დილით ადრიანად ადგა, კოსტუმი აქვს დასამთავრებელი, სხვა შეკვეთებიც ბევრია. ფიქრები მაინც არ ასვენებს, რა იქნება ახლა? თომამ რომ მოინდოდმოს, სამართლებრივი გზით მართლა შეძლებს საბას წაყვანას, კანონი მის მხარესაა. ერთადერთი სისხლით ნათესავი სწორედ ისაა ბავშვისთვის და მეურვეობაც მას ეკუთვნის. მაგრამ ნუთუ დინას ამაგს არაფრად მიიჩნევენ, არც მის გრძნობებს და არც მის ემოციებს. ერთი სასამართლო განაჩენი შეცვლის ცხოვრებას, მაგრამ ცუდად შეცვლის. ამის გაფიქრებაც კი არ უნდა, ალტერნატიულ გზებს ეძებს, მაგრამ გამოსავალს ვერ ხედავს.
- აუუ _ შუბლშეჭმუხნილმა წამოიძახა და თითს დააკვირდა, წითელმა სითხემ გამოჟონა კანიდან, ხელი გადაიბანა და საბა გააღვიძა. _ დე გაიღვიძე, საბა, ბაღში მივდივართ.
- ვდგები _ ჩაიბუზღუნა ნახევრადმძინარემ და მხარი იცვალა.
- დე, დაგვაგვიანდება, წამოხტი ახლა საბუნაა..
- მაკოცებ? _ ეშმაკურად გაუცინა.
- ერთ კი არა ბევრს გაკოცებ დედიკოს ეშმაკუნა _ სიცილით მოჰხვია პატარამ ხელები კისერზე და ჩაეხუტა. დინამ მოუღუტუნა და მთელი სახლი აავსო უმცროსი ზარანდიას კისკისმა. _ დაიბანე ხელ-პირი, ვჭამოთ და წავიდეთ.
...............
- დედიკო, ჩემი ძია როდის მოვა კიდევ? _ მხიარულად ჰკითხა უკვე მაგიდასთან მოკალათებულმა. ნერვიულმა კანკალმა აიტანა, ფინჯანიდან ჩაიც კი გადმოეღვარა. ეჭვიანობამ შეუტია, ეგოისტობამ, თითქოს კიდევ უფრო მძაფრად შეიგრძნო საბას დაკარგვის საფრთხე. ბავშვის გაუაზრებლად, უბრალო ინტერესით ნათქვამმა სიტყვებმა თავზარი დასცა.
- არ ვიცი დედი _ შეეცადა მაქსიმალურად მშვიდად ეთქვა _ ჭამე დე მალე.

სწრაფად მოათავა საუზმე და სახლიდან გავიდნენ. პატარა ბაღში მიიყვანა და უკან დაბრუნებულს სურპრიზი დახვდა კიბეზე ჩამომჯდარი უფროსი ზარანდიას სახით. კიდევ ერთხელ იგრძნო ნერვიულობისგან გამოწვეული ცხელი ტალღის დავლა სხეულში და კიბეზე ფეხი შედგა.

- მეგონა საბასთან ერთად გაიქეცით _ შეათვალიერა გულედანი თომამ.
- როგორც ხედავთ აქ ვარ და არსად გაქცევას არ ვაპირებ.
- ძალიან კარგი, აბა, იფიქრეთ ჩემს ნათქვამზე?
- საბას არ დავთმობ!.. _ მტკიცე, მშვიდი ტონით ჩაილაპარაკა, მაგრამ თვალებში მრისხანების ნაპერწკლები აუელვარდა.
- ამ შემთხვევაში საბა არ მიგულისხმია.
- სხვა რამეზეც ვისაუბრეთ? _ გაიკვირვა.
- იქნებ სახლში გვესაუბრა და განგვეხილა.
- უკაცრავად _ უკმაყოფილო მზერით უთხრა, კარები გასაღებით გააღო და ანიშნა შებრძანდითო.
- მხოლოდ თქვენს შემდეგ _ კმაყოფილი მზერით მიუგო და ხელით ანიშნა პირველი შესულიყო. აღარც დინას გამოუდია თავი, სახლში შეაბიჯა და დაელოდა სტუმარი როდის შევიდოდა. თომა შევიდა, პირდაპირ გაემართა მისაღებისკენ და დივანზე მოთავსდა. გულედანი პირდაპირ მდგომ სავარძელში ჩაეშვა და ინტერესით გადახედა.
- გისმენთ, მაგრამ გთხოვთ ცოტა სწრაფად მითხრათ, საქმე მაქვს.
- შემიძლია ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე გადმოვიტანო ბარგი.
- გასაგებია, ამ საკითხს გულისხმობდით, მე პასუხი უკვე გითხარით _ შესაშურ სიმშვიდეს ინარჩუნებდა გულედანი.
- კარგი _ გაუღიმა _ ჩემი სათქმელი მეც გითხარით მაგრამ მაინც გავიმეორებ, რამდენიმე დღეში ადვოკატთან ერთად მოვალ. მე ვეცადე მშვიდობიანად მოგვეგვარებინა, თუმცა რადგან არ გსურთ, ნება თქვენია. საბაზე მეურვეობას მე დამაკისრებენ, იცოდეთ. _ მშვიდად წამოდგა ფეხზე და გასასვლელისკენ წავიდა.
- მოიცადეთ _ დინას ხმამ შეაჩერა, უკან მობრუნდა კმაყოფილი ღიმილით და კითხვისნიშნებიანი მზერა მიაპყრო.
- მე თქვენ საბასთან ურთიერთობას არ დაგიშლით, არასდროს.. შეგიძლიათ გაიცნოთ თქვენი ძმის შვილი, თავი შეაყვაროთ, მაგრამ ნუ წამართმევთ მას _ ათრთოლებული ხმით ჩაილაპარაკა და თავი დახარა.
- თქვენ მგონი რაღაც ვერ გაიგეთ, ჯერ-ჯერობით აქ ვერ გადმოვალ საცხოვრებლად. რუსეთში ჩემი ბიზნესი მაქვს და დრო სჭირდება იმ ყველაფრის საქართველოში გადმოტანას. დრო-დრო ნახვას ვერ მოვახერხებ, ვნახო, მერე წასვლა მომიწიოს და საბამ დამივიწყოს, ასე არ გამოვა.
- მართლა ვერ ვხვდები რა ახირებაა საბასთან ერთად, ერთ ჭერქვეშ ცხოვრება, შეგიძლიათ ყოველ დღე ნახოთ, მე პრობლემა არ მაქვს.
- ძალიან დიდი ბოდიში, მაგრამ მე ჩემი სათქმელი გითხარით და შეცვლას არ ვაპირებ, შეგიძლიათ გამოგვყვეთ მე და საბას რუსეთში, ან დროებით „შემიფაროთ“, იქამდე სანამ მთლიანად გადმოვბარგდები საქართველოში. _ ნერვიულად გადაისვა დინამ თავზე ხელი და ღრმად ამოისუნთქა.
- უნდა ხვდებოდეთ რომ ასე მარტივი არაა სრულიად უცხო პიროვნებასთან ერთად ცხოვრება, ამ ყველაფერს ემატება ხალხი და მათი საუბარი, ჭორები..
- მე უკვე შემოგთავაზეთ როგორ უნდა მოვიქცეთ ხალხთან, ისე რომ ჭორაობა არ გამოვიწვიოთ, დანარჩენი თქვენზეა..
- ღმერთო ჩემო _ მოკანკალე სუნთქვა ამოუშვა.
- თქვენი გადასაწყვეტია, კიდევ გამოვიჩენ სიკეთეს და დროს მოგცემთ საფიქრელად, საღამოს დავბრუნდები _ გაუღიმა და გავიდა.
- ღმერთო.. როგორ მოვიქცე... _ სასოწარკვეთილმა ჩაილაპარაკა და ემოციებს გასაქანი მისცა. ტირილით გული რომ იჯერა ფიქრი დაიწყო. როგორ უნდა მოიქცეს ახლა? გამოუვალ მდგომარეობაში იყო, თავიდან ბოლომდე თომას კეთილ ნებაზე დამოკიდებული. კანონი მის მხარესაა, ვერაფერს იზამს, არავის აინტერესებს მისი გრძნობები. და რომც დაინტერესდნენ „დიდ კაცთან პატარა კაცსა როდის გასვლია მართალი?“ - ბიზნესმენთან ჭიდილს აზრი უბრალოდ არ აქვს ამ სიტუაციაში. ვერც ნერვიულობით გააწყობს რამეს, ახლა ცივილიზებულად ფიქრი სჭირდება. შეკვეთებიც თავზე საყრელი აქვს. მაგიდას მიუჯდა, თან კერვა დაიწყო, თან ფიქრი, მაგრამ დილანდელი გამოცდილებით, ეს ორი ერთად ნამდვილად არ გამოსდის. არაუშავს, ახლა უნდა იფიქროს, ღამით შეკერავს. სავარძელში კომფორტულად მოთავსდა, ფეხები აიკეცა და თვალები დახუჭა. რა ქნას?...რა ქნას?...რა ქნას?.. ფაქტია, გამოსავალი მხოლოდ ერთია, უფროსი ზარანდიას პირობა უნდა მიიღოს. ამდენი ხანია კარჩაკეტილი ცხოვრობს, იმდენად მიეჩვია მარტოობას, არ იცის როგორ გაუძლებს უცხო ადამიანს მის სახლში, მით უმეტეს მამაკაცს. ცალკე სამეზობლო ჭორები აშინებს, მაგრამ აქ მაინც გამოიყენებს თომას რჩევას და იმედია ვერავინ ვერაფერს მიხვდება. თუმცა გულედანი სულაც არ იქნება თომასთან ფრთიანი ანგელოზი, ეცდება ნერვები მოუშხამოს, იქნებ თვითონ აღარ ისურვოს დინასთან ცხოვრება, თან დაინახავს კიდეც საბა რამდენადაა დედაზე დამოკიდებული. გადაწყვეტილია! იმედია ყველაფერი გამოვა, ერთადერთი რაც ზუსტად იცის ისაა, რომ საბას გარეშე ვერ იცოცხლებს. კარებზე კაკუნმა გამოაფხიზლა, შეშფოთებული გავიდა გასაღებად და შვებით ამოისუნთქა ზღურბლზე მდგარი მზიას დანახვისას.

- მობრძანდით _ გაუღიმა.
- დაამთავრე შვილო კოსტუმი?
- დიახ, დავამთავრე, აი ნახეთ _ ქალბატონმა შეათვალიერა, კმაყოფილმა გაუღიმა, ფული დაუტოვა და სახლი დატოვა.

ოთახში შემობრუნებულმა სახლი მოაწესრიგა, დაალაგა. სახლში სულ ორი ოთახი იყო, საბას ლევანისა და ნინოს ყოფილ ოთახში ეძინა, დინას მეორეში. აი კიდევ ერთი პრობლემა, სად უნდა დაწვეს თომა? ცოცხალი თავით არ დააწვენს საბას ოთახში, თავის ოთახში მით უმეტეს. „ძალიან კარგი, დაიძინოს იატაკზე არაფერი მოუვა“ - გაიფიქრა, მაგრამ თვითონაც იცოდა რომ ასე არ მოიქცეოდა, თუ არ გააკეთებს იფიქროს მაინც. ერთი შეკვეთის შესრულება კიდევ მოასწრო და საბას ბაღიდან გამოყვანის დროც მოვიდა. მოემზადა და გავიდა. პატარა რომ ყელზე შემოეჭდო ბედნიერებით აივსო, კიდევ ერთხელ იგრძნო ცხოვრების უფერულობა საბას გარეშე. მხიარულად გამოვიდნენ ბაღიდან, გზაში ნაყინები მიირთვეს, აქამდე არ აჭმევდა, გაცივდებიო, მაგრამ რადგან უკვე მაისია, თავს უფლება მისცა და პატარას სურვილი შეუსრულა. საბას სახლში შესვლისთანავე ხმაურით აივსო იქაურობა. სიხარულს ჰგვრიდა გულედანს შვილის ასეთ ხასიათზე ყოფნას.
- საბა დეე მოდი _ პატარა მაშინვე მისკენ გაიქცა და მიუსკუპდა _ დე, ახლა რაღაცას გეტყვი _ თმებში შეუცურა ხელი და მის კულულებს გაეთამაშა, პატარამ ინტერესიანი მზერა მიაპყრო _ დედი, შენი ძია ჩვენთან იცხოვრებს.
- რატომ?
- იმიტომ რომ უნდა უკეთესად გაგიცნოს, ცოტა ხანს იცხოვრებს ჩვენთან. აბა რას ფიქრობ?
- კარგია _ გაუღიმა და ჩაეხუტა _ ძია მამიკოს გამახსენებს _ გულწრფელად გაუზიარა თავისი ემოციები პატარამ, დინას კი ცრემლები მოაწვა მეგობრების გახსენებაზე, იმასაც მიხვდა, მიუხედავად ყველაფრისა, მაინც აკლდა საბას რაღაც და გული შეეკუმშა.
- ჰო დე _ ჩუმად ჩაილაპარაკა და კიდევ უფრო მიიხუტა პატარა. _ ვჭამოთ ახლა _ გაუღიმა. სუფრა გაშალა და პატარას აჭამა. ჭურჭელს რეცხავდა კარებზე კაკუნი რომ გაიგონა. ზუსტად გამოიცნო სტუმრის ვინაობა და აღელვებულმა გააღო. ღიმილით მიყრდნობოდა კედელს უფროსი ზარანდია.
- შეიძლება?
- მობრძანდით _ გვერდით გაიწია და შემოუშვა.
- გამარჯობა ვაჟკაც _ როგორც კი საბას მოჰკრა თვალი, ომახიანად მიესალმა, მიუახლოვდა და ხელი გაუწოდა. პატარამაც დიდი კაცივით დინჯად ჩამოართვა ხელი და უპასუხა.
- გამარჯობა.
- საბა დე გამოიცვალე რა და გამო მერე.
- კარგი _ თავი დაუქნია და ოთახისკენ წავიდა.
- იმედი მაქვს გადაწყვეტილება მიიღეთ.
- კი _ მშვიდად ჩაილაპარაკა.
- ინტერესით გისმენთ _ ტუჩები ღიმილმა გაუპო.
- თანახმა ვარ.
- რაზე ხართ თანახმა? ჩემთან ერთად წამოსვლაზე თუ ჩემს აქ დარჩენაზე?
- შეგიძლიათ აქ დარჩეთ _ ნერწყვი მძიმედ ჩაყლაპა.
- კარგია, მადლობა _ გაუღიმა _ კიდევ კარგი ბარგი ყოველი შემთხვევისთვის ჩავდე მანქანაში, ახლავე ამოვიტან. _ ღიმილით ჩაიარა კიბეები ბარგი ამოიტანა და მისაღებში შეიტანა _ აბა სად დავდო?
- უკაცრავად მაგრამ თუ არ იცით გეტყვით, ამ სახლში მხოლოდ ორი ოთახია, ერთი ჩემია, მეორე საბასი, შესაბამისად საკუთრად თქვენი ოთახი არ გექნებათ, მისაღებში მოგიწევთ ძილი აი ამ დივანზე _ თითით უჩვენა და კმაყოფილი მზერით შეხედა.
- უკაცრავად, უკაცრავად, ასე არაფერი გამოვა, თქვენ კარგად მოკალათებული და მე ამ დივანზე ოთხად მოკეცილი? ეს იდეა არ მხიბლავს.
- კარგი, როგორც გნებავთ, იატაკი ბევრად უფრო დიდია, ნამდვილად დაგიტევთ.
- მეხუმრებით? ჩემთან ერთად წამოსვლის შემთხვევაში მე ბევრად უკეთეს პირობებს გახვედრებდით, ასე რომ ან ჩემს პირობებს დააკმაყოფილებთ, ან საბასთან ერთად მოგიწევთ ჩემი გაშვება.
- იქნებ პირობები გაგეცნოთ ჩემთვის.
- საკუთარი ოთახი, წესიერი პირობები, ჰო, კიდევ ერთი, იქნებ თქვენობით საუბარს შევეშვათ, მეზობლების თვალში უხერხული იქნება _ სარკასტულად შენიშნა და გაუღიმა.
- ანუ ახლა ჩემი საკუთარი ოთახიდანაც უნდა გამომასახლოთ?
- შეგვიძლია საზოგადოების გარეშეც ცოლ-ქმარივით მოვიქცეთ _ ისევ ირონიული ღიმილი აიკრა სახეზე.
- უკვე ვხვდები რამხელა შეცდომა დავუშვი.
- კარგი, დღე დავიძინებ აქ, მაგრამ ხვალიდან ოთახში უნდა მომათავსო. თუ გინდა საბასთან, მე პრობლემა არ მაქვს.
- არა! _ მაშინვე წამოიყვირა. _ ნინის და ლევანის ოთახში საბას გარდა ვერავინ დაიძინებს, ვერავინ!
- შენს ოთახში ძილი ნებადართულია? _ ჩაიცინა.
- კარგი, დაიძინეთ, მე დავიძინებ აქ _ მშვიდად დათანხმდა.
- სანამ შენი ოთახიდან გამობარგდები და მე შევბარგდები, ანუ დღეს ღამე შეგიძლია ისევ დატკბე შენი ოთახით.
- ვერასდროს გადავიხდი თქვენს პატივისცემას _ უკმაყოფილოდ ჩაიბურტყუნა და ოთახიდან გამომავალ საბას შეხედა.
- მოდი ჩემთან _ გაუღიმა თომამ პატარას, ისიც გვერდით მიუსკუპდა და შეხედა. ახლაღა შეამჩნია გულედანმა მათი მსგავსება, საბა ძალიან ჰგავდა ლევანს და შესაბამისად თომასაც ჰგავს. ლურჯი თვალები, ქერა თმა, ცხვირი - ფაქტობრივად იდენტურია. როგორ უნდა ახლა თომას ნაცვლად ლევანი იჯდეს მის გვერდით, თბილი, მხიარული, კეთილი, ტყუპისცალისგან განსხვავებით.
- საბა დე ვივახშმოთ და ძილის დროა _ გაუღიმა პატარას.
- მეც ვივახშმებ თქვენთან ერთად _ ღიმილით მიმართა თომამ. ოდნავ დაუქნია დინამ თავი და სუფრა გაშალა.
- მობრძანდით _ სამზარეულოდან გამოხედა ზარანდიებს.
- მოვდივართ _ ერთხმად ჩაილაპარაკეს, მაგიდასთან მოკალათდნენ. კარაქწასმული პურები დაულაგა გულედანმა პატარას და გაუღიმა.
- აბა შენ იცი, სულ უნდა შეჭამო.
- შევჭამ.

ხმის ამოუღებლად მიირთვა თომამ ვახშამი, თავისი თეფში და ჭიქა ნიჟარაში ჩაალაგა, რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს გარეცხა და თავის ადგილას მოათავსა. არ ელოდა გულედანი ამ ქმედებას, სასიამოვნოდ გაოცებული დარჩა. საბამ რომ დაასრულა ჭამა, სუფრა აალაგა, დანარჩენი ჭურჭელიც დარეცხა და მისაღებში გავიდა ბიჭებთან.

- მადლობა ვახშმისთვის _ მშვიდი ტონით ჩაილაპარაკა უფროსმა ზარანდიამ.
- მადლობა დე _ მიბაძა უმცროსმაც. დინას გაეცინა.
- არაფრის _ თვითონაც მშვიდად გაუღიმა. ოთახში შევიდა, პლედი გამოიტანა და დივანზე დადო _ საბა დე ძილის დროა.
- კარგი _ დედას გაუღიმა და ოთახისკენ წავიდა, სანამ შევიდოდა მობრუნდა _ ღამემშვიდობის _ თომას მისამართით ჩაილაპარაკა და ოთახში შევიდა. დინაც უკან მიჰყვა, პატარა მოემზადა, ლოგინში ჩაწვა, დედამ ზღაპარი უამბო, შუბლზე აკოცა და კარები გამოიხურა. ოთახიდან გამოსულს უფროსი ზარანდია ისევ მღვიძარე დახვდა, არაფერი უთქვამს ისე შევიდა თავის ოთახში და კარები მიიხურა. მოემზადა, დაწვა, გრილ მატერიას ფეხები გაუხახუნა და მოხერხებულად მოთავსდა. უკვე უნდა დაეძინა კარები რომ გაიღო, თვალები გაუფართოვდა და კარებში ჩამომდგარ სილუეტს მიაჩერდა.

- იქნებ დაგეკაკუნებინათ _ უხეშად უტხრა.
- ხომ შევთანხმდით „თ“-ების გარეშე, მგონი საკუთარ ოთახში შესასვლელად ნებართვა არ უნდა მჭირდებოდეს _ ჩაიცინა _ უბრალოდ შევათვალიერე, ახლა გავალ, ძილინების.
- კარგად _ ცივი ტონით დაუბრუნა პასუხი და პლედი ყელამდე აიწია.

ახლა რა გამოდის? გულედანი თავისი ოთახიდან უნდა გამოასახლოს და მისაღებში გადაასახლოს. საბასთან არ დაიძინებს, არავითარ შემთხვევაში, თითქოს აკვიატებაა, მაგრამ არაფრის დიდებით მეგობრების ოთახში არ წვება. არადა რა საშინელებაა დივანზე ძილი. ცოტა თამამი რომ იყოს, იქნებ დათანხმებოდა კიდეც, მაგრამ ახლა სრულიად წარმოუდგენელია როგორ უნდა დაიძინოს უცხო მამაკაცთან ერთ ოთახში. თომა არ თმობს, მაშინ რატომ უნდა დათმოს დინამ? როდის გახდა გულედანი ასეთი დამთმობი? თვითონ არ იყო სულ სამართლიანობისთვის რომ იბრძოდა? რამდენთან უკამათია ბავშვთა სახლში მხოლოდ იმიტომ, რომ მართლებს იცავდა და არავის აჩაგვრინებდა. ახლა, ახლა რატომ აძლევს უფლებას იმ ვიღაც უცნობს რომ თავისი გაიტანოს? არა, ამას არ გააკეთებს. ხვალიდან ნახოს რა დღეში იქნება _ საკუთარი გადაწყვეტილებით კმაყოფილმა გაიფიქრა და თვალები დახუჭა.
მიუხედავად იმისა რომ შაბათი გათენდა, მაინც ადრიანად წამოფრინდა. კლიენტს ელოდა, შეკვეთა უნდა ეჩვენებინა. სწრაფად მოწესრიგდა და მისაღებში გავიდა. მოკეცილი თომას დანახვაზე გაეცინა, გულში გამარჯვებაც იზეიმა და მისკენ წავიდა. უხეშად შეაჯანჯღარა და როცა ვაჟბატონმა თვალების გახელა ინდომა, დოინჯშემორტყმული დინა დაინახა პირველად.

- გამარჯობა, უნდა ადგე.
- რატომ? _ ძილისგან დაბოხებული ხმით ჩაილაპარაკა.
- იმიტომ რომ სტუმარს ველოდები და სირცხვილია.
- ამ დილაადრიან?
- დიახ. _ უკმაყოფილო სახით ადგა, დინა სამზარეულოში გავიდა. მოწესრიგდა და თვითონაც მიჰყვა გულედანს.
- ყავა გვააქვს? _ ეს „გვაქვს“ არ მოეწონა გოგონას, მაგრამ აღარ გამოჰკიდებია, თავი დაუქნია და ჩაიდანი გაზქურაზე შემოდგა. თავისთვის გაიმზადა, დაისხა და მაგიდასთან მოკალათდა. წარბის აწევით გადახედა თომამ, რაღაც ჩაიფრუტუნა და თვითონ მოიმზადა.

კარებზე კაკუნისთანავე წამოხტა მარიამი, გააღო, ვიღაცას მიესალმა, მოიკითხა, ოთახში შემოიყვანა და კაბა აჩვენა. ქალი კმაყოფილი იყო, ფული დაუტოვა და ფეხსაცმელების კაკუნით გავიდა.

- მკერავი ხარ? _ მამაკაცის ხმამ შეაკრთო.
- კი ვკერავ.
- ყოველ დილით ასე ადრე უნდა გამაღვიძო? თუმცა სულ დამავიწყდა, ოთახში რომ დავიძინებ გაღვიძება აღარ დაგჭირდება _ კმაყოფილი ტონით ჩაილაპარაკა.

„კი, როგორ არა“- გაიფიქრა და გაეღიმა. მისი თვითკმაყოფილი ტონი კიდევ უფრო უშლის ნერვებს, არ გაახარებს და მერე ვნახოთ როგორ იჭიკჭიკებს. ჯერ მხოლოდ ნახევარი დღეა რაც აქ ცხოვრობს და უკვე ნერვებს უშლის, ასე არ გამოვა.

__________________________

ესეც მეორე თავი შოკოლადებოოო.. მადლობა დადებითად დამუხტვისთვის.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ ეს თავიც, ბოდიში შეცდომებისთვის, ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის (ეს მინაწერი მუდმივი იქნება მთელი ისტორიის მანძილზე (სიცილი))