დიდი ხნის მონატრებულ სოფელში ჩვაედი.. როგორ შეცვლილა აქაურობა.. როგორ მომნატრებია და ვერ მივხვედრილვარ.. ჩამოვედი ავტობუსიდან და ფეხით ავუყევი ღმართს რომლის ბოლოშიც, ჩემი ბებო მეგულებოდა.. მონატრებული ბებო.... თუმცა ფეხები უკან მრჩებოდა არ მინდოდა დემეტრესთან დაშოება, თუმცა მიწევდა.. თავმოყვარეობა არ მაძლევდა უფლებას მასთან დავრჩენილიყავი.. შემეძლო მომესმინა დემეტრესთვის და ეხსნა ყველაფერი, მაგრამ მეც ტიპიური ქართველი გოგო ვარ, რომელიც ბიჭის მხირდან და არა მარტო ბიჭის, ნებისიმერი საყვარელი ადამიანის მხრიდან ვერ აიტანს ღალატს და არსდროს აპატიებს... არა არასდროს როგორ არ ვაპატიებ ოღონდ რაღაც სასწაული უნდა მოხდეს ან გააკეთოს... ჩასვლისთანავე ავასრულე პირობა, სალოს და ნიკას დავურეკე
-სალუ როგორ ხარ?
-კარგად ნუცი შენ?
-რა ნუცი გოგო ელისაბედი ვარ
-მოიცა ნუცი ნატო მასწავლებლის ნომერი ფურცელზე მიწერია ოთახში მაქვს შევალ ეხლა და ვნახავ..... ვიცი ელისაბედი რომ ხარ...ზუკა არის ჩემტან და როგორც მახსოვს თქვი არავის უთხრა სად ვარო..
-აა კაი ხო,ჩავედი სალუ ხუთ წუთში სახლში შევალ.. რა მაინტერესებს....
აი აქ კი გავჩუმდი, მიუხედავად იმისა რომ სალომე ჩემი დაქალია, მაინც ვერ მივეცი თავს უფლება რამე მეკითხა მასზე..
-არ დაამთავრო ელისაბედ, მივხვდი რისი კითხვაც გინდა... საშინელ მდგომარეობაშია დემეტრე.. როცა დამირეკე და მითხარი რომ მიდიოდი ტელეფონი ორი წუთის გათიშული მქონდა რომ კარებზე ზარი დარეკა და ეგრევე შემოვარდა კითხვით „ელისაბედი სად არის“ არც გამარჯობა, არც როგორ ხარ, და რომ ვუთხარი არაფერი ვიცი სად შიძლება წასულიყო თქო, ბოლო ხმაზე იყვირა.. მერე რომ გაანალიზა რა ქნა ჩაიკეცა და ტირილი დაიწყო ხო შეეძლო მოესმნა ვინ იყო ის გოგოო, არა მაშინვე თავისი პატარა ტვინით გგადაწყვიტა ყველაფერიო, მერე ადგა და ბოდი....
-არა სალომე აღარ გააგრძელო გთხოვ
ვიგრძენი როგორ ჩამომივიდ ცხელი სიტხე სახეზე, ამას მერე მოყვა , მერე მესამე და თავი ვეღარ შევიკავე ბოლო ხმაზე ავტირდი...
-არა ელისაბედ დაწყნარდი ეს იმიტომ არრ გითხარი რომ გეტირა ელისაბედ!
-არა სალი შენ არაფერი შუაში ხარ.. ჩემი ბრალია მომესმინა ჯერ დემეტრესტვის და მერე გადამეწყვიტა, თუმცა სინანული ეხლა გვიანია, მე ის დავკარგე გესმის დავკარგე... გთხოვ მაინც არაფრი უთხრა იმის შესახებ თუ სად ვარ
ცრემლებს ვერ ვიკავებდი და მივეცცი საშუალება თავისი გზა გაეკვლიათ სახეზე.. სალომემ პასუხი აღარ გამცა და ტელეფონი გამითიშა. ცოტა რომ დავწყნარდი და სახეც დამიწყნარდა გავაგრზელე გზა სახლისაკენ. ეზზოში შესულმა რაც ძალი და ღონე მქონდა დავიყვრე
-მაია ბებოოო!
ჩვეული ქოთქოთით გამოვიდა სამზარეულოდან, ჩემი დანხვისას კი თვალები შუბლზე აუვიდა
-დედა ვის ხედავს ჩემი თვალები... ელისაბედ ბებო როგორ მომენატრე, ბებოს სიხარული
გავექანე და რაც ძალი და ღონე მქონდა ჩავეხუტე მოხუც ბებოს, რომელსაც ახაგაზრდობის სილამაზე შემორჩენილი ქონდა... დიდხანს მეფერა და დამიკოცნა სახე, ბოლოს კი როცა გული იჯერა გამიშვა ოთახში დასასვენებლად დაღლილი იქნები მგზავრბსგანო... მეც არ შევწინააღმდეგებივარ და ოთახში ავედი. არაფერი შეცვლილა, ყველაფერი ისევ ისეა როგორც ბოლოს დავტოვე.. ჩემოდნები დავაწყე და ნიკას დავურეკე
-ნიკუშა!როგორ ხარ?
-კარგად ელი შენ როგორ ხარ?
-კარგად ნიკუშ, ჩავედი უკვე და ბებოს ეწყინა შენც, რომ არ წამოხვდი..
-როდის მომესწრო ელი? სხლში მოხვედი თუ არა ეგრევე დაავლე ხელი ტანსაცმელს და წახვედი და...
-ხო მართალი ხარ ნიკუშ ბოდიში :/
-ელისაბედ რაღაც უნდა გითხრა
-ნიკუ მაშინებ მითხარი რისი თქმა გინდა
-დემეტრე...
-რა დემეტრე?
-ძალიან განადგურებულია ელისაბედ... ცუდადაა.. შენზე ნაკლებად ხომ იცი არ მიყვარს არა ჩემი ძმაკაცია და იქნებ დაფიქრდე?
-აზრი არ აქვს ნიკა, ხომ იცი არა როგორ მიყვარს მაგრამ უკვე დავკარგე აზრი არ აქვს იმის თქმას, რომ შცდომა დავუშვი.....
-აზრი აქვ უბრალოდ შენც ტიპიური ქართველი გოგო ხარ, რომელსაც არ უნდა გადააბიჯოს საკუთარ პრინციპებს, ამის გამო ბედნიერებაზეც ამბობს უარს..
-ეგ რა შუაშია ნიკა
-შუაში არა ელისაბედ ეგ თავშია... თავში... დაფიქრდი შენ...
მეტი აღარაფერი მითქვამს ნიკასთვის და ტელეფონი გავუთიშე.. საათს რომ დავხედე ტორმეტი სრულდებოდა... ნეც დაძინება გადავწყვიტე და ლოგინში შევწექი... მტელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს ჩემს თავზე გაბრაზებულს... რატომღაც დემეტრესგან არცერთი სმს და ზარი არ დაფიქსირებულა ჩემს ტელეფონზე, რაც ძალიან გამიკვირდა.... როდს ჩამეძინა არ მახსოვს, მხოლოდ მახსოვ ის, რომ ვტიროდი ჩემი უგუნური საქციელის გამო...დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა სალომე იყო
-ხო სალო
-ელისაბედ ბოდიში....
-რისთვის სალომე? ხო კარგად ხარ?
-კი.. არა.. არ ვიცი
-რა ხდება სალომე გამაგებიე
-დემეტრე ხდება ელისაბედ დემეტრე!!!!!
-დემეტრეს რა ჭირს?
-ჯერ არაფერი მაგრამ მაალე დაემართება რამე
-რას გულისხმობ?
-ზუკა იყყო წუხელ ჩემთან გვიან ღამე მოვიდა ეგ და დემეტრე... მოვიდა რა ზუკა მოვიდა და დემეტრე მოიტანა
-რას ქვია მოიტანა?
დავიბენი ვერ მივხვი რატომ მეუბნებოდა სალომე ამ ყველაფერს, ნუთუ ჩემი ბრალია ის რომ დემეტრე კი არ მოვიდა მოიტანეს..... რა სულელი ხარ ელისაბედ შენი ბრალია აბა ვის ბრალია... შენი უაზრო საქციელის ბრალია.. მართალია ნიკა ტიპიური ქართველი გოგო ხარ რომლის ღირსება და პრინციები პირველ ადგილზეა...
-რას ქვია და იმას ქვია რომ სულ რაღაც 2 დღეა წახვედი და დემეტრე მის მერე ფხიზელი არავის გვინახია... ელისაბედ რამე მოხდებება... დმეტრეს რამე მოუვა და ვიცი ამას ვერ გადაიტან.. ტავი ვალდებულად ჩავთვალე მეთქვა ეს შენთვის.. რომ არ მეთქვა მერე ჩემს თავს არ ვაპატიებდი.. მე ჩემი სათქმელი გითხარი, მერე უკვე შენ იცი შენზეა დამოკიდებული...
ტელეფონი ისე გამითიშა სიტყვის თქმაც ვერ მოვასწარი... დემეტრე ჩემს გამო გალოთდა... თუმცა თავის თავს დააბრალოს!! ესეც ჩემი იდიოტუური ფიქრები.. „შენ არაფერ შუაში ხარ ელისაბედ, იმ ვაჟბატოს შეცდომა რომ არ დაეშვა, ესე არ მხდებოდა...“ გამომეხმაურა პირველი მე „შუაში კი არა თავში ხარ ელისაბედ...მოგესმინა დემეტრესთვის იქნებ მართლაცრომელიმე ნათესავი იყო....“ ესეც მეორე მე... ტვინი ამერია ამდენი ფიქრისგან ტუმცა თბილისში დაბრუნებას ჯერ არ ვაპირებდი.. 2 კვირა გავიდა რაც ბებოსთან ვარ... ყოველდღე ვგებულობდი დემეტრეს ამბებს, თუმცა არაფერი ახალი. ცოტა არ იყოს მომბეზრდა სოფელი.. არაფერი საინტერესო აქ არ ხდებოდა.ერთ დღესაც ჩვეულებისამებრ სალოს ველაპარაკეობდი ტელეფონზე
-ელისაბედ... რაღაც უნდა გითხრა...
არასდროს არ მომწონდა როცა ესე იწყებდნენ ლაპარაკს, ყოველთვის რაღაც საშინელის მოლოდინში ვიყავი ხოლმე..
-მიდი გისმენ...
-დემეტრე მიდის... სააზღვარგარეთ
-მერე რა ხომ ჩამოვა
-არა ელისაბედ... აღარასდროს ჩამოვა... გუშინ ძვლივს დავიჭირეთ ფხიზელი მე ზუკკამ და ნიკამ... ელისაბედის გარეშე საქართველოში რა ჯანდაბა მინდაო, საუდამოდ დავკარგე და აზრი არ აქვს ჩემს აქ ყოფნასო..
-როგორც ჩანს აღარ უნდა ჩემთან ურთიერთობის გაგრძელება....
სალომეს ამსიტყვება შოკში ჩამაგდო, მიდის ესე ადვილად მიდის და მტოვებს....
-რას ნიშნავ ელისაბედ აღარ უნდა ვერ გაიგე რა გითხარი.... შენს გამო მიდის დემეტრე ელისაბედ... და შენ ამბობო ჩემთან ურთიერთობა არ უნდაო? 2 კვირა... ორი კვირა ყოველდღე მოდიოდა ჩემთან მთვრალ მდგომარეობაში და მუხლებზე დავარდნილი მთხოვდა შენი ადგილსმაყოფელი მეთქვა..მეც ჯიუტად შენს მხარეს ვიჭერდი და არფერს ვეუბნებოდი... დრო ხვალ საღამომდე გაქვს.... აწონ დაწონე ყველაფერი და ისე გადაწყვიტე რას იზამ.....
„ხვალ საღამომდე...ხვალ სარამომდე...“ მეეტი არაფრი გამიგონია სალომეს ლაპარაკიდან. სასწრაფოდ ჩემოდანს დავავლე ხელი და ტანსაცმელი ჩავყარე შიგნით... ბებოს სასწრაფოდ დავემშვიდობე ავუხსენი რაც ხდებოდა და ცრემლების გარშე გამომაცილა.... გზაშ როგორც ყოველთთვის ჩამეძინა....
-გოგონი..გოგონი!
ცოტახანში მესმის ხმა
-დიახ ბატონი!
-ჩამოვედით თბილისში ვართ უკვე..
-უი ძალიან დიდი ბოდიში ჩემ გამო რომ მოგიწიათ ლოდინი .. აი ინებეთ ფული დიდი მადლობა
მძღოოლს ფული გავუწოდე და ავტობუსიდან ჩამოვედი... 2 კვირა თბილისში არ ვყოფილვარ და რაღაცნაირად მეუცხოა აქაურობა.. სასწრაფოდ ტაქსი გავაჩერე და სახლიაკენ წავედი.. 15 წუთში სადარბაზოსთან ვიდექი და ვნერვიულობდი თუ როგორ შეხვდებოდნენ ჩემს ჩამოსვლას....

იმედია მოგეწონებათ <3 დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ <3
პატარა თავი არ უნდა იყოს მგონი