ოთახიდან საბა გამოვიდა, თმები სასაცილოდ აბურდვოდა. მაშინვე დედასკენ წავიდა და ღიმილით ჩაეხუტა.
- დილამშვიდობის დე _ ღიმილით უთხრა პატარას და თმებში ხელი ახლართა.
- დილამშვიდობის _ ჩაილაპარაკა და მიეკრა.
- დე კიდე გეძინება?
- არა.
- კარგი, მიდი მოემზადე და ჩაი დავლიოთ _ გამოსაფხიზლებლად გვერდებში მოუღუტუნა, საბაც აკისკისდა, მხიარული დედა-შვილის დანახვაზე, თომას სახეც ღიმილმა დაფარა.
- მე არ უნდა მომესალმო? _ წყენით იკითხა.
- გამარჯობა _ გაუღიმა საბამ და ოთახისკენ წავიდა.
- ისაუზმებ? _ გადახედა გულედანმა თომას.
- არა, მადლობა _ გაუღიმა.

დინა სამზარეულოში გავიდა, საბას საუზმე მოუმზადა, პატარაც მაგიდასთან მოკალათდა და მოთმინებით ელოდა როდის გაცხელდებოდა ჩაი. კარებზე კაკუნი გაიგონა, უფროსი ზარანდია გასაღებად წავიდა და ქალის ხმაც მოისმა.
- მობრძანდით _ შემოიპატიჟა თომამ ქალი.
- გამარჯობა _ მისაღებში შესულ მზიას მიესალმა დინა.
- გამარჯობა დინა შვილო, კაბა მოგიტანე, ელვა შესაკრავი გაუფუჭდა, ხომ გააკეთებ?
- კი მზია დეიდა, დამიტოვეთ და ხვალისთვის მზად მექნება.
- უკაცრავად რომ ვკითხულობ, მაგრამ თქვენ ვინ ხართ?
- იცით მზია დეიდა ეს..
- მე დინას ქმარი ვარ _ სიტყვა შუაში გააწყვეტინა გულედანს და ღიმილით გაეცნო ქალს. ჯერ გაკვირვება აღებეჭდა სახეზე, მერე ღიმილით მიულოცა ორივეს.
- გუშინ აქ ვიყავი და რატომ არაფერი მითხარი?
- ყველაფერი სწრაფად გადავწყვიტეთ _ კვლავ დინას ნაცვლად უპასუხა.
- კარგია შვილებო კარგი, თუ ერთმანეთი გიყვართ მაგას რა ჯობს, თან ახლა საბას ორივე მშობელი ეყოლება. ღმერთმა ბედნიერები გამყოფოთ, საკუთარი შვილებიც ბევრი მოგცეთ.
- მადლობა _ გაუღიმა თომამ და დინას წელზე ხელი მოჰხვია. მთელ სხეულში დაუარა ჟრუანტელმა, მამაკაცის სიახლოვეს მიჩვეული არ იყო, ასე თამამად ხელის მოხვევას მით უმეტეს. ერთადერთი ვისთანაც ასე ახლო ურთიერთობა ჰქონდა ლევანი იყო, მესამე წელია მამაკაცებთან შორიდან მისალმებით ან ხელის ჩამორთმევით შემოიფარგლება. ახლა კი სრულიად თავისუფლად მოჰხვია ხელი ზარანდიამ, გვერდზე ოდნავ მოუჭირა და თავისკენ მიიზიდა, თან თვალებს უბრიალებდა და გაღიმებას ანიშნებდა. დინამაც ღიმილი აიკრა სახეზე და ისე გააცილა მზია. უკან შემობრუნებულმა ბრაზისგან ანთებული თვალებით გადახედა ზარანდიას.
- რამდენის უფლებას აძლევ საკუთარ თავს?
- შეგიძლია ტონს დაუწიო, ასე უცხოებივით თუ ვიქნებით ვერავის დააჯერებ მაგ შენი გათხოვების ამბავს. _ მშვიდად გაუღიმა და ტელევიზორის წინ დაიკავა ადგილი. ენაზე მომდგარი გასალანძღი სიტყვები უკან წაიღო და გაბრაზებული შევიდა სამზარეულოში. სუფრა აალაგა და მისაღებში დაბრუნდა. ზარანდიები გვერდი-გვერდ მოკალათებულიყვნენ, საბამ ყველასთვის მოულოდნელი კითხვა დასვა.

- რატომ უთხარი მზია ბებოს რომ დედიკოს ქმარი ხარ? _ დინა გაშრა, ხმა ვეღარ ამოიღო. ან როგორ უნდა აეხსნა პატარასთვის მიზეზი, რა უნთა ეთქვა, მეზობლებმა რომ არ იჭორაონ ამიტომ ვიცრუეთ-ო? არაფრისმთქმელი თვალებით გადახედა თომას.
- საბა შენ ხომ დიდი ბიჭი ხარ? ჩემი ვაჟკაცი _ გაუღიმა ძიამ _ მე და შენმა დედიკომ დაქორწინება გადავწყვიტეთ. _ რაო?! თითქოს რაღაც ჩაარტყეს გულედანს თავში, როგორ თუ დაქორწინებას აპირებენ. საზოგადოებაში თქმის მიზანს ზუსტად მიხვდა, მაგრამ საბას ეს რატომ უთხრა?
- რა კარგია _ გაუხარდა პატარას და ამან კიდევ უფრო გააკვირვა დინა, აქამდე სულ ეგოისტობდა, ვერც იმას იტანდა სხვა ბავშვს თუ მოეფერებოდა გოგონა, მაგრამ ახლა საკმაოდ მშვიდად მიიღო ეს ამბავი, გაუხარდა კიდეც. _ დე საქანელებზე წავიდეთ რა _ წინ ჩამოუსკუპდა.
- წავიდეთ, მიდი, ჩაიცვი _ როგორც კი ბიჭი ოთახში შევიდა, მაშინვე გაბრაზებულმა გადახედა უფროს ზარანდიას.
- შეიძლება გავიგო საბას ეს რატომ უთხარი?
- შეგიძლია მითხრა სხვანაირად როგორ აუხსნიდი საბას ამ ამბავს?
- როგორმე, მაგრამ ასე არა.
- ვერანაირად ვერ აუხსნიდი, როცა ერთად ყოფნისას დაქორწინებას მოგვილოცავენ, როცა ეზოში მისი, შენი ან ჩვენი დანახვისას განხილვას დაიწყებენ, ამას ახსნას ვერ მოუძებნი მეუღლევ. ასე რომ როცა მართალი ვარ ნუ მეკამათები, გაემზადე, ბავშვი საქანელებზე უნდა წავიყვანოთ. _ უკმაყოფილო მზერით წავიდა ოთახისკენ, კარები გააღო და ისევ მოისმა თომას ხმა _ ოთახიდან ჯერ არ გამობარგებულხარ?
- როგორც ხედავ _ ცივად უპასუხა და შევიდა. გრძელი სარაფანი გადაიცვა, ზედა შემოიცვა და ოთახიდან გავიდა. საბა უკვე გამზადებული დახვდა.
- წავედით დე? _ გაუღიმა პატარას.
- წავედით _ ჩაილაპარაკა და სახლიდან გავარდა.
- საბა, კიბეებზე არ დაგორდე _ უკვა გაქცეულს მიაძახა და კარები ჩაკეტა. კაბის კუთხე ოდნავ აწია და ისე ჩავიდა კიბეებზე. სადარბაზოდან გასვლისას ხელი გადაჰხვია თომამ გულედანს, მისი სახე დააიგნორა და გაუღიმა.
- გაიხედე? მთელი სამეზობლო თავმოყრილია _ ნიშნისმოგებით გადახედა და პარკისკენ წავიდნენ.
- გამარჯობა _ ღიმილით მიესალმა დინა ჩრდილში ჩამომსხდარ მეზობლებს.
- გაგიმარჯოს შვილო, ერთი წუთით მოდი აქეთკენ _ გაუღიმეს და გულედანიც მიხვდა რომ დაკითხვა ელოდა.
- საბა დე, მოიცადე ერთი წუთით დამელოდე _ გასძახა პატარას და ქალებისკენ წავიდა. უფროსი ზარანდიაც მიჰყვა და თავის დაკვრით მიესალმა საზოგადოებას. ეჭვის თვალით გადახედეს თომას ხელს დინას მხრებზე და ეშმაკურად გაუღიმეს.
- არც კი გაგეცანით, მე დინას მეუღლე ვარ _ კმაყოფილი მზერით გაუღიმა ქალებს.
- გილოცავთ, როგორ დაგვიმალე დინა ახალი ამბავი, არ გეკადრება ეგ შენ, შენისთანა გოგოს ბედნიერება ყველას გაგვიხარდება.
- მადლობა, მოულოდნელად გადავწყვიტეთ. უკაცრავად საბას ეჩქარება პარკში _ გაუღიმა და ჩქარი ნაბიჯით მოშორდნენ იქაურობას.
- კარგად მუშაობენ ხომ იცი _ გაუცინა თომამ.
- მიკვირს სახლში რომ არ ამოვიდნენ გასაცნობად _ უკმაყოფილოდ ჩაიბურტყუნა და თავი დაიძვრინა ზარანდიას მკლავებიდან.

პარკში მისულები ჩრდილში ჩამოსხდნენ და საბას თამაშს ადევნებდნენ თვალს. ჯიუტად არც ერთი არ იხედებოდა ერთმანეთისკენ, თითქოს გვერდით არავინ ყოფილიყო. პატარას ყურება ძველ მოგონებებს აღვიძებს გულედანში, ახსენდება როგორ თამაშობდნენ ის, ლევანი და ნინო, რა კარგი იყო მათთან ერთად. მაშინ საბაზე დიდები იყვნენ, მაგრამ მაინც თავისთავად ახსენდება ის ყველაფერი და გული ისევ სევდით ევსება.

თომასაც ახსენდება ტყუპისცალი, ოჯახი. პირველად რომ საბა დაინახა საოცარი შეგრძნება დაეუფლა, მათი ბავშვობის ასლი იყო. კულულა, ქერა თმა, ლურჯი თვალები, ღიმილი - ყველაფერი ტყუპისცალს და საკუთარ თავს აგონებს. ჯერ კიდევ გაცნობამდე უყვარდა ეს პატარა, გაცნობის შემდეგ კი ასმაგად გაუძლიერდა ეს გრძნობა. მადლობელია გულედანის რომ საბას უვლიდა, მაგრამ არ ეგონა ამხელა წინააღმდეგობას თუ შეხვდებოდა. ფიქრობდა ბავში ზედმეტი ბარგი უნდა ყოფილიყო ახალგაზრდა ქალისთვის, რას წარმოიდგენდა დედასავით თუ ზრუნავდა.
ადგილს მოწყვეტილ დინას თვალი გააყოლა და თვითონაც წამოხტა წაქცეული საბას დანახვისას. გულედანს უკვე ხელში აეყვანა პატარა და სკამისკენ მოჰყავდა.

- მეტ-კი-ნა დე _ სლუკუნებდა საბა. სკამზე ჩამოჯდა და გულზე მიიკრა.
- არ იტირო დე, მოდი მანახე ჩემო სიცოცხლე _ ყურადღებით შეუთვალიერა გადაყვლეფილი მუხლი, სული შეუბერა. გამოწვდილი ხელსახოცი სწრაფად გამოართვა თომას და პატარას ფეხზე დაადო.
- მეწ-ვის _ ისევ სლუკუნებდა საბა.
- სახლში წავიდეთ დედიკო, მალამოს წაგისვამ და მოგირჩება, მოდი ჩემო ცხოვრება _ ისეთი შეწუხებული ჩანდა დინა, თვითონაც მალე ატირდებოდა. წამოდგომა რომ დააპირა, თომამ გააჩერა, საბა გამოართვა და გაუღიმა.
- აღარ იტირო საბა, სულ მალე მივალთ და დედიკო მოგხედავს _ ამხნევებდა პატარას და სწრაფი ნაბიჯით მიიწევდა წინ. სირბილით აჰყვა კიბეებზე დინა, სახლში შეაბიჯა თუ არა სამედიცინო ყუთი მოძებნა და მისაღებში გაიტანა, წყალი და ნაჭერი. შეწუხებული სახით მოწმინდა სისხლი, მალამო ფრთხილად წაუსვა და გადაუხვია. თომა თავთით ეჯდა და კულულებზე ეთამაშებოდა. ფრთხილად დაიხარა და უფროსი ზარანდიას კალთაში მოკალათებულ პატარას შუბლზე აკოცა.
- კიდე გტკივა დე? _ სევდიანი ხმით ჰკითხა.
- ცოტა, გამივლის _ გაუღიმა.
- ნაყინი გინდა? _ გასამხიარულებლად ჰკითხა. გაბრწინებული თვალებით დაუქნია თავი. _ კარგი, ჩავალ და ამოვიტან.
- დარჩი შენ საბასთან, მე ამოვიტან _ საბა დივანზე გადასვა და ნაყინის მოსატანად წავიდა. გაკვირვებული მზერა გააყოლა დინამ. „ამას უნდა დამიმტკიცოს როგორ ზრუნავს საბაზე?“ - უკმაყოფილო გაიფიქრა და ახლა თვითონ ჩაისვა პატარა კალთაში. თმებზე ეთამაშებოდა და რაღაცას ებუტბუტებოდა. კარების ხმა რომ გაიგო, თავი მიატრიალა და ნაყინით ხელდამშვენებული თომა დაინახა.
- დე გამიშვი, ნაყინს ამოვიღებ და მოგიტან. _ სამზარეულოში გავიდა, ნაყინი სანაყინეებში დაანაწილა და მისაღებში გაიტანა. ნაყინები რომ მიირთვეს, უფროსმა ზარანდიამ თამაში შესთავაზა. ბავშვივით დაჯდა ხალიჩაზე, საბაც წინ მიუსკუპდა და მანქანებით თამაში დაიწყეს. გულედანიც მიიწვიეს, მაგრამ საქმე ჰქონდა. კერვა დაიწყო, დროდადრო გადახედავდა მოთამაშეებს, გული სითბოთი ევსებოდა მხიარული საბას დანახვისას, მაგრამ ეჭვიანი მზერით შესქეროდა თომას, ჰგონია რომ პატარას თავს შეაყვარებს და წაიყვანს. თვალი მოწყვიტა ბიჭებს და თავის საქმეს დაუბრუნდა. ერთი შეკვეთა დაასრულა და საკუთარი ნამუშევრით კმაყოფილმა გაიღიმა.

- ჩემს მეგობრებს საბას გაცნობა უნდათ _ მოულოდნელობისგან შეხტა ზუსრგს უკან, კისერთან ახლოს ცხელი სუნთქვა რომ იგრძნო. დენდარტყმულივით წამოხტა სკამიდან და შეშინებული თვალები შეანათა უფროს ზარანდიას.
- გააცანი მერე _ ამოილუღლუღა დაბნეულმა.
- შეიძლება აქ ამოვიყვანო?
- შეიძლება.
- სულ ორნი არიან, დიდი ხანია ვიცნობ, ყველაფერი იციან, ჩვენი „ცოლ-ქმრობის“ ამბავიც, მაგრამ საბასთან არაფერს შეიმჩნევენ.
- კარგი.
- კარგი, მადლობა, დღეს ამოვლენ.
- კარგი _ თავი დაუქნია და საბასთან წავიდა. _ როგორ ხარ დე? კიდე გტკივა?
- არა დე, იცი რა კარგად მეთამაშა ძია? _ აღფრთოვანებულმა უთხრა. ისევ ეს ეჭვიანობა, ასე ეგონა გული გაუსკდებოდა ამ სიტყვების მოსმენისას, თითქოს საკუთარ ადგილს ართმევდნენ საბას ცხოვრებაში.
- ჩემები მალე მოვლენ, დავურეკე _ ღიმილით შეატყობინა თომამ.
- კარგი _ ნაძალადევად გაუღიმა.
- დინა, შეგიძლია მითხრა როგორი იყო ლევანის ცოლი?
- რა თქმა უნდა, თუ გაინტერესებს. საბუნას დედა ყველაზე კარგი ადამიანი იყო, ლამაზი, კეთილი, მეგობრული. სამივე ერთად ვიზრდებოდით და ვმეგობრობდით, მერე ისინი მიხვდნენ რომ მეგობრებზე მეტი იყვენენ ერთმანეთისთვის და რამდენიმე წლის წინ დაქორწინდნენ კიდეც. მასაც ქერა თმები და ცისფერი თვალები ჰქონდა, ხასიათებითაც ჰგავდნენ ერთმანეთს და კარგად გაუგეს. თითქმის ორი წელი ვიცხოვრეთ ყველამ ერთად ბენდიერად, მერე ის უბედური შემთხვევა მოხვდა და.. და მათ დაგვტოვეს _ აცრემლებული თვალებით დაასრულა თხრობა და ღრმად ამოისუნთქა.
- მაპატიე, არ მინდოდა განერვიულებულიყავი.
- არაუშავს.
- კიდევ გკითხავ თუ შეიძლება. დაოჯახებაზე არასდროს გიფიქრია?
- ოც წლამდე არა, ოცი წლის შემდეგ კი მოვლენები ასე განვითარდა, ბოლო რამდენიმე წელია საბას გარდა არც ერთი ბიჭი არ არსებობს ჩემს ცხოვრებაში. მგონი ცნობისმოყვარეობა დავაკმაყოფილე. _ ოდნავ გაუღიმა თომამ და კარებისკენ წავიდა, კაკუნის ხმა იყო.
მისაღებიდან ხმები გაისმა, მხიარული მისალმება, მოკითხვა, მწკრივში შემოლაგდნენ სამნი ერთად.
- გამარჯობა _ მიესალმა დინა.
- გაიცანით დინა, დინა ესენი ანდრო და ალექსი არიან.
- სასიამოვნოა სვანო ასულო _ გაუცინა ალექსიმ და ხელზე ეამბორა. იგივე ჟესტი გაიმეორა ანდრომაც.
- ჩემთვისაც სასიამოვნოა _ უხერხულად გაუღიმა და საბას დაუძახა _ საბა დედი გამო სტუმრები გვყავს. _ ოთახიდან გამოაბიჯა ბიჭმა და გაკვირვებით შეხედა სტუმრებს.
- საბა ესენი ჩემი მეგობრები არიან, ანდრო და ალექსი _ გაუღიმა თომამ.
- როგორ ხარ ვაჟკაც? _ ხელი ჩამოართვეს ბიჭებმა.
- კარგად, თქვენ? _ დედას მიეხუტა და მორცხვად დახარა თავი.
- რა თქვენ? დღეიდან ძმაკაცები ვართ ჩვენ _ გაუცინეს ბიჭებმა.
- დაბრძანდით _ გაუღიმა ბიჭებს. ისინიც დივანზე მოთავსდნენ. _ დე გამიშვი, მიდი ძიასთან და მოვალ მეც მალე. _ საბა მორჩილად წავიდა ძიასთან და გვერდით მიუსკუპდა. _ ყავას ხომ დალევთ? _ ღიმილით გადახედა ბიჭებს.
- დავლევთ _ გაუღიმეს. ნაზი მიხვრა-მოხვრით გავიდა სამზარეულოში და ყავის კეთება დაიწყო. ნაყინი გაამზადა, შოკოლადის ფილა დატეხა, ნამცხვარი დაჭრა და სუფრა გაშალა.
- მოგვიყევი რამე შენზე _ ღიმილით ჰკითხა ანდრომ.
- მოსაყოლი ბევრი არაფერია, დინა გულედანი, 25 წლის, აქ ვცხოვრობ, ვკერავ და საბას გარდა არავინ მყავს. _ დაასრულა მშვიდი ტონით, უხერხული სიჩუმე ჩამოვარდა _ ნუ მოიწყინეთ, მე მიჩვეული ვარ ამას. ბიჭებმა გაუღიმეს.
- გემრიელი ყავაა _ სიცილით აღნიშნა ალექსიმ _ რეცეპტი ჩამაწერინე მერე, სახლში ვასწავლი ჩემებს.
- მადლობა, აუცილებლად _ გაუცინა დინამაც.

......................

- ჩვენი წასვლის დროა უკვე, დაგვიგვიანდა _ წამოდგნენ ბიჭები. „წყვილმა“ გააცილა, ღიმილით დაემშვიდობა დინა და მისაღებში დაბრუნდა. _ ჭკუით შენ, წესიერად მოიქეცი _ გააფრთხილეს თომა და კიბეებზე დაეშვნენ.
უკან მობრუნებულს გულედანი სამზარეულოში დახვდა, ჭურჭელს რეცხავდა. საბა უკვე ოთახში იწვა და მშვიდად ეძინა.

- მე დავიძინებ, ჩემს ოთახში _ ხაზი გაუსვა ბოლო სიტყვებს _ ძილინების.
- ძილინების _ ჩაეცინა დინას.

ჭურჭლის რეცხვას მორჩა, იფიქრა ზარანდიას უკვე ეძინებაო და ფეხაკრეფით შეიპარა ოთახში. საღამურები სააბაზანოში შეიტანა, მოწესრიგდა და ისევ ოთახს დაუბრუნდა. ლოგინში შეწვა თუ არა, თომამ თვალები ჭყიტა და გაოცებულმა შეხედა.

- აქ რას აკეთებ?
- ვიძინებ _ მშრალად უპასუხა.
- აქ რატომ იძინებ?
- იმიტომ რომ ჩემი ოთახია, იმიტომ რომ „ცოლ-ქმარი“ ვართ _ მშვიდად ჩაილაპარაკა და ზურგი შეაქცია. მშვიდად ლაპარაკობდა მაგრამ შინაგანად რა კორიანტელი იყო მის გულში? ასეთ ფორმაში, ფაქტობრივად ნახევრად შიშველი იწვა მამაკაცის გვერდით, რომელიც ასევე ფაქტობრივად ნახევრად შიშველი იყო. ლოგინის განაპირას იყო მიწეული და ღელვისგან თრთოდა. თვალები დახუჭა, ეცადა დაეძინა, მაგრამ ვერ იძინებდა.

ზარანდია? - არც ზარანდია იყო უკეთეს მდგომარეობაში, როგორია ასეთი ლამაზი, ასეთი ფორმების მქონე ქალი გეწვეს გვერდით, შენ კი ზურგს აქცევდე. არ ელოდა გულედანისგან ასეთ თამამ საქციელს, მაგრამ როგორც ჩანს არ უყვარს როცა თავისი ვერ გააქვს. ზურგზე დაწვა, თვალი გააპარა გოგონასკენ და მისი ხვეული, გაბურძგნული თმა მოხვდა პირველად თვალში. გაეღიმა, სადაც იყო გადავარდებოდა. თუმცა მერე რა, თომამ რა ქნას? თვითონ ხომ არ უთხოვია ჩემთან დაიძინეო? ზურგი აქცია და თვალები დახუჭა.. და მაინც, სიამოვნებით შეეხებოდა მის მოშიშვლებულ ზურგს, უბრალოდ შეეხებოდა..ჯერ-ჯერობით...

__________________
ესეც მესამე თავი ჩემო შოკოლადებო.. ბოდიში ცოტა დამაგვიანდა... იმედი მაქვს მოგეწონებათ.. მადლობაა თბილი კომენტარებისთვის.. ბოდიში შეცდომებისთვის, ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას, აქტიურობას კიდევ (სიცილი)..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..