-ექიმო როგორაა დემეტრე?
ამოსუნთქვაც არ ვაცადეთ ისე ვაჯახე კითხვა ექიმს....
-ძალიან ძლიერი ორგანიზმი ქონია... ესეთი ოპერაცია ბევრმა ვერ გადაიტანა.. მდგომარეობა სტაბილურია და მალე პალატაში გადავიყვანთ..
-როდის შეიძლება რომ ვნახოთ?
-როდესაც პალატაში გადავიყვანთ შეძლებთ, რომ ნახოთ ოღონდ ცოტახნით...
პალატაში გადაყვანამდე დაახლოებით ერთი საათი ვიცადეთ, ბოლოს როგოც იქნა გამოვიდა ექიმი და დაგვრთო ნება შევსულიყავით და გვენახა.. ბავშვები სათითაოდ შედიოდნენ, ყველაზე ბოლოს კი მე შევედი... პირველად ვნახე დემეტრეს ესეთ მდგომარეობაში, ვერაფრის თქმა ვერ გავბედე, უბრალოდ მის თვთან სკამზე დავჯექი და ტირილი დავიწყე,ჩემი ბრალი იყო ის რომ ესეთ მდგომარეობაში იყო.. იმ ღამეს გონს არ მოსულა, თუმცა მთელი ღამე მასთან გვატარე, ვაკვირდებოდი მის ყოველ ნაკვთს და ზეპირად ვსწავლობდი.. თუმცა დაღლილობამ თავისი გაიტანა და მაინც ჩაეძინა... დილით, ხელის შეხებამ გამაღვიძა
-დემე?
-ხო ელისაბედ.. შენ რა მთელი ღამე აქ იყავი?
-ხო დემეტრე აქ ვიყავი არ დავუშვებდი, რომ მარტო ყოფილიყავი
-კაი რა ელისაბედ რა მომ....
გულის აპარატმა, გამაყრუებელი ხმა გამოუშვა... სასწრაფოდ ექიმები შეოვარდნენ და ოთახიდან გამიყვანეს.. ვტიროდი... ბოლოხმაზე ვტიროდი.. დმეტრეს რამე რომ მოსვლოდა ჩემ თავს ვერ ვაპატიებდი.... უშედეგოდ ცდილობდნენ ექიიმები მის გონზე მოყვანას... არაფერი გამოდიოდა.. აპარატი ისევ იმ გამაყრუებელ ხმას გამოცემდა... ცოტახანში კი ექიმი გამოდის პალატიდან
-ექიმო როგორაა დემეტრე?
-.............
-არა! არა! არა! შეუძლებელია....
-ვწუხვარ....
-არა! გეხვეწებით მითთხარით, რომ უბრალოდ ბოროტი ხუმრობაა.. გეხვეწებით..
-..........
-ელისაბედ! ელისაბედ! ელისაბედ! გაიღვიძე ელისაბედ.....
-რა ნიკა? რა ხდებაა?
-ეგ შენ უნდა გკითხო.. მთელი ღამე აქ გეძინა და ეხლა რომ შემოვედი პალატაში ცრემლები მოგდიოდაა, რა მოხდა ?
-ვაიმე რა კარგია... ესეიგი სიზამრი იყო.. სიზმარი იყო... და დემეტრე არ მომკვდარა..
-ელისაბედ რაებს ბოდავ?
-არა აღარაფერი ნიკა, ყველაფერი კარგადაა უკვე..
-ელისაბედ ადექი წმოდი, გამოიცვალე ჭამე დაისვენე და მერე მოდი ისევ..
-არა ნიკა ვიქნები... დემეტრეს მარტო დატოვება არ მინდაა
-მარტო არ ქინება ელი სალო და ზუკა აქ იქნებიან 2 საათი მაინც წამოდი...
ნიკასთან შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა და მეც სახლში წავედი... ეგრევე აბაზანას მივაშურე... ცხელი წყლის ქვეშ არ ვიცი რამდენიხანი ვიდექი.. გონზე მაშინ მოვეგე როცა წყალი გაცივდა...
-ელისაბედ აღარ გამოდიხარ?
-კი ნიკა გამვალ ეხლავე, აუ ყავა დამისხი რაა..
-ეხლავე ელისაბედ.. ოღონდაც შენ გამოდი და...
15 წუთში გამზადებული გავედი სამზარეულოსი სადაც ნიკა ყავას მიმზაებდა...
-აუ ნიკუშ მომენატრა შენი გამზადებული ყავა
-შენ ყავა მოგენატრა და ძმა არა ხო? ესაა შენი დობა?
-კაი რა ნიკუშ შენ რომ მომენატრე ისე არავინ და არაფერი მომნატრებია...
ამასობაში ტელეფონის ზარი იყო სადაც სალომეეს სახელი დაფიქსირდა.. რო დავხედე კინაღამ გული გამისკდა და დილანდელი სიზმარი გამახსენდა...
-სალომე ხო მშვიდობა?
-კი კი ელისაბედ ყველაფერი კარგადაა, კარგად არა უკეთესადაა.. დემეტრე გონს მოვიდა და შენი ნახვა უნდა....
-რააა??
ჩემს ამ შეცხადებაზე, ნიკას ყავა გადაცდა და კინაღამ დაიხრჩო, ამ წუთში საქქმე დემეტრეს რომ არ ეხებოდეს, ბოლო ხმაზე გავიცინედი...
-რაა გონს მოვიდა??ეხლავე მოვდივარ...
ჩანთას ხელი დავავლე და გარეთ გავვარდი, ნიკა ინსტიქტურად აკეთებდა ჩემთან ერთად ამ ყველაფერს... ზუსტად 15 წუთში საავადმყოფოში ვიყავი, ნიკა დერეფანსი დავტოვე სალლოსთან და ზუკასთან, მე კი პალატაში გავვარდი,საიდანაც ლაპარაკის ხმა გამოდიოდა.. აშკარად დემეტრე და ვიღაც გოგო საუბრობდა... კარგად რომ დავაკვირდი ეს „ვიღაც“ გოგო სოფო იყო...
-დემეტრე მერამდენედ უნდა გაგიმეორო?
-არ მაინტერესებს სოფო შენი გრძნობები.. ფაქტია რომ მე მკი*იხარ და დალშე არ მაინტერესებს..
-რას ქვია გკი*ივარ?
-აი მაგას რომ არ მაინეტრესებს ეს შენი ვითომ სიყვარულები და დავიჯერე რომ გიყვარვარ..
-მე მართლა მიყვარხარ დემეტრე...
–სამაგიეროდ მე არ მიყვარხარ სოფო... ჩემი ერთადერთი სიყვარული ელისაბედია..
-თუ შენი ერდადერთი სიყვარული ელისაბედია... მაშინ სადაა? რატომ არ არის აქ?პალატაში?
-იმიტომ რომ აქ ვარ „სოფიო“
მეტი ვეღარ მოვითმინე და პალატაში შევედი....
-ელისაბედ შენ რა არ გასწავლეს სხვის საუბარს რომ არ უნდა მოუსმინო?
ვერ მოითმმინა და მაინც წამკბინა სოფომ... მე რის ელისაბედ დანელია ვიქნებოდით იგივეთი რომ არ მეპასუხა
-მე მე ვიცი რაც მასწავლეს... და შენ არ გასწავლეს რომ ბო*ობა ცუდი საქციელია და სხვის ბიჭებს რომ უნდა შეეშვა?
არც მე დავაკელი ირონია და ჩემი პასუხით ნასიამოვნებმა, დემეტრესთან ახლოს დავჯექი და მოწყვეტით ვაკოცე.. ჩემი პასუხით გაოგნებული დემეტრე უბრალოდ იცინოდა და ვერაფერს ამბობდა აი სოფო კი მაინც იყო შეტევის ხასიათზე, თუმცა ყველაფერი გავუტარე, ეხლა ჩემთვის მთავარი დემეტრეს კარგად ყოფნა იყო, დანარცენი ყველაფერ მეორე ხარისხოვანი... როცა დაიღალა სოფო ჩემი ამ დაიგნორებით, უბრალოდ ადგა და ოთახი დატოვა...
-აი რას ქვია იყო დემეტრეს გოგო
როგორც ჩანს დემეტრე ჯერაც ვერ გამოვიდა „შოკიდან“ ჩემი საქციელიდან გამომდინარე...
-კაი რა დემე... უბრალოდ რისი ღირსიც იყო იის ვუთხარი
ამასობაში ექიმი შემოვიდა და გარეთ გამმიშვა, პაციენტს დასვენება უნდაო... 1 კვირა მალე მიილია და დემეტრეც სახლში გამოუშვეს.. მეორე დღეს კი მისი დაბადების დღე იყო.. მე და სალომე აქტიურად ვემზაებოდით ამ დღისთვის, ლამის 1 თვით ადრე დავიწყეთ..... როგორც იქნა დადგა ნანატრი დღე
-აუ დემეე მარტო მე და შენ წავიდეთ რესტორანში გთხოვ რაა
-აუ კაი რა ელისაბედ ხო იცი რო არ მევასება ეგეთი რაღაცეები
-აუ გთხოვ მხოლოდ ჩემი ხათრით ამ ერთხელ რა....
ისეთი თვალებით შევხედე უარის თქმა საოცოდაობა იქნებოდა....როგორც იქნა დავითნხმე ..... სალოს დავურეკე და ყველაფერი შევუთანხმე... დაახლოებით საღამოს 9 საათი იქნებოდა რესტორანში რომ მივედით.. დემეტრეს რესსტორანში ფეხის შედგმა და ხალხის წივილი „გილოცავ“ ერთი იყო.. როცა ყველამ მიულოცეს და გადასცეს საჩუქრები დემეტრეს, მოიცალა ბიჭმა ჩემთვის
-ესაა ელისაბედ მარტო მე და შენ?
-ხო აბა ემეტრე ხედავ აქ სხვა ვინმეს? მე ვერავის...
ვეცადე მხიარულად მეპასუხა მისი კითხვისთვის და საცეკვაოდ გავიყვანე...ყველაფერი შესანიშნავად მიდიოდა მანამ სანამ რესტრანში სოფო და მამაჩემი არ მოვიდნენ...



ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ <3 დააკომენტარეთ <3 პატარა თავისთვის ბოდიში :/