6თავი
სამზარეულოში შევედი და სკამზე კომფორტულად მოკალათებული სანდრო დავინახე, შევევედი ტუ არა მაშინცე შემეომხედა მე კი თვალი ავარიდე
-რატო არ გძდინავს ? თუ ფიქრებმა ძილის საშუალებას არ მოგცეს?-მითხრა და ჩემკენ წამოვიდა
-უბრალოდ წყალი მინოდოდა,-ვუთხარი დაბნეულმა უკვე ახლოს მოსულს
-აა თურმე რა ყოფილა, ხო ისე დღეს პიცის ჭამა რატო გადაიფიქრე? - ირონიულ ღიმის არ იშორებდა სახიდან
-აღარ მინდოდა.. ვუთხარი და მაცივრისკენ წავედი, საიდანაც წყალი გამოვიღე
-ძალიან არ გიხდება ტყული იცი? მითხა და ჩემ პირდეაპირ დაჯდა
არაფერი არ მიპასუხია თავი დამანაშავესავით მქონდა ჩახრილი და ვცდილობდი მოწოლილი ცრემლები შემეკავებინა, მალე სანდრო ახლოს მოვიდა ჩემთან, ვიგრძენი მისი გამაბრუებელი სურნელი და დაბნეულმა ავხედე ჩემზე 2 თავით მაღალ სანდროს
-მეორედ კიდევ მოიტყუები და მერე 2 კვირა ტირილში გაატარებ-თქვა მთელი ზიზიჭით-იცი რომ სიმართლე ვიცი და მაინც თვალებში მიყურებ და მატყუებ? არა შეიძლება ასე პატარა ღლაპო-თქვა და სამზარეულოდან გავიდა
იცით როგორ ვიგრძენი თავი? ყველაზე საშინელ გამოუსედაგარ ადაიანად რომელსაც რასაც უნდა იმას უზავდნენ.. ალბათ ღირსი ვიყავი ასე რომ მექცეოდა. ცივი წყალი ძლივს დავლიე და მისაღებში გავედი იქნვე დივანზე დავწექი და ჩემ უახლოეს მომავალს გადავხედე ... ყველაზე უიღბლო ადამიანი ვიყავი მთელი დედამიწის ზურგზე, მაგრამ ღმერთს არაფერს ვთხოვდი არ მინდოდა ჩემი უაზრო თხოვნებით შემეწუხებინა
ალბათ ასეა საჭირო და ამიტომაც ხდება ეს ყველაფერი ჩემს თავს, ბედისწერაა რომლსაც გვერდს ვერავინ და მითუმეტეს მე ვერ ავუვლი...
სანდრო და ნიკა ორი ადამიანი რომელსაც შეუძლია ერთი სიტყვითაც კი სიკვდილის სურვილი გამიღვიძონ .. ნიკა ამით თავს აღარ შეიწუხებს მან უვე მოახრხა ის რომ ჩემი თავის რწმენა დამიკარგა ახლა კი არესს მიკეთებს სანდრო
აღარც მგობარი მყავს, არ მყავს ადამიანი ვისაც შემიძლია დაველაპარაკო და სწორი რჩევა მომცეს.. დედას ვკითხო? ის თავის სავანდმყოფოთი ისე დაკავებული რომ აღარც კი ახსოვს გოგო რომ ყავს, მამას კი მხოლოდ ღვინო დაანახე, ერთი სიტყვიტ არავის არ ვაინტერესებ. ყოველთვის ასე ოყო და ახლაც არაფერი არ იცვლება
ახლა რა კარგი იქნება სოფელში მარტო წყნარად ყოფნა, მიწის და ბალახის სუნი ცხვირში რომ გიღიტინებს, ბებეო ძალით რომ მაჭმევდა საჭმელს იმის გამო რომ უკვე ძვველზე გადავკრული ტყავიღა ვიყავი , სოფ;ისდან მოფერიანებული წამოვიდოდი მაგრამ ამლევე მომიწამლიდნენ დაფუთავებულ სულს..
იმედი ესაა ყველზე ადამიანური გრძდნობა რომელიც ყველას გააჩნია, აი მე კი მაგალითად აღარ მაქვს იმედი რომ როდესმე ბედნიერი ვიქნები, ღამე აღარ ვიტირებ
ვიცი ეს ყველაფერი სენტიმენტალური გგონიათ მაგრამ ზოგჯერ ადამიანებს აქვთ მომენტი ცხოვრებაში როდესაც უბრალოდ დეპრესია ანადგურებს და სიგნიდან რავს.. თითქოს ნუცელში სადაც კუჭის ქვშ რაღაც გჭამს და ეს ყოველთვის ისეთი მტკივნეულია რომ გინდა ბოლო ხმაზე იყვირო და ვინმეს დახმარება სთხოვო, მარგამ იცი შენტვის არავის არ სცალია და ისევ უჩუმრად ხმის ამოუღებლად ყლაპავ ცრემლებს და აგრძელებ ცხოვრებას იმის იმედიტ, რომ რაღაც შეიცვლება სასიკეთოთ
ამ ფიქრებში ჩამეწინა, რომ გამეღვიძა უკვე 7 ის დაწყებული, ისემტკიოდა თავი და კისერი ძლივს ავდექი... კისერზე ხელს ვსმევ და ხმა მესმის . თედო და სანდრო რაღაცაზე ჩუმად იცინიან ალბათ არ უნდათ მეორე ნახევრები გააღვიძონ
-შენ რა აქ გეძინა?-თვალებ გაფართოევულმა თედომ მკითხა
-აქ წამოვწექი გუშინ და დამეძინა ,-ვუთხარი წყნარად და თვალი სანდროსკენ გავაპარე რომელიც როგორც ყოველტვის ირონიული ღიმილით მაჯილდოვებდა
-ოხ შენ რა გითხარი, წადი ეხლა ოთახში და ძილი გააგრძელე ჯერ ადრეა.. მითხრა და კარებისკენ წავიდნენ-უი ხო კიდე გოგოები რო გაიღვიძბენ უთხარო რომ სავარჯიშოთ წავედით კაი?
-კაი -ვუთხარი და ოთახისკენ წავედი მთქნარებით.. ახლა მხოლოდ წიგნის თუ მიშვლიდა ამიტომაც გადავწყვიტე ბიბლიოთეკაში წავსულიყავი და იქვე წამეკითხა წიგნი, აქ ამის საშუალება ნამდვილად არ მექნებოდა.. რამდენიმე საათი დავიძინე ისევ და 10 იყო როცა სახლიდან გავედი.. არც ბიჭები და არც გოგოები არ ჩანდნენ ჯერ..
მალე მივედი და წიგნი ავიღე, წიგნის კითხა დავიწყე და ცოტახანი ჩემ საცოდაურ ცხოვრეას მოვწყდი.. ისე მალე გავიდა დრო ვერც კი გავიგე როგორ გავიდა დრო და 4 საათი გახდა ,
ოდნავ მომშიდა მაგრამ ისეთი კარგი ამინდი იყო პარკში დაჯდომა გადავწყვიტე, მერე ცოტა გავისერნე და ვცდილობდი არავისზე მეფიქრა და, ცოტა ხანი მეოცნება მაინც
ცოტა არ იყოს აცივდა ამიტომაც წავედი სახლში, შევედი და კესო გამეჩხირა თვალებში
-სად იყავი? ან ტელეფონი სად გქონდა? გასკდნენ შენი წებნით სანდრო და შეენი ძმა, ლანა დაურეკე და უ
უთხარი რო მოვიდა
გაოგნებულმა ხმა ვეღარ ამოვიღე, ახლაღა მივხვდი ტელეფონი რომ სახლში დამრჩა, ან რას მეძებდნენ ? სახლში ვერ მოვიდოდი თი დავიკარგებოდიი? ვითომ აინტერესებდეს რომელიმეს რა მომოვა
ლანამაც კარგად მისაყვედურა, კესო ისეთი თვალებით მიყურებდა ვიცოდი რომ ჩემი მოკლვის სურვილი აწვალებდა
მალე ორევე შემოვიდა ოთახში და გაბრაზებული კი არა გაცეცხლებული მზერა მტყორცნეს
-მარი წამოდი უნდა დაგელაპრაკო-ისეთი ცივი ხმიტ მითხა თეომ შემეშინდა, უსიტყვოდ ავდექი და გავყევი, სანდროს ხმაც არ ამოუღია მაშინვე კესოსთან მივიდა და წლზე მოხვია ხელი
-სად იყავი? მითხა მშვდად
-ბიბლიოთეკაში.-გულიპყვილოდ გავეცი პასუხი
-ამდენიხანი? მითხა დაეჯვებით
-წიგნის კოთხვაში ვერ გავიგე როგორ გავიდა დრო, მერე გავისერნე და ვერც ვიფიქრე რომ ვინმე ჩენზე ინარვიულებდა-ჩავილაპარაკე და თავდი დავხარე
-იმედია არც იყუები -გამცა ცივად პასუხი,- ახლა წამოდი ჭამე არაფერი გჭამია დღეს
- სახლში მინდა წასვლა-ვუთხარი სწრაფად
-რატო? კარში გასული უკან მოტრიადა
-ორშბათისთვის სასწავლი მაქვს ინგლისურში, მაშინვე მოვუტუე რადგან ინგლისური ორშავათს არ მქონდა
-კაი, სანდრო წაგიყვანს -მითხა და კარში გავიდა
ლამის ვუთხარი დავრჩები არ მინდა სანდროს წაყვანა თქო მაგრამ აქ გაჩერებას ისევ 10 წუთი სანდროს ზიზიჭით სასვლე თვალების ატანა შემეძლო
საგღაც 15 წუთში უკვე სანდროს მანქანაში ვიჯექი და მის თვალებს ვემალებოდი.
-რად დაეთრეოდი მთელი დღე?-გაღიზიანებულმა მკითხა
-ეხლა უნდა მეჩხუბო?-ვკითხე საწყლად
-შენ ძებნაში ბევრი დრო დავკარგე, თორე შენ რაც გინა ის მოგსვლოდა სულ მიკიდია-გული ლამის გამიჩერდა ამის მოსმენის შენდეგ, მოწოლიი ცრემლები მალე შევიმსრალე და ფანჯარაში დავიწყე ყურება.
ვხვდბი რომ სანდრო ჩემთვის სულ ერთი აღარაა, მაგრამ როგორც ჩანს სულ ვკიდივარ, არ ვაინტერესებ. ამის გააზრებისას მთელი გულ-მცელი ამეწვა. ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მუცელში ცეცხლი მენთო
-ხო კიდე ბოზ****ვილი ვიყო ნიკასთან ერთად რომ დაგინახე იქქვა მოგკლავს გაიგე?-მითხრა ყვირილით
-შენ ... შენ რა გეკითხება?-ის ფაქტი რომ მიკრაძალავდა ნიკასთან ყოფნა რაღაც მომენტში მიხაროდა
-ჩემთან არ ხარ და იმ ყ**სთან საერთოდ არ იქნები დებილო გოგო .-ისევ ეს ზიზიღით ნათქვამი სიტყვები
ამ ლაპარაკში სახლსაც მივუახლოვდით
-მადლობა , და ბოდიში კესოსო რომ მოგწყვიტე მთელი დღე.
სწრაფად მოვუხურე კარები და სირვილიტ ავირბინე კიბეები.. არ ვიცი ეს რატო ვუთხარი , ეს ჩემდაუნებურად მოხდა, გაუაზრებლად..
გადავწყვიტე აღარ ვიდარდო ჩემი საცოდაური ცხოვრებით . და მაქსიმალური სიამოვნებ მივიო მისგან, აბა ნიკაზე და სანდროზე ფიქრს ხომ არ გადავყვები? თან ამ ბოლო დროს ისე ძაან აღარ ვფიქრობ ნიკაზე, აღარ მენატრება და მის ძველ სმს ებს აღარ ვკითხულობ არადა უკვე ზეპირად ვიცი
ამ ფიქრებში ვარ გართული და ნინის სმს მოდის , ეს ხო არ მელაპრაკება და მოხდა?
,,ნიკა ჩამოვიდა, უბრალოდ მინოდა გცოდნოდა“

========================================================================================
ვცდილობ დიდი თავები დავწერო, მაგრამ სკოლის და მეცადინეობის გადამკიდე ვერ ვახერხებ.. ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობს ამ ისტორიას.. თუ რამე შენიშვნა გექნებათ, გავითვალისწინებ :*