კარებთან ვიდექი და ვფიქრობდი ღირდა თუ არა დაკაკუნება.. როგორ შეხვდებოდნენ ჩემს ჩამოსვლას..როგორც იქნა გადავწყვიტე და დავაკაკუნე.. კარები ნიკამ გააღო და პირდარებული მიყურებდა..
-ვიცი არ მელოდებოდი, მაგრამ უნდა ჩამოვსულიყავი, ვერ მივცემდი უფლებას წასულიყო......... ნიკა გაშტერებული მიყურებდა...
-ნიკა ამოიღე ხმა რა ხდება?
-ელისაბაედ, სასწრაფოდ ბარგი აქვე დატოვე და მანქანაში სასწრაფოდ...
-ნიკა გამაგებიე რა ხდება?
-მიდის ელისაბედ... აეროპორტშია უკვე... მოგვატყუა არ უნდოდა გაგვეცილებია და დღე მოგვატყუა... წეხან დავურეკე ჩემთან ამოდი თქო და აეროპორტში ვარო
ნიკას ლაპარაკიდან მხოლოდ ის გავიგე რომ უკვე მიდის... მეტი არაფერი გამიგია სასწრაფოდ ქვევით ჩავედი და მანქანაში ჩავხტი.ყველაზე მაღალი სიჩქარით მივდიოდი თბილისის ქუჩებში არ მინდოა მისი გაშვება... მივდიოდი და თან ვტიროდი.. ცრემლები ისე მომდიოდა გზას ვერ ვხედავდი..რადგან ყველა პრინციპს გადავაბიჯე გადავწყვიტე დემეტრესთვის დამერეკა.. ამოვიღე ტელეფონი და ავკრიბე მონატრებული ნომერი...ერთი ზარი,ორი სამი.. მაგრამ დემეტრე არ იღებს.. უკვე აეროპროტთან ვიყავი, როცა ყველაფერი სიბნელემ მოიცვა... ალაგ-ალაგ მესმოდა ხალხის ლაპარაკი თუმცა მონატრებული ხმა მაინც გავარჩიე
-ელისაბედ! ელისაბედ! ცოტაც გაუძელი კარგად იქნები ელი...
აი ამის მეტი კი აღარაფერი მახსოვს... საშინელი სუნი დგას.... წამლების... თვალს ვახელ და თეთრი კედლები მხვდება თვალში
-საავადმყოფო...
ჩავიჩურჩულე ჩემთვის.. გავაყოლე კედელს თვალლი და დივანზე ჩაძინებული დემეტრე შემრჩა ხელში...
-დემეტრე!
ხმაა ისეთ შეცვლილი მქონდა ვერ ვიცანი, თუმცა გაჭრა და დემეტრემ გაიღვიძა
-ელისაბედ.. როგორ ხარ ელისაბედ... მოიცა ექიმს დავუძახებ....
-არა დემეტრე არ გინდა
თუმცა ვინ მოგისმინა, დემეტრე ოთახიდან გავარდა და ზუსტად ორ წუთში ახალგაზრდა ექიმთან ერთად ბრუნდება... დემეტრეს გარეთ უშვებს ექიმი და იწყებს
-ესეიგი ელისაბედ დანელია 17 წლის.. როგორ გრძნობ თავს ელისაბედ?
-მადლობ ექიმო კარგად,მაგრამ რა მოხდა არაფერი მახსოვს...
-ავარიაში მოყევით, როცა აეროპორტში მიდიოდით, თითქმის 1 კვირაა კომაში ხართ, ის ახალგაზრდა ბიჭი კი ერთი წამითაც არ მოგშორებიათ გვერდიდან, ყველამ დაკარგა თქვენი გადარჩენის იმედი, თქვენი გადარჩენის მხოლოდ 2% იყო, დონორი, რომ არ გვეპოვა....
-ვინ არის ექიმო ჩემი დონორი?
-აი ეს ბიჭი
-დემეტრე?
-დიახ დემეტრე, მან მოგიყვანთ საავადმყოფოში, მან გაგიწიათ დონორობა...
-კარგით ექიმო, შეგიძლიათ დაუძახოთ და შემოვიდეს?
-კი ოღონდ ცოტახანი, დასვენება გჭირდებათ
ექიმი ოთახიდან გავიდა და დემეტრე შემოვიდა
-ელისაბედ როგორ ხარ? რამე ხომ არ გაწუხებს?
-არა არაფერი, კარგად ვარ მადლობა! დემეტრე.. ბოდიში მინდა მოგიხადო..
-ეხლა არა ელისაბედ დასვენება გჭირდება, მერე ვილაპარაკოთ..
-არა დემეტრე ეხლავე... ბოდიში ჩემი ბრალია ყველაფერი... უაზროდ ვიეჭვიანე იმ გოგოზე რომელიც არც კი ვიციი ვინ არის შენთვის.. როცა სალომემ მითხრა რა დღეშიც იყავი ჩემ თავს ვერ ვაპტიე, რადგან ჩემ გამო ხდებოდა ეს, მიფიქრა დავურეკავ მეთქი მაგრამ გამბედაობა არ მეყო და ათასჯერ აკრეფილი ნომერი წავშალე,ჩავალ და დაველაპარაკები თქო მაგრამ მილიონჯერ ჩალაგებული ტანსაცემლი ამოვალაგე... გამბედაობა არ მყოფნიდა ჩამოვსულიყავი და შენთვის პატიება მეთხოვა უაზრო საქციელის გამო... პიკი იყო როცა გავიგე რომ საქართველოდან მიდიოდი და თან სამუდამოდ... აი აქ კი ჩემი ყველა თავმოყვარეობა და სიამაყე გადავდე და მოვედი.. გზაში ვტიროდი, გირეკავდი და.... აი მერე სად ავღმოვჩნდი.. ესეც ჩემი შეცდომის ბრალია...
-არა ელისაბედ ყველაფერში დამნაშავე არ ხარ! მეც მიმიძღვის წვლილი ამ ყველაფერში.. იმ სურათზე მე და ჩემი მამიდაშვილი თაკო ვართ.. იმ დღის ჩამოსული იყო გერმმანიიდან ,არ ვიცოდი რომ ჩამოდიოდა და სახლისკენ მიდიოდა.. ხოლო რაც შეეხება სურათს არ ვიცი ვინ გადაიღო, გოგო ბარში ისიც თაკო იყო, მაშინ ვაპირებდი შენთვის გამეცნო...
-მოიცადე დემეტრე ნიკა იცნობს ხო თაკოს?
-კი იცნობს რა იყო?
-ფუ რა იდიოტი ვარ! დამეჯერებია ნიკასთვის, მიხთხრა თაკოს გავს მაგრამ დარწმუნებული არ ვარო გაარკვიე და მერე გადადგი ნაბიჯიო, მაგიტომ დაგთანხმდი, შეხვედრაზე, ხოლო ისტერიკები მოვაწყე იმიტომ რომ ხელი-ხელ გადახვეულები დაგინახეთ.. დემეტრე ბოდიში რა არ მინდოდა ესე მომხდარიყო მაგრამ ეგოისტი, ვარ რაც ჩემია ჩემი უნდა იყოს...
-შენ უბრალო ეოისტი არ ხარ ელისაბედ! შენ ჩ ე მ ი ეგოისტი ხარ!!!!!
დემეტრე ადგა და ძალიან ნელა მომეხვია, თუმცა მაინც მეტკინა დაბეჟილობები,
-ააუ
-ბოდიში ელისაბედ არ მინდოდა
-არა არაფერია დემე დაწყნარდი...
ამასობაში ექიმი შემოვიდა დემეტრე გაიყვანა და მამცნო რომ 2 დღეში შევძლებდი სახლში წასვლას.. მთელი დღეების განვლლობაში დემეტრე გვერდიდან არ მშორდებოდა საჭმელსაც კი მისი ხელით მაჭმევდა....
-ეეე გოგოებო მალე რა
ჩევული წუწუნი დაიწყო დემეტრემ,
-აუ დმეტრე გვაცადე რა.. სწრაფად ვერ ვიცმევ მტკივა ჯერ ყველაფერი..
-კაი კაი ბოდიში მაგრამ მაინც მალე გამოდით რაა...
-აჰა დემეტრე წვედით
-მოიცა ელისაბედ ექიმი ვნახოთ დანიშნულება მოგვცეს და წავიდეთ
-გამარჯობა ნინო ექიმო
-ოჰ გამარჯობა ელისაბედ მზად ხარ წასასვლელად უკვე?
-დიახ და დანიშნულებისთვის მოოვედით..
-აი ინებეთ, იცოდე ელისაბედ კარგად ჭამე ხილი უმეტეს წილად, და ბევრი არ იმძრაო
-პირადად გავაკონტროლებ ნინო ექიმო ამ ყველაფერს
დიალოგში დემეტრე ჩაგვერთო
-შენი იმედი მაქვს დემეტრე
-აუცილებლად ნინო ექიმო ნახვამდის
კაბინეტიდან გამოსვლისთანავე დემეტრემ ხელში ამიყვანა
-რას აკეთებ დემე?
-რას ვაკეთებ და ხო თქვა ექიმმა არ დაიღალოო ხოდა რომ არ დაიღალო, ხელში აყვანილს წაგიყვან მანქანამდე..
გამეცინა დემეტრეს ამ ბავშვურ საქციელზე ხელები კისერზე მოვხვიე და მივეცი უფლება ხელში აყყვანლს წავეყვანე.. საავადმყოფოს ეზომდე ათასი თვალი გვიყურებდა, ზოგის სიხარულით გვიყურებდა, ზოგიც ბოღმით და ზოგიც სინანულით, მაგრამ ეს სინანუი რა შუაში იყო არ ვიცი.... თუმცა ყველაფერი ფეხემბზე მე*იდა მთავარია ჩემ ბიჭთან ერთად ვიყავი... მე და დმეტრე უკან დავჯექით, წინ კი სალომე და ზუკა იჯდნენ.. 15 წუთში სადარბაზოსთან ვიდექით, დმეტრემ კვლავ ხელში აყვანილმა ამიყვანა მერვე სართულზე, ლიფტი არ მუშაბდა და გზადაგზა ერთ-ორ უწმაწურ სიტყვასაც გადმოაგდება.. რაზეც გულიანად მეცინებოდა... სახლსი შევედი თუ არ აინთო ყველგან შუქებიდა შემდეგი შინაარსის წარწერები გამოჩნდა, რომელიც მთელ სახლში იყო გადანაწილბული
„ელისაბედ! გამოჯანმრთელებას გილოცავ....
დემეტრეს სიცოცხლეზე მეტად უყვარხარ....
გვიყვარხარ....“ და ასე შემდეგ.. სახლი სავსე იყო სტუმრებით, ზოგიც ნაცნობი იყო, ზოგიც უცნობი
-ელისაბედ გაიცანი ეს თაკოა, ვის გამოც იეჭვიანე...
თქვა თუ არა დემეტრემ მიიღო ერთი მაგარი მუჭი ჩემგან გვერდებში
-რა იყო ელისაბედ რამე არასწორი ვთქვი?
-არა დემეტრე არფერი გიტქვამს არასწორი, უბრალოდ ტეხავს ყველას რომ გააგებიო რატო ვიჩხუბეთ..... შენნთან ბოდიში თაკო, უბრალოდ ზალიან ეგოისტი ვარ
-არაუშავს ელისაბედ! ეგოისტებს ყელაზე ძლიერი სიყვარული შეუძლია... კარგად დაიმახსოვრე დემეტრე
და თითი გაფრთხილების ნიშნად დუქნია, რაზე სამივეს გულიანად გაგვეცინა.....
-ნიკუუუ ჩემი მომანტრებული ძმააა
გავექანე და ჩავეხუტე, ოღონდ ისე რომ ვეცადე დაბეჟილობები არ მტკენოდა, თუმცა მაინც.... ყველამ მომილოცა გამოჯამრთელება ვისაც ვიცნობდი და ვისაც არ ვიცნობდი.. ნიკას სყვარებულმა ლიკამაც მომილოცცა გამოჯამრთელება, მისი აქ ყოფნა არ გამკვირვებია, მაგრამ მისი ძმის ბექას ყოფნა კი გამიკვირდა.. დემერე უკან დამყვებოდა, ვისთანაც მივიდოდი, გვერდზე ამომიდგებოდა და წელზე ხელს ნაზად მომხვევდა, მიტუმეტეს თუ ბიჭთან მივდიოდი..
-შენც არანაკლებ ეგოისტი ყოფილხარ
როდესაც ყველა ვნახე და აივანზე გავედით მე და დემეტრე ვკითხე
-რაც ჩემია ჩემი უნდა იყოს
გაიმეორა ჩემი სიტყვები, და ნაზად შემეხო ბაგეებზე, როგორ მომნატრებია მისი შეხება, ღრმად შევისუნთქე მონატრებული სურნელი და თავი ბეჭზე ჩამოვადე....
-ეძინება ჩემ გოგოს?
თავი შეუმმჩნევლად დავუქნიე დემეტრეს, ეხლა დასვენებაზე და ონატრებულ ლოგინზე უარს ნამდვილად არ ვიტყოდი..მე და დემეტრე „მოვტყდით პონტიდან“ და ჩემს საძინებელში ავედით. ტანსაცმლიანად შევწექი ლოგინში. დემეტრემ საბანი გადამაფარა და ცხელი კოცნა დამიტოვა კისერში, თვითონ კი კარებისკენ დაიძრა
-შენ რა მიდიხარ?
-თუ გინდა დავრჩები
გვერდზე გავწიე და დემეტრეს ადგილი გავუნთავისუფლე
-დარჩი დემე
მანაც ჩვეული ღიმილით დამაჯილდოვა და ჩემს გერდზე დაიკავა ადგილი... თავი მის გულზე დავდე და ვისმენიდი მის თანაბარ გულის ცემას..
-დემეტრე გიყვარვარ?
-ელისაბედ სიცხე ხომ არ გაქვს?
-არა რა იყო?
-აბა რას მეკითხები? ხომ იცი არა სიცოცხლეზე მეტად რომ მიყვარხარ... შენ გარეშე ჩემი ცხოვრება ვერ წარმომიდგენია
-მეც მიყვახარ დემე... ის 2 კკვირა უშენოდ საშინელება იყო
-არ გვინდა ეხლა მაგაზე ლაპარაკი ელი.. დაიძინე ეხლა დაღლილი ხარ
ნაზად შეეხო მისი ბაგეები ჩემსას და სიზმრების მორევში გადავეშვი.....



ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ <3 იმედია მოგეწონებათ <3