი ურთიერთობა, რომლისგანაც ვინმე აუცილებლად უნდა დამდგარიყო მოშორებით.
ლუისმა თავი ოდნავ გადახარა.
მის ხმაში აღარ იყო სენტიმენტალურობა მხოლოდ სიმართლე, გაშიშვლებული:
-       შენთან დღემდე არ მქონია დასრულებული სიტყვა. და… შეიძლება არც ახლა დასრულდეს. მაგრამ მინდა მაინც ვთქვა: შენ ჩემში არასდროს გაქროლებულხარ. სწორედ ამიტომ… ახლა აქ ვდგავარ.
გრეისი უყურებდა და თითქოს წარსული და აწმყო ერთმანეთს ესტუმრა. არცერთი არ დგებოდა უკან.
-       აქ რას აკეთებ ლუის? უვანრი დამთხვევა არა ამხელა ქალაქში ჩვენი აქ შეხვედრა.
-       აქ რას ვაკეთებ? მგონი ეგ მე უნდა კიტხო რას აკეთებ ჩემ გამოფენაზე.
-       მოიცა ? ეს…..
-       ჰო ზუსტად.  
გამოფენის ბოლო დარბაზში ხალხმა იწყო თანდათან გაფანტვა. ჩუმი მუსიკა ნელდებოდა, ფერებიც თითქოს ფერმკრთალდებოდა. გრეისი და ლუისი გვერდიგვერდ იდგნენ, ოდნავ მოშორებით ჯულსისგან, რომელიც რაღაც წვრილ დეტალს იღებდა მინის ქანდაკებაზე და თავისთვის ჩუმად ბუზღუნებდა.
ლუისმა ნაზად ამოისუნთქა და მხარზე ოდნავ შეეხო გრეისს ძალიან მსუბუქად, ისე, რომ ჟრუანტელი უფრო მოგონებამ გამოიწვია, ვიდრე შეხებამ.
-       გრეი… - დაიწყო ფრთხილად. - იცი, არ მინდა, რომ ძველი ტკივილი ისევ გამოვიძახო. არც ის მინდა, რომ ჩემს მოულოდნელ გამოჩენას რაღაც უცნაური მნიშვნელობა დაადოს შენმა გულმა. უბრალოდ… შეიძლება თავიდან ვცადოთ? მხოლოდ მეგობრობა - გრეისმა გვერდულად შეხედა. თვალებში ძველი ჩრდილი კიდევ იდგა, მაგრამ კუთხეში თითქოს სიმშვიდე ჩნდებოდა.
-       მეგობრობა… - ჩაილაპარაკა. - ალბათ სწორედ ეს გვჭირდება ახლა. დასაწყისი, რომელსაც ტკივილი აღარ ექნება.
ლუისმა ნელა გაიღიმა. არა თავმოსაწონად, არანაირი დრამატულობით სუფთად, თბილად.
-       მაშინ… მოდი, გამოვიდეთ აქედან. ჰაერი ცოტა მძიმეა. შენც, მე też…“ — ხელით ჟესტი გააკეთა, თითქოს მთელი გამოფენის განათება და ადამიანები ერთიანად wanted to dissolve.
გრეისმა თავი დაუქნია.
ჯულსი კედელთან მიყრდნობილი ელოდებოდა, ხელში პროგრამა ეჭირა და თვალებში რაღაც პატარა ეჭვიც ჩანდა, მაგრამ ხმამაღლა არაფერი უთქვამს.
-       წავალთ? - იკითხა.
-       წავიდეთ, - მშვიდად უპასუხა გრეისმა.
სამივე ერთად გამოვიდნენ მაგრამ ქუჩაში რომ გავიდნენ, ქარი ოდნავ ძლიერად დაუბერა და გრეისმა ინსტინქტურად შალი გადაკრა. ლუისი მაშინვე მიუახლოვდა, არა შეხებით, არამედ მზრუნველობით.
-       გცივა?
-       არა, - გაეღიმა გრეისს. - უბრალოდ… პარიზს თავისი ქარი აქვს. ხანდახან ძვლებამდე აღწევს.
ლუისმა თავი ოდნავ დახარა.
-       ზუსტად. ამიტომ გთხოვ… - და ხელი მსუბუქად წინ გაუწოდა. მეგობრულად, არა ისე, როგორც ადრე. უბრალოდ რომ გზაზე არ დაიკარგო.
გრეისმა შეხედა იმ ხელს თითქოს წარსულის ფერი შერცხვენოდა, მაგრამ ახლა პირველად იყო იმდენად მშვიდი, რომ შეიძლებოდა ნდობაც დაეჭირა.
მან თავისი ხელი ჩადო ლუისის ხელში არა შეყვარებულივით, არამედ ისე, როგორც საყრდენს იღებს ადამიანი, რომელსაც წლები მძიმე ჰქონდა.
ჯულსმა თვალები ოდნავ გადმოსწია და ღიმილით ჩაილაპარაკა:
-       მგონი, ეს მეგობრობა საკმაოდ ელეგანტურად იწყება.
ლუისმა ჩუმად გაუღიმა. გრეისმა თავი ოდნავ გვერდზე გადახარა ამ სიტყვებს თითქოს ყურადღებით უსმენდა, მაგრამ გულში მაინც რაღაც სხვა ტრიალებდა.
და სამივემ ერთად გაუყვა ქუჩას, ხელები გადახლართული არავის ჰქონდა მაგრამ რაღაც კავშირი მაინც ჩანდა ჰაერში.
გზაში ლუისმა წამოიწყო ჩვეულებრივი, მშვიდი საუბარი თითქოს სპეციალურად ცდილობდა, რომ გარემო უფრო მსუბუქი ყოფილიყო.
-       გრეი, მითხარი… შენს დღეებში როგორ ჩნდება პარიზი? ისევ ისეთი უცხოა, თუ უკვე გიახლოვდება?
-       ნელ-ნელა, - უპასუხა გრეისმა. - ორ ნაბიჯად მოდის, ერთი წინ, ერთი უკან. მაგრამ დღეს… მგონი უფრო ახლოს მოვიდა.
ლუისმა ნელა ჩაიცინა.
გრეისი ოდნავ გაუღიმა პირველი მშვიდი ღიმილი მთელი ამ დროის შემდეგ. და როცა ქუჩაზე გადავიდნენ ნათელი შუქები მათ ზემოდან დაიღვარა.