ისევ ის საშინელი დღე, ორშაბათი! როგორ ვერ ვიტან,
- დილამშვიდობის!
- ნიაკო, შვილო როგორ მოხდა ასე ადრე რომ გაიღვიძე?
- გუშინ 9-ზე ჩამეძინა და
- ხოდა ეგრე, რომ ათენებთ თქვენ თინეიჯერები მობილურებით ხელში, შენი ჯანმრთელობისთვისაც ცუდია და ჩვენთვისაც!
- კარგი რა დედა, რა ბებერი ქალივით ლაპარაკობ!
- უყურებ ერთი ამას! ........ უი ხო ეხლა გამახსენდა, დღეს შენი ბიძაშვილი გვანცა ჩამოდის!
- ვა მართლა? კაია
- ხო და აქ დარჩება!
*დღეს სკოლაში იღრბლიანი დღე მქონდა, სამი ათიანი მივიღე... გზაში გადავწყვიტე ფეხით წავსულიყავი... ჩემ თავს ვეწინააღმდეგებოდი მარა არ შემეძლო, მინდა თუ არა იმ ბიჭზე ვფიქრობდი, რა დებილი ვარ, სახელი მაინც მეკითხა ან ეხლა ციხეში ხომარ ზის? ამის გაფიქრებაც და უკვე ისტერიკა მჭირდა.. სახლში შევედი თუ არა თვალებს არ ვუჯერებდი..
- ნიაკოოო!!!
- გვანცააა!
მივარდი და ჩავეხუტე მაგრად, ჩვენ მთელი დღე ვლაპარაკობდით, არ მეგონა ასე ძალიან თუ მომნატრებია..
- აუ გვანც ძალიან მომენატრე!
- მეც ჩემი გოგო!
- აქ დარჩები ხო?
- ხო სანამ სწავლას არ დავამთავრებ, 1 წელი აქ ვარ! შენ რაშვები? გყავს ვინმე?
- არა გოგო ჯერ რადროს ჩემი შეყვარებულია,
- ზუსტად რომ დროა! წამოდი
- რა? სად?
- წამოდი ეხა ერთი კლუბი ვიცი მე! და უნდა გავერთოთ!
- შანსი არაა! ჩემები მაღაზიაშიც არ მიშვებენ ღამე და მაანდ?
- ვერგაიგებენ! ჩუმად გადავძვრეთ შენი აივნიდან, გთხოოვ რააა
- არა!
- კიიიიიიიიიიი (გვანცა ასეთი იყო ბავშვობიდან ყოველთვის თავისი გაჰქონდა)
- კარგი ხოო ვახ! ქაჯო!
- აჰაჰაჰ, წამოდი კაბა შეგირჩიოთ!
- კაბა?????
*გვანცამ ბევრი იბოდიალა ჩემ გარდერობში ისეთი არაფერი არ ყოფილა, და თავისი მოკლე წითელი კაბა მათხოვა, ზურგამოღებული, ჩემთავს სარკეში რომ ვუყურებდი თითქოს მე არ ვიყავი.. თითქოს სხვა ადამიანი იყო ჩემ სხეულში.. მართლაც რომ აივანზე მაძრომიალა ამ მოკლე კაბით, კიდევ კაი ღამე იყო თორემ ხო დაინახავდა ყველა ჩემს საცვლებს.. ბოლოს მივედით სადღაც კლუბი თუ რაიყო რავი, იქ ძალიან ხმამაღალი მუსიკა იყო, ბევრმა ბიჭმა შემომთავაზა ცეკვა, მაგრამ მე უარზე ვიყავი, გადავწყვიტე დამესვენებინა რაგდან ეს ფეხსაცმელი საშინლად მტკენდა ფეხს, იქ ბართან ჩამოვჯექი.. ვუყურებდი ხალხს როგორ ცეკვავდნენ, მხიარულობდნენ, და უცებ ადგილზე გავშეშდი... ის იყო.. ძალიან გამიხარდა მისი ნახვა! მაგრამ... ის სხვა გოგოს კოცნიდა! არვიცი რა დამემართა ამის დანახვაზე, თითქოს გული მატკინეს.. თუმცა რასისულელეა!? მე ხომ მისი სახელიც არ ვიცოდი!

- გვანცა წავიდეთ რა რაღაც თავს შეუძლოდ ვგრძნობ!
- კაი რაა, ეხლა არ მოვედით? აი ხედავ იმ მაღალ ქერა ბიჭს?თვალს არ გაშორებს! წადი დაელაპარაკე

*მე არ მინდოდა მაგრამ გვანცამ ხელი მკრა და შემთხვევით დავეჯახე

- უკაცრავად
- არაუშავს ლამაზო, ვიცეკვოთ?
- კარგი
ის ცეკვის დროს სულ ხელებს მიჭერდა, საშინელება იყო ვუთხარი გამიშვითქო მარა,

- გამიშვი იდიოტო! მტკივა
- დაწნარდი ლამაზო!
- მიშველ
ვცადე დაყვირება მარა უცებ თავისი ასევთქვათ ''კოცნით'' გამაჩუმა, კიდევ ვცადე მაგრამ უარესი.. უცებ შვება ვიგრძენი, ის ძირს ეგდო, თვალები გავახილე და.......

- კარგათ ხარ?
ისიყო არმჯერა ისიყო! მაგრამ მაინც გაბრაზებული ვარ!
- კი (ვუთხარი ისე, თვალებში არც კი შემიხედავს)
- წამოდი წავიდეთ!

*მან ჩემი აზრი არც კი იკითხა, ხელი ჩამავლო და გარეთ, პარკში დავჯექით

- ჰეიი, აქ რატომ მომიყვანე?
- რა იმ ნაბიჭვართან გირჩევნია?
- მადლობა. (ჩუმად ვუთხარი)
- აი ასეთი მომწონხარ!
- რაგინდა? წადი შენ შეყვარებულს მიხედე (მის სახეზე სიცილი და გაბრაზება შეეტყო)
- მოიცა, შენ რა? ეჭვიანობ?
- რა??? რასისულელეა! მე ხომ შენ არც გიცნობ
- ირაკლი!
- რა?
- ირაკლი, ჩემი სახელი!
- ნია
- სახლში წაგიყვანო ნია?
- უარს არ ვიტყოდი

*ისევ ის ეგრძნება, ისევ ის ქარი, ადრენალინი, ამჯერად აღარ მეშინოდა, მაგრამ მას მაინც ვეხუტებოდი, ალბათ იტყვით რადებილი გოგოაო, მაგრამ რავქნა? ის მე მათბობს, ძლიერს მხდის!

- კარგი ნია, ნახვამდის!
- კარგათ.... მოიცა ირაკლი!
- გისმენ
- მე მჯერა რომ შენ მკვლელი არ ხარ!
- ...................