-სოფო? აქ რას აკეთებ?
ჩემზე არანაკლებ გაოცებული იყო დემეტრეც.. სოფო სცენაზე ავიდა და მიკროფონში თქვა..
-აქ მოვედი ძვირფასო დემეტრე, რაგდან ახალი ამბავი გამცნო...... შენ შვილი გყავს ელენე....
„შენ შვილი გყავს........“ ამაზე გაჭედა ჩემმა გონებამ და სხვა არაფერზე ფირობდა.... დემეტრეს შვილი ყავს?? გონზე მხოლოდ დემეტრეს ღრიალმა მომიყვანა...
-შენ სრულ ჭკუაზე ხაარ სოფო? რა შვილი? რის შვილი?
-რა შვილი და ეს შვილი...
და გიორგი (მამაჩემი) შემოდის რესტორანში ბავშვთან ერთად.. აი აქ კი სრული შოკი მივიღეთ მეც და დემეტრემაც....
-დემეტრე ეს......
სათქმელს თავს ვერ ვუყრიდი.. პატარა ბავშივით დავიბენი, არ ვიცოდი რა უნდა მექნა...
-არა ელისაბედ.. ეს აზრად როგორ გაივლე რომ ეს ჩემი შვილი იქნებოდა...
დემეტრე ჩემსკენ მოდიოდა და სახეზე ხელი ჩამომისვა და ბოლო ხმააზე ვიყვირე
-არ მომეკარო დემეტრე! არც გააბედო ჩემთან მოკარება...
ეს ვთქვი და რესტორნიდან გავვარდი.. მანქანას სწრაფად ვმართავდი და 10 წუთში სახლში ვიყავი... ჩმოდანი გადმოვიღე და ტანსაცმელი რასაც ქვია ჩავყარე... აეროპორტში დავრეკე და ერთი ბილეთი დავჯავშენე პარიზისკენ.. ფრენა დღეს დილის 6 საათზე იყო.. სახლში რომ დავრჩენილიყავი დემეტრე აუცილებლად მოვიდოდა, ეხლა კი მისი ნახვა ყველაზე ნაკლებად მინდოდა, გამოვიცვალე და აეროპორტში წავედი მიუხედავად იმისა, რომ მხოლოდ ეხლა შესრულდა თორმეტი საათი და ექვსი საათი მომიწევდა აეროპორტში ყოფნა... მაინც ეს ვარჩიე და ეროპორტისკენ ავიღე გეზი...რეგისტრაციაც გავიარე და თვითმფრინავისკენ ავიღე გეზი, როდესაც უკნიდან ჩემი ყველაზე ძვირფასი ადამიანის ხმა გავიგონე, თუმცა სიამაყემ არ მომცა იმის უფლება რომ უკან მიბრუნებულიყავი და ბოლოჯერ შემეხედა მისი თვალებისთვის, რომელიც სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა... ცრემლები მდინარესავთ მოდიოდა სახეზე და ხელსაც არ ვუშლიდი ამაში... თვითმფრინავში ავედი, ემი ადგილი დავიკავე და მივეცი თავს უფლება მეფიქრა დემეტრეზე და მასტან ერთად გატარებულ ყოველ წამზე... თვითმფრინავიც მალევ აიჭრა ჰაერში, მე კიდე სიმღერების მოსმენა დავიწყე, თითოეული სიმღერა დემეტრეს თავს მახსენებდა.... გონს მხოლოდ მაშინ მოვეგე როცა პარიზის აეროპორტში ვეშვებოდით... ჩავედი თუ არა სალომეს დავურეკე
-სალო ელისაბედი ვარ..
-ელისაბედ? რა ნორიდან რეკავ?სად ხარ?
-სალომე ჩუმად იყავი რასაც გეტყი არავინ უნდა გაიგოს მარტო მე და შენ... პარიზში ვარ ეხლა ჩავედი...
-კიმაგრამ რატო ელისაბედ? რატომ არ დარჩი?
-რა აზრი ქონდა სალომე? მაქ რომ დავრჩენილიყავი უფრო ცუდად ვიქნებოდი...
-შენი აზრით ეხლა რამე კარგი ქენი შენ?იცი რა დღეშია დემეტრე? გუშინ სოფოს ისე ეჩხუბა პოლიციამ ძლივს გააშველა, სოფო კი დაიჭირეს, ის ბავშვი კი დემეტრესი არ არის... შენი აზრით დემეტრესი რო ყოფილიყო წყნეთშივე არ გეტყოდა? ან მამაშენთან ერთ რატო მოვიდოდა რესტორანში....
-არა სალომე მორჩი არაფერი აზრი აღარ აქვს მაგას... წინაზეც ეგრე შევცდი,რომ შევუიგდი ეხლა აზრი არ აქვს... აღარ მჯერა დემეტრესი და გთხო მაგას რაც ეხება არაფერი მითხრა...
-კაი ელისაბედ როგორც გინდა მაგრამ ამით შენ თავსაც ღუპავ და დემეტრესაც...
-კაი სალო წავედი და დაგირეკავ მერე
მას შემდეგ რაც პარიზში ჩამოვედი 2 თვე გავიდდა... ცხოვრებაში ვარ დემეტრესგან ასე შორს.. ნიკაც და სალომეც უშედეგოდ ცდილობდნენ რამი სიახლე ეთქვათ დემეტრეზე ჩემთვის
-ელისაბედ მორჩა!!!
-რა მორცა სალომე კარგად ხარ?
-მე ვარ კარგად ელისაბედ მაგრამ შენი არ ვიცი... როდემდე უნდა იყოთ ესე?
-სალომე ხომ შევთანხმდით რომ ხმას არ ამოიღები მაგასთან დაკავშირებით
-არ შემიძლია ელი!! დავიტნჯე თქვენი სახეებით.. შენ მაქედან გლოვობ და ეს აქედან... რომ შეგახედა დემეტრე რას გავს ვერ იცნობ... წვერი მოშვებული და ყოველდღე მთვრალი... არ შემიძლია ვერ ვუყურებ ეგეთს.... ელისაბედ გთხოვ დაფიქრდი ან ჩამოხვალ ან ვეტყვი დემეტრეს სადაც ხარ.....
პასუხის გაცემა არ დამაცადა ისე გათიშა ტელეფონი... მეც მეტი რა მინდოდა დავჯექი და დავიწყე ფიქრი თუ რა უნდა მექნა წავსულიყავი თუ დავრჩენილიყავი და დემეტრე ჩამოსულიყო აქ.... ბოლოს მაინც ე წავედი დათმობაზე და გადავწყვიტე თბილისში დავბრუნებულიყავი.... ტანსაცმელი ჩავალაგე და აეროპორტში წავედი.... გული სხვანაირად მიცემდა თვითმფრინავსი ასვლისას... ამ ხნის მერე პირველად ვბრუნებოდი თბილისში.. დიდხნიანი და დამღლელი მგაზვრობის მერე როგორც იქნა ჩავაღწიე თბლისში... ყველაფერი შეცვლილი მეჩვენა.. არავისთვის არ მითქვამს ჩემი ჩამოსვლის შესახებ... მინდოდა სურპრიზი ყოფილიყო თუმცა არ ვიცი რანაირად მიიღებდნენ ჩემს ამ უეცარ გადაწყვეტილებას.... ტაქსი გავაჩერე და 20 წუთში სადარბაზოსთან ვიდექი... ამჯერად უფრო გამბედავი ვიყავი და მალევე გადავწყვტე შევსულიყავი სადარბაზოში... მალევე ავიარე 4 სართული და კარებზე დვაკაკუნე.... სადაც თვალებ გაფართოებული ნიკა შემრჩა ხელში
-ნიკა დიდხანს ვიდგე აქ?
ვეცადე სიტუაცია განმე
მუხტა და ჩავეხუტე..
-ელისაბედ? ეხლა ნამდვილად არ გელოდი აქ....
-რა იყო ნიკა არ გაგიხარდა რომ ჩამოვედი? მე კიდე მომენატრე
-არა ელისაბედ როგორ არ გამიხარდა რომ ჩამოხვედი უბრალოდ... ძალიან გამიკვირდა...
როგორც იქნა მიხვდა და სახლში შევედით,,, სალოც და ზუკაც იქ იყო, ორივე მოვიკითხე და აქაური ამბები მოვაყოლე.. მე კი პარიზის ამბებს ვუყვებოდი.... თუმცა ყველას სახე ჩამოტიროდა...
-რა გჭირთ ხალხო რა სახეები ჩამოგტირით...
-არა არაფერი ელისაბედ... დაღლილი ხარ და რაღაც გეჩვენება ალბათ...
სიტუაციის განმუხტვა ცადა სალომემ, თუმცა არ გამოუვიდა...
-სალო ბავშვობიდან არ გაქ სამსახიობო ნიჭი და ცუდი მატყუარაც ხარ... ამიტომ ჯობია მითხრა
-მართლა ჯობია ვუთხრათ, თორემ მერე ეწყინება...
-რა ხდება ხალხო გამაგებოთ იქნება?
-დემეტრე....
-რა დემეტრე სალომე?
-მაცადე..... დემეტრე 2 დღეა არ გამოჩენილა... არც სახლშია,არც იმ წყნეთის აგარაკზე და სადაც შესაძლოა რომ იყოს იქაც არ არის, ზუკამ ყველა ადგილი გვითხრა სადაც შესაძლოა იყოს
-სვანეთში იყავით?
ბოლო იმედი მაინც არ დავკარგე და ვიკითხე, დაიმედებული თვალებით გადავხედე ზუკას....
-სვანეთი... სვანეთი ყოჩაღ ელისაბედ! სვანეთში იქნება ყველა ვარიანტში... ეგ როგორ არ გამახსენდა...
ამის მერე კიდე დიდხანს მაქეს, და როცა მორჩნენ მანქანაში ჩავჯექით და სვანეთში წავედით... დიდხანს ვიმგზავრეთ და როგორც იქნა მივაღწიეთ დანიშნულების ადგილას... დიდხანს ვიძახდით, მაგრამ ხმა არავინ გაგვცა... ბოლოს ბიჭებმა კარები შეამტვრიეს და სანახაობამ ბოლო მომიღო......

ძალიან დიდი მადლობა ვინც კითხულობთ <3 დააკომენტარეთ <3