დილით კოსტას ზარმა გააღვიძა. შორტი, თავისუფალი ზედა მოირგო და ბარგი ოთახიდან გაიტანა.

- დე მოდი, გავდივარ. _ ჩვეულებისამებს დალოცა დედამ, არც სტანდარტული გაფრთხილება დავიწყნია.

ნელა ჩაიარა კიბეები, ნაკაშიძეს თბილად მიესალმა და მანქანაში უკან მოთავსდა. ამაოდ ცდილობდა კოსტა მის გამხიარულებას. თეკო წინ მიუსკუპდა, არც მას გამოუვიდა არაფერი, ბოლოს თავი დაანებეს, აზრი არ ჰქონდა. იმნაძეს ჩაეძინა. მალე ჩავიდნენ, იმდენად ადრე გავიდნენ გზებიც კი არ იყო გადატვირთული. სასტუმროში გაჩერდნენ, ოქროსფერმა ინტერიერმა ბრწყინვალება შეიტანა მათ განწყობაში. თეკომ და მარიამმა ერთი ოთახი აიღეს, კოსტამ მეორე. სასტუმროშივე იყო კაფე, ღია ბარი. საკმაოდ სასიამოვნო სიტუაცია დახვდათ, მომღიმარი მომსახურე პერსონალი, ბარმენი, მიმტანები. ოთახში ორი ლოგინი იყო, კონდენციონერი, ტელევიზორი, სააბაზანო, მყუდრო გარემო. ტანსაცმელი ამოალაგეს გოგონებმა და გარეთ გავიდნენ. ფრთხილად მიუკაკუნეს კოსტას კარებზე და მანაც არ დააყოვნა.

- ვისაუზმოთ ხომ? _ გადახედა გოგონებს და მოპირდაპირე მხარეს კარები გააღო. ამ გზით პირდაპირ ხვდებოდა სასტუმროს კაფეში.
- მე ყავა და შოკოლადი მინდა _ ჩაილაპარაკა მარიამმა.
- მე ყავა და ნამცხვარი.
- მე ჩაი და კარაქიანი პური _ სიცილით ჩაილაპარაკა კოსტამ.

შეკვეთა მისცა და იქვე მაგიდასთან დასხდნენ. შოკოლადის ფილა დატეხეს, ერთი ფილა ყავაში ჩააგდო, დანარჩენს ისე შეექცა გემრიელად. ბათუმმა თითქოს მართლა უშველა მარიმის განწყობას. ზღვის სურნელი გაბატონებულიყო მთელ ქალაქში და ეს მოწონდა. „ისაუზმეს“ და ზღვაზე გასვლა გადაწყვიტეს. მოემზადნენ და ფეხით დაუყვნენ გზას. ზღვიდან მონაბერი ქარი რომ იგრძნო და ზღვის ხმაური გაიგო, გული აუძგერდა. ხელით მოიჩრდილა და ზღვას გახედა. ნაპირთან რაც შეიძლება ახლოს დასხდნენ. მაშინვე შეცურა იმნაძემ, ცოტა ხნით ნაპირთან ახლოს „იჭყუმპალავა“, მერე ზურგზე დაწვა და ისე ტივტივებდა. კოსტამ და თეკომაც მიბაძეს და სამივე ერთად ცურავდა. წყალში დიდი ხანი დაყვეს და როგორც იქნა ამოვიდნენ. ნაპირზე ჩამოსხდნენ, ტალღებს ითვლიდნენ, მათ ხმაურს ყურს უგდებნენ. ნაკაშიძე წამოდგა და თავის ნივთებს მიუახლოვდა, ტელეფონს დახედა, სახე შეეცვალა. გოგონებს არ შეუმჩნევიათ. „ნაყინს მოვიტანო“ - მათ გასაგონად ჩაილაპარაკა და ჯიხურისკენ წავიდა. ტელეფონზე ანდრონიკეს ზარი იყო შემოსული. გადარეკა, თუმცა ვეღარ დაუკავშირდა. უკან ბრუნდებოდა ისევ რომ შევიდა ტელეფონზე ზარი.

- როგორ ხარ სვანო? _ ომახიანად უპასუხა კოსტამ.
- როგორც შეიძლება აქ ვიყო. თქვენ როგორ ხართ? მარიამი როგორაა?
- ჩვენ კარგად, მარიამი ცუდად.
- რატომ? _ შეშფოთდა არღვლიანი.
- შენი აზრით? არ დაემშვიდობე, არ ურეკავ, არ წერ..
- შევეხმიანები _ დამნაშავესავით ჩაილაპარაკა.
- კიდევ კარგი მიხვდი _ ტონი არ შეუცვლია ნაკაშიძეს.
- დღეს ვეღარ მოვახერხებ, როგორც კი შევძლებ მესიჯს მივწერ.
- დარეკვას არ აპირებ?
- ჯერ არა.
- ნერვებს მიშლი.
- დამშვიდდი კოსწიკ, მარიამის ხასიათზე მე ვიზრუნებ, წავედი ახლა.
- ღმერთი შენკენ.
- გაიხარე.

გოგონებს მიუახლოვდა და უკვე დამდნარი ნაყინი გაუწოდა.

- სად იყავი ამდენ ხანს? _ ეჭვით იკითხა თეკომ.
- რიგი იყო _ დამაჯერებლად უპასუხა.
- არ წავიდეთ? დავიწვებით _ გადახედა მარიამმა ორივეს.
- წავიდეთ.

ნელი ნაბიჯებით მიუყვებოდნენ გზას. სასტუმროში მისულები მოწესრიგდნენ და კაფეს მიაშურეს. მსუბუქად ისადილეს და ღია ბარში გავიდნენ, იქვე ჩამოსხდნენ, ცივ წვენს სვამდნენ. მარიამი ქუჩებს უყურებდა, თეკო მარიამს, კოსტა კი თეკოს არ აცილებდა თვალს.

- აჭარულები როდის ვჭამოთ? _ მხიარულად იკითხა ნაკაშიძემ.
- ხვალ _ გაუღიმა მარიამმა.
- კარგი, საღამოს ბულვარში გავიდეთ ხომ?
- მე არ მინდა, შენ და თეკო გადით.
- მე მარტო ამასთან ერთად? არა! _ გადაჭრით თქვა თეკომ.
- თეკო ადამიანი მარტო ხომ არ ისეირნებს, თან აქ სასტუმროში ყონისთვის ხომ არ ჩამოსულხარ? გადი გარეთ.
- იგივე შემიძლია გითხრა.
- დღეს ვერ ვარ კარგად, დიდხანს მომიწია მგონი მზეში ყოფნა, ხვალიდან შემოგიერთდებით.
- ამასთან ერთად მარტო არ ვისეირნებ შანსი არაა! _ შეუვალი იყო თეკო.
- არც არავინ გეხვეწება რა _ ცივად ჩაილაპარაკა კოსტამ, ადგა და გავიდა.
- თეკლა კარგი რა _ შეუბღვირა მარიამმაც.
- რა? _ გულუბრყვილოდ აიჩეჩა მხრები.
- ხანდახან რა სასტიკი ხარ, რა დაგიშავა კოსწიკამ.
- არაფერი.
- აბა რანაირად ექცევი? მით უმეტეს იცი რომ გულგრილი არ არის, სხვათა შორის არც შენ _ ნიშნისმოგებით გადახედა.
- დამანებე თავი შენი ჭირიმე რა, არ მცალა ახლა გრძნობებისთვის.
- ვერ ხარ შენ.
- ახალი ამბავი _ გაიცინა.
- წაყევი რა.
- ოო, ვთქვი უკვე არა და სიტყვებზე ვიხტუნაო ახლა?
- ღმერთო ჩემო, იჯექი მაშინ აქ. წავალ მე რა, წავუძინებ ცოტას იქნებ გამოვფხიზლდე, ძაან მოთენთილი ვარ.
- მიდი, მიდი.

მარიამი ოთახში შევიდა, ტანსაცმელი მოიშორა და ლოგინში შეწვა. ესიამოვნა ცივი მატერიის შეხება, თვალები დახუჭა და ადვილად დაეძინა. სიზმრების გარეშე გამოიძინა, გამოღვიძებული შედარებით მხნედ გრძნობდა თავს. ისევ ის პოზიტიური გოგონა იყო, ღიმილით გავიდა ღია ბარში და გარემოს გახედა. თეკო ოთახში არ იყო, კოსტას კარებზე აკაკუნა და არ გაუღო, ალბათ სასეირნოდ წავიდნენო იფიქრა და აღარც დაურეკავს. წვენი შეუკვეთა და იქვე მაგიდასთან მოთავსდა. წვენი მოსვა და განვლილ დღეებზე დაფიქრდა. კიდევ ერთხელ შეუტია ანდრონიკეზე ფიქრებმა, მაგრამ უბრალოდ გაიღიმა და დაასრულა. დარწმუნებული არაფერი მოუვა და უვნებელი დაბრუნდება, მაგრამ თუ ამ დღეებში არ შეეხმიანება, დაბრუნებულს ბეჭდის უკან მიღება მოუწევს. სამი დღე გაატარა გლოვაში და სულაც არ აპირებს ასე გააგრძელოს. ბუნებით პოზიტიური სატირალში მყოფ ქალს დაამსგავსა. ბათუმში იმისთვის ჩამოვიდა რომ გული გადააყოლოს, ჰო და ასეც მოიქცევა. დღეს უბრალოდ არ უნდა თეკოს და კოსტას ხელი შეუშალოს. მშვიდად მიირთმევდა წვენს და გარშემო არსებულ საზოგადოებას აკვირდებოდა, ზოგი მარტო იყო, ზოგი მეწყვილით, ზოგი მეგობრებით. უცხოელებიც იყვნენ. საკმაოდ გვიანი იყო კარებში რომ ნაკაშიძე და ტყემალაძე შენიშნა. წინ დაუსხდენენ და გაუღიმეს.

- როდის გაიღვიძე?
- დიდი ხანია უკვე, თქვენ სად გამეპარეთ? _ ეშმაკურად გაუცინა.
- დავითანხმე ქალბატონი სეირნობაზე და ბულვარში გავედით.
- გადასარევია, ხვალიდან არ გამომტოვოთ _ გაუღიმა.
- ოჰ, შემოგვიტია ენერგიამ? _ გაიცინა კოსტამ.
- კი, ზღვა ჩემი სტიქიაა, ყველაფერს შველის, აღარ ვაპირებ დარდს.
- გადასარევი გადაწყვეტილებაა, იმ ხისთავიანის გამო ნერვების შლა არ ღირს _ მოუწონა თეკომ.
- ის ხისთავიანი როგორც შენ უწოდებ ჩემი მეგობარია _ გადახედა ნაკაშიძემ.
- იყოს კიდევ, მე რაა _ უკმაყოფილოდ ჩაიფრუტუნა. _ მაშინებ თუ?
- შენ ვინ შეგაშინებს, მამალი მგლის არ გეშინია _ გაუცინა კოსტამ.
- რა თქვი ახლა ვითომ?
- აუ ამას ხომ ვერაფერი მოვაწონე _ ჩაიბურტყუნა.
- აშკარად მარტო უკეთესად უგებთ ერთმანეთს, მე წავალ, დავიძინებ ახლა და შენ ქალბატონო ოთახში რომ დაბრუნდები არ გამაღვიძო.
- რამდენი უნდა გეძინოს?
- ხვალ მზეს შევეგებები _ კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა და ნელი ნაბიჯით გავიდა.

ოთახში შესულმა ჯერ შხაპი მიიღო, შემდეგ ცივ ლოგინში შეწვა და კედლისკენ გადაბრუნდა. მიუხედავად საკუთარი გადაწყვეტილებისა, მაინც გაექცა ფიქრები არღვლიანისკენ. რა ქნას რომ უყვარს, დავიწყება ასე ადვილი ხომ არაა? ჯერ ისევ მტელი გულით ელის მის ზარს. უკვე მეორე დღე გავიდა რაც არც დალაპარაკებია, არც მოუწერია. ნეტავ კიდევ რამდენ ხანს გასტანს მიდი გაბრაზება? სჯობს გვიან ვიდრე არასდროსო, მაგრამ ძალიანაც არ დაუგვიანდეს. ღრმად ამოისუნთქა, გაიღიმა და თვალები დახუჭა. დილით კიდევ უფრო კარგ ხასიათზე გაიღვიძა. ამას დაემატა მზიანი ამინდი, მზის ამოსვლა ვერ ნახა, ძილი გაუგრძელდა. „ამათმა ეტყობა გაათენეს“ _ ღიმილით გაიფიქრა და მძინარე თეკოს გადახედა. ჩუმად მოემზადა და ზღვაზე გავიდა. ნაპირზე ჩამოჯდა, მაინც ადრე იყო, ხალხიც არ ჩანდა, უყვარს სიმშვიდე ასეთ ადგილებში. ახლა მხოლოდ ზღვის ხმაური ისმის და სიამოვნებით უსმენს, მაგრამ მალე დაურღვია მყუდროება ზარმა.

- გისმენთ. _ ნომრისთვის არც დაუხედავს.
- სად ხარ?
- ზღვაზე.
- ანუ გუშინ სერიოზულად თქვი მზეს უნდა შევეგებოო?
- ცოტა დამაგვიანდა _ გაუცინა. _ მოემზადეთ თქვენც და გამოდით.
- კარგი.

ორ წუთში ისევ ამღერდა ტელეფონი.

- თეკო, პირდაპირ გადმოდით და დამინახავთ, ან დამირეკეთ და დაგენახვებით _ მობეზრებულად უპასუხა მყუდოება-დარღვეულმა.
- თეკო არ ვარ _ სასიამოვნოდ გაიჟღერა მამაკაცის ბოხმა ხმამ, მარიამს თავიდან ეგონა მოეჩვენა, მერე ერთიანად დაუარა ცხელმა ტალღამ, გაშრა, ვეღარაფერი უთხრა. ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და ეცადა სიტყვებისთვის თავი მოეყარა, უკვალოდ გაქრა მისი მყარი გადაწყვეტილება. _ მარიამ, გესმის?
- მესმის _ ეცადა მშვიდად და მტკიცედ ეთქვა.
- როგორ ხარ?
- კარგად, შენ?
- შეძლებისდაგვარად კარგად.
- კარგია _ ჩაილაპარაკა.
- კარგ დროს ატარებთ? _ თითქოს დიალოგის გაგრძლებეას ცდილობდა, მაგრამ სიტყვებსაც ვეღარ პოულობდა.
- შეძლებისდაგვარად. მანდ რა სიტუაციაა?
- სიმშვიდეა.
- ჰო, კარგია, მგონი სალაპარაკო გვაქვს, მაგრამ თავს ვერ ვაბამთ.
- რომ ჩამოვალ მერე ვისაუბროთ.
- კარგი, დამაკლდი _ იმდენად გაუაზრებლად გაუზიარა ემოცია, ტელეფონის მეორე მხარეს გაეღიმა სვანს მის ბავშვურობაზე.
- მეც მომენატრე.
- არ გეტყობოდა _ ბუზღუნა პატარასავით გამოუვიდა.
- რომ ჩამოვალ მერე ვისაუბროთ, ახლა უნდა წავიდე, როცა მოვახერხებ შეგეხმიანები.
- კარგი, დროებით.

გაყინული დაჰყურებდა ტელეფონის ეკრანს, თან ეღიმებოდა, მაგრამ არც ეღიმებოდა. დაურეკა! ძალიან კარგი, ბედნიერი იყო. იმედია ყველაფერი დალაგდება, პოზიტიურად ფიქრობდა და იღიმოდა.

- ჰეი, მარიამ აქ ხარ? _ სიცილით ეძახდა კოსტა.
- დამირეკა _ მაშინვე ახარა.
- ხომ გეუბნებოდი _ ნიშნისმოგებით გადახედა თეკოს და მარიამს გვერდით მიუჯდა.
- რაო მივხვდი რომ ხითავიანი ვარო? _ უკმაყოფილო ტონით ჩაილაპარა და მეორე მხარეს მიუჯდა მარიამს.
- არა, უბრალოდ ვილაპარაკეთ, დანარჩენზე რომ ჩამოვა მერე ვისაუბრებთ.
- ძალიან კარგი რძალო, აი ნახავ ყველაფერი დალაგდება.
- შენ კი გინდა ჩემი დაქალისნაირი რძალი, მაგრამ აბა მე მკითხე მინდა თუ არა ხისთავიანი სიძე? _ მაინც გაბრაზებული იყო ტყემალაძე.
- თეკო _ მარიამმა შეუბღვირა და გაჩერდა.
- კარგი ჰო _ ჩაიბურდღუნა და კენჭი ისროლა ზღვაში.

თითქმის შუადღემდე ზღვაზე იყვნენ, მერე სასტუმროში დაბრუნდნენ, მსუბუქად ისადილეს და ყველა ერთად მოკალათდნენ კოსტას ოთახში. საღამომდე საუბრობდნენ, მხიარულობდნენ, თეკო იბღვირებოდა კიდეც, მაგრამ მარიამის ერთი „მუჯლუგუნი“ და მაშინვე იღიმოდა. აშკარად ამჩნევს იმნაძე ამ ორის თვალებში მოკიაფე ვარსკვლავებს, მაგრამ თვითონ არ იმჩნევენ და რა ქნას. ეშმაკური ღიმილით მისჩერებია ორივეს და ცდილობ რაც შეიძლება მეტი საერთო მოუძებნოს.

_____________________________

უკვე ერთი კვირა გავიდა რაც ზღვაზე არიან, ამ ერთმა კვირამ სრულად დაამშვიდა. სამ დღეში უკან ბრუნდებიან, მაგრამ არ დარდობს, მიიღო ის რაც უნდოდა, განიტვირთა, გამხიარულდა. არღვლიანი ყოველ დღე ურეკავს, დღეში ერთხელ, მაგრამ ყოველ დღე. სტანდარტულ მოკითხვას თბილ სიტყვებს მოაყოლებს და იმნაძესაც აბედნიერებს. ყოველ ზარზე ეუბნება რომ იქ მშვიდობაა, მართალია არ სჯერა, მაგრამ მაინც მშვიდადაა, რადგან ანდრონიკე უვნებელია. რაც შეეხება ტყემალაძეს და ნაკაშიძეს, ცოტა დათბნენ ერთმანეთის მიმართ. ახლა ემზადება, ზღვაზე უნდა გავიდეს, ფერი შეეცვალა, კანი გაუმუქდა. დასვენებით კმაყოფილია.

- აღარ მოდიხარ? _ დაუძახა თეკომ.
- მოვდივარ _ კმაყოფილმა გააღო კარები და გარეთ გავიდა. გრძელი სარაფანი ეცვა და ჰაეროვნად დააბიჯებდა.

ზღვაზე ყოფნით გული იჯერეს, კარგი დრო გაატარეს. ენანება ბათუმი დასატოვებლად, მაგრამ სხვა გზა არ აქვს, უნდა დაბრუნდეს. უკვე აგვისტოა, მალე სწავლა დაეწყება, ხუთი თვე და ორი კვირა დარჩა ანდრონიკეს დაბრუნებამდე. ყოველ კვირა დღეს წითელი კალმით ხაზავს და ისე ითვლის.

........................

ძლივს ჩაბარგდნენ რომ არაფერი დარჩეთ, ბარგი მანქანამდე ჩაიტანეს და კიდევ ერთხელ მოავლეს თვალი გარემოს. სასტუმროში დაბრუნდნენ, ამ დროში დაახლოებულ პერსონალს მადლობა გადაუხადეს და მანქანაში მოთავსდნენ. გზა გაიწელა, საღამოს ჩამოაღწიეს. ჯერ მარიამი მიიყვანეს სახლში, ჩანთა აატანინა კოსტამ და დატოვა, შემდეგ თეკო წაიყვანა. კარებზე დააკაკუნა მარიამმა, დედა გამოეგება.

- დედიი, მოდი _ ჩაეხუტა _ აბა როგორი იყო?
- არაჩვეულებრივი _ თვალებგაბრწყინებულმა გაუზიარა ემოცია და ტელეფონიც ამღერდა.
- გისმენ _ თავის ოთახში შეიკეტა.
- როგორ იმგზავრეთ?
- კარგად, შენ როგორ ხარ?
- არამიშავს. უნდა წვაიდე დამიძახეს _ სასწრაფოდ გაუთიშა. ასე ჯერ არასდროს მოქცეულა. იმნაძე ანერვიულდა, მაგრამ საკუთარ თავს დამშვიდება აიძულა. დედას ემოციები გაუზიარა და ლოგინში დაწვა. აფორიაქებული იყო, თვითონაც სცადა დარეკვა, მაგრამ არ გამოუვიდა. შუაღამემდე ვერ დაიძინა, ალბათ ვერც დაიძინებდა რომ არა ანდრონიკეს მესიჯი: „ არ ინერვიულო, ყველაფერი კარგადაა, ძილინების, მი სი მალატ (მე შენ მიყვარხარ)“. ბედნიერმა გაიღიმა და თვალები დახუჭა.

__________________

ესეც მეათე თავი შოკოლადებოო... გადარეული ვარ ეს რა გამოხმაურება მოჰყვა მეცხრე თავს, როგორც ჩანს ანდრონიკეს პერსონაჟი ყველას გაბრაზებთ.. ერთადერთი "გრაფო"-ა გამონაკლისი.. მადლობა თქვენ ჩემო კარგებო.. მოკლედ ეს თავი ვერც მოცულობით დაიკვეხნის და მგონი ვერც შინაარშით და ძალიან გთხოვთ მომიტევოთ, ხვალისთვის შეგპირდებით შედარებით დიდ და მსუყე თავს.. მანამდე კი თუ მოგეწონებათ ეს თავი ველი შეფასებას, კრიტიკას, ემოციების გაზიარებას ..
მიყვარხართ შოკოლადებო... მარრიამი..